UNIA EUROPEJSKA,

ISLANDIA,

KSIĘSTWO LIECHTENSTEINU,

KRÓLESTWO NORWEGII,

KONFEDERACJA SZWAJCARSKA,

zwane dalej „państwami EFTA”,

ALGIERSKA REPUBLIKA LUDOWO-DEMOKRATYCZNĄ,

ARABSKA REPUBLIKA EGIPTU,

PAŃSTWO IZRAEL,

JORDAŃSKIE KRÓLESTWO HASZYMIDZKIE,

REPUBLIKA LIBAŃSKA,

KRÓLESTWO MAROKAŃSKIE,

ORGANIZACJA WYZWOLENIA PALESTYNY (OWP) NA RZECZ AUTONOMII PALESTYŃSKIEJ ZACHODNIEGO BRZEGU I STREFY GAZY,

SYRYJSKA REPUBLIKA ARABSKA,

REPUBLIKA TUNEZYJSKA,

REPUBLIKA TURCJI,

zwane dalej „uczestnikami procesu barcelońskiego” ,

REPUBLIKA ALBANII,

BOŚNIA I HERCEGOWINA,

REPUBLIKA CHORWACJI,

BYŁA JUGOSŁOWIAŃSKA REPUBLIKA MACEDONII,

CZARNOGÓRA,

REPUBLIKA SERBII,

JAK RÓWNIEŻ KOSOWO (NA PODSTAWIE REZOLUCJI RADY BEZPIECZEŃSTWA ORGANIZACJI NARODÓW ZJEDNOCZONYCH nr 1244(1999)),

zwane dalej „uczestnikami procesu stabilizacji i stowarzyszenia Unii Europejskiej”,

KRÓLESTWO DANII W ODNIESIENIU DO WYSP OWCZYCH,

zwanych dalej „Wyspami Owczymi”,

zwane dalej łącznie „Umawiającymi się Stronami”,

UWZGLĘDNIAJĄC, że paneurośródziemnomorski system kumulacji pochodzenia składa się z sieci umów o wolnym handlu i przewidujących jednakowe reguły pochodzenia umożliwiające kumulację diagonalną,

UWZGLĘDNIAJĄC potencjalne przyszłe rozszerzenie zasięgu geograficznego diagonalnej kumulacji na sąsiednie państwa i terytoria,

UWZGLĘDNIAJĄC trudności dotyczące zarządzania obecną siecią dwustronnych protokołów w sprawie reguł pochodzenia obowiązujących państwa i terytoria strefy paneurośródziemnomorskiej, pożądana jest transpozycja istniejących dwustronnych systemów reguł pochodzenia na ramy wielostronne, bez uszczerbku dla zasad określonych w odpowiednich umowach ani dla żadnych innych związanych z nimi umów dwustronnych,

UWZGLĘDNIAJĄC, że każda zmiana protokołu w sprawie reguł pochodzenia mającego zastosowanie do dwóch krajów partnerskich strefy paneurośródziemnomorskiej oznacza takie same zmiany każdego protokołu obowiązującego w ramach strefy,

UWZGLĘDNIAJĄC, że reguły pochodzenia będą wymagały zmian w celu dostosowywania ich do sytuacji gospodarczej,

UWZGLĘDNIAJĄC pomysł oparcia kumulacji pochodzenia na jednym akcie prawnym mającym formę konwencji regionalnej w sprawie preferencyjnych reguł pochodzenia, do której odnosiłyby się poszczególne umowy o wolnym handlu stosowane do państw strefy,

UWZGLĘDNIAJĄC, że poniższa konwencja regionalna nie prowadzi do pogorszenia dotychczasowego kontekstu stosunków między partnerami, którzy w wolnym handlu stosują kumulację paneuropejską lub paneurośródziemnomorską,

UWZGLĘDNIAJĄC, że pomysł regionalnej konwencji w sprawie preferencyjnych reguł pochodzenia dla strefy paneurośródziemnomorskiej zyskał aprobatę ministrów ds. handlu państw eurośródziemnomorskich podczas spotkania w Lizbonie w dniu 21 października 2007 r.,

UWZGLĘDNIAJĄC, że głównym celem wspólnej konwencji regionalnej jest doprowadzenie do stosowania identycznych reguł pochodzenia na potrzeby kumulacji pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej między wszystkimi Umawiającymi się Stronami,

POSTANOWIŁY zawrzeć następującą Konwencję:

CZĘŚĆ I

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Artykuł 1

1. Niniejsza Konwencja ustanawia przepisy dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich umów zawartych między Umawiającymi się Stronami.

