(1)

Aby uniknąć nieuzasadnionej rozbieżności wymogów kapitałowych między instytucjami oraz aby zapewnić funkcjonowanie metody opartej na uprawnieniach w sytuacjach, w których brakuje wystarczających informacji, konieczne jest określenie metody obliczania kwoty ekspozycji ważonej ryzykiem dla przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania zgodnie z metodą opartą na uprawnieniach w przypadkach, w których brakujące parametry wejściowe nie pozwalają na obliczenie kwoty ekspozycji ważonej ryzykiem.

(2)

Jeżeli przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania zawiera transakcje na instrumentach pochodnych, a instrumenty bazowe instrumentów pochodnych lub ryzyko bazowe pozycji w instrumentach pochodnych są nieznane, instytucja nie może określić kosztu odtworzenia pozycji, w związku z czym wartość ekspozycji dla tych pozycji nie może zostać określona. W takim przypadku instytucje powinny oprzeć swoje obliczenia na kwocie referencyjnej pozycji w instrumencie pochodnym, która zazwyczaj jest znana i jest najlepszym wskaźnikiem wielkości pozycji, zapewniając w ten sposób przybliżoną wartość ekspozycji.

(3)

Jeżeli uprawnienia przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania nie wykluczają zawierania transakcji na instrumentach pochodnych, ale nie zawierają wystarczających informacji do ustalenia, czy instrument bazowy stanowi ekspozycję bilansową czy pozabilansową, nie można wykluczyć, że taka ekspozycja została utworzona. Należy zatem uwzględnić tę ekspozycję przy obliczaniu kwot ekspozycji ważonych ryzykiem w odniesieniu do ekspozycji przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania.

(4)

W przypadku gdy uprawnienia nie zawierają wystarczających informacji na temat wartości ekspozycji, nie można wykluczyć, że wartość ekspozycji odpowiada pełnej kwocie referencyjnej pozycji w instrumencie pochodnym.

(5)

W przypadku gdy uprawnienia nie określają kwoty referencyjnej pozycji w instrumentach pochodnych, aby zapewnić wystarczająco ostrożne podejście, kwotę tę należy wyprowadzić z maksymalnej kwoty referencyjnej instrumentów pochodnych dozwolonej w ramach uprawnień.

(6)

Jeżeli koszty odtworzenia lub potencjalna przyszła ekspozycja do celów obliczenia kwoty ekspozycji związanej z ryzykiem kredytowym kontrahenta są nieznane, instytucje powinny oprzeć swoje obliczenia na sumie kwot referencyjnych transakcji wchodzących w skład pakietu kompensowania, która byłaby najlepszym dostępnym ostrożnym oszacowaniem umożliwiającym zastosowanie metody opartej na uprawnieniach.

(7)

Istnieją przypadki, w których instytucje nie są w stanie ustalić odpowiednich pakietów kompensowania dla określonego rodzaju instrumentu pochodnego w przedsiębiorstwie zbiorowego inwestowania, ponieważ brak jest informacji na temat kontrahentów lub tego, czy transakcje podlegają prawnie egzekwowalnemu dwustronnemu uzgodnieniu dotyczącemu kompensowania, o którym mowa w art. 272 pkt 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. W takich przypadkach instytucje powinny zakładać, że w odniesieniu do tego rodzaju instrumentu pochodnego nie występują ani efekty kompensowania, ani dywersyfikacja kontrahentów. W związku z tym instytucje powinny założyć, że przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania zawarło jedną transakcję na dany instrument pochodny na maksymalną kwotę referencyjną dozwoloną w ramach uprawnień dla tego rodzaju instrumentu pochodnego.

(8)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego.

(9)

Europejski Urząd Nadzoru Bankowego przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zwrócił się o poradę do Bankowej Grupy Interesariuszy powołanej na podstawie art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (2),