d) rodzaj konstrukcji nadwozia (jedno-/dwupokładowe, przegubowe, niskopodłogowe);

e) typ nadwozia, jeżeli nadwozie jest homologowane jako oddzielny zespół techniczny.

„Typ nadwozia” do celów homologacji typu jako oddzielny zespół techniczny oznacza kategorię nadwozi nieróżniących się znacząco pod następującymi względami:

a) producent nadwozia;

b) rodzaj konstrukcji pojazdu (powyżej 22 pasażerów lub co najwyżej 22 pasażerów);

c) rodzaj konstrukcji nadwozia (jedno-/dwupokładowe, przegubowe, niskopodłogowe);

d) masa kompletnie wyposażonego nadwozia pojazdu, z tolerancją do 10 %;

e) określone rodzaje pojazdów, na których dany typ nadwozia może zostać zamontowany.

„Homologacja pojazdu lub oddzielnego zespołu technicznego” oznacza homologację typu pojazdu lub typu nadwozia określonego w pkt 2.2 w odniesieniu do cech konstrukcyjnych określonych w niniejszym regulaminie;

„konstrukcja nośna” oznacza część nadwozia zwiększającą wytrzymałość pojazdu w przypadku przewrócenia;

„drzwi główne” oznaczają drzwi przeznaczone do użytku przez pasażerów w warunkach normalnych, gdy kierowca siedzi na swoim miejscu;

„drzwi podwójne” oznaczają drzwi zapewniające dwa dojścia lub odpowiadające takim dwóm dojściom;

„drzwi przesuwne” oznaczają drzwi, które mogą być otwierane lub zamykane jedynie poprzez przesunięcie wzdłuż jednej lub więcej prostoliniowych lub prawie prostoliniowych prowadnic;

„drzwi awaryjne” oznaczają drzwi przeznaczone do opuszczania pojazdu przez pasażerów jedynie wyjątkowo, w szczególności w sytuacji awaryjnej;

„okno awaryjne” oznacza okno, niekoniecznie oszklone, przeznaczone do opuszczania pojazdu wyłącznie w sytuacjach awaryjnych;

„okno podwójne lub wieloczłonowe” oznacza okno awaryjne, które po podziale na dwie lub więcej części umownymi pionowymi prostymi (lub płaszczyznami) dzieli się odpowiednio na dwie lub więcej części, spełniających wymogi w odniesieniu do wymiarów i dostępu dotyczące zwykłego okna awaryjnego;

„ luk ratunkowy” oznacza otwór w dachu lub w podłodze, przeznaczony do opuszczania pojazdu przez pasażerów jedynie w sytuacji awaryjnej;

„wyjście awaryjne” oznacza drzwi awaryjne, okno awaryjne lub luk ratunkowy;

„ wyjście” oznacza drzwi główne, schody wewnętrzne, półschody lub wyjście awaryjne;

„podłoga lub pokład” oznacza tę część nadwozia, na której górnej powierzchni przebywają pasażerowie stojący oraz której górna powierzchnia stanowi oparcie stóp pasażerów siedzących, kierowcy i innych członków załogi oraz zapewnia punkty mocowania siedzeń;

„ przejście” oznacza przestrzeń zapewniającą pasażerom dostęp z każdego siedzenia lub rzędu siedzeń lub miejsca przeznaczonego dla użytkowników wózków inwalidzkich do każdego innego siedzenia lub rzędu siedzeń lub miejsca przeznaczonego dla użytkowników wózków inwalidzkich bądź do każdego dojścia do lub od każdych drzwi głównych lub schodów wewnętrznych oraz każdej powierzchni przeznaczonej dla pasażerów stojących; nie obejmuje ono:

przestrzeni w obrębie 300 mm przed każdym z siedzeń; wyjątek stanowi przypadek, gdy siedzenie zwrócone w stronę przejścia jest usytuowane powyżej nadkola; wówczas wymiar ten można zmniejszyć do 225 mm (zob. załącznik 4, rysunek 25);

przestrzeni ponad powierzchnią stopni lub schodów (z wyjątkiem miejsc, gdzie powierzchnia stopnia przylega do powierzchni przejścia lub dojścia); ani

jakiejkolwiek przestrzeni umożliwiającej dostęp wyłącznie do jednego siedzenia lub rzędu siedzeń albo do pary poprzecznie usytuowanych siedzeń lub rzędu siedzeń, zwróconych w stronę tej przestrzeni;

„dojście” oznacza przestrzeń prowadzącą do wnętrza pojazdu, sięgającą od drzwi głównych do zewnętrznej krawędzi górnego stopnia (krawędzi przejścia), schodów wewnętrznych lub półschodów. W przypadku gdy nie ma stopni w drzwiach, za dojście uznaje się obszar mierzony zgodnie z załącznikiem 3, pkt 7.7.1, rozciągający się maksymalnie do 300 mm od położenia początkowego wewnętrznej płaszczyzny urządzenia pomiarowego;

„kabina kierowcy” oznacza przestrzeń przeznaczoną do wyłącznego użytku kierowcy, z wyjątkiem sytuacji awaryjnych, i zawierającą siedzenie kierowcy, koło kierownicy, urządzenia sterujące, wskaźniki i inne urządzenia niezbędne do prowadzenia lub obsługi pojazdu;

„masa pojazdu w stanie gotowym do jazdy” oznacza masę własną pojazdu z nadwoziem oraz urządzeniem sprzęgającym, w przypadku pojazdu ciągnącego, w stanie gotowym do jazdy, lub masę podwozia z kabiną, jeżeli producent nie instaluje nadwozia, lub urządzeniem sprzęgającym (łącznie z płynem chłodzącym, olejami, 90 % paliwa, 100 % innych cieczy z wyjątkiem zużytej wody, narzędziami, kołem zapasowym i kierowcą (75 kg) oraz, w przypadku autobusów i autokarów, masą członka załogi (75 kg), jeżeli w pojeździe znajduje się miejsce dla członka załogi;

„technicznie dopuszczalna maksymalna masa całkowita (M)” oznacza podaną przez producenta maksymalną masę pojazdu w oparciu o jego budowę i sposób działania. Technicznie dopuszczalną maksymalną masę całkowitą stosuje się w celu ustalenia kategorii pojazdu;

„pasażer” oznacza osobę inną niż kierowca lub członek załogi;

„ pasażer o ograniczonej zdolności poruszania się” oznacza każdego pasażera mającego trudności podczas korzystania z publicznych środków transportu, takiego jak osoba niepełnosprawna (w tym osoby z obniżoną sprawnością sensoryczną i intelektualną, użytkownicy wózków inwalidzkich, osoby z upośledzeniem narządu ruchu, osoby niskiej postury, osoby z ciężkimi bagażami, osoby w podeszłym wieku, kobiety ciężarne, osoby z wózkami na zakupy oraz osoby z dziećmi, w tym z dziećmi siedzącymi w wózkach spacerowych);

„użytkownik wózka inwalidzkiego” oznacza osobę, która z powodu osłabienia lub niepełnosprawności wykorzystuje wózek inwalidzki do przemieszczania się;

„ członek załogi” oznacza osobę pełniącą funkcję drugiego kierowcy lub ewentualnego pomocnika;

„ przedział pasażerski” oznacza przestrzeń przeznaczoną do użytku pasażerów, z wyłączeniem przestrzeni zajmowanej przez zainstalowane na stałe urządzenia, takie jak barki, kuchenki, toalety lub przedziały bagażowe/towarowe;

„drzwi główne uruchamiane mechanicznie” oznaczają drzwi główne, które są uruchamiane wyłącznie przy pomocy siły innej niż siła mięśni, a ich otwieranie i zamykanie, jeśli nie jest zautomatyzowane, jest zdalnie sterowane przez kierowcę lub członka załogi;

„drzwi główne uruchamiane automatycznie” oznaczają mechanicznie uruchamiane drzwi główne, które mogą zostać otwarte (inaczej niż przez użycie urządzeń do sterowania awaryjnego) jedynie po użyciu przez pasażera urządzenia sterującego i po uruchomieniu przez kierowcę urządzenia sterującego oraz które następnie zamykają się automatycznie;

„urządzenie zapobiegające ruszeniu” oznacza urządzenie automatyczne, które zapobiega możliwości odjechania pojazdem z miejsca postoju, gdy drzwi nie są całkowicie zamknięte;

„drzwi główne uruchamiane przez kierowcę” oznaczają drzwi główne, które zwykle są otwierane i zamykane przez kierowcę;

„siedzenie specjalne” oznacza siedzenie z dodatkową przestrzenią dla pasażera o ograniczonej możliwości poruszania się, stosownie oznakowane;

„ urządzenie załadowcze” oznacza urządzenia ułatwiające dostęp wózka inwalidzkiego do pojazdów, takie jak podnośniki, pochylnie itp.;

„układ przyklęku” oznacza układ obniżający i podnoszący całkowicie lub częściowo nadwozie pojazdu względem normalnej pozycji jazdy;

„podnośnik” oznacza urządzenie lub układ z pomostem, które mogą być podnoszone lub opuszczane w celu zapewnienia pasażerowi możliwości pokonania odległości między podłogą przedziału pasażerskiego a podłożem lub krawężnikiem;

„pochylnia” oznacza urządzenie stanowiące pomost ponad przerwą między podłogą przedziału pasażerskiego a podłożem lub krawężnikiem; Gdy pochylnia jest ustawiona w sposób umożliwiający korzystanie z niej, obejmuje ona każdą powierzchnię, która może poruszać się w czasie rozkładania pochylni lub z której korzystanie możliwe jest wyłącznie, gdy pochylnia jest w pozycji rozłożonej, i po której ma się poruszać wózek inwalidzki;

„pochylnia przenośna” oznacza pochylnię, którą można odłączyć od konstrukcji pojazdu oraz która może zostać rozstawiona przez kierowcę lub członka załogi;

„siedzenie wyjmowane” oznacza siedzenie, które można łatwo oddzielić od pojazdu;

„ przód” i „tył” oznacza przód lub tył pojazdu zgodnie z normalnym kierunkiem jazdy, a określenia „do przodu”, „ czołowy”, „do tyłu” oraz „najbardziej wysunięty do tyłu” itp. interpretowane są odpowiednio;

„schody wewnętrzne” oznaczają schody pozwalające na przemieszczanie się między górnym a dolnym pokładem;

„oddzielny przedział” oznacza przestrzeń w pojeździe, która może być zajmowana przez pasażerów lub przez załogę podczas użytkowania pojazdu, a która jest oddzielona od pozostałej przestrzeni przeznaczonej dla pasażerów lub załogi, z wyjątkiem przypadku, gdy ścianka działowa pozwala pasażerom zaglądać do następnej przestrzeni przeznaczonej dla pasażerów i połączona jest przejściem pozbawionym drzwi;

„półschody” są to schody z górnego pokładu, kończące się drzwiami awaryjnymi;

„ oświetlenie drzwi głównych” oznacza urządzenia oświetleniowe pojazdu przeznaczone do oświetlania obszaru na zewnątrz pojazdu w bezpośredniej bliskości drzwi głównych i kół.

WYSTĄPIENIE O HOMOLOGACJĘ

Wystąpienie o homologację:

a) typu pojazdu;

b) typu oddzielnego zespołu technicznego; lub

c) typu pojazdu wyposażonego w typ nadwozia uprzednio homologowanego jako oddzielny zespół techniczny

w odniesieniu do jego cech konstrukcyjnych składa odpowiedzialny producent lub jego należycie upoważniony przedstawiciel.

W przypadku wniosku o udzielenie homologacji w odniesieniu do pojazdu wykonanego poprzez zmontowanie podwozia z homologowanym nadwoziem, termin „producent” odnosi się do zakładu montażu.

Wzór dokumentu informacyjnego dotyczącego cech konstrukcyjnych podano w załączniku 1, część 1.

Dodatek 1: w odniesieniu do typu pojazdu;

Dodatek 2: w odniesieniu do typu nadwozia;

Dodatek 3: w odniesieniu do typu pojazdu wyposażonego w nadwozie uprzednio homologowane jako oddzielny zespół techniczny.

Pojazdy lub nadwozia reprezentujące typ będący przedmiotem homologacji należy przekazać placówce technicznej odpowiedzialnej za przeprowadzenie badań homologacyjnych.

HOMOLOGACJA

Homologacji typu pojazdu lub nadwozia udziela się, jeżeli pojazd lub nadwozie, którego dotyczy wniosek o homologację zgodnie z niniejszym regulaminem, spełnia wymogi pkt 5.

Każdy typ pojazdu, któremu udzielono homologacji, otrzymuje numer homologacji. Pierwsze dwie cyfry takiego numeru (obecnie 03, odpowiadające serii 03 poprawek) wskazują serię poprawek obejmujących ostatnie poważniejsze zmiany techniczne wprowadzone do niniejszego regulaminu przed datą udzielenia homologacji. Ta sama Umawiająca się Strona nie może przydzielić tego samego numeru homologacji innemu typowi pojazdu lub nadwozia w rozumieniu pkt 2.2.

Powiadomienie o homologacji lub rozszerzeniu homologacji typu pojazdu lub nadwozia zgodnie z niniejszym regulaminem zostaje przekazane w postaci formularza zgodnego z wzorem przedstawionym w załączniku 1 do niniejszego regulaminu Stronom Porozumienia stosującym niniejszy regulamin.

Na każdym pojeździe lub nadwoziu zgodnym z typem pojazdu lub nadwozia homologowanego zgodnie z niniejszym regulaminem, w widocznym i łatwo dostępnym miejscu, określonym w formularzu homologacji, umieszcza się międzynarodowy znak homologacji składający się z:

okręgu otaczającego literę „E”, po której następuje numer wyróżniający kraj, który udzielił homologacji (³);

numeru niniejszego regulaminu, po którym następuje litera „R”, następnie myślnik i numer homologacji, na prawo od okręgu opisanego w pkt 4.4.1; oraz

dodatkowego symbolu w postaci liczby zapisanej cyframi rzymskimi, wskazującego klasę, do której należy homologowany pojazd lub podwozie. Na nadwoziu homologowanym oddzielnie umieszcza się dodatkowo literę „S”.

Jeżeli pojazd jest zgodny z typem pojazdu homologowanym na mocy innego lub kilku innych regulaminów będących załącznikami do porozumienia, w kraju, który udzielił homologacji na podstawie niniejszego regulaminu, to znaku określonego w pkt 4.4.1 nie trzeba powtarzać. W takim wypadku numery regulaminu i homologacji oraz dodatkowe symbole wszystkich regulaminów, zgodnie z którymi udzielono homologacji w państwie, w którym udzielono homologacji na podstawie niniejszego regulaminu, umieszcza się w kolumnach pionowych z prawej strony symbolu opisanego w pkt 4.4.1.

Znak homologacji musi być czytelny i nieusuwalny.

Znak homologacji umieszcza się na tabliczce znamionowej pojazdu lub nadwozia umieszczonej przez producenta lub w jej pobliżu.

1.

INFORMACJE OGÓLNE

1.1.

Marka (nazwa handlowa producenta):

1.2.

Typ:

1.2.1.

Podwozie:

1.2.2.

Nadwozie/pojazd kompletny:

1.3.

Sposób identyfikacji typu, jeśli oznaczono na pojeździe b):

1.3.1.

Podwozie:

1.3.2.

Nadwozie/pojazd kompletny:

1.3.3.

Miejsce takiego oznakowania

1.3.3.1.

Podwozie:

1.3.3.2.

Nadwozie/pojazd kompletny:

1.4.

Kategoria pojazdu c):

1.5.

Nazwa i adres producenta:

1.6.

Adresy zakładów montujących:

2.

OGÓLNE CECHY KONSTRUKCYJNE POJAZDU

2.1.

Fotografie lub rysunki reprezentatywnego pojazdu:

2.2.

Zwymiarowany rysunek całego pojazdu:

2.3.

Liczba osi i kół:

2.3.1.

Liczba i położenie osi z kołami bliźniaczymi:

2.3.2.

Liczba i pozycja osi kierowanych:

2.4.

Podwozie, o ile występuje (rysunek ogólny):

2.5.

Materiał zastosowany w podłużnicach ramy d):

2.6.

Umiejscowienie i układ silnika:

2.7.

Kabina kierowcy (wysunięta do przodu lub normalna) z):

2.8.

Kierunek ruchu drogowego:

2.8.1.

Pojazd przystosowany do jazdy w ruchu prawo-/lewostronnym (¹).

2.9.

Podać, czy pojazd silnikowy przeznaczony jest do ciągnięcia przyczep oraz czy są to naczepy, przyczepy dyszlowe czy przyczepy z osią centralną.

3.

MASY I WYMIARY e) (w kg i mm) (w stosownych przypadkach należy odnieść się do rysunku)

3.1.

Rozstawy osi (pojazd w pełni obciążony) f):

3.2.

Zakres wymiarów pojazdu (ogólnie):

3.2.1.

Dla podwozia z nadwoziem

3.2.1.1.

Długość j):

3.2.1.2.

Szerokość k):

3.2.1.3.

Wysokość (w stanie gotowym do jazdy) l) (w przypadku zawieszenia o regulowanej wysokości wskazać normalne położenie podczas jazdy):

3.2.1.4.

Zwis przedni m):

3.2.1.5.

Zwis tylny n):

3.3.

Położenie środka ciężkości pojazdu przy technicznie dopuszczalnej maksymalnej masie całkowitej, w kierunku wzdłużnym, poprzecznym i pionowym:

3.4.

Masa pojazdu z nadwoziem oraz, w przypadku pojazdu ciągnącego przyczepę należącego do kategorii innej niż M1, masa z urządzeniem sprzęgającym, jeżeli zostało zamontowane przez producenta, w stanie gotowym do jazdy, lub masa podwozia, lub podwozia z kabiną, bez nadwozia lub urządzenia sprzęgającego, jeśli producent nie montuje nadwozia lub urządzenia sprzęgającego (z płynami, narzędziami, kołem zapasowym i kierowcą oraz, w przypadku autobusów i autokarów, członkiem załogi, jeżeli w pojeździe przewidziano dla niego miejsce) o) (maksymalna i minimalna dla każdego wariantu):

3.4.1.

Rozkład tej masy na osie oraz, w przypadku naczepy lub przyczepy z osią centralną, obciążenie w punkcie sprzęgu (maksymalny i minimalny dla każdego wariantu):

3.5.

Technicznie dopuszczalna maksymalna masa całkowita podana przez producenta y) (maksymalna i minimalna dla każdego wariantu):

3.5.1.

Rozkład tej masy na osie (maksymalny i minimalny dla każdego wariantu):

3.6.

Technicznie dopuszczalne maksymalne obciążenie/masa na każdą oś:

3.7.

Technicznie dopuszczalna maksymalna masa całkowita na sprzęgu:

3.7.1.

pojazdu silnikowego:

4.

NADWOZIE

4.1.

Rodzaj nadwozia: jednopokładowe/dwupokładowe/przegubowe/niskopodłogowe (¹)

4.2.

Zastosowane materiały i metody wykonania:

5.

PRZEPISY SZCZEGÓLNE DOTYCZĄCE POJAZDÓW DO PRZEWOZU PASAŻERÓW, ZAWIERAJĄCYCH, OPRÓCZ SIEDZENIA KIEROWCY, WIĘCEJ NIŻ OSIEM SIEDZEŃ

5.1.

Klasa pojazdu (klasa I, klasa II, klasa III, klasa A, klasa B):

5.2.

Przestrzeń dla pasażerów (m²):

5.2.1.

Łącznie (S_o):

5.2.2.

Pokład górny (S_oa): (¹)

5.2.3.

Pokład dolny (S_ob): (¹)

5.2.4.

Dla pasażerów stojących (S₁):

5.3.

Liczba pasażerów (siedzących i stojących):

5.3.1.

Łącznie (N): (²) (³)

5.3.2.

Pokład górny (N_a): (¹) (²) (³)

5.3.3.

Pokład dolny (N_b): (¹) (²) (³)

5.4.

Liczba pasażerów (siedzących): (²)

5.4.1.

Łącznie (A): (²) (³)

5.4.2.

Pokład górny (A_a): (¹) (²) (³)

5.4.3.

Pokład dolny (A_b): (¹) (²) (³)

5.5.

Siedzenie dla członka załogi: tak/nie (¹)

5.6.

Liczba drzwi głównych:

5.7.

Liczba wyjść awaryjnych (drzwi, okna, luki ratunkowe, wewnętrzne schody i półschody):

5.7.1.

Łącznie:

5.7.2.

Pokład górny: (¹)

5.7.3.

Pokład dolny: (¹)

5.8.

Pojemność przedziałów bagażowych (m³):

5.9.

Powierzchnia przeznaczona do transportu bagażu na dachu (m²):

5.10.

Urządzenia techniczne ułatwiające dostęp do pojazdów (np. pochylnia, podnośnik, układ przyklęku), jeżeli są zamontowane:

5.11.

Wytrzymałość konstrukcji nośnej:

5.11.1.

W stosownych przypadkach, numer homologacji typu zgodnie z regulaminem nr 66:

1.

INFORMACJE OGÓLNE

1.1.

Marka (nazwa handlowa producenta):

1.2.

Typ:

1.3.

Sposób identyfikacji typu, jeśli oznaczono na pojeździe b):

1.3.1.

Nadwozie/pojazd kompletny:

1.3.2.

Miejsce takiego oznakowania:

1.3.3.

Nadwozie/pojazd kompletny:

1.4.

W przypadku części i oddzielnych zespołów technicznych, miejsce i metoda umieszczenia znaku homologacji typu EKG.

1.5.

Adresy zakładów montujących:

2.

OGÓLNE CECHY KONSTRUKCYJNE POJAZDU

2.1.

Fotografie lub rysunki reprezentatywnego pojazdu:

2.2.

Zwymiarowany rysunek całego pojazdu:

2.3.

Liczba osi i kół :

2.4.

Podwozie, o ile występuje (rysunek ogólny):

2.5.

Materiał zastosowany w podłużnicach ramy d):

2.6.

Umiejscowienie i układ silnika:

2.7.

Kabina kierowcy (konfiguracja wysunięta do przodu lub z kabiną z maską) z):

2.8.

Kierunek ruchu drogowego:

3.

MASY I WYMIARY e) (w kg i mm) (w stosownych przypadkach należy odnieść się do rysunku)

3.1.

Rozstawy osi (pojazd w pełni obciążony) f):

3.2.

Zakres wymiarów pojazdu (ogólnie):

3.2.1.

W przypadku nadwozia homologowanego bez podwozia:

3.2.1.1.

Długość j):

3.2.1.2.

Szerokość k):

3.2.1.3.

Wysokość (pojazd w stanie gotowym do jazdy) l) (w przypadku zawieszenia o regulowanej wysokości, wskazać normalne położenie podczas jazdy):

4.

NADWOZIE

4.1.

Rodzaj nadwozia: jednopokładowe/dwupokładowe/przegubowe/niskopodłogowe (¹)

4.2.

Zastosowane materiały i metody wykonania:

5.

PRZEPISY SZCZEGÓLNE DOTYCZĄCE POJAZDÓW DO PRZEWOZU PASAŻERÓW, ZAWIERAJĄCYCH, OPRÓCZ SIEDZENIA KIEROWCY, WIĘCEJ NIŻ OSIEM SIEDZEŃ

5.1.

Klasa pojazdu (klasa I, klasa II, klasa III, klasa A, klasa B):

5.1.1.

Typy podwozi, na których można montować homologowane nadwozia (producenci i typy pojazdów):

5.2.

Przestrzeń dla pasażerów (m²):

5.2.1.

Łącznie (S_o):

5.2.1.1.

Pokład górny (S_oa): (¹)

5.2.1.2.

Pokład dolny (S_ob): (¹)

5.2.2.

Dla pasażerów stojących (S₁):

5.3.

Liczba pasażerów (siedzących i stojących):

5.3.1.

Łącznie (N): (²) (³)

5.3.2.

Pokład górny (N_a): (¹) (²) (³)

5.3.3.

Pokład dolny (N_b): (¹) (²) (³)

5.4.

Liczba siedzeń dla pasażerów: (²)

5.4.1.

Łącznie (A): (²) (³)

5.4.2.

Pokład górny (A_a): (¹) (²) (³)

5.4.3.

Pokład dolny (A_b): (¹) (²) (³)

5.5.

Liczba drzwi głównych:

5.6.

Liczba wyjść awaryjnych (drzwi, okna, luki ratunkowe, wewnętrzne schody i półschody):

5.6.1.

Łącznie:

5.6.2.

Pokład górny: (¹)

5.6.3.

Pokład dolny: (¹)

5.7.

Pojemność przedziałów bagażowych (m³):

5.8.

Powierzchnia przeznaczona do transportu bagażu na dachu (m²):

5.9.

Urządzenia techniczne ułatwiające dostęp do pojazdów (np. pochylnia, podnośnik, układ przyklęku), jeżeli zamontowane:

5.10.

Wytrzymałość konstrukcji nośnej:

5.10.1.

W stosownych przypadkach, numer homologacji typu zgodnie z regulaminem nr 66:

5.11.

Wymogi niniejszego regulaminu, które muszą zostać spełnione, a zgodność z nimi wykazana dla tego oddzielnego zespołu technicznego:

Objaśnienia: Zob. dodatek 1.

Jeżeli układy, elementy lub oddzielne zespoły techniczne są sterowane elektronicznie, należy przedstawić charakterystykę tego sterowania.

1.

INFORMACJE OGÓLNE

1.1.

Marka (nazwa handlowa producenta):

1.2.

Typ:

1.2.1.

Podwozie:

1.2.2.

Nadwozie/pojazd kompletny:

1.3.

Sposób identyfikacji typu, jeśli oznaczono na pojeździe b):

1.3.1.

Podwozie:

1.3.2.

Nadwozie/pojazd kompletny:

1.3.3.

Miejsce takiego oznakowania:

1.3.3.1.

Podwozie:

1.3.3.2.

Nadwozie/pojazd kompletny:

1.4.

Kategoria pojazdu c):

1.5.

Nazwa i adres producenta:

1.6.

Adresy zakładów montujących:

2.

OGÓLNE CECHY KONSTRUKCYJNE POJAZDU

2.1.

Fotografie lub rysunki egzemplarza typu pojazdu:

2.2.

Zwymiarowany rysunek całego pojazdu:

2.3.

Liczba osi i kół:

2.3.1.

Liczba i położenie osi z kołami bliźniaczymi

2.4.

Podwozie, o ile występuje (rysunek ogólny):

2.5.

Materiał zastosowany w podłużnicach ramy d):

2.6.

Umiejscowienie i układ silnika:

2.7.

Kierunek ruchu drogowego:

2.7.1.

Pojazd przystosowany do jazdy w ruchu prawo-/lewostronnym (¹).

3.

MASY I WYMIARY e) (w kg i mm)

(W stosownych przypadkach należy odnieść się do rysunku)

3.1.

Rozstawy osi (pojazd w pełni obciążony) f):

3.2.

Zakres wymiarów pojazdu (ogólnie):

3.2.1.

Dla podwozia z nadwoziem

3.2.1.1.

Długość j):

3.2.1.2.

Szerokość k):

3.2.1.2.1.

Maksymalna szerokość:

3.2.1.3.

Wysokość (pojazd w stanie gotowym do jazdy) l) (w przypadku zawieszenia o regulowanej wysokości, wskazać normalne położenie podczas jazdy):

3.3.

Masa pojazdu z nadwoziem oraz, w przypadku pojazdu ciągnącego przyczepę należącego do kategorii innej niż M1, masa z urządzeniem sprzęgającym, jeżeli zostało zamontowane przez producenta, w stanie gotowym do jazdy lub masa podwozia, lub podwozia z kabiną, bez nadwozia lub urządzenia sprzęgającego, jeśli producent nie montuje nadwozia lub urządzenia sprzęgającego (z płynami, narzędziami, kołem zapasowym i kierowcą oraz, w przypadku autobusów i autokarów, członkiem załogi, jeżeli w pojeździe przewidziano dla niego miejsce): o) (maksymalna i minimalna dla każdego wariantu).

3.3.1.

Rozkład tej masy na osie oraz, w przypadku naczepy lub przyczepy z osią centralną, obciążenie sprzęgu (maksymalny i minimalny dla każdego wariantu):

3.4.

Technicznie dopuszczalna maksymalna masa całkowita podana przez producenta y) (maksymalna i minimalna):

3.4.1.

Rozkład tej masy na osie oraz, w przypadku naczepy lub przyczepy z osią centralną, obciążenie sprzęgu (maksymalny i minimalny):

3.5.

Technicznie dopuszczalna(-e) maksymalna(-e) masa/obciążenie na każdą oś:

4.

WYTRZYMAŁOŚĆ KONSTRUKCJI NOŚNEJ:

4.1.

W stosownych przypadkach, numer homologacji typu zgodnie z regulaminem nr 66:

Objaśnienia: Zob. dodatek 1.

(zastrzeżone)

WYMOGI

Przepisy ogólne

Jeśli kabina kierowcy pozbawiona jest dachu, kierowca powinien być chroniony specjalną osłoną przed silnym wiatrem, tumanami kurzu, intensywnym deszczem itd.

Masy i wymiary

Pojazdy muszą spełniać wymogi załącznika 11.

Przestrzeń dostępna dla pasażerów

Całkowita przestrzeń S₀ dostępna dla pasażerów obliczana jest przez odjęcie od całkowitej powierzchni podłogi pojazdu:

powierzchni kabiny kierowcy;

powierzchni stopni w drzwiach i powierzchni każdego innego stopnia o głębokości mniejszej niż 300 mm oraz powierzchni, po której przesuwają się drzwi i ich mechanizm w czasie pracy;

powierzchni jakiejkolwiek części, powyżej której pionowy prześwit mierzony od podłogi jest mniejszy niż 1 350 mm, z pominięciem dopuszczalnego naruszenia przestrzeni określonego w pkt 7.7.8.6.3 i 7.7.8.6.4. W przypadku pojazdów klasy A lub B, wymiar ten można zmniejszyć do 1 200 mm;

powierzchni każdej części pojazdu, do której pasażerowie nie mają dostępu zgodnie z definicją w pkt 7.9.4;

powierzchni każdej przestrzeni zarezerwowanej wyłącznie do przewozu towarów lub bagażu i niedostępnej dla pasażerów;

powierzchni wymaganej do zapewnienia odrębnej powierzchni roboczej do przygotowywania posiłków;

powierzchni podłogi zajmowanej przez jakiekolwiek schody, półschody, schody wewnętrzne lub powierzchni każdego stopnia.

Przestrzeń S₁ dostępna dla pasażerów stojących (tylko w przypadku pojazdów klasy A, I i II, w których dozwolony jest przewóz pasażerów stojących) obliczana jest przez odjęcie od powierzchni S₀:

powierzchni wszystkich części podłogi, których nachylenie przekracza maksymalne wartości dopuszczalne określone w pkt 7.7.6;

powierzchni wszystkich części, które nie są dostępne dla pasażera stojącego, gdy zajęte są wszystkie siedzenia, z wyjątkiem siedzeń składanych;

powierzchni wszystkich części podłogi, gdzie wolna przestrzeń ponad podłogą jest mniejsza niż wysokość przejścia określona w pkt 7.7.5.1 (nie bierze się pod uwagę uchwytów);

powierzchni wysuniętej w przód poza pionową płaszczyznę przechodzącą przez środek siedziska siedzenia kierowcy (ustawionego w skrajnym tylnym położeniu);

powierzchni w obrębie 300 mm przed wszystkimi siedzeniami innymi niż siedzenia składane, z wyjątkiem siedzenia poprzecznego, w którym to przypadku wymiar ten można zmniejszyć do 225 mm. W przypadku siedzenia w systemie zmiennego rozmieszczenia siedzeń uznanego za będące w użyciu, zob. pkt 7.2.2.4;

każdej powierzchni niewyłączonej przez przepisy pkt 7.2.2.2.1–7.2.2.2.5 powyżej, na której nie da się umieścić prostokąta o wymiarach 400 mm × 300 mm;

w pojazdach klasy II, powierzchni, na której nie mogą przebywać pasażerowie stojący;

w pojazdach dwupokładowych, całej powierzchni pokładu górnego;

powierzchni miejsca (miejsc) na wózek inwalidzki, uważanych za zajęte przez użytkownika wózka inwalidzkiego, zob. pkt 7.2.2.4;

powierzchni miejsca (miejsc) na wózek inwalidzki przeznaczonych wyłącznie dla użytkownika wózka inwalidzkiego.

W pojeździe znajduje się liczba (P) miejsc siedzących, innych niż siedzenia składane, odpowiadających wymogom pkt 7.7.8. Jeżeli pojazd należy do klasy I, II lub A, liczba miejsc siedzących na każdym pokładzie jest co najmniej równa liczbie metrów kwadratowych powierzchni podłogi na danym pokładzie dostępnym dla pasażerów i załogi (o ile występuje), zaokrąglonej w dół do najbliższej liczby całkowitej; w przypadku pojazdów klasy I, liczbę tę można, z wyłączeniem pokładu górnego, zmniejszyć o 10 %.

W przypadku pojazdu o zmiennej liczbie miejsc siedzących, powierzchnia dostępna dla pasażerów stojących (S₁) oraz przepisy pkt 3.3.1 załącznika 11 określane są dla każdego z następujących warunków, jeśli mają zastosowanie:

przy wszystkich możliwych zajętych siedzeniach, a następnie pozostałej powierzchni dla pasażerów stojących, oraz jeśli pozostaje miejsce, zajętych miejscach dla wózków inwalidzkich;

przy wszystkich możliwych zajętych miejscach dla pasażerów stojących, a następnie pozostałych siedzeniach dostępnych dla pasażerów siedzących oraz, jeśli pozostaje miejsce, zajętych miejscach dla wózków inwalidzkich;

przy wszystkich możliwych zajętych miejscach dla wózków inwalidzkich i pozostałej powierzchni dla pasażerów stojących, a następnie pozostałych zajętych siedzeniach dostępnych do użytku.

Oznakowanie pojazdów

W przestrzeni zajmowanej przez kierowcę należy zapewnić miejsce wyraźnie widoczne dla siedzącego kierowcy, w którym umieszcza się oznakowanie, o którym mowa w pkt 3.3 załącznika 11.

maksymalna liczba miejsc siedzących, do której pojazd jest przystosowany;

maksymalna liczba miejsc stojących, jeśli występują, do której pojazd jest przystosowany;

maksymalna liczba wózków inwalidzkich, jeśli występują, do której pojazd jest przystosowany.

(Zastrzeżone)

(Zastrzeżone)

masa bagażu, który może być przewożony przy pełnym obciążeniu maksymalną liczbą pasażerów i załogi, przy założeniu, że pojazd nie przekracza technicznie dopuszczalnej masy maksymalnej lub dopuszczalnej masy na każdą oś. Wielkość ta obejmuje masę bagażu:

w przedziałach bagażowych (masa B, pkt 7.4.3.3.1 załącznika 11);

na powierzchni dachu, jeśli jest wyposażony w urządzenia do przewozu bagażu, (masa BX, pkt 7.4.3.3.1 załącznika 11).

Wytrzymałość konstrukcji nośnej

Wszystkie jednopokładowe pojazdy klasy II i III posiadają konstrukcje nośne zgodne z wymogami regulaminu nr 66.

Badanie stateczności

Stateczność pojazdu musi być taka, aby nie został przekroczony punkt, w którym następuje przewrócenie, jeżeli powierzchnia, na której stoi pojazd, jest przechylana kolejno na obie strony pod kątem 28 stopni od poziomu.

Do celów powyższego badania pojazd musi mieć masę w stanie gotowym do jazdy określoną w pkt 2.18 niniejszego regulaminu, z następującym uzupełnieniem:

Obciążenia równe Q (określone w pkt 3.2.3.2.1 załącznika 11) należy umieścić na każdym z siedzeń dla pasażerów (na górnym pokładzie tylko w przypadku pojazdów dwupokładowych).

Jeżeli pojazd jednopokładowy jest przeznaczony dla pasażerów podróżujących na stojąco lub do podróży z członkiem załogi niezajmującym miejsca siedzącego, środek ciężkości obciążeń Q lub 75 kg je reprezentujących musi być równomiernie rozłożony odpowiednio na powierzchni przeznaczonej dla pasażerów podróżujących na stojąco lub dla załogi, na wysokości 875 mm. Jeżeli w zamierzonym użytkowaniu pojazdu dwupokładowego przewidziany jest członek załogi niemający miejsca siedzącego, środek ciężkości masy 75 kg reprezentującej ciężar członka załogi umieszcza się w przejściu górnego pokładu na wysokości 875 mm.

Jeżeli pojazd jest wyposażony w urządzenia do przewozu bagażu na dachu, na dachu należy umocować równomiernie rozłożoną masę (BX), nie mniejszą niż deklarowana przez producenta zgodnie z pkt 3.2.3.2.1 załącznika 11, odpowiadającą takiemu bagażowi. Pozostałe przedziały bagażowe nie mogą zawierać żadnego bagażu.

Jeśli pojazd posiada zmienną liczbę miejsc siedzących, zmienną ilość miejsca dla pasażerów stojących lub jest zaprojektowany do przewozu jednego lub więcej wózków inwalidzkich, w odniesieniu do dowolnego przedziału pasażerskiego, w którym takie zmiany się pojawiają, obciążenia wymienione w pkt 7.4.2.1 przyjmują większą z poniższych wartości:

a) masa odpowiadająca liczbie pasażerów siedzących, którzy mogą zajmować powierzchnię, włącznie z masą siedzeń wyjmowanych; lub

b) masa odpowiadająca liczbie pasażerów stojących, którzy mogą zajmować daną powierzchnię; lub

c) masa wózków inwalidzkich i użytkowników, którzy mogą zajmować daną powierzchnię, każdy o całkowitej masie 250 kg, umieszczona na wysokości 500 mm nad podłogą w punkcie środkowym każdego miejsca przeznaczonego dla wózka inwalidzkiego; lub

d) masa pasażerów siedzących, pasażerów stojących i użytkowników wózków inwalidzkich, występujących w różnych układach, którzy mogą zajmować daną powierzchnię.

Wysokość każdego stopnia stosowanego do zapobiegania ślizganiu się koła wózka inwalidzkiego na boki na urządzeniu do badania przechyłu nie jest większa niż dwie trzecie odległości między powierzchnią, na której pojazd stoi przed poddaniem go przechyłowi, a częścią obręczy tego koła, która znajduje się najbliżej w stosunku do danej powierzchni, kiedy pojazd jest obciążony zgodnie z pkt 7.4.2.

W czasie badania nie może nastąpić zetknięcie się części, którego nie przewiduje się w normalnym użytkowaniu, ani też nie może nastąpić uszkodzenie lub przemieszczenie jakiejkolwiek części.

Alternatywnie w celu wykazania, że pojazd nie przewróci się w warunkach opisanych w pkt 7.4.1 i 7.4.2 można stosować metodę obliczeniową. Obliczenia te muszą uwzględniać następujące parametry:

masy i wymiary;

wysokość położenia środka ciężkości;

współczynnik sztywności;

boczna i promieniowa sztywność ogumienia;

właściwości w zakresie kontroli ciśnienia powietrza w amortyzatorach pneumatycznych;

położenie środka momentów;

odporność nadwozia na skręcanie.

Metoda obliczeń przedstawiona jest w dodatku 1 do niniejszego załącznika.

Zabezpieczenie przeciwpożarowe

Komora silnika

W komorze silnika nie stosuje się palnych materiałów wygłuszających ani materiałów nasiąkliwych paliwem, smarem lub innym materiałem palnym, o ile dane materiały nie są pokryte warstwą nieprzepuszczalną.

Podejmuje się środki ostrożności przez odpowiednie rozplanowanie komory silnika lub przez wyposażenie jej w kanały spływowe, w celu uniknięcia, w możliwym zakresie, gromadzenia się paliwa, oleju smarowego lub innego materiału palnego w jakiejkolwiek części komory silnika.

Komora silnika lub jakiekolwiek inne źródło ciepła (takie jak urządzenie przeznaczone do pochłaniania energii uwalnianej podczas zjazdu z długiego wzniesienia, np. zwalniacz lub urządzenie ogrzewające wnętrze nadwozia, z wyłączeniem jednakże urządzeń grzewczych z obiegiem ciepłej wody) są oddzielone od reszty pojazdu przy użyciu przegrody z materiału o własnościach izolacji cieplnej. Wszystkie mocowania, zaciski, uszczelki itp. stosowane łącznie z taką przegrodą są ogniotrwałe.

W przedziale pasażerskim można stosować urządzenie grzewcze inne niż z obiegiem gorącej wody, jeśli jest ono pokryte materiałem odpornym na temperaturę wytwarzaną przez to urządzenie i niewydzielającym trujących wyziewów i które jest tak umieszczone, że nie jest prawdopodobne, aby ktokolwiek z pasażerów wszedł w bezpośredni kontakt z jakąkolwiek gorącą powierzchnią.

W przypadku pojazdów wyposażonych w silnik umieszczony z tyłu kabiny kierowcy, kabina musi być wyposażona w system alarmowy ostrzegający kierowcę sygnałem dźwiękowym i wzrokowym w przypadku przekroczenia temperatury w komorze silnika i we wszystkich komorach, w których zlokalizowany jest grzejnik spalinowy.

System alarmowy musi być zaprojektowany tak, by wykrywał w komorze silnika i we wszystkich komorach, w których znajduje się grzejnik spalinowy, temperaturę przekraczającą temperaturę występującą w czasie zwykłej pracy urządzeń.

Wymogi pkt 7.5.1.5.1 uważa się za spełnione, jeśli pod kątem zbyt wysokiej temperatury monitorowane są następujące obszary komory silnika i wszystkich komór, w których znajduje się grzejnik spalinowy:

obszary w których, w przypadku wycieku, palne płyny (ciecz lub gaz) mogą zetknąć się z narażonymi na to elementami, np. sprężarką lub układem wydechowym, w tym elementami zamontowanymi na silniku, których temperatura robocza jest równa lub wyższa niż temperatura zapłonu palnych płynów (cieczy lub gazu); oraz

obszary w których, w przypadku wycieku, palne płyny (ciecz lub gaz) mogą zetknąć się z osłoniętymi elementami, np. niezależnym urządzeniem grzewczym, których temperatura robocza jest równa lub wyższa niż temperatura zapłonu palnych płynów (cieczy lub gazu); oraz

obszary w których, w przypadku wycieku, palne płyny (ciecz lub gaz) mogą zetknąć się z elementami, np. alternatorem, których temperatura w przypadku awarii może być równa lub wyższa niż temperatura zapłonu palnych płynów (cieczy lub gazu).

System alarmowy musi być włączony od chwili załączenia rozrusznika silnika do czasu wyłączenia silnika, bez względu na ustawienie, w jakim znajduje się pojazd.

Wyposażenie elektryczne i instalacja elektryczna

Wszystkie przewody elektryczne muszą być dobrze izolowane oraz wszystkie przewody i wyposażenie elektryczne muszą być w stanie wytrzymać warunki temperatury i wilgotności, którym są poddawane. W szczególności elementy osprzętu elektrycznego pracujące w komorze silnika muszą być przystosowane do panującej tam temperatury oraz oddziaływania zanieczyszczeń.

Przez żaden przewód elektryczny stosowany w obwodzie elektrycznym nie może płynąć prąd przewyższający wielkość dopuszczalną dla tego przewodu z uwzględnieniem sposobu jego instalacji i przy maksymalnej temperaturze otoczenia.

Każdy obwód elektryczny zasilający odbiornik inny niż rozrusznik, elektryczny układ zapłonowy (zapłon wymuszony), świece żarowe, układ zatrzymujący silnik, układ ładowania akumulatora i uziemienie samego akumulatora musi zawierać bezpiecznik lub automatyczny wyłącznik prądu. Obwody zasilające inne elementy wyposażenia mogą jednakże być zabezpieczone wspólnym bezpiecznikiem lub wspólnym automatycznym wyłącznikiem prądu, pod warunkiem że ich łączna wartość prądów znamionowych nie przekracza wartości prądu bezpiecznika lub wyłącznika prądu. W przypadku instalacji multipleksowej, na wniosek placówki technicznej odpowiedzialnej za przeprowadzenie badań, producent musi podać wszystkie właściwe informacje techniczne.

Wszystkie przewody elektryczne muszą być dobrze zabezpieczone i stabilnie utrzymywane w przewidzianym dla nich położeniu, w sposób uniemożliwiający ich uszkodzenie przez nacięcie, ścieranie lub przetarcie.

W przypadku gdy w jednym lub większej liczbie obwodów elektrycznych w pojeździe napięcie skuteczne prądu przekracza 100 V, odłącznik z napędem ręcznym przeznaczony do jednoczesnego odłączenia wszystkich takich obwodów od głównego źródła zasilania musi być połączony z każdym biegunem takiego zasilania, który nie jest połączony z masą oraz znajdować się wewnątrz pojazdu w miejscu łatwo dostępnym dla kierowcy, pod warunkiem że żaden taki odłącznik nie przerywa żadnego obwodu elektrycznego zasilającego obowiązkowe zewnętrzne oświetlenie pojazdu. Niniejszy punkt nie ma zastosowania do obwodów zapłonowych wysokiego napięcia ani do obwodów wewnętrznych zawartych w danym elemencie wyposażenia pojazdu.

Wszystkie przewody elektryczne muszą być rozmieszczone w taki sposób, aby żadna część nie miała kontaktu z przewodem paliwowym lub z częścią układu wydechowego ani nie była wystawiona na działanie nadmiernie wysokiej temperatury, o ile nie jest zapewniona odpowiednia specjalna izolacja i zabezpieczenie, na przykład elektromagnetyczny zawór wydechowy.

Akumulatory

Wszystkie akumulatory muszą być dobrze zamocowane i łatwo dostępne.

Przestrzeń na akumulatory musi być oddzielona od przedziału pasażerskiego i kabiny kierowcy oraz wietrzona powietrzem z zewnątrz pojazdu.

Zaciski akumulatora zabezpiecza się przez ryzykiem powstania zwarcia.

Gaśnice i apteczka

Należy zapewnić przestrzeń na zamocowanie jednej lub większej liczby gaśnic, z czego jedno miejsce musi znajdować się w pobliżu siedzenia kierowcy. W pojazdach klasy A lub B przestrzeń ta musi wynosić nie mniej niż 8 dm³, a w pojazdach klasy I, II lub III – nie mniej niż 15 dm³. W przypadku pojazdu dwupokładowego na górnym pokładzie należy przewidzieć miejsce na dodatkową gaśnicę.

Należy zapewnić przestrzeń na zamocowanie jednej lub więcej apteczek. Przewidziana przestrzeń musi wynosić nie mniej niż 7 dm³, a minimalny wymiar nie mniej niż 80 mm.

Gaśnice i apteczki można zabezpieczyć przed kradzieżą lub zniszczeniem (np. w wewnętrznej szafce lub za tłukącą się szybą) pod warunkiem, że umiejscowienie tych przedmiotów jest wyraźnie oznaczone i że zapewnione są środki umożliwiające łatwe ich wyjęcie w sytuacjach awaryjnych.

