Jedynie oryginalne teksty EKG ONZ mają skutek prawny w świetle międzynarodowego prawa publicznego. Status i datę wejścia w życie niniejszego regulaminu należy sprawdzać w najnowszej wersji dokumentu EKG ONZ dotyczącego statusu TRANS/WP.29/343, dostępnej pod adresem: http://www.unece.org/trans/main/wp29/wp29wgs/wp29gen/wp29fdocstts.html

Data wejścia w życie: 6 kwietnia 2005 r.

SPIS TREŚCI

REGULAMIN

1. Zakres

2. Definicje

3. Wystąpienie o homologację

4. Homologacja

5. Część I – Definicje – Specyfikacje

6. Część II – Definicje – Specyfikacje

7. Zmiana typu oraz rozszerzenie homologacji

8. Zgodność produkcji

9. Sankcje z tytułu niezgodności produkcji

10. Ostateczne zaniechanie produkcji

11. Nazwy i adresy placówek technicznych upoważnionych do przeprowadzania badań homologacyjnych oraz nazwy i adresy organów administracji

ZAŁĄCZNIK 1

DOKUMENT INFORMACYJNY

(zgodnie z pkt 3.2 niniejszego regulaminu, w odniesieniu do homologacji EKG typu pojazdu w zakresie palności elementów stosowanych wewnątrz przedziału pasażerskiego)

(¹) Zgodnie z definicją zawartą w załączniku 7 do ujednoliconej rezolucji w sprawie budowy pojazdów (R.E.3) (TRANS/WP.29/78/ Rev.1/Amend.2).

ZAŁĄCZNIK 2

DOKUMENT INFORMACYJNY

(zgodnie z pkt 3.2 niniejszego regulaminu, w odniesieniu do homologacji EKG typu części w zakresie palności)

(¹) Niepotrzebne skreślić.

ZAŁĄCZNIK 3

ZAWIADOMIENIE

Tekst w formacie PDF

ZAŁĄCZNIK 4

ZAWIADOMIENIE

Tekst w formacie PDF

ZAŁĄCZNIK 5

ROZMIESZCZENIE ZNAKÓW HOMOLOGACJI

Przykład 1

(zob. część I niniejszego regulaminu)

a = min.8 mm

Powyższy znak homologacji umieszczony na pojeździe wskazuje, że dany typ pojazdu uzyskał homologację w Niderlandach (E4) zgodnie z częścią I regulaminu nr 118 pod numerem homologacji 001234. Dwie pierwsze cyfry (00) numeru homologacji oznaczają, że homologacji udzielono zgodnie z wymaganiami regulaminu nr 118 w jego pierwotnej wersji.

Przykład 2

(zob. część II niniejszego regulaminu)

a = min.8 mm

Powyższy znak homologacji umieszczony na części pojazdu wskazuje, że dany typ pojazdu uzyskał homologację w Niderlandach (E4) zgodnie z częścią II regulaminu nr 118 pod numerem homologacji 001234. Dwie pierwsze cyfry (00) numeru homologacji oznaczają, że homologacji udzielono zgodnie z wymaganiami regulaminu nr 118 w jego pierwotnej wersji.

Dodatkowy symbolwskazuje, że ten typ materiału został homologowany zgodnie z jego szybkością spalania poziomego i pionowego.

Symbolelub wskazują, że homologacji udzielono na podstawie załącznika 7 lub przyznano homologację na kompletne urządzenie, takie jak siedzenia, ścianki działowe itd. Dodatkowych symboli używa się wyłącznie, jeżeli mają one zastosowanie.

ZAŁĄCZNIK 6

Badanie określające szybkość spalania poziomego materiałów

1.	Dobór próbek i zasada badania
1.1.	Badaniom należy poddać pięć próbek materiału izotropowego lub dziesięć próbek w przypadku materiału nieizotropowego (po pięć dla każdego kierunku).
1.2.	Próbki są pobierane z materiału podlegającego badaniu. W przypadku materiałów o różnej szybkości spalania w różnych kierunkach materiału każdy kierunek musi zostać zbadany. Próbki należy pobrać i umieścić w aparaturze badawczej, tak aby można było zmierzyć największą szybkość spalania. Jeśli materiał jest dostarczany z metra, to należy odciąć część o długości co najmniej 500 mm i szerokości równej szerokości materiału. Z tej części pobiera się próbki znajdujące się w odległości co najmniej 100 mm od krawędzi materiału i w równej odległości względem siebie. Próbki pobiera się w taki sam sposób z produktów gotowych, o ile kształt produktu na to pozwala. Jeśli grubość produktu wynosi więcej niż 13 mm, grubość należy zmniejszyć za pomocą obróbki mechanicznej do 13 mm od strony, która nie jest widoczna w przedziale pasażerskim. Jeżeli nie jest to możliwe, to badanie, po uzgodnieniu z placówką techniczną, przeprowadza się na materiale o początkowej grubości, a informację o tym podaje się w sprawozdaniu z badań.
	Materiały złożone (zob. pkt 6.1.3) bada się tak, jak gdyby były one jednolite. W przypadku materiałów wykonanych z nakładanych warstw o różnym składzie, które nie są materiałami złożonymi, wszystkie warstwy materiału znajdujące się na głębokości do 13 mm od powierzchni zwróconej przodem do przedziału pasażerskiego są badane indywidualnie.
1.3.	Próbkę umieszcza się poziomo w uchwycie U-kształnym i poddaje działaniu określonego płomienia przez 15 sekund w komorze spalania, gdzie płomień działa na wolną końcówkę próbki. W badaniu określa się, czy i kiedy płomień gaśnie lub czas, w którym płomień przebywa mierzoną odległość.
2.	Aparatura
2.1.	Komora spalania (rysunek 1), najlepiej ze stali nierdzewnej i o wymiarach podanych na rysunku 2. W przedniej ścianie komory znajduje okno obserwacyjne wykonane z materiału odpornego na płomień; może ono stanowić przednią ścianę komory i być tak skonstruowane, aby umożliwiało dostęp do jej wnętrza.
	Spód komory posiada otwory wentylacyjne, zaś naokoło strony wierzchniej znajdują się szczelina odpowietrzająca. Komora spalania stoi na czterech nóżkach o wysokości 10 mm.
	Komora może mieć z jednej strony otwór do wprowadzania uchwytu z próbką; po przeciwnej stronie znajduje się otwór na przewód gazowy. Stopiony materiał ścieka do miski (zob. rysunek 3), umieszczonej na spodzie komory, między otworami wentylacyjnymi, tak aby nie przykrywała otworów wentylacyjnych.
	Rysunek 1
	Przykładowa komora spalania z uchwytem do próbek i z miską ociekową
	Rysunek 2 Przykład komory spalania (Wymiary w milimetrach) Rysunek 3 Typowa miska ociekowa (Wymiary w milimetrach)

2.2.	Uchwyt do próbek składający się z dwóch płytek lub ramek metalowych w kształcie litery U, wykonany z materiału odpornego na korozję. Wymiary podane są na rysunku 4.
	Dolna płytka wyposażona jest w kołki, a górna w odpowiadające im otwory dla zapewnienia właściwego trzymania próbki. Kołki służą także jako punkty pomiarowe na początku i na końcu odcinka palenia.
	Nad dolną ramką U-kształtną znajduje się wspornik w postaci żaroodpornych drutów o średnicy 0,25 mm, rozciągniętych na ramce w 25-milimetrowych odstępach (zob. rys. 5).
	Dolna płaszczyzna próbek powinna znajdować się 178 mm nad płytą podłogi. Odległość przedniej krawędzi uchwytu do próbek od końca komory wynosi 22 mm; odległość wzdłużnych boków uchwytu od ścian komory wynosi 50 mm (wszystkie wymiary dotyczą wnętrza). (Zob. rys. 1 i 2).
	Rysunek 4
	Przykładowy uchwyt do próbek
	(Wymiary w milimetrach)
	Rysunek 5 Przykład dolnej ramki U-kształtnej do wspornika z drutów (Wymiary w milimetrach)

2.3.	Palnik gazowy
	Jako małe źródło ognia wykorzystuje się palnik Bunsena o średnicy wewnętrznej 9,5 mm ± 0,5 mm. Jest on umieszczony w komorze badawczej w taki sposób, że środek jego dyszy znajduje się 19 mm poniżej środka dolnej krawędzi otwartego końca próbki (zob. rys. 2).
2.4.	Gaz używany do badań
	Gaz zasilający palnik ma wartość kaloryczną około 38 MJ/m3 (np. gaz ziemny).
2.5.	Metalowy grzebień o długości co najmniej 110 mm z siedmioma lub ośmioma gładkimi, zaokrąglonymi zębami o długości 25 mm.
2.6.	Stoper zapewniający dokładność do 0,5 sekundy.
2.7.	Szafa wyciągowa. Komora spalania może być umieszczona w szafie wyciągowej pod warunkiem, że jej wewnętrzna objętość będzie co najmniej 20 razy, ale nie więcej niż 110 razy większa niż objętość komory spalania i że wysokość, szerokość lub długość szafy nie będzie większa o 2,5 raza od dwóch pozostałych wymiarów. Przed badaniem należy zmierzyć pionową prędkość powietrza w szafie wyciągowej w odległości 100 mm przed i za ostatecznym miejscem umieszczenia komory spalania. Musi ona wynosić od 0,10 do 0,30 m/s, w celu uniknięcia ewentualnej uciążliwości produktów spalania dla operatora. Możliwe jest użycie szafy wyciągowej z naturalną wentylacją i z odpowiednią prędkością powietrza.
3.	Próbki
3.1.	Kształt i wymiary
3.1.1.	Kształt i wymiary próbek określone są na rys. 6. Grubość próbki odpowiada grubości badanego produktu. Nie może być większa niż 13 mm. O ile to możliwe, próbka powinna mieć taki sam przekrój poprzeczny na całej długości.
	Rysunek 6
	Próbka
	(Wymiary w milimetrach)

(¹) Szybkość spalania (B) dla każdej próbki oblicza się tylko w przypadku, gdy płomień osiąga ostatni punkt pomiarowy lub koniec próbki.

ZAŁĄCZNIK 7

Badanie określające topliwość materiałów

1.	Dobór próbek i zasada badania
1.1.	Badaniom poddaje się cztery próbki z obu powierzchni (jeżeli nie są identyczne).
1.2.	Próbkę należy umieścić w położeniu pionowym i poddać działaniu promiennika elektrycznego. Pod próbką należy umieścić zbiornik do zbierania kropli. W zbiorniku należy umieścić niewielką ilość waty bawełnianej w celu sprawdzenia, czy jakaś kropla się nie pali.
2.	Aparatura
	Aparatura składa się z (rys. 1):
	a) promiennika elektrycznego;
	b) wspornika próbki z siatką;
	c) zbiornika (na spadające krople);
	d) wspornika (aparatury).
2.1.	Źródło ciepła stanowi promiennik elektryczny o mocy użytkowej 500 W. Powierzchnia grzewcza musi być wykonana z przezroczystej płytki kwarcowej o średnicy 100 ± 5 mm.
	Ciepło wypromieniowywane z aparatury, mierzone na powierzchni równoległej do powierzchni promiennika i oddalonej od niej o 30 mm, wynosi 3 W/cm2.
2.2.	Kalibracja
	Do kalibracji promiennika używa się miernika strumienia ciepła (miernik promieniowania) typu Gardona (folia) o zakresie pomiarowym nieprzekraczającym 10 W/cm2. Tarcza przyjmująca promieniowanie o możliwie małej przewodności cieplnej, musi być płaska, okrągła, o średnicy nie większej niż 10 mm i pokryta trwałym, matowym, czarnym wykończeniem.
	Tarcza musi być osadzona w korpusie chłodzonym wodą, o powierzchni czołowej o średnicy około 25 mm, wykonanej z dokładnie wypolerowanego metalu i ściśle odpowiadającej płaszczyźnie tarczy.
	Padające na tarcze promienie nie mogą biec przez żaden inny ośrodek.
	Przyrząd musi być mocnej konstrukcji, prosty do ustawienia i użytkowania, nieczuły na przeciągi i zapewniający stabilność w kalibracji. Dokładność przyrządu powinna wynosić ± 3 %, a powtarzalność–0,5 %.
	Kalibracja miernika strumienia ciepła jest sprawdzana po każdej rekalibracji promiennika, metodą porównania z przyrządem przechowywanym jako wzorzec i nieużywanym do żadnego innego celu.
	Przyrząd wzorcowy powinien być kalibrowany w odstępach rocznych zgodnie z normami krajowymi.
2.2.1.	Kontrola kalibracji
	Należy odpowiednio często sprawdzać natężenie promieniowania wytworzone przez moc wejściową, którą kalibrowanie początkowe wskazało za odpowiednią do wytworzenia natężenia promieniowania 3 W/cm2, a jeżeli wykazane odchylenie wyniesie więcej niż 0,06 W/cm2, aparatura podlega rekalibracji.
2.2.2.	Procedura kalibracji
	Aparaturę umieszcza się w otoczeniu zasadniczo wolnym od prądów powietrznych (prądy nie większe niż 0,2 m/s).
	Umieścić miernik strumienia ciepła w aparaturze w miejscu próbki w taki sposób, aby tarcza miernika strumienia ciepła była ustawiona współosiowo z powierzchnią promiennika.
	Włączyć zasilanie elektryczne i ustalić moc wejściową sterownika wymaganą do wytworzenia natężenia promieniowania w środku powierzchni promiennika równego 3 W/cm2. Wyregulować zespół zasilający tak, aby rejestrowanie 3 W/cm2 mogło być możliwe przez okres pięciu minut bez dalszych regulacji wyrównujących.
2.3.	Wspornik próbki stanowi metalowy pierścień (rys. 1). Na górze tego wspornika znajduje się siatka wykonana z nierdzewnego drutu stalowego o następujących wymiarach::
	a) średnica wewnętrzna: 118 mm,
	b) wymiary otworów: kwadrat o boku 2,10 mm,
	c) średnica drutu stalowego: 0,70 mm.
2.4.	Zbiornik składa się z cylindrycznej rury o wewnętrznej średnicy 118 mm i głębokości 12 mm. Zbiornik należy wypełnić watą bawełnianą.
2.5.	Kolumna pionowa podtrzymuje elementy określone w pkt 2.1, 2.3 i 2.4.
	Promiennik umieszczony jest na górze wspornika w taki sposób, że powierzchnia grzewcza jest pozioma, a strumień ciepła jest skierowany do dołu.
	Kolumnę należy wyposażyć w dźwignię/pedał umożliwiający powolne podnoszenie wspornika promiennika. Kolumnę należy także wyposażyć w zaczep zapewniający powrót promiennika do normalnego położenia.
	W normalnym położeniu osie promiennika, wspornika próbki i zbiornika muszą leżeć w jednej linii.
3.	Próbki
	Wymiary próbek wynoszą: 70 mm × 70 mm. Próbki pobiera się w taki sam sposób z wyrobów gotowych, o ile kształt produktu na to pozwala. Jeśli grubość produktu przekracza 13 mm, należy ją zmniejszyć za pomocą obróbki mechanicznej do 13 mm od strony, która nie jest widoczna w przedziale pasażerskim. Jeżeli jest to niemożliwe, badanie należy wykonać, po uzgodnieniu z placówką techniczną, na materiale o pierwotnej szerokości, którą należy podać w sprawozdaniu z badań.
	Materiały złożone (zob. pkt 6.1.3 niniejszego regulaminu) bada się tak, jak gdyby były jednolite.
	W przypadku materiałów wykonanych z nakładanych warstw o różnym składzie, które nie są materiałami złożonymi, wszystkie warstwy materiału znajdujące się na głębokości do 13 mm od powierzchni zwróconej przodem do przedziału pasażerskiego są badane indywidualnie.
	Całkowita masa badanej próbki wynosi co najmniej 2 g. Jeżeli masa jednej próbki jest mniejsza, to należy dodać wystarczającą liczbę próbek.
	Jeżeli dwie strony materiału się różnią, należy badać obie strony, co oznacza, że należy poddać badaniom osiem próbek. Próbki i wata bawełniana są kondycjonowane co najmniej przez 24 godziny w temperaturze 23 °C ± 2 °C i wilgotności względnej 50 ± 5 % i są przetrzymywane w tych warunkach aż do chwili rozpoczęcia badań.
4.	Procedura
	Próbkę należy położyć na wsporniku, który ustawia się tak, aby odległość pomiędzy powierzchnią promiennika i górną stroną próbki wynosiła 30 mm.
	Zbiornik, łącznie z watą bawełnianą, należy umieścić poniżej siatki wspornika w odległości 300 mm.
	Promiennik należy odsunąć na bok, tak aby nie promieniował na próbkę, i włączyć. Kiedy osiągnie pełną moc należy ustawić go ponad próbką i rozpocząć odliczanie czasu.
	Jeżeli materiał topi się lub deformuje, to wysokość promiennika należy zmieniać tak, aby zachować odległość 30 mm.
	Jeżeli materiał się zapala, promiennik należy odsunąć na bok po 3 sekundach. Przywraca się go do pierwotnego położenia, gdy płomień zgaśnie; taką samą procedurę należy powtarzać przez pierwsze pięć minut badania, tak często, jak to jest konieczne.
	Po pięciu minutach badania:
	(i) jeżeli próbka zgasła (niezależnie od tego, czy zapaliła się podczas pierwszych pięciu minut badania), pozostawić promiennik w tym położeniu nawet wtedy, gdy próbka zapali się ponownie;
	(ii) jeżeli materiał płonie, odczekać, aż zgaśnie przed ponownym ustawieniem promiennika.
	W obu przypadkach badanie należy przedłużyć o dodatkowe pięć minut.
5.	Wyniki
	W sprawozdaniu z badań należy podać takie zaobserwowane zjawiska jak:
	(i) spadnięcie płonącej lub niepłonącej kropli, jeżeli wystąpiło;
	(ii) zapalenie się waty bawełnianej.
	Rysunek 1
	(Wymiary w milimetrach)

ZAŁĄCZNIK 8

Badanie określające szybkość spalania pionowego materiałów