KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

Uwzględniając dyrektywę Rady 91/477/EWG z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (¹), w szczególności jej art. 4 ust. 2a,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W art. 4 ust. 1 dyrektywy 91/477/EWG zobowiązano państwa członkowskie do zapewnienia, aby broń palna i jej istotne komponenty, niezależnie od tego czy są częścią broni palnej, czy też są wprowadzane do obrotu oddzielnie, zostały opatrzone czytelnym, trwałym i niepowtarzalnym oznakowaniem. W art. 4 ust. 2 tej dyrektywy określono informacje, które muszą być umieszczone w oznakowaniu, aby zwiększyć identyfikowalność broni palnej i jej istotnych komponentów oraz ułatwić ich swobodny przepływ. W przypadku bardzo małych istotnych komponentów informacje, które muszą być umieszczone w oznakowaniu, ograniczają się do numeru seryjnego lub kodu alfanumerycznego lub cyfrowego. W art. 4 ust. 4 tej dyrektywy zobowiązano państwa członkowskie do prowadzenia systemu rejestracji danych oraz do zapisywania w nim wszystkich informacji koniecznych w celu śledzenia i identyfikacji broni palnej, w tym informacji o oznakowaniu stosowanym do broni palnej i jej istotnych komponentów oraz informacji na temat wszelkich przeróbek lub modyfikacji broni palnej powodujących zmianę jej kategorii lub podkategorii, takich jak informacje o podmiocie, który zastąpił lub zmienił istotny komponent.

(2) W przypadku transferu z zapasów rządowych do stałego użytku cywilnego oznakowanie musi również umożliwiać identyfikację podmiotu przekazującego. Jeżeli identyfikacja ta nie jest jeszcze umieszczona jako część istniejącego już oznakowania, musi ona zostać umieszczona, gdy następuje transfer do użytku cywilnego.

(3) Dyrektywa 91/477/EWG zobowiązuje również państwa członkowskie, by zapewniały oznakowanie każdego podstawowego opakowania pełnej amunicji w taki sposób, by wskazać nazwę wytwórcy, numer identyfikacyjny partii, kaliber i typ amunicji. Biorąc pod uwagę obecną praktykę rynkową w odniesieniu do opakowywania amunicji oraz obecny stan technologii, na tym etapie nie jest konieczne ustanowienie specyfikacji technicznych dotyczących tego oznakowania. Niniejsza dyrektywa powinna mieć zatem zastosowanie jedynie do oznakowania broni palnej i jej istotnych komponentów (w tym bardzo małych istotnych komponentów).

(4) Odpowiednia wielkość czcionki oznakowania mają podstawowe znaczenie dla osiągnięcia celu, jakim jest zwiększenie identyfikowalności broni palnej i jej istotnych komponentów. Specyfikacje techniczne powinny zatem określać minimalną wielkość czcionki oznakowania, których państwa członkowskie powinny być zobowiązane przestrzegać przy ustalaniu wielkości czcionki oznakowania w prawie krajowym.

(5) Mając na uwadze Międzynarodowy Standard Kontroli Broni Strzeleckiej Organizacji Narodów Zjednoczonych (ISACS) w sprawie oznakowania i prowadzenia dokumentacji, w przypadku szkieletów i komór zamkowych wykonanych z materiałów niemetalowych, które nie gwarantują czytelności lub trwałości oznakowania (na przykład szkieletów lub komór zamkowych wykonanych z określonych kategorii polimeru), należy ustanowić wymóg, aby ich oznakowanie zostało umieszczone na metalowej płytce na stałe osadzonej w materiale szkieletu lub komory zamkowej. Państwa członkowskie powinny mieć swobodę dopuszczania stosowania niektórych innych technik, takich jak głębokie grawerowanie laserowe, które zapewnia czytelność i trwałość oznakowania szkieletów lub komór zamkowych wykonanych z materiałów niemetalowych.

(6) Aby ułatwić identyfikowalność broni palnej i jej istotnych komponentów w systemach rejestracji danych w państwach członkowskich, wybierając alfabet lub alfabety, które można stosować do oznakowania broni palnej i jej istotnych komponentów, państwa członkowskie powinny być zobowiązane do wyboru tylko spośród alfabetu łacińskiego, cyrylicy lub alfabetu greckiego. Ponadto systemy liczbowe, które można stosować do oznakowania broni palnej i jej istotnych komponentów, powinny być ograniczone do systemu arabskiego lub rzymskiego, według ustaleń poszczególnych państw członkowskich.

(7) Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla przepisów art. 3 dyrektywy 91/477/EWG.

(8) Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną z dnia 28 września 2011 r. (²) państw członkowskich i Komisji dotyczącą dokumentów wyjaśniających państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych.

(9) Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 13b ust. 1 dyrektywy 91/477/EWG,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Zakres

[1] Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do broni palnej i jej istotnych komponentów, ale nie ma zastosowania do podstawowych opakowań pełnej amunicji.

Artykuł 2

Specyfikacje techniczne dotyczące oznakowania broni palnej i jej istotnych komponentów

Państwa członkowskie zapewniają zgodność oznakowania wymaganego na podstawie art. 4 dyrektywy 91/477/EWG ze specyfikacjami technicznymi określonymi w załączniku do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

Przepisy transponujące

1. Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 17 stycznia 2020 r. Niezwłocznie informują o tym Komisję.

Środki przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Sposób dokonywania takiego odniesienia określany jest przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 4

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 5

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 16 stycznia 2019 r.