(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 (2) ma na celu stopniowe wyeliminowanie odrzutów we wszystkich rodzajach rybołówstwa w Unii dzięki wdrożeniu obowiązku wyładunku dotyczącego połowów gatunków podlegających limitom połowowym.

(2)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 obowiązek wyładunku ma zastosowanie do połowów łososia atlantyckiego na Morzu Bałtyckim od dnia 1 stycznia 2015 r.

(3)

Art. 15 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 upoważnia Komisję, w przypadku braku planów wieloletnich ustanawianych zgodnie z art. 9 tego rozporządzenia, do przyjmowania planów w zakresie odrzutów określających szczegóły realizacji obowiązku wyładunku na początkowy okres trzech lat, który może być przedłużony na kolejne trzy lata. Te plany w zakresie odrzutów są przyjmowane na podstawie wspólnych rekomendacji opracowywanych przez państwa członkowskie w porozumieniu z odpowiednimi komitetami doradczymi.

(4)

Rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) nr 1396/2014 (3) ustanowiono plan w zakresie odrzutów dotyczący połowów łososia atlantyckiego, śledzia atlantyckiego, szprota i dorsza atlantyckiego w Morzu Bałtyckim. Ten plan w zakresie odrzutów obejmuje wyłączenie z obowiązku wyładunku, zwłaszcza w odniesieniu do łososia atlantyckiego ze względu na wysokie wskaźniki przeżycia w przypadku tego gatunku, jak określono w art. 15 ust. 4 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013. Rozporządzenie (UE) nr 1396/2014 przestało obowiązywać z dniem 31 grudnia 2017 r. Wspomniane wyłączenie dotyczące łososia atlantyckiego w Morzu Bałtyckim przedłużono rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2018/211 (4), które przestało obowiązywać w dniu 31 grudnia 2020 r.

(5)

W rozporządzeniu (UE) 2016/1139 ustanowiono wieloletni plan w odniesieniu do stad poławianych w Morzu Bałtyckim oraz określono szczegóły dotyczące wdrożenia obowiązku wyładunku w odniesieniu do tych stad, w tym łososia atlantyckiego. W art. 7 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia uprawniono Komisję do przyjmowania aktów delegowanych w celu uzupełnienia tego rozporządzenia przez określenie szczegółów dotyczących obowiązku wyładunku związanych z wysokimi wskaźnikami przeżycia.

(6)

Dania, Niemcy, Estonia, Łotwa, Litwa, Polska, Finlandia i Szwecja mają bezpośredni interes w zarządzaniu połowami w regionie Morza Bałtyckiego. W dniu 12 maja 2020 r. powyższe państwa członkowskie, po zasięgnięciu opinii Komitetu Doradczego ds. Morza Bałtyckiego, przedstawiły Komisji wspólną rekomendację (5). Uzyskano opinie naukowe od odpowiednich organów naukowych. Wspólna rekomendacja została zaktualizowana w dniach 8 września 2020 r. i 16 marca 2021 r.

(7)

W zmienionej wspólnej rekomendacji zaproponowano, aby wyłączenie z obowiązku wyładunku dotyczącego łososia atlantyckiego złowionego przy użyciu pewnych narzędzi biernych przewidziane w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2018/211 miało nadal zastosowanie po dniu 31 grudnia 2020 r. Stanowi to zachętę do stosowania w trakcie połowów gatunków innych niż łosoś atlantycki bardziej selektywnych narzędzi połowowych o niewielkim wpływie. Ponadto wyłączenie pozwoliłoby zmniejszyć przyłowy ptaków i ssaków. W niektórych regionach ułatwiłoby to również zarządzanie kwotami i umożliwiłoby ochronę dzikich stad łososia dzięki uwalnianiu złowionego dzikiego łososia i zatrzymywaniu wyłącznie łososia hodowlanego. Wyłączenie nie powinno jednak obejmować już koszy/więcierzy ani dotyczyć tych żaków pontonowych, które nie są wyposażone w przymocowaną komorę z tkaniny bezwęzłowej („Vittjanpåse”). Ponadto we wspólnej rekomendacji zaproponowano ograniczenie wyłączenia do 8 % rocznych połowów w ramach kwoty łososia atlantyckiego przyznanej każdemu państwu członkowskiemu, aby dodatkowo ograniczyć ewentualny negatywny wpływ tego wyłączenia na stado. Ponadto w kontekście konsultacji z grupą ekspertów ds. rybołówstwa i akwakultury wskazano, że - jak wspomniano we wspólnej rekomendacji - wyłączenie powinno obejmować łososia złowionego we wszystkich rodzajach połowów przy użyciu odpowiednich narzędzi biernych.

(8)

Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF) dokonał przeglądu dowodów naukowych przedstawionych we wspólnej rekomendacji (6). STECF przywołał swoją wcześniejszą ocenę (7) dotyczącą sieci pułapkowych i żaków, przypominając jednocześnie, że potrzebne są dalsze informacje, aby potwierdzić założenia dotyczące przeżywalności przyjęte w odniesieniu do koszy/więcierzy i niewodów stawnych. W związku z tym zaktualizowana wspólna rekomendacja nie obejmuje już koszy/więcierzy. Ponadto państwa członkowskie wyjaśniły, że wcześniej przekazane dane obejmowały niewody stawne, mimo że te narzędzia połowowe nie zostały wyraźnie wymienione w odpowiednim badaniu, oraz że prowadzone są dalsze badania. Państwa członkowskie zobowiązały się zatem do przedstawienia przed wygaśnięciem niniejszego aktu delegowanego większej liczby informacji na temat wskaźników przeżycia łososia atlantyckiego złowionego przy pomocy niewodów stawnych. Biorąc pod uwagę fakt, że STECF w swojej wcześniejszej ocenie stwierdził, iż niewody stawne działają w podobny sposób jak sieci pułapkowe i żaki oraz że państwa członkowskie zobowiązały się we wspólnej rekomendacji do prowadzenia dalszych badań, wyłączenie powinno nadal mieć zastosowanie. Jeśli chodzi o żaki pontonowe, STECF zauważył, że tego rodzaju narzędzia z przymocowaną komorą z tkaniny bezwęzłowej powodują mniej obrażeń u ryb niż żaki pontonowe niewyposażone w taką komorę. Wyniki wskazują, że wskaźnik przeżycia łososia atlantyckiego złowionego przy użyciu żaków pontonowych wyposażonych w przymocowaną komorę z tkaniny bezwęzłowej wynosi 52 %, chociaż wskaźnik przeżycia może być znacznie wyższy w zależności od warunków środowiskowych. Kolejne projekty badawcze są w toku.

(9)

Środki zaproponowane we wspólnej rekomendacji są zgodne z art. 15 ust. 4 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 i dlatego można je uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu zgodnie z art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 oraz art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2016/1139. Z oceny STECF wynika jednak, że wyłączenie to powinno mieć jedynie charakter tymczasowy, a przed wygaśnięciem niniejszego rozporządzenia zainteresowane państwa członkowskie powinny we właściwym terminie przedstawić odpowiednie dodatkowe informacje i dane zaproponowane przez STECF.

(10)

W związku z powyższym okres obowiązywania niniejszego rozporządzenia powinien być ograniczony do trzech lat, aby zapewnić zaktualizowaną ocenę wyłączenia i rozwoju przedmiotowych połowów.

(11)

Ponieważ wyłączenie przyznane na podstawie rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/211 wygasło w dniu 31 grudnia 2020 r., niniejsze rozporządzenie należy stosować ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r. Ze względu na pewność prawa i pilny charakter przedmiotowych przepisów niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu,