PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 207 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (¹),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 428/2009 (²) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione. Ze względu na konieczność wprowadzenia dalszych zmian i w celu zapewnienia jasności, efektywności i skuteczności rozporządzenie to powinno zostać przekształcone.

(2) Celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie aby w kontekście produktów podwójnego zastosowania Unia i jej państwa członkowskie brały pod uwagę wszystkie istotne względy. Istotne względy obejmują międzynarodowe zobowiązania i obowiązki, zobowiązania związane ze stosownymi sankcjami, względy krajowej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, w tym względy zawarte we wspólnym stanowisku Rady 2008/944/WPZiB (³), w tym prawa człowieka, oraz względy dotyczące zamierzonego końcowego zastosowania i ryzyka jego zmiany. Niniejszym rozporządzeniem Unia daje wyraz swego zaangażowania na rzecz utrzymania w mocy surowych wymogów prawnych w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania, a także na rzecz usprawnienia wymiany istotnych informacji i zwiększenia przejrzystości. W odniesieniu do produktów służących do cyberinwigilacji właściwe organy państw członkowskich powinny w szczególności wziąć pod uwagę ryzyko ich wykorzystania do celów represji wewnętrznych lub poważnych naruszeń praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego.

(3) Niniejsze rozporządzenie ma również na celu rozszerzenie wytycznych dla eksporterów, w szczególności dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), w zakresie odpowiedzialnych praktyk, bez uszczerbku dla globalnej konkurencyjności eksporterów produktów podwójnego zastosowania lub innych powiązanych sektorów bądź instytucji akademickich, którzy mają miejsce zamieszkania lub siedzibę w państwie członkowskim.

(4) Rezolucja Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1540 (2004) przyjęta w dniu 28 kwietnia 2004 r. stanowiła, że wszystkie państwa mają podjąć i wyegzekwować skuteczne środki ustanawiające krajowe mechanizmy kontrolne zapobiegające rozprzestrzenianiu broni jądrowej, chemicznej lub biologicznej oraz środków ich przenoszenia, m.in. przez ustanowienie odpowiedniej kontroli nad materiałami powiązanymi, sprzętem i technologiami. Kontrola jest również wymagana na mocy odnośnych porozumień międzynarodowych, takich jak Konwencja o zakazie prowadzenia badań, produkcji, składowania i użycia broni chemicznej oraz o zniszczeniu jej zapasów („konwencja o zakazie broni chemicznej” lub „CWC”) oraz Konwencja o zakazie prowadzenia badań, produkcji i gromadzenia zapasów broni bakteriologicznej (biologicznej) i toksycznej oraz o ich zniszczeniu („konwencja o zakazie broni biologicznej i toksycznej” lub „BTWC”), a także zgodnie z zobowiązaniami podjętymi w ramach wielostronnych reżimów kontroli eksportu.

(5) Niezbędny jest zatem skuteczny wspólny system kontroli wywozu produktów podwójnego zastosowania, aby dopilnować wypełniania międzynarodowych ustaleń i zobowiązań państw członkowskich i Unii, w szczególności w odniesieniu do nieproliferacji, pokoju regionalnego, bezpieczeństwa i stabilności oraz poszanowania praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego.

(6) W strategii UE przeciw rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia z dnia 12 grudnia 2003 r. („strategia UE dotycząca nierozprzestrzeniania BMR”) podkreślono zaangażowanie Unii na rzecz ścisłej kontroli wywozu na szczeblu krajowym i skoordynowanej na szczeblu międzynarodowym.

(7) Kluczowe znaczenie ma udział eksporterów, pośredników, dostawców pomocy technicznej lub innych odpowiednich zainteresowanych stron w dążeniu do ogólnego celu kontroli handlu. Aby umożliwić im działanie zgodne z niniejszym rozporządzeniem, ocenę ryzyka związanego z transakcjami, których dotyczy niniejsze rozporządzenie, należy przeprowadzać za pomocą środków kontroli transakcji, znanych również jako zasada należytej staranności, w ramach wewnętrznego systemu kontroli. W związku z tym przy opracowywaniu i wdrażaniu wewnętrznych systemów kontroli należy brać pod uwagę w szczególności wielkość i strukturę organizacyjną eksporterów.

(8) Aby wyeliminować ryzyko, że niektóre niewymienione w wykazie produkty służące do cyberinwigilacji wywożone z obszaru celnego Unii będą niewłaściwie wykorzystywane przez osoby, które dopuszczają się poważnych naruszeń praw człowieka lub międzynarodowego prawa humanitarnego bądź są odpowiedzialne za zlecanie lub popełnianie tych naruszeń, należy kontrolować wywóz takich produktów. Związane z tymi produktami ryzyko dotyczy w szczególności przypadków, w których produkty służące do cyberinwigilacji są specjalnie zaprojektowane po to, by umożliwić włamania lub głęboką inspekcję pakietów w systemach informatycznych i telekomunikacyjnych w celu prowadzenia niejawnego nadzoru osób fizycznych poprzez monitorowanie, pobieranie, gromadzenie lub analizowanie danych, w tym danych biometrycznych, z tych systemów. Uznaje się, że produkty stosowane wyłącznie do celów komercyjnych, takich jak naliczanie opłat, marketing, wysokiej jakości usługi, badanie satysfakcji użytkowników lub bezpieczeństwo sieci, nie wiążą się co do zasady z takim ryzykiem.

(9) W celu wzmocnienia skutecznej kontroli wywozu niewymienionych w wykazie produktów służących do cyberinwi-gilacji konieczne jest dalsze ujednolicenie stosowania kontroli typu catch-all w tym obszarze. W tym celu państwa członkowskie zobowiązały się do wspierania takich kontroli poprzez wymianę informacji między sobą i z Komisją, w szczególności w odniesieniu do postępu technologicznego produktów służących do cyberinwigilacji, oraz poprzez zachowanie czujności przy stosowaniu takich kontroli, aby wspierać wymianę informacji na szczeblu unijnym.

(10) Aby umożliwić Unii szybką reakcję w razie poważnego przypadku niewłaściwego wykorzystywania istniejących technologii lub w obliczu nowych zagrożeń związanych z nowo powstającymi technologiami, należy wprowadzić mechanizm umożliwiający państwom członkowskim skoordynowaną reakcję w razie zidentyfikowania nowego ryzyka. W następstwie takiej skoordynowanej reakcji należy podjąć inicjatywy na rzecz wprowadzenia równoważnych kontroli na szczeblu wielostronnym w celu szerszej reakcji na zidentyfikowane ryzyko.

(11) Kontrolować należy także przekazywanie oprogramowania i technologii podwójnego zastosowania za pomocą środków komunikacji elektronicznej, faksu lub telefonu do miejsc przeznaczenia poza obszarem celnym Unii. W celu ograniczenia obciążenia administracyjnego względem eksporterów i właściwych organów państw członkowskich należy przewidzieć ogólne lub globalne zezwolenia lub zharmonizowane wykładnie przepisów w odniesieniu do niektórych rodzajów przekazywania, takich jak przekazywanie danych do chmury.

(12) Biorąc pod uwagę ważną rolę organów celnych w egzekwowaniu kontroli wywozu, pojęcia użyte w niniejszym rozporządzeniu powinny być w miarę możliwości spójne z definicjami zawartymi w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 (⁴) („unijny kodeks celny”).

(13) W wywóz produktów podwójnego zastosowania mogą być zaangażowane różne kategorie osób, w tym osoby fizyczne, takie jak usługodawcy, naukowcy, doradcy i osoby przekazujące produkty podwójnego zastosowania drogą elektroniczną. Istotne jest, by wszystkie te osoby były świadome ryzyka związanego z wywozem i świadczeniem pomocy technicznej w odniesieniu do produktów wrażliwych. W szczególności placówki akademickie i badawcze stoją w obliczu odmiennych wyzwań w odniesieniu do kontroli eksportu, m.in. ze względu na ich ogólne zaangażowanie w swobodną wymianę idei, z uwagi na fakt, że ich prace badawcze często wiążą się z zaawansowanymi technologiami, ze względu na ich struktury organizacyjne oraz międzynarodowy charakter ich wymiany naukowej. Państwa członkowskie i Komisja powinny w razie potrzeby rozpowszechniać wiedzę na ten temat w środowisku akademickim i naukowym oraz zapewnić jego członkom dostosowane wytyczne pomagające sprostać tym odmiennym wyzwaniom. Zgodnie z wielostronnymi reżimami kontroli eksportu wdrożenie kontroli powinno w miarę możliwości zagwarantować wspólne podejście do niektórych przepisów, w szczególności do używanych w środowisku akademickim uwag o nieobjęciu kontrolą w stosunku do „podstawowych badań naukowych” i „własności publicznej”.

(14) Należy poddać przeglądowi definicję „pośrednika” w celu uwzględnienia osób prawnych i spółek osobowych, które nie mają miejsca zamieszkania ani siedziby w państwie członkowskim i które świadczą usługi pośrednictwa z obszaru celnego Unii.

(15) W traktacie lizbońskim uściślono, że świadczenie pomocy technicznej obejmującej przemieszczanie transgraniczne wchodzi w zakres kompetencji Unii. Należy zatem wprowadzić definicję pomocy technicznej i sprecyzować kontrole mające zastosowanie do świadczenia takiej pomocy. Ponadto w trosce o skuteczność i spójność kontrole świadczenia pomocy technicznej powinny zostać zharmonizowane.

(16) Podobnie jak stanowi rozporządzenie (WE) nr 428/2009, organy państw członkowskich powinny mieć możliwość wydania zakazu tranzytu nieunijnych produktów podwójnego zastosowania w pewnych okolicznościach, jeżeli organy te mają zasadne powody, by podejrzewać, na podstawie źródeł wywiadowczych lub innych, że produkty te są lub mogą być w całości lub części przeznaczone do końcowego zastosowania wojskowego w kraju objętym embargiem na broń lub do rozprzestrzeniania broni masowego rażenia lub środków jej przenoszenia.

(17) W stosownych przypadkach należy zharmonizować warunki i wymogi udzielania zezwoleń, aby uniknąć zakłóceń konkurencji oraz zapewnić spójne i skuteczne stosowanie kontroli na całym obszarze celnym Unii. W tym celu niezbędne jest również jednoznaczne określenie właściwych organów państw członkowskich we wszystkich sytuacjach związanych z kontrolą. Odpowiedzialność za podejmowanie decyzji w sprawie indywidualnych, globalnych lub krajowych generalnych zezwoleń na wywóz, zezwoleń na świadczenie usług pośrednictwa i pomocy technicznej, tranzytu nieunijnych produktów podwójnego zastosowania oraz zezwoleń na transfer produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku IV wewnątrz obszaru celnego Unii spoczywa na organach krajowych.

(18) Należy wprowadzić wytyczne dotyczące wewnętrznych systemów kontroli, by przyczynić się do stworzenia równych warunków konkurencji pomiędzy eksporterami i do większej skuteczności kontroli. Takie wytyczne powinny uwzględniać różnice w wielkości, zasobach, obszarach działalności oraz innych cechach i uwarunkowaniach eksporterów i ich spółek zależnych, takich jak odpowiedzialne wewnątrzgrupowe struktury i normy przestrzegania przepisów, unikając w ten sposób podejścia opartego na uniwersalnym modelu i pomagając każdemu eksporterowi w znalezieniu własnych rozwiązań w zakresie przestrzegania przepisów i konkurencyjności. Eksporterzy korzystający z globalnych zezwoleń na wywóz powinni wdrożyć wewnętrzne systemy kontroli, chyba że właściwy organ uzna to za zbędne ze względu na inne okoliczności, które wziął pod uwagę przy rozpatrywaniu złożonego przez eksportera wniosku o globalne zezwolenie na wywóz.

