(1)

13 listopada 2023 r. na podstawie art. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja Europejska („Komisja”) wszczęła dochodzenie antydumpingowe dotyczące przywozu ditlenku tytanu („TiO_{2”) pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej („państwo, którego dotyczy postępowanie”, „Chiny” lub „ChRL”). Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2}) („zawiadomienie o wszczęciu”).

(2)

Komisja wszczęła dochodzenie w następstwie skargi złożonej 29 września 2023 r. przez Europejską Koalicję Ad Hoc na rzecz Ditlenku Tytanu („skarżący”). Skarga została złożona w imieniu przemysłu Unii Europejskiej („Unia”) zajmującego się produkcją TiO₂ w rozumieniu art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W skardze przedstawiono dowody na wystąpienie dumpingu i wynikającej z niego istotnej szkody, które były wystarczające, by uzasadnić wszczęcie dochodzenia.

(3)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2024/1617 (3) („rozporządzenie w sprawie rejestracji”) Komisja poddała rejestracji przywóz produktu objętego postępowaniem.

(4)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała zainteresowane strony do wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja wyraźnie poinformowała skarżącego, producentów unijnych, znanych producentów eksportujących i reprezentujące ich zrzeszenia, władze Chińskiej Republiki Ludowej, znanych importerów, przedsiębiorstwa handlowe i użytkowników o wszczęciu dochodzenia i zaprosiła te podmioty do wzięcia w nim udziału.

(5)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz złożenia wniosku o posiedzenie wyjaśniające przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(6)

Kilka stron przedstawiło uwagi dotyczące wszczęcia postępowania. Dotyczyły one zakresu produktu, domniemanej szkody poniesionej przez przemysł Unii, docelowego zysku zastosowanego do obliczenia szkody, związku przyczynowego, interesu Unii. Wszystkie te uwagi omówiono poniżej w odpowiednich sekcjach niniejszego rozporządzenia.

(7)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja oznajmiła, że może dokonać kontroli wyrywkowej zainteresowanych stron zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(8)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja ogłosiła, że wstępnie wybrała próbę producentów unijnych. Komisja dobrała próbę na podstawie wielkości produkcji i sprzedaży, biorąc pod uwagę położenie geograficzne przedsiębiorstw. Próba ta składała się z trzech producentów unijnych. Producenci unijni objęci próbą odpowiadali za 50 % całkowitej produkcji w Unii i 65 % wielkości sprzedaży na rzecz klientów niepowiązanych w Unii. Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie uwag na temat wstępnego doboru próby. Nie otrzymano żadnych uwag na temat próby producentów unijnych. Dobór próby jest reprezentatywny dla przemysłu Unii.

(9)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do importerów niepowiązanych o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu.

(10)

Jeden importer niepowiązany dostarczył wymagane informacje i wyraził zgodę na włączenie do próby. Ze względu na niewielką liczbę odpowiedzi Komisja uznała, że przeprowadzenie kontroli wyrywkowej nie jest konieczne.

(11)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do wszystkich producentów eksportujących w ChRL o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu. Ponadto Komisja zwróciła się do Misji ChRL w Unii Europejskiej o wskazanie innych producentów eksportujących, którzy ewentualnie byliby zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi.

(12)

Dwudziestu dziewięciu producentów eksportujących w ChRL przedstawiło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja dokonała doboru próby obejmującej siedmiu producentów należących do dwóch oddzielnych grup przedsiębiorstw na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Unii, którą to wielkość można było właściwie zbadać w dostępnym czasie.

(13)

Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w kwestii doboru próby zasięgnięto opinii wszystkich znanych producentów eksportujących, których dotyczy postępowanie, oraz organów ChRL. Nie otrzymano żadnych uwag dotyczących próby.

(14)

Dwóch producentów eksportujących w ChRL wyraziło zainteresowanie złożeniem wniosku o indywidualne badanie na podstawie art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Wnioskujący producenci nie wypełnili jednak specjalnego kwestionariusza dla producentów eksportujących w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu. W związku z tym ostatecznie nie otrzymano żadnych wniosków o indywidualne badanie.

(15)

Komisja wysłała kwestionariusze do objętych próbą producentów unijnych, objętych próbą producentów eksportujących w Chinach, znanych importerów i użytkowników. kwestionariusze te udostępniono również w internecie (4) w dniu wszczęcia postępowania.

(16)

Komisja przesłała rządowi Chińskiej Republiki Ludowej („rząd ChRL”) także kwestionariusz dotyczący istnienia znaczących zakłóceń w ChRL w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(17)

Ponadto skarżący przedstawił w skardze wystarczające dowody prima facie świadczące o zakłóceniach handlu surowcami w ChRL w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem. W związku z tym, jak ogłoszono w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, dochodzenie obejmuje te zakłócenia handlu surowcami w celu ustalenia, czy należy stosować przepisy art. 7 ust. 2a i 2b rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do ChRL. Z tego powodu Komisja przesłała rządowi Chin dodatkowe kwestionariusze dotyczące tej sprawy.

(18)

Komisja otrzymała odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od trzech producentów unijnych objętych próbą, dwóch chińskich grup producentów eksportujących objętych próbą i sześciu użytkowników. Komisja nie otrzymała odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od rządu ChRL.

(19)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do tymczasowego stwierdzenia dumpingu oraz określenia wynikającej z niego szkody oraz interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne na podstawie art. 16 rozporządzenia podstawowego odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

Producenci eksportujący w ChRL:

(20)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody obejmowało okres od 1 października 2022 r. do 30 września 2023 r. („okres objęty dochodzeniem”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęło okres od 1 stycznia 2020 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(21)

Produktem objętym niniejszym dochodzeniem jest ditlenek tytanu o wzorze chemicznym TiO₂, we wszystkich postaciach, jako tlenki tytanu lub w pigmentach i preparatach na bazie ditlenku tytanu, zawierający co najmniej 80 % masy ditlenku tytanu w przeliczeniu na suchą masę, o wszelkich rozmiarach cząstek, obecnie objęty kodami CN ex 2823 00 00 i 3206 11 00 (kody TARIC 2823000010 i 2823000030) („produkt objęty dochodzeniem”).

(22)

TiO₂ sklasyfikowano w rejestrze CAS pod numerami (CAS RN) 12065-65-5 i 13463-67-7 („produkt objęty dochodzeniem”).

(23)

Ditlenek tytanu to produkt chemiczny w postaci drobnego białego proszku. Stosuje się go w szeregu produktów przemysłowych i konsumpcyjnych, takich jak farby, powłoki, papier, tworzywa sztuczne, guma, tekstylia, wyroby farmaceutyczne itp. Dwutlenek tytanu ma doskonałe właściwości rozpraszania światła, dlatego jest stosowany tam, gdzie wymagane jest białe krycie i jasność.

(24)

Produkt objęty postępowaniem, to produkt objęty dochodzeniem pochodzący z ChRL.

(25)

W toku dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają takie same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne, a także te same podstawowe zastosowania:

(26)

Na obecnym etapie Komisja uznała zatem, że są to produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(27)

Kilka stron złożyło oświadczenia dotyczące zakresu produktu w terminie składania takich oświadczeń.

(28)

Po pierwsze, jeden użytkownik, przedsiębiorstwo Schulman Plastics SAS („Schulman Plastics”), wystąpił z wnioskiem o rozszerzenie zakresu produktu na produkt znany jako „Masterbatch White”.

(29)

Po drugie, jeden użytkownik, przedsiębiorstwo Akzo Nobel Sourcing B.V. („AkzoNobel”), wniósł o zmianę struktury numeru kontrolnego produktu („PCN”).

(30)

Po trzecie, jeden użytkownik, przedsiębiorstwo Munksjö Paper AB („Munksjö”), stwierdził, że definicja produktu jest niejasna, i zwrócił się do Komisji o doprecyzowanie, że tzw. TiO_{2 do zastosowania w laminacie, czyli szczególny rodzaj TiO2, który jest stosowany w produkcji papieru laminowanego („TiO2 do zastosowania w laminacie”), nie wchodzi w zakres produktu. Następnie Munksjö zastąpiło ten wniosek, zwracając się do Komisji o wyłączenie TiO2 do zastosowania w laminacie z zakresu produktu objętego dochodzeniem lub, ewentualnie, o zwolnienie go z ceł antydumpingowych w ramach procedury końcowego przeznaczenia przewidzianej w art. 254 unijnego kodeksu celnego („UKC”) (5}). Munksjö złożyło ten wniosek wraz z innym użytkownikiem, przedsiębiorstwem Felix Schoeller GmbH & Co. KG („spółka Felix”).

(31)

Po czwarte, jeden użytkownik, przedsiębiorstwo Treibacher Industrie AG („Treibacher”), zwróciło się o wyłączenie TiO₂ o czystości 99,9 % lub większej z zakresu produktu.

(32)

Ponadto dwóch użytkowników, przedsiębiorstwa Flint Group GmbH („Flint”) i Sun Chemical Ltd. („Sun Chemical”), osobno wystąpiło z wnioskiem o wyłączenie z zakresu produktu specjalnego rodzaju TiO_{2, który jest stosowany wyłącznie jako pigment w produkcji farb drukarskich w przemyśle graficznym („TiO2 do zastosowania w grafice”). Przedsiębiorstwo Flint zwróciło się dodatkowo o wyłączenie TiO2} do zastosowania w grafice z ceł antydumpingowych w ramach procedury końcowego przeznaczenia przewidzianej w art. 254 UKC.

(33)

Komisja nie rozpatrzyła jednak wniosków złożonych przez kilka stron dotyczących wyłączenia produktu, ponieważ wnioski te wpłynęły po upływie terminu przeznaczonego na składanie wniosków dotyczących zakresu produktu. Wnioski dotyczyły niepowlekanego TiO_{2 do pigmentów innych niż białe oraz TiO2 o jakości spożywczej. Konfederacja Europejskiego Przemysłu Papierniczego („CEPI”) również zwróciła się o wyłączenie TiO2 do zastosowania w laminacie z zakresu produktu po upływie terminu składania wniosków. Ponadto przedsiębiorstwo AkzoNobel złożyło wniosek o wyłączenie produktu w odniesieniu do TiO2} produkowanego w procesie chlorkowym w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu po terminie składania wniosków dotyczących zakresu produktu.

(34)

Przedsiębiorstwo Schulman Plastics stwierdziło, że zakres produktu należy rozszerzyć na produkt o nazwie „Masterbatch White” („MW”) (obecnie objęty kodem TARIC 3206190090). MW to skoncentrowana mieszanina podstawowych elementów, takich jak pigmenty, barwniki, nośniki, dyspergatory i dodatki. Są one zamykane w żywicy termoutwardzalnej, a następnie schładzane i cięte na granulki używane do barwienia lub poprawiania właściwości tworzyw sztucznych. TiO_{2 to ważny składnik białego pigmentu MW, gdyż jest substancją pozwalającą MW na barwienie tworzywa sztucznego na biało. Schulman Plastics stwierdziło zatem, że wzrost kosztów przywozu TiO2 do Unii, wynikający z ceł antydumpingowych, doprowadzi do przekierowania chińskiego TiO2} do produkcji MW w Chinach. To z kolei jeszcze bardziej zwiększyłoby ilość tańszego MW z Chin przywożonego do Unii, sprawiając, że unijni producenci MW nie byliby w stanie skutecznie konkurować.

(35)

Zgodnie z materiałami dowodowymi zebranymi podczas dochodzenia, a także z własnym opisem MW sporządzonym przez Schulman Plastics, Komisja zauważyła, że produkt objęty dochodzeniem, jak określono w zawiadomieniu o wszczęciu i powtórzono w motywie 21 powyżej, jest wykorzystywany jako surowiec do produkcji MW, w związku z czym MW jest produktem niższego szczebla w stosunku do produktu objętego dochodzeniem. Potwierdza to również fakt, że przedsiębiorstwo Schulman Plastic przedłożyło Komisji kwestionariusz dla użytkowników, w którym dodatkowo wyjaśniło, że produkt objęty dochodzeniem jest jednym z głównych surowców wykorzystywanych do produkcji MW.

(36)

Z tego powodu skarga nie mogła również zawierać żadnych dowodów, które pozwoliłyby Komisji ocenić, czy istnieją przesłanki wskazujące na dumping i związaną z tym szkodę spowodowaną przywozem MW pochodzącego z Chin, ponieważ konstrukcja wartości normalnej dla MW wymagałaby poziomów odniesienia dla innych surowców niż te stosowane w przypadku produktu objętego dochodzeniem, zgodnie z obecną definicją. Zakresu niniejszego dochodzenia nie można było zatem rozszerzyć na MW, a wszelki domniemany dumping i wynikającą z nich szkodę poniesioną przez producentów MW w Unii należałoby określić w odrębnym dochodzeniu antydumpingowym.

(37)

W związku z tym Komisja odrzuciła wniosek o rozszerzenie zakresu niniejszego dochodzenia na MW.

(38)

Przedsiębiorstwo AkzoNobel stwierdziło, że strukturę PCN, którą Komisja ustaliła na potrzeby niniejszego dochodzenia, należy rozszerzyć o dodatkowe pole, aby uwzględnić obróbkę powierzchniową różnych rodzajów TiO_{2, ponieważ: (i) większość rodzajów TiO2 dostępnych na rynku obejmuje pewną formę obróbki powierzchniowej, (ii) obróbka powierzchniowa wpływa na działanie TiO2 w różnych zastosowaniach oraz (iii) właściwości obróbki powierzchniowej są uwzględniane w arkuszach danych producentów dla produkowanych i sprzedawanych przez nich rodzajów TiO2. Ponadto przedsiębiorstwo AkzoNobel stwierdziło, że pole PCN dla „zawartość TiO2 na masę” nie jest wystarczająco szczegółowe, aby odzwierciedlić realia rynkowe. W szczególności przedsiębiorstwo AkzoNobel zasugerowało, że sekcję PCN obejmującą zakres zawartości TiO2} na masę od 80 % do poniżej 98,5 % masy powinno się podzielić na trzy kolejne sekcje: 80 % do poniżej 90 %, 90 % do poniżej 95 % oraz 95 % do poniżej 98,5 %.

(39)

Skarżący sprzeciwił się tym argumentom, uzasadniając to tym, że obróbka powierzchniowa jest minimalnym składnikiem kosztów produkcji, a zatem nie trzeba jej odzwierciedlać w strukturze PCN. Skarżący stwierdził ponadto, że obecny podział „zawartości TiO₂ w masie” na kategorie jest wystarczająco szczegółowy, aby odzwierciedlić realia rynkowe i zapewnić porównanie w oparciu o identyczne zasady oceny, a dodanie do tego pola dwóch dodatkowych sekcji jedynie zwiększyłoby niepotrzebnie złożoność dochodzenia.

(40)

Przedsiębiorstwo AkzoNobel odniosło się do powyższych uwag skarżącego. AkzoNobel stwierdziło, że struktura PCN polega nie tylko na obiektywnym porównaniu kosztów produkcji różnych rodzajów TiO_{2, ale również na odpowiednim zestawieniu cen sprzedaży, co oznacza, że różne rodzaje powłoki powierzchniowej będą miały wpływ na cenę sprzedaży, ponieważ powłoka ta ma wpływ na to, do jakich zastosowań należy użyć określonego rodzaju TiO2. Ponadto w wyniku analizy arkuszy danych dotyczących rodzajów TiO2 z oferty producenta unijnego - Kronos - przedsiębiorstwo AkzoNobel wykazało, w jaki sposób dodanie dwóch dodatkowych PCN do pola „zawartość TiO2 na masę” rozłożyłoby rodzaje TiO2} produkowanego przez Kronos bardziej równomiernie na różne PCN, i argumentowało, że takie bardziej szczegółowe PCN spełniałyby lepiej funkcję wyjaśniającą.

(41)

W toku dochodzenia Komisja ustaliła, że większość rodzajów TiO₂ wprowadzanych do obrotu zarówno przez producentów unijnych, jak i producentów eksportujących obejmuje obróbkę powierzchniową. Obróbka powierzchniowa składa się z różnych kombinacji jednej lub większej ilości substancji chemicznych, które są istotne dla działania produktu w różnych zastosowaniach, a zatem znajdują się w arkuszach danych producenta lub broszurach handlowych.

(42)

Komisja przypomina w tym względzie, że celem PCN jest zapewnienie obiektywnego porównania cen między wartością normalną a ceną eksportową zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Komisji nie przedstawiono jednak żadnych dowodów potwierdzających powiązanie między konkretnymi substancjami chemicznymi stwierdzonymi w powłoce a cenami producentów eksportujących.

(43)

Ponadto żaden z producentów eksportujących uczestniczących w niniejszym dochodzeniu nie zgłosił sprzeciwu wobec proponowanej struktury PCN na podstawie argumentów, że doszłoby do nieobiektywnego porównania cen.

(44)

Komisja nie znalazła zatem powodu do zmiany struktury PCN w celu odzwierciedlenia tych czynników i odrzuciła wniosek AkzoNobel.

(45)

Jak wyjaśniono w motywach 27-33 powyżej, kilka stron złożyło wnioski o wyłączenie produktu. Aby ocenić wnioski o wyłączenie produktu, Komisja zbadała (i) podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne tych rodzajów produktu, (ii) ich końcowe przeznaczenie i zamienność, (iii) postrzeganie przez odbiorców końcowych, (iv) wpływ ceł na użytkownika, (v) alternatywne źródła dostaw oraz (vi) wpływ zwolnienia z ceł.

(46)

Przedsiębiorstwa Felix i Munksjö wspólnie wystąpiły z wnioskiem o wyłączenie z zakresu produktu (lub, ewentualnie, wyłączenia zastosowania końcowego na podstawie art. 254 UKC) TiO_{2 do zastosowania w laminacie, twierdząc, że jest to szczególny rodzaj TiO2 stosowany wyłącznie w produkcji papieru laminowanego. W uwagach z dnia 21 stycznia 2024 r. również CEPI zwróciła się niezależnie o wyłączenie TiO2} do zastosowania w laminacie z zakresu produktu. Wniosek CEPI został złożony po terminie składania oświadczeń dotyczących zakresu produktu, który upłynął w dniu 23 listopada 2023 r., jak wyjaśniono w motywie 33. Analiza w niniejszej sekcji opiera się zatem wyłącznie na informacjach dostarczonych przez Felix i Munksjö.

(47)

W dniu 2 maja 2024 r. skarżący przedłożył dodatkowy zestaw uwag na temat tego wniosku, na które przedsiębiorstwa Felix i Munksjö odpowiedziały pismem z dnia 22 maja 2024 r. Ze względu na fakt, że uwagi skarżącego zostały przedstawione po terminie zgłaszania uwag do informacji przedłożonych przez inne zainteresowane strony, który upłynął w dniu 29 stycznia 2024 r., żadna z tych dodatkowych uwag nie została uwzględniona. W dniu 30 maja 2024 r. przedsiębiorstwa Felix i Munksjö przedstawiły również nowe fakty. Ze względu na późny etap dochodzenia, informacji tych nie można było uwzględnić przy tymczasowych ustaleniach.

(48)

Papier laminowany (znany także jako papier dekoracyjny) to specjalistyczny rodzaj papieru wykorzystywany na powierzchniach różnego rodzaju mebli i w szerokim zakresie innych zastosowań dekoracyjnych. Obaj użytkownicy stwierdzili, że TiO_{2 stosowany do barwienia tego papieru jest szczególnym rodzajem TiO2, który nie nadaje się do innych zastosowań, ponieważ musi być pokryty grubą powłoką zawierającą fosfor. Powłoka ta umożliwia prawidłowe wchłanianie TiO2 przez włókna papieru i nadaje mu doskonałą odporność na światło, co zapobiega szarzeniu cząsteczek TiO2} (a tym samym produktu końcowego), które w przeciwnym razie by występowało, ponieważ cząsteczki są izolowane od powietrza w żywicy melaminowej.

(49)

Obaj użytkownicy wskazali na decyzję Komisji z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie połączenia Tronox/Cristal (6), w której Komisja stwierdziła, że istnieje ograniczona zastępowalność po stronie popytu między pigmentem ditlenku tytanu do stosowania w laminacie papierowym a pigmentem ditlenku tytanu do stosowania w innych zastosowaniach końcowych.

(50)

Skarżący stwierdził, że użycie rodzaju powłoki powierzchniowej zaprojektowanej dla TiO_{2 do zastosowania w laminacie nie ma wpływu na masę cząstek TiO2 ani na wielkość ich powierzchni w porównaniu z innymi rodzajami TiO2, takimi jak tworzywa sztuczne lub powłoki, ani też powłoka nie jest ogólnie znaczącym składnikiem kosztów produkcji. Ponadto skarżący stwierdził, że trzy rodzaje substancji chemicznych stosowanych w obróbce powierzchniowej są szeroko wykorzystywane przez wszystkich producentów TiO2 w ich formułach dla szeregu rodzajów produktów TiO2} (również do farb, powłok, tworzyw sztucznych i innych zastosowań), co pokazuje, że żadna z tych substancji chemicznych nie jest wyłączna dla produktów do zastosowania w laminacie.

(51)

Oceniając kryteria określone w motywie 45 powyżej, Komisja stwierdziła, że TiO_{2 do zastosowania w laminacie ma takie same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne jak inne rodzaje TiO2. Zarówno TiO2 do zastosowania w laminacie, jak i niektóre inne rodzaje TiO2 zawierają fosfor w powłoce, chociaż obecność tego pierwiastka jest bardziej istotna w przypadku TiO2 do zastosowania w laminacie. Komisja stwierdziła ponadto, że specyficzność powłoki TiO2 do zastosowania w laminacie sprawia, że nadaje się on do produkcji papieru laminowanego, ponieważ specjalna powłoka zapobiega szarzeniu papieru w przypadku narażenia na działanie światła słonecznego. Komisja stwierdziła jednak, że kilku producentów eksportujących reklamuje ten rodzaj TiO2} również do stosowania w PVC i trwałych tworzywach sztucznych, co oznacza, że może on być również przeznaczony do innych zastosowań i innych rodzajów przeznaczenia końcowego.

(52)

TiO_{2 stanowi około [25-35] % całkowitych kosztów produkcji tych użytkowników, a pomiędzy [10 a 40] % pozyskiwanego przez nich TiO2 pochodzi z Chin. Obaj użytkownicy stwierdzili, a jeden przedstawił dowody potwierdzające, że producenci unijni TiO2 mogliby zaoferować im jedynie ograniczone ilości TiO2}, które są niewystarczające do pokrycia całkowitego zapotrzebowania.

(53)

Po przeanalizowaniu dowodów i uwag przedstawionych przez dwóch użytkowników i skarżącego, Komisja ustaliła najpierw, że nie ma podstaw do wyłączenia TiO_{2 do zastosowania w laminacie z zakresu produktu, ponieważ ma on te same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne jak inne rodzaje TiO2 i zasadniczo może być wykorzystywany do innych celów. Komisja uznała ponadto, że nie ma powodu do przyznania wyłączenia ze względu na końcowe przeznaczenie, gdyż nawet w przypadku całkowitego braku przywozu TiO2} z Chin - w oparciu o informacje dostępne Komisji na niniejszym etapie - producenci papieru laminowanego mają dostęp do wystarczających alternatywnych źródeł zaopatrzenia, zarówno w Unii jak i z rynków trzecich, takich jak Meksyk.

(54)

Jeden użytkownik, przedsiębiorstwo Treibacher, zwrócił się o wyłączenie TiO_{2 o czystości 99,9 % z zakresu produktu, ponieważ TiO2} o takiej czystości jest dostępny wyłącznie w Chinach i przeznaczony do specjalnych niszowych zastosowań. Użytkownik ten nigdy jednak nie udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu ani nie przedstawił dowodów, które wskazywałyby na spełnienie kryteriów określonych w motywie 45 powyżej. W związku z tym Komisja nie mogła ocenić kryteriów wyłączenia produktu i odrzuciła wniosek.

(55)

Dwóch użytkowników zwróciło się o wyłączenie TiO₂ do zastosowania w grafice z zakresu produktu: Sun Chemical i Flint. Przedsiębiorstwo Sun Chemical przekazało swoje uwagi po terminie składania oświadczeń dotyczących zakresu produktu i nie udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, natomiast przedsiębiorstwo Flint przedłożyło swoje uwagi w wyznaczonym terminie, a także udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, które Komisja była w stanie zweryfikować. Poniższa analiza opiera się zatem wyłącznie na informacjach dostarczonych przez Flint.

(56)

Przedsiębiorstwo Flint stwierdziło, że stosowany przez nie rodzaj TiO₂ jest bardzo wysokiej klasy, niszowym produktem, wykorzystywanym wyłącznie w farbach drukarskich w przemyśle graficznym, a jego produkcja wymaga specjalnego procesu i szczególnej wiedzy fachowej.

(57)

Komisja ustaliła, że TiO_{2 do zastosowania w grafice ma takie same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne jak inne rodzaje TiO2, ponieważ jest to standardowy produkt rutylowy z powłoką zawierającą substancje chemiczne występujące w wielu innych rodzajach TiO2. Jednak, chociaż właściwości chemiczne TiO2 do zastosowania w grafice mogą nie mieć odrębnych cech, Komisja stwierdziła, że faktycznie istnieje specyficzne know-how w zakresie jego produkcji, którym dysponuje tylko ograniczona liczba producentów w Unii i Chinach. Przedsiębiorstwo Flint kupowało również, w ograniczonym zakresie, inne rodzaje TiO2} do celów innych niż farby graficzne.

(58)

Chociaż zasadniczo inne rodzaje TiO_{2 mogłyby być wykorzystywane do produkcji farb drukarskich, doprowadziłoby to do znacznie gorszej wydajności. Mimo że przedsiębiorstwo Flint testowało różne typy TiO2 od różnych producentów, aby wykorzystać je w swoich formułach farb drukarskich, dostarczyło dowody wskazujące, że generalnie nie pozwalają one osiągnąć zadowalających poziomów jakości. Komisja stwierdziła zatem, że producenci farb graficznych rzeczywiście mają ograniczone możliwości zmiany dostawcy, co również potwierdzono w sprawie połączenia Hutsman/Rockwoods (7), a właściwości TiO2} do zastosowania w grafice w produktach końcowych wpłynęłyby na opinię klientów. Nie wykazano jednak, że przemysł Unii nie będzie w stanie zaopatrywać przemysłu graficznego w wystarczające ilości produktu.

(59)

Mimo że TiO_{2 do farb graficznych nie jest w pełni zastępowalny innymi rodzajami TiO2}, nadal posiada te same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne. Komisja stwierdziła zatem, że nie ma powodu do wyłączenia produktu.

(60)

Ponadto, ze względu na fakt, że nie wykazano, iż TiO_{2 do zastosowania w grafice ma szczególne właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne w porównaniu z innymi rodzajami TiO2, ani nie określono dobrze przeznaczenia końcowego w związku z dużą liczbą receptur, które przedsiębiorstwo Flint ma dla swoich produktów, Komisja stwierdziła na tym etapie, że organy celne nie będą mogły zweryfikować, czy TiO2 do zastosowania w grafice jest faktycznie stosowany w produkcji farb drukarskich, zwłaszcza że Flint kupuje również inne rodzaje TiO2} do innych celów. Wreszcie, użytkownik nie był w stanie wyraźnie wykazać, że cła miałyby znaczący negatywny wpływ na jego rentowność. W związku z powyższym Komisja odrzuciła wniosek o wyłączenie ze względu na końcowe przeznaczenie.