2. Pojęcie „produktów pochodzących” oraz związane z nim metody współpracy administracyjnej określono w dodatkach do niniejszej Konwencji.

Dodatek I określa ogólne zasady dotyczące definicji pojęcia produktów pochodzących oraz metody współpracy administracyjnej.

Dodatek II zawiera postanowienia szczególne mające zastosowanie między niektórymi Umawiającymi się Stronami stanowiące odstępstwa od postanowień dodatku I.

3. Umawiającymi się Stronami niniejszej Konwencji są:

– Unia Europejska,

– państwa EFTA wymienione w preambule,

– Królestwo Danii w odniesieniu do Wysp Owczych,

– uczestnicy procesu barcelońskiego wymienieni w preambule,

– uczestnicy procesu stabilizacji i stowarzyszenia Unii Europejskiej wymienieni w preambule.

W odniesieniu do Unii Europejskiej, niniejsza Konwencja ma zastosowanie na terytorium, na którym zastosowanie ma Traktat o Unii Europejskiej, jak określono w art. 52 tego Traktatu i art. 355 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Artykuł 2

Na użytek niniejszej Konwencji:

1) „Umawiająca się Strona” oznacza jedną ze stron wymienionych w art. 1 ust. 3;

2) „strona trzecia” oznacza każde państwo lub terytorium sąsiednie, które nie jest Umawiającą się Stroną;

3) „odpowiednia umowa” oznacza umowę o wolnym handlu między dwoma Umawiającymi się Stronami lub większą ich liczbą, która zawiera odniesienie do niniejszej Konwencji.

CZĘŚĆ II

WSPÓLNY KOMITET

Artykuł 3

1. Niniejszym ustanawia się wspólny komitet, w którym reprezentowana jest każda z Umawiających się Stron.

2. Wspólny komitet stanowi jednomyślnie, bez uszczerbku dla art. 5 ust. 4.

3. Wspólny komitet zbiera się w miarę potrzeb, jednakże przynajmniej raz w roku. Każda Umawiająca się Strona może złożyć wniosek o zwołanie posiedzenia.

4. Wspólny komitet przyjmuje regulamin wewnętrzny, który reguluje między innymi tryb zwoływania posiedzeń, jak również powoływanie przewodniczącego i czas trwania jego kadencji.

5. Wspólny komitet może tworzyć podkomitety i grupy robocze do pomocy w realizacji jego zadań.

Artykuł 4

1. Zadaniem wspólnego komitetu jest zarządzanie kwestiami dotyczącymi niniejszej Konwencji i zapewnienie jej prawidłowego wdrożenia. W tym celu wspólny komitet jest regularnie informowany przez Umawiające się Strony o ich doświadczeniach w zakresie stosowania Konwencji. Wspólny komitet wydaje zalecenia, a w przypadkach przewidzianych w ust. 3 podejmuje decyzje.

2. Wspólny komitet zaleca Umawiającym się stronom w szczególności:

a) noty wyjaśniające i wytyczne mające na celu zapewnienie jednolitego stosowania niniejszej Konwencji;

b) wszystkie inne środki niezbędne do jej realizacji.

3. Wspólny komitet przyjmuje w drodze decyzji:

a) zmiany do niniejszej Konwencji, w tym zmiany w dodatkach;

b) zaproszenia dotyczące przystąpienia stron trzecich do niniejszej Konwencji zgodnie z art. 5;

c) niezbędne środki przejściowe w przypadku przystąpienia nowych Umawiających się Stron.

Umawiające się Strony wykonują decyzje, o których mowa w niniejszym ustępie, zgodnie z ich własnym prawodawstwem.

4. Jeżeli przedstawiciel Umawiającej się Strony we wspólnym komitecie przyjął decyzję, która nie określa daty wejścia w życie, z zastrzeżeniem spełnienia warunków prawno-konstytucyjnych, decyzja ta wchodzi w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca po notyfikacji uchylenia przedmiotowego zastrzeżenia.

CZĘŚĆ III

PRZYSTĘPOWANIE STRON TRZECICH

Artykuł 5

1. Strona trzecia może zostać Umawiającą się Stroną niniejszej Konwencji, pod warunkiem że państwo lub terytorium kandydujące obowiązuje umowa o wolnym handlu, która przewiduje preferencyjne reguły pochodzenia, z co najmniej jedną z Umawiających się Stron.

2. Strona trzecia przedstawia depozytariuszowi pisemny wniosek o przystąpienie.

3. Depozytariusz przedstawia wniosek do rozpatrzenia wspólnemu komitetowi.

4. Decyzje wspólnego komitetu dotyczące zaproszenia strony trzeciej do przystąpienia do niniejszej Konwencji przesyłane są do depozytariusza, który przekazuje je w ciągu dwóch miesięcy wnioskującej stronie trzeciej wraz z tekstem Konwencji obowiązującym w tym dniu. Umawiające się Strony nie mogą indywidualnie sprzeciwić się tej decyzji.

5. Strona trzecia zaproszona by została stroną niniejszej Konwencji staje się nią przez złożenie depozytariuszowi dokumentu przystąpienia. Dokumentowi temu towarzyszy tłumaczenie Konwencji na język(-i) urzędowy(-e) przystępującej strony trzeciej.

6. Przystąpienie staje się skuteczne pierwszego dnia drugiego miesiąca po złożeniu dokumentu przystąpienia.

7. Depozytariusz zawiadamia wszystkie Umawiające się Strony o terminie złożenia dokumentu przystąpienia oraz o dacie, z którą staje się ono skuteczne.

8. Zalecenia i decyzje wspólnego komitetu, o których mowa w art. 4 ust. 2 i 3, przyjęte między dniem złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, a datą wejścia w życie przystąpienia przekazywane są przystępującej stronie trzeciej za pośrednictwem depozytariusza.

Deklaracja o przyjęciu tego typu aktów dodawana jest albo do dokumentu przystąpienia, albo do oddzielnego dokumentu składanego u depozytariusza w terminie sześciu miesięcy od ich przesłania. Jeżeli deklaracja nie zostanie złożona w tym terminie, przystąpienie uważa się za nieważne.

9. Zainteresowana strona trzecia może być reprezentowana we wspólnym komitecie, podkomitecie oraz grupach roboczych na prawach obserwatora od daty, o której mowa w ust. 4.

CZĘŚĆ IV

PRZEPISY RÓŻNE I KOŃCOWE

Artykuł 6

Każda z Umawiających się Stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania niniejszej Konwencji z uwzględnieniem potrzeby rozwiązywania wszelkich trudności, jakie mogą pojawić się przy jej stosowaniu, we wzajemnie zadowalający sposób.

Artykuł 7

Umawiające się Strony powiadamiają się wzajemnie o środkach przyjętych w celu wdrożenia niniejszej Konwencji za pośrednictwem depozytariusza.

Artykuł 8

Dodatki do niniejszej Konwencji stanowią jej integralną część.

Artykuł 9

Każda z Umawiających się Stron może wystąpić z niniejszej Konwencji, z zachowaniem dwunastomiesięcznego terminu wypowiedzenia; pisemne wypowiedzenie kierowane jest do depozytariusza, który powiadamia wszystkie pozostałe Umawiające się Strony.

Artykuł 10

1. Niniejsza Konwencja wchodzi w życie dnia 1 stycznia 2011 r., w stosunku do Umawiających się Stron, które do tej daty złożą u depozytariusza dokument jej zatwierdzenia, pod warunkiem że co najmniej dwie Umawiające się Strony złożą u depozytariusza swe dokumenty zatwierdzenia do dnia 31 grudnia 2010 r.

2. Jeżeli niniejsza Konwencja nie wejdzie w życie dnia 1 stycznia 2011 r., wówczas wchodzi w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca po złożeniu ostatniego dokumentu zatwierdzenia przez co najmniej dwie Umawiające się Strony.

3. W odniesieniu do dowolnej Umawiającej się Strony innej niż te, o których mowa w ust. 1 i 2, niniejsza Konwencja wchodzi w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca następującego po złożeniu jej dokumentu zatwierdzenia.

4. Depozytariusz zawiadamia Umawiające się Strony o dacie złożenia dokumentu zatwierdzenia każdej z Umawiających się Stron oraz o dacie wejścia w życie niniejszej Konwencji poprzez publikację przedmiotowej informacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C).

Artykuł 11

Funkcję depozytariusza niniejszej Konwencji pełni Sekretariat Generalny Rady Unii Europejskiej.

Dodatek I

Definicja pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej

Dokument w formacie PDF

Dodatek II

Postanowienia szczególne stanowiące odstępstwo od postanowień dodatku I

Dokument w formacie PDF