Materiały

Niedozwolone jest stosowanie materiałów łatwopalnych w odległości mniejszej niż 100 mm od elementów układu wydechowego, urządzeń elektrycznych pracujących pod wysokim napięciem lub dowolnego innego znaczącego źródła ciepła, o ile materiał ten nie jest skutecznie osłonięty. W razie potrzeby należy zapewnić osłonę zapobiegającą wchodzeniu smaru lub innych materiałów palnych w styczność z układem wydechowym lub innymi znaczącymi źródłami ciepła. Do celów niniejszego punktu za materiał łatwopalny uważa się taki materiał, który nie jest odporny na temperaturę mogącą prawdopodobnie występować w omawianym miejscu.

Wyjścia

Liczba wyjść

Minimalna liczba drzwi w pojeździe wynosi dwa: dwoje drzwi głównych lub jedne drzwi główne i jedne drzwi awaryjne. Każdy pojazd dwupokładowy posiada dwoje drzwi na pokładzie dolnym (zob. także pkt 7.6.2.2). Minimalna wymagana liczba drzwi głównych jest następująca:

(*) W przypadku pojazdów klasy A lub B można przemieścić dolną płytę w poziomie względem płyty górnej, pod warunkiem że następuje to w tym samym kierunku.

(¹) Wysokość górnego walca i, co za tym idzie, wysokość całkowitą można obniżyć o 100 mm w dowolnej części przejścia w kierunku tyłu:

a) poprzecznej płaszczyzny, przebiegającej 1,5 m przed linią środkową tylnej osi pojazdu (najbardziej wysuniętej ku przodowi tylnej osi pojazdu, w przypadku pojazdu o więcej niż jednej osi tylnej),

b) poprzecznej płaszczyzny pionowej przebiegającej przez tylną krawędź drzwi głównych lub najdalszych tylnych drzwi głównych, jeżeli jest więcej niż jedna para drzwi głównych.

(²) Średnicę dolnego walca można zmniejszyć z 450 do 400 mm w dowolnej części przejścia z tyłu bardziej do przodu wysuniętej z dwóch poniższych płaszczyzn:

a) poprzecznej płaszczyzny, przebiegającej 1,5 m przed linią środkową tylnej osi pojazdu (najbardziej wysuniętej ku przodowi tylnej osi pojazdu, w przypadku pojazdu o więcej niż jednej osi tylnej); oraz

b) poprzecznej płaszczyzny pionowej, przebiegającej przez tylną krawędź drzwi głównych najbardziej wysuniętych ku tyłowi pojazdu pomiędzy osiami

Do celów powyższych przepisów każdą sztywną część pojazdu przegubowego traktuje się oddzielnie.

(³) 220 mm w przypadku siedzeń poprzecznie przesuwnych (zob. pkt 7.7.5.3).

(⁴) Całkowitą wysokość urządzenia pomiarowego można zmniejszyć (zmniejszając wysokość dolnego walca):

a) z 1 800 mm do 1 680 mm w dowolnej części przejścia na pokładzie dolnym w kierunku tyłu poprzecznej płaszczyzny pionowej położonej 1 500 mm przed środkiem tylnej osi (najdalej wysuniętej ku przodowi tylnej osi w przypadku pojazdów z więcej niż jedną tylną osią);

b) z 1 800 mm do 1 770 mm w przypadku drzwi głównych, które znajdują się przed osią przednią w dowolnej części przejścia położonej między dwiema poprzecznymi płaszczyznami pionowymi położonymi w odległości 800 mm odpowiednio przed i za osią symetrii osi przedniej.

(¹) 700 mm w przypadku drzwi awaryjnych.

1 500 mm w przypadku drzwi awaryjnych na górnym pokładzie pojazdu dwupokładowego.

Maksymalnie 850 mm w przypadku drzwi awaryjnych na dolnym pokładzie pojazdu dwupokładowego.

(²) 430 mm w przypadku pojazdu o zawieszeniu całkowicie mechanicznym.

(³) Dla co najmniej jednych drzwi głównych; 400 mm dla pozostałych drzwi głównych.

(⁴) 300 mm w przypadku stopni w drzwiach znajdujących się za osią najdalej wysuniętą ku tyłowi.

(⁵) 250 mm w przejściach w przypadku pojazdów o pojemności nieprzekraczającej 22 pasażerów.

Rysunek 1

Rysunek 2

1.

INFORMACJE OGÓLNE

Niniejszy załącznik zawiera przepisy, które stosuje się do pojazdu zaprojektowanego w sposób umożliwiający łatwy dostęp pasażerom o ograniczonej możliwości poruszania się oraz użytkownikom wózków inwalidzkich.

2.

ZAKRES

Niniejsze wymogi stosuje się do pojazdów pozwalających na łatwiejszy dostęp dla pasażerów o ograniczonej możliwości poruszania się.

3.

WYMOGI

3.1.

Stopnie

Wysokość pierwszego stopnia od podłoża w przypadku przynajmniej jednych drzwi głównych nie może przekraczać 250 mm w pojazdach klasy I i A oraz 320 mm w pojazdach klasy II, III i B. W przypadku gdy tylko jedne drzwi główne spełniają ten wymóg, pojazd nie może posiadać barier lub znaków uniemożliwiających korzystanie z tych drzwi zarówno jako wejścia, jak i wyjścia.

Alternatywnie, w przypadku pojazdów klasy I i A, pierwszy stopień od podłoża nie może przekraczać 270 mm w dwóch otworach drzwi, w jednym wejściu i w jednym wyjściu.

Można wykorzystywać układ przyklęku lub chowany stopień.

Wysokość stopni w dojściu w wyżej wymienionych drzwiach i w przejściu, nie może wynosić więcej niż 200 mm w pojazdach klasy I i A oraz 250 mm w pojazdach klasy II, III i B.

Połączenie zagłębionego przejścia ze strefą miejsc siedzących nie jest uznawane za stopień.

3.2.

Siedzenia specjalne i przestrzeń dla pasażerów o ograniczonej możliwości poruszania się

3.2.1.

(Zastrzeżone)

3.2.2.

Co najmniej pod jednym z siedzeń specjalnych lub w bezpośrednim ich sąsiedztwie przewidziane jest odpowiednie miejsce dla psa-przewodnika. Przestrzeń ta nie może stanowić części przejścia.

3.2.3.

Siedzenie wyposażone jest w znajdujące się między miejscem siedzącym a przejściem podłokietniki, które można łatwo usunąć w celu umożliwienia swobodnego dostępu do siedzenia. W przypadku siedzeń ustawionych naprzeciwko siebie jedno z siedzeń w przejściu może być zamiennie zamontowane z pionowym słupkiem. Słupek ten musi być zamontowany tak, by osoba zajmująca siedzenie była na nim pewnie utrzymywana i zapewniony był łatwy dostęp do siedzenia.

3.2.4.

Minimalna szerokość poduszki siedzenia specjalnego mierzona od pionowej płaszczyzny przechodzącej przez środek tego miejsca siedzącego musi wynosić 220 mm z każdej strony.

3.2.5.

Wysokość nieobciążonej poduszki siedzenia w stosunku do podłogi musi być taka, aby odległość od podłogi do płaszczyzny poziomej stycznej do przedniej części górnej powierzchni poduszki siedzenia wynosiła od 400 mm do 500 mm.

3.2.6.

Miejsce na stopy przy siedzeniach specjalnych musi rozciągać się przed siedzeniem od pionowej płaszczyzny przebiegającej przez przednią krawędź poduszki siedzenia. Miejsce na stopy nie może mieć w żadnym kierunku nachylenia większego niż 8 %.

3.2.7.

Nad każdym siedzeniem specjalnym znajduje się wolna przestrzeń o wysokości nie mniejszej niż 1 300 mm w przypadku pojazdów klasy I i A oraz 900 mm w przypadku pojazdów klasy II, mierzonej od najwyższego punktu nieobciążonej poduszki siedzenia. Przestrzeń ta rozciąga się ponad pionowym rzutem całego siedzenia oraz przynależnego mu miejsca na stopy.

Dopuszczalne jest naruszenie przestrzeni przez oparcie siedzenia lub innego przedmiotu w tej przestrzeni pod warunkiem, że zachowana jest minimalna wolna przestrzeń rozciągająca się w obrębie 230 mm przed poduszką siedzenia. Jeżeli siedzenie specjalne zwrócone jest w stronę przegrody o wysokości przekraczającej 1 200 mm, wymiar dla tej przestrzeni wynosi 300 mm. Dopuszczalne są naruszenia krawędzi określonej powyżej wolnej przestrzeni zgodnie z pkt 7.7.8.6.3.1–7.7.8.6.3.4 załącznika 3 takie, jak w przypadku gdyby odniesienie do wolnej przestrzeni w pkt 7.7.8.6.1 i 7.7.8.6.2 załącznika 3 stanowiło odniesienie do wolnej przestrzeni określonej powyżej. Zastosowanie mogą mieć przepisy pkt 7.7.8.1.4 załącznika 3. Poręcze i uchwyty, o których mowa w pkt 3.4.2, mogą wystawać ze ściany bocznej maksymalnie na 100 mm, naruszając wolną przestrzeń nad pionowym rzutem przestrzeni na stopy.

3.2.8.

Pojazdy posiadające siedzenie specjalne muszą mieć oznakowanie w postaci symboli graficznych zgodnie z załącznikiem 4, rysunek 23B, widoczne z zewnątrz, zarówno z przodu po prawej/lewej stronie pojazdu jak i w pobliżu odnośnych drzwi głównych. Symbol graficzny należy umieścić wewnątrz pojazdu przy siedzeniu specjalnym.

3.3.

Urządzenia komunikacyjne

3.3.1.

Urządzenia komunikacyjne umieszczone są w bezpośrednim sąsiedztwie każdego siedzenia specjalnego oraz w każdej strefie przeznaczonej dla wózka inwalidzkiego i znajdują się na wysokości od 700 mm do 1 200 mm nad podłogą.

3.3.2.

Urządzenia komunikacyjne położone w strefie niskopodłogowej znajdują się na wysokości od 800 mm do 1 500 mm tam, gdzie nie ma siedzeń.

3.3.3.

(Zastrzeżone)

3.3.4.

Jeżeli pojazd wyposażony jest w pochylnię lub podnośnik, środki komunikacji z kierowcą muszą być zamontowane na zewnątrz, przy drzwiach i na wysokości pomiędzy 850 mm a 1 300 mm od podłoża. Wymóg ten nie dotyczy drzwi znajdujących się w bezpośrednim polu widzenia kierowcy.

3.4.

Poręcze dla siedzeń specjalnych

3.4.1.

Zapewnia się poręcz na wysokości między 800 mm a 900 mm nad poziomem podłogi, między siedzeniami specjalnymi opisanymi w pkt 7.7.8.5.3 załącznika 3 i co najmniej jednymi drzwiami głównymi odpowiednimi do wsiadania i wysiadania. Dopuszcza się występowanie przerwy w tej poręczy w przypadku, gdy konieczne jest uzyskanie dostępu do przestrzeni dla wózków inwalidzkich, do siedzenia umieszczonego na nadkolu, schodów, dojścia lub przejścia. Jakakolwiek przerwa w poręczy nie może przekraczać 1 050 mm, a co najmniej z jednej strony przerwy musi znajdować się poręcz pionowa.

3.4.2.

Poręcze lub uchwyty muszą być zamontowane w bezpośrednim sąsiedztwie specjalnych miejsc siedzących w sposób umożliwiający łatwe zajmowanie miejsca i wstawanie z niego oraz pozwalający na to, aby pasażer mógł łatwo się ich uchwycić.

3.5.

Nachylenie podłogi

Nachylenie jakiegokolwiek przejścia, dojścia lub powierzchni podłogi między siedzeniem specjalnym lub przestrzenią dla wózków inwalidzkich i co najmniej jednym wejściem i jednym wyjściem lub połączonym wejściem i wyjściem nie przekracza 8 %. Powierzchnie o takim nachyleniu posiadają pokrycie przeciwpoślizgowe.

3.6.

Przepisy dotyczące umieszczania wózków inwalidzkich

3.6.1.

Dla każdego użytkownika wózka inwalidzkiego przewidzianego w przedziale pasażerskim zapewniona jest specjalna powierzchnia co najmniej o szerokości 750 mm i długości 1 300 mm. Wzdłużna płaszczyzna powierzchni specjalnej jest równoległa do wzdłużnej płaszczyzny pojazdu, a powierzchnia podłogi w tej przestrzeni specjalnej wyłożona jest materiałem przeciwpoślizgowym, natomiast maksymalne nachylenie w dowolnym kierunku nie może przekraczać 5 %. W przypadku wózków inwalidzkich zwróconych w kierunku tyłu pojazdu spełniających wymogi określone w pkt 3.8.4, nachylenie wzdłużne nie może przekraczać 8 %, pod warunkiem że płaszczyzna podłogi nachyla się ku górze w kierunku tylnej części specjalnej powierzchni.

W przypadku przestrzeni dla wózków inwalidzkich przystosowanej dla wózków ustawionych przodem w kierunku jazdy, górna część poprzedzających oparć siedzeń może naruszać przestrzeń przeznaczoną dla wózków inwalidzkich, jeśli zapewniona jest wolna przestrzeń pokazana w załączniku 4, rysunek 22.

3.6.2.

Pojazd posiada co najmniej jeden otwór drzwiowy, przez który mogą się przemieszczać użytkownicy wózków inwalidzkich. W przypadku pojazdów klasy I co najmniej jedne drzwi zapewniające dostęp dla wózków inwalidzkich stanowią drzwi główne. Drzwi zapewniające dostęp dla wózków inwalidzkich posiadają wyposażenie pomagające przy wsiadaniu i wysiadaniu, odpowiadające przepisom pkt 3.11.3 (winda) lub 3.11.4 (pochylnia).

3.6.3.

Drzwi zapewniające dostęp dla wózków inwalidzkich niebędące drzwiami głównymi mają wysokość minimalną wynoszącą 1 400 mm. Minimalna szerokość wszystkich drzwi zapewniających dostęp wózków inwalidzkich do pojazdu wynosi 900 mm i można ją zmniejszyć o 100 mm, gdy pomiar jest wykonywany na poziomie uchwytów.

3.6.4.

Możliwe musi być łatwe i swobodne przemieszczenie się użytkownika wózka inwalidzkiego z zewnątrz pojazdu, przez co najmniej jedne z drzwi zapewniających dostęp dla wózków inwalidzkich, do przestrzeni specjalnej, na wzorcowym wózku inwalidzkim o wymiarach podanych w załączniku 4, rysunek 21.

3.6.4.1.

Określenie „łatwo i swobodnie” oznacza, że:

a) użytkownik wózka inwalidzkiego musi dysponować wystarczającą przestrzenią, by manewrować nim bez pomocy innej osoby;

b) w drzwiach tych nie ma stopni, przerw ani słupków, które mogłyby stanowić przeszkodę dla swobodnego poruszania się użytkownika wózka inwalidzkiego.

3.6.4.2.

W celu zastosowania powyższych przepisów należy wykonać badanie; w przypadku pojazdów klasy I i A wyposażonych w więcej niż jedną przestrzeń dla wózków inwalidzkich, podczas badania każdej przestrzeni dla wózków inwalidzkich pozostałe przestrzenie muszą być zajęte przez wzorcowy wózek inwalidzki.

3.6.5.

W pojazdach klasy I i A wyposażonych w pochylnię umożliwiającą wjazd wózków inwalidzkich musi istnieć możliwość wjechania i wyjechania z pojazdu wzorcowego wózka inwalidzkiego o wymiarach określonych na rysunku 21 w załączniku 4, poruszającego się do przodu.

3.6.6.

Pojazdy posiadające przestrzeń dla wózków inwalidzkich muszą mieć oznakowanie w postaci symboli graficznych zgodnie z załącznikiem 4, rysunek 23A, widoczne z zewnątrz, zarówno z przodu po prawej/ lewej stronie pojazdu, jak i w pobliżu odnośnych drzwi głównych.

Jeden z tych symboli musi być umieszczony wewnątrz bezpośrednio obok każdej przestrzeni dla wózków inwalidzkich, wskazując, czy wózek inwalidzki ma być zwrócony przodem czy tyłem do kierunku jazdy.

3.7.

Siedzenia i pasażerowie stojący w przestrzeni dla wózków inwalidzkich

3.7.1.

W przestrzeni dla wózków inwalidzkich można montować siedzenia składane. Jednakże takie siedzenia złożone i nieużywane nie mogą naruszać przestrzeni dla wózków inwalidzkich.

3.7.2.

Pojazd można wyposażyć w siedzenia wyjmowane, montowane w przestrzeni dla wózków inwalidzkich pod warunkiem, że kierowca lub członek załogi może łatwo usunąć takie siedzenia.

3.7.3.

W pojazdach klasy I, II i A, jeżeli miejsce na stopy przy dowolnym siedzeniu lub część siedzenia składanego, gdy jest ono użytkowane, narusza przestrzeń dla wózków inwalidzkich, takie siedzenia muszą posiadać oznakowanie umocowane na nich lub znajdujące się w ich bezpośrednim sąsiedztwie, w formie napisu w poniższym brzmieniu, równoważnego napisu lub symbolu graficznego:

„Proszę ustąpić miejsca użytkownikowi wózka inwalidzkiego”.

Przepisy pkt 7.6.11.4 załącznika 3 stosuje się do wszystkich oznaczeń tekstowych.

3.7.4.

W pojazdach, w których przestrzeń dla wózków inwalidzkich przeznaczona jest wyłącznie dla użytkowników takich wózków, zgodnie z pkt 7.2.2.2.10 załącznika 3, przestrzeń taka musi być wyraźnie oznaczona napisem w poniższym brzmieniu, równoważnym napisem lub symbolem graficznym:

„Obszar przeznaczony wyłącznie dla użytkowników wózków inwalidzkich”

Przepisy pkt 7.6.11.4 załącznika 3 stosuje się do wszystkich oznaczeń tekstowych.

3.8.

Stateczność wózka inwalidzkiego

3.8.1.

W pojazdach, w przypadku których wymaga się montowania urządzeń przytrzymujących dla użytkownika, przestrzeń dla wózków inwalidzkich musi być zaprojektowana tak, aby użytkownik wózka inwalidzkiego podróżował na wózku zwróconym w kierunku jazdy, i musi być wyposażona w urządzenia przytrzymujące dla pasażerów zgodne z wymogami określonymi w pkt 3.8.2 lub w pkt 3.8.3.

W pojazdach, w przypadku których nie wymaga się montowania urządzeń przytrzymujących dla użytkownika, przestrzeń dla wózków inwalidzkich musi być wyposażona w urządzenia przytrzymujące zgodne z wymogami określonymi w pkt 3.8.2 lub w pkt 3.8.3, bądź musi być zgodna z wymogami określonymi w pkt 3.8.4.

3.8.2.

Wózek inwalidzki zwrócony w kierunku przodu pojazdu – wymogi w zakresie badania statycznego

3.8.2.1.

Każda przestrzeń dla wózka inwalidzkiego musi być wyposażona w urządzenie przytrzymujące zdolne do przytrzymania wózka inwalidzkiego i jego użytkownika.

3.8.2.2.

Takie urządzenie przytrzymujące i jego punkt mocowania przystosowane są do wytrzymywania sił równoważnych siłom wymaganym dla siedzeń dla pasażerów i urządzeń przytrzymujących dla osób je zajmujących.

3.8.2.3.

Przeprowadza się badanie statyczne zgodnie z następującymi wymogami:

3.8.2.3.1.

określone tu siły przykłada się oddzielnie w kierunku do przodu i do tyłu, osobno oraz do samego urządzenia przytrzymującego;

3.8.2.3.2.

czas przyłożenia siły wynosi nie mniej niż 0,2 sekundy;

3.8.2.3.3.

urządzenie przytrzymujące jest w stanie wytrzymać badanie. Trwałe odkształcenie, łącznie z częściowym pęknięciem lub innym uszkodzeniem urządzenia przytrzymującego, nie stanowi o niepowodzeniu badania, jeżeli wymagana siła zostaje utrzymana przez określony czas. W odpowiednich przypadkach urządzenie blokujące umożliwiające wózkowi inwalidzkiemu opuszczenie pojazdu jest sterowane ręcznie po odjęciu siły ciągnięcia.

3.8.2.4.

W kierunku do przodu w przypadku oddzielnych urządzeń przytrzymujących dla wózka inwalidzkiego i użytkownika wózka inwalidzkiego.

3.8.2.4.1.

W przypadku kategorii M2:

3.8.2.4.1.1.

1 110 daN ± 20 daN w przypadku biodrowego pasa bezpieczeństwa. Przykłada się siłę do urządzenia

przytrzymującego dla użytkownika wózka inwalidzkiego, w płaszczyźnie poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, jeżeli urządzenie przytrzymujące nie jest przymocowane do podłogi pojazdu. Jeżeli urządzenie przytrzymujące jest przymocowane do podłogi, przykłada się siłę pod kątem 45° ± 10° do płaszczyzny poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu;

3.8.2.4.1.2.

675 daN ± 20 daN w płaszczyźnie poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, na część biodrową pasa bezpieczeństwa oraz 675 daN ± 20 daN w płaszczyźnie poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, do części pasa bezpieczeństwa przylegającej do tułowia, w przypadku pasa 3-punktowego;

3.8.2.4.1.3.

1 715 daN ± 20 daN pod kątem 45° ± 10° do płaszczyzny poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, do urządzenia przytrzymującego wózek inwalidzki;

3.8.2.4.1.4.

wspomniane siły przykłada się równocześnie.

3.8.2.4.2.

W przypadku kategorii M3:

3.8.2.4.2.1.

740 daN ± 20 daN w przypadku biodrowego pasa bezpieczeństwa. Przykłada się siłę do urządzenia przytrzymującego dla użytkownika wózka inwalidzkiego, w płaszczyźnie poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, jeżeli urządzenie przytrzymujące nie jest przymocowane do podłogi pojazdu. Jeżeli urządzenie przytrzymujące jest przymocowane do podłogi, przykłada się siłę pod kątem 45° ± 10° do płaszczyzny poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu;

3.8.2.4.2.2.

450 daN ± 20 daN w płaszczyźnie poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, na część biodrową pasa bezpieczeństwa oraz 450 daN ± 20 daN w płaszczyźnie poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, do części pasa bezpieczeństwa przylegającej do tułowia, w przypadku pasa 3-punktowego;

3.8.2.4.2.3.

1 130 daN ± 20 daN pod kątem 45° ± 10° do płaszczyzny poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, do urządzenia przytrzymującego wózek inwalidzki;

3.8.2.4.2.4.

wspomniane siły przykłada się równocześnie.

3.8.2.5.

W kierunku do przodu, w przypadku łączonego urządzenia przytrzymującego dla wózka inwalidzkiego i dla użytkownika wózka inwalidzkiego.

3.8.2.5.1.

W przypadku kategorii M2:

3.8.2.5.1.1.

1 110 daN ± 20 daN pod kątem 45° ± 10° do płaszczyzny poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, do urządzenia przytrzymującego dla użytkownika wózka inwalidzkiego, w przypadku biodrowego pasa bezpieczeństwa;

3.8.2.5.1.2.

675 daN ± 20 daN pod kątem 45° ± 10° do płaszczyzny poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, na część biodrową pasa bezpieczeństwa oraz 675 daN ± 20 daN w płaszczyźnie poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, do części pasa bezpieczeństwa przylegającej do tułowia, w przypadku pasa 3-punktowego;

3.8.2.5.1.3.

1 715 daN ± 20 daN pod kątem 45° ± 10° do płaszczyzny poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, do urządzenia przytrzymującego wózek inwalidzki;

3.8.2.5.1.4.

wspomniane siły przykłada się równocześnie.

3.8.2.5.2.

W przypadku kategorii M3:

3.8.2.5.2.1.

740 daN ± 20 daN pod kątem 45° ± 10° do płaszczyzny poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, do urządzenia przytrzymującego dla użytkownika wózka inwalidzkiego, w przypadku biodrowego pasa bezpieczeństwa;

3.8.2.5.2.2.

450 daN ± 20 daN pod kątem 45° ± 10° do płaszczyzny poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, na część biodrową pasa bezpieczeństwa oraz 450 daN ± 20 daN w płaszczyźnie poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, do części pasa bezpieczeństwa przylegającej do tułowia, w przypadku pasa 3-punktowego;

3.8.2.5.2.3.

1 130 daN ± 20 daN pod kątem 45° ± 10° do płaszczyzny poziomej pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, do urządzenia przytrzymującego wózek inwalidzki;

3.8.2.5.2.4.

wspomniane siły przykłada się równocześnie.

3.8.2.6.

W kierunku do tyłu:

3.8.2.6.1.

810 daN ± 20 daN pod kątem 45° ± 10° do płaszczyzny poziomej pojazdu i w kierunku tyłu pojazdu, do urządzenia przytrzymującego wózek inwalidzki;

3.8.2.7.

W każdym przypadku siły należy przykładać do urządzenia przytrzymującego dla użytkowników wózków inwalidzkich przy pomocy urządzenia do ciągnięcia odpowiedniego dla typu pasa określonego w regulaminie nr 14.

3.8.3.

Wózek inwalidzki zwrócony w kierunku przodu pojazdu – wymogi w zakresie badania hybrydowego

3.8.3.1.

Przestrzeń dla wózków inwalidzkich wyposażona jest w urządzenie przytrzymujące dla wózków inwalidzkich nadające się do ogólnego stosowania dla wózków inwalidzkich i pozwala na przewóz wózka inwalidzkiego i użytkownika wózka inwalidzkiego zwróconego w kierunku przodu pojazdu.

3.8.3.2.

Przestrzeń dla wózków inwalidzkich wyposażona jest w urządzenie przytrzymujące dla użytkowników wózków inwalidzkich, które obejmuje co najmniej dwa punkty mocowania oraz zabezpieczenie miednicy (biodrowy pas bezpieczeństwa) i które jest zaprojektowane i skonstruowane z elementów przystosowanych do działania w sposób podobny do pracy pasów bezpieczeństwa zgodnych z regulaminem nr 16.

3.8.3.3.

Każde urządzenie przytrzymujące stanowiące wyposażenie przestrzeni dla wózków inwalidzkich można łatwo zwolnić w sytuacji awaryjnej.

3.8.3.4.

Każde urządzenie przytrzymujące dla wózków inwalidzkich:

3.8.3.4.1.

spełnia wymogi badań dynamicznych opisane w pkt 3.8.3.8 i jest bezpiecznie przymocowane do punktów mocowania pojazdu spełniających wymogi badań statycznych wymienione w pkt 3.8.3.6; lub

3.8.3.4.2.

jest bezpiecznie przymocowane do punktów mocowania pojazdu w taki sposób, że kombinacja zabezpieczeń i punktów mocowania spełnia wymogi pkt 3.8.3.8.

3.8.3.5.

Każde urządzenie przytrzymujące dla użytkownika wózka inwalidzkiego:

3.8.3.5.1.

spełnia wymogi badań dynamicznych opisane w pkt 3.8.3.9 i jest bezpiecznie przymocowane do punktów mocowania pojazdu spełniających wymogi badań statycznych wymienione w pkt 3.8.3.6; lub

3.8.3.5.2.

jest bezpiecznie przymocowane do punktów mocowania pojazdu w taki sposób, że kombinacja zabezpieczeń i punktów mocowania spełnia wymogi badań dynamicznych opisane w pkt 3.8.3.9, przy zamocowaniu do punktów mocowania ustawionych zgodnie z opisem w pkt 3.8.3.6.7.

3.8.3.6.

Przeprowadza się badanie statyczne na punktach mocowania zarówno urządzenia przytrzymującego dla wózków inwalidzkich, jak i urządzenia przytrzymującego dla użytkowników wózków inwalidzkich zgodnie z następującymi wymogami:

3.8.3.6.1.

siły określone w pkt 3.8.3.7 przykłada się przy pomocy urządzenia odtwarzającego geometrię urządzenia przytrzymującego dla wózków inwalidzkich;

3.8.3.6.2.

siły określone w pkt 3.8.3.7.3 przykłada się przy pomocy urządzenia odtwarzającego geometrię urządzenia przytrzymującego dla użytkowników wózków inwalidzkich oraz przy pomocy urządzenia do ciągnięcia określonego w pkt 6.3.4 regulaminu nr 14;

3.8.3.6.3.

siły określone w pkt 3.8.3.6.1 i 3.8.3.6.2 przykłada się równocześnie w kierunku do przodu i pod kątem 10° ± 5° ponad płaszczyzną poziomą;

3.8.3.6.4.

siły określone w pkt 3.8.3.6.1 przykłada się w kierunku do tyłu i pod kątem 10° ± 5° ponad płaszczyzną poziomą;

3.8.3.6.5.

siły przykłada się możliwie najszybciej, przez środkową oś pionową przestrzeni dla wózka inwalidzkiego; oraz

3.8.3.6.6.

czas przyłożenia siły wynosi nie mniej niż 0,2 sekundy;

3.8.3.6.7.

badanie przeprowadza się na reprezentatywnym segmencie konstrukcji pojazdu łącznie z wszelkim wyposażeniem znajdującym się w pojeździe, które prawdopodobnie podnosi wytrzymałość lub sztywność konstrukcji.

3.8.3.7.

Siły określone w pkt 3.8.3.6 są następujące:

3.8.3.7.1.

w przypadku punktów mocowania przewidzianych dla urządzenia przytrzymującego dla wózków inwalidzkich, stanowiących wyposażenie pojazdów kategorii M2:

3.8.3.7.1.1.

1 110 ± 20 daN przyłożona do wzdłużnej płaszczyzny pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, na wysokości nie mniejszej niż 200 mm i nie większej niż 300 mm, mierzonej pionowo od podłogi w przestrzeni dla wózków inwalidzkich; oraz

3.8.3.7.1.2.

550 ± 20 daN przyłożona do wzdłużnej płaszczyzny pojazdu i w kierunku tyłu pojazdu, na wysokości nie mniejszej niż 200 mm i nie większej niż 300 mm, mierzonej pionowo od podłogi w przestrzeni dla wózków inwalidzkich;

3.8.3.7.2.

w przypadku punktów mocowania przewidzianych dla urządzenia przytrzymującego dla wózków inwalidzkich, stanowiących wyposażenie pojazdów kategorii M3:

3.8.3.7.2.1.

740 ± 20 daN przyłożona do wzdłużnej płaszczyzny pojazdu i w kierunku przodu pojazdu, na wysokości nie mniejszej niż 200 mm i nie większej niż 300 mm, mierzonej pionowo od podłogi w przestrzeni dla wózków inwalidzkich; oraz

3.8.3.7.2.2.

370 ± 20 daN przyłożona do wzdłużnej płaszczyzny pojazdu i w kierunku tyłu pojazdu, na wysokości nie mniejszej niż 200 mm i nie większej niż 300 mm, mierzonej pionowo od podłogi w przestrzeni dla wózków inwalidzkich;

3.8.3.7.3.

w przypadkach punktów mocowania przewidzianych dla urządzenia przytrzymującego dla użytkowników wózków inwalidzkich, siły są zgodne z wymogami określonymi w regulaminie nr 14. Siły należy przykładać przy pomocy urządzenia do ciągnięcia odpowiedniego dla typu pasa określonego w regulaminie nr 14.

3.8.3.8.

Urządzenie przytrzymujące dla wózków inwalidzkich poddawane jest badaniu dynamicznemu przeprowadzanemu zgodnie z następującymi wymogami:

3.8.3.8.1.

wózek badawczy o masie 85 kg odpowiadający wózkowi inwalidzkiemu, z prędkości między 48 km/h a 50 km/h do zatrzymania, poddany jest czasowemu impulsowi spowalniającemu:

3.8.3.8.1.1.

przekraczającemu 20 g w kierunku do przodu w łącznym czasie wynoszącym co najmniej 0,015 sekundy;

3.8.3.8.1.2.

przekraczającemu 15 g w kierunku do przodu w łącznym czasie wynoszącym co najmniej 0,04 sekundy;

3.8.3.8.1.3.

przekraczającemu czas wynoszący 0,075 sekundy;

3.8.3.8.1.4.

nieprzekraczającemu 28 g i nie dłużej niż przez 0,08 sekundy;

3.8.3.8.1.5.

nieprzekraczającemu czasu wynoszącego 0,12 sekundy; oraz

3.8.3.8.2.

wózek badawczy o masie 85 kg odpowiadający wózkowi inwalidzkiemu, z prędkości między 48 km/h a 50 km/h do zatrzymania, poddany jest czasowemu impulsowi spowalniającemu:

3.8.3.8.2.1.

przekraczającemu 5 g w kierunku do tyłu w łącznym czasie wynoszącym co najmniej 0,015 sekundy;

3.8.3.8.2.2.

nieprzekraczającemu 8 g w kierunku do tyłu i nie dłużej niż 0,02 sekundy;

3.8.3.8.3.

badanie określone w pkt 3.8.3.8.2 nie ma zastosowania, jeżeli te same urządzenia przytrzymujące wykorzystuje się dla kierunku do przodu i do tyłu lub jeżeli zostało przeprowadzone badanie równorzędne;

3.8.3.8.4.

do celów powyższego badania urządzenie przytrzymujące dla wózka inwalidzkiego jest przymocowane:

3.8.3.8.4.1.

do punktów mocowania zamocowanych na urządzeniu do badań i reprezentujących geometrię punktów mocowania występujących w pojeździe, dla którego przeznaczone jest urządzenie przytrzymujące; albo

3.8.3.8.4.2.

do punktów mocowania tworzących część reprezentatywnego segmentu pojazdu, dla którego przeznaczone jest urządzenie przytrzymujące, ustawionych zgodnie z opisem w pkt 3.8.3.6.7.

3.8.3.9.

Urządzenie przytrzymujące dla użytkownika wózka inwalidzkiego odpowiada wymogom badań określonym w pkt 7.7.4 regulaminu nr 16 lub badaniu równorzędnemu z czasowym impulsem opóźniającym określonym w pkt 3.8.2.8.1. Wymóg ten uznaje się za spełniony w przypadku pasa bezpieczeństwa homologowanego zgodnie z regulaminem nr 16 i tak oznakowanego.

3.8.3.10.

Badanie określone w pkt 3.8.3.6, 3.8.3.8 lub 3.8.3.9 uważa się za zakończone niepowodzeniem, o ile nie zostaną spełnione następujące wymogi:

3.8.3.10.1.

w czasie badania żadna część urządzenia nie zawiodła, ani nie oddzieliła się od swojego punktu mocowania lub od pojazdu;

3.8.3.10.2.

mechanizmy uwalniające wózek inwalidzki i jego użytkownika działają po zakończeniu badania;

3.8.3.10.3.

w czasie badania określonego w pkt 3.8.3.8, przesunięcie wózka inwalidzkiego w płaszczyźnie wzdłużnej nie może wynieść więcej niż 200 mm;

3.8.3.10.4.

po zakończeniu badania żadna część urządzenia nie jest odkształcona w takim stopniu, aby z uwagi na ostre krawędzie lub inne wystające części mogła spowodować uraz.

3.8.3.11.

Dotycząca go instrukcja użytkowania jest w sposób jasny przedstawiona w jego bezpośrednim sąsiedztwie.

3.8.4.

Wózek inwalidzki zwrócony w kierunku tyłu pojazdu – wymogi w zakresie badania statycznego

3.8.4.1.

W pojazdach, w przypadku których nie wymaga się montowania urządzeń przytrzymujących dla użytkownika, alternatywnie w stosunku do przepisów pkt 3.8.2 lub 3.8.3, przestrzeń dla wózków inwalidzkich może być projektowana tak, aby użytkownik wózka inwalidzkiego mógł podróżować bez korzystania z urządzenia przytrzymującego, na wózku zwróconym w kierunku tyłu pojazdu, opartym o podporę lub oparcie, zgodnie z następującymi wymogami:

3.8.4.1.1.

jeden ze wzdłużnych boków przestrzeni dla wózka inwalidzkiego przylega do boku lub ściany pojazdu lub przegrody;

3.8.4.1.2.

w przedniej części przestrzeni dla wózka inwalidzkiego znajduje się podpora lub oparcie prostopadłe do wzdłużnej osi pojazdu;

3.8.4.1.3.

w celu uniknięcia wywrócenia się wózka inwalidzkiego, podpora lub oparcie zaprojektowane są w taki sposób, aby koła lub tył wózka inwalidzkiego opierały się o te podporę lub o to oparcie; podpora i oparcie muszą spełniać wymogi pkt 3.8.5;

3.8.4.1.4.

poręcz lub uchwyt są zamontowane na boku lub ścianie pojazdu lub na przegrodzie w taki sposób, aby pozwalały użytkownikowi wózka inwalidzkiego łatwo się ich uchwycić. Poręcz ta nie może wystawać ponad pionowy rzut przestrzeni dla wózka inwalidzkiego, z wyjątkiem sytuacji, gdy wystaje na nie więcej niż 90 mm i tylko na wysokości nie mniejszej niż 850 mm ponad podłogą przestrzeni dla wózka inwalidzkiego;

3.8.4.1.5.

wysuwana poręcz lub inne równorzędne sztywne urządzenie zamontowane jest po przeciwległej stronie przestrzeni dla wózka inwalidzkiego w celu ograniczenia jakiegokolwiek poprzecznego przesunięcia się wózka inwalidzkiego oraz w celu umożliwienia użytkownikowi wózka inwalidzkiego łatwego jej uchwycenia;

3.8.4.1.6.

w sąsiedztwie powierzchni dla wózków inwalidzkich znajduje się znak z tekstem w brzmieniu:

„ Miejsce przeznaczone dla wózka inwalidzkiego. Wózek inwalidzki umieszcza się przodem w kierunku tyłu pojazdu, opierając go o podporę lub oparcie i z zablokowanymi hamulcami”.

Przepisy pkt 7.6.11.4 załącznika 3 stosuje się do wszystkich oznaczeń tekstowych.

3.8.5.

Wymogi w zakresie oparć i podpór

3.8.5.1.

Oparcie montowane w przestrzeni dla wózków inwalidzkich zgodnie z pkt 3.8.4 musi być zamontowane prostopadle do osi wzdłużnej pojazdu i musi być w stanie znieść obciążenie 250 ± 20 daN przykładane do środka wyściełanej powierzchni oparcia, na wysokości nie mniejszej niż 600 mm i nie większej niż 800 mm mierzonej pionowo od podłogi przestrzeni dla wózków inwalidzkich, co najmniej przez 1,5 sekundy, za pomocą bloku o wymiarach 200 mm × 200 mm w płaszczyźnie poziomej pojazdu w kierunku przodu pojazdu. W oparciu nie może pojawić się zagłębienie większe niż na 100 mm; oparcie nie może również zostać w sposób nieodwracalny odkształcone lub uszkodzone.

3.8.5.2.

Podpora montowana w przestrzeni dla wózków inwalidzkich zgodnie z pkt 3.8.4 musi być zamontowana prostopadle do osi wzdłużnej pojazdu i musi być w stanie wytrzymać obciążenie 250 ± 20 daN przykładane do środka podpory co najmniej przez 1,5 sekundy w płaszczyźnie poziomej pojazdu w kierunku przodu pojazdu. W podporze nie może pojawić się zagłębienie większe niż na 100 mm; podpora nie może również zostać w sposób nieodwracalny odkształcona lub uszkodzona.

3.8.6.

Przykład oparcia spełniającego wymogi pkt 3.8.4.1.3 (zob. załącznik 4, rysunek 29).

3.8.6.1.

Dolna krawędź oparcia musi znajdować się na wysokości nie mniejszej niż 350 mm i nie większej niż 480 mm, mierzonej pionowo od podłogi w przestrzeni dla wózków inwalidzkich.

3.8.6.2.

Górna krawędź oparcia musi znajdować się na wysokości nie mniejszej niż 1 300 mm mierzonej pionowo od podłogi w przestrzeni dla wózków inwalidzkich.

3.8.6.3.

Oparcie musi posiadać szerokość:

3.8.6.3.1.

nie mniejszą niż 270 mm i nie większą niż 420 mm do wysokości 830 mm, mierzonej pionowo od podłogi w przestrzeni dla wózków inwalidzkich; oraz

3.8.6.3.2.

nie mniejszą niż 270 mm i nie większą niż 300 mm na wysokości przekraczającej 830 mm, mierzonej pionowo od podłogi w przestrzeni dla wózków inwalidzkich.

3.8.6.4.

Oparcie należy montować pod kątem nie mniejszym niż 4° i nie większym niż 8° od pionu, przy czym dolna krawędź oparcia musi znajdować się bliżej końca pojazdu niż krawędź górna.

3.8.6.5.

Wyściełana powierzchnia oparcia musi stanowić jednolitą i ciągłą płaszczyznę.

3.8.6.6.

Wyściełana powierzchnia oparcia musi przechodzić przez punkt na umownej płaszczyźnie pionowej znajdującej się z tyłu przedniej części przestrzeni dla wózków inwalidzkich i w odległości nie mniej niż 100 mm oraz nie więcej niż 120 mm od przedniej części przestrzeni dla wózków inwalidzkich, mierzonej poziomo, oraz na wysokości nie mniej niż 830 mm i nie więcej niż 870 mm od podłogi powierzchni dla wózków inwalidzkich, mierzonej pionowo.

3.9.

Urządzenia do otwierania/zamykania drzwi

3.9.1.

Jeśli drzwi, o których mowa w pkt 3.6, zainstalowane są z urządzeniami do otwierania i zamykania drzwi przeznaczonymi do użytku w zwykłych okolicznościach, to urządzenia te:

3.9.1.1.

w przypadku urządzeń zewnętrznych, muszą znajdować się na takich drzwiach lub bezpośrednio obok nich, na wysokości między 850 mm a 1 300 mm od podłoża i nie dalej niż 900 mm od drzwi; oraz

3.9.1.2.

w przypadku urządzeń zamontowanych wewnątrz pojazdów klasy I, II i III muszą znajdować się na takich drzwiach lub bezpośrednio obok nich, na wysokości między 850 mm a 1 300 mm od górnej powierzchni podłogi najbliższej w stosunku do urządzenia sterującego i nie dalej niż 900 mm od otworu drzwi, w dowolnym kierunku.

3.10.

(Zastrzeżone)

3.11.

Przepisy dotyczące urządzeń pomagających przy wsiadaniu i wysiadaniu

3.11.1.

Wymogi ogólne:

3.11.1.1.

Urządzenia sterujące urządzeniami pomagającymi przy wsiadaniu i wysiadaniu posiadają stosowne wyraźne oznakowanie. Sygnał ostrzegawczy sygnalizuje kierowcy, że urządzenia pomagające przy wsiadaniu i wysiadaniu są wysunięte lub opuszczone.

3.11.1.2.

W razie niesprawności urządzenia zabezpieczającego, podnośniki, pochylnie i układy przyklęku nie mogą działać, o ile nie mogą być obsługiwane ręcznie w sposób bezpieczny. Rodzaj i umiejscowienie mechanizmu działania awaryjnego oznacza się w wyraźny sposób. W przypadku braku zasilania, podnośniki i pochylnie muszą działać w systemie obsługi ręcznej.

3.11.1.3.

Dostęp do jednych drzwi głównych lub drzwi awaryjnych pojazdu może być utrudniony przez urządzenia pomagające przy wsiadaniu i wysiadaniu, jeżeli spełnione są następujące dwa warunki, zarówno po stronie wewnętrznej, jak i zewnętrznej pojazdu:

3.11.1.3.1.

urządzenie pomagające we wsiadaniu i wysiadaniu nie blokuje dostępu do uchwytu lub innego urządzenia służącego do otwierania drzwi;

3.11.1.3.2.

urządzenie pomagające we wsiadaniu i wysiadaniu można szybko przesunąć w celu pozostawienia wolnego otworu drzwiowego do użytku w sytuacji awaryjnej.

3.11.2.

Układ przyklęku

3.11.2.1.

W celu uruchamiania układu przyklęku konieczny jest przełącznik.

3.11.2.2.

Urządzenie sterujące uruchamiające opuszczanie lub podnoszenie dowolnej części lub całości nadwozia w stosunku do powierzchni drogi musi być wyraźnie określone i pozostawać pod bezpośrednią kontrolą kierowcy.

3.11.2.3.

Proces opuszczania można zatrzymać i niezwłocznie odwrócić przy pomocy urządzenia sterującego, zarówno będącego w zasięgu kierowcy, gdy siedzi w kabinie, jak i znajdującego się bezpośrednio przy innych urządzeniach sterujących przewidzianych do obsługi układu przyklęku.

3.11.2.4.

Żaden z układów przyklęku zamontowany w pojeździe nie może pozwalać na prowadzenie tego pojazdu z prędkością większą niż 5 km/h, kiedy pojazd jest w położeniu niższym od normalnej wysokości do jazdy.

3.11.3.

Podnośnik

3.11.3.1.

Przepisy ogólne

3.11.3.1.1.

Podnośniki działają jedynie jeżeli pojazd jest nieruchomy. Pomost może poruszać się wyłącznie wtedy, gdy urządzenie zapobiegające zjechaniu wózka inwalidzkiego zostało włączone lub uruchomiło się automatycznie.

3.11.3.1.2.

Pomost podnośnika ma nie mniej niż 800 mm szerokości i nie mniej niż 1 200 mm długości oraz działa przy przenoszeniu masy co najmniej 300 kg.

3.11.3.2.

Dodatkowe wymogi techniczne dla podnośników uruchamianych mechanicznie

3.11.3.2.1.

Urządzenie sterujące zaprojektowane jest w taki sposób, aby w przypadku uruchomienia automatycznie powracało do pozycji wyłączenia. W takim przypadku następuje zatrzymanie ruchu podnośnika i możliwe jest rozpoczęcie jego ruchu w każdym kierunku.

3.11.3.2.2.

Urządzenie zabezpieczające (np. mechanizm cofania) chroni powierzchnie niewidoczne dla osoby obsługującej, w przypadku gdy ruch podnośnika mógłby uwięzić lub zmiażdżyć jakieś przedmioty.

3.11.3.2.3.

W przypadku gdy jedno z tych urządzeń zabezpieczających rozpoczyna działanie, ruch podnośnika zostaje niezwłocznie zatrzymany i zapoczątkowany zostaje ruch w przeciwnym kierunku.

3.11.3.3.

Obsługa podnośników uruchamianych mechanicznie

3.11.3.3.1.

W przypadku gdy podnośnik znajduje się przy drzwiach głównych położonych w bezpośrednim polu widzenia kierowcy pojazdu, podnośnik może być obsługiwany przez kierowcę siedzącego na swoim miejscu.

3.11.3.3.2.

We wszystkich pozostałych przypadkach urządzenia sterujące znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie podnośnika. Mogą być włączane lub wyłączane jedynie przez kierowcę z jego miejsca.

3.11.3.4.

Podnośnik obsługiwany ręcznie

3.11.3.4.1.

Podnośnik przystosowany jest do obsługi przy pomocy urządzeń sterujących znajdujących się w bezpośrednim sąsiedztwie podnośnika.

3.11.3.4.2.

Podnośnik musi być zaprojektowany w taki sposób, aby do jego obsługi nie była wymagana nadmierna siła.

3.11.4.

Pochylnia

3.11.4.1.

Przepisy ogólne

3.11.4.1.1.

Pochylnia działa jedynie w przypadku, gdy pojazd jest nieruchomy.

3.11.4.1.2.

Krawędzie na zewnątrz muszą być zaokrąglone promieniem nie mniejszym niż 2,5 mm. Naroża na zewnątrz zaokrąglone są promieniem nie mniejszym 5 mm.

3.11.4.1.3.

Użytkowa powierzchnia pochylni musi mieć szerokość co najmniej 800 mm. Nachylenie pochylni wysuniętej lub rozłożonej na krawężniku o wysokości 150 mm nie przekracza 12 %. Nachylenie pochylni wysuniętej lub rozłożonej na ziemi nie przekracza 36 %. Do zaliczenia tego badania można wykorzystać układ przyklęku.

3.11.4.1.4.

Pochylnia, której długość w stanie gotowości do użytku przekracza 1 200 mm, wyposażona jest w urządzenie zapobiegające zjechaniu wózka inwalidzkiego na boki.

3.11.4.1.5.

Pochylnia działa w sposób bezpieczny z obciążeniem równym 300 kg.

3.11.4.1.6.

Zewnętrzna krawędź powierzchni pochylni dostępna dla wózków inwalidzkich musi być wyraźnie oznaczona kolorową taśmą o szerokości 45 mm do 55 mm, kontrastującą z pozostałą powierzchnią pochylni. Kolorowa taśma musi rozciągać się wzdłuż najbardziej wysuniętej na zewnątrz krawędzi i wzdłuż obu krawędzi równoległych do kierunku jazdy wózka inwalidzkiego.

Dopuszcza się oznakowanie miejsca, gdzie istnieje niebezpieczeństwo przewrócenia i miejsc, gdzie część powierzchni pochylni tworzy stopień.

3.11.4.1.7.

Przenośna pochylnia musi być zabezpieczona, gdy znajduje się w pozycji gotowej do użytku. Należy wyznaczyć właściwe miejsce, w którym przenośna pochylnia może być chowana i w którym będzie przygotowana do użycia.

3.11.4.2.

Sposoby obsługi

3.11.4.2.1.

Pochylnia może być wyciągana i chowana bądź ręcznie, bądź mechanicznie.

3.11.4.3.

Dodatkowe wymogi techniczne w odniesieniu do pochylni uruchamianych mechanicznie

3.11.4.3.1.

Wyciąganie i chowanie pochylni sygnalizowane jest przy pomocy migających żółtych świateł i sygnału dźwiękowego.

3.11.4.3.2.

W czasie wyciągania i chowania pochylni mogącego nieść za sobą ryzyka spowodowania obrażeń ciała muszą pracować urządzenia zabezpieczające.

3.11.4.3.3.

Powyższe urządzenia zabezpieczające muszą zatrzymywać ruch pochylni, gdy ta zostanie poddana średniej sile reakcji nieprzekraczającej 150 N. Wielkość szczytowa siły może być wyższa niż 150 N przez krótki czas pod warunkiem, że nie przekracza 300 N. Siłę reakcji mierzy się przy pomocy dowolnej metody uznanej przez właściwy organ za zadowalającą. Wytyczne dotyczące pomiarów sił reakcji podano w załączniku 6 do niniejszego regulaminu.

3.11.4.3.4.

Ruch poziomy pochylni musi zostać wstrzymany w chwili umieszczenia na niej masy 15 kg.

3.11.4.4.

Obsługa pochylni uruchamianych mechanicznie

3.11.4.4.1.

Jeśli kierowca widzi pochylnię w stopniu wystarczającym, by nadzorować jej rozkładanie i używanie w sposób zapewniający bezpieczeństwo pasażerów, pochylnia może być obsługiwana przez kierowcę z jego siedzenia. Ten wymóg może zostać spełniony za pomocą odpowiednich urządzeń obserwacji pośredniej.

3.11.4.4.2.

We wszystkich pozostałych przypadkach urządzenia sterujące muszą znajdować się w bezpośrednim sąsiedztwie podnośnika. Mogą być włączane lub wyłączane jedynie przez kierowcę z jego miejsca.

3.11.4.5.

Obsługa pochylni obsługiwanej ręcznie

3.11.4.5.1.

Pochylnia musi być zaprojektowana w taki sposób, aby do jej obsługi nie była wymagana znaczna siła.

1.

HOMOLOGACJA TYPU ODDZIELNEGO ZESPOŁU TECHNICZNEGO

1.1.

W celu uzyskania zgodnie z niniejszym regulaminem homologacji typu oddzielnego zespołu technicznego dla nadwozia pojazdu, producent wykazuje w sposób zadawalający dla organu udzielającego homologacji, że spełniono warunki podane przez producenta. Pozostałe warunki niniejszego regulaminu muszą zostać spełnione, a spełnienie ich wykazane zgodnie z pkt 2.

1.2.

Homologacja może zostać udzielona z zastrzeżeniem spełnienia warunków przez pojazd kompletny (takich jak na przykład właściwości odpowiedniego podwozia, ograniczenie dotyczące użytkowania lub instalacji), przy czym warunki te są odnotowane w świadectwie homologacji.

1.3.

Wszystkie takie warunki podaje się we właściwej formie do wiadomości nabywcy nadwozia pojazdu lub przedsiębiorcy zajmującemu się następnym etapem produkcji pojazdu.

2.

HOMOLOGACJA TYPU POJAZDU WYPOSAŻONEGO W NADWOZIE UPRZEDNIO HOMOLOGOWANE JAKO ODDZIELNY ZESPÓŁ TECHNICZNY

2.1.

W celu uzyskania zgodnie z niniejszym regulaminem homologacji typu dla pojazdu wyposażonego w nadwozie uprzednio homologowane jako oddzielny zespół techniczny, producent wykazuje w sposób zadawalający dla organu udzielającego homologacji zgodność z wymogami niniejszego regulaminu, które jeszcze nie zostały spełnione i których spełnienie nie zostało jeszcze wykazane zgodnie z pkt 1, z uwzględnieniem uprzedniej homologacji typu pojazdu niekompletnego.

2.2.

Wszelkie wymogi ustanowione zgodnie z pkt 1.2 muszą zostać spełnione.

1.

Niniejszy załącznik stosuje się do mas i wymiarów pojazdów kategorii M2 i M3 w stopniu, w jakim są one niezbędne dla homologacji pojazdu w odniesieniu do jego budowy ogólnej.

2.

DEFINICJE

Dla celów niniejszego załącznika:

2.1.

„ Grupa osi” oznacza osie stanowiące część wózka. Grupę dwuosiową nazywa się tandemem, zaś grupę trzyosiową - wózkiem trzyosiowym. Umownie pojedynczą oś uważa się za grupę jednoosiową;

2.2.

„Wymiary pojazdu” oznaczają wymiary konstrukcyjne pojazdu podane przez producenta.

2.2.1.

„Długość pojazdu” jest wymiarem, który mierzy się zgodnie z normą ISO 612-1978, określenie nr 6.1.

Oprócz przepisów tej normy, przy mierzeniu długości pojazdu następujące urządzenia nie są uwzględniane:

a) wycieraczki i spryskiwacze;

b) przednie lub tylne tablice z oznakowaniem pojazdu;

c) plomby celne i ich zabezpieczenia;

d) urządzenia mocujące plandekę i ich zabezpieczenie;

e) urządzenia oświetleniowe;

f) lusterka i inne urządzenia obserwacji pośredniej;

g) urządzenia pomagające w obserwacji przestrzeni z tyłu;

h) przewody wlotu powietrza;

i) ograniczniki wzdłużne w samochodach o wymiennym nadwoziu;

j) stopnie wejściowe i uchwyty;

k) odbojniki gumowe i podobne urządzenia;

l) podnośniki, pochylnie i podobne urządzenia w stanie gotowości do użycia, nieprzekraczające 300 mm pod warunkiem, że nie jest zwiększona nośność pojazdu;

m) urządzenia sprzęgające pojazdów silnikowych;

n) wysięgniki pojazdów o napędzie elektrycznym;

o) zewnętrzne osłony przeciwsłoneczne.

2.2.2.

„Szerokość pojazdu” jest wymiarem, który mierzy się zgodnie z normą ISO 612-1978, określenie nr 6.2.

Oprócz przepisów tej normy, przy mierzeniu szerokości pojazdu następujące urządzenia nie są uwzględniane:

a) plomby celne i ich zabezpieczenia;

b) urządzenia mocujące plandekę i ich zabezpieczenie;

c) urządzenia ostrzegające o uszkodzeniu opon;

d) wystające elastyczne części osłon przeciwrozbryzgowych;

e) urządzenia oświetleniowe;

f) pochylnie w stanie gotowości do użycia, podnośniki i podobne urządzenia w stanie gotowości do użycia, pod warunkiem, iż nie wystają one więcej niż 10 mm z boku pojazdu, a naroża pochylni z przodu lub z tyłu posiadają zaokrąglenie o promieniu nie mniejszym niż 5 mm; krawędzie mają promień zaokrąglenia nie mniejszy niż 2,5 mm;

g) lusterka i inne urządzenia obserwacji pośredniej;

h) wskaźniki ciśnienia w oponach;

i) chowane stopnie;

j) ugięta część ścianki opony bezpośrednio powyżej punktu styku z podłożem;

k) urządzenia pomagające w obserwacji przestrzeni z tyłu;

l) chowane poprzeczne elementy sterujące na autobusach i autokarach przeznaczonych do użycia w systemach komunikacji autobusowej sterowanej, jeśli nie są schowane;

m) oświetlenie drzwi głównych.

2.2.3.

„Wysokość pojazdu” jest wymiarem, który mierzy się zgodnie z normą ISO 612-1978, określenie nr 6.3.

Oprócz przepisów tej normy, przy mierzeniu wysokości pojazdu nie należy uwzględniać następujących urządzeń:

a) anten;

b) pantografów i wysięgników w pozycji podniesionej.

W przypadku pojazdów posiadających urządzenie podnoszące osie należy uwzględnić wpływ takiego urządzenia.

2.3.

„Technicznie dopuszczalna maksymalna masa na oś (m)” oznacza podaną przez producenta masę odpowiadającą maksymalnemu dopuszczalnemu statycznemu obciążeniu pionowemu wywieranemu przez oś na powierzchnię drogi, w oparciu o budowę pojazdu i osi;

2.4.

„Technicznie dopuszczalna maksymalna masa na grupę osi (μ)” oznacza podaną przez producenta masę odpowiadającą maksymalnemu dopuszczalnemu statycznemu obciążeniu pionowemu wywieranemu przez grupę osi na powierzchnię drogi, w oparciu o budowę pojazdu i grupy osi;

2.5.

„Masa ciągniona” oznacza całkowite obciążenie wywierane na powierzchnię drogi przez oś (osie) ciągnionego pojazdu (ciągnionych pojazdów);

2.6.

„Technicznie dopuszczalna maksymalna masa ciągniona (TM)” oznacza maksymalną masę ciągnioną podaną przez producenta;

2.7.

„Technicznie dopuszczalna maksymalna masa na sprzęgu pojazdu” oznacza podaną przez producenta masę odpowiadającą maksymalnemu dopuszczalnemu statycznemu obciążeniu pionowemu na sprzęgu w oparciu o budowę pojazdu lub urządzenia sprzęgającego. Z definicji masa ta nie obejmuje masy urządzenia sprzęgającego pojazdu.

2.8.

„Technicznie dopuszczalna maksymalna masa całkowita zespołu (MC)” oznacza podaną przez producenta maksymalną masę zespołu pojazdu oraz ciągnionych przyczep;

2.9.

„Urządzenie podnoszące osie” oznacza urządzenie zamocowane na stałe w pojeździe w celu zmniejszania lub zwiększania obciążenia na osiach zgodnie z warunkami obciążenia pojazdu:

a) poprzez podnoszenie/obniżanie kół w stosunku do poziomu drogi; lub

b) bez podnoszenia kół w stosunku do poziomu drogi (np. w przypadku układów zawieszenia pneumatycznego lub innych układów),

w celu zmniejszenia zużycia opon kiedy pojazd nie jest w pełni obciążony lub ułatwienia ruszania pojazdu lub zespołu pojazdów na śliskiej nawierzchni poprzez zwiększenie nacisku na oś napędzaną.

3.

WYMOGI

3.1.

Pomiar masy pojazdu w stanie gotowym do jazdy oraz jej rozkładu na osie

Masę pojazdu w stanie gotowym do jazdy oraz jej rozkład na osie mierzy się w pojazdach przekazanych zgodnie z pkt 3.4 niniejszego regulaminu, ustawionych nieruchomo z kołami skierowanymi na wprost. Jeżeli zmierzone masy nie różnią się o więcej niż 3 % od mas podanych przez producenta dla odpowiednich konfiguracji technicznych w ramach danego typu, albo o więcej niż 5 % w przypadku gdy pojazd należy do kategorii M2, nie przekraczając 3 500 kg, do celów przedstawionych poniżej wymogów stosuje się masy w stanie gotowym do jazdy i ich rozkład między osiami podane przez producenta. W innych przypadkach wykorzystuje się zmierzone masy, a służba techniczna może wówczas w razie konieczności przeprowadzić dodatkowe pomiary na pojazdach innych niż przekazane jej zgodnie z pkt 3.4 niniejszego regulaminu.

3.2.

Obliczenia rozkładu masy

3.2.1.

Procedura obliczeń

3.2.1.1.

Do celów obliczeń rozkładu masy określonych poniżej, producent przekazuje służbie technicznej odpowiedzialnej za badania informacje (w postaci tabeli lub w innej odpowiedniej formie) niezbędne do określenia, dla każdej konfiguracji technicznej w ramach typu pojazdu, odpowiedniej technicznie dopuszczalnej maksymalnej masy całkowitej pojazdu, technicznie dopuszczalnych maksymalnych mas na osie i grupy osi, technicznie dopuszczalnej maksymalnej masy ciągnionej oraz technicznie dopuszczalnej maksymalnej masy całkowitej zespołu.

3.2.1.2.

Należy przeprowadzić odpowiednie obliczenia w celu zapewnienia, że spełnione są następujące wymagania techniczne dla każdej konfiguracji technicznej w ramach typu. W tym celu obliczenia mogą ograniczać się do najgorszych przypadków.

3.2.1.3.

W podanych poniżej wymogach oznaczenia odpowiednio M, m_i, μ_j, TM i MC dotyczą następujących parametrów, dla których spełnione muszą być wymogi przedstawione w pkt 3.2:

M = technicznie dopuszczalna maksymalna masa całkowita pojazdu;

mi = technicznie dopuszczalna maksymalna masa na oś oznaczoną „i”, gdzie „i” waha się od 1 do całkowitej liczby osi pojazdu;

μ j = technicznie dopuszczalna maksymalna masa na oś pojedynczą lub grupę osi oznaczoną „j”, gdzie „j” waha się od 1 do całkowitej liczby osi pojedynczych i grup osi;

TM = technicznie dopuszczalna maksymalna masa ciągniona; oraz

MC = technicznie dopuszczalna maksymalna masa całkowita zespołu.

3.2.1.4.

W przypadku osi pojedynczej, oznaczonej „i” jako oś, zaś „j” jako grupa osi, z definicji m_i = μ_j.

3.2.1.5.

W przypadku pojazdów wyposażonych w osie obciążane obliczenia wymagane w pkt 3.2.1.2 należy przeprowadzić przy zawieszeniu osi obciążonym w normalnej konfiguracji eksploatacyjnej. W przypadku pojazdów wyposażonych w osie podnoszone obliczenia wymagane w pkt 3.2.1.2 należy przeprowadzić przy osiach obniżonych.

3.2.1.6.

Dla grupy osi producent wskazuje prawa rozkładu między osie całkowitej masy przyłożonej na grupę (np. poprzez podanie wzoru rozkładu lub przedstawienie wykresów rozkładu).

3.2.2.

Ograniczenia załadunku

3.2.2.1.

Suma mas m_i nie może być mniejsza niż masa M.

3.2.2.2.

Dla każdej grupy osi oznaczonej „j” suma mas m_i na jej osiach nie może być mniejsza od masy μ_j. Ponadto żadna z mas m_i nie może być mniejsza niż część masy μ_j przyłożona do osi „i” zgodnie z określeniem przez prawa rozkładu mas dla tej grupy osi.

3.2.2.3.

Suma mas μ_j nie może być mniejsza niż masa M.

3.2.2.4.

MC nie może przekraczać wielkości M + TM.

3.2.3.

Warunki załadunku

3.2.3.1.

Masa pojazdu w stanie gotowym do jazdy plus masa Q pomnożona przez liczbę pasażerów siedzących i stojących plus masy WP, B i BX określone w pkt 3.2.3.2.1 plus technicznie dopuszczalna maksymalna masa na sprzęgu, jeżeli sprzęg montowany jest przez producenta, nie mogą przekraczać masy M.

3.2.3.2.

Kiedy pojazd w stanie gotowym do jazdy jest obciążony zgodnie z pkt 3.2.3.2.1, masa odpowiadająca obciążeniu na każdą oś nie może przekraczać masy m_i na każdej osi, a masa odpowiadająca obciążeniu na każdą oś pojedynczą lub grupę osi nie może przekraczać masy μ_j na tej grupie osi. Ponadto masa odpowiadająca obciążeniu na oś napędzaną lub suma mas odpowiadająca obciążeniu na osie napędzane musi wynosić co najmniej 25 % masy M.

3.2.3.2.1.

Pojazd w stanie gotowym do jazdy obciąża się: masą odpowiadającą liczbie P pasażerów siedzących, o masie Q; masą odpowiadającą liczbie pasażerów stojących SP, o masie Q równomiernie rozmieszczonej na powierzchni dostępnej dla pasażerów stojących S₁; stosownie do okoliczności, masą WP równomiernie rozłożoną na każdym z miejsc dla wózków inwalidzkich; masą równą B (kg) równomiernie rozłożoną w przedziałach bagażowych; masą równą BX (kg) równomiernie rozłożoną na powierzchni dachu wyposażonego w urządzenia do przewozu bagażu, gdzie:

P to liczba pasażerów siedzących;

S₁ to powierzchnia przeznaczona dla pasażerów stojących. W przypadku pojazdów klas III lub B, S₁ = 0;

SP podana przez producenta nie może przekraczać wielkości S₁/S_Sp, gdzie S_Sp stanowi umowną powierzchnię przeznaczoną dla jednego pasażera stojącego, określoną w tabeli poniżej;

WP (kg) to liczba miejsc dla wózków inwalidzkich pomnożona przez 250 kg odpowiadających masie wózka inwalidzkiego i jego użytkownika;

B (kg) podana przez producenta musi posiadać wartość liczbową nie mniejszą niż 100 × V. Obejmuje ona bagażniki, które można mocować na zewnątrz pojazdu;

V to całkowita pojemność przedziałów bagażowych w m³. W przypadku homologacji pojazdu klasy I lub A nie uwzględnia się pojemności przedziałów bagażowych dostępnych jedynie z zewnątrz pojazdu.

BX podana przez producenta musi mieć wartość liczbową nie mniejszą niż 75 kg/m² .

Pojazdów dwupokładowych nie przystosowuje się do przewozu bagażu na dachu, dlatego też BX dla pojazdów dwupokładowych wynosi 0.

Q i S_Sp mają wartości określone w poniższej tabeli:

Rysunek A

Rysunek B

R = 12,5 m

r = 5,3 m

U = maks. 0,6 m

Rysunek C

R = 12,5 m

r = 5,3 m

U = maks. 0,6 m

1.

DEFINICJE I PARAMETRY DZIAŁANIA

W rozumieniu niniejszego załącznika:

1.1.

„Napięcie sieciowe” oznacza napięcie przekazywane do pojazdu z zewnętrznego źródła zasilania.

Trolejbusy muszą być zaprojektowane, tak by pracowały pod znamionowym napięciem sieciowym wynoszącym:

a) 600 V (zakres roboczy 400 do 720 V); lub

b) 750 V (zakres roboczy 500 do 900 V).

1.2.

Obwody elektryczne trolejbusów klasyfikuje się w następujący sposób:

1.2.1.

„ obwody wysokiego napięcia” oznaczają obwody zasilane napięciem sieciowym;

1.2.2.

„ obwody niskiego napięcia” oznaczają obwody zasilane napięciem znamionowym 12 V, 24 V lub 42 V;

1.2.3.

„obwody trójfazowe” oznaczają obwody zasilane prądem przemiennym trójfazowym o napięciu nieprzekraczającym 400 V.

1.3.

Znamionowe warunki klimatyczne

Trolejbus musi być zaprojektowany w sposób umożliwiający niezawodną pracę w następujących warunkach otoczenia:

1.3.1.

zakres temperatury od minus – 40 °С do plus 40 °С;

1.3.2.

wilgotność względna 98 % w temperaturze do 25 °С;

1.3.3.

ciśnienie atmosferyczne od 866 kPa do 1 066 kPa;

1.3.4.

wysokość nad poziomem morza maksymalnie do 1 000 m.

1.4.

„ materiał samogasnący” oznacza materiał, który nie pali się po usunięciu źródła zapłonu.

2.

POBÓR MOCY

2.1.

Energia elektryczna pobierana jest z przewodów trakcyjnych za pomocą co najmniej jednego urządzenia do pobierania energii, zazwyczaj składającego się z dwóch odbieraków (w przypadku systemów komunikacji sterowanej można zastosować pojedynczy odbierak lub pantograf). Odbierak składa się z mocowania dachowego (podstawy odbieraka), drążka, odbiornika energii elektrycznej (głowicy) oraz wymiennych ślizgów jezdnych. Odbieraki są montowane w taki sposób, by mogły obracać się zarówno w poziomie, jak i w pionie.

2.2.

Drążki wykonuje się z izolowanego materiału lub metalu pokrytego izolującym materiałem; drążek musi być odporny na wstrząsy mechaniczne.

2.3.

Odbiorniki energii muszą być zaprojektowane w taki sposób, by utrzymywały wystarczający kontakt z przewodami trakcyjnymi, gdy te są umieszczone na wysokości pomiędzy 4 a 6 m nad podłożem, oraz, w przypadku odbieraków, tak by umożliwić odchylanie się osi wzdłużnej trolejbusu na co najmniej 4 m z każdej strony względem osi przewodów trakcyjnych.

2.4.

Jeśli odbierak przypadkowo wypadnie z przewodu trakcyjnego, w momencie odłączenia górny koniec odbieraków nie może unieść się wyżej niż 7,2 m ponad poziom jezdni lub maksymalnie 1 m ponad przewody trakcyjne, ani też niżej niż 0,5 m ponad dach trolejbusu.

2.5.

Każdy odbierak musi być wyposażony w urządzenie, które automatycznie ściąga odbierak, gdy drążek wypadnie z przewodu trakcyjnego.

2.6.

Głowica odbieraka, po zdemontowaniu ze swojego zwykłego miejsca na drążku, musi pozostać przymocowana do drążka i nie może upaść.

2.7.

Rezystancja izolatora pomiędzy odbiornikiem energii elektrycznej a mocowaniem dachowym/podstawą odbieraka musi wynosić co najmniej 10 MΩ .

2.8.

Urządzenia do pobierania energii mogą być wyposażone w zdalne sterowanie z kabiny kierowcy, służące co najmniej ich ściąganiu.

2.9.

Należy zapewnić kierowcy możliwość, w razie konieczności, wymiany ślizgów jezdnych w czasie, gdy pojazd znajduje się w trasie.

3.

TRAKCJA I WYPOSAŻENIE DODATKOWE

3.1.

Elementy elektryczne montowane w trolejbusach muszą być chronione przeciwko prądom przepięciowym i zwarciowym. Ochrona ta powinna być zapewniona za pomocą bezpieczników włączanych ponownie automatycznie, zdalnie lub ręcznie.

3.2.

Elementy elektryczne muszą być chronione przeciwko przełączaniu obwodów i przepięciom atmosferycznym.

3.3.

Bezpieczniki muszą przerywać poszczególne uszkodzone obwody.

3.4.

Jeśli któryś z obwodów zawiera bezpiecznik jednobiegunowy, musi być on zamontowany na dodatnim przewodzie obwodu.

3.5.

Wszystkie obwody elektryczne i odgałęzienia obwodów muszą posiadać podwójne przewody. Nadwozie trolejbusu może być wykorzystywane jako uziemienie tylko w przypadku obwodów niskonapięciowych.

3.6.

Obudowy akumulatorów, pokrywy i podstawy muszą być wykonane z materiałów niepalnych i samogasnących.

3.7.

Elementy elektryczne zasilane napięciem sieciowym muszą być dodatkowo izolowane od pojazdu.

3.8.

Elementy elektryczne, z wyjątkiem oporników trakcji, muszą być chronione w taki sposób, by wilgoć i kurz nie dostawały się do obudowy oraz na izolowane i przewodzące prąd części.

3.9.

W znamionowych warunkach klimatycznych, gdy trolejbus jest suchy i czysty, rezystancja izolacji obwodów elektrycznych, gdy wszystkie obracające się urządzenia i przyrządy są włączone, nie może być mniejsza, niż:

3.9.1.

między karoserią a obwodami wysokiego napięcia 5 MΩ

3.9.2.

między obwodami wysokiego napięcia a obwodami niskiego napięcia 5 MΩ

3.9.3.

między karoserią a dodatnim biegunem obwodów niskiego napięcia 1 MΩ

3.10.

Przewody i przyrządy:

3.10.1.

Obwody wysokiego napięcia wykonuje się wyłącznie z przewodów wielożyłowych. Wszystkie przewody wysokiego napięcia prądu stałego muszą posiadać izolację o wartości 3 000 V, prąd stały lub przemienny.

3.10.2.

Zamontowane przewody nie powinny być mechanicznie zgniatane.

3.10.3.

Izolacja przewodów nie może ułatwiać rozprzestrzeniania się ognia.

3.10.4.

Przewody o różnych napięciach należy montować oddzielnie.

3.10.5.

Rurki izolacyjne przewodów muszą być wykonane z materiałów niepalnych.

3.10.6.

[Zastrzeżone]

3.10.7.

Przewody umieszczone pod podłogą trolejbusu muszą znajdować się w rurkach izolacyjnych chroniących je przed oddziaływaniem wody i kurzu.

3.10.8.

Sposób mocowania i układ przewodów i kabli należy zaprojektować w taki sposób, by uniknąć uszkadzania poprzez przecieranie izolacji. W miejscach, gdzie przewody przechodzą przez konstrukcję metalową, należy zastosować pierścienie wzmacniające z elastomerów. Promień zgięcia rurek izolacyjnych, w których znajdują się przewody, musi wynosić co najmniej pięciokrotność zewnętrznej średnicy rurki.

3.10.9.

Przewody należy umieszczać w pobliżu bezpieczników w taki sposób, by uniemożliwić powstanie łuku elektrycznego między bezpiecznikiem a przewodami.

3.10.10.

Należy zachować środki ostrożności, tak by uniknąć uszkodzenia przewodów przez rozgrzane oporniki i inne elementy elektryczne. W miejscach najbardziej narażonych na uszkodzenie należy zastosować przewody termoodporne.

3.10.11.

Uchwyty przewodów, łączniki i inne urządzenia służące do mocowania muszą być wykonane z materiałów niepalnych i samogasnących. Elementy elektryczne z materiałów samogasnących montuje się wyłącznie poza przedziałem pasażerskim.

3.10.12.

Wszystkie obwody elektryczne należy poddać próbie nadmiernego napięcia. Napięcie zastosowane w badaniu musi być prądem zmiennym o częstotliwości 50 Hz i formie zbliżonej do sinusoidalnej. Czas przyłożenia napięcia stosowanego w badaniu wynosi 1 min.

3.10.12.1.

Napięcie stosowane w badaniu U_test wyposażenia elektrycznego i przewodów stosowanych w obwodach wysokiego napięcia wynosi:

U_test = 2,5 U + 2 000 V AC,

gdzie U oznacza znamionowe napięcie sieciowe.

3.10.12.2.

Napięcie stosowane w badaniu obwodów niskiego napięcia wynosi U_test = 750 V AC.

3.11.

Urządzenia, przyrządy i maszyny elektryczne oraz przewody muszą być odporne na następujące obciążenia mechaniczne, przykładane w punktach mocowania:

3.11.1.

Wibracje w formie fali sinusoidalnej o częstotliwości 0,5 – 55 Hz i maksymalnej amplitudzie 10 m/s² , z uwzględnieniem rezonansu, o ile występuje;

3.11.2.

pionowe pojedyncze wstrząsy o szczytowym przyśpieszeniu 30 m/s², trwające od 2 do 20 ms.

4.

BEZPIECZEŃSTWO ELEKTRYCZNE PASAŻERÓW I ZAŁOGI

4.1.

W znamionowych warunkach klimatycznych, gdy trolejbus jest suchy i czysty i przyłączony zarówno do dodatniego, jak i ujemnego źródła zasilania poprzez urządzenia do pobierania energii, wartość prądu odpływowego na karoserii nie może przekraczać 0,2 mA.

4.2.

Trolejbus musi być wyposażony w urządzenie pokładowe do stałego monitorowania prądu odpływowego lub napięcia pomiędzy podwoziem a powierzchnią drogi. Urządzenie musi odłączać obwody wysokiego napięcia od styku z siecią trakcyjną, jeśli wartość prądu odpływowego przekroczy 3 mA przy napięciu sieciowym wynoszącym 600 V prądu stałego lub jeśli napięcie odpływowe przekroczy 40 V.

4.3.

Słupki i poręcze w drzwiach muszą być wykonane z izolowanego materiału lub pokryte wytrzymałą mechanicznie izolacją, bądź też izolowane od karoserii trolejbusu. Rezystancja izolacji musi wynosić co najmniej 1,0 MΩ na powierzchni styku wynoszącej 100 ± 5 cm².

4.4.

Pierwsze stopnie należy wykonać z materiału izolującego lub pokryć je izolacją odporną na zużycie mechaniczne. Rezystancja izolacji musi wynosić co najmniej 1,0 MΩ na powierzchni styku wynoszącej 300 ± 5 cm².

4.5.

Panele drzwi należy wykonać z materiału izolującego lub zastosować izolację między nimi a karoserią trolejbusu. Rezystancja izolacji musi wynosić co najmniej 1,0 MΩ na powierzchni styku na panelu wynoszącej 300 ± 5 cm².

4.6.

Zewnętrzne panele karoserii przylegające do otworów drzwiowych muszą być pokryte materiałem izolującym. Izolowany obszar musi rozciągać się na szerokości co najmniej 50 cm z każdej strony otworów drzwiowych i co najmniej na wysokości 200 cm od jezdni. Rezystancja izolacji w odniesieniu do karoserii trolejbusu musi wynosić co najmniej 1,0 MΩ na powierzchni styku wynoszącej 200 ± 5 cm².

4.7.

Jeśli trolejbus jest wyposażony w podwójnie izolowane konwertery, wymogi określone w pkt 4.3 do 4.6 nie muszą być spełnione.

5.

KABINA KIEROWCY

5.1.

W kabinie kierowcy nie powinny znajdować się żadne urządzenia pracujące pod wysokim napięciem, do których kierowca mógłby mieć dostęp.

5.2.

Tablica przyrządów powinna zawierać co najmniej:

5.2.1.

wskaźnik napięcia na styku z siecią trakcyjną;

5.2.2.

wskaźnik braku napięcia na styku z siecią trakcyjną;

5.2.3.

wskaźnik stanu głównego automatycznego bezpiecznika napięcia sieciowego;

5.2.4.

wskaźnik naładowania/rozładowania akumulatorów;

5.2.5.

wskaźnik napięcia karoserii lub prądu odpływowego przekraczającego limity określone w pkt 4.2.