(1)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2019/159 (3) („rozporządzenie w sprawie środków ostatecznych”) Komisja Europejska („Komisja”) nałożyła ostateczny środek ochronny na przywóz niektórych wyrobów ze stali („środek”). Środek składa się z kontyngentów taryfowych w odniesieniu do niektórych wyrobów ze stali („produkt objęty postępowaniem”), obejmujących 26 kategorii wyrobów ze stali. Kontyngenty taryfowe ustala się na poziomach pozwalających zachować tradycyjne przepływy handlowe w podziale na kategorie produktu. Jeżeli odpowiedni kontyngent taryfowy został wyczerpany, pobiera się cło w wysokości 25 % poza kontyngentem. Środek ochronny wprowadzono początkowo na okres trzech lat, do dnia 30 czerwca 2021 r.

(2)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2021/1029 (4) („pierwsze rozporządzenie w sprawie przedłużenia w następstwie przeglądu”) Komisja stwierdziła, że środek jest nadal niezbędny, aby zapobiec poważnej szkodzie lub ją naprawić, oraz że przemysł Unii dostosowuje się. Komisja stwierdziła również, że przedłużenie obowiązywania środka leży w interesie Unii. W związku z tym Komisja postanowiła przedłużyć środek ochronny do dnia 30 czerwca 2024 r.

(3)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2024/1782 (5) („drugie rozporządzenie w sprawie przedłużenia w następstwie przeglądu”) Komisja stwierdziła, że przedłużenie środka jest konieczne, aby zapobiec poważnej szkodzie lub ją naprawić, oraz że takie przedłużenie leży w interesie Unii. Komisja stwierdziła również, że przemysł dostosowuje się. W związku z tym Komisja postanowiła przedłużyć środek ochronny do dnia 30 czerwca 2026 r.

(4)

W motywie 161 rozporządzenia w sprawie środków ostatecznych Komisja zobowiązała się, że „będzie przeprowadzać ocenę sytuacji w regularnych odstępach czasu i rozważy przeprowadzenie przeglądu co najmniej na koniec każdego roku obowiązywania środków”. W związku z tym Komisja przeprowadziła trzy dochodzenia na potrzeby przeglądu funkcjonowania odpowiednio w latach 2019 (6), 2020 (7) i 2022 (8). W czerwcu 2023 r. (9) Komisja oceniła również w ramach dochodzenia przeglądowego, czy uzasadnione jest wcześniejsze zakończenie stosowania środka (10).

(5)

29 listopada 2024 r. Komisja otrzymała uzasadniony wniosek trzynastu państw członkowskich o wszczęcie przeglądu funkcjonowania na podstawie art. 20 rozporządzenia (UE) 2015/478 Parlamentu Europejskiego i Rady (11) („podstawowe rozporządzenie UE w sprawie środków ochronnych”) oraz art. 16 rozporządzenia (UE) 2015/755 Parlamentu Europejskiego i Rady (12). Wniosek zawierał dowody potwierdzające, że od czasu ostatniego przeglądu środka zmieniły się okoliczności. Wniosek zawierał w szczególności informacje dotyczące spadku popytu unijnego na stal, co doprowadziło do pogłębienia luk w stosunku do obecnego poziomu bezcłowych kontyngentów, ponieważ są one stale liberalizowane. Ponadto wzrost eksportu stali z Chin do głównych regionów napędza wywóz stali z innych rynków do UE.

(6)

Zgodnie z wnioskiem te ostatnie zmiany na rynku wymagały ponownej oceny przydziału kontyngentów taryfowych i zarządzania nimi. W świetle art. 20 podstawowego rozporządzenia UE w sprawie środków ochronnych i art. 8 rozporządzenia w sprawie środków ostatecznych Komisja uznała, że dostarczone informacje, w tym źródła i dowody potwierdzające, stanowią wystarczającą podstawę do wszczęcia dochodzenia.

(7)

W związku z tym Komisja wszczęła dochodzenie na potrzeby przeglądu funkcjonowania w drodze zawiadomienia o wszczęciu (13) („zawiadomienie”) opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej 17 grudnia 2024 r. Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia swoich opinii i dowodów dotyczących w szczególności następujących podstaw przeglądu:

(8)

W zawiadomieniu wezwano zainteresowane strony do przedstawienia dowodów i danych w celu ustalenia, czy uzasadnione byłoby dostosowanie funkcjonowania środka ochronnego w celu utrzymania funkcjonowania środka ochronnego dostosowanego do zmian na rynku oraz zgodny z interesem wszystkich zainteresowanych stron.

(9)

Komisja dążyła do zgromadzenia konkretnych informacji od unijnych producentów i użytkowników z wykorzystaniem kwestionariuszy udostępnionych zainteresowanym stronom w publicznej wersji akt („TRON”) (14), a także na stronie internetowej Komisji Europejskiej (DG TRADE) (15).

(10)

Podobnie jak w przypadku poprzednich dochodzeń przeglądowych Komisja opracowała dwuetapową procedurę pisemną. Na początku strony mogły przesyłać swoje uwagi i w stosownych przypadkach odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszach do dnia 10 stycznia 2025 r. Komisja udostępniła te informacje w publicznej wersji akt, a zainteresowane strony miały 14 dni na przedstawienie swoich uwag (etap zgłaszania kontrargumentów). Następnie Komisja udostępniła przedstawione kontrargumenty w systemie TRON.

(11)

Komisja otrzymała 12 odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, 40 uwag i 22 kontrargumenty.

(12)

Wiele zainteresowanych stron stwierdziło, że ani wniosek państw członkowskich o przeprowadzenie przeglądu funkcjonowania, ani dowody leżące u jego podstaw nie zostały natychmiast udostępnione zainteresowanym stronom. Podniesiono argument, że nadmiernie ograniczyło to zainteresowanym stronom możliwość obalenia dowodów i znacząco wpłynęło na zdolność zainteresowanych stron do wniesienia istotnego wkładu.

(13)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że nie ma podstawy prawnej do przeprowadzenia przeglądu funkcjonowania, a inne argumentowały, że przeprowadzenie przeglądu funkcjonowania w oparciu o zmienione okoliczności jest niezgodne z prawem WTO. Jedna z zainteresowanych stron wspomniała, że przeprowadzenie ponownej oceny kontyngentów taryfowych w ciągu sześciu miesięcy od poprzedniego przeglądu jest równoznaczne z nadmierną częstotliwością przeglądu środka.

(14)

W zawiadomieniu o wszczęciu wyraźnie poproszono strony o przedstawienie opinii i dowodów dotyczących pięciu podstaw przeglądu (zob. motyw 7 powyżej), a nie o przedstawienie uwag na temat pierwotnego wniosku państw członkowskich. W następstwie pisemnego wniosku o udzielenie informacji otrzymanego 3 stycznia 2025 r. (16) Komisja udostępniła odpowiednie dokumenty do kontroli na platformie TRON 7 stycznia 2025 r., jak przewidziano w art. 5 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2015/478 (17). Ponadto strony miały możliwość ustosunkowania się do dowodów przedstawionych przez przemysł Unii w swoich kontrargumentach, na co otrzymały 14 dni. Niektóre zainteresowane strony zwróciły się o przedłużenie tego terminu i w dwóch przypadkach przedłużono go o 10 dni. W związku z tym zainteresowanym stronom zapewniono wystarczającą możliwość przedstawienia uwag.

(15)

Zgodnie z zawiadomieniem o wszczęciu przeglądu podstawą prawną przeglądu są art. 20 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/478, art. 16 rozporządzenia (UE) 2015/755 i art. 8 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/159. Ten ostatni przepis wyraźnie stanowi, że Komisja może dokonać przeglądu środka w przypadku zmiany okoliczności. Porozumienie WTO w sprawie środków ochronnych nie wyklucza takich (nieobowiązkowych) przeglądów poza obowiązkowym przeglądem śródokresowym.

(16)

W odpowiedzi na argument, jakoby przeprowadzenie ponownej oceny kontyngentów taryfowych w ciągu sześciu miesięcy od poprzedniego przeglądu stanowiło nadmierną częstotliwość, w art. 8 nie nałożono żadnych ograniczeń czasowych co do momentu, w którym można podjąć przegląd. Ponieważ celem przeglądu funkcjonowania jest utrzymanie funkcjonowania środka ochronnego w sposób dostosowany do zmian na rynku i zgodny z interesami wszystkich zainteresowanych stron, nie ma żadnych ograniczeń czasowych co do momentu, w którym taki przegląd jest uzasadniony.

