(1)

Porozumienie paryskie, przyjęte w dniu 12 grudnia 2015 r. na podstawie Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) (zwane dalej „porozumieniem paryskim"), weszło w życie w dniu 4 listopada 2016 r. Strony porozumienia paryskiego uzgodniły, że utrzymają wzrost średniej temperatury na świecie znacznie poniżej 2 °C ponad poziom sprzed epoki przemysłowej i że będą kontynuować starania o ograniczenie wzrostu temperatury do 1,5 °C powyżej poziomów sprzed epoki przemysłowej. Zobowiązanie to zostało wzmocnione przyjęciem w ramach UNFCCC, w dniu 13 listopada 2021 r., paktu klimatycznego z Glasgow, w którym Konferencja Stron UNFCCC będąca organem Stron porozumienia paryskiego uznaje, że skutki zmiany klimatu będą znacznie łagodniejsze przy wzroście temperatury o 1,5 °C niż przy wzroście o 2 °C, oraz postanawia kontynuować starania o ograniczenie wzrostu temperatury do 1,5 °C.

(2)

W swoim sprawozdaniu z globalnej oceny różnorodności biologicznej i usług ekosystemowych z 2019 r. Międzyrządowa Platforma Naukowo-Polityczna ds. Różnorodności Biologicznej i Funkcjonowania Ekosystemów (IPBES) przedstawiła najnowsze dowody naukowe dotyczące trwającej na całym świecie utraty różnorodności biologicznej. W komunikacie Komisji z dnia 20 maja 2020 r. zatytułowanym „Unijna strategia na rzecz bioróżnorodności - Przywracanie przyrody do naszego życia" (zwanym dalej „unijną strategią na rzecz bioróżnorodności 2030") zwiększono poziom ambicji Unii w odniesieniu do ochrony i odbudowy różnorodności biologicznej oraz dobrze funkcjonujących ekosystemów. Lasy i zdrowe gleby są niezmiernie ważne dla różnorodności biologicznej, ale również dla oczyszczania powietrza i wody, pochłaniania i składowania dwutlenku węgla oraz dla dostarczania trwałych produktów z pozyskiwanego w zrównoważony sposób drewna. Charakter i funkcje lasów są bardzo zróżnicowane w całej Unii, a niektóre rodzaje lasów są bardziej narażone na zmianę klimatu ze względu na takie jej bezpośrednie skutki jak susza, obumieranie lasów spowodowane wzrostem temperatury lub zmiany w rozkładzie obszarów suchych. Do globalnego kryzysu klimatycznego przyczyniają się wylesianie i degradacja lasów, ponieważ zwiększają one emisje gazów cieplarnianych, między innymi w wyniku powiązanych z nimi pożarów lasów, co powoduje utratę zdolności pochłaniania dwutlenku węgla, zmniejszając tym samym odporność dotkniętych tymi zjawiskami obszarów na zmianę klimatu oraz znacznie zmniejszając ich różnorodność biologiczną.

Węgiel organiczny w glebie i będące rezerwuarem węgla martwe drewno, którego duża część zasila rezerwuar węgla w glebie, również należą do kategorii sprawozdawczych szczególnie istotnych zarówno dla działań na rzecz klimatu, jak i dla ochrony różnorodności biologicznej. W komunikacie Komisji z dnia 16 lipca 2021 r. zatytułowanym „Nowa strategia leśna UE 2030" (zwanym dalej „nową strategią leśną UE 2030") oraz w komunikacie Komisji z dnia 17 listopada 2021 r. zatytułowanym „Strategia UE na rzecz ochrony gleb 2030 - Korzyści ze zdrowych gleb dla ludzi, żywności, przyrody i klimatu" (zwanym dalej „unijną strategią UE na rzecz ochrony gleb 2030") uznano za konieczne, by chronić i polepszać jakość lasów i ekosystemów gleb w Unii, a także zachęcać do wzmacniania zrównoważonych praktyk gospodarowania, które mogą zwiększyć pochłanianie dwutlenku węgla oraz odporność lasów i gleb w kontekście kryzysu związanego z klimatem i różnorodnością biologiczną. Torfowiska są największym lądowym rezerwuarem węgla organicznego, a lepsze gospodarowanie torfowiskami i lepsza ich ochrona są ważnym elementem przyczyniającym się do łagodzenia zmiany klimatu oraz do ochrony różnorodności biologicznej i ochrony gleby przed erozją.

(3)

Komunikat Komisji z dnia 11 grudnia 2019 r. zatytułowany „Europejski Zielony Ład" (zwany dalej „Europejskim Zielonym Ładem") stanowi punkt wyjścia w dążeniu do osiągnięcia unijnego celu neutralności klimatycznej najpóźniej do 2050 r., a następnie do osiągnięcia ujemnego bilansu emisji określonego w art. 2 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1119 (4). Europejski Zielony Ład łączy w sobie kompleksowy zestaw wzajemnie wzmacniających się środków i inicjatyw służących osiągnięciu neutralności klimatycznej w Unii do 2050 r., a także określa nową strategię mającą na celu przekształcenie Unii w sprawiedliwe i dostatnie społeczeństwo, którego gospodarka będzie nowoczesna, zasobooszczędna i konkurencyjna i w której wzrost gospodarczy będzie oddzielony od wykorzystania zasobów. Celem Europejskiego Zielonego Ładu jest również ochrona, zachowanie i poprawa kapitału naturalnego Unii oraz ochrona zdrowia i dobrostanu obywateli przed zagrożeniami i negatywnymi skutkami związanymi ze środowiskiem. Jednocześnie transformacja ta ma również wymiar związany z równością płci, a także w szczególny sposób wpływa na niektóre grupy defaworyzowane i szczególnie wrażliwe, do których należą między innymi osoby starsze, osoby z niepełnosprawnościami oraz osoby wywodzące się z mniejszości rasowych lub etnicznych. Należy zatem zapewnić, aby transformacja przebiegała w sprawiedliwy i sprzyjający włączeniu społecznemu sposób, tak aby nikt nie został pominięty.

(4)

Rozwiązanie problemów związanych z klimatem i ze środowiskiem oraz osiągnięcie celów porozumienia paryskiego stanowią centralny element Europejskiego Zielonego Ładu. Parlament Europejski w rezolucji z dnia 15 stycznia 2020 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu (5) wezwał do niezbędnego przekształcenia społeczeństwa w społeczeństwo neutralne dla klimatu najpóźniej do 2050 r., a w swojej rezolucji z dnia 28 listopada 2019 r. w sprawie alarmującej sytuacji klimatycznej i środowiskowej ogłosił kryzys klimatyczny i środowiskowy (6). Konieczność realizacji celów i znaczenie Europejskiego Zielonego Ładu wzrosły dodatkowo w świetle bardzo poważnych skutków pandemii COVID-19 dla zdrowia i dobrobytu gospodarczego obywateli Unii.

(5)

Ważne jest zapewnienie zgodności działań podejmowanych, aby osiągnąć cele niniejszego rozporządzenia, z celem dotyczącym promowania zrównoważonego rozwoju określonym w art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), z uwzględnieniem celów zrównoważonego rozwoju ONZ, porozumienia paryskiego oraz, w stosownych przypadkach, zasady „nie czyń poważnych szkód" w rozumieniu art. 17 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/852 (7).

(6)

Unia zobowiązała się do ograniczenia do 2030 r. emisji netto gazów cieplarnianych w całej gospodarce Unii o co najmniej 55 % w porównaniu z poziomami z 1990 r. w ramach zaktualizowanego, ustalonego na poziomie krajowym wkładu, przedłożonego Sekretariatowi UNFCCC w dniu 17 grudnia 2020 r.

(7)

Przyjmując rozporządzenie (UE) 2021/1119, Unia utrwaliła w prawodawstwie cel polegający na osiągnięciu w całej gospodarce równowagi między antropogenicznymi emisjami gazów cieplarnianych z różnych źródeł a pochłanianiem przez pochłaniacze gazów cieplarnianych w Unii do 2050 r. oraz, w stosownych przypadkach, na osiągnięciu ujemnych emisji w późniejszym okresie. W rozporządzeniu tym ustanowiono również wiążący cel Unii w zakresie ograniczenia emisji netto gazów cieplarnianych (emisje po odliczeniu pochłaniania) w Unii o co najmniej 55 % do roku 2030 w porównaniu z poziomami z 1990 r. Oczekuje się, że do osiągnięcia tego celu przyczynią się wszystkie sektory gospodarki, w tym sektor użytkowania gruntów, zmiany użytkowania gruntów i leśnictwa (LULUCF). Aby zapewnić podjęcie do 2030 r. dostatecznych działań łagodzących w innych sektorach do 2030 r., wkład pochłaniania netto w realizację unijnego celu klimatycznego na 2030 r. ograniczono do 225 mln ton ekwiwalentu CO2. W kontekście rozporządzenia (UE) 2021/1119 Komisja potwierdziła w odnośnym oświadczeniu, że zamierza zaproponować zmianę rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/841 (8) zgodnie z ambitnym celem zwiększenia pochłaniania dwutlenku węgla netto przez sektor LULUCF do poziomu powyżej 300 mln ton ekwiwalentu CO2 do 2030 r.

(8)

Aby przyczynić się do realizacji ambitniejszego celu, jakim jest redukcja emisji gazów cieplarnianych netto z co najmniej 40 % do co najmniej 55 % poziomów porównaniu z poziomami z 1990 r., oraz aby zapewnić, by sektor LULUCF wnosił trwały i przewidywalny długoterminowy wkład w realizację unijnego celu neutralności klimatycznej, dla każdego państwa członkowskiego należy określić wiążące cele w zakresie zwiększenia pochłaniania gazów cieplarnianych netto przez sektor LULUCF w okresie od 2026 r. do 2030 r., dzięki czemu w 2030 r. w zbiorczym ujęciu w Unii zostanie osiągnięty cel pochłaniania netto wynoszący 310 mln ton ekwiwalentu CO2. Metoda stosowana do ustalania krajowych celów na 2030 r. powinna uwzględniać różnicę między celem unijnym a średnimi emisjami i pochłanianiem gazów cieplarnianych z lat 2016, 2017 i 2018 zgłoszonymi przez każde państwo członkowskie w swoich danych przedłożonych w 2020 r., oraz odzwierciedlać obecne wyniki sektora LULUCF w zakresie łagodzenia zmiany klimatu, a także udział każdego państwa członkowskiego w powierzchni gruntów zarządzanych w Unii, z uwzględnieniem zdolności danego państwa członkowskiego do poprawy swoich wyników w tym sektorze poprzez praktyki gospodarowania gruntami lub zmiany sposobu użytkowania gruntów z korzyścią dla klimatu i różnorodności biologicznej. Osiągnięcie przez państwa członkowskie nadwyżki wobec celów jeszcze bardziej przyczyniłoby się do osiągnięcia unijnych celów klimatycznych.

(9)

Wiążące cele dotyczące zwiększenia ambicji w zakresie emisji i pochłaniania netto gazów cieplarnianych należy określić dla każdego państwa członkowskiego za pomocą trajektorii liniowej. Trajektoria ta powinna mieć początek w 2022 r. na poziomie średniej emisji gazów cieplarnianych zgłoszonej przez dane państwo członkowskie w latach 2021, 2022 i 2023, a kończyć się w 2030 r. na celu określonym dla tego państwa członkowskiego. Aby zapewnić wspólne osiągnięcie unijnego celu na 2030 r., przy jednoczesnym uwzględnieniu zmienności emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych w sektorze LULUCF w poszczególnych latach, należy w uzupełnieniu krajowego celu na 2030 r. dla każdego państwa członkowskiego ustanowić zobowiązanie do osiągnięcia określonej sumy emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych netto w okresie od 2026 r. do 2029 r. (dalej „pula na lata 2026-2029").

(10)

Zasady rozliczania określone w art. 6, 7, 8 i 10 rozporządzenia (UE) 2018/841 zostały opracowane, aby określić, na ile wyniki pod względem łagodzenia zmiany klimatu przez sektor LULUCF mogą przyczynić się do osiągnięcia unijnego celu redukcji emisji gazów cieplarnianych netto o 40 % do 2030 r., który to cel nie obejmował sektora LULUCF. Aby uprościć ramy regulacyjne dla tego sektora, obecnie obowiązujące zasady rozliczania nie powinny mieć zastosowania po 2025 r., a zgodność z krajowymi celami państw członkowskich powinna być weryfikowana na podstawie zgłoszonych emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych. Zapewniłoby to spójność metodologiczną z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (9), z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/842 (10) oraz z nowym celem redukcji emisji gazów cieplarnianych netto co najmniej na poziomie 55 %, obejmującego sektor LULUCF.

(11)

W dniu 16 czerwca 2022 r. Rada przyjęła zalecenie w sprawie zapewnienia sprawiedliwej transformacji w kierunku neutralności klimatycznej (11), w którym podkreśliła potrzebę wprowadzenia środków towarzyszących oraz zwrócenia szczególnej uwagi na wspieranie tych regionów, sektorów przemysłu, mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw, pracowników, gospodarstw domowych i konsumentów, którzy staną przed największymi wyzwaniami. W zaleceniu tym zachęca się państwa członkowskie do rozważenia zestawu środków w obszarach zatrudnienia i przemian na rynku pracy, tworzenia miejsc pracy i przedsiębiorczości, bezpieczeństwa i higieny pracy, zamówień publicznych, opodatkowania i systemów ochrony socjalnej, podstawowych usług i mieszkalnictwa, a także między innymi z myślą o wzmocnieniu równości płci oraz kształcenia i szkolenia.

(12)

Biorąc pod uwagę specyfikę sektora LULUCF w każdym państwie członkowskim, a także fakt, że państwa członkowskie muszą poprawić swoje wyniki, aby osiągnąć swoje wiążące cele krajowe, należy pozostawić do dyspozycji państw członkowskich szereg elastyczności, w tym handel nadwyżkami i rozszerzenie elastyczności specyficznej dla lasów, przy jednoczesnym poszanowaniu integralności środowiskowej celów.

(13)

Alternatywne przepisy dotyczące zjawisk katastrofalnych (abiotycznych i biotycznych), takich jak pożary, gradacje szkodników, huragany i ekstremalne zjawiska powodziowe, w celu wyeliminowania niepewności wynikającej z naturalnych procesów w sektorze LULUCF powinny być w 2032 r. dostępne dla tych państw członkowskich, które dołożą wszelkich starań, aby uwzględnić wszelkie skierowane pod ich adresem przez Komisję opinie w kontekście działań naprawczych wprowadzonych niniejszym rozporządzeniem zmieniającym, pod warunkiem że państwa te wyczerpią wszystkie inne dostępne im elastyczności, wprowadzą odpowiednie środki w celu zmniejszenia podatności swoich gruntów na takie zakłócenia oraz że zostanie osiągnięty unijny cel na 2030 r. odnoszący się do sektora LULUCF.

(14)

Ponadto należy wziąć pod uwagę rozproszone i odległe skutki zmiany klimatu w przeciwieństwie do katastrofalnych zjawisk, które z zasady są bardziej krótkotrwałe i geograficznie zlokalizowane. Dzięki temu powinno być również możliwe uwzględnienie odziedziczonych skutków dotychczasowych środków gospodarowania związanych z odsetkiem gleb organicznych na zarządzanych gruntach, który w niektórych państwach członkowskich jest wyjątkowo wysoki w porównaniu ze średnią unijną. Niewykorzystane kwoty kompensacji dostępne na podstawie załącznika VII w latach 2021-2030 należy udostępnić w tym celu, w oparciu o dowody przedłożone Komisji przez zainteresowane państwa członkowskie na podstawie najlepszej dostępnej wiedzy naukowej oraz obiektywnych, mierzalnych i porównywalnych wskaźników, takich jak wskaźnik suchości w rozumieniu Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zwalczania pustynnienia w państwach dotkniętych poważnymi suszami lub pustynnieniem, zwłaszcza w Afryce (12), zdefiniowany jako stosunek średnich wartości rocznych opadów do średniej wartości rocznej ewapotranspiracji. Przydziału kompensacji między państwa członkowskie należy dokonywać, w świetle przedłożonych dowodów, na podstawie stosunku dostępnej kwoty ekwiwalentu 50 Mt CO2 do łącznej kwoty kompensacji, o jaką wnoszą te państwa członkowskie.

(15)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania przepisów rozporządzenia (UE) 2018/841 dotyczących określenia dla poszczególnych państw członkowskich rocznych emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych na każdy rok w okresie od 2026 do 2029 r. ustalonych na podstawie trajektorii liniowej kończącej się na celu na 2030 r. oraz w celu przyjęcia szczegółowych przepisów dotyczących metody przeprowadzania dowodów w kwestii odległych skutków zmiany klimatu będących poza kontrolą państw członkowskich oraz dotyczących skutków wyjątkowo wysokiego odsetka gleb organicznych, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (13).

(16)

Zasady zarządzania należy określić tak, aby promować wczesne działania na rzecz osiągnięcia pośredniego celu klimatycznego Unii na 2030 r. oraz unijnego celu neutralności klimatycznej całej gospodarki Unii, zgodnie z trajektorią na lata 2026-2029 wprowadzoną niniejszym rozporządzeniem zmieniającym. Zasady określone w rozporządzeniu (UE) 2018/842 powinny mieć zastosowanie odpowiednio, ze współczynnikiem wyrównawczym obliczanym w następujący sposób: 108 % różnicy między pulą państwa członkowskiego na lata 2026-2029 a odpowiadającymi jej zgłoszonymi poziomami pochłaniania netto zostanie dodane do liczby zgłoszonej za 2030 r. przez to państwo członkowskie. Ponadto przedkładając wnioski dotyczące okresu po 2030 r., Komisja powinna brać pod uwagę wszelkie deficyty nagromadzone do 2030 r. przez każde państwo członkowskie.

(17)

Unia i jej państwa członkowskie są stronami Konwencji Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (14) (zwanej dalej „konwencją z Aarhus"). Kontrola publiczna oraz dostęp do wymiaru sprawiedliwości są zasadniczymi składnikami wartości demokratycznych Unii oraz narzędziami ochrony praworządności.

(18)

Aby umożliwić szybkie i skuteczne działanie w przypadku gdy Komisja stwierdzi, że dane państwo członkowskie nie czyni wystarczających postępów w realizacji swojego celu na 2030 r., biorąc pod uwagę trajektorię, pulę na lata 2026-2029 oraz elastyczności w ramach niniejszego rozporządzenia, powinien być zastosowany mechanizm działań naprawczych, aby pomóc temu państwu członkowskiemu w powrocie na trajektorię do celu na 2030 r., poprzez zapewnienie podjęcia przez nie dodatkowych działań prowadzących do wzrostu pochłaniania gazów cieplarnianych netto.

(19)

Wykazy gazów cieplarnianych będą doskonalsze dzięki większemu wykorzystaniu technologii monitorowania i dzięki poszerzonej wiedzy. Z myślą o państwach członkowskich, które ulepszą swoją metodę obliczania emisji i pochłaniania, należy wprowadzić pojęcie korekty metodologicznej. Zastosowanie korekty metodologicznej mogłyby spowodować na przykład następujące czynniki: zmiana metod sprawozdawczych, nowe dane lub korekty błędów statystycznych, włączenie nowych rezerwuarów węgla lub gazów, przeliczenie historycznych szacunków w oparciu o nowe dowody naukowe, zgodnie z wytycznymi IPCC z 2006 r. dotyczącymi krajowych wykazów gazów cieplarnianych, włączenie nowych elementów sprawozdawczych oraz lepsze monitorowanie zjawisk katastrofalnych. Aby nie naruszać integralności środowiskowej, do danych w wykazie emisji gazów cieplarnianych takiego państwa członkowskiego należy zastosować korektę metodologiczną w celu zneutralizowania wpływu zmiany metody na ocenę zbiorowego osiągnięcia unijnego celu na 2030 r.

(20)

W Europie do dostarczania informacji na potrzeby oceny usług ekosystemowych lasów wykorzystuje się krajowe inwentaryzacje lasów. System monitorowania inwentaryzacji lasów różni się w zależności od państwa, ponieważ każde państwo ma swój własny system oparty na swojej własnej metodzie. W nowej strategii leśnej UE 2030 podkreślono potrzebę strategicznej planowej gospodarki leśnej we wszystkich państwach członkowskich, w oparciu o wiarygodne monitorowanie i dane, przejrzyste zarządzanie i skoordynowaną wymianę na poziomie Unii. W tym celu Komisja zapowiedziała, że zamierza przedłożyć wniosek ustawodawczy w sprawie ustanowienia ogólnounijnych ram zintegrowanego monitorowania lasów.

