PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 48,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (¹),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Aby uwzględnić zmiany prawne w niektórych państwach członkowskich oraz zagwarantować zainteresowanym stronom pewność prawa, należy dostosować rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 (²) i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 (³).

(2) Od Komisji Administracyjnej ds. Koordynacji Systemów Zabezpieczenia Społecznego otrzymano odpowiednie propozycje dotyczące koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w celu ulepszenia i modernizacji prawa Unii, które to propozycje zostały zawarte w niniejszym rozporządzeniu.

(3) Zmiany realiów społecznych mogą wpływać na koordynację systemów zabezpieczenia społecznego. Aby na nie zareagować, niezbędne jest wprowadzenie zmian w zakresie ustalania mającego zastosowanie ustawodawstwa oraz zasiłków dla bezrobotnych.

(4) Pojęcie „portu macierzystego” załogi lotniczej i personelu pokładowego w prawie unijnym zdefiniowane jest w załączniku III do rozporządzenia Rady (EWG) nr 3922/91 z dnia 16 grudnia 1991 r. w sprawie harmonizacji wymagań technicznych i procedur administracyjnych w dziedzinie lotnictwa cywilnego (⁴). Aby ułatwić stosowanie tytułu II rozporządzenia (WE) nr 883/2004 do tej grupy osób, uzasadnione jest wprowadzenie specjalnego przepisu, na którego mocy pojęcie portu macierzystego stanie się kryterium służącym do określenia ustawodawstwa mającego zastosowanie do załogi lotniczej i personelu pokładowego. Jednakże określenie ustawodawstwa mającego zastosowanie do załogi lotniczej i personelu pokładowego powinno mieć charakter stabilny, a zasada portu macierzystego nie powinna powodować częstych zmian mającego zastosowanie ustawodawstwa w związku z systemem pracy lub okresowym zapotrzebowaniem w tym sektorze.

(5) W sytuacji gdy dana osoba pracuje w dwóch lub więcej państwach członkowskich, należy wyjaśnić, że warunek wykonywania „znacznej części pracy” w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 ma zastosowanie także do osób pracujących w różnych przedsiębiorstwach lub dla różnych pracodawców.

(6) Rozporządzenie (WE) nr 883/2004 należy zmienić poprzez dodanie do niego nowego przepisu zapewniającego, że pracownik przygraniczny prowadzący działalność na własny rachunek, który staje się całkowicie bezrobotnym, otrzyma świadczenie, jeśli spełnił okresy ubezpieczenia jako osoba prowadząca działalność na własny rachunek lub okresy pracy na własny rachunek uznawane do celów przyznawania zasiłku dla bezrobotnych we właściwym państwie członkowskim, a w państwie członkowskim zamieszkania nie ma systemu zasiłków dla bezrobotnych obejmującego osoby prowadzące działalność na własny rachunek. Przepis ten należy po dwóch latach wdrażania poddać rewizji na podstawie doświadczenia i w razie konieczności należy go zmienić.

(7) Należy w związku z tym odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 883/2004 i (WE) nr 987/2009,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 883/2004 wprowadza się następujące zmiany:

1) słowa „Komisja Wspólnot Europejskich” zastępuje się w całym tekście słowami „Komisja Europejska”;

2) dodaje się motyw w brzmieniu:

„(18b) W załączniku III do rozporządzenia Rady (EWG) nr 3922/91 z dnia 16 grudnia 1991 r. w sprawie harmonizacji wymagań technicznych i procedur administracyjnych w dziedzinie lotnictwa cywilnego (*) pojęcie »portu macierzystego« załogi lotniczej i personelu pokładowego zdefiniowane jest jako miejsce wskazane przez operatora członkowi załogi, z którego członek załogi zazwyczaj rozpoczyna i w którym kończy okres służby lub serię okresów służby, i w którym w zwykłych warunkach operator nie odpowiada za zakwaterowanie danego członka załogi. Aby ułatwić stosowanie tytułu II niniejszego rozporządzenia do załogi lotniczej i personelu pokładowego, uzasadnione jest wykorzystanie pojęcia »portu macierzystego« jako kryterium służącego do określenia ustawodawstwa mającego zastosowanie do załogi lotniczej i personelu pokładowego. Jednakże określenie ustawodawstwa mającego zastosowanie do załogi lotniczej i personelu pokładowego powinno mieć charakter stabilny, a zasada portu macierzystego nie powinna powodować częstych zmian mającego zastosowanie ustawodawstwa w związku z systemem pracy lub okresowym zapotrzebowaniem w tym sektorze.

_________

(*) Dz.U. L 373 z 31.12.1991, s. 4”;

3) art. 9 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 9

Oświadczenia państw członkowskich dotyczące zakresu niniejszego rozporządzenia

1. Państwa członkowskie powiadamiają pisemnie Komisję Europejską o oświadczeniach złożonych zgodnie z art. 1 lit. l), o ustawodawstwie i systemach, o których mowa w art. 3, o zawartych konwencjach, o których mowa w art. 8 ust. 2, o świadczeniach minimalnych, o których mowa w art. 58, i o braku systemu ubezpieczeń, o którym mowa w art. 65a ust. 1, jak też o istotnych zmianach. W powiadomieniach tych określa się datę, od której niniejsze rozporządzenie stosować się będzie do systemów wskazanych przez państwa członkowskie.

2. Powiadomienia te przedkładane są corocznie Komisji Europejskiej i stanowią przedmiot koniecznego ogłoszenia.” ;

4) w art. 11 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„ 5. Praca w charakterze członka załogi lotniczej lub personelu pokładowego, wykonywana w lotniczym transporcie pasażerów lub towarów, jest uznawana za pracę wykonywaną w państwie członkowskim, w którym znajduje się port macierzysty, zgodnie z definicją zawartą w załączniku III do rozporządzenia (EWG) nr 3922/91.”;

5) art. 12 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Osoba, która wykonuje działalność jako pracownik najemny w państwie członkowskim w imieniu pracodawcy, który normalnie prowadzi tam swą działalność, a która jest delegowana przez tego pracodawcę do innego państwa członkowskiego do wykonywania pracy w imieniu tego pracodawcy, nadal podlega ustawodawstwu pierwszego państwa członkowskiego, pod warunkiem że przewidywany czas takiej pracy nie przekracza 24 miesięcy i że osoba ta nie jest wysłana, by zastąpić inną delegowaną osobę.” ;

6) art. 13 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„ 1. Osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną w dwóch lub więcej państwach członkowskich, podlega:

a) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, jeżeli wykonuje znaczną część pracy w tym państwie członkowskim; lub

b) jeżeli nie wykonuje znacznej części pracy w państwie członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania:

(i) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstwa lub pracodawcy, jeżeli jest zatrudniona przez jedno przedsiębiorstwo lub jednego pracodawcę; lub

(ii) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstw lub pracodawców, jeżeli jest zatrudniona przez co najmniej dwa przedsiębiorstwa lub co najmniej dwóch pracodawców, których siedziba lub miejsce wykonywania działalności znajduje się tylko w jednym państwie członkowskim; lub

(iii) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstwa lub pracodawcy, innego niż państwo członkowskie jej zamieszkania, jeżeli jest zatrudniona przez dwa lub więcej przedsiębiorstw lub dwóch lub więcej pracodawców, których siedziba lub miejsce wykonywania działalności znajduje się w dwóch państwach członkowskich, z których jedno jest państwem członkowskim jej zamieszkania; lub

(iv) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, jeżeli jest zatrudniona przez dwa lub więcej przedsiębiorstw lub dwóch lub więcej pracodawców, a co najmniej dwa z tych przedsiębiorstw lub dwóch z tych pracodawców mają siedzibę lub miejsce wykonywania działalności w różnych państwach członkowskich innych niż państwo członkowskie miejsca zamieszkania.”;

7) art. 36 ust. 2a otrzymuje brzmienie:

„2a. Właściwa instytucja nie może odmówić wydania zezwolenia przewidzianego w art. 20 ust. 1 osobie, która uległa wypadkowi przy pracy lub zapadła na chorobę zawodową a która ma prawo do świadczeń udzielanych na rachunek tej instytucji, jeżeli nie może ona otrzymać leczenia odpowiedniego do jej stanu w państwie członkowskim, w którym osoba ma miejsce zamieszkania, w terminie uzasadnionym z medycznego punktu widzenia, z uwzględnieniem jej aktualnego stanu zdrowia i prawdopodobnego przebiegu choroby.” ;

8) art. 63 otrzymuje brzmienie:

„ Artykuł 63

Przepisy szczególne w odniesieniu do uchylenia zasad zamieszkania

Do celów niniejszego rozdziału art. 7 ma zastosowanie wyłącznie w przypadkach przewidzianych w art. 64, 65 i 65a oraz w granicach określonych w tych artykułach.” ;

9) dodaje się artykuł w brzmieniu:

„ Artykuł 65a

Przepisy szczególne w odniesieniu do pracowników przygranicznych prowadzących działalność na własny rachunek, którzy stali się osobami całkowicie bezrobotnymi, jeśli w państwie członkowskim zamieszkania nie ma systemu zasiłków dla bezrobotnych obejmującego osoby prowadzące działalność na własny rachunek

1. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 65 całkowicie bezrobotny, który jako pracownik przygraniczny spełnił ostatnio okresy ubezpieczenia jako osoba prowadząca działalność na własny rachunek lub okresy pracy na własny rachunek uznawane do celów przyznawania zasiłku dla bezrobotnych w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie jej miejsca zamieszkania i którego państwo członkowskie zamieszkania powiadomiło o tym, że nie ma możliwości, aby jakakolwiek kategoria osób prowadzących działalność na własny rachunek została objęta systemem zasiłków dla bezrobotnych tego państwa członkowskiego, rejestruje się w służbach zatrudnienia państwa członkowskiego, w którym ostatnio prowadził działalność na własny rachunek, oddaje się do dyspozycji tych służb oraz, podczas gdy ubiega się on o zasiłki, przestrzega przez cały czas warunków określonych na podstawie ustawodawstwa tego państwa. Całkowicie bezrobotny może dodatkowo pozostawać w dyspozycji służb zatrudnienia państwa członkowskiego miejsca zamieszkania.

2. Całkowicie bezrobotnemu, o którym mowa w ust. 1, świadczenia zapewnia państwo członkowskie, którego ustawodawstwu ostatnio podlegał, zgodnie ze stosowanym przez to państwo członkowskie ustawodawstwem.

3. Jeżeli całkowicie bezrobotny, o którym mowa w ust. 1, nie chce oddać się do dyspozycji lub pozostawać w dyspozycji służb zatrudnienia państwa członkowskiego, w którym prowadził ostatnio działalność, po zarejestrowaniu się w tych służbach i pragnie poszukiwać pracy w państwie członkowskim miejsca zamieszkania, wówczas stosuje się odpowiednio art. 64 z wyjątkiem art. 64 ust. 1 lit. a). Właściwa instytucja może przedłużyć okres, o którym mowa w pierwszym zdaniu art. 64 ust. 1 lit. c), do końca okresu, podczas którego dana osoba ma prawo do świadczeń.”;

10) art. 71 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„ 2. Komisja Administracyjna podejmuje decyzje większością kwalifikowaną zgodnie z definicją zawartą w traktatach, z wyjątkiem przyjmowania swojego regulaminu, który jest uchwalany za wspólnym porozumieniem jej członków.

Decyzje dotyczące spraw wykładni, o których mowa w art. 72 lit. a), stanowią przedmiot koniecznego ogłoszenia.”;

11) dodaje się artykuł w brzmieniu:

„ Artykuł 87a

Przepisy przejściowe dotyczące stosowania rozporządzenia (UE) nr 465/2012

1. Jeżeli w wyniku wejścia w życie rozporządzenia (UE) nr 465/2012 dana osoba, zgodnie z przepisami tytułu II niniejszego rozporządzenia, podlega ustawodawstwu innego państwa członkowskiego niż państwo, którego ustawodawstwu osoba ta podlegała przed tym dniem wejścia w życie, ustawodawstwo państwa członkowskiego mające zastosowanie przed tym dniem, ma nadal zastosowanie w stosunku do tej osoby przez okres przejściowy trwający tak długo, jak dana sytuacja pozostaje niezmieniona, a w każdym razie nie dłużej niż dziesięć lat od daty wejścia w życie rozporządzenia (UE) nr 465/2012. Osoba zainteresowana może wystąpić z wnioskiem o niestosowanie w stosunku do niej okresu przejściowego. Taki wniosek powinien zostać złożony w instytucji wyznaczonej przez właściwą władzę państwa członkowskiego miejsca zamieszkania. Wnioski złożone do dnia 29 września 2012 r. uważa się za wywołujące skutek od dnia 28 czerwca 2012 r. Wnioski złożone po dniu 29 września 2012 r. wywołują skutek pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostały złożone.

2. Nie później niż dnia 29 czerwca 2014 r. Komisja Administracyjna dokona oceny wykonania przepisów ustanowionych w art. 65a niniejszego rozporządzenia oraz przedstawi sprawozdanie na temat ich stosowania. Na podstawie tego sprawozdania Komisja Europejska może w stosownych przypadkach przedstawić wnioski w celu zmiany tych przepisów.” ;

12) w załącznikach X i XI wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

W rozporządzeniu (WE) nr 987/2009 wprowadza się następujące zmiany:

1) art. 6 ust. 1 lit. b) i c) otrzymują brzmienie:

„b) ustawodawstwo państwa członkowskiego miejsca zamieszkania, jeżeli zainteresowany wykonuje pracę najemną lub pracę na własny rachunek w dwóch lub więcej państwach członkowskich i wykonuje część swej pracy lub prac w państwie członkowskim miejsca zamieszkania lub w przypadku, gdy osoba zainteresowana nie wykonuje pracy najemnej ani pracy na własny rachunek;

c) we wszystkich innych przypadkach ustawodawstwo państwa członkowskiego, o którego zastosowanie wystąpiono najpierw, w przypadku gdy osoba zainteresowana wykonuje pracę lub prace w dwóch lub więcej państwach członkowskich.”;

2) w art. 14 wprowadza się następujące zmiany:

a) ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Do celów stosowania art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego osoba, która »normalnie wykonuje pracę najemną w dwóch lub więcej państwach członkowskich«, oznacza osobę, która równocześnie lub na zmianę wykonuje jedną lub kilka odrębnych prac w dwóch lub więcej państwach członkowskich w tym samym lub kilku przedsiębiorstwach lub dla jednego lub kilku pracodawców”;

b) dodaje się ustępy w brzmieniu:

„5a. Do celów stosowania tytułu II rozporządzenia podstawowego »siedziba lub miejsce wykonywania działalności« odnosi się do siedziby lub miejsca prowadzenia działalności, w którym podejmowane są zasadnicze decyzje dotyczące przedsiębiorstwa i sprawowane są funkcje jego administracji centralnej.

Do celów art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego będący pracownikiem najemnym członek załogi lotniczej lub personelu pokładowego pracujący w lotniczym transporcie pasażerów lub towarów w dwóch lub więcej państwach członkowskich podlega ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się port macierzysty w rozumieniu załącznika III do rozporządzenia Rady (EWG) nr 3922/91 z dnia 16 grudnia 1991 r. w sprawie harmonizacji wymagań technicznych i procedur administracyjnych w dziedzinie lotnictwa cywilnego (*).

5b. Praca o charakterze marginalnym nie będzie brana pod uwagę do celów określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa na mocy art. 13 rozporządzenia podstawowego. Art. 16 rozporządzenia wykonawczego stosuje się we wszystkich przypadkach objętych niniejszym artykułem.

____ _____

(*) Dz.U. L 373 z 31.12.1991, s. 4.”;

3) art. 15 ust. 1 zdanie drugie otrzymuje brzmienie:

„Instytucja ta wydaje zainteresowanemu poświadczenie, o którym mowa w art. 19 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego, i niezwłocznie udostępnia informacje dotyczące ustawodawstwa mającego zastosowanie do tej osoby, zgodnie z art. 11 ust. 3 lit. b) lub art. 12 rozporządzenia podstawowego, instytucji wyznaczonej przez właściwą władzę państwa członkowskiego, w którym wykonywana jest praca.”;

4) art. 54 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Do celów stosowania art. 62 ust. 3 rozporządzenia podstawowego właściwa instytucja państwa członkowskiego, którego ustawodawstwu zainteresowany podlegał ze względu na ostatnio wykonywaną pracę najemną lub pracę na własny rachunek, dostarcza niezwłocznie instytucji miejsca zamieszkania, na jej wniosek, wszystkie informacje niezbędne do wyliczenia zasiłku dla bezrobotnych, które można uzyskać w państwie członkowskim, w którym się znajduje, a w szczególności dotyczących wysokości otrzymanego wynagrodzenia lub dochodów z tytułu prowadzenia działalności.”;

5) w art. 55 wprowadza się następujące zmiany:

a) ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„ 1. Aby móc korzystać z przepisów art. 64 lub art. 65a rozporządzenia podstawowego, bezrobotny udający się do innego państwa członkowskiego powiadamia przed wyjazdem właściwą instytucję i występuje o wydanie dokumentu poświadczającego, iż jest on nadal uprawniony do świadczeń na warunkach określonych w art. 64 ust. 1 lit. b) rozporządzenia podstawowego.”;

b) dodaje się ustęp w brzmieniu:

„ 7. Ust. 2–6 stosuje się odpowiednio w sytuacji przewidzianej przepisami art. 65a ust. 3 rozporządzenia podstawowego.”;

6) art. 56 ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„ 1. W przypadku gdy bezrobotny postanawia, zgodnie z art. 65 ust. 2 lub art. 65a ust. 1 rozporządzenia podstawowego, oddać się do dyspozycji służb zatrudnienia również w państwie członkowskim, które nie zapewnia świadczeń, przez zarejestrowanie się tam jako osoba poszukująca pracy, informuje o tym instytucję oraz służby zatrudnienia państwa członkowskiego zapewniającego świadczenia.

Na wniosek służb zatrudnienia państwa członkowskiego, które nie zapewnia świadczeń, służby zatrudnienia państwa członkowskiego zapewniającego świadczenia przekazują odpowiednie informacje na temat rejestracji bezrobotnego i poszukiwania przez niego zatrudnienia.

2. W przypadku gdy ustawodawstwo mające zastosowanie w zainteresowanych państwach członkowskich wymaga od bezrobotnego spełnienia pewnych obowiązków lub podjęcia pewnych działań związanych z poszukiwaniem pracy, pierwszeństwo mają obowiązki lub podejmowane przez bezrobotnego działania związane z poszukiwaniem pracy w państwie członkowskim zapewniającym świadczenia.

Niespełnienie przez bezrobotnego wszystkich obowiązków lub niepodjęcie wszystkich działań związanych z poszukiwaniem pracy w państwie członkowskim, które nie zapewnia świadczeń, nie wpływa na świadczenia przyznawane w innym państwie członkowskim.”.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu dnia 22 maja 2012 r.

ZAŁĄCZNIK

W rozporządzeniu (WE) nr 883/2004 wprowadza się następujące zmiany:

1) w załączniku X wprowadza się następujące zmiany:

a) w pozycji „NIDERLANDY” lit. a) otrzymuje brzmienie:

„a) Ustawa o wspieraniu pracy i zatrudnienia młodych osób niepełnosprawnych z dnia 24 kwietnia 1997 r. (Wet Wajong)”;

b) w pozycji „ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO”:

(i) skreśla się lit. c);

(ii) dodaje się literę w brzmieniu:

„e) Uzależniony od wysokości dochodu zasiłek dochodowy dla osób niepracujących (ustawa o reformie systemu opieki społecznej z 2007 r. i ustawa o reformie systemu opieki społecznej dla Irlandii Północnej z 2007 r.).”;

2) w załączniku XI wprowadza się następujące zmiany:

a) w pozycji „NIEMCY” pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Nie naruszając przepisów art. 5 lit. a) niniejszego rozporządzenia oraz art. 7 Sozialgesetzbuch VI (Kodeks Prawa Socjalnego tom VI), osoba ubezpieczona obowiązkowo w innym państwie członkowskim lub otrzymująca emeryturę na podstawie ustawodawstwa innego państwa członkowskiego może przystąpić do systemu ubezpieczenia dobrowolnego w Niemczech.”;

b) w pozycji „FRANCJA” skreśla się pkt 1;

c) w pozycji „NIDERLANDY” wprowadza się następujące zmiany:

(i) w pkt 1 skreśla się lit. g);

(ii) w pkt 1 dodaje się literę w brzmieniu:

„h) Do celów art. 18 ust. 1 niniejszego rozporządzenia osoby, o których mowa w ust. 1 lit. a) ppkt (ii) niniejszego załącznika, przebywające czasowo w Niderlandach, są uprawnione do świadczeń rzeczowych zgodnie z polisą oferowaną ubezpieczonym w Niderlandach przez instytucję ich miejsca pobytu, z uwzględnieniem art. 11 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 19 ust. 1 Zorgverzekeringswet (ustawy ogólnej o ubezpieczeniach zdrowotnych), a także do świadczeń rzeczowych określonych w Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (ustawie ogólnej o ubezpieczeniu od szczególnych kosztów medycznych).” ;

(iii) w pkt 2 wprowadza się następujące zmiany:

a) w wyrażeniu wprowadzającym oraz w lit. a) tekst „(holenderska ustawa o powszechnym ubezpieczeniu emerytalnym)” zastępuje się tekstem („ustawa ogólna o ubezpieczeniu emerytalnym” );

b) w akapicie pierwszym lit. b) słowa „ wspomnianej ustawy” zastępuje się słowami „powyższej ustawy” ;

c) w akapicie drugim lit. g) tekst „ (holenderska ustawa ogólna o osobach pozostałych przy życiu po śmierci żywiciela)” zastępuje się tekstem „(ustawa ogólna dotycząca osób pozostałych przy życiu po śmierci żywiciela)”;

(iv) w pkt 3 wprowadza się następujące zmiany:

a) w wyrażeniu wprowadzającym, tekst „(holenderska ustawa ogólna o ubezpieczeniu osób pozostałych przy życiu po śmierci żywiciela)” zastępuje się tekstem „(ustawa ogólna dotycząca osób pozostałych przy życiu po śmierci żywiciela)”;

b) w akapicie pierwszym lit. d) słowa „tej ustawie” zastępuje się słowami „ powyższej ustawie”;

(v) w pkt 4 wprowadza się następujące zmiany:

a) lit. a) ppkt (i) tiret pierwsze tekst „(ustawa o niezdolności do pracy)” zastępuje się tekstem „(ustawa o ubezpieczeniu na wypadek niezdolności do pracy)” ;

b) w lit. a) ppkt (ii) tekst „(ustawa o niezdolności do pracy w przypadku osób prowadzących działalność na własny rachunek)” zastępuje się tekstem „(ustawa o świadczeniach z tytułu niepełnosprawności dla osób pracujących na własny rachunek)” .