(1)

Kryzys uchodźczy z 2015 r. ujawnił słabości i luki w unijnych i krajowych systemach zarządzania na wypadek kryzysów migracyjnych, a także brak zdolności i narzędzi, z jakich mogłyby korzystać państwa członkowskie znajdujące się pod największą presją. Kryzys ujawnił potrzebę działania na kilku frontach jednocześnie: w państwach trzecich, które są krajami pochodzenia, tranzytu lub krajami docelowymi, na granicach zewnętrznych UE i w innych państwach członkowskich znajdujących się pod presją.

(2)

Środki wprowadzone przez Unię i państwa członkowskie po kryzysie uchodźczym z 2015 r. uwzględniały wielorakie potrzeby polityczne, legislacyjne, operacyjne i finansowe i miały doprowadzić do bardziej zrównoważonego zarządzania migracją. Te bezprecedensowe wysiłki, obejmujące środki na poziomie krajowym, międzynarodowym i unijnym, przyczyniły się do stopniowego zmniejszania z roku na rok liczby migrantów o nieuregulowanym statusie, a w 2019 r. była ona najniższa od sześciu lat.

(3)

Sytuacja na granicach zewnętrznych pozostaje jednak bardzo zmienna i potrzebne są dalsze usprawnienia, aby zapewnić lepsze przygotowanie na wypadek ewentualnych kryzysów migracyjnych na dużą skalę. Ponadto migranci, którzy uczestniczą w niedozwolonym przemieszczaniu się i składają wnioski o udzielenie azylu w kilku państwach członkowskich, mogą stanowić poważne obciążenie dla krajowych systemów azylowych.

(4)

Aby uniknąć pojawienia się przepływów migracyjnych do UE, które sprawiają wrażenie niekontrolowanych, jak miało to miejsce w 2015 r., oraz aby zapewnić skuteczne funkcjonowanie krajowych systemów migracyjnych, należy skonsolidować dotychczasową współpracę operacyjną poprzez ustanowienie ram, które umożliwią bardziej skoordynowane stosowanie odpowiednich przepisów. Ustanowienie takich ram znacząco przyczyniłoby się do rozwinięcia przez państwa członkowskie oraz Unię odporności niezbędnej do skutecznego radzenia sobie z wszelkimi rodzajami kryzysów migracyjnych. Ponadto należy regularnie monitorować sytuację migracyjną, aby tam, gdzie jest to możliwe, decyzje były podejmowane na podstawie pełnego obrazu sytuacji. Proces ten powinien opierać się na doświadczeniach, jakie zgromadzono po kryzysie uchodźczym z 2015 r. w związku z monitorowaniem sytuacji migracyjnej, w tym także wydawaniem sprawozdań ze zintegrowanej orientacji i analizy sytuacyjnej (ISAA) w ramach uruchomienia przez Radę zintegrowanych uzgodnień dotyczących reagowania na szczeblu politycznym w sytuacjach kryzysowych (IPCR).

(5)

Aby wzmocnić odporność Unii i państw członkowskich, wszystkie zainteresowane strony, w tym państwa członkowskie za pośrednictwem kanałów dwustronnych, powinny nadal aktywnie angażować się w zapobieganie konfliktom i ich rozwiązywanie, a także na bieżąco ostrzegać się wzajemnie o potencjalnych kryzysach, do jakich mogłoby dojść w państwach trzecich i które mogłyby doprowadzić do kryzysu migracyjnego w UE. Należy korzystać z wszelkich odpowiednich narzędzi UE zgodnie z ramami prawnymi, które ich dotyczą, oraz ich głównymi celami, aby wspierać kraje partnerskie w budowaniu zdolności i radzeniu sobie z takimi kryzysami, zanim ich skutki staną się odczuwalne w UE, a jednocześnie wzmocnić cele polityki migracyjnej.

(6)

Skuteczna reakcja operacyjna na kryzys migracyjny zależy od gotowości poszczególnych państw członkowskich i ich zdolności do rozmieszczenia niezbędnego sprzętu i zasobów, a także od skoordynowanych działań opierających się na istniejących strukturach unijnych. Ponadto konieczna jest szybka i skuteczna współpraca wszystkich właściwych podmiotów. Skuteczny mechanizm sprawnego zarządzania kryzysowego wykorzystuje zatem procedury współpracy, które ustanowiono wcześniej na wypadek sytuacji kryzysowych i w których wyraźnie określono role i obowiązki najważniejszych podmiotów na poziomie krajowym i unijnym.

