Artykuł 1

Przedmiot i zakres

1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie w przypadku wymuszenia ekonomicznego ze strony państwa trzeciego. Określa ono zasady i procedury służące zapewnieniu skutecznej ochrony interesów Unii i jej państw członkowskich przed stosowaniem wymuszenia ekonomicznego przez państwo trzecie.

2. Niniejsze rozporządzenie ustanawia ramy reagowania Unii na wymuszenie ekonomiczne w celu odstraszenia od stosowania wymuszenia ekonomicznego lub doprowadzenia do zaprzestania stosowania wymuszenia ekonomicznego, jednocześnie umożliwiając Unii - w ostateczności - przeciwdziałanie wymuszeniu ekonomicznemu za pomocą unijnych środków reagowania.

Niniejsze rozporządzenie ustanawia również ramy dochodzenia przez Unię w stosownych przypadkach odszkodowania za szkodę wyrządzoną Unii.

3. Wszelkie działania podejmowane na podstawie niniejszego rozporządzenia muszą być zgodne z prawem międzynarodowym i być prowadzone zgodnie z zasadami i celami działań zewnętrznych Unii.

4. Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla istniejących instrumentów Unii i umów międzynarodowych zawartych przez Unię, a także dla działań podejmowanych na ich podstawie, które są zgodne z prawem międzynarodowym, w dziedzinie wspólnej polityki handlowej oraz dla innych polityk Unii.

5. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na podział kompetencji pomiędzy Unią a jej państwami członkowskimi.

Artykuł 2

Wymuszenie ekonomiczne

1. Na potrzeby niniejszego rozporządzenia wymuszenie ekonomiczne występuje wówczas, gdy państwo trzecie stosuje środek państwa trzeciego wywierający wpływ na handel lub inwestycje lub grozi jego zastosowaniem, aby zapobiec zaprzestaniu stosowania, zmianie lub przyjęciu określonego aktu przez Unię lub państwo członkowskie lub doprowadzić do zaprzestania stosowania, zmiany lub przyjęcia takiego aktu, ingerując tym samym w prawnie uzasadnione suwerenne wybory Unii lub państwa członkowskiego.

2. Ustalając, czy warunki określone w ust. 1 są spełnione, Komisja i Rada uwzględniają następujące kwestie:

Artykuł 3

Definicje

Na potrzeby niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

Artykuł 4

Badanie środków państwa trzeciego

1. Komisja może - z własnej inicjatywy lub na należycie uzasadniony wniosek - zbadać środek państwa trzeciego w celu stwierdzenia, czy spełnia on warunki określone w art. 2 ust. 1.

2. Badając środek państwa trzeciego, Komisja działa szybko. Badanie zwykle nie może trwać dłużej niż 4 miesiące.

Komisja przeprowadza badanie w oparciu o potwierdzone informacje zgromadzone z własnej inicjatywy lub otrzymane z wiarygodnego źródła, w tym od państwa członkowskiego, Parlamentu Europejskiego, podmiotów gospodarczych lub związków zawodowych.

Komisja zgodnie z art. 15 zapewnia ochronę informacji poufnych, w tym, w razie potrzeby, ochronę tożsamości osoby, która przekazała te informacje.

Komisja ustanawia publicznie dostępne bezpieczne narzędzie w celu ułatwienia przekazywania jej informacji.

3. Komisja w odpowiednim czasie informuje państwa członkowskie o rozpoczęciu badań oraz o istotnych zmianach w odniesieniu do trwających badań.

4. Komisja w razie potrzeby zbiera informacje na temat wpływu środków państwa trzeciego.

Komisja może zwrócić się do państw członkowskich o przekazanie takich informacji, a państwa członkowskie niezwłocznie odpowiadają na takie wezwanie.

Publikując zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz, w stosownych przypadkach, za pomocą innych odpowiednich środków komunikacji publicznej, Komisja może zwrócić się do zainteresowanych stron o przedłożenie informacji. Komisja określa termin przedłożenia tych informacji, uwzględniając okres wskazany w ust. 2 akapit pierwszy.

W przypadku opublikowania takiego zawiadomienia Komisja powiadamia zainteresowane państwo trzecie o rozpoczęciu badania.

