KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 315/93 z dnia 8 lutego 1993 r. ustanawiające procedury Wspólnoty w odniesieniu do substancji skażających w żywności (¹), w szczególności jego art. 2 ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Maksymalne poziomy pozostałości w żywności dla niektórych kokcydiostatyków i histomonostatyków zostały ustalone rozporządzeniem Komisji (WE) nr 124/2009 z dnia 10 lutego 2009 r., ustalającym maksymalne zawartości w żywności kokcydiostatyków i histomonostatyków pochodzących z nieuniknionego zanieczyszczenia krzyżowego tymi substancjami pasz, dla których nie są one przeznaczone (²), w celu zapewnienia należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego i ochrony zdrowia publicznego.

(2) Maksymalne poziomy pozostałości należy na bieżąco dostosowywać, tak aby uwzględnione były postęp naukowy i najnowsza wiedza techniczna oraz zmiany maksymalnych poziomów pozostałości ustalone dla danej żywności w ramach rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 470/2009 z dnia 6 maja 2009 r. ustanawiającego wspólnotowe procedury określania maksymalnych limitów pozostałości substancji farmakologicznie czynnych w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego (³) lub w ramach rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie dodatków stosowanych w żywieniu zwierząt (⁴).

(3) Maksymalne poziomy pozostałości dla soli sodowej lasalocidu w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego, pochodzących od bydła zostały określone w ramach rozporządzenia (WE) nr 470/2009 rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 86/2012 z dnia 1 lutego 2012 r., zmieniającym w odniesieniu do substancji lasalocid, załącznik do rozporządzenia (UE) nr 37/2010 w sprawie substancji farmakologicznie czynnych i ich klasyfikacji w odniesieniu do maksymalnych limitów pozostałości w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego (⁵). Z tego względu konieczna jest zmiana przepisów w odniesieniu do soli sodowej lasalocidu.

(4) Stały się dostępne nowe informacje techniczne, mianowicie wyniki szczególnych badań dotyczących współczynnika przenoszenia się maduramycyny z paszy do jaj kur niosek. Badania te wykazują, że pasza dla kur niosek zawierająca na skutek zanieczyszczenia krzyżowego maduramycynę poniżej maksymalnego poziomu powoduje wyższą zawartość maduramycyny w jajach niż obowiązujący obecnie maksymalny poziom. Zgodnie z wnioskami zawartymi w opinii EFSA w sprawie zanieczyszczenia krzyżowego maduramycyną pasz, dla których nie jest ona przeznaczona (⁶) i w opinii naukowej na temat bezpieczeństwa i skuteczności maduramycyny amonu stosowanej jako dodatek paszowy dla kurcząt rzeźnych (⁷), te wyższe poziomy nie powodują odczuwalnego zagrożenia dla zdrowia konsumentów. Z tego względu właściwe jest dokonanie odpowiedniej zmiany przepisów w odniesieniu do maduramycyny.

(5) Warunki udzielenia zezwolenia na stosowanie nikarbazyny i diklazurilu jako dodatków paszowych zmienione zostały rozporządzeniem Komisji (UE) nr 875/2010 z dnia 5 października 2010 r. dotyczącym zezwolenia na dodatek paszowy na okres dziesięciu lat (⁸) oraz rozporządzeniem Komisji (UE) nr 169/2011 z dnia 23 lutego 2011 r. dotyczącym zezwolenia na stosowanie diklazurilu jako dodatku paszowego dla perlic (⁹). W związku z powyższym konieczne jest wprowadzenie znaczących zmian w maksymalnych poziomach pozostałości ustalonych dla nikarbazyny i niewielkich zmian w maksymalnych poziomach pozostałości dla diklazurilu w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 124/2009. Zgodnie z wnioskami zawartymi w opinii EFSA w sprawie zanieczyszczenia krzyżowego nikarbazyną dopuszczoną do stosowania jako dodatek paszowy do pasz, dla których nie jest ona przeznaczona (¹⁰) i w opinii naukowej na temat bezpieczeństwa i skuteczności nikarbazyny stosowanej jako dodatek paszowy dla kurcząt rzeźnych (¹¹), proponowane maksymalne poziomy pozostałości w żywności nikarbazyny pochodzącej z nieuniknionego zanieczyszczenia tą substancją pasz, dla których nie jest ona przeznaczona, nie powodują odczuwalnego zagrożenia dla zdrowia konsumentów. Z tego względu właściwe jest dokonanie odpowiedniej zmiany przepisów w odniesieniu do diklazurilu i nikarbazyny.

(6) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 124/2009.

(7) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku do rozporządzenia (WE) nr 124/2009 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 9 lipca 2012 r.

ZAŁĄCZNIK

W załączniku do rozporządzenia (WE) nr 124/2009 wprowadza się następujące zmiany:

(1) Pozycja nr 1 dotycząca soli sodowej lasalocidu otrzymuje brzmienie:

(2) Pozycja nr 6 dotycząca maduramycyny otrzymuje brzmienie:

(3) Pozycja nr 10 dotycząca nikarbazyny otrzymuje brzmienie:

(4) Pozycja nr 11 dotycząca diklazurilu otrzymuje brzmienie: