RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 122,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Zgodnie z art. 122 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) Rada, na wniosek Komisji, może postanowić, w duchu solidarności między państwami członkowskimi, o środkach, które pozwolą zaradzić sytuacji społeczno-gospodarczej, jaka wystąpiła w związku z pandemią COVID-19.

(2) Art. 122 ust. 2 TFUE przewiduje, że Rada może przyznać pomoc finansową Unii państwu członkowskiemu, które ma trudności lub jest istotnie zagrożone poważnymi trudnościami z racji zdarzeń nadzwyczajnych pozostających poza jego kontrolą.

(3) Koronawirus zespołu ostrej niewydolności oddechowej 2 (SARS-CoV-2), który powoduje chorobę koronawirusową nazwaną przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) COVID-19, to nowy szczep koronawirusa, który nie został wcześniej stwierdzony u człowieka. Globalna epidemia tej choroby szybko postępuje i została uznana przez WHO za pandemię. Od początku wybuchu pandemii COVID-19 w Unii do dnia 30 marca 2020 r. państwa członkowskie zgłosiły 334 396 przypadków zakażenia oraz 22 209 zgonów.

(4) Państwa członkowskie wdrożyły nadzwyczajne środki, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się pandemii COVID-19 oraz ograniczyć jej skutki. Prawdopodobieństwo dalszych zakażeń COVID-19 w Unii uznaje się za wysokie. Oprócz skutków dla zdrowia publicznego, w tym dużej liczby zgonów, pandemia COVID-19 miała rozległy niszczący wpływ na systemy gospodarcze państw członkowskich, wywołała zakłócenia społeczne i doprowadziła do zwiększenia wydatków publicznych w coraz większej liczbie państw członkowskich.

(5) Ta wyjątkowa sytuacja, która pozostaje poza kontrolą państw członkowskich i która wyłączyła znaczną część ludności z aktywności zawodowej, doprowadziła do nagłego i znacznego wzrostu wydatków publicznych państw członkowskich na mechanizmy zmniejszonego wymiaru czasu pracy dla pracowników i podobne środki, w szczególności dla osób samozatrudnionych, a także wydatków na niektóre środki ochrony zdrowia, w szczególności w miejscu pracy. Aby utrzymać zdecydowane ukierunkowanie instrumentu przewidzianego w niniejszym rozporządzeniu, a przez to jego skuteczność, środki ochrony zdrowia dla celów tego instrumentu mogą obejmować środki służące ograniczeniu ryzyka zawodowego oraz zapewnieniu w miejscu pracy ochrony pracownikom i osobom samozatrudnionym, a w stosownych przypadkach niektóre inne środki ochrony zdrowia. Konieczne jest wsparcie wysiłków państw członkowskich podejmowanych, aby sprostać nagłemu i znacznemu wzrostowi wydatków publicznych, do czasu opanowania pandemii COVID-19 oraz ograniczenia jej wpływu na ludność aktywną zawodowo.

(6) Stworzenie europejskiego instrumentu tymczasowego wsparcia w celu zmniejszenia zagrożeń związanych z bezrobociem w sytuacji nadzwyczajnej (SURE), jaka wystąpiła w związku z pandemią COVID-19 (zwanego dalej „instrumentem”) powinno umożliwić Unii skoordynowaną, szybką i skuteczną reakcję na kryzys na rynku pracy, w duchu solidarności między państwami członkowskimi, co pozwoliłoby ograniczyć niekorzystny wpływ na zatrudnienie, jaki pandemia wywiera na osoby fizyczne i najbardziej dotknięte sektory gospodarki, oraz złagodzić bezpośrednie skutki tej wyjątkowej sytuacji dla wydatków publicznych państw członkowskich.

(7) Art. 220 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 (¹) przewiduje, że pomoc finansowa Unii dla państw członkowskich może przyjmować formę pożyczki. Takie pożyczki powinny być przyznawane państwom członkowskim, w których wybuch pandemii COVID-19 doprowadził do nagłego i znacznego wzrostu – od dnia 1 lutego 2020 r. – faktycznych i ewentualnie również planowanych wydatków publicznych w związku ze środkami krajowymi. Data ta zapewnia równe traktowanie wszystkich państw członkowskich i umożliwia także objęcie instrumentem wzrostu ich faktycznych i ewentualnie również planowanych wydatków związanych ze skutkami pandemii dla rynków pracy państw członkowskich, niezależnie od tego, kiedy w danym państwie członkowskim wybuchła pandemia COVID-19. Środki krajowe, które w założeniu mają być zgodne ze stosownymi zasadami określonymi w prawach podstawowych, powinny być bezpośrednio związane z tworzeniem lub rozszerzaniem mechanizmów zmniejszonego wymiaru czasu pracy oraz podobnymi środkami, w tym środkami dla osób samozatrudnionych, a także z niektórymi środkami ochrony zdrowia. Mechanizmy zmniejszonego wymiaru czasu pracy to programy publiczne, które w pewnych okolicznościach umożliwiają przedsiębiorstwom mającym trudności gospodarcze czasowe skrócenie czasu pracy ich pracowników, którzy otrzymują publiczne wsparcie dochodu w odniesieniu do nieprzepracowanych godzin.

Podobne mechanizmy istnieją w celu zastąpienia dochodów osób samozatrudnionych. Państwo członkowskie występujące o pomoc finansową powinno przedstawić dowody potwierdzające nagły i znaczny wzrost faktycznych i ewentualnie również planowanych wydatków publicznych na mechanizmy zmniejszonego wymiaru czasu pracy lub na podobne środki. Jeżeli pomoc finansowa jest przyznawana na środki ochrony zdrowia, państwo członkowskie występujące o nią powinno także przedstawić dowody potwierdzające faktyczne lub planowane wydatki związane z odnośnymi środkami ochrony zdrowia.

(8) Aby zapewnić państwom członkowskim dotkniętym pandemią wystarczające środki finansowe na dogodnych warunkach, aby umożliwić im zminimalizowanie wpływu pandemii COVID-19 na rynek pracy, unijne operacje zaciągania i udzielania pożyczek w ramach instrumentu powinny mieć wystarczająco dużą skalę. Pomoc finansowa udzielana przez Unię w formie pożyczek powinna być więc finansowana na międzynarodowych rynkach kapitałowych.

(9) Wybuch pandemii COVID-19 miał rozległy niszczący wpływ na systemy gospodarcze każdego z państw członkowskich. W związku z tym wymaga wniesienia przez państwa członkowskie zbiorowych wkładów w formie gwarancji na pożyczki z budżetu Unii. Takie gwarancje są konieczne, aby umożliwić Unii udzielenie pożyczek w wystarczającej wysokości państwom członkowskim w celu wsparcia polityk dotyczących rynków pracy, które są najbardziej obciążone. W celu zapewnienia, aby zobowiązania warunkowe wynikające z takich pożyczek były zgodne z mającymi zastosowanie wieloletnimi ramami finansowymi (WRF) i pułapami zasobów własnych, gwarancje udzielane przez państwa członkowskie powinny być nieodwołalne, bezwarunkowe i uruchamiane na żądanie, a odporność systemu powinny też zwiększyć dodatkowe zabezpieczenia. Zgodnie z uzupełniającą rolą takich gwarancji oraz bez uszczerbku dla faktu, że są one nieodwołalne, bezwarunkowe i uruchamiane na żądanie, oczekuje się, że Komisja przed wezwaniem do uruchomienia gwarancji przez państwa członkowskie skorzysta z marginesu dostępnego w ramach pułapu zasobów własnych dla środków na płatności w zakresie, w jakim uzna to za zrównoważone, z uwzględnieniem między innymi zobowiązań warunkowych Unii ogółem, w tym w ramach instrumentu wsparcia bilansu płatniczego ustanowionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 332/2002 (²). W ramach danego wezwania do uruchomienia gwarancji Komisja powinna poinformować państwa członkowskie o zakresie, w jakim dostępny margines został wykorzystany. Potrzeba zapewnienia gwarancji przez państwa członkowskie może zostać ponownie rozważona, jeśli osiągnięte zostałoby porozumienie w sprawie zmienionego pułapu zasobów własnych.

(10) Dodatkowe zabezpieczenia, mające na celu zwiększenie odporności systemu, powinny obejmować zachowawcze zarządzanie finansami, maksymalne zaangażowanie roczne oraz wystarczającą dywersyfikację portfela pożyczek.