(7)

Konieczny jest ustrukturyzowany mechanizm zarządzania migracją, obejmujący monitorowanie w czasie rzeczywistym, wczesne ostrzeganie oraz scentralizowaną, skoordynowaną reakcję UE w celu zmobilizowania potrzebnych struktur, narzędzi, zasobów ludzkich i finansowych we wszystkich instytucjach i agencjach UE oraz we współpracy z państwami członkowskimi.

(8)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1896 (1) w sprawie Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej stanowi, że Europejska Agencja Straży Granicznej i Przybrzeżnej (Frontex) oraz właściwe organy państw członkowskich ponoszą wspólną odpowiedzialność za wdrażanie europejskiego zintegrowanego zarządzania granicami. Rozporządzenia zawiera także wymóg dotyczący zapewnienia znajomości sytuacji i przewiduje zintegrowane planowanie na potrzeby europejskiego zintegrowanego zarządzania granicami, w tym planowanie awaryjne.

(9)

Plan gotowości do reagowania w obszarze migracji i na wypadek kryzysu migracyjnego powinien opierać się na takich zasadach przewodnich, jak: przewidywanie, solidarność i sprawiedliwy podział odpowiedzialności, koordynacja, reagowanie w odpowiednim czasie i elastyczny przydział zasobów.

(10)

Głównym celem planu gotowości do reagowania w obszarze migracji i na wypadek kryzysu migracyjnego jest zapewnienie, z jednej strony, znajomości sytuacji i lepszego przygotowania, a z drugiej strony, skutecznego zarządzania i reagowania w odpowiednim czasie.

(11)

Plan gotowości do reagowania w obszarze migracji i na wypadek kryzysu migracyjnego powinien zapewnić ramy operacyjne na użytek monitorowania i przewidywania przepływów migracyjnych i sytuacji migracyjnych, budowania odporności oraz organizowania skoordynowanych działań w reakcji na kryzys migracyjny. Cele te odzwierciedlają dwa kluczowe etapy przedstawione w planie gotowości do reagowania w obszarze migracji i na wypadek kryzysu migracyjnego: monitorowanie i gotowość, z jednej strony, oraz zarządzanie kryzysowe, z drugiej strony.

(12)

Na użytek planu gotowości do reagowania w obszarze migracji i na wypadek kryzysu migracyjnego kryzys migracyjny należy zdefiniować jako każdą sytuację lub zmianę zachodzącą w UE lub w państwie trzecim, która wywiera wpływ na system azylowy, migracyjny lub system zarządzania granicami państwa członkowskiego i powoduje znacznie obciążenie takiego systemu albo która może taki wpływ wywołać lub spowodować takie obciążenie. Obejmuje to, ale nie ogranicza się do okoliczności określonych w art. 1 ust. 2 wniosku dotyczącego rozporządzenia w sprawie reagowania na sytuacje kryzysowe i spowodowane działaniem siły wyższej w dziedzinie migracji i azylu lub okoliczności określonych w art. 2 lit. w) wniosku dotyczącego rozporządzenia w sprawie zarządzania azylem i migracją.

(13)

Plan gotowości do reagowania w obszarze migracji i na wypadek kryzysu migracyjnego jest spójny z ustanowionymi unijnymi mechanizmami zarządzania kryzysowego, w szczególności z Unijnym Mechanizmem Ochrony Ludności obejmującym Centrum Koordynacji Reagowania Kryzysowego (ERCC), przyjętymi przez Radę zintegrowanymi uzgodnieniami dotyczącymi reagowania na szczeblu politycznym w sytuacjach kryzysowych (IPCR), systemem ARGUS stworzonym przez Komisję i mechanizmem reagowania kryzysowego ESDZ, które mogą być uruchamiane równolegle lub po uruchomieniu planu gotowości do działań w związku z migracją i na wypadek kryzysu migracyjnego, a także uzupełnia te mechanizmy. Plan gotowości do reagowania w obszarze migracji i na wypadek kryzysu migracyjnego ma wspierać współdziałanie i współpracę tych ogólnych mechanizmów kryzysowych poprzez zapewnienie im aktualnych informacji na temat sytuacji kryzysowej.

(14)

Chociaż plan gotowości do reagowania w obszarze migracji i na wypadek kryzysu migracyjnego opiera się na odpowiednich obowiązujących przepisach, ma on również wspierać wdrażanie nowych instrumentów zaproponowanych przez Komisję, w tym rozporządzenia w sprawie zarządzania azylem i migracją oraz rozporządzenia w sprawie reagowania na sytuacje kryzysowe i spowodowane działaniem siły wyższej w dziedzinie migracji i azylu.

(15)

Na etapie monitorowania i gotowości plan gotowości do reagowania w obszarze migracji i na wypadek kryzysu migracyjnego powinien przewidywać szereg kroków, które zagwarantują regularne zapewnianie znajomości sytuacji oraz wczesne ostrzeganie/prognozowanie, jak również pomoc w przygotowaniu rocznego sprawozdania z zarządzania migracją sporządzanego przez Komisję zgodnie z art. 6 wniosku dotyczącego rozporządzenia w sprawie zarządzania azylem i migracją. Znajomość sytuacji, jaką zapewnia się w ramach planu gotowości do reagowania w obszarze migracji i na wypadek kryzysu migracyjnego, może m.in. umożliwić prezydencji Rady deeskalację uruchomionych uzgodnień IPCR w związku z kryzysem migracyjnym. Na etapie zarządzania kryzysowego plan gotowości do reagowania w obszarze migracji i na wypadek kryzysu migracyjnego powinien zapewniać wszystkim podmiotom dostęp do aktualnych, kompleksowych informacji na temat sytuacji migracyjnej, co umożliwi im podejmowanie decyzji w odpowiednim czasie oraz zapewni właściwe monitorowanie i koordynowanie wdrażania tych decyzji.

(16)

W celu urzeczywistnienia planu gotowości do reagowania w obszarze migracji i na wypadek kryzysu migracyjnego państwa członkowskie, Rada, Komisja, Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ), Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu (EASO), Europejska Agencja Straży Granicznej i Przybrzeżnej (Frontex), europejska agencja ds. egzekwowania prawa (Europol), Europejska Agencja ds. Zarządzania Operacyjnego Wielkoskalowymi Systemami Informatycznymi w dziedzinie Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości (eu-LISA) oraz Agencja Praw Podstawowych (FRA) powinny współpracować jako unijna sieć ds. reagowania w obszarze migracji i na wypadek kryzysu migracyjnego ("sieć"). Głównym celem sieci powinno być zapewnienie odpowiedniej wymiany informacji istotnych z punktu widzenia obu etapów przewidzianych w planie gotowości do reagowania w obszarze migracji i na wypadek kryzysu migracyjnego.

(17)

Sieć ta powinna wspierać monitorowanie i przewidywanie przepływów migracyjnych, zwiększać odporność i usprawniać koordynację techniczną działań podejmowanych w odpowiedzi na kryzys, przy pełnym poszanowaniu obowiązujących przepisów oraz z wykorzystaniem istniejących narzędzi, a także stanowić uzupełnienie tych narzędzi.

(18)

Odpowiednie państwa trzecie, które są krajami pochodzenia, tranzytu lub krajami docelowymi, powinny być również, w miarę możliwości, angażowane doraźnie w funkcjonowanie planu gotowości do reagowania w obszarze migracji i na wypadek kryzysu migracyjnego. Zaangażowanie to powinno przyczynić się do sprawnej wymiany informacji, jak również działań służących zapewnianiu odpowiedniej znajomości sytuacji w zakresie migracji w tych krajach oraz ich działań w związku z potencjalnymi kryzysami,

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

(i)

przewidywanie: sytuację migracyjną należy regularnie monitorować, a decyzje podejmować na podstawie pełnego i skoordynowanego obrazu sytuacji, przede wszystkim z myślą o zapobieganiu;

(ii)

koordynacja: w odpowiedzi na kryzys należy wykorzystywać środki dostępne w ramach wszystkich odpowiednich obszarów polityki wewnętrznej i zewnętrznej; środki te powinny być stosowane wszystkie zaangażowane podmioty w ramach skoordynowanego i kompleksowego podejścia;

(iii)

reagowanie w odpowiednim czasie: środki należy wprowadzać, jak tylko staną się potrzebne, aby zapobiec eskalacji sytuacji;

(iv)

elastyczny przydział zasobów: zasoby powinny być uruchamiane szybko dzięki pełnemu wykorzystaniu przez odpowiednie podmioty elastyczności dozwolonej w ramach różnych instrumentów finansowania;

(v)

solidarność i sprawiedliwy podział odpowiedzialności zgodnie z art. 5 wniosku dotyczącego rozporządzenia w sprawie zarządzania azylem i migracją.

-

państwa członkowskie, w tym ich urzędnicy łącznikowi,

-

Rada,

-

Komisja Europejska, w tym pracownicy oddelegowani do pracy w terenie i w delegaturach Unii oraz europejscy urzędnicy łącznikowi ds. migracji,

-

Europejska Służba Działań Zewnętrznych, w tym delegatury Unii, odpowiednie misje i operacje w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony,

-

agencje UE (EASO, Frontex, Europol, eu-LISA i FRA), w tym ich urzędnicy łącznikowi.

-

dzielenie się znajomością sytuacji i wczesne ostrzeganie/prognozowanie. Wystarczająco wczesne i kompleksowe zrozumienie wydarzeń i nowych tendencji przez wszystkie odpowiednie zainteresowane strony powinno umożliwić monitorowanie sytuacji i, w razie potrzeby, dobre przygotowanie do skoordynowanej reakcji. Należy odpowiednio wcześnie przewidywać występowanie nowych problematycznych i krytycznych sytuacji. Wszystkie podmioty powinny przekazywać informacje i dowody do systemu wczesnego ostrzegania/prognozowania, który ma zostać opracowany na szczeblu UE. Wysiłki na rzecz opracowania takiego systemu powinna koordynować Komisja w oparciu o obecnie dostępne i ewentualne przyszłe instrumenty,

-

wspieranie rozwoju odporności. Wspólne zrozumienie sytuacji, czynników ją wywołujących i prognozy powinno pomóc państwom członkowskim skoncentrować wysiłki na budowaniu wewnętrznych zdolności w przypadku wystąpienia nowego kryzysu migracyjnego.

1.

2.

3.

4.

5.

W przypadku gdy państwo członkowskie złożyło uzasadniony wniosek zgodnie z art. 2 ust. 1 lub art. 6 ust. 1 wniosku dotyczącego rozporządzenia w sprawie reagowania na sytuacje kryzysowe i spowodowane działaniem siły wyższej w dziedzinie migracji i azylu, informacje zgromadzone za pośrednictwem sieci mogą być wykorzystane do analizy i działań Komisji przewidzianych w art. 2 i 6 tego wniosku.

W przypadku gdy Komisja przeprowadza ocenę sytuacji migracyjnej w państwie członkowskim zgodnie z art. 47 wniosku dotyczącego rozporządzenia w sprawie zarządzania azylem i migracją, informacje zgromadzone za pośrednictwem sieci mogą być wykorzystane do sprawozdania Komisji w sprawie presji migracyjnej, o którym mowa w art. 48 tego wniosku.

Jeśli chodzi o pomoc w zakresie ochrony ludności, koordynację między państwami członkowskimi należy zapewnić za pośrednictwem Centrum Koordynacji Reagowania Kryzysowego.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

-

Oprócz bieżącej współpracy z partnerami trzecimi Komisja, we współpracy z ESDZ, delegaturami UE i państwami członkowskimi, koordynuje działania z głównymi państwami trzecimi będącymi państwami tranzytu, pochodzenia lub docelowymi, przy zwróceniu szczególnej uwagi na państwa sąsiadujące z UE, aby wspierać je w dalszym zwiększaniu zdolności przyjmowania i lepszym zarządzaniu przepływami migracyjnymi, w szczególności w ochronie granic i zwalczaniu przemytu migrantów oraz zacieśnianiu współpracy w zakresie powrotów.

-

We współpracy z państwami członkowskimi i ESDZ Komisja organizuje dodatkowe bezpieczne korytarze i programy przesiedleń w odpowiednich państwach trzecich będących państwami pochodzenia, tranzytu lub docelowymi.

-

Komisja współpracuje z głównymi organizacjami międzynarodowymi (zwłaszcza Biurem UNHCR i IOM) i kluczowymi organizacjami pozarządowymi oraz zapewnia synergię między nimi, aby zapewnić odpowiednie uzupełniające rozmieszczenie środków w odpowiednich państwach pochodzenia, tranzytu lub docelowych.

-

Na podstawie stwierdzonych potrzeb Komisja dokonuje przeglądu i uruchamia dostępne finansowanie w ramach wszystkich odpowiednich (wewnętrznych i zewnętrznych) instrumentów finansowania, w tym w stosownych przypadkach ich komponentów dotyczących wsparcia w sytuacjach nadzwyczajnych, zgodnie z ich ramami prawnymi i celami. Zasadnicze znaczenie dla radzenia sobie z przedłużającą się presją migracyjną ma wspólne planowanie obejmujące większą liczbę instrumentów.

-

W wyjątkowych okolicznościach, jeżeli powyższe finansowanie okaże się niewystarczające, Komisja zbada dostępność dodatkowych zasobów, jakie należy uruchomić zgodnie z przepisami regulującymi WRF.

-

We współpracy z państwami członkowskimi Komisja rozważa wspólne wykorzystanie środków z budżetu UE i budżetów krajowych, w oczekiwaniu na decyzję w sprawie kontynuacji środków w okresie obowiązywania następnych WRF.

-

W stosownych przypadkach i w miarę możliwości Komisja, w związku z istniejącymi ustaleniami państw członkowskich, organizuje wzmocniony mechanizm monitorowania w państwach trzecich, przy wykorzystaniu również wideokonferencji poświęconych poszczególnym szlakom migracyjnym, jeżeli zostanie on ustanowiony w ramach planu gotowości do reagowania w obszarze migracji i na wypadek kryzysu migracyjnego oraz przy rozmieszczeniu lub aktywowaniu urzędników łącznikowych w głównych państwach trzecich będących państwami tranzytu, pochodzenia lub docelowymi.

-

W przypadku gdy UE i państwo trzecie zawarły umowę o statusie, Frontex rozmieszcza zespoły zarządzania granicami, aby wspierać odpowiednie organy tego państwa trzeciego w kontrolowaniu jego granic.

-

W przypadku wystąpienia poważnej sytuacji lub sytuacji nadzwyczajnej dotyczącej zewnętrznego wymiaru migracji lub związanej z tym wymiarem, ESDZ uruchamia swój mechanizm reagowania kryzysowego z wykorzystaniem poszczególnych elementów mechanizmu reagowania kryzysowego, stosownie do przypadku: posiedzenia kryzysowego, komórki kryzysowej; platformy kryzysowej oraz grupy zadaniowej.

-

Delegatury ESDZ, w ścisłej współpracy z Komisją, pełnią swoje odpowiednie funkcje zarówno w okresie przed kryzysem, w jego trakcie, jak i po zakończeniu, w tym przez zapewnianie znajomości sytuacji, ale również przez zapewnianie dyplomatycznej, politycznej i operacyjnej reakcji UE.

-

ESDZ mobilizuje funkcje misji biura Zintegrowanego Podejścia ds. Bezpieczeństwa i Pokoju, Komórki Planowania i Prowadzenia Operacji Cywilnych, Komórki Planowania i Prowadzenia Operacji Wojskowych oraz biura wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony w celu dokonywania aktualizacji, w zależności od tego, która platforma koordynacyjna jest właściwa jako część funkcji znajomości sytuacji i gotowości (odporności).

-

Krajowe planowanie awaryjne/środki awaryjne dotyczące zarządzania granicami, przyjmowania i azylu są uruchamiane w państwach członkowskich na granicach zewnętrznych UE.

-

Państwa członkowskie przekazują informacje na temat sytuacji operacyjnej, luk i potrzeb na granicach zewnętrznych UE.

-

Unijny Mechanizm Ochrony Ludności może zostać uruchomiony na wniosek państwa członkowskiego na granicy zewnętrznej UE w celu udzielenia niezbędnej pomocy.

-

We współpracy z Komisją i agencjami UE zostaje wzmocniona ochrona granic, aby objąć jej zasięgiem najbardziej dotknięte obszary.

-

Na wniosek państw członkowskich Frontex udziela wsparcia w celu wzmocnienia istniejących wspólnych operacji lub uruchomienia na granicy szybkiej interwencji Frontex.

-

W koordynacji z państwami członkowskimi EASO rozmieszcza odpowiedni personel i sprzęt do pomocy w zakresie przyjmowania i azylu.

-

W koordynacji z państwami członkowskimi Europol rozmieszcza personel/sprzęt/urzędników łącznikowych do przeprowadzania kontroli bezpieczeństwa przybywających migrantów.

-

W koordynacji z państwami członkowskimi Frontex wspiera działania w zakresie powrotów przez rozmieszczanie specjalistów ds. powrotów oraz organizowanie i koordynowanie operacji powrotowych za pomocą lotów czarterowych i regularnych, obejmujących eskorty powrotów i obserwatorów powrotów.

-

W państwach członkowskich na granicach zewnętrznych UE Komisja ustanawia regionalne grupy zadaniowe Unii Europejskiej (EURTF) jako strukturę ramową mającą ułatwiać wymianę informacji i usprawniać koordynację między wszystkimi zainteresowanymi stronami.

-

W miejscach znajdujących się pod wysoką presją tworzone są punkty szybkiej rejestracji migrantów ("hotspot") i ośrodki recepcyjne, do których właściwe organy krajowe kierują pracowników, i które agencje UE wspierają przez udostępnienie niezbędnych systemów informacyjnych dotyczących migracji i bezpieczeństwa.

-

Komisja rozmieszcza personel w państwach członkowskich na granicach zewnętrznych UE, aby pomóc w koordynowaniu działań podejmowanych w ramach reagowania.

-

Komisja, w koordynacji z państwami członkowskimi, uzgadnia na potrzeby komunikacji publicznej kluczowe przekazy dotyczące sytuacji kryzysowych przy wykorzystaniu najskuteczniejsze narzędzia komunikacji, w tym platformy IPCR, w celu rozpowszechniania tych komunikatów i zwalczania dezinformacji.

-

We współpracy z państwami członkowskimi Komisja współdziała w poszczególnych przypadkach z głównymi organizacjami międzynarodowymi (zwłaszcza z Biurem UNHCR i IOM) oraz z kluczowymi organizacjami pozarządowymi w celu odpowiedniego uzupełniającego rozmieszczenia środków w państwach członkowskich na granicach zewnętrznych UE.

-

Komisja udostępnia projekty dotyczące wspomaganych dobrowolnych powrotów i środków reintegracyjnych do wykorzystania przez państwa członkowskie.

-

Na podstawie oceny potrzeb państw członkowskich Komisja dokonuje przeglądu i uruchamia dostępne finansowanie w ramach wszystkich odpowiednich (wewnętrznych i zewnętrznych) instrumentów finansowania, w tym w stosownych przypadkach ich komponentów dotyczących wsparcia w sytuacjach nadzwyczajnych.

-

W wyjątkowych okolicznościach, jeżeli powyższe finansowanie okaże się niewystarczające, Komisja zbada dostępność dodatkowych zasobów, jakie należy uruchomić zgodnie z przepisami regulującymi WRF.

-

We współpracy z państwami członkowskimi Komisja rozważa wspólne wykorzystanie środków z budżetu UE i budżetów krajowych w oczekiwaniu na decyzję w sprawie kontynuacji środków w okresie obowiązywania następnych WRF.

-

Państwa członkowskie, które nie znajdują się pod presją, mogą oferować państwom członkowskim na granicach zewnętrznych UE pomoc w postaci sprzętu, materiałów, personelu, rozmieszczenia wyspecjalizowanego personelu i dobrowolnej relokacji migrantów oraz wkładu personelu w operacje agencji UE.

-

Państwa członkowskie, które nie znajdują się pod presją, mogą wnosić wkład finansowy na potrzeby wszelkich dodatkowych rozwiązań finansowych niezbędnych do wdrożenia środków nadzwyczajnych.

-

W innych państwach członkowskich znajdujących się pod presją uruchamia się krajowe planowanie awaryjne/środki awaryjne dotyczące przyjmowania i azylu.

-

Inne państwa członkowskie znajdujące się pod presją dostarczają informacje na temat sytuacji operacyjnej, luk i potrzeb.

-

Unijny Mechanizm Ochrony Ludności jest uruchamiany na wniosek państwa członkowskiego znajdującego się pod presją w celu zapewnienia niezbędnej pomocy.

-

W innych państwach członkowskich znajdujących się pod presją Komisja ustanawia regionalne grupy zadaniowe Unii Europejskiej (EURTF) jako strukturę ramową mające ułatwiać wymianę informacji i usprawniać koordynację między wszystkimi zainteresowanymi stronami.

-

W koordynacji z państwami członkowskimi Frontex wspiera działania w zakresie powrotów przez rozmieszczanie specjalistów ds. powrotów oraz organizowanie i koordynowanie operacji powrotowych za pomocą lotów czarterowych i regularnych, obejmujących eskorty powrotów i obserwatorów powrotów.

-

W koordynacji z państwami członkowskimi EASO rozmieszcza odpowiedni personel i sprzęt do pomocy w zakresie przyjmowania i azylu.

-

Europol rozmieszcza personel/sprzęt/urzędników łącznikowych do przeprowadzania kontroli bezpieczeństwa przybywających migrantów.

-

Komisja rozmieszcza personel w państwach członkowskich znajdujących się pod presją, aby pomóc w koordynowaniu działań podejmowanych w ramach reagowania.

-

Komisja, w koordynacji z państwami członkowskimi, uzgadnia na potrzeby komunikacji publicznej kluczowe przekazy dotyczące sytuacji kryzysowych przy wykorzystaniu najskuteczniejsze narzędzia komunikacji, w tym platformy IPCR, w celu rozpowszechniania tych komunikatów i zwalczania dezinformacji.

-

We współpracy z państwami członkowskimi Komisja współdziała z głównymi organizacjami międzynarodowymi (zwłaszcza z Biurem UNHCR i IOM) oraz z kluczowymi organizacjami pozarządowymi w celu odpowiedniego uzupełniającego rozmieszczenia środków w państwach członkowskich znajdujących się pod presją.

-

Komisja udostępnia projekty dotyczące wspomaganych dobrowolnych powrotów i środków reintegracyjnych do wykorzystania przez inne państwa członkowskie znajdujące się pod presją.

-

Na podstawie oceny potrzeb państw członkowskich Komisja dokonuje przeglądu i uruchamia dostępne finansowanie w ramach wszystkich odpowiednich (wewnętrznych i zewnętrznych) instrumentów finansowania, w tym w stosownych przypadkach ich komponentów dotyczących wsparcia w sytuacjach nadzwyczajnych.

-

W wyjątkowych okolicznościach, jeżeli powyższe finansowanie okaże się niewystarczające, Komisja zbada dostępność dodatkowych zasobów, jakie należy uruchomić zgodnie z przepisami regulującymi WRF.

-

We współpracy z państwami członkowskimi Komisja rozważa wspólne wykorzystanie środków z budżetu UE i budżetów krajowych w oczekiwaniu na decyzję w sprawie kontynuacji środków w okresie obowiązywania następnych WRF.

-

Państwa członkowskie, które nie znajdują się pod presją, mogą oferować państwom członkowskim znajdującym się pod presją pomoc w postaci sprzętu, materiałów, personelu, rozmieszczenia wyspecjalizowanego personelu i dobrowolnej relokacji migrantów oraz wkładu personelu w operacje agencji UE.

-

Państwa członkowskie, które nie znajdują się pod presją, mogą wnosić wkład finansowy na potrzeby wszelkich dodatkowych rozwiązań finansowych niezbędnych do wdrożenia środków nadzwyczajnych.