Artykuł 5

Stwierdzenie w odniesieniu do środka państwa trzeciego

1. Jeżeli po przeprowadzeniu badania zgodnie z art. 4 Komisja stwierdzi, że środek państwa trzeciego spełnia warunki określone w art. 2 ust. 1, przedkłada Radzie wniosek dotyczący aktu wykonawczego stwierdzającego, że środek państwa trzeciego spełnia warunki określone w art. 2 ust. 1.

We wniosku tym Komisja wyjaśnia, w jaki sposób spełnione są te warunki.

We wniosku określa się orientacyjny okres na przeprowadzenie przez Komisję oceny, czy warunki określone w art. 8 ust. 1 zostały spełnione. Okres ten nie może przekraczać 6 miesięcy, chyba że w świetle szczególnych okoliczności danego przypadku niezbędny jest odpowiednio uzasadniony dłuższy okres.

2. We wniosku, o którym mowa w ust. 1, lub w kolejnym wniosku dotyczącym aktu wykonawczego Rady Komisja w stosownych przypadkach proponuje, aby Rada zdecydowała o zwróceniu się do państwa trzeciego o naprawienie szkody wyrządzonej Unii.

Podstawę oceny, czy właściwe jest zwrócenie się do państwa trzeciego o naprawienie szkody wyrządzonej Unii, stanowią wszystkie okoliczności danego przypadku. Ocena ta opiera się w szczególności na charakterze i zakresie wyrządzonej szkody oraz na ogólnym zobowiązaniu wynikającym z międzynarodowego prawa zwyczajowego do pełnego naprawienia szkody spowodowanej działaniem niezgodnym z prawem międzynarodowym.

3. Przed przedłożeniem wniosku, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, jeżeli jest to przydatne w celu ustalenia, o którym mowa w tym ustępie, Komisja, bez uszczerbku dla wszelkich możliwości podjęcia rozmów z odnośnym państwem trzecim na mocy art. 6, wzywa państwo trzecie do przedstawienia uwag w określonym terminie. Taki termin jest rozsądny i nie może nadmiernie opóźniać przedłożenia przez Komisję wniosku, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

4. Przed przedłożeniem wniosku, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, Komisja informuje Parlament Europejski o wnioskach z badania przeprowadzonego zgodnie z art. 4.

5. Rada przyjmuje akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1 i 2, stanowiąc większością kwalifikowaną.

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może zmienić wnioski, o których mowa w ust. 1 i 2.

6. W sytuacjach określonych w niniejszym artykule Rada działa szybko.

Rada podejmuje działania w ciągu 8 tygodni od przedłożenia wniosków, o których mowa w ust. 1 i 2.

Na zasadzie odstępstwa od akapitu drugiego, Rada może podjąć decyzję po upływie tego ośmiotygodniowego okresu, pod warunkiem że poinformuje Komisję o opóźnieniu i jego powodach.

Okres, w jakim Rada podejmuje działania, co do zasady nie może przekraczać łącznie 10 tygodni od przedłożenia wniosków, o którym mowa w ust. 1 i 2.

Wykonując swoje uprawnienia wykonawcze, Rada stosuje art. 2 ust. 1, określający warunki wystąpienia wymuszenia ekonomicznego, i kryteria określone w ust. 2 akapit drugi niniejszego artykułu oraz wyjaśnia, w jaki sposób warunki te są spełnione, a kryteria stosowane.

7. Akty wykonawcze przyjmowane na podstawie niniejszego artykułu publikowane są w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

8. Parlament Europejski jest informowany o wszelkich aktach wykonawczych zaproponowanych lub przyjętych na podstawie niniejszego artykułu.

9. W przypadku przyjęcia przez Radę aktu wykonawczego, o którym mowa w ust. 1, Komisja odpowiednio informuje o tym państwo trzecie i zwraca się do tego państwa trzeciego o natychmiastowe zaprzestanie stosowania wymuszenia ekonomicznego.

10. W przypadku przyjęcia przez Radę aktu wykonawczego, o którym mowa w ust. 2, Komisja zwraca się do państwa trzeciego o naprawienie szkody wyrządzonej Unii, w rozsądnym terminie.

Artykuł 6

Podjęcie rozmów z państwem trzecim

1. Po przyjęciu aktu wykonawczego zgodnie z art. 5, Komisja zapewnia odpowiednią możliwość konsultacji z państwem trzecim w celu doprowadzenia do zaprzestania stosowania wymuszenia ekonomicznego oraz, w przypadku zwrócenia się o to zgodnie z art. 5 ust. 10, do uzyskania naprawienia szkody wyrządzonej Unii.

W przypadku gdy państwo trzecie rozpoczyna konsultacje z Unią w dobrej wierze, Komisja szybko przystępuje do takich konsultacji.

W trakcie takich konsultacji, Komisja może zbadać możliwości rozmów z państwem trzecim, które obejmują:

2. Bez uszczerbku dla ust. 1 Komisja dąży do tego, by doprowadzić do zaprzestania stosowania wymuszenia ekonomicznego, podnosząc tę kwestię również na każdym odpowiednim forum międzynarodowym po konsultacji z Radą, w stosownych przypadkach zgodnie z Traktatami.

3. Po przyjęciu unijnych środków reagowania zgodnie z art. 8, Komisja zachowuje otwartość na rozpoczęcie konsultacji z państwem trzecim w połączeniu z ewentualnym zawieszeniem wszelkich unijnych środków reagowania na podstawie art. 12 ust. 2.

Artykuł 7

Współpraca międzynarodowa

Komisja prowadzi konsultacje lub współpracuje z dowolnym państwem trzecim odczuwającym skutki takich samych lub podobnych środków wymuszenia ekonomicznego lub z dowolnym innym zainteresowanym państwem trzecim w celu doprowadzenia do zaprzestania stosowania wymuszenia ekonomicznego, w stosownych przypadkach, zgodnie z Traktatami, po konsultacji z Radą.

Takie konsultacje i współpraca w stosownych przypadkach mogą obejmować:

W stosownych przypadkach, Komisja zaprasza państwa członkowskie do udziału w takich konsultacjach i do współpracy.

Konsultacje i współpraca nie mogą nadmiernie opóźniać procedury stosowanej na podstawie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 8

Unijne środki reagowania

1. Komisja przyjmuje unijne środki reagowania w drodze aktu wykonawczego, jeżeli spełnione są wszystkie następujące warunki:

Jeżeli wymuszenie ekonomiczne ustało, ale państwo trzecie nie naprawiło w pełni szkody wyrządzonej Unii, mimo iż wystąpiono o to, Komisja opiera ocenę na tym, czy warunek, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. b) niniejszego ustępu, jest spełniony w odniesieniu do wszystkich okoliczności danego przypadku. Ocena ta opiera się w szczególności na charakterze i zakresie wyrządzonej szkody oraz na ogólnym zobowiązaniu wynikającym z międzynarodowego prawa zwyczajowego do pełnego naprawienia szkody spowodowanej działaniem niezgodnym z prawem międzynarodowym.

Akty wykonawcze, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

2. Komisja wybiera odpowiednie unijne środki reagowania spośród środków określonych w załączniku I. Komisja decyduje, które z tych środków są odpowiednie, posiłkując się kryteriami ich wyboru i opracowywania określonymi w art. 11.

W akcie wykonawczym, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, Komisja podaje powody, dla których uważa, że warunki, o których mowa w tym ustępie, zostały spełnione i powody, dla których uważa, że unijne środki reagowania są odpowiednie w świetle kryteriów, o których mowa w art. 11.

3. Unijne środki reagowania przyjmowane są jako:

Unijne środki reagowania, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a), mogą być zaprojektowane w taki sposób, aby miały wpływ na poszczególne sektory, regiony lub podmioty z państwa trzeciego zgodnie z regułami pochodzenia i zasadami określania przynależności państwowej określonymi w załączniku II.

4. W zakresie, w jakim środek państwa trzeciego stanowi działanie niezgodne z prawem międzynarodowym, unijne środki reagowania mogą obejmować środki, które stanowią niewykonanie zobowiązań międzynarodowych wobec państwa trzeciego.

5. Komisja zapewnia koordynację przyjmowania unijnych środków reagowania ze środkami przyjmowanymi na podstawie aktów prawnych Unii innych niż niniejsze rozporządzenie w celu reagowania na wymuszenie ekonomiczne.

6. Rozpoczęcie stosowania aktu wykonawczego, o którym mowa w ust. 1, jest odraczane o nie więcej niż 3 miesiące od daty jego przyjęcia, chyba że z uwagi na szczególne okoliczności przewidziano późniejszą datę rozpoczęcia stosowania.

Komisja określa tę datę, biorąc pod uwagę okoliczności, tak aby umożliwić zawiadomienie państwa trzeciego zgodnie z ust. 7 i aby umożliwić państwu zaprzestanie stosowania wymuszenia ekonomicznego oraz naprawienie szkody wyrządzonej Unii, jeżeli o to wystąpiono.

7. Po przyjęciu aktu wykonawczego, o którym mowa w ust. 1, Komisja powiadamia o tym państwo trzecie oraz:

8. W przypadku gdy Komisja dysponuje wiarygodnymi informacjami o tym, że zaprzestano stosowania wymuszenia ekonomicznego, lub że państwo trzecie podjęło konkretne kroki w celu zaprzestania stosowania wymuszenia ekonomicznego i, w stosownych przypadkach, naprawiło szkodę wyrządzoną Unii przed odroczoną datą rozpoczęcia stosowania określoną zgodnie z ust. 6, akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, przewiduje dalsze odroczenie daty rozpoczęcia stosowania. Odroczenie to obejmuje okres określony w tym akcie wykonawczym i musi umożliwiać Komisji weryfikację faktycznego zaprzestania stosowania wymuszenia ekonomicznego.

Jeżeli Komisja dysponuje takimi wiarygodnymi informacjami, publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie, w którym wskazuje, że posiada takie informacje, i podaje datę rozpoczęcia stosowania aktu wykonawczego, o którym mowa w ust. 1, odroczoną zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu.

9. Jeżeli państwo trzecie zaprzestaje stosowania wymuszenia ekonomicznego i, w stosownych przypadkach, naprawia szkodę wyrządzoną Unii przed datą rozpoczęcia stosowania aktu wykonawczego, o którym mowa w ust. 1, Komisja przyjmuje akt wykonawczy uchylający taki akt wykonawczy.

Taki uchylający akt wykonawczy przyjmowany jest zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

10. Niezależnie od ust. 7, 8 i 9 akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, może przewidywać, że unijne środki reagowania mają zastosowanie bez wystosowania przez Komisję wezwania, zgodnie z ust. 7 lit. a), do danego państwa trzeciego o zaprzestanie stosowania wymuszenia ekonomicznego lub, w stosownych przypadkach, naprawienie szkody wyrządzonej Unii, lub bez powiadomienia, zgodnie z ust. 7 lit. c), danego państwa trzeciego, że zastosowane zostaną unijne środki reagowania, jeżeli w należycie uzasadnionych przypadkach jest to konieczne do ochrony praw i interesów Unii lub państwa członkowskiego, w szczególności skuteczności unijnych środków reagowania.

11. Niezależnie od ust. 6 i 8, w przypadku gdy wymuszenie ekonomiczne polega na groźbie zastosowania środka państwa trzeciego mającego wpływ na handel lub inwestycje zgodnie z art. 2 ust. 1, akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, stosuje się od dnia, od którego ten środek państwa trzeciego jest stosowany.

Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie, w którym podaje datę rozpoczęcia stosowania aktu wykonawczego, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

Artykuł 9

Określenie interesu Unii

Określając interes Unii w odniesieniu do przyjęcia, zawieszenia, zmiany lub zakończenia obowiązywania unijnych środków reagowania uwzględnia się wszystkie dostępne informacje i dokonuje się oceny różnych wchodzących w grę interesów rozpatrywanych wspólnie. Interesy te obejmują przede wszystkim zachowanie zdolności Unii i jej państw członkowskich do dokonywania prawnie uzasadnionych suwerennych wyborów wolnych od wymuszenia ekonomicznego, a także wszelkie inne interesy Unii lub państw członkowskich w danej sprawie, interesy unijnych podmiotów gospodarczych, w tym sektorów wyższego i niższego szczebla, oraz interesy konsumentów końcowych w Unii, na których wymuszenie ekonomiczne lub unijne środki reagowania mają lub mogą mieć wpływ.