(11) Pożyczki udzielone w ramach instrumentu powinny stanowić pomoc finansową w rozumieniu art. 220 rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046. Zgodnie z art. 282 ust. 3 lit. g) tego rozporządzenia, art. 220 tego rozporządzenia będzie miał zastosowanie do pożyczek udzielonych w ramach instrumentu dopiero od dnia rozpoczęcia stosowania WRF na okres po 2020 r. Wymogi określone w art. 220 ust. 5 rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046 powinny jednak mieć zastosowanie do operacji zaciągania i udzielania pożyczek w ramach instrumentu od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(12) W celu zapewnienia, aby zobowiązania warunkowe wynikające z pożyczek udzielonych w ramach instrumentu były zgodne z mającymi zastosowanie WRF oraz pułapami zasobów własnych, należy ustanowić normy ostrożnościowe, w tym możliwość przeniesienia pożyczek zaciągniętych w imieniu Unii.

(13) Biorąc pod uwagę ich szczególne skutki finansowe, podejmowanie decyzji o udzieleniu pomocy finansowej na mocy niniejszego rozporządzenia wymaga korzystania z uprawnień wykonawczych, które należy powierzyć Radzie. Podejmując decyzję o kwocie pożyczki, Rada, na wniosek Komisji, powinna rozważyć istniejące i przewidywane potrzeby państwa członkowskiego występującego o pożyczkę, a także wnioski o pomoc finansową na mocy niniejszego rozporządzenia, które już przedłożyły lub planują przedłożyć pozostałe państwa członkowskie, z uwzględnieniem zasad równego traktowania, solidarności, proporcjonalności i przejrzystości oraz w sposób zapewniający pełne poszanowanie kompetencji państw członkowskich.

(14) Art. 143 ust. 1 Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (³) (zwanej dalej „umową o wystąpieniu”) ogranicza odpowiedzialność Zjednoczonego Królestwa za przypadającą na nie część finansowych zobowiązań warunkowych Unii do tych finansowych zobowiązań warunkowych Unii, które wynikają z operacji finansowych podjętych przez Unię przed dniem wejścia w życie umowy o wystąpieniu. Wszelkie finansowe zobowiązania warunkowe Unii wynikające z pomocy finansowej na mocy niniejszego rozporządzenia byłyby późniejsze niż data wejścia w życie umowy o wystąpieniu. Zjednoczone Królestwo nie powinno więc uczestniczyć w pomocy finansowej na mocy niniejszego rozporządzenia.

(15) Ponieważ instrument ma charakter tymczasowy, aby móc odpowiedzieć na pandemię COVID-19, Komisja powinna co sześć miesięcy dokonywać oceny, czy nadal występują wyjątkowe okoliczności powodujące poważne zakłócenia gospodarcze w państwach członkowskich, oraz przekazywać Radzie stosowne informacje. Zgodnie z podstawą prawną niniejszego rozporządzenia, gdy skończy się nadzwyczajna sytuacja spowodowana pandemią COVID-19, nie należy udostępniać żadnej pomocy finansowej na mocy niniejszego rozporządzenia. W tym celu należy ograniczyć czas dostępności instrumentu. Rada powinna być uprawniona do przedłużenia, na wniosek Komisji, okresu dostępności instrumentu, jeśli nadal występują zdarzenia nadzwyczajne, które uzasadniają obowiązywanie niniejszego rozporządzenia.

(16) Europejski Bank Centralny wydał swoją opinię w dniu 8 maja 2020 r.

(17) Ze względu na skutki pandemii COVID-19 oraz konieczność zapewnienia szybkiej reakcji na jej skutki, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot i zakres stosowania

1. Aby uwzględnić wpływ pandemii COVID-19 oraz odpowiedzieć na jej konsekwencje społeczno-ekonomiczne, niniejsze rozporządzenie ustanawia europejski instrument tymczasowego wsparcia w celu zmniejszenia zagrożeń związanych z bezrobociem w sytuacji nadzwyczajnej (SURE) (zwany dalej „instrumentem”).

2. Niniejsze rozporządzenie określa warunki i procedury umożliwiające Unii udzielanie pomocy finansowej państwu członkowskiemu, które w wyniku pandemii COVID-19 doświadcza poważnych zakłóceń gospodarczych lub jest nimi istotnie zagrożone, w celu finansowania przede wszystkim mechanizmów zmniejszonego wymiaru czasu pracy lub podobnych środków służących ochronie pracowników i osób samozatrudnionych, a tym samym zmniejszeniu skali bezrobocia i utraty dochodów, a także w celu finansowania niektórych środków ochrony zdrowia, w szczególności w miejscu pracy.

Artykuł 2

Uzupełniający charakter instrumentu

Instrument stanowi uzupełnienie środków krajowych stosowanych przez państwa członkowskie, które ucierpiały wskutek pandemii, zapewniając tym państwom członkowskim pomoc finansową w celu uporania się z nagłym i znacznym wzrostem faktycznych i ewentualnie również planowanych wydatków publicznych służących złagodzeniu bezpośrednich skutków gospodarczych, społecznych i zdrowotnych zdarzenia nadzwyczajnego wywołanego pandemią COVID-19.

Artykuł 3

Warunki stosowania instrumentu

1. Państwo członkowskie może zwrócić się z wnioskiem o pomoc finansową Unii w ramach instrumentu (zwaną dalej „pomocą finansową”) w przypadku gdy jego faktyczne i ewentualnie również planowane wydatki publiczne uległy nagłemu i znacznemu wzrostowi od dnia 1 lutego 2020 r. w związku ze środkami krajowymi bezpośrednio dotyczącymi mechanizmów zmniejszonego wymiaru czasu pracy i podobnych środków, przyjętymi w celu sprostania skutkom społeczno-gospodarczym zdarzenia nadzwyczajnego wywołanego pandemią COVID-19.

2. Państwa członkowskie korzystające z pomocy finansowej wykorzystują ją przede wszystkim do wsparcia swoich mechanizmów krajowych na rzecz zmniejszonego wymiaru czasu pracy lub podobnych środków, a w stosownych przypadkach – do wsparcia odpowiednich środków ochrony zdrowia.

Artykuł 4

Forma pomocy finansowej

Pomoc finansowa ma formę pożyczki udzielanej państwu członkowskiemu przez Unię. W tym celu, zgodnie z decyzją wykonawczą Rady przyjętą na podstawie art. 6 ust. 1, upoważnia się Komisję do zaciągania pożyczek w imieniu Unii na rynkach kapitałowych lub od instytucji finansowych w czasie najbardziej sprzyjającym optymalizacji kosztów finansowania i zachowaniu jej reputacji jako emitenta Unii na rynkach.

Artykuł 5

Maksymalna kwota pomocy finansowej

Maksymalna kwota pomocy finansowej nie może przekraczać 100 000 000 000 EUR dla wszystkich państw członkowskich.

Artykuł 6

Procedura ubiegania się o pomoc finansową

1. Pomoc finansową udostępnia się w drodze decyzji wykonawczej Rady przyjmowanej na podstawie wniosku Komisji.

2. Przed przedłożeniem wniosku Radzie Komisja bez zbędnej zwłoki konsultuje się z zainteresowanym państwem członkowskim w celu zweryfikowania nagłego i znacznego wzrostu faktycznych i ewentualnie również planowanych publicznych wydatków związanych bezpośrednio z mechanizmami zmniejszonego wymiaru czasu pracy i podobnymi środkami, a także, w stosownych przypadkach – odpowiednimi środkami ochrony zdrowia, które to mechanizmy i środki są stosowane w państwie członkowskim wnioskującym o pomoc finansową w związku ze zdarzeniem nadzwyczajnym wywołanym pandemią COVID-19. W tym celu zainteresowane państwo członkowskie przedstawia Komisji odpowiednie dowody. Komisja weryfikuje ponadto spełnienie norm ostrożnościowych określonych w art. 9.

3. Decyzja wykonawcza Rady, o której mowa w ust. 1, określa:

a) kwotę pożyczki, jej maksymalny średni termin zapadalności, formułę ustalania ceny, maksymalną liczbę transz, okres dostępności, a także inne szczegółowe zasady niezbędne do przyznania pomocy finansowej;

b) ocenę spełniania przez państwo członkowskie warunków określonych w art. 3; oraz

c) opis krajowego mechanizmu lub krajowych mechanizmów zmniejszonego wymiaru czasu pracy lub podobnych środków, a także, w stosownych przypadkach, odpowiednich środków ochrony zdrowia, które to mechanizmy i środki mogą być finansowane.

4. Przyjmując decyzję wykonawczą, o której mowa w ust. 1, Rada rozważa istniejące i przewidywane potrzeby państwa członkowskiego, które występuje o pożyczkę, a także już przedłożone lub planowane wnioski pozostałych państw członkowskich o pomoc finansową na mocy niniejszego rozporządzenia, z uwzględnieniem zasad równego traktowania, solidarności, proporcjonalności i przejrzystości.

Artykuł 7

Wypłata pożyczki przyznanej w ramach instrumentu

Pożyczkę przyznaną w ramach instrumentu (zwaną dalej „pożyczką”) wypłaca się w transzach.

Artykuł 8

Operacje zaciągania i udzielania pożyczek

1. Operacje zaciągania i udzielania pożyczek w ramach instrumentu przeprowadza się w euro.

2. Cechy pożyczki określa się w umowie pożyczki między państwem członkowskim korzystającym z pomocy a Komisją (zwanej dalej „umową pożyczki”). Takie umowy muszą zawierać postanowienia określone w art. 220 ust. 5 rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046.

3. Na wniosek państwa członkowskiego korzystającego z pomocy oraz w przypadku gdy okoliczności pozwalają na poprawę stopy oprocentowania pożyczki, Komisja może refinansować całość lub część pierwotnej pożyczki lub zrestrukturyzować odnośne warunki finansowe.

4. Komitet Ekonomiczno-Finansowy informuje się na bieżąco o refinansowaniu lub restrukturyzacji, o których mowa w ust. 3.

Artykuł 9

Normy ostrożnościowe stosowane do portfela pożyczek

1. Udział pożyczek udzielonych trzem państwom członkowskim reprezentującym największy odsetek udzielonych pożyczek nie może przekraczać 60 procent maksymalnej kwoty, o której mowa w art. 5.

2. Kwoty należne od Unii w danym roku nie mogą przekraczać 10 procent maksymalnej kwoty, o której mowa w art. 5.

3. W razie potrzeby Komisja może dokonać przeniesienia powiązanych pożyczek zaciągniętych w imieniu Unii.

Artykuł 10

Zarządzanie pożyczkami

1. Komisja dokonuje z Europejskim Bankiem Centralnym niezbędnych ustaleń w zakresie zarządzania pożyczkami.

2. Do celów zarządzania środkami otrzymanymi w ramach pomocy finansowej państwo członkowskie korzystające z pomocy otwiera specjalny rachunek prowadzony przez jego krajowy bank centralny. Przekazuje ono również kwotę główną wraz z odsetkami należnymi w ramach umowy pożyczki na rachunek prowadzony przez Europejski System Banków Centralnych na 20 dni roboczych systemu TARGET2 przed upływem odnośnego terminu wymagalności.

Artykuł 11

Wkłady do instrumentu w postaci gwarancji państw członkowskich

1. Państwa członkowskie mogą wnosić wkład do instrumentu poprzez ustanowienie kontrgwarancji w odniesieniu do ryzyka ponoszonego przez Unię.

2. Wkładów państw członkowskich udziela się w postaci nieodwołalnych, bezwarunkowych gwarancji uruchamianych na żądanie.

3. Komisja zawiera z państwem członkowskim wnoszącym wkład umowę w sprawie nieodwołalnej, bezwarunkowej gwarancji uruchamianej na żądanie, o której mowa w ust. 2. W takich umowach określa się warunki płatności.

4. Wysokość gwarancji, do których uruchomienia zostały wezwane państwa członkowskie, ustala się proporcjonalnie do względnego udziału poszczególnych państw członkowskich w dochodzie narodowym brutto Unii, o którym mowa w art. 12 ust. 1. W przypadku gdy państwo członkowskie nie wywiąże się, w całości lub w części, z uruchomienia gwarancji, do którego zostało wezwane, w określonym terminie, Komisja, aby pokryć część odpowiadającą temu państwu członkowskiemu, ma prawo wystąpić z dodatkowymi wezwaniami do uruchomienia gwarancji do pozostałych państw członkowskich. Takie wezwania muszą być proporcjonalne do względnego udziału każdego z pozostałych państw członkowskich w dochodzie narodowym brutto Unii, o którym mowa w art. 12 ust. 1, oraz dostosowane bez uwzględniania względnego udziału danego państwa członkowskiego. Państwo członkowskie, które nie wywiązało się z uruchomienia gwarancji, do której zostało wezwane, nadal pozostaje zobowiązane do jej wypłaty. Pozostałym państwom członkowskim wypłaca się zwrot dodatkowych wkładów z kwot odzyskanych przez Komisję od danego państwa członkowskiego. Gwarancja, do której uruchomienia zostało wezwane państwo członkowskie, w każdych okolicznościach jest ograniczona do ogólnej kwoty gwarancji zapewnionej przez to państwo członkowskie na mocy umowy, o której mowa w ust. 3.

5. Oczekuje się, że przed wezwaniem do uruchomienia gwarancji przez państwa członkowskie Komisja, według własnego uznania i na własną odpowiedzialność jako instytucja Unii, której powierzono wykonanie budżetu ogólnego Unii zgodnie z art. 317 TFUE, przeanalizuje możliwości wykorzystania marginesu dostępnego w ramach pułapu zasobów własnych dla środków na płatności w zakresie, w jakim uzna to za zrównoważone, z uwzględnieniem między innymi zobowiązań warunkowych Unii ogółem, w tym w ramach instrumentu wsparcia bilansu płatniczego ustanowionego rozporządzeniem (WE) nr 332/2002) i stabilności budżetu ogólnego Unii. Taka analiza nie może wpływać na nieodwołalny i bezwarunkowy charakter gwarancji oraz fakt, że są one uruchamiane na wezwanie, jak przewidziano w ust. 2. W ramach wezwania do uruchomienia gwarancji Komisja informuje państwa członkowskie o zakresie, w jakim dostępny margines został wykorzystany.

6. Kwoty wynikające z wezwań do uruchomienia gwarancji, o których mowa w ust. 2, stanowią zewnętrzne dochody przeznaczone na określony cel w odniesieniu do instrumentu zgodnie z art. 21 ust. 5 rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046.

Artykuł 12

Okres dostępności instrumentu

1. Instrument udostępnia się dopiero po wniesieniu do instrumentu przez wszystkie państwa członkowskie wkładów zgodnie z art. 11, w kwocie stanowiącej co najmniej 25 procent maksymalnej kwoty, o której mowa w art. 5, pod warunkiem że względne udziały wkładów poszczególnych państw członkowskich w całkowitej kwocie wkładów państw członkowskich odpowiadają względnym udziałom państw członkowskich w łącznym dochodzie narodowym brutto Unii, jak wynika z kolumny 1 w tabeli 3 w części A („Wprowadzenie i finansowanie budżetu ogólnego”) w części dotyczącej dochodów budżetu na rok 2020, zgodnie z budżetem ogólnym Unii na rok budżetowy 2020, przyjętym w dniu 27 listopada 2019 r. (⁴).

2. Komisja poinformuje Radę, gdy tylko instrument stanie się dostępny.

3. Okres dostępności instrumentu, w ramach którego może zostać przyjęta decyzja, o której mowa w art. 6 ust. 1, kończy się w dniu 31 grudnia 2022 r.

4. W przypadku gdy Komisja stwierdzi w sprawozdaniu, o którym mowa w art. 14, że nadal istnieją poważne zakłócenia gospodarcze spowodowane przez pandemię COVID-19 mające wpływ na finansowanie środków, o których mowa w art. 1, Rada, na wniosek Komisji, może postanowić o przedłużeniu okresu dostępności instrumentu, każdorazowo o dodatkowy okres sześciu miesięcy.

Artykuł 13

Kontrola i audyt

1. Umowa pożyczki musi zawierać niezbędne postanowienia dotyczące kontroli i audytu, wymagane na mocy art. 220 ust. 5 rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046.

2. W przypadku gdy podstawą wniosku o udzielenie pomocy finansowej złożonego zgodnie z art. 3 ust. 1, w całości lub części, są planowane wydatki publiczne, państwo członkowskie korzystające z pomocy przedstawia Komisji, co sześć miesięcy, informacje dotyczące realizacji takich planowanych wydatków publicznych.

Artykuł 14

Sprawozdawczość

1. W terminie sześciu miesięcy od dnia, w którym instrument stał się dostępny zgodnie z art. 12, a następnie co sześć miesięcy w kontekście art. 250 rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046 Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komitetowi Ekonomiczno-Finansowemu oraz Komitetowi ds. Zatrudnienia sprawozdanie dotyczące wykorzystania pomocy finansowej, w tym pozostających kwot należnych oraz mającego zastosowanie harmonogramu spłat w ramach instrumentu, a także dalszego występowania zdarzeń nadzwyczajnych uzasadniających stosowanie niniejszego rozporządzenia.

2. W stosownych przypadkach sprawozdaniu, o którym mowa w ust. 1, towarzyszy wniosek dotyczący decyzji wykonawczej Rady w sprawie przedłużenia okresu dostępności instrumentu.

Artykuł 15

Stosowanie

1. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do Zjednoczonego Królestwa ani w Zjednoczonym Królestwie.

2. Odniesień do „państw członkowskich” w niniejszym rozporządzeniu nie można rozumieć jako obejmujących Zjednoczone Królestwo.

Artykuł 16

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 19 maja 2020 r.