(17)

W związku z tym harmonogram obecnego przeglądu funkcjonowania jest w pełni zgodny z ramami prawnymi UE i zobowiązaniami międzynarodowymi wynikającymi z prawa WTO.

(18)

Określając potrzebę i zakres ewentualnych dostosowań, Komisja oceniła również zmiany, jakie zaszły od czasu ostatniego dochodzenia przeglądowego w odniesieniu do dwóch kluczowych elementów: nadwyżki mocy produkcyjnych i środków handlowych w państwach trzecich.

(19)

W drugiej połowie 2024 r. i na początku 2025 r. sytuacja w zakresie nadwyżki mocy produkcyjnych nadal się pogarszała. Szacuje się, że do końca 2024 r. światowa moc zainstalowana osiągnęła 2 482 mln ton, co oznacza wzrost o ponad 50 mln ton w porównaniu z 2023 r. (18) Wzrost ten koncentrował się w Indiach, ASEAN i na Bliskim Wschodzie. Taki istotny wzrost mocy produkcyjnych miał miejsce w kontekście osłabienia światowego popytu na stal. W 2024 r. światowy popyt na stal spadł o 1 % (-18 mln ton) w porównaniu z 2023 r. (19), co jeszcze bardziej pogłębiło lukę w stosunku do mocy zainstalowanej.

(20)

Oczekuje się, że w przyszłości pojawią się znaczne dodatkowe moce produkcyjne - około 145 mln ton w formie trwających lub planowanych projektów (20), natomiast popyt w 2025 r. ma wzrosnąć jedynie umiarkowanie, osiągając poziomy z 2023 r., tj. nadal przewyższać go będzie trwały wzrost mocy produkcyjnych. W rezultacie przewiduje się, że nadwyżka mocy produkcyjnych pozostanie na bardzo wysokim poziomie. Z szacunków wynika, że różnica między mocą zainstalowaną a produkcją może wynieść 630 mln ton w 2026 r. (21)

(21)

Obawy dotyczące pogarszającej się sytuacji związanej z nadwyżką mocy produkcyjnych i jej negatywnym wpływem na producentów stali wyraźnie odzwierciedlono w oświadczeniu ministerialnym Światowego Forum Stali z 8 października 2024 r. (22) W oświadczeniu przypomniano poważny negatywny wpływ nadwyżki mocy produkcyjnych na miejsca pracy, produkcję, ceny, udział w rynku, przychody i rentowność przemysłu oraz uznano znaczenie podjęcia konkretnych działań w celu rozwiązania problemu nadwyżki mocy produkcyjnych.

(22)

W tym kontekście rosnącej nadwyżki mocy produkcyjnych Komisja potwierdziła, że wywóz stali z Chin nadal rósł, osiągając 110 mln ton, czyli prawie rekordowy poziom (23). Ponieważ prognozy rynkowe wskazują na dalszy spadek popytu krajowego w Chinach w 2025 r. (24), zatem należy oczekiwać, że tendencja wysokiego poziomu wywozu, która rozpoczęła się w 2023 r. i osiągnęła szczytowy poziom w 2024 r., utrzyma się.

(23)

Uzasadnione jest zatem oczekiwanie, że chiński wywóz będzie nadal wywierał bardzo silną presję, zarówno pod względem wielkości, jak i cen, na rynkach państw trzecich (25), co będzie miało bezpośredni negatywny wpływ na konkurentów na tych rynkach, np. poprzez wypieranie ich lub zmuszanie ich do konkurowania z niższymi cenami. Ponadto, ponieważ producenci stali w niektórych państwach trzecich odnotowują dalszą lukę między popytem a wzrostem mocy produkcyjnych na swoich rynkach krajowych, będą oni zmuszeni, by poszukiwać alternatywnych rynków zbytu dla swoich nadwyżek mocy produkcyjnych. W rezultacie pojawiłaby się dodatkowa presja przywozowa na rynek unijny pochodząca z tych źródeł. Zwiększyłoby to ogólny rosnący poziom udziału przywozu w rynku unijnym zaobserwowany w 2024 r.

(24)

W tym względzie Komisja potwierdziła ponadto, że od czasu ostatniego dochodzenia obecność przywozu na rynku unijnym z niektórych źródeł, w przypadku których trwa istotne zwiększanie mocy produkcyjnych (w szczególności ASEAN, Indii, Chin, Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej), pozostaje wysoka, a w niektórych przypadkach jeszcze bardziej wzrosła. Dane te wykazały korelację między zmianami mocy produkcyjnych a poziomem presji przywozu z tych źródeł na rynku unijnym (26).

(25)

W związku z tym Komisja potwierdziła, że sytuacja i perspektywy globalnej nadwyżki mocy produkcyjnych są nadal bardzo niepokojące i oczekuje, że w przypadku braku dostosowań doprowadzi to do dalszego wzrostu presji przywozu w Unii ze względu na rosnące moce produkcyjne, zmiany popytu i utrzymującą się presję na rynki państw trzecich.

(26)

Komisja oceniła również najnowsze zmiany w odniesieniu do przyjętych przez państwa trzecie środków handlowych dotyczących przywozu stali. Komisja potwierdziła, że liczba środków ochrony handlu obowiązujących na koniec 2024 r. przekraczała liczbę środków ochrony handlu obowiązujących w poprzednim roku.

(27)

Poza środkami ochrony handlu Komisja zauważyła, że skala obowiązujących środków taryfowych wzrosła od czasu poprzedniego dochodzenia przeglądowego. Środki te obejmowały między innymi podwyższenie ceł w Turcji (27), Kolumbii (28) i Kanadzie (29). Stanowiły one dodatek do środków ochronnych dotyczących niektórych wyrobów ze stali w Republice Południowej Afryki (30) oraz wszczęcia przez Indie dochodzenia w sprawie środków ochronnych w odniesieniu do niektórych płaskich wyrobów ze stali (31).

(28)

Ponadto 10 lutego 2025 r. Stany Zjednoczone ogłosiły zakończenie wcześniejszych wyłączeń krajowych, wyłączeń dotyczących produktów, a także szczególnych systemów kontyngentów taryfowych lub kontyngentów w ramach środka przyjętego na podstawie sekcji 232 (32). W wyniku tej zmiany środka produkty ze wszystkich źródeł podlegałyby co do zasady stawce celnej w wysokości 25 %. Biorąc pod uwagę wielkość rynku USA i poziom cła, Komisja uważa, że zmiana ta (33), wraz z dodatkowymi środkami taryfowymi wdrożonymi przez inne państwa, spowodowałaby dalsze napięcia na rynkach stali, zwiększając tym samym ryzyko dodatkowego przesunięcia handlu do Unii.

(29)

Aby ocenić sytuację gospodarczą unijnego przemysłu stalowego, Komisja rozesłała kwestionariusze do znanych unijnych producentów stali, aby zebrać informacje dotyczące niektórych wskaźników szkody związanych z produktem objętym dochodzeniem w okresie badanym. Kwestionariusze udostępniono również na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Handlu Komisji Europejskiej (34). W zawiadomieniu o wszczęciu zawarto również wszystkie stosowne instrukcje dotyczące kwestionariuszy.

(30)

Komisja otrzymała odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od członków trzech znanych stowarzyszeń przemysłu Unii, a także od innych producentów unijnych niebędących członkami żadnego stowarzyszenia.

(31)

Komisja dokonała konsolidacji danych otrzymanych bezpośrednio od poszczególnych producentów unijnych i skontrolowała krzyżowo ich dokładność ze zbiorem danych przekazanych przez stowarzyszenia przemysłu Unii podczas specjalnych zdalnych kontroli krzyżowych. Następnie Komisja połączyła odpowiedzi członków stowarzyszeń z odpowiedziami otrzymanymi od producentów niezrzeszonych w jeden skonsolidowany zbiór danych, który stanowił podstawę oceny sytuacji gospodarczej przemysłu Unii.

(32)

Zmiany wskaźników szkody w latach 2021-2024 przedstawiono w tabelach 1-3 poniżej:

(33)

W okresie badanym wielkość produkcji producentów unijnych stale spadała - o odpowiednio -11 % w 2022 r., -13 % w 2023 r. i -18 % w 2024 r. w porównaniu z 2021 r. Wykorzystanie mocy produkcyjnych wykazywało tendencję spadkową, osiągając bardzo niski poziom 67 % w 2023 r., i pozostało na tym samym poziomie w 2024 r. pomimo spadku mocy produkcyjnych o 5 % w 2024 r.

(34)

Konsumpcja na rynku unijnym zaczęła spadać w 2022 r. (-8 %), tendencja ta utrzymywała się w 2023 r. (-14 %) i pozostała na tym samym poziomie w 2024 r. (-14 %) w porównaniu z 2021 r. Zmiany w wielkości sprzedaży krajowej dokonywanej przez producentów unijnych wykazywały bardzo podobną tendencję w okresie badanym (odpowiednio -8 % w 2022 r., -13 % w 2023 r. i -14 % w 2024 r. w porównaniu z 2021 r.). W okresie badanym udział przemysłu Unii w rynku zmniejszył się o 0,7 %.

(35)

Jednostkowe ceny sprzedaży wzrosły o 34 % w 2022 r., o 12 % w 2023 r. i o 1 % w 2024 r. w porównaniu z 2021 r.

(36)

Wzrost cen i ożywienie po pandemii COVID-19 sprawiły, że przemysł Unii zaczął odnotowywać zyski w 2021 r. (9,1 %), przy czym w 2022 r. zyski nieznacznie wzrosły (9,9 %). W 2023 r. rentowność gwałtownie spadła, w wyniku czego odnotowano zysk na poziomie zaledwie 0,5 %, a w 2024 r. tendencja nadal wskazywała straty (-0,4 %).

(37)

Negatywna tendencja zaobserwowana w 2023 r. utrzymywała się w 2024 r., a wskaźniki szkody dalej się pogarszały lub utrzymywały się na niższych poziomach z 2023 r.

(38)

Zgodnie z podejściem przyjętym w pierwotnym dochodzeniu (36) Komisja oceniła również zmiany wskaźników szkody w podziale na rodziny wyrobów (37). Rodziny wyrobów objęte środkiem ochronnym dotyczącym stali to wyroby płaskie, wyroby długie i rury.

(39)

W tabelach 4-6 przedstawiono zmiany wskaźników szkody w odniesieniu do poszczególnych rodzin wyrobów:

Tabela 4

Produkcja, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych

Tabela 5

Konsumpcja w Unii, sprzedaż krajowa i udział w rynku

Tabela 6

Jednostkowa cena sprzedaży i rentowność

(40)

Na podstawie powyższych wskaźników w wyniku analizy w podziale na rodziny wyrobów potwierdzono ustalenia dotyczące produktu objętego postępowaniem: sytuacja gospodarcza przemysłu Unii znacznie się pogorszyła w okresie badanym i obecnie jest niestabilna. Nawet w przypadku przewodów rurowych - rodziny wyrobów, która wykazała się lepszymi wynikami w zakresie rentowności i udziału w rynku - odnotowano jednak pogorszenie innych kluczowych wskaźników, takich jak wykorzystanie mocy produkcyjnych, poziomy produkcji i sprzedaży krajowej w okresie badanym.

(41)

Komisja oceniła zmiany w przywozie, zarówno w ujęciu ogólnym, jak i w stosunku do konsumpcji, aby określić zakres presji, jaką mógł on wywierać na rynek unijny w okresie badanym.

(42)

Przywóz do Unii w 2024 r. zmniejszył się o -11 % w porównaniu z 2021 r., kiedy to osiągnął drugi najwyższy poziom od 2013 r. (38) W latach 2023-2024 odnotowano jednak bezwzględny wzrost o 7 %.

Tabela 7

Zmiany przywozu w tys. ton

(43)

Analiza na poziomie rodzin wyrobów, w tym względny wzrost presji przywozu zwiększającego swój udział w rynku, potwierdziła tę ogólną tendencję, jak pokazano w tabeli 8 poniżej.

Tabela 8

Udział przywozu w rynku w odniesieniu do poszczególnych rodzin wyrobów

(44)

Komisja otrzymała 12 odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, 40 uwag i 22 kontrargumenty od zainteresowanych stron, w tym unijnych producentów stali, unijnych użytkowników i importerów stali, a także ich odpowiednich stowarzyszeń, producentów eksportujących oraz rządów państw trzecich. Niniejsza sekcja zawiera przegląd uwag zainteresowanych stron, które przedstawiono w 8 podsekcjach. Uwagi pogrupowano według charakteru i treści.

(45)

Przedstawiciele przemysłu Unii stwierdzili, że istniejące kontyngenty taryfowe nie są już dostosowane do popytu na stal w UE. Przemysł argumentował, że kontyngenty zliberalizowano o ponad 15 punktów procentowych w porównaniu z 2019 r. W połączeniu z niedawnym spadkiem popytu na stal spowodowało to powiększającą się lukę między obecnymi bezcłowymi kontyngentami a rzeczywistym popytem. W rezultacie przedstawiciele przemysłu Unii złożyli wniosek o dostosowanie kontyngentów taryfowych w celu lepszego odzwierciedlenia obecnego popytu, zwracając się do Komisji o zmniejszenie poziomów kontyngentów taryfowych średnio o 25-50 %.

(46)

Niektóre państwa wywozu i użytkownicy twierdzili, że chociaż ogólny popyt może się wydawać niższy, niektóre sektory wykazują rosnący popyt na określone wyroby ze stali. Według tych stron zaostrzenie kontyngentów taryfowych w tych kategoriach miałoby negatywny wpływ na konkurencyjność sektorów niższego szczebla w UE. Dzięki większej elastyczności kontyngentów sektory te mogą lepiej zaspokoić swoje potrzeby w zakresie materiałów, których producenci unijni mogą nie być w stanie dostarczać w wystarczających ilościach. Strony te argumentowały, że uniwersalne podejście do kontyngentów taryfowych nie odzwierciedla zróżnicowanego popytu w różnych sektorach w UE.

(47)

Ponadto kilku producentów eksportujących powołało się na niedawne sprawozdanie WorldSteel, w którym przewiduje się, że w 2025 r. światowy popyt na stal wzrośnie (39). Twierdzą oni, że jest to sprzeczne z prognozami przemysłu, podając w wątpliwość wiarygodność dowodów przedstawionych przez przemysł.

(48)

Przedstawiciele przemysłu Unii stwierdzili, że jego sytuacja gospodarcza znacznie się pogorszyła, zwłaszcza w ostatnich kwartałach. Twierdzili oni, że jest to widoczne pod względem produkcji, sprzedaży i rentowności, podczas gdy przywóz utrzymuje wysoki lub rosnący udział w rynku i podcina ceny producentów unijnych.

(49)

Niektóre państwa wywozu i użytkownicy twierdzili, że na rynek stali miały znaczący wpływ czynniki zewnętrzne, takie jak wysokie koszty energii i problemy geopolityczne. Czynniki te, a nie presja przywozowa, mogą odpowiadać za dużą część trudności, jaki doświadcza przemysł stalowy UE.

(50)

Przedstawiciele przemysłu Unii zwrócili się o wyeliminowanie kwartalnego przeniesienia niewykorzystanych kontyngentów na następny kwartał lub o ograniczenie tej możliwości. Szereg państw wywozu i użytkowników zwróciło się o utrzymanie mechanizmu przeniesienia, argumentując, że jest to podstawowy element struktury kontyngentów taryfowych, który zapewnia przewidywalność i jako taki nie wchodzi w zakres przeglądu.

(51)

Niektóre państwa wywozu i użytkownicy zwrócili się o zniesienie systemu kontyngentów krajowych w odniesieniu do niektórych kategorii (lub nawet wszystkich kategorii) oraz o to, by niektórymi kontyngentami zarządzano globalnie w każdym kwartale, aby zmaksymalizować ich wykorzystanie.