(19) Należy wprowadzić dodatkowe generalne unijne zezwolenia na wywóz, by zmniejszyć obciążenia administracyjne względem przedsiębiorstw, w szczególności MŚP, i organów, zapewniając jednocześnie odpowiedni poziom kontroli odnośnie do odpowiednich produktów i ich miejsc przeznaczenia. W razie potrzeby państwa członkowskie mogą udzielać eksporterom wskazówek dotyczących stosowania generalnych zezwoleń. Państwa członkowskie mogą również, jeżeli uznają to za konieczne, wprowadzić krajowe generalne zezwolenia na wywóz w odniesieniu do wywozu niskiego ryzyka. Należy również wprowadzić zezwolenia dla dużych projektów, by dostosować warunki udzielania zezwoleń do szczególnych potrzeb przedsiębiorstw.

(20) Komisja, w ścisłej konsultacji z państwami członkowskimi i zainteresowanymi stronami, powinna opracować wytyczne i/lub zalecenia dotyczące najlepszych praktyk w celu wsparcia stosowania kontroli typu catch-all w praktyce. Przygotowując wytyczne i/lub zalecenia, Komisja powinna należycie uwzględnić potrzeby informacyjne MŚP.

(21) Podstawowymi elementami skutecznego systemu w zakresie kontroli wywozu są wspólne wykazy produktów podwójnego zastosowania, miejsc przeznaczenia i wytycznych.

(22) Państwa członkowskie, które na mocy niniejszego rozporządzenia ustanowią krajowe wykazy kontrolne, powinny poinformować Komisję i pozostałe państwa członkowskie o takich wykazach. Państwa członkowskie powinny również informować Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wszystkich decyzjach o odmowie wydania zezwolenia na wywóz, w odniesieniu do którego wymaga się zezwolenia na podstawie krajowego wykazu kontrolnego.

(23) W celu umożliwienia Unii szybkiego reagowania na zmianę okoliczności w odniesieniu do oceny wrażliwości wywozów na podstawie generalnych unijnych zezwoleń na wywóz oraz na postęp technologiczny i zmiany w dziedzinie handlu należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w zakresie zmian załączników I, II oraz IV do niniejszego rozporządzenia. Decyzje o aktualizacji wspólnego wykazu produktów podwójnego zastosowania podlegających kontroli wywozu określonego w załączniku I powinny być zgodne z zobowiązaniami i ustaleniami, które państwa członkowskie lub Unia przyjęły na siebie jako strony odpowiednich międzynarodowych układów o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej oraz strony wielostronnych reżimów kontroli eksportu lub poprzez ratyfikację stosownych traktatów międzynarodowych. W przypadku, gdy zmiana załącznika I dotyczy produktów podwójnego zastosowania, które są również wymienione w załącznika II lub IV, załączniki te zmienia się odpowiednio. Decyzje o aktualizacji wspólnego wykazu produktów podwójnego zastosowania podlegających kontroli wywozu ustanowionego w załączniku IV powinny być podejmowane przy wzięciu pod uwagę względów porządku publicznego i bezpieczeństwa publicznego państw członkowskich na podstawie art. 36 TFUE. Decyzje o aktualizacji wspólnych wykazów produktów i miejsc przeznaczenia zawartych w sekcjach A–H załącznika II powinny być podejmowane przy uwzględnieniu kryteriów oceny określonych w niniejszym rozporządzeniu. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (⁵). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(24) Komisja powinna publikować aktualizacje załącznika I w drodze aktów delegowanych we wszystkich językach urzędowych Unii.

(25) Komisja powinna publikować i aktualizować zestawienia krajowych wykazów kontrolnych obowiązujących w państwach członkowskich we wszystkich językach urzędowych Unii.

(26) Przepisy krajowe i decyzje wpływające na wywóz produktów podwójnego zastosowania powinny być podejmowane w ramach wspólnej polityki handlowej, w szczególności w oparciu o rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/479 (⁶). Odpowiednia wymiana informacji i prowadzenie konsultacji dotyczących krajowych przepisów i decyzji powinny zapewnić skuteczne i spójne stosowanie kontroli na całym obszarze celnym Unii.

(27) Istnienie wspólnego systemu kontroli jest warunkiem koniecznym ustanowienia swobodnego przepływu produktów podwójnego zastosowania wewnątrz obszaru celnego Unii.

(28) Na podstawie i w ramach art. 36 TFUE oraz zgodnie z podjętymi zobowiązaniami międzynarodowymi państwa członkowskie utrzymają prawo przeprowadzania kontroli transferów niektórych produktów podwójnego zastosowania na obszarze celnym Unii w celu ochrony porządku publicznego i bezpieczeństwa publicznego. Wykaz produktów podlegających kontroli transferów wewnątrzunijnych ustanowiony w załączniku IV powinien podlegać okresowemu przeglądowi, biorąc pod uwagę dalszą ewolucję odnośnych zobowiązań międzynarodowych, jak również postęp technologiczny i zmiany w dziedzinie handlu, w odniesieniu do oceny wrażliwego charakteru transferów. Decyzje o aktualizacji wspólnego wykazu produktów podwójnego zastosowania podlegających kontroli wywozu określonego w załączniku I powinny być podjęte uwzględniając art. 36 TFUE, mianowicie względy porządku publicznego i bezpieczeństwa publicznego państw członkowskich.

(29) W dniu 22 września 1998 r. państwa członkowskie i Komisja podpisały protokoły dodatkowe do odpowiednich porozumień w sprawach zabezpieczeń między państwami członkowskimi, Europejską Wspólnotą Energii Atomowej i Międzynarodową Agencją Energii Atomowej, które, oprócz innych środków, zobowiązują państwa członkowskie do dostarczania informacji na temat transferów określonego sprzętu i materiałów niejądrowych. Kontrole transferów wewnątrzunijnych powinny umożliwić Unii i jej państwom członkowskim wypełnienie zobowiązań wynikających z tych porozumień.

(30) Aby doprowadzić do jednolitego i konsekwentnego stosowania kontroli w całej Unii właściwe jest rozszerzenie zakresu konsultacji i wymiany informacji między państwami członkowskimi i Komisją oraz wprowadzenie narzędzi wspierających rozwój wspólnej sieci kontroli wywozu w całej Unii, takich jak elektroniczne procedury udzielania zezwoleń, grupy ekspertów technicznych oraz utworzenie mechanizmu koordynacji egzekwowania prawa. Szczególnie istotne jest zapewnienie, by Grupa Koordynacyjna ds. Produktów Podwójnego Zastosowania oraz grupy ekspertów technicznych konsultowały się w stosownych przypadkach z eksporterami, pośrednikami, dostawcami pomocy technicznej i innymi odpowiednimi zainteresowanymi stronami, których dotyczy niniejsze rozporządzenie, w tym z organizacjami branżowymi i organizacjami społeczeństwa obywatelskiego.

(31) O ile organy celne wymieniają się niektórymi informacjami z innymi organami celnymi za pośrednictwem systemu zarządzania ryzykiem zgodnie z unijnymi przepisami celnymi, należy również zapewnić ścisłą współpracę między organami udzielającymi zezwoleń i organami celnymi.

(32) Należy wyjaśnić, że w zakresie, w jakim dotyczy to danych osobowych, przetwarzanie i wymiana informacji powinny odbywać się z poszanowaniem obowiązujących zasad dotyczących ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i swobodnego przepływu takich danych, ustanowionych rozporządzeniami Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (⁷) oraz (UE) 2018/1725 (⁸).

(33) Państwa członkowskie i Komisja powinny stosować wszelkie środki konieczne do zapewnienia ochrony informacji poufnych, w szczególności zgodnie z decyzją Komisji (UE, Euratom) 2015/443 (⁹), decyzją Komisji (UE, Euratom) 2015/444 (¹⁰) oraz umową między państwami członkowskimi Unii Europejskiej, zebranymi w Radzie, w sprawie ochrony informacji niejawnych wymienianych w interesie Unii Europejskiej (¹¹). Obejmuje to w szczególności obowiązek nieobniżania ani nieznoszenia klauzuli tajności bez uprzedniej pisemnej zgody wytwórcy. Wszelkie szczególnie chronione informacje jawne lub informacje przekazywane na zasadzie poufności powinny być traktowane przez organy jako informacje szczególnie chronione.

(34) Kluczowymi elementami skutecznego systemu kontroli wywozu są docieranie z informacjami do sektora prywatnego, zwłaszcza do MŚP, oraz przejrzystość. Należy zatem w stosownych przypadkach przewidzieć stałe rozszerzanie wytycznych wspierających stosowanie niniejszego rozporządzenia oraz publikowanie rocznego sprawozdania Unii na temat wykonywania kontroli.

(35) Roczne sprawozdanie Unii na temat wykonywania kontroli powinno zawierać istotne informacje na temat udzielania zezwoleń i egzekwowania kontroli na mocy niniejszego rozporządzenia, z należytym uwzględnieniem konieczności zapewnienia ochrony poufności niektórych danych, w szczególności w przypadku gdy publikacja danych dotyczących udzielania zezwoleń mogłaby wpłynąć na względy bezpieczeństwa narodowego zadeklarowane przez państwa członkowskie lub zagrozić poufności handlowej i umożliwić dostawcom spoza Unii wykorzystywanie restrykcyjnych decyzji o udzieleniu zezwoleń przez państwa członkowskie.

(36) W celu zapewnienia właściwego stosowania niniejszego rozporządzenia, każde państwo członkowskie powinno podjąć środki przyznające właściwym organom odpowiednie uprawnienia.

(37) Zgodnie ze strategią UE dotyczącą nierozprzestrzeniania BMR każde państwo członkowskie powinno określić skuteczne, proporcjonalne i odstraszające kary, które będą nakładane w przypadkach naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia. Należy również wprowadzić przepisy wspierające skuteczne egzekwowanie kontroli, między innymi, za pomocą mechanizmu koordynacji egzekwowania prawa.

(38) W unijnym kodeksie celnym ustanowiono, między innymi, przepisy dotyczące wywozu i powrotnego wywozu towarów. Niniejsze rozporządzenie nie ogranicza żadnych uprawnień przyznanych na mocy oraz zgodnie z unijnym kodeksem celnym i jego przepisami wykonawczymi.

(39) Kontrola wywozu przyczynia się do bezpieczeństwa międzynarodowego i ma wpływ na handel z państwami trzecimi. Należy zatem rozwijać dialog i współpracę z państwami trzecimi w celu wspierania równych warunków konkurencji na świecie i zwiększenia bezpieczeństwa międzynarodowego. W szczególności państwa członkowskie i Komisja powinny zwiększyć swój udział w działaniach wielostronnych reżimów kontroli eksportu. Państwa członkowskie i Komisja powinny również wspierać te reżimy w rozwijaniu ścisłych kontroli eksportu jako globalnej podstawy i wzorca najlepszych praktyk międzynarodowych oraz ważnego narzędzia zapewniania pokoju i stabilności na świecie. Działania należy podejmować w momencie, gdy wszystkie państwa członkowskie zidentyfikują nowe ryzyko związane z produktami służącymi do cyberinwigilacji, aby zapewnić wielostronne równe warunki działania.

(40) Niniejsze rozporządzenie stosuje się bez uszczerbku dla decyzji delegowanej Komisji z dnia 15 września 2015 r. uzupełniającej decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1104/2011/UE (¹²), która ustanawia szczególne przepisy dotyczące kontroli wywozu produktów na potrzeby usługi publicznej o regulowanym dostępie w ramach programu Galileo.

(41) Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEDMIOT I DEFINICJE

Artykuł 1

Niniejsze rozporządzenie ustanawia unijny system kontroli wywozu, pośrednictwa, pomocy technicznej, tranzytu i transferu produktów podwójnego zastosowania.

Artykuł 2

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1) „produkty podwójnego zastosowania” oznaczają produkty, włącznie z oprogramowaniem i technologią, które mogą być stosowane zarówno w celach cywilnych, jak i wojskowych, oraz obejmują produkty, które mogą być wykorzystane do projektowania, rozwijania, produkcji lub stosowania broni jądrowej, chemicznej lub biologicznej bądź środków jej przenoszenia, w tym wszystkie produkty, które mogą być użyte zarówno w zastosowaniach niewybuchowych, jak i w jakikolwiek sposób do wspomagania wytwarzania broni jądrowej lub innych urządzeń do wybuchu jądrowego;

2) „wywóz” oznacza:

a) procedurę wywozu w rozumieniu art. 269 unijnego kodeksu celnego;

b) powrotny wywóz w rozumieniu art. 270 unijnego kodeksu celnego; powrotny wywóz ma miejsce również wtedy, gdy podczas tranzytu przez obszar celny Unii zgodnie z pkt 11 niniejszego artykułu obowiązuje wymóg złożenia wywozowej deklaracji skróconej ze względu na zmianę ostatecznego miejsca przeznaczenia produktu;

c) procedurę uszlachetniania biernego w rozumieniu art. 259 unijnego kodeksu celnego; lub

d) przekazywanie oprogramowania lub technologii za pomocą środków komunikacji elektronicznej, w tym za pośrednictwem faksu, telefonu, poczty elektronicznej lub w jakikolwiek inny sposób drogą elektroniczną do miejsca przeznaczenia poza obszarem celnym Unii; obejmuje to udostępnianie takiego oprogramowania i technologii w formie elektronicznej osobom fizycznym lub prawnym lub spółkom osobowym poza obszarem celnym Unii; obejmuje to również ustne przekazywanie technologii, w przypadku gdy technologia jest opisywana za pośrednictwem środka komunikacji głosowej;

3) „eksporter” oznacza:

a) każdą osobę fizyczną lub prawną bądź każdą spółkę osobową, która, w czasie gdy zostaje przyjęte zgłoszenie wywozowe lub zgłoszenie do powrotnego wywozu bądź wywozowa deklaracja skrócona, pozostaje w stosunku umownym z odbiorcą w państwie trzecim i jest uprawniona do decydowania o wysłaniu produktów poza obszar celny Unii; jeżeli nie została zawarta żadna umowa eksportowa lub strona umowy nie działa we własnym imieniu, eksporter oznacza osobę uprawnioną do decydowania o wysłaniu produktów poza obszar celny Unii;

b) każdą osobę fizyczną lub prawną bądź każdą spółkę osobową, która podejmuje decyzję o przekazaniu oprogramowania lub technologii za pomocą środków komunikacji elektronicznej, w tym za pośrednictwem faksu, telefonu, poczty elektronicznej lub w jakikolwiek inny sposób drogą elektroniczną, do miejsca przeznaczenia poza obszarem celnym Unii lub o udostępnieniu takiego oprogramowania i technologii w formie elektronicznej osobom fizycznym lub prawnym lub spółkom osobowym poza obszarem celnym Unii.

W przypadku gdy korzystanie z uprawnienia do dysponowania produktem podwójnego zastosowania należy do osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę poza obszarem celnym Unii na podstawie umowy, na której opiera się wywóz, eksportera uważa się za umawiająca się strona mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na obszarze celnym Unii;

c) jeżeli lit. a) lub b) nie mają zastosowania, każdą osobę fizyczną przewożącą produkty podwójnego zastosowania, które mają zostać wywiezione, jeżeli te produkty podwójnego zastosowania znajdują się w bagażu osobistym tej osoby w rozumieniu art. 1 lit. a) pkt 19 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/2446 (¹³);

4) „zgłoszenie wywozowe” oznacza dokument, za pomocą którego osoba fizyczna lub prawna lub spółka osobowa wskazuje, w określonej formie i w określony sposób, wolę poddania produktów podwójnego zastosowania wyszczególnionych w pkt 1 procedurze wywozu;

5) „zgłoszenie do powrotnego wywozu” oznacza akt w rozumieniu art. 5 pkt (13) unijnego kodeksu celnego;

6) „wywozowa deklaracja skrócona” oznacza akt w rozumieniu art. 5 pkt (10) unijnego kodeksu celnego;

7) „usługi pośrednictwa” oznaczają:

a) negocjowanie lub zawieranie transakcji kupna, sprzedaży lub dostawy produktów podwójnego zastosowania z państwa trzeciego do dowolnego innego państwa trzeciego; lub

b) sprzedaż lub zakup produktów podwójnego zastosowania znajdujących się w państwach trzecich w celu dokonania ich transferu do innego państwa trzeciego.

Do celów niniejszego rozporządzenia z niniejszej definicji wyłączone jest samo świadczenie usług pomocniczych, a mianowicie transportu, usług finansowych, ubezpieczenia lub reasekuracji, bądź ogólnej reklamy lub promocji;

8) „pośrednik” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną lub każdą półkę osobową, która świadczy usługi pośrednictwa z obszaru celnego Unii na terytorium państwa trzeciego;

9) „pomoc techniczna” oznacza wszelkie wsparcie techniczne związane z naprawami, pracami rozwojowymi, produkcją, montażem, testowaniem i konserwacją lub wszelką inną obsługę techniczną, mogące przyjmować takie formy jak instruktaż, doradztwo, szkolenia, przekazywanie praktycznej wiedzy i umiejętności lub usługi konsultingowe, w tym drogą elektroniczną oraz przez telefon lub wszelkie inne werbalne formy pomocy;

10) „dostawca pomocy technicznej” oznacza:

a) każdą osobę fizyczną lub prawną bądź każdą spółkę osobową, która świadczy pomoc techniczną z obszaru celnego Unii na terytorium państwa trzeciego;

b) każdą osobę fizyczną lub prawną bądź każdą spółkę osobową mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w państwie członkowskim, która świadczy pomoc techniczną na terytorium państwa trzeciego; lub

c) każdą osobę fizyczną lub prawną bądź każdą spółkę osobową mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w państwie członkowskim, która świadczy pomoc techniczną na rzecz osoby mającej miejsce zamieszkania w państwie trzecim, tymczasowo przebywającej na obszarze celnym Unii;

11) „tranzyt” oznacza transport nieunijnych produktów podwójnego zastosowania wprowadzanych na obszar celny Unii i przechodzących przez ten obszar do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza obszarem celnym Unii, jeżeli te produkty:

a) są objęte procedurą tranzytu zewnętrznego zgodnie z art. 226 unijnego kodeksu celnego i są jedynie przewożone przez obszar celny Unii;

b) są przeładowywane w wolnym obszarze celnym lub bezpośrednio powrotnie wywożone z tego obszaru;

c) są czasowo składowane i bezpośrednio powrotnie wywożone z magazynu czasowego składowania; lub

d) zostały wprowadzone na obszar celny Unii na tym samym statku lub statku powietrznym, który wyprowadzi je następnie poza ten obszar bez rozładunku;

12) „indywidualne zezwolenie na wywóz” oznacza zezwolenie udzielone jednemu konkretnemu eksporterowi w odniesieniu do jednego użytkownika końcowego lub odbiorcy w państwie trzecim, obejmujące jeden lub więcej produktów podwójnego zastosowania;

13) „globalne zezwolenie na wywóz” oznacza zezwolenie udzielone jednemu określonemu eksporterowi w odniesieniu do typu lub kategorii produktów podwójnego zastosowania, które może być ważne na wywóz do jednego lub większej liczby określonych użytkowników końcowych lub w co najmniej jednym określonym państwie trzecim;

14) „zezwolenie dla dużych projektów” oznacza indywidualne zezwolenie na wywóz lub globalne zezwolenie na wywóz udzielone jednemu określonemu eksporterowi w odniesieniu do typu lub kategorii produktów podwójnego zastosowania, które może być ważne na wywóz do jednego lub więcej określonych użytkowników końcowych w co najmniej jednym określonym państwie trzecim na potrzeby konkretnego dużego projektu;

15) „generalne unijne zezwolenie na wywóz” oznacza zezwolenie na wywóz w odniesieniu do wywozu do niektórych krajów przeznaczenia, dostępne dla wszystkich eksporterów spełniających warunki i wymogi dotyczące jego stosowania, wymienione w sekcjach A–H załącznika II;

16) „krajowe generalne zezwolenie na wywóz” oznacza zezwolenie na wywóz określone w przepisach krajowych zgodnie z art. 12 ust. 6 i sekcją C załącznika III;

17) „obszar celny Unii” oznacza obszar celny Unii w rozumieniu art. 4 unijnego kodeksu celnego;

18) „nieunijne produkty podwójnego zastosowania” oznaczają produkty mające status towarów nieunijnych w rozumieniu art. 5 pkt (24) unijnego kodeksu celnego;

19) „embargo na broń” oznacza embargo na broń nałożone na mocy decyzji lub wspólnego stanowiska przyjętych przez Radę lub decyzji Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) lub embargo na broń nałożone wiążącą rezolucją Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych;

20) „produkty służące do cyberinwigilacji” oznaczają produkty podwójnego zastosowania specjalnie zaprojektowane po to, by umożliwić niejawny nadzór osób fizycznych poprzez monitorowanie, pobieranie, gromadzenie lub analizowanie danych z systemów informatycznych i telekomunikacyjnych;

21) „wewnętrzny system kontroli” lub „ICP” oznacza obowiązujące skuteczne, odpowiednie i proporcjonalne strategie i procedury przyjmowane przez eksporterów w trosce o przestrzeganie przepisów i osiągnięcie celów niniejszego rozporządzenia oraz spełnienie warunków zezwoleń wdrażanych na mocy niniejszego rozporządzenia, w tym między innymi środki należytej staranności oceniające ryzyko związane z wywozem produktów z przeznaczeniem dla użytkowników końcowych i do zastosowań końcowych;

22) „zasadniczo identyczna transakcja” oznacza transakcję dotyczącą produktów o zasadniczo identycznych parametrach lub właściwościach technicznych z udziałem tego samego użytkownika końcowego lub odbiorcy co inna transakcja.

ROZDZIAŁ II

ZAKRES

Artykuł 3

1. Wywóz produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku I wymaga zezwolenia.

2. Zgodnie z art. 4, 5, 9 lub 10 wymóg uzyskania zezwolenia może także odnosić się do wywozu do wszystkich lub niektórych miejsc przeznaczenia niektórych produktów podwójnego zastosowania niewymienionych w załączniku I.

Artykuł 4

1. W przypadku wywozu produktów podwójnego zastosowania niewymienionych w załączniku I wymagane jest zezwolenie, jeżeli eksporter został poinformowany przez właściwy organ, że wskazane produkty są lub mogą być przeznaczone, w całości lub w części:

a) do stosowania do celów związanych z rozwojem, wytwarzaniem, obsługą, eksploatacją, konserwacją, przechowywaniem, wykrywaniem, identyfikacją lub rozprzestrzenianiem broni chemicznej, biologicznej lub jądrowej lub innych urządzeń do wybuchu jądrowego lub z rozwojem, wytwarzaniem, konserwacją lub przechowywaniem pocisków zdolnych do przenoszenia takich broni;

b) do końcowego zastosowania wojskowego, jeżeli kraj nabywający lub kraj przeznaczenia jest objęty embargiem na broń; do celów niniejszej litery, końcowe zastosowanie wojskowe” oznacza:

(i) wbudowania do produktów wojskowych wymienionych w wykazach uzbrojenia państw członkowskich;

(ii) użycia sprzętu produkcyjnego, badawczego lub analitycznego i ich podzespołów do opracowywania, wytwarzania lub konserwacji produktów wojskowych wymienionych w wykazach uzbrojenia państw członkowskich; lub

(iii) użycia niegotowych produktów w zakładzie produkcyjnym do wytworzenia produktów wojskowych wymienionych w wykazach uzbrojenia państw członkowskich;

c) do wykorzystania jako części lub podzespoły w produktach wojskowych wymienionych w krajowym wykazie uzbrojenia, które zostały wywiezione z terytorium państwa członkowskiego bez zezwolenia lub z naruszeniem zezwolenia przewidzianego przez ustawodawstwo krajowe tego państwa członkowskiego.

2. Jeżeli eksporter jest świadomy, że produkty podwójnego zastosowania, które proponuje wywieźć, niewymienione w załączniku I są przeznaczone, w całości lub w części, do któregokolwiek z zastosowań, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, eksporter powiadamia o tym właściwy organ. Ten właściwy organ podejmuje decyzję o ewentualnym poddaniu danego wywozu wymogowi uzyskania zezwolenia.

3. Państwa członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać w mocy krajowe ustawodawstwo nakładające wymóg uzyskania zezwolenia na wywóz produktów podwójnego zastosowania niewymienionych w załączniku I, gdy eksporter ma powody, by podejrzewać, że te produkty są lub mogą być przeznaczone, w całości lub w części, do któregokolwiek z zastosowań określonych w ust. 1 niniejszego artykułu.

4. Państwo członkowskie, które nakłada wymóg uzyskania zezwolenia na podstawie ust. 1, 2 lub 3, niezwłocznie informuje swoje organy celne i inne właściwe organy krajowe oraz przekazuje pozostałym państwom członkowskim i Komisji stosowne informacje o wymogu uzyskania danego zezwolenia, w szczególności dotyczące danych produktów i użytkowników końcowych, chyba że uzna to za niewłaściwe ze względu na charakter transakcji lub wrażliwy charakter odnośnych informacji.

5. Państwa członkowskie należycie uwzględniają informacje otrzymane na podstawie ust. 4 i informują o tym swoje organy celne i inne właściwe organy krajowe.

6. Aby umożliwić państwom członkowskim analizę wszystkich ważnych odmów, art. 16 ust. 1 i 2 oraz ust. 5–7 mają zastosowanie do przypadków dotyczących produktów służących do cyberinwigilacji niewymienionych w załączniku I.

7. Wszelka wymiana informacji wymagana na mocy niniejszego artykułu odbywa się zgodnie z wymogami prawnymi dotyczącymi ochrony danych osobowych, szczególnie chronionych informacji handlowych lub chronionych informacji z dziedziny polityki obronnej lub zagranicznej bądź informacji dotyczących bezpieczeństwa narodowego. Taka wymiana informacji musi odbywać się za pomocą bezpiecznych środków komunikacji elektronicznej, w tym za pośrednictwem systemu, o którym mowa w art. 23 ust. 6.

8. Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla prawa państw członkowskich do podejmowania krajowych środków na mocy art. 10 rozporządzenia (UE) 2015/479.

Artykuł 5

1. W przypadku wywozu produktów służących do cyberinwigilacji niewymienionych w załączniku I wymagane jest zezwolenie, jeżeli eksporter zostanie poinformowany przez właściwy organ, że wskazane produkty są lub mogą być przeznaczone, w całości lub w części, do wykorzystywania do celów wewnętrznych represji lub poważnych naruszeń praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego.

2. W przypadku gdy eksporter jest świadomy jest świadomy, zgodnie ze swoimi ustaleniami dokonanymi w ramach procedury należytej staranności, że produkty do cyberinwigilacji, których wywóz proponuje, niewymienione w załączniku I są przeznaczone, w całości lub w części, do któregokolwiek z zastosowań, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, powiadamia o tym właściwy organ. Ten właściwy organ podejmuje decyzję o ewentualnym poddaniu danego wywozu wymogowi uzyskania zezwolenia. Komisja i Rada udostępniają eksporterom wytyczne, o których mowa w art. 26 ust. 1.

3. Państwa członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać w mocy krajowe przepisy ustawowe nakładające wymóg uzyskania zezwolenia na wywóz produktów służących do cyberinwigilacji niewymienionych w załączniku I w przypadku, gdy eksporter ma powody, by podejrzewać, że te produkty są lub mogą być przeznaczone, w całości lub w części, do któregokolwiek z zastosowań określonych w ust. 1 niniejszego artykułu.

4. Państwo członkowskie, które nakłada wymóg uzyskania zezwolenia zgodnie z ust. 1, 2 lub 3, niezwłocznie informuje swoje organy celne i inne właściwe organy krajowe oraz przekazuje pozostałym państwom członkowskim i Komisji stosowne informacje na temat danego wymogu uzyskania zezwolenia, w szczególności dotyczące danych produktów i podmiotów, chyba że uzna to za niewłaściwe ze względu na charakter transakcji lub wrażliwy charakter odnośnych informacji.

5. Państwa członkowskie należycie uwzględniają informacje otrzymane zgodnie z ust. 4 i dokonują ich przeglądu w świetle kryteriów określonych w ust. 1 w terminie 30 dni roboczych. Powiadamiają o tym swoje organy celne i inne właściwe organy krajowe. W wyjątkowych przypadkach dowolne państwo członkowskie może zwrócić się o przedłużenie tego 30-dniowego terminu. Jednak przedłużenie to nie może przekroczyć 30 dni roboczych.

6. Jeżeli wszystkie państwa członkowskie powiadomią się wzajemnie oraz Komisję o tym, że należy nałożyć wymóg uzyskania zezwolenia w odniesieniu do zasadniczo identycznych transakcji, Komisja opublikuje w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej informacje o produktach służących do cyberinwigilacji oraz, w stosownych przypadkach, o miejscach przeznaczenia podlegających wymogom uzyskania zezwolenia zgłoszonym w tym celu przez państwa członkowskie.

7. Państwa członkowskie dokonują co najmniej raz w roku przeglądu informacji publikowanych zgodnie z ust. 6 na podstawie odpowiednich informacji i analiz dostarczonych przez Komisję. Jeżeli wszystkie państwa członkowskie powiadomią się wzajemnie oraz Komisję o tym, że należy zmienić lub ponowie opublikować wymóg uzyskania zezwolenia, Komisja niezwłocznie oraz odpowiednio zmienia informacje opublikowane zgodnie z ust. 6 lub ponawia ich publikację w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

8. Aby umożliwić państwom członkowskim analizy wszystkich ważnych odmów, art. 16 ust. 1 i 2 oraz ust. 5–7 mają zastosowanie do przypadków dotyczących produktów służących do cyberinwigilacji niewymienionych w załączniku I.

9. Wszelka wymiana informacji wymagana na mocy niniejszego artykułu odbywa się zgodnie z wymogami prawnymi dotyczącymi ochrony danych osobowych, szczególnie chronionych informacji handlowych lub chronionych informacji z dziedziny polityki obronnej lub zagranicznej bądź informacji dotyczących bezpieczeństwa narodowego. Taka wymiana informacji musi odbywać się za pomocą bezpiecznych mediów elektronicznych, w tym za pośrednictwem systemu, o którym mowa w art. 23 ust. 6.

10. Państwa członkowskie rozważają poparcie włączenia produktów opublikowanych zgodnie z ust. 6 niniejszego artykułu do odpowiednich międzynarodowych reżimów nieproliferacji lub porozumień w sprawie kontroli eksportu w celu rozszerzenia zakresu kontroli. Komisja opracowuje i udostępnia analizy odpowiednich danych zgromadzonych na podstawie art. 23 ust. 2 i art. 26 ust. 2.

11. Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla prawa państw członkowskich do podejmowania krajowych środków na mocy art. 10 rozporządzenia (UE) 2015/479.

Artykuł 6

1. Na świadczenie usług pośrednictwa w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku I wymagane jest zezwolenie, w przypadku gdy pośrednik został poinformowany przez właściwy organ, że odnośne produkty są lub mogą być, w całości lub w części, przeznaczone do zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1.

2. Jeżeli pośrednik proponuje usługi pośrednictwa produktami podwójnego zastosowania wymienionymi w załączniku I i jest świadomy tego, że produkty te są lub mogą być, w całości lub w części, przeznaczone do zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1, powiadamia on właściwy organ. Ten właściwy organ podejmuje decyzję co do konieczności poddania takich usług pośrednictwa wymogowi uzyskania zezwolenia.

3. Państwo członkowskie może rozszerzyć stosowanie ust. 1 na niewymienione w wykazie produkty podwójnego zastosowania.

4. Państwo członkowskie może przyjąć lub utrzymać w mocy przepisy krajowe nakładające wymóg uzyskania zezwolenia na usługi pośrednictwa produktami podwójnego zastosowania, jeżeli pośrednik ma powody, aby podejrzewać, że produkty te są lub mogą być przeznaczone do któregokolwiek z zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1.

5. Art. 9 ust. 2, 3 i 4 mają zastosowanie do środków krajowych, o których mowa w ust. 3 i 4 niniejszego artykułu.

Artykuł 7

1. Właściwy organ państwa, w którym znajdują się nieunijne produkty podwójnego zastosowania wymienione w załączniku I, może w każdej chwili zakazać ich tranzytu, jeżeli produkty te są lub mogą być, w całości lub w części, przeznaczone do wszelkich zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1.

2. Przed podjęciem decyzji o ewentualnym zakazie tranzytu właściwy organ może w indywidualnych przypadkach nałożyć wymóg uzyskania zezwolenia w odniesieniu do konkretnego tranzytu produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku I, jeżeli produkty te są lub mogą być, w całości lub w części, przeznaczone do wszelkich zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1. Jeżeli tranzyt odbywa się przez terytorium kilku państw członkowskich, właściwy organ każdego zainteresowanego państwa członkowskiego może zakazać takiego tranzytu przez jego terytorium.

Właściwy organ może nałożyć wymóg uzyskania zezwolenia na osobę fizyczną lub prawną bądź spółkę osobową, która pozostaje w stosunku umownym z odbiorcą w państwie trzecim i jest uprawniona do decydowania o wysłaniu produktów przechodzących przez obszar celny Unii.

Jeżeli osoba fizyczna lub prawna lub spółka osobowa nie ma miejsca zamieszkania ani siedziby na obszarze celnym Unii, właściwy organ może nałożyć wymóg uzyskania pozwolenia na:

a) zgłaszającego w rozumieniu art. 5 pkt (15) unijnego kodeksu celnego;

b) przewoźnika w rozumieniu art. 5 pkt (40) unijnego kodeksu celnego; lub

c) osobę fizyczną przewożącą produkty podwójnego zastosowania w tranzycie, jeżeli towary te znajdują się w bagażu osobistym tej osoby.

3. Państwo członkowskie może rozszerzyć stosowanie ust. 1 na niewymienione w wykazie produkty podwójnego zastosowania.

4. Art. 9 ust. 2, 3 i 4 mają zastosowanie do środków krajowych, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu.

Artykuł 8

1. Wymagane jest zezwolenie na świadczenie pomocy technicznej związanej z produktami podwójnego zastosowania wymienionymi w załączniku I, jeśli dostawca pomocy technicznej został poinformowany przez właściwy organ, że przedmiotowe produkty są lub mogą być przeznaczone, w całości lub w części, do któregokolwiek z zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1.

2. Jeżeli dostawca pomocy technicznej proponuje pomoc techniczną w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku I i jest świadomy tego, że produkty te są lub mogą być, w całości lub w części, przeznaczone do zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1, powiadamia właściwy organ. Ten właściwy organ podejmuje decyzję, co do konieczności poddania takiej pomocy technicznej wymogowi uzyskania zezwolenia.

3. Ust. 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli pomoc techniczna:

a) jest świadczona wewnętrznie lub z zewnątrz na terytorium państwa wymienionego w załączniku II sekcja A część 2 bądź na rzecz osoby mającej miejsce zamieszkania w państwie wymienionym w załączniku II sekcja A część 2;

b) ma formę przekazywania informacji będących własnością publiczną lub wchodzących w zakres podstawowych badań naukowych w rozumieniu uwagi ogólnej do technologii lub uwagi do technologii jądrowej określonej w załączniku I;

c) jest świadczona przez organy lub agencje państwa członkowskiego w ramach ich oficjalnych zadań;

d) jest świadczona na rzecz sił zbrojnych państwa członkowskiego na podstawie przydzielonych im zadań;

e) jest świadczona w celu, który jest wymieniony w wyjątkach dotyczących produktów objętych Reżimem Kontrolnym Technologii Rakietowych (technologia MTCR) w załączniku IV; lub

f) stanowi minimum niezbędne do instalacji, użytkowania, utrzymywania (kontroli) lub naprawy produktów, dla których wydano zezwolenie na wywóz.

4. Państwo członkowskie może rozszerzyć stosowanie ust. 1 na niewymienione w wykazie produkty podwójnego zastosowania.

5. Państwo członkowskie może przyjąć lub utrzymać w mocy przepisy krajowe nakładające wymóg uzyskania zezwolenia na świadczenie pomocy technicznej, jeżeli dostawca pomocy technicznej, który proponuje świadczenie pomocy technicznej w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania, ma powody, aby podejrzewać, że produkty te są lub mogą być przeznaczone do któregokolwiek z zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1.

6. Art. 9 ust. 2, 3 i 4 mają zastosowanie do środków krajowych, o których mowa w ust. 4 i 5 niniejszego artykułu.

Artykuł 9

1. Państwo członkowskie może, ze względów bezpieczeństwa publicznego, w tym zapobiegania aktom terrorystycznym, lub ze względu na kwestie dotyczące praw człowieka, zabronić wywozu produktów podwójnego zastosowania nie-wymienionych w załączniku I lub wymagać zezwolenia na ich wywóz.

2. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wszystkich środkach podjętych na podstawie ust. 1 niezwłocznie i podają dokładne powody podjęcia środków. Jeżeli środkiem jest ustanowienie krajowego wykazu kontrolnego, państwa członkowskie informują również Komisję i pozostałe państwa członkowskie o opisie kontrolowanych produktów.

3. Państwa członkowskie powiadamiają niezwłocznie Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wszelkich modyfikacjach środków podjętych na podstawie ust. 1, w tym o wszelkich zmianach w ich krajowych wykazach kontrolnych.

4. Komisja publikuje środki, o których została powiadomiona na podstawie ust. 2 i 3, w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej. Komisja publikuje oddzielnie, niezwłocznie i we wszystkich językach urzędowych Unii zestawienie krajowych wykazów kontrolnych obowiązujących w państwach członkowskich. Po powiadomieniu przez państwo członkowskie o zmianach w krajowym wykazie kontrolnym Komisja niezwłocznie publikuje we wszystkich językach urzędowych Unii aktualizację zestawienia krajowych wykazów kontrolnych obowiązujących w państwach członkowskich.

Artykuł 10

1. Zezwolenie na wywóz produktów podwójnego zastosowania niewymienionych w załączniku I jest wymagane, jeżeli inne państwo członkowskie nakłada wymóg uzyskania zezwolenia na wywóz tych produktów na podstawie krajowego wykazu kontrolnego produktów przyjętego przez to państwo członkowskie zgodnie z art. 9 i opublikowanego przez Komisję zgodnie z art. 9 ust. 4 oraz jeżeli eksporter został poinformowany przez właściwy organ, że produkty te są lub mogą być przeznaczone, w całości lub w części, do zastosowań związanych z bezpieczeństwem publicznym, w tym z zapobieganiem aktom terrorystycznym, lub z kwestiami dotyczącymi praw człowieka.

2. Państwo członkowskie, które odmawia udzielenia zezwolenia wymaganego na mocy ust. 1, informuje również Komisję i inne państwa członkowskie o takiej decyzji.

3. Państwo członkowskie, które zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu nakłada wymóg uzyskania zezwolenia na wywóz produktów podwójnego zastosowania niewymienionych w załączniku I, informuje niezwłocznie swoje organy celne i inne właściwe organy krajowe o tym wymogu, a także – w stosownych przypadkach – przekazuje pozostałym państwom członkowskim i Komisji odpowiednie informacje, zwłaszcza te dotyczące odnośnych produktów i użytkowników końcowych. Pozostałe państwa członkowskie należycie uwzględniają te informacje i informują o tym swoje organy celne i inne właściwe organy krajowe.

Artykuł 11

1. W przypadku wewnątrzunijnych transferów produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku IV wymagane jest zezwolenie. Produkty podwójnego zastosowania wymienione w załączniku IV część 2 nie są objęte generalnym zezwoleniem.

2. Państwo członkowskie może nałożyć wymóg uzyskania zezwolenia w przypadku transferów innych produktów podwójnego zastosowania ze swojego terytorium do innego państwa członkowskiego, w przypadkach gdy w momencie transferu:

a) operator lub właściwy organ wie, że miejsce końcowego przeznaczenia przedmiotowych produktów znajduje się poza obszarem celnym Unii;

b) wywóz tych produktów do tego miejsca końcowego przeznaczenia podlega wymogowi uzyskania zezwolenia na mocy art. 3, 4, 5, 9 lub 10 w państwie członkowskim, z którego produkty te mają być wysłane, i taki wywóz bezpośrednio z jego terytorium nie jest dozwolony na mocy zezwolenia generalnego lub zezwolenia globalnego; oraz

c) w państwach członkowskich, do których produkty te mają być przesłane, nie zostaną one poddane przetworzeniu ani obróbce w rozumieniu art. 60 ust. 2 unijnego kodeksu celnego.

3. Wniosek o zezwolenie na transfer, o którym mowa w ust. 1 i 2, składa się w państwie członkowskim, z którego produkty podwójnego zastosowania mają zostać wysłane.

4. W przypadkach gdy dalszy wywóz produktów podwójnego zastosowania został już zaakceptowany w drodze procedur konsultacyjnych określonych w art. 14 przez państwo członkowskie, z którego produkty te mają być wysłane, zezwolenie na transfer jest wydawane bezpośrednio operatorowi, o ile okoliczności nie uległy znaczącej zmianie.

5. Państwo członkowskie, które przyjmuje ustawodawstwo nakładające wymóg uzyskania zezwolenia, o którym mowa w ust. 2, informuje niezwłocznie Komisję i pozostałe państwa członkowskie o podjętych środkach. Komisja publikuje te informacje w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

6. Stosowanie środków przyjętych na podstawie ust. 1 i 2 nie obejmuje stosowania wewnętrznych kontroli granicznych na obszarze celnym Unii, lecz wyłącznie kontrole, które są przeprowadzane jako część normalnych procedur kontrolnych stosowanych w sposób niedyskryminujący na całym obszarze celnym Unii.

7. Stosowanie środków przyjętych na podstawie art. 1 i 2 nie może powodować nakładania na transfery z jednego państwa członkowskiego do innego bardziej restrykcyjnych warunków niż nałożone na wywóz tych samych produktów do państw trzecich.

8. Państwo członkowskie może w drodze krajowego ustawodawstwa wymagać, aby – w przypadku transferów wewnątrzunijnych z tego państwa członkowskiego produktów wymienionych w załączniku I kategoria 5 część 2, które nie są wymienione w załączniku IV – właściwym organom tego państwa członkowskiego dostarczone zostały dodatkowe informacje dotyczące tych produktów.

9. Stosowne dokumenty handlowe dotyczące transferów wewnątrzunijnych produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku I zawierają wyraźną informację, iż produkty podlegają kontroli w przypadku wywozu z obszaru celnego Unii. Takie dokumenty obejmują w szczególności: umowy sprzedaży, potwierdzenia zamówień, faktury lub zawiadomienia o wysyłce.

ROZDZIAŁ III

ZEZWOLENIE NA WYWÓZ I ZEZWOLENIE NA USŁUGI POŚREDNICTWA I POMOC TECHNICZNĄ

Artykuł 12

1. Na mocy niniejszego rozporządzenia ustanawia się lub można wydać następujące rodzaje zezwoleń na wywóz:

a) indywidualne zezwolenia na wywóz;

b) globalne zezwolenia na wywóz;

c) krajowe generalne zezwolenia na wywóz;

d) generalne unijne zezwolenia na wywóz w odniesieniu do wywozu określonych produktów do określonych miejsc na podstawie konkretnych warunków i wymogów określonych w sekcjach A–H załącznika II.

Zezwolenia wydane lub ustanowione na mocy niniejszego rozporządzenia są ważne na całym obszarze celnym Unii.

2. Indywidualne i globalne zezwolenia na wywóz na mocy niniejszego rozporządzenia wydaje właściwy organ państwa członkowskiego, w którym eksporter ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.

Bez uszczerbku dla art. 2 ust. 3, w przypadku gdy eksporter nie ma miejsca zamieszkania ani siedziby na obszarze celnym Unii, indywidualne zezwolenia na wywóz na mocy niniejszego rozporządzenia wydaje właściwy organ państwa członkowskiego, w którym znajdują się produkty podwójnego zastosowania.

Wszelkie indywidualne i globalne zezwolenia na wywóz wydaje się, jeśli to tylko możliwe, za pomocą środków elektronicznych na formularzach zawierających co najmniej wszystkie elementy wzorów określonych w sekcji A załącznika III oraz w kolejności zgodnej z tymi wzorami.

3. Indywidualne zezwolenia na wywóz i globalne zezwolenia na wywóz są ważne przez okres do dwóch lat, chyba że właściwy organ postanowi inaczej.

Zezwolenia dla dużych projektów są ważne przez okres ustalany przez właściwy organ, jednak nie dłuższy niż cztery lata, z wyjątkiem należycie uzasadnionych okoliczności wynikających z czasu trwania projektu.

4. Eksporterzy dostarczają właściwemu organowi wszystkich odnośnych informacji wymaganych przy składaniu wniosków o wydanie indywidualnych i globalnych zezwoleń na wywóz, aby zapewnić pełne informacje, w szczególności dotyczące użytkownika końcowego, kraju przeznaczenia i końcowych zastosowań wywożonego produktu.

Indywidualne zezwolenia na wywóz podlegają obowiązkowi dostarczenia deklaracji zastosowania końcowego. Właściwy organ może zwolnić niektóre wnioski z obowiązku dostarczenia deklaracji zastosowania końcowego. Globalne zezwolenia na wywóz mogą w stosownych przypadkach podlegać obowiązkowi dostarczenia deklaracji zastosowania końcowego.

Eksporterzy korzystający z globalnych zezwoleń na wywóz wdrażają ICP, chyba że właściwy organ uzna to za zbędne ze względu na inne informacje, które wziął pod uwagę przy rozpatrywaniu złożonego przez eksportera wniosku o globalne zezwolenie na wywóz.

Wymogi w zakresie sprawozdawczości i ICP odnoszące się do stosowania globalnych zezwoleń na wywóz określane są przez państwa członkowskie.

Na wniosek eksporterów globalne zezwolenia na wywóz, które zawierają limity ilościowe, są dzielone.

5. Właściwe organy państw członkowskich rozpatrują wnioski o indywidualne lub globalne zezwolenia na wywóz w terminie określonym zgodnie z przepisami lub praktykami krajowymi.

6. Krajowe generalne zezwolenia na wywóz:

a) wyłączają ze swojego zakresu produkty wymienione w sekcji I załącznika II;

b) określa się zgodnie z przepisami lub praktykami krajowymi; mogą być stosowane przez wszystkich eksporterów mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w państwie członkowskim, które wydają te zezwolenia, jeżeli spełniają wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu i w uzupełniających przepisach krajowych; są wydawane zgodnie ze wskazaniami określonymi w sekcji C załącznika III;

c) nie mogą być wykorzystywane, jeżeli eksporter został poinformowany przez właściwy organ, że przedmiotowe produkty są lub mogą być przeznaczane w całości lub części do któregokolwiek z zastosowań określonych w art. 4 ust. 1, lub jeżeli eksporter jest świadomy, że produkty te są przeznaczone do takich zastosowań.

Krajowe generalne zezwolenia na wywóz mogą mieć zastosowanie do produktów i miejsc przeznaczenia wymienionych w sekcjach A–H załącznika II.

Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję o wszelkich wydanych lub zmienionych krajowych generalnych zezwoleniach na wywóz. Komisja publikuje takie powiadomienia w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

7. Właściwy organ państwa członkowskiego, w którym eksporter ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, może zakazać eksporterowi korzystania z unijnego generalnego zezwolenia na wywóz, jeżeli istnieją uzasadnione wątpliwości co do zdolności tego eksportera do spełnienia warunków i wymogów takiego zezwolenia lub przestrzegania przepisów w zakresie kontroli wywozu.

Właściwe organy państw członkowskich wymieniają się informacjami na temat eksporterów, którym zakazano korzystania z generalnego unijnego zezwolenia na wywóz, chyba że właściwy organ państwa członkowskiego, w którym eksporter ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, stwierdzi, że eksporter nie będzie usiłował wywieźć produktów podwójnego zastosowania przez terytorium innego państwa członkowskiego. Ta wymiana informacji odbywa się za pomocą systemu elektronicznego, o którym mowa w art. 23 ust. 6.

Artykuł 13

1. Zezwolenia na świadczenie usług pośrednictwa i pomocy technicznej na mocy niniejszego rozporządzenia są wydawane przez właściwy organ państwa członkowskiego, w którym pośrednik lub dostawca pomocy technicznej ma miejsce zamieszkania lub siedzibę. W przypadku gdy pośrednik lub dostawca pomocy technicznej nie ma miejsca zamieszkania ani siedziby na obszarze celnym Unii, zezwoleń na świadczenie usług pośrednictwa i pomocy technicznej na mocy niniejszego rozporządzenia udziela właściwy organ państwa członkowskiego, z którego świadczone są usługi pośrednictwa lub pomoc techniczna.

2. Zezwolenia na świadczenie usług pośrednictwa i pomocy technicznej są wydawane na określoną liczbę wyszczególnionych produktów i wyraźnie określają umiejscowienie tych produktów w państwie trzecim, będącym państwem pochodzenia, użytkownika końcowego oraz dokładną lokalizację użytkownika końcowego.

W zezwoleniach na świadczenie pomocy technicznej wyraźnie określa się użytkownika końcowego i dokładną lokalizację użytkownika końcowego.

Zezwolenia są ważne na całym obszarze celnym Unii.

3. Pośrednicy i dostawcy pomocy technicznej dostarczają właściwemu organowi wszystkich odpowiednich informacji wymaganych przy składaniu wniosków o wydanie przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu zezwoleń, w szczególności informacji dotyczących umiejscowienia tych produktów podwójnego zastosowania, jednoznacznego opisu tych produktów i ich liczby, stron trzecich biorących udział w transakcji, państwa przeznaczenia, użytkownika końcowego w tym państwie oraz jego dokładnej lokalizacji.

4. Właściwe organy państw członkowskich rozpatrują wnioski o zezwolenie na świadczenie usług pośrednictwa i pomocy technicznej w terminie określonym zgodnie z przepisami lub praktykami krajowymi.

5. Wszelkie zezwolenia na świadczenie usług pośrednictwa i pomocy technicznej są wydawane, jeśli to tylko możliwe, za pomocą środków elektronicznych na formularzach zawierających co najmniej wszystkie elementy wzorów określonych w sekcji B załącznika III i w porządku przedstawionym w tych wzorach.

Artykuł 14

1. Jeżeli produkty podwójnego zastosowania, w odniesieniu do których został złożony wniosek o wydanie indywidualnego zezwolenia na wywóz do miejsca przeznaczenia niewymienionego w załączniku II sekcja A część 2 lub do dowolnego miejsca przeznaczenia w przypadku produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku IV, są lub będą umieszczone w jednym lub kilku państwach członkowskich innych niż te, w których składany jest wniosek, fakt taki zostaje wykazany we wniosku. Właściwy organ państwa członkowskiego, do którego został złożony wniosek o wydanie zezwolenia, niezwłocznie zasięga opinii właściwych organów zainteresowanych `państw członkowskich i dostarcza stosownych informacji. To zasięgnięcie opinii może odbyć się za pomocą systemu elektronicznego, o którym mowa w art. 23 ust. 6. Państwa członkowskie, u których zasięgnięto opinii, w ciągu dziesięciu dni roboczych powiadamiają o wszelkich zastrzeżeniach, które mogą mieć wobec udzielenia zezwolenia, które wiążą państwo członkowskie, w którym złożono wniosek.

Jeżeli w ciągu 10 dni roboczych nie zostaną przedstawione żadne zastrzeżenia, uznaje się, że państwa członkowskie, u których zasięgnięto opinii, nie mają zastrzeżeń.

W wyjątkowych przypadkach każde państwo członkowskie, u którego zasięgnięto opinii, może złożyć wniosek o wydłużenie tego 10-dniowego terminu. Wydłużenie to nie może jednak przekroczyć 30 dni roboczych.

2. Jeżeli wywóz mógłby naruszać podstawowe interesy bezpieczeństwa, państwo członkowskie może zwrócić się do innego państwa członkowskiego z wnioskiem o nieudzielanie zezwolenia na wywóz lub, jeżeli takie zezwolenie zostało udzielone, zwrócić się o jego unieważnienie, zawieszenie, modyfikację lub odwołanie. Państwo członkowskie, które otrzyma taki wniosek, niezwłocznie podejmuje konsultacje o charakterze niewiążącym z państwem członkowskim występującym z wnioskiem, które mają się zakończyć w ciągu 10 dni roboczych. Jeżeli państwo członkowskie, które otrzyma taki wniosek, postanowi udzielić zezwolenia, powinno poinformować o tym Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pomocą systemu elektronicznego, o którym mowa w art. 23 ust. 6.

Artykuł 15

1. Przy podejmowaniu decyzji o ewentualnym udzieleniu zezwolenia lub o zakazie tranzytu na mocy niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie biorą pod uwagę wszelkie istotne względy obejmujące:

a) międzynarodowe zobowiązania i obowiązki Unii i państw członkowskich, w szczególności zobowiązania i obowiązki, które przyjęły one na siebie jako członkowie międzynarodowych systemów nieproliferacyjnych i porozumień w sprawie kontroli wywozu lub w drodze ratyfikacji stosownych traktatów międzynarodowych;

b) ich zobowiązania w ramach sankcji nałożonych na mocy decyzji lub wspólnego stanowiska przyjętych przez Radę, decyzji OBWE lub na mocy wiążącej rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych;

c) względy krajowej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, w tym kwestie objęte wspólnym stanowiskiem 2008/944/WPZiB;

d) zamierzone końcowe zastosowanie i ryzyko jego zmiany.

2. Oprócz kryteriów określonych w ust. 1 przy ocenie wniosku o globalne zezwolenie na wywóz państwa członkowskie biorą pod uwagę wdrożenie przez eksportera wewnętrznego systemu kontroli.

Artykuł 16

Właściwy organ, działając zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, może odmówić udzielenia zezwolenia na wywóz, a także może unieważnić, zawiesić, zmodyfikować lub odwołać zezwolenie na wywóz, które już zostało udzielone. W przypadku odmowy, unieważnienia, zawieszenia, znacznego ograniczenia lub odwołania zezwolenia na wywóz przez właściwy organ lub w przypadku ustalenia przez właściwy organ, że nie należy wydawać zezwolenia na zamierzony wywóz, organ ten powiadamia właściwe organy pozostałych państw członkowskich i Komisję oraz przekazuje im stosowne informacje. W przypadku gdy właściwy organ państwa członkowskiego zawiesi zezwolenie na wywóz, ostateczna ocena zostanie zakomunikowana właściwym organom pozostałych państw członkowskich i Komisji na koniec okresu zawieszenia.

2. W ciągu trzech lat od powiadomienia właściwe organy państw członkowskich dokonują przeglądu odmów udzielenia zezwoleń, o których powiadamiano zgodnie z ust. 1, i w razie potrzeby odwołują, zmieniają lub odnawiają je. Właściwe organy państw członkowskich powiadamiają o wynikach tego przeglądu właściwe organy pozostałych państw członkowskich i Komisję w możliwie najkrótszym terminie. Odmowy, które nie zostały odwołane, pozostają w mocy i podlegają przeglądowi co trzy lata. Podczas trzeciego przeglądu dane państwo członkowskie jest zobowiązane do wyjaśnienia powodów utrzymania w mocy decyzji o odmowie.

3. Właściwy organ niezwłocznie powiadamia właściwe organy pozostałych państw członkowskich i Komisję o swoich decyzjach, podjętych na mocy art. 7, w sprawie zakazu tranzytu produktów podwójnego zastosowania. Powiadomienia te zawierają wszelkie stosowne informacje, m.in. klasyfikację produktu, jego parametry techniczne, kraj przeznaczenia i użytkownika końcowego.

4. Ustępy 1 i 2 niniejszego artykułu mają zastosowanie również do zezwoleń na świadczenie usług pośrednictwa i pomocy technicznej, o których mowa w art. 13.

5. Zanim właściwy organ danego państwa członkowskiego podejmie decyzję o udzieleniu lub nieudzieleniu zezwolenia bądź o zakazie tranzytu na mocy niniejszego rozporządzenia, analizuje on wszystkie ważne odmowy lub decyzje o zakazie tranzytu produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku I podjęte na mocy niniejszego rozporządzenia, aby ustalić, czy decyzja odmowna w sprawie zezwolenia lub tranzytu nie została podjęta przez właściwe organy w innym państwie członkowskim w odniesieniu do zasadniczo identycznej transakcji. Zasięga on następnie opinii właściwych organów państw członkowskich, które udzieliły takiej odmowy lub podjęły decyzje o zakazie tranzytu zgodnie z ust. 1, 3 i 4 niniejszego artykułu.

Właściwe organy państw członkowskich, u których zasięgnięto opinii, informują w ciągu 10 dni roboczych, czy uznają daną transakcję za zasadniczo identyczną. Jeżeli w ciągu 10 dni roboczych nie wpłyną żadne informacje, uznaje się, że właściwe organy państw członkowskich, u których zasięgnięto opinii, nie uznają danej transakcji za zasadniczo identyczną.

Jeżeli do prawidłowej oceny danej transakcji wymagane są dodatkowe informacje, właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich uzgadniają wydłużenie wspomnianego 10-dniowego okresu. Wydłużenie to nie może jednak przekroczyć 30 dni roboczych.

Jeżeli po przeprowadzeniu takich konsultacji właściwy organ postanowi udzielić zezwolenia lub zezwolić na tranzyt, informuje on pozostałe właściwe organy innych państw członkowskich i Komisję oraz dostarcza stosownych informacji o powodach tej decyzji.

6. Wszystkie powiadomienia wymagane na mocy niniejszego artykułu muszą być składane za pomocą bezpiecznych środków komunikacji elektronicznej, w tym za pośrednictwem systemu, o którym mowa w art. 23 ust. 6.

7. Wszystkie informacje wymieniane zgodnie z przepisami niniejszego artykułu są zgodne z art. 23 ust. 5 dotyczącymi poufności takich informacji.

ROZDZIAŁ IV

ZMIANA WYKAZÓW PRODUKTÓW PODWÓJNEGO ZASTOSOWANIA I MIEJSC PRZEZNACZENIA

Artykuł 17

1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 18 w celu zmiany wykazów produktów podwójnego zastosowania określonych w załącznikach I i IV w następujący sposób:

a) wykaz produktów podwójnego zastosowania określony w załączniku I jest zmieniany zgodnie z odpowiednimi zobowiązaniami i obowiązkami oraz wszelkimi ich zmianami, które państwa członkowskie i, w stosownych przypadkach, Unia przyjęły na siebie jako członkowie międzynarodowych systemów nieproliferacyjnych i porozumień w sprawie kontroli wywozu lub w drodze ratyfikacji stosownych traktatów międzynarodowych;

b) jeśli zmiana załącznika I dotyczy produktów podwójnego zastosowania, które są wymienione również w załączniku II lub IV, załączniki te odpowiednio się zmienia.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 18 w celu zmiany załącznika II poprzez skreślenie produktów oraz dodanie lub skreślenie miejsc przeznaczenia z zakresu generalnych unijnych zezwoleń na wywóz w porozumieniu z Grupą Koordynacyjną ds. Produktów Podwójnego Zastosowania ustanowioną na mocy art. 24 oraz z uwzględnieniem obowiązków i zobowiązań wynikających z odpowiednich reżimów nieproliferacji i porozumień w sprawie kontroli wywozu, takich jak zmiany wykazów kontrolnych, a także istotnych zmian geopolitycznych. W przypadkach gdy szczególnie pilny charakter sprawy wymaga skreślenia określonych miejsc przeznaczenia z zakresu stosowania generalnego unijnego zezwolenia na wywóz, do aktów delegowanych przyjmowanych na podstawie niniejszego ustępu stosuje się procedurę przewidzianą w art. 19.

Artykuł 18

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 17, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 9 września 2021 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 17, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

5. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 17 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub gdy przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 19

1. Akty delegowane przyjęte w trybie niniejszego artykułu wchodzą w życie niezwłocznie i mają zastosowanie, dopóki nie zostanie wyrażony sprzeciw zgodnie z ust. 2. Przekazując akt delegowany Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, podaje się powody zastosowania trybu pilnego.

2. Parlament Europejski lub Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 6. W takim przypadku Komisja uchyla akt natychmiast po powiadomieniu jej przez Parlament Europejski lub Radę o decyzji o wniesieniu sprzeciwu.

Artykuł 20

Wykaz produktów podwójnego zastosowania określony w załączniku IV, stanowiący podzbiór załącznika I, jest aktualizowany uwzględniając art. 36 TFUE, mianowicie względy porządku publicznego i bezpieczeństwa publicznego państw członkowskich.

ROZDZIAŁ V

PROCEDURY CELNE

Artykuł 21

1. Przy dokonywaniu formalności w zakresie wywozu produktów podwójnego zastosowania w urzędzie celnym odpowiedzialnym za obsługę zgłoszenia wywozowego eksporter dostarcza dowód, że uzyskał konieczne zezwolenie na wywóz.

2. Od eksportera może być wymagane tłumaczenie dostarczonych jako dowód dokumentów na język urzędowy państwa członkowskiego, w którym złożone jest zgłoszenie wywozowe.

3. Bez uszczerbku dla uprawnień przyznanych na mocy lub w zastosowaniu unijnego kodeksu celnego państwo członkowskie może także na okres nieprzekraczający okresów określonych w ust. 4 zawiesić wywóz ze swojego terytorium produktów podwójnego zastosowania, które zostały lub nie zostały objęte ważnym zezwoleniem na wywóz, lub, jeżeli to konieczne, w inny sposób zapobiec opuszczeniu przez te produkty terytorium Unii poprzez swoje terytorium, jeżeli:

a) ma powody, by podejrzewać, że

(i) przy udzielaniu zezwolenia nie zostały wzięte pod uwagę istotne informacje; lub

(ii) od czasu udzielenia zezwolenia okoliczności w znaczący sposób uległy zmianie; lub

b) posiada istotne informacje dotyczące potencjalnego zastosowania środków na mocy art. 4 ust. 1.

4. W przypadkach określonych w ust. 3 niniejszego artykułu państwo członkowskie, o którym mowa w tym ustępie, niezwłocznie zasięga opinii właściwego organu państwa członkowskiego, które udzieliło zezwolenia na wywóz lub które może podjąć działania na podstawie art. 4 ust. 1, w celu ewentualnego podjęcia przez ten organ działań na podstawie art. 4 ust. 1 lub art. 16 ust. 1 Jeżeli ten właściwy organ podejmie decyzję o utrzymaniu zezwolenia lub o niepodejmowaniu działań na podstawie art. 4 ust. 1, udziela odpowiedzi w terminie 10 dni roboczych, który na jego wniosek może być w wyjątkowych okolicznościach przedłużony do 30 dni roboczych. W takim przypadku lub jeżeli nie udzielono odpowiedzi w ciągu 10 lub (w opisanym powyżej wyjątkowym przypadku) 30 dni roboczych, produkty podwójnego zastosowania zostają natychmiast zwolnione. Właściwy organ państwa członkowskiego, które udzieliło zezwolenia, informuje właściwe organy pozostałych państw członkowskich i Komisję.

5. Komisja we współpracy z państwami członkowskimi może opracować wytyczne mające na celu sprzyjanie współpracy między organami udzielającymi zezwoleń i organami celnymi.

Artykuł 22

1. Państwo członkowskie może postanowić, że formalności celne w zakresie wywozu produktów podwójnego zastosowania mogą być dokonywane tylko w uprawnionych do tego celu urzędach celnych.

2. Państwo członkowskie, korzystające z możliwości określonej w ust. 1, informuje Komisję, które urzędy celne zostały należycie uprawnione. Komisja publikuje informacje w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

ROZDZIAŁ VI

WSPÓŁPRACA ADMINISTRACYJNA, WYKONANIE I EGZEKWOWANIE

Artykuł 23

1. Państwa członkowskie informują niezwłocznie Komisję o przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych przyjętych w celu wykonania niniejszego rozporządzenia, w tym:

a) o wykazie właściwych organów państw członkowskich uprawnionych do:

– udzielania zezwoleń na wywóz produktów podwójnego zastosowania;

– udzielania przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu zezwoleń na świadczenie usług pośrednictwa i pomocy technicznej;

– wydawania zakazu tranzytu nieunijnych produktów podwójnego zastosowania na mocy niniejszego rozporządzenia;

b) o środkach, o których mowa w art. 25 ust. 1.

Komisja przesyła te informacje do pozostałych państw członkowskich i publikuje je w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

2. Państwa członkowskie we współpracy z Komisją podejmują wszystkie odpowiednie środki w celu nawiązania bezpośredniej współpracy i wymiany informacji między właściwymi organami, mając na względzie zwiększenie skuteczności wspólnotowego unijnego systemu kontroli wywozu i zapewnienie spójnego i skutecznego wdrożenia i egzekwowania kontroli na całym obszarze celnym Unii. Ta wymiana informacji może obejmować:

a) odpowiednie dane dotyczące zezwoleń, podawane dla każdego wydanego zezwolenia (np. wartość i rodzaj zezwolenia i powiązane miejsca przeznaczenia, liczba użytkowników zezwoleń generalnych);

b) dodatkowe informacje dotyczące stosowania kontroli, w tym informacje na temat stosowania kryteriów określonych w art. 15 ust. 1, informacje na temat liczby podmiotów gospodarczych dysponujących wewnętrznym systemem kontroli oraz – w miarę dostępności – dane dotyczące wywozu produktów podwójnego zastosowania dokonanego w innych państwach członkowskich;

c) informacje dotyczące analizy stanowiącej podstawę uzupełnień lub planowanych uzupełnień do krajowych wykazów kontrolnych zgodnie z art. 9;

d) informacje dotyczące egzekwowania kontroli, w tym kontroli opartych na analizie ryzyka, szczegółowe informacje dotyczące eksporterów, których pozbawiono prawa do korzystania z krajowych lub unijnych generalnych zezwoleń na wywóz, a także – w miarę dostępności – informacje o liczbie naruszeń, zajęciach i zastosowaniu innych kar;

e) dane dotyczące wrażliwych użytkowników końcowych i podmiotów uczestniczących w budzących podejrzenia transakcjach oraz odbytych tras, jeśli dostępne.

3. Wymiana danych dotyczących zezwoleń odbywa się co najmniej raz w roku zgodnie z wytycznymi opracowanymi przez Grupę Koordynacyjną ds. Produktów Podwójnego Zastosowania ustanowioną na mocy art. 24 oraz z należytym uwzględnieniem wymogów prawnych dotyczących ochrony danych osobowych, szczególnie chronionych informacji handlowych lub chronionych informacji dotyczących obronności, polityki zagranicznej lub bezpieczeństwa narodowego.

4. Państwa członkowskie i Komisja regularnie badają stan wdrożenia art. 15 w oparciu o informacje przedstawione na podstawie niniejszego rozporządzenia oraz analizy takich danych. Wszyscy uczestnicy tych wymian przestrzegają poufności dyskusji.

5. Rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97 (¹⁴), a w szczególności jego przepisy dotyczące poufności informacji, stosuje się odpowiednio.

6. W porozumieniu z Grupą Koordynacyjną ds. Produktów Podwójnego Zastosowania ustanowioną na mocy art. 24 Komisja opracuje bezpieczny, szyfrowany system w celu wsparcia bezpośredniej współpracy i wymiany informacji między właściwymi organami państw członkowskich i – w stosownych przypadkach – Komisją. W miarę możliwości Komisja zapewnia powiązanie tego systemu z elektronicznymi systemami wydawania zezwoleń właściwych organów państw członkowskich w zakresie niezbędnym do ułatwienia tej bezpośredniej współpracy i wymiany informacji. Parlament Europejski otrzymuje informacje dotyczące budżetu tego systemu, jego rozwoju i funkcjonowania.

7. Dane osobowe przetwarza się zgodnie z przepisami określonymi w rozporządzeniach (UE) 2016/679 oraz (UE) 2018/1725.

Artykuł 24

1. Zostaje powołana Grupa Koordynacyjna ds. Produktów Podwójnego Zastosowania pod przewodnictwem przedstawiciela Komisji. Każde państwo członkowskie wyznacza przedstawiciela do tej grupy. Grupa bada wszelkie kwestie dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia, które mogą być podnoszone przez przewodniczącego lub przedstawiciela państwa członkowskiego.

2. Grupa Koordynacyjna ds. Produktów Podwójnego Zastosowania zasięga, jeżeli uzna to za konieczne, opinii eksporterów, pośredników, dostawców pomocy technicznej oraz innych właściwych zainteresowanych stron, których dotyczy niniejsze rozporządzenie.

3. Grupa Koordynacyjna ds. Produktów Podwójnego Zastosowania tworzy, w stosownych przypadkach, grupy ekspertów technicznych składające się z ekspertów z państw członkowskich w celu zbadania konkretnych kwestii związanych z wykonywaniem kontroli, w tym kwestii dotyczących aktualizacji unijnych wykazów dotyczących kontroli ustanowionych w załączniku I. Grupy ekspertów technicznych zasięgają w stosownych przypadkach opinii eksporterów, pośredników, dostawców pomocy technicznej i innych właściwych zainteresowanych stron, których dotyczy niniejsze rozporządzenie.

4. Komisja wspiera unijny program udzielania zezwoleń i budowania zdolności w zakresie egzekwowania prawa, w tym przez opracowywanie – w porozumieniu z Grupą Koordynacyjną ds. Produktów Podwójnego Zastosowania – wspólnych programów szkoleniowych dla urzędników z państw członkowskich.

Artykuł 25

1. Każde państwo członkowskie podejmuje odpowiednie środki, aby zapewnić właściwe egzekwowanie niniejszego rozporządzenia. W szczególności ustanawia sankcje stosowne do naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia lub przepisów przyjętych w celu jego wykonania. Sankcje takie są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

2. Grupa Koordynacyjna ds. Produktów Podwójnego Zastosowania opracowuje mechanizm koordynacji egzekwowania prawa w celu wspierania wymiany informacji i bezpośredniej współpracy między właściwymi organami a organami ścigania państw członkowskich („mechanizm koordynacji egzekwowania prawa”). W ramach mechanizmu koordynacji egzekwowania prawa państwa członkowskie i Komisja wymieniają się stosownymi informacjami, jeżeli są one dostępne, w tym informacjami na temat stosowania, charakteru i wpływu środków podejmowanych na mocy ust. 1, egzekwowania najlepszych praktyk i niedozwolonego wywozu produktów podwójnego zastosowania i/lub naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia i/lub odpowiednich przepisów krajowych.

W ramach mechanizmu koordynacji egzekwowania prawa państwa członkowskie i Komisja wymieniają się również informacjami na temat najlepszych praktyk stosowanych przez krajowe organy egzekwowania prawa w dziedzinie kontroli opartych na analizie ryzyka, wykrywania i ścigania niedozwolonego wywozu produktów podwójnego zastosowania i/lub ewentualnych innych naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia i/lub odpowiednich przepisów krajowych.

Wymiana informacji w ramach mechanizmu koordynacji egzekwowania prawa ma charakter poufny.

ROZDZIAŁ VII

PRZEJRZYSTOŚĆ, KAMPANIE INFORMACYJNE, MONITOROWANIE, OCENA

Artykuł 26

1. Komisja i Rada udostępniają w stosownych przypadkach wytyczne i/lub zalecenia w sprawie najlepszych praktyk w kwestiach, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, aby zapewnić efektywność unijnego systemu kontroli wywozu i spójności jego wdrażania. Opracowanie wytycznych i/lub zaleceń w sprawie najlepszych praktyk dla eksporterów, pośredników i dostawców pomocy technicznej jest zadaniem państw członkowskich, w których mają oni miejsce zamieszkania lub siedzibę. W tych wytycznych i/lub zaleceniach w sprawie najlepszych praktyk, w szczególności uwzględnia się potrzeby informacyjne MŚP.

2. Komisja – w porozumieniu z Grupą Koordynacyjną ds. Produktów Podwójnego Zastosowania – przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie roczne sprawozdanie z wykonywania niniejszego rozporządzenia oraz z działalności, badań i konsultacji Grupy Koordynacyjnej ds. Produktów Podwójnego Zastosowania. To sprawozdanie roczne jest publikowane.

Sprawozdanie roczne zawiera informacje dotyczące zezwoleń (w szczególności liczby i wartości według rodzajów produktów i miejsc przeznaczenia na szczeblu Unii i państw członkowskich), odmów i zakazów wydanych na mocy niniejszego rozporządzenia. Sprawozdanie roczne zawiera także informacje na temat administracji (w szczególności personelu, zgodności i działań informacyjnych, specjalnych narzędzi wydawania zezwoleń lub klasyfikacji) oraz egzekwowania kontroli (w szczególności liczby naruszeń i sankcji).

W odniesieniu do produktów służących do cyberinwigilacji, sprawozdanie roczne zawiera szczegółowe informacje dotyczące zezwoleń, w szczególności liczby otrzymanych wniosków według produktu, państwa członkowskiego wydającego zezwolenie oraz miejsc przeznaczenia, których dotyczą wnioski, a także decyzji podejmowanych w sprawie tych wniosków.

Informacje zawarte w sprawozdaniu rocznym przedstawia się zgodnie z zasadami określonymi w ust. 3.

Komisja i Rada publikują wytyczne w sprawie metodologii gromadzenia i przetwarzania danych z myślą o przygotowaniu rocznego sprawozdania, w tym określeniu rodzajów produktów i dostępności danych dotyczących egzekwowania prawa.

3. Państwa członkowskie udostępniają Komisji wszelkie stosowne informacje potrzebne do przygotowania tego sprawozdania, należycie uwzględniając wymogi prawne dotyczące ochrony danych osobowych, szczególnie chronionych informacji handlowych lub chronionych informacji z dziedziny polityki obronnej lub zagranicznej bądź informacji dotyczących bezpieczeństwa narodowego. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 223/2009 (¹⁵) w sprawie statystyki europejskiej ma zastosowanie do informacji wymienianych bądź publikowanych zgodnie z niniejszym artykułem.

4. W terminie od dnia 10 września 2026 r. do dnia 10 września 2028 r. Komisja dokonuje oceny niniejszego rozporządzenia i przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie na temat najważniejszych ustaleń. Po dniu 10 września 2024 r. Komisja dokonuje oceny art. 5 i przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie na temat najważniejszych ustaleń.

ROZDZIAŁ VIII

ŚRODKI KONTROLI

Artykuł 27

1. Eksporterzy produktów podwójnego zastosowania przechowują szczegółowe rejestry lub zapisy transakcji eksportowych zgodnie z przepisami krajowymi lub praktyką obowiązującą w poszczególnych państwach członkowskich. Takie rejestry lub zapisy obejmują w szczególności dokumenty handlowe, takie jak faktury, deklaracje oraz dokumenty transportowe i wysyłkowe zawierające wystarczające informacje umożliwiające identyfikację następujących danych:

a) opis produktów podwójnego zastosowania;

b) ilość produktów podwójnego zastosowania;

c) nazwa i adres eksportera i odbiorcy;

d) końcowe zastosowanie i końcowy użytkownik produktów podwójnego zastosowania, jeżeli dane te są znane.

2. Zgodnie z prawem krajowym lub praktyką obowiązującą w poszczególnych państwach członkowskich pośrednicy i dostawcy pomocy technicznej przechowują rejestry lub zapisy dotyczące usług pośrednictwa lub pomocy technicznej, umożliwiające udowodnienie, na żądanie, opisu produktów podwójnego zastosowania, które były przedmiotem usług pośrednictwa lub pomocy technicznej, okresu, w którym produkty były przedmiotem takich usług, i ich przeznaczenia, oraz krajów, których dotyczą te usługi.

3. Zapisy lub rejestry oraz dokumenty, o których mowa w ust. 1 i 2, są przechowywane co najmniej przez pięć lat od końca roku kalendarzowego, w którym miał miejsce wywóz lub świadczono usługi pośrednictwa lub pomoc techniczną. Są one okazywane na żądanie właściwemu organowi.

4. Dokumenty i rejestry wewnątrzunijnych transferów produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku I należy przechowywać przez co najmniej trzy lata od końca roku kalendarzowego, w którym miał miejsce transfer, i należy je okazywać na żądanie właściwemu organowi państwa członkowskiego, z którego dokonano transferu.

Artykuł 28

W celu zapewnienia właściwego stosowania niniejszego rozporządzenia każde państwo członkowskie podejmuje wszelkie niezbędne środki dla umożliwienia właściwym organom:

a) gromadzenia informacji o wszelkich zamówieniach i transakcjach dotyczących produktów podwójnego zastosowania;

b) ustalenia, że środki kontroli wywozu są właściwie stosowane, co może obejmować w szczególności prawo do wejścia do pomieszczeń osób, które mają udział w transakcji eksportowej, lub pośredników świadczących usługi pośrednictwa w warunkach określonych w art. 6 lub dostawców pomocy technicznej świadczących usługi w warunkach określonych w art. 8.

ROZDZIAŁ IX

WSPÓŁPRACA Z PAŃSTWAMI TRZECIMI

Artykuł 29

1. Komisja i państwa członkowskie utrzymują w stosownych przypadkach dialog z państwami trzecimi, aby propagować spójność kontroli w skali światowej.

Dialog ten może wspierać regularną i wzajemną współpracę z państwami trzecimi, w tym wymianę informacji i najlepszych praktyk, a także budowanie zdolności i działania informacyjne skierowane do państw trzecich. Dialog ten może również zachęcać państwa trzecie do przestrzegania ścisłych kontroli wywozu, opracowanych w ramach wielostronnych reżimów kontroli eksportu jako model najlepszej praktyki międzynarodowej.

2. Bez uszczerbku dla przepisów dotyczących porozumień lub protokołów w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej w kwestiach celnych, zawartych między Unią i państwami trzecimi, Rada może upoważnić Komisję do wynegocjowania z państwami trzecimi porozumień mających na celu wzajemne uznawanie kontroli wywozu produktów podwójnego zastosowania objętych niniejszym rozporządzeniem.

Negocjacje te prowadzone są zgodnie z procedurami ustanowionymi w art. 207 ust. 3 TFUE oraz, w stosownych przypadkach, Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej.

ROZDZIAŁ X

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 30

Niniejsze rozporządzenie stosuje się bez uszczerbku dla decyzji delegowanej Komisji z dnia 15 września 2015 r. uzupełniającej decyzję nr 1104/2011/UE.

Artykuł 31

Rozporządzenie (WE) nr 428/2009 traci moc.

Jednakże w przypadku wniosków o wydanie zezwoleń złożonych przed dniem 9 września 2021 r. nadal mają zastosowanie stosowne przepisy rozporządzenia (WE) nr 428/2009.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia rozumiane są jako odesłania do niniejszego rozporządzenia i odczytywane są zgodnie z tabelą korelacji znajdującą się w załączniku VI.

Artykuł 32

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dziewięćdziesiątego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 20 maja 2021 r.

ZAŁĄCZNIK II

WZORY GENERALNYCH UNIJNYCH ZEZWOLEŃ NA WYWÓZ

Treść załącznika w formacie PDF

ZAŁĄCZNIK III

WZÓR FORMULARZY ZEZWOLEŃ

Treść załącznika w formacie PDF

ZAŁĄCZNIK IV

WYKAZ PROUDKTÓW PODWÓJNEGO ZASTOSOWANIEA, O KTÓRYCH MOWA W ART. 11 UST. 1 NINIEJSZEGO ROZPORZĄDZENIA

Treść załącznika w formacie PDF

ZAŁĄCZNIK V

UCHYLONE ROZPORZĄDZENIE ORAZ WYKAZ JEGO KOLEJNYCH ZMIAN

Treść załącznika w formacie PDF

ZAŁĄCZNIK VI

TABELA KORELACJI

Treść załącznika w formacie PDF