Artykuł 10

Warunki stosowania unijnych środków reagowania wobec niektórych osób fizycznych i prawnych

1. Na potrzeby art. 8 ust. 3 akapit pierwszy lit. b) osobę fizyczną lub prawną można uznać za związaną lub mającą powiązania z rządem państwa trzeciego, jeżeli:

2. Jeżeli Komisja ma powody, by sądzić, że osoba fizyczna lub prawna spełnia kryteria określone w art. 8 ust. 3 akapit pierwszy lit. b), i rozważa przyjęcie unijnych środków reagowania w odniesieniu do tej osoby, informuje tę osobę o:

3. Na potrzeby ust. 2 Komisja publikuje zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i w miarę możliwości bezpośrednio powiadamia zainteresowaną osobę.

W zawiadomieniu tym Komisja umożliwia innym zainteresowanym stronom przedstawienie uwag.

4. Na potrzeby niniejszego artykułu Komisja może poszukiwać wszelkich informacji, jakie uzna za istotne, w tym zwracać się o takie informacje do państw członkowskich.

5. Bez uszczerbku dla art. 12, w przypadku gdy po przyjęciu unijnych środków reagowania, o których mowa w art. 8 ust. 3 akapit pierwszy lit. b), Komisji zostaną przedłożone nowe istotne dowody, Komisja sprawdza, czy zainteresowane osoby nadal spełniają kryteria określone w art. 8 ust. 3 akapit pierwszy lit. b), i odpowiednio informuje zainteresowane osoby.

Artykuł 11

Kryteria wyboru i opracowania unijnych środków reagowania

1. Unijne środki reagowania muszą być proporcjonalne i nie mogą przekraczać poziomu szkody wyrządzonej Unii z uwzględnieniem wagi wymuszenia ekonomicznego, jego wpływu gospodarczego na Unię lub państwo członkowskie oraz praw Unii i jej państw członkowskich.

2. Komisja wybiera i opracowuje odpowiednie unijne środki reagowania na podstawie dostępnych informacji, w tym informacji zgromadzonych zgodnie z art. 13, uwzględniając stwierdzenie dokonane na podstawie art. 5, kryteria określone w art. 2 ust. 2, określenie interesu Unii zgodnie z art. 9, odpowiednie działania zgodne ze wspólną polityką zagraniczną i bezpieczeństwa Unii, a także następujące kryteria:

Przy wyborze unijnych środków reagowania Komisja przyznaje pierwszeństwo środkom, które najskuteczniej zapewnią zgodność z kryteriami określonymi w akapicie pierwszym lit. a) i b).

3. Bez uszczerbku dla ust. 2, przy wyborze i opracowywaniu odpowiedniego środka reagowania, który ma wpływ na postępowanie prowadzone przez organ publiczny w Unii dotyczące udzielenia zezwolenia, dokonania rejestracji, wydania licencji lub przyznania innego prawa osobie fizycznej lub prawnej na potrzeby jej działalności handlowej, Komisja rozważa przyjęcie unijnych środków reagowania w następującym porządku hierarchicznym:

Jeżeli nie jest możliwe zastosowanie żadnego ze środków, o których mowa w akapicie pierwszym, w wyjątkowych okolicznościach Komisja może rozważyć inne środki reagowania, jeżeli w ramach gromadzenia informacji oraz opinii zgodnie z art. 13 wykazano, że inne środki reagowania zapewniłyby skuteczność, nie wpływając nieproporcjonalnie na sektory wyższego szczebla, sektory niższego szczebla, konsumentów końcowych w Unii ani nie powodując nieproporcjonalnego obciążenia procesu administrowania związanego z odpowiednimi przepisami krajowymi.

Przy wyborze i opracowywaniu unijnego środka reagowania, o którym mowa w akapicie pierwszym, Komisja bierze pod uwagę poziom harmonizacji i przyznaje pierwszeństwo środkom, które mają wpływ na procedury stosowane w całej Unii lub w obszarze, w których prawo Unii jest rozwinięte.

Unijne środki reagowania, o których mowa w akapicie pierwszym, nie mogą kolidować z decyzjami administracyjnymi organów Unii i państw członkowskich mającymi za podstawę ocenę dowodów naukowych.

4. Jeżeli jest to konieczne do osiągnięcia celu niniejszego rozporządzenia, Komisja może przyjąć unijne środki reagowania mające wpływ na dostęp bezpośrednich inwestycji zagranicznych do Unii lub na handel usługami oraz mające zastosowanie do świadczonych usług lub inwestycji bezpośrednich dokonywanych w Unii przez co najmniej jedną osobę prawną mającą siedzibę w Unii i będącą własnością osób z państwa trzeciego lub przez nie kontrolowaną.

Komisja może przyjąć takie unijne środki reagowania, jeżeli odstąpienie od ich przyjęcia w odniesieniu do takich świadczonych usług lub dokonywanych inwestycji bezpośrednich byłoby niewystarczające do skutecznego osiągnięcia celu niniejszego rozporządzenia, w szczególności jeżeli w innym przypadku możliwe byłoby uniknięcie lub obejście przez dane państwo trzecie lub zainteresowaną osobę skutków unijnych środków reagowania.

Oceniając, czy należy przyjąć takie unijne środki reagowania, oprócz kryteriów określonych w ust. 1 i 2 Komisja bierze pod uwagę między innymi następujące kryteria:

Przyjęcie takich unijnych środków reagowania musi być należycie uzasadnione w akcie wykonawczym, o którym mowa w art. 8 ust. 1, w świetle kryteriów wymienionych w niniejszym ustępie.

Artykuł 12

Zmiana, zawieszenie i zakończenie stosowania unijnych środków reagowania

1. Komisja dokonuje stałego przeglądu środków wymuszenia ekonomicznego i skuteczności unijnych środków reagowania oraz ich wpływu na interesy Unii.

2. Jeżeli państwo trzecie zawiesi stosowanie wymuszenia ekonomicznego, Komisja zawiesza stosowanie unijnych środków reagowania na czas trwania zawieszenia przez państwo trzecie.

Jeżeli dane państwo trzecie i Unia lub zainteresowane państwo członkowskie zawarły porozumienie, w tym na podstawie propozycji tego państwa trzeciego, o przekazaniu sprawy do wiążącego arbitrażu międzynarodowego, a państwo trzecie zawiesza również swoje środki przymusu ekonomicznego, Komisja zawiesza stosowanie unijnych środków reagowania na czas trwania postępowania arbitrażowego.

Jeżeli orzeczenie arbitrażowe lub ugoda z państwem trzecim wymaga wdrożenia przez państwo trzecie, Komisja zawiesza stosowanie unijnych środków reagowania, pod warunkiem, że państwo trzecie wdraża takie orzeczenie arbitrażowe lub taką ugodę.

Komisja zawiesza lub wznawia stosowanie unijnych środków reagowania, jeżeli jest to konieczne w świetle interesu Unii określonego na podstawie art. 9 lub, w razie potrzeby, po przyjęciu unijnych środków reagowania, w celu ułatwienia dalszego zaangażowania na podstawie art. 6 ust. 3.

Komisja zawiesza i wznawia stosowanie unijnych środków reagowania w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

3. Jeżeli konieczne jest dostosowanie unijnych środków reagowania przy uwzględnieniu art. 2 i 11 lub dalszego rozwoju sytuacji, w tym reakcji państwa trzeciego, Komisja zmienia, w stosownych przypadkach, unijne środki reagowania w drodze aktów delegowanych.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

4. Komisja podejmuje decyzję o zakończeniu stosowania unijnych środków reagowania w przypadku zaistnienia którejkolwiek z następujących okoliczności:

Komisja kończy stosowanie unijnych środków reagowania w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

5. W należycie uzasadnionych, szczególnie pilnych przypadkach, takich jak próba uniknięcia nieodwracalnej szkody dla Unii lub państwa członkowskiego, lub dalsze zapewnianie spójności z zobowiązaniami Unii wynikającymi z prawa międzynarodowego w wyniku zawieszenia lub ustania wymuszenia ekonomicznego, Komisja przyjmuje akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie w celu zawieszenia lub zmiany unijnych środków reagowania.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 3, i pozostają one w mocy przez okres nieprzekraczający 2 miesięcy.

Artykuł 13

Gromadzenie informacji dotyczących unijnych środków reagowania

1. Przed przyjęciem unijnych środków reagowania lub zmianą takich środków Komisja zwraca się, a przed zawieszeniem lub zakończeniem stosowania takich środków może zwrócić się, o informacje i opinie dotyczące ich wpływu gospodarczego na podmioty gospodarcze w Unii, w drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, a w stosownych przypadkach za pośrednictwem innych odpowiednich środków komunikacji publicznej.

W zawiadomieniu tym wskazuje się termin, w którym należy przedłożyć Komisji te informacje i opinie.

Komisja może rozpocząć gromadzenie informacji i opinii, o których mowa w akapicie pierwszym, w dowolnym momencie, który uzna za stosowny.

2. Na potrzeby ust. 1, Komisja konsultuje się z zainteresowanymi stronami i informuje je, w szczególności stowarzyszenia działające na rzecz podmiotów gospodarczych z Unii i związki zawodowe, które mogą odczuwać skutki potencjalnych unijnych środków reagowania, oraz organy państw członkowskich uczestniczące w przygotowywaniu lub wdrażaniu przepisów regulujących dziedziny, na które środki te mogą mieć wpływ.

3. Nie opóźniając niepotrzebnie przyjęcia unijnych środków reagowania, Komisja określa możliwe opcje w odniesieniu do potencjalnych unijnych środków reagowania i dąży do uzyskania informacji i opinii w szczególności na temat:

4. Komisja w możliwie największym stopniu uwzględnia informacje i opinie zgromadzone zgodnie z niniejszym artykułem.

Przedkładając Komitetowi projekt aktu wykonawczego w ramach procedury sprawdzającej, o której mowa w art. 18 ust. 2, Komisja przedstawia analizę planowanych środków i ich potencjalnego wpływu.

Analiza ta obejmuje dogłębną ocenę wpływu na sektory wyższego i niższego szczebla oraz konsumentów końcowych w Unii oraz, w stosownych przypadkach, wskazuje na wszelki potencjalnie nieproporcjonalny wpływ.

5. W celu przyjęcia aktów wykonawczych mających natychmiastowe zastosowanie, zgodnie z art. 12 ust. 5, Komisja zwraca się w sposób ukierunkowany o informacje i opinie do odpowiednich zainteresowanych stron, chyba że w wyjątkowej sytuacji i w szczególnie pilnych przypadkach gromadzenie informacji i opinii nie jest możliwe lub nie jest konieczne ze względów obiektywnych, takich jak zapewnienie zgodności z międzynarodowymi zobowiązaniami Unii.

Artykuł 14

Pojedynczy punkt kontaktowy

1. Komisja zapewnia w ramach swoich struktur pojedynczy punkt kontaktowy na potrzeby stosowania niniejszego rozporządzenia i jego koordynacji z wszelkimi odpowiednimi aktami prawnymi Unii, a także gromadzenia informacji i zapewniania analizy kosztów i danych dla ustalenia charakteru wymuszenia ekonomicznego.

2. Na potrzeby niniejszego rozporządzenia pojedynczy punkt kontaktowy, przy zapewnieniu pełnego przestrzegania zasady poufności, jest głównym punktem kontaktowym dla przedsiębiorstw z Unii i zainteresowanych stron z sektora prywatnego odczuwających skutki wymuszenia ekonomicznego, w tym w odniesieniu do pomocy, która ma być udzielana tym przedsiębiorstwom i zainteresowanym stronom w związku z zaistniałym wymuszeniem ekonomicznym.

Artykuł 15

Poufność

1. Informacje uzyskane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem są wykorzystywane wyłącznie w celach, w jakich zostały one dostarczone, w jakich o nie wystąpiono lub w jakich je otrzymano.

2. Osoba dostarczająca informacje, o których mowa w ust. 1, może zażądać, aby takie informacje traktowano jako poufne. Takiemu żądaniu towarzyszy niepoufne, ale miarodajne streszczenie danych informacji lub oświadczenie wyjaśniające powody, dla których dane informacje nie mogą zostać przedstawione w formie streszczenia.

3. Parlament Europejski, Rada, Komisja, państwa członkowskie ani ich odpowiedni urzędnicy nie ujawniają żadnych informacji o poufnym charakterze uzyskanych na podstawie niniejszego rozporządzenia bez uzyskania wyraźnej zgody osoby dostarczającej te informacje.

4. Ust. 2 i 3 nie uniemożliwiają Komisji ujawniania informacji ogólnych w formie miarodajnego streszczenia, pod warunkiem że takie ujawnienie nie obejmuje informacji pozwalających na zidentyfikowanie osoby dostarczającej informacje.

Ujawnienie takie musi uwzględniać uzasadniony interes, jaki strony mają w nieujawnianiu informacji poufnych.

5. Urzędnicy państw członkowskich podlegają obowiązkowi zachowania tajemnicy służbowej w odniesieniu do wszelkich informacji poufnych, jakie uzyskali w trakcie wykonywania obowiązków służbowych w związku z niniejszym rozporządzeniem.

6. Komisja zapewnia chroniony i zaszyfrowany system wspierający bezpośrednią współpracę i wymianę informacji z urzędnikami państw członkowskich.

Artykuł 16

Reguły pochodzenia i zasady określania przynależności państwowej

1. Na potrzeby niniejszego rozporządzenia, pochodzenie towaru lub usługi oraz przynależność państwową usługodawcy, inwestycji lub podmiotu prawa własności intelektualnej określa się zgodnie z załącznikiem II.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 17 w celu zmiany pkt 2 i 3 załącznika II, aby uwzględnić odpowiednie zmiany w instrumentach międzynarodowych i doświadczenie w stosowaniu niniejszego rozporządzenia lub innych aktów Unii.

Artykuł 17

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 16 ust. 2, powierza się Komisji na okres 5 lat od dnia 27 grudnia 2023 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż 9 miesięcy przed końcem tego pięcioletniego okresu. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż 3 miesiące przed końcem każdego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 16 ust. 2, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

5. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 16 ust. 2 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 18

Procedura komitetowa

1. Komisję wspomaga komitet. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

W przypadku gdy komitet nie wyda opinii, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i stosuje się art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 8 rozporządzenia (UE) nr 182/2011 w związku z jego art. 5.

Artykuł 19

Składanie sprawozdań i przegląd

1. Bez uszczerbku dla rozporządzenia (UE) nr 182/2011, Komisja regularnie i terminowo informuje Parlament Europejski i Radę o istotnych zmianach w stosowaniu niniejszego rozporządzenia przy badaniu środków państwa trzeciego, w tym jego rozpoczęcia, podjęcia rozmów z państwem trzecim i współpracy międzynarodowej, oraz w okresie obowiązywania unijnych środków reagowania.

W świetle otrzymanych informacji, Parlament Europejski lub Rada mogą w stosownych przypadkach zaprosić Komisję do wymiany poglądów.

Parlament Europejski może wyrazić swoją opinię za pomocą wszelkich odpowiednich środków.

2. Komisja ocenia unijne środki reagowania przyjęte zgodnie z art. 8 w terminie 6 miesięcy po zakończeniu ich stosowania, z uwzględnieniem wkładu zainteresowanych stron, informacji przekazanych przez Parlament Europejski i Radę oraz wszelkich innych istotnych informacji, a następnie składa sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

W sprawozdaniu z oceny bada się skuteczność i funkcjonowanie unijnych środków reagowania oraz, w stosownych przypadkach, wyciąga się wnioski na potrzeby przyszłych unijnych środków reagowania jak również dotyczące przeglądu niniejszego rozporządzenia zgodnie z ust. 3.

3. Nie później niż 3 lata po przyjęciu pierwszego aktu wykonawczego zgodnie z art. 5 lub do dnia 27 grudnia 2028 r., w zależności od tego, co nastąpi wcześniej, a następnie co 5 lat Komisja dokonuje przeglądu niniejszego rozporządzenia i jego wdrożenia oraz przedkłada stosowne sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. W ramach tego przeglądu, Komisja zwraca szczególną uwagę na wszelkie kwestie, które mogły pojawić się w odniesieniu do związku niniejszego rozporządzenia z innymi istniejącymi instrumentami unijnymi.

Artykuł 20

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.