KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych(¹), w szczególności jego art. 74,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 44/2001 zawiera wykaz krajowych przepisów jurysdykcyjnych, o których mowa w art. 3 ust. 2 i art. 4 ust. 2 rozporządzenia. Załącznik II zawiera wykaz sądów lub innych właściwych organów w państwach członkowskich uprawnionych do zajmowania się wnioskami o stwierdzenie wykonalności. Załącznik III zawiera wykaz sądów, do których można wnieść środki zaskarżenia od orzeczenia rozstrzygającego w zakresie stwierdzenia wykonalności, natomiast załącznik IV zawiera wyliczenie ostatecznych procedur zaskarżenia takich orzeczeń.

(2) Załączniki I, II, III i IV do rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 zostały kilkakrotnie zmienione, ostatnio rozporządzeniem Rady (WE) nr 1791/2006(²) w celu uwzględnienia krajowych przepisów jurysdykcyjnych, wykazów sądów lub innych właściwych organów oraz dostępnych procedur zaskarżenia w Bułgarii i Rumunii.

(3) Państwa członkowskie zgłosiły Komisji dodatkowe zmiany w wykazach zamieszczonych w załącznikach I, II, III i IV. Dlatego uzasadniona stała się publikacja skonsolidowanych wersji wykazów zawartych w tych załącznikach.

(4) Zgodnie z art. 3 Umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Danii w sprawie właściwości sądów oraz uznawania i wykonywania orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych(³) Dania nie powinna brać udziału w przyjmowaniu zmian do rozporządzenia Bruksela I, a zmiany takie nie powinny być wiążące, ani mieć zastosowania w Danii.

(5) W związku z tym należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 44/2001,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Załączniki I–IV do rozporządzenia (WE) nr 44/2001 zastępuje się właściwymi załącznikami do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie w dniu następującym po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską.

Sporządzono w Brukseli, dnia 6 kwietnia 2009 r.

ZAŁĄCZNIK I

Przepisy jurysdykcyjne, o których mowa w art. 3 ust. 2 i art. 4 ust. 2

— w Belgii: art. 5–14 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. o prawie prywatnym międzynarodowym,

— w Bułgarii: art. 4 ust. 1 i 2 Kodeksu prawa prywatnego międzynarodowego,

— w Republice Czeskiej: art. 86 ustawy nr 99/1963 Coll. – Kodeks postępowania cywilnego (občanský soudní řád), z późniejszymi zmianami,

— w Niemczech: art. 23 Kodeksu postępowania cywilnego (Zivilprozeßordnung),

— w Estonii: art. 86 Kodeksu postępowania cywilnego (tsiviilkohtumenetluse seadustik),

— w Grecji: art. 40 Kodeksu postępowania cywilnego (Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας),

— we Francji: art. 14 i 15 Kodeksu cywilnego (Code civil),

— w Irlandii: przepisy umożliwiające oparcie jurysdykcji na fakcie doręczenia pozwanemu dokumentu wszczynającego postępowanie podczas jego czasowej obecności w Irlandii,

— we Włoszech: art. 3 i 4 ustawy 218 z dnia 31 maja 1995 r.,

— na Cyprze: art. 21 ust. 2 ustawy nr 14 o sądach z 1960 r., z późniejszymi zmianami,

— na Łotwie: art. 27 i art. 28 ust. 3, 5, 6 i 9 ustawy o postępowaniu cywilnym (Civilprocesa likums),

— na Litwie: art. 31 Kodeksu postępowania cywilnego (Civilinio proceso kodeksas),

— w Luksemburgu: art. 14 i 15 Kodeksu cywilnego (Code civil),

— na Węgrzech: art. 57 dekretu z mocą ustawy nr 13 z 1979 r. w sprawie prawa prywatnego międzynarodowego (a nemzetközi magánjogról szóló 1979. évi 13. törvényerejű rendelet),

— na Malcie: art. 742, 743 i 744 Kodeksu organizacji i procedury cywilnej – rozdział 12 (Kodiċi ta’ Organizzazzjoni u Proċedura Ċivili – Kap. 12) oraz art. 549 Kodeksu handlowego – rozdział 13 (Kodiċi tal-kummerċ – Kap. 13),

— w Austrii: art. 99 ustawy o właściwości sądów (Jurisdiktionsnorm),

— w Polsce: art. 1103 i 1110 Kodeksu postępowania cywilnego, w zakresie, w jakim ustalają one jurysdykcję na podstawie miejsca pobytu, zamieszkania lub siedziby pozwanego w Polsce, faktu, że ma majątek lub przysługują mu prawa majątkowe w Polsce lub też faktu, że przedmiot sporu znajduje się w Polsce, a także faktu, że jeden z uczestników postępowania jest obywatelem polskim,

— w Portugalii: art. 65 i 65 A Kodeksu postępowania cywilnego (Código de Processo Civil) oraz art. 11 Kodeksu postępowania w sprawach z zakresu prawa pracy (Código de Processo de Trabalho),

— w Rumunii: art. 148–157 ustawy nr 105/1992 w sprawie stosunków w zakresie prawa prywatnego międzynarodowego,

— w Słowenii: art. 48 ust. 2 ustawy o prawie prywatnym międzynarodowym i postępowaniu w tym zakresie (Zakon o medarodnem zasebnem pravu in postopku) w związku z art. 47 ust. 2 ustawy o postępowaniu cywilnym (Zakon o pravdnem postopku) i art. 58 ustawy o prawie prywatnym międzynarodowym i postępowaniu w tym zakresie (Zakon o medarodnem zasebnem pravu in postopku) w związku z art. 59 ustawy o postępowaniu cywilnym (Zakon o pravdnem postopku),

— na Słowacji: art. 37–37e ustawy nr 97/1963 o prawie prywatnym międzynarodowym i odnośne przepisy proceduralne,

— w Finlandii: rozdział 10 paragraf 1 akapit pierwszy zdanie drugie, trzecie i czwarte Kodeksu postępowania sądowego (oikeudenkäymiskaari/rättegångsbalken),

— w Szwecji: rozdział 10 paragraf 3 akapit pierwszy zdanie pierwsze Kodeksu postępowania sądowego (rättegångsbalken),

— w Zjednoczonym Królestwie: przepisy umożliwiające oparcie jurysdykcji na fakcie:

a) doręczenia pozwanemu dokumentu wszczynającego postępowanie podczas jego czasowej obecności w Zjednoczonym Królestwie; lub

b) istnienia w Zjednoczonym Królestwie majątku należącego do pozwanego; lub

c) zajęcia przez powoda majątku w Zjednoczonym Królestwie.

ZAŁĄCZNIK II

Wnioski, o których mowa w art. 39, należy składać do następujących sądów lub innych właściwych organów:

— w Belgii – "tribunal de première instance" lub "rechtbank van eerste aanleg" lub "erstinstanzliches Gericht",

— w Bułgarii – "окръжния съд",

— w Republice Czeskiej – "okresní soud" lub "soudní exekutor",

— w Niemczech:

a) przewodniczący izby w "Landgericht";

b) notariusz w procedurze dotyczącej stwierdzenia wykonalności dokumentu urzędowego,

— w Estonii – "maakohus" (sąd okręgowy),

— w Grecji – "Μονομελές Πρωτοδικείο",

— w Hiszpanii – "Juzgado de Primera Instancia",

— we Francji:

a) "greffier en chef du tribunal de grande instance";

b) "président de la chambre départementale des notaires" w przypadku wniosku o stwierdzenie wykonalności notarialnego dokumentu urzędowego,

— w Irlandii – "High Court",

— we Włoszech – "corte d’appello",

— na Cyprze – "Επαρχιακό Δικαστήριο" lub, w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne, "Οικογενειακό Δικαστήριο",

— na Łotwie – "rajona (pilsētas) tiesa",

— na Litwie – "Lietuvos apeliacinis teismas",

— w Luksemburgu – prezes "tribunal d’arrondissement",

— na Węgrzech – "megyei bíróság székhelyén működő helyi bíróság", a w Budapeszcie "Budai Központi Kerületi Bíróság",

— na Malcie – "Prim’ Awla tal-Qorti Ċivili" lub "Qorti tal-Maġistrati ta’ Għawdex fil-ġurisdizzjoni superjuri tagħha" lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – "Reġistratur tal-Qorti", po przekazaniu przez "Ministru responsabbli għall-Ġustizzja",

— w Niderlandach – "voorzieningenrechter van de rechtbank",

— w Austrii – "Bezirksgericht",

— w Polsce – sąd okręgowy,

— w Portugalii – "Tribunal de Comarca",

— w Rumunii – "Tribunal",

— w Słowenii – "okrožno sodišče",

— na Słowacji – "okresný súd",

— w Finlandii – "käräjäoikeus/tingsrätt",

— w Szwecji – "Svea hovrätt",

— w Zjednoczonym Królestwie:

a) w Anglii i Walii – "High Court of Justice" lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – "Magistrates’ Court", po przekazaniu przez "Secretary of State";

b) w Szkocji – "Court of Session" lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – "Sheriff Court", po przekazaniu przez "Secretary of State";

c) w Irlandii Północnej – "High Court of Justice" lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – "Magistrates Court", po przekazaniu przez "Secretary of State";

d) w Gibraltarze – "Supreme Court of Gibraltar" lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – "Magistrates Court", po przekazaniu przez "Attorney General of Gibraltar".

ZAŁĄCZNIK III

Środki zaskarżenia, o których mowa w art. 43 ust. 2, wnosi się do następujących sądów państw członkowskich:

— w Belgii:

a) w przypadku środka zaskarżenia wnoszonego przez pozwanego – "tribunal de première instance" lub "rechtbank van eerste aanleg" lub "erstinstanzliche Gericht";

b) w przypadku środka zaskarżenia wnoszonego przez wnioskodawcę – "Cour d’appel" lub "hof van beroep",

— w Bułgarii – "Апелативен съд — София",

— w Republice Czeskiej – sąd odwoławczy za pośrednictwem sądu rejonowego,

— w Niemczech – "Oberlandesgericht",

— w Estonii – "ringkonnakohus",

— w Grecji – "Εφετείο",

— w Hiszpanii – "Juzgado de Primera Instancia", który wydał zaskarżone orzeczenie, aby środek zaskarżenia mógł zostać rozpoznany przez "Audiencia Provincial",

— we Francji:

a) "cour d’appel" w przypadku orzeczeń zatwierdzających wniosek;

b) prezes "tribunal de grande instance" w przypadku orzeczeń odrzucających wniosek,

— w Irlandii – "High Court",

— w Islandii – "heradsdomur",

— we Włoszech – "corte d’appello",

— na Cyprze – "Επαρχιακό Δικαστήριο" lub, w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne, "Οικογενειακό Δικαστήριο",

— na Łotwie – "Apgabaltiesa" za pośrednictwem "rajona (pilsētas) tiesa",

— na Litwie – "Lietuvos apeliacinis teismas",

— w Luksemburgu – "Cour supérieure de Justice" jako instancja odwoławcza w sprawach cywilnych,

— na Węgrzech – miejscowy sąd pierwszej instancji przy siedzibie sądu okręgowego (w Budapeszcie, przy centralnym sądzie rejonowym w Budzie); środek zaskarżenia rozpatruje sąd okręgowy (w Budapeszcie sąd miasta stołecznego),

— na Malcie – "Qorti ta’ l-Appell" zgodnie z procedurą odwoławczą ustanowioną w Kodiċi ta’ Organizzazzjoni u Proċedura Ċivili – Kap. 12 lub, w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – "ċitazzjoni" przed "Prim’ Awla tal-Qorti ivili jew il-Qorti tal-Maġistrati ta’ Għawdex fil-ġurisdizzjoni superjuri tagħha’",

— w Niderlandach:

a) w przypadku środka zaskarżenia wniesionego przez pozwanego: "arrondissementsrechtbank";

b) w przypadku środka zaskarżenia wniesionego przez wnioskodawcę: "gerechtshof",

— w Austrii – "Landesgericht" za pośrednictwem "Bezirksgericht",

— w Polsce – sąd apelacyjny za pośrednictwem sądu okręgowego,

— w Portugalii – sądem właściwym jest "Tribunal da Relação". Środek zaskarżenia wnoszony jest zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi, w formie odwołania wniesionego do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie,

— w Rumunii – "Curte de Apel",

— w Słowenii – "okrožno sodišče",

— na Słowacji – sąd odwoławczy za pośrednictwem sądu rejonowego, którego orzeczenie zostało zaskarżone,

— w Finlandii – "hovioikeus/hovrätt",

— w Szwecji – "Svea hovrätt",

— w Zjednoczonym Królestwie:

a) w Anglii i Walii – "High Court of Justice" lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – "Magistrates Court";

b) w Szkocji – "Court of Session" lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – "Sheriff Court";

c) w Irlandii Północnej – "High Court of Justice" lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – "Magistrates Court";

d) w Gibraltarze – "Supreme Court of Gibraltar" lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – "Magistrates’ Court".

ZAŁĄCZNIK IV

Na mocy art. 44 mogą być wniesione następujące środki zaskarżenia:

— w Belgii, Grecji, Hiszpanii, Francji, we Włoszech, w Luksemburgu i w Niderlandach – skarga kasacyjna,

— w Bułgarii – "обжалване пред Върховния касационен съд",

— w Republice Czeskiej – "dovolání" oraz "žaloba pro zmatečnost",

— w Niemczech – "Rechtsbeschwerde",

— w Estonii – "kassatsioonikaebus",

— w Irlandii – środek zaskarżenia ograniczony do kwestii prawnych do "Supreme Court",

— w Islandii – środek zaskarżenia wnoszony do "Hæstiréttur",

— na Cyprze – środek zaskarżenia wnoszony do Sądu Najwyższego,

— na Łotwie – środek zaskarżenia wnoszony do "Augstākās tiesas Senāts" za pośrednictwem "Apgabaltiesa",

— na Litwie – środek zaskarżenia wnoszony do "Lietuvos Aukščiausiasis Teismas",

— w Węgrzech – "felülvizsgálati kérelem",

— na Malcie nie przysługuje środek zaskarżenia do innego sądu; w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – "Qorti ta' l-Appell" zgodnie z procedurą odwoławczą ustanowioną w "kodiċi ta Organizzazzjoni u Procedura Ċivili – Kap. 12",

— w Austrii – "Revisionsrekurs",

— w Polsce – "skarga kasacyjna",

— w Portugalii – środek zaskarżenia ograniczony do kwestii prawnych,

— w Rumunii – "contestatie in anulare" lub "revizuire",

— w Słowenii – środek zaskarżenia wnoszony do "Vrhovno sodišče Republike Slovenije",

— na Słowacji – "dovolanie",

— w Finlandii – środek zaskarżenia wnoszony do "korkein oikeus/högsta domstolen",

— w Szwecji – środek zaskarżenia wnoszony do "Högsta domstolen",

— w Zjednoczonym Królestwie – jednorazowy kolejny środek zaskarżenia ograniczony do kwestii prawnych.