(1)

Zgodnie z art. 8 ust. 4 lit. c) umowy o handlu i współpracy Specjalny Komitet ds. Koordynacji Zabezpieczenia Społecznego („Specjalny Komitet”) jest uprawniony do przyjmowania zaleceń w odniesieniu do wszystkich spraw, co do których umowa tak stanowi, działając zgodnie z warunkami określonymi w art. 10 umowy o handlu i współpracy.

(2)

Zgodnie z art. SSCI.74 załącznika SSC-7 do protokołu Specjalny Komitet może przyjąć dalsze wytyczne dotyczące wykonania protokołu i załącznika SSC-7 do niego.

(3)

Postanowienia art. SSC.11 ust. 1 protokołu, w których określono wyjątek od zasady ogólnej ustanowionej w art. SSC.10 ust. 3 lit. a) protokołu, mają w szczególności na celu uniknięcie przez pracowników, pracodawców i instytucje zabezpieczenia społecznego utrudnień administracyjnych, które powstałyby wskutek zastosowania zasady ogólnej ustanowionej w art. SSC.10 ust. 3 lit. a) protokołu w sytuacjach, w których chodzi o krótkie okresy zatrudnienia w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym przedsiębiorstwo wysyłające pracownika ma swą zarejestrowaną siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności, lub państwo, w którym osoba pracująca na własny rachunek normalnie wykonuje swą działalność.

(4)

Z tego względu pierwszym decydującym warunkiem dla zastosowania art. SSC.11 ust. 1 lit. a) protokołu jest istnienie bezpośredniego związku między pracodawcą a zatrudnionym przez niego pracownikiem.

(5)

Ochrona pracownika i bezpieczeństwo prawne, do którego on sam i instytucja, w której jest ubezpieczony, mają prawo, wymagają pełnych gwarancji utrzymania bezpośredniego związku przez cały okres czasowej pracy w innym państwie (okres delegowania).

(6)

Drugim decydującym warunkiem dla zastosowania art. SSC.11. ust. 1 lit. a) protokołu jest istnienie więzi między pracodawcą a państwem, w którym ma on swoją siedzibę. Możliwość okresu delegowania w tym innym państwie powinna zatem ograniczać się wyłącznie do przedsiębiorstw, które normalnie prowadzą swą działalność na terytorium państwa, którego ustawodawstwu nadal podlega pracownik delegowany; dlatego przyjmuje się, że powyższe przepisy mają zastosowanie jedynie do przedsiębiorstw, które zazwyczaj prowadzą znaczną część działalności na terytorium państwa, w którym mają siedzibę.

(7)

Bez uszczerbku dla indywidualnej oceny w konkretnych przypadkach, powinno się określić orientacyjne okresy dla pracowników najemnych i osób wykonujących pracę na własny rachunek.

(8)

Gwarancja utrzymania bezpośredniego związku przestaje istnieć, jeżeli pracownik delegowany zostaje oddany do dyspozycji przedsiębiorstwa trzeciego.

(9)

Przez cały okres delegowania powinna istnieć możliwość przeprowadzania wszelkich kontroli, dotyczących w szczególności opłacania składek i utrzymywania bezpośredniego związku, wymaganych dla zapobieżenia niezgodnemu z prawem wykorzystaniu wyżej wymienionych przepisów oraz dla zapewnienia odpowiednich informacji organom administracyjnym, pracodawcom i pracownikom.

(10)

Pracownik i pracodawca powinni być należycie poinformowani o warunkach, pod którymi zezwala się na to, by pracownik delegowany nadal podlegał ustawodawstwu państwa, z którego został wysłany.

(11)

Zasada wzajemnego informowania i współpracy, ustanowiona w art. SSC.59 ust. 5 protokołu, nakłada na instytucje właściwe szereg obowiązków dla celów wykonania art. SSC.11 ust. 1 protokołu,