(21)

W celu zmiany i uzupełnienia innych niż istotne elementów rozporządzeń (UE) 2018/841 i (UE) 2018/1999 należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do uzupełnienia rozporządzenia (UE) 2018/841 poprzez ustanowienie przepisów dotyczących rejestrowania i prawidłowego wykonywania operacji w rejestrze Unii ustanowionym na podstawie art. 40 rozporządzenia (UE) 2018/1999 oraz w odniesieniu do zmiany załącznika V część 3 do rozporządzenia (UE) 2018/1999 poprzez aktualizację wykazu kategorii zgodnie ze stosownymi przepisami prawa Unii. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (15). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(22)

W komunikacie Komisji z dnia 17 września 2020 r. zatytułowanym „Ambitniejszy cel klimatyczny Europy do 2030 r." określono różne ścieżki i warianty polityki zmierzające do osiągnięcia zwiększonego unijnego celu klimatycznego na 2030 r. Podkreślono również, że osiągnięcie neutralności klimatycznej będzie wymagało znaczącego wzmożenia działań Unii we wszystkich sektorach gospodarki. Pochłaniacze dwutlenku węgla odgrywają zasadniczą rolę w procesie transformacji w kierunku neutralności klimatycznej w Unii, a szczególnie sektory rolnictwa, leśnictwa i użytkowania gruntów mogą wnieść istotny wkład w ten proces. W przypadku gdy Komisja będzie przeprowadzała ocenę funkcjonowania rozporządzenia (UE) 2018/841 w ramach przeglądu wprowadzonego niniejszym rozporządzeniem zmieniającym i będzie przygotowywała sprawozdanie dla Parlamentu Europejskiego i Rady, powinna ująć w nim aktualne tendencje i prognozy dotyczące z jednej strony emisji gazów cieplarnianych z rolnictwa, a z drugiej strony emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych w przypadku gruntów uprawnych, użytków zielonych i terenów podmokłych, a także przeanalizować warianty regulacyjne służące zapewnieniu spójności tych emisji i pochłaniania z celem polegającym na osiągnięciu długoterminowej redukcji emisji gazów cieplarnianych we wszystkich sektorach gospodarki zgodnie z unijnym celem neutralności klimatycznej i pośrednimi celami klimatycznymi. Ponadto Komisja powinna zwrócić szczególną uwagę na skutki struktury wiekowej lasu, w tym w przypadku gdy skutki te są związane z określonymi okolicznościami wojennymi lub powojennymi, w sposób rzetelny pod względem naukowym, wiarygodny i przejrzysty oraz z myślą o zapewnieniu długoterminowej odporności i zdolności adaptacyjnych lasów.

Biorąc pod uwagę znaczenie tego, by każdy sektor wnosił sprawiedliwy wkład oraz fakt, że transformacja ku neutralności klimatycznej wymaga zmian w całym spektrum polityki oraz wspólnego wysiłku wszystkich sektorów gospodarki i społeczeństwa, co podkreślono w Europejskim Zielonym Ładzie, Komisja powinna w stosownych przypadkach przedłożyć wnioski ustawodawcze ustanawiające ramy na lata po 2030 r.

(23)

Spodziewane spowodowane działalnością człowieka zmiany poziomu emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych w ekosystemach morskich i słodkowodnych mogą być znaczące i przypuszczalnie będą zmieniać się w przyszłości w wyniku zmian sposobu ich użytkowania, które mogą nastąpić na przykład w wyniku planowanej ekspansji energii morskiej, potencjalnego wzrostu produkcji w akwakulturze oraz rosnącego poziomu ochrony przyrody potrzebnego do realizacji celów unijnej strategii na rzecz bioróżnorodności 2030. Obecnie te emisje i to pochłanianie nie są ujęte w standardowych tabelach sprawozdawczych UNFCCC. W ramach przeglądu wprowadzonego niniejszym rozporządzeniem zmieniającym i po przyjęciu metody sprawozdawczej Komisja powinna móc rozważyć przedstawienie sprawozdania na temat postępów, wykonalności analizy i wpływu rozszerzenia zakresu sprawozdawczości na środowiska morskie i słodkowodne w oparciu o najnowsze dowody naukowe dotyczące tych przepływów.

(24)

Aby osiągnąć cel neutralności klimatycznej do 2050 r., a następnie dążyć do osiągnięcia ujemnych emisji, sprawą najwyższej wagi jest ciągłe zwiększanie pochłaniania gazów cieplarnianych w Unii, przy jednoczesnym zapewnianiu utrzymania jego trwałości. W stosownych przypadkach konieczne mogą być rozwiązania techniczne, takie jak produkcja bioenergii z wychwytywaniem i składowaniem dwutlenku węgla (BECCS), a także rozwiązania służące wychwytywaniu i składowaniu emisji CO2 oparte na zasobach przyrody. W szczególności indywidualnych rolników, właścicieli gruntów i lasów lub zarządców lasów należy zachęcać do składowania większej ilości dwutlenku węgla na ich gruntach i w ich lasach, z priorytetowym traktowaniem podejść ekosystemowych i praktyk sprzyjających różnorodności biologicznej, takich jak praktyki gospodarki leśnej bliskiej naturze, odłogowanie, odbudowa zasobów węgla pierwiastkowego w lasach, powiększanie powierzchni zajmowanej przez systemy rolno-leśne, sekwestracja dwutlenku węgla w glebie i odbudowa terenów podmokłych oraz inne innowacyjne rozwiązania. Takie zachęty prowadzą do zwiększonego łagodzenia zmiany klimatu i do większej ogólnej redukcji emisji we wszystkich sektorach biogospodarki, w tym poprzez wykorzystywanie trwałych pozyskanych produktów drzewnych, przy pełnym poszanowaniu zasad ekologicznych wspierających różnorodność biologiczną i gospodarkę o obiegu zamkniętym. Powinno być możliwe ustanowienie procesu włączenia zrównoważonych produktów akumulujących węgiel do zakresu stosowania rozporządzenia (UE) 2018/841 w ramach przeglądu wprowadzonego niniejszym rozporządzeniem zmieniającym, zapewniając spójność z innymi celami środowiskowymi Unii, a także z wytycznymi IPCC.

(25)

Biorąc pod uwagę znaczenie udzielenia wsparcia finansowego właścicielom lub zarządcom gruntów i lasów na potrzeby osiągnięcia celów określonych w niniejszym rozporządzeniu zmieniającym, podczas oceny projektów aktualizacji najnowszych zintegrowanych krajowych planów w dziedzinie energii i klimatu w ramach rozporządzenia (UE) 2018/1999 Komisja powinna zapewnić, aby wsparcie finansowe, w tym odpowiedni odsetek dochodów ze sprzedaży na aukcji uprawnień w ramach EU ETS na podstawie dyrektywy 2003/87/WE i wykorzystywanych na rzecz LULUCF, zostało przeznaczone na polityki i działania dostosowane do osiągnięcia puli i celów państw członkowskich określonych w niniejszym rozporządzeniu zmieniającym. W swojej ocenie Komisja powinna zwrócić szczególną uwagę na promowanie podejść ekosystemowych oraz na potrzebę zapewnienia trwałości dodatkowego pochłaniania gazów cieplarnianych, z uwzględnieniem obowiązujących przepisów.

(26)

Proces ustalania unijnego celu na 2030 r. opiera się na danych z wykazów zgłoszonych przez państwa członkowskie za lata 2016, 2017 i 2018. Rzetelność przedłożonych sprawozdań z wykazami ma zatem istotne znaczenie. Dlatego w razie znaczącego spadku pochłaniania netto w latach 2016, 2017 i 2018 metody stosowane przez państwa członkowskie powinny zostać zweryfikowane. Zgodnie z zasadą przejrzystości oraz aby wzbudzić większe zaufanie do postępów w zakresie sprawozdawczości, wyniki tych weryfikacji powinny być podawane do wiadomości publicznej. Na podstawie tych weryfikacji Komisja powinna, w stosownych przypadkach, przedstawić wnioski służące zapewnieniu, aby Unia pozostała na dobrej drodze do osiągnięcia celu pochłaniania netto wynoszącego 310 Mt.

(27)

Aby określić trajektorię dla państw członkowskich na lata 2026-2029, Komisja powinna przeprowadzić kompleksowy przegląd w celu zweryfikowania danych z wykazów gazów cieplarnianych za lata 2021, 2022 i 2023. W tym celu, oprócz kompleksowych przeglądów, które Komisja ma przeprowadzić w 2027 r. i 2032 r., w 2025 r. należy przeprowadzić kompleksowy przegląd zgodnie z art. 38 rozporządzenia (UE) 2018/1999.

(28)

Wartości zwarcia koron w drzewostanie dla każdego państwa członkowskiego zawarte w załączniku II do rozporządzenia (UE) 2018/841 powinny być spójne z wartościami zgłoszonymi UNFCCC lub z przewidywalnymi aktualizacjami tych wartości.

(29)

Ze względu na wprowadzenie celów opartych na sprawozdawczości na mocy niniejszego rozporządzenia zmieniającego, emisje i pochłanianie gazów cieplarnianych muszą być szacowane z większą dokładnością. Ponadto unijna strategia na rzecz ochrony bioróżnorodności 2030, komunikat Komisji z dnia 20 maja 2020 r. w sprawie strategii „Od pola do stołu" na rzecz sprawiedliwego, zdrowego i przyjaznego dla środowiska systemu żywnościowego, nowa strategia leśna UE 2030, strategia UE na rzecz ochrony gleb 2030, komunikat Komisji z dnia 15 grudnia 2021 r. w sprawie zrównoważonego obiegu węgla, dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 (16) oraz komunikat Komisji z dnia 24 lutego 2021 r. zatytułowany „Budując Europę odporną na zmianę klimatu - nowa Strategia w zakresie przystosowania do zmiany klimatu" będą wymagały zwiększonego monitorowania gruntów, przyczyniając się tym samym do ochrony i zwiększenia odporności pochłaniania dwutlenku węgla w oparciu o zasoby przyrody w całej Unii. Należy zmodernizować monitorowanie i sprawozdawczość w zakresie emisji i pochłaniania, w stosownych przypadkach wykorzystując zaawansowane technologie dostępne w ramach programów unijnych, takich jak Copernicus, oraz dane cyfrowe zbierane w ramach wspólnej polityki rolnej, przy zastosowaniu innowacji w dziedzinie dwojakiej transformacji ekologicznej i cyfrowej.

(30)

Należy wprowadzić przepisy dotyczące mapowania i monitorowania - zarówno w terenie, jak i z wykorzystaniem teledetekcji - aby umożliwić państwom członkowskim dysponowanie dokładnymi pod względem geograficznym informacjami pozwalającymi na określenie priorytetowych obszarów, które mogłyby się przyczynić do działań na rzecz klimatu. W ramach ogólnej poprawy monitorowania, sprawozdawczości i weryfikacji prace powinny również skupić się na zharmonizowaniu i udoskonaleniu baz danych dotyczących działalności i czynników emisji, aby poprawić jakość wykazów gazów cieplarnianych.

(31)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, w szczególności dostosowanie, w świetle rozporządzenia (UE) 2021/1119, zobowiązań państw członkowskich w sektorze LULUCF, które przyczyniają się do osiągnięcia celów porozumienia paryskiego oraz redukcji emisji gazów cieplarnianych w okresie od 2021 do 2030 r., nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na ich rozmiar i skutki możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(32)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (UE) 2018/841 oraz (UE) 2018/1999,

„B.

Rezerwuary węgla, o których mowa w art. 5 ust. 4:

1)

pozycje dotyczące Hiszpanii, Słowenii i Finlandii otrzymują brzmienie:

2)

skreśla się wpis dotyczący Zjednoczonego Królestwa.

a)

pkt 1 lit. c) otrzymuje brzmienie:

b)

pkt 3 otrzymuje brzmienie:

c)

pkt 4 otrzymuje brzmienie:

d)

w pkt 5 wprowadza się następujące zmiany:

e)

dodaje się punkt w brzmieniu: