(1)

Od czasu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/760 (3) tylko kilka europejskich długoterminowych funduszy inwestycyjnych (EDFI) uzyskało zezwolenie na prowadzenie działalności. Łączną wielkość aktywów netto tych funduszy oszacowano na około 2 400 000 000 EUR w 2021 r.

(2)

Dostępne dane rynkowe wskazują, że rozwój segmentu EDFI nie osiągnął oczekiwanej skali, pomimo położenia nacisku przez Unię na propagowanie finansowania długoterminowego w Unii.

(3)

Niektóre cechy rynku EDFI, w tym niska liczba funduszy, niewielki wolumen aktywów netto, nieliczne jurysdykcje, w których EDFI mają siedzibę, oraz skład portfela, który jest ukierunkowany na określone dopuszczalne kategorie inwestycji, świadczą o skoncentrowanym charakterze tego rynku, zarówno pod względem geograficznym, jak i pod względem rodzaju inwestycji. Ponadto obserwuje się brak świadomości i wiedzy finansowej, a także, co najważniejsze, niski poziom zaufania i wiarygodności w odniesieniu do sektora finansowego, co należy przezwyciężyć, aby EDFI stały się bardziej dostępne i popularniejsze wśród inwestorów detalicznych. Konieczne jest zatem dokonanie przeglądu funkcjonowania ram prawnych regulujących prowadzenie działalności EDFI, aby zapewnić kierowanie większej liczby inwestycji do przedsiębiorstw potrzebujących kapitału oraz do długoterminowych projektów inwestycyjnych.

(4)

Obecnie celem rozporządzenia (UE) 2015/760 jest uruchomienie kapitału na europejskie inwestycje długoterminowe w unijnej gospodarce realnej. W rezultacie może się okazać, że większość aktywów i inwestycji EDFI albo główne dochody lub zysk generowane przez takie aktywa i inwestycje są zlokalizowane w Unii. Jednak długoterminowe inwestycje w projekty, przedsiębiorstwa i projekty infrastrukturalne w państwach trzecich również mogą wnieść kapitał do EDFI i przynieść korzyści unijnej gospodarce. Korzyści takie mogą powstawać na różne sposoby, w tym mogą one wynikać z inwestycji, które promują rozwój regionów przygranicznych, zwiększają współpracę handlową, finansową i technologiczną oraz ułatwiają inwestycje w projekty z zakresu ochrony środowiska i zrównoważonej energii. W istocie nieuniknione jest, że niektóre długoterminowe aktywa i inwestycje, które przynoszą korzyści gospodarce realnej Unii, będą zlokalizowane w państwach trzecich, np. podmorskie kable światłowodowe łączące Europę z innymi kontynentami, budowa terminali skroplonego gazu ziemnego i powiązanej infrastruktury lub transgraniczne inwestycje w obiekty i instalacje energii odnawialnej, zwiększające odporność sieci elektrycznej i bezpieczeństwo energetyczne Unii. Ponieważ inwestycje w kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe i dopuszczalne aktywa z państw trzecich mogą przynieść korzyści inwestorom i zarządzającym EDFI, jak również gospodarkom, infrastrukturze, klimatowi i zrównoważoności środowiskowej oraz obywatelom tych państw trzecich, rozporządzenie (UE) 2015/760 nie powinno uniemożliwiać tego, aby większość aktywów i inwestycji EDFI lub główne dochody lub zysk generowany przez takie aktywa i inwestycje były zlokalizowane w państwie trzecim.

(5)

W związku z tym, a także mając na uwadze, że EDFI mogą ułatwić długoterminowe inwestycje, między innymi w energetykę, transport i infrastrukturę społeczną, oraz ułatwić tworzenie miejsc pracy, oraz mogą przyczynić się do realizacji Europejskiego Zielonego Ładu, należy zmienić rozporządzenie (UE) 2015/760 w taki sposób, aby jego celem było ułatwienie pozyskiwania i uruchamiania kapitału na inwestycje długoterminowe w gospodarkę realną, w tym na inwestycje promujące Europejski Zielony Ład i inne obszary priorytetowe, oraz zapewnienie, aby przepływy kapitałowe były ukierunkowane na projekty, które wprowadzają unijną gospodarkę na ścieżkę inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu.

(6)

Konieczne jest zwiększenie elastyczności podmiotów zarządzających aktywami w zakresie inwestowania w szerokie kategorie aktywów rzeczowych. Należy zatem uznać, że aktywa rzeczowe stanowią kategorię dopuszczalnych aktywów, pod warunkiem że te aktywa rzeczowe posiadają wartość ze względu na swój charakter lub istotę. Takie aktywa rzeczowe obejmują nieruchomości, takie jak infrastruktura komunikacyjna, środowiskowa, energetyczna lub transportowa, infrastruktura społeczna, w tym domy opieki lub szpitale, a także infrastruktura edukacji, ochrony zdrowia i wsparcia społecznego, lub obiekty przemysłowe, instalacje i inne aktywa, w tym własność intelektualną, statki, sprzęt, maszyny, statki powietrzne lub tabor kolejowy.

(7)

Inwestycje w nieruchomości komercyjne, obiekty lub instalacje służące edukacji, doradztwu, badaniom naukowym, rozwojowi, w tym w infrastrukturę i inne aktywa, które przynoszą korzyści gospodarcze lub społeczne, w obiekty sportowe lub w nieruchomości mieszkaniowe, w tym budownictwo mieszkań dla seniorów lub mieszkalnictwo socjalne, należy również uznać za dopuszczalne inwestycje w aktywa rzeczowe ze względu na zdolność tych aktywów do przyczyniania się do realizacji celu inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu. Aby umożliwić realizację strategii inwestycyjnych w obszarach, w których bezpośrednie inwestycje w aktywa rzeczowe są niemożliwe lub nieekonomiczne, dopuszczalne inwestycje w aktywa rzeczowe powinny obejmować również inwestycje w prawa do wody, prawa do lasu, prawa budowlane i prawa do zasobów mineralnych.

(8)

Dopuszczalne aktywa inwestycyjne należy rozumieć jako nieobejmujące dzieł sztuki, manuskryptów, zapasów wina, biżuterii lub innych aktywów, które same w sobie nie stanowią inwestycji długoterminowych w gospodarce realnej.

(9)

Konieczne jest zwiększenie atrakcyjności EDFI dla podmiotów zarządzających aktywami oraz rozszerzenie zakresu strategii inwestycyjnych dostępnych dla zarządzających EDFI, aby uniknąć nadmiernego ograniczania zakresu dopuszczalności aktywów i działalności inwestycyjnej EDFI. Dopuszczalność aktywów rzeczowych nie powinna zależeć od ich charakteru i celów lub od spraw dotyczących środowiska, kwestii społecznych lub dotyczących zarządzania ani od powiązanego ujawniania informacji związanych ze zrównoważonym rozwojem i podobnych warunków, które są już objęte rozporządzeniami Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2088 (4) oraz (UE) 2020/852 (5). Niemniej EDFI w dalszym ciągu podlegają obowiązkom wynikającym z rozporządzenia (UE) 2019/2088 w sprawie ujawniania informacji związanych ze zrównoważonym rozwojem. W szczególności w przypadku gdy EDFI promują aspekty środowiskowe lub społeczne albo mają na celu zrównoważone inwestycje, muszą one spełniać wymogi dotyczące ujawniania informacji określone odpowiednio w art. 8 lub 9 rozporządzenia (UE) 2019/2088, z których każdy zawiera szczegółowe wymogi dotyczące przejrzystości w odniesieniu do informacji ujawnianych przed zawarciem umowy.

(10)

Aby pobudzić przepływy kapitału prywatnego w kierunku inwestycji bardziej zrównoważonych środowiskowo, należy wyjaśnić, że EDFI mogą również inwestować w zielone obligacje. Jednocześnie należy również zapewnić, aby EDFI były ukierunkowane na inwestycje długoterminowe oraz aby przestrzegane były wymogi rozporządzenia (UE) 2015/760 dotyczące dopuszczalnych aktywów inwestycyjnych. W związku z tym zielone obligacje, które spełniają te wymogi w zakresie dopuszczalności i które są emitowane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie europejskich zielonych obligacji, powinny zostać wyraźnie włączone do wykazu dopuszczalnych aktywów inwestycyjnych.

(11)

Aby poprawić dostęp inwestorów do bardziej aktualnych i pełniejszych informacji na temat rynku EDFI, konieczne jest zwiększenie szczegółowości i aktualności centralnego rejestru publicznego przewidzianego w rozporządzeniu (UE) 2015/760. Rejestr ten powinien zatem zawierać dodatkowe informacje w stosunku do informacji, które już zawiera, w tym, jeżeli takie informacje są dostępne, identyfikator podmiotu prawnego (LEI) i krajowy kod identyfikujący EDFI, nazwę, adres i LEI zarządzającego EDFI, międzynarodowy kod identyfikujący papiery wartościowe (zwany dalej „kodem ISIN") EDFI oraz każdej oddzielnej klasy jednostek uczestnictwa lub udziałów, organ właściwy dla EDFI i państwo członkowskie pochodzenia tego EDFI, państwa członkowskie, w których EDFI jest wprowadzany do obrotu, informację, czy EDFI może być wprowadzany do obrotu wśród inwestorów detalicznych czy wyłącznie wśród inwestorów profesjonalnych, datę wydania zezwolenia dla EDFI oraz datę rozpoczęcia wprowadzania EDFI do obrotu.

(12)

Inwestycje EDFI mogą być prowadzone z udziałem podmiotów pośredniczących, w tym spółek celowych oraz spółek sekurytyzacyjnych, instytucji zbiorczych zarządzających aktywami lub spółek holdingowych. Obecnie w rozporządzeniu (UE) 2015/760 wymaga się, aby inwestycje w instrumenty kapitałowe lub quasi-kapitałowe kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych miały miejsce wyłącznie w przypadku, gdy przedsiębiorstwa te są jednostkami zależnymi, w których posiadają one udział większościowy, co znacznie ogranicza zakres bazy dopuszczalnych aktywów. Co do zasady, EDFI powinny zatem móc prowadzić wspólne inwestycje mniejszościowe w możliwości inwestycyjne. Możliwość ta powinna dać EDFI większą elastyczność w realizacji ich strategii inwestycyjnych, przyciągnąć większą liczbę sponsorów projektów inwestycyjnych oraz zwiększyć zakres ewentualnych dopuszczalnych aktywów docelowych, co ma zasadnicze znaczenie dla realizacji pośrednich strategii inwestycyjnych.

(13)

Ze względu na obawy, że strategie funduszy mogą prowadzić do inwestycji, które nie wchodziłyby w zakres dopuszczalnych aktywów inwestycyjnych, rozporządzenie (UE) 2015/760 zawiera obecnie ograniczenia dotyczące inwestycji w inne fundusze przez cały okres działalności EDFI. Strategie funduszy są jednak powszechnym i bardzo skutecznym sposobem uzyskania szybkiej ekspozycji na aktywa niepłynne, w szczególności w odniesieniu do nieruchomości i w kontekście w pełni opłaconych struktur kapitałowych. Konieczne jest zatem umożliwienie EDFI inwestowania w inne fundusze, aby umożliwić im zapewnienie szybszego udostępniania kapitału. Ułatwienie EDFI inwestowania w inne fundusze pozwoliłoby również na ponowne inwestowanie nadwyżek środków pieniężnych w fundusze, ponieważ różne inwestycje o różnych terminach zapadalności mogłyby zmniejszyć opóźnienia w wykorzystaniu środków pieniężnych EDFI. Konieczne jest zatem rozszerzenie dopuszczalności strategii funduszy funduszy dla zarządzających EDFI poza inwestycje w europejskie fundusze venture capital (EuVECA) lub europejskie fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej (EuSEF). Kategorie przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, w które mogą inwestować EDFI, należy zatem rozszerzyć na przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) oraz na unijne alternatywne fundusze inwestycyjne (AFI z UE) zarządzane przez zarządzających AFI z UE (ZAFI z UE). W celu zapewnienia skutecznej ochrony inwestorów konieczne jest jednak również zapewnienie, aby w przypadku gdy EDFI inwestuje w inny EDFI, w EuVECA, w EuSEF, w UCITS i AFI z UE zarządzane przez ZAFI z UE, te przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania również inwestowały w dopuszczalne inwestycje i same nie inwestowały więcej niż 10 % swojego kapitału w żadne inne przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania. Aby zapobiec obchodzeniu tych przepisów i zapewnić, aby EDFI przestrzegały - w odniesieniu do łącznego portfela - rozporządzenia (UE) 2015/760, należy łączyć pozycje aktywów i pożyczek i kredytów środków pieniężnych EDFI z takimi pozycjami przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, w które EDFI zainwestowały, w celu ustalenia, czy EDFI przestrzegają wymogów dotyczących składu portfela i dywersyfikacji oraz limitów w zakresie zaciągania pożyczek i kredytów.

(14)

Obecnie w rozporządzeniu (UE) 2015/760 wymaga się, aby dopuszczalne aktywa inwestycyjne, w przypadku gdy aktywa te są pojedynczymi składnikami aktywów rzeczowych, miały wartość co najmniej 10 000 000 EUR. Portfele aktywów rzeczowych składają się jednak często z szeregu pojedynczych składników aktywów rzeczowych, których wartość jest znacznie niższa niż 10 000 000 EUR. Wymóg dotyczący minimalnej wartości pojedynczych składników aktywów rzeczowych należy zatem usunąć. Oczekuje się, że usunięcie tego zbędnego wymogu przyczyni się do dywersyfikacji portfeli inwestycyjnych i pobudzi bardziej efektywne inwestycje EDFI w aktywa rzeczowe, a jednocześnie umożliwi uwzględnienie różnych poziomów rozwoju długoterminowych instrumentów inwestycyjnych w państwach członkowskich.

(15)

Konieczne jest rozszerzenie zakresu dopuszczalnych aktywów inwestycyjnych i promowanie inwestycji EDFI w aktywa sekurytyzowane. Należy zatem wyjaśnić, że w przypadku, gdy aktywa bazowe składają się z ekspozycji długoterminowych, dopuszczalne aktywa inwestycyjne powinny obejmować również proste, przejrzyste i standardowe sekurytyzacje, o których mowa w art. 18 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2402 (6). Te ekspozycje długoterminowe obejmują sekurytyzacje kredytów na nieruchomości mieszkalne zabezpieczonych jedną lub kilkoma hipotekami na nieruchomościach mieszkalnych (papiery wartościowe zabezpieczone spłatami mieszkaniowych kredytów hipotecznych), kredytów komercyjnych zabezpieczonych jedną lub kilkoma hipotekami na nieruchomościach komercyjnych, kredytów dla przedsiębiorstw, w tym kredytów udzielonych małym i średnim przedsiębiorstwom, oraz należności z tytułów dostaw i usług lub innych ekspozycji bazowych, które jednostka inicjująca uznaje za odrębny rodzaj aktywów, pod warunkiem że przychody z sekurytyzacji tych należności z tytułu dostaw i usług lub innych ekspozycji bazowych są wykorzystywane do finansowania lub refinansowania inwestycji długoterminowych.

(16)

Obecnie rozporządzenie (UE) 2015/760 uniemożliwia EDFI inwestowanie w instytucje kredytowe, firmy inwestycyjne, zakłady ubezpieczeń i inne przedsiębiorstwa finansowe. Innowacyjne przedsiębiorstwa finansowe, które niedawno uzyskały zezwolenie na działalność, takie jak spółki z branży technologii finansowych, mogłyby jednak odgrywać ważną rolę w propagowaniu innowacji cyfrowych, ogólnej efektywności unijnych rynków finansowych i tworzenia miejsc pracy oraz przyczynianiu się do zwiększania odporności i stabilności unijnej infrastruktury finansowej oraz unii rynków kapitałowych. Takie przedsiębiorstwa finansowe projektują, opracowują lub oferują innowacyjne produkty lub technologie, które mają na celu automatyzację lub poprawę istniejących modeli biznesowych, procesów, zastosowań i produktów lub dzięki którym powstają nowe modele biznesowe, procesy, zastosowania i produkty, i tym samym przedsiębiorstwa te oddziałują korzystnie na unijne rynki finansowe, instytucje finansowe i świadczenie usług finansowych na rzecz instytucji finansowych, przedsiębiorstw lub konsumentów. Takie przedsiębiorstwa finansowe zwiększają również efektywność i skuteczność określonych procesów regulacyjnych lub nadzorczych lub modernizują funkcje regulacyjne lub funkcje nadzoru zgodności z przepisami w instytucjach finansowych lub niefinansowych. Należy zatem zmienić rozporządzenie (UE) 2015/760, aby umożliwić EDFI inwestowanie w innowacyjne przedsiębiorstwa finansowe, które niedawno uzyskały zezwolenie na działalność. Ponieważ obszar ten jest dynamiczny i szybko się zmienia, EDFI powinny mieć możliwość inwestowania w przedsiębiorstwa finansowe, inne niż finansowe spółki holdingowe lub holdingi mieszane, które są podmiotami regulowanymi i które uzyskały zezwolenie lub zostały zarejestrowane później niż pięć lat przed datą inwestycji początkowej.

(17)

Obecnie w rozporządzeniu (UE) 2015/760 wymaga się, aby kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe, w przypadku gdy przedsiębiorstwa te są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym lub na wielostronnej platformie obrotu, posiadały kapitalizację rynkową nie większą niż 500 000 000 EUR. Jednak wiele spółek giełdowych o niskiej kapitalizacji rynkowej ma ograniczoną płynność, co uniemożliwia zarządzającym EDFI zgromadzenie w rozsądnym czasie wystarczającej pozycji w takich spółkach giełdowych i w rezultacie zawęża zakres dostępnych celów inwestycyjnych. Aby zapewnić EDFI lepszy profil płynności, należy zatem zwiększyć kapitalizację rynkową notowanych na giełdzie kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych, w które EDFI mogą inwestować, z maksymalnie 500 000 000 EUR do maksymalnie 1 500 000 000 EUR. Aby uniknąć potencjalnych zmian w dopuszczalności takich inwestycji ze względu na wahania kursów walut lub inne czynniki, określenie progu kapitalizacji rynkowej powinno być dokonywane wyłącznie w chwili podejmowania inwestycji początkowej.

(18)

Aby zapewnić inwestorom, zarządzającym EDFI i właściwym organom przejrzystość i integralność inwestycji w aktywa zlokalizowane w państwach trzecich, wymogi dotyczące inwestycji w kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe z państw trzecich należy dostosować do standardów ustanowionych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 (7). Należy je również dostosować do standardów określonych w ramach wspólnych działań podejmowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do jurysdykcji niechętnych współpracy do celów podatkowych, które to działania odzwierciedlone są w Konkluzjach Rady w sprawie zmienionego unijnego wykazu jurysdykcji niechętnych współpracy do celów podatkowych.

(19)

Zarządzający EDFI, którzy posiadają udziały w przedsiębiorstwie portfelowym, mogliby przedkładać własne interesy nad interesy inwestorów w EDFI. Aby uniknąć takich konfliktów interesów oraz aby zapewnić należyty ład korporacyjny, w rozporządzeniu (UE) 2015/760 wymaga się, aby EDFI inwestował wyłącznie w aktywa, które nie są związane z zarządzającym EDFI, chyba że EDFI inwestuje w jednostki uczestnictwa lub udziały innych przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, które są zarządzane przez zarządzającego tym EDFI. Jest jednak utrwaloną praktyką rynkową, że jeden lub kilka instrumentów inwestycyjnych podmiotu zarządzającego aktywami dokonuje wspólnych inwestycji wraz z innym funduszem, który ma podobny cel i strategię do tego EDFI. Tego typu wspólne inwestycje dokonywane przez ZAFI z UE i inne podmioty powiązane należące do tej samej grupy pozwalają przyciągnąć większe zasoby kapitału na inwestycje w projekty wielkoskalowe. W tym celu podmioty zarządzające aktywami zazwyczaj inwestują równolegle z EDFI w podmiot docelowy i strukturyzują swoje inwestycje za pomocą instrumentów wspólnego inwestowania. W ramach upoważnienia do zarządzania aktywami, zarządzający portfelem i personel wyższego szczebla podmiotów zarządzających aktywami są zazwyczaj zobowiązani do wspólnych inwestycji w ten sam fundusz, którym zarządzają, lub oczekuje się od nich takich inwestycji. Należy zatem sprecyzować, że przepisy dotyczące konfliktów interesów nie powinny uniemożliwiać zarządzającemu EDFI lub przedsiębiorstwu, które należy do tej samej grupy, wspólnego inwestowania w ten EDFI oraz wspólnego inwestowania z tym EDFI w te same aktywa. Aby zapewnić funkcjonowanie skutecznych gwarancji ochrony inwestorów, w przypadku takich wspólnych inwestycji zarządzający EDFI powinni wprowadzić rozwiązania organizacyjne i administracyjne, zgodnie z wymogami ustanowionymi w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE (8), mające na celu wykrywanie konfliktów interesów, zapobieganie im, zarządzanie nimi i ich monitorowanie oraz zapewnienie odpowiedniego ujawniania takich konfliktów interesów.

(20)

W celu zapobiegania konfliktom interesów, unikania transakcji, które odbywają się niezgodnie z warunkami handlowymi, oraz aby zapewnić należyty ład korporacyjny, w rozporządzeniu (UE) 2015/760 nie zezwala się personelowi zarządzającego EDFI i personelowi przedsiębiorstw, które należą do tej samej grupy co zarządzający EDFI, na inwestowanie w ten EDFI lub na wspólne inwestowanie z EDFI w te same aktywa. Jest jednak utrwaloną praktyką rynkową, że członkowie personelu zarządzającego EDFI i innych podmiotów powiązanych należących do tej samej grupy, które prowadzą wspólne inwestycje wraz z zarządzającym EDFI, w tym zarządzający portfelem i personel wyższego szczebla odpowiedzialny za kluczowe decyzje finansowe i operacyjne zarządzającego EDFI, są często zobowiązani do wspólnego inwestowania w ten sam fundusz lub te same aktywa lub oczekuje się od nich tego ze względu na charakter upoważnienia do zarządzania aktywami, aby promować dostosowanie zachęt finansowych dla tego personelu i inwestorów. Należy zatem sprecyzować, że przepisy dotyczące konfliktów interesów nie powinny uniemożliwiać personelowi zarządzającego EDFI lub personelowi przedsiębiorstw, które należą do tej grupy, wspólnego inwestowania we własnym imieniu w ten EDFI oraz wspólnego inwestowania z EDFI w te same aktywa. Aby zapewnić funkcjonowanie skutecznych gwarancji ochrony inwestorów, w przypadku takich wspólnych inwestycji prowadzonych przez członków personelu, zarządzający EDFI powinni wprowadzić rozwiązania organizacyjne i administracyjne mające na celu wykrywanie konfliktów interesów, zapobieganie im, zarządzanie nimi i ich monitorowanie oraz zapewnienie odpowiedniego ujawniania takich konfliktów interesów.

(21)

Przepisy dotyczące EDFI, w tym przepisy dotyczące stosowania dźwigni finansowej, dywersyfikacji aktywów i składu portfeli, przepisy dotyczące limitów koncentracji oraz limitów dopuszczalnych aktywów i inwestycji, są niemal identyczne zarówno dla inwestorów profesjonalnych, jak i detalicznych. Jednak inwestorzy profesjonalni i inwestorzy detaliczni mają różne horyzonty czasowe, poziomy tolerancji ryzyka i potrzeby inwestycyjne, a także różne zdolności analizowania możliwości inwestycyjnych. W istocie inwestorzy profesjonalni mają wyższy poziom tolerancji ryzyka niż inwestorzy detaliczni, są w stanie przeprowadzać dokładne analizy możliwości inwestycyjnych oraz badania due diligence aktywów i ich wycenę oraz mogą mieć, ze względu na swój charakter i działalność, odmienne od inwestorów detalicznych cele dotyczące zwrotów finansowych. Pomimo tego i ze względu na te niemal identyczne przepisy oraz wynikające z nich duże obciążenie administracyjne i powiązane koszty dla EDFI przeznaczonych dla inwestorów profesjonalnych, podmioty zarządzające aktywami dotychczas niechętnie oferowały produkty dostosowane do potrzeb inwestorów profesjonalnych. Należy zatem ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące EDFI, które są wprowadzane do obrotu wyłącznie wśród inwestorów profesjonalnych, w szczególności w odniesieniu do dywersyfikacji i składu danego portfela, limitów koncentracji oraz zaciągania pożyczek i kredytów środków pieniężnych.

(22)

Obecnie w rozporządzeniu (UE) 2015/760 wymaga się, aby EDFI inwestowały co najmniej 70 % swojego kapitału w dopuszczalne aktywa inwestycyjne. Ten wysoki limit inwestycyjny dotyczący dopuszczalnych aktywów inwestycyjnych w portfelach EDFI został pierwotnie ustanowiony w związku z ukierunkowaniem EDFI na inwestycje długoterminowe oraz wkładem, jaki takie inwestycje miały według oczekiwań wnieść w finansowanie zrównoważonego wzrostu unijnej gospodarki. Z uwagi na niepłynny i idiosynkratyczny charakter niektórych dopuszczalnych aktywów inwestycyjnych w portfelach EDFI zarządzanie płynnością EDFI, realizacja wniosków o umorzenie, dokonywanie ustaleń dotyczących zaciągania pożyczek i kredytów i wykonywanie innych elementów strategii inwestycyjnych EDFI dotyczących przenoszenia, wyceny i obciążania takich dopuszczalnych aktywów inwestycyjnych mogą jednak okazać się dla zarządzających EDFI trudne i kosztowne. Obniżenie limitu dotyczącego dopuszczalnych aktywów inwestycyjnych umożliwiłoby zatem zarządzającym EDFI lepsze zarządzanie płynnością EDFI. Do celów oceny przestrzegania przez EDFI limitu inwestycyjnego dotyczącego dopuszczalnych aktywów inwestycyjnych należy łączyć jedynie dopuszczalne aktywa inwestycyjne tych EDFI, inne niż przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania, oraz dopuszczalne aktywa inwestycyjne przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, w które te EDFI zainwestowały.

(23)

Istniejące wymogi dotyczące dywersyfikacji określone w rozporządzeniu (UE) 2015/760 zostały wprowadzone w celu zapewnienia odporności EDFI na niekorzystne okoliczności rynkowe. Przepisy te okazały się jednak zbyt uciążliwe, ponieważ w praktyce oznaczają, że EDFI muszą dokonywać średnio 10 odrębnych inwestycji. W odniesieniu do inwestycji w projekty lub infrastrukturę wielkoskalową wymóg dokonania 10 inwestycji na jeden EDFI może być trudny do zrealizowania i kosztowny pod względem kosztów transakcyjnych i alokacji kapitału. Aby ograniczyć koszty transakcji i koszty administracyjne ponoszone przez EDFI i ostatecznie przez ich inwestorów, EDFI powinny zatem mieć możliwość realizowania bardziej skoncentrowanych strategii inwestycyjnych, a tym samym posiadania ekspozycji na mniejszą ilość dopuszczalnych aktywów. Konieczne jest zatem dostosowanie wymogów dotyczących dywersyfikacji w odniesieniu do ekspozycji EDFI na pojedyncze kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe, pojedyncze składniki aktywów rzeczowych, przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania i niektóre inne dopuszczalne aktywa inwestycyjne, umowy i instrumenty finansowe. Ta dodatkowa elastyczność w składzie portfela EDFI i zmniejszenie wymogów dotyczących dywersyfikacji nie powinny mieć istotnego wpływu na zdolność EDFI do przeciwstawiania się wahaniom rynkowym, ponieważ EDFI zwykle inwestują w aktywa, które często nie mają łatwo dostępnych notowań rynkowych, mogą być wysoce niepłynne i często mają długie terminy zapadalności lub dłuższy horyzont czasowy.

(24)

W przeciwieństwie do inwestorów detalicznych, inwestorzy profesjonalni mają, w pewnych okolicznościach, dłuższy horyzont czasowy, wyraźne cele w zakresie zwrotu finansowego, większą wiedzę fachową, wyższy poziom toleranci ryzyka związanego z niekorzystnymi warunkami rynkowymi oraz większą zdolność do pokrycia strat. Należy zatem ustanowić dla takich profesjonalnych inwestorów zróżnicowany zestaw środków ochrony inwestorów oraz znieść wymogi dotyczące dywersyfikacji w odniesieniu do EDFI, które są wprowadzane do obrotu wyłącznie wśród inwestorów profesjonalnych.

(25)

W celu lepszego wykorzystania wiedzy fachowej zarządzających EDFI oraz ze względu na korzyści wynikające z dywersyfikacji, w niektórych przypadkach korzystne dla EDFI może być inwestowanie wszystkich lub prawie wszystkich aktywów w zdywersyfikowany portfel EDFI podstawowego. EDFI powinny zatem mieć możliwość łączenia swoich aktywów i korzystania ze struktur funduszu podstawowego z funduszami powiązanymi w drodze inwestowania w EDFI podstawowe.

(26)

Dźwignia finansowa jest często stosowana w celu umożliwienia bieżącej działalności EDFI i realizacji określonej strategii inwestycyjnej. Umiarkowane kwoty dźwigni finansowej mogą w przypadku odpowiedniej kontroli zwiększać zwrot z inwestycji, nie powodując nadmiernego ryzyka ani nie nasilając go. Ponadto dźwignia finansowa może być często wykorzystywana przez różne przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania w celu uzyskania dodatkowej efektywności lub dochodów z działalności operacyjnej. Ponieważ zaciąganie pożyczek i kredytów środków pieniężnych jest obecnie ograniczone w rozporządzeniu (UE) 2015/760 do 30 % wartości kapitału EDFI, zarządzający EDFI mogliby nie być w stanie skutecznie realizować niektórych strategii inwestycyjnych, w tym w przypadku inwestycji w aktywa rzeczowe, gdzie stosowanie wyższego poziomu dźwigni finansowej jest normą branżową lub jest w inny sposób wymagane do osiągnięcia atrakcyjnych zwrotów skorygowanych o ryzyko. Należy zatem zwiększyć elastyczność zarządzających EDFI w zakresie pozyskiwania dalszego kapitału w okresie działalności EDFI. Jednocześnie należy usprawnić zarządzanie dźwignią finansową i promować większą spójność z dyrektywą 2011/61/UE w odniesieniu do polityki zaciągania pożyczek i kredytów poprzez zastąpienie kapitału wartością aktywów netto jako odpowiednim punktem odniesienia dla określenia limitu zaciągania pożyczek i kredytów środków pieniężnych, czemu powinny towarzyszyć ulepszenia polityki korekty. Z uwagi na możliwe ryzyko, jakie może nieść ze sobą dźwignia finansowa, należy zezwolić EDFI, które mogą być wprowadzane do obrotu wśród inwestorów detalicznych, na zaciąganie pożyczek i kredytów środków pieniężnych w wysokości nieprzekraczającej 50 % wartości aktywów netto EDFI. Limit 50 % jest odpowiedni, biorąc pod uwagę ogólne limity zaciągania pożyczek i kredytów środków pieniężnych powszechne w przypadku funduszy inwestujących w aktywa rzeczowe o podobnym profilu płynności i profilu umorzeniowym.

W przypadku EDFI wprowadzanych do obrotu wśród inwestorów profesjonalnych należy jednak dopuścić wyższy limit dźwigni finansowej, ponieważ inwestorzy profesjonalni charakteryzują się wyższym poziomem tolerancji ryzyka niż inwestorzy detaliczni. Limit zaciągania pożyczek i kredytów środków pieniężnych dla EDFI, które są wprowadzane do obrotu wyłącznie wśród inwestorów profesjonalnych, należy zatem podwyższyć do maksymalnie 100 % wartości aktywów netto EDFI. Ponadto rozporządzenie (UE) 2015/760 nie oferuje dotychczas zarządzającemu EDFI możliwości skorygowania pozycji inwestycyjnej w odpowiednim czasie, w przypadkach gdy EDFI narusza limit dźwigni finansowej, a naruszenie to pozostaje poza kontrolą zarządzającego EDFI. Z uwagi na zmienność wartości aktywów netto jako wartości odniesienia oraz interesy inwestorów EDFI należy zatem sprecyzować, że przepisy dotyczące korekty zawarte w rozporządzeniu (UE) 2015/760 mają zastosowanie również do limitów w zakresie zaciągania pożyczek i kredytów.

(27)

Aby zapewnić EDFI większe możliwości inwestycyjne, EDFI powinny mieć możliwość zaciągania pożyczek i kredytów w walucie, w której zarządzający EDFI zamierza nabyć aktywa. Konieczne jest jednak zmniejszenie ryzyka niedopasowania walutowego, a tym samym ograniczenie ryzyka walutowego dla portfela inwestycyjnego. EDFI powinny zatem odpowiednio zabezpieczyć swoją ekspozycję walutową.

(28)

EDFI powinny mieć możliwość obciążania swoich aktywów w celu realizacji swojej strategii zaciągania pożyczek i kredytów. Aby dodatkowo zwiększyć elastyczność EDFI w zakresie ich realizacji strategii zaciągania pożyczek i kredytów, ustalenia dotyczące zaciągania pożyczek i kredytów nie powinny stanowić zaciągania pożyczek i kredytów, jeżeli te pożyczki i kredyty są w pełni pokryte przez zobowiązania kapitałowe inwestorów.

(29)

Biorąc pod uwagę podwyższenie maksymalnych limitów zaciągania pożyczek i kredytów środków pieniężnych przez EDFI oraz zniesienie niektórych limitów dotyczących zaciągania pożyczek i kredytów środków pieniężnych w walutach obcych, inwestorzy powinni dysponować pełniejszymi informacjami na temat strategii i limitów pożyczek i kredytów stosowanych przez EDFI. Należy zatem wymagać od zarządzających EDFI, aby wyraźnie ujawniali w prospekcie emisyjnym danego EDFI limity w zakresie zaciągania pożyczek i kredytów.

(30)

Obecnie rozporządzenie (UE) 2015/760 przewiduje, że inwestorzy EDFI mogą zwrócić się o likwidację tego EDFI, jeżeli ich wnioski o umorzenie, złożone zgodnie z polityką umarzania EDFI, nie zostały pozytywnie rozpatrzone w ciągu jednego roku od daty ich złożenia. Biorąc pod uwagę długoterminową orientację EDFI oraz często idiosynkratyczny i niepłynny profil aktywów w portfelach EDFI, uprawnienie jakiegokolwiek inwestora lub grupy inwestorów do zwrócenia się o likwidację EDFI może być nieproporcjonalne i szkodliwe zarówno dla skutecznej realizacji strategii inwestycyjnej EDFI, jak i dla interesów innych inwestorów lub grup inwestorów. Właściwe jest zatem usunięcie możliwości zwracania się przez inwestorów o likwidację EDFI w przypadku, gdy EDFI nie jest w stanie pozytywnie rozpatrzyć wniosków o umorzenie.

(31)

Obecnie rozporządzenie (UE) 2015/760 jest niejasne pod względem kryteriów oceny wartości procentowej umorzeń w danym okresie oraz w zakresie minimalnych informacji, które należy przekazać właściwym organom na temat możliwości umorzeń. Biorąc pod uwagę centralną rolę Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (EUNGiPW) w stosowaniu rozporządzenia (UE) 2015/760 oraz jego wiedzę fachową na temat papierów wartościowych i rynków papierów wartościowych, należy powierzyć EUNGiPW zadanie sporządzania projektów regulacyjnych standardów technicznych określających; okoliczności, w których okres działalności EDFI uznaje się za zgodny z cyklami życia poszczególnych składników aktywów EDFI; kryteria wyznaczania minimalnego okresu utrzymywania; minimalny zakres informacji, które należy przekazać organowi właściwemu dla EDFI; wymogi, które EDFI musi spełnić w odniesieniu do swojej polityki umarzania i narzędzi zarządzania płynnością; a także kryteria oceny wartości procentowej umorzeń. Należy zauważyć, że w przypadku gdy regulamin lub dokumenty założycielskie EDFI przewidują możliwość umorzeń w okresie działalności tego EDFI, zastosowanie mają przepisy dotyczące zarządzania ryzykiem utraty płynności i narzędzi zarządzania płynnością określone w dyrektywie 2011/61/UE.

(32)

Obecnie w rozporządzeniu (UE) 2015/760 wymaga się, aby regulamin lub dokumenty założycielskie EDFI nie uniemożliwiały dopuszczenia jednostek uczestnictwa lub udziałów EDFI do obrotu na rynku regulowanym lub na wielostronnych platformach obrotu. Pomimo tej możliwości zarządzający EDFI, a także inwestorzy i uczestnicy rynku w niewielkim stopniu korzystali z mechanizmu obrotu wtórnego do celów obrotu jednostkami uczestnictwa lub udziałami EDFI. Aby wspierać obrót wtórny jednostkami uczestnictwa lub udziałami EDFI, należy zezwolić zarządzającym EDFI na wprowadzenie możliwości wczesnego wyjścia inwestorów EDFI w okresie działalności EDFI. W celu zapewnienia skutecznego funkcjonowania takiego mechanizmu obrotu wtórnego, wczesne wyjście z inwestycji powinno być możliwe tylko wtedy, gdy zarządzający EDFI wprowadził politykę zestawienia potencjalnych inwestorów i wniosków o wyjście z inwestycji. Polityka ta powinna m.in. określać proces przenoszenia, rolę zarządzającego EDFI lub administratora funduszu, częstotliwość i czas trwania okna płynności, podczas którego można wymieniać jednostki uczestnictwa lub udziały EDFI, zasady określające cenę wykonania i warunki proporcjonalnego podziału, wymogi dotyczące ujawniania informacji, a także opłaty, koszty i należności oraz inne warunki związane z takim mechanizmem okna płynności. Należy powierzyć EUNGiPW zadanie sporządzania projektów regulacyjnych standardów technicznych określających okoliczności, w których można stosować zestawianie, w tym informacje, które EDFI mają obowiązek ujawniać inwestorom.

(33)

Aby uniknąć nieporozumień związanych z niezrozumieniem przez inwestorów detalicznych natury prawnej mechanizmu obrotu wtórnego i potencjalnej płynności, jaką umożliwia ten mechanizm, dystrybutor lub - w przypadku bezpośredniego oferowania lub plasowania jednostek uczestnictwa lub udziałów EDFI wśród inwestorów detalicznych - zarządzający EDFI powinni wyraźnie i na piśmie ostrzegać inwestorów detalicznych, że dostępność mechanizmu zestawiania nie gwarantuje zestawienia ani nie uprawnia inwestorów detalicznych do wyjścia z EDFI lub do umorzenia ich jednostek uczestnictwa lub udziałów danego EDFI. To pisemne ostrzeżenie powinno być częścią pojedynczego pisemnego ostrzeżenia informującego inwestorów detalicznych również o tym, że produkt EDFI może nie być odpowiedni dla inwestorów detalicznych, którzy nie są w stanie utrzymać takiego długoterminowego i niepłynnego zaangażowania, w przypadku gdy okres działalności EDFI oferowanego lub plasowanego wśród inwestorów detalicznych jest dłuższy niż 10 lat. Gdy w informacjach reklamowych prezentuje się inwestorom detalicznym dostępność mechanizmu zestawiania, nie należy promować go jako narzędzia gwarantującego płynność na żądanie.

(34)

Obecnie w rozporządzeniu (UE) 2015/760 wymaga się, aby EDFI przyjęły szczegółowy harmonogram uporządkowanego zbycia swoich aktywów w celu umorzenia jednostek uczestnictwa lub udziałów inwestorów po zakończeniu okresu działalności EDFI. Rozporządzenie to wymaga również, aby EDFI informowały o tym szczegółowym harmonogramie organ właściwy dla danego EDFI. Wymogi te nakładają na zarządzających EDFI znaczne obciążenia administracyjne i obciążenia regulacyjne, nie prowadząc do odpowiedniego zwiększenia ochrony inwestorów. Aby zmniejszyć te obciążenia, nie zmniejszając jednocześnie ochrony inwestorów, EDFI powinny informować organ właściwy dla EDFI o uporządkowanym zbyciu swoich aktywów w celu umorzenia jednostek uczestnictwa lub udziałów inwestorów po zakończeniu okresu działalności EDFI i dostarczać organowi właściwemu dla EDFI szczegółowy harmonogram tylko wtedy, gdy ten organ właściwy wyraźnie tego zażąda.

