KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2026/97 z dnia 6 października 1997 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (¹) („rozporządzenie podstawowe”), w szczególności jego art. 12,

po konsultacji z Komitetem Doradczym,

a także mając na uwadze, co następuje:

1. PROCEDURA

(1) Dnia 13 czerwca 2008 r. Komisja ogłosiła w zawiadomieniu („zawiadomienie o wszczęciu”) opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (²) wszczęcie postępowania antysubsydyjnego („dochodzenie AS” lub „dochodzenie”) w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki („USA” lub „kraj, którego dotyczy postępowanie”).

(2) W tym samym dniu Komisja ogłosiła w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (³) wszczęcie postępowania antydumpingowego w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty biodiesla pochodzącego z USA oraz wszczęła odrębne dochodzenie („postępowanie AD”).

(3) Dochodzenie AS zostało wszczęte po złożeniu skargi w dniu 29 kwietnia 2008 r. przez Europejską Radę Biodiesla („skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących większą część, w tym przypadku ponad 25 %, łącznej wspólnotowej produkcji biodiesla. Wspomniana skarga zawierała dowody prima facie wskazujące na subsydiowanie wymienionego produktu i wynikającą z niego istotną szkodę, które uznano za wystarczające do wszczęcia dochodzenia AS.

(4) Przed wszczęciem postępowania, zgodnie z art. 10 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, Komisja powiadomiła rząd USA o otrzymaniu odpowiednio udokumentowanej skargi zawierającej zarzut, iż subsydiowany przywóz biodiesla pochodzącego z USA wyrządził istotną szkodę przemysłowi wspólnotowemu. Rząd USA został zaproszony do konsultacji mającej na celu wyjaśnienie sytuacji w świetle informacji zawartych w skardze i osiągnięcia satysfakcjonującego obydwie strony rozwiązania. Rząd USA przyjął to zaproszenie i konsultacje odbyły się w dniu 2 czerwca 2008 r. W wyniku rozmów nie osiągnięto wspólnie uzgodnionego rozwiązania. Uwzględniono jednak uwagi przedłożone przez władze USA wskazujące, że w przypadku niektórych programów stanowych, o których mowa w skardze, nie wynika jasno z przedstawionych informacji, iż producenci/eksporterzy biodiesla w USA uzyskali korzyści stanowiące podstawę środków wyrównawczych. Po zbadaniu dostępnych informacji, podjęto decyzję o wyłączeniu następujących programów stanowych z zakresu dochodzenia, mimo iż zostały one wymienione w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania: dotacja na rzecz energii odnawialnych stanu Floryda, program badań i rozwoju w dziedzinie nowych technologii stanu Teksas, program wolności energetycznej stanu Waszyngton (druga część), fundusz rozwoju badań i paliw alternatywnych stanu Alabama, ulga podatkowa na wyposażenie do sprzedaży biodiesla w stanie Dakota Północna oraz system pożyczek na pojazdy napędzane paliwem alternatywnym oraz infrastrukturę tankowania w stanie Nebraska.

(5) Komisja oficjalnie zawiadomiła producentów/eksporterów w USA, importerów, dostawców, użytkowników i zainteresowane stowarzyszenia, władze USA, wnoszących skargę producentów wspólnotowych oraz innych zainteresowanych producentów wspólnotowych, o wszczęciu postępowania. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

1.1. Kontrola wyrywkowa eksporterów w USA

(6) Ze względu na dużą liczbę eksporterów/producentów w USA w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania przewidziano kontrole wyrywkowe w celu stwierdzenia subsydiowania, zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego.

(7) Aby Komisja mogła ustalić, czy potrzebne są kontrole wyrywkowe, i w razie potrzeby dokonać doboru próby, eksporterów/producentów w USA wezwano do zgłoszenia się w ciągu 15 dni od daty wszczęcia dochodzenia oraz do podania podstawowych informacji dotyczących wielkości sprzedaży eksportowej i krajowej, dokładnego opisania ich działalności w zakresie produkcji, mieszania i handlu biodieslem oraz podania nazw i zakresu działalności wszystkich przedsiębiorstw z nimi powiązanych uczestniczących w produkcji i mieszaniu produktu objętego postępowaniem oraz handlu nim w okresie od 1 kwietnia 2007 r. do 31 marca 2008 r. („OD”), jak określono w motywie (17) poniżej.

(8) Ponad 50 przedsiębiorstw zgłosiło się w ramach procedury kontroli wyrywkowej i przedłożyło wymagane informacje w okresie 15 dni. Przedsiębiorstwa te reprezentowały ponad 80 % łącznego przywozu biodiesla z USA do Wspólnoty.

Dobór próby współpracujących przedsiębiorstw w USA

(9) Zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. b) rozporządzenia podstawowego, doboru próby dokonano na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Wspólnoty produktu objętego postępowaniem, jaką można było rozsądnie zbadać w dostępnym czasie. Zgodnie z art. 27 ust. 2 rozporządzenia podstawowego przeprowadzono konsultacje w sprawie proponowanej próby z przedsiębiorstwami, które złożyły wniosek o włączenie do próby, zawodowym zrzeszeniem producentów biodiesla w Stanach Zjednoczonych Ameryki (Krajowa Rada Biodiesla) oraz rządem USA. Kierując się uwagami otrzymanymi od zainteresowanych stron, próbę utworzono pierwotnie na podstawie siedmiu przedsiębiorstw. Jednakże na etapie tymczasowym zdecydowano, że jedno z przedsiębiorstw, wybranych pierwotnie do próby, powinno zostać wyłączone, aby zapewnić podobieństwo z próbą wybraną w ramach postępowania AD dotyczącego przywozu biodiesla z USA. Należy zauważyć, że wymienione przedsiębiorstwo zajmowało się jedynie handlem biodieslem, w przeciwieństwie do innych przedsiębiorstw, które prowadziły również produkcję. Niemniej jednak przedsiębiorstwo to będzie objęte indywidualnym badaniem zgodnie z art. 27 ust. 3 rozporządzenia podstawowego i zostanie dla niego ustalone specjalne cło antysubsydyjne. Sześć przedsiębiorstw objętych próbą reprezentowało 50 % łącznej wielkości wywozu z USA podczas OD zgodnie z danymi statystycznymi USA na temat wywozu oraz 73 % przywozu biodiesla z przedsiębiorstw, które zgłosiły się, jak wyjaśniono w motywie (8).

Indywidualne badanie przedsiębiorstw niewłączonych do próby

(10) Dziesięć współpracujących przedsiębiorstw niewłączonych do próby złożyło wniosek o obliczenie indywidualnych marginesów w celu zastosowania art. 27 ust. 3 i 15 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Kwestionariusze przesłano do zainteresowanych przedsiębiorstw. Tylko jedno przedsiębiorstwo udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu w wyznaczonym terminie. W późniejszym okresie wniosek ten został wycofany.

1.2. Kontrola wyrywkowa producentów wspólnotowych

(11) Zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do producentów wspólnotowych próbę dobrano po konsultacji ze skarżącym na podstawie największej reprezentacyjnej wielkości produkcji i sprzedaży we Wspólnocie, jak wskazano w poniższym motywie (164). Taki dobór zapewnił również pewną reprezentatywność w kategoriach lokalizacji geograficznej producentów we Wspólnocie. W rezultacie jedenastu producentów wspólnotowych zostało objętych próbą. Komisja przesłała kwestionariusze do wymienionych wyżej przedsiębiorstw. Jeden producent, który miał być pierwotnie objęty próbą, musiał zostać wykluczony, ponieważ nie udzielił przydatnych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. W związku z powyższym w wyznaczonym terminie otrzymano dziesięć pełnych odpowiedzi od pozostałych przedsiębiorstw. Tych dziesięciu producentów objętych próbą uznano za reprezentatywnych dla ogólnej grupy producentów we Wspólnocie.

1.3. Strony zainteresowane postępowaniem

(12) Komisja rozesłała kwestionariusze do wszystkich zainteresowanych stron oraz do wszystkich innych przedsiębiorstw, które zgłosiły się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Kwestionariusze przesłano do władz USA, siedmiu przedsiębiorstw wybranych pierwotnie do próby przedsiębiorstw z USA, dziesięciu przedsiębiorstw wskazanych w motywie (10), 11 objętych próbą producentów wspólnotowych, 18 użytkowników oraz 90 dostawców surowców.

(13) Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od władz USA, siedmiu przedsiębiorstw wybranych pierwotnie do próby przedsiębiorstw z USA, a także od jednego przedsiębiorstwa, o którym mowa w powyższym motywie (10), wnioskującego o indywidualne badanie oraz od dziesięciu objętych próbą producentów wspólnotowych, jednego użytkownika i sześciu dostawców surowców.

(14) Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do wstępnego określenia subsydium, wynikającej z niego szkody oraz określenia interesu Wspólnoty.

(15) Wizyty weryfikacyjne odbyły się w siedzibach następujących władz USA:

Władze federalne Stanów Zjednoczonych Ameryki:

- Departament Skarbu (Department of the Treasury -DOT)

- Departament Rolnictwa (Department of Agriculture -USDA)

- Biuro Przedstawiciela Handlowego Stanów Zjednoczonych

Władze stanowe:

- Władze stanu Illinois, Springfield

- Władze stanu Missouri, Jefferson City

- Władze stanu Północna Dakota, Bismarck

- Urząd Kontroli Rachunków Publicznych w Teksasie, Austin

- Departament Rolnictwa w Teksasie, Austin

- Władze stanu Waszyngton, Olympia

(16) Wizyty weryfikacyjne przeprowadzono także na terenie następujących przedsiębiorstw:

a) Producenci we Wspólnocie

- Biopetrol Industries AG, Schwarzheide, Niemcy

- Grupa Diester

- Diester Industries SAS, Paryż, Francja

- Mannheim Bio Fuel GmbH, Mannheim, Niemcy

- Natural Energy West GmbH, Neuss, Niemcy

- Novaol Austria GmbH, Bruck an der Leitha, Austria

- Novaol Srl, Mediolan, Włochy

- Grupa Ecomotion

- Ecomotion GmbH, Sternberg, Niemcy

- Daka Biodiesel a.m.b.a, Løsning, Dania

- GATE Global Alternative Energy Germany GmbH, Wittenberg i Halle, Niemcy

- Neochim SA, Feluy, Belgia

b) Producenci eksportujący w USA

- Archer Daniels Midland Company, Decatur, Illinois

- Cargill Inc, Wayzata, Minnesota

- Green Earth Fuels of Houston LLC, Houston, Texas

- Imperium Renewables Inc., Seattle, Waszyngton

- Peter Cremer North America LP, Cincinnati, Ohio

- Vinmar Overseas Limited, Houston, Teksas

- World Energy Alternatives LLC, Boston, Massachu-setts

c) Powiązani importerzy we Wspólnocie:

- Cremer Energy GmbH, Hamburg, Niemcy

- Cargill NV, Gandawa, Belgia

- ADM Europoort BV, Rotterdam, Niderlandy

- ADM Hamburg AG, Hamburg, Niemcy

- ADM International, Rolle, Szwajcaria

1.4. Okres objęty dochodzeniem

(17) Dochodzenie dotyczące subsydiowania i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 kwietnia 2007 r. do dnia 31 marca 2008 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od stycznia 2004 r. do końca OD („okres badany”).

2. PRODUKT OBJĘTY POSTĘPOWANIEM I PRODUKT PODOBNY

2.1. Produkt objęty postępowaniem

(18) W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania produktem, którego dotyczy zarzut subsydiowania, są monoalkilowe estry kwasów tłuszczowych lub parafinowe oleje napędowe będące produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym (powszechnie nazywane „biodieslem”) w formie czystej lub w postaci mieszanki, przeważnie, ale nie wyłącznie stosowane w charakterze paliwa ze źródeł odnawialnych pochodzące ze Stanów Zjednoczonych Ameryki („produkt objęty postępowaniem”), zgłaszane zwykle w ramach kodów CN 3824 90 91, ex 3824 90 97, ex2710 19 41, ex 1516 20 98, ex 1518 00 91 i ex 1518 00 99.

(19) Zgodnie z pkt 40A lit. d) tytułu 26 prawa podatkowego USA (US Internal Revenue Code (⁴) - US. CODE) termin biodiesel jest zdefiniowany jako monoalkilowe estry długiego łańcucha kwasów tłuszczowych pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego, które spełniają - a) wymogi rejestracji dotyczące paliw i dodatków do paliw ustalone przez Agencję Ochrony Środowiska w sekcji 211 prawa o czystym powietrzu (Clean Air Act) (42 U.S.C 7545) oraz b) wymogi Amerykańskiego Stowarzyszenia ds. Badań i Materiałów D6751 (American Society of Testing and Materials).

(20) Na podstawie ogólnie dostępnych i rynkowych informacji (⁵) wszystkie rodzaje biodiesla oraz mieszanki biodiesla (mieszanka biodiesla z mineralnym olejem napędowym, jak wskazano w poniższym motywie (21)) produkowane i sprzedawane w USA, są uznane za paliwo biodiesel oraz stanowią część pakietu legislacyjnego dotyczącego efektywności energetycznej, odnawialnych źródeł energii i alternatywnych paliw.

(21) W toku dochodzenia wykazano, że biodiesel produkowany w USA jest to przede wszystkim „ester metylowego kwasu tłuszczowego” (FAME) pochodzący z dużej grupy olejów roślinnych, które służą jako surowiec dla biodiesla (⁶) Termin „ester” odnosi się do transestryfikacji olejów roślinnych, zwłaszcza mieszania oleju z alkoholem. Termin „metyl” odnosi się do metanolu - najpowszechniej wykorzystywanego alkoholu w tym procesie, mimo, iż etanol może również być stosowany w procesie produkcji prowadzącym do powstania „estrów etylowego kwasu tłuszczowego”. Transestryfikacja jest stosunkowo prostym procesem chemicznym, lecz wymaga przestrzegania najwyższych przemysłowych standardów, aby uzyskać wysokiej jakości biodiesla.

(22) W toku dochodzenia potwierdzono, że biodiesel produkowany w USA jest zazwyczaj mieszany przez producentów z mineralnym olejem napędowym w celu wytworzenia różnych mieszanek (zwanych w omawianym przypadku mieszankami lub mieszaninami biodiesla), które są następnie sprzedawane na rynku różnym klientom. Wykazano również, że biodiesel był sprzedawany w czystej formie niezależnym przedsiębiorstwom, które kupowały go lub dokonywały przywozu tego produktu celem zmieszania z mineralnym olejem napędowym. Mieszanie biodiesla z mineralnym olejem napędowym jest stosunkowo prostą operacją, która może być przeprowadzona na przykład poprzez wymieszanie w zbiorniku w punkcie wytwarzania przed napełnieniem samochodu cysterny lub poprzez mieszanie rozbryzgowe w samochodzie cysternie i dodanie odpowiedniej ilości biodiesla oraz mineralnego oleju napędowego, a także poprzez jednoczesne mieszanie na bieżąco obu tych składników w czasie napełniania samochodu cysterny.