(52)

Przedstawiciele przemysłu Unii i jeden producent eksportujący zwrócili się do Komisji o ponowne obliczenie wszystkich kontyngentów w oparciu o nowy okres odniesienia. Komisja otrzymała również szereg wniosków (od użytkowników i producentów eksportujących) o zwiększenie kontyngentów w niektórych kategoriach w celu zaspokojenia rosnącego popytu ze strony unijnych sektorów niższego szczebla.

(53)

Przedstawiciele przemysłu Unii stwierdzili również, że chińskie wyroby ze stali objęte środkami antydumpingowymi nadal trafiają na rynek UE po bardzo niskich cenach, co sprawia, że nałożone cła są nieskuteczne. W związku z tym przedstawiciele przemysłu zwrócili się do Komisji o przywrócenie kontyngentów krajowych dotyczących Chin w kategoriach, w odniesieniu do których rozdzielono wcześniej określone wielkości ze względu na istnienie środków antydumpingowych.

(54)

Ponadto niektóre zainteresowane strony (przemysł Unii i niektórzy producenci eksportujący) zwróciły się do Komisji o podjęcie działań w celu uniknięcia rozmycia ceł spowodowanego natychmiastowym wyczerpaniem pierwszego dnia jednej czwartej kontyngentów rezydualnych w drodze albo wprowadzenia administrowania miesięcznego, albo wprowadzenia systemu opartego na zasadzie przydzielania kontyngentów według kolejności zgłoszeń. Niektóre państwa wywozu i producenci sprzeciwili się wprowadzeniu systemu przydziału według kolejności zgłoszeń, argumentując, że wdrożenie systemu byłoby niepraktyczne.

(55)

Niektóre zainteresowane strony (głównie producenci eksportujący i przemysł Unii) twierdziły, że od czasu poprzedniego przeglądu, a w szczególności w 2024 r., niektórzy eksporterzy znacznie zwiększyli wywóz w niektórych kategoriach w ramach kontyngentu rezydualnego, co doprowadziło do wypierania innych eksporterów. Aby rozwiązać ten problem, niektórzy wezwali do wprowadzenia dodatkowych kontyngentów krajowych lub do rozszerzenia stosowania limitów w przypadku kontyngentów rezydualnych.

(56)

Ponadto szereg zainteresowanych stron stwierdziło, że należy rozszerzyć obecny system braku dostępu, aby zapobiec wypieraniu kontyngentu rezydualnego w wybranych kategoriach. Inna zainteresowana strona zasugerowała, że Komisja powinna raczej rozszerzyć system ograniczonego dostępu.

(57)

Przedstawiciele przemysłu Unii zwrócili się do Komisji o rozważenie nieprzyznania nowych zwolnień krajom rozwijającym się na podstawie najnowszych danych dotyczących przywozu. Kilka zainteresowanych stron sprzeciwiło się temu i zwróciło się o aktualizację wykazu członków WTO - krajów rozwijających się wyłączonych z zakresu środka.

(58)

Przedstawiciele przemysłu Unii stwierdzili, że liberalizacja kontyngentów nie jest już odpowiednia, biorąc pod uwagę malejący popyt i pogłębiające się różnice w stosunku do obecnego poziomu bezcłowych kontyngentów. Z drugiej strony inne zainteresowane strony zwróciły się do Komisji o zwiększenie poziomu liberalizacji powyżej obecnego poziomu 1 % lub przynajmniej o utrzymanie obecnego poziomu, niezależnie od tego, czy dotyczy to wszystkich kategorii produktu, czy też niektórych konkretnych kategorii produktu lub produktów określonego pochodzenia.

(59)

Przedstawiciele przemysłu Unii zwrócili się do Komisji o rozważenie podwyższenia cła w wysokości 25 % poza kontyngentem. Uważa się, że takie działanie jest zasadne, biorąc pod uwagę niski poziom cen przywozu spowodowany pogłębiającą się globalną nadwyżką mocy produkcyjnych oraz rosnącą liczbą środków ochrony handlu w państwach trzecich. Argumentowano, że cło w wysokości 25 % poza kontyngentem nie jest już wystarczające, aby zapobiec przywozowi poza kontyngentem.

(60)

Ponadto niektóre państwa wywozu wystąpiły z wnioskiem o wyłączenie ze środka na podstawie odpowiednich układów o stowarzyszeniu, które zawarły z Unią.

(61)

Szereg zainteresowanych stron zwrócił się o podzielenie kontyngentu taryfowego dotyczącego niektórych kategorii na dwie podkategorie, aby lepiej uwzględnić specyfikę produktów zgrupowanych w ramach tych kategorii. Zostało to podniesione w odniesieniu do kategorii 1 przez użytkownika unijnego, w odniesieniu do kategorii 16 - przez producenta eksportującego, a w przypadku kategorii 21 i 26 - przez producentów unijnych.

(62)

Jedna zainteresowana strona (producent eksportujący z Egiptu) stwierdziła, że limit 15 % w kategorii 1, który wprowadzono w drugim przeglądzie przedłużenia, ograniczył ich tradycyjne przepływy handlowe. Zainteresowana strona argumentowała, że jej historyczna wielkość wywozu do UE znacznie przekraczała ten limit.

(63)

Komisja wzięła pod uwagę obecną sytuację i perspektywy globalnej nadwyżki mocy produkcyjnych, a także sytuację gospodarczą przemysłu Unii oraz najnowsze zmiany dotyczące środków handlowych dotyczących przywozu stali przyjętych przez państwa trzecie, jak opisano w sekcji 3. Na tej podstawie Komisja ustaliła, że należy dostosować zarządzanie kontyngentami taryfowymi, aby zapewnić skuteczność środka i uwzględnić interes Unii.

(64)

W świetle uwag otrzymanych od zainteresowanych stron Komisja postanowiła ocenić sytuację w podziale na kategorie w odniesieniu do 26 kategorii objętych środkiem ochronnym. Celem tego podejścia jest zapewnienie skuteczności środka w kategoriach charakteryzujących się znaczną presją przywozu, a jednocześnie nieograniczanie niepotrzebnie możliwości zaopatrzenia unijnym sektorom wykorzystującym produkt w kategoriach, w których nie występuje presja przywozu.

(65)

W swojej ocenie Komisja przeanalizowała w szczególności wykorzystanie kontyngentów w poprzednim roku obowiązywania środka, zmiany konsumpcji w Unii oraz udział przywozu w rynku w każdej z tych kategorii. Ponadto uwzględniono również dostępne moce produkcyjne przemysłu Unii, a także dostępne źródła dostaw i szczególne obawy zainteresowanych stron dotyczące wykorzystania kontyngentów. Komisja zwróciła szczególną uwagę na rozwój tych czynników w 2024 r.

(66)

Na tej podstawie okazało się, że chociaż w niektórych kategoriach środek jest nadal skuteczny, w wielu innych nastąpił wzrost wielkości przywozu nieproporcjonalny do zmian konsumpcji, co doprowadziło do znacznej presji przywozu, zarówno pod względem wielkości, jak i cen.

(67)

Jednak wśród kategorii, w których występuje presja przywozu, nie jest ona jednolicie intensywna. Ponadto podział przywozu między dostępne źródła również różni się w zależności od kategorii. W niektórych kategoriach wzrost przywozu wynikał z jednego źródła lub kilku źródeł, które wykorzystały większość dostępnych wielkości w ramach kontyngentu rezydualnego, wypierając tym samym tradycyjnych dostawców, a jednocześnie wywierając znaczną presję cenową. Stało się zatem jasne, że nie istnieje jedno rozwiązanie, które rozwiązywałoby wszystkie kwestie wskazane w poszczególnych kategoriach.

(68)

Na tej podstawie Komisja określiła kategorie, w których skuteczność środka została osłabiona, i uporządkowała je według powagi sytuacji w czterech grupach:

(69)

W kolejnych sekcjach przedstawiono szczegółowy opis każdej grupy. Dane leżące u podstaw tych analiz przedstawiono w załączniku III.

