(1)

Do celów określenia sposobu obliczania kwoty "całkowitego wymaganego depozytu zabezpieczającego", o której mowa w art. 23 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2019/2033, oraz w celu zwiększenia jasności i spójności w odniesieniu do jej części składowych należy doprecyzować, że kwota całkowitego wymaganego depozytu zabezpieczającego obejmuje wszelkie zabezpieczenia wymagane przez członka rozliczającego zgodnie z jego modelem dotyczącym depozytu zabezpieczającego.

(2)

Zgodnie z art. 23 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2019/2033 kwotę całkowitego depozytu zabezpieczającego wymaganego codziennie stosuje się przy obliczaniu współczynnika K-CMG. W przypadku gdy członkowie rozliczający aktualizują wymagany przez siebie depozyt zabezpieczający w przeciągu dnia, skutkuje to więcej niż jednym wezwaniem do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego w tym samym dniu. W celu uniknięcia niepewności co do tego, który z tych wymogów dotyczących depozytu zabezpieczającego należy zastosować, oraz biorąc pod uwagę, że do obliczenia współczynnika K-CMG należy zastosować trzecią najwyższą kwotę w okresie trzech miesięcy, należy określić, że za dzienną kwotę wymaganego depozytu zabezpieczającego należy uznać najwyższy spośród tych wymogów dotyczących depozytu zabezpieczającego w danym dniu.

(3)

Firmy inwestycyjne mogą korzystać z usług rozliczeniowych wielu członków rozliczających. W przypadku pozycji, do których stosuje się współczynnik K-CMG, kwotę całkowitego depozytu zabezpieczającego wymaganego od firmy inwestycyjnej należy określać w sposób kompleksowy, uwzględniając łączną kwotę depozytów zabezpieczających wymaganych przez wszystkich członków rozliczających. W związku z tym, jeżeli firma inwestycyjna stosuje współczynnik K-CMG w odniesieniu do pozycji podlegających rozliczeniu przez wielu członków rozliczających, wniesiony depozyt zabezpieczający (CMG) należy obliczać jako sumę depozytów zabezpieczających wymaganych przez wszystkich członków rozliczających. Firma inwestycyjna powinna zatem najpierw obliczyć całkowitą dzienną kwotę wymaganego depozytu zabezpieczającego jako sumę całkowitych depozytów zabezpieczających wymaganych przez wszystkich członków rozliczających i dopiero wówczas określić trzecią najwyższą kwotę całkowitych depozytów zabezpieczających wymaganych codziennie zgodnie z art. 23 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2019/2033.

(4)

Do celów stosowania współczynnika K-CMG na poziomie portfela, w przypadku gdy cały portfel podlega rozliczaniu lub uzupełnianiu depozytu zabezpieczającego, spełnione muszą zostać warunki określone w art. 23 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/2033. W związku z tym w odniesieniu do portfela rozliczanych pozycji przypisanych do jednej jednostki odpowiadającej za handel można stosować współczynnik K-CMG, podczas gdy jednocześnie w odniesieniu do portfela rozliczanych pozycji przypisanych do innej jednostki odpowiadającej za handel można stosować współczynnik K "ryzyko pozycji netto" (K-NPR). Aby zapobiec arbitrażowi, współczynniki K-CMG i K-NPR powinny być stosowane w poszczególnych jednostkach odpowiadających za handel w sposób spójny. W związku z tym takie samo podejście należy stosować w przypadku jednostek odpowiadających za handel, które są podobne pod względem strategii biznesowej i pozycji w portfelu handlowym.

(5)

Do celów oceny na podstawie art. 23 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (UE) 2019/2033 właściwy organ powinien być zobowiązany ocenić, czy podejście zakładające stosowanie współczynnika K-CMG jest właściwe w tym względzie, że odzwierciedla profil ryzyka pozycji w portfelu handlowym danej firmy inwestycyjnej. Firma inwestycyjna powinna być zobowiązana do regularnego porównywania własnej oceny ryzyka z depozytami zabezpieczającymi wymaganymi przez członków rozliczających w celu oceny, czy te depozyty zabezpieczające nadal stanowią dobry wskaźnik poziomu ryzyka dla rynku, jakie stwarza firma inwestycyjna. W momencie dokonywania oceny przez właściwy organ firma inwestycyjna powinna dokonać porównania wymogów kapitałowych obliczonych w oparciu o współczynnik K-NPR i wymogów kapitałowych obliczonych w oparciu o współczynnik K-CMG oraz powinna być w stanie odpowiednio uzasadnić przed właściwym organem różnicę między tymi wymogami kapitałowymi. Ocena dokonana przez właściwy organ może być pozytywna tylko wówczas, gdy spełnione są wszystkie te warunki. W szczególności właściwy organ powinien zapewnić, aby firma inwestycyjna była w stanie monitorować i odpowiednio uzasadniać różnicę między wynikami zastosowania obu metod (K-NPR i K-CMG), zwłaszcza w przypadku dużych wahań wymaganych depozytów zabezpieczających.

(6)

Wysoka częstotliwość naprzemiennego stosowania współczynników K-NPR i K-CMG jest silnym wskaźnikiem potencjalnego nieproporcjonalnego lub niewłaściwego stosowania wymogów w zakresie funduszy własnych. Arbitrażowi regulacyjnemu można zapobiec poprzez ograniczenie częstotliwości naprzemiennego stosowania K-NPR i K-CMG w odniesieniu do pozycji. Wymóg ciągłego stosowania jednej z dwóch metod w odniesieniu do jednostki odpowiadającej za handel przez co najmniej dwa lata byłby proporcjonalnym rozwiązaniem pozwalającym wyeliminować ryzyko arbitrażu regulacyjnego. W wyjątkowych przypadkach (np. restrukturyzacji działalności), gdy jednostka odpowiadająca za handel zmienia się w takim stopniu, że można ją uznać za inną jednostkę odpowiadającą za handel, właściwy organ powinien jednak zezwolić firmie inwestycyjnej na zmianę metod w trakcie tego dwuletniego okresu.

(7)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB).

(8)

EUNB przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zasięgnął porady Bankowej Grupy Interesariuszy ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (2),