(23) Aby wyraźnie określić różne rodzaje mieszanek lub mieszanin biodiesla stosowany jest międzynarodowy system zwany czynnikiem „B”, który wskazuje dokładną ilość biodiesla w mieszance: przykładowo, mieszanka zawierająca „X” % biodiesla będzie oznaczona B„X”, podczas gdy czysty biodiesel określany jest jako B100, tj. 100% biodiesel. W USA często spotykane i sprzedawane na rynku są mieszanki 99 % (⁷) biodiesla z 1 % mineralnego oleju napędowego (B99). W przeciwieństwie do mineralnego oleju napędowego, czysty biodiesel powinien być wykorzystany stosunkowo szybko i nie może być składowany więcej niż trzy lub cztery miesiące, gdyż utlenia się i jest nieodpowiedni do celów konsumpcji. Mieszanie biodiesla z mineralnym olejem napędowym umożliwia dłuższe utrzymanie paliwa w niezmienionym stanie. Jednoprocentowy udział mineralnego oleju napędowego w B99 jest wystarczająco toksyczny, by opóźnić rozwój pleśni w biodieslu.

(24) Podczas dochodzenia wykazano, że biodiesel i wysokoprocentowe mieszanki biodiesla (⁸) są zazwyczaj przeznaczone na sprzedaż na rynku USA w celu dalszego mieszania, natomiast niskoprocentowe mieszanki biodiesla (⁹) są głównie sprzedawane do konsumpcji na rynku USA. W związku z tym istnieje różnica między rynkiem wysokoprocentowych mieszanek i rynkiem niskoprocentowych mieszanek w USA.

(25) Skarga zawierała dowody prima facie na to, że biodiesel i niektóre mieszanki wyprodukowane i sprzedawane w USA oraz wywożone do Wspólnoty miały wpływ na sytuację gospodarczą składających skargę producentów biodiesla we Wspólnocie. Zgodnie z charakterystyką właściwych producentów USA i rynku krajowego definicja produktu objętego postępowaniem miała na celu objęcie biodiesla również w przypadkach, gdy jest on składnikiem odpowiednich mieszanek. Definicja produktu objętego postępowaniem, jak wskazano w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania oraz w powyższym motywie (18), powinna zostać doprecyzowana w celu określenia produktów, które miały być objęte zakresem dochodzenia.

(26) W toku dochodzenia wykazano, że większość mieszanek biodiesla sprzedawanych do bezpośredniej konsumpcji w USA to B20 (czyli mieszanki z 20 % udziałem biodiesla, jak wyjaśniono w powyższym motywie (21)), które mogą być wykorzystane w ramach przepisów prawa o polityce energetycznej (Energy Policy Act - EPAct) z 1992 r. (¹⁰) oraz B6, B5 i B2. Z ogólnie dostępnych informacji wynika, że każdy silnik diesla może funkcjonować na tych mieszankach, bez żadnych modyfikacji oraz z zachowaniem gwarancji od producenta samochodu. W przypadku niskoprocentowych mieszanek (od 2 % do 20 % biodiesla) wydajność mieszaniny jest podobna do wydajności mineralnego oleju napędowego. Jeżeli w silniku stosowane jest paliwo o udziale biodiesla przekraczającym 20 % (B20), użytkownik może doświadczyć pewnego spadku mocy, momentu obrotowego oraz wyższego zużycia paliwa, a gwarancja producenta samochodu nie będzie obowiązywać w przypadku uszkodzenia silnika.

(27) W toku dochodzenia stwierdzono, że czysty biodiesel oraz wysokoprocentowe mieszanki nie są zazwyczaj wykorzystywane do bezpośredniej konsumpcji w USA. Czysty biodiesel jest głównie przeznaczony do mieszania przed sprzedażą na rynku. Otrzymane mieszanki są ostatecznie wykorzystywane w sektorze transportu jako paliwo do silników diesla w pojazdach takich jak samochody osobowe, ciężarówki, autobusy oraz pociągi. Biodiesel może również znaleźć zastosowanie jako paliwo opałowe w bojlerach domowych, handlowych lub przemysłowych oraz jako paliwo do generatorów wytwarzających energię elektryczną. Obecnie prowadzone są badania dotyczące możliwości wykorzystania mieszanek biodiesla w samolotach.

(28) W świetle powyższych ustaleń produkt objęty dochodzeniem powinien zostać określony jako monoalkilowe estry kwasów tłuszczowych lub parafinowe oleje napędowe będące produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, powszechnie nazywane „biodieslem”, w formie czystej lub w postaci mieszanki, w których udział biodiesla przekracza 20 % (B20). Innymi słowy produkt objęty postępowaniem to czysty biodiesel (B100) pochodzący z USA oraz wszystkie mieszanki zawierające ponad 20 % biodiesla (B20) pochodzące z USA („produkt objęty postępowaniem”). Wskazany próg jest uznany za właściwy, aby umożliwić jasne rozróżnienie między różnymi rodzajami mieszanek, które są dostępne na rynku USA.

(29) Stwierdzono, że wszystkie rodzaje biodiesla oraz biodiesel w mieszankach objętych niniejszym dochodzeniem, pomimo ewentualnych różnic w zakresie surowca wykorzystanego do produkcji lub różnic w procesie produkcji, mają takie same lub bardzo podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz są wykorzystywane do takich samych celów. Ewentualne różnice dotyczące produktu objętego postępowaniem nie mają wpływu na jego podstawową definicję, właściwości lub postrzeganie tego produktu przez różne podmioty.

(30) Produkt objęty postępowaniem jest objęty kodami 3824 90 91, ex 3824 90 97, ex2710 19 41, ex 1516 20 98, ex 1518 00 91, ex 1518 00 99.

2.2. Produkt podobny

(31) Ustalono, że produkty produkowane i sprzedawane na rynku krajowym USA, które są objęte niniejszym dochodzeniem, mają podobne właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz zastosowania, jak produkty wywożone z USA na rynek wspólnotowy. Podobnie, produkty produkowane przez przemysł wspólnotowy oraz sprzedawane na rynku wspólnotowym mają podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz zastosowania w porównaniu z produktami wywożonymi do Wspólnoty z kraju, którego dotyczy postępowanie.

(32) Zauważono, że niektórzy użytkownicy, zwłaszcza w Niemczech, bezpośrednio używają czystego biodiesla (B100) jako tańszej alternatywy dla mineralnego oleju napędowego lub zwykłych mieszanek stosowanych do bezpośredniej konsumpcji na rynku wspólnotowym. Po zbadaniu tego wniosku stwierdzono, że większość sprzedaży dokonywanej przez producentów wspólnotowych na rynku wspólnotowym była przeznaczona dla przedsiębiorstw, które zajmowały się mieszaniem tego produktu z mineralnym olejem napędowym. Fakt, że niektórzy właściciele parków pojazdów stosują B100 jest raczej wyjątkiem na poziomie Wspólnoty. Biodiesel jest na rynku wspólnotowym raczej produktem uzupełniającym niż substytutem mineralnego oleju napędowego.

(33) Nie ma to wpływu na fakt, iż różne rodzaje produktu objętego postępowaniem wytwarzane w USA i wywożone do Wspólnoty są stosowane wymiennie z produktami wytwarzanymi i sprzedawanymi we Wspólnocie przez wspólnotowych producentów biodiesla. Brak jest znaczących różnic w zastosowaniu i postrzeganiu tego produktu przez podmioty gospodarcze i użytkowników na rynku, które mogłyby wpłynąć na zmianę definicji produktu podobnego.

(34) Jedna zainteresowana strona twierdziła, że produkt objęty postępowaniem, w szczególności czysty biodiesel, ma różne właściwości fizyczne i chemiczne od biodiesla produkowanego we Wspólnocie. Do produkcji biodiesla w WE służy głównie olej rzepakowy, podczas gdy w USA stosowany jest tylko olej sojowy. W związku z powyższym te dwa rodzaje produktu nie są wymienne i nie mogą bezpośrednio konkurować ze sobą na rynku wspólnotowym. Zainteresowana strona podkreśliła w szczególności różnice w zakresie właściwości płynięcia na zimno oraz wartości jodu.

(35) Komisja przeanalizowała ten argument i dokonała następujących ustaleń:

a) produkt objęty postępowaniem i podobny produkt wspólnotowy mają bardzo podobne właściwości podstawowe i są sprzedawane podobnymi lub identycznymi kanałami sprzedaży, tj. do podobnych klientów na rynku wspólnotowym;

b) produkt objęty postępowaniem i wspólnotowy produkt podobny mają takie samo bądź bardzo podobne zastosowanie końcowe (zob. powyższy motyw (26);

c) w odniesieniu do właściwości płynięcia na zimno należy wyjaśnić, że odnoszą się one do temperatury zablokowania zimnego filtra (CFPP) będącej temperaturą, przy której paliwo spowoduje zablokowanie filtra paliwowego z powodu składników paliwa ulegających krystalizacji lub zestalaniu. W toku dochodzenia ustalono, że CFPP podobnego produktu wspólnotowego jest niższa niż w przypadku biodiesla wywożonego z USA. Jednakże jest to mało istotna różnica, która może być łatwo skompensowana poprzez mieszanie różnych rodzajów biodiesla lub poprzez wykorzystanie dodatków w czystym biodieslu, szczególnie w zimie. Różnice dotyczące CFPP nie odgrywają praktycznie żadnej roli w większości mieszanek sprzedawanych na rynku wspólnotowym;d) w odniesieniu do wartości jodu, która jest miarą odporności paliwa na utlenianie, ustalono, że wartości dotyczące oleju rzepakowego i sojowego są skorelowane w podobnym zakresie: w przypadku oleju rzepakowego wynoszą one od 94 do 120, a w przypadku oleju sojowego od 117 do 143. We Wspólnocie głównym surowcem jest rzepak, jednak należy odnotować, iż zarówno producenci wspólnotowi, jak i w USA do produkcji biodiesla stosują szeroki asortyment surowców. Różne rodzaje biodiesla są często mieszane w celu uzyskania bardziej jednorodnego produktu.

(36) Zważywszy, że „podobieństwo” nie zakłada identyczności produktów pod wszelkimi względami, zgodnie z art. 1 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, jakiekolwiek nieznaczne różnice rodzajów produktu nie mają wpływu na ogólne ustalenia dotyczące podobieństwa między produktem objętym postępowaniem a wspólnotowymi produktami podobnymi.

(37) W związku z powyższym nie stwierdzono żadnych różnic między różnymi rodzajami produktu objętego postępowaniem a wspólnotowymi produktami podobnymi sprzedawanymi na rynku wspólnotowym, które doprowadziłyby do wniosku, że produkty wytwarzane i sprzedawane na rynku wspólnotowym nie są produktami podobnymi mającymi takie same lub bardzo podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne jak rodzaje produktu objętego postępowaniem produkowane w USA i wywożone do Wspólnoty. Na etapie tymczasowym uznano zatem, że wszystkie wyżej wymienione rodzaje biodiesla są produktami podobnymi w rozumieniu art. 1 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

3. SUBSYDIOWANIE

3.1. Wprowadzenie

(38) Na podstawie informacji zawartych w skardze jak i odpowiedzi udzielonych na pytania w kwestionariuszu Komisji, zbadano poniższe programy federalne, które rzekomo obejmują przyznawanie subsydiów:

Programy federalne

a) Ulga podatkowa związana z akcyzą/odliczenie od podatku dochodowego

b) Odliczenie od podatku dochodowego dla małych producentów biodiesla pochodzenia rolniczego

c) Program bioenergetyczny Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych.

(39) Na podstawie informacji zawartych w skardze jak i odpowiedzi udzielonych na pytania w kwestionariuszu Komisji, zbadano również poniższe programy stanowe, które rzekomo obejmują przyznawanie subsydiów:

Programy stanowe

a) Illinois

Zwolnienie biodiesla od podatku w stanie Illinois

b) Missouri

Fundusz zachęt dla kwalifikowanych producentów biodiesla stanu Missouri

c) Dakota Północna

i) Program partnerstwa na rzecz biopaliw w ramach programu pożyczek wspierających rozwój na poziomie lokalnym w stanie

ii) Ulga podatkowa na wyposażenie do produkcji biodiesla w stanie Dakota Północna

iii) Odliczenia od podatku dochodowego dotyczące biodiesla w stanie Dakota Północna

iv) Zwolnienie wyposażenia do produkcji biodiesla od podatku w stanie Dakota Północna

d) Teksas

i) Zwolnienie mieszanek etanolu i biodiesla od podatku w Teksasie

ii) Program zachęt do produkcji paliwa z etanolu i biodiesla w Teksasie

e) Waszyngton

i) Program wolności energetycznej stanu Waszyngton

ii) Zwolnienie produkcji biopaliw od podatku w stanie Waszyngton

iii) Zwolnienie biopaliw od podatku obrotowego w stanie Waszyngton

iv) Odliczenie podatkowe dotyczące biopaliw w stanie Waszyngton.

(40) W odniesieniu do innych programów stanowych wskazanych w pkt 3 zawiadomienia o wszczęciu postępowania, jak wskazano w powyższym motywie (4), niektóre z nich zostały wyłączone z dochodzenia w następstwie konsultacji z rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki, które poprzedziły wszczęcie postępowania. W przypadku pozostałych programów stanowych, przedsiębiorstwa włączone do próby oraz przedsiębiorstwo wskazane w motywie (9), które objęto indywidualnym badaniem, stwierdziły, że nie uzyskały w ich ramach żadnych korzyści podczas OD i nie znaleziono żadnych dowodów, które by temu przeczyły. Podjęto zatem na etapie tymczasowym decyzję, iż nie ma podstaw do dalszego badania tych programów w toku niniejszego dochodzenia.

PROGRAMY FEDERALNE

3.2. Ulga podatkowa związana z akcyzą/odliczenie od podatku dochodowego

(a) Podstawa prawna

(41) Podstawą prawną ulgi podatkowej dla podmiotów zajmujących się mieszaniem biodiesla, detalistów i użytkowników końcowych jest pkt 40A tytułu 26 prawa podatkowego USA (U.S.C.). Przewidziano w nim następujące ulgi związane z paliwem biodiesel:

i) ulga dotycząca mieszanin biodiesla;

ii) ulga dotycząca biodiesla;

iii) ulga dotycząca małych producentów biodiesla pochodzenia rolniczego

(42) Odliczenie od podatku dochodowego dla małych producentów biodiesla pochodzenia rolniczego to ulga podatkowa przeznaczona wyłącznie dla małych producentów biodiesla pochodzenia rolniczego. Ten program został przeanalizowany w poniższych motywach (64) do (72).

(43) W sekcji 202 lit. a) Energy and Improvement and Exten-sion Act z 2008 r. (prawo o lepszym gospodarowaniu energią i rozszerzeniu niektórych ulg) przewidziano, że ulgi podatkowe wymienione w powyższym motywie (41) obowiązują do 31 grudnia 2009 r.

(b) Kwalifikowalność

(44) Aby kwalifikować się do skorzystania z ulgi dotyczącej mieszanin biodiesla, o której mowa w powyższym motywie (41) ppkt (i), przedsiębiorstwo musi wytworzyć mieszaninę biodiesla i oleju napędowego, która jest sprzedawana jako paliwo lub do wykorzystania jako paliwo. Podmiot wnioskujący o taką zachętę musi otrzymać zaświadczenie od producenta lub importera biodiesla, które określa produkt i procentowy udział biodiesla oraz biodiesla pochodzenia rolniczego w tym produkcie. Wspomniana ulga przyjmuje formę ulgi podatkowej związanej z akcyzą lub, w przypadku gdy zobowiązanie podatkowe przedsiębiorstwa z tytułu akcyzy jest niższe od całkowitej ulgi podatkowej związanej z akcyzą, przedsiębiorstwo może wnioskować o pozostałą kwotę ulgi jako o kredyty podatkowe podlegające refundacji. Kredyty podatkowe podlegające refundacji mogą przyjąć formę bezpośredniej płatności lub ulgi dotyczącej podatków dochodowych. Podlegają one refundacji, ponieważ nadwyżka kredytu może zostać wypłacona podatnikowi jako gotówkowa płatność bezpośrednia, o ile kredyt przewyższa zobowiązanie podatkowe podmiotu.

(45) Ulga dotycząca biodiesla, o której mowa w motywie (41) ppkt (ii), to kredyty podatkowe niepodlegające refundacji dla detalistów lub użytkowników końcowych czystego biodiesla. Ulga dotycząca czystego biodiesla jest dostępna wyłącznie dla podmiotów, które tankują czystego biodiesla do zbiornika paliwa pojazdu lub wykorzystują go jako paliwo. Należy zauważyć, że również producenci biodiesla wytwarzający biodiesla na własne potrzeby mogą korzystać z tej ulgi. Aby móc wnioskować o taką ulgę producent biodiesla musi prowadzić działalność jako detalista (tankując użytkownikom końcowym biodiesla do zbiornika paliwa) lub jako użytkownik końcowy (tankując biodiesla do swojego pojazdu).

(c) Praktyczne zastosowanie

(46) Odnośnie do ulgi dotyczącej biodiesla w zakresie niemie-szanego (czystego) biodiesla, detalista (lub producent biodiesla prowadzący działalność jako detalista) lub użytkownik końcowy niemieszanego biodiesla może wnioskować o kwotę 1 USD za galon niemieszanego (czystego) biodiesla pochodzenia rolniczego lub 0,50 USD za galon innego niemieszanego (czystego) biodiesla w formie ogólnych kredytów podatkowych niepodlegają-cych refundacji. Ogólne kredyty podatkowe niepodlegające refundacji to ulgi dotyczące podatków dochodowych przedsiębiorstw. Nie podlegają one refundacji, ponieważ nadwyżka kredytu nie może zostać wypłacona przedsiębiorstwu jako gotówkowa płatność bezpośrednia, w przypadku gdy kredyt przewyższa jego zobowiązanie podatkowe.

(47) W toku dochodzenia wykazano, że żadne z przedsiębiorstw objętych próbą lub przedsiębiorstw, które podlegały indywidualnemu badaniu, jak wskazano w motywie (9), nie skorzystało z ulgi dotyczącej biodiesla w zakresie niemieszanego (czystego) biodiesla. W konsekwencji wskazana część programu (ulgi dotyczącej biodiesla) nie była dalej badana w kontekście niniejszego dochodzenia.

(48) Wszystkie przedsiębiorstwa objęte dochodzeniem otrzymały ulgi podatkowe w ramach ulgi dotyczącej mieszanin biodiesla w odniesieniu do mieszanin biodiesla sprzedawanych do wykorzystania jako paliwo.

(49) Biodiesel mieszany z mineralnym olejem napędowym może być objęty ulgą podatkową związaną z akcyzą lub odliczeniem od podatku dochodowego. Kwota ulgi podczas okresu objętego dochodzeniem wynosiła zazwyczaj 1 USD za galon niemieszanego biodiesla pochodzenia rolniczego (¹¹) lub 0,50 USD (¹²) za każdy galon innego niemieszanego biodiesla wykorzystanego w mieszance paliwowej. W związku z powyższym ostateczna ulga podatkowa za mieszane paliwo zależy od tego, ile zawiera ono biodiesla. Minimalnym wymogiem i najczęstszą praktyką jest dodawanie 0,1 % mineralnego oleju napędowego do 99,9 % biodiesla (taki mieszany produkt jest określany w USA jako B99), ponieważ gwarantuje to otrzymanie maksymalnej ulgi podatkowej. Udział biodiesla w mieszanym produkcie decyduje o kwalifikowalności do ulgi podatkowej (np. 100 galonów B99 będzie zawierać 99,9 galonów biodiesla, a zatem będzie kwalifikować się do ulgi podatkowej wynoszącej 99,90 USD). Konwersja biodiesla z czystego produktu (B100) na produkt mieszany (B99) jest prostą operacją. Wiąże się ona z dodaniem 0,1 % mineralnego oleju napędowego do czystego biodiesla i nie pociąga za sobą znaczącego przetworzenia produktu objętego postępowaniem. To właśnie działanie polegające na mieszaniu zapewnia kwalifikowalność do ulgi.

(50) Producenci biodiesla mogą wnioskować o ulgę, jeżeli sami zajmują się mieszaniem. Producent musi przeprowadzać mieszanie czystego biodiesla z mineralnym olejem napędowym. Pod względem kwalifikowania się do ulgi, nie ma różnicy między mieszanym biodieslem przeznaczonym na sprzedaż krajową lub eksportową

(51) Przedsiębiorstwa, które nie wytwarzają czystego biodiesla, lecz raczej go nabywają i mieszają, są również uprawnione do skorzystania z ulgi podatkowej. Takie przedsiębiorstwa muszą uzyskać świadectwo od producenta biodiesla (a tam gdzie stosowne, od wszelkich uczestniczących odsprzedawców), w którym producent faktycznie zaświadcza, że nie wnioskował o ulgę podatkową. Takie świadectwo nadaje posiadaczowi przeno-szalne prawo do ulgi podatkowej wynoszącej 1 USD za galon czystego biodiesla.

(52) Wymieniona ulga może być przedmiotem wniosku o ulgi dotyczące podatków dochodowych lub ulgi podatkowe związane z akcyzą lub o bezpośrednią płatność gotówkową. Łączna kwota ulgi pozostaje taka sama (1 USD za galon) niezależnie od tego czy ulga jest przedmiotem wniosku o ulgę podatkową związaną z akcyzą, odliczenie od podatku dochodowego, płatność bezpośrednią dla podatnika lub jakąkolwiek kombinację wymienionych form.

(53) Podczas okresu dochodzenia większość przedsiębiorstw otrzymała bezpośrednie płatności na podstawie ilości mieszanego biodiesla, podczas gdy pozostałe skorzystały zarówno ze zwolnień podatkowych (w tym sensie, że ulgi dotyczące mieszanin biodiesla zostały częściowo wykorzystane do wyrównania zobowiązania z tytułu podatku dochodowego lub akcyzy), jak i z płatności bezpośrednich. W przypadku przedsiębiorstw objętych postępowaniem, zobowiązania podatkowe były niewielkie w porównaniu z kwotą wnioskowanej ulgi dotyczącej mieszanin biodiesla, a zatem większa część ulgi została otrzymana jako płatność bezpośrednia, a pozostała część jako zwolnienie podatkowe.

(54) W U.S.C. przewidziano, że ulga dotycząca mieszaniny biodiesla nie zostanie przyznana, chyba że przedsiębiorstwo zajmujące się mieszaniem biodiesla z mineralnym olejem napędowym uzyska świadectwo („świadectwo dotyczące biodiesla”) od producenta biodiesla, w którym producent poświadczy m.in. ilość biodiesla, do której odnosi się świadectwo, oraz pochodzenie biodiesla (rolnicze lub inne). Jeżeli przedsiębiorstwo produkujące biodiesla miesza go z mineralnym olejem napędowym i wnioskuje o ulgę podatkową, powinno ono przedstawić świadectwo dotyczące biodiesla wraz z wymaganymi dokumentami w celu złożenia wniosku o ulgę. Podmiot, który otrzymał świadectwo dotyczące biodiesla, a następnie sprzedał biodiesla nie wytworzywszy mieszaniny biodiesla, powinien przekazać takie świadectwo nabywcy wraz z „oświadczeniem odsprze-dawcy biodiesla”. Innymi słowy, przedsiębiorstwo, które zajmuje się mieszaniem biodiesla i wnioskuje o ulgę podatkową, może otrzymać świadectwo dotyczące biodiesla bezpośrednio od producenta biodiesla lub pośrednio od odsprzedawcy biodiesla. W związku z powyższym wskazane świadectwo jest przenoszalne i uprawnia posiadacza do ulgi podatkowej wynoszącej 1 USD za galon biodiesla wykorzystanego przez wnioskodawcę do produkcji jakiejkolwiek mieszaniny biodiesla.

(55) W toku dochodzenia wykazano, że istniała wyraźna różnica w cenie czystego biodiesla (B100) i biodiesla mieszanego (B99). Chociaż jedyną różnicą między tymi dwoma rodzajami produktów jest dodatek 0,1 % mineralnego oleju napędowego w celu uzyskania B99, cena sprzedaży B100 była wyższa o około 1 USD za galon od ceny B99. Rynek USA w zakresie biodiesla okazał się wyjątkowo przejrzysty. Podmioty gospodarcze działające na rynku biodiesla w USA wiedzą, że podmioty zajmujące się mieszaniem biodiesla otrzymują ulgę podatkową wynoszącą 1 USD za galon. W przypadku niektórych objętych próbą przedsiębiorstw faktury za sprzedaż B100 na rynku krajowym wskazywały cenę produktu oraz ulgę dla podmiotu zajmującego się mieszaniem, tzn. ulga była przedmiotem faktycznej sprzedaży dla nabywcy B100. Na tej podstawie uznano, że cała produkcja biodiesla jest subsydiowana w ramach omawianej ulgi podatkowej.

(d) Wniosek

(56) Ulga dotycząca mieszaniny biodiesla powinna być uważana za zachętę podatkową, niezależnie od tego, czy ma ona formę płatności gotówkowej, czy też stanowi wyrównanie zobowiązań podatkowych.

(57) Omawiany program stanowi subsydium w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (i) oraz art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przewiduje wkład finansowy rządu USA w formie bezpośrednich dotacji (płatności gotówkowe) oraz utraconych dochodów, które byłyby w przeciwnym przypadku należne (wyrównanie podatku). Taka zachęta przynosi korzyści otrzymującym ją przedsiębiorstwom.

(58) Program jest ograniczony do przedsiębiorstw, które prowadzą działalność w sektorze biodiesla, a zatem ma charakter szczególny w rozumieniu art. 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego i w konsekwencji stanowi podstawę środków wyrównawczych.

(e) Obliczenie kwoty subsydium

(59) Ulga dotycząca mieszaniny biodiesla była przyznawana w odniesieniu do ilości biodiesla wykorzystanego w mieszance, tj. 1 USD za galon, ponieważ wszystkie przedsiębiorstwa objęte postępowaniem stosowały biodiesla pochodzenia rolniczego. Kwota korzyści przyznanej w OD została obliczona na podstawie 1 USD za galon czystego biodiesla sprzedanego podczas OD, niezależnie od tego czy był to czysty biodiesel (B100) czy mieszanka. Aby określić korzyść, przy obliczaniu subsydium uwzględniono dodanie mineralnego oleju napędowego do mieszanki.

(60) Jeden z objętych próbą producentów biodiesla pośrednio skorzystał z tego programu, ponieważ stosował system pośrednictwa do wykorzystania należnej mu ulgi dotyczącej biodiesla. Mieszaniem zajmowało się przedsiębiorstwo niepowiązane, które wnioskowało o ulgę, a następnie dokonywało gotówkowej płatności na rzecz przedsiębiorstwa objętego postępowaniem, pomniejszonej o opłaty za pośrednictwo.

(61) Kwota subsydium została rozłożona na łączną sprzedaż produktu objętego postępowaniem w OD.

(62) Produkty, którymi handlowano, zostały wyłączone z powyższych obliczeń.

(63) Kwota subsydiów, stanowiących podstawę środków wyrównawczych i uzyskanych w ramach tego programu, wyrażona ad valorem w odniesieniu do przedsiębiorstw objętych dochodzeniem wynosiła od 28,4% do 41,1 %.

3.3. Odliczenie od podatku dochodowego dla małych producentów biodiesla pochodzenia rolniczego

(a) Podstawa prawna

(64) W pkt 40A tytułu 26 U.S.C. przewidziano również odliczenie od podatku dochodowego dla małych producentów biodiesla pochodzenia rolniczego.

(b) Kwalifikowalność

(65) Wskazany program jest dostępny wyłącznie dla małych producentów czystego biodiesla pochodzenia rolniczego. Podmiot zajmujący się mieszaniem lub przedsiębiorstwo handlowe dokonujące zakupu, lecz nieprodukujące biodiesla, nie kwalifikują się do ulgi. Mały producent to podmiot, którego roczne moce produkcyjne nie przekraczają 60 mln galonów biodiesla pochodzenia rolniczego. Taki producent biodiesla pochodzenia rolniczego może wnioskować o 0,10 USD ogólnych kredytów podatkowych niepodlegających refundacji za każdy galon wyprodukowanego biodiesla pochodzenia rolniczego. Kwalifikująca się produkcja producenta nie może przekroczyć 15 mln galonów w jakimkolwiek roku podatkowym. Aby producent mógł wnioskować o ulgę, biodiesel pochodzenia rolniczego musi zostać wykorzystany jako paliwo, sprzedany do użytku jako paliwo lub wykorzystany jako mieszanina biodiesla i oleju napędowego, która jest stosowana jako paliwo lub sprzedawana do użytku jako paliwo.

(c) Praktyczne zastosowanie

(66) Wnioski o ogólne kredyty podatkowe niepodlegające refundacji są przedstawiane corocznie, gdy wnioskodawca składa zeznanie podatku dochodowego. Ulga za każdy galon wytworzonego przez wnioskodawcę biodiesla podczas danego roku podatkowego, w maksymalnej ilości wynoszącej 15 mln galonów, jest wyrównywana w odniesieniu do zobowiązania wnioskodawcy z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych. Jeżeli zobowiązanie podatkowe wnioskodawcy jest niższe od kwoty wnioskowanej ulgi, nadwyżka może zostać przeniesiona na kolejne lata podatkowe.

