(1)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2019/159 (3) („rozporządzenie w sprawie ostatecznych środków ochronnych”) Komisja Europejska („Komisja”) wprowadziła ostateczny środek ochronny na niektóre wyroby ze stali („środek ochronny”), który składa się z kontyngentów taryfowych w odniesieniu do niektórych wyrobów ze stali („produkt objęty postępowaniem”) obejmujących 26 kategorii wyrobów ze stali, ustalonych na poziomach pozwalających zachować tradycyjne przepływy handlowe w podziale na kategorie produktu. Cło taryfowe w wysokości 25 % stosuje się tylko w przypadku przekroczenia progów ilościowych w odniesieniu do tych kontyngentów taryfowych. Środek ochronny wprowadzono początkowo na okres trzech lat, do dnia 30 czerwca 2021 r.

(2)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2021/1029 (4) („pierwsze rozporządzenie w sprawie przedłużenia w następstwie przeglądu”) Komisja stwierdziła, że środek jest nadal niezbędny, aby zapobiec poważnej szkodzie lub ją naprawić, oraz że przemysł Unii dostosowuje się. Komisja stwierdziła również, że przedłużenie obowiązywania środka leży w interesie Unii. W związku z tym Komisja postanowiła przedłużyć środek ochronny do dnia 30 czerwca 2024 r.

(3)

W motywie 161 rozporządzenia w sprawie ostatecznych środków ochronnych Komisja zobowiązała się, że „będzie przeprowadzać ocenę sytuacji w regularnych odstępach czasu i rozważy przeprowadzenie przeglądu co najmniej na koniec każdego roku obowiązywania środków”. W związku z tym Komisja przeprowadziła trzy dochodzenia na potrzeby przeglądu funkcjonowania odpowiednio w latach 2019 (5), 2020 (6) i 2022 (7). W czerwcu 2023 r. (8) Komisja oceniła również w ramach dochodzenia przeglądowego, czy uzasadnione jest wcześniejsze zakończenie stosowania środka (9).

(4)

W dniu 12 stycznia 2024 r. do Komisji wpłynął uzasadniony wniosek czternastu państw członkowskich UE o zbadanie, zgodnie z art. 19 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/478 (10) („podstawowe rozporządzenie UE w sprawie środków ochronnych”) oraz art. 16 rozporządzenia (UE) 2015/755, czy należy przedłużyć obowiązywanie istniejącego środka ochronnego. Komisja uznała, że wniosek zawiera wystarczające dowody do wszczęcia dochodzenia przeglądowego w sprawie przedłużenia.

(5)

W związku z tym 9 lutego 2024 r. Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o wszczęciu (11) dotyczące ewentualnego przedłużenia obowiązywania środka ochronnego. Komisja włączyła również do zakresu zawiadomienia zobowiązanie do oceny, czy w przypadku stwierdzenia, że środek ochronny powinien zostać przedłużony, konieczne byłyby jakiekolwiek dostosowania techniczne dotyczące funkcjonowania środka.

(6)

Aby właściwie ocenić, czy środek ochronny jest nadal niezbędny, by zapobiec poważnej szkodzie lub ją naprawić, czy przemysł stalowy Unii się dostosowuje i czy takie przedłużenie jest zgodne z szerszym interesem Unii, Komisja zebrała od przemysłu Unii szczegółowe dane, korzystając z kwestionariuszy (12). Dane te obejmowały m.in. zmiany kluczowych wskaźników gospodarczych i finansowych dla produktu objętego dochodzeniem w latach 2021-2023 („okres badany”), a także dowody na to, że przemysł Unii się dostosowuje.

(7)

Komisja zwróciła się również do zainteresowanych stron i zebrała ich opinie na temat potencjalnego przedłużenia obowiązywania środka oraz wszelkich ewentualnych niezbędnych dostosowań w zakresie funkcjonowania środka, w związku z czym równolegle przeprowadziła dwa różne dochodzenia. W tym celu w zawiadomieniu o wszczęciu wezwano zainteresowane strony do wzięcia udziału w dochodzeniu przez przekazanie na piśmie swoich uwag i dowodów potwierdzających, a także zwrócono się do znanych producentów unijnych produktu objętego postępowaniem i ich zrzeszeń o wypełnienie kwestionariuszy dotyczących szkody. W odniesieniu do przeglądu funkcjonowania Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie opinii i konkretnych dowodów na piśmie w następujących kwestiach:

(8)

Jeśli chodzi o sprawiedliwość proceduralną, dochodzenie przeglądowe dotyczące przedłużenia i funkcjonowania obejmowało dwuetapową procedurę pisemną, w ramach której zainteresowane strony najpierw przedstawiły swoje uwagi, a następnie miały możliwość ustosunkowania się do uwag pozostałych stron. Ogólnie rzecz biorąc, Komisja otrzymała ponad 65 uwag i kontrargumentów od zainteresowanych stron w ustalonych terminach. Komisja otrzymała również ponad 100 indywidualnych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od producentów unijnych.

(9)

Oceniając, czy warunki przedłużenia obowiązywania środka ochronnego zostały spełnione, Komisja przeanalizowała w pierwszej kolejności, czy spełnione zostały wymogi prawne dotyczące przedłużenia obowiązywania środka ochronnego zgodnie z zasadami UE i WTO, a mianowicie czy środek jest niezbędny do zapobieżenia poważnej szkodzie (sekcja 3.2) oraz czy przemysł Unii dostosowuje się (sekcja 3.3). Następnie Komisja oceniła, czy takie przedłużenie byłoby zgodne z ogólnym interesem Unii (zob. sekcja 3.4). Wreszcie w swojej ocenie Komisja należycie uwzględniła uwagi i dowody otrzymane od zainteresowanych stron, jak również wszelkie inne publicznie dostępne informacje dotyczące powyższych kwestii. W sekcji 4 Komisja odniosła się w szczególności do odpowiednich argumentów zainteresowanych stron dotyczących przedłużenia.

(10)

Następnie Komisja oceniła potrzebę wprowadzenia pewnych dostosowań technicznych do środka. Działanie to było zgodne z obszarami określonymi w zawiadomieniu o wszczęciu (zob. motyw (7)) i obejmowało również zmianę techniczną polegającą na włączeniu przywozu z Mozambiku do zakresu środka ochronnego.

(11)

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych i art. 19 ust. 2 podstawowego rozporządzenia UE w sprawie środków ochronnych okres stosowania środka ochronnego może zostać przedłużony, pod warunkiem że środek ochronny jest nadal niezbędny do zapobieżenia poważnej szkodzie dla przemysłu Unii lub naprawienia takiej szkody („test konieczności”) oraz pod warunkiem, że istnieją dowody na to, iż przemysł Unii się dostosowuje. Ponadto art. 22 podstawowego rozporządzenia UE w sprawie środków ochronnych stanowi, że stosowanie środka musi leżeć w interesie Unii.

(12)

W odniesieniu do pierwszego kryterium prawnego Komisja najpierw zbadała sytuację gospodarczą przemysłu Unii na podstawie otrzymanych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu (sekcja 3.2.1). Następnie Komisja oceniła szereg kluczowych czynników w celu określenia prawdopodobnego rozwoju przywozu i wpływu takiej zmiany na producentów unijnych w przypadku braku środka ochronnego („analiza kontrfaktyczna”, zob. sekcja 3.2.2).

(13)

Aby ocenić sytuację gospodarczą unijnego przemysłu stalowego, Komisja rozesłała kwestionariusze do znanych unijnych producentów stali, aby zebrać informacje dotyczące wskaźników szkody związanych z produktem objętym dochodzeniem w okresie badanym. Komisja zwróciła się do znanych unijnych stowarzyszeń przemysłowych (EUROFER - Europejskie Stowarzyszenie Hutnictwa Stali, ESTA - Europejskie Stowarzyszenie Producentów Rur Stalowych i CET - Comité Européen de la Tréfilerie) o rozesłanie kwestionariuszy wśród ich członków. Ponadto Komisja powiadomiła znanych producentów unijnych o wniosku o wypełnienie kwestionariuszy za pośrednictwem otwartego systemu plików (TRON) (13). kwestionariusze udostępniono również na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Handlu Komisji Europejskiej (14). W zawiadomieniu o wszczęciu zawarto również wszystkie stosowne instrukcje dotyczące kwestionariuszy.

(14)

Komisja otrzymała ponad 100 indywidualnych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od członków trzech znanych stowarzyszeń przemysłu Unii, a także od innych producentów unijnych niebędących członkami żadnego stowarzyszenia. Ponadto trzy stowarzyszenia branżowe dokonały konsolidacji danych dostarczonych indywidualnie przez ich członków.

(15)

Komisja dokonała konsolidacji danych otrzymanych bezpośrednio od poszczególnych producentów unijnych i skontrolowała krzyżowo ich dokładność ze zbiorem danych przekazanych przez stowarzyszenia przemysłu Unii podczas specjalnych zdalnych kontroli krzyżowych. Następnie Komisja połączyła odpowiedzi członków stowarzyszeń z odpowiedziami otrzymanymi od producentów niezrzeszonych w jeden skonsolidowany zbiór danych, który stanowił podstawę oceny sytuacji gospodarczej przemysłu Unii.

(16)

Zmiany wskaźników szkody w okresie badanym przedstawiono w tabelach 1-4 poniżej:

(17)

W okresie badanym wielkość produkcji producentów unijnych stale spadała - o 11 % w 2022 r. i o 14 % w 2023 r. w porównaniu z 2021 r. Moce produkcyjne utrzymywały się na stałym poziomie w całym okresie, a zatem wykorzystanie mocy produkcyjnych wykazywało tendencję spadkową, osiągając bardzo niski poziom 67 % w 2023 r. Ponadto akcje spadły o 5 % w 2022 r. i o 3 % w 2023 r. w porównaniu z rokiem 2021.

(18)

Konsumpcja na rynku Unii zaczęła spadać w 2022 r. (-8 %), a tendencja ta utrzymała się w 2023 r. (-14 %) w porównaniu z 2021 r. Zmiany w wielkości sprzedaży krajowej dokonywanej przez producentów unijnych wykazywały bardzo podobną tendencję w okresie badanym (odpowiednio -8 % w 2022 r. i -13 % w 2023 r. w porównaniu z 2021 r.). W okresie badanym udział w rynku przemysłu Unii wzrósł o ponad 0,9 punktu procentowego.

(19)

Jednostkowe ceny sprzedaży wzrosły o 35 % w 2022 r. i o 13 % w 2023 r. w porównaniu z 2021 r. Przepływy środków pieniężnych wzrosły o 113 % w 2022 r. i o 57 % w 2023 r. w porównaniu z rokiem 2021. Zwrot z zainwestowanego kapitału nieznacznie spadł w 2022 r. i osiągnął wartości ujemne w 2023 r. (-2,2 %).

(20)

Wzrost cen i ożywienie po pandemii COVID-19 sprawiły, że przemysł Unii zaczął przynosić zyski w 2021 r. (9,4 %), przy czym w 2022 r. zyski nieznacznie wzrosły (10,3 %). W 2023 r. rentowność gwałtownie spadła, a zysk wyniósł jedynie 0,3 %.

(21)

Zatrudnienie utrzymywało się na stałym poziomie w całym okresie badanym, przy czym w 2023 r. odnotowano spadek o 1 % w porównaniu z 2021 r.

(22)

Wskaźniki szkody wykazały, że w 2021 r. przemysł Unii osiągnął dobry poziom rentowności, w dużej mierze spowodowany wysokimi cenami i silnym ożywieniem popytu po pandemii COVID-19. Od drugiej połowy 2022 r. przemysł Unii zaczął jednak wykazywać oznaki pogorszenia sytuacji. Niektóre ważne wskaźniki, takie jak produkcja, sprzedaż i wykorzystanie mocy produkcyjnych, wykazały tendencję spadkową (16), a koszty energii znacznie wzrosły (17). Pogorszenie większości wskaźników ekonomicznych stało się bardziej dotkliwe w 2023 r., wraz ze spadkiem cen w kontekście kosztów energii wyższych niż średnie poziomy z przeszłości oraz gwałtownym spadkiem sprzedaży krajowej i produkcji na rynku unijnym. W rezultacie wykorzystanie mocy produkcyjnych osiągnęło najniższy poziom w ostatnim dziesięcioleciu, a rentowność drastycznie spadła (osiągając próg rentowności). Chociaż przemysł Unii zyskał prawie jeden punkt procentowy udziału w rynku w 2023 r. w porównaniu z 2021 r. kosztem zmniejszenia rentowności, zmianę tę należy rozpatrywać w kontekście utrzymującej się wysokiej presji przywozu (18), przy czym przywóz osiągnął w okresie badanym wyższy udział w rynku niż w poprzednich okresach (19), jak zostanie to wyjaśnione w sekcji 3.2.2 poniżej.

(23)

Na podstawie powyższych wskaźników (tabele 1-4) Komisja stwierdziła, że stan przemysłu Unii pogorszył się w latach 2021-2023 i że na koniec okresu badanego znajdował się on w niestabilnej sytuacji.

(24)

Zgodnie z podejściem przyjętym w pierwotnym dochodzeniu (20) Komisja oceniła również zmiany wskaźników szkody w podziale na rodziny wyrobów (21). Rodziny wyrobów objęte środkiem ochronnym dotyczącym stali to wyroby płaskie, wyroby długie i rury.

(25)

W tabelach 5-8 przedstawiono zmiany wskaźników szkody w odniesieniu do poszczególnych rodzin wyrobów:

Tabela 5

Produkcja, moce produkcyjne, stopień wykorzystania mocy produkcyjnych, zapasy

Tabela 6

Konsumpcja w Unii, sprzedaż krajowa i udział w rynku

Tabela 7

Jednostkowa cena sprzedaży, rentowność, przepływ środków pieniężnych i zwrot z zainwestowanego kapitału

Tabela 8

Zatrudnienie

(26)

Na podstawie powyższych wskaźników w wyniku analizy w podziale na rodziny wyrobów potwierdzono ustalenia dotyczące produktu objętego postępowaniem: sytuacja gospodarcza przemysłu Unii znacznie się pogorszyła w okresie badanym i obecnie jest niestabilna. Nawet w przypadku rodziny wyrobów, która wykazała się lepszymi wynikami w zakresie rentowności i udziału w rynku (przewody rurowe), odnotowano jednak pogorszenie innych kluczowych wskaźników, takich jak wykorzystanie mocy produkcyjnych, poziomy produkcji i sprzedaży krajowej w okresie badanym.

(27)

Komisja oceniła zmiany w przywozie, zarówno w ujęciu ogólnym, jak i w stosunku do konsumpcji, aby określić zakres presji, jaką mógł on wywierać na rynek unijny w okresie badanym. Ponadto Komisja oceniła zmiany w wykorzystywanych kontyngentach taryfowych (zob. sekcja 3.2.2 lit. b)).

(28)

Przywóz do Unii w 2023 r. zmniejszył się o 17 % w porównaniu z 2021 r., kiedy to osiągnął drugi najwyższy poziom od 2013 r. (22).

Tabela 9

Zmiany w przywozie

(29)

Analiza na poziomie rodziny wyrobów potwierdziła tę ogólną tendencję, jak pokazano w tabeli 10 poniżej.

Tabela 10

Udział przywozu w rynku w odniesieniu do poszczególnych rodzin wyrobów

(30)

Komisja oceniła zmiany w przywozie w porównaniu ze zmianami konsumpcji w tym samym okresie. Poniższy wykres pokazuje, że konsumpcja osiągnęła najwyższy poziom w latach 2017-2018. W 2023 r. odnotowano jednak drastyczny spadek, a konsumpcja osiągnęła najniższy poziom od 2013 r. (23) Z drugiej strony udział przywozu gwałtownie i stale wzrastał do 2018 r., kiedy to w lipcu wprowadzono tymczasowo środek ochronny, i umiarkowanie spadał w kolejnych dwóch latach. Od 2021 r. udział przywozu ponownie jednak wzrósł i utrzymuje się na poziomie znacznie wyższym niż przed wprowadzeniem środka ochronnego. W związku z tym w toku dochodzenia stwierdzono, że poziom presji przywozu pod względem udziału w rynku jest nawet wyższy niż przed wprowadzeniem środka ochronnego (24) i niż poziomy wprowadzone na mocy pierwszego rozporządzenia w sprawie przedłużenia w następstwie przeglądu (25).

(31)

Komisja oceniła również presję przywozu w świetle zmian w wykorzystaniu kontyngentów taryfowych (26). Po pierwsze, Komisja oceniła zmiany w ramach kontyngentu taryfowego od czasu pierwszego rozporządzenia w sprawie przedłużenia w następstwie przeglądu. Dane na poniższym wykresie przedstawiają wielkości kontyngentów taryfowych dostępne na koniec każdego z ostatnich dwóch lat obowiązywania środka (27), pokazując średnie wykorzystanie kontyngentów taryfowych na poziomie około 46 % na koniec ostatniego kwartału roku ochrony (kwiecień-czerwiec), przy czym w latach 4 i 5 nie wykorzystano 7-8,5 mln ton kontyngentu taryfowego. W bieżącym roku obowiązywania środka (28) (dane dostępne do dnia 21 maja 2024 r.) tendencja w zakresie dostępnego kontyngentu taryfowego wydaje się porównywalna. W związku z tym Komisja nie zaobserwowała istotnej zmiany w odniesieniu do ogólnego wykorzystania kontyngentów taryfowych na koniec ostatnich dwóch lat obowiązywania środka, w tym bieżącego roku.

(32)

Po drugie, Komisja oceniła najnowsze zmiany, analizując dotychczasowe wykorzystanie kontyngentów taryfowych w bieżącym roku obowiązywania środka (29) w ujęciu kwartalnym.

(33)

Analiza wykorzystania kontyngentów taryfowych potwierdziła, że wielkości niewykorzystanych kontyngentów taryfowych są znaczne i rosną, osiągając około 7 mln ton na koniec kwartału styczeń-marzec 2024 r. W rezultacie wykorzystanie kontyngentu taryfowego po trzech kwartałach wynosiło 47 %, jak przedstawiono na poniższym wykresie. Przy ocenie presji przywozu należy jednak przeanalizować wskaźnik wykorzystania kontyngentu taryfowego wraz ze zmianami udziału przywozu w sekcji 3.2.2 lit. a), który wykazał średni wzrost w porównaniu z poprzednimi okresami i przy bardziej szczegółowej ocenie, jak ocena przedstawiona w dalszej części niniejszej sekcji. W szczególności biorąc pod uwagę, że wielkości kontyngentów taryfowych wzrosły o około 25 % od 2019 r. ze względu na liberalizację i początkowe zwiększenie kwot oraz że konsumpcja znacznie spadła i nie oczekuje się znaczącego ożywienia w najbliższej przyszłości.

(34)

W rzeczywistości bardziej szczegółowa analiza tych danych wykazała, że średnio w trzech kwartałach poddanych ocenie wyczerpano 21 indywidualnych kontyngentów taryfowych (zarówno krajowych, jak i rezydualnych) w odniesieniu do kilku kategorii produktu. Ich łączna średnia wielkość stanowiła 32 % (prawie dwa miliony ton na kwartał) całkowitej średniej wielkości przywozu w tym samym okresie.

(35)

Jeżeli chodzi o pochodzenie, w toku dochodzenia potwierdzono również, że odpowiednia liczba tych kontyngentów taryfowych została wyczerpana przez niektóre z największych państw wywozu stali do Unii (30), które to państwa wyczerpywały od jednego do nawet ośmiu kontyngentów taryfowych dla poszczególnych krajów w danym kwartale (31). Podobne schematy wywozu zostały już zidentyfikowane przez Komisję w pierwszym rozporządzeniu w sprawie przedłużenia w następstwie przeglądu (32). Ponadto największy kontyngent taryfowy w ramach środka (rezydualny kontyngent taryfowy w kategorii 1) był konsekwentnie wyczerpywany niemal natychmiast w ciągu ostatnich trzech kolejnych kwartałów, co wskazuje na ciągłe oportunistyczne zachowanie ze strony niektórych państw trzecich (33).

(36)

Wyczerpanie kontyngentów taryfowych i tempo takiego wyczerpania w niektórych przypadkach świadczy o tym, że w przypadku tych kontyngentów taryfowych było bardziej prawdopodobne, że bez środka ochronnego na rynek unijny wprowadzone zostałyby dodatkowe ilości. W tym względzie środek ochronny zapobiegał zatem wystąpieniu dodatkowej presji przywozu. W świetle tych danych Komisja stwierdziła zatem, że te schematy wykorzystania kontyngentów taryfowych, które wystąpiły w różnym stopniu we wszystkich rodzinach wyrobów, dodatkowo potwierdziły wysoki poziom presji przywozu na unijnym rynku stali.

(37)

Przywóz do Unii zmniejszył się o 17 % w 2023 r. w porównaniu z 2021 r. (34). Jednocześnie, jak pokazano w tabeli 11 poniżej, w tym samym okresie przywóz na rynek Stanów Zjednoczonych również zmniejszył się o 8 % i nadal był znacznie niższy od wartości szczytowej osiągniętej w 2017 r. przed zastosowaniem środka wprowadzonego przez Stany Zjednoczone na podstawie sekcji 232. W 2023 r. przywóz zmniejszył się o prawie 6 mln ton w porównaniu z 2017 r., czyli w ostatnim roku poprzedzającym wprowadzenie środka na podstawie sekcji 232.

Tabela 11

Przywóz do Stanów Zjednoczonych w tonach

(38)

Po zidentyfikowaniu zmian wielkości przywozu na dwa największe rynki przywozu stali (Unia i Stany Zjednoczone) (36), Komisja przeanalizowała wyniki wywozu państw będących głównymi dostawcami stali do Unii (37) do państw trzecich (innych niż UE i Stany Zjednoczone).

(39)

W tabeli 12 poniżej pokazano, że ogółem w okresie badanym główne państwa wywozu do Unii produktu objętego dochodzeniem znacznie zmniejszyły wielkość wywozu na inne rynki państw trzecich. Indywidualna ocena wyników wywozu tych państw również potwierdziła powszechną negatywną tendencję zmian w wywozie na rynki inne niż Unia i Stany Zjednoczone (38).

Tabela 12

Zmiany wywozu (z wyłączeniem UE i USA) produktu objętego postępowaniem z państw będących głównymi dostawcami stali do UE na rynki trzecie (z wyłączeniem Chin)

(40)

W świetle tych danych Komisja stwierdziła, że oprócz mniejszych wielkości wywozu na rynek unijny (tabela 9) i na rynek amerykański (tabela 11) państwa te zasadniczo nie były w stanie zastąpić swoich wielkości wywozu utraconych na dwóch największych rynkach przywozowych wywozem na inne rynki. W związku z tym, ogólnie rzecz biorąc, główne państwa wywozu stali do Unii straciły znaczną część wielkości wywozu na całym świecie.

(41)

Komisja uzupełniła ponadto swoją ocenę o analizę przeprowadzoną przez OECD w odniesieniu do szerszego zakresu produktów. Dane OECD potwierdziły ocenę własną Komisji, że w okresie badanym wyniki wywozu głównych państw wywozu stali ogólnie rzecz biorąc stale spadały (39).

(42)

Jedyny istotny wyjątek od tej utrzymującej się tendencji dotyczył wyników wywozu z Chin, który wzrósł w 2023 r., osiągając około 95 mln ton wywozu. Stanowiło to wzrost wywozu o 24 mln ton (+40 %) (40). Wzrost wywozu z Chin, z uwagi na jego wielkość, zamaskowałby spadek wywozu stwierdzony dla praktycznie wszystkich innych dużych państw wywozu. Z tego powodu Chiny nie zostały uwzględnione w całościowej analizie przedstawionej w tabeli 12 powyżej.

(43)

W rzeczywistości dodatkowa presja wywierana przez wywóz z Chin znacznie zwiększyła konkurencję na rynkach innych państw trzecich (41). Doprowadziło to do dalszego zmniejszenia dostępności i wielkości rynków wywozowych na całym świecie (42) i przyczyniło się do zmniejszenia wywozu w innych krajach.

(44)

W tym względzie dane OECD wykazały, że pomimo ograniczenia wywozu większości największych eksporterów stali przywóz na wielu dużych rynkach przywozowych z wyjątkiem UE i USA wykazywał tendencję wzrostową (43). Wydaje się, że jest to spowodowane właśnie gwałtownym wzrostem wywozu z Chin przynajmniej na kilku z tych rynków (np. ASEAN (44), Korea, Turcja (45), Brazylia (46)) (47). Ponadto dane z pierwszych miesięcy 2024 r. nie wskazują na to, że ta polityka wywozu z Chin ulega odwróceniu (48).

(45)

W związku z tą zmianą wywozu z Chin Komisja oceniła również korelację i wpływ takiego gwałtownego wzrostu wywozu z Chin do państw trzecich na rynek unijny pod względem przepływów w przywozie.

(46)

Komisja potwierdziła, że przywóz z niektórych miejsc pochodzenia, w których Chiny znacznie zwiększyły swoją działalność wywozową w 2023 r. (w tym z Wietnamu, Indonezji i Malezji) (49), a także z innych państw zwykle konkurujących na takich rynkach azjatyckich z Chinami (Japonia (50)) wzrósł na rynku unijnym w 2023 r. (51) Takie wzrosty były jeszcze bardziej znaczące w porównaniu z okresem poprzedzającym wprowadzenie środka ochronnego. W związku z tym analizowane dane zdecydowanie wskazują, że w ogólnym kontekście słabszej konsumpcji ta silna i rosnąca presja przywozu z Chin na określonych rynkach trzecich skłoniła producentów w niektórych państwach do znalezienia innych rynków wywozowych dla części ich produkcji, w tym rynku unijnego (52).

(47)

W ramach kolejnego kroku Komisja oceniła zmiany w konsumpcji krajowej w głównych państwach (53) wywozu stali w okresie badanym.

Tabela 13

Zmiany konsumpcji na głównych rynkach produkcji stali (w tym w głównych państwach wywozu do UE)

(48)

Z powyższej tabeli 13 (54) wynika, że w ujęciu ogólnym konsumpcja głównych eksporterów stali na rynkach krajowych spadła w 2022 r. (55) o 61 mln ton (-4 %) w porównaniu z 2021 r. (56) Największy spadek całkowitej wielkości zaobserwowano w przypadku konsumpcji w Chinach: odnotowano spadek o 34 mln ton. W 2023 r. ogólny spadek w porównaniu z 2021 r. wyniósł 2 % (-29,2 mln ton).

(49)

Analiza przedstawiona w niniejszej sekcji potwierdziła, że główni eksporterzy stali mają coraz większe trudności z wywozem części swojej produkcji na rynki trzecie (zob. również sekcja 3.2.2 lit. e) i f) poniżej). Ponadto z danych wynika, że skierowanie utraconych wielkości wywozu na ich własne rynki krajowe byłoby prawie niemożliwe ze względu na zmiany konsumpcji. Dla wielu największych dostawców stali do Unii spowodowało to znaczną utratę wielkości sprzedaży zarówno na rynku krajowym, jak i w państwach trzecich.

(50)

Rozwój globalnej nadwyżki mocy produkcyjnych był kluczowym elementem decyzji Komisji stanowiącej podstawę nałożenia ostatecznego środka ochronnego w lutym 2019 r. (57) i przedłużenia jego obowiązywania w czerwcu 2021 r. (58). W ramach obecnego dochodzenia Komisja oceniła najnowsze zmiany w zakresie nadwyżki mocy produkcyjnych w sektorze stali, opierając się na źródłach takich jak Komitet ds. Stali OECD i globalne forum ds. nadwyżki mocy produkcyjnych w przemyśle stalowym, które potwierdzają w swoich ostatnich sprawozdaniach, że nadwyżka mocy produkcyjnych utrzymuje się na bardzo wysokim poziomie (59).

(51)

Według tych źródeł oszacowano, że w 2023 r. światowe moce produkcyjne w zakresie produkcji stali przewyższyły produkcję o ponad 550 mln ton metrycznych. Odpowiada to łącznej produkcji stali w Indiach, obu Amerykach, UE, Japonii i Turcji w 2023 r. (60) i stanowi czterokrotność konsumpcji na rynku unijnym w 2023 r.

(52)

Dane te wykazały zatem, że sytuacja pod względem nadwyżki mocy produkcyjnych nie poprawiła się od czasu wprowadzenia środka ochronnego dotyczącego stali w 2019 r. Wprost przeciwnie, stanowi to poważny problem w sektorze stalowym i nie oczekuje się poprawy w najbliższej przyszłości. Oceniając prawdopodobny rozwój sytuacji w zakresie globalnej nadwyżki mocy produkcyjnych, Komisja potwierdziła również, że sytuacja może ulec dalszemu pogorszeniu. OECD poinformowała, że w latach 2024-2026 (61) planuje się zainstalowanie około 160 mln ton metrycznych nowych mocy produkcyjnych. Takie nowe moce produkcyjne, które są większe niż roczna konsumpcja w Unii, zostałyby dodane w okresie, w którym przewiduje się niewielki wzrost światowego popytu na stal, co groziłoby zwiększeniem luki między mocami produkcyjnymi a popytem, a tym samym pogorszyłoby sytuację związaną z nadwyżką mocy produkcyjnych.

(53)

Ponadto przeanalizowane informacje potwierdziły, że Unia była praktycznie jedynym głównym regionem produkcji stali, w którym zdolności produkcyjne zmniejszyły się w latach 2018-2023, a zatem nie przyczyniły się do obecnych tendencji w zakresie globalnej nadwyżki mocy produkcyjnych (62).

(54)

Komisja dodatkowo potwierdziła te informacje na temat nadwyżki mocy produkcyjnych na podstawie danych z bazy danych CRU (63) dotyczących największych producentów stali na świecie, do których należą główne państwa wywozu stali na rynek Unii.

(55)

W związku z tym Komisja stwierdziła, że nadwyżka mocy produkcyjnych utrzymuje się na bardzo wysokim poziomie i prawdopodobnie jeszcze wzrośnie.

(56)

Oprócz oceny ostatnich zmian globalnej nadwyżki mocy produkcyjnych Komisja przeanalizowała powiązania między rosnącymi nadwyżkami mocy produkcyjnych w niektórych państwach i regionach a zmianami w przywozie do Unii z takich miejsc pochodzenia. Ocena ta opierała się na statystykach dotyczących przywozu, jak również na szczegółowych badaniach dotyczących zmian nadwyżki mocy produkcyjnych przeprowadzonych przez Komitet ds. Stali OECD (64) i globalne forum ds. nadwyżki mocy produkcyjnych w przemyśle stalowym (65).

(57)

Według globalnego forum ds. nadwyżki mocy produkcyjnych w przemyśle stalowym „w ostatnich latach ryzyko nadmiernych inwestycji staje się coraz bardziej widoczne w Azji Południowo-Wschodniej, częściach Bliskiego Wschodu i Afryki, gdzie taki wzrost mocy produkcyjnych znacznie przekracza lokalny popyt na stal”. W dokumencie tym dodano, że „Wietnam, Indonezja i Malezja odnotowały stopy wzrostu zdolności produkcyjnych od 35 % do 95 %, podczas gdy popyt na stal zmniejszył się lub nieznacznie wzrósł (…) oraz że niektóre inne gospodarki Bliskiego Wschodu, Azji Południowej i Afryki Północnej również odnotowują nierównomierny wzrost (np. Iran, Pakistan i Algieria)” (66).

(58)

Co więcej, informacje te były również zgodne z informacjami dostarczonymi na szczeblu krajowym przez OECD, co wskazuje na znaczny wzrost mocy produkcyjnych w tych (jak również innych) miejscach pochodzenia (67). W tym względzie w toku dochodzenia wykazano również, że część tych dodatkowych mocy produkcyjnych wynikała z chińskich inwestycji zagranicznych, w szczególności w regionie ASEAN (68).

(59)

Oceniając zmiany w przywozie do Unii według miejsca pochodzenia, Komisja stwierdziła, że w latach 2022-2023 przywóz z niektórych miejsc pochodzenia (69) gwałtownie wzrósł (70) pomimo obowiązywania środka ochronnego. Przywóz z tych miejsc pochodzenia nie należał do zakresu działań tradycyjnych dostawców Unii, a w niektórych przypadkach prawie nie istniał przed wprowadzeniem środka ochronnego i w pierwszych latach jego stosowania. W związku z tym nie kwalifikował się on do kontyngentu krajowego, dlatego wykorzystywano przestrzeń dostępną w ramach rezydualnych kontyngentów taryfowych do penetracji rynku unijnego w bardzo szybkim tempie i w dużych ilościach. Taka nagła obecność spowodowała znaczące zakłócenia na rynku i w niektórych przypadkach osłabiła skuteczność środka (zob. sekcja 7.3 poniżej). Na poniższym wykresie przedstawiono zmiany w przywozie do Unii z niektórych z tych miejsc pochodzenia.

(60)

Wykres pokazuje, że przywóz z tych miejsc pochodzenia wzrósł o prawie 4 mln ton w 2023 r. w porównaniu z 2017 r., przed wprowadzeniem środka ochronnego.

(61)

W związku z tym analiza dostępnych danych wykazała bezpośrednią korelację między zmianami w przywozie z niektórych miejsc pochodzenia na rynek unijny a zmianami i stanem nadwyżki mocy produkcyjnych w tych miejscach pochodzenia, a także zwiększoną obecnością wywozu z Chin w niektórych z nich. Jak wyjaśniono w sekcji 7.3 poniżej, w toku dochodzenia potwierdzono, że taka agresywna penetracja rynku objętego środkiem ochronnym miała już negatywny wpływ na przemysł Unii, w związku z czym konieczne były dalsze działania dotyczące funkcjonowania środka w celu zrównoważenia takich skutków.

(62)

W rozporządzeniu nakładającym ostateczne środki ochronne Komisja stwierdziła, że środki przyjęte przez Stany Zjednoczone na podstawie sekcji 232 dotyczące niektórych wyrobów ze stali mogą spowodować znaczące przekierowanie handlu na rynek Unii w odniesieniu do wywozu pierwotnie przeznaczonego na rynek amerykański, o ile Unia nie podejmie działań zaradczych. W rozporządzeniu w sprawie ostatecznych środków ochronnych Komisja stwierdziła istnienie dowodów na to, że pierwsze oznaki przekierowania handlu występowały już w 2018 r. (71) W pierwszym rozporządzeniu w sprawie przedłużenia w następstwie przeglądu Komisja potwierdziła, że nadal istnieje ryzyko przekierowania handlu wynikające z tego środka (72). Ponadto w kontekście trzeciego rozporządzenia w sprawie przeglądu funkcjonowania Komisja przeprowadziła ukierunkowaną i szczegółową ocenę wpływu tego środka na potencjalne przepływy handlowe na rynek unijny. W ocenie tej Komisja stwierdziła, że ryzyko przekierowania handlu utrzymuje się pomimo zmian, jakie zaszły w wyniku środków przyjętych przez Stany Zjednoczone na podstawie sekcji 232 (73).

(63)

W toku obecnego dochodzenia Komisja oceniła najnowszy status środka wprowadzonego przez Stany Zjednoczone w celu określenia, czy poprzednie ustalenia pozostały aktualne. Dochodzenie potwierdziło, że środek pozostaje w mocy i nie podlegał żadnym istotnym zmianom pod względem zakresu lub funkcjonowania od czasu ostatniej oceny przez Komisję w 2023 r. (74) Ponadto na podstawie dostępnych informacji (75) uzasadnione wydaje się założenie, że środek wprowadzony przez Stany Zjednoczone na podstawie sekcji 232 nie zostanie usunięty ani znacząco zmieniony w dającej się przewidzieć przyszłości.

(64)

W tabeli 11 (przywóz do USA) Komisja wykazała, że poziom przywozu na rynek amerykański pozostał znacznie niższy niż w okresie poprzedzającym wprowadzenie środka na podstawie sekcji 232. Ponadto, jak wykazano w sekcji 3.2.2 lit. c) (wywóz na inne rynki i konsumpcja krajowa), najwięksi dostawcy do Unii zasadniczo nie znaleźli innych rynków, które zastąpiłyby wielkości uprzednio wywożone, między innymi na rynek amerykański.

(65)

W związku z tym w przypadku wygaśnięcia unijnego środka ochronnego w pełni utrzymuje się ryzyko przekierowania handlu na rynek unijny w wyniku środków wprowadzonych przez Stany Zjednoczone na podstawie sekcji 232.

(66)

Oprócz stosowania środków wprowadzonych przez Stany Zjednoczone w sekcji 232 państwo to wskazało również, że podniesie cła na przywóz niektórych wyrobów ze stali z Chin na podstawie sekcji 301 (76). Środek ten zwiększyłby trudności Chin w wywozie na rynek amerykański, stwarzając dalsze ryzyko przekierowania handlu, albo w postaci dodatkowych ilości stali bezpośrednio wywożonej z Chin do Unii, albo pośrednio przez przenoszenie innych miejsc pochodzenia na rynkach trzecich ze względu na zwiększoną obecność Chin, jak już zauważono w sekcji 3.2.2 lit. d) powyżej. Takie ilości mogłyby być następnie, przynajmniej częściowo, kierowane na rynek unijny.

(67)

Oprócz środka wprowadzonego przez Stany Zjednoczone Komisja zidentyfikowała również nowe środki, inne niż instrumenty ochrony handlu („TDI”) (77), przyjęte przez inne jurysdykcje. Na przykład w sierpniu 2023 r. Meksyk zwiększył cła przywozowe na niektóre wyroby ze stali z 15 % do 25 % (78). W lutym 2024 r. Brazylia podwyższyła cła przywozowe na kilka wyrobów ze stali (79). W kwietniu 2024 r. Turcja ograniczyła wywóz niektórych wyrobów ze stali do Izraela (80).

(68)

W związku z tym dochodzenie potwierdziło, że liczba i zakres środków przyjętych przez państwa trzecie nadal rosły, zwiększając ryzyko przekierowania handlu, ponieważ rynki dostępne dla eksporterów uległy dalszemu zmniejszeniu.

(69)

Zmiany i stan środków ochrony handlu w odniesieniu do wyrobów ze stali w państwach trzecich (81) oceniono w poprzednich dochodzeniach (82). W toku tego dochodzenia Komisja przeanalizowała najnowsze zmiany i potwierdziła, że liczba obowiązujących środków ochrony handlu nadal rosła i utrzymuje się na wysokim poziomie, jak pokazano na poniższym wykresie.

(70)

Ponadto wykres ten pokazuje również, że znaczna część środków została nałożona na głównych eksporterów stali do Unii (83). Oznacza to, że kraje te borykają się z coraz większymi trudnościami w wywozie swojej produkcji do państw trzecich, również w wyniku rosnącej liczby środków ochrony handlu skierowanych przeciwko nim.

(71)

Ponadto Komisja zauważyła również, w jaki sposób inne jurysdykcje, takie jak Zjednoczone Królestwo (84), proponowały przedłużenie obowiązujących środków ochronnych lub wszczynały nowe dochodzenia w sprawie środków ochronnych, jak miało to miejsce w przypadku Republiki Południowej Afryki (85). Rosnąca liczba środków ochrony handlu w różnych jurysdykcjach zwiększa trudności państw wywozu w znalezieniu rynków zbytu dla swojej produkcji w kontekście rosnącej nadwyżki mocy produkcyjnych (86), co przyczyni się do zwiększenia już istniejących napięć na rynku. Ponadto zaobserwowane zmiany na rynku, w szczególności gwałtowny wzrost wywozu z Chin w trudnych warunkach rynkowych, mogą skutkować dalszymi działaniami w zakresie środków ochrony handlu (87).

(72)

Unia jest zdecydowanie największym na świecie rynkiem przywozu stali w ujęciu realnym (88). Jeżeli chodzi o poziomy cen, w przypadku zdecydowanej większości wywozu stali z głównych krajów dokonujących dostaw ceny importowe do Unii z tych krajów są systematycznie wyższe niż ceny eksportowe na inne rynki trzecie. Z oceny cen dokonanej przez Komisję wynika, że 57-93 % analizowanych kodów produktów w podziale na państwa miało wyższe ceny eksportowe stosowane w wywozie do Unii niż na inne rynki trzecie (89).

(73)

Świadczy to wyraźnie o tym, że eksporterzy są bardzo zainteresowani wejściem na rynek unijny i czasami dopuszczają się nieuczciwych praktyk cenowych. W ostatnich latach Komisja faktycznie nałożyła szereg środków antydumpingowych i wyrównawczych na przywozy stali, w tym m.in. na kategorie produktu objęte środkiem ochronnym (90). Niektóre państwa próbujące obejść istniejące środki ochrony handlu ujawniły swoje duże zainteresowanie wejściem na rynek unijny (91). Tendencje statystyczne dotyczące przywozu do Unii potwierdzają atrakcyjność rynku unijnego dla eksporterów. Średni udział przywozu w rynku Unii w okresie badanym nawet wzrósł w porównaniu z okresem przed nałożeniem środka ochronnego w sytuacji spadającej konsumpcji i pomimo obowiązującego środka ochronnego. Ponadto w niektórych przypadkach dostępne kontyngenty taryfowe są wyczerpywane bardzo szybko w danym kwartale, co wskazuje na ciągłe zachowania oportunistyczne.

(74)

Uwzględniając powyższe elementy Komisja stwierdziła, że unijny rynek stali jest nadal atrakcyjny pod względem wielkości i cen.

(75)

W celu uzupełnienia oceny czynników opisanych w sekcjach 3.2.2 lit. a)-3.2.2 g) Komisja przeanalizowała również najnowsze dostępne perspektywy rynkowe. Perspektywy te wskazują na stosunkowo powolne ożywienie konsumpcji w latach 2024 i 2025 w porównaniu z 2023 r., ale nadal poniżej wielkości z 2021 r.

(76)

W swojej Prognozie krótkoterminowej z kwietnia 2024 r. Światowe Stowarzyszenie Producentów Stali prognozowało, że światowy popyt na stal wzrośnie o 1,7 % do 1,793 mln ton metrycznych w 2024 r. i o 1,2 %, osiągając 1,815 mln ton metrycznych, w 2025 r. To umiarkowane ożywienie w 2024 r. (pozwalające zaledwie powrócić do poziomu z 2022 r.) i 2025 r. nadal byłoby poniżej wielkości popytu osiągniętego w 2021 r. W sprawozdaniu stwierdzono, że „globalne perspektywy gospodarcze pogorszyły się ze względu na zaostrzenie polityki pieniężnej mające wpływ na konsumpcję i inwestycje. Sektor budowlany, zwłaszcza mieszkaniowy, boryka się z wysokimi stopami procentowymi i kosztami, natomiast pewną ulgę oferują inwestycje infrastrukturalne. Sektor wytwórczy spowolnił ze względu na słabnący popyt, gdzie szczególnie ucierpiały wyroby konsumpcyjne trwałego użytku” (92).

(77)

W oświadczeniu przewodniczącego Komitetu ds. Stali OECD, wydanym na posiedzeniu w marcu 2024 r., odnotowano zaś, że według najnowszych prognoz na lata 2024 i 2025 światowy wzrost popytu na stal będzie nadal bardzo spowolniony (93).

(78)

Ponadto perspektywy gospodarcze EUROFER-u były zgodne z innymi ocenionymi perspektywami i wskazywały, że utrzymująca się niepewność gospodarcza będzie nadal wpływać na wzrost rynku stali w nadchodzących kwartałach oraz że w 2024 r. przewiduje się dalsze spowolnienie wzrostu sektorów wykorzystujących stal (+0,2 %, skorygowane w dół z +0,4 %), głównie ze względu na drugą z rzędu recesję w sektorze budowlanym, a następnie umiarkowany wzrost (+1,5 %) w 2025 r. (94)

(79)

W związku z tym Komisja stwierdziła, że ogólna sytuacja na światowym rynku stali, a w szczególności w Unii, będzie nadal trudna z punktu widzenia popytu.

(80)

Na podstawie powyższych dowodów i ustaleń Komisja stwierdziła, że unijny przemysł stalowy znajduje się w niestabilnej sytuacji.

(81)

Komisja stwierdziła również, że przywóz z głównych państw wywozu stali wywierał i nadal wywiera bardzo silną i rosnącą presję na unijnym rynku stali. Presję tę spotęgowała nagła i szybka penetracja przywozu z różnych miejsc pochodzenia, które w przeszłości nie występowały na rynku unijnym w odpowiednich ilościach. Zwiększyło to presję przywozu stwierdzoną w poprzednich dochodzeniach.

(82)

Komisja potwierdziła również wysoki poziom nadwyżki mocy produkcyjnych i spodziewany wzrost mocy produkcyjnych w nadchodzących latach w kontekście oczekiwanego powolnego wzrostu popytu. Sugeruje to, że sytuacja nadwyżki mocy produkcyjnych prawdopodobnie nie ulegnie poprawie.

(83)

Kraje wywozu utraciły dostęp do rynku nie tylko w odniesieniu do największych rynków importowych (Unii i Stanów Zjednoczonych), ale również do innych rynków państw trzecich. Ponadto ich konsumpcja krajowa również ogólnie spadła. Gwałtowny wzrost wywozu z Chin stworzył dodatkową presję na konkurencję na rynkach trzecich, wypierając część wywozu z innych państw, i nic nie wskazuje na to, by tendencja ta miała się odwrócić w najbliższej przyszłości.

(84)

Środki ograniczające handel i środki ochrony handlu zwiększały swój zasięg i utrzymywały się na wysokim poziomie, co stwarzało dodatkowe trudności dla państw wywozu w znalezieniu rynków zbytu dla swojej produkcji. Ponadto dochodzenie potwierdziło, że rynek unijny jest atrakcyjny pod względem wielkości i cen.

(85)

Biorąc pod uwagę stopień globalnej nadwyżki mocy produkcyjnych, dużą liczbę barier handlowych w wielu jurysdykcjach oraz istniejące perspektywy rynkowe, Komisja stwierdziła, że w przypadku wygaśnięcia środków ochronnych przywóz do Unii prawdopodobnie wzrośnie. Taki wzrost wywarłby dodatkową presję przywozu na niestabilny przemysł Unii, a zatem prawdopodobnie spowodowałby poważną szkodę. W związku z tym w świetle elementów przeanalizowanych w sekcjach 3.1 i 3.2 Komisja stwierdziła, że środek jest nadal niezbędny, aby zapobiec poważnej szkodzie dla przemysłu Unii lub zaradzić jej.

(86)

Jednym z celów instrumentu ochrony handlu jest umożliwienie producentom krajowym dostosowania się w czasie obowiązywania środków. W związku z tym dowody na dostosowanie się przemysłu są warunkiem koniecznym do przedłużenia środka ochronnego.

(87)

W tym względzie Komisja potwierdziła już w 2021 r. (95), że przemysł Unii się dostosowuje. W rzeczywistości do czasu wprowadzenia przez Komisję środka ochronnego dotyczącego stali w 2018 r. przemysł Unii rozpoczął już proces dostosowania w odpowiedzi na poważny kryzys w sektorze stalowym obserwowany od połowy 2010 r., kiedy to światowy popyt na stal spadł, a moce produkcyjne na całym świecie nadal rosły (96).

(88)

W toku niniejszego dochodzenia Komisja zgromadziła dowody na liczne dostosowania dokonane przez przemysł Unii w drodze odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu (97), pisemnych oświadczeń i własnych badań (na podstawie publicznie dostępnych informacji, takich jak artykuły zawierające sprawozdania dotyczące dostosowań branżowych we wszystkich kategoriach wymienionych poniżej).

(89)

Przedstawiciele przemysłu Unii udokumentowali liczne środki mające na celu poprawę konkurencyjności w obecnych trudnych warunkach rynkowych. Od czasu pierwszego rozporządzenia w sprawie przedłużenia w następstwie przeglądu w 2021 r. przedstawiciele przemysłu Unii kontynuowali wdrażanie szeregu środków restrukturyzacyjnych, takich jak likwidacja mniej wydajnych lub niedostatecznie wykorzystanych zakładów (98). Potwierdzają to dane dotyczące mocy produkcyjnych przedstawione w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu, które wskazują na niewielki spadek mocy produkcyjnych (99). Dane Komitetu ds. Stali OECD były również zgodne z tymi informacjami i wynikało z nich, że w latach 2018-2023 moce produkcyjne w Unii spadły o 5,2 mln ton (100). W związku z tym rodzajem dostosowania w kwietniu 2024 r. jeden z największych producentów unijnych (Thyssenkrupp) ogłosił, że zamierza znacznie zmniejszyć moce produkcyjne (o około 2,5 mln ton) w swoim największym zakładzie produkcyjnym. W związku z tym przedstawiciele przemysłu Unii podejmowali stałe i znaczące wysiłki w celu dostosowania się do warunków rynkowych (101).

(90)

Ponadto producenci unijni udokumentowali również szereg innych dostosowań mających na celu poprawę konkurencyjności, takich jak rozszerzenie asortymentu produktów, często o wyższej wartości dodanej (102), oraz poprawa wydajności procesów i modernizacja zakładów (103). W tym względzie wysiłki przedstawicieli unijnego przemysłu stalowego koncentrowały się na poprawie efektywności energetycznej (104), również w celu spełnienia wymogów UE w zakresie emisji.

(91)

Wprowadzone dostosowania obejmują wszystkie rodziny wyrobów objętych środkiem ochronnym.

(92)

W związku z tym Komisja stwierdziła, że dowody wskazują, iż przemysł Unii nadal dostosowywał się w okresie badanym.

(93)

Komisja zbadała również, czy istnieją jakiekolwiek istotne powody ekonomiczne, które mogłyby prowadzić do wniosku, że przedłużenie obowiązywania środka ochronnego nie leży w interesie Unii.

(94)

W tym celu Komisja rozpatrzyła wpływ możliwych środków na wszystkich producentów, importerów i użytkowników unijnych. Ocena dostępnych dowodów ma następującą strukturę: i) sytuacja gospodarcza unijnych producentów stali i możliwe skutki zniesienia środka; oraz ii) interes unijnych użytkowników i importerów oceniających między innymi zmianę wykorzystania kontyngentu taryfowego w ramach środka ochronnego oraz ogólną dostępność przywozu na rynek unijny w świetle istniejących perspektyw rynkowych.

(95)

Jak wskazano w pierwszym rozporządzeniu w sprawie przedłużenia w następstwie przeglądu, przedstawiciele unijnego przemysłu stalowego posiadają ponad 500 zakładów produkcyjnych działających w 23 państwach członkowskich UE. Przemysł zatrudnia bezpośrednio ponad 300 000 osób, a po uwzględnieniu pośrednich i pochodnych miejsc pracy w innych sektorach tworzy 2,6 mln miejsc pracy w całej Unii. Ponadto różne analizy przeprowadzone przez służby Komisji wykazały przydatność przemysłu stalowego dla gospodarki Unii (105). W toku obecnego dochodzenia potwierdzono, że nie nastąpiły żadne istotne zmiany w tym zakresie.

(96)

W przedmiotowym dochodzeniu Komisja stwierdziła również, że środek jest nadal niezbędny, aby zapobiec poważnej szkodzie, która prawdopodobnie wystąpiłaby w przypadku wygaśnięcia środka ochronnego. Sytuacja poważnej szkody znacznie zagroziłaby wysiłkom w zakresie dostosowywania się, podejmowanym przez przedstawicieli przemysłu Unii.

(97)

W związku z tym w toku dochodzenia potwierdzono, że przedłużenie środka leżałoby w interesie producentów unijnych.

(98)

W toku dochodzenia oceniono również wpływ, jaki przedłużenie obowiązywania środka mogłoby mieć na użytkowników i importerów w Unii.

(99)

Stwierdzono, że konsumpcja w Unii drastycznie spadła i zgodnie z tym rozwojem sytuacji na rynku z kwartału na kwartał występowały coraz większe ilości niewykorzystanych kontyngentów taryfowych. Ponadto dochodzenie potwierdziło również, że istnieje bardzo duża i rosnąca różnica między wzrostem wielkości kontyngentów taryfowych, głównie ze względu (106) na regularną liberalizację od 2019 r., w porównaniu ze zmianami konsumpcji (107). Z perspektyw rynkowych wynika również, że oczekiwano jedynie umiarkowanego wzrostu konsumpcji w Unii oraz że w każdym przypadku taki wzrost byłby znacznie mniejszy niż wielkość kontyngentów taryfowych, które pozostały dostępne, zwykle z różnych źródeł, w odniesieniu do poszczególnych kategorii produktów i rodzin produktów.

(100)

W związku z tym Komisja stwierdziła, że nawet w przypadku przedłużenia okresu obowiązywania środka użytkownicy i importerzy unijni nadal mieliby możliwość bezcłowego pozyskiwania stali w różnych kategoriach produktów z różnych źródeł. Ponadto w toku dochodzenia potwierdzono również, że producenci unijni mieli możliwość zwiększenia wykorzystania mocy produkcyjnych, a tym samym mogli dostarczać dodatkowe ilości klientom unijnym. W związku z tym Komisja potwierdziła, że przedłużenie środka w ujęciu ogólnym nie uniemożliwiłoby użytkownikom i importerom unijnym pozyskiwania wystarczającej ilości bezcłowej stali zarówno ze źródeł przywozu, jak i od producentów unijnych.

(101)

Ponadto, podobnie jak w pierwszym rozporządzeniu w sprawie przedłużenia w następstwie przeglądu (108), Komisja sprawdziła potencjalny wpływ środka ochronnego (109) na poziom cen stali na rynku unijnym, porównując tendencje w Unii z tendencjami na innych głównych rynkach stali na całym świecie (110). Analiza wykazała, że zmiany cen na rynku unijnym przebiegały zgodnie z tą samą lub bardzo podobną tendencją co na innych rynkach, wskazując tym samym, że środek ochronny nie powodował anomalii pod względem trendów cenowych w Unii.

(102)

Na podstawie tych ustaleń Komisja stwierdziła zatem, że z uwag przedstawionych przez użytkowników i importerów unijnych nie wynika, aby przedłużenie było sprzeczne z ogólnym interesem Unii.

(103)

Komisja ustaliła, że wymogi prawne dotyczące konieczności i dostosowania, niezbędne do przedłużenia środka ochronnego, zostały spełnione. Ponadto Komisja ustaliła, że środek nie byłby sprzeczny z ogólnym interesem Unii.

(104)

W związku z tym Komisja stwierdziła, że należy przedłużyć obowiązywanie środka ochronnego dotyczącego stali na okres po dniu 30 czerwca 2024 r.

(105)

Komisja otrzymała ponad 65 uwag i odpowiedzi od zainteresowanych stron, w tym unijnych producentów stali, unijnych użytkowników i importerów stali, a także ich odpowiednich stowarzyszeń, producentów eksportujących oraz rządów państw trzecich. W niniejszej sekcji Komisja ustosunkuje się do argumentów dotyczących przedłużenia przedstawionych przez te zainteresowane strony. Ze względu na oszczędności administracyjne Komisja pogrupowała argumenty według ich charakteru i treści. W stosownych przypadkach Komisja odniosła się do wcześniejszych ustaleń zawartych w niniejszym rozporządzeniu (sekcje 3 i 4), w których szczegółowo omówiono już większość argumentów przedstawionych przez zainteresowane strony. Komisja stwierdziła, że żaden z przedstawionych argumentów nie może zmienić wniosku Komisji dotyczącego zasadności przedłużenia środka ochronnego dotyczącego stali.

(106)

Niektóre zainteresowane strony odniosły się do sprawozdania Organu Rozstrzygania Sporów z dnia 29 kwietnia 2022 r. w sporze DS595 Unia Europejska - Środki ochronne dotyczące niektórych wyrobów ze stali, twierdząc, że Komisja powinna była automatycznie znieść środek, ponieważ był on niezgodny z niektórymi postanowieniami Porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych i Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 („GATT”).

(107)

W tym względzie, podobnie jak w poprzednich przeglądach, w których wysunięto ten argument, Komisja odnosi się do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2023/104 z dnia 13 stycznia 2023 r. (111), w którym wdrożyła orzeczenie Organu Rozstrzygania Sporów, w ten sposób zapewniając zgodność środka ochronnego dotyczącego stali z zasadami WTO w kilku przypadkach, które zespół orzekający uznał za niezgodne.

(108)

W związku z tym twierdzenia dotyczące tego sporu nie są istotne w kontekście trwającego przeglądu, ponieważ odniesiono się już do nich w drodze odrębnego aktu prawnego. Niezależnie od tego oraz zgodnie z logiką rozporządzenia (UE) 2023/104 Komisja nie zgodziła się z twierdzeniami, że ustalenia zespołu orzekającego w tym sporze wymagałyby od niej zniesienia środka.

(109)

Jedna ze stron twierdziła, że zgodnie z zasadami WTO członkowie WTO mieli możliwość jednokrotnego przedłużenia obowiązywania środków ochronnych. Wynika to z faktu, że odpowiedni tekst Porozumienia WTO (art. 7 ust. 3) w sprawie środków ochronnych odnosi się do słowa „przedłużenie” w liczbie pojedynczej. Jak dotąd Organ Rozstrzygania Sporów nie dokonał wykładni merytorycznej, jednak słowo „przedłużenie” w art. 7 ust. 3 jest poprzedzone słowem „ewentualne”, co może sugerować, że możliwe jest więcej niż jedno przedłużenie. Ponadto w art. 19 ust. 3 rozporządzenia podstawowego w sprawie środków ochronnych użyto terminu „rozszerzenia” w liczbie mnogiej.

(110)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że w wyniku określonych zmian w środku przyjętym przez Stany Zjednoczone na podstawie sekcji 232 ryzyko przekierowania handlu miałoby zostać ograniczone w takim stopniu, że na tej podstawie nie można by uznać, że środek ochronny jest konieczny.

(111)

Jest to powtarzający się argument przedstawiony przez zainteresowane strony również w poprzednich przeglądach. W związku z tym Komisja oceniała tę kwestię przy różnych okazjach w przeszłości, m.in. podczas przeglądu z czerwca 2023 r. (112). We wszystkich przypadkach Komisja stwierdziła, że zmiany w środku wprowadzonym przez Stany Zjednoczone na podstawie sekcji 232 nie zmieniły oceny dotyczącej ryzyka przekierowania handlu na rynek unijny wynikającego ze środka przyjętego przez Stany Zjednoczone na podstawie sekcji 232 (113).

(112)

W kontekście obecnego przeglądu zmiany środka wprowadzonego przez Stany Zjednoczone na podstawie sekcji 232, do których odniosły się zainteresowane strony, miały miejsce przed czerwcem 2023 r. i w związku z tym były już przedmiotem oceny Komisji w omawianym dochodzeniu. W związku z tym Komisja nie otrzymała żadnych dodatkowych dowodów, które skłoniłyby ją do odstąpienia od swojej oceny w 2023 r.

(113)

Ponadto, jak wyjaśniono w sekcji 3.2.2 lit. e), informacje dostępne Komisji wskazywały, że nie tylko środek wprowadzony przez Stany Zjednoczone na podstawie sekcji 232 najprawdopodobniej pozostałby w mocy, ale że państwo to i inne państwa trzecie zwiększają liczbę działań handlowych skierowanych przeciwko przywozowi z państw trzecich. Tym samym zwiększyły ryzyko przekierowania handlu z takich środków, w tym środka przyjętego przez Stany Zjednoczone na podstawie sekcji 232.

(114)

Ponadto niektóre strony zauważyły, że unijny przemysł stalowy jest już objęty wystarczają ochroną przy użyciu licznych środków antydumpingowych i wyrównawczych w odniesieniu do szerokiej gamy produktów. W tym względzie łączny efekt różnych instrumentów ochrony handlu stwarza sytuację nadmiernej ochrony przemysłu Unii.

(115)

Komisja zauważa, że każdy z różnych instrumentów ochrony handlu służy innemu celowi. Środek ochronny jest środkiem erga omnes, który dotyczy gwałtownego wzrostu przywozu wynikającego z nieprzewidzianego rozwoju sytuacji powodującego poważną szkodę lub mogącego spowodować poważną szkodę, a środki antydumpingowe i wyrównawcze mają na celu ochronę przemysłu krajowego przed nieuczciwymi praktykami handlowymi (dumpingiem wyrządzającym szkodę lub subsydiowaniem). Jeżeli spełnione są warunki prawne związane z nałożeniem (lub przedłużeniem) poszczególnych instrumentów, UE lub każdy inny członek WTO są uprawnieni do jednoczesnego korzystania z różnych instrumentów.

(116)

W UE, jak przypomniano w poprzednich dochodzeniach (114), instrument ochronny jest zgodny ze stosowaniem innych instrumentów ochrony handlu, nie powodując nadmiernej ochrony, ponieważ ramy prawne UE (115) przewidują mechanizm pozwalający uniknąć stosowania podwójnego środka zaradczego w odniesieniu do tego samego produktu. Taki mechanizm gwarantuje, że w przypadku gdy przywóz objęty środkiem ochronnym przekracza wielkość wolnego od cła kontyngentu taryfowego, 25 % nie jest łączone z obowiązującym cłem antydumpingowym lub wyrównawczym, w związku z czym nie wywiera ono większego wpływu na wymianę handlową, niż jest to pożądane. Ponadto Sąd Unii Europejskiej potwierdził zgodność z prawem praktyki Komisji w tym zakresie w sprawie odnoszącej się do środka ochronnego dotyczącego stali (116). Na tej podstawie Komisja odrzuciła powyższe twierdzenia.

(117)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że presja przywozu jest mniejsza ze względu na mniejszy popyt i niskie wykorzystanie kontyngentów taryfowych.

(118)

Niemniej jednak, pomimo zmniejszenia poziomu wykorzystania kontyngentów taryfowych w warunkach niższej konsumpcji (-14 % w latach 2021-2023) i niższego przywozu (-17 % w tym samym okresie) dane pokazują, że presja przywozu pod względem udziału przywozu w rynku pozostaje wysoka. Udział przywozu w rynku, pomimo nieznacznego spadku w 2023 r., był nadal bliski rekordowemu poziomowi i wynosił 21,5 %. Poziom ten jest znacznie wyższy niż średni udział w rynku przed przyjęciem ostatecznych środków ochronnych na początku 2019 r. (16,4 %).

(119)

Ponadto, jak wyjaśniono w sekcji 3.2.2 lit. a), łączna średnia wielkość wyczerpanych kontyngentów taryfowych stanowiła 32 % (prawie dwa miliony ton na kwartał) całkowitej średniej wielkości przywozu w bieżącym roku obowiązywania środka. Jeśli chodzi o pochodzenie, utrzymująca się presja przywozu z niektórych źródeł w niektórych kategoriach produktu (117) pomimo ogólnej dostępności wielkości kontyngentów taryfowych przyczyniła się do ogólnego wzrostu udziału przywozu w rynku w okresie badanym w kontekście malejącego popytu.

(120)

W związku z tym Komisja uważa, że mniejsze wykorzystanie kontyngentów taryfowych niekoniecznie oznacza zmniejszenie presji przywozu, które mogłoby uzasadniać zniesienie środka do dnia 30 czerwca 2024 r.

(121)

Niektóre zainteresowane strony (głównie eksporterzy i użytkownicy) twierdziły, że niektóre kontyngenty taryfowe są szybko lub konsekwentnie wyczerpywane i że w związku z tym wielkość bezcłowego kontyngentu jest niewystarczająca. Powoduje to rzekomy niedobór dostaw.

(122)

Komisja oceniła ten argument w poprzednich dochodzeniach i potwierdza również w odniesieniu do obecnego przeglądu, że szybkie wyczerpanie niektórych kontyngentów taryfowych nie może prowadzić do wniosku, że środek ochronny powoduje ogólny niedobór stali dla użytkowników. W tym zakresie Komisja odnotowała, że argumenty przedstawione przez niektóre zainteresowane strony dotyczyły wyczerpania pewnych określonych kontyngentów taryfowych oddzielnie, bez odnoszenia się do ogólnej dostępności stali poza określonym państwem pochodzenia, które mogło szybko wyczerpać swój krajowy kontyngent taryfowy. Komisja potwierdziła zatem, że o ile kontyngenty taryfowe zostały wyczerpane przez niektóre konkretne państwa pochodzenia w danym czasie w określonych kategoriach produktu, to jednak zasadniczo w dużej mierze te kategorie produktów były dostępne w przypadku pozostałych państw pochodzenia (zob. sekcja 3.2.2. b)).

(123)

Ponadto dowody pochodzące od różnych stron nie były rozstrzygające w odniesieniu do zarzutu, że przemysł Unii nie jest w stanie zapewnić dostaw. Wręcz przeciwnie, niskie wskaźniki wykorzystania w większości kategorii produktu sugerowałyby, że zaopatrywanie się w przemyśle Unii jest realną możliwością.

(124)

W związku z tym Komisja odrzuciła ten argument.

(125)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że nie ma dowodów na to, że przemysł Unii znajduje się w trudnej sytuacji, a inne stwierdziły, że zidentyfikowane czynniki szkody nie wynikają ze wzrostu przywozu (lub potencjalnego wzrostu przywozu), lecz z warunków globalnych. W szczególności innymi czynnikami wpływającymi na wyniki przemysłu Unii są rzekomo wzrost kosztów energii i wzrost kosztów transportu. Ponadto inne strony wspomniały, że szkoda nie została skontrolowana we wszystkich kategoriach produktu.

(126)

W tym względzie Komisja zauważa, że wymogi dotyczące przedłużenia stosowania środka ochronnego określone w art. 7 ust. 1 porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych i art. 19 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w sprawie środków ochronnych, a mianowicie dotyczące konieczności zapobieżenia poważnej szkodzie lub jej naprawienia oraz trwającego dostosowywania się, nie wymagają, aby w okresie badanym nastąpił wzrost przywozu. Komisja ustaliła, że w przypadku wygaśnięcia środka ochronnego przywóz prawdopodobnie by wzrósł, co spowodowałoby poważną szkodę dla przemysłu Unii.

(127)

W odniesieniu do domniemanej konieczności wykazania szkody we wszystkich kategoriach produktu Komisja przypomina, że zakres produktu obejmuje wszystkie kategorie produktu jako jeden produkt, a zatem ocenę szkody przeprowadza się w odniesieniu do produktu objętego dochodzeniem jako całości, a nie w podziale na kategorie produktu. W stosownych przypadkach Komisja wykazała, że analiza poszczególnych rodzin wyrobów nie zmienia wniosków wyciągniętych na poziomie produktu jako całości.

(128)

Komisja odrzuciła zatem powyższe argumenty.

(129)

Niektórzy użytkownicy twierdzili, że środek ochronny spowodował wzrost cen, co osłabia konkurencyjność przemysłu stalowego niższego szczebla. Użytkownicy twierdzili również, że wzrósł przywóz produktów gotowych i półproduktów, ponieważ zyskały one na konkurencyjności w porównaniu z tymi samymi produktami wytwarzanymi przez tych użytkowników w UE ze względu na wzrost kosztów produkcji spowodowany środkiem ochronnym.

(130)

Komisja nie otrzymała dowodów potwierdzających argumenty dotyczące cen lub konkurencyjności. Według informacji na temat cen ocenionych przez Komisję (zob. sekcja 3.4.2 dotycząca interesu Unii) ceny na rynku unijnym wykazywały jednak taką samą lub bardzo podobną tendencję jak ceny na innych rynkach, co wskazuje, że środek ochronny nie powodował nieprawidłowości w zakresie trendów cenowych w Unii.

(131)

Komisja odrzuciła zatem powyższe argumenty.

(132)

Szereg stron zakwestionowało działania dostosowawcze podejmowane przez przedstawicieli przemysłu Unii od czasu zastosowania środka ochronnego. Na tej podstawie uznały one, że środek ochronny nie może zostać przedłużony, ponieważ nie został spełniony jeden z wymogów prawnych dotyczących przedłużenia. Strony twierdziły, że dostosowania koncentrowały się głównie na dekarbonizacji unijnego przemysłu stalowego, a także, że plany te nie zostały jeszcze wdrożone.

(133)

Producenci unijni przedstawili Komisji liczne przykłady dostosowań, o których zadecydowano niedawno i które znajdują się obecnie na różnych etapach wdrażania. Ponadto Komisja stwierdziła, że oprócz przykładów przedstawionych przez przedstawicielu przemysłu Unii producenci unijni bez względu na ich wielkość podjęli wiele działań w celu poprawy konkurencyjności, nawet jeśli warunki rynkowe były trudne. Niektóre z tych przykładów wymieniono w sekcji 3.3 niniejszego rozporządzenia.

(134)

Komisja odrzuciła zatem powyższe argumenty.

(135)

Kilka zainteresowanych stron argumentowało, że większość środków dostosowawczych stosowanych przez przedstawicieli przemysłu Unii była spowodowana zobowiązaniami w zakresie ochrony środowiska nałożonymi przez prawodawstwo i politykę UE i w związku z tym nie można ich uznać za dostosowania mające na celu poprawę konkurencyjności w stosunku do przywozu.

(136)

W tym względzie Komisja stwierdziła, że gdy przedsiębiorstwa wprowadzają środki dostosowawcze, to niezależnie od kontekstu robią to z wielu różnych przyczyn i w wielu celach jednocześnie. Często dostosowanie mające na celu poprawę efektywności środowiskowej pewnej instalacji przynosi poprawę efektywności energetycznej lub nowy asortyment produktów ekologicznych zaspokaja również rosnący popyt. W każdym razie wszystkie korekty ocenione przez Komisję, ukierunkowane na modernizację zakładów, wydajność procesów lub zamknięcie niedostatecznie wykorzystywanych zakładów, przyczyniłyby się do poprawy konkurencyjności, która na rynku takim jak rynek unijny jest równoznaczna z lepszym przygotowaniem się do stawienia czoła konkurencji importowej.

(137)

Komisja stwierdziła, że unijny środek ochronny dotyczący stali jest nadal konieczny, aby zapobiec poważnej szkodzie, oraz że istnieją dowody na to, że przemysł Unii kontynuuje wdrażanie środków mających na celu dostosowanie się do sytuacji rynkowej charakteryzującej się większą presją przywozu. Jednak zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego w sprawie środków ochronnych, transponującym art. 7 ust. 2 porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych, okres stosowania środka ochronnego „musi być ograniczony do czasu niezbędnego dla zapobieżenia lub naprawienia poważnej szkody oraz ułatwienia przystosowania się producentom unijnym”.

(138)

Maksymalny okres obowiązywania środka ochronnego wynosi 8 lat, z wyjątkiem krajów rozwijających się będących członkami WTO. Oznacza to, że Unia może przedłużyć obowiązywanie istniejącego środka ochronnego jedynie do 30 czerwca 2026 r.

(139)

W toku niniejszego dochodzenia Komisja stwierdziła, że przedłużenie środka jest konieczne. Niektóre z elementów, które uzasadniały wprowadzenie środków w 2019 r., są nadal obecne, a mianowicie wysoki poziom nadwyżki mocy produkcyjnych w sektorze stali, duża liczba środków ochrony handlu stosowanych przez inne państwa oraz ryzyko przekierowania handlu ze środka wprowadzonego przez Stany Zjednoczone na podstawie sekcji 232, a także z innych środków wprowadzonych przez państwa trzecie od 2019 r.

(140)

Ponadto sytuacja przemysłu Unii jest obecnie niestabilna, gdyż nadal dostosowuje się on do wysokiej i nadal rosnącej presji przywozu ze strony państw wywozu. Przeanalizowane informacje nie wskazywały na to, że którykolwiek z kluczowych elementów uzasadniających przedłużenie środka zniknie lub znacząco poprawi się w najbliższej przyszłości.

(141)

Ponadto w najnowszych perspektywach rynkowych dotyczących światowego zużycia stali przewiduje się jedynie skromny wzrost o 1,7 % w 2024 r. (pozwalające zaledwie powrócić do poziomu z 2022 r.) i 1,2 % 2025 r. (co skutkuje utrzymaniem konsumpcji poniżej poziomu z 2021 r.).

(142)

W tym kontekście, aby zapewnić producentom unijnym skuteczną i znaczącą siatkę bezpieczeństwa, Komisja uważa, że właściwe jest przedłużenie środka o dwa dodatkowe lata do dnia 30 czerwca 2026 r. Środek automatycznie wygaśnie z końcem tego ośmioletniego okresu.

(143)

Na mocy Umowy o partnerstwie gospodarczym między UE a Południowoafrykańską Wspólnotą Rozwoju UE zobowiązała się do wyłączenia przywozu z krajów Południowoafrykańskiej Wspólnoty Rozwoju („SADC”) z zakresu stosowania wielostronnych środków ochronnych przez okres 5 lat. W związku z tym po upływie tego terminu UE włączyła przywóz z Republiki Południowej Afryki i większości członków SADC do zakresu środka ochronnego dotyczącego stali (118). W przypadku Mozambiku wyłączenie to wygasło na późniejszym etapie.

(144)

W związku z tym Komisja uznała za właściwe objęcie Mozambiku zakresem środka ochronnego od dnia 1 lipca 2024 r. w celu wywiązania się z obowiązku dotyczącego zasady najwyższego uprzywilejowania wynikającego z zasad WTO.

(145)

Ze względu na wyłączenie dane dotyczące przywozu z Mozambiku nie zostały wykorzystane w pierwotnych ustaleniach dokonanych przez Komisję w rozporządzeniu w sprawie ostatecznych środków ochronnych dotyczącym dowodów na istnienie wzrostu przywozu (119). Wynikało to z zastosowania zasady paralelizmu (120), zgodnie z którą organ prowadzący dochodzenie nie może w niej uwzględniać przywozu ze źródeł wyłączonych z zakresu stosowania środka.

(146)

Ponieważ przywóz z Mozambiku nie będzie już wyłączony ze środka, Komisja musi ponownie ocenić pierwotne ustalenia, które doprowadziły do zastosowania środków ostatecznych, uwzględniając dane dotyczące przywozu z Mozambiku dostępne już w czasie pierwotnego dochodzenia.

(147)

Jeżeli chodzi o ocenę wzrostu przywozu, w poniższej tabeli przedstawiono łączny przywóz do UE objęty środkiem ochronnym dotyczącym stali w okresie badanym w rozporządzeniu w sprawie ostatecznych środków ochronnych (2013-2017), w tym przywóz z Mozambiku:

Tabela 14

Wielkość przywozu (po włączeniu Mozambiku) i udział w rynku

(148)

Przywóz wzrósł w ujęciu bezwzględnym o 71 % w pierwotnym okresie analizy, podobnie jak udział w rynku przywozu (z 12,78 % w 2013 r. do 18,19 % w 2017 r.).

W świetle zaktualizowanych danych Komisja potwierdziła, że pierwotna ocena wzrostu przywozu pozostaje niezmieniona. Ponadto, biorąc pod uwagę nieznaczną wielkość przywozu z Mozambiku do Unii w stosunku do łącznego przywozu, Komisja uznała, że pierwotne ustalenia dotyczące zagrożenia poważną szkodą, związku przyczynowego, interesu Unii i nieprzewidzianego rozwoju sytuacji nadal przeważają. Zaktualizowany wykaz krajów rozwijających się objętych środkiem dotyczącym Mozambiku lub wykluczonych z tego środka jest częścią obecnego przeglądu (załącznik III.2).

(149)

Na podstawie powyższej oceny nowe kontyngenty taryfowe mające zastosowanie od dnia 1 lipca 2024 r. (załącznik IV) będą obejmować przywóz z Mozambiku.

(150)

Po stwierdzeniu przez Komisję, że przedłużenie środka jest właściwe i że przywóz z Mozambiku powinien być objęty zakresem środka, Komisja zbadała, czy konieczne są dostosowania techniczne w funkcjonowaniu środka. Po przeprowadzeniu dogłębnej analizy wszystkich otrzymanych uwag Komisja doszła do następujących wniosków. Wnioski te przedstawiono poniżej w sekcjach odpowiadających strukturze zawiadomienia o wszczęciu.

(151)

W niniejszej sekcji Komisja przeanalizowała zmiany i schematy wykorzystania kontyngentów taryfowych oraz uwagi stron w tym zakresie. Na tej podstawie Komisja ustaliła, czy jakiekolwiek dostosowanie wynikające ze zmiany okoliczności może być w interesie Unii.

(152)

Niektóre strony (przedstawiciele przemysłu Unii) zwróciły się o wyeliminowanie kwartalnego przenoszenia niewykorzystanych kontyngentów na następny kwartał (przynajmniej za ostatni kwartał) lub o ograniczenie przeniesienia do maksymalnie 4 % niewykorzystanego kwartalnego kontyngentu taryfowego, podczas gdy inne (niektóre państwa wywozu i użytkownicy) zwróciły się o przesunięcie niewykorzystanych kontyngentów krajowych do kontyngentu rezydualnego z kolejnego kwartału.

(153)

Ponadto niektóre państwa wywozu i użytkownicy zwrócili się o usunięcie systemu kontyngentów krajowych w odniesieniu do niektórych kategorii (lub nawet wszystkich kategorii) oraz o to, by kontyngentami zarządzano globalnie w każdym kwartale, aby zmaksymalizować wykorzystanie kontyngentów. Inne zwróciły się o administrowanie niektórymi kontyngentami taryfowymi obecnie zarządzanymi globalnie za pomocą kontyngentów krajowych i rezydualnych kontyngentów taryfowych.

(154)

Komisja otrzymała również wnioski o ponowne obliczenie wszystkich kontyngentów w oparciu o nowy okres odniesienia w celu uwzględnienia ostatnich zmian w przepływach handlowych oraz wniosków o zwiększenie poziomu kontyngentów. Niektóre zainteresowane strony zwróciły się również o zniesienie kontyngentów dla niektórych krajów oraz o redystrybucję tych kwot między inne kraje pochodzenia.

(155)

Przedstawiciele przemysłu Unii zwrócili się z wnioskiem o usunięcie proporcjonalnego podziału 25 % wielkości cła poza kontyngentem w dniu wyczerpania danego kontyngentu taryfowego w odniesieniu do wszystkich zgłoszeń przyjętych w tym dniu.

(156)

Na wstępie Komisja zauważyła, że wiele z powyższych twierdzeń było ze sobą sprzecznych. W szczególności Komisja nie zidentyfikowała spójnego i odpowiednio popartego dowodami twierdzenia, które uzasadniałoby ponowną ocenę istniejącej podstawowej struktury zarządzania kontyngentami taryfowymi, w szczególności w odniesieniu do okresu wykorzystywanego do obliczania wielkości kontyngentów taryfowych oraz połączenia kontyngentów krajowych i rezydualnych kontyngentów taryfowych w większości kategorii produktu.

(157)

Środek ochronny obowiązuje od około sześciu lat. Struktura kontyngentów taryfowych okazała się skuteczna i spójna na przestrzeni lat. W uzasadnionych przypadkach Komisja dokonała niezbędnych dostosowań w zarządzaniu kontyngentami w celu utrzymania skuteczności kontyngentów i ich dostosowania do zmian na rynku. Istnieją jednak podstawowe elementy struktury kontyngentów taryfowych, które mają zasadnicze znaczenie i zapewniają przewidywalność i spójność środka, w związku z czym Komisja nie widzi powodu do wprowadzania zmian.

(158)

W tym względzie, jak wyjaśniono w poprzednich przeglądach środka, kontyngenty taryfowe, niezależnie od tego, czy są krajowe czy rezydualne, zostały przydzielone na podstawie wyników wywozu w okresie odniesienia pierwotnego dochodzenia (121). Nie można zmienić tego okresu odniesienia, zgodnie z sugestią kilku stron, ponieważ ponowne obliczenie wszystkich kontyngentów taryfowych w oparciu o nowsze przepływy objęte środkiem byłoby sprzeczne z celem utrzymania tradycyjnych przepływów handlowych, które istniały przed wprowadzeniem środka.

(159)

System kwartalnego administrowania kontyngentami okazał się skutecznym sposobem na ustabilizowanie rynku unijnego - dzięki niemu uniknięto zasadniczo przypadków nagłego znacznego wzrostu przywozu, który spowodowałby destabilizację rynku, oraz zapewniono zorganizowany i przewidywalny przepływ przywozu w ciągu roku. System ten umożliwia również, aby tradycyjne przepływy handlowe pod względem wielkości i pochodzenia były dopuszczane bez dodatkowego cła, a w stosownych przypadkach umożliwił niektórym krajom pochodzenia zwiększenie wywozu bezcłowego powyżej ich tradycyjnych przepływów handlowych (122).

(160)

Obecny system zarządzania kontyngentami taryfowymi służy osiągnięciu równowagi między sprzecznymi interesami. Po pierwsze, jest korzystny dla przemysłu Unii, ponieważ pozwala na uniknięcie wystąpienia ogromnej wielkości przywozu w krótkim czasie i niekorzystnego wpływu takiej sytuacji na rynek. Po drugie, jest on również korzystny dla niektórych państw trzecich - które w przeciwnym razie zostałyby niesłusznie wyparte z rynku przez innych, większych dostawców i nie byłyby w stanie zaopatrywać użytkowników unijnych - oraz dla użytkowników unijnych, którzy w przeciwnym razie nie mogliby kupować potrzebnych im materiałów z takich konkretnych państw pochodzenia. Ponadto w ramach tego systemu większe państwa wywozu mogą zwiększać wywóz powyżej swoich tradycyjnych przepływów handlowych w przypadku większości kategorii produktu dzięki możliwości uzyskania dostępu do kontyngentu rezydualnego w ostatnim kwartale danego okresu w sytuacji, w której dotychczasowi dostawcy nie byli w stanie w pełni wykorzystać kontyngentów.

(161)

Wprowadzenie niektórych zmian wnioskowanych przez zainteresowane strony poważnie zakłóciłoby równowagę interesów między zainteresowanymi stronami, a zatem byłoby sprzeczne z ogólnym interesem Unii i skutecznym funkcjonowaniem środka. Obejmuje to wniosek przemysłu Unii dotyczący proporcjonalnego podziału cła w dniu wyczerpania kontyngentu. W tym względzie zastosowanie mają przepisy art. 51 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2447 określające zasadę proporcjonalności, przy czym nie przewidują one żadnej elastyczności.

(162)

W przedstawionych uwagach strony nie przedstawiły żadnych dowodów świadczących o tym, że obecnie funkcjonujący system jest nieodpowiedni, ani też nie wykazały, w jaki sposób poszczególne proponowane przez nie dostosowania miałyby służyć ogólnemu interesowi Unii (a nie jedynie własnemu interesowi danej strony) i być odpowiednie w kontekście logiki i prawidłowego funkcjonowania środka.

(163)

Z tych powodów Komisja uznała, że w dalszym ciągu odpowiednie jest utrzymanie obecnie funkcjonującego systemu administrowania kontyngentami (administrowanie kwartalne i połączenie kontyngentów krajowych i kontyngentu rezydualnego, z wyjątkiem kilku uzasadnionych wyjątków w interesie Unii), a także dalsze przenoszenie niewykorzystanych kontyngentów i zapewnienie dostępu do kontyngentu rezydualnego w ostatnim kwartale roku obowiązywania środka (IV kw.), co stanowi rozwiązanie sprawiedliwe dla wszystkich zainteresowanych stron.

(164)

Chociaż obecny system zarządzania kontyngentami taryfowymi jest odpowiedni, Komisja uznała jednak, że wymaga on pewnych dostosowań technicznych w celu uwzględnienia ostatnich zmian na rynku, takich jak zmiany w przepływach handlowych, oraz w celu poprawy jego skuteczności. Zmiany te zostaną wyjaśnione poniżej i ocenione wraz z niektórymi twierdzeniami przedstawionymi w sekcji 7.2 „Wypieranie tradycyjnych przepływów handlowych” i sekcji 7.6 „Inne zmiany okoliczności”.

(165)

Ze względu na system przenoszenia niewykorzystanych kontyngentów z kwartału na kwartał w ramach roku obowiązywania środka (123) ostatnim kwartałem roku obowiązywania środka (kwiecień-czerwiec) jest zazwyczaj kwartał, w którym niewykorzystane ilości są najwyższe. Aby zmaksymalizować wykorzystanie kontyngentów pod koniec roku obowiązywania środka, Komisja wprowadziła w rozporządzeniu w sprawie ostatecznych środków ochronnych mechanizm, dzięki któremu więksi eksporterzy, którzy wyczerpali swoje kontyngenty krajowe, mieli również dostęp do puli kontyngentów rezydualnych w ostatnim kwartale.

(166)

W ramach pierwszego przeglądu funkcjonowania w 2019 r. Komisja zauważyła, że system ten może skutkować nadmiernym wypieraniem mniejszych dostawców w ramach kontyngentów rezydualnych. Tendencja ta rozszerzyła się na więcej kategorii po 2019 roku. W związku z tym w przeglądzie funkcjonowania z 2020 r. Komisja opracowała system, w którym dostęp państw objętych kontyngentem krajowym do kontyngentu rezydualnego w ostatnim kwartale roku obowiązywania środka opierałby się na faktycznym wykorzystaniu kontyngentu rezydualnego w poprzednich kwartałach przez państwa objęte rezydualnym kontyngentem taryfowym. Dostosowanie to miało na celu ochronę w ostatnim kwartale przepływów mniejszych dostawców, którzy są naturalnymi beneficjentami rezydualnych kontyngentów (124).

(167)

Aby zminimalizować wypieranie tradycyjnych źródeł pochodzenia w ramach kontyngentu rezydualnego a jednocześnie nadal umożliwiać dodatkowy dostęp w kategoriach, w których należy zapewnić maksymalne wykorzystanie kontyngentu, Komisja stworzyła system, w ramach którego każda kategoria produktu zostaje przyporządkowana do jednej z następujących trzech różnych grup odpowiadających trzem różnym scenariuszom dostępu. System ten zapewnia spełnienie jednej z kluczowych zasad i jednego z kluczowych celów środka ochronnego, tj. zapewnia zachowanie tradycyjnych przepływów handlowych pod względem pochodzenia.

(168)

Obecnie obowiązują trzy systemy:

(169)

Nie zgłoszono żadnych argumentów dotyczących obecnego systemu udzielania państwom objętych kontyngentem krajowym dostępu do kontyngentu rezydualnego z ostatniego kwartału roku obowiązywania środka.

(170)

W niniejszej sekcji przedstawiciele przemysłu Unii zwrócili się do Komisji o zbadanie ryzyka wypierania we wszystkich kategoriach produktu w wyniku znacznego wzrostu przywozu z nowych państw wywozu. Wniosek ten rozpatrzono oddzielnie w sekcji 7.3.

(171)

Ogólnie rzecz biorąc, Komisja uznała, że obecny system okazał się odpowiedni do zakładanych celów. Zapewnia on użytkownikom unijnym maksymalizację szans na wykorzystanie kontyngentu rezydualnego, a także poszanowanie tradycyjnych przepływów handlowych w ramach kontyngentu rezydualnego pod względem miejsc pochodzenia (co leży również w interesie użytkowników). Ponadto Komisja nie otrzymała uwag wskazujących na żaden szczególny problem w funkcjonowaniu tego elementu środka.

(172)

Komisja oceniła jednak, czy na podstawie najnowszych dostępnych danych doszło do wyparcia w ramach kontyngentu rezydualnego w ostatnim kwartale. Oceny tej dokonano na podstawie danych dotyczących przywozu i wykorzystania kontyngentów w podziale na miejsce pochodzenia i kategorię za okres od dnia 1 kwietnia 2023 r. do dnia 31 marca 2024 r.

(173)

Na podstawie tej oceny Komisja stwierdziła, że należy utrzymać obecny system. Uznała jednak, że można go uprościć w taki sposób, aby zapewnić przewidywalność dla podmiotów gospodarczych, a także zapobiec ewentualnemu wypieraniu w przyszłości. W związku z tym Komisja uznała, że należy dostosować funkcjonowanie środka, dopuszczając dwa systemy zamiast obecnych trzech. Pierwszy system, „brak dostępu”, miałby zastosowanie do tych kategorii, w których średnie wykorzystanie kontyngentu rezydualnego w danej kategorii było bardzo wysokie. Drugi system, „dostęp”, miałby zastosowanie do pozostałych kategorii i umożliwiłby dostęp do kontyngentu rezydualnego z ostatniego kwartału, do puli, która nie została wykorzystana średnio przez obecne państwa wywozu w ramach rezydualnego kontyngentu taryfowego. W kilku kategoriach nadal obowiązuje specjalny system.

(174)

Na tej podstawie systemy dostępu dla poszczególnych kategorii produktów zostały dostosowane w następujący sposób (poszczególne wielkości przedstawiono w załączniku I pkt IV.3 do niniejszego rozporządzenia):

(175)

Kategorie, do których system ten nie ma zastosowania (zgodnie z zasadami stosowanymi w poprzednim przeglądzie funkcjonowania), są następujące:

(176)

Ogólnie rzecz biorąc, środek ten nadal umożliwiałby dostęp do kontyngentu rezydualnego w ostatnim kwartale w zdecydowanej większości kategorii produktu. Jednocześnie system gwarantuje, że dodatkowe ilości, które niektóre państwa mogą wywozić w ramach tego systemu, nie wypierają nadmiernie krajów, które nie są objęte kontyngentem krajowym. Od tej pory kraje, w których zasadniczo nie istnieje ryzyko wypierania, będą również chronione przed ewentualną nagłą przyszłą zmianą przepływów handlowych zgodnie ze średnim wykorzystaniem rezydualnego kontyngentu taryfowego w bieżącym roku obowiązywania środka. System ten zapewnia użytkownikom szeroki dostęp do dostępnych ilości, przy jednoczesnym zachowaniu skuteczności środka w odniesieniu do producentów unijnych. Obecnie funkcjonujący system jest zatem najodpowiedniejszy, jeżeli chodzi o ogólny interes Unii.

(177)

Komisja uznała, że konieczna jest wspólna ocena niektórych twierdzeń przedstawionych w sekcji 7.1 (Przydział kontyngentów taryfowych i zarządzanie nimi), sekcji 7.2 (Wypieranie tradycyjnych przepływów handlowych) powyżej oraz sekcji 7.6 (Inne zmiany okoliczności). Wynika to z faktu, że przyczyna leżąca u podstaw tych twierdzeń wydaje się taka sama.

(178)

Zasadniczo argumenty te dotyczyły zmiany struktury przepływów handlowych w kilku kategoriach produktu, przy czym eksporterzy, którzy nie wywozili znacznych ilości w okresie odniesienia (2015-2017) i w związku z tym nie przydzielono im kontyngentów krajowych, wchodzili na rynek unijny za pośrednictwem niektórych kontyngentów rezydualnych w znaczących ilościach.

(179)

Strony twierdziły, że tę zmianę struktury przepływów handlowych można uznać za zmianę okoliczności o charakterze trwałym, ponieważ ci nowi eksporterzy podjęli w ostatnich latach znaczny wzrost mocy produkcyjnych. Przepływy te rzekomo wypierały inne źródła w ramach kontyngentów rezydualnych, a zainteresowane strony zaproponowały zmiany w zarządzaniu kontyngentami taryfowymi. Proponowane zmiany obejmowały utworzenie kontyngentów krajowych w celu ochrony niektórych przepływów w ramach kontyngentów rezydualnych, utworzenie nowych systemów zapobiegających wykorzystaniu kontyngentów taryfowych z niektórych źródeł we wszystkich kwartałach, przeniesienie niewykorzystanych ilości do kontyngentów rezydualnych w następnym kwartale, podział kategorii lub ustanowienie pułapu kontyngentów rezydualnych.

(180)

Komisja przeanalizowała przepływy przywozu w ramach kontyngentów rezydualnych w szeregu kategorii, w odniesieniu do których zainteresowane strony złożyły wnioski.

(181)

Analiza potwierdziła, że ostatnie zmiany na rynku doprowadziły do znacznego spadku wywozu tradycyjnych dostawców do Unii w ramach kontyngentów rezydualnych w niektórych kategoriach, podczas gdy wywóz z nowych państw pochodzenia wzrósł w ramach tych samych kontyngentów rezydualnych. Ta zmiana przepływów handlowych wywołała szereg negatywnych skutków dla funkcjonowania środka w niektórych kategoriach, jak zostanie to wyjaśnione poniżej.

(182)

Komisja stwierdziła, że twierdzenia te zostały uzasadnione w odniesieniu do dwóch kategorii produktów. W związku z tym dostosowanie funkcjonowania środka było konieczne do zapewnienia jego skuteczności i zachowania tradycyjnych przepływów handlowych w interesie Unii.

(183)

Kategoria produktu 1 (wyroby płaskie walcowane na gorąco) jest w ujęciu ogólnym bardzo ważną kategorią produktu w ramach środka ochronnego z różnych powodów. Ma ona zdecydowanie największy udział w przywozie (8,5 mln ton w 2023 r.), wynoszący 31 % łącznego przywozu objętego środkiem w 2023 r. Stanowi ona również 34 % całkowitej produkcji przemysłu Unii i około 25 % jego sprzedaży krajowej pod względem wielkości. Kategoria ta ma wiele zastosowań i jest uważana za rodzaj towaru, w związku z czym jest szczególnie wrażliwa na zmiany cen. Płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco mogą być używane jako produkt końcowy, m.in. w budownictwie lub branży samochodowej, ale są również wykorzystywane jako materiał do produkcji dalszych produktów rynku niższego szczebla, w szczególności kategorii 2 (wyroby płaskie walcowane na zimno), które następnie mogą być dalej przetwarzane na przykład w kategorię 4 (arkusze blachy z metaliczną powłoką), która z kolei może zostać przetworzona na kategorię 5 (stal powlekana organicznie). Płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco są również wykorzystywane jako materiał wsadowy do produkcji niektórych rur. W związku z tym, ze względu na wagę tego produktu w stosunku do całkowitej produkcji unijnej produktu objętego postępowaniem i jego powiązania z kilkoma innymi kategoriami produktu, zmiany w tej kategorii są szczególnie istotne dla skuteczności środka ochronnego.

(184)

W związku z tym, ze względu na jego szczególne znaczenie, skutecznie zarządzany kontyngent taryfowy dla tej kategorii zwiększa szanse na wprowadzenie skutecznego środka. W rezultacie został on objęty specjalną kontrolą, a jego funkcjonowanie było kilkakrotnie poddawane przeglądowi w ramach poprzednich przeglądów w celu dostosowania sposobu administrowania do panujących warunków rynkowych.

(185)

Ponadto kontyngent rezydualny tej kategorii jest największym indywidualnym kontyngentem taryfowym w ramach środka i początkowo dostępnym w każdym kwartale w ilości około 1 mln ton.

(186)

Jeżeli chodzi o obecną sytuację, od października 2023 r. (trzy kolejne kwartały (125)) rezydualny kontyngent taryfowy jest konsekwentnie wyczerpywany pierwszego dnia kwartału.

(187)

Spowodowało to brak równowagi na rynku przez pozostałą część tych kwartałów z uwagi na natychmiastowe udostępnienie bardzo dużych ilości generujące znaczną presję przywozu.

(188)

Presja przywozu była szczególnie dotkliwa w tej kategorii produktu, ponieważ przywóz nadal rósł pomimo ogólnego znacznego spadku konsumpcji stali w Unii. Udział przywozu w rynku w tej kategorii produktu osiągnął bowiem 30 % w 2023 r. - znacznie powyżej średniej dla produktu objętego postępowaniem jako całości.

(189)

Zjawisko wczesnego wyczerpania było spowodowane w szczególności bardzo dużą penetracją rynku przez Wietnam i Egipt, który rozpoczęły wywóz kategorii 1 do Unii dopiero w drugiej połowie 2022 r., a do końca 2023 r. zapewniały ponad 45 % przywozu w ramach tego kontyngentu taryfowego. W rezultacie w niektórych z tych kwartałów wyparte zostały inne mniejsze, ale obecne w przeszłości państwa wywozu należące do tej kategorii, takie jak Szwajcaria.

(190)

W celu zapewnienia większej stabilności na rynku w tej ważnej kategorii produktów, a tym samym zapewnienia, aby zmiany zachodzące na rynku nie osłabiały skuteczności środka, Komisja uznała, że dostosowanie było właściwe.

(191)

W związku z powyższym Komisja uznała, że najwłaściwszym rozwiązaniem było nałożenie ograniczenia w postaci maksymalnej wielkości, jaką jeden kraj może wywozić w ramach rezydualnego kontyngentu taryfowego w ujęciu kwartalnym.

(192)

Po dokładnym rozważeniu wszystkich wchodzących w grę interesów, w tym interesów odnośnych państw wywozu i ich użytkowników unijnych, Komisja uznała, że właściwy jest 15 % pułap dla jednego kraju w stosunku do wielkości kontyngentu taryfowego początkowo dostępnego w każdym kwartale (126).

(193)

Ten poziom pułapu zapewnia, z jednej strony, że penetracja przywozu w pierwszym dniu kwartału będzie ograniczona pod względem wielkości w ramach rezydualnego kontyngentu taryfowego, zmniejszając tym samym presję przywozu na rynku. Z drugiej strony umożliwi to najbardziej dotkniętym państwom wywozu dalszy wywóz odpowiednich wielkości, przekraczających ich historyczne przepływy handlowe przed wprowadzeniem środka ochronnego, a także powyżej wielkości wywozu w pierwszych latach obowiązywania środka ochronnego. Ponadto chroni on interesy tych użytkowników unijnych i państw wywozu, które były konsekwentnie wypierane.

(194)

Komisja uznała, że dostosowanie to nie stwarza żadnego ryzyka dla dostępności kategorii produktu 1 na rynku unijnym z wielu powodów. Po pierwsze, istnieją znaczne niewykorzystane kontyngenty krajowe od innych dużych dostawców i inni dostawcy, którzy mogą w pewnym stopniu zwiększyć swoją obecność w ramach rezydualnego kontyngentu taryfowego. Po drugie, przemysł Unii dysponuje mocami produkcyjnymi umożliwiającymi mu zwiększenie produkcji krajowej, jak pokazano w tabeli 5. Przyczyniłoby się to do zapewnienia zdrowszego poziomu wykorzystania mocy produkcyjnych, co z kolei pomogłoby przemysłowi Unii poprawić jego ogólne wyniki gospodarcze. Wreszcie, biorąc pod uwagę prognozy rynkowe, wydaje się wysoce nieprawdopodobne, aby łączna wielkość niewykorzystanych kontyngentów krajowych oraz dostępne moce produkcyjne producentów unijnych nie były wystarczające do zaspokojenia popytu w przyszłości.

(195)

Z tych powodów Komisja uznała, że dostosowanie leży w ogólnym interesie Unii, ponieważ poprawia funkcjonowanie środka, zwiększając jego skuteczność, unikając jednocześnie nadmiernego wypierania i zapewniając wystarczającą różnorodność dostaw dla użytkowników unijnych.

(196)

Komisja stwierdziła również, że zmiana struktury przywozu zakłócała równowagę pochodzenia w rezydualnym kontyngencie taryfowym nie tylko dla kategorii produktu 1, ale również dla kategorii produktu 16, co miało negatywny wpływ na funkcjonowanie środka. W tej kategorii rezydualny kontyngent taryfowy zaczął być wypełniany w pierwszych dniach kwartału w dwóch z trzech ostatnich kwartałów objętych oceną (127).

(197)

Ocena Komisji wykazała, że zasadniczo do kwartału lipca-wrzesień 2023 r. istniała różnorodność państw wywozu, które regularnie wyczerpywały rezydualny kontyngent taryfowy. Udział przywozu w poszczególnych krajach różnił się w zależności od kwartału. Algieria wykorzystywała średnio (128) 39 % całkowitej wielkości rezydualnego kontyngentu taryfowego, Bośnia i Hercegowina około 23 %, Korea 9 %, a Japonia 7 %. Kilka innych krajów wykorzystywało średnio pozostałe 20 %.

(198)

Opracowując ostateczny środek ochronny oraz różne przeglądy funkcjonowania, Komisja starała się utrzymać tradycyjne przepływy handlowe pod względem wielkości i pochodzenia. Cel polegający na zachowaniu tradycyjnych wielkości został osiągnięty poprzez obliczenie kontyngentów taryfowych na podstawie wcześniejszych przepływów handlowych, natomiast cel zachowania tradycyjnego pochodzenia został osiągnięty poprzez ustanowienie kontyngentów krajowych.

(199)

Mniejsze tradycyjne kraje będące dostawcami, które nie kwalifikowały się do kontyngentów krajowych w danej kategorii produktu, były jednak potencjalnie narażone na nagłe i gwałtowne zmiany w przepływach handlowych w ramach swoich odpowiednich rezydualnych kontyngentów taryfowych. Była to właśnie sytuacja, w jakiej znalazły się niektóre państwa wywozu należące do kategorii produktu 16, co uniemożliwiło im dalszy wywóz znaczących ilości ze szkodą dla nich i użytkowników unijnych.

(200)

Od kwartału lipiec-wrzesień 2023 r. skład krajów pochodzenia gwałtownie zmienił się w ramach rezydualnego kontyngentu taryfowego w tej kategorii produktu, przy czym Malezja i Egipt nagle zaczęły wywozić bardzo duże ilości. Ich łączne średnie wykorzystanie tego kontyngentu taryfowego przed tym kwartałem wynosiło 0 %. Jednak w ostatnich trzech kwartałach, dla których dostępne były pełne dane, ich łączny średni udział przywozu wyniósł aż 76 %. Doprowadziło to do gwałtownego zmniejszenia bezcłowego przywozu ze wszystkich innych państw wywozu, które w przeszłości były stale obecne na rynku unijnym. Niektóre z nich praktycznie zaprzestały wywozu w ramach tego kontyngentu taryfowego. W szczególności udział wykorzystania kontyngentów taryfowych Bośni i Hercegowiny spadł do 2 %, Korei - do 4 %, Japonii - do 1 %, a innych państw - do 1 %.

(201)

W związku z tym ta agresywna penetracja rynku unijnego z Malezji i Egiptu wyraźnie wypiera inne źródła, które regularnie dokonywały wywozu w ramach tego kontyngentu taryfowego, znacznie zmniejszając ich obecność (w przypadku Algierii) lub niemal całkowicie ją eliminując (np. w przypadku Bośni i Hercegowiny, Japonii, Korei) ze szkodą dla nich i dla użytkowników unijnych.

(202)

Na podstawie powyższych ustaleń Komisja uznała, że ograniczenie maksymalnej wielkości bezcłowego przywozu w podziale na kraj pochodzenia i kwartał było najwłaściwszym działaniem mającym na celu przywrócenie bardziej zrównoważonego rozkładu pochodzenia w ramach tego rezydualnego kontyngentu taryfowego, a tym samym zapewnienie lepszego funkcjonowania środka. Komisja uznała za właściwe ustalenie tego ograniczenia na poziomie 15 % na każdy kraj kontyngentu taryfowego pierwotnie dostępnego na początku każdego kwartału.

(203)

Za pomocą tego dostosowania Komisja stara się zapobiec nadmiernemu wypieraniu mniejszych tradycyjnych źródeł dostaw, a tym samym zapewnić dostępność dla użytkowników unijnych ilości pochodzących z tych źródeł. Z drugiej strony pułap 15 % nadal umożliwiałby najbardziej dotkniętym państwom wywozu dalszy wywóz odpowiednich ilości bez cła, znacznie powyżej ich historycznych poziomów, które w niektórych przypadkach nie istniały. Ponadto zapewniłoby to użytkownikom unijnym wystarczającą różnorodność miejsc pochodzenia. Co więcej, biorąc pod uwagę stałe wyniki osiągnięte w przeszłości przez inne państwa w ramach rezydualnego kontyngentu taryfowego, Komisja uważa, że uzasadnione jest założenie, iż rezydualny kontyngent taryfowy w tej kategorii będzie nadal w pełni wykorzystywany.

(204)

Komisja uważa, że dostosowanie to leży w interesie Unii, ponieważ gwarantuje dostępność różnych źródeł dostaw dla użytkowników unijnych, a jednocześnie zapobiega zakłócającym przepływom na korzyść stabilności rynku.

(205)

Zgodnie z pkt 2.C zawiadomienia o wszczęciu Komisja ogłosiła, że sprawdzi, czy przywóz z kraju rozwijającego się będącego członkiem WTO przekroczył próg 3 % w danym okresie (mianowicie w 2023 r.), i w razie potrzeby zaktualizuje wykaz krajów rozwijających się, które są członkami WTO i które powinny zostać objęte zakresem środka lub z niego wyłączone.

(206)

Kilka stron zwróciło się o aktualizację wykazu krajów rozwijających się będących członkami WTO wyłączonych z zakresu środka, wykorzystując najnowsze dane dotyczące przywozu. Ponadto przedstawiciele przemysłu Unii wystąpili z wnioskiem o wyłączenie wielkości przywozu z Ukrainy z danych wykorzystywanych do obliczenia, które kraje rozwijające się będące członkami WTO są wyłączone z zakresu środka.

(207)

Zgodnie z art. 9 Porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych i art. 18 podstawowego rozporządzenia UE w sprawie środków ochronnych środka ochronnego nie stosuje się wobec produktu pochodzącego z kraju rozwijającego się będącego członkiem WTO, o ile jego udział w przywozie pozostaje poniżej 3 % łącznego przywozu w danej kategorii produktu. Jeżeli udział przywozu wszystkich krajów rozwijających się będących członkami WTO poniżej progu 3 % stanowi ponad 9 % łącznego przywozu w danej kategorii, środek ochronny ma zastosowanie do wszystkich krajów rozwijających się będących członkami WTO. Komisja regularnie dokonuje przeglądu i aktualizacji wykazu krajów rozwijających się.

(208)

Ostatnia aktualizacja wykazu miała miejsce w czerwcu 2023 r. w ramach dochodzenia przeglądowego w celu oceny ewentualnego wcześniejszego zakończenia stosowania środka ochronnego (129). Podobnie jak w poprzednich dochodzeniach przeglądowych Komisja zaktualizowała wykaz krajów rozwijających się objętych środkiem i wyłączonych z niego w oparciu o obliczenie ich udziału w przywozie z wykorzystaniem najnowszych dostępnych skonsolidowanych danych dotyczących przywozu, tj. statystyk dotyczących przywozu za 2023 r. (130) Nie wprowadzono żadnych zmian do metodyki zastosowanej w poprzednich przeglądach.

(209)

Zmiany wynikające z tej aktualizacji, które mają zastosowanie od dnia 1 lipca 2024 r., są następujące (zaktualizowana tabela w załączniku II pkt III.2 do niniejszego rozporządzenia):

(210)

Zgodnie z zasadami WTO (131) i UE (132) członek WTO stosujący środek ochronny stopniowo liberalizuje go po upływie jednego roku od nałożenia środka w regularnych odstępach czasu w okresie stosowania. Celem liberalizacji jest stopniowe dopuszczenie większej konkurencji w przywozie na rynku w miarę dostosowywania się przemysłu wewnętrznego do wyższego poziomu przywozu.

(211)

Prawo WTO nie ustanawia żadnych szczególnych wymogów dotyczących formy czy konkretnego tempa liberalizacji, z wyjątkiem takiej liberalizacji, która powinna odbywać się stopniowo w regularnych odstępach czasu w okresie stosowania.

(212)

Unijny środek ochronny dotyczący stali jest co roku liberalizowany od 2019 r., a adekwatność wskaźnika liberalizacji była wielokrotnie oceniana i zmieniana (133). Obecne roczne tempo liberalizacji od lipca 2022 r. wynosi 4 %.

(213)

W ramach dochodzenia Komisja zobowiązała się do oceny, czy obecny poziom liberalizacji jest nadal odpowiedni, czy też należy go zmienić.

(214)

Niektóre zainteresowane strony (w szczególności producenci eksportujący i użytkownicy unijni) zwróciły się do Komisji o podniesienie poziomu liberalizacji powyżej 4 %. Niektórzy producenci eksportujący twierdzili, że pozycja przemysłu Unii jest solidna i że nie doszło do przekierowania handlu lub że jego ryzyko zmniejszyło się. Przedstawiciele przemysłu Unii zwrócili się o zmniejszenie tempa liberalizacji, przywołując dowody spadku poziomu konsumpcji i perspektywy na nadchodzące miesiące. Na tej podstawie przedstawiciele przemysłu Unii stwierdzili, że nie istnieje ryzyko niedoboru na rynku unijnym.

(215)

Aby określić adekwatność obecnego poziomu liberalizacji, Komisja przeprowadziła zarówno analizę retrospektywną, jak i perspektywiczną.

(216)

Jeżeli chodzi o ocenę retrospektywną, dane wskazują, że tempo liberalizacji wyprzedziło zmianę konsumpcji. Podczas gdy kontyngenty taryfowe zostały zwiększone o prawie 25 % (w tym 5 % dodatkowego zwiększenia obowiązującego od lutego 2019 r.), konsumpcja zmniejszyła się o 17 % w tym samym okresie. Te przeciwstawne tendencje znacznie zwiększyły zatem różnicę między poziomem kontyngentów taryfowych a popytem rynkowym.

(217)

Jeżeli chodzi o ocenę perspektywiczną, jak wyjaśniono w sekcji 3.2.2 lit. h) powyżej, rynek stali wykazuje wyraźne oznaki spowolnienia. W 2023 r. światowe zużycie stali spadło o 1,1 % (134) w porównaniu z poprzednim rokiem. W Unii konsumpcja spadała w znacznie szybszym tempie, tj. -6 % (135). Ponadto w najnowszych perspektywach rynkowych dotyczących światowego zużycia stali przewiduje się jedynie skromny wzrost o 1,7 % w 2024 r. (pozwalające zaledwie powrócić do poziomu z 2022 r.) i 1,2 % 2025 r. (co skutkuje utrzymaniem konsumpcji poniżej poziomu z 2021 r.). Jak pokazano w sekcji 3.2.2 lit. h), oczekuje się, że perspektywy dla rynku unijnego będą wykazywały podobną tendencję.

(218)

Chociaż poziomy wykorzystania kontyngentów taryfowych różniły się w zależności od kraju i w zależności od kategorii, na koniec każdego roku obowiązywania środka nie wykorzystano znacznych ilości, co nadal miało miejsce w trwającym obecnie szóstym roku obowiązywania środka (136).

(219)

W świetle ostatnich negatywnych tendencji i perspektyw dotyczących konsumpcji stali na świecie i na unijnym rynku stali oraz faktu, że kontyngenty taryfowe były powszechnie dostępne dla wszystkich kategorii produktu, Komisja uznała, że dalsze zwiększanie obecnej dużej różnicy między tempem wzrostu wielkości kontyngentów taryfowych a tempem konsumpcji stali nie leży w interesie Unii.

(220)

Z uwagi na stale rosnącą lukę między konsumpcją (w tym oczekiwaną konsumpcją) a wielkościami kontyngentów taryfowych, a także istniejące wysokie poziomy presji przywozu, które z dużym prawdopodobieństwem utrzymają się, Komisja uznała, że utrzymanie lub zwiększenie stawki 4 % poważnie osłabiłoby skuteczność środka. Ponadto Komisja potwierdziła, że ogólnie dostępne były wystarczające kontyngenty taryfowe dla wszystkich kategorii produktu.

(221)

W tym kontekście Komisja uznała, że ustalenie tempa liberalizacji na poziomie 1 % jest właściwe, aby zapewnić skuteczność środka.

(222)

W związku z tym kontyngenty taryfowe będą nadal wzrastać o 1 % rocznie od dnia 1 lipca 2024 r. w odniesieniu do wszystkich kategorii produktu. Konkretne wielkości na okres od dnia 1 lipca 2024 r. do dnia 30 czerwca 2026 r. (w ujęciu kwartalnym) określono w załączniku IV.1 do niniejszego rozporządzenia.

(223)

Wraz z innymi dostosowaniami przedstawionymi w niniejszym rozporządzeniu to tempo liberalizacji przyczyni się do poprawy skuteczności środka w okresie, w którym rynek unijny doświadcza znacznych napięć spowodowanych przywozem, negatywnymi skutkami nadwyżki mocy produkcyjnych i wynikającymi z niej reakcjami na ten rynek na całym świecie, w kontekście słabego popytu. Użytkownicy unijni będą nadal dysponować wystarczającymi bezcłowymi wielkościami dostępnymi w ramach istniejących kontyngentów taryfowych.

(224)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja zdefiniowała zakres twierdzeń zawartych w tym rozdziale jako wszelkie inne kwestie nieobjęte sekcjami 7.1-7.2 i 7.4-7.5 powyżej w zakresie, w jakim dotyczą one trwałych zmian okoliczności w porównaniu z sytuacją panującą w pierwotnym dochodzeniu - których skutki mogą wymagać przeglądu i uzasadniać między innymi dostosowanie poziomu lub przydziału kontyngentów taryfowych w określonych kategoriach produktu. Zainteresowane strony zostały poproszone o przedstawienie wystarczających dowodów potwierdzających ich uwagi, a także konkretnych propozycji dotyczących sposobu postępowania w przypadku wszelkich zmian mających wpływ na kategorię produktu.

(225)

Wnioski otrzymane w tym zakresie można podzielić na dwa rodzaje. Pierwszy rodzaj dotyczył trwałych zmian popytu na niektóre kategorie produktów, a drugi - zmiany o charakterze trwałym w odniesieniu do nowych krajów będących dostawcami.

(226)

Wnioski w ramach tego rodzaju odnosiły się do zmian w zakresie produktu, zazwyczaj usuwania kategorii produktu z zakresu środka, zwiększania przydziałów kontyngentów taryfowych lub przyznawania kontyngentu krajowego w odniesieniu do określonego pochodzenia na podstawie prognoz szybkiego wzrostu popytu na daną kategorię, w przypadku gdy przemysł Unii rzekomo nie był w stanie dostarczać wystarczających ilości.

(227)

W tym względzie dowody przedstawione przez zainteresowane strony nie uzasadniały żadnego dostosowania opartego na twierdzeniach dotyczących zmian okoliczności. Twierdzenia dotyczyły zazwyczaj określonego pochodzenia w ramach niektórych kategorii produktów. We wszystkich przypadkach w ciągu ostatnich trzech kwartałów (lipiec 2023 r. - marzec 2024 r.) dostępne były bezcłowe wielkości. W związku z tym takie twierdzenia nie były zgodne z ogólnym interesem Unii, lecz dotyczyły raczej szczególnych preferencji poszczególnych zainteresowanych stron. Argumenty dotyczące dostępności dostaw od producentów unijnych zostały również w znacznym stopniu obalone przez przedstawicieli przemysłu Unii, a Komisja uznała, że dowody dostępne w aktach sprawy, w tym wykorzystanie kontyngentów taryfowych, nie potwierdzają twierdzeń dotyczących potencjalnego niedoboru stali.

(228)

W związku z tym Komisja stwierdziła, że nie ma wystarczających dowodów uzasadniających dostosowanie funkcjonowania środka ochronnego dotyczącego stali w oparciu o zmiany okoliczności spowodowane domniemanym przyszłym wzrostem popytu w poszczególnych kategoriach produktu.

(229)

Szereg stron (przemysł Unii, eksporterzy i użytkownicy) stwierdziło, że nastąpiły zmiany w przepływach handlowych i że stanowią one zmianę okoliczności o charakterze trwałym. Według niektórych stron (przedstawicieli przemysłu Unii) ta zmiana przepływów handlowych wynika z nowej i złożonej regionalnej dynamiki nadwyżki mocy produkcyjnych w sektorze stali na świecie, która wymagałaby zmian w zarządzaniu kontyngentem taryfowym.

(230)

Wnioski dotyczące zmiany przepływów handlowych przedstawiono również w sekcji 7.1 (Przydział kontyngentów taryfowych i zarządzanie nimi) oraz sekcji 7.2 (Wypieranie tradycyjnych przepływów handlowych) powyżej.

(231)

Zainteresowane strony stwierdziły, że chociaż niektóre kontyngenty dla poszczególnych krajów pozostają w dużej mierze niewykorzystane w przypadku niektórych kategorii produktów, to nowe przepływy są wprowadzane na rynek unijny w ramach kontyngentów rezydualnych. W związku z tym zwróciły się one do Komisji o wprowadzenie pewnych dostosowań w zarządzaniu kontyngentami taryfowymi.

(232)

W toku dochodzenia Komisja zidentyfikowała nowe przepływy handlowe wprowadzane na rynek w odniesieniu do niektórych kategorii produktów. Komisja odniosła się do tych argumentów poprzez dostosowania opisane w sekcji 7.3 powyżej.

(233)

W dniu 1 stycznia 2022 r. w wyniku aktualizacji (137) unijnej nomenklatury celnej (CN) zmieniono niektóre kody CN dotyczące rur stalowych objętych zakresem środka ochronnego dotyczącego stali (138). Kategorie produktów, których to dotyczyło, to 22 (rury i przewody rurowe bez szwu), 24 (inne rury bez szwu) i 26 (inne rury spawane).

(234)

Zmiany tej nie odzwierciedlono w ostatnim przeglądzie środka (139) w czerwcu 2023 r., w związku z czym wielkość przywozu wykorzystana w tym przeglądzie do celów obliczenia wykazu krajów rozwijających się nie była w pełni dokładna dla tych kategorii.

(235)

W związku z tym wykaz krajów rozwijających się objętych środkiem mającym zastosowanie od dnia 1 lipca 2023 r. miał istotny wpływ w dwóch z trzech wyżej wymienionych kategorii. Gdyby Komisja wykorzystała zaktualizowane kody CN w swoim ostatnim przeglądzie, zmiany w wykazie krajów rozwijających się w stosunku do wykazu faktycznie opublikowanego dnia 1 lipca 2023 r. (obowiązującego do dnia 30 czerwca 2024 r.) byłyby następujące:

(236)

Zmiany w wykazie krajów rozwijających się objętych środkiem, wynikające ze zmiany kodów, podsumowano w następujący sposób:

(237)

Zaktualizowany wykaz krajów rozwijających się objętych środkiem, mający zastosowanie w okresie od dnia 1 lipca 2023 r. do dnia 30 czerwca 2024 r., znajduje się w załączniku III (III.2) do niniejszego rozporządzenia.

(238)

Praktyczne konsekwencje tych zmian w wykazie krajów rozwijających się objętych środkiem mającym zastosowanie od dnia 1 lipca 2023 r. do dnia 30 czerwca 2024 r. są następujące:

(239)

W związku z powyższym Komisja uznaje prawo importerów, którzy uiścili cła w kategorii 26 w okresie od 1 lipca 2023 r. do 31 grudnia 2023 r. w odniesieniu do przywozu pochodzącego z niektórych państw, do zwrócenia się do krajowych organów celnych o zwrot tych ceł zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami prawa celnego. Są to następujące kraje:

(240)

Przyjęcie wniosków o zwrot kosztów za bieżący kwartał (od 1 kwietnia 2024 r. do 30 czerwca 2024 r.) będzie uzależnione od dodatkowej weryfikacji, czy zapłata ceł była konsekwencją nieuwzględnienia przez Komisję nowych kodów w obliczeniach dotyczących krajów rozwijających się.

(241)

Zgodnie z art. 109 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 (142), gdy kwotę należy zwrócić w następstwie wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, do wypłaty należnych odsetek stosuje się stopę oprocentowania stosowaną przez Europejski Bank Centralny w odniesieniu do jego podstawowych operacji refinansujących, opublikowaną w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej, obowiązującą pierwszego kalendarzowego dnia każdego miesiąca.

(242)

Niniejsze rozporządzenie zmieniające obowiązujący środek ochronny jest również zgodne z zobowiązaniami wynikającymi z umów dwustronnych podpisanych z niektórymi państwami trzecimi.

(243)

Środek przewidziany w niniejszym rozporządzeniu jest zgodny z opinią Komitetu ds. Środków Ochronnych ustanowionego na podstawie odpowiednio art. 3 ust. 3 podstawowego rozporządzenia UE w sprawie środków ochronnych i art. 22 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2015/755,