(70)

Grupa ta obejmuje kategorie 1A, 4A, 7, 21, 24. W tych kategoriach zaobserwowano bardzo znaczącą presję przywozu. We wszystkich tych kategoriach wykorzystanie kontyngentu wyniosło średnio 84 %, natomiast w kategorii 4A - ponad 100 %. W latach 2021-2024 konsumpcja znacznie spadła w tych kategoriach. Konsumpcja spadła o 27 % w kategorii 4A i średnio o 17 % w kategoriach 1A i 24 oraz 7 % w kategoriach 7 i 21. W ostatnim okresie Komisja odnotowała tę samą tendencję. W latach 2023-2024 konsumpcja spadła w każdej kategorii o 6 % w kategorii 7 i średnio o 3 % w kategoriach 1A, 4A i 24. W kategorii 21 konsumpcja spadła o 1 %. Jednocześnie udział przywozu znacznie wzrósł we wszystkich kategoriach, o 9 % w kategorii 4A i do 3 % w kategoriach 1A, 7, 21 i 24.

(71)

Od 2021 r. wykorzystanie mocy produkcyjnych Unii spadło we wszystkich kategoriach, w tym w ostatnim okresie. Przy średnim wykorzystaniu mocy produkcyjnych na poziomie zaledwie 68 % Komisja uznała, że istnieją znaczne dostępne moce produkcyjne w tych kategoriach.

(72)

Grupa ta obejmuje kategorie 2, 5, 6, 14, 16, 17, 18, 20, 22 i 25B. W tych kategoriach zaobserwowana presja przywozu, choć mniej dotkliwa niż w grupie 1, była nadal znacząca. We wszystkich tych kategoriach wykorzystanie kontyngentu wyniosło średnio 90,2 %, natomiast w kategoriach 14, 18 i 25B - ponad 100 %. W latach 2021-2024 konsumpcja znacznie spadła w każdej kategorii z wyjątkiem jednej. Konsumpcja spadła o 22 % w kategoriach 2 i 16 oraz średnio o 17 % w kategoriach 6, 14 i 18 oraz o 8 % w kategoriach 5, 17, 20 i 22. Jednocześnie udział przywozu wzrósł we wszystkich kategoriach. W ostatnim okresie konsumpcja zaczęła rosnąć we wszystkich kategoriach z wyjątkiem kategorii 14. Presja przywozu pozostała jednak znaczna, biorąc pod uwagę wysokie wykorzystanie kontyngentów i zwiększony udział przywozu w rynku od 2021 r.

(73)

Od 2021 r. wykorzystanie mocy produkcyjnych Unii zmniejszyło się we wszystkich kategoriach. Tendencja ta utrzymywała się w ostatnim okresie, z wyjątkiem kategorii 5, 6 i 16, w których odnotowano nieznaczny wzrost wykorzystania mocy produkcyjnych, choć nadal znacznie poniżej poziomów z 2022 r. Ponieważ średnie wykorzystanie mocy produkcyjnych wynosiło jedynie 54 %, a najwyższy wskaźnik osiągnął 70 % (kategoria 5), Komisja uznała, że w tych kategoriach istnieją znaczne dostępne moce produkcyjne.

(74)

Grupa ta obejmuje kategorie 3B, 13, 15, 26. W tych kategoriach wykorzystanie kontyngentu wyniosło średnio 65 %. W latach 2021-2024 konsumpcja spadła we wszystkich kategoriach, natomiast przywóz znacznie wzrósł. W latach 2023-2024 w większości kategorii, w których konsumpcja spadła, udział przywozu również spadł (kategorie 3B, 15 i 26). W związku z tym, biorąc pod uwagę wykorzystanie kontyngentów w każdej kategorii, presja przywozu w tej grupie była bardziej umiarkowana.

(75)

Od 2021 r. wykorzystanie mocy produkcyjnych Unii zmniejszyło się we wszystkich kategoriach. Tendencja ta utrzymywała się w ostatnim okresie, z wyjątkiem kategorii 13 i 15, w których odnotowano nieznaczny wzrost wykorzystania mocy produkcyjnych, choć nadal poniżej poziomów z 2022 r. Ponieważ średnie wykorzystanie mocy produkcyjnych wynosiło jedynie 60 %, a najwyższy wskaźnik osiągnął 67 % (kategoria 26), Komisja uznała, że w tych kategoriach istnieją znaczne dostępne moce produkcyjne.

(76)

Grupa ta obejmuje kategorie 1B, 3A, 4B, 8, 9, 10, 12, 19, 25A, 27 i 28. W tej grupie nie stwierdzono presji przywozu lub stwierdzono minimalną presję przywozu, ponieważ wykorzystanie kontyngentu było niskie we wszystkich kategoriach z wyjątkiem jednej. W związku z tym Komisja uznała, że nie stosuje żadnych dostosowań w tych kategoriach, aby nie ograniczać niepotrzebnie możliwości zaopatrzenia unijnym sektorom wykorzystującym produkt. W kategorii 4B zainteresowane strony przedstawiły przekonujące dowody wykazujące, że utrzymanie status quo jest zgodne z najlepiej pojętym interesem Unii.

(77)

Od 2021 r. wykorzystanie mocy produkcyjnych Unii zmniejszyło się we wszystkich kategoriach. Tendencja ta utrzymywała się w ostatnim okresie, ale wskaźnik wykorzystania rośnie w kategoriach 4B, 8, 9 i 19, choć nadal utrzymuje się na poziomie z 2022 r. Przy średnim wykorzystaniu mocy produkcyjnych na poziomie 56 % w połączeniu z niskim średnim wykorzystaniem kontyngentów (poniżej 50 %), Komisja uznała, że nie stwierdzono presji przywozu i że w interesie Unii leży niedostosowanie środka w tych kategoriach.

(78)

Po określeniu kategorii, w których skuteczność środka została osłabiona, Komisja uznała za konieczne wprowadzenie szeregu dostosowań i udoskonaleń w zarządzaniu kontyngentami taryfowymi w tych kategoriach, aby lepiej dostosować je do zmian na rynku i poprawić funkcjonowanie środka. Chociaż niektóre z tych dostosowań mają charakter horyzontalny, większość z nich dotyczy określonych kategorii produktów.

(79)

Jedna z zainteresowanych stron wypowiedziała się na temat wypierania wysoce specyficznego produktu w kategorii 1 w wyniku wprowadzenia limitu 15 % w drugim przeglądzie funkcjonowania.

(80)

Komisja uważa, że produkty te są wysoce specjalistyczne i mają znacznie wyższą wartość w porównaniu z innymi produktami w kategorii 1.

(81)

W swojej ocenie Komisja potwierdziła, że wprowadzenie limitu 15 % miało niezamierzony skutek w postaci wyczerpania podkontyngentu 09.8452 w ramach kontyngentu rezydualnego dla kategorii 1 pierwszego dnia we wszystkich trzech przypadkach od jego wprowadzenia w lipcu 2024 r. (40) (41) (42) Doprowadziło to do tego, że produkty niszowe należące do kategorii 1 objętej kodem CN 7212 60 00 w ogóle nie mogły korzystać z bezcłowego kontyngentu.

(82)

Najwłaściwszym sposobem skutecznego rozwiązania tej sytuacji jest podzielenie tej kategorii na dwie kategorie: podkontyngent taryfowy (kategoria 1B) obejmuje wyżej wymieniony kod CN bardzo specyficznego produktu, natomiast pozostałe kody uwzględniono w kategorii 1A. Taki podział nie wydaje się stanowić nieproporcjonalnego obciążenia dla organów celnych. Tradycyjne przepływy handlowe produktu 1B wykorzystywane do obliczenia odpowiednich kontyngentów taryfowych przedstawiono w tabeli 9.

Tabela 9

Przywóz w kategorii 1B w tonach

(83)

Proponowany podział zapewniłby dostępność niezbędnych wielkości produktu niszowego w Unii i umożliwiłby zachowanie tradycyjnych przepływów handlowych pod względem wielkości i pochodzenia.

(84)

Zgodnie z zasadami WTO (43) i UE (44) członek WTO stosujący środek ochronny stopniowo liberalizuje go po upływie jednego roku od nałożenia środka w regularnych odstępach czasu w okresie stosowania. Celem liberalizacji jest stopniowe dopuszczenie większej konkurencji w przywozie na rynku w miarę dostosowywania się przemysłu wewnętrznego do wyższego poziomu przywozu.

(85)

Prawo WTO nie ustanawia żadnych szczególnych wymogów dotyczących formy czy konkretnego tempa liberalizacji, z wyjątkiem takiej liberalizacji, która powinna odbywać się stopniowo w regularnych odstępach czasu w okresie stosowania.

(86)

Unijny środek ochronny dotyczący stali jest co roku liberalizowany od 2019 r., a adekwatność tempa liberalizacji była wielokrotnie oceniana i tempo było zmieniane (45). Obecne roczne tempo liberalizacji od lipca 2024 r. wynosi 1 %.

(87)

Aby określić adekwatność obecnego poziomu liberalizacji, Komisja przeprowadziła zarówno analizę retrospektywną, jak i perspektywiczną.

(88)

Dane zawarte w jej ocenie retrospektywnej wskazują, że tempo liberalizacji wyprzedziło zmianę konsumpcji. Podczas gdy kontyngenty taryfowe zliberalizowano o prawie 25 % (w tym 5 % dodatkowego zwiększenia obowiązującego od lutego 2019 r.), konsumpcja w UE zmniejszyła się o 14 % w tym samym okresie. W 2024 r. światowy popyt na stal spadł o 1 % (-18 mln ton) w porównaniu z 2023 r., w przeciwieństwie do spodziewanego wzrostu o 1,7 % w 2024 r. Te przeciwstawne tendencje znacznie zwiększyły różnicę między poziomem kontyngentów taryfowych a popytem rynkowym.

(89)

Jeżeli chodzi o ocenę perspektywiczną, jak wyjaśniono w sekcji 3 powyżej, najnowsze prognozy rynkowe dotyczące światowej konsumpcji stali przewidują jedynie niewielkie ożywienie gospodarcze w 2025 r. (osiągające poziomy z 2023 r.), które ma nastąpić na rynku unijnym.

(90)

W świetle ostatniej negatywnej tendencji i perspektyw dotyczących konsumpcji stali na świecie i na unijnym rynku stali Komisja uznała, że dalsze zwiększanie obecnej dużej różnicy między tempem wzrostu wielkości kontyngentów taryfowych a tempem konsumpcji stali nie leży w interesie Unii. W związku z tym Komisja uznała, że utrzymanie lub zwiększenie obecnego tempa na poziomie 1 % poważnie osłabiłoby skuteczność środka.

(91)

Z tych powodów Komisja uważa, że określenie tempa liberalizacji na poziomie 0,1 % jest właściwe, aby zapewnić skuteczność środka.

(92)

W związku z tym kontyngenty taryfowe będą nadal wzrastać o 0,1 % od 1 lipca 2025 r. w odniesieniu do wszystkich kategorii produktu. Konkretne wielkości na okres od dnia 1 lipca 2025 r. do dnia 30 czerwca 2026 r. (w ujęciu kwartalnym) określono w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.

(93)

Wraz z innymi dostosowaniami przedstawionymi w niniejszym rozporządzeniu to tempo liberalizacji przyczyni się do poprawy skuteczności środka w okresie, w którym rynek unijny doświadcza znacznych napięć spowodowanych przywozem, negatywnymi skutkami nadwyżki mocy produkcyjnych i wynikającymi z niej reakcjami na ten rynek na całym świecie, w kontekście słabego popytu. Użytkownicy unijni będą nadal dysponować wystarczającymi bezcłowymi wielkościami dostępnymi w ramach istniejących kontyngentów taryfowych.

(94)

Zgodnie z sekcją 2 zawiadomienia o wszczęciu Komisja ogłosiła, że sprawdzi, czy przywóz z kraju rozwijającego się będącego członkiem WTO przekroczył próg 3 % w danym okresie (w 2024 r.), i w razie potrzeby zaktualizuje wykaz krajów rozwijających się, które są członkami WTO i które powinny zostać objęte zakresem środka lub z niego wyłączone.

(95)

Zgodnie z art. 9 Porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych i art. 18 podstawowego rozporządzenia w sprawie środków ochronnych środka ochronnego nie stosuje się wobec produktu pochodzącego z kraju rozwijającego się będącego członkiem WTO, o ile jego udział w przywozie pozostaje poniżej 3 % łącznego przywozu w danej kategorii produktu. Jeżeli udział przywozu wszystkich krajów rozwijających się będących członkami WTO poniżej progu 3 % stanowi ponad 9 % łącznego przywozu w danej kategorii, środek ochronny ma zastosowanie do wszystkich krajów rozwijających się będących członkami WTO. Komisja regularnie dokonuje przeglądu i aktualizacji wykazu krajów rozwijających się.

(96)

Ostatnia aktualizacja wykazu miała miejsce w czerwcu 2024 r. w ramach poprzedniego dochodzenia przeglądowego w celu oceny ewentualnego przedłużenia stosowania środka ochronnego (46). Podobnie jak w poprzednich dochodzeniach przeglądowych Komisja zaktualizowała wykaz krajów rozwijających się objętych środkiem i wyłączonych z niego w oparciu o obliczenie ich udziału w przywozie z wykorzystaniem najnowszych dostępnych skonsolidowanych danych dotyczących przywozu, tj. statystyk dotyczących przywozu za 2024 r. Nie wprowadzono żadnych zmian do metodyki zastosowanej w poprzednich przeglądach.

(97)

Zmiany wynikające z tej aktualizacji, które mają zastosowanie od 1 kwietnia 2025 r., są następujące (zaktualizowana tabela w załączniku I do niniejszego rozporządzenia):

(98)

Ze względu na system przenoszenia niewykorzystanych kontyngentów z kwartału na kwartał w ramach roku obowiązywania środka (47) ostatnim kwartałem roku obowiązywania środka (kwiecień-czerwiec) jest zazwyczaj kwartał, w którym niewykorzystane ilości są najwyższe. Aby zmaksymalizować wykorzystanie kontyngentów pod koniec roku obowiązywania środka, Komisja uznała, że w interesie Unii leży wprowadzenie do rozporządzenia w sprawie środków ostatecznych mechanizmu, dzięki któremu więksi eksporterzy, którzy wyczerpali swoje kontyngenty krajowe, mieli również dostęp do puli kontyngentów rezydualnych w ostatnim kwartale. Celem tego mechanizmu było uniknięcie sytuacji, w której wielkości kontyngentów rezydualnych pozostałyby potencjalnie niewykorzystane.

(99)

W ramach pierwszego przeglądu funkcjonowania w 2019 r. Komisja zauważyła, że system ten może skutkować nadmiernym wypieraniem mniejszych dostawców w ramach kontyngentów rezydualnych. Tendencja ta rozszerzyła się na więcej kategorii po 2019 roku. W związku z tym w drugim przeglądzie funkcjonowania Komisja opracowała system, w którym dostęp posiadaczy kontyngentu krajowego do kontyngentu rezydualnego w ostatnim kwartale roku obowiązywania środka opierałby się na faktycznym wykorzystaniu kontyngentu rezydualnego w poprzednich kwartałach przez państwa objęte rezydualnym kontyngentem taryfowym. Dostosowanie to miało na celu ochronę w ostatnim kwartale przepływów mniejszych dostawców, którzy są naturalnymi beneficjentami kontyngentów rezydualnych (48).

(100)

Aby zminimalizować wypieranie tradycyjnych źródeł pochodzenia w ramach kontyngentu rezydualnego a jednocześnie nadal umożliwiać dodatkowy dostęp w kategoriach, w których należało zapewnić maksymalne wykorzystanie kontyngentu, Komisja stworzyła system, w ramach którego każda kategoria produktu zostaje przyporządkowana do jednej z następujących trzech różnych grup odpowiadających trzem różnym scenariuszom dostępu. System ten zapewniał spełnienie jednej z kluczowych zasad i jednego z kluczowych celów środka ochronnego, tj. zapewnia zachowanie tradycyjnych przepływów handlowych pod względem pochodzenia.

(101)

Obecnie obowiązują trzy systemy:

(102)

W ramach tego systemu posiadacze kontyngentów krajowych mogą zwiększać wywóz powyżej swoich tradycyjnych przepływów handlowych w przypadku większości kategorii produktu dzięki możliwości uzyskania dostępu do kontyngentu rezydualnego w ostatnim kwartale danego okresu w sytuacji, w której dotychczasowi dostawcy nie byli w stanie w pełni wykorzystać kontyngentów. Komisja przypomina, że mechanizm ten pierwotnie wprowadzono w interesie Unii, aby uniknąć sytuacji, w której wielkości kontyngentów rezydualnych pozostałyby potencjalnie niewykorzystane, co w przeciwnym razie mogłoby ograniczyć możliwości zaopatrzenia i dostawy unijnym sektorom wykorzystującym produkt.

(103)

W obecnym kontekście ogólnego spowolnienia na unijnym rynku stali Komisja uważa jednak, że nie należy już zapewniać dostępu do czwartego kwartału posiadaczom kontyngentów krajowych w tych kategoriach, w których zidentyfikowano presję przywozu i malejącą konsumpcję (grupy 1, 2 i 3). W tych przypadkach przywóz miał negatywny wpływ na sytuację gospodarczą przemysłu Unii, jak opisano w sekcji 3.3.

(104)

Ponadto Komisja ustaliła również na podstawie odpowiedzi przemysłu Unii na pytania zawarte w kwestionariuszu, że we wszystkich tych kategoriach przemysł Unii posiadał wystarczające moce produkcyjne, aby zaspokoić potencjalny popyt użytkowników.

(105)

Na tej podstawie systemy dostępu dla poszczególnych kategorii produktów powinny zostać dostosowane w następujący sposób (poszczególne wielkości przedstawiono w załączniku II do niniejszego rozporządzenia):

Kategorie, do których system ten nie miałby zastosowania, są następujące:

System specjalny: 4B

(106)

Dzięki tym dostosowaniom kluczowe zasady środka ochronnego, a mianowicie zapewnienie zachowania tradycyjnych przepływów handlowych pod względem pochodzenia, nie zostaną naruszone.

(107)

Zmiany wynikające z tej aktualizacji mają zastosowanie od 1 kwietnia 2025 r.

(108)

W następstwie niczym niesprowokowanej wojny napastniczej Rosji przeciwko Ukrainie Unia Europejska zakazała przywozu niektórych wyrobów ze stali pochodzących z Białorusi i Rosji (49). W wyniku tych środków przywóz z Białorusi i Rosji objęty środkiem ochronnym nie mógł już być wprowadzany do Unii. W związku z tym Komisja uznała, że w interesie Unii leży dostosowanie funkcjonowania środka ochronnego poprzez redystrybucję wielkości przywozu pochodzącego z Rosji i Białorusi („wielkości objęte środkami ograniczającymi”) w każdej kategorii produktu, w przypadku której państwa te posiadały kontyngenty krajowe, wśród innych państw wywozu objętych środkiem ochronnym na podstawie ich udziału w ogólnym przywozie w 2021 r.

(109)

Komisja przypomina, że decyzję tę podjęto w interesie Unii, zgodnie z ówczesnymi perspektywami rynkowymi, w celu zapewnienia, aby te zakazy przywozu nie powodowały niedoboru dostaw na rynku unijnym w kategoriach, których to dotyczy, oraz aby unijni użytkownicy stali mogli nadal zaopatrywać się w te wielkości z innych źródeł. Decyzja ta zwiększyła dostęp wszystkich partnerów handlowych do bezcłowych wielkości poza ich tradycyjnymi przepływami handlowymi.

(110)

Jak wyjaśniono jednak w sekcji 3 powyżej, biorąc pod uwagę obecny kontekst ogólnego spowolnienia na unijnym rynku stali i jego perspektywy, Komisja uważa, że udostępnianie tych wielkości w kategoriach, w których przemysł Unii boryka się z największą presją przywozu i w których konsumpcja znacznie spadła, nie leży już w interesie Unii.

(111)

W związku z tym, aby utrzymać skuteczność środka, Komisja uważa, że należy odwrócić wcześniejsze rozdzielenie w całości lub częściowo w kategoriach należących do grup 1 i 2.

(112)

W związku z tym Komisja uważa, że należy odwrócić to rozdzielenie w kategorii 24. Kategoria ta charakteryzuje się tendencją spadkową konsumpcji w 2024 r. (-7 %), natomiast udział przywozu w rynku wzrasta (+4 %). Odwrócenie rozdzielenia pozwoli dostosować kontyngenty taryfowe do obecnego i przewidywanego popytu, bez ryzyka niedoboru dostaw, ponieważ dla sektorów wykorzystujących produkt nadal będą dostępne wystarczające wielkości bezcłowe.

(113)

W przypadku kategorii 1A, 7, 16 i 21 Komisja uważa również za właściwe odwrócenie rozdzielenia w przypadku 65 % wielkości. Kategorie te wykazują malejącą konsumpcję w 2024 r., podczas gdy przywóz zwiększa udział w rynku. Odwrócenie rozdzielenia pełnych wielkości objętych środkami ograniczającymi wiązałoby się jednak z ryzykiem niedoboru dostaw dla sektorów wykorzystujących produkt. W związku z tym Komisja uznała za właściwe zatrzymanie 35 % wielkości objętych środkami ograniczającymi w tych kategoriach, rozdzielonych między wszystkie miejsca pochodzenia.

(114)

Poszczególne wielkości można znaleźć w załączniku II do niniejszego rozporządzenia. Zmiany wynikające z tej aktualizacji mają zastosowanie od 1 kwietnia 2025 r.

(115)

Opracowując ostateczny środek ochronny oraz późniejsze przeglądy, Komisja starała się utrzymać tradycyjne przepływy handlowe pod względem wielkości i pochodzenia. Cel polegający na zachowaniu tradycyjnych wielkości osiągnięto przez obliczenie kontyngentów taryfowych na podstawie wcześniejszych przepływów handlowych, natomiast cel zachowania tradycyjnego pochodzenia osiągnięto przez określenie kontyngentów krajowych.

(116)

System ten doprowadził jednak do sytuacji, w której mniejsze tradycyjne kraje będące dostawcami, które nie kwalifikowały się do kontyngentu krajowego w niektórych kategoriach produktu, są potencjalnie narażone na efekt „wypierania” w ramach rezydualnych kontyngentów taryfowych. W związku z tym w drugim przeglądzie dotyczącym przedłużenia Komisja uznała za właściwe wprowadzenie limitu 15 % dla jednego państwa w kategoriach 1 i 16.

(117)

W świetle twierdzeń zainteresowanych stron, że niektórzy eksporterzy znacznie zwiększyli swój wywóz w określonych kategoriach w ramach kontyngentu rezydualnego, co doprowadziło do wypierania innych, Komisja oceniła sytuację w każdej z 26 kategorii. Analiza potwierdziła, że ostatnie zmiany na rynku doprowadziły do spadku wywozu tradycyjnych dostawców do Unii w ramach kontyngentów rezydualnych w niektórych kategoriach, podczas gdy wywóz od innych dostawców znacznie wzrósł w ramach tych samych kontyngentów rezydualnych. Ta zmiana przepływów handlowych zakłóciła równowagę pochodzenia w rezydualnych kontyngentach taryfowych, co negatywnie wpłynęło na funkcjonowanie środka w niektórych kategoriach.

(118)

W przypadku innych kategorii Komisja stwierdziła ryzyko wypierania. Jak omówiono w sekcji 3, do ryzyka tego przyczynia się kilka czynników, przede wszystkim ostatnie zmiany w zakresie środków handlowych dotyczących przywozu stali przyjętych przez państwa trzecie w połączeniu z utrzymującą się kwestią globalnej nadwyżki mocy produkcyjnych, rosnącym wywozem stali z Chin i wzrostem światowych zainstalowanych mocy produkcyjnych. Zmiany te spowodowałyby dalsze napięcia na rynkach stali, zwiększając tym samym bezpośrednie ryzyko wypierania tradycyjnych przepływów handlowych z powodu dodatkowego przesunięcia handlu do Unii.

(119)

W związku z powyższym Komisja uważa, że należy wprowadzić ograniczenie maksymalnej wielkości, jaką jedno państwo może wywozić w ramach rezydualnego kontyngentu taryfowego w tych kategoriach, w których występuje wypieranie lub w przypadku których stwierdzono ryzyko wypierania.

(120)

Komisja dążyła do kalibracji poziomów limitów, aby zapewnić równowagę między zapobieganiem wypieraniu (ryzykiem wypierania) a zachowaniem odpowiednich możliwości zaopatrzenia dla unijnych sektorów wykorzystujących produkt.

(121)

W świetle powyższej oceny i po dokładnym rozważeniu wszystkich wchodzących w grę interesów należy zastosować następujące limity w odniesieniu do państw i kategorii:

(122)

Poziomy te określono w celu umożliwienia obecnym dostawcom w ramach kontyngentu rezydualnego dalszego wywozu swoich historycznych (i zliberalizowanych) przepływów handlowych, przy jednoczesnym utrzymaniu stabilności tradycyjnych przepływów handlowych w przypadku krajów zagrożonych wypieraniem.

(123)

Komisja uważa, że dostosowania te leżą w ogólnym interesie Unii, ponieważ skalibrowane limity poprawiają funkcjonowanie i skuteczność środka ochronnego poprzez zminimalizowanie ryzyka nadmiernego wypierania. Jednocześnie zapewniają one wystarczającą różnorodność źródeł dostaw dla użytkowników z UE, umożliwiając im w ten sposób stały dostęp do konkurencyjnych i zróżnicowanych możliwości zaopatrzenia.

(124)

Zmiany wynikające z tej aktualizacji mają zastosowanie od 1 kwietnia 2025 r.

(125)

Komisja uznała, że w interesie Unii leży umożliwienie użytkownikom unijnym jak najpełniejszego wykorzystania bezcłowych wielkości w ramach kontyngentów taryfowych i w związku z tym w rozporządzeniu w sprawie środków ostatecznych umożliwiono automatyczne przeniesienie niewykorzystanych kwartalnych przydziałów kontyngentów taryfowych na następny okres.

(126)

W obecnym dochodzeniu Komisja zauważyła jednak, że takie przeniesienie wielkości produkcji przyczyniło się do zwiększenia presji przywozu w niektórych kwartałach i niektórych kategoriach.

(127)

Biorąc pod uwagę obecny kontekst ogólnego spowolnienia na unijnym rynku stali i perspektywy tego rynku, Komisja uznała, że zezwolenie na to przeniesienie niewykorzystanych kontyngentów nie leży już w interesie Unii, w szczególności w odniesieniu do kategorii, w których przemysł Unii boryka się z największą presją przywozu i w których konsumpcja spadła w 2024 r.

(128)

Na tej podstawie Komisja uważa, że należy uchylić możliwość przeniesienia niewykorzystanych wielkości z jednego kwartału kontyngentu na następny w kategoriach, w których zidentyfikowano znaczącą presję przywozu (grupy 1 i 2), a mianowicie w kategoriach 1A, 2, 4A, 5, 6, 7, 14, 16, 17, 18, 20, 21, 22, 24, 25B.

(129)

Komisja uważa, że mechanizm przeniesienia pozostaje odpowiedni w kategoriach, w których zidentyfikowano niską presję przywozu (grupy 3 i 4), a mianowicie w kategoriach 3A, 3B, 4B, 8, 9, 10, 12, 13, 15, 19, 25A, 26, 27, 28.

(130)

Zmiany wynikające z tej aktualizacji mają zastosowanie od 1 lipca 2025 r.

(131)

Kontyngenty taryfowe, zarówno krajowe, jak i rezydualne, przydzielono na podstawie wyników wywozu w okresie odniesienia pierwotnego dochodzenia (50). Nie można zmienić tego okresu odniesienia, zgodnie z sugestią przemysłu Unii, ponieważ ponowne obliczenie wszystkich kontyngentów taryfowych w oparciu o nowsze przepływy objęte środkiem byłoby sprzeczne z celem utrzymania tradycyjnych przepływów handlowych, które istniały przed wprowadzeniem środka.

(132)

Komisja zauważa, że zwiększenie cła poza kontyngentem byłoby sprzeczne z obowiązkiem stopniowej liberalizacji środka na podstawie art. 19 ust. 4 podstawowego rozporządzenia w sprawie środków ochronnych i art. 7 ust. 4 Porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych.

(133)

Jeżeli chodzi o wniosek dotyczący proporcjonalnego podziału cła w dniu wyczerpania kontyngentu, art. 51 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 (51) stanowi, że cła przyznaje się proporcjonalnie.

(134)

Przedstawiciele przemysłu Unii stwierdzili, że wdrożenie takiego systemu jest jednak możliwe. Niezależnie od powyższego Komisja uważa, że niepraktyczne jest wprowadzenie systemu opartego na zasadzie przydziału ceł według kolejności zgłoszeń. Taki system opierałby się na określeniu dokładnego terminu rejestracji przywozu, na co z kolei wpływałyby czynniki zewnętrzne, takie jak skuteczność i szybkość rejestracji przywozu przez 27 krajowych organów celnych. W związku z tym Komisja uważa, że takie podejście nie leżałoby w interesie Unii, ponieważ mogłoby spowodować znaczną niepewność prawną dla unijnych importerów.

(135)

Komisja uważa jednak, że kwestia podstawowa, czyli bardzo szybkie wyczerpanie niektórych kontyngentów taryfowych często w ciągu jednego dnia, zostanie rozwiązana za pomocą innych dostosowań, w szczególności poprzez wprowadzenie limitów maksymalnej wielkości, jaką jedno państwo może wywozić w ramach rezydualnego kontyngentu taryfowego w kategoriach, w których takie szybkie wyczerpanie ma miejsce.

(136)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że kontyngent w niektórych kategoriach powinien zostać zglobalizowany, aby ułatwić pełne wykorzystanie przydzielonej wielkości przy jednoczesnym zapewnieniu sprawiedliwego podziału między wszystkich partnerów eksportujących.

(137)

Komisja zauważa, że w rozporządzeniu w sprawie środków ostatecznych (52) postanowiono, iż system kontyngentów taryfowych przewidujących przydziały dla poszczególnych krajów jest najbardziej odpowiednim systemem do zapewnienia tradycyjnych przepływów handlowych, w związku z czym uznano go za domyślny. Komisja wprowadziła administrację globalną jedynie w wyjątkowych okolicznościach i na podstawie należycie uzasadnionych wniosków (53).

(138)

Komisja uważa, że zainteresowane strony nie przedstawiły wystarczającego uzasadnienia, dlaczego system domyślny jest nieodpowiedni dla określonych kategorii, ani nie wykazały, w jaki sposób takie dostosowanie służyłoby ogólnemu interesowi Unii.

(139)

Przedstawiciele przemysłu Unii twierdzili, że chińskie wyroby ze stali, mimo że są objęte środkami antydumpingowymi, nadal trafiają na rynek UE po bardzo niskich cenach. Komisja zauważa, że przywrócenie kontyngentów krajowych dla Chin w kategoriach, w odniesieniu do których rozdzielono wcześniej te wielkości ze względu na istnienie środków antydumpingowych, nie rozwieje wątpliwości podniesionych przez przemysł Unii, ponieważ przywóz z Chin będzie nadal wprowadzany na rynek, lecz w ramach kontyngentu krajowego.

(140)

Jedna zainteresowana strona (producent eksportujący z Egiptu) stwierdziła, że limit 15 % w kategorii 1, który wprowadzono w drugim przeglądzie dotyczącym przedłużenia, ograniczył ich tradycyjne przepływy handlowe. Komisja zauważa, że twierdzenie to nie jest poparte żadnymi danymi od zainteresowanej strony. Niezależnie od tego, po przeprowadzeniu własnej analizy, Komisja uważa, że stwierdzenie to jest nieprawidłowe. Historyczna wielkość wywozu z Egiptu do UE nie przekracza limitu 15 % ani limitu 13 %.

(141)

W odniesieniu do wniosku niektórych państw wywozu, które zawarły umowę dwustronną z Unią, o wyłączenie ich z zakresu stosowania środka, Komisja pragnie przypomnieć, że przedmiotowe umowy dwustronne nie wymagają wyłączenia przywozu z odpowiednich państw ze środka ochronnego. Komisja ustaliła, że warunki tych umów dwustronnych są spełnione, aby przywóz mógł podlegać środkom ochronnym wprowadzonym zgodnie z Porozumieniem WTO w sprawie środków ochronnych.

(142)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Środków Ochronnych ustanowionego na podstawie art. 3 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2015/478 i art. 22 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2015/755,