1. Instytucje określają wartość ekspozycji z tytułu kontraktów na instrumenty pochodne wymienionych w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w tym stanowiących pozycje pozabilansowe, zgodnie z metodą wyceny według wartości rynkowej określoną w art. 5b.

Przy określaniu wartości ekspozycji instytucje mogą uwzględnić skutki umów nowacji i innych umów o kompensowaniu zobowiązań zgodnie z art. 5d. Kompensowanie międzyproduktowe nie ma zastosowania. Instytucje mogą jednak dokonywać kompensacji w ramach dowolnej pojedynczej kategorii produktu, o której mowa w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 575/2013, jeżeli są związane umową o kompensowaniu międzyproduktowym.

2. Jeżeli w wyniku wniesienia zabezpieczenia związanego z kontraktami na instrumenty pochodne zmniejsza się kwota zobowiązań w ramach mających zastosowanie standardów rachunkowości, instytucje dokonują odwrócenia tego zmniejszenia.

3. Do celów ust. 1 instytucje mogą odliczyć zmienny depozyt zabezpieczający wniesiony w środkach pieniężnych na rzecz kontrahenta od części bieżącego kosztu odtworzenia wartości ekspozycji, jeżeli w ramach mających zastosowanie standardów rachunkowości nie uznano już zmiennego depozytu zabezpieczającego jako zmniejszenia wartości ekspozycji oraz jeżeli spełnione są wszystkie następujące warunki:

Do celów akapitu pierwszego lit. c), jeżeli kontrakt na instrument pochodny podlega kwalifikującej się umowie ramowej o kompensowaniu zobowiązań, waluta rozliczenia oznacza dowolną walutę rozliczenia określoną w kontrakcie na instrument pochodny lub obowiązującej kwalifikującej się umowie ramowej o kompensowaniu zobowiązań.

Jeżeli w ramach mających zastosowanie standardów rachunkowości instytucja uznaje zmienny depozyt zabezpieczający otrzymany w środkach pieniężnych od kontrahenta za należne zobowiązanie, może ona wykluczyć to zobowiązanie z miary ekspozycji, jeżeli spełnione są warunki określone w akapicie pierwszym lit. a)-e).

4. Do celów ust. 3 zastosowanie mają następujące warunki:

5. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 instytucje mogą stosować uproszczoną metodę ekspozycji określoną w art. 5c do określenia wartości ekspozycji z tytułu kontraktów na instrumenty pochodne wymienionych w pkt 1 i 2 załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 575/2013, pod warunkiem że wielkość prowadzonej przez nie działalności bilansowej i pozabilansowej dotyczącej instrumentów pochodnych spełnia warunki określone w art. 273a ust. 2 tego rozporządzenia.

Instytucje, które stosują tę uproszczoną metodę ekspozycji, nie zmniejszają miary ekspozycji o kwotę zmiennego depozytu zabezpieczającego otrzymanego w środkach pieniężnych.

1. Bieżący koszt odtworzenia zobowiązań z tytułu kontraktów na instrumenty pochodne na poziomie pakietu kompensowania stanowi wartość bezwzględna wartości rynkowej netto tych kontraktów w ramach kompensowania, przed odliczeniem jakiegokolwiek posiadanego lub wniesionego zabezpieczenia, jeżeli dodatnie i ujemne wartości rynkowe są kompensowane przy obliczaniu wartości rynkowej netto. W tym celu instytucje traktują poszczególne transakcje na instrumentach pochodnych jako odrębny pakiet kompensowania.

2. W celu określenia potencjalnej przyszłej ekspozycji kredytowej instytucje mnożą, stosownie do przypadku, kwoty referencyjne lub wartości bazowe przez wartości procentowe określone w tabeli 1, postępując zgodnie z następującymi zasadami:

3. Wartość ekspozycji jest sumą bieżącego kosztu odtworzenia i potencjalnej przyszłej ekspozycji kredytowej.

1. W ramach uproszczonej metody ekspozycji instytucje określają wartość ekspozycji w drodze pomnożenia kwoty referencyjnej każdego instrumentu przez wartości procentowe określone w tabeli 2.

Tabela 2

2. Instytucje mogą, przy obliczaniu wartości ekspozycji z tytułu kontraktów na stopę procentową, zastosować pierwotny albo rezydualny termin zapadalności.

1. Instytucje traktują umowy o kompensowaniu zobowiązań w następujący sposób:

2. Przy obliczaniu potencjalnej przyszłej ekspozycji kredytowej zgodnie ze wzorem określonym w ust. 1 lit. b) pkt (ii) instytucje mogą traktować doskonale dopasowane kontrakty na instrumenty pochodne objęte umową o kompensowaniu zobowiązań tak, jakby kontrakty te stanowiły pojedynczy kontrakt z referencyjną kwotą główną stanowiącą równowartość wpływów netto.

Stosując art. 5c ust. 1, instytucje mogą traktować doskonale dopasowane kontrakty na instrumenty pochodne objęte umową o kompensowaniu zobowiązań tak, jakby kontrakty te stanowiły pojedynczy kontrakt z referencyjną kwotą główną stanowiącą równowartość wpływów netto, przy czym referencyjne kwoty główne mnoży się przez wartości procentowe określone w art. 5c tabela 2.

Do celów niniejszego ustępu doskonale dopasowane kontrakty na instrumenty pochodne oznaczają kontrakty walutowe typu forward lub podobne umowy, w których referencyjna kwota główna stanowi równowartość przepływów pieniężnych, o ile te przepływy pieniężne są wymagalne w tej samej dacie waluty i są w całości w tej samej walucie.

3. W przypadku wszystkich innych kontraktów na instrumenty pochodne objętych umową o kompensowaniu zobowiązań instytucje mogą obniżyć mające zastosowanie wartości procentowe jak wskazano w tabeli 3.

Tabela 3

4. W przypadku kontraktów na stopę procentową instytucje mogą wybrać pierwotny lub rezydualny termin zapadalności.";