(1)

Komunikat z dnia 11 grudnia 2019 r. pod tytułem „Europejski Zielony Ład” stanowi strategię Europy na rzecz zapewnienia do 2050 r. neutralnej dla klimatu, czystej gospodarki o obiegu zamkniętym, optymalizacji wykorzystywania zasobów, gospodarowania nimi i ich ponownego użycia, minimalizacji zanieczyszczenia, uznając jednocześnie potrzebę strategii politycznych, które przyniosą głęboką transformację, zaspokoją potrzeby zdrowotne obywateli, zapewnią im dobrostan i ochronę przed zagrożeniami i skutkami związanymi ze środowiskiem. Ma też na celu zagwarantowanie, że transformacja będzie sprawiedliwa oraz inkluzywna, nie pozostawiając nikogo w tyle. Unia jest również zaangażowana w realizację porozumienia paryskiego (4), Agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 oraz jej celów zrównoważonego rozwoju oraz w prace Światowej Organizacji Zdrowia. Strategia Unii w zakresie chemikaliów na rzecz zrównoważoności z października 2020 r. oraz plan działania na rzecz eliminacji zanieczyszczeń, przyjęty w maju 2021 r., konkretnie dotyczą aspektów Europejskiego Zielonego Ładu związanych z problemem zanieczyszczeń. Jednocześnie w nowej strategii przemysłowej dla Europy jeszcze bardziej podkreśla się potencjalną rolę technologii transformacyjnych. Do innych polityk szczególnie istotnych związanych z przeglądem dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE (5) należą Europejskie prawo o klimacie (6), pakiet „Gotowi na 55”, strategia UE na rzecz ograniczenia emisji metanu oraz zobowiązanie z Glasgow dotyczące metanu, strategia UE w zakresie przystosowania się do zmiany klimatu, unijna strategia na rzecz bioróżnorodności 2030, strategia pt. „Od pola do stołu”, unijna strategia ochrony gleb i inicjatywa dotycząca zrównoważonych produktów. W dodatku, jako część odpowiedzi Unii na rosyjską wojnę napastniczą przeciwko Ukrainie, w ramach REPowerEU proponuje się wspólne europejskie działania na rzecz wspierania dywersyfikacji dostaw energii, przyspieszenia przejścia na energię odnawialną i poprawy efektywności energetycznej.

(2)

W ramach Europejskiego Zielonego Ładu Komisja ogłosiła przegląd unijnych środków dotyczących rozwiązania problemu zanieczyszczeń pochodzących z dużych instalacji przemysłowych, w tym przegląd zakresu sektorowego prawodawstwa i sposobów zapewnienia jego spójności z polityką klimatyczną, energetyczną oraz dotyczącą gospodarki o obiegu zamkniętym. Ponadto w planie działania na rzecz eliminacji zanieczyszczeń, w Planie działania dotyczącym gospodarki o obiegu zamkniętym i w strategii pt. „Od pola do stołu” również wzywa się do zwiększenia efektywnego wykorzystania zasobów i ich ponownego użycia, przy jednoczesnym ograniczaniu emisji zanieczyszczeń u źródła, w tym ze źródeł obecnie nieobjętych zakresem stosowania dyrektywy 2010/75/UE. Rozwiązanie problemu zanieczyszczeń pochodzących z określonych rodzajów działalności rolno-przemysłowej przy jednoczesnym promowaniu zrównoważonych praktyk rolniczych, które przynoszą wiele dodatkowych korzyści z punktu widzenia celów Europejskiego Zielonego Ładu dotyczących środowiska i klimatu, wymaga zatem ich włączenia do zakresu stosowania tej dyrektywy.

(3)

Przemysł wydobywczy Unii ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia celów Europejskiego Zielonego Ładu oraz strategii przemysłowej Unii, w tym wszelkich aktualizacji tej strategii. Metale mają znaczenie strategiczne dla cyfrowej i zielonej transformacji, dla transformacji energetycznej i materiałowej oraz dla przejścia na gospodarkę o obiegu zamkniętym i dla wzmocnienia gospodarczej odporności i autonomii Unii. Aby osiągnąć te cele niezbędny jest dalszy rozwój zdolności krajowych i podaży krajowej o zrównoważonym charakterze, zwłaszcza w świetle rosnącego światowego popytu, podatności łańcuchów dostaw na zagrożenia i napięć geopolitycznych. Wymaga to skutecznych, dostosowanych do konkretnych potrzeb i zharmonizowanych środków, aby zapewnić ustanawianie i wdrażanie najlepszych dostępnych technik, stosując tym samym procesy, które są jednocześnie najskuteczniejsze i mają najmniejszy możliwy wpływ na zdrowie ludzi i na środowisko. Mechanizmy zarządzania przewidziane w dyrektywie 2010/75/UE, które włączają specjalistów z poszczególnych branż w opracowywanie wymogów środowiskowych opartych na konsensusie i dostosowanych do konkretnych potrzeb, będą wspierały zrównoważony wzrost w Unii tych rodzajów działalności. Opracowanie i dostępność wspólnie uzgodnionych norm wyrówna warunki działania w Unii, zapewniając jednocześnie wysoki poziom ochrony zdrowia ludzki i środowiska. Należy zatem włączyć te rodzaje działalności do zakresu stosowania dyrektywy 2010/75/UE, bez uszczerbku dla rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1252 (7). Dyrektywa w sprawie emisji przemysłowych będzie wspierać przemysł w Unii w przygotowaniu projektów oraz ułatwiać zrównoważony i oparty na konsensusie wzrost działalności wydobywczej w Unii zgodnie z wskaźnikami referencyjnymi na 2030 r. określonymi w akcie o surowcach krytycznych. Dyrektywa w sprawie emisji przemysłowych pomoże w usprawnieniu procesu udzielania pozwoleń w ramach aktu o surowcach krytycznych dzięki wspieraniu państw członkowskich w ustalaniu warunków pozwoleń na eksploatację i szybkim udzielaniu pozwoleń.

(4)

W niniejszym akcie zmieniającym należy wyjaśnić, że przy identyfikowaniu najlepszych dostępnych technik i przy udzielaniu lub ocenie pozwoleń należy uwzględniać uciążliwość zapachową.

(5)

W ramach udzielania i oceny pozwoleń należy wyraźnie uwzględnić potencjalny wzrost wpływu zrzutów przemysłowych na stan zbiorników wodnych ze względu na zmiany dynamiki przepływu wody.

(6)

Chów zwierząt gospodarskich powoduje uwolnienie znacznych emisji zanieczyszczeń do powietrza i wody. Zmniejszenie tych emisji, w tym amoniaku, metanu, azotanów, gazów cieplarnianych, a tym samym poprawa jakości powietrza, wody i gleby, wymaga obniżenia wartości progowej, po przekroczeniu której instalacje chowu świń i drobiu wchodzą w zakresie stosowania dyrektywy 2010/75/UE. W związku z tym Komisja powinna ocenić konieczność podjęcia przez Unię działań w celu kompleksowego rozwiązania problemu emisji pochodzących z hodowli zwierząt gospodarskich, w szczególności bydła, oraz przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na ten temat, z uwzględnieniem zakresu dostępnych instrumentów i specyfiki sektora. Jednocześnie Komisja powinna również ocenić, w oparciu o dowody, potrzebę podjęcia przez Unię działań na rzecz realizacji celów w zakresie globalnej ochrony środowiska w odniesieniu do produktów wprowadzanych do obrotu w Unii dzięki zapobieganiu emisjom pochodzącym z chowu zwierząt gospodarskich i ich kontroli, w sposób zgodny z międzynarodowymi zobowiązaniami Unii, oraz przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na ten temat.

(7)

Wymogi dotyczące najlepszych dostępnych technik odnoszące się do danego rodzaju instalacji uwzględniają charakter, wielkość, gęstość obsady i stopień złożoności tych instalacji - w tym specyficzne cechy systemów chowu oraz zakres ich ewentualnego wpływu na środowisko. Zawarte w najlepszych dostępnych technikach wymogi dotyczące proporcjonalności mają na celu zachęcenie rolników do podjęcia niezbędnej transformacji w kierunku coraz bardziej przyjaznych dla środowiska praktyk rolniczych.

(8)

Chów świń w instalacjach działających w systemie produkcji organicznej lub w instalacjach charakteryzujących się niską gęstością obsady powinien być wyłączony z zakresu stosowania dyrektywy 2010/75/UE, ponieważ wpływa pozytywnie na ochronę krajobrazu, zapobiega pożarom lasów oraz chroni bioróżnorodność i siedliska. Wyłączenie powinno obejmować instalacje pastwiskowego chowu świń charakteryzujące się niskim zagęszczeniem, w których zwierzęta pozostają na wolnym wybiegu przez znaczną część roku, w szczególności w ciągu dnia, oraz w których warunki pogodowe i bezpieczeństwa gwarantują dobrostan zwierząt lub w których zwierzęta pozostają sezonowo na wolnym wybiegu. Obszar uwzględniany do obliczania gęstości obsady powinien być obszarem, który jest wykorzystywany w instalacji do wypasu zwierząt lub do uprawy paszy lub karmy wykorzystywanych do karmienia zwierząt.

(9)

Unia powinna odgrywać wiodącą rolę w globalnych działaniach na rzecz klimatu, w tym dzięki osiągnięciu celu, jakim jest neutralność klimatyczna Unii najpóźniej do 2050 r. zgodnie z porozumieniem paryskim. Globalne rozwiązanie problemu emisji metanu pochodzących od zwierząt gospodarskich pomoże w redukcji emisji gazów cieplarnianych. Redukcja ta jest pilne potrzebna, aby świat mógł utrzymać wzrost średniej temperatury globalnej na poziomie znacznie niższym niż 2 oC powyżej poziomu przedindustrialnego i aby mógł podejmować starania na rzecz ograniczenia wzrostu temperatury do 1,5 oC powyżej poziomu przedindustrialnego.

(10)

W strategii pt. „Od pola do stołu” określono zobowiązanie do promowania w organach normalizacyjnych globalnego przejścia na zrównoważone systemy żywnościowe i przyjęcia kierowniczej roli w pracach nad międzynarodowymi normami zrównoważonego rozwoju. Unia będzie nadal popierać ideę norm międzynarodowych w odpowiednich organach międzynarodowych i zachęcać do produkcji rolno-spożywczej zgodnej z wysokimi normami bezpieczeństwa i zrównoważoności. Ponadto, jak stwierdzono w sprawozdaniu Komisji w sprawie stosowania unijnych norm sanitarnych i środowiskowych w odniesieniu do importowanych produktów rolnych i rolno-spożywczych, ambitne normy i cele zdrowotne, środowiskowe i w zakresie zrównoważoności przyczyniają się do osiągnięcia uzasadnionych celów dotyczących globalnych problemów, również zgodnie z podejściem „Jedno zdrowie”. Unia będzie kontynuować wysiłki na poziomie wielostronnym na rzecz globalnego konsensusu w sprawie konieczności działania i wprowadzenia norm międzynarodowych.

(11)

Unia powinna również odgrywać wiodącą rolę we współpracy międzynarodowej, aby stworzyć otwarty i sprawiedliwy wielostronny system, w którym zrównoważony handel to kluczowy czynnik umożliwiający zieloną transformację. Zgodnie z przeglądem unijnej polityki handlowej i polityki zrównoważonego rozwoju oraz komunikatem Komisji pt. „Siła partnerstw handlowych: współpraca na rzecz zielonego i sprawiedliwego wzrostu” trzeba angażować partnerów do współpracy, aby powstał międzynarodowy ład środowiskowy i przestrzegano międzynarodowych norm środowiskowych.

(12)

Aby zapobiec sztucznemu dzieleniu gospodarstw, które mogłoby doprowadzić do zmniejszenia wynikającej z dużej jednostki przeliczeniowej (DJP) wydajności gospodarstwa do poziomu poniżej wartości progowych określonych w załączniku Ia do celów stosowania niniejszej dyrektywy, państwa członkowskie powinny przyjąć środki w celu zapewnienia, aby w przypadku gdy co najmniej dwie instalacje zlokalizowane są blisko siebie i mają tego samego operatora lub w przypadku gdy instalacje znajdują się pod kontrolą operatorów pozostających w stosunku gospodarczym lub prawnym, właściwy organ mógł do celów obliczenia wydajności dla chowu zwierząt gospodarskich uznać te instalacje za jedną jednostkę. Wartość progowa w przypadku gospodarstw mieszanych nie powinna być wykorzystywana do obchodzenia wartości progowej odnoszącej się do poszczególnych zwierząt gospodarskich.

(13)

Do i po roku 2030 prawdopodobnie nastąpi w Unii znaczący wzrost liczby wielkoskalowych instalacji służących do produkcji akumulatorów do pojazdów elektrycznych, zwiększając udział Unii w światowej produkcji akumulatorów. Kilka rodzajów działalności w łańcuchu wartości akumulatorów jest już uregulowanych przepisami dyrektywy 2010/75/UE, a akumulatory jako produkty są objęte przepisami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/1542 (8). Jednak nadal konieczne jest włączenie w zakres stosowania dyrektywy 2010/75/UE dużych instalacji produkujących akumulatory w celu zapewnienia objęcia ich także wymogami określonymi w dyrektywie 2010/75/UE. Włączenie w zakres stosowania dyrektywy 2010/75/UE dużych instalacji produkujących akumulatory, w przeciwieństwie do instalacji zajmujących się tylko ich montażem, w całościowy sposób wzmocni zrównoważony charakter akumulatorów i zmniejszy ich wpływ na środowisko w całym ich cyklu życia. Przyspieszy to wzrost produkcji akumulatorów, który jest bardziej zrównoważony.

(14)

W celu dalszego poszerzania publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska, konieczne jest wyjaśnienie, że pozwolenia na instalacje udzielane na podstawie dyrektywy 2010/75/UE mają być udostępniane publicznie w internecie bezpłatnie i bez ograniczania dostępu tylko do zarejestrowanych użytkowników, jednak z dbałością o poufność informacji handlowych.

(15)

Państwa członkowskie powinny opracować systemy na potrzeby elektronicznego wydawania pozwoleń, które zmniejszą obciążenie administracyjne operatorów i właściwych organów, zwiększą publiczny dostęp do informacji i ułatwią publiczny udział w procedurach udzielania pozwoleń. Komisja powinna wspierać państwa członkowskie w opracowywaniu elektronicznego wydawania pozwoleń, organizując wymianę informacji między państwami członkowskimi i udzielając wskazówek na temat najlepszych praktyk.

(16)

Wpływ zanieczyszczenia, w tym spowodowanego przez awarie lub wypadki, może wykraczać poza terytorium państwa członkowskiego. W takich przypadkach, bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/18/UE (9), ograniczenie wpływu awarii lub wypadków na zdrowie ludzi i środowisko oraz zapobieganie dalszym możliwym awariom lub wypadkom wymaga niezwłocznej wymiany informacji oraz ścisłej koordynacji między właściwymi organami państw członkowskich, które są lub mogą być dotknięte takimi zdarzeniami. W związku z tym w przypadku wystąpienia awarii lub wypadku mających znaczący wpływ na środowisko lub zdrowie ludzi w innym państwie członkowskim należy wspierać wymianę informacji oraz transgraniczną i multidyscyplinarną współpracę między dotkniętymi państwami członkowskimi, aby ograniczyć wpływ na środowisko i zdrowie ludzi oraz zapobiegać dalszym możliwym awariom lub wypadkom.

(17)

Państwa członkowskie powinny również przyjąć środki w zakresie zapewniania zgodności, aby propagować, monitorować i egzekwować wykonywanie obowiązków nałożonych na osoby fizyczne lub prawne w dyrektywie 2010/75/UE. W ramach środków w zakresie zapewniania zgodności państwa członkowskie zapewniają, aby organy krajowe odpowiedzialne za stosowanie i egzekwowanie niniejszej dyrektywy dysponowały wystarczającą liczbą wykwalifikowanego personelu oraz wystarczającymi zasobami finansowymi, technicznymi i technologicznymi do skutecznego wykonywania zadań związanych z wdrażaniem niniejszej dyrektywy.

(18)

Ponadto w ramach środków w zakresie zapewniania zgodności właściwe organy powinny mieć możliwość zawieszenia eksploatacji instalacji w przypadku, gdy ciągłe naruszanie warunków pozwolenia oraz niewdrażanie ustaleń zawartych w sprawozdaniu z kontroli stanowi zagrożenie dla zdrowia ludzi lub może powodować znaczący negatywny skutek dla środowiska, aby usunąć to zagrożenie.

(19)

W przypadku zanieczyszczenia mającego wpływ na zasoby wody pitnej, w tym zasoby transgraniczne, lub na infrastrukturę kanalizacyjną, właściwy organ powinien informować zainteresowanych operatorów wodno-kanalizacyjnych o środkach podjętych w celu zapobiegania wyrządzeniu szkód lub zaradzenia szkodom wyrządzonym przez to zanieczyszczenie zdrowiu ludzi lub środowisku.

(20)

W ocenie dyrektywy 2010/75/UE stwierdzono istnienie potrzeby wzmocnienia powiązań między tą dyrektywą a rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1907/2006 (10) w celu lepszego rozwiązania problemu zagrożeń związanych ze stosowaniem chemikaliów w instalacjach objętych zakresem stosowania dyrektywy 2010/75/UE. Aby rozwijać synergie między pracami prowadzonymi przez Europejską Agencję Chemikaliów (ECHA) nad chemikaliami a opracowywaniem dokumentów referencyjnych BAT na podstawie dyrektywy 2010/75/UE, należy przydzielić ECHA formalną rolę w zakresie przygotowywania dokumentów referencyjnych BAT.

(21)

Komisja powinna zachęcać zainteresowane strony i przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego, w tym organizacje pozarządowe zaangażowane w promowanie ochrony zdrowia ludzi lub środowiska, do udziału w forum wymiany informacji. Komisja powinna zapewnić udział Europejskiej Agencji Środowiska w wymianie informacji, jeżeli wiedza fachowa Agencji może tę wymianę wzbogacić. Biorąc pod uwagę rozszerzenie zakresu i rosnące obciążenie pracą forum wymiany i technicznej grupy roboczej, Komisja powinna przeznaczyć odpowiednie zasoby i przyjąć niezbędne zmiany, w tym zmieniając decyzję wykonawczą Komisji 2012/119/UE (11), aby zapewnić funkcjonowanie forum i technicznej grupy roboczej.

(22)

Aby ułatwić wymianę informacji pomagających w ustalaniu poziomów emisji i poziomów efektywności środowiskowej związanych z najlepszymi dostępnymi technikami, zachowując jednocześnie integralność poufnych informacji handlowych, należy określić procedury dotyczące postępowania z informacjami kwalifikującymi się jako poufne informacje handlowe lub szczególnie chronione informacje handlowe, w tym warunki dotyczące anonimizacji niektórych kategorii zainteresowanych stron, oraz z informacjami zebranymi od sektora przemysłu w kontekście wymiany informacji zorganizowanej przez Komisję w celu opracowania, przeglądu lub aktualizacji dokumentów referencyjnych BAT. Należy zapewnić, aby osoby uczestniczące w wymianie informacji nie przekazywały informacji kwalifikujących się jako poufne informacje handlowe lub szczególnie chronione informacje handlowe jakimkolwiek przedstawicielom przedsiębiorstw lub stowarzyszeń branżowych mających interes gospodarczy w danej działalności przemysłowej i rynkach powiązanych. Taka wymiana informacji pozostaje bez uszczerbku dla prawa konkurencji Unii, w szczególności art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

(23)

Niniejsza dyrektywa nie nakłada żadnych obowiązków w zakresie publicznego ujawniania poufnych informacji handlowych dodatkowych do tych już ustanowionych dyrektywą 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (12) oraz dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/943 (13).

(24)

Aby zapewnić ochronę zdrowia ludzi i środowiska jako całości, niezbędne są synergie i koordynacja na wszystkich etapach wdrażania dyrektywy 2010/75/UE z innymi stosownymi przepisami prawa Unii w zakresie ochrony środowiska. W związku z tym przed udzieleniem pozwolenia na podstawie tej dyrektywy należy przeprowadzić odpowiednie konsultacje ze wszystkimi stosownymi właściwymi organami ponoszącymi odpowiedzialność w zakresie przestrzegania stosownych przepisów prawa Unii w zakresie ochrony środowiska.

(25)

W celu ciągłej poprawy efektywności środowiskowej i bezpieczeństwa instalacji, w tym poprzez zapobieganie powstawaniu odpadów, optymalizację użycia zasobów i ponowne użycie wody oraz zapobieganie ryzyku związanemu z substancjami stwarzającymi zagrożenie lub minimalizację tego ryzyka operatorzy instalacji powinni ustanowić i wdrożyć system zarządzania środowiskowego, zgodnie z niniejszą dyrektywą i z odpowiednimi konkluzjami dotyczącymi BAT, i udostępnić publicznie jego odpowiednie części. Przed udostępnieniem publicznym odpowiednich części systemu zarządzania środowiskowego, operatorzy powinni mieć możliwość utajnienia lub wykluczenia poufnych informacji handlowych. Ta możliwość powinna być stosowana w sposób ograniczony, po uwzględnieniu w każdym konkretnym przypadku interesu publicznego, któremu służy ujawnienie informacji. System zarządzania środowiskowego powinien również obejmować zarządzanie ryzykiem związanym z wykorzystywaniem substancji stwarzających zagrożenie oraz analizę możliwego zastąpienia substancji stwarzających zagrożenie bezpieczniejszymi alternatywami.

(26)

Aby zapewnić zgodność systemu zarządzania środowiskowego z wymogami dyrektywy 2010/75/UE, system ten powinien zostać poddany ocenie przez operatora i audytowi przez audytora zewnętrznego zatrudnionego przez operatora. Audytorem powinna być jednostka oceniająca zgodność akredytowana zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 (14), zgodnie z wymogami ISO 17021, albo osoba fizyczna lub prawna, która uzyskała licencję jako weryfikator środowiskowy zgodnie art. 2 pkt 20 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1221/2009 (15).

(27)

Aby wspierać dekarbonizację, efektywne wykorzystanie zasobów i gospodarkę o obiegu zamkniętym, konkluzje dotyczące BAT powinny obejmować wiążące poziomy efektywności środowiskowej powiązane z najlepszymi dostępnymi technikami oraz orientacyjne poziomy efektywności środowiskowej powiązane z nowymi technikami w odniesieniu do poszczególnych procesów, które mają podobne cechy, takie jak nośniki energii, surowce, jednostki produkcyjne i produkty końcowe, oraz wysoki stopień jednorodności w całej Unii, w przypadkach gdy dane udostępniane podczas wymiany informacji na potrzeby określenia najlepszych dostępnych technik są wystarczająco solidne. Konkluzje dotyczące BAT powinny również obejmować orientacyjne wskaźniki referencyjne dla innych przypadków, które operatorzy mają uwzględnić w swoich systemach zarządzania środowiskowego, jeżeli efektywność środowiskowa w dużym stopniu zależy od szczególnych okoliczności procesów. Poziomy efektywności środowiskowej powiązane z najlepszymi dostępnymi technikami i wskaźniki referencyjne mogą obejmować poziomy zużycia, poziomy efektywnego wykorzystania zasobów i poziomy ponownego użycia w odniesieniu do materiałów oraz zasobów wodnych i energetycznych oraz odpady i inne poziomy uzyskane w określonych warunkach odniesienia. Poziomy efektywności środowiskowej i warunki referencyjne powinny być określone biorąc pod uwagę zasoby potrzebne do przekształcenia instalacji, której celem jest ograniczenie emisji gazów cieplarnianych, a także zapotrzebowanie na zasoby wynikające z wahań popytu w odniesieniu do konkretnych produktów, takie jak wahania zużycia wody. Właściwy organ powinien określić w pozwoleniu wiążące zakresy efektywności środowiskowej określone w konkluzjach dotyczących BAT, a także wiążące zakresy efektywności środowiskowej dotyczące wody oraz orientacyjne poziomy efektywności środowiskowej w odniesieniu do odpadów i zasobów innych niż woda, które nie są mniej rygorystyczne pod względem środowiskowym niż wiążące zakresy, pod warunkiem że zachowana jest dolna granica zakresu obowiązkowego. Operator powinien uwzględnić te wskaźniki referencyjne w systemie zarządzania środowiskowego.

(28)

Konieczne jest bardziej szczegółowe określenie warunków, w których właściwy organ, ustalając dopuszczalne wielkości emisji mające zastosowanie do uwolnień zanieczyszczeń do wody w pozwoleniu udzielonym na podstawie dyrektywy 2010/75/UE, może uwzględnić procesy oczyszczania odbywające się następnie w oczyszczalni ścieków. Dopuszczalne wielkości emisji powinny być określone w sposób zapewniający, aby uwolnienia takie nie prowadziły do zwiększonego ładunku zanieczyszczeń wód przyjmujących ani nie ograniczały zdolności lub potencjału odzyskiwania zasobów ze strumienia oczyszczania ścieków w porównaniu z sytuacją, w której w instalacji stosowane są najlepsze dostępne techniki i spełniane są poziomy emisji powiązane z najlepszymi dostępnymi technikami dotyczące uwolnień bezpośrednich.

(29)

Zapewnienie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i ochrony środowiska jako całości wymaga m.in. określania w pozwoleniach dopuszczalnych wielkości emisji na poziome zapewniającym zgodność z mającymi zastosowanie poziomami emisji powiązanymi z najlepszymi dostępnymi technikami przedstawionymi w konkluzjach dotyczących BAT. Poziomy emisji powiązane z najlepszymi dostępnymi technikami (BAT-AEL) są zazwyczaj wyrażane jako zakresy, a nie jako pojedyncze wartości, aby odzwierciedlić różnice w obrębie określonego rodzaju instalacji, powodujące zmienność w zakresie efektywności środowiskowej osiąganej przy stosowaniu najlepszych dostępnych technik. Przykładowo dana najlepsza dostępna technika nie zapewni takiej samej efektywności w różnych instalacjach, niektóre najlepsze dostępne techniki mogą nie być odpowiednie do stosowania w określonych instalacjach lub określone połączenie najlepszych dostępnych technik może być skuteczniejsze w odniesieniu do niektórych zanieczyszczeń lub komponentów środowiska niż inne połączenie tych technik. Osiągnięciu wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i ochrony środowiska jako całości zagroziła praktyka określania dopuszczalnych wielkości emisji na najmniej rygorystycznym krańcu zakresu emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami bez uwzględniania potencjału danej instalacji do osiągnięcia niższych poziomów emisji dzięki zastosowaniu najlepszych dostępnych technik. Taka praktyka zniechęca liderów do wdrażania skuteczniejszych technik i utrudnia osiągnięcie równych warunków działania zapewniających wysoki poziom ochrony zdrowia ludzi i ochrony środowiska. Aby zmniejszyć emisje właściwy organ powinien ustalić dopuszczalne wielkości emisji na możliwie najbardziej rygorystycznym poziomie dla danej instalacji, biorąc pod uwagę cały zakres BAT-AEL, jak również wzajemne powiązania pomiędzy różnymi komponentami środowiska. Dopuszczalne wielkości emisji powinny opierać się na ocenie operatora zawierającej analizę wykonalności osiągnięcia wielkości mieszczących się na najbardziej rygorystycznym krańcu zakresu BAT-AEL i mieć na celu najlepszą efektywność środowiskową, jaką mogą osiągnąć dane instalacje; chyba że operator wykaże, iż stosowanie najlepszych dostępnych technik opisanych w konkluzjach dotyczących BAT umożliwi w przypadku danej instalacji jedynie osiągnięcie mniej rygorystycznych dopuszczalnych wielkości emisji. Aby wesprzeć ustalanie dopuszczalnych wielkości emisji w pozwoleniach i przyjęcie ogólnych wiążących zasad, konkluzje dotyczące BAT powinny zawierać informacje na temat okoliczności umożliwiających osiągnięcie niższych poziomów emisji w zakresie BAT-AEL ustalonych dla kategorii instalacji o podobnych właściwościach. Przy ustalaniu dopuszczalnych wielkości emisji w zakresie BAT-AEL procedura odstępstwa nie powinna mieć zastosowania.

(30)

W konkluzjach dotyczących BAT należy zidentyfikować nowe i najlepsze dostępne techniki, które operatorzy przemysłowi mogą wdrożyć, aby przekształcić instalacje w celu zapewnienia ich spójności z celem Unii, jakim jest zrównoważona, czysta i neutralna dla klimatu gospodarka o obiegu zamkniętym. Właściwe organy powinny mieć możliwość przyznania operatorom przemysłowym odpowiedniego czasu na wdrożenie głębokiej transformacji przemysłowej wymagającej znacznych inwestycji za pomocą najlepszych dostępnych technik lub nowych technik wiążących się z poważną zmianą projektu lub technologii lub zastąpieniem istniejącej instalacji, które opisano w konkluzjach dotyczących BAT i określono w planie transformacji.

(31)

W ostatnich latach Unię i jej państwa członkowskie dotknęły wyjątkowe sytuacje kryzysowe, takie jak pandemia COVID-19 i rosyjska wojna napastnicza przeciwko Ukrainie. Kryzysy te nagle i bezpośrednio wpłynęły na dostawy energii i zasobów, materiałów lub sprzętu o krytycznym znaczeniu społecznym, prowadząc do poważnych niedoborów i zakłóceń, na które należy szybko reagować. W przypadku kryzysów wymagających takiej reakcji - aby utrzymać produkcję energii lub innego sprzętu o kluczowym znaczeniu lub umożliwić ciągłość eksploatacji instalacji krytycznych - konieczne może być ustalenie dopuszczalnych wielkości emisji i dopuszczalnych wielkości efektywności środowiskowej, które są mniej rygorystyczne niż poziomy określone w konkluzjach dotyczących BAT. Potrzeba ustalenia mniej rygorystycznych dopuszczalnych wielkości emisji lub dopuszczalnych wielkości efektywności środowiskowej ma być równoważona potrzebą ochrony środowiska i zdrowia ludzi, a także potrzebą zapewnienia równych warunków działania oraz integralności rynku wewnętrznego. W związku z tym mniej rygorystyczne wielkości mogą zostać ustalone jedynie w ostateczności, gdy wyczerpane zostaną wszystkie inne środki skutkujące mniejszym zanieczyszczeniem. Właściwy organ powinien zapewniać, aby emisje z instalacji nie powodowały znacznych zanieczyszczeń. Emisje powinny być monitorowane, aby nadzorować wpływ na środowisko i na zdrowie publiczne. Aby zapewnić równe warunki działania i chronić rynek wewnętrzny, Komisja powinna mieć możliwość przygotowania ścisłych wytycznych dotyczące wyjątkowych sytuacji kryzysowych i ich okoliczności, które można uwzględnić. Komisja powinna sprawdzić, czy odstępstwa udzielone przez państwa członkowskie są uzasadnione, oraz zgłaszać zastrzeżenia, jeżeli stwierdzi, że odstępstwo nie jest uzasadnione, w którym to przypadku państwo członkowskie powinno niezwłocznie zweryfikować odstępstwo.

(32)

Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zdecydować, że niektóre jednostki energetycznego spalania lub jednostki emitujące dwutlenek węgla wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (16) są zwolnione z wymogów w zakresie efektywności energetycznej określonych w warunkach pozwolenia.

(33)

W celu zapobiegania emisji zanieczyszczeń przez instalacje objęte zakresem stosowania dyrektywy 2010/75/UE lub jej minimalizacji oraz wyrównywania warunków działania w całej Unii warunki udzielania odstępstw od dopuszczalnych wielkości emisji powinny być ściślej sformułowane w oparciu o ogólne zasady, zawierające również wymóg ich regularnej ponownej oceny, aby zapewnić bardziej zharmonizowane wdrażanie takich odstępstw w całej Unii. Ponadto odstępstw od dopuszczalnych wielkości emisji nie należy udzielać, jeśli mogłyby one stanowić zagrożenie dla zgodności z normami jakości środowiska.

(34)

W ocenie dyrektywy 2010/75/UE stwierdzono rozbieżność w podejściach dotyczących oceny zgodności w przypadku instalacji objętych zakresem rozdziału II tej dyrektywy. Aby osiągnąć wysoki poziom ochrony środowiska jako całości, zapewnić spójne wdrażanie prawa Unii oraz równe warunki działania w całej Unii przy jednoczesnej minimalizacji obciążenia administracyjnego przedsiębiorstw i organów publicznych Komisja powinna ustanowić wspólne zasady oceny zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji i zatwierdzania zmierzonych poziomów emisji zarówno do powietrza, jak i do wody, w oparciu o najlepsze dostępne techniki. Przedmiotowe zasady oceny zgodności powinny być nadrzędne wobec zasad określonych w rozdziałach III i IV dotyczących oceny zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji, zawartych w załącznikach V i VI do dyrektywy 2010/75/UE.

(35)

Normy jakości środowiska powinny być rozumiane jako odnoszące się do wszystkich wymogów określonych w prawie Unii, takich jak przepisy prawa Unii dotyczące powietrza i wody, które muszą zostać spełnione w określonym czasie przez dane środowisko lub jego część. W związku z tym należy wyjaśnić, że przy udzielaniu pozwolenia dotyczącego danej instalacji właściwe organy powinny nie tylko określać warunki zapewniające zgodność eksploatacji tej instalacji z konkluzjami dotyczącymi BAT, lecz powinny także, gdy jest to właściwe w celu ograniczenia udziału danej instalacji w zanieczyszczeniu występującym na odnośnym obszarze i uwzględniając stężenie danych zanieczyszczeń w środowisku przyjmującym, zamieszczać w pozwoleniu szczególne warunki dodatkowe, które są bardziej rygorystyczne niż warunki określone w odnośnych konkluzjach dotyczących BAT, aby zapewnić zgodność instalacji z normami jakości środowiska. Takie warunki mogą obejmować ustalanie bardziej rygorystycznych dopuszczalnych wielkości emisji, limitów ładunku emisji zanieczyszczających lub ograniczanie eksploatacji lub wydajności instalacji.

(36)

Właściwy organ powinien regularnie dokonywać przeglądu warunków pozwolenia oraz w stosownych przypadkach aktualizować je w celu zapewnienia przestrzegania odpowiednich przepisów. Takie przeglądy lub aktualizacje powinny również odbywać się w przypadkach, gdy jest to niezbędne na potrzeby spełnienia przez instalację normy jakości środowiska, w tym w przypadku nowej lub zmienionej normy jakości środowiska lub gdy stan środowiska przyjmującego wymaga zmiany pozwolenia, aby osiągnąć zgodność z planami i programami określonymi na podstawie przepisów Unii, takimi jak plany gospodarowania wodami w dorzeczu na podstawie dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (17).

(37)

Na siódmym posiedzeniu Strony Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska zatwierdziły ustalenia Komitetu ds. Przestrzegania Konwencji z Aarhus w sprawie ACCC/C/2014/121, według których wprowadzając ramy prawne nieprzewidujące jakiejkolwiek możliwości udziału społeczności w odniesieniu do ponownego rozpatrzenia i aktualizacji warunków pozwolenia na podstawie art. 21 ust. 3, 4 i 5 lit. b) i c) dyrektywy 2010/75/UE, Unia Europejska narusza art. 6 ust. 10 Konwencji. Ustalenia te zostały zatwierdzone przez Unię i jej państwa członkowskie, a z myślą o osiągnięciu pełnej zgodności z konwencją z Aarhus konieczne jest wyraźne stwierdzenie, że członkom zainteresowanej społeczności należy zapewnić z odpowiednim wyprzedzeniem skuteczną możliwość uczestnictwa w udzielaniu lub aktualizacji warunków pozwolenia określanych przez właściwy organ, również wtedy gdy warunki pozwolenia są ponownie rozpatrywane po publikacji decyzji w sprawie konkluzji dotyczących BAT w odniesieniu do głównej działalności instalacji, gdy zmiany w najlepszych dostępnych technikach umożliwiają znaczącą redukcję emisji, gdy bezpieczeństwo eksploatacji wymaga zastosowania innych technik oraz gdy niezbędna jest zgodność z nową lub zmienioną normą jakości środowiska.

(38)

Jak wyjaśniono w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości (18), państwa członkowskie nie mogą ograniczać prawa do zaskarżania decyzji podjętej przez organ publiczny do tych członków zainteresowanej społeczności, którzy uczestniczyli we wcześniejszym postępowaniu administracyjnym prowadzącym do wydania takiej decyzji. Jak również wyjaśniono w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości (19), skuteczny dostęp do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska oraz prawnie skuteczne środki zaradcze wymagają m.in., aby członkowie zainteresowanej społeczności mieli prawo zwrócić się do sądu lub innego właściwego, niezależnego i bezstronnego organu o zarządzenie środków tymczasowych w celu zapobieżenia danemu przypadkowi zanieczyszczenia, w tym w stosownych przypadkach za pomocą tymczasowego zawieszenia pozwolenia będącego przedmiotem sporu. W związku z tym należy uściślić, że legitymacja procesowa nie może być uzależniona od roli, jaką członek zainteresowanej społeczności odegrał na etapie partycypacyjnym procedur podejmowania decyzji - zwłaszcza w odniesieniu do udzielania pozwoleń i zamknięcia instalacji - na podstawie niniejszej dyrektywy. Ponadto każda procedura odwoławcza powinna być uczciwa, sprawiedliwa, przeprowadzana bez zbędnej zwłoki, niedyskryminacyjna ze względu na koszty i przewidywać odpowiednie i prawnie skuteczne środki zaradcze, w tym w stosownych przypadkach nakazy sądowe. W przypadku gospodarstw chowu zwierząt gospodarskich zawieszenie działalności powinno pozostawać bezwzględnie bez uszczerbku dla kontynuacji działań niezbędnych dla dobrostanu zwierząt gospodarskich.

(39)

Przed udzieleniem pozwoleń, w przypadku gdy eksploatacja instalacji może mieć wpływ na więcej niż jedno państwo członkowskie, powinna mieć miejsce współpraca transgraniczna, która powinna obejmować wcześniejsze informowanie członków zainteresowanej społeczności i właściwych organów w pozostałych państwach członkowskich, na które taka eksploatacja instalacji może mieć wpływ, oraz przeprowadzenie z nimi konsultacji.

(40)

W ocenie dyrektywy 2010/75/UE stwierdzono, że choć celem tej dyrektywy jest sprzyjanie transformacji przemysłu europejskiego, to nie jest ona dostatecznie dynamiczna i nie wspiera w wystarczającym stopniu wdrażania innowacyjnych procesów i technologii, w tym tych, które są zasadnicze z punktu widzenia dwojakiej transformacji - zielonej i cyfrowej - i osiągnięcia celów Europejskiego prawa o klimacie. Nie uciekając się zatem do narzucania konkretnych technik lub technologii należy ułatwić testowanie i wdrażanie nowych technik o większej efektywności środowiskowej, ułatwić współpracę z naukowcami i przemysłem w ramach finansowanych ze środków publicznych projektów badawczych z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w odpowiednich europejskich i krajowych instrumentach finansowania, a także ustanowić specjalny ośrodek wspierania innowacyjności poprzez gromadzenie i analizowanie informacji na temat nowych technik, odnoszących się do rodzajów działalności objętych zakresem stosowania tej dyrektywy, w tym chowu drobiu i świń, oraz przedstawianie charakterystyki ich poziomu rozwoju od badań naukowych po wdrożenie z wykorzystaniem skali poziomu gotowości technologicznej („TRL”), i ocenić poziom efektywności środowiskowej tych technik, uwzględniając potencjalne ograniczenia spowodowane dostępnością danych i ich jakością. Zapewni to również informacje na potrzeby wymiany informacji dotyczących sporządzania, dokonywania przeglądu i aktualizacji dokumentów referencyjnych BAT. Nowe techniki, które mają być analizowane w ośrodku, powinny być co najmniej na poziomie TRL 6-7, mianowicie powinny być technologią zademonstrowaną w odpowiednim środowisku (środowisku odpowiednim dla sektora w przypadku kluczowych technologii prorozwojowych) lub w ramach demonstracji prototypu w środowisku operacyjnym.

(41)

Osiągnięcie celów Unii dotyczących czystej, neutralnej dla klimatu gospodarki o obiegu zamkniętym do 2050 r. wymaga głębokiej transformacji gospodarki Unii. Zgodnie z 8. unijnym programem działań w zakresie środowiska należy zatem nałożyć na operatorów instalacji objętych dyrektywą 2010/75/UE obowiązek włączenia planów transformacji do swoich systemów zarządzania środowiskowego. Takie plany transformacji uzupełnią również wymogi dotyczące sprawozdawczości przedsiębiorstw w zakresie zrównoważonego rozwoju przewidziane w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE (20), zapewniając środki umożliwiające wdrożenie tych wymogów na poziomie instalacji. Głównym priorytetem powinna być transformacja energochłonnych rodzajów działalności wymienionych w załączniku I. Operatorzy energochłonnych instalacji powinni zatem przedstawić plany transformacji do dnia 30 czerwca 2030 r. Na operatorów instalacji prowadzących inne rodzaje działalności wymienione w załączniku I należy nałożyć obowiązek przedstawienia planów transformacji w ramach ponownego rozpatrzenia i aktualizacji pozwolenia po publikacji decyzji w sprawie konkluzji dotyczących BAT opublikowanych po dniu 1 stycznia 2030 r. Operatorom powinno się pozwolić na opracowanie jednolitego planu transformacji obejmującego wszystkie instalacje znajdujące się pod ich kontrolą w państwie członkowskim, a jeżeli elementy planów transformacji zostały już opracowane w innych dokumentach i są zgodne z wymogami dyrektywy 2010/75/UE, należy pozwolić operatorom na umieszczenie w planie transformacji odesłania do odpowiednich dokumentów. Plany transformacji powinny pozostać dokumentami orientacyjnymi przygotowywanymi na odpowiedzialność operatorów, jednak jednostka oceniająca zgodność lub weryfikator środowiskowy zatrudniony przez operatora w ramach systemu zarządzania środowiskowego, powinni sprawdzić, czy plan transformacji zawiera minimalny zakres informacji wymagany zgodnie z aktem delegowanym, który ma być przyjęty przez Komisję, a operatorzy powinni upublicznić plany transformacji.

(42)

Narzędzia cyfrowe, takie jak cyfrowe systemy zarządzania, mogą pomóc w ilościowej i jakościowej ocenie ryzyka związanego z zanieczyszczeniem i w zarządzaniu takim ryzykiem oraz pomóc operatorom w transformacji ich instalacji.

(43)

Potrzebne jest bardziej szczegółowe wyjaśnienie dotyczące kryteriów oceny, czy oczyszczone gazy lub ciecze powstające w wyniku zgazowania i pirolizy odpadów są oczyszczone w takim stopniu, aby przed spaleniem nie stanowiły już odpadów.

(44)

W świetle dużej liczby instalacji chowu zwierząt gospodarskich, które powinny być objęte zakresem stosowania dyrektywy 2010/75/UE, oraz stosunkowo prostego charakteru procesów i wzorców emisji w takich instalacjach, należy określić szczególne, dostosowane do tego sektora procedury administracyjne dotyczące udzielania pozwoleń oraz prowadzenia odnośnych rodzajów działalności bez uszczerbku dla wymogów dotyczących informowania i angażowania społeczeństwa, monitorowania i zgodności. Umożliwi to przyjęcie ogólnych wiążących przepisów na poziomie krajowym oraz rejestrację gospodarstw zamiast udzielania im indywidualnych pozwoleń. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby ogólne wiążące przepisy i procedury rejestracji gwarantowały wysoki poziom ochrony środowiska równoważny z poziomem uzyskiwanym w przypadku udzielania indywidualnych pozwoleń.

(45)

Oczekuje się, że wchodzące na rynek innowacyjne techniki w coraz większym stopniu ograniczą emisję zarówno zanieczyszczeń, jak i gazów cieplarnianych z instalacji podlegających zakresowi stosowania zarówno dyrektywy 2003/87/WE, jak i dyrektywy 2010/75/UE. Chociaż umożliwi to tworzenie dalszych synergii między tymi dyrektywami, może to wpłynąć na ich funkcjonowanie, w tym na rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla. Dyrektywa 2003/87/WE zawiera w tej kwestii przepis dotyczący dokonywania przeglądu efektywności synergii z dyrektywą 2010/75/UE i który wzywa do koordynacji odpowiednich pozwoleń istotnych dla klimatu i środowiska w celu zapewnienia skutecznego i szybszego wprowadzania środków niezbędnych na potrzeby zgodności z celami Unii w zakresie klimatu i energii. W celu uwzględnienia dynamiki innowacji w tym zakresie oraz przeglądu, o którym mowa w art. 8 dyrektywy 2003/87/WE, Komisja powinna przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do roku 2028, a następnie co pięć lat, sprawozdanie zawierające przegląd wdrażania dyrektywy 2010/75/UE.

(46)

W oparciu o przeprowadzone zgodnie z dyrektywą 2010/75/UE uproszczenie sprawozdawczości Komisja powinna w dalszym ciągu usprawniać sposób, w jaki państwa członkowskie udostępniają jej informacje na podstawie tej dyrektywy, z uwzględnieniem innych odpowiednich wymogów prawa Unii, w szczególności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1244 (21). Przekazywane informacje powinny umożliwiać konstruktywną ocenę wdrożenia i osiągniętych wyników w odniesieniu do emisji i innych form zanieczyszczenia, dopuszczalnych wielkości emisji, stosowania najlepszych dostępnych technik, udzielania odstępstw i statusu eksploatacji instalacji. W tym celu Komisja powinna zaktualizować do dnia 5 sierpnia 2026 r. decyzję wykonawczą określającą rodzaj, format i częstotliwość przekazywania informacji przez państwa członkowskie.

(47)

W celu zapewnienia, aby dyrektywa 2010/75/UE wciąż spełniała swoje cele dotyczące zapobiegania emisji zanieczyszczeń lub jej ograniczania oraz osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i ochrony środowiska, należy ustanowić zasady eksploatacyjne dotyczące działalności związanej z chowem świń i drobiu, uwzględniając specyfikę każdego sektora działalności. Należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w celu ustanowienia jednolitych warunków. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (22). Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów.

(48)

Komisja powinna ocenić konieczność kontroli emisji pochodzących z lądowej i morskiej działalności poszukiwawczej i wydobywczej ropy naftowej i gazu ziemnego, biorąc pod uwagę istniejące ramy prawne Unii, w tym rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/ 1787 (23) oraz dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/30/UE (24), konieczność kontroli emisji pochodzących z obróbki i wydobycia na miejscu nieenergetycznych przemysłowych surowców mineralnych wykorzystywanych w przemyśle innym niż budownictwo, a także konieczność kontroli emisji pochodzących z oczyszczania i wydobycia na miejscu rud, które to procesy są od niedawna prowadzone w Unii, oraz konieczność zmiany wartości progowej działalności określonego w załączniku I w odniesieniu do produkcji wodoru w drodze elektrolizy wody.

(49)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania dyrektywy 2010/75/UE należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do określenia: (i) znormalizowanej metodyki oceny nieproporcjonalności kosztów wdrożenia konkluzji dotyczących BAT względem potencjalnych korzyści dla środowiska zgodnie z art. 15 ust. 4, z uwzględnieniem w stosownych przypadkach metod takich jak wartość statystycznego życia lub wartość roku życia, (ii) znormalizowanej metodyki przeprowadzania oceny, o której mowa w art. 15 ust. 6, (iii) metody przeprowadzania pomiarów w celu oceny zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi w pozwoleniu w odniesieniu do emisji do powietrza i wody, (iv) szczegółowych zasad koniecznych na potrzeby ustanowienia i funkcjonowania Ośrodka Innowacji w dziedzinie Transformacji Przemysłowej i Emisji Przemysłowych, (v) formatu do stosowania na potrzeby planów transformacji i (vi) które informacje z systemu zarządzania środowiskowego są istotne dla publikacji, które powinny zawierać co najmniej informacje o wskaźnikach i celach efektywności środowiskowej, a także postępach w realizacji celów środowiskowych. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011.

(50)

W celu zapewnienia skutecznego wykonywania i egzekwowania obowiązków określonych w dyrektywie 2010/75/UE, należy przedstawić minimalny zakres skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji. Różnice w systemach sankcji, fakt, że nałożone sankcje uznawane są w wielu przypadkach za zbyt niskie, aby wywierać rzeczywisty efekt odstraszający w odniesieniu do nielegalnych zachowań, oraz brak jednolitego wdrażania w państwach członkowskich osłabiają równe warunki działania w Unii w zakresie emisji przemysłowych.

(51)

Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące sankcji stosowanych w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy i powinny zapewnić ich stosowanie. Państwa członkowskie mogą ustanowić przepisy dotyczące zarówno sankcji administracyjnych, jak i karnych. Nałożenie sankcji karnych i administracyjnych nie powinno w żadnym wypadku prowadzić do naruszenia prawa do niebycia ponownie sądzonym lub karanym w postępowaniu karnym za ten sam czyn zabroniony (zasada ne bis in idem) zgodnie z interpretacją Trybunału Sprawiedliwości. W przypadku najpoważniejszych naruszeń popełnionych przez osobę prawną, takich jak naruszenia o dużej wadze ze względu na ich charakter, zakres i powtarzalność, lub jeżeli naruszenia stwarzają znaczące zagrożenie dla zdrowia ludzi lub środowiska, państwa członkowskie powinny zapewniać, aby ich krajowy system sankcji obejmował grzywny, których maksymalna wysokość powinna wynosić co najmniej 3 % rocznego obrotu danego operatora w Unii w roku obrotowym poprzedzającym rok, w którym została nałożona grzywna. W przypadku takich naruszeń i nie bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich wynikających z dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/99/WE (25) państwa członkowskie mogą również lub alternatywnie ustanowić sankcje karne, pod warunkiem że są one skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

(52)

W przypadku wystąpienia szkód dla zdrowia ludzi wynikających z naruszenia środków krajowych przyjętych na podstawie dyrektywy 2010/75/UE, państwa członkowskie powinny zapewnić, aby osoby, których szkody dotyczą, mogły dochodzić rekompensaty z tytułu takich szkód od odpowiednich osób fizycznych lub prawnych. Takie zasady dotyczące odszkodowania przyczyniają się do osiągania celów zachowania, ochrony i poprawy jakości środowiska i ochrony zdrowia ludzi, jak określono w art. 191 TFUE. Leżą one również u podstaw prawa do życia oraz prawa człowieka do integralności i ochrony zdrowia ustanowionych w art. 2, 3 i 35 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz prawa do skutecznego środka odwoławczego ustanowionego w art. 47 Karty. Ponadto dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/35/WE (26) nie daje prywatnym stronom prawa do rekompensaty z powodu szkód wyrządzonych środowisku naturalnemu lub bezpośredniego zagrożenia wystąpieniem takich szkód.

(53)

Dyrektywa 2010/75/UE powinna zatem uwzględniać prawo do rekompensaty z tytułu szkód poniesionych przez osoby, aby zapewnić im możliwość ochrony ich praw związanych ze szkodami dla zdrowia spowodowanymi naruszeniami dyrektywy 2010/75/UE, a tym samym zapewnić bardziej skuteczne wdrażanie tej dyrektywy. Procedury dochodzenia rekompensaty należy przygotować i stosować w taki sposób, aby nie uniemożliwiały lub nadmiernie nie utrudniały korzystania z prawa do rekompensaty.

(54)

Wpływ dyrektywy 2010/75/UE na autonomię proceduralną państw członkowskich powinien być ograniczony do tego, co jest niezbędne na potrzeby przyświecających tej dyrektywie celów ochrony zdrowia ludzi poprzez bezpieczne środowisko, i nie powinien mieć skutków w odniesieniu do innych krajowych przepisów proceduralnych ustanawiających prawo do ubiegania się o rekompensatę z tytułu naruszeń tej dyrektywy. Takie krajowe przepisy nie powinny jednak utrudniać skutecznego funkcjonowania mechanizmu ubiegania się o rekompensatę w oparciu o wymogi dyrektywy 2010/75/UE.

(55)

Dyrektywa 2010/75/UE została wdrożona w odmienny sposób w państwach członkowskich, jeżeli chodzi o objęcie instalacji do produkcji wyrobów ceramicznych przez wypalanie, ponieważ sformułowanie definicji tego rodzaju działalności pozwalało państwom członkowskim decydować o stosowaniu jednego lub obu kryteriów dotyczących zdolności produkcyjnej i pojemności pieca. Aby zapewnić spójniejsze wdrażanie tej dyrektywy i zabezpieczyć równe warunki działania w Unii, instalacje takie powinny być włączone w zakres stosowania tej dyrektywy, gdy spełnione jest jedno z tych kryteriów.

(56)

Ustalając dopuszczalne wielkości emisji substancji zanieczyszczających właściwy organ powinien uwzględnić wszystkie substancje, w tym substancje rosnącego ryzyka, które mogą być emitowane z przedmiotowej instalacji, i które mogą mieć znaczący wpływ na środowisko lub na zdrowie ludzi. Przy powyższych działaniach należy uwzględnić charakterystyki zagrożeń, ilość i charakter wyemitowanych substancji oraz ich potencjał w zakresie zanieczyszczenia wszelkich komponentów środowiska. Konkluzje dotyczące BAT, w stosownych przypadkach, stanowią punkt odniesienia na potrzeby wyboru substancji, dla których należy określić dopuszczalne wielkości emisji, chociaż właściwy organ może podjąć decyzje o wyborze dodatkowych substancji. Obecnie poszczególne substancje zanieczyszczające wymienione są w niewyczerpujący sposób w załączniku II do dyrektywy 2010/75/UE, co nie jest zgodne z całościowym podejściem tej dyrektywy i nie odzwierciedla potrzeby, aby właściwe organy uwzględniały wszystkie istotne substancje zanieczyszczające, w tym substancje rosnącego ryzyka. Należy zatem uchylić ten niewyczerpujący wykaz substancji zanieczyszczających. Zamiast tego należy zamieścić odesłanie do wykazu zanieczyszczeń w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 166/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (27).

(57)

Chociaż składowiska odpadów wchodzą w zakres stosowania dyrektywy 2010/75/UE, nie istnieją konkluzje dotyczące BAT w odniesieniu do składowisk odpadów, ponieważ działalność ta jest objęta zakresem stosowania dyrektywy Rady 1999/31/WE (28), której wymogi uznawane są za najlepsze dostępne techniki. Ze względu na rozwój techniczny i innowacje, jakie nastąpiły od czasu przyjęcia dyrektywy Rady 1999/31/WE, obecnie dostępne są skuteczniejsze techniki ochrony zdrowia ludzi i środowiska. Przyjęcie konkluzji dotyczących BAT zgodnie z dyrektywą 2010/75/UE pozwoliłoby zająć się kluczowymi kwestiami dotyczącymi środowiska związanymi z eksploatacją składowisk odpadów, w tym znacznymi emisjami metanu. Dyrektywa 1999/31/WE powinna zatem umożliwiać przyjęcie konkluzji dotyczących BAT w odniesieniu do składowisk odpadów zgodnie z dyrektywą 2010/75/UE.

(58)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, a mianowicie zapewnienie wysokiego poziomu ochrony środowiska i poprawy jego jakości, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na transgraniczny charakter zanieczyszczeń pochodzących z działalności przemysłowej możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(59)

Zgodnie z zasadą proporcjonalności, aby osiągnąć podstawowy cel polegający na zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony środowiska i poprawy jego jakości, konieczne i stosowne jest przyjęcie przepisów dotyczących zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom, które powstają w wyniku działalności przemysłowej i chowu zwierząt gospodarskich, oraz przyjęcie przepisów dotyczących kontroli tych zanieczyszczeń,. Niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia założonych celów, zgodnie z art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej.

(60)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających (29) państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o transpozycji, jednego lub większej liczby dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy ustawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.

(61)

Obiekty energetycznego spalania stanowiące część małych systemów wydzielonych, mogą - ze względu na swoje położenie geograficzne i brak połączeń z siecią kontynentalną państw członkowskich lub siecią innego państwa członkowskiego - stawać w obliczu szczególnych wyzwań wymagających więcej czasu na osiągnięcie zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji. Państwa członkowskie, których to dotyczy, powinny opracować plan zapewnienia zgodności obejmujący obiekty energetycznego spalania stanowiące część małego systemu wydzielonego, określający środki mające zapewnić zgodność z dopuszczalnymi wielkościami emisji najpóźniej do dnia 31 grudnia 2029 r. W planie tym należy opisać środki mające na celu zapewnienie zgodności z niniejszą dyrektywą oraz środki mające na celu minimalizację skali i czasu trwania emisji zanieczyszczeń w okresie objętym planem, a także zawrzeć informacje na temat środków zarządzania popytem i możliwości przejścia na czystsze paliwa lub czystsze alternatywy, takie jak wdrażanie odnawialnych źródeł energii i połączenia międzysystemowe z sieciami kontynentalnymi lub z siecią innego państwa członkowskiego. Państwa członkowskie, których to dotyczy, powinny przekazać Komisji swoje plany zapewnienia zgodności. Jeżeli Komisja zgłosi zastrzeżenia, państwa członkowskie powinny aktualizować swoje plany. Państwa członkowskie, których to dotyczy, powinny co roku składać sprawozdania z postępów w zapewnianiu zgodności.

(62)

Aby dać państwom członkowskim, właściwym organom i instalacjom czas na dostosowanie się do nowych przepisów, a także dać Komisji czas na przyjęcie nowych konkluzji dotyczących BAT uwzględniających nowe przepisy, należy ustanowić przepisy przejściowe. W celu zapewnienia pewności prawa konieczne jest wyznaczenie ostatecznego terminu, od którego przepisy powinny być bezwzględnie przestrzegane. Uwzględniając proces sewilski i liczbę dokumentów referencyjnych BAT, które wymagają przeglądu, termin ten powinien przypadać po upływie 12 lat w przypadku istniejących rodzajów działalności i 10 lat w przypadku nowych rodzajów działalności. Nie uniemożliwia to wcześniejszego przyjęcia i wdrożenia konkluzji dotyczących BAT, czego oczekuje się w odniesieniu do większości rodzajów działalności objętych niniejszą dyrektywą. Istniejące instalacje powinny być zgodne z przepisami dyrektywy 2010/75/UE w brzmieniu obowiązującym w dniu 3 sierpnia 2024 r. do czasu przyjęcia nowych konkluzji dotyczących BAT lub do czasu aktualizacji pozwolenia.

(63)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 2010/75/UE i 1999/31/WE,

a)

pkt 1.4 otrzymuje brzmienie:

b)

pkt 2.3 otrzymuje brzmienie:

c)

dodaje się punkt w brzmieniu:

d)

pkt 3.5 otrzymuje brzmienie:

e)

dodaje się punkt w brzmieniu:

f)

pkt 4.2 lit. a) otrzymuje brzmienie:

g)

pkt 5.3 otrzymuje brzmienie:

(*1) Dyrektywa Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotycząca oczyszczania ścieków komunalnych (Dz.U. L 135 z 30.5.1991, s. 40).”;"

h)

pkt 6.2 otrzymuje brzmienie:

i)

pkt 6.5 otrzymuje brzmienie:

j)

pkt 6.6 otrzymuje brzmienie:

a)

pkt 2 otrzymuje brzmienie:

b)

pkt 5 otrzymuje brzmienie:

c)

pkt 9 otrzymuje brzmienie:

d)

pkt 10 otrzymuje brzmienie:

e)

pkt 11 otrzymuje brzmienie:

a)

pkt 1 1 część wprowadzająca otrzymuje brzmienie:

b)

pkt 3 otrzymuje brzmienie:

c)

pkt 5 otrzymuje brzmienie:

a)

pkt 8 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„Bez zbędnej zwłoki operator informuje właściwy organ o wynikach sprawdzania zautomatyzowanych systemów pomiarowych.”;

b)

pkt 10 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Każdy dzień, w którym więcej niż trzy średnie wartości godzinne są nieważne z powodu niesprawności lub konserwacji zautomatyzowanego systemu pomiarowego, jest unieważniany. Jeżeli w ciągu roku więcej niż dziesięć dni jest nieważnych w odniesieniu do takich sytuacji, właściwy organ wymaga od operatora podjęcia bez zbędnej zwłoki odpowiednich środków w celu poprawy wiarygodności zautomatyzowanego systemu pomiarowego.”.