(1)

Po wejściu w życie Traktatu z Lizbony bezpośrednie inwestycje zagraniczne znajdują się w wykazie kwestii objętych zakresem wspólnej polityki handlowej. Zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. e) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) Unia ma wyłączną kompetencję w odniesieniu do wspólnej polityki handlowej.

(2)

W opinii 2/15 z dnia 16 maja 2017 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) doprecyzował podział kompetencji między Unią a państwami członkowskimi w kontekście umowy o wolnym handlu między Unią Europejską a Republiką Singapuru (1), stwierdzając, że wyłączenie sporów spod jurysdykcji sądów państw członkowskich nie może mieć charakteru wyłącznie pomocniczego, a zatem nie może zostać dokonane bez zgody państw członkowskich. TSUE doprecyzował procedurę zawierania umów mieszanych w opinii 1/19 z dnia 6 października 2021 r. w sprawie Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencji stambulskiej).

(3)

W dniu 10 lutego 2014 r. Rada i państwa członkowskie upoważniły Komisję do podjęcia negocjacji dotyczących konwencji w sprawie stosowania zasad dotyczących przejrzystości w rozstrzyganiu sporów między inwestorem a państwem pod auspicjami Komisji Narodów Zjednoczonych do spraw Międzynarodowego Prawa Handlowego (UNCITRAL).

(4)

W dniu 9 lipca 2014 r. negocjacje zostały pomyślnie zakończone. W dniu 10 grudnia 2014 r. Konwencja Narodów Zjednoczonych dotycząca przejrzystości w umownych postępowaniach arbitrażowych między inwestorem a państwem (zwanej dalej „konwencją”) została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych. W dniu 17 marca 2015 r. konwencja została otwarta do podpisu w Port Louis na Mauritiusie, a następnie w siedzibie głównej Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku.

(5)

Pożądane jest, aby stosować zasady UNCITRAL dotyczące przejrzystości w umownych postępowaniach arbitrażowych między inwestorem a państwem (zwane dalej „zasadami”). W odniesieniu do Unii zasady powinny mieć zastosowanie do Traktatu karty energetycznej (2).

(6)

Należy zauważyć, że drugi przypis do art. 1 zasad oznacza, że Unia, gdy występuje jako strona pozwana, powinna stosować art. 7 ust. 5 zasad, aby nie dopuścić do ujawnienia informacji, które uważa ona za sprzeczne z podstawowymi interesami bezpieczeństwa państwa członkowskiego.

(7)

Unia nie powinna stosować zasad gdy występuje jako strona pozwana w przypadku sporu wszczętego na podstawie Traktatu karty energetycznej przeciwko państwu członkowskiemu, które nie jest stroną konwencji, o ile nie uzgodniono inaczej z zainteresowanym państwem członkowskim.

(8)

Należy podpisać konwencję w imieniu Unii.

(9)

Zgodnie z Traktatami, Komisja powinna zapewnić podpisanie konwencji, z zastrzeżeniem jej zawarcia,