KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004 (¹), w szczególności jego art. 26 ust. 8,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W art. 26 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1169/2011 ustanowiono obowiązek wskazania kraju lub miejsca pochodzenia na etykiecie mięsa objętego kodami Nomenklatury scalonej wymienionymi w załączniku XI do wymienionego rozporządzenia, tzn. świeżego schłodzonego lub zamrożonego mięsa ze świń, z owiec lub kóz i drobiu.

(2) Należy odpowiednio wyważyć potrzeby konsumentów, którzy chcą mieć dostęp do informacji, i dodatkowe koszty dla podmiotów gospodarczych oraz władz krajowych, ostatecznie wpływające na końcową cenę produktu. Komisja zleciła przeprowadzenie oceny skutków oraz badania, w których przeanalizowano kilka wariantów wskazania kraju lub miejsca pochodzenia w przypadku najbardziej istotnych etapów życia zwierząt. Wyniki wskazują, że konsumenci wymagają przede wszystkim informacji na temat miejsca, w którym odbywał się chów zwierzęcia. Jednocześnie obowiązkowe informowanie o miejscu urodzenia zwierzęcia wymagałoby opracowania nowych systemów identyfikowalności na poziomie gospodarstw, co łączyłoby się z pewnymi kosztami, natomiast podawanie na etykiecie miejsca uboju jest możliwe po niewygórowanych kosztach i stanowi cenną informację dla konsumenta. Jeśli chodzi o geograficzny poziom odniesienia, istnieją dowody na to, że najistotniejszą informacją dla konsumentów jest wskazanie państwa członkowskiego lub państwa trzeciego.

(3) W rozporządzeniu (UE) nr 1169/2011 pojęcie „kraju pochodzenia” żywności jest określone zgodnie z art. 23–26 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (²). W przypadku produktów zwierzęcych pojęcie to odnosi się do kraju, w którym dany produkt został całkowicie uzyskany, co zastosowane do mięsa oznacza kraj, w którym zwierzę urodziło się, było chowane i zostało poddane ubojowi. W przypadku gdy w produkcję danego produktu żywnościowego zaangażowanych było kilka krajów, pojęcie to odnosi się do kraju, w którym produkt został poddany ostatniej istotnej, ekonomicznie uzasadnionej obróbce lub przetworzeniu. Jednak w wyniku zastosowania powyższego do sytuacji, w których mięso pochodzi od zwierząt, które urodziły się, były chowane i zostały poddane ubojowi w różnych krajach, konsumenci nie otrzymaliby wystarczających informacji o pochodzeniu tego mięsa. W związku z tym we wszystkich tych sytuacjach konieczne jest wskazanie na etykiecie państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, w którym zwierzę było chowane przez okres stanowiący znaczną część normalnego cyklu chowu dla każdego gatunku, jak również państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, w którym zostało ono poddane ubojowi. Pojęcie „ pochodzenie” powinno być zarezerwowane dla mięsa uzyskanego od zwierząt, które urodziły się, były chowane i zostały poddane ubojowi, a zatem zostały całkowicie uzyskane, w jednym państwie członkowskim lub w jednym państwie trzecim.

(4) W przypadkach, w których zwierzę było chowane w kilku państwach członkowskich lub państwach trzecich i wymóg dotyczący okresu chowu nie może być spełniony, konieczne jest odpowiednie wskazanie miejsca chowu, aby lepiej zaspokoić potrzeby konsumentów i uniknąć niepotrzebnej komplikacji treści etykiety.

(5) Ponadto należy określić zasady dotyczące opakowań zawierających kawałki mięsa tego samego lub różnych gatunków uzyskane ze zwierząt chowanych i poddanych ubojowi w różnych państwach członkowskich lub państwach trzecich.

(6) Taki system etykietowania wymaga identyfikowalności na wszystkich etapach produkcji i dystrybucji mięsa, od uboju do pakowania, aby zapewnić powiązanie między etykietowanym mięsem a zwierzęciem lub grupą zwierząt, z których mięso zostało uzyskane.

(7) Należy ustanowić szczegółowe zasady dotyczące mięsa przywożonego z państw trzecich, w przypadku gdy informacje wymagane do etykietowania nie są dostępne.

(8) W odniesieniu do mięsa mielonego i mięsa drobnego, ze względu na charakterystykę ich procesu produkcji, podmioty powinny mieć możliwość skorzystania z uproszczonego systemu wskazań.

