RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktatu ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 93,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywa Rady 83/183/EWG z dnia 28 marca 1983 r. w sprawie zwolnień od podatku stosowanych do przywozu na stałe z państw członkowskich majątku prywatnego osób fizycznych (³) została kilkakrotnie znacząco zmieniona (⁴). W celu zapewnienia jej jasności i zrozumiałości należy ją zatem ujednolicić.

(2) Dla spopularyzowania wśród obywateli państw członkowskich działań Wspólnoty należy utrzymać środki korzystne dla osób fizycznych, zapewniające we Wspólnocie warunki rynku wewnętrznego.

(3) Bariery podatkowe przy sprowadzaniu przez osoby fizyczne majątku osobistego z jednego państwa członkowskiego do drugiego są, w szczególności, szczególnym utrudnieniem dla swobodnego przepływu osób w obrębie Wspólnoty. Stąd też owe bariery powinny być usunięte, w najszerszym możliwym zakresie, przez wprowadzenie zwolnień podatkowych.

(4) Takie zwolnienia podatkowe mogą przysługiwać wyłącznie w stosunku do sprowadzania dóbr niemających charakteru handlowego lub spekulacyjnego. W

związku z tym stosowanie takich zwolnień powinno być odpowiednio ograniczone i uwarunkowane.

(5) Ze względu na harmonizację w dziedzinach podatków akcyzowych i od wartości dodanej przepisy dotyczące zwolnień podatkowych i ulg celnych stały się zbędne w tych obszarach.

(6) Niniejsza dyrektywa powinna pozostać bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów przeniesienia do prawa krajowego dyrektyw wskazanych w załączniku I część B,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Zakres stosowania

1. Państwa członkowskie, na warunkach i w przypadkach określonych poniżej, zwalniają majątek osobisty sprowadzany na stałe z innego państwa członkowskiego przez osoby fizyczne, z podatków konsumpcyjnych, które zwykle są nakładane w takich sytuacjach.

2. Przepisami niniejszej dyrektywy nie są objęte:

a) podatek od wartości dodanej;

b) podatki akcyzowe;

c) opłaty i podatki szczególne lub okresowe związane z korzystaniem na terenie danego kraju z majątku, o którym mowa w ust. 1, takie jak na przykład opłaty związane z rejestracją samochodu, podatki drogowe i abonament telewizyjny.

Artykuł 2

Warunki dotyczące majątku

1. Dla celów niniejszej dyrektywy, „majątek osobisty” oznacza majątek na użytek osobisty danych osób bądź ich rodziny. Taki majątek nie może być wykorzystywany, z uwagi na swój charakter lub wielkość, do celów handlowych lub do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 9 ust. 1 oraz art. 10–13 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (⁵). Jednakże narzędzia i przyrządy wykorzystywane przy wykonywaniu zawodu przez dane osoby stanowią także majątek osobisty.

2. Zwolnienie przewidziane w art. 1 przysługuje dla majątku osobistego:

a) nabytego zgodnie z ogólnymi warunkami prawa podatkowego na rynku wewnętrznym państwa członkowskiego i niepodlegającego z tytułu wyprowadzenie z państwa członkowskiego pochodzenia żadnemu zwolnieniu ani zwrotowi podatku konsumpcyjnego. Do celów niniejszej dyrektywy uważa się, że spełniają te warunki przedmioty nabyte na zasadach określonych w art. 151 dyrektywy 2006/112/WE, z wyjątkiem ust. 1 akapit pierwszy lit. e);

b) który dana osoba rzeczywiście wykorzystywała w państwie członkowskim przed zmianą miejsca zamieszkania lub ustanowieniem drugorzędnego miejsca zamieszkania. W przypadku pojazdów mechanicznych (łącznie z przyczepami), przyczep turystycznych, domów przewoźnych, łodzi rekreacyjno-wypoczynkowych i prywatnych samolotów państwa członkowskie mogą wymagać, aby zainteresowana osoba korzystała z nich przez okres przynajmniej sześciu miesięcy przed zmianą miejsca zamieszkania.