(67) W trakcie okresu objętego dochodzeniem, jedno z przedsiębiorstw objętych próbą skorzystało z tego programu. Przedsiębiorstwo to wykorzystało ulgę do zmniejszenia zobowiązania z tytułu podatku dochodowego.

(d) Wniosek

(68) Omawiany program stanowi subsydium w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przewiduje wkład finansowy rządu USA w formie utraconych dochodów, które byłyby w przeciwnym przypadku należne. Taka zachęta przynosi korzyści otrzymującym ją przedsiębiorstwom.

(69) Program jest ograniczony do przedsiębiorstw, które wytwarzają biodiesla, a zatem ma charakter szczególny w rozumieniu art. 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego i w konsekwencji stanowi podstawę środków wyrównawczych.

(e) Obliczenie kwoty subsydium

(70) Kwota subsydium została obliczona na podstawie wysokości zwolnienia od podatku dochodowego w roku podatkowym kończącym się podczas okresu objętego dochodzeniem.

(71) Kwota subsydium (licznik) została rozłożona na łączną sprzedaż produktu objętego postępowaniem w OD.

(72) Przedsiębiorstwo objęte postępowaniem otrzymało subsydia w ramach tego programu podczas okresu objętego dochodzeniem w wysokości 0,4 %.

3.4. Program bioenergetyczny Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych.

(a) Podstawa prawna

(73) Program bioenergetyczny Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych (US Department of Agriculture - „USDA”) był pierwotnie zatwierdzony i finansowany przez stowarzyszenie kredytów rolniczych (Commodity Credit Corporation - „CCC”) w ramach ich ogólnych uprawnień zgodnie z sekcją 5 statutu CCC (CCC Charter Act) zapisanej w prawie podatkowym USA (sekcja 714c lit. e), podrozdział II, rozdział 15, tytuł 15). W statucie tym przedstawiono wyłączne cele, dla osiągnięcia których CCC może zgodnie z prawem korzystać ze swoich ogólnych uprawnień. Omawiany program miał za podstawę postanowienia sekcji 5 lit. e) statutu, który uprawnia CCC do:

„Zwiększenia krajowej konsumpcji towarów rolnych (innych niż tytoń) poprzez rozszerzenie lub sprzyjanie rozszerzeniu rynku krajowego lub poprzez rozwijanie lub sprzyjanie rozwojowi nowych i dodatkowych rynków, ułatwień handlowych i zastosowań dla takich towarów.”

(74) CCC opublikowało ostateczne zasady regulujące wymieniony program, które zostały skodyfikowane w kodeksie przepisów federalnych (Code of Federal Regulations -C.F.R.) jako 7 C.F.R. § 1424.

(75) Zgodnie z pierwotnymi ustaleniami CCC wykorzystało sekcję 5 lit. e) do finansowania programu wyłącznie do roku podatkowego 2002 (¹³). Jednakże w 2002 r. Kongres USA zatwierdził i finansował omawiany program do roku podatkowego 2006 włącznie.

(76) Program ten funkcjonował od 1 grudnia 2000 r. do czerwca 2006 r. Był on zarządzany przez agencję ds. gospodarstw rolnych (Farm Service Agency - „FSA”) w ramach USDA.(b) Kwalifikowalność

(77) W trakcie obowiązywania programu wszyscy komercyjni producenci bioenergii kwalifikowali się do uczestnictwa. Musieli oni przedstawić dowód produkcji oraz dowód zakupu i wykorzystania towarów rolnych związanych z tą produkcją. W szczególności producenci biodiesla byli zobowiązani do produkcji i komercyjnej sprzedaży biodiesla.

(78) Statut określał „biodiesla” jako monoalkilowe estry spełniające odpowiednie normy Amerykańskiego Stowarzyszenia ds. Badań i Materiałów. Aby zakwalifikować się do uczestnictwa, producent musiał spełnić pewne wymagania w zakresie prowadzenia rejestrów oraz udzielania wymaganych informacji, a także umożliwiania CCC weryfikacji takich informacji. Właściwe przepisy szczegółowo określały procedury zgłaszania się do programu, a także procedury składania wniosków o płatności oraz dotyczące sprawozdawczości, których musieli przestrzegać odbiorcy w celu kwalifikowania się do płatności.

(79) Statut z 2002 r. wskazywał, że kwalifikowalne towary, które mogły być wykorzystane do produkcji bioenergii (biodiesla lub paliwa z etanolu) obejmują:

- pszenicę, kukurydzę, ziarna sorgo, jęczmień, owies, ryż, nasiona soi, ziarna słonecznika, rzepak, nasiona canola, krokosz, ziarna lnu, gorczycę, katran, nasiona sezamu oraz nasiona bawełny;

- towary celulozowe, takie jak topola hybrydowa lub proso rózgowe;

- tłuszcze, oleje, smary (nawet poddane recyklingowi) pochodzące z produktów rolnych; oraz

- wszystkie produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, inne niż tłuszcze, oleje i smary, które są wskazane do wykorzystania w produkcji bioenergii.

(80) Według władz USA większość producentów biodiesla, którzy otrzymali zachęty w ramach tego programu, wykorzystywało nasiona soi.

(81) Wszyscy komercyjni producenci biodiesla kwalifikowali się do uczestnictwa, o ile przestrzegali opisanych powyżej procedur w zakresie sprawozdawczości i składania wniosków. Rząd nie podejmował żadnych uznaniowych decyzji, lecz tylko dopilnowywał, by kryteria kwalifikowalności były spełnione.

(c) Praktyczne zastosowanie

(82) W każdym roku podatkowym producenci biodiesla mogli zgłosić się do tego programu składając odpowiednie formularze. Po zgłoszeniu producenci biodiesla przedkładali co kwartał wnioski o wypłatę zachęt. Musieli oni przedłożyć dokumentację na temat zakupów netto kwalifikujących się towarów oraz dotyczącą produkcji netto biodiesla w odpowiednich okresach.

(83) Program gwarantował producentom biodiesla płatności na podstawie kombinacji ich podstawowej produkcji biodiesla oraz powiększonej produkcji biodiesla w odpowiednim okresie poprzedniego roku podatkowego. W przypadku 2006 r. przedsiębiorstwa otrzymały zachęty wyłącznie za powiększoną produkcję biodiesla. USDA obliczył kwotę płatności, zgodnie z regulacjami, na podstawie produkcji biodiesla każdego odbiorcy oraz powiększonej produkcji biodiesla z kwalifikujących się towarów rolnych.

(84) Zważywszy, że program zakończył się w czerwcu 2006 r., żadne z przedsiębiorstw objętych próbą lub przedsiębiorstwo wskazane w motywie (9), które podlegało indywidualnemu badaniu, nie otrzymały zachęt w ramach tego programu podczas okresu objętego dochodzeniem. W trakcie funkcjonowania programu, trzy spośród przedsiębiorstw objętych próbą otrzymały płatności w okresie od 2002 do 2006 r. Jedno z przedsiębiorstw otrzymało płatność bezpośrednią od FSA. Inne przedsiębiorstwo otrzymało płatności pośrednie w ramach programu, ponieważ przedsiębiorstwo, które skorzystało z tego programu, przekazało część otrzymanych kwot przedsiębiorstwu objętemu próbą w ramach umowy o podziale zysków związanej z umowami o przerobie usługowym zawartymi między tymi dwoma przedsiębiorstwami. Trzecie przedsiębiorstwo otrzymało jedynie niewielką kwotę w roku podatkowym 2006.

(d) Wniosek

(85) Ustalono, że przez szereg lat zachęty były przekazywane niektórym producentom biodiesla w ramach tego programu na podstawie ich produkcji biodiesla oraz, że istniał wyraźny wkład ze strony rządu USA w formie dotacji, które były skierowane do przemysłu biodiesla. Jednakże subsydia zostały uznane za powtarzające się i księgowane oddzielnie dla każdego roku, a zatem stwierdzono, że w okresie objętym dochodzeniem nie wystąpiły korzyści.

(86) Ustalono także, że program został ponownie wprowadzony w roku podatkowym 2009 (październik 2008 -wrzesień 2009 r.) Niemniej jednak zważywszy, że okres objęty dochodzeniem trwał od kwietnia 2007 r. do marca 2008 r. nie ma podstaw do przeciwdziałania jakimkolwiek korzyściom, które mogły zostać uzyskane w ramach ponownie wprowadzonego programu.

PROGRAMY STANOWE

Wprowadzenie

Cztery programy stanowe, które objęto dochodzeniem, nie były wykorzystane przez żadne z przedsiębiorstw włączonych do próby, ani przez przedsiębiorstwo podlegające indywidualnemu badaniu. W takich okolicznościach programy te nie były dalej analizowane. Są to: zwolnienie wyposażenia do produkcji biodiesla od podatku w stanie Dakota Północna; program wolności energetycznej stanu Waszyngton; zwolnienie biopaliw od podatku obrotowego w stanie Waszyngton oraz odliczenie podatkowe dotyczące biopaliw w stanie Waszyngton.

3.5. Zwolnienie biodiesla od podatku w stanie Illinois

(87) W stanie Illinois „podatek obrotowy” jest zawarty w dwóch odrębnych, aczkolwiek uzupełniających się podatkach. Sprzedawca detaliczny osobistego majątku rzeczowego (¹4) podlega zobowiązaniu z tytułu podatku zawodowego dla detalistów (Retailers' Occupation Tax -„ROT”), a nabywca osobistego majątku rzeczowego podlega odpowiedniemu zobowiązaniu z tytułu podatku od użytkowania.

(88) Podstawą prawną dla ROT jest sekcja 2 rozdział 120 w 35 Illinois Compiled Statutes („ILCS”), a dla podatku od użytkowania sekcja 3-45 rozdział 105 w 35 ILCS. Zgodnie z wymienionymi w pierwszym rzędzie przepisami „podatek jest nakładany na podmioty prowadzące działalność polegającą na detalicznej sprzedaży osobistego majątku rzeczowego...”. Wymienione dalej przepisy wskazują, że detaliści „pobierają podatek od użytkowników poprzez dodanie kwoty podatku do ceny sprzedaży majątku rzeczowego, w przypadku sprzedaży do użytku, ...”

(89) Stawka ROT w OD wynosiła 6,25 % od wpływów brutto ze sprzedaży osobistego majątku rzeczowego dokonanej w trakcie prowadzenia działalności handlowej i była powiększana o obowiązujące w hrabstwach stanu Illinois podatki lokalne (sekcja 2-10 rozdział 120 w 35 ILCS).

(90) Stawka podatku od użytkowania w OD wynosiła 6,25 % ceny sprzedaży lub godziwej wartości rynkowej, o ile ma to zastosowanie, osobistego majątku rzeczowego i była powiększana o obowiązujące w hrabstwach stanu Illinois podatki lokalne (sekcja 3-10 rozdział 105 w 35 ILCS).

(91) W rzeczywistości przedsiębiorstwo pobierające podatek od użytkowania w odniesieniu do swojej sprzedaży, uiszczałoby ten podatek Departamentowi Podatkowemu Stanu Illinois jako ROT.

(a) Podstawa prawna

(92) W zakresie nakładania ROT na biodiesla i mieszanki biodiesla, sekcja 2-10 rozdział 120 w 35 ILCS wskazuje, że przychody ze sprzedaży dokonanej pomiędzy 1 lipca 2003 r. a 31 grudnia 2013 r. włącznie:

i) w przypadku mieszanek o zawartości nie mniejszej niż 1 % i nie większej niż 10 % biodiesla, podlegają zobowiązaniu podatkowemu wyłącznie od 80 % przychodów, oraz

ii) w przypadku 100 % biodiesla i mieszanek biodiesla zawierających ponad 10 % lecz nie więcej niż 99 % biodiesla, nie podlegają zobowiązaniu z tytułu ROT.

(93) W zakresie nakładania podatku od użytkowania na biodiesla i mieszanki biodiesla, zastosowanie mają takie same pełne lub częściowe zwolnienia jak w opisanym powyżej przypadku ROT (sekcja 3-10 rozdział 105 w 35 ILCS).

(94) Zwolnienia z ROT i podatku od użytkowania są również przewidziane w wymienionym wyżej prawodawstwie w odniesieniu do przychodów ze sprzedaży innych produktów.

(b) Kwalifikowalność

(95) Każdy podmiot będący detalistą lub nabywcą paliwa biodiesel kwalifikuje się do składania wnioskówo o zwolnienia określone w powyższych motywach (92) i (93).

(c) Praktyczne zastosowanie

(96) Przepisy dotyczące zwolnienia wskazane w powyższych motywach (92) i (93) określają, że podatek od użytkowania nie jest pobierany od sprzedaży detalicznej biodie-sla/mieszanek biodiesla. Mając na uwadze fakt, że sprzedaż detaliczna biodiesla/mieszanek biodiesla jest zwolniona z podatku od użytkowania, przedsiębiorstwa (włącznie z producentami/podmiotami zajmującymi się mieszaniem) sprzedające biodiesla/mieszanki biodiesla detalistom nie podlegają zobowiązaniu z tytułu ROT w odniesieniu do ich sprzedaży biodiesla/mieszanek biodiesla.

(d) Wniosek

(97) Oczywiste jest, że zwolnienie z podatku od użytkowania i ROT jest uwarunkowane sprzedażą detaliczną biodiesla/mieszanek biodiesla. W związku z tym korzyść ze zwolnienia jest uzyskiwana przez konsumentów produktu. Mając na uwadze te okoliczności, zgodnie z art. 1 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, cło wyrównawcze nie może zostać nałożone w celu zrównoważenia takiego subsydium, ponieważ nie zostało ono przyznane, pośrednio lub bezpośrednio, na rzecz wytwarzania, produkcji, wywozu lub transportu produktu objętego postępowaniem.

(98) Jedno ze współpracujących przedsiębiorstw objętych próbą nie pobierało podatku od użytkowania z tytułu swojej sprzedaży biodiesla/mieszanek biodiesla detalistom i w konsekwencji nie płaciło ROT od takiej sprzedaży. Jednakże w świetle wniosków zawartych w powyższym motywie (97), uznano, że przedsiębiorstwo to nie uzyskało żadnych korzyści stanowiących podstawę środków wyrównawczych.

3.6. Fundusz zachęt dla kwalifikowanych producentów biodiesla stanu Missouri

(a) Podstawa prawna

(99) W 2002 r. ustanowiono „Fundusz zachęt dla kwalifikowanych producentów biodiesla stanu Missouri” na mocy prawa stanu Missouri (Missouri State Law „RSMo”) (sekcja 142.031 rozdział 142). Celem funduszu jest..... zapewnienie gospodarczych subsydiów kwalifikowanym producentom biodiesla stanu Missouri ...”.

(100) W każdym roku podatkowym (trwającym od 1 lipca do 30 czