(1)

Cele wspólnej polityki rybołówstwa oraz wymogi w zakresie kontroli rybołówstwa i egzekwowania przepisów dotyczących rybołówstwa zostały określone w art. 2 i 36 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (3). Udane wdrożenie wspólnej polityki rybołówstwa zależy od skutecznego, efektywnego, nowoczesnego i przejrzystego systemu kontroli i egzekwowania.

(2)

Rozporządzeniem Rady (WE) nr 1224/2009 (4) ustanowiono unijny system kontroli rybołówstwa, który przewiduje między innymi ośrodki monitorowania rybołówstwa, lokalizowanie statków rybackich, obowiązki w zakresie raportowania połowów, uprzednie powiadomienia, upoważnienia do przeładunku w państwach trzecich, publikację informacji o zamykaniu łowisk, kontrolę zdolności połowowych, krajowe programy kontroli, kontrolę połowów rekreacyjnych, kontrole w łańcuchu dostaw produktów rybołówstwa i akwakultury, ważenie produktów rybołówstwa, dokumenty przewozowe, deklaracje wyładunkowe, dokumenty sprzedaży i deklaracje przejęcia, inspekcje i audyty, karanie naruszeń oraz dostęp do danych.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 1224/2009 zostało jednak przyjęte przed przyjęciem rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, w celu kontroli i egzekwowania obowiązujących wówczas przepisów wspólnej polityki rybołówstwa. W związku z tym należy je zmienić, aby lepiej odnieść się do wymogów dotyczących kontroli i egzekwowania wspólnej polityki rybołówstwa zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1380/2013, aby wykorzystać nowoczesne i bardziej efektywne kosztowo technologie kontroli oraz uwzględnić najnowsze ustalenia naukowe w celu zapewnienia w perspektywie długoterminowej zrównoważenia środowiskowego działalności połowowej i działalności w zakresie akwakultury. Zmiany te powinny być również spójne z międzynarodowymi zobowiązaniami Unii, w tym zobowiązaniami wynikającymi z Umowy Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa z 2009 r. o środkach stosowanych przez państwo portu w celu zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania, zatwierdzonymi przez Unię decyzją Rady 2011/443/UE (5).

(4)

Unijny system kontroli rybołówstwa powinien ponadto wspierać uczciwą konkurencję między operatorami we wszystkich państwach członkowskich, przyczyniając się jednocześnie do osiągnięcia pozostałych celów wspólnej polityki rybołówstwa.

(5)

W rozporządzeniu (WE) nr 1224/2009 należy wprowadzić odniesienie do definicji zawartych w rozporządzeniu (UE) nr 1380/2013 oraz w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1379/2013 (6). W celu zachowania jasności i spójności niektóre definicje w rozporządzeniu (WE) nr 1224/2009 należy uchylić lub zmienić, a także należy dodać nowe definicje.

(6)

Definicja „przepisów wspólnej polityki rybołówstwa” powinna zostać zmieniona w celu wyjaśnienia, że jej zakres obejmuje całe prawo Unii w obszarach ochrony żywych zasobów morza, zarządzania nimi i ich eksploatacji, akwakultury, a także przetwarzania, przewozu i wprowadzania do obrotu produktów rybołówstwa i akwakultury. Obejmuje to przepisy dotyczące środków technicznych i środków ochrony w odniesieniu do żywych zasobów morza, zarządzania flotami Unii eksploatującymi takie zasoby i ich kontroli oraz przetwarzania, przewozu i wprowadzania do obrotu produktów rybołówstwa i akwakultury, a także unijnego systemu zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom (zwanych dalej „połowami NNN”) oraz ich powstrzymywania i eliminowania. Definicja ta powinna również obejmować zobowiązania międzynarodowe w tych obszarach, które są wiążące dla Unii i państw członkowskich, w tym - w odniesieniu do operatorów - międzynarodowe zobowiązania Unii, które można od nich egzekwować.

(7)

Definicję „danych z systemu monitorowania statków” należy zastąpić dokładniejszym pojęciem „dane dotyczące pozycji statku”. Definicja „danych dotyczących pozycji statku” nie powinna już odnosić się do przekazywania danych przez satelitarne urządzenia lokacyjne, ponieważ obecnie dostępne są różne technologie w zakresie lokalizacji statków i przekazywania danych dotyczących pozycji statku.

(8)

Definicję „partii” należy dostosować do definicji „partii” określonej w unijnym prawie żywnościowym.

(9)

Definicję „planów wieloletnich” należy zaktualizować w celu uwzględnienia odpowiednich przepisów rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(10)

W definicjach „licencji połowowej”, „obszaru ograniczonych połowów” i „połowów rekreacyjnych” pojęcie „żywe zasoby wodne” należy zastąpić pojęciem „żywe zasoby morza” w celu dostosowania tych definicji do terminologii używanej w rozporządzeniu (UE) nr 1380/2013.

(11)

Aby zapewnić spójność z przepisami dotyczącymi środków technicznych określonymi w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1241 (7), należy wprowadzić definicję „gatunków wrażliwych”.

(12)

Aby lepiej zrozumieć niekorzystny wpływ działalności połowowej na gatunki wrażliwe i zapobiegać mu, w tym ograniczyć lub wyeliminować przypadkowe połowy gatunków zagrożonych wyginięciem, należy usprawnić zbieranie danych na temat przypadkowych połowów gatunków wrażliwych. W tym celu w dzienniku połowowym należy odnotowywać dodatkowe informacje dotyczące przypadkowych połowów gatunków wrażliwych.

(13)

Chociaż większość przepisów rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 dotyczy statków łowczych, skuteczny unijny system kontroli rybołówstwa wymaga, aby w niektórych przypadkach objęte nim były również inne statki wykorzystywane w komercyjnej eksploatacji żywych zasobów morza. W tym celu definicję „statku rybackiego” zawartą w tym rozporządzeniu należy zastąpić bardziej szczegółową definicją, która wyjaśnia, że pojęcie to obejmuje statek łowczy, a także każdy inny statek wykorzystywany do komercyjnej eksploatacji żywych zasobów morza, w tym statki pomocnicze, statki przetwórnie, statki biorące udział w przeładunkach, holowniki, statki pomocnicze rybołówstwa i statki transportowe wykorzystywane do transportu produktów rybołówstwa, ale z wyłączeniem kontenerowców i statków wykorzystywanych wyłącznie do akwakultury. Ponadto należy wprowadzić definicję „statku łowczego”.

(14)

Należy wprowadzić definicję „operacji połowowej” w celu wyjaśnienia znaczenia tego pojęcia i odróżnienia go od pojęcia „działalność połowowa”, który ma szerszy zakres.

(15)

Powodowanie wyślizgiwania się jest praktyką, w przypadku której ryby są celowo uwalniane z narzędzi połowowych przed wprowadzeniem połowu na pokład, co może stanowić naruszenie obowiązku wyciągnięcia i zatrzymania na pokładzie gatunków podlegających obowiązkowi wyładunku. W związku z tym należy wprowadzić definicję „powodowania wyślizgiwania się”.

(16)

Należy zaktualizować i doprecyzować przepisy dotyczące licencji połowowych i upoważnień do połowów. Aby zapewnić kompleksową kontrolę, unijnym statkom rybackim innym niż statki łowcze należy zezwolić na prowadzenie działalności połowowej tylko wtedy, gdy otrzymały na to zezwolenie od swojego państwa członkowskiego bandery. Należy zatem wprowadzić nowy przepis dotyczący upoważnień do połowów dla unijnych statków rybackich innych niż statki łowcze.

(17)

Porzucone, zagubione lub w inny sposób wyrzucone narzędzia połowowe, w szczególności te wykonane z tworzyw sztucznych, stanowią jedną z najbardziej szkodliwych form odpadów morskich, a także odpadów z tworzyw sztucznych w morzu. Aby ograniczyć długoterminowy i znaczący wpływ porzuconych, zagubionych lub w inny sposób wyrzuconych narzędzi połowowych na organizmy i ekosystemy morskie, zasadnicze znaczenie ma zapewnienie, aby narzędzia połowowe pod koniec ich eksploatacji były ponownie wprowadzane na brzeg w celu poddania ich obróbce w portowych urządzeniach do odbioru ustanowionych w tym celu na podstawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/883 (8). Umożliwiłoby to również państwom członkowskim składanie Komisji sprawozdań na temat narzędzi połowowych stanowiących odpady, w tym narzędzi pod koniec ich eksploatacji, które zbierają co roku na podstawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/904 (9). W tym celu należy przewidzieć możliwość przyjęcia procedur zapewniających, aby kapitanowie unijnych statków rybackich zgłaszali właściwym organom swoje wycofane z eksploatacji narzędzia połowowe oraz zwracali je do portowych urządzeń do odbioru odpadów lub innych równoważnych systemów zbierania.

(18)

W celu zapewnienia, aby działalność połowowa była zrównoważona środowiskowo w perspektywie długoterminowej oraz aby zapobiec poważnemu ryzyku dla ekosystemów morskich, różnorodności biologicznej i zdrowia ludzi stwarzanemu przez nielegalne usuwanie na morzu narzędzi połowowych i innych narzędzi lub jednostek wykorzystywanych do połowów, w szczególności narzędzi wykonanych z tworzyw sztucznych, takie usuwanie ze statków rybackich należy uznać za poważne naruszenie na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1224/2009.

(19)

Tradycyjne łodziowe rybołówstwo przybrzeżne odgrywa ważną rolę w Unii z biologicznego, gospodarczego i społecznego punktu widzenia. Biorąc pod uwagę potencjalny wpływ tradycyjnego łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego na stada, duże znaczenie ma zapewnienie, aby działalność połowowa i nakład połowowy mniejszych statków były zgodne z przepisami wspólnej polityki rybołówstwa. W związku z tym państwa członkowskie powinny mieć możliwość lokalizacji wszystkich statków rybackich, w tym statków rybackich o długości całkowitej poniżej 12 metrów, oraz otrzymywania od nich danych dotyczących pozycji w regularnych i wystarczająco krótkich odstępach czasu. Aby jeszcze bardziej ułatwić stosowanie systemów lokalizacji małych statków, Komisja powinna opracować, na wniosek jednego lub większej liczby państw członkowskich, system lokalizacji statków o długości całkowitej poniżej 12 metrów. Państwa członkowskie powinny jednak mieć możliwość zwolnienia niektórych małych statków z obowiązku lokalizacji w ograniczonym okresie, aby zapewnić wystarczająco dużo czasu na przygotowanie do stosowania nowych narzędzi dla tych statków. W każdym przypadku wdrożenie tych środków powinno być wyważone i proporcjonalne do realizowanych celów oraz nie powinno pociągać za sobą nadmiernego obciążenia dla floty, w szczególności dla floty łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego, która może być objęta wsparciem z Europejskiego Funduszu Morskiego, Rybackiego i Akwakultury ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1139 (10).

(20)

Na podstawie art. 32 ust. 2 i art. 38 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2403 (11) statek rybacki państwa trzeciego upoważniony do połowów na wodach Unii ma przestrzegać przepisów dotyczących kontroli operacji połowowych prowadzonych przez statki unijne, w tym przepisów dotyczących systemu monitorowania statków. Aby zapewnić kompleksową kontrolę, do wszystkich statków rybackich państw trzecich upoważnionych do prowadzenia działalności połowowej na wodach Unii, w tym statków prowadzących działalność połowową inną niż operacje połowowe i nieobjętych zakresem rozporządzenia (UE) 2017/2403, powinien mieć zastosowanie obowiązek posiadania na pokładzie w pełni funkcjonującego urządzenia monitorującego statek, które umożliwia automatyczną lokalizację statku i jego identyfikację przez system monitorowania statków, który jest częścią tych przepisów dotyczących kontroli.

(21)

W celu doprecyzowania roli ośrodków monitorowania rybołówstwa przepisy rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 dotyczące tych ośrodków należy umieścić w osobnym artykule.

(22)

Do celów skutecznej kontroli rybołówstwa i nadzoru w Unii należy zobowiązać ośrodki monitorowania rybołówstwa do posiadania odpowiedniego personelu i wyposażenia oraz wprowadzenia co najmniej automatycznego systemu ostrzegania lub dyżuru pracowniczego w godzinach wolnych od pracy.

(23)

Należy określić przepisy dotyczące stosowania systemów automatycznej identyfikacji (AIS) dla unijnych statków rybackich. Aby uwzględnić wyjątkowe okoliczności związane z bezpieczeństwem lub ochroną załogi statku rybackiego, należy przewidzieć, pod pewnymi warunkami, odstępstwo od obowiązku nieprzerwanego działania systemu AIS, o którym mowa w art. 6a dyrektywy 2002/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (12).

(24)

Rozporządzenie (WE) nr 1224/2009 zmieniono rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/812 (13), aby dostosować niektóre jego przepisy do obowiązku wyładunku określonego w rozporządzeniu (UE) nr 1380/2013. Aby zapewnić skuteczność unijnego systemu kontroli rybołówstwa, w szczególności w odniesieniu do monitorowania zgodności z obowiązkiem wyładunku, konieczne jest wyposażenie, na podstawie oceny ryzyka, niektórych statków łowczych w systemy zdalnego monitorowania elektronicznego (REM) na pokładzie. Systemy te powinny obejmować kamery telewizji przemysłowej (CCTV). Dane z CCTV nie powinny być transmitowane na żywo. Aby zagwarantować prawo do prywatności i ochrony danych osobowych, rejestrowanie materiałów wideo za pośrednictwem CCTV powinno być dozwolone wyłącznie w odniesieniu do narzędzi i tych części statków, na których produkty rybołówstwa są wprowadzane na pokład, przetwarzane i przechowywane lub w których może dojść do odrzutów. Działalność rejestracyjna powinna być ograniczona do sytuacji, w których narzędzia są aktywnie eksploatowane, takich jak wydawanie narzędzi lub wybieranie lub usuwanie narzędzi z wody, oraz w których połów jest zabierany na pokład i obsługiwany przez załogę lub w których może dojść do odrzutów. Możliwość identyfikacji poszczególnych osób w nagranych materiałach wideo powinna być w miarę możliwości ograniczona, a w razie potrzeby dane powinny być anonimizowane. W celu zapewnienia jasności i spójności należy ustanowić przepisy dotyczące dostępu właściwych organów do danych z tych systemów REM. Materiały z CCTV powinny być udostępniane wyłącznie do celów kontroli i inspekcji określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1224/2009 organom wyszczególnionym w tym rozporządzeniu.

(25)

Aby ułatwić korzystanie z systemów REM na zasadzie dobrowolności, państwa członkowskie powinny mieć możliwość tworzenia zachęt w tym celu.

(26)

Wiarygodność i kompleksowe zbieranie danych dotyczących połowów ma ogromne znaczenie dla osiągnięcia celów wspólnej polityki rybołówstwa.

(27)

Przekazywanie danych rejestracyjnych z połowów w formacie papierowym doprowadziło do tego, że raportowanie jest niepełne i niewiarygodne, a ostatecznie do tego, że raportowanie połowów przez operatorów do państw członkowskich i przez państwa członkowskie do Komisji odbywa się w sposób nieodpowiedni, a także utrudniło wymianę informacji między państwami członkowskimi. Konieczne jest zatem, aby kapitanowie zapisywali dane dotyczące połowów w sposób zdigitalizowany i przekazywali je drogą elektroniczną, w szczególności jeżeli chodzi o dzienniki połowowe, deklaracje przeładunkowe i deklaracje wyładunkowe.

(28)

Aby ułatwić kontrolę wdrażania planów wieloletnich, połowy stad dennych objętych takimi planami należy sztauować oddzielnie, tak aby różne złowione stada były łatwe do zidentyfikowania na pokładzie statku rybackiego do celów inspekcji. Wprowadzenie większej liczby planów wieloletnich zwiększyło jednak liczbę przypadków, w których w pewnych okolicznościach kapitanowie mogliby mieć trudności z wypełnieniem tego obowiązku z powodów takich jak ograniczona przestrzeń na pokładzie, wiele gatunków w małych ilościach zatrzymanych na pokładzie, połowy przechowywane na pokładzie w zbiornikach ze schłodzoną wodą morską, liczba różnych stad złowionych w ramach danego łowiska lub kwestia bezpieczeństwa załogi. W takich przypadkach powinna istnieć możliwość wprowadzenia wyłączeń z obowiązku oddzielnego sztauowania połowów.

(29)

Brak obowiązków w zakresie raportowania połowów nałożonych na kapitanów statków o długości całkowitej poniżej 10 metrów doprowadził do tego, że dane dotyczące rejestracji połowów takich statków są niepełne i niewiarygodne, ponieważ dane dotyczące tych statków zbierano głównie na podstawie planów kontroli wyrywkowej. W związku z tym ważne jest wprowadzenie wymogu raportowania połowów w przypadku wszystkich statków rybackich niezależnie od ich wielkości. Działanie to pozwoli również uprościć przepisy, poprawić ich przestrzeganie oraz usprawnić kontrolę.

(30)

W celu zwiększenia skuteczności kontroli ważne jest, aby informacje zawarte w dzienniku połowowym były bardziej szczegółowe i w związku z tym zawierały - w przypadku statków łowczych o długości całkowitej wynoszącej co najmniej 12 metrów - dane dotyczące połowów w podziale na operacje połowowe. W przypadku statków łowczych o długości całkowitej poniżej 12 metrów elektroniczny dziennik połowowy i przekazywanie zawartych w nim informacji nie powinny pociągać za sobą nieproporcjonalnego obciążenia dla kapitanów tych statków. Zatem w przypadku statków łowczych o długości całkowitej poniżej 12 metrów kapitanowie powinni być zobowiązani do przekazywania informacji zawartych w dzienniku połowowym dopiero po zakończeniu ostatniej operacji połowowej i przed rozpoczęciem wyładunku.

(31)

Kapitanowie unijnych statków łowczych o długości całkowitej poniżej 12 metrów powinni mieć możliwość wypełniania i przekazywania elektronicznego dziennika połowowego w sposób uproszczony.

(32)

Aby ułatwić wdrażanie i stosowanie elektronicznych dzienników połowowych dla wszystkich statków, Komisja powinna opracować, na wniosek jednego lub większej liczby państw członkowskich, system zapisu i raportowania połowów dla statków łowczych o długości całkowitej poniżej 12 metrów, dostosowany do specyfiki mniejszych statków.

(33)

W celu wzmocnienia kontroli połowów gatunków wrażliwych w dzienniku połowowym należy zapisywać dodatkowe informacje dotyczące odrzutów takich gatunków.

(34)

Należy zmienić przepisy dotyczące marginesu tolerancji w szacunkach z dziennika połowowego dotyczących ilości ryb zatrzymanych na pokładzie, aby odpowiedzieć na wyzwania związane z dokładnym oszacowaniem połowów na pokładzie w podziale na gatunki w odniesieniu do mniejszych ilości połowów oraz w odniesieniu do niesortowanych wyładunków pochodzących z połowów małych gatunków pelagicznych, połowów przemysłowych i połowów tuńczyka tropikalnego okrężnicą. Te same zmiany należy wprowadzić do przepisów dotyczących marginesu tolerancji w deklaracji przeładunkowej. W odniesieniu do odstępstw przyznanych w przypadku wyładunków niesortowanych w ramach połowów małych gatunków pelagicznych, połowów przemysłowych i połowów tuńczyka tropikalnego okrężnicą należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w celu zapewnienia dalszych szczegółów dotyczących jednolitych warunków wyładunku i ważenia produktów rybołówstwa w portach wymienionych w wykazie, takich jak udział akredytowanych niezależnych stron trzecich, które mogą zagwarantować dokładność raportowania połowów przy wyładunku, lub wymogi dotyczące operacji kontroli wyrywkowych i ważenia. Warunki te powinny zapewniać odpowiednią kontrolę nad takimi operacjami. Komisja powinna - w drodze aktów wykonawczych - przyjąć wykaz portów, które spełniają te jednolite warunki. To samo mogłoby mieć zastosowanie do umieszczania w wykazie portów w państwach trzecich, w tym portów wyznaczonych w ramach regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem, pod warunkiem zapewnienia niezbędnej kontroli ze strony odpowiednich właściwych organów danego państwa trzeciego oraz współpracy z nimi.

(35)

Po wypłynięciu statku łowczego powinien on natychmiast rozpocząć prowadzenie elektronicznego dziennika połowowego, a rejs ten powinien otrzymać niepowtarzalny numer identyfikacyjny rejsu połowowego. W dzienniku połowowym, deklaracjach przeładunkowych i deklaracjach wyładunkowych należy zamieścić odniesienie do tego niepowtarzalnego numeru identyfikacyjnego rejsu połowowego, aby umożliwić wzmocnioną kontrolę, a także udoskonalić zatwierdzanie danych przez państwa członkowskie oraz identyfikowalność produktów rybołówstwa w łańcuchu dostaw.

(36)

Aby usprawnić i uprościć przekazywanie właściwym organom państw członkowskich informacji o narzędziach połowowych i o utracie narzędzi połowowych, dziennik połowowy powinien obejmować informacje o narzędziach połowowych i utraconych narzędziach połowowych. Komisja powinna co roku publikować na swojej stronie internetowej zestawienie przekazanych przez państwa członkowskie informacji dotyczących utraconych narzędzi połowowych.

(37)

W rozporządzeniu (UE) 2017/2403 określono przepisy dla statków rybackich państw trzecich prowadzących operacje połowowe na wodach unijnych. Na podstawie art. 38 ust. 1 tego rozporządzenia statki rybackie państw trzecich upoważnione do prowadzenia połowów na wodach unijnych mają przestrzegać przepisów w zakresie kontroli regulujących operacje połowowe statków unijnych na obszarze połowowym, na którym prowadzą operacje. W celu uniknięcia powtórzeń i zapewnienia jasności należy uchylić niektóre przepisy rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 określające szczegółowo przepisy dotyczące statków rybackich państw trzecich.

(38)

Uprzednie powiadamianie o wyładunkach umożliwia lepszą kontrolę zgodności z przepisami dotyczącymi rejestrowania połowów i działalności połowowej. W celu poprawy zgodności z przepisami dotyczącymi rejestracji połowów przepisy dotyczące uprzedniego powiadamiania powinny mieć zastosowanie do wszystkich statków o długości całkowitej co najmniej 12 metrów, a nie tylko do statków rybackich, których celem są stada objęte planami wieloletnimi. Nadbrzeżne państwa członkowskie powinny mieć jednak możliwość ustanawiania krótszego terminu uprzedniego powiadomienia dla niektórych kategorii statków, o ile nie zmniejsza to zdolności ich właściwych organów do przeprowadzania inspekcji statków po ich przybyciu.

(39)

Unijne statki rybackie dokonujące wyładunku produktów rybołówstwa w państwach trzecich powinny uprzednio powiadomić swoje państwa członkowskie bandery. Unijne statki rybackie dokonujące przeładunku produktów rybołówstwa na wodach państw trzecich lub na morzu pełnym powinny uzyskać upoważnienie od swoich państw członkowskich bandery. Takie uprzednie powiadomienia i upoważnienia są wymagane, biorąc pod uwagę obowiązki państw członkowskich bandery w zakresie zapobiegania wprowadzaniu na rynki międzynarodowe produktów rybołówstwa pochodzących z połowów NNN.

(40)

Przepisy dotyczące zapisywania danych dotyczących połowów i nakładu połowowego przez państwa członkowskie powinny zostać zmienione, aby uwzględnić dane zawarte w rejestrach ważenia, deklaracjach przejęcia i dokumentach przewozowych.

(41)

Przepisy dotyczące przekazywania Komisji zagregowanych danych dotyczących połowów i nakładu połowowego powinny zostać uproszczone, przewidując jedną datę dla wszystkich przekazywanych danych.

(42)

W celu zapewnienia, aby Komisja otrzymywała najdokładniejsze dane dotyczące połowów, państwa członkowskie powinny korygować dane zagregowane przekazane Komisji, w przypadku gdy wcześniej przekazały jedynie szacunki, gdy wykryły niespójności po zatwierdzeniu danych lub gdy Komisja wykryje niespójności.

(43)

Należy wyjaśnić, że połowy należące do danego gatunku, stada lub danej grupy stad objętych kwotą odlicza się od kwot mających zastosowanie do państw członkowskich wyłącznie, gdy jest to wymagane na podstawie art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(44)

Przepisy dotyczące publikacji przez Komisję decyzji o zamknięciu łowisk w przypadku wykorzystania kwoty lub osiągnięcia maksymalnego dopuszczalnego nakładu połowowego należy uprościć, aby umożliwić terminową publikację takich informacji o zamknięciach. Przepisy te należy ponadto zharmonizować z przepisami dotyczącymi obowiązku wyładunku ustanowionego w rozporządzeniu (UE) nr 1380/2013.

(45)

Przepisy dotyczące zdolności połowowej należy zaktualizować, aby odnosiły się do rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(46)

Jeżeli statki łowcze działają przy użyciu silnika, którego moc przekracza certyfikowaną moc silnika określoną w licencji połowowej i zarejestrowaną w unijnym rejestrze floty rybackiej, nie jest możliwe zapewnienie zgodności z pułapami zdolności połowowej ustanowionymi w rozporządzeniu (UE) nr 1380/2013. W związku z tym należy doprecyzować przepisy dotyczące weryfikacji mocy silnika. Ponadto ważne jest zapewnienie możliwości skutecznego kontrolowania mocy silników niektórych statków łowczych, które stwarzają wysokie ryzyko nieprzestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa dotyczących mocy silników lub działających na określonych obszarach, na przykład za pomocą urządzeń do ciągłego monitorowania mocy silnika. Ponadto należy uprościć przepisy dotyczące weryfikacji pojemności statków łowczych do celów kontroli zdolności połowowej.

(47)

Aby zapewnić przestrzeganie przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, każde państwo członkowskie powinno być zobowiązane do ustanowienia i regularnej aktualizacji rocznego lub wieloletniego krajowego programu kontroli obejmującego wszystkie przepisy wspólnej polityki rybołówstwa. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby kontrola była przeprowadzana na podstawie analizy ryzyka niezgodności.

(48)

W celu zapewnienia przejrzystości w zakresie kontroli i inspekcji rybołówstwa każde państwo członkowskie powinno raz w roku publikować na swojej stronie internetowej sprawozdanie roczne zawierające określone minimalne informacje przewidziane w rozporządzeniu (WE) nr 1224/2009, takie jak dane dotyczące zasobów dostępnych na potrzeby kontroli i inspekcji, przeprowadzonych kontroli i inspekcji, wykrytych i potwierdzonych naruszeń oraz nałożonych kar. Każdego roku Komisja powinna publikować zestawienie odpowiednich informacji zgłoszonych przez państwa członkowskie.

(49)

W celu zapewnienia większej jasności należy zmienić definicję „obszaru ograniczonych połowów”. Definicja ta powinna obejmować konkretne określone geograficznie obszary morskie w obrębie jednego basenu morskiego lub większej ich liczby, w tym chronionych obszarów morskich, na których wszystkie lub niektóre rodzaje działalności połowowej są czasowo lub na stałe ograniczone lub zakazane w celu poprawy ochrony żywych zasobów morza lub ochrony ekosystemów morskich zgodnie z przepisami wspólnej polityki rybołówstwa, takimi jak te, o których mowa w art. 12, 17 i 21 oraz w załączniku II, części C załączników V-VIII, części B załącznika XI oraz części C i D załącznika XII do rozporządzenia (UE) 2019/1241 oraz w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/2124 (14), oraz podobne obszary określone w innych przepisach wspólnej polityki rybołówstwa. Ponadto należy udoskonalić przepisy dotyczące kontroli na obszarach ograniczonych połowów, w tym poprzez wprowadzenie wymogu publikowania przez państwa członkowskie na ich oficjalnych stronach internetowych wykazu obszarów ograniczonych połowów i odpowiednich ograniczeń.

(50)

Działalność polegająca na komercyjnej eksploatacji żywych zasobów morza bez użycia statku łowczego wchodzi w zakres wspólnej polityki rybołówstwa. Taka działalność obejmowałaby na przykład zbieranie skorupiaków, połowy podwodne, połowy pod lodem i połowy z brzegu, w tym połowy ręczne. W związku z tym, aby zharmonizować kontrolę takiej działalności w całej Unii, w rozporządzeniu (WE) nr 1224/2009 należy wprowadzić definicję „połowów bez statku” oraz szczególne środki kontroli w odniesieniu do takich działań, z uwzględnieniem, w razie potrzeby, specyfiki tych połowów, w tym specyfiki regionalnej.

(51)

Połowy rekreacyjne odgrywają ważną rolę w Unii, zarówno z biologicznego, gospodarczego, jak i społecznego punktu widzenia. Biorąc pod uwagę znaczący wpływ połowów rekreacyjnych na niektóre stada, konieczne jest ustanowienie konkretnych przepisów umożliwiających skuteczną kontrolę połowów rekreacyjnych przez państwa członkowskie, w tym odpowiedni system kar w przypadku nieprzestrzegania przepisów. Zbieranie wiarygodnych danych dotyczących połowów w ramach niektórych połowów rekreacyjnych jest konieczne do zapewnienia państwom członkowskim i Komisji informacji niezbędnych do skutecznego zarządzania żywymi zasobami morza i ich kontroli. W tym celu państwo członkowskie powinno wprowadzić system skutecznej kontroli połowów w ramach niektórych połowów rekreacyjnych, w tym działalności niehandlowej prowadzonej przez poszczególne osoby przy użyciu statków rybackich lub działalności zorganizowanej przez podmioty handlowe w sektorach turystyki lub zawodów sportowych.

(52)

Szereg specjalnych środków ochronnych mających zastosowanie do połowów rekreacyjnych ustanowiono już w ramach wspólnej polityki rybołówstwa, w szczególności w rozporządzeniach Rady ustalających uprawnienia do połowów w odniesieniu do niektórych stad ryb lub grup stad ryb. Stosowane już specjalne środki ochronne obejmują limity połowów, limity ilościowe oraz zakazy połowów w niektórych okresach, w niektórych obszarach lub określonymi narzędziami. Ochrona poszczególnych gatunków może w przyszłości wymagać zastosowania innych środków niż już te, które już są stosowane. Egzekwowanie środków ochronnych mających zastosowanie do połowów rekreacyjnych wymaga ustanowienia odpowiednich środków kontroli.

(53)

Z wyjątkiem zakazu wprowadzania do obrotu lub sprzedaży połowów pochodzących z połowów rekreacyjnych, który powinien być egzekwowany przez wszystkie państwa członkowskie, przepisy dotyczące kontroli połowów rekreacyjnych powinny mieć zastosowanie wyłącznie do nadbrzeżnych państw członkowskich.

(54)

Należy doprecyzować przepisy dotyczące kontroli w łańcuchu dostaw, aby umożliwić państwom członkowskim przeprowadzanie kontroli i inspekcji na wszystkich etapach wprowadzania do obrotu produktów rybołówstwa i akwakultury, począwszy od pierwszej sprzedaży, aż po sprzedaż detaliczną, z uwzględnieniem przewozu i świadczenia usług gastronomicznych.

(55)

Aby poprawić kontrolę wprowadzania do obrotu produktów rybołówstwa i akwakultury, należy doprecyzować i zaktualizować przepisy dotyczące umieszczania tych produktów w partiach oraz łączenia i podziału partii.

(56)

Zgodnie z wymogami dotyczącymi identyfikowalności określonymi w art. 18 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (15), w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 931/2011 (16) ustanowiono pewne przepisy dotyczące identyfikowalności dla tego konkretnego sektora żywności pochodzenia zwierzęcego, mianowicie, że podmioty muszą przechowywać określony zbiór informacji oraz, na wniosek, udostępniać ten zbiór właściwym organom, a także przekazać go operatorowi, któremu dostarczono produkty rybołówstwa lub akwakultury. Identyfikowalność jest ważna nie tylko z uwagi na cele dotyczące bezpieczeństwa żywności, ale również z uwagi na umożliwienie kontroli, zapewnienie ochrony interesów konsumentów, zwalczanie połowów NNN oraz przyczynianie się do zapewnienia uczciwej konkurencji.

(57)

Należy zatem opierać się na istniejących przepisach dotyczących identyfikowalności określonych w art. 18 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 oraz w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 931/2011. Operatorzy powinni przechowywać określony zbiór informacji na temat produktów rybołówstwa i akwakultury oraz, na wniosek, udostępniać ten zbiór właściwym organom, a także przekazać go operatorowi, któremu dostarczono produkty rybołówstwa i akwakultury. W przypadku produktów rybołówstwa, które nie są przywożone, te informacje dotyczące identyfikowalności powinny obejmować niepowtarzalny(-e) numer(y) identyfikacyjny(-e) rejsu połowowego, ponieważ umożliwi to połączenie danej partii produktów rybołówstwa z konkretnym wyładunkiem z unijnego statku rybackiego lub wielu unijnych statków rybackich z tego samego odnośnego obszaru geograficznego. W przypadku połowów bez statku, informacje powinny obejmować niepowtarzalny(-e) numer(y) identyfikacyjny(-e) dnia połowowego.

(58)

Zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 931/2011 informacje dotyczące identyfikowalności istotne z punktu widzenia kontroli produktów rybołówstwa i akwakultury powinny być dostępne od momentu pierwszej sprzedaży do etapu sprzedaży detalicznej. Umożliwi to w szczególności przekazywanie konsumentowi dokładnych informacji dotyczących gatunków i pochodzenia produktów rybołówstwa lub akwakultury.

(59)

Do produktów rybołówstwa i akwakultury pochodzących z państw trzecich powinny mieć zastosowanie takie same przepisy jak w przypadku produktów rybołówstwa i akwakultury przywożonych z Unii. W przypadku produktów przywożonych obowiązkowe informacje dotyczące identyfikowalności powinny zawierać odniesienie do numeru(-ów) świadectwa(świadectw) połowowego(-ych) przekazanego(-ych) zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1005/2008 (17).

(60)

Aby zapewnić skuteczne i terminowe przekazywanie informacji dotyczących identyfikowalności produktów rybołówstwa i akwakultury, operatorzy powinni udostępniać informacje na temat produktów objętych rozdziałem 3 Nomenklatury scalonej, ustanowionej rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 (18), w sposób cyfrowy w ramach łańcucha dostaw oraz właściwym organom na ich wniosek.

(61)

W celu zapewnienia skutecznej identyfikowalności produktów rybołówstwa i akwakultury objętych pozycjami 1604 i 1605 rozdziału 16 Nomenklatury scalonej Komisja powinna przeprowadzić badanie obejmujące analizę dostępnych rozwiązań lub metod umożliwiających skuteczną identyfikowalność takich produktów. Na podstawie tego badania Komisja powinna - w drodze aktów delegowanych - przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące wymogów w zakresie identyfikowalności partii takich produktów rybołówstwa i akwakultury.

(62)

W przypadku produktów rybołówstwa sprzedawanych konsumentom końcowym bezpośrednio ze statków rybackich przepisy dotyczące identyfikowalności, zarejestrowanych nabywców oraz dokumentów sprzedaży nie powinny mieć zastosowania do ilości poniżej określonych progów. Progi ten powinny być zharmonizowane i powinny być wystarczająco niskie, aby zminimalizować wprowadzanie do obrotu produktów rybołówstwa, których nie można identyfikować i w związku z tym kontrolować oraz które mogłyby przyczynić się do nielegalnego handlu.

(63)

Wiarygodność i kompleksowe zbieranie danych dotyczących połowów ma ogromne znaczenie dla osiągnięcia celów wspólnej polityki rybołówstwa. W szczególności zapis połowów w momencie wyładunku powinien być dokonywany w możliwie najbardziej wiarygodny sposób. W tym celu należy wzmocnić procedury związane z ważeniem produktów rybołówstwa przy wyładunku, bez tworzenia nieproporcjonalnych obciążeń dla operatorów.

(64)

Ważenie należy przeprowadzać za pomocą systemów zatwierdzonych przez właściwe organy oraz przez operatorów zarejestrowanych przez państwa członkowskie do realizacji tego zadania. Wszystkie produkty należy co do zasady ważyć w podziale na gatunki przy wyładunku, tak aby zapewnić dokładne raportowanie połowów. Ponadto rejestry ważenia należy przechowywać przez trzy lata.