(9) W związku z wartością handlową informacji wymaganych na podstawie niniejszego rozporządzenia, podmioty działające na rynku spożywczym powinny mieć możliwość dodania do obowiązkowego wskazania na etykiecie innych elementów odnoszących się do pochodzenia mięsa.

(10) Ponieważ odpowiednie przepisy rozporządzenia (UE) nr 1169/2011 stosuje się od dnia 13 grudnia 2014 r., a w jego art. 47 przewidziano możliwość stosowania przepisów wykonawczych na mocy tego rozporządzenia od dnia 1 kwietnia każdego roku kalendarzowego, niniejsze rozporządzenie należy stosować od dnia 1 kwietnia 2015 r.

(11) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot i zakres stosowania

W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się zasady dotyczące wskazania kraju pochodzenia lub miejsca pochodzenia na etykiecie świeżego, schłodzonego i zamrożonego mięsa ze świń, mięsa z owiec lub kóz oraz mięsa z drobiu, objętych odpowiednimi kodami Nomenklatury scalonej wymienionymi w załączniku XI do rozporządzenia (UE) nr 1169/2011.

Artykuł 2

Definicje

1. Do celów niniejszego rozporządzenia zastosowanie mają następujące definicje: definicja „podmiotu działającego na rynku spożywczym” w art. 3 pkt 3 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (³), definicja „przedsiębiorstwa” w art. 2 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (⁴) oraz definicje „mięsa mielonego”, „rzeźni” i „ zakładu rozbioru mięsa” w pkt 1.13, 1.16 i 1.17 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (⁵).

2. Stosuje się również poniższe definicje:

a) „mięso drobne” oznacza małe kawałki mięsa, sklasyfikowane w ramach kodów Nomenklatury scalonej wymienionych w załączniku XI do rozporządzenia (UE) nr 1169/2011, uznane za nadające się do spożycia przez ludzi, które powstają wyłącznie w wyniku wykrawania, przy odkostnianiu tusz lub przy rozbiorze mięsa;

b) „partia” oznacza mięso, sklasyfikowane w ramach kodów Nomenklatury scalonej wymienionych w załączniku XI do rozporządzenia (UE) nr 1169/2011, uzyskane z jednego gatunku, z kością lub bez kości, nawet cięte lub mielone, które zostało pocięte, zmielone lub zapakowane w praktycznie takich samych warunkach.

Artykuł 3

Identyfikowalność

1. Podmioty działające na rynku spożywczym, na każdym etapie produkcji i dystrybucji mięsa, o którym mowa w art. 1, wprowadzają i stosują system identyfikacji i rejestracji.

2. System ten stosuje się w taki sposób, aby zapewnić:

a) powiązanie między mięsem a zwierzęciem lub grupą zwierząt, z których to mięso uzyskano, przy czym na etapie uboju zapewnienie tego powiązania jest obowiązkiem rzeźni; oraz

b) przekazywanie wraz z mięsem informacji odnoszących się do odpowiednich wskazań, o których mowa w art. 5, 6 lub 7, podmiotom na kolejnych etapach produkcji i dystrybucji.

Każdy podmiot działający na rynku spożywczym jest odpowiedzialny za stosowanie systemu identyfikacji i rejestracji, określonego w akapicie pierwszym, na tym etapie produkcji i dystrybucji, na którym prowadzi działalność.

Podmiot działający na rynku spożywczym, który pakuje lub etykietuje mięso zgodnie z art. 5, 6 lub 7, zapewnia korelację między kodem partii identyfikującym mięso dostarczane konsumentowi lub zakładowi żywienia zbiorowego a odpowiednią partią lub partiami mięsa, z których pochodzi mięso w opakowaniu lub partii oznaczonej etykietą. Wszystkie opakowania opatrzone tym samym kodem partii odpowiadają tym samym wskazaniom zgodnie z art. 5, 6 lub 7.

3. W systemie, o którym mowa w ust. 1, rejestruje się w szczególności wejścia do przedsiębiorstwa należącego do podmiotu działającego na rynku spożywczym i wyjścia z tego przedsiębiorstwa odpowiednio zwierząt, tusz lub ich kawałków oraz zapewnia się korelację między wejściami a wyjściami.

Artykuł 4

Grupy zwierząt

1. Wielkość grupy zwierząt, o której mowa w art. 3, określa się, podając:

a) liczbę tusz razem poddanych rozbiorowi i stanowiących jedną partię dla danego zakładu rozbioru mięsa, jeżeli dokonuje się rozbioru tusz;

b) liczbę tusz, z których mięso stanowi jedną partię dla zakładu rozbioru i mielenia mięsa, jeżeli dokonuje się dalszego rozbioru lub mielenia.

2. Wielkość partii nie może przekraczać jednodniowej produkcji w jednym przedsiębiorstwie.

3. Z wyjątkiem przypadku, gdy stosuje się art. 7, przedsiębiorstwa, w których mięso jest poddawane rozbiorowi lub mielone, gwarantują, że przy tworzeniu partii wszystkie tusze w partii odpowiadają zwierzętom, do których mięsa zastosowanie mają identyczne wskazania na etykietach, zgodnie z art. 5 ust. 1 lub art. 5 ust. 2.

Artykuł 5

Etykietowanie mięsa

1. Etykieta mięsa, o którym mowa w art. 1, przeznaczonego do dostarczenia konsumentowi końcowemu lub do zakładów żywienia zbiorowego, zawiera następujące wskazania:

a) państwo członkowskie lub państwo trzecie, w którym odbywał się chów, określone jako: „Miejsce chowu: (nazwa państwa członkowskiego lub państwa trzeciego)”, zgodnie z następującymi kryteriami:

(i) w przypadku świń:

– jeżeli wiek zwierzęcia poddawanego ubojowi przekracza 6 miesięcy, państwo członkowskie lub państwo trzecie, w którym miał miejsce ostatni etap chowu wynoszący co najmniej cztery miesiące,

– jeżeli wiek zwierzęcia poddawanego ubojowi nie przekracza 6 miesięcy, a masa ciała żywego zwierzęcia wynosi co najmniej 80 kg, państwo członkowskie lub państwo trzecie, w którym miał miejsce etap chowu po uzyskaniu przez zwierzę masy 30 kg,

– jeżeli wiek zwierzęcia poddawanego ubojowi nie przekracza 6 miesięcy, a masa żywego zwierzęcia wynosi mniej niż 80 kg, państwo członkowskie lub państwo trzecie, w którym miał miejsce cały chów;

(ii) w przypadku owiec i kóz: państwo członkowskie lub państwo trzecie, w którym miał miejsce ostatni etap chowu wynoszący co najmniej sześć miesięcy lub – jeżeli wiek zwierzęcia poddawanego ubojowi nie przekracza sześciu miesięcy – państwo członkowskie lub państwo trzecie, w którym miał miejsce cały chów,

(iii) w przypadku drobiu: państwo członkowskie lub państwo trzecie, w którym miał miejsce ostatni etap chowu wynoszący co najmniej jeden miesiąc lub – jeżeli wiek zwierzęcia poddawanego ubojowi nie przekracza jednego miesiąca – państwo członkowskie lub państwo trzecie, w którym miał miejsce cały chów od momentu rozpoczęcia tuczu zwierzęcia;

b) państwo członkowskie lub państwo trzecie, w którym zwierzę zostało poddane ubojowi, określone jako: „Miejsce uboju: (nazwa państwa członkowskiego lub państwa trzeciego)”; oraz

c) kod partii identyfikujący mięso dostarczane konsumentowi lub zakładowi żywienia zbiorowego.

Jeżeli wymaganej długości etapu chowu, o którym mowa w lit. a), nie osiągnięto w żadnym państwie członkowskim lub państwie trzecim, w którym odbywał się chów zwierzęcia, wskazanie, o którym mowa w lit. a), zastępuje się wskazaniem: „Miejsce chowu: kilka państw UE” lub – jeżeli mięso lub zwierzęta zostały przywiezione do Unii – wskazaniem „Miejsce chowu: kilka państw spoza UE” lub wskazaniem „Miejsce chowu: kilka państw UE i spoza UE”.

Jeżeli jednak wymaganej długości etapu chowu, o którym mowa w lit. a), nie osiągnięto w żadnym państwie członkowskim lub państwie trzecim, w którym odbywał się chów zwierzęcia, wskazania określone w lit. a) można zastąpić wskazaniem „Miejsce chowu: (wykaz państw członkowskich lub państw trzecich, w których odbywał się chów zwierzęcia)” , pod warunkiem że podmiot działający na rynku spożywczym w zadowalający sposób udowodni właściwemu organowi, że chów zwierzęcia odbywał się w tych państwach członkowskich lub państwach trzecich.

2. Wskazania, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b) można zastąpić wskazaniem: „Pochodzenie: (nazwa państwa członkowskiego lub państwa trzeciego)” , pod warunkiem że podmiot działający na rynku spożywczym w zadowalający sposób udowodni właściwemu organowi, że mięso, o którym mowa w art. 1, uzyskano ze zwierząt urodzonych, chowanych i poddanych ubojowi w jednym państwie członkowskim lub państwie trzecim.

3. W przypadku gdy kilku kawałkom mięsa, tego samego gatunku lub różnych gatunków, które są oferowane konsumentowi lub zakładowi żywienia zbiorowego w tym samym opakowaniu, odpowiadają inne wskazania na etykiecie zgodnie z ust. 1 i 2, na etykiecie powinny znajdować się następujące dane:

a) wykaz odpowiednich państw członkowskich lub państw trzecich zgodnie z ust. 1 lub 2, w odniesieniu do każdego gatunku;

b) kod partii identyfikujący mięso dostarczane konsumentowi lub zakładowi żywienia zbiorowego.

Artykuł 6

Odstępstwa dotyczące mięsa z państw trzecich

Na zasadzie odstępstwa od art. 5 ust. 1 lit. a) etykieta mięsa, o którym mowa w art. 1, które jest przywożone w celu wprowadzenia do obrotu w Unii i w przypadku którego informacje, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. a) nie są dostępne, zawiera wskazanie „Miejsce chowu: poza UE” oraz „Miejsce uboju: (nazwa państwa trzeciego, w którym zwierzę zostało poddane ubojowi)”.

Artykuł 7

Odstępstwa dotyczące mięsa mielonego i mięsa drobnego

Na zasadzie odstępstwa od art. 5 ust. 1 lit. a) i b), art. 5 ust. 2 i art. 6, w odniesieniu do mięsa mielonego i mięsa drobnego można stosować następujące wskazania:

a) „ Pochodzenie: UE”, jeżeli mięso mielone lub mięso drobne zostało wyprodukowane wyłącznie z mięsa uzyskanego ze zwierząt urodzonych, chowanych i poddanych ubojowi w różnych państwach członkowskich;

b) „Miejsce chowu i uboju: UE”, jeżeli mięso mielone lub mięso drobne zostało wyprodukowane wyłącznie z mięsa uzyskanego ze zwierząt chowanych i poddanych ubojowi w różnych państwach członkowskich;

c) „Miejsce chowu i uboju: poza UE”, jeżeli mięso mielone lub mięso drobne zostało wyprodukowane wyłącznie z mięsa przywiezionego do Unii;

d) „Miejsce chowu: poza UE” i „Miejsce uboju: UE”, jeżeli mięso mielone lub mięso drobne zostało wyprodukowane wyłącznie z mięsa uzyskanego ze zwierząt przywiezionych do Unii jako zwierzęta przeznaczone do uboju i poddanych ubojowi w jednym państwie członkowskim lub w różnych państwach członkowskich;

e) „Miejsce chowu i uboju: UE i poza UE”, jeżeli mięso mielone lub mięso drobne zostało wyprodukowane z:

(i) mięsa uzyskanego ze zwierząt chowanych i poddanych ubojowi w jednym państwie członkowskim lub w różnych państwach członkowskich i z mięsa przywiezionego do Unii; lub

(ii) mięsa uzyskanego ze zwierząt przywiezionych do Unii i poddanych ubojowi w jednym państwie członkowskim lub w różnych państwach członkowskich.

Artykuł 8

Dodatkowe dobrowolne informacje na etykiecie

Podmioty działające na rynku spożywczym mogą uzupełnić wskazania, o których mowa w art. 5, 6 lub 7, dodatkowymi informacjami dotyczącymi pochodzenia mięsa.

Dodatkowe informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, nie mogą być sprzeczne ze wskazaniami, o których mowa w art. 5, 6 lub 7, oraz są zgodne z przepisami rozdziału V rozporządzenia (UE) nr 1169/2011.

Artykuł 9

Wejście w życie i stosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 kwietnia 2015 r. Nie ma ono zastosowania do mięsa, które zostało zgodnie z prawem wprowadzone do obrotu w Unii przed dniem 1 kwietnia 2015 r., do wyczerpania zapasów.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 13 grudnia 2013 r.