W odniesieniu do przedmiotów określonych w lit. a) zdanie drugie państwa członkowskie mogą wymagać, aby przed zmianą miejsca zamieszkania:

i) w przypadku pojazdów mechanicznych (łącznie z przyczepami), przyczep turystycznych, domów przewoźnych, łodzi rekreacyjno-wypoczynkowych i prywatnych samolotów, dana osoba korzystała z nich przez okres przynajmniej 12 miesięcy;

ii) w przypadku innych przedmiotów, dana osoba korzystała z nich przez okres przynajmniej sześciu miesięcy.

3. Właściwe organy mają prawo żądać przedstawienia dowodu, że warunki, o których mowa w ust. 2 zostały spełnione w przypadku pojazdów mechanicznych (łącznie z przyczepami) przyczep turystycznych, domów przewoźnych, łodzi rekreacyjno-wypoczynkowych i prywatnych samolotów.

W przypadku innych przedmiotów, żądają one przedstawienia takiego dowodu tylko wtedy, gdy zachodzi poważne podejrzenie oszustwa.

Artykuł 3

Warunki sprowadzenia

Sprowadzenie majątku może odbywać się raz lub kilka razy w ciągu okresów wymienionych odpowiednio w art. 7–10.

Artykuł 4

Obowiązki wynikające ze sprowadzenia

Sprowadzone pojazdy mechaniczne (łącznie z przyczepami), przyczepy turystyczne, domy przewoźne, łodzie rekreacyjnowypoczynkowe i prywatne samoloty nie mogą być zbywane, wynajmowane ani wypożyczane przez okres 12 miesięcy po ich nieopodatkowanym sprowadzeniu, z wyjątkiem okoliczności należycie uzasadnionych przed właściwymi organami państwa członkowskiego przeznaczenia.

Artykuł 5

Szczególne warunki dla niektórych kategorii majątku

Zwolnienie dotyczące sprowadzania koni wierzchowych, pojazdów mechanicznych (łącznie z przyczepami), przyczep turystycznych, domów przewoźnych, łodzi rekreacyjnowypoczynkowych i prywatnych samolotów przysługuje tylko w przypadku gdy osoba fizyczna zmienia swoje miejsce stałego zamieszkania na państwo członkowskie przeznaczenia.

Artykuł 6

Ogólne zasady określania miejsca zamieszkania

1. Dla celów niniejszej dyrektywy, „miejsce stałego zamieszkania” oznacza miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa zwykle, to znaczy, przez co najmniej 185 dni w każdym roku kalendarzowym, ze względu na więzi osobiste i zawodowe, a w przypadku osoby niezwiązanej z danym miejscem zawodowo, ze względu na więzi osobiste, które wskazują na istnienie ścisłych związków pomiędzy tą osobą a miejscem, w którym mieszka.

Jednakże za miejsce stałego zamieszkania osoby związanej zawodowo z miejscem innym niż ze względów osobistych i z tego względu przebywającej na zmianę w różnych miejscach w dwu lub więcej państwach członkowskich uważa się miejsce, z którym jest związana osobiście, pod warunkiem że regularnie tam powraca. Ten ostatni warunek nie musi być spełniony, jeśli osoba mieszka w państwie członkowskim w celu wypełnienia zadania w określonym czasie. Wyjazd na studia uniwersyteckie bądź na naukę w szkole nie musi oznaczać zmiany miejsca stałego zamieszkania.

2. Osoby fizyczne potwierdzają swoje miejsce stałego zamieszkania odpowiednim dokumentem, takim jak dowód tożsamości lub inny urzędowy dokument.

3. W przypadkach, gdy właściwe organy państwa członkowskiego przeznaczenia mają wątpliwości, co do ważności potwierdzenia miejsca stałego zamieszkania dokonanego zgodnie z ust. 2 lub dla celów pewnych szczególnych kontroli mogą one zwrócić się o przedstawienie wszelkich dodatkowych informacji lub dodatkowych dowodów.

ROZDZIAŁ II

WPROWADZENIE MAJĄTKU OSOBISTEGO W ZWIĄZKU Z PRZENIESIENIEM MIEJSCA STAŁEGO ZAMIESZKANIA

Artykuł 7

1. Zwolnienie przewidziane w art. 1 przyznaje się na warunkach określonych w art. 2–5, dla majątku osobistego sprowadzanego przez osobę fizyczną w razie przeniesienia jej miejsca stałego zamieszkania.

Udzielenie zwolnienia jest uzależnione, bez uszczerbku dla ewentualnej wspólnotowej procedury tranzytowej, od sporządzenia na papierze spisu przedmiotów wraz z, o ile wymaga tego dane państwo, oświadczeniem, którego wzór i treść są określane zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 248a ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (⁶). Nie można żądać żadnego określenia wartości w spisie przedmiotów.

2. Ostatni składnik majątku należy sprowadzić nie później niż 12 miesięcy po przeniesieniu miejsca stałego zamieszkania. Gdy, zgodnie z art. 3, majątek jest sprowadzany w wielu etapach w ciągu wymienionego okresu, jedynie przy pierwszym sprowadzeniu państwa członkowskie mogą wymagać przedstawienia pełnego spisu, do którego odniesienie, w przypadku następnych przeprowadzek, może być również dokonywane przez inne urzędy celne. Taki spis może być uzupełniony za zgodą właściwych organów państwa członkowskiego przeznaczenia.

ROZDZIAŁ III

SPROWADZENIE MAJĄTKU OSOBISTEGO W ZWIĄZKU Z WYPOSAŻANIEM LUB OPUSZCZANIEM DRUGORZĘDNEGO MIEJSCA ZAMIESZKANIA

Artykuł 8

1. Zwolnienie przewidziane w art. 1 przyznaje się, z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 2–5, dla majątku osobistego sprowadzanego przez osobę fizyczną do celów wyposażenia drugorzędnego miejsca zamieszkania.

Zwolnienie przysługuje tylko wtedy, gdy:

a) dana osoba jest właścicielem drugorzędnego miejsca zamieszkania lub wynajmuje je na okres co najmniej 12 miesięcy;

b) majątek przywożony jest na potrzeby wyposażenia drugorzędnego miejsca zamieszkania.

2. Zwolnienie przysługuje również, z zastrzeżeniem warunków określonych w ust. 1, w przypadku sprowadzania majątku z opuszczanego drugorzędnego miejsca zamieszkania do miejsca stałego zamieszkania lub do innego drugorzędnego miejsca zamieszkania, pod warunkiem że majątek, o którym mowa, był faktycznie w posiadaniu danej osoby i że osoba ta korzystała z niego przed ustanowieniem drugiego miejsca zamieszkania.

Ostatni składnik majątku należy sprowadzić nie później niż 12 miesięcy po opuszczeniu drugorzędnego miejsca zamieszkania.

ROZDZIAŁ IV

SPROWADZENIE MAJĄTKU PO ZAWARCIU MAŁŻEŃSTWA

Artykuł 9

1. Bez uszczerbku dla art. 2–5, każda osoba może, z tytułu zawarcia związku małżeńskiego, uzyskać zwolnienie z podatków określonych w art. 1 ust. 1, gdy sprowadza do państwa członkowskiego, do którego zamierza przenieść swoje miejsce stałego zamieszkania, majątek osobisty, który nabyła lub z którego korzysta, pod warunkiem że:

a) takie sprowadzenie ma miejsce w ciągu dwóch miesięcy przed przewidywaną datą ślubu i do czterech miesięcy po dacie ślubu;

b) dana osoba udowodni zawarcie małżeństwa lub zakończenie niezbędnych formalności przedmałżeńskich.

2. Zwolnienie jest udzielane również w odniesieniu do prezentów dawanych zwyczajowo z okazji ślubu, które są otrzymywane przez osobę spełniającą warunki określone w ust. 1 od osób mających miejsce stałego zamieszkania w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie przeznaczenia. Zwolnienie stosuje się do prezentów o wartości jednostkowej nieprzekraczającej 350 EUR państwa członkowskie mogą jednak przyznać zwolnienie na wartość przekraczającą 350 EUR pod warunkiem że wartość żadnego zwolnionego prezentu nie przekracza 1 400 EUR.

3. Państwa członkowskie mogą uzależnić przyznanie takiego zwolnienia od złożenia odpowiedniego zabezpieczenia, jeśli sprowadzenie jest dokonywane przed datą ślubu.

4. Jeśli dana osoba nie dostarczy dowodu zawarcia związku małżeńskiego w terminie czterech miesięcy od wskazanej daty ślubu, podatek jest należny na dzień sprowadzenia.

ROZDZIAŁ V

SPROWADZENIE OSOBISTEGO MAJĄTKU OSOBY ZMARŁEJ, NABYTEGO W DRODZE DZIEDZICZENIA

Artykuł 10

W drodze odstępstwa od przepisów art. 2 ust. 2 i 3 oraz art. 4 i art. 5 ust. 2, ale bez uszczerbku dla innych przepisów art. 2, 3 i 5, każda osoba fizyczna, która nabywa w drodze dziedziczenia (causa mortis) prawo własności lub prawo użytkowania majątku osobistego osoby zmarłej znajdującego się w państwie członkowskim, ma prawo do zwolnienia z podatków określonych w art. 1 ust. 1, gdy sprowadza taki majątek do innego państwa członkowskiego, w którym zamieszkuje, pod warunkiem że:

a) przedstawi właściwym organom państwa członkowskiego przeznaczenia zaświadczenie wydane przez notariusza lub inne właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia, że sprowadzany majątek został nabyty w drodze dziedziczenia;

b) majątek jest sprowadzany nie później niż dwa lata po dacie wejścia w posiadanie majątku.

ROZDZIAŁ VI

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 11

1. Państwa członkowskie zobowiązują się zredukować w jak największym stopniu formalności związane ze sprowadzaniem majątku osobistego przez osoby fizyczne, w granicach i na warunkach określonych w niniejszej dyrektywie, oraz unikać formalności przy tym sprowadzaniu wiążących się z kontrolami zmuszającymi do dokonania rozładunku lub przeładunku przy wwozie do państwa członkowskiego przeznaczenia.

2. Państwa członkowskie mają prawo do zachowania lub wprowadzenia korzystniejszych warunków przyznawania zwolnień podatkowych niż wymienione w niniejszej dyrektywie, z wyjątkiem wymienionych w art. 2 ust. 2 lit. a).

3. Bez uszczerbku dla art. 2 ust. 2, państwa członkowskie nie mogą, na mocy niniejszej dyrektywy, stosować w obrębie Wspólnoty zwolnień podatkowych mniej korzystnych niż przyznawane na przywóz majątku osobistego przez osoby fizyczne z krajów trzecich.

Artykuł 12

1. Państwa członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w zakresie objętym niniejszą dyrektywą, a zwłaszcza tych będących skutkiem stosowania przepisów art. 11 ust. 2 i 3. Komisja informuje o nich pozostałe państwa członkowskie.

2. Co dwa lata Komisja, po konsultacji z państwami członkowskimi, przygotowuje dla Parlamentu Europejskiego i Rady sprawozdanie o stosowaniu niniejszej dyrektywy w państwach członkowskich.

Artykuł 13

Dyrektywa 83/183/EWG, zmieniona dyrektywami wymienionymi w załączniku I część A, traci moc, bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów przeniesienia do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku I część B.

Odesłania do uchylonej dyrektywy należy odczytywać jako odesłania do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku II.

Artykuł 14

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 15

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 25 maja 2009 r.

ZAŁĄCZNIK I

CZĘŚĆ A

Uchylona dyrektywa i wykaz jej kolejnych zmian

(o których mowa w art. 13)

Dyrektywa Rady 83/183/EWG (Dz.U. L 105 z 23.4.1983, s. 64)
	Dyrektywa 89/604/EWG (Dz.U. L 348 z 29.11.1989, s. 28)
	Dyrektywa 91/680/EWG, (Dz.U. L 376 z 31.12.1991, s.1)	Jedynie w odniesieniu do jej art. 2 ust. 2 tiret trzecie
	Dyrektywa 92/12/EWG, (Dz.U. L 76 z 23.3.1992, s. 1)	Jedynie w odniesieniu do jej art. 23 ust. 3 tiret drugie

CZĘŚĆ B

Lista terminów transpozycji do prawa krajowego

(o których mowa w art. 13)

Dyrektywa	Termin transpozycji
83/183/EWG	1 stycznia 1984 r.
89/604/EWG	1 lipca 1990 r.
91/680/EWG	1 stycznia 1993 r. (1)
92/12/EWG	1 stycznia 1993 r. (2)
(1) Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne, niezbędne dla dostosowania ich regulacji do art. 1 pkt 1-20 oraz pkt 22, 23 i 24 oraz art. 2 dyrektywy 91/680/CEE tak, aby weszły one w życie z dniem 1 stycznia 1993 r. (2) W odniesieniu do art. 9 ust. 3 Królestwo Danii jest upoważnione do wprowadzania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych wymaganych do dostosowania się do tych przepisów najpóźniej do dnia 1 stycznia 1993 r.

ZAŁĄCZNIK II

TABELA KORELACJI

Dyrektywa 83/183/EWG	Niniejsza dyrektywa
art. 1 ust. 1	art. 1 ust. 1
—	art. 1 ust. 2 lit. a)
—	art. 1 ust. 2 lit. b)
art. 1 ust. 2	art. 1 ust. 2 lit. c)
art. 2 ust. 1	art. 2 ust. 1
art. 2 ust. 2 akapit pierwszy lit. a)	art. 2 ust. 2 akapit pierwszy lit. a)
art. 2 ust. 2 akapit pierwszy lit. b)	art. 2 ust. 2 akapit pierwszy lit. b)
art. 2 ust. 2 lit. b) akapit drugi zdanie wstępne	art. 2 ust. 2 lit. b) akapit drugi zdanie wstępne
art. 2 ust. 2 lit. b) akapit drugi tiret pierwsze	art. 2 ust. 2 lit. b) akapit drugi ppkt (i)
art. 2 ust. 2 lit. b) akapit drugi tiret drugie	art. 2 ust. 2 lit. b) akapit drugi ppkt (ii)
art. 2 ust. 2 lit. b) akapit drugi ostatnie zdanie	—
art. 2 ust. 3	art. 2 ust. 3
art. 3 – 6	art. 3 – 6
art. 7 ust. 1 lit. a)	art. 7, ust. 1, akapit pierwszy
art. 7 ust. 1 lit. b)	art. 7, ust. 1, akapit drugi
art. 7 ust. 2	art. 7, ust. 2
art. 8 ust. 1 akapit pierwszy	art. 8 ust. 1 akapit pierwszy
art. 8 ust. 1 akapit drugi wyrażenie wprowadzające	art. 8 ust. 1 akapit drugi wyrażenie wprowadzające
art. 8 ust. 1 akapit drugi ppkt (i) i (ii)	art. 8 ust. 1 akapit drugi lit. a) i b)
art. 8 ust. 2	art. 8 ust. 2
art. 9, 10 i 11	art. 9, 10 i 11
art. 12 ust. 1	—
art. 12 ust. 2	art. 12 ust. 1
art. 12 ust. 3	art. 12 ust. 2
—	art. 13
—	art. 14
art. 13	art. 15
—	Załącznik I
—	Załącznik II