(35)

Prospekt emisyjny EDFI powiązanego może zawierać bardzo istotne informacje dla inwestorów, które umożliwiają im lepszą ocenę potencjalnego ryzyka i korzyści związanych z inwestycją. Należy zatem wymagać, aby w przypadku struktury funduszu podstawowego z funduszami powiązanymi prospekt emisyjny EDFI powiązanego zawierał informacje dotyczące struktury funduszu podstawowego z funduszami powiązanymi, EDFI powiązanego i EDFI podstawowego oraz dane dotyczące wynagrodzenia lub zwrotu kosztów płaconych przez EDFI powiązany.

(36)

Odpowiednie ujawnianie informacji o opłatach i należnościach ma zasadnicze znaczenie dla oceny EDFI jako potencjalnego celu inwestycyjnego przez inwestorów. Takie ujawnianie informacji jest również ważne, gdy EDFI jest wprowadzany do obrotu wśród inwestorów detalicznych w przypadku struktur funduszu podstawowego z funduszami powiązanymi. Należy zatem nałożyć na zarządzającego EDFI obowiązek uwzględnienia w sprawozdaniu rocznym EDFI powiązanego oświadczenia dotyczącego łącznych należności w ramach EDFI powiązanego i EDFI podstawowego. Oczekuje się, że taki wymóg przyczyni się do ochrony inwestorów przed nieuzasadnionymi dodatkowymi kosztami wynikającymi z opłat za subskrypcję i umorzenie, które EDFI podstawowy może ewentualnie pobierać od EDFI powiązanego.

(37)

W rozporządzeniu (UE) 2015/760 nakłada się na zarządzającego EDFI obowiązek ujawniania w prospekcie emisyjnym EDFI informacji o opłatach związanych z inwestowaniem w ten EDFI. Jednak rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1286/2014 (9) również zawiera wymogi dotyczące ujawniania opłat. W celu zwiększenia przejrzystości struktur opłat, wymóg określony w rozporządzeniu (UE) 2015/760 powinien zostać dostosowany do wymogu określonego w rozporządzeniu (UE) nr 1286/2014.

(38)

Obecnie w rozporządzeniu (UE) 2015/760 wymaga się, aby zarządzający EDFI zapewnili lokalne rozwiązania w każdym państwie członkowskim, w którym zamierzają wprowadzać EDFI do obrotu. Choć wymogi wykonywania pewnych zadań przez inwestorów we wszystkich państwach członkowskich pozostają w mocy, to wymóg zapewnienia lokalnych rozwiązań został później zniesiony dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1160 (10) w odniesieniu do UCITS i alternatywnych funduszy inwestycyjnych wprowadzanych do obrotu wśród inwestorów detalicznych, ponieważ takie lokalne rozwiązania powodują dodatkowe koszty i utrudnienia w transgranicznym wprowadzaniu EDFI do obrotu. Ponadto preferowana metoda kontaktu z inwestorami zmieniła się z fizycznych spotkań w lokalnych placówkach na bezpośrednią interakcję między zarządzającymi funduszami lub dystrybutorami a inwestorami za pośrednictwem środków elektronicznych. Usunięcie tego wymogu z rozporządzenia (UE) 2015/760 w odniesieniu do wszystkich inwestorów EDFI byłoby zatem zgodne z dyrektywą (UE) 2019/1160 oraz współczesnymi metodami wprowadzania do obrotu produktów finansowych, a ponadto mogłoby sprzyjać atrakcyjności EDFI dla podmiotów zarządzających aktywami, które nie musiałyby już ponosić kosztów związanych z obsługą lokalnych rozwiązań. Należy zatem usunąć ten wymóg.

(39)

Ponieważ jednostki uczestnictwa i udziały EDFI są instrumentami finansowymi, w przypadku gdy EDFI są wprowadzane do obrotu wraz ze świadczeniem usług inwestycyjnych, zastosowanie mają przepisy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE (11) dotyczące zarządzania produktami. Jednostki uczestnictwa lub udziały EDFI mogą być jednak również nabywane bez świadczenia usług inwestycyjnych. Aby uwzględnić te przypadki, w rozporządzeniu (UE) 2015/760 wymaga się obecnie od zarządzających EDFI opracowania wewnętrznego procesu oceny EDFI wprowadzanych do obrotu wśród inwestorów detalicznych. Obecny zbiór przepisów jest oparty na przepisach dyrektywy 2014/65/UE dotyczących zarządzania produktami, ale zawiera szereg różnic, które nie są uzasadnione i mogą ograniczyć ochronę inwestorów. Należy zatem sprecyzować, że zastosowanie mają przepisy dotyczące zarządzania produktami określone w dyrektywie 2014/65/UE. Odesłania do dyrektywy 2014/65/UE należy rozumieć jako nakładające obowiązek stosowania aktów delegowanych uzupełniających tę dyrektywę.

(40)

Obecnie w rozporządzeniu (UE) 2015/760 wymaga się od dystrybutorów lub zarządzających EDFI przeprowadzenia oceny odpowiedniości w odniesieniu do inwestorów detalicznych. Wymóg ten jednak został już przewidziany w art. 25 dyrektywy 2014/65/UE. Powielenie wymogu powoduje dodatkową warstwę obciążeń administracyjnych prowadzących do wyższych kosztów dla inwestorów detalicznych i znacząco zniechęca zarządzających EDFI do oferowania nowych EDFI inwestorom detalicznym. Należy zatem usunąć ten powielony wymóg z rozporządzenia (UE) 2015/760.

(41)

Aby zapewnić wysoki poziom ochrony inwestorów detalicznych, ocenę odpowiedniości należy przeprowadzić niezależnie od tego, czy inwestorzy detaliczni nabywają jednostki uczestnictwa lub udziały EDFI od dystrybutorów lub zarządzających EDFI czy też na rynku wtórnym. Zgodnie z art. 25 ust. 2 dyrektywy 2014/65/UE ocena odpowiedniości powinna obejmować - w ramach informacji dotyczących celów inwestycyjnych inwestora detalicznego i jego sytuacji finansowej, w tym zdolności ponoszenia strat - informacje na temat oczekiwanego czasu trwania i celu inwestycji oraz poziomu tolerancji ryzyka danego inwestora detalicznego. Wyniki tej oceny należy przekazać danemu inwestorowi detalicznemu w formie oświadczenia o odpowiedniości zgodnie z art. 25 ust. 6 dyrektywy 2014/65/UE.

(42)

Ponadto w przypadkach, gdy z oceny odpowiedniości wynika, że EDFI nie jest odpowiedni dla inwestora detalicznego, a inwestor taki mimo wszystko chce przeprowadzić transakcję, należy uzyskać wyraźną zgodę tego inwestora detalicznego, zanim dystrybutor lub zarządzający EDFI przystąpi do transakcji.

(43)

W rozporządzeniu (UE) 2015/760 wymaga się także od dystrybutorów lub zarządzających EDFI przekazywania stosownej porady inwestycyjnej podczas wprowadzania EDFI do obrotu wśród inwestorów detalicznych. Brak precyzji w rozporządzeniu (UE) 2015/760 co do tego, co stanowi stosowną poradę inwestycyjną, oraz brak odesłania do definicji doradztwa inwestycyjnego w dyrektywie 2014/65/UE doprowadziły do braku pewności prawa i dezorientacji wśród dystrybutorów i zarządzających EDFI. Ponadto obowiązek przekazywania stosownej porady inwestycyjnej wymaga, aby dystrybutorzy zewnętrzni, wprowadzając EDFI do obrotu wśród inwestorów detalicznych, posiadali zezwolenie na podstawie dyrektywy 2014/65/UE. Tworzy to niepotrzebne przeszkody we wprowadzaniu EDFI do obrotu wśród takich inwestorów, a także nakłada na EDFI bardziej rygorystyczne wymogi niż w przypadku dystrybucji innych złożonych produktów finansowych, w tym wymogi dotyczące sekurytyzacji określone w rozporządzeniu (UE) 2017/2402 oraz wymogi dotyczące podporządkowanych zobowiązań kwalifikowalnych określone w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE (12). Nie jest zatem konieczne wymaganie od dystrybutorów i zarządzających EDFI, aby udzielali inwestorom detalicznym takich porad inwestycyjnych. Ponadto z uwagi na znaczenie, jakie ma zapewnienie równych szans dla produktów finansowych oferowanych inwestorom końcowym oraz zapewnienie, aby niniejsze rozporządzenie zawierało między innymi skuteczne gwarancje ochrony inwestorów, EDFI nie powinny podlegać niepotrzebnym obciążeniom administracyjnym i regulacyjnym.

(44)

Aby zapewnić skuteczny nadzór nad stosowaniem wymogów dotyczących wprowadzania EDFI do obrotu wśród inwestorów detalicznych, dystrybutor lub - w przypadku bezpośredniego oferowania lub plasowania jednostek uczestnictwa lub udziałów EDFI wśród inwestorów detalicznych - zarządzający EDFI powinni podlegać przepisom dyrektywy 2014/65/UE dotyczącym prowadzenia rejestrów.

(45)

W przypadku gdy wprowadzanie do obrotu lub plasowanie EDFI wśród inwestorów detalicznych odbywa się za pośrednictwem dystrybutora, taki dystrybutor powinien spełniać mające zastosowanie wymogi dyrektywy 2014/65/UE i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 (13). Aby zagwarantować pewność prawa i uniknąć powielania, w przypadku gdy inwestorowi detalicznemu udzielono doradztwa inwestycyjnego zgodnie z dyrektywą 2014/65/UE, wymóg przeprowadzenia oceny odpowiedniości należy uznać za spełniony.

(46)

Jest utrwaloną praktyką rynkową, że od zarządzających portfelem lub personelu wyższego szczebla zarządzającego EDFI wymaga się lub oczekuje inwestowania w EDFI zarządzane przez tego zarządzającego EDFI. Zakłada się, że takie osoby posiadają zaawansowaną wiedzę z dziedziny finansów i dotyczącą danego EDFI, co oznacza, że zbędne byłoby wymaganie od nich poddania się ocenie odpowiedniości inwestycji w EDFI. W związku z tym nie należy wymagać od dystrybutorów ani zarządzających EDFI przeprowadzania oceny odpowiedniości w przypadku takich osób.

(47)

Obecnie w rozporządzeniu (UE) 2015/760 wymaga się od potencjalnych inwestorów detalicznych, których portfel instrumentów finansowych nie przekracza 500 000 EUR, minimalnej inwestycji początkowej w co najmniej jeden EDFI w wysokości 10 000 EUR oraz wymaga się, aby tacy inwestorzy nie inwestowali w EDFI łącznej kwoty przekraczającej 10 % ich portfela instrumentów finansowych. Stosowane łącznie, wartość minimalnej inwestycji początkowej w wysokości 10 000 EUR oraz ograniczenie do 10 % łącznej wartości inwestycji, stanowią dla inwestorów detalicznych znaczną przeszkodę w inwestowaniu w EDFI, co jest sprzeczne z celem EDFI, jakim jest utworzenie produktu detalicznego alternatywnego funduszu inwestycyjnego. Należy zatem znieść wymóg dotyczący minimalnej inwestycji początkowej w wysokości 10 000 EUR oraz wymóg ograniczenia do 10 % łącznej wartości inwestycji.

(48)

Obecnie w rozporządzeniu (UE) 2015/760 wymaga się, aby inwestorzy byli traktowani równo, i zakazuje się preferencyjnego traktowania poszczególnych inwestorów lub grup inwestorów lub przyznawania szczególnych korzyści ekonomicznych tym inwestorom. EDFI mogą jednak posiadać kilka klas jednostek uczestnictwa lub udziałów o nieznacznie lub znacznie różniących się warunkach, jeśli chodzi o opłaty, strukturę prawną, zasady wprowadzania do obrotu i inne wymogi. W celu uwzględnienia tych różnic należy stosować te wymogi wyłącznie do inwestorów indywidualnych lub grup inwestorów, którzy inwestują w tę samą klasę lub klasy EDFI.

(49)

Aby zarządzający EDFI mieli wystarczającą ilość czasu na dostosowanie się do wymogów niniejszego rozporządzenia, w tym do wymogów dotyczących wprowadzania EDFI do obrotu wśród inwestorów, niniejsze rozporządzenie powinno zacząć obowiązywać dziewięć miesięcy od dnia jego wejścia w życie.

(50)

Ze względu na potencjalnie niepłynny charakter dopuszczalnych aktywów i długoterminową orientację EDFI, EDFI mogą doświadczać trudności w dostosowywaniu się do zmian w przepisach i wymogach regulacyjnych dotyczących funduszy, wprowadzanych w okresie działalności EDFI, w taki sposób, aby nie miało to wpływu na zaufanie ze strony ich inwestorów. Należy zatem ustanowić przepisy przejściowe odnoszące się do tych EDFI, które uzyskały zezwolenie przed rozpoczęciem stosowania niniejszego rozporządzenia. Takie EDFI powinny jednak również mieć możliwość wyboru, czy będą podlegać niniejszemu rozporządzeniu, pod warunkiem że powiadomiony zostanie o tym organ właściwy dla danego EDFI.

(51)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, czyli zapewnienie skutecznych ram prawnych prowadzenia działalności EDFI w całej Unii oraz wspieranie finansowania długoterminowego poprzez pozyskiwanie i uruchamianie kapitału na inwestycje długoterminowe w gospodarce realnej, zgodnie z unijnym celem inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki niniejszego rozporządzenia możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(52)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) 2015/760,