(61)

W uwagach z dnia 18 grudnia 2023 r. przedsiębiorstwo Sun Chemical zwróciło się do Komisji o wyłączenie z zakresu produktu TiO_{2 w jego postaci niepowlekanej (tj. TiO2 bez obróbki powierzchniowej), oprócz wyłączenia TiO2 do zastosowania w grafice, o którym mowa w motywie 55 powyżej. Sun Chemical stwierdziło, że jest to rynek niszowy, a produkty wytworzone z niepowlekanego TiO2} konkurują na rynkach poza Unią, w związku z czym wszelkie cła antydumpingowe sprawiłyby, że ich wywóz stałby się niekonkurencyjny. Służby Komisji przeprowadziły również posiedzenie wyjaśniające z udziałem Sun Chemical, podczas którego przedsiębiorstwo rozwinęło swoją argumentację przedstawioną we wniosku.

(62)

Wniosek ten wpłynął po terminie składania oświadczeń dotyczących zakresu produktu, który upłynął w dniu 23 listopada 2023 r. Komisja zauważyła, że uwagi dotyczące zakresu produktu należało przekazać na wczesnych etapach dochodzenia, aby zapewnić wystarczającą ilość czasu na ocenę ich zasadności oraz dać możliwość odniesienia się do nich innym zainteresowanym stronom. Ponadto Sun Chemical nie dostarczyło Komisji odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. W związku z tym, nawet jeśli wniosek zostałby złożony w terminie, Komisja nie była w stanie odpowiednio zweryfikować, czy kryteria określone w motywie 45 powyżej zostały spełnione. Komisja nie rozpatrzyła zatem tego wniosku.

(63)

W uwagach z dnia 21 stycznia 2024 r. CEPI zwróciła się do Komisji o wyłączenie TiO_{2 klasy spożywczej z zakresu produktu, oprócz wniosku o wyłączenie TiO2 do zastosowania w laminacie, o którym mowa w motywie 46 powyżej. CEPI stwierdziła, że ten rodzaj TiO2} jest szczególny, ponieważ spełnia wymogi dla dodatków E-171 i ma określony zestaw bardzo niskich progów dotyczących metali ciężkich, co sprawia, że produkcja jest wyjątkowo kosztowna.

(64)

Ze względu na fakt, że pismo złożono długo po terminie składania oświadczeń dotyczących zakresu produktu, który upłynął w dniu 23 listopada 2023 r., Komisja nie rozpatrzyła tego wniosku. Jak stwierdzono w motywie 62, uwagi dotyczące zakresu produktu należy zgłaszać na wczesnych etapach dochodzenia, w ustalonych terminach, aby zapewnić wystarczającą ilość czasu na ocenę ich zasadności oraz umożliwić pozostałym zainteresowanym stronom ustosunkowanie się do nich.

(65)

Przedsiębiorstwo AkzoNobel złożyło wniosek o wyłączenie TiO_{2 produkowanego w procesie chlorkowym z zakresu dochodzenia, ponieważ TiO2 wytwarzany w procesie chlorkowym i TiO2 wytwarzany w procesie siarczanowym nie są zastępowalne w działalności związanej z farbami i powłokami. AkzoNobel stwierdziło ponadto, że większość produkcji TiO2 w Chinach odbywa się w procesie siarczanowym, podczas gdy rynek unijny zużywa głównie TiO2 wytwarzany w procesie chlorkowym. Na tej samej podstawie AkzoNobel zawnioskowało, że jeśli Komisja nie przyjmie wniosku o wyłączenie, to powinna przynajmniej przeprowadzić oddzielną analizę szkody i związku przyczynowego między TiO2 produkowanym w procesie chlorkowym a TiO2} produkowanym w procesie siarczanowym.

(66)

Komisja zauważyła, że wniosek AkzoNobel o wyłączenie produktu złożono w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu w dniu 20 grudnia 2023 r., czyli po terminie składania oświadczeń dotyczących zakresu produktu, który upłynął dnia 23 listopada 2023 r. Wniosek nie został zatem rozpatrzony. Jak stwierdzono w motywie 62, uwagi dotyczące zakresu produktu należy zgłaszać na wczesnych etapach dochodzenia, w ustalonych terminach, aby zapewnić wystarczającą ilość czasu na ocenę ich zasadności oraz umożliwić pozostałym zainteresowanym stronom ustosunkowanie się do nich.

(67)

Jeżeli chodzi o wniosek o przeprowadzenie odrębnej analizy szkody i związku przyczynowego w oparciu o proces produkcji, Komisja zauważyła, że z dochodzenia wynika, iż wielu użytkowników, w tym producenci farb i powłok, kupuje TiO₂ produkowany za pomocą obu metod.

(68)

Ponadto Komisja ustaliła, że jedna trzecia całkowitej sprzedaży unijnej producentów eksportujących objętych próbą dotyczy TiO₂ produkowanego w procesie chlorkowym.

(69)

Ponadto fakt, że chińscy producenci produkują obecnie więcej TiO_{2 z wykorzystaniem procesu siarczanowego, nie oznacza, że sytuacja ta utrzyma się w przyszłości. W rzeczywistości dochodzenie wykazało, że chiński przemysł dąży do przyspieszenia przejścia z procesu siarczanowego na procesu chlorkowy w celu produkcji TiO2}.

(70)

Komisja nie mogła więc wykazać, że istniały takie różnice w właściwościach fizycznych, chemicznych lub technicznych między produktami pochodzącymi z obu procesów produkcji, które uzasadniałyby wykluczenie jednego z nich. Ostatecznie oba procesy produkcyjne mogą doprowadzić do powstania anatazu TiO_{2 odróżnianego niemal jednogłośnie przez inne zainteresowane strony od rutylu TiO2 ze względu na ich odmienną strukturę krystaliczną, przez co jest to główny czynnik rozróżniający między rodzajami TiO2}.

(71)

Na podstawie powyższych rozważań Komisja odrzuciła wniosek AkzoNobel.

(72)

W świetle wystarczających dowodów dostępnych na początku dochodzenia, które wykazują istnienie znaczących zakłóceń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do ChRL, Komisja uznała za właściwe wszczęcie dochodzenia w odniesieniu do producentów eksportujących z tego kraju, uwzględniając art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego.

(73)

W związku z tym, w celu zgromadzenia danych niezbędnych do ewentualnego zastosowania art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego, w zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wezwała wszystkich producentów eksportujących w ChRL do dostarczenia informacji dotyczących czynników produkcji wykorzystywanych do produkcji TiO₂. Dwudziestu pięciu producentów eksportujących dostarczyło stosowne informacje.

(74)

W celu uzyskania informacji uznanych za niezbędne do dochodzenia w odniesieniu do domniemanych znaczących zakłóceń Komisja przesłała kwestionariusz rządowi ChRL. Nie otrzymano żadnej odpowiedzi od rządu ChRL. Następnie Komisja poinformowała rząd ChRL, że do ustalenia istnienia w ChRL znaczących zakłóceń wykorzysta dostępne fakty w rozumieniu art. 18 rozporządzenia podstawowego. Ponadto w pkt 5.3.2 zawiadomienia o wszczęciu Komisja wezwała wszystkie zainteresowane strony do przedstawienia swoich opinii, przedłożenia informacji i dostarczenia dowodów potwierdzających w odniesieniu do zastosowania art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego w terminie 37 dni od daty opublikowania zawiadomienia o wszczęciu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Nie otrzymano żadnych uwag.

(75)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wskazała również, że w świetle dostępnych dowodów może zaistnieć potrzeba wyboru odpowiedniego reprezentatywnego kraju na podstawie art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego w celu ustalenia wartości normalnej na podstawie niezniekształconych cen lub wartości odniesienia.

(76)

26 marca 2024 r. Komisja poinformowała w nocie („pierwsza nota”) zainteresowane strony o odpowiednich źródłach, które zamierza wykorzystać do określenia wartości normalnej. W nocie tej Komisja przedstawiła wykaz wszystkich czynników produkcji, takich jak surowce, energia i siła robocza, wykorzystywanych w produkcji TiO₂. Ponadto w oparciu o kryteria wyboru niezniekształconych cen lub wartości odniesienia Komisja określiła potencjalne reprezentatywne kraje, mianowicie Brazylię, Malezję, Meksyk i Federację Rosyjską. Komisja otrzymała uwagi dotyczące pierwszej noty od producenta eksportującego - grupy LB, skarżącego i użytkownika - AkzoNobel.

(77)

Do uwag dotyczących pierwszej noty otrzymanych od zainteresowanych stron Komisja odniosła się dnia 16 kwietnia 2024 r. w drugiej nocie („druga nota”) i poinformowała zainteresowane strony o odpowiednich źródłach, które zamierza wykorzystać do określenia wartości normalnej, z Brazylią jako krajem reprezentatywnym. Poinformowała również zainteresowane strony, że określi koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zyski na podstawie informacji dostępnych dla przedsiębiorstwa Tronox Pigmentos do Brasil S.A. („Tronox Brazil”), producenta TiO₂ w reprezentatywnym kraju.

(78)

Komisja otrzymała uwagi dotyczące drugiej noty od AkzoNobel i skarżącego. Uwagi te omówiono w odpowiedniej sekcji 3.4 poniżej.

(79)

Po przeanalizowaniu otrzymanych uwag i informacji Komisja stwierdziła, że Brazylia jest odpowiednim krajem reprezentatywnym, który będzie można wykorzystać jako źródło informacji na temat niezniekształconych cen i kosztów na potrzeby określenia wartości normalnej. Przesłanki uzasadniające ten wybór opisano bardziej szczegółowo w sekcji 3.3 poniżej.

(80)

Zgodnie z art. 2 ust. 1 rozporządzenia podstawowego „[p]odstawą obliczenia wartości normalnej są zwykle ceny uiszczone lub należne w zwykłym obrocie handlowym przez niezależnych nabywców w kraju wywozu”.

(81)

Zgodnie jednak z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego „w przypadku stwierdzenia […], że ze względu na istnienie w kraju wywozu znaczących zakłóceń w rozumieniu lit. b) nie jest właściwe stosowanie cen i kosztów krajowych w tym kraju, wartość normalną konstruuje się wyłącznie na podstawie kosztów produkcji i sprzedaży odzwierciedlających niezniekształcone ceny lub wartości odniesienia” oraz „[wartość normalna] obejmuje niezniekształconą i odpowiednią kwotę kosztów administracyjnych, kosztów sprzedaży i kosztów ogólnych oraz zyski” (zwane dalej „kosztami sprzedaży, kosztami ogólnymi i administracyjnymi”).

(82)

Jak wyjaśniono poniżej, w obecnym dochodzeniu Komisja stwierdziła, że w oparciu o dostępne dowody oraz ze względu na brak współpracy ze strony rządu ChRL i producentów eksportujących zastosowanie art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego było właściwe.

(83)

Zgodnie z definicją w art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego „znaczące zakłócenia to te zakłócenia, które występują wówczas, gdy podane ceny lub koszty, w tym koszty surowców i energii, nie wynikają z działania sił rynkowych, ponieważ wywiera na nie wpływ istotna interwencja rządowa. Przy ocenie istnienia znaczących zakłóceń uwzględnia się m.in. potencjalny wpływ jednego z następujących elementów lub kilku z nich:

(84)

W związku z tym, że wykaz w art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego nie ma charakteru kumulatywnego, nie wszystkie wymienione w nim elementy muszą zostać wzięte pod uwagę, aby ustalić istnienie znaczących zakłóceń. Ponadto te same okoliczności faktyczne mogą posłużyć do wykazania istnienia jednego elementu z wykazu lub większej ich liczby.

(85)

Wszelkie wnioski dotyczące znaczących zakłóceń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego muszą jednak zostać wyciągnięte na podstawie wszystkich dostępnych dowodów. Ogólna ocena istnienia zakłóceń może również obejmować ogólny kontekst i sytuację w kraju wywozu, w szczególności w sytuacji, w której system gospodarczy i administracyjny kraju wywozu jest fundamentalnie skonstruowany w sposób, który daje rządowi znaczące uprawnienia do ingerencji w gospodarkę, w konsekwencji czego ceny i koszty nie są wynikiem swobodnego rozwoju mechanizmów rynkowych.

(86)

Art. 2 ust. 6a lit. c) rozporządzenia podstawowego stanowi, że „jeśli Komisja ma uzasadnione przesłanki świadczące o możliwości istnienia znaczących zakłóceń, o których mowa w lit. b), w jakimś kraju lub w jakimś sektorze w tym kraju, oraz jeśli jest to stosowne dla skutecznego stosowania niniejszego rozporządzenia, Komisja przygotowuje, udostępnia publicznie i regularnie aktualizuje sprawozdanie opisujące okoliczności rynkowe, o których mowa w lit. b), panujące w tym kraju lub sektorze”.

(87)

Zgodnie z tym przepisem Komisja wydała sprawozdanie krajowe dotyczące Chin („sprawozdanie”) (8), w którym wykazano istnienie znacznej interwencji rządowej na wielu poziomach gospodarki, w tym konkretne zakłócenia w wielu kluczowych czynnikach produkcji (takich jak inżyniera lądowa, energia, kapitał, surowce i siła robocza), a także w wybranych sektorach (w tym w sektorze chemicznym). W momencie wszczęcia przeglądu zainteresowane strony zostały wezwane do odrzucenia dowodów zawartych w aktach dochodzenia, przedstawienia uwag w ich sprawie lub ich uzupełnienia. Sprawozdanie to umieszczono w aktach dochodzenia na etapie wszczęcia postępowania. Skarga zawierała również pewne istotne dowody uzupełniające sprawozdanie.

(88)

W szczególności skarżący oparł się na dowodach zawartych w sprawozdaniu, aby podkreślić występowanie znaczących zakłóceń systemowych w gospodarce ChRL, „socjalistycznej gospodarce rynkowej”, w której Komunistyczna Partia Chin („KPCh”) steruje zarówno sektorem publicznym, jak i prywatnym.

(89)

Skarżący przypomniał, że w sprawozdaniu wymieniono elementy wskazujące na znaczące zakłócenia w sektorze tytanu w Chinach. Ze względu na fakt, że wielu producentów TiO_{2 prowadzi również działalność w zakresie tytanu metalicznego, skarżący argumentował, iż w sektorze TiO2} w Chinach występują znaczące zakłócenia w takim samym stopniu jak w sektorze tytanu.

(90)

Ponadto skarżący wskazał, że chiński 14. plan pięcioletni na rzecz krajowego rozwoju gospodarczego i społecznego („14. plan pięcioletni”) utrzymał i wzmocnił wyżej wymienione znaczące zakłócenia poprzez włączenie poprzedniego 13. planu pięcioletniego i określenie następujących priorytetów, jak wyjaśniono na stronie internetowej poświęconej międzynarodowej wystawie poświęconej tlenkowi tytanu w Szanghaju w 2024 r.:

(91)

Ponadto w skardze wskazano na następujące elementy świadczące o znaczących zakłóceniach.

(92)

Po pierwsze, rynek produktu objętego postępowaniem jest w znacznym stopniu obsługiwany przez przedsiębiorstwa będące własnością organów państwowych, znajdujące się pod ich kontrolą, nadzorem politycznym lub działające zgodnie ze wskazówkami tych organów. W Chinach, jak wykazano w sprawozdaniu, większość sektorów surowców stanowią przedsiębiorstwa państwowe.

(93)

Skarżący stwierdził, że znaczna część głównych wytwórców, producentów i sprzedawców produktu objętego postępowaniem nadal stanowi własność rządu ChRL, w tym następujące przedsiębiorstwa i przedsiębiorstwa należące do grup:

(94)

W związku z tym skarżący zauważył, że rząd ChRL kontroluje i koordynuje strategię handlową przedsiębiorstw zaangażowanych w produkcję TiO₂.

(95)

Po drugie, obecność przedstawicieli państwa w przedsiębiorstwach produkujących TiO₂ umożliwia ingerencję w ceny lub koszty.

(96)

Skarżący zauważył na przykład, że obecność przedstawicieli państwa w firmach dotyczy nie tylko przedsiębiorstw państwowych, ale również prywatnych. W sprawozdaniu, a także w licznych poprzednich dochodzeniach, Komisja stwierdziła, że KPCh wywiera presję na spółki prywatne, nakłaniając je „do kierowania się patriotyzmem i postępowania zgodnie z polityką partii” we wszystkich sektorach chińskiej gospodarki. W istocie art. 19 prawa spółek ChRL wymaga, aby w każdym przedsiębiorstwie istniała komórka partyjna.

(97)

W sektorze produktu objętego postępowaniem regularnie dochodzi do pokrywania się stanowisk kierowniczych i członkostwa w KPCh. Na przykład sekretarz zarządu LB Group jest członkiem KPCh, natomiast przewodniczący zarządów odpowiednio GPRO Group (która jest jednostką dominującą Nanjing Titanium White Chemical Co., Ltd, chińskiego producenta TiO₂), Bluestar oraz Lubei Group pełnią funkcję sekretarzy ich własnych komitetów partyjnych, a przewodniczący w ostatnim przedsiębiorstwie jest również przedstawicielem w chińskim Zgromadzeniu Przedstawicieli Ludowych.

(98)

Przewodniczący GPRO oświadczył, że „Komunistyczna Partia Chin jest wielką, chwalebną i właściwą partią marksistowską. Przestrzeganie wytycznych przywództwa i wzmacnianie budowania partii stanowią podstawową gwarancję rozwoju przedsiębiorstwa, aby zawsze zmierzało ono we właściwym kierunku i odnotowywało znaczne osiągnięcia”. Z kolei przewodniczący Lubei Group poprowadził spotkanie w celu „przekazania i przestudiowania ducha ważnego przemówienia sekretarza generalnego Xi Jinpinga oraz głównej treści sprawozdania z prac rządu, z podkreśleniem, że przemyślenia i działania należy szybko ujednolicić zgodnie z tym przemówieniem”.

(99)

Po trzecie, rząd ChRL realizuje politykę publiczną lub działania publiczne, które faworyzują dostawców krajowych lub w inny sposób wpływają na działanie sił rynkowych.

(100)

Skarżący przypomniał, że dowody z poprzednich dochodzeń antydumpingowych Komisji wskazują, że „ogólnie rzecz biorąc, system planowania w ChRL powoduje, że zasoby są przeznaczane na sektory uznane przez rząd za strategiczne lub z innego powodu ważne politycznie, a nie są przydzielane zgodnie z mechanizmami rynkowymi”.

(101)

Ponadto skarżący stwierdził, że rząd ChRL uznaje przemysł TiO₂ za strategiczny zarówno w 13., jak i 14. planie pięcioletnim (zob. motyw 90).

(102)

Skarżący podkreślił również, że Chiny stosują de facto ograniczenia wywozowe w odniesieniu do produktów związanych z tytanem. ChRL posiada katalog towarów podlegających licencjonowaniu wywozu, który to katalog jest regularnie aktualizowany w formie ogłoszeń Ministerstwa Handlu i Generalnej Administracji Celnej. W przypadku towarów wymienionych w tym katalogu eksporterzy muszą uzyskać licencję na wywóz od Ministerstwa Handlu lub upoważnionego departamentu lokalnego (10).

(103)

W tym względzie Ministerstwo Handlu może ograniczyć wywóz towarów lub go zakazać, jeżeli jest to konieczne do celów utrzymania bezpieczeństwa państwa, społecznego dobra publicznego lub moralności publicznej, jeżeli występują niedobory danych towarów lub towary podlegają skutecznej ochronie, jeżeli kraj lub region przeznaczenia ma ograniczone możliwości rynkowe lub w innych okolicznościach na mocy jakiegokolwiek traktatu międzynarodowego zawartego przez Chiny.

(104)

W związku z tym skarżący zauważył, że system licencji na wywóz może powodować ograniczenia wywozu, w celu zagwarantowania, że chiński przemysł krajowy będzie mógł korzystać z preferencyjnego i taniego dostępu do produktów związanych z tytanem. Rząd ChRL nadal więc wdraża politykę, którą operatorzy muszą stosować, co utrudnia swobodne działanie sił rynkowych.

(105)

Po czwarte, sektor produktu objętego postępowaniem dotykają liczne zakłócenia wynikające z dyskryminującego stosowania lub nieodpowiedniego egzekwowania chińskich przepisów prawa upadłościowego, prawa spółek i prawa rzeczowego.

(106)

Według skarżącego takie zakłócenia mają zastosowanie do wszystkich sektorów: rząd ChRL odgrywa ważną rolę w postępowaniu upadłościowym i często ma bezpośredni wpływ na wynik za pomocą różnych środków. Na przykład rząd ChRL musi uprzednio wyrazić zgodę na podjęcie przez sądy decyzji o przyjęciu lub odrzuceniu wniosków przedsiębiorstw notowanych na rynku regulowanym w praktyce.

(107)

Wiele niewypłacalnych przedsiębiorstw ostatecznie podlega planom restrukturyzacji i rzadko jest wycofywanych z wykazu. Oznacza to, że przedsiębiorstwa państwowe korzystają de facto z gwarancji rządowych. Ze względu na brak normalnych mechanizmów rynkowych, takich jak skuteczne i przejrzyste procedury upadłościowe, chiński system finansowy pozostaje bardzo zniekształcony.

(108)

Rzeczywiście w poprzednim dochodzeniu w sprawie felg stalowych (11) Komisja stwierdziła, że „chiński system prawa upadłościowego zapewnia możliwości odpowiedniego osiągnięcia najistotniejszych postawionych przed nim celów, tj. sprawiedliwego rozliczania wierzytelności i długów oraz ochrony uzasadnionych praw i interesów wierzycieli i dłużników”.

(109)

W wyżej wymienionym dochodzeniu stwierdzono nieprawidłowości również w odniesieniu do chińskiego prawa rzeczowego, ponieważ przepisy dotyczące przekazywania i nabywania gruntów w ChRL są często niejasne i nieprzejrzyste, a ceny ustalają władze w oparciu o względy nierynkowe.

(110)

Ponieważ prawo upadłościowe, prawo spółek lub prawo rzeczowe w Chinach mają zastosowanie do wszystkich sektorów, nie ma dostępnych dowodów na to, że przepisy te nie miałyby zastosowania w chińskim sektorze TiO₂.

(111)

Podsumowując, skarżący twierdził, że w sektorze TiO₂ występują znaczące zakłócenia zgodnie z art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego. Nie jest zatem właściwe stosowanie cen i kosztów krajowych w Chinach, które nie są wiarygodne, a wartość normalną należy konstruować wyłącznie na podstawie kosztów produkcji i sprzedaży odzwierciedlających niezakłócone ceny lub poziomy odniesienia.

(112)

Komisja zbadała, czy ze względu na istnienie znaczących zakłóceń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego właściwe było stosowanie cen i kosztów krajowych w Chinach. Komisja uczyniła to na podstawie dowodów dostępnych w aktach sprawy. Dowody zawarte w aktach sprawy obejmowały informacje ze sprawozdania oraz jego zaktualizowanej wersji („zaktualizowane sprawozdanie”) (12), które to sprawozdanie opiera się na publicznie dostępnych źródłach.

(113)

Analiza ta obejmowała analizę istotnych interwencji rządowych w chińskiej gospodarce ogółem, a także konkretnej sytuacji na rynku w sektorze, do którego należy produkt objęty postępowaniem. Komisja uzupełniła te elementy dowodowe własnymi badaniami dotyczącymi poszczególnych kryteriów istotnych dla potwierdzenia występowania znaczących zakłóceń w Chinach.

(114)

Chiński system gospodarczy bazuje na koncepcji „socjalistycznej gospodarki rynkowej”. Koncepcja ta jest zapisana w chińskiej konstytucji i determinuje sposób zarządzania gospodarką Chin. Podstawową zasadą jest „socjalistyczna własność publiczna środków produkcji, a mianowicie własność środków produkcji w rękach całego ludu i zbiorowa własność środków produkcji w rękach osób pracujących” (13).

(115)

Gospodarka państwowa jest „wiodącą siłą gospodarki narodowej”, a państwo posiada mandat „do zapewnienia konsolidacji i wzrostu” (14). W związku z tym ogólna struktura chińskiej gospodarki nie tylko umożliwia znaczące interwencje rządowe w gospodarkę, ale wyraźnie sankcjonuje takie interwencje. Idea nadrzędności własności publicznej nad własnością prywatną przenika cały system prawny i stanowi ogólną zasadę podkreślaną we wszystkich głównych aktach prawnych.

(116)

Doskonałym przykładem jest chińskie prawo rzeczowe: odnosi się ono do podstawowego etapu socjalizmu i powierza państwu utrzymanie podstawowego systemu gospodarczego, w ramach którego własność publiczna odgrywa dominującą rolę. Inne formy własności są tolerowane, a prawo zezwala na ich rozwój obok własności państwowej (15).

(117)

Ponadto zgodnie z prawem chińskim socjalistyczna gospodarka rynkowa jest rozwijana pod przywództwem KPCh. Struktury państwa chińskiego i KPCh są ze sobą powiązane na każdym poziomie (prawnym, instytucjonalnym, osobowym), tworząc podstawową strukturę, w której nie można odróżnić ról KPCh i państwa.

(118)

W wyniku zmiany chińskiej konstytucji w marcu 2018 r. jeszcze bardziej podkreślono wiodącą rolę KPCh, potwierdzając ją w tekście art. 1 konstytucji.

(119)

Po już istniejącym pierwszym zdaniu przepisu: „[s]ystem socjalistyczny jest podstawowym systemem Chińskiej Republiki Ludowej” dodano nowe zdanie w brzmieniu: „[p]odstawową cechą socjalizmu o chińskiej specyfice jest przywództwo Komunistycznej Partii Chin” (16). Świadczy to o niekwestionowanej i coraz większej kontroli KPCh nad chińskim systemem gospodarczym.

(120)

To przywództwo rządowe i kontrola rządowa nierozerwalnie wiążą się z ustrojem chińskim, a ich zakres jest znacznie większy niż w innych państwach, w których ogólna kontrola makroekonomiczna sprawowana przez rządy jest ograniczona działaniem mechanizmów rynkowych.

(121)

Państwo chińskie stosuje interwencjonizm gospodarczy, dążąc do osiągnięcia celów, które nie odzwierciedlają przeważających warunków ekonomicznych na wolnym rynku, tylko pokrywają się z programem politycznym określonym przez KPCh (17). Stosowane przez władze chińskie narzędzia interwencjonizmu gospodarczego obejmują różne obszary, w tym system planowania przemysłowego, system finansowy oraz poziom otoczenia regulacyjnego.

(122)

Po pierwsze, na poziomie ogólnej kontroli administracyjnej kierunek chińskiej gospodarki wyznacza się w ramach złożonego systemu planowania przemysłowego, który ma wpływ na wszystkie rodzaje działalności gospodarczej w państwie. Wszystkie te plany obejmują kompleksowy i złożony model sektorów i przekrojowych strategii obejmujący wszystkie szczeble administracji.

(123)

Plany na szczeblu prowincji są szczegółowe, natomiast w planach krajowych wyznacza się szersze cele. W planach określa się również środki służące wspieraniu odpowiednich branż/sektorów, a także ramy czasowe, w jakich cele muszą zostać osiągnięte. Niektóre plany nadal zawierają wyraźne cele w zakresie produkcji.

(124)

Zgodnie z planami poszczególne sektory lub projekty przemysłowe są traktowane jako (pozytywne lub negatywne) priorytety zgodnie z priorytetami rządu i przypisuje się im konkretne cele w zakresie rozwoju (modernizacja przemysłu, ekspansja międzynarodowa itp.).

(125)

Podmioty gospodarcze, zarówno prywatne, jak i państwowe, muszą skutecznie dostosowywać swoją działalność do realiów narzuconych w ramach systemu planowania. Jest to spowodowane nie tylko wiążącym charakterem planów, ale również faktem, że odpowiednie chińskie organy na wszystkich szczeblach władzy stosują się do systemu planów i wykorzystują odpowiednio przyznane im uprawnienia, skłaniając tym samym podmioty gospodarcze do przestrzegania priorytetów określonych w planach (18).

(126)

Po drugie, na poziomie przydziału środków finansowych system finansowy Chin jest zdominowany przez będące własnością państwa banki komercyjne i banki realizujące politykę rządu. Ustanawiając i wdrażając swoją politykę kredytową, banki te muszą dostosować się do celów polityki przemysłowej rządu, a nie oceniać przede wszystkim korzyści gospodarcze danego projektu (19).

(127)

To samo dotyczy pozostałych elementów chińskiego systemu finansowego, takich jak rynki akcji, rynki obligacji, rynki niepublicznych instrumentów kapitałowych itp. Ponadto instytucjonalna i operacyjna struktura tych obszarów sektora finansowego nie jest nastawiona na maksymalizację skutecznego funkcjonowania rynków finansowych, lecz na zapewnienie kontroli i umożliwienie interwencji państwa i KPCh (20).

(128)

Po trzecie, na poziomie otoczenia regulacyjnego interwencje państwa w zakresie gospodarki przyjmują różne formy. Na przykład przepisy dotyczące zamówień publicznych są regularnie wykorzystywane do osiągania celów politycznych innych niż efektywność gospodarcza, co podważa zasady rynkowe w tym obszarze. Mające zastosowanie ustawodawstwo przewiduje w szczególności, że zamówienia publiczne są udzielane w celu ułatwienia osiągnięcia celów wyznaczonych w ramach polityki państwa. Charakter tych celów pozostaje jednak niezdefiniowany, co pozostawia organom decyzyjnym szeroki margines swobody (21).

(129)

Podobnie w obszarze inwestycji rząd ChRL utrzymuje znaczącą kontrolę i wpływ, jeżeli chodzi o miejsce przeznaczenia oraz wielkość inwestycji zarówno państwowych, jak i prywatnych. Kontrola inwestycji oraz różne zachęty, ograniczenia i zakazy dotyczące inwestycji są wykorzystywane przez władze jako ważne narzędzie wspierania celów polityki przemysłowej, takich jak utrzymanie kontroli państwa nad kluczowymi sektorami lub wzmocnienie przemysłu krajowego (22).

(130)

Podsumowując, model ekonomiczny Chin opiera się na szeregu podstawowych aksjomatów, które przewidują wiele różnych form interwencji rządowej i zachęcają do ich stosowania. Tak duża skala interwencji rządowych jest sprzeczna z zasadą swobodnego działania mechanizmów rynkowych, co zakłóca proces skutecznej alokacji zasobów zgodnie z zasadami rynkowymi (23).

(131)

Przedsiębiorstwa będące własnością państwa, przedsiębiorstwa kontrolowane przez państwo lub przedsiębiorstwa działające pod nadzorem politycznym państwa lub zgodnie z jego wytycznymi stanowią istotną część gospodarki Chin.

(132)

Sektor produktu objętego postępowaniem jest obsługiwany zarówno przez przedsiębiorstwa państwowe, jak i prywatne.

(133)

Na przykład w przedsiębiorstwie Pangang Group Vanadium & Titanium Resources Ltd. (24) („Pangang”) będącym częścią Grupy Pangang, jednostki zależnej grupy przedsiębiorstw państwowych Anshan Iron and Steel Group („Ansteel”) (25), znaczna część udziałów stanowi własność państwa (ponad 54 %) (26). Z kolei LB Group, dawniej zwane Lomon Billions Group Co., Ltd. („LB Group”) (27), jest przedsiębiorstwem prywatnym (28), natomiast CNNC Huan Yuan Titanium Dioxide Co., Ltd. (29) („CHTI CNNC”) jest przedsiębiorstwem prywatnym, ale nadal państwo posiada w nim prawie 7 % udziałów (30).

(134)

Ponadto władze zachęcają do tworzenia klastrów w sektorze petrochemicznym i chemicznym, zwłaszcza w celu wykorzystania współzależności różnych procesów produkcji chemicznej. W 14. planie pięcioletnim na rzecz rozwoju przemysłu surowcowego zawarto wymóg, zgodnie z którym „należy podjąć działania mające na celu wzmacnianie wiodących przedsiębiorstw i rozszerzanie zakresu ich działalności. Kierowani przez rynek i wspierani przez rząd […] będziemy pomagać takim przedsiębiorstwom w przyspieszeniu transregionalnych i wzajemnych połączeń i reorganizacji, aby zwiększyć koncentrację przemysłu i ułatwić działalność międzynarodową. Między innymi w sektorach petrochemicznym i chemicznym […] będziemy wspierać szereg pionierskich przedsiębiorstw, które mogłyby przewodzić ekosystemowi łańcucha przemysłowego o podstawowej konkurencyjności […]” (31).

(135)

Wytyczne państwowe znajdują odzwierciedlenie w działaniach przedsiębiorstw, jak wynika ze strony internetowej Pangang: „W przyszłości Pangang Vanadium & Titanium Co., Ltd. będą nadal skupiać się na strategiach krajowych i wymogach rynkowych, wzmacniać swoje niezależne zdolności w zakresie innowacji i przyspieszać budowę światowej klasy nowego wyspecjalizowanego przedsiębiorstwa o »wyjątkowym profesjonalizmie, nastawionym na innowacje, oszczędne zarządzanie i o wyróżniającej się charakterystyce«, tak aby służyć za podstawę chińskiego przemysłu wanadu i tytanu oraz wnieść większy wkład w rozwój na wysokim poziomie” (32).

(136)

Interwencje KPCh w proces podejmowania decyzji operacyjnych stały się jednak normą nie tylko w przedsiębiorstwach państwowych, ale również prywatnych (33), i KPCh rości sobie prawo do zarządzania praktycznie każdym aspektem gospodarki krajowej. W rzeczywistości wpływ państwa za pośrednictwem struktur KPCh w przedsiębiorstwach skutkuje tym, że podmioty gospodarcze znajdują się pod kontrolą i nadzorem politycznym rządu, zważywszy jak bardzo struktury państwa i partii w Chinach zostały ze sobą powiązane.

(137)

Dokładny obraz kontroli i nadzoru rządu nad spółkami jest widoczny na poziomie prowincji. W prowincji Junnan 14. plan pięcioletni Chuxiong dotyczący nowych materiałów i zaawansowanego rozwoju produkcji („14. plan pięcioletni Chuxiong”) odnosi się do sektora produktu objętego postępowaniem i ma na niego wpływ, wyznaczając następujące cele: „należy w pełni wykorzystać atuty związane z zasobami tytanu i przemysłem tytanu w Chuxiong, w szczególności atuty płynące z zasobów energii wodnej, oraz nadal zwiększać skalę przemysłu tytanu wraz z rozszerzeniem łańcucha przemysłowego i poprawą wartości dodanej produktów. Opierając się na zasobach, technologii i przewagach rynkowych dużych przedsiębiorstw, takich jak Longbai i Kunming Iron and Steel, przyspieszymy budowę nowego przemysłu tytanu Longbai Group i projektów związanych z przemysłem tytanu w prowincji Junnan, wzmocnimy promocję inwestycji, włączymy przedsiębiorstwa działające na niższym szczeblu łańcucha przemysłowego tytanu w celu ich rozwoju oraz skoncentrujemy się na budowie przemysłu tytanu […]” (34).

(138)

W 14. planie pięcioletnim Chuxiong przedstawiono jeszcze bardziej szczegółowe informacje: „Korzystając z możliwości, jakie zapewnia państwo w zakresie zachęcania do rozwoju ditlenku tytanu na bazie chlorku, skoncentrujemy się na wspieraniu przemysłu tytanu Longbai Lufeng w celu odbudowy i rozbudowy linii produkcyjnej ditlenku tytanu w procesie chlorkowym, tworząc ostatecznie bazę produkcji ditlenku tytanu w procesie chlorkowym wynoszącą 300 000-400 000 ton rocznie. Jednocześnie Grupa Longbai w pełni wykorzysta zalety swojej technologii łączenia procesu siarkowego i chlorowego, przyspieszy dostosowanie strukturalne i integrację przemysłu ditlenku tytanu bazującego na siarczanach, wzmocni współpracę między przedsiębiorstwami produkującymi ditlenek tytanu bazujący na siarczanach, poprawi wykorzystanie zasobów, będzie dokonywała wywozu siarczanu żelaza do Azji Południowo-Wschodniej i zdobędzie pozycję na rynku Azji Południowo-Wschodniej. Wspieramy również rozwój krajowych i zagranicznych przedsiębiorstw niższego szczebla zajmujących się produkcją mocnych powłok z ditlenku tytanu i tworzyw sztucznych w prowincji Junnan. Prowincja ta stało się najważniejszą bazą produkcji ditlenku tytanu w procesie chlorkowym w kraju i liderem rozwoju chińskiego przemysłu ditlenku tytanu. Należy przyspieszyć rozwój tytanu gąbczastego, położyć nacisk na wspieranie budowy wysokiej klasy projektów Longbai Group związanych z wysokiej tytanem gąbczastym do zastosowania w wirnikach, przyspieszyć rozwój technologii produkcji tytanu gąbczastego w pełnym procesie oraz przekształcić i rozbudować istniejącą linię produkcyjną tytanu gąbczastego, ostatecznie generując roczne moce produkcyjne na poziomie 100 000-300 000 ton i tym samym stając się największą na świecie bazą produkcji tytanu gąbczastego. Należy aktywnie promować rozwój wysokiej klasy drobnych materiałów tytanowych” (35).

(139)

Kontrolę i nadzór polityczny ze strony rządu można również zaobserwować na poziomie odpowiednich stowarzyszeń branżowych (36).

(140)

Na przykład Oddział ds. Przemysłu Ditlenku Tytanu Chińskiego Stowarzyszenia Przemysłu Lakierniczego („Oddział ds. TiO_{2”) stwierdza w art. 3 swojego statutu, że organizacja ta „[u]stanawia organizację Komunistycznej Partii Chin, prowadzi działalność partyjną i zapewnia niezbędne warunki dla działalności organizacji partyjnej. […] przyjmuje profesjonalne doradztwo, nadzór i zarządzanie ze strony podmiotów odpowiedzialnych za rejestrację i zarządzanie, podmiotów odpowiedzialnych za budowanie partii, a także odpowiednich departamentów administracji odpowiedzialnych za zarządzanie przemysłem” (37). Art. 36 stanowi ponadto, że osoby kierujące stowarzyszeniem muszą spełniać warunki takie jak: „uznanie przywództwa Komunistycznej partii Chin, wspieranie socjalizmu o chińskiej specyfice, zdecydowane wdrażanie linii, zasad i polityki partii oraz zapewnienie dobrej jakości politycznej” (38}).

(141)

Do członków Oddziału ds. TiO_{2 zaliczają się zarówno LB Group, jak i CHTI CNNC, czyli odpowiednio pierwszy i drugi co do wielkości producent w Chinach (39}).

(142)

W konsekwencji nawet prywatni producenci w sektorze produktu objętego postępowaniem nie mogą prowadzić działalności na warunkach rynkowych. W sektorze tym zarówno przedsiębiorstwa publiczne, jak i prywatne są istotnie objęte nadzorem politycznym i otrzymują wytyczne polityczne.

(143)

Poza sprawowaniem kontroli nad gospodarką z racji bycia właścicielem przedsiębiorstw państwowych i korzystania z innych narzędzi rząd ChRL dysponuje również możliwością ingerowania w ceny i koszty dzięki obecności przedstawicieli państwa w przedsiębiorstwach. Choć przewidziane w ustawodawstwie chińskim prawo do powoływania i odwoływania kluczowych członków kierownictwa przedsiębiorstw państwowych przez właściwe organy państwowe można uznać za przejaw korzystania przez te organy z przysługujących im praw własności (40), komórki KPCh tworzone zarówno w przedsiębiorstwach państwowych, jak i w przedsiębiorstwach prywatnych stanowią istotny kanał umożliwiający państwu ingerowanie w proces podejmowania decyzji biznesowych.

(144)

Zgodnie z chińskim prawem spółek w każdym przedsiębiorstwie należy ustanowić organizację partyjną KPCh (składającą się z co najmniej trzech członków KPCh, jak określono w statucie KPCh (41)), a przedsiębiorstwo zapewnia warunki konieczne do prowadzenia działalności przez organizację partyjną.

(145)

W przeszłości wymóg ten nie zawsze był spełniany lub nie był egzekwowany w rygorystyczny sposób. Począwszy od co najmniej 2016 r. KPCh zaczęła jednak w coraz większym stopniu rościć sobie prawo do kontrolowania procesu podejmowania decyzji biznesowych w przedsiębiorstwach, traktując to prawo jako jedną z wiodących zasad jej polityki (42), w tym wywierając presję na przedsiębiorstwa prywatne, nakłaniając je do kierowania się „patriotyzmem” i postępowania zgodnie z polityką partii (43).

(146)

Już informacje z 2017 r. wskazują, że komórki partyjne istniały w 70 % spośród około 1,86 mln przedsiębiorstw prywatnych, a organizacje KPCh wywierały coraz większą presję, aby zapewniono im możliwość podejmowania ostatecznych decyzji biznesowych w przedsiębiorstwach, w których je utworzono (44). Wspomniane przepisy mają ogólne zastosowanie w całej chińskiej gospodarce, we wszystkich sektorach, w tym do producentów produktu objętego postępowaniem i ich dostawców materiałów.

(147)

Ponadto w dniu 15 września 2020 r. opublikowano dokument zatytułowany „Wytyczne Biura Generalnego Komitetu Centralnego KPCh w sprawie intensyfikacji prac Zjednoczonego Frontu w sektorze prywatnym w nowej erze” („wytyczne”) (45), który jeszcze bardziej zwiększył rolę komitetów partyjnych w przedsiębiorstwach prywatnych.

(148)

Sekcja II.4 wytycznych stanowi: „[m]usimy zwiększyć ogólną zdolność Partii do przewodzenia pracom Zjednoczonego Frontu w sektorze prywatnym i skutecznie zintensyfikować prace w tym obszarze”, a sekcja III.6 stanowi: „[m]usimy jeszcze bardziej zintensyfikować budowanie Partii w przedsiębiorstwach prywatnych i umożliwić komórkom Partii skuteczne odgrywanie roli twierdzy, a członkom Partii odegranie roli awangardowych liderów i pionierów”. W wytycznych podkreśla się zatem rolę KPCh w przedsiębiorstwach i innych podmiotach sektora prywatnego oraz dąży się do zwiększenia tej roli (46).

(149)

Dochodzenie potwierdziło, że pokrywanie się stanowisk kierowniczych z członkostwem w KPCh lub z funkcjami partyjnymi zachodzi również w sektorze TiO_{2. Kilku członków zarządu i rady nadzorczej LB Group, największego producenta produktu objętego postępowaniem, należy do KPCh i zajmuje stanowiska w sekretariacie Komitetu Partii (47). To samo dotyczy CHTI CNNC (48) i Pangang (49}).

(150)

Informacje na temat ingerencji KPCh w decyzje biznesowe zostały opublikowane na stronie internetowej LB Group, gdzie opisano rolę partii w ramach grupy w następujący sposób: „partia nadaje kierunek, a przedsiębiorstwa nadają rozpędu. W ostatnich latach Komitet Partii Lomon Billions Group Co., Ltd. kontynuował wprowadzanie innowacyjnych rozwiązań w modelu prac związanych z budowaniem partii, stale umacniał pozycję kulturalną na rzecz budowania partii i aktywnie poszukiwał możliwości integracji prac związanych z budowaniem partii z główną działalnością przedsiębiorstwa, stymulując i zwiększając dynamikę jego wysokiej jakości rozwoju. Xu Gang, sekretarz Komitetu Partii i przewodniczący Lomon Billions, stwierdził, że: »działalność Lomon Billions zawsze pozostaje w zgodzie z niezmiennym wzorcem organizacji, promocji i kontroli dyscypliny ze strony instytucji roboczych partii w przedsiębiorstwie. Organizacja partyjna gwarantuje nadzór nad partią i polityką kraju oraz kluczowymi przedsięwzięciami. Rola wdrażania w przedsiębiorstwie pozostaje niezmieniona, zasada, że partia zarządza kadrami i talentami, pozostaje niezmieniona oraz praktyka tworzenia oddziałów wszędzie tam, gdzie są członkowie partii, jest taka sama, dzięki czemu budowanie partii w ramach przedsiębiorstwa zawsze pozwala zachować silną skuteczność w boju«. […] Komitet Partii Lomon Billions przyjrzał się dobrej praktyce intensywnej integracji niepublicznego budowania partii z główną działalnością przedsiębiorstwa: poprzez dążenie do pełnego uwzględnienia organizacji partyjnych i pracy partyjnej oraz do pogłębionej pionowej oraz poziomej ekspansji […]” (50).

(151)

W szczególności LB Group znajduje się pod silnym wpływem organów rządowych, jak wskazano w poprzednich motywach (zob. motyw 137).

(152)

Obecność państwa i interwencja państwa na rynkach finansowych oraz w zakresie zaopatrzenia w surowce i czynniki produkcji na dalszym etapie powoduje dodatkowe zakłócenia na rynku (51). W związku z tym obecność przedstawicieli państwa w przedsiębiorstwach prowadzących działalność w sektorze TiO₂ i innych sektorach (takich jak sektor finansowy i sektor materiałów wsadowych) zapewnia rządowi ChRL możliwość ingerowania w ceny i koszty.

(153)

Złożony system planowania, w ramach którego wytycza się priorytety i określa się cele dla organów rządowych na szczeblu centralnym, prowincjonalnym i lokalnym, w dużej mierze wyznacza kierunek chińskiej gospodarki. Odpowiednie plany istnieją na wszystkich szczeblach administracji rządowej i obejmują praktycznie wszystkie sektory gospodarki. Cele wyznaczone w instrumentach planowania mają wiążący charakter, a organy na wszystkich szczeblach administracji monitorują wdrażanie planów przez odpowiednie organy administracji rządowej niższego szczebla.

(154)

Ogólnie rzecz biorąc, system planowania w Chinach powoduje, że zasoby są przesuwane do sektorów uznanych przez rząd za strategiczne lub z innego powodu ważne politycznie, a nie przydzielane zgodnie z mechanizmami rynkowymi (52).

(155)

Władze chińskie wprowadziły szereg strategii politycznych dotyczących funkcjonowania sektora produktu objętego postępowaniem.

(156)

Celem 14. planu pięcioletniego (zob. motyw 90) jest „transformacja i modernizacja tradycyjnego przemysłu, promowanie optymalizacji układu i strukturalnego dostosowania przemysłu surowcowego, takiego jak przemysł petrochemiczny, stalowy, metali nieżelaznych i materiałów budowlanych, zwiększenie podaży produktów wysokiej jakości, takich jak produktów przemysłu lekkiego i przemysłu tekstyliów, przyspieszenie transformacji i modernizacji przedsiębiorstw w kluczowych sektorach przemysłu, takich jak przemysł chemiczny […]. Dogłębne wdrożenie specjalnych projektów mających na celu zwiększenie podstawowej konkurencyjności i transformacji technologicznej przemysłu wytwórczego, zachęcenie przedsiębiorstw do stosowania zaawansowanych i odpowiednich technologii, wzmocnienie modernizacji sprzętu i stosowanie nowych produktów na dużą skalę” (53).

(157)

Podobnie w wytycznych dotyczących wspierania wysokiej jakości rozwoju przemysłu petrochemicznego i chemicznego w ramach 14. planu pięcioletniego („wytyczne”) podkreślono potrzebę „[…] przyspieszenia transformacji i modernizacji tradycyjnych gałęzi przemysłu oraz energicznego rozwijania nowych materiałów chemicznych i chemikaliów wysokowartościowych. Przyspieszenie transformacji cyfrowej przemysłu […] i promowanie postępu w Chinach od dużego kraju petrochemicznego i chemicznego do silnego kraju petrochemicznego i chemicznego” (54). Główne cele są następujące: „do 2025 roku przemysł petrochemiczny zasadniczo będzie realizować model rozwoju wysokiej jakości, charakteryzujący się silnymi niezależnymi zdolnościami do innowacji, rozsądną ekologiczną, bezpieczną i niskoemisyjną strukturą i organizacją, ze znaczną poprawą możliwości zagwarantowania produktów wysokiej klasy, znacznym wzrostem podstawowej konkurencyjności oraz zdecydowanym krokiem w kierunku samodzielności i samorozwoju na wysokim poziomie” (55).

(158)

Wyżej wymienione cele doprecyzowano w kolejnych sekcjach wytycznych. Na przykład organy wydające zamierzają „wspierać przedsiębiorstwa w tworzeniu innowacyjnych organizacji opartych na współpracy, takich jak sojusze na rzecz innowacji przemysłowych oraz mechanizmy współpracy na wyższym i niższym szczeblu łańcucha, a także promować racjonalny układ samorządów lokalnych w celu budowania regionalnych centrów innowacji i baz pilotażowych”, aby „pozyskać podstawowe technologie i zwiększyć dynamikę innowacji i rozwoju, […] przyspieszyć przełomy w kluczowych technologiach […]” (56).

(159)

Ponadto w wersji z 2024 roku katalogu wytycznych dotyczących dostosowania strukturalnego przemysłu („katalog wytycznych”) bezpośrednio odniesiono się do sektora produktu objętego dochodzeniem, wymieniając proces wykorzystujący kwas siarkowy do produkcji TiO_{2 jako sektor objęty ograniczeniami, a w wersji z 2019 r. wymieniono chlorkowy proces produkcji TiO2 jako rekomendowany (57}).

(160)

Na szczeblu prowincjonalnym cele polityki i odpowiadające im narzędzia wsparcia stają się bardziej szczegółowe i ukierunkowane.

(161)

Na przykład w 14. planie pięcioletnim na rzecz wysokiej klasy rozwoju przemysłu chemicznego Jiangsu (58) („plan chemiczny Jiangsu”) określono główne cele dla sektora produktu objętego postępowaniem: „do końca 14. planu pięcioletniego struktura przemysłowa w sektorze pigmentów barwiących i ich półproduktów zostanie znacząco zoptymalizowana”, a także „[…] będzie się dążyć do zwiększenia całkowitej wartości produkcji przemysłu farb drukarskich do 8 mld RMB; moce produkcyjne na wysokim poziomie zostaną uwzględnione w rozwoju i integracji parków chemicznych (obszary koncentracji)”.

(162)

W odniesieniu do nieorganicznego przemysłu chemicznego, w planie chemicznym Jiangsu wyznaczono następujące cele: „kontrola całkowitej ilości, poprawa jakości i efektywności, optymalizacja konfiguracji […]. Wdrażanie zaawansowanych technologii oszczędności energetycznej i redukcji emisji w celu przekształcenia i modernizacji gałęzi przemysłu i przedsiębiorstw […]. Promowanie rozwoju branż niższego szczebla związanych z chlorem i wodorem w kierunku wysokiej klasy, funkcjonalnych i rafinowanych produktów. Rozszerzenie regionalnego łańcucha przemysłu chlorowego […]” (59).

(163)

W planie chemicznym Jiangsu doprecyzowano cele dla każdej przybrzeżnej strefy przemysłowej. Na przykład w Lianyungang cele były następujące: „[p]promowanie integracji przemysłu rafineryjnego i chemicznego. […] Rozwój wysokiej klasy poliolefin. […] Promowanie procesu intensywnego przetwarzania surowców” (60). W Yancheng przemysł musi opracować nowe materiały chemiczne, w tym kwas siarkowy.

(164)

W Henan, w zawiadomieniu Biura Generalnego Urzędu Ludowych Władz Prowincji Henan w sprawie wydania planu działania prowincji Henan (2022-2025) mającego na celu przyspieszenie restrukturyzacji i przywództwa przemysłu materiałowego określono następujące cele w odniesieniu do nowych materiałów opartych na tytanie: „przyspieszenie lokalizacji wysokiej jakości surowców dla ditlenku tytanu produkowanego w procesie chlorkowym oraz badania i rozwój nowego wysokowydajnego ekologicznego ditlenku tytanu, a także budowanie zasobów tytanu, cyrkonu, wanadu i skandu. Nowy ekologiczny kompleksowy system wydobycia wspiera rozwój klastrów przemysłu tytanu w Jiaozuo, Luoyang i innych miejscach” (61) .

(165)

W Syczuanie, w decyzji Komitetu Prowincji Syczuan Komunistycznej Partii Chin w sprawie promowania wysokiej jakości rozwoju ekologicznych i niskoemisyjnych gałęzi przemysłu w celu osiągnięcia szczytowego poziomu emisji dwutlenku węgla i neutralności pod względem emisji dwutlenku węgla również określono liczne cele: „Pogłębienie kompleksowego rozwoju i wykorzystania zasobów wanadu i tytanu. […] wzmocnienie przemysłu tytanu, stworzenie światowej klasy bazy przemysłowej wanadu i tytanu oraz przekształcenie Panzhihua w »chińską stolicę wanadu i tytanu«. […] Wdrożenie projektu mającego na celu wzmocnienie i rozszerzenie łańcucha przemysłu wanadu i tytanu oraz przyspieszenie rozwoju wysokiej klasy produktów z wanadu i tytanu, materiałów funkcjonalnych, części specjalnych […]” (62).

(166)

Jednocześnie w przewodniku prowincji Syczuan dotyczącym wysokiej jakości rozwoju wanadu, tytanu, stali i metali ziem rzadkich wezwano do „przełomu w kluczowych technologiach. Należy dokonać przełomu w kompleksowej technologii wykorzystania magnetytu wanadowo-tytanowego, wdrożyć technologię uprzemysłowienia wysokowartościowej ekstrakcji tytanu z wysokotytanowego żużla wielkopiecowego, przyspieszyć produkcję wysokiej jakości ditlenku tytanu w procesie chlorkowym, tytanu lotniczego i produktów ze stopów tytanu” (63).

(167)

Jak już wskazano, 14. plan pięcioletni Chuxiong dokładnie odnosi się do sektora produktu objętego postępowaniem i ma na niego wpływ (zob. motyw 137). W planie wymieniono również następujące cele: „[ł]ańcuchy przemysłu chemicznego i metalurgicznego tytanu przyczynią się do powstania całego łańcucha przemysłowego, poprawy zdolności w zakresie zrównoważonego rozwoju, zwiększenia podstawowej konkurencyjności i udziału w rynku przemysłu tytanu, a także staną się ważną krajową bazą produkcji ditlenku tytanu i największą na świecie bazą produkcji tytanu gąbczastego. Utworzenie przemysłu tytanu o wartości 100 mld. Standaryzacja przemysłu wydobycia i wzbogacania rudy tytanu, budowa wzorcowej ekologicznej kopalni, integracja, przekształcenie i modernizacja technologii produkcji i sprzętu do produkcji żużlu o wysokiej zawartości tytanu i ditlenku tytanu metodą wykorzystującą kwas siarkowy, a także optymalizacja organizacji na szczeblu regionalnym. Dynamiczny rozwój wysokiej klasy ditlenku tytanu w procesie chlorkowym i tytanu gąbczastego do zastosowania w wirnikach oraz zachęcanie różnych przedsiębiorstw do aktywnego opracowywania produktów rynkowych, takich jak stopy tytanu i produkty tytanowe, a także wysokiej klasy materiałów tytanowych w lotnictwie, przemyśle lotniczym, kosmicznym, żegludze i w innych dziedzinach” (64). Kolejne cele obejmują: „[u]tworzenie całego łańcucha przemysłowego. Przyspieszenie budowy łańcucha przemysłu metalurgicznego tytanu »ilmenit - koncentrat tytanu - żużel tytanowy o wysokiej zawartości tytanu - tytan gąbczasty (ditlenek tytanu) - profile tytanowe (stop tytanu lub powłoka)« oraz łańcucha przemysłu chemicznego tytanu »żużel tytanowy o wysokiej zawartości tytanu - ditlenek tytanu - powłoka - tworzywo sztuczne«”, przyspieszenie rozwoju wysokiej klasy ditlenku tytanu w procesie chlorkowym oraz zwiększenie mocy produkcyjnych do produkcji ditlenku tytanu i atutów technicznych […]” (65).

(168)

Ponadto produkt objęty postępowaniem podlega kilku ograniczeniom wywozowym.

(169)

Po pierwsze, ditlenek tytanu i inne produkty związane z tytanem podlegają nieautomatycznej licencji na wywóz (66), co zmusza eksportujące przedsiębiorstwa do uzyskania uprzedniej zgody rządu w formie licencji lub pozwoleń na wywóz produktu. Takie procedury nie tylko dają rządowi kontrolę nad eksporterami i ilościami wywożonych towarów, ale mogą również zwiększać koszty transakcyjne lub uniemożliwiać eksporterom szybkie reagowanie na możliwości sprzedaży za granicą ze względu na długi czas przetwarzania (67).

(170)

Po drugie, produkt objęty postępowaniem nie podlega zwrotowi VAT przy wywozie (68).

(171)

Za pomocą tych i innych instrumentów rząd ChRL steruje zatem praktycznie wszystkimi aspektami rozwoju i funkcjonowania tego sektora i rynków wyższego szczebla oraz je kontroluje.

(172)

Podsumowując, rząd ChRL dysponuje środkami umożliwiającymi skłanianie podmiotów gospodarczych do przestrzegania celów polityki publicznej dotyczących tego sektora. Środki te zaburzają swobodne funkcjonowanie mechanizmów rynkowych.

(173)

Z informacji zawartych w aktach wynika, że chiński system prawa upadłościowego nie zapewnia możliwości odpowiedniego osiągnięcia najistotniejszych postawionych przed nim celów, tj. sprawiedliwego rozliczania wierzytelności i długów oraz ochrony uzasadnionych praw i interesów wierzycieli i dłużników. Wydaje się, że jest to spowodowane faktem, iż - mimo że chińskie prawo upadłościowe opiera się formalnie na zasadach podobnych do tych, które stosuje się w analogicznym prawie obowiązującym w państwach innych niż Chiny - system funkcjonujący w Chinach charakteryzuje się systematycznym niedostatecznie rygorystycznym egzekwowaniem przepisów.

(174)

Liczba upadłości nadal jest uderzająco niska w stosunku do wielkości gospodarki tego kraju, zwłaszcza dlatego, że postępowania upadłościowe borykają się z szeregiem niedociągnięć, które skutecznie zniechęcają do składania wniosków o ogłoszenie upadłości. Ponadto organy państwowe nadal pełnią istotną i aktywną rolę w postępowaniach upadłościowych, niejednokrotnie wywierając bezpośredni wpływ na ich rezultat (69).

(175)

Ponadto, jeżeli chodzi o prawo własności gruntów oraz prawo do użytkowania gruntów, w systemie praw własności Chin można zaobserwować szczególnie rażące braki (70). Wszystkie grunty są własnością państwa (grunty rolne stanowiące własność wspólną i grunty miejskie będące własnością państwa), a ich przydział stanowi wyłączną prerogatywę państwa. W Chinach przyjęto przepisy prawne służące zagwarantowaniu, aby proces przydziału gruntów przebiegał w przejrzysty sposób i był przeprowadzany po cenach rynkowych - dzięki temu wprowadzono np. postępowania przetargowe w tym zakresie. Przepisy te są jednak nagminnie łamane i w rezultacie niektórzy nabywcy otrzymują grunty nieodpłatnie lub po cenach znacznie niższych od stawek rynkowych (71). Ponadto organy niejednokrotnie dążą do osiągnięcia konkretnych celów politycznych, dlatego też podejmowane przez nie decyzje w kwestii przydziału gruntów są często podporządkowane realizacji określonych planów gospodarczych (72).

(176)

Producenci produktu objętego postępowaniem - podobnie jak inne sektory chińskiej gospodarki - podlegają powszechnym przepisom chińskiego prawa upadłościowego, prawa spółek i prawa rzeczowego. Z tego powodu przedsiębiorstwa te podlegają także odgórnym zakłóceniom wynikającym z dyskryminującego stosowania bądź niedostatecznego egzekwowania przepisów prawa upadłościowego i prawa rzeczowego. Okoliczności te, na podstawie dostępnych dowodów, wydają się mieć pełne zastosowanie również w sektorze produktu objętego postępowaniem. W obecnym dochodzeniu nie ujawniono żadnych informacji, które mogłyby podważyć te ustalenia.

(177)

W świetle powyższego Komisja stwierdziła, że w sektorze produktu objętego postępowaniem dochodziło do przypadków dyskryminującego stosowania bądź niedostatecznego egzekwowania przepisów dotyczących upadłości i prawa rzeczowego.

(178)

W Chinach nie ma warunków dla pełnego rozwoju systemu wynagrodzeń bazującego na zasadach rynkowych, ponieważ pracownicy i pracodawcy nie mogą swobodnie korzystać z praw do tworzenia związków zawodowych. Chiny nie ratyfikowały szeregu podstawowych konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy, w szczególności konwencji dotyczących wolności zrzeszania się i rokowań zbiorowych (73).

(179)

Zgodnie z chińskim prawem krajowym w Chinach funkcjonuje tylko jeden związek zawodowy. Organizacja ta nie jest jednak niezależna od organów państwowych, a jej zaangażowanie w prowadzenie rokowań zbiorowych i ochronę praw pracowników jest minimalne (74). Ponadto system rejestracji gospodarstw domowych, który ogranicza możliwość korzystania z pełnego spektrum usług w zakresie zabezpieczenia społecznego oraz innych świadczeń do mieszkańców danego obszaru administracyjnego, zmniejsza mobilność chińskiej siły roboczej.

(180)

W rezultacie pracownicy niezarejestrowani jako mieszkańcy danego obszaru znajdują się zazwyczaj w mniej korzystnej sytuacji pod względem pewności zatrudnienia i otrzymują niższe wynagrodzenie niż osoby zameldowane jako mieszkańcy tego obszaru (75). Z ustaleń tych wynika, że koszty wynagrodzeń w Chinach są zniekształcone.

(181)

Nie przedstawiono żadnych dowodów na to, że sektor TiO₂ nie podlegałyby opisanemu chińskiemu systemowi prawa pracy. W sektorze występują zatem zniekształcenia kosztów wynagrodzeń zarówno bezpośrednio (przy wytwarzaniu produktu objętego postępowaniem lub głównych surowców do jego produkcji), jak i pośrednio (przy dostępie do kapitału lub materiałów do produkcji od przedsiębiorstw podlegających temu samemu systemowi pracy w Chinach).

(182)

Dostęp do kapitału dla przedsiębiorców w Chinach podlega różnym zakłóceniom.

(183)

Po pierwsze, chiński system finansowy charakteryzuje się silną pozycją banków będących własnością państwa (76), które przy przyznawaniu dostępu do finansowania biorą pod uwagę inne kryteria niż rentowność projektu. Podobnie jak niefinansowe przedsiębiorstwa państwowe, banki pozostają powiązane z państwem nie tylko poprzez własność, ale także poprzez relacje osobiste (najwyższe kierownictwo dużych państwowych instytucji finansowych jest ostatecznie mianowane przez KPCh) (77), w związku z czym regularnie wdrażają politykę publiczną opracowaną przez rząd ChRL.

(184)

Na przykład w sektorze produktu objętego postępowaniem głównym celem 14. planu pięcioletniego na rzecz rozwoju przemysłu surowców jest poprawa konkurencyjności przemysłu chemicznego. W związku z tym „instytucje finansowe będą zachęcane do […] świadczenia kompleksowych usług finansowych na rzecz przedsiębiorstw sektora surowców, które dokonały połączeń, przeszły reorganizację, a także przekształcenia i modernizację” (78).

(185)

W wytycznych przedstawiono również szereg narzędzi wsparcia i strategii politycznych wykorzystywanych do realizacji celów polityki przemysłowej: „[p]oprawa polityki wspierającej. Wzmocnienie koordynacji między polityką fiskalną, finansową, regionalną, inwestycyjną, importową i eksportową, energią, środowiskiem ekologicznym, polityką cenową i innymi regulacjami a polityką przemysłową. Zaangażowanie krajowych platform współpracy między przemysłem a sektorem finansowym oraz promowanie połączenia między bankami a przedsiębiorstwami oraz współpracy między przemysłem a sektorem finansowym. […]” (79).

(186)

Banki wypełniają wyraźny obowiązek prawny prowadzenia swojej działalności stosownie do potrzeb krajowego rozwoju gospodarczego i społecznego oraz zgodnie z programem polityki przemysłowej państwa (80). Chociaż uznaje się, że różne przepisy prawne odnoszą się do potrzeby przestrzegania normalnych zachowań bankowych i zasad ostrożnościowych, takich jak konieczność zbadania zdolności kredytowej kredytobiorcy, przytłaczające dowody, w tym ustalenia poczynione w dochodzeniach w sprawie ochrony handlu, sugerują, że przepisy te odgrywają jedynie drugorzędną rolę w stosowaniu różnych instrumentów prawnych.

(187)

Na przykład rząd ChRL wyjaśnił, że nawet decyzje dotyczące prywatnej bankowości komercyjnej muszą być nadzorowane przez KPCh i pozostawać w zgodzie z polityką krajową. Jednym z trzech nadrzędnych celów państwa w odniesieniu do zarządzania bankowością jest obecnie wzmocnienie przywództwa Partii w sektorze bankowym i sektorze ubezpieczeń, w tym w odniesieniu do kwestii operacyjnych i dotyczących zarządzania (81). Ponadto w kryteriach oceny wyników banków komercyjnych należy obecnie uwzględnić, w jaki sposób podmioty „służą krajowym celom rozwoju i gospodarki realnej”, a w szczególności, w jaki sposób „obsługują strategiczne i nowo powstające gałęzie przemysłu” (82).

(188)

Ponadto ratingi obligacji i kredytowe są często zniekształcone z różnych powodów, w tym w związku z faktem, że na ocenę ryzyka wpływ ma strategiczne znaczenie przedsiębiorstwa dla rządu ChRL oraz moc każdej domniemanej gwarancji rządowej (83). Sytuację tę pogarszają dodatkowe istniejące przepisy, które kierują środki finansowe do sektorów wskazanych przez rząd jako promowane lub z innych względów ważne (84). Prowadzi to do preferencyjnego udzielania kredytów przedsiębiorstwom państwowym, dużym dobrze powiązanym przedsiębiorstwom prywatnym oraz przedsiębiorstwom w kluczowych sektorach przemysłu, co oznacza, że dostępność i koszt kapitału nie są równe dla wszystkich podmiotów na rynku.

(189)

Po drugie, koszty finansowania zewnętrznego były sztucznie utrzymywane na niskim poziomie w celu stymulowania wzrostu inwestycji. Doprowadziło to do nadmiernego wykorzystania inwestycji kapitałowych o coraz niższych zwrotach z inwestycji. Świadczy o tym wzrost stosunku zadłużenia do aktywów przedsiębiorstw w sektorze państwowym pomimo gwałtownego spadku rentowności, co sugeruje, że mechanizmy funkcjonujące w systemie bankowym nie odpowiadają normalnym działaniom handlowym.

(190)

Po trzecie, chociaż w październiku 2015 r. osiągnięto liberalizację nominalnych stóp procentowych, sygnały cenowe nadal nie są wynikiem działania sił rynkowych, ale wpływają na nie zakłócenia powodowane przez działanie rządu. Udział kredytów o stopie referencyjnej lub niższej nadal stanowił co najmniej jedną trzecią wszystkich kredytów na koniec 2018 r. (85), a w 2020 r. chińskie media publiczne poinformowały, że KPCh wezwała do „obniżenia rynkowej stopy procentowej kredytów” (86). Sztucznie niskie stopy procentowe prowadzą do zaniżania cen, a co za tym idzie do nadmiernego wykorzystywania kapitału.

(191)

Ogólny wzrost akcji kredytowej w Chinach wskazuje na pogarszającą się skuteczność alokacji kapitału bez żadnych oznak ograniczenia akcji kredytowej, jakiego można by oczekiwać w niezniekształconym otoczeniu rynkowym. W rezultacie gwałtownie wzrosła liczba kredytów zagrożonych, przy czym rząd ChRL kilkakrotnie decydował się podjąć działania albo w celu uniknięcia niewykonania zobowiązań, tworząc tym samym tzw. przedsiębiorstwa „zombie”, albo w celu przeniesienia prawa własności do długu (np. w drodze połączeń lub zamiany długu na udziały w kapitale własnym), co niekoniecznie prowadziło do rozwiązania ogólnego problemu zadłużenia lub usunięcia jego pierwotnych przyczyn.

(192)

Zasadniczo, pomimo kroków podjętych w celu liberalizacji rynku, w systemie kredytów dla przedsiębiorstw w Chinach występują znaczące zakłócenia wynikające z utrzymującej się dominującej roli państwa na rynkach kapitałowych. Dlatego istotna interwencja rządowa w system finansowy prowadzi do wywierania poważnego wpływu na warunki rynkowe na wszystkich poziomach.

(193)

W toku obecnego dochodzenia nie przedstawiono żadnych dowodów wskazujących, że sektor produktu objętego postępowaniem nie pozostaje pod wpływem interwencji rządowej w system finansowy w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret szóste rozporządzenia podstawowego. Dlatego istotna interwencja rządowa w system finansowy prowadzi do wywierania poważnego wpływu na warunki rynkowe na wszystkich poziomach.

(194)

Komisja zauważyła, że zakłócenia opisane w zaktualizowanym sprawozdaniu są charakterystyczne dla chińskiej gospodarki. Z dostępnych dowodów wynika, że fakty i cechy chińskiego systemu opisane powyżej oraz w części I zaktualizowanego sprawozdania dotyczą całego państwa i wszystkich sektorów gospodarki. To samo odnosi się do opisu czynników produkcji określonych powyżej oraz w części II zaktualizowanego sprawozdania.

(195)

Komisja przypomina, że wytwarzanie produktu objętego postępowaniem wymaga określonych materiałów do produkcji. W przypadku gdy producenci produktu objętego postępowaniem kupują/zamawiają te materiały do produkcji, ceny, jakie płacą (i które są rejestrowane jako ich koszty), są wyraźnie narażone na te same wspomniane wcześniej zakłócenia systemowe. Na przykład dostawcy materiałów do produkcji zatrudniają siłę roboczą, która podlega zakłóceniom. Mogą oni zaciągać pożyczki, które podlegają zakłóceniom w sektorze finansowym lub w zakresie alokacji kapitału. Podlegają również systemowi planowania, który ma zastosowanie na wszystkich szczeblach administracji i sektorów. Zakłócenia te opisano szczegółowo w sekcjach 3.2.2-3.2.8 powyżej. Komisja wskazała, że struktura regulacyjna leżąca u podstaw tych zakłóceń ma zastosowanie ogólne, ponieważ producenci TiO₂ podlegają tym zasadom jak każdy inny podmiot gospodarczy w Chinach. Zakłócenia mają zatem bezpośredni wpływ na strukturę kosztów produktu objętego postępowaniem.

(196)

W rezultacie nie tylko ceny sprzedaży krajowej produktu objętego postępowaniem nie są odpowiednie do wykorzystania w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego, ale także wszystkie koszty materiałów do produkcji (w tym surowców, energii, gruntów, finansowania, pracy itp.) są zniekształcone, ponieważ na ich ceny wywiera wpływ istotna interwencja rządowa, jak opisano w częściach I i II zaktualizowanego sprawozdania.

(197)

Interwencje rządowe opisane w odniesieniu do alokacji kapitału, gruntów, pracy, energii i surowców występują istotnie w całych Chinach. Oznacza to na przykład, że materiały do produkcji, które produkowano w Chinach, na skutek połączenia szeregu czynników produkcji są narażone na znaczące zakłócenia. To samo dotyczy materiałów do produkcji materiałów do produkcji i tak dalej.

(198)

W obecnym dochodzeniu rząd ChRL ani producenci eksportujący nie przedstawili żadnych przeciwnych dowodów ani argumentów.

(199)

Analiza przedstawiona w niniejszej sekcji, która obejmuje badanie wszystkich dostępnych dowodów odnoszących się do interwencji Chin w ich gospodarce, zarówno w ujęciu ogólnym, jak i w sektorze produktu objętego postępowaniem, wykazała, że ceny i koszty produktu objętego postępowaniem, w tym koszty surowców, energii i pracy, nie wynikają z działania sił rynkowych, ponieważ wywiera na nie wpływ istotna interwencja rządowa w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego, na co wskazuje rzeczywisty lub potencjalny wpływ co najmniej jednego istotnego elementu spośród elementów w nim wymienionych.

(200)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że w celu ustalenia wartości normalnej w tym przypadku nie jest właściwe wykorzystanie cen i kosztów krajowych.

(201)

W związku z tym Komisja przystąpiła do konstruowania wartości normalnej wyłącznie na podstawie kosztów produkcji i sprzedaży odzwierciedlających niezniekształcone ceny lub wartości odniesienia, czyli, w tym przypadku, na podstawie odpowiednich kosztów produkcji i sprzedaży w odpowiednim kraju reprezentatywnym, zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego, jak omówiono w następnej sekcji.

(202)

Wyboru reprezentatywnego kraju dokonano na podstawie następujących kryteriów określonych w art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego:

(203)

Jak wyjaśniono w motywach 76-77, Komisja wydała dwie noty w odniesieniu do akt dotyczące źródeł do celów określenia wartości normalnej. W notach tych opisano fakty i dowody leżące u podstaw odpowiednich kryteriów, a ponadto odniesiono się do uwag otrzymanych przez strony na temat tych elementów i odpowiednich źródeł. W drugiej nocie Komisja poinformowała zainteresowane strony o zamiarze wykorzystania Brazylii jako odpowiedniego reprezentatywnego kraju w niniejszej sprawie, jeżeli zostanie potwierdzone istnienie znaczących zakłóceń zgodnie z art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego.

(204)

W pierwszej nocie Komisja wskazała Brazylię, Malezję, Meksyk i Federację Rosyjską jako państwa produkujące TiO₂, o podobnym poziomie rozwoju gospodarczego jak ChRL według Banku Światowego (tj. państwa o wyższym średnim dochodzie na podstawie dochodu narodowego brutto). Federacji Rosyjskiej nie można jednak wykorzystać jako reprezentatywnego kraju, ponieważ Komisja nie dysponuje wiarygodnymi danymi statystycznymi dotyczącymi przywozu. Nie otrzymano żadnych uwag dotyczących krajów określonych w pierwszej nocie.

(205)

W przypadku rozważanych wspomnianych powyżej państw Komisja zweryfikowała łatwo dostępne dane, w tym dane dotyczące przywozu czynników produkcji, a także dane finansowe od producentów produktu objętego dochodzeniem w potencjalnie reprezentatywnych krajach.

(206)

Analiza przywozu głównych czynników produkcji (tj. rud i koncentratów tytanu o różnych stężeniach TiO_{2 i żużla tytanu) wykazała, że niezależnie od potencjalnego reprezentatywnego kraju nie są dostępne wiarygodne dane statystyczne ani żadne statystyki, które pozwalałyby na dokonanie zróżnicowania na podstawie stężenia TiO2} w rudach.

(207)

W związku z tym Komisja zastosowała międzynarodową wartość odniesienia dotyczącą cen z powszechnie uznanej platformy rynku rudy (TZMI (88)) zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do rud i koncentratów tytanu, a mianowicie ilmenitu, rutylu, zrzutu z kalcynatora, syntetycznego rutylu i żużla tytanu.

(208)

Ponadto analiza Komisji wykazała, że tylko w Brazylii, w przeciwieństwie do Meksyku i Malezji, dostępne były dane dotyczące reprezentatywnych niezniekształconych wielkości innych kluczowych materiałów do produkcji TiO_{2 (głównie kwasu siarkowego) oraz dane reprezentatywnego przedsiębiorstwa wykazujące odpowiednią kwotę rentowności i kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych w okresie objętym dochodzeniem (lub jego części). Co więcej, przywóz z ChRL ani z żadnego z krajów wymienionych w załączniku I do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/755 nie miał istotnego wpływu na przywóz z Brazylii (89). Co więcej, produkcja TiO2 i zdolności produkcyjne w Brazylii są znaczące i nic nie wiadomo o tym, by w kraju tym występowały szczególne zakłócenia w handlu TiO2. Chociaż Brazylia uzależnia wywóz ilmenitu, jednego z surowców wykorzystywanych do produkcji TiO2}, od wymogu uzyskania licencji, takie potencjalne zakłócenia handlu są nieistotne, biorąc pod uwagę zastosowanie w tym przypadku wskaźnika referencyjnego TZMI zamiast brazylijskich danych dotyczących przywozu ilmenitu. Ponadto należy zauważyć, że żadna z zainteresowanych stron nie sprzeciwiła się wykorzystaniu Brazylii jako reprezentatywnego kraju.

(209)

Jeżeli chodzi o producentów w Brazylii i dostępność ich danych, Komisja wskazała jednego producenta TiO_{2 - przedsiębiorstwo Tronox Brazil, którego udostępnione wyniki finansowe wykazują odpowiednią kwotę rentowności i kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych konkretnie w segmencie TiO2} za 2022 r., czyli za okres pokrywający się o jeden kwartał z okresem objętym dochodzeniem.

(210)

Komisja wykorzystała dane dotyczące rentowności oraz dane dotyczące kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych za 2022 r. pomimo dostępności danych finansowych również za cały okres objęty dochodzeniem (IV kw. 2022 r.-III kw. 2023 r.). Wynika to z faktu, że zgodnie ze sprawozdaniami finansowymi przedsiębiorstwa, na wyniki rynkowe i biznesowe Tronox Brazil w 2023 r. wpłynęło zmniejszenie popytu rynkowego w połączeniu z przywozem TiO_{2 z Chin, co spowodowało zmniejszenie rentowności, przychodów netto, wielkości sprzedaży i średniej ceny sprzedaży Tronox Brazil na rynku TiO2}. W związku z tym stosowne kwoty zysku oraz koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne nie były odpowiednie w rozumieniu art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego.

(211)

LB Group sprzeciwiła się decyzji Komisji o wykorzystaniu danych finansowych z Tronox Brazil za 2022 r., argumentując to tym, że Komisja miała możliwość wykorzystania danych, które w pełni pokrywałyby się z okresem objętym dochodzeniem.

(212)

Należy zauważyć, że mimo iż dostępne są dane finansowe Tronox Brazil, wykazujące odpowiednią rentowność dla całego okresu objętego dochodzeniem, dane te dotyczą całej działalności biznesowej przedsiębiorstwa, w tym działalności niezwiązanej ściśle z segmentem TiO_{2. Natomiast przy pobieraniu wyłącznie danych dotyczących segmentu TiO2, dane finansowe za 2023 r. nie są odpowiednie z powodów określonych w motywie 210 powyżej. W rezultacie dane z okresu objętego dochodzeniem dotyczące segmentu TiO2 Tronox Brazil wskazywałyby na wyniki operacyjne zbliżone do progu rentowności, których nie można było uznać za odpowiednie w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego. Zamiast tego dane z 2022 r, dotyczące segmentu TiO2 są najlepszym dostępnym źródłem kwot zysku i kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych, biorąc pod uwagę, że dane dotyczą wyłącznie segmentu TiO2}, zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(213)

W związku z powyższym Komisja uznała informacje finansowe dostępne za 2022 r. dotyczące Tronox Brazil w odniesieniu do segmentu TiO₂ za najbardziej odpowiednie do celów art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(214)

Po ustaleniu na podstawie wszystkich powyższych elementów, że Brazylia jest jedynym dostępnym odpowiednim reprezentatywnym krajem, nie było potrzeby przeprowadzenia oceny poziomu ochrony socjalnej i ochrony środowiska zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) tiret pierwsze zdanie ostatnie rozporządzenia podstawowego.

(215)

Biorąc pod uwagę wyniki powyższej analizy, należy uznać, że Brazylia spełniała kryteria przewidziane w art. 2 ust. 6a lit. a) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego pozwalające uznać ją za odpowiedni reprezentatywny kraj.

(216)

W pierwszej nocie Komisja podała wykaz czynników produkcji, takich jak materiały, energia i nakłady pracy, wykorzystywanych przez producentów eksportujących do produkcji produktu objętego dochodzeniem i wezwała zainteresowane strony do zgłaszania uwag i przedstawienia publicznie dostępnych informacji na temat niezniekształconych wartości każdego z czynników produkcji wymienionych w tej nocie.

(217)

Następnie w drugiej nocie Komisja stwierdziła, że na potrzeby skonstruowania wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego wykorzysta dane Global Trade Atlas („GTA”) i TZMI w celu ustalenia poziomu niezniekształconych kosztów większości czynników produkcji, w szczególności surowców. Ponadto Komisja stwierdziła, że do ustalenia niezniekształconych kosztów pracy (90) i energii (91) wykorzysta odpowiednio dane Instituto Brasileiro de Geografia e Estatística („IGBE”) oraz brazylijskiego Ministerstwa Górnictwa i Energii.

(218)

W drugiej nocie Komisja poinformowała również zainteresowane strony, że ze względu na dużą liczbę czynników produkcji u objętych próbą współpracujących producentów eksportujących, którzy dostarczyli pełne informacje, oraz nieznaczny udział niektórych surowców w całkowitych kosztach produkcji, te znikome pozycje zaliczono do „materiałów zużywalnych”. Komisja obliczyła procentowy udział materiałów zużywalnych w całkowitym koszcie surowców i zastosowała ten procentowy udział do ponownie obliczonego kosztu surowców, stosując ustalone niezniekształcone wartości odniesienia w Brazylii.

(219)

W następstwie pierwszej i drugiej noty przedsiębiorstwo AkzoNobel argumentowało, że cena kwasu siarkowego GTA nie może być reprezentatywna, nalegając, by zamiast tego do obliczenia cen CIF na podstawie cen FOB dostępnych w brazylijskich danych statystycznych lub danych statystycznych Międzynarodowego Centrum Handlu („ITC”) zastosowano współczynnik przeliczeniowy wynoszący 1,05. Użytkownik starał się ponadto podważyć wiarygodność danych GTA, odnosząc się do nadmiernych cen GTA w kilku państwach (Polska, Finlandia i Niemcy). Ponadto przedsiębiorstwo AkzoNobel stwierdziło w odniesieniu do średnich kosztów frachtu TiO₂ wysyłanego do Brazylii, że koszt frachtu kwasu mieści się w przedziale 5-7 % ceny kwasu.

(220)

W art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego przewidziano wykorzystanie odpowiednich danych w odpowiednim reprezentatywnym kraju, „o ile stosowne dane na temat kosztów są łatwo dostępne”. Komisja nie dysponuje danymi dotyczącymi cen krajowych kwasu siarkowego w Brazylii, ponieważ nie są one łatwo dostępne. Natomiast dane dotyczące cen importowych kwasu siarkowego są łatwo dostępne w Global Trade Atlas (GTA). Biorąc pod uwagę, że przywóz ten konkuruje na brazylijskim rynku krajowym, uznaje się, że odzwierciedla on odpowiednie ceny krajowe.

(221)

W nawiązaniu do argumentu dotyczącego niereprezentatywności wartości przywozu GTA dla niektórych krajów zauważono, że w stosunku do całkowitego przywozu kwasu siarkowego przywóz z państw spornych, w szczególności z Finlandii i Niemiec, stanowi jedynie około 5 % łącznego przywozu do Brazylii. Ogólnie rzecz biorąc, Komisja sprawdziła, że istniały wystarczające reprezentatywne ilości przywożonego kwasu siarkowego, tak aby zastosowana średnia cena zmniejszała wpływ wszelkich potencjalnie nienormalnych cen na dolnym i górnym końcu zakresu. Dopóki ilości przywozu były wystarczająco reprezentatywne, co miało miejsce w przypadku kwasu siarkowego, i nie było innych specyficznych okoliczności, które czyniłyby je niereprezentatywnymi lub nieodpowiednimi, nie istniał żaden obiektywny powód, aby wykluczyć dane GTA z analizy.

(222)

Ponadto sugerowane wykorzystanie procentowego stosunku frachtu do ceny TiO_{2 jako punktu odniesienia dla określenia kosztów transportu kwasu siarkowego nie jest uzasadnione. Wydaje się, że przedsiębiorstwo AkzoNobel zignorowało fakt, że kwas siarkowy jest znacznie tańszym materiałem w porównaniu z TiO2. Zamiast tego właściwsze byłoby rozważenie bezwzględnych jednostkowych kosztów frachtu jako punktu odniesienia, biorąc pod uwagę różnicę w cenach TiO2} i kwasu siarkowego.

(223)

W związku z tym, wobec braku jakichkolwiek wiarygodnych dowodów wskazujących, że zastosowane dane GTA dotyczące kwasu siarkowego nie byłyby reprezentatywne, Komisja odrzuciła ten argument.

(224)

Biorąc pod uwagę wszystkie informacje przedstawione przez zainteresowane strony i zebrane podczas wizyt weryfikacyjnych, w celu określenia wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego zidentyfikowano następujące czynniki produkcji i ich źródła:

Tabela 1

Czynniki produkcji TiO₂

(225)

Aby ustalić niezniekształconą cenę surowców dostarczanych do zakładu producenta z reprezentatywnego kraju, w przypadku surowców innych niż rudy tytanu i koncentraty Komisja jako podstawę wykorzystała średnią ważoną cenę importową stosowaną przy przywozie do reprezentatywnego kraju podaną w GTA na krajowym poziomie taryfowym, do której dodano należności celne przywozowe i koszty transportu.

(226)

Cenę importową w reprezentatywnym kraju obliczono jako średnią ważoną cenę jednostkowych produktów przywożonych ze wszystkich państw trzecich z wyjątkiem ChRL i państw, które nie są członkami WTO, wymienionych w załączniku 1 do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/755 (99).

(227)

Komisja postanowiła wykluczyć przywóz z ChRL do reprezentatywnego kraju, ponieważ w sekcji 3.2.10 uznała, że oparcie się na cenach i kosztach krajowych w ChRL nie jest odpowiednim rozwiązaniem z uwagi na występowanie znaczących zakłóceń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego. Biorąc pod uwagę, że nie ma dowodów wskazujących na to, że te same zakłócenia nie mają w równym stopniu wpływu na produkty przeznaczone na wywóz, Komisja uznała, że te same zakłócenia miały wpływ na ceny eksportowe. Pozostałe wielkości uznano za reprezentatywne.

(228)

Na potrzeby ustalenia niezniekształconych cen rud i koncentratów tytanu Komisja wykorzystała jako podstawę ceny zgłoszone przez TZMI, do których dodano koszty transportu. Jednostkowy koszt transportu ustalono jako różnicę między ceną CIF ilmenitu podaną w Metal Bulletin/Fast Markets (100) a ceną FOB dla tego samego rodzaju rudy tytanu zgłoszoną przez TZMI.

(229)

Komisja ujęła koszt transportu poniesiony przez współpracujących producentów eksportujących z tytułu dostaw surowców jako odsetek rzeczywistego kosztu tych surowców, a następnie zastosowała taki sam odsetek wobec niezniekształconego kosztu tych samych surowców, aby uzyskać niezniekształcony koszt transportu. Komisja uznała, że w kontekście przedmiotowego dochodzenia istnieją podstawy, aby wykorzystać iloraz kosztów surowców zakupionych przez producenta eksportującego i zgłoszonych kosztów transportu jako przesłankę do oszacowania niezniekształconych kosztów transportu surowców w momencie dostarczenia do fabryki przedsiębiorstwa.

(230)

LB stwierdziło, że koszty rudy tytanu pozyskiwanej na rynku krajowym z powiązanych kopalń są faktycznie ponoszone i nie są zniekształcone w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego. Komisja przypomina, że do produkcji TiO_{2 potrzebny jest szereg materiałów, w tym rudy. Gdy producenci TiO2} zaopatrują się w te materiały do produkcji w swoim kraju, ceny, które płacą (i które są ewidencjonowane jako ich koszty), są wyraźnie narażone na te same zakłócenia co opisane w motywie 195 powyżej. Dokładniej rzecz biorąc, materiał do produkcji, który sam został wyprodukowany w Chinach, poprzez połączenie szeregu czynników w postaci kosztów produkcji i kosztów materiałów do produkcji (takich jak surowce, energia, grunty, finansowanie, siła robocza itp.) jest również narażony na znaczące zakłócenia. Rząd ChRL ani producenci eksportujący nie przedstawili żadnych dowodów ani argumentów przeciwnych w obecnym dochodzeniu, w związku z czym argument LB musiał zostać odrzucony.

(231)

Komisja wykorzystała dane statystyczne opublikowane przez IBGE (101) do określenia wynagrodzeń w Brazylii, wykorzystując szczegółowe informacje na temat wynagrodzeń w sektorze produkcyjnym za 2021 r. w odniesieniu do działalności gospodarczej 20.1 „Produkcja nieorganicznych wyrobów chemicznych” zgodnie z klasyfikacją NACE Rev. 2.

(232)

Statystyki IBGE dostarczają informacji na temat łącznych rocznych wynagrodzeń i powiązanych opłat oraz liczby pracowników w sektorze chemicznym. Uwzględniono jedynie informacje dotyczące pracowników związanych z produkcją. Wartości były indeksowane do okresu objętego dochodzeniem za pomocą krajowego wskaźnika cen konsumpcyjnych (102).

(233)

Komisja wykorzystała dane statystyczne dotyczące cen energii elektrycznej dla przemysłu opublikowane przez brazylijskie Ministerstwo Górnictwa i Energii (103) za okres objęty dochodzeniem. Stawki publikowane w biuletynie miesięcznym obejmowały „Imposto sobre Circulação de Mercadorias e Serviços” (zwany dalej „ICMS”) - podatek pobierany przez stany brazylijskie od obrotu towarami oraz świadczenia międzystanowych i międzygminnych usług transportowych i komunikacyjnych. Użytkownicy przemysłowi mogli domagać się tego zwrotu tego podatku, w związku z czym nie był on faktycznie płacony. Ponieważ w okresie objętym dochodzeniem w większości stanów pobierano ICMS według stawek 17-18 %, Komisja ponownie obliczyła wartość odniesienia dla energii elektrycznej, odejmując od opublikowanych stawek średnią stawkę 17,5 %.

(234)

Komisja wykorzystała cenę gazu ziemnego dla użytkowników przemysłowych w Brazylii opublikowaną przez brazylijskie Ministerstwo Górnictwa i Energii (104) w okresie objętym dochodzeniem. Stawki publikowane w biuletynie miesięcznym obejmowały podatek ICMS, natomiast Komisja przyjęła metodykę stosowaną do określania cen energii elektrycznej, jak wskazano w motywie 233.

(235)

Komisja obliczyła cenę pary w Brazylii, stosując metodykę zaproponowaną przez Departament Energii Stanów Zjednoczonych (105). Metodyka pozwala uzyskać koszt pary wodnej w oparciu o wkład cieplny wymagany do jej wytworzenia. W tym celu jako wsad cieplny Komisja wykorzystała gaz ziemny i wykorzystała cenę gazu dla użytkowników przemysłowych w Brazylii, opublikowaną przez brazylijskie Ministerstwo Górnictwa i Energii w okresie objętym dochodzeniem.

(236)

Zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego „[s]konstruowana wartość normalna obejmuje niezniekształconą i odpowiednią kwotę kosztów administracyjnych, kosztów sprzedaży i kosztów ogólnych oraz zyski”. Ponadto należy ustalić wartość pośrednich kosztów produkcji w celu pokrycia kosztów niewliczonych do czynników produkcji, o których mowa powyżej.

(237)

Pośrednie koszty produkcji poniesione przez współpracujących producentów eksportujących wyrażono jako udział w kosztach produkcji rzeczywiście poniesionych przez producentów eksportujących. Odsetek ten zastosowano do niezniekształconych kosztów produkcji.

(238)

Aby ustalić niezniekształconą i odpowiednią kwotę kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych i zysku na poziomie handlu ex-works, Komisja oparła się na danych finansowych Tronox Brazil za 2022 r. pochodzących ze strony internetowej przedsiębiorstwa (106).

(239)

Na podstawie powyższego Komisja skonstruowała wartość normalną dla każdego rodzaju produktu na podstawie ceny ex-works zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(240)

Po pierwsze, Komisja ustaliła wartość niezniekształconych kosztów produkcji. Komisja zastosowała niezniekształcone koszty jednostkowe do rzeczywistego zużycia poszczególnych czynników produkcji współpracujących producentów eksportujących. Podane wskaźniki zużycia zostały sprawdzone podczas weryfikacji. Komisja pomnożyła wskaźniki zużycia przez niezniekształcone koszty jednostkowe odnotowane w reprezentatywnym kraju, jak opisano w sekcji 3.4.1.

(241)

Po ustaleniu wartości niezniekształconych kosztów produkcji Komisja zastosowała pośrednie koszty produkcji, koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk, jak wskazano w sekcji 3.4.7. Koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk określono na podstawie sprawozdania finansowego Tronox Brazil, jak wyjaśniono w sekcji 3.3.3. Koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne wyrażone jako odsetek kosztów sprzedanych towarów i zastosowane do niezniekształconych kosztów produkcji wyniosły5,9 %. Zysk wyrażony jako odsetek kosztów sprzedanych towarów i zastosowany do niezniekształconych kosztów produkcji wyniósł 5,0 %.

(242)

Na tej podstawie Komisja skonstruowała wartość normalną dla każdego rodzaju produktu na podstawie ceny ex-works zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(243)

Objęci próbą producenci eksportujący dokonywali wywozu do Unii bezpośrednio do niezależnych klientów albo za pośrednictwem przedsiębiorstw powiązanych.

(244)

W przypadku producentów eksportujących, którzy wywozili produkt objęty postępowaniem bezpośrednio do niezależnych klientów w Unii, za cenę eksportową uważało się cenę faktycznie zapłaconą lub należną za produkt objęty postępowaniem sprzedany na wywóz do Unii, zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(245)

W przypadku producentów eksportujących wywożących produkt objęty postępowaniem do Unii również za pośrednictwem przedsiębiorstwa powiązanego działającego jako importer, cena eksportowa została ustalona na podstawie ceny, po której produkt przywieziony został po raz pierwszy odsprzedany niezależnym klientom w Unii, zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. W tym przypadku dokonano dostosowań ceny w odniesieniu do wszystkich kosztów poniesionych między przywozem a odsprzedażą, w tym kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych powiązanego importera oraz do rozsądnego zysku.

(246)

Wobec braku współpracy ze strony importerów niepowiązanych w przedmiotowej sprawie w celu ustalenia wiarygodnej ceny eksportowej na granicy Unii wykorzystano rozsądny zysk ustalony na poziomie 6,89 % w niedawnym dochodzeniu dotyczącym polialkoholi winylowych („PVA”) (107) w odniesieniu do innego produktu chemicznego.

(247)

W art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego nałożono na Komisję obowiązek dokonania obiektywnego porównania wartości normalnej z ceną eksportową na tym samym poziomie handlu oraz uwzględnienia różnic w czynnikach, co do których wykazano, że mogą wpłynąć na ceny oraz ich porównywalność. W omawianej sprawie Komisja postanowiła porównać wartość normalną i cenę eksportową objętych próbą producentów eksportujących na poziomie handlu ex-works. Jak wyjaśniono poniżej, w stosownych przypadkach wartość normalna i cena eksportowa zostały dostosowane w celu: (i) skompensowania ich z powrotem do poziomu ex-works; oraz (ii) uwzględnienia różnic w czynnikach, które zgłoszono i co do których wykazano, że mają wpływ na ceny i porównywalność cen.

(248)

Jak wyjaśniono w motywie 239, wartość normalną ustalono na poziomie handlu ex-works, wykorzystując koszty produkcji wraz z kwotami kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku, które uznano za rozsądne w odniesieniu do tego poziomu handlu. W związku z tym korekty nie były konieczne w celu dostosowania wartości normalnej z powrotem do poziomu ex-works.

(249)

Komisja nie znalazła powodów do dokonywania jakichkolwiek odliczeń od wartości normalnej (innych niż dostosowanie z tytułu podatku VAT, który był należny od sprzedaży eksportowej bez zwrotu podatku), ani też żaden z objętych próbą producentów eksportujących nie wystąpił o takie odliczenia.

(250)

W celu skompensowania ceny eksportowej z powrotem do poziomu handlu ex-works dokonano dostosowań z tytułu kosztów transportu, składowania, ceł, ubezpieczenia, przeładunku i załadunku.

(251)

Uwzględniono następujące czynniki wpływające na ceny i porównywalność cen: prowizję, koszty kredytu i opłaty bankowe.

(252)

Jeżeli chodzi o dostosowania z tytułu prowizji, w okresie objętym dochodzeniem, LB eksportowało TiO₂ do Unii za pośrednictwem powiązanych przedsiębiorstw handlowych zlokalizowanych poza Unią, a mianowicie w Hongkongu i Zjednoczonym Królestwie. Przedsiębiorstwa handlowe ponosiły odpowiedzialność za proces sprzedaży i powiązane z nim ryzyko oraz otrzymywały marżę zysku z tytułu sprzedaży. W związku z tym Komisja ustaliła, że funkcje tych przedsiębiorstw handlowych są podobne do funkcji przedstawiciela otrzymującego prowizję. W konsekwencji dokonano również dostosowania na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) w odniesieniu do sprzedaży za pośrednictwem tych powiązanych przedsiębiorstw handlowych. Dostosowanie polegało na odliczeniu kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych przedsiębiorstw handlowych oraz zysku na poziomie 6,89 % ustalonego zgodnie z motywem 246.

(253)

W przypadku objętych próbą współpracujących producentów eksportujących Komisja porównała średnią ważoną wartości normalnej każdego rodzaju produktu podobnego ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(254)

Na tej podstawie wyliczono następujące tymczasowe średnie ważone marginesów dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem:

(255)

W odniesieniu do współpracujących producentów eksportujących nieobjętych próbą Komisja dokonała obliczenia średniej ważonej marginesu dumpingu, zgodnie z art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. W związku z tym margines ten określono na podstawie marginesów ustalonych dla objętych próbą producentów eksportujących.

(256)

Na tej podstawie tymczasowy margines dumpingu nieobjętych próbą współpracujących producentów eksportujących ustalono na 35,0 %.

(257)

W odniesieniu do wszystkich innych producentów eksportujących w ChRL Komisja określiła margines dumpingu na podstawie dostępnych faktów zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego. W tym celu Komisja określiła poziom współpracy producentów eksportujących.

(258)

Poziom współpracy to wielkość wywozu współpracujących producentów eksportujących do Unii wyrażona jako odsetek łącznego przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, do Unii w okresie objętym dochodzeniem, ustalonego na podstawie statystyk Eurostatu.

(259)

Poziom współpracy w przedmiotowej sprawie jest wysoki, ponieważ wywóz dokonywany przez współpracujących producentów eksportujących stanowił ponad 96 % łącznego przywozu w okresie objętym dochodzeniem. Na tej podstawie Komisja postanowiła ustalić margines dumpingu dla niewspółpracujących producentów eksportujących na poziomie współpracującego przedsiębiorstwa objętego próbą, które miało najwyższy margines dumpingu.

(260)

Tymczasowe marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(261)

Produkt podobny był wytwarzany w okresie objętym dochodzeniem przez jedenastu producentów w Unii. Producenci ci reprezentują przemysł Unii w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(262)

Zgodnie z ustaleniami całkowita produkcja unijna w okresie objętym dochodzeniem wyniosła około 560 000 ton. Komisja ustaliła tę liczbę na podstawie wszystkich dostępnych informacji dotyczących przemysłu Unii, takich jak kwestionariusz dotyczący wskaźników makroekonomicznych przedłożony przez skarżącego. Jak wskazano w motywie 8, wszyscy trzej producenci unijni objęci próbą reprezentowali 50 % całkowitej unijnej produkcji produktu podobnego.

(263)

W celu ustalenia, czy przemysł Unii doznał szkody, oraz w celu określenia konsumpcji i różnych wskaźników ekonomicznych dotyczących sytuacji przemysłu Unii Komisja zbadała, czy i w jakim stopniu późniejsze wykorzystanie produktu podobnego wytwarzanego przez przemysł Unii powinno było być uwzględnione w analizie.

(264)

Komisja stwierdziła, że niewielka część całkowitej produkcji producentów unijnych była przeznaczona na rynek własny. Tylko dwóch z jedenastu producentów unijnych zgłosiło, że sprzedawało produkt na użytek własny, ale ze względu na poufny charakter tych danych nie można w niniejszym rozporządzeniu ujawnić dokładnych wielkości. Obaj producenci nie byli producentami objętymi próbą. Rynek sprzedaży wewnętrznej był stabilny i wynosił poniżej 1 % całkowitej konsumpcji w Unii w okresie badanym.

(265)

Komisja zbadała niektóre wskaźniki makroekonomiczne odnoszące się do przemysłu Unii na podstawie danych dotyczących sprzedaży na wolnym rynku. Wskaźniki te obejmowały: wielkość sprzedaży na rynku unijnym i udziały w rynku.

(266)

Inne wskaźniki ekonomiczne można było wymiernie zbadać jedynie poprzez odniesienie się do całkowitej działalności, w tym użytku własnego i sprzedaży wewnętrznej przemysłu Unii Wskaźniki te obejmowały: wielkość prowadzonej produkcji; moce produkcyjne; wykorzystanie mocy produkcyjnych; zatrudnienie; wydajność oraz sprzedaż eksportową. Są one zależne od całej działalności, niezależnie od tego, czy produkcja jest przeznaczona na rynek sprzedaży wewnętrznej, czy też do sprzedaży na wolnym rynku.

(267)

Wreszcie, mając na uwadze, że tylko dwóch producentów nieobjętych próbą zgłosiło bardzo ograniczone wielkości sprzedaży wewnętrznej, sprzedaż ta nie znajduje odzwierciedlenia w analizie wskaźników mikroekonomicznych, które opierają się na danych zgłoszonych przez objętych próbą producentów unijnych.

(268)

Biorąc pod uwagę, że jedynie niewielka część produkcji producentów unijnych była przeznaczona na rynek sprzedaży wewnętrznej, w toku dochodzenia nie stwierdzono istotnej różnicy między wskaźnikami ekonomicznymi, niezależnie od tego, czy zbadano je w odniesieniu do całej działalności, czy na podstawie danych dotyczących wolnego rynku.

(269)

Komisja ustaliła poziom konsumpcji w Unii na podstawie wielkości sprzedaży przemysłu unijnego na rynek unijny, zgodnie ze zweryfikowanymi odpowiedziami na pytania zawarte w kwestionariuszu udzielonymi przez producentów unijnych objętych próbą oraz na podstawie kwestionariusza dotyczącego wskaźników makroekonomicznych przedstawionego przez skarżącego, a także na podstawie przywozu do Unii produktu objętego dochodzeniem z państw trzecich zgodnie z danymi statystycznymi Eurostatu.

(270)

Konsumpcja w Unii kształtowała się następująco:

Tabela 2

Konsumpcja w Unii (w tonach)

(271)

Konsumpcja w Unii wzrosła o 4 punkty procentowe od 2020 do 2021 r. i w obu latach była wyższa niż zwykle. Wynikało to głównie z lockdownów związanych z COVID-19, które skłoniły ludzi do remontów ich domów, co spowodowało wysokie zapotrzebowanie na farby i powłoki do wnętrz, a w konsekwencji na TiO₂ jako główny surowiec. Ponieważ pandemia COVID-19 trwała przez cały 2021 r. (a ogłoszona została dopiero w połowie marca 2020 r.), logicznym wnioskiem jest, że pozytywne skutki dla popytu na rynku unijnym były bardziej widoczne w 2021 r.

(272)

Po takim szczytowym popycie konsumpcja w Unii spadła w 2022 r. o 12 punktów procentowych, a w okresie objętym dochodzeniem - o kolejne 14 punktów procentowych.

(273)

Komisja ustaliła wielkość przywozu na podstawie statystyk Eurostatu. Udział przywozu w rynku ustalono na podstawie wielkości przywozu i całkowitej konsumpcji w Unii, zgodnie z tabelą 2 powyżej.

(274)

Przywóz do Unii z państwa, którego dotyczy postępowanie, kształtował się następująco:

Tabela 3

Wielkość przywozu (w tonach) i udział w rynku

(275)

Przywóz z Chin występował na rynku unijnym od początku okresu badanego. Przywóz wykazuje tendencję wzrostową, co prowadzi do ogólnego wzrostu o 17 % od 2020 r. do okresu objętego dochodzeniem. Przy kurczącym się rynku, jaki obserwowano w 2022 r. i w okresie objętym dochodzeniem (zob. tabela 2 powyżej), skutkowało to znaczącym, 50-procentowym wzrostem udziału Chin w rynku od 2020 r. do okresu objętego dochodzeniem.

(276)

W 2021 r. doszło do tymczasowego odwrócenia ciągłej tendencji wzrostowej wielkości przywozu z Chin i udziału w rynku ze względu na nadzwyczajne okoliczności kryzysu żeglugowego, który panował w 2021 r. Wielkość przywozu z Chin i jego udział w rynku zmniejszyły się w tamtym roku odpowiednio o 5 % i 9 %.

(277)

Jednak, gdy kryzys transportowy zaczął słabnąć w 2022 r., chiński przywóz ponownie zaczął rosnąć, zyskując 10 punktów procentowych w ujęciu realnym w 2022 r. oraz dodatkowe 12 punktów procentowych w okresie objętym dochodzeniem.

(278)

Komisja ustaliła ceny produktów przywożonych na podstawie danych statystycznych Eurostatu, dzieląc łączną wartość przywozu z Chin przez całkowitą wielkość tego przywozu. Podcięcie cenowe w odniesieniu do przywozu określono na podstawie zweryfikowanych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu udzielonych przez objętych próbą producentów eksportujących w Chinach.

(279)

Średnia ważona cena przywozu do Unii z państwa, którego dotyczy postępowanie, kształtowała się następująco:

Tabela 4

Ceny importowe (w EUR/tona)

(280)

Ceny importowe z Chin wzrosły w latach 2021 i 2022. Skarżący stwierdził, że taki wzrost zbiegł się ze wzrostem światowych cen rudy ilmenitu, a także ze wzrostem kosztów transportu odnotowanym w latach 2021 i 2022. W miarę jak koszty transportu zmniejszały się do historycznych poziomów pod koniec 2022 r. (czyli na początku okresu objętego dochodzeniem), ceny w Chinach również spadły, mimo że koszty głównych surowców pozostały wysokie.

(281)

Mimo to ceny wraz z kosztami wyładunku utrzymywały się w Chinach poniżej cen przemysłu Unii w całym okresie badanym, z wyjątkiem 2021 r., kiedy to ceny kontenerów z Chin do Unii osiągnęły szczytowy poziom.

(282)

Komisja określiła podcięcie cenowe w okresie objętym dochodzeniem przez porównanie:

(283)

Porównania cen dokonano z rozróżnieniem na rodzaje produktu w odniesieniu do transakcji na tym samym poziomie handlu, w razie konieczności odpowiednio dostosowanych oraz po odliczeniu bonifikat i rabatów. Wynik porównania wyrażono jako odsetek teoretycznych obrotów objętych próbą producentów unijnych w okresie objętym dochodzeniem. Pokazywał on średni ważony margines podcięcia cenowego wynoszący od 14 % do 15,3 % w przywozie od objętych próbą producentów eksportujących na rynek unijny. Wielkość przywozu, w odniesieniu do którego stwierdzono takie podcięcie cenowe, stanowi około 70 % łącznego przywozu z Chin w okresie objętym dochodzeniem.

(284)

Ponadto Komisja ustaliła tłumienie cen w okresie badanym oraz tłumienie i zaniżanie cen w okresie objętym dochodzeniem.

(285)

Mimo że chińskie ceny importowe rosły w latach 2021 i 2022, w dalszym ciągu pozostawały niższe od cen przemysłu Unii, z wyjątkiem 2021 r., kiedy to koszty transportu utrzymywały się na rekordowo wysokim poziomie. Jak pokazano w tabeli 8 poniżej, różnica między cenami sprzedaży przemysłu Unii a jego kosztami produkcji zmniejszała się w każdym roku okresu badanego, co świadczyło o tłumieniu cen.

(286)

Ponadto w okresie objętym dochodzeniem chińskie ceny importowe spadły o ponad jedną czwartą w porównaniu z 2022 r., a jednocześnie zwiększyła się wielkość przywozu z Chin i udział w rynku unijnym. Spowodowało to znaczne zaniżanie cen przemysłu Unii w okresie objętym dochodzeniem, ponieważ przemysł Unii musiał obniżyć swoje ceny poniżej kosztów produkcji i pochłonąć straty, aby utrzymać pewien udział w rynku, pomimo dalszego wzrostu kosztów produkcji.

(287)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego ocena wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na przemysł Unii obejmuje ocenę wszystkich wskaźników ekonomicznych oddziałujących na stan przemysłu Unii w okresie badanym.

(288)

Jak wspomniano w motywie 19, w celu określenia potencjalnej szkody poniesionej przez przemysł Unii zastosowano kontrolę wyrywkową.

(289)

W celu określenia szkody Komisja wprowadziła rozróżnienie między makroekonomicznymi i mikroekonomicznymi wskaźnikami szkody. Komisja oceniła wskaźniki makroekonomiczne na podstawie danych zawartych w odpowiedzi na pytania kwestionariusza dotyczącego wskaźników makroekonomicznych przekazanego przez skarżącego oraz danych Eurostatu dotyczących przywozu produktu objętego dochodzeniem. Dane dotyczyły wszystkich producentów unijnych. Komisja oceniła wskaźniki mikroekonomiczne na podstawie danych przedstawionych w odpowiedziach na pytania zawarte w zweryfikowanym kwestionariuszu, udzielonych przez objętych próbą producentów unijnych. Dane dotyczyły producentów unijnych objętych próbą. Oba zestawy danych uznano za reprezentatywne dla sytuacji gospodarczej przemysłu Unii.

(290)

Do wskaźników makroekonomicznych zalicza się: produkcję, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wielkość sprzedaży, udział w rynku, wzrost, zatrudnienie, wydajność, wielkość marginesu dumpingu oraz poprawę sytuacji po wcześniejszym dumpingu.

(291)

Do wskaźników mikroekonomicznych zalicza się: średnie ceny jednostkowe, koszt jednostkowy, koszty pracy, zapasy, rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje, zwrot z inwestycji i zdolność do pozyskania kapitału.

(292)

Całkowita produkcja unijna, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 5

Produkcja, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych

(293)

Wielkość produkcji przemysłu Unii spadła o 31 % między 2020 r. a okresem objętym dochodzeniem, ściśle odpowiadając obserwowanym tendencjom w wielkości sprzedaży przedstawionym w tabeli 6 poniżej. Ten spadek był bardziej znaczący niż zmniejszenie konsumpcji w Unii o 22 % w okresie badanym. Tymczasowy wzrost wielkości produkcji zaobserwowany w 2021 r. można przypisać wzrostowi popytu wywołanemu, jak wyjaśniono w motywie 271 powyżej, przez model „pozostawania w domu” podczas lockdownów związanych z COVID-19, z czego przemysł Unii szczególnie skorzystał wskutek spadku przywozu z Chin w tamtym roku.

(294)

Całkowite moce produkcyjne Unii wahały się o 2-3 % w całym okresie badanym. Spadek mocy produkcyjnych w 2021 r. wynika z miesięcznej przerwy w produkcji w związku z konserwacją, którą jeden z producentów musiał przeprowadzić w tym okresie, oraz z zamknięcia linii produkcyjnej siarczanu Kronos Leverkusen. W 2022 r. i w okresie objętym dochodzeniem moce produkcyjne nieznacznie wzrosły, głównie ze względu na ukończenie projektów, dzięki którym usunięto wąskie gardła w niektórych zakładach w Unii.

(295)

Ponadto jeden producent unijny nieobjęty próbą, Venator, zamknął dwa swoje zakłady w Unii: Venator Duisburg i Venator Scarlino. Decyzje dotyczące zamknięcia tych zakładów podjęto w czerwcu 2023 r. i w lutym 2024 r., w związku z czym wpływ zamknięcia tych zakładów na wielkość produkcji i moce produkcyjne nie był jeszcze widoczny lub był widoczny tylko w ograniczonym stopniu w okresie objętym dochodzeniem.

(296)

Wzrost wykorzystania mocy produkcyjnych zaobserwowany w 2021 r., choć rzeczywiście spowodowany wzrostem wielkości produkcji netto wskutek zwiększonego popytu w czasie pandemii COVID-19, wydaje się zatem większy niż w istocie był ze względu na spadek ogólnych mocy produkcyjnych. Wielkość produkcji i wykorzystanie mocy produkcyjnych zmniejszyły się następnie w 2022 r., a w szczególności w okresie objętym dochodzeniem, częściowo zgodnie z tendencją ogólnego spadku popytu, ale również ze względu na utratę udziału w rynku na rzecz przywozu z Chin, jak wyjaśniono poniżej.

(297)

Wielkość sprzedaży i udział przemysłu Unii w rynku kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 6

Wielkość sprzedaży i udział w rynku

(298)

Wielkość sprzedaży przemysłu Unii wzrosła w 2021 r. o 13 punktów procentowych w porównaniu z 2020 r., głównie ze względu na wyżej wymieniony wzrost popytu spowodowany przez model „pozostawania w domu” podczas lockdownów związanych z COVID-19 oraz mniejszą presję wywieraną przez chiński przywóz po cenach dumpingowych w tamtym roku. Jak już wyjaśniono powyżej, popyt na TiO₂ zaczął spadać w 2022 r. po wysokim popycie w 2021 r. W miarę jak kryzys żeglugowy zaczął słabnąć, w tym samym czasie zaczął rosnąć przywóz z Chin, zarówno w wartościach bezwzględnych, jak i pod względem udziału w rynku, co spowodowało gwałtowny spadek wielkości sprzedaży w Unii.

(299)

Udziały w rynku odzwierciedlają również takie realia rynkowe. Wobec braku przywozu z Chin po cenach dumpingowych podczas gwałtownego wzrostu popytu w 2021 r. przemysł Unii zyskał 4 punkty procentowe udziału w rynku. Na kurczącym się rynku w 2022 r. i w okresie objętym dochodzeniem, przy stale rosnącej wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych z Chin, przemysł Unii najpierw stracił 4 punkty procentowe udziału w rynku w 2022 r. i kolejne 2 punkty procentowe w okresie objętym dochodzeniem.

(300)

Jak wyjaśniono powyżej, z uwagi na szczególne okoliczności spowodowane pandemią COVID-19 (model „pozostawania w domu” ze względu na lockdowny wprowadzone w części 2020 r. i w 2021 r. oraz na kryzys żeglugowy w 2021 r.) przemysł Unii był w stanie czerpać korzyści ze szczytowego popytu w 2021 r., gdy doszło do spadku przywozu z Chin. Tymczasowo spowolniło to spadek przemysłu Unii, który jednak na kurczącym się rynku w 2022 r. i w okresie objętym dochodzeniem stracił znaczną część udziału w rynku na rzecz przywozu z Chin.

(301)

Zatrudnienie i wydajność kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 7

Zatrudnienie i wydajność

(302)

Przemysł Unii stale zmniejszał siłę roboczą przez cały okres badany, ponieważ jego produkcja i wielkość sprzedaży spadały.

(303)

Wydajność zmieniała się zgodnie ze zmianami w produkcji i zatrudnieniu. W okresie badanym wydajność spadła o 26 %, lecz w 2021 r. odnotowano tymczasowy wzrost dzięki zwiększonej produkcji i sprzedaży przemysłu Unii w związku ze wspomnianymi powyżej wyjątkowo korzystnymi warunkami w tym roku.

(304)

Wszystkie marginesy dumpingu przekraczały poziom de minimis. Wpływ wielkości rzeczywistego marginesu dumpingu na przemysł Unii był znaczny, jeśli weźmie się pod uwagę wielkość i ceny przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie.

(305)

Jest to pierwsze dochodzenie antydumpingowe dotyczące produktu objętego postępowaniem. W związku z tym brak było dostępnych danych umożliwiających ocenę skutków ewentualnego wcześniejszego dumpingu.

(306)

Średnie ważone jednostkowe ceny sprzedaży stosowane przez dwóch producentów unijnych wobec klientów niepowiązanych w Unii kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 8

Ceny sprzedaży w Unii

(307)

Tabela 8 powyżej pokazuje, że okres od 2021 r. był okresem ciągłego wzrostu kosztów, spowodowanego głównie zwiększaniem się kosztów głównych surowców i energii. Było to szczególnie widoczne w 2022 r. i okresie objętym dochodzeniem, kiedy to globalna presja inflacyjna znacznie się nasiliła. Skarżący stwierdził, że chociaż rosyjska inwazja na Ukrainę w lutym 2022 r. spowodowała znaczny wzrost kosztów energii w Unii, głównym czynnikiem, który wpłynął na wzrost kosztów produkcji, był wzrost kosztów głównego surowca, czyli rud tytanu.

(308)

Zaobserwowanemu wzrostowi kosztów produkcji towarzyszył zatem wzrost cen w latach 2021 i 2022, kiedy to przemysł Unii nadal był w stanie utrzymać swoje ceny sprzedaży powyżej kosztów produkcji. Jak wynika z powyższej tabeli 8, różnica między kosztem produkcji a ceną sprzedaży systematycznie zmniejszała się co roku. Ponadto w okresie objętym dochodzeniem, pomimo dalszego znacznego wzrostu kosztów w porównaniu z 2022 r., producenci unijni nie tylko nie mogli już utrzymywać swoich cen sprzedaży powyżej kosztów produkcji, ale musieli nawet obniżyć swoje ceny w porównaniu z 2022 r., aby zachować jakikolwiek udział w rynku.

(309)

Mimo że popyt na TiO₂ był faktycznie najniższy w okresie objętym dochodzeniem, importerzy z kilku źródeł (takich jak Zjednoczone Królestwo i Meksyk, zob. tabela 12 poniżej) zdołali podnieść swoje ceny w porównaniu z 2022 r., podczas gdy ceny przywozu z innych źródeł spadły jedynie nieznacznie. Największy spadek cen i jednocześnie najbardziej wyraźny wzrost udziału w rynku pochodził z przywozu z Chin, który w ten sposób wywarł znaczną presję na przemysł Unii, aby ten obniżył swoje ceny.

(310)

Średnie koszty pracy objętych próbą producentów unijnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 9

Średnie koszty pracy na pracownika

(311)

Średnie koszty pracy w przeliczeniu na pracownika zwiększyły się w okresie badanym o 6 %.

(312)

Stan zapasów trzech objętych próbą producentów unijnych kształtował się w okresie badanym następująco:

Tabela 10

Zapasy

(313)

Poziom zapasów w wartościach bezwzględnych i jako odsetek produkcji zmniejszył się odpowiednio o 33 % i 36 % w 2021 r. ze względu na korzystne warunki, w których przemysł Unii był w stanie zwiększyć wielkość sprzedaży i udział w rynku. Gdy rynek zaczął się kurczyć w 2022 r., wielkość zapasów ponownie wzrosła i nie cała przewidywana produkcja została sprzedana. W okresie objętym dochodzeniem zapasy ponownie zmniejszyły się wraz ze zmniejszeniem wielkości produkcji. Ze względu na fakt, iż wielkość sprzedaży spadała wraz z kurczącym się rynkiem zarówno w 2022 r., jak i w okresie objętym dochodzeniem, zapasy wyrażone jako odsetek produkcji zaczęły ponownie rosnąć, osiągając w okresie objętym dochodzeniem niemal taki sam poziom jak w 2020 r.

(314)

Rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje i zwrot z inwestycji [objętych próbą] producentów unijnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 11

Rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje i zwrot z inwestycji

(315)

Komisja określiła rentowność trzech objętych próbą producentów unijnych, wyrażając zysk netto przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego klientom niepowiązanym w Unii jako odsetek obrotów z tej sprzedaży.

(316)

Jak pokazano w tabeli 8 powyżej, różnica między cenami sprzedaży przemysłu Unii a jego kosztami produkcji zmniejszała się w każdym roku okresu badanego, a w okresie objętym dochodzeniem przemysł Unii musiał nawet obniżyć swoje ceny sprzedaży poniżej rosnących kosztów produkcji. Pokazuje to, że podczas gdy tłumienie cen występowało w okresie badanym, w okresie objętym dochodzeniem przekształciło się w zaniżanie cen.

(317)

Brak równowagi między rosnącymi kosztami a stłumionymi cenami przełożył się na zmniejszenie rentowności w okresie badanym, przy czym 2021 r. ponownie stanowił wyjątek, jak wyjaśniono poniżej.

(318)

Wzrost rentowności w 2021 r. wynikał ponadto z faktu, że chociaż zysk netto ze sprzedaży jednostkowej w 2021 r. (229 EUR, różnica między jednostkową ceną sprzedaży a jednostkowym kosztem produkcji) był niższy niż zysk netto ze sprzedaży jednostkowej w 2020 r. (268 EUR), przepływy środków pieniężnych nadal rosły w związku ze zwiększaniem się wielkości sprzedaży.

(319)

Ze względu na fakt, że sprzedaż przemysłu Unii zmniejszała się w 2022 r. i w okresie objętym dochodzeniem, a jego ceny nadal były tłumione w 2022 r. i zaniżane w okresie objętym dochodzeniem, rentowność przemysłu spadła o 4,8 punktu procentowego w 2022 r. i o dalsze 16,8 punktu procentowego w okresie objętym dochodzeniem, gwałtownie spadając do wartości ujemnej.

(320)

Inwestycje zmniejszyły się o -4 % w 2021 r., po czym najwyraźniej wzrosły o +8 % w 2022 r. i o kolejne +10 % w okresie objętym dochodzeniem. Taka tendencja wzrostowa jest jednak myląca, a Komisja była w stanie zweryfikować, że widoczny wzrost w 2022 r. i w okresie objętym dochodzeniem można bezpośrednio przypisać jednej inwestycji o wartości około 10 mln EUR na zwiększenie mocy produkcyjnych, rozłożonej na 2022 r. i okres objęty dochodzeniem, którą jeden producent unijny wcześniej zobowiązał się zrealizować i której nie mógł w racjonalny sposób anulować. Jak wykazał ten producent, planowanie, prace przygotowawcze i zamawianie urządzeń miały miejsce przed okresem badanym. Po dostarczeniu sprzętu należało go zainstalować, ponieważ pozostawienie go nieużywanym i wystawionym na działanie różnych czynników byłoby droższe. Bez tych inwestycji ogólne dane liczbowe dotyczące inwestycji objętych próbą producentów unijnych wykazywałyby tendencję spadkową podobną do innych głównych wskaźników szkody.

(321)

Zwrot z inwestycji to procentowy stosunek zysku do wartości księgowej netto inwestycji. Wobec takiego rozwoju sytuacji, wartość stale malała w całym okresie badanym, zmniejszając się z dobrego poziomu +53 % w 2020 r. do wartości mocno ujemnej -67 % w okresie objętym dochodzeniem.

(322)

Zdolność przemysłu Unii do pozyskania kapitału została poważnie naruszona przez spadek rentowności, a także przepływów środków pieniężnych w okresie badanym.

(323)

Wszystkie główne wskaźniki szkody wykazały negatywną tendencję w okresie badanym i, mimo że sytuacja przemysłu Unii tymczasowo się poprawiła w 2021 r., wskaźniki zmniejszyły się w 2022 r., a następnie gwałtownie spadły w okresie objętym dochodzeniem.

(324)

Wielkość produkcji przemysłu Unii spadła o 31 %, a wielkość jego sprzedaży - o 25 % między 2020 r. a okresem objętym dochodzeniem. Spadek ten był bardziej znaczący niż spadek konsumpcji w Unii, która obniżyła się o 22 % w okresie badanym. W związku z tym udział przemysłu Unii w rynku spadł z 49 % w 2020 r. do 47 % w okresie objętym dochodzeniem, przy czym w 2021 r. i na początku 2022 r. miał miejsce tymczasowy wzrost.

(325)

Jednocześnie wielkość przywozu z Chin wzrosła o 17 % w okresie badanym, a udział Chin w rynku zwiększył się z 15 % w 2020 r. do 22 % w okresie objętym dochodzeniem. Przywóz z Chin zmniejszył się tymczasowo o 5 % ze względu na kryzys żeglugowy w latach 2020-2021. Dzięki tymczasowej ochronie przed tanim przywozem z Chin i w związku z rosnącym popytem w czasie pandemii COVID-19, przemysł Unii mógł zwiększyć wielkość i ceny sprzedaży, osiągając nieoczekiwanie wysokie zyski w 2021 r. Ta pozytywna tendencja wynikała jednak z wyjątkowych okoliczności i odwróciła się w okresie objętym dochodzeniem, kiedy to wielkość sprzedaży przemysłu Unii znacznie spadła (o 38 punktów procentowych między 2021 r. a okresem objętym dochodzeniem), podobnie jak rentowność (z 10 % w 2021 r. do -12 % w okresie objętym dochodzeniem).

(326)

Ponadto przemysł Unii musiał zmierzyć się ze znacznym wzrostem kosztów produkcji, które w okresie badanym zwiększyły się o 71 %. Wzrost kosztów wynikał przede wszystkim z podwyższonych cen głównego surowca i energii. Przemysł Unii nie mógł jednak zwiększyć swoich cen sprzedaży w stopniu pozwalającym na zrównoważenie takiego wzrostu kosztów. Ceny sprzedaży zwiększyły się w okresie badanym jedynie o 31 %. Swój szczytowy poziom osiągnęły w 2022 r., po czym znacznie spadły w okresie objętym dochodzeniem, mimo że koszty produkcji nadal się zwiększały. W rezultacie przemysł Unii zaczął ponosić straty w okresie objętym dochodzeniem. Podobne negatywne skutki widoczne są w przypadku przepływów środków pieniężnych i zwrotu z inwestycji.

(327)

Jak już wyjaśniono w motywie 316 powyżej, Komisja stwierdziła, że chiński przywóz po cenach dumpingowych powodował tłumienie cen przemysłu Unii w całym okresie badanym oraz zaniżanie cen w okresie objętym dochodzeniem.

(328)

Podsumowując, chociaż nadzwyczajne okoliczności w 2021 r. umożliwiły przemysłowi Unii osiągnięcie dobrych wyników, na kurczącym się rynku w 2022 r. i w okresie objętym dochodzeniem, przywóz z Chin zwiększał się i zyskiwał udział w rynku, tłumiąc ceny przemysłu Unii, przy jednoczesnym wzroście jego kosztów produkcji. Jest to szczególnie widoczne w okresie objętym dochodzeniem, kiedy ceny przywozu z Chin spadły o jedną czwartą w porównaniu z 2022 r.

(329)

Kilka stron zakwestionowało istnienie szkody dla przemysłu Unii.

(330)

Chińskie Krajowe Stowarzyszenie Przemysłu Lakierniczego („CNCIA”), reprezentujące producentów eksportujących, stwierdziło, że przemysł Unii nie poniósł szkody, i powołało się na niektóre segmenty sprawozdań rocznych kilku producentów unijnych, w szczególności Cinkarna, jednego z nieobjętych próbą producentów unijnych. CNCIA stwierdziło zatem, że: (i) przedsiębiorstwo Cinkarna utrzymało maksymalne poziomy produkcji zgodnie ze swoim sprawozdaniem rocznym za 2022 r., (ii) przedsiębiorstwa Kronos i Cinkarna zwiększyły łączną wartość sprzedaży w latach 2021-2022, (iii) Cinkarna, Tronox i Venator zgłosiły wzrost cen lub przychodów w 2022 r. w porównaniu z poprzednimi latami, (iv) przedsiębiorstwo Cinkarna zgłosiło wzrost zysku i EBITDA w 2022 r., w porównaniu z 2021 r., (v) przedsiębiorstwo Cinkarna planowało podwoić poziom swoich inwestycji w 2023 r.

(331)

Komisja zauważyła na wstępie, że chociaż różni producenci mogą osiągać lepsze lub gorsze wyniki w różnym stopniu, wyniki jednego producenta (Cinkarna), podkreślone w pkt (i), (iv) i (v) powyżej niekoniecznie wskazują na wyniki całego przemysłu Unii. W związku z tym Komisja wybrała reprezentatywną próbę producentów unijnych, aby na jej podstawie wyciągnąć wnioski na temat wskaźników mikroekonomicznych. Ponadto w swojej analizie Komisja skupiła się wyłącznie na wskaźnikach ekonomicznych związanych z produktem objętym dochodzeniem, które wymagają bardziej szczegółowej weryfikacji niż zwykłego sprawdzenia ogólnych danych liczbowych w sprawozdaniu rocznym producenta unijnego. Jeżeli zainteresowana strona uzna, że proponowana próba nie byłaby reprezentatywna dla przemysłu Unii jako całości, ponieważ jedno z przedsiębiorstw objętych próbą osiąga znacznie gorsze wyniki niż reszta ze względu na jakiekolwiek szczególne okoliczności (lub odwrotnie) strona taka powinna wyrazić sprzeciw wobec proponowanej próby producentów unijnych na początku dochodzenia, czego CNCIA nie uczyniło.

(332)

Podobnie Komisja zauważyła, że ocena, o której mowa w pkt (ii) i (iii) powyżej, jest częściowa, gdyż uwzględnia się w niej tylko niektóre wskaźniki szkody, nie biorąc ich pod uwagę w kontekście ogólnej sytuacji przemysłu Unii i rynku unijnego, jak czyni to Komisja przy formułowaniu wniosków w dochodzeniach antydumpingowych. Jak wykazano w tabeli 8 powyżej, średnie jednostkowe ceny sprzedaży przemysłu Unii wzrosły zarówno w 2021, jak i 2022 r. Wzrost cen był jednak spowodowany koniecznością utrzymania rentowności w świetle jednoczesnego wzrostu kosztów produkcji. Ponadto Komisja faktycznie stwierdziła, że ogólna wartość sprzedaży przemysłu Unii wzrosła w 2022 r. w porównaniu z 2021 r. Nie jest to jednak równoznaczne z poprawą wyników na rynku, jak sugerowało CNCIA, ponieważ całkowita wielkość sprzedaży malała. Badanie osobno całkowitej wartości sprzedaży w danym roku nie dostarcza zatem wystarczających informacji.

(333)

Wobec tego Komisja stwierdziła, że elementy wskazane przez CNCIA, wymienione w motywie 330 powyżej, choć faktycznie prawdziwe, nie podważają wniosków Komisji dotyczących sytuacji przemysłu Unii jako całości.

(334)

CNCIA wskazało ponadto, że Komisja w swojej decyzji o zakończeniu dochodzenia antydumpingowego dotyczącego przywozu kwasu winowego pochodzącego z Chin (108) nie stwierdziła szkody, mimo że udział przemysłu Unii w rynku spadł o 21 % w porównaniu ze spadkiem zaledwie o 2 punkty procentowe w niniejszej sprawie. Jak wspomniano w motywie 332 powyżej, Komisja rozważała wszystkie wskaźniki szkody całościowo w kontekście ogólnej sytuacji przemysłu Unii i rynku unijnego, jednak ze względu na fakt, że czynniki te różnią się między sobą w zależności od dochodzenia, ostateczne wnioski formułuje się indywidualnie dla każdego przypadku. Komisja zauważyła w tym względzie, że CNCIA skoncentrowało się tylko na jednym elemencie wspomnianego dochodzenia, podczas gdy decyzja o zakończeniu opierała się na wielu czynnikach, zwłaszcza na rentowności producentów unijnych (109). W każdym razie szczególne okoliczności tej sprawy nie mają wpływu na okoliczności niniejszego dochodzenia.

(335)

CNCIA stwierdziło ponadto, że spadek produkcji zaobserwowany po 2021 r. można przypisać zamknięciu zakładów opisanemu w motywach 294 i 295 powyżej. Jak wynika z kwestionariusza dotyczącego wskaźników makroekonomicznych przedstawionego przez skarżącego, prawie cała wielkość produkcji producentów unijnych spadła zarówno w 2021 r., jak i 2022 r., w ujęciu rok do roku, a nie tylko w tych trzech zakładach. Komisja odrzuciła zatem ten argument, uznając go za bezpodstawny.

(336)

Użytkownik, przedsiębiorstwo PPG Industries Europe Sarl („PPG”), stwierdził ponadto, że nie doszło do tłumienia cen, ponieważ na początku 2024 r. przedsiębiorstwo Venator postanowiło podnieść ceny na całym świecie, w tym w Unii, ze względu na konieczność „rozpoczęcia procesu przywracania marż do zrównoważonych poziomów”, zgodnie z komunikatem prasowym Venator z lutego 2024 r. (110) Nie ma to jednak znaczenia w kontekście powyższej analizy, ponieważ swoje twierdzenia przedsiębiorstwo Venator przedstawiło po okresie objętym dochodzeniem, podczas gdy wszystkie wcześniejsze analizy i oceny dotyczą okresu objętego dochodzeniem i trzech poprzednich lat. Ponadto nie można wyciągać wniosków na temat tłumienia cen z samego faktu, że jeden producent unijny ogłosił wzrost cen. W związku z tym Komisja odrzuciła powyższy argument.

(337)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła na tym etapie, że przemysł Unii poniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(338)

Zgodnie z art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy przywóz towarów po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, spowodował istotną szkodę dla przemysłu Unii. Zgodnie z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała także, czy inne znane czynniki mogły w tym samym czasie również spowodować szkodę dla przemysłu Unii. Komisja dopilnowała, aby ewentualne szkody spowodowane przez inne czynniki niż przywóz towarów po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, nie były łączone z tym przywozem. Te czynniki to: przywóz z innych państw trzecich, wyniki eksportowe producentów unijnych i inne czynniki, takie jak globalny spadek konsumpcji w następstwie pandemii COVID-19, prognozowana poprawa warunków rynkowych, wzrost kosztów produkcji oraz zakaz stosowania TiO₂ o jakości spożywczej w Unii.

(339)

Jak wyjaśniono w motywie 271 powyżej, konsumpcja w Unii zwiększyła się podczas pandemii COVID-19, jako że lockdowny skłoniły ludzi do remontów, co spowodowało wzrost popytu na TiO₂ w 2020 r., a zwłaszcza w 2021 r. Po tak wyraźnym wzroście popytu nastąpił równie wyraźny jego spadek zaobserwowany w 2022 r. i w okresie objętym dochodzeniem. Podczas gdy spadek ten był głównie spowodowany zmniejszeniem zapasów w następstwie rosnącego popytu w latach 2020-2021, dodatkowo zaostrzyły go ogólna presja inflacyjna, która rozpoczęła się w 2022 r., oraz prawdopodobnie obawy o niestabilność rynku spowodowane rosyjską inwazją na Ukrainę.

(340)

Jak pokazano w tabeli 3, przywóz z Chin utrzymywał silną pozycję na rynku unijnym i wzrósł pod względem wielkości o 17 % od 2020 r. do okresu objętego dochodzeniem. Nawet na kurczącym się rynku, jaki obserwowano w 2022 r. i w okresie objętym dochodzeniem, doprowadziło to do znacznego wzrostu udziału Chin w rynku, tj. o 50 % od 2020 r. do okresu objętego dochodzeniem. Tendencja ta jedynie tymczasowo odwróciła się w 2021 r.: wielkość przywozu z Chin i jego udział w rynku zmniejszyły się w tamtym roku odpowiednio o 5 % i 9 %, co można przypisać kryzysowi żeglugowemu, który zmniejszył ilość towarów pochodzących z Chin. W połączeniu ze szczytowym popytem w 2021 r. zapewniło to przemysłowi Unii krótkie odciążenie, umożliwiając mu znaczne zwiększenie wielkości sprzedaży i tymczasowe odzyskanie udziału w rynku (zob. tabela 6 powyżej).

(341)

Gdy tylko kryzys żeglugowy zaczął słabnąć w 2022 r., wielkość przywozu z Chin zaczęła ponownie rosnąć, zwiększając się o 10 % w ujęciu realnym w 2022 r. i o dodatkowe 12 % w okresie objętym dochodzeniem, ze szkodą dla producentów unijnych i przywozu z innych państw trzecich (zob. tabela 12 poniżej). Znajduje to wyraźne odzwierciedlenie w udziale w rynku, gdzie rosnący udział przywozu z Chin idealnie zbiega się z udziałem w rynku producentów unijnych i importu z państw trzecich zarówno w 2022 r., jak i w okresie objętym dochodzeniem.

(342)

Ceny importowe z Chin z również odzwierciedlają powyższe realia rynkowe. Chińskie ceny wraz z kosztami wyładunku utrzymywały się poniżej cen przemysłu Unii przez cały okres badany, z wyjątkiem 2021 r., kiedy to kryzys żeglugowy i koszty transportu z Chin do Europy osiągnęły szczytowy poziom. Ponadto chińskie ceny wraz z kosztami wyładunku były nawet niższe od średnich kosztów produkcji przemysłu Unii zarówno w 2020 r., jak i w okresie objętym dochodzeniem, a w 2022 r. utrzymywały się zasadniczo na tym samym poziomie. Gdyby koszty transportu nie wzrosły w latach 2021-2022. chińskie ceny wraz z kosztami wyładunku mogłyby z łatwością pozostać poniżej jednostkowego kosztu produkcji przemysłu Unii w całym okresie badanym.

(343)

Nawet jeśli tak było, chińskie ceny wyraźnie spowodowały tłumienie cen przemysłu Unii w całym okresie badanym (zob. motyw 284) i zaniżanie cen w okresie objętym dochodzeniem (zob. motyw 286).

(344)

Ponadto, jak już wspomniano w motywach 282 i 283, Komisja ustaliła średni ważony margines podcięcia cenowego wynoszący od 14 % do 15,3 % w odniesieniu do przywozu przez producentów eksportujących objętych próbą na rynek unijny w okresie objętym dochodzeniem, co zbiegło się w czasie z coraz bardziej pogarszającą się sytuacją przemysłu Unii.

(345)

Z analizy wskaźników szkody w motywach 269-337 wynika, że sytuacja gospodarcza przemysłu unijnego pogorszyła się szczególnie pod koniec okresu badanego, co zbiegło się ze znacznym wzrostem przywozu po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, który uznano za podcinający ceny przemysłu Unii w okresie objętym dochodzeniem. Przywóz ten w każdym razie spowodował znaczne tłumienie cen w całym okresie badanym i zaniżanie cen w okresie objętym dochodzeniem, ponieważ przemysł Unii nie był w stanie podnieść swoich cen zgodnie ze wzrostem kosztów produkcji, a nawet musiał je obniżyć poniżej kosztów produkcji w okresie objętym dochodzeniem.

(346)

W związku z powyższym Komisja wstępnie ustaliła, że istnieje związek przyczynowy między istotną szkodą poniesioną przez przemysł Unii a przywozem po cenach dumpingowych z Chin w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Szkoda ta miała odzwierciedlenie zarówno w wielkości, jak i cenach.

(347)

Kilka zainteresowanych stron stwierdziło, że wszelka szkoda poniesiona przez przemysł Unii w okresie badanym nie była spowodowana chińskim przywozem, lecz innymi czynnikami. Obejmują one globalny spadek konsumpcji w następstwie pandemii COVID-19, rosnące koszty produkcji oraz zakaz stosowania TiO₂ o jakości spożywczej w Unii.

(348)

Komisja zbadała, czy i w jakim stopniu czynniki te przyczyniły się do powstania szkody.

(349)

Kilka stron przyznało, że spadek popytu zaobserwowany w 2022 r. i w okresie objętym dochodzeniem był jedynie wynikiem zwykłego pogorszenia koniunktury na cyklicznym rynku TiO₂.

(350)

Po pierwsze, na poparcie tego twierdzenia jeden użytkownik przekazał Komisji dane z badań rynkowych TZMI (111) z listopada 2021 r., przedstawiające zarówno tendencje historyczne, jak i prognozy na przyszłość.

(351)

Komisja zauważyła w tym względzie, że dane z badań rynkowych, o których mowa w motywie 350 dotyczą zagregowanych tendencji w globalnej konsumpcji, w związku z czym mogą nie odzwierciedlać dokładnie sytuacji popytu na rynku unijnym. Wniosek ten potwierdza fakt, że - jak już omówiono w skardze - popyt unijny wykazywał stabilny wzrost w latach 2020 i 2021, przy wzroście o 4 % w ujęciu rok do roku w każdym roku. Ponadto, jak pokazuje tabela 2 powyżej, popyt w Unii, choć faktycznie spadł o 12 % w 2022 r., odnotował bardziej wyraźny spadek o dalsze 14 % w okresie objętym dochodzeniem. Żadna z tych zmian nie jest w pełni zgodna z globalnymi prognozami TZMI, o których mowa w motywie 350.

(352)

Po drugie, dwaj użytkownicy, przedsiębiorstwa Munksjö i Felix, podobnie stwierdzili w swoich odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu, że rynek TiO_{2 ma wysoce cykliczny charakter oraz że domniemana szkoda poniesiona przez przemysł Unii wynika jedynie z kurczącego się rynku w okresie objętym dochodzeniem. Przedsiębiorstwo Munksjö przedłożyło arkusz danych z trzech różnych źródeł badań rynkowych (ICIS, EUWID, i TZMI), przedstawiający zmiany cen TiO2 na rynku unijnym w ciągu ostatnich piętnastu lat, i stwierdziło, że pokazuje to, iż unijny rynek TiO2} przechodził przypuszczalnie trzy cykle kurczenia się i rozwoju od 2008 r. do IV kwartału 2023 r.

(353)

Komisja zauważyła, że dane te rzeczywiście wskazują, iż ceny TiO₂ na rynku unijnym osiągnęły trzy szczytowe wartości w ciągu ostatnich piętnastu lat, w I kwartale 2012 r., w II kwartale 2018 r. i w II kwartale 2022 r. Każdy z tych okresów wyższych cen miał nieco inną długość i naturalnie następował po nim spadek cen. Ogólną tendencją był jednak wzrost cen.

(354)

Mając powyższe na uwadze i po przeanalizowaniu wszystkich dostępnych informacji, Komisja doszła do następujących wniosków na temat sytuacji na unijnym rynku TiO₂.

(355)

Po pierwsze, chociaż popyt TiO_{2 może faktycznie charakteryzować się globalną cyklicznością, nie ma dowodów sugerujących, że jest on wyjątkowy dla rynku TiO2} i zasługuje na szczególną uwagę, ponieważ wszystkie rynki regularnie przechodzą przez etapy kurczenia się i ekspansji.

(356)

Po drugie, nawet jeśli prognozy dotyczące globalnego popytu TZMI mogły być zasadniczo dokładne, okazało się, że nie są one w pełni zgodne z rzeczywistymi zmianami zaobserwowanymi na rynku unijnym, przynajmniej w okresie badanym.

(357)

Po trzecie, na podstawie wszystkich danych, którymi dysponuje Komisja, nie można określić schematu pokazującego z całą pewnością, kiedy na rynku unijnym nastąpi ożywienie lub pogorszenie koniunktury, i w związku z tym stwierdzić, że spadek miał nastąpić w 2023 r.

(358)

Komisja stwierdziła zatem, że nawet jeśli tendencje na rynku światowym zasadniczo trafnie przewidywały wzrost popytu unijnego w latach 2020-2021, a następnie jego spadek, rynek unijny TiO_{2 był dotknięty konkretnymi i nadzwyczajnymi okolicznościami w okresie badanym, które determinowały zmiany w popycie. Jak już wspomniano w motywie 271 powyżej, Komisja stwierdziła, że model gospodarczy „pozostawania w domu” wynikający z lockdownów związanych z pandemią COVID-19 doprowadził do wzrostu popytu na TiO2} w 2020 r., a w szczególności w 2021 r. W związku z tym, nawet gdyby w 2020 r. miał nastąpić wzrost popytu w Unii, pandemia COVID-19 wzmocniła go i spowodowała wzrost popytu również w 2021 r. Po tak dużym wzroście popytu każdy kolejny spadek konsumpcji byłby oczywiście również wyraźny, natomiast spadek ten (w 2022 r. i w okresie objętym dochodzeniem) dodatkowo zaostrzyły a) ogólna presja inflacyjna, która rozpoczęła się w 2022 r. i trwała przez cały okres objęty dochodzeniem oraz prawdopodobnie b) obawy o niestabilność rynku spowodowane rosyjską inwazją na Ukrainę w lutym 2022 r.

(359)

Z kolei niektóre strony stwierdziły, że pogarszająca się sytuacja przemysłu Unii wynikała właśnie ze znacznego spadku popytu w następstwie pandemii COVID-19 i presji inflacyjnej w 2022 r., o których mowa powyżej.

(360)

Komisja zauważyła w tym względzie, że na rynku unijnym nastąpił wyraźny spadek popytu spowodowany zarówno zmniejszeniem zapasów po okresie wysokiego popytu podczas pandemii COVID-19, jak i ogólną presją inflacyjną (zob. motyw 358). Tak kurczący się rynek z pewnością doprowadziłby do spadku wielkości sprzedaży przemysłu Unii, niezależnie od przywozu towarów z Chin po cenach dumpingowych.

(361)

Jednak w normalnych warunkach konkurencji, wielkość sprzedaży wszystkich uczestników na takim rynku zmniejszałaby się w równym stopniu. Natomiast w przedmiotowej sprawie przywóz ze wszystkich innych państw trzecich (z wyłączeniem Chin) i sprzedaż przemysłu Unii (jak pokazano w tabelach 6 i 12 powyżej) prawie wszystkie zmalały zarówno w 2022 r., jak i w okresie objętym dochodzeniem, z kolei przywóz z Chin wzrósł (jak pokazano w tabeli 3 powyżej), co ponownie sugeruje, że gdy ceny transportu zaczęły spadać w 2022 r., chińscy producenci byli w stanie kontynuować sprzedaż swoich produktów na rynku unijnym po cenach dumpingowych, zdobywając udział w rynku ze szkodą dla innych podmiotów.

(362)

W odniesieniu do spadku konsumpcji CNCIA wskazało, że w decyzji Komisji z dnia 27 czerwca 2012 r. dotyczącej przywozu niektórych koncentratów białka sojowego pochodzących z ChRL (112) Komisja uznała spadek konsumpcji o 8 % za wystarczający do przerwania związku przyczynowego. Stowarzyszenie stwierdziło, że biorąc pod uwagę spadek konsumpcji o 14 punktów procentowych w okresie objętym dochodzeniem w porównaniu z 2022 r., Komisja powinna teraz dojść do tego samego wniosku.

(363)

Komisja wskazała w tym względzie, że omawianej sprawy nie zakończono ze względu na to, że spadek popytu osłabił związek przyczynowy między stwierdzonym dumpingiem a istotną szkodą, lecz raczej przede wszystkim ze względu na to, że nie stwierdzono istotnej szkody. Argument ten został zatem odrzucony jako nieważny (113).

(364)

CNCIA stwierdziło ponadto, że spadek sprzedaży w 2022 r. można również przypisać decyzji Unii z tego roku o zakazie stosowania TiO_{2 w żywności przeznaczonej do spożycia przez ludzi (dodatek E171) (114}), i wskazało na sprawozdanie roczne przedsiębiorstwa Tronox za 2022 r., zgodnie z którym była to jedna z przyczyn spadku sprzedaży.

(365)

Zgodnie z informacjami, którymi dysponuje Komisja, specjalne zastosowania TiO₂ stanowią około 4 % całego rynku, a zastosowania do żywności przeznaczonej do spożycia przez ludzi - jeszcze mniejszą część tego udziału. Komisja stwierdziła zatem, że ewentualny wpływ tego zakazu na sprzedaż producentów unijnych był nieznaczny.

(366)

Wielkość przywozu z pozostałych państw trzecich kształtowała się w okresie badanym następująco:

Tabela 12

Przywóz z państw trzecich

(367)

Komisja zauważyła na wstępie, że chociaż przywóz ze Zjednoczonego Królestwa stanowił największą część przywozu do Unii z innego państwa trzeciego (po Chinach), to, zgodnie z informacjami dostępnymi Komisji, jedynymi producentami w Zjednoczonym Królestwie były dwa zakłady stanowiące własność przemysłu Unii. Przywóz ten nie konkurował zatem z przemysłem Unii na rynku unijnym i odbywał się po cenie wyższej od chińskich cen importowych. W związku z tym przywóz ten nie przyczynił się do szkody poniesionej przez przemysł Unii.

(368)

Wielkość przywozu ze wszystkich innych państw trzecich spadała w okresie badanym w coraz szybszym tempie: w 2021 r. nastąpił spadek o 5 %, w 2022 r. o 8 % i w okresie objętym dochodzeniem o 9 %.

(369)

Wielkość przywozu, w szczególności ze Stanów Zjednoczonych i Meksyku, może być postrzegana jako zgodna z tymi samymi tendencjami, które opisano w odniesieniu do sprzedaży przemysłu Unii - wzrost przywozu w 2021 r., w którym popyt był wyjątkowo wysoki, a następnie spadek w 2022 r. i w okresie objętym dochodzeniem. Jednocześnie udziały w rynku zarówno Stanów Zjednoczonych, jak i Meksyku po tymczasowym wzroście w 2021 r. zaczęły spadać w 2022 r. i w okresie objętym dochodzeniem. Przywóz ze wszystkich pozostałych państw trzecich również stracił udział w rynku w okresie objętym dochodzeniem w porównaniu z 2022 r.

(370)

Zainteresowane strony stwierdziły, że przyczyną szkody dla przemysłu Unii był przywóz z Meksyku po niskich cenach, a nie przywóz z Chin. Komisja ustaliła wartość powyżej średniego ważonego marginesu podcięcia cenowego wynoszącego od 14 % do 15,3 % w odniesieniu do przywozu od producentów eksportujących objętych próbą na rynek unijny w okresie objętym dochodzeniem. Komisja zauważyła, że ceny importowe z Meksyku były rzeczywiście niskie. Jednak znacznie wzrosły w okresie objętym dochodzeniem w porównaniu z poprzednimi latami i były wyższe niż ceny importowe z Chin.

(371)

Komisja ustaliła, że ceny wraz z kosztami wyładunku całego chińskiego przywozu znacznie spadły, tj. o 25 % między 2022 r. a okresem objętym dochodzeniem, i doprowadziły do podcięcia cen przemysłu Unii o 18,2 % w okresie objętym dochodzeniem.

(372)

Komisja zbadała następnie znaczenie przywozu z Chin i Meksyku na całym rynku unijnym. Jak pokazują tabele 3 i 12 powyżej, całkowita wielkość przywozu z Chin w okresie objętym dochodzeniem była trzykrotnie większa niż przywóz z Meksyku. Ponadto przywóz z Meksyku stracił udział w rynku w okresie objętym dochodzeniem w porównaniu z 2022 r., podobnie jak cały przywóz ze wszystkich pozostałych państw trzecich (z wyłączeniem Chin). Natomiast przywóz z Chin był jedynym, który uzyskał udział w rynku w okresie objętym dochodzeniem.

(373)

Komisja stwierdziła zatem, że ani przywóz z Meksyku, ani z żadnego innego państwa trzeciego nie osłabił ustalonego związku przyczynowego między przywozem z Chin po cenach dumpingowych a szkodą poniesioną przez przemysł Unii.

(374)

Wielkość wywozu objętych próbą producentów unijnych kształtowała się w okresie badanym następująco:

Tabela 13

Wyniki wywozu objętych próbą producentów unijnych

(375)

Podobnie jak w przypadku wielkości produkcji i sprzedaży krajowej wielkość wywozu przemysłu Unii wzrosła w 2021 r. (aczkolwiek wzrost ten był mniej wyraźny niż w przypadku sprzedaży krajowej), a następnie znacznie spadła w 2022 r. i w okresie objętym dochodzeniem. Ceny eksportowe również wykazywały tę samą tendencję co ceny na rynku unijnym i rosły w 2021 r. i 2022 r., a następnie spadły w okresie objętym dochodzeniem, choć utrzymywały się na znacznie wyższym poziomie niż w 2021 r.

(376)

W okresie badanym przemysł Unii osiągnął wyższe ceny na rynkach eksportowych niż na rynku unijnym. Pomimo tego przemysł Unii nie był jednak w stanie utrzymać ceny eksportowej swojego produktu powyżej kosztów produkcji w okresie objętym dochodzeniem i musiał obniżyć ceny eksportowe również w tamtym roku.

(377)

Skarżący stwierdził, że nieuczciwe praktyki handlowe chińskich producentów eksportujących na wszystkich rynkach utrudniają konkurowanie również na rynkach eksportowych i są przyczyną braku optymalnych wyników w zakresie wywozu. Inne zainteresowane strony ponownie wskazały, że nie ma dowodów na poparcie tego twierdzenia.

(378)

Skarga zawierała dowody potwierdzające ogłoszenie zamknięcia zakładu Chemours na Tajwanie w 2023 r., a skarżący przedstawił dodatkowe materiały w trakcie dochodzenia, wskazujące, że dwóch producentów TiO_{2 w Japonii, Sakai Chemicals i Ishihara Sangyo, ogłosiło planowane zamknięcie zakładów odpowiednio w 2026 r. i 2027 r. Wszystkie te zakłady znajdują się w bliskiej odległości geograficznej od Chin, co sprawia, że chiński wywóz miał nadmierny wpływ na ich wyniki na rynkach krajowych lub regionalnych. Ponadto właściwe organy Brazylii wszczęły własne dochodzenie antydumpingowe przeciwko chińskiemu TiO2}. Komisja stwierdziła zatem, że nie można wykluczyć, iż chiński wywóz osłabia pozycję konkurencyjną przemysłu Unii na innych rynkach, podobnie jak ma to miejsce w przypadku rynku Unii.

(379)

Ponadto Komisja ustaliła, że rentowność sprzedaży eksportowej odzwierciedlała zmiany rentowności sprzedaży unijnej niemal do tego samego punktu procentowego w całym okresie badanym, podczas gdy sprzedaż eksportowa stanowiła około 25 % łącznej sprzedaży producentów unijnych objętych próbą.

(380)

Komisja stwierdziła zatem, że wyniki eksportowe nie były przyczyną szkody dla przemysłu Unii.

(381)

Kilka stron stwierdziło, że wzrost kosztów produkcji jest przyczyną szkody dla przemysłu Unii.

(382)

Chociaż koszty produkcji przemysłu Unii wzrosły w 2021 r., a w szczególności w 2022 r. i w okresie objętym dochodzeniem, przemysł Unii był w stanie podnieść swoje ceny w latach 2021 i 2022, aby utrzymać rentowność. Był jedynie zmuszony do obniżenia cen poniżej kosztów produkcji w okresie objętym dochodzeniem, gdy na kurczącym się rynku ceny przywozu z Chin znacznie spadły przy jednoczesnym wzroście wielkości przywozu, co pozwoliło zdobyć udział w rynku unijnym.

(383)

Zainteresowane strony ponownie wskazały na sprawę białka sojowego z Chin, w której wzrost związany z głównym surowcem zerwał związek przyczynowy. Komisja zwróciła jednak uwagę, że w przedmiotowej sprawie wzrost kosztów produkcji miał charakter globalny ze względu na globalną presję inflacyjną i dotknął wszystkich uczestników rynku w podobnym stopniu, o czym świadczy fakt, że ceny przywozu ze wszystkich innych państw trzecich (z wyjątkiem Chin) znacznie wzrosły w 2022 r., a nawet jeszcze bardziej w okresie objętym dochodzeniem. W szczególności ceny głównego surowca, rudy ilmenitu, które stanowią około jednej trzeciej całkowitych kosztów produkcji, wzrosły na całym świecie o około 80 % w 2022 r. w porównaniu z poziomami z 2020 r. i jedynie nieznacznie spadły w okresie objętym dochodzeniem.

(384)

Komisja stwierdziła zatem, że rosnące koszty produkcji nie przyczyniły się do szkody poniesionej przez przemysł Unii w okresie objętym dochodzeniem.

(385)

3 kwietnia 2024 r. przedsiębiorstwo AkzoNobel przedstawiło dalsze twierdzenia dotyczące braku związku przyczynowego, opierając się na sprawozdaniu na temat globalnej sytuacji na rynku TiO_{2, opublikowanym w lutym 2024 r. przez agencję badań rynkowych, TZMI. W sprawozdaniu zasugerowano, że sytuacja na rynku TiO2} poprawia się i przewidywany jest wzrost cen na rynku unijnym oraz wzrost rentowności producentów unijnych.

(386)

Komisja zauważyła w tym względzie, że chociaż w sprawozdaniu przewiduje się poprawę warunków rynkowych w Europie, to nadal określa się ją jako słabą pod względem szeregu analizowanych wskaźników. Ponadto, jeśli chodzi o ceny w Europie i prognozy dotyczące poprawy rentowności producentów unijnych na ich rynku krajowym, w samym sprawozdaniu uznano, że prognozy dotyczące poziomów cen, które przemysł Unii będzie w stanie osiągnąć, są przynajmniej częściowo sformułowane przy założeniu pozytywnego wyniku niniejszego dochodzenia.

(387)

W związku z tym, nawet gdyby sprawozdanie to przewidywało przyszłe wyniki przemysłu Unii z pełną dokładnością, zasadniczo ta prognoza zakłada scenariusz przywrócenia równych warunków działania na rynku unijnym i nie może być zatem wykorzystywana jako kontrargument dla Komisji, aby nie podejmowała decyzji, na której sama ta prognoza jest - przynajmniej częściowo - oparta.

(388)

Jak słusznie zauważają strony, kilka czynników sprawiło, że sytuacja przemysłu unijnego była trudna. Po pierwsze, w 2022 r. i w okresie objętym dochodzeniem odnotowano wyjątkowy spadek popytu na TiO₂ na rynku unijnym. Po drugie, w obu tych okresach nastąpił znaczny wzrost kosztów energii na rynku unijnym, a koszt ilmenitu wzrósł na całym świecie. Po trzecie, ceny importowe z Meksyku były niższe niż ceny w Chinach w pierwszych trzech latach okresu badanego.

(389)

Żadna z tych okoliczności nie podważa jednak faktu, że (i) w przeciwieństwie do innych państw trzecich wielkość przywozu z Chin wzrastała w całym okresie badanym (przy tymczasowym spowolnieniu spowodowanym wyjątkowymi okolicznościami w 2021 r.); (ii) przywóz z Chin do Europy odbywał się po cenach dumpingowych; (iii) na kurczącym się rynku w 2022 r. i w okresie objętym dochodzeniem przywóz z Chin zdobywał udziały w rynku kosztem udziału w rynku przemysłu Unii i przywozu z innych państw trzecich; oraz że (iv) w okresie objętym dochodzeniem, kiedy ceny przywozu ze wszystkich pozostałych państw utrzymywały się zasadniczo na tym samym poziomie co w 2022 r., cena przywozu z Chin gwałtownie spadła o jedną czwartą wartości z 2022 r., powodując znaczne tłumienie i zaniżanie cen przemysłu Unii.

(390)

W podobnym duchu Komisja rozważyła argumenty przedstawione przez strony dotyczące zamykania zakładów w Unii. Skarżący stwierdził, że trzy zakłady TiO₂ zostały zamknięte w Unii z powodu presji wywieranej przez przywóz z Chin oraz że można było spodziewać się większej liczby zamknięć gdyby nie wyjątkowo sprzyjające warunki pandemii COVID-19. Kilka zainteresowanych stron odniosło się przeciwko temu stwierdzeniu, wskazując, że nie ma dowodów na poparcie tego wniosku oraz że zamknięcia były spowodowane innymi okolicznościami i nie można ich przypisać domniemanemu przywozowi towarów z Chin po cenach dumpingowych. Strony zwróciły uwagę na publiczne oświadczenia przedsiębiorstw, które przypisują ograniczenie produkcji lub zamykanie zakładów niekorzystnym warunkom na rynku, takim jak zmniejszenie popytu, rosnące koszty produkcji i ogólnie złe warunki ekonomiczne, a w szczególności problemom z uzyskaniem wydawanych przez organy regulacyjne zatwierdzeń przez zakład przedsiębiorstwa Venator (jednego z producentów unijnych nieobjętych próbą) w Scarlino.

(391)

W podobnym duchu strony podkreśliły dalsze oświadczenia ze sprawozdań z działalności producentów unijnych (Kronos, Police, Venator, Cinkarna), w których za przyczyny trudnej sytuacji, w jakiej znalazł się przemysł Unii, uznano spadek popytu i wzrost kosztów produkcji. Strony twierdziły, że dowodzi to, iż przywóz z Chin nie może być ogólnie odpowiedzialny za szkodę poniesioną przez przemysł Unii.

(392)

Komisja zauważyła, że chociaż zakład Venator w Scarlino rzeczywiście nie mógł działać z pełną wydajnością ze względu na będące w toku zatwierdzenia wydawane przez organy regulacyjne, z cytowanych oświadczeń zarówno przedsiębiorstwa Kronos, jak i Venator wynika, że decyzje dotyczące poziomu i kontynuacji produkcji podejmowano z uwzględnieniem ogólnie trudnych warunków rynkowych. Jak pokazuje cała powyższa analiza, warunki te obejmowały przywóz z Chin po cenach dumpingowych, co wywierało presję na rynek. Natomiast w szeregu cytowanych sprawozdań wspomina się o tanim chińskim przywozie jako jednym z wyzwań (115).

(393)

Komisja wyróżniła i oddzieliła wpływ wszystkich znanych czynników na sytuację przemysłu Unii od szkodliwych skutków przywozu towarów po cenach dumpingowych. Wpływ malejącego popytu, rosnących kosztów produkcji i przywozu z innych państw trzecich, zwłaszcza z Meksyku, na negatywne zmiany w przemyśle Unii pod względem wielkości sprzedaży, cen i rentowności był tylko częściowy.

(394)

Uwzględniając powyższe, Komisja stwierdziła na tym etapie, że przywóz towarów po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, spowodował istotną szkodę dla przemysłu Unii, a pozostałe czynniki, rozważane osobno lub łącznie, nie naruszyły związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych a istotną szkodą. Na istotną szkodę złożyły się głównie utrata udziału w rynku, podcięcie cenowe i tłumienie cen oraz spadek rentowności, zwrot z inwestycji i przepływy środków pieniężnych.

(395)

Skarżący stwierdził w skardze, że istnieją zakłócenia handlu surowcami w rozumieniu art. 7 ust. 2a rozporządzenia podstawowego.

(396)

W związku z tym w celu przeprowadzenia oceny dotyczącej odpowiedniego poziomu środków w pierwszej kolejności Komisja ustaliła kwotę cła niezbędną do usunięcia szkody poniesionej przez przemysł Unii w przypadku braku zakłóceń w rozumieniu w art. 7 ust. 2a rozporządzenia podstawowego.

(397)

Następnie Komisja zbadała, czy margines dumpingu objętych próbą producentów eksportujących jest wyższy niż ich margines szkody.

(398)

Szkoda zostałaby usunięta, gdyby przemysł Unii był w stanie osiągnąć zysk docelowy dzięki sprzedaży po cenie docelowej w rozumieniu art. 7 ust. 2c i 2d rozporządzenia podstawowego.

(399)

Zgodnie z art. 7 ust. 2c rozporządzenia podstawowego przy ustalaniu zysku docelowego Komisja wzięła pod uwagę następujące czynniki: poziom rentowności przed wzrostem przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, poziom rentowności potrzebny do pokrycia pełnych kosztów i inwestycji, działalności badawczo-rozwojowej i innowacji oraz poziom rentowności spodziewany w normalnych warunkach konkurencji. Taka marża zysku nie powinna być niższa niż 6 %.

(400)

Na pierwszym etapie Komisja ustaliła zysk podstawowy, pokrywający pełne koszty w normalnych warunkach konkurencji.

(401)

Zarówno PPG, jak i CNCIA sprzeciwiły się zbyt wysokiemu zyskowi docelowemu zaproponowanemu w skardze (10,2 %). Przedsiębiorstwo PPG stwierdziło, że żaden rok w okresie objętym dochodzeniem nie był odpowiedni do ustalenia zysku podstawowego ze względu na wyjątkową sytuację gospodarczą w każdym roku, przywołując wnioski samej Komisji z dochodzenia antydumpingowego dotyczącego przywozu niektórych politereftalanów etylenu pochodzących z Chin (116). Przedsiębiorstwo to wspomniało także, że ze względu na fakt, iż przemysł Unii był w stanie prowadzić sprzedaż po cenach wyższych od kosztów produkcji w okresie badanym, zysk podstawowy powinien zostać ustalony jako średni zysk ze wszystkich czterech lat. CNCIA stwierdziło ponadto, że Komisja powinna zastosować ten sam zysk podstawowy, jaki zastosowała w dochodzeniu antydumpingowym w sprawie przywozu elektrolitycznych dwutlenków manganu pochodzących z Chin (117), ponieważ EDM jest związkiem nieorganicznym, podobnie jak TiO₂.

(402)

Komisja zauważyła, że twierdzenie dotyczące cen sprzedaży producentów unijnych mogło być trafne w odniesieniu do okresu badanego podanego w skardze, ale nie było już odpowiednie w odniesieniu do okresu objętego dochodzeniem stosowanym przez Komisję. Jak wykazano powyżej, ceny sprzedaży przemysłu Unii były znacznie niższe od kosztów produkcji w okresie objętym dochodzeniem. Wszelka rentowność, która zostałaby ustalona z uwzględnieniem wyników przemysłu Unii w tamtym roku, nie odzwierciedlałaby zatem rentowności niezbędnej do odzyskania pełnych kosztów.

(403)

Jeśli chodzi o twierdzenie CNCIA, sam fakt, że zarówno EDM, jak i TiO₂ są chemikaliami nieorganicznymi, nie oznacza, że ich producenci działają na podobnych rynkach lub że ich wyniki byłyby porównywalne, i Komisji nie przedstawiono żadnych dowodów sugerujących, że istotnie tak by było.

(404)

Komisja zauważyła, że w okresie badanym udział przywozu z Chin w rynku był najniższy w 2021 r., a rentowność i przepływy środków pieniężnych - najbardziej dodatnie. Spadek przywozu z Chin zaobserwowany w tym roku był jednak, jak wyjaśniono powyżej, spowodowany wyjątkowymi okolicznościami w postaci kryzysu żeglugowego. W połączeniu z rosnącym popytem spowodowanym lockdownami związanymi z COVID-19 wyniki przemysłu Unii były w tym roku wyjątkowo pozytywne. Komisja stwierdziła zatem, że 2021 r. nie kwalifikuje się jako rok reprezentatywny do celów zapewnienia zysku podstawowego zgodnie z art. 7 ust. 2c rozporządzenia podstawowego.

(405)

Ponadto podobnie jak w 2021 r. również w 2020 r. miały wpływ korzystne okoliczności związane ze wzrostem konsumpcji ze względu na model „pozostawania w domu” podczas lockdownów związanych z COVID-19, nawet jeśli w mniejszym stopniu. Na podstawie informacji dostępnych na tym etapie Komisja stwierdziła, że 2020 r. również nie kwalifikuje się jako rok reprezentatywny do celów zapewnienia zysku podstawowego zgodnie z art. 7 ust. 2c rozporządzenia podstawowego.

(406)

Ponadto wzrost przywozu z Chin i gwałtowne pogorszenie koniunktury w przemyśle Unii, które rozpoczęły się w 2022 r. i trwały w okresie objętym dochodzeniem, nie kwalifikowałyby się do żadnego z tych lat jako reprezentatywne dla zapewnienia zysku podstawowego zgodnie z art. 7 ust. 2c rozporządzenia podstawowego.

(407)

Mając na uwadze okres, w którym panowałyby normalne warunki konkurencji, Komisja zamierzała zbadać rentowność uzyskaną w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Producenci unijni objęci próbą przedstawili dane dotyczące rentowności za trzy lata przed okresem badanym. Komisja nie otrzymała jednak danych dotyczących rentowności odnoszących się wyłącznie do sprzedaży TiO₂ klientom niepowiązanym w Unii od wszystkich trzech producentów unijnych objętych próbą w tych latach. Nie było zatem możliwe ustalenie rentowności, która odnosiłaby się do sprzedaży produktu objętego dochodzeniem klientom niepowiązanym w Unii na podstawie informacji obecnie dostępnych Komisji.

(408)

Ze względu na fakt, że nie ma dowodów na to, iż rentowność wyższa niż 6 % mogłaby zostać osiągnięta w normalnych warunkach konkurencji, Komisja ustaliła zysk podstawowy na poziomie 6 %, zgodnie z art. 7 ust. 2c rozporządzenia podstawowego.

(409)

Dwóch producentów unijnych przedstawiło dowody na to, że ich poziom inwestycji, badań i rozwoju oraz innowacji w okresie badanym byłby wyższy w normalnych warunkach konkurencji. Komisja zweryfikowała te informacje na podstawie planów inwestycyjnych oraz odrzuconych i odroczonych projektów, wykazujących, że inwestycje te zostały rzeczywiście zaplanowane. Twierdzenia obu producentów unijnych uznano za uzasadnione. Aby odzwierciedlić to w zysku docelowym, Komisja obliczyła różnicę między wydatkami na inwestycje, badania i rozwój oraz innowacje w normalnych warunkach konkurencji, przedstawionymi przez przemysł Unii i zweryfikowanymi przez Komisję, a faktycznymi wydatkami na te cele w okresie badanym. Różnica ta, wyrażona jako odsetek obrotów, wyniosła 0,09 %.

(410)

Taką różnicę w wydatkach na inwestycje, badania i rozwój oraz innowacje w wysokości 0,09 % dodano do zysku podstawowego w wysokości 6 % wspomnianego w motywie 398, co doprowadziło do ustalenia zysku docelowego na poziomie 6,09 %.

(411)

Na koniec, zgodnie z art. 7 ust. 2d rozporządzenia podstawowego, Komisja oceniła przyszłe koszty wynikające z wielostronnych umów środowiskowych i protokołów do tych umów, których Unia jest stroną, oraz konwencji MOP wymienionych w załączniku Ia, które to koszty przemysł Unii poniesie w okresie stosowania środka zgodnie z art. 11 ust. 2. Na podstawie dostępnych dowodów Komisja ustaliła koszty dodatkowe w wysokości 60,68 EUR/t.

(412)

Na tej podstawie Komisja obliczyła niewyrządzające szkody ceny w wysokości [3 400-3 800] EUR/t i [3 600-4 000] EUR/t dla produktu podobnego przemysłu Unii, dodając wyżej wspomnianą docelową marżę zysku (zob. motyw 410 powyżej) do kosztów produkcji trzech producentów unijnych w okresie objętym dochodzeniem, a następnie dodając dostosowania przewidziane w art. 7 ust. 2d w odniesieniu do poszczególnych rodzajów produktu.

(413)

Komisja ustaliła następnie margines szkody poprzez porównanie średniej ważonej ceny importowej objętych próbą współpracujących producentów eksportujących w państwie, którego dotyczy postępowanie, ustalonej na potrzeby obliczeń podcięcia cenowego, ze średnią ważoną niewyrządzającej szkody ceny produktu podobnego sprzedawanego przez trzech producentów unijnych na rynku unijnym w okresie objętym dochodzeniem. Wszelkie różnice wynikające z tego porównania zostały wyrażone jako odsetek średniej ważonej wartości importowej CIF.

(414)

Poziom usuwający szkodę dla „pozostałych przedsiębiorstw współpracujących” oraz dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw” obliczono w ten sam sposób co margines dumpingu dla tych przedsiębiorstw (zob. motywy 255-259).

(415)

W niniejszej sprawie skarżący stwierdził istnienie zakłóceń handlu surowcami w rozumieniu art. 7 ust. 2a rozporządzenia podstawowego. W związku z tym w celu przeprowadzenia oceny dotyczącej odpowiedniego poziomu środków w pierwszej kolejności Komisja ustaliła kwotę cła niezbędną do usunięcia szkody poniesionej przez przemysł Unii w przypadku braku zakłóceń w rozumieniu w art. 7 ust. 2a rozporządzenia podstawowego. Następnie Komisja zbadała, czy margines dumpingu objętych próbą producentów eksportujących jest wyższy niż ich margines szkody (zob. motywy 417-418 poniżej).

(416)

Jak wyjaśniono w zawiadomieniu o wszczęciu, skarżący przedstawił Komisji wystarczające dowody na występowanie zakłóceń handlu surowcami w państwie, którego dotyczy postępowanie, w odniesieniu do produktu objętego dochodzeniem. Zgodnie z dowodami przedstawionymi w skardze ilmenit, który stanowi 25 % kosztów produkcji produktu objętego dochodzeniem, jest wydobywany na własne potrzeby w Chinach. Ponadto w Chinach nie przysługuje zwrot podatku VAT przy wywozie w odniesieniu do ilmenitu. Oba te środki wymieniono w art. 7 ust. 2a akapit drugi rozporządzenia podstawowego jako zakłócenia handlu surowcami. W związku z powyższym, zgodnie z art. 7 ust. 2a rozporządzenia podstawowego, w toku dochodzenia zbadano zarzut dotyczący zakłóceń w celu sprawdzenia, czy - w stosownych przypadkach - do usunięcia szkody wystarczy cło niższe od marginesu dumpingu.

(417)

Ponieważ jednak marginesy odpowiednie do usunięcia szkody są wyższe niż marginesy dumpingu, Komisja uznała, że na tym etapie zajęcie się tym aspektem nie było konieczne.

(418)

W następstwie powyższej oceny Komisja stwierdziła, że właściwe jest określenie kwoty ceł tymczasowych zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(419)

W wyniku powyższej oceny wysokości tymczasowego cła antydumpingowego powinny zostać ustalone zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w sposób przedstawiony poniżej:

(420)

Po podjęciu decyzji o zastosowaniu art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy może jasno stwierdzić, że wprowadzenie środków w tym przypadku nie leży w interesie Unii, mimo iż stwierdzono wystąpienie dumpingu wyrządzającego szkodę, zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego.

(421)

Interes Unii określono na podstawie oceny wszystkich różnorodnych interesów, których dotyczy sprawa, w tym interesu przemysłu Unii, importerów niepowiązanych, przedsiębiorstw handlowych i użytkowników.

(422)

Należy przypomnieć, że przemysł Unii składa się z jedenastu producentów, których sprzedaż i rentowność uległy znacznemu pogorszeniu w drugiej połowie okresu badanego, co w konsekwencji miało negatywny wpływ na ich udział w rynku, poziom zapasów, inwestycje, zwrot z inwestycji i przepływy środków pieniężnych. Na tym etapie Komisja stwierdziła, że przemysł Unii poniósł istotną szkodę spowodowaną przywozem towarów po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie (zob. motyw 337 powyżej).

(423)

Jeżeli środki tymczasowe nie zostaną nałożone, prawdopodobnie w wyniku presji cenowej ze strony przywozu towarów po cenach dumpingowych niska rentowność i inne wskaźniki finansowe zmuszą przemysł Unii do zaprzestania produkcji TiO₂. Po wprowadzeniu tymczasowych środków antydumpingowych oczekuje się jednak, że wielkość sprzedaży i ceny przemysłu Unii na rynku unijnym wzrosną, co poprawi rentowność i inne wskaźniki finansowe tego przemysłu oraz zapobiegnie zamknięciu produkcji.

(424)

Jest zatem oczywiste, że tymczasowe środki antydumpingowe byłyby korzystne z punktu widzenia interesu przemysłu Unii.

(425)

Importer niepowiązany, o którym mowa w motywie 10, ostatecznie nie przedstawił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Komisja nie otrzymała odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od importerów i przedsiębiorstw handlowych.

(426)

Na tej podstawie Komisja wstępnie stwierdziła, że wprowadzenie środków antydumpingowych prawdopodobnie nie będzie miało negatywnego wpływu na sytuację importerów i przedsiębiorstw handlowych w Unii.

(427)

W niniejszym dochodzeniu uczestniczyło łącznie 23 użytkowników i stowarzyszenia użytkowników sprzeciwiające się nałożeniu ceł. Spośród nich sześciu użytkowników przedłożyło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Pozostałe strony przedstawiły uwagi.

(428)

TiO₂ stosuje się głównie w sektorze farb i powłok, który stanowi ponad 60 % rynku, przy czym farby architektoniczne i przemysłowe stanowią około 55 % całkowitego popytu, a przemysłowe farby drukarskie - około 5 %. Drugim co do wielkości segmentem rynku jest przemysł tworzyw sztucznych na poziomie około 25 %, następnie papier - 12 % i specjalistyczne zastosowania - 4 %. Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od użytkowników działających w sektorach farb i powłok, farb graficznych, papieru laminowanego i tworzyw sztucznych. Wszystkie sześć odpowiedzi zostało zweryfikowanych w siedzibach użytkowników.

(429)

Prawdopodobne skutki tych środków byłyby różne dla użytkowników, w zależności od segmentu rynku niższego szczebla, na którym działają. Komisja przeanalizowała oddzielnie sytuację użytkowników TiO_{2 do bardziej specjalnych zastosowań, takich jak papier laminowany i farby drukarskie (użytkownicy ci również złożyli wnioski dotyczące zakresu produktu) oraz użytkowników TiO2} w jego głównym zastosowaniu w farbach, powłokach i tworzywach sztucznych.

(430)

Po pierwsze, spośród sześciu użytkowników, których odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu zostały zweryfikowane przez Komisję, producenci papieru laminowanego będą grupą najbardziej dotknięta skutkami potencjalnych środków. TiO_{2 stanowi około [25-35] % ich całkowitych kosztów produkcji, a około [10-40] % pozyskiwanego przez nich TiO2 pochodzi z Chin. Obaj użytkownicy wykazali również, że w okresie objętym dochodzeniem działali przy niskiej lub wręcz ujemnej rentowności. Komisja oszacowała, że gdyby cła zostały nałożone, a wszystkie pozostałe czynniki pozostałyby takie same, ich rentowność spadłaby o około [2-3] punkty procentowe. Jak jednak wskazano w motywie 52 powyżej, ci dwaj użytkownicy pozyskują znaczną większość swojego TiO2} ze źródeł innych niż Chiny, w związku z czym Komisja stwierdziła, że obaj użytkownicy mieli wystarczające alternatywne źródła dostaw.

(431)

Po drugie, Flint Group, producent farb graficznych, przedstawił dowody wykazujące, że produkty zawierające TiO_{2 generują jedynie ograniczoną część jego łącznego obrotu, a chiński TiO2 stanowi jedynie część kosztów produkcji tych produktów. Ze względu na złożoność struktury korporacyjnej Flint oraz fakt, że przedsiębiorstwo to wytwarza w szeregu zakładów w Unii dużą liczbę receptur farb drukarskich, które zawierają pewną ilość TiO2, przedsiębiorstwo Flint nie było w stanie przedstawić dokładnych danych liczbowych dotyczących rentowności swojego segmentu działalności związanego z TiO2}. Flint wykazało jednak dobrą rentowność na poziomie całego przedsiębiorstwa w okresie objętym dochodzeniem.

(432)

Na podstawie dostępnych informacji Komisja stwierdziła, że gdyby nałożono cła antydumpingowe i wszystkie pozostałe czynniki pozostałyby takie same, rentowność przedsiębiorstwa w segmencie działalności związanym z TiO_{2 prawdopodobnie spadłaby o mniej niż jeden punkt procentowy (118), biorąc pod uwagę niski udział TiO2} w łącznym obrocie i kosztach produkcji. Niemniej spółka pozostałaby rentowna. Komisja nie mogła określić wpływu na ogólną rentowność grupy, ale efekt byłby jeszcze mniej wyraźny. Komisja stwierdziła zatem, że cła nie miałyby znaczącego wpływu na przedsiębiorstwo Flint.

(433)

Po trzecie, dwóch innych użytkowników, AkzoNobel i Sherwin-Williams Italy SRL („Sherwin-Williams”), zalicza się do dużych producentów farb i powłok. Producenci farb i powłok są największymi użytkownikami TiO_{2 w ujęciu realnym. Wpływ ceł na wyniki tej kategorii użytkowników byłby znacznie mniej wyraźny. Przedsiębiorstwo AkzoNobel wypełniło kwestionariusz na poziomie wszystkich podmiotów obecnych w Unii. Chiński TiO2 ma znikomy udział w ich całkowitych kosztach produkcji i podmioty te były rentowne w okresie objętym dochodzeniem. Przedsiębiorstwo Sherwin-Williams udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu w odniesieniu do dwóch podmiotów, które najbardziej odczułyby skutki ceł, oraz w odniesieniu do całej działalności gospodarczej Unii. Chiński TiO2 stanowi jedynie niewielką część łącznych kosztów produkcji tych dwóch podmiotów łącznie. Chociaż rentowność ich produktów zawierających TiO2} była niska w okresie objętym dochodzeniem, oba podmioty Sherwin-Williams wykazały ogólnie dobrą rentowność. Łączny obrót tych dwóch zakładów stanowi niewielką część całkowitego obrotu przedsiębiorstwa Sherwin-Williams w Unii, które było rentowne w okresie objętym dochodzeniem. Komisja stwierdziła zatem, że obaj użytkownicy, nawet jeśli nie byliby w stanie przenieść takiego wzrostu kosztów na konsumentów, będą w stanie wchłonąć środki.

(434)

Ponadto przedsiębiorstwo Schulman Plastics, duży unijny producent tworzyw sztucznych i powiązanych materiałów, udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu w odniesieniu do jednego ze swoich zakładów, skoncentrowanego na działalności związanej z MW, na który cła będą miały największy wpływ. Zakład ten pozyskuje jedynie część TiO_{2 z Chin, ale TiO2} stanowi zdecydowaną większość jego całkowitych kosztów produkcji. Rentowność w obszarze działalności związanej z MW w okresie objętym dochodzeniem była dobra, a cały zakład osiągał jeszcze lepsze wyniki niż sam obszar działalności związanej z MW. Chociaż przedmiotowe środki z pewnością wpłyną na rentowność tego przedsiębiorstwa w największym stopniu pośród wszystkich użytkowników ze względu na jego strukturę kosztów, Komisja oszacowała, że nawet jeśli przedsiębiorstwo nie będzie w stanie przenieść takiego wzrostu kosztów na swoich klientów, nadal pozostanie rentowne.

(435)

Jak wykazano w niniejszej sekcji, większość użytkowników, którzy udzielili odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, pozostałaby rentowna nawet po uwzględnieniu tymczasowych ceł antydumpingowych. Ponadto mieli oni dostęp do innych źródeł zaopatrzenia. Komisja stwierdziła zatem, że środki te nie będą miały nieproporcjonalnie negatywnego wpływu na użytkowników. Dwóch użytkowników (Felix i Sherwin-Williams), zatrudniających łącznie około 1 000 osób, odnotowało straty w segmencie TiO₂ w okresie objętym dochodzeniem. Z powodów wyjaśnionych w motywach 430 i 433 powyżej Komisja nie uznała jednak, że ich sytuacja ulegnie poważnemu pogorszeniu w wyniku wprowadzenia środków. I odwrotnie, jeśli producenci unijni zakończą działalność, wyeliminuje to dużą część podaży dla wszystkich użytkowników.

(436)

Kilku użytkowników, stowarzyszenia użytkowników i CNCIA przedstawiło oświadczenia pisemne, w których stwierdziło, że nałożenie ceł byłoby sprzeczne z interesem Unii.

(437)

Po pierwsze, użytkownicy podnieśli, że w Unii istnieje ograniczona liczba producentów TiO_{2, a ich moce produkcyjne nie są wystarczające do zaspokojenia popytu w Unii. W związku z tym potrzebne są różne źródła dostaw, a obecność chińskiego przywozu TiO2 na rynku jest konieczna, aby umożliwić normalne funkcjonowanie rynku. Jeden użytkownik stwierdził, że branże niższego szczebla często borykały się z okresami skrajnego niedoboru TiO2, jako że wszystkie zostały objęte alokacją i mogły otrzymywać od producentów unijnych jedynie ograniczoną ilość swojego zapotrzebowania na TiO2}. Ponadto podnoszono, że przywóz z Chin stanie się podstawowym źródłem dostaw do Unii ze względu na zamknięcie zakładów unijnych. Użytkownicy stwierdzili ponadto, że cła antydumpingowe wyeliminowałyby dostawy z Chin i sprawiłyby, że użytkownicy byliby jeszcze bardziej podatni na niedobory dostaw w 2021/2022 r.

(438)

Komisja przypomniała w tym względzie, że cła antydumpingowe nie mają w założeniu zamykać rynku unijnego dla przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, lecz raczej zwalczać nieuczciwe praktyki rynkowe i przywrócić równe warunki działania, umożliwiając normalne funkcjonowanie rynku. Nawet jeśli przywóz z Chin całkowicie by zniknął, istnieje wiele innych źródeł zaopatrzenia z licznych państw trzecich, co zapewniłoby stabilność dostaw. Ponadto producenci unijni wykazali w toku dochodzenia, że planowano kilka inwestycji mających na celu zwiększenie mocy produkcyjnych w oczekiwaniu na uregulowanie warunków rynkowych. Jeżeli chodzi o niedobory dostaw w latach 2021-2022, Komisja zauważyła, że problemy z dostawami były w tym okresie spowodowane właśnie długością łańcuchów dostaw, które w związku z tym zostały poważnie zakłócone przez kryzys żeglugowy. W związku z tym utrata mocy produkcyjnych w Unii potencjalnie pogorszyłaby wszelkie takie niedobory dostaw spowodowane wstrząsami w gospodarce światowej w przyszłości. Komisja odrzuciła zatem powyższe argumenty jako bezzasadne.

(439)

Po drugie, niektóre zainteresowane strony twierdziły, że wzrost cen TiO₂ byłby niekorzystny dla ogólnej inflacji w Unii i szczególnie szkodliwy dla ważnego sektora budowlanego, ponieważ jest to kluczowy przemysł niższego szczebla dla producentów farb i powłok. Użytkownicy stwierdzili, że w sektorze budowlanym koszty wciąż rosną i dotkliwie odczuwa się kryzys gospodarczy.

(440)

Komisja zauważyła w tym względzie, że żaden z uczestników z sektora budowlanego nie zarejestrował się jako zainteresowana strona w niniejszym dochodzeniu, aby zgłosić sprzeciw wobec nałożenia ceł. Ponadto nie przedstawiono żadnych dowodów pozwalających określić ilościowo wpływ, jaki nałożenie ceł miałoby na sektor budowlany. Komisja odrzuciła zatem ten argument jako bezzasadny.

(441)

Po trzecie, kilka zainteresowanych stron twierdziło, że użytkownicy i przemysł niższego szczebla nie mogą przenosić dalszego wzrostu kosztów na swoich klientów, ale nie przedstawiło żadnych zasadnych dowodów. Komisja nie była zatem w stanie zweryfikować prawdziwości tego twierdzenia. Wydaje się jednak mało prawdopodobne, aby w ogólnym środowisku inflacyjnym, w którym ceny rosną we wszystkich obszarach, użytkownicy nie mogli podnieść swoich cen, aby zrównoważyć niewielki wpływ, jaki cła antydumpingowe mogą mieć na ich koszty produkcji. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(442)

Po czwarte, kilku użytkowników stwierdziło ponadto, że dokonują wywozu większości swojej produkcji (takiej jak ceramika), a ponieważ w dużej mierze polegają na TiO_{2, jakikolwiek wzrost kosztów TiO2} wynikający z niniejszego dochodzenia postawi ich w niekorzystnej sytuacji w porównaniu z ich konkurentami działającymi poza Unią i zwiększy ryzyko przeniesienia produkcji rynku niższego szczebla za granicę.

(443)

Użytkownicy ci nie przedstawili jednak możliwych do zweryfikowania informacji potwierdzających (takich jak odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu), które pozwoliłyby Komisji określić wagę chińskiego TiO₂ w ich strukturze kosztów i dokładnie ocenić wpływ na ich wyniki w Unii. W związku z tym Komisja odrzuciła powyższy argument.

(444)

Po piąte, kilku innych użytkowników - producentów przedmieszek - stwierdziło, że konkurenci spoza Unii będą w stanie uzyskać chiński TiO_{2 po znacznie niższych kosztach i sprzedawać swoje produkty do Unii w sposób bardziej konkurencyjny. Ich produkt zawiera ponad [75-80] % TiO2}, w związku z czym użytkownicy przyznali, że różnica cenowa w wysokości 50 % sprawi, iż produkty staną się całkowicie niekonkurencyjne, co może potencjalnie zmusić ich do zamknięcia zakładów w Unii. Przemysł niższego szczebla również stanie się mniej konkurencyjny na rynkach krajowych i eksportowych.

(445)

Komisja zauważyła w tym względzie, że Stany Zjednoczone wprowadziły już cła antydumpingowe wobec chińskiego TiO_{2, natomiast Brazylia wszczęła własne dochodzenie antydumpingowe w kwietniu 2024 r. W związku z tym inne rynki podejmują już środki w celu skorygowania zakłócających praktyk chińskiego przywozu towarów po cenach dumpingowych. Komisja uznała również, że nawet gdyby doszło do przesunięcia handlu TiO2 z Chin na inne rynki państw trzecich, co zmniejszyłoby konkurencyjność przemysłu niższego szczebla, miałoby to nadal mniej negatywny wpływ na te gałęzie przemysłu niż zniknięcie unijnych producentów TiO2}, co naraziłoby przemysł niższego szczebla na niedobory dostaw i poważniejsze wstrząsy podażowe.

(446)

Na podstawie powyższego Komisja doszła do wniosku, że na obecnym etapie dochodzenia nie ma przekonujących powodów, aby stwierdzić, iż wprowadzenie środków tymczasowych w odniesieniu do przywozu TiO₂ pochodzącego z Chin nie leży w interesie Unii.

(447)

Biorąc pod uwagę wnioski Komisji dotyczące dumpingu, wynikającej z niego szkody, związku przyczynowego, poziomu środków i interesu Unii, należy wprowadzić środki tymczasowe, aby zapobiec dalszemu wyrządzaniu szkody przemysłowi Unii przez przywóz towarów po cenach dumpingowych.

(448)

W odniesieniu do przywozu TiO₂ pochodzącego z państwa, którego dotyczy postępowanie, należy wprowadzić tymczasowe środki antydumpingowe zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Komisja stwierdziła, że odpowiednim poziomem do usunięcia szkody powinien być margines dumpingu.

(449)

W związku z powyższym stawki tymczasowego cła antydumpingowego, wyrażone w cenach CIF na granicy Unii przed ocleniem, powinny być następujące:

(450)

Indywidualne stawki cła antydumpingowego dla poszczególnych przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu zostały ustanowione na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną w toku dochodzenia, dotyczącą tych przedsiębiorstw. Te stawki celne mają zastosowanie wyłącznie do przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z państwa, którego dotyczy postępowanie, oraz produkowanego przez wymienione podmioty prawne.

(451)

Przywóz produktu objętego postępowaniem, wyprodukowanego przez dowolne inne przedsiębiorstwo, które nie zostało konkretnie wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, w tym podmioty powiązane z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, powinien podlegać stawce cła mającej zastosowanie do „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”. Nie powinny one być objęte żadną z indywidualnych stawek cła antydumpingowego.

(452)

W celu zminimalizowania ryzyka obchodzenia cła w związku z różnicą w stawkach celnych potrzebne są szczególne środki gwarantujące stosowanie indywidualnych ceł antydumpingowych. Przedsiębiorstwa, na które nałożono indywidualne cła antydumpingowe, muszą przedstawić ważną fakturę handlową organom celnym państwa członkowskiego. Faktura musi spełniać wymogi określone w art. 1 ust. 3 niniejszego rozporządzenia. Przywóz, któremu nie towarzyszy taka faktura, powinien zostać objęty cłem antydumpingowym obowiązującym wobec „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(453)

Mimo że przedstawienie tej faktury jest konieczne, aby organy celne państw członkowskich zastosowały indywidualne stawki cła antydumpingowego wobec przywozu, nie jest ona jedynym elementem branym pod uwagę przez organy celne. Organy celne państw członkowskich muszą bowiem przeprowadzić zwykłą kontrolę, nawet jeśli otrzymają fakturę spełniająca wszystkie wymogi określone w art. 1 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, i podobnie jak we wszystkich innych przypadkach mogą one żądać dodatkowych dokumentów (dokumentów przewozowych itp.) do celów weryfikacji dokładności danych zawartych w oświadczeniu oraz zapewnienia zasadności późniejszego zastosowania stawki należności celnej zgodnie z prawem celnym.