(65)

Ważenie wyrywkowe, ważenie na pokładzie lub ważenie po przewiezieniu powinny być dozwolone jedynie pod ściśle określonymi warunkami. Po przyjęciu przez Komisję planów kontroli wyrywkowych, planów kontroli oraz wspólnych programów kontroli państwa członkowskie powinny mieć możliwość zezwolenia na ważenie produktów rybołówstwa zgodnie z tymi planami kontroli wyrywkowych, planami kontroli lub wspólnymi programami kontroli.

(66)

W celu usprawnienia kontroli i umożliwienia szybkiego zatwierdzania danych rejestracyjnych z połowów oraz szybkiej wymiany informacji między państwami członkowskimi konieczne jest, aby wszyscy operatorzy zapisywali dane cyfrowo i przedkładali te dane drogą elektroniczną państwom członkowskim. Dotyczy to w szczególności deklaracji wyładunkowych, dokumentów sprzedaży i deklaracji przejęcia.

(67)

Ze względu na dostępność odpowiednich narzędzi technologicznych wymóg zapisywania danych cyfrowo i przedkładania ich państwom członkowskim drogą elektroniczną powinien mieć zastosowanie do wszystkich zarejestrowanych nabywców produktów rybołówstwa.

(68)

Przesyłanie dokumentów przewozowych odpowiednim państwom członkowskim należy uprościć i powinno ono mieć miejsce przed rozpoczęciem przewozu, aby umożliwić właściwym organom przeprowadzanie kontroli i inspekcji.

(69)

W deklaracjach wyładunkowych, dokumentach sprzedaży, deklaracjach przejęcia i dokumentach przewozowych należy zamieścić odniesienie do niepowtarzalnego numeru identyfikacyjnego rejsu połowowego, aby umożliwić wzmocnioną kontrolę i udoskonalić proces zatwierdzania danych przez państwa członkowskie oraz identyfikowalność produktów rybołówstwa w łańcuchu dostaw. W przypadku połowów bez statku dokumenty sprzedaży, deklaracje przejęcia i dokumenty przewozowe powinny zawierać niepowtarzalny(-e) numer(-y) identyfikacyjny(-e) dnia połowowego, a w innych przepisach należy wprowadzić szereg dostosowań w celu uwzględnienia połowów bez statku.

(70)

Przepisy rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 dotyczące monitorowania organizacji producentów oraz monitorowania uzgodnień w zakresie cen i interwencji są już nieaktualne i powinny zostać uchylone, ponieważ takie monitorowanie jest teraz określone w rozporządzeniu (UE) nr 1379/2013.

(71)

Inspekcje z udziałem urzędników zarówno państwa członkowskiego bandery, jak i nadbrzeżnego państwa członkowskiego ułatwiłyby współpracę oraz wymianę informacji i wiedzy fachowej. W związku z tym nadbrzeżne państwo członkowskie powinno mieć możliwość zapraszania urzędników państwa członkowskiego bandery do udziału w inspekcjach statków rybackich pływających pod banderą tego państwa członkowskiego, gdy statki te prowadzą działalność na wodach nadbrzeżnego państwa lub dokonują wyładunku w jego portach lub w miejscach wyładunku.

(72)

Aby zapewnić przestrzeganie przez operatorów przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, w rozporządzeniu (WE) nr 1224/2009 należy określić sposób postępowania urzędników w przypadku ewentualnego naruszenia tych przepisów. Powinno to obejmować zasady postępowania z wykrytymi naruszeniami, w przypadku gdy urzędnicy mają powody, by sądzić, na podstawie inspekcji lub wszelkich istotnych danych lub informacji, że mogło dojść do naruszenia przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, oraz przed wydaniem decyzji przez sąd lub właściwy organ, który potwierdzi, czy takie naruszenie zostało popełnione.

(73)

Aby udoskonalić ocenę ryzyka, którą organy krajowe przeprowadzają podczas planowania działań kontrolnych, oraz skuteczność inspekcji, należy zwiększyć wymogi dotyczące krajowego rejestru naruszeń przepisów.

(74)

Kary i inne środki przewidziane w rozporządzeniach (WE) nr 1224/2009 i (WE) nr 1005/2008 powinny być stosowane przez państwa członkowskie w sposób zapewniający pełne poszanowanie praw podstawowych, w tym prawa osoby do niebycia sądzonym lub karanym dwukrotnie w postępowaniu karnym za te sam czyn zabroniony.

(75)

Należy wzmocnić przepisy i procedury dotyczące przekazywania odpowiednich informacji na temat środków przyjętych i kar nałożonych przez państwa członkowskie na obywateli innych państw członkowskich lub państw trzecich lub na statki rybackie pływające pod banderą innych państw członkowskich lub państw trzecich, w tym przepisy i procedury dotyczące ustalania punktów za poważne naruszenie przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, aby poprawić kontrolę rybołówstwa i egzekwowanie przepisów w tym zakresie na wodach Unii i poza nimi.

(76)

Należy doprecyzować i wzmocnić przepisy dotyczące określania zachowań stanowiących poważne naruszenia przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, aby tym, którzy dokonują naruszeń tych przepisów zapewnić równe warunki działania oraz spójne stosowanie w państwach członkowskich pod względem traktowania podczas postępowania sądowego i administracyjnego.

(77)

Aby zapewnić skuteczność odstraszania w odniesieniu do najbardziej szkodliwych zachowań, zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami Unii, konieczne jest ustanowienie wyczerpującego wykazu naruszeń, które we wszystkich okolicznościach uznaje się za poważne. Ponadto istnieją inne naruszenia przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, które należy uznać za poważne, w przypadku gdy spełnione są określone warunki. W celu zapewnienia skutecznego i proporcjonalnego egzekwowania przepisów oraz zharmonizowanego podejścia w całej Unii konieczne jest ustanowienie wyczerpującego wykazu kryteriów, które mają być stosowane przez właściwe organy krajowe przy określaniu wagi takich naruszeń.

(78)

Poważne naruszenia powinny podlegać skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym karom administracyjnym lub sankcjom karnym.

(79)

W przypadku gdy istnieją wyraźne przesłanki wskazujące, że treść któregokolwiek z kryteriów uznania naruszenia za poważne jest niewystarczająca do zapewnienia skutecznego i proporcjonalnego egzekwowania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa przez państwa członkowskie i we wszystkich państwach członkowskich, Komisja powinna mieć możliwość dostosowania tych kryteriów w drodze aktów delegowanych. Wykonując uprawnienia przyznane jej w celu zmiany tych kryteriów, Komisja powinna uwzględniać w szczególności porady grupy ekspertów ds. zgodności, o której mowa w art. 37 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, lub ustalenia zawarte w sprawozdaniu sporządzonym przez Komisję na podstawie art. 118 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009. Wszelkie takie zmiany nie powinny polegać na dodaniu jakichkolwiek nowych kryteriów oraz powinny uchylać kryteria jedynie w wyjątkowych przypadkach, gdy istnieją wyraźne przesłanki wskazujące, że jest to konieczne do zapewnienia skutecznego i proporcjonalnego egzekwowania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa przez państwa członkowskie i między nimi.

(80)

W odniesieniu do poważnych naruszeń państwa członkowskie powinny przewidzieć administracyjne kary finansowe, bez uszczerbku dla innych odpowiednich kar i środków towarzyszących, oraz określić minimalne poziomy takich administracyjnych kar finansowych. Na zasadzie alternatywy państwa członkowskie powinny mieć możliwość ustanowienia standardowych stawek administracyjnych kar finansowych oraz powinny ustalić odpowiednie poziomy takich stawek standardowych. Te minimalne poziomy i stawki standardowe powinny pozostawać bez uszczerbku dla swobody właściwych organów w zakresie odstąpienia od tych minimalnych poziomów w indywidualnych przypadkach, zgodnie z prawem krajowym, w celu uwzględnienia szczególnych okoliczności indywidualnych, finansowych i innych okoliczności łagodzących danej sprawy, takich jak współpraca z organami ścigania, wiek sprawcy lub ograniczona zdolność sprawcy. Państwa członkowskie powinny również mieć możliwość - na zasadzie alternatywy - stosowania skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji karnych, zapewniając jednocześnie, aby miały one skutek równoważny administracyjnym karom finansowym. Powinno to pozostawać bez uszczerbku dla swobody sądów w zakresie określania sankcji karnych w indywidualnych przypadkach, zgodnie z prawem krajowym, oraz uwzględniania szczególnych okoliczności indywidualnych, finansowych i innych okoliczności łagodzących danej sprawy.

(81)

Aby zwiększyć poziom zgodności i zmniejszyć prawdopodobieństwo popełnienia poważnych naruszeń, państwa członkowskie powinny stosować system punktów oraz przyznawać punkty posiadaczom licencji połowowych i kapitanom statków łowczych, których to dotyczy, w przypadku potwierdzonych poważnych naruszeń. Punktów nie należy przyznawać w przypadku naruszeń dotyczących statków nieposiadających przynależności państwowej, naruszeń związanych z udostępnianiem na rynku produktów rybołówstwa lub akwakultury oraz prowadzenia działalności bezpośrednio związanej z połowami NNN, a także naruszeń dotyczących połowów rekreacyjnych. Punktów nie należy również przyznawać w przypadku naruszenia związanego z niewypełnieniem obowiązków dokładnego zapisu, przechowywania i zgłaszania danych dotyczących działalności połowowej, jeżeli dane naruszenie nie ma zastosowania do właściciela licencji połowowej lub do kapitana.

(82)

W celu zapewnienia ciągłego odstraszającego skutku systemu punktów dla właścicieli licencji połowowej przyznane punkty powinny zostać przeniesione na nowego właściciela licencji połowowej w przypadku sprzedaży, przeniesienia lub innej zmiany własności statku lub licencji połowowej po dniu naruszenia, w tym na operatora w innym państwie członkowskim.

(83)

Aby zapewnić równe warunki działania kapitanom, należy zharmonizować system punktów dla kapitanów oraz dostosować go do systemu punktów dla właścicieli licencji. W związku z tym państwa członkowskie bandery powinny przyznawać punkty kapitanom statków łowczych pływających pod ich banderą, gdy dopuścili się oni poważnego naruszenia na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1224/2009. Ponadto państwo członkowskie, którego obywatelem jest kapitan, powinno być informowane o punktach przyznanych temu kapitanowi i zapisać je w przypadku, gdy punkty te zostały przyznane przez inne państwo członkowskie.

(84)

Z myślą o lepszym osiągnięciu równych warunków działania oraz kultury przestrzegania przepisów w Unii i poza nią należy uniemożliwić kapitanom, w przypadku których zawieszenie lub cofnięcie prawa do dowodzenia statkiem rybackim zostało spowodowane przyznaniem punktów, prowadzenie działalności jako kapitan unijnego statku rybackiego na stałe lub na czas trwania zawieszenia. W tym celu państwa członkowskie powinny ze sobą współpracować.

(85)

Poważne naruszenia powinny obejmować stosowanie zakazanych narzędzi lub metod połowowych, o których mowa w art. 7 rozporządzenia (UE) 2019/1241 lub w innych równoważnych przepisach wspólnej polityki rybołówstwa, które zawierają podobne ogólne zakazy stosowania niektórych narzędzi lub metod połowowych.

(86)

Z myślą o zapewnieniu zgodności z przepisami wspólnej polityki rybołówstwa dotyczącymi zdolności połowowej niektóre działania polegające na manipulowaniu silnikami statków w celu zwiększenia ich mocy lub stosowania zmanipulowanego silnika należy uznać za poważne naruszenia na warunkach określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1224/2009.

(87)

Aby zwiększyć zgodność z przepisami wspólnej polityki rybołówstwa oraz usprawnić zbieranie danych, należy odróżnić poważne naruszenia polegające na naruszeniu przepisów dotyczących marginesów tolerancji dla dzienników połowowych i deklaracji przeładunkowych, określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1224/2009, od innych poważnych naruszeń polegających na niedopełnieniu obowiązków dokładnego zapisu, przechowywania i raportowania danych dotyczących działalności połowowej, w oparciu o określone warunki. W szczególności niedopełnienie obowiązku zapisu i raportowania połowów gatunków podlegających obowiązkowi wyładunku powinno kwalifikować się jako poważne w ramach tej ostatniej kategorii w zależności od wagi czynu zabronionego, która jest określana przez właściwe organy państw członkowskich w zależności od okoliczności każdej sprawy, takich jak, w stosownych przypadkach, specyfika odnośnych połowów. W tym celu należy zwrócić szczególną uwagę na charakter i zakres postępowania, w tym całkowite połowy, ilość, rodzaj i odsetek niezgłoszonych połowów, w tym w świetle mającego zastosowanie marginesu tolerancji, oraz wszelkie przesłanki zamiaru obejścia przepisów dotyczących wypełniania dzienników połowowych lub deklaracji przeładunkowych.

(88)

Należy określić, które działania podejmowane przez obywateli państw członkowskich i unijne statki rybackie w odniesieniu do prowadzenia lub wspierania połowów NNN powinny stanowić poważne naruszenie. Oprócz zachowania stanowiącego poważne naruszenie przepisów dotyczących działalności połowowej, za poważne naruszenie należy również uznać prowadzenie działalności bezpośrednio związanej z połowami NNN, w tym z przywozem produktów rybołówstwa pochodzących z połowów NNN lub handlem nimi, takiej jak zakup takich produktów bez wszystkich wymaganych prawem dokumentów.

(89)

Art. 5 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 4 europejskiej konwencji praw człowieka stanowią, że nikt nie może być zmuszony do świadczenia pracy przymusowej lub obowiązkowej. Ponadto wszystkie państwa członkowskie są stronami Konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) nr 29 dotyczącej pracy przymusowej, która wymaga, aby nielegalne wyzyskiwanie pracy przymusowej lub obowiązkowej było karalne jako przestępstwo karne i podlegało karom przewidzianym prawem, które są rzeczywiście odpowiednie i ściśle egzekwowane. Ponadto prowadzenie działalności połowowej z wykorzystaniem pracy przymusowej jest sprzeczne z celami wspólnej polityki rybołówstwa, w szczególności z tym, że działalność połowowa powinna być zarządzana w sposób spójny z celami polegającymi na osiągnięciu korzyści społecznych i w zakresie zatrudnienia oraz przyczyniania się do zapewnienia odpowiedniego poziomu życia osobom zależnym od działalności połowowej. Podważa to również równe warunki działania dla produktów rybołówstwa i akwakultury wprowadzanych do obrotu w Unii. W związku z tym prowadzenie działalności połowowej z wykorzystaniem pracy przymusowej należy uznać za poważne naruszenie, bez uszczerbku dla wszelkich sankcji karnych za pracę przymusową zgodnie z zobowiązaniami państw członkowskich wynikającymi z Konwencji MOP nr 29 dotyczącej pracy przymusowej.

(90)

Podmioty krajowe odpowiedzialne za działania kontrolne w zakresie rybołówstwa, a także wszelkie właściwe organy sądowe powinny mieć dostęp do krajowego rejestru naruszeń przepisów. W pełni przejrzysta wymiana informacji zawartych w rejestrach krajowych między państwami członkowskimi zwiększy również skuteczność oraz zapewni równe warunki działania w zakresie działań kontrolnych.

(91)

W ramach umów międzynarodowych, przełowienie przez państwo członkowskie może prowadzić do zmniejszenia kwoty Unii na podstawie tej umowy międzynarodowej. W przypadku takiego zmniejszenia Rada powinna - przy przydzielaniu uprawnień do połowów w odniesieniu do tego stada lub grupy stad na podstawie art. 43 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) i art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 na rok, w odniesieniu do którego wprowadzono to ograniczenie oraz, w razie potrzeby, na rok następny - dostosować kwoty państw członkowskich w taki sposób, aby państwa członkowskie, które nie dokonały przełowienia, nie ucierpiały z powodu zmniejszenia kwoty unijnej.

(92)

Zatwierdzanie jest ważnym etapem zapewniania wiarygodności i kompletności danych zbieranych przez państwa członkowskie na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1224/2009. Należy przedstawić objaśnienia dotyczące zbioru danych, które mają zostać zatwierdzone, oraz obowiązków państw członkowskich w przypadku wystąpienia niespójności.

(93)

Aby wypełnić swoje obowiązki wynikające z przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, Komisja musi mieć dostęp do różnych danych zbieranych przez państwa członkowskie. Należy sprecyzować, do których danych Komisja powinna mieć dostęp oraz do jakich zadań ma je wykorzystywać.

(94)

Dane zbierane przez państwa członkowskie mają również ogromną wartość naukową. Należy wyjaśnić, że niezależne organy naukowe, które są uznane na poziomie krajowym, unijnym lub międzynarodowym, mogą uzyskać dostęp do danych zebranych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1224/2009, w szczególności do danych dotyczących pozycji statku i danych dotyczących działalności połowowej. Przed przekazaniem takich danych państwa członkowskie powinny rozważyć, czy badania naukowe mogą być prowadzone na podstawie danych spseudonimizowanych lub zanonimizowanych, a jeżeli tak, przekazać tym organom naukowym dane, które zostały w ten sposób zdeidentyfikowane. Dane dotyczące działalności połowowej zbierane przez państwa członkowskie mają również wartość przy tworzeniu statystyk, w szczególności przez Eurostat, który powinien mieć możliwość wykorzystywania tych danych do tworzenia statystyk dotyczących rybołówstwa.

(95)

Zgodnie ze wspólnym oświadczeniem Parlamentu Europejskiego, Rady Unii Europejskiej i Komisji Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawie agencji zdecentralizowanych, dla każdej agencji ocena zlecona przez Komisję powinna być przeprowadzana co pięć lat. Biorąc pod uwagę, że szereg wyzwań związanych z rybołówstwem i środowiskiem jest ściśle powiązanych, Komisja - w kontekście kolejnej okresowej oceny Europejskiej Agencji Środowiska (EEA) - rozważy, w jaki sposób wzmocnić współpracę i odpowiednią wymianę danych między Europejską Agencją Kontroli Rybołówstwa (zwaną dalej „Agencją”) a EEA oraz w jakiej formie można by sformalizować taką wzmocnioną współpracę, w tym, w razie potrzeby, poprzez przedłożenie w tym celu wszelkich odpowiednich wniosków ustawodawczych lub innych środków.

(96)

Z uwagi na fakt, że wymiana danych między państwami członkowskimi ma fundamentalne znaczenie dla kontrolowania i egzekwowania obowiązków wynikających z przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, należy wyjaśnić przepisy odnoszące się do tego rodzaju wymiany.

(97)

Aby umożliwić Komisji zatwierdzanie danych dotyczących połowów przekazywanych przez państwa członkowskie oraz wypełnianie jej obowiązków w kontekście umów międzynarodowych, państwa członkowskie powinny udostępniać Komisji, w drodze bezpośredniej wymiany elektronicznej, dane dotyczące działalności statków rybackich pływających pod ich banderą.

(98)

Zbiór zbieranych przez państwa członkowskie danych, do których Komisja powinna mieć dostęp, takich jak dane dotyczące działalności połowowej, dane dotyczące kontroli oraz dane dotyczące naruszeń, może zawierać dane osobowe. W związku z faktem, że niepowtarzalny numer identyfikacyjny rejsu połowowego, nazwa statku rybackiego lub, w przypadku połowów bez statku, niepowtarzalny numer identyfikacyjny dnia połowowego może umożliwić identyfikację osób fizycznych, takich jak właściciel lub kapitan statku rybackiego, informacje obejmujące tego rodzaju dane w pewnych okolicznościach również mogą stanowić dane osobowe.

(99)

Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (19) i (UE) 2018/1725 (20) oraz, w odniesieniu do niektórych rodzajów przetwarzania danych osobowych, krajowe przepisy transponujące dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 (21), mają zastosowanie, gdy przetwarzane są dane osobowe w kontekście rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1005/2008 i (WE) nr 1224/2009 oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/473 (22); zawsze i na każdym poziomie należy zapewnić przestrzeganie obowiązków związanych z ochroną danych osobowych.

(100)

Przetwarzanie danych osobowych zawartych w informacjach zebranych na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 jest niezbędne do zapewnienia skutecznego wdrażania i przestrzegania przepisów i celów wspólnej polityki rybołówstwa. W szczególności do celów monitorowania uprawnień do połowów, w tym wykorzystania kwot, zapewnienia zgodności z innymi środkami zarządzania i ochrony, monitorowania działalności połowowej lub przeprowadzania oceny umożliwiającej kontrolę opartą na analizie ryzyka, państwa członkowskie muszą przetwarzać dane dotyczące pozycji statku, dzienniki połowowe, deklaracje wyładunkowe, dokumenty sprzedaży i inne dane dotyczące działalności połowowej w celu przeprowadzania walidacji i kontroli krzyżowych. Jest to konieczne do zapewnienia, aby dane przekazywane przez operatorów były kompletne i dokładne oraz aby operatorzy przestrzegali przepisów wspólnej polityki rybołówstwa. Aby móc kontrolować i oceniać stosowanie przepisów wspólnej polityki rybołówstwa poprzez weryfikacje, inspekcje lub audyty oraz monitorować działania kontrolne państw członkowskich, Komisja lub organ przez nią wyznaczony powinny mieć dostęp - oprócz danych dotyczących działalności połowowej - do danych zawartych w sprawozdaniach obserwatorów z inspekcji i kontroli oraz danych dotyczących naruszeń, a także mieć możliwość ich przetwarzania. Ponadto w kontekście opracowywania umów międzynarodowych i środków ochrony oraz monitorowania ich przestrzegania Komisja powinna mieć możliwość przetwarzania danych dotyczących działalności połowowej unijnych statków rybackich znajdujących się poza wodami Unii, w tym numery identyfikacyjne statku oraz imiona i nazwiska właściciela statku i kapitana statku. Przetwarzanie danych dotyczących działalności połowowej może być również konieczne do celów udowodnienia, obrony lub ustanowienia praw połowowych poszczególnych statków rybackich, państw członkowskich lub Unii.

(101)

Państwa członkowskie, Komisja lub organ przez nią wyznaczony nie powinny przechowywać danych osobowych przez okres dłuższy, niż jest to konieczne do osiągnięcia celów, do których dane osobowe muszą być przetwarzane. W tym celu należy ustanowić maksymalne okresy zatrzymywania danych osobowych przetwarzanych w ramach rozporządzenia (WE) nr 1224/2009.

(102)

Aby móc wykonywać zadania określone w rozporządzeniu (WE) nr 1224/2009, Komisja, wyznaczony przez nią organ oraz państwa członkowskie powinny mieć możliwość zatrzymywania, gdy jest to konieczne do określonych celów, danych osobowych zawartych w informacjach zebranych na podstawie tego rozporządzenia przez okres do pięciu lat po uzyskaniu odnośnych danych. Państwa członkowskie dokonują walidacji danych z poprzednich lat w celu ich weryfikacji i skorygowania, aby zapewnić ich kompletność i dokładność. Państwa członkowskie oceniają również dane z poprzednich lat na potrzeby zarządzania ryzykiem. Komisja ma monitorować i oceniać wdrażanie wspólnej polityki rybołówstwa przez państwa członkowskie i w tym celu musi badać dane zebrane na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 dotyczące kilku poprzednich lat, na przykład podczas przeprowadzania audytów i weryfikacji.

(103)

Jednakże w przypadku działań następczych w związku z naruszeniami, inspekcjami, weryfikacjami, skargami lub audytami lub w przypadku toczącego się postępowania sądowego lub administracyjnego państwa członkowskie i Komisja powinny mieć możliwość zatrzymywania niektórych danych do zakończenia danego postępowania administracyjnego lub sądowego lub przez czas potrzebny na zastosowanie kar ze względu na konieczność wykorzystania tych danych przez cały okres, w którym takie postępowanie jest w toku, oraz stosowania kar, takich jak system punktów.

(104)

Ponadto, aby móc przedstawić dowody na prowadzenie działalności połowowej przez statki unijne, na przykład w przypadku gdy jest to konieczne do wykazania zgodności z zobowiązaniami Unii i państw członkowskich wynikającymi z umów międzynarodowych lub do poparcia roszczeń dotyczących historycznych lub innych praw połowowych, państwa członkowskie powinny mieć możliwość przechowywania zapisów danych dotyczących działalności połowowej przez okres do dziesięciu lat.

(105)

Niektóre dane dotyczące wcześniejszej działalności połowowej są niezbędne do celów ocen polityki i ocen skutków, a także badań naukowych i doradztwa naukowego, które stanowią podstawę zarządzania działalnością połowową i ochrony żywych zasobów morza w ramach wspólnej polityki rybołówstwa. Tendencje i wzorce rozwoju żywych zasobów morza wymagają zazwyczaj długoterminowej perspektywy i analizy danych na przestrzeni dziesięcioleci. Państwa członkowskie powinny zatem mieć możliwość zatrzymywania niektórych danych osobowych przez okres do 25 lat, aby umożliwić analizę wpływu działalności połowowej na żywe zasoby morza i środowisko w dłuższych okresach.

(106)

Zgodnie z art 25 rozporządzenia (UE) 2016/679 administratorzy wdrażają odpowiednie środki techniczne i organizacyjne zapewniające ochronę danych już w fazie projektowania i domyślną ochronę danych. Ustanawiając szczegółowe przepisy dotyczące wymogów, specyfikacji technicznych, instalacji i funkcjonowania systemów REM, w tym CCTV, należy przestrzegać zasad ochrony danych. W szczególności systemy te powinny być projektowane i wdrażane w taki sposób, aby w miarę możliwości wykluczyć obrazy i identyfikację osób fizycznych na zapisanych materiałach wideo uzyskanych ze zdalnych systemów elektronicznych, a w wyjątkowych przypadkach wykrycia takiej identyfikacji należy zapewnić zabezpieczenia.

(107)

Należy doprecyzować obowiązki państw członkowskich i Komisji w odniesieniu do informacji objętych tajemnicą zawodową i handlową, zbieranych, otrzymywanych i przesyłanych w ramach rozporządzenia (WE) nr 1224/2009. Takie informacje powinny być przesyłane osobom innym niż osoby z państw członkowskich, Komisji lub organu przez nią wyznaczonego, których funkcje wymagają takiego dostępu, wyłącznie za zgodą państwa członkowskiego lub instytucji, które przekazały dane informacje. W przypadku odmowy udzielenia takiej zgody należy podać powody odmowy.

(108)

Rozporządzeniem (WE) nr 1224/2009 powierzono Komisji uprawnienia w zakresie wykonania niektórych przepisów tego rozporządzenia.

(109)

W wyniku wejścia w życie Traktatu z Lizbony uprawnienia powierzone na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 należy dostosować do art. 290 i 291 TFUE.

(110)

W celu uzupełnienia rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 o szczególne przepisy regulujące kontrolę należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania zgodnie z art. 290 TFUE aktów w odniesieniu do:

Należy również przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania zgodnie z art. 290 TFUE aktów w celu zmiany wykazu kryteriów określonego w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1224/2009.

Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (23). W szczególności aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszystkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(111)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do:

Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (24).

(112)

W wyniku wejścia w życie Traktatu z Lizbony niektóre przepisy nadające uprawnienia decyzyjne wyłącznie Radzie muszą zostać dostosowane do nowych procedur mających zastosowanie do wspólnej polityki rybołówstwa. Należy zatem przeredagować przepisy rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 dotyczące następujących elementów: przyjęcia w każdym planie wieloletnim progu połowowego, powyżej którego statek będzie musiał wyładować swoje połowy w wyznaczonym porcie lub miejscu wyładunku oraz określenia częstotliwości przekazywania danych, oraz ustanowienia programu obecności obserwatorów kontroli.

(113)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1224/2009.

(114)

W celu zachowania spójności z zakresem stosowania rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 należy rozszerzyć cele rozporządzenia (UE) 2019/473. Misja Agencji powinna obejmować harmonizację stosowania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa. Powinna obejmować badania i rozwój w dziedzinie kontroli i inspekcji, w tym - we współpracy z państwami członkowskimi - opracowywanie projektów pilotażowych oraz udzielanie pomocy Komisji w konkretnych dziedzinach.

(115)

Należy zapewnić, aby Agencja wypełniała obowiązki dotyczące ochrony danych osobowych określone w rozporządzeniu (UE) 2018/1725 w odniesieniu do przetwarzania i wymiany danych.

(116)

Zarząd Agencji powinien mieć możliwość zapraszania przedstawicieli odpowiednich instytucji Unii do udziału w jego posiedzeniach.

(117)

Należy zmienić przepisy rozporządzenia (UE) 2019/473 dotyczące składu Zarządu Agencji w celu uwzględnienia jednego przedstawiciela Parlamentu Europejskiego, zgodnie ze wspólnym podejściem załączonym do wspólnego oświadczenia Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawie agencji zdecentralizowanych. Takie włączenie powinno pozostawać bez uszczerbku dla roli Parlamentu Europejskiego w zakresie udzielania absolutorium z wykonania budżetu Agencji. Wszyscy członkowie Zarządu powinni być powoływani na podstawie ich odpowiedniego doświadczenia i wiedzy fachowej w dziedzinie kontroli i inspekcji rybołówstwa, oraz nie powinni znajdować się w sytuacji bezpośredniego lub pośredniego konfliktu interesów, który mógłby zostać uznany za szkodliwy dla ich niezależności. Jedynie przedstawiciele państw członkowskich i Komisji powinni mieć prawo głosu.

(118)

Agencja powinna przyczyniać się do realizacji zintegrowanej polityki morskiej Unii. W tym celu Agencja powinna mieć możliwość zawierania umów administracyjnych z innymi organami Unii, które są również zaangażowane we wdrażanie tej polityki.

(119)

Należy wyjaśnić, że projekt jednolitego dokumentu programowego przygotowany przez dyrektora wykonawczego Agencji ma zostać przedłożony Zarządowi.

(120)

W celu zapewnienia spójnego programowania i dostosowania rozporządzenia (UE) 2019/473 do rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/715 (25) Agencja powinna sporządzić jednolity dokument programowy zawierający programowanie roczne i wieloletnie.

(121)

Należy doprecyzować, że Agencji powinno być wolno otrzymywać fundusze w formie umów o delegowaniu zadań lub dotacji ad hoc, bez uszczerbku dla innych typów dochodów.

(122)

Przepisy dotyczące okresowej oceny Agencji przez Komisję powinny zostać wyjaśnione i dostosowane do wspólnego podejścia załączonego do wspólnego oświadczenia Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawie agencji zdecentralizowanych. Państwa członkowskie i Agencja powinny przekazywać Komisji informacje niezbędne do sporządzania tej oceny. Do celów tej oceny Komisja powinna również zasięgać opinii wszystkich odpowiednich zainteresowanych stron. Ustalając zakres zadań w zakresie oceny, Komisja powinna konsultować się z Zarządem Agencji.

(123)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) 2019/473.

(124)

Aby zapewnić spójność między przepisami dotyczącymi kontroli, należy zmienić rozporządzenie Rady (WE) nr 1967/2006 (26) i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1139 (27). W szczególności należy uchylić przepisy dotyczące kontroli połowów amatorskich, zapisywania i zgłaszania przeładunków oraz rejestracji połowów określone w rozporządzeniu (WE) nr 1967/2006 oraz przepisy dotyczące dzienników połowowych określone w rozporządzeniu (UE) 2016/1139, a zamiast nich powinny mieć zastosowanie odpowiednie przepisy rozporządzenia (WE) nr 1224/2009. Ponadto należy zmienić przepisy dotyczące marginesu tolerancji w wartościach szacunkowych zapisywanych w dzienniku połowowym określone w rozporządzeniu (UE) 2016/1139.

(125)

System świadectw połowowych określony w rozdziale III rozporządzenia (WE) nr 1005/2008 ma formę papierową, przez co jest nieefektywny i niezgodny z cyfrowym systemem identyfikowalności produktów rybołówstwa. Zgodnie z zobowiązaniami międzynarodowymi oraz w celu zapewnienia skutecznego wdrażania systemu należy zmienić rozporządzenie (WE) nr 1005/2008, aby ustanowić bazę danych na potrzeby zarządzania świadectwami połowowymi (CATCH) i powiązanymi dokumentami w oparciu o system TRACES, o którym mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625 (28), umożliwiając kontrolę opartą na ocenie ryzyka, ograniczając możliwości nieuczciwych przywozów oraz zmniejszając obciążenie administracyjne dla państw członkowskich.

(126)

Aby zapewnić jednolite warunki wdrażania rozporządzenia (WE) nr 1005/2008, a w szczególności aby umożliwić zintegrowane zarządzanie informacjami oraz dokumentami istotnymi z punktu widzenia czynności kontrolnych, weryfikacji i kontroli oraz innych odnośnych czynności urzędowych związanych z przywozem oraz wywozem produktów rybołówstwa, jak przewidziano w rozporządzeniu (WE) nr 1005/2008, a także aby umożliwić zintegrowane przetwarzanie, przechowywanie oraz wymianę tych informacji i dokumentów, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze dotyczące funkcjonowania i rozwoju bazy danych CATCH w oparciu o system TRACES.

(127)

Należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania zgodnie z art. 290 TFUE aktów w celu uzupełnienia rozporządzenia (WE) nr 1005/2008 poprzez określenie warunków wszelkich odstępstw od stosowania systemu CATCH.

(128)

Aby zwiększyć identyfikowalność produktów rybołówstwa przeznaczonych na rynek unijny, w ramach systemu świadectw połowowych należy wprowadzić szczególne wymogi dotyczące przesyłek podzielonych. Należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania zgodnie z art. 290 TFUE aktów w celu uzupełnienia rozporządzenia (WE) nr 1005/2008 poprzez opracowanie wzoru dokumentu w celu zharmonizowania kontroli takich wymogów.

(129)

Aby wzmocnić środki wobec niewspółpracujących państw trzecich w zakresie zwalczania połowów NNN, należy zakazać własności przez unijnych operatorów, w tym jako beneficjenta rzeczywistego zdefiniowanego w art. 3 pkt 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 (29), statków rybackich pływających pod banderą takich państw trzecich, prowadzenia przez nich działalności na takich statkach i zarządzania przez nich tymi statkami. Ponadto należy zakazać dostępu do usług portowych oraz prowadzenia operacji wyładunku lub przeładunku w portach Unii przez statki rybackie pływające pod banderą takich państw trzecich.

(130)

Aby zapewnić spójność między unijnymi instrumentami prawnymi regulującymi kwestię kontroli rybołówstwa, należy uchylić przepisy dotyczące poważnych naruszeń, środków natychmiastowego egzekwowania prawa, kar i kar dodatkowych określone w rozporządzeniu (WE) nr 1005/2008 oraz, w razie potrzeby, przenieść je do rozporządzenia (WE) nr 1224/2009, które jest głównym instrumentem prawnym w dziedzinie kontroli rybołówstwa. W rozporządzeniu (WE) nr 1005/2008 należy zatem wprowadzić odniesienie do przepisów dotyczących poważnych naruszeń, środków natychmiastowego egzekwowania prawa, kar i kar dodatkowych zawartych w rozporządzeniu (WE) nr 1224/2009.

(131)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1005/2008.

(132)

Ponieważ przepisy dotyczące przeładunku poza Unią są ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 1224/2009, tytuł II rozdział VI rozporządzenia (UE) 2017/2403, ustanawiający przepisy dotyczące przeładunku na pełnym morzu i na podstawie bezpośredniego zezwolenia, stał się zbędny i powinien zostać uchylony. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) 2017/2403.

(133)

Zakres zmian wprowadzonych niniejszym rozporządzeniem- od niewielkich poprawek po duże zmiany - wymaga różnych okresów, aby przygotować się do stosowania nowych przepisów. W związku z tym daty rozpoczęcia stosowania tych zmian powinny być zróżnicowane oraz powinny być adekwatne do przygotowania się do stosowania tych przepisów. Ponadto należy wprowadzić pewne przepisy przejściowe niezbędne do zapewnienia płynnego przejścia do nowych przepisów.

(134)

Zgodnie z art. 42 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2018/1725 skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych, który wydał opinię w dniu 18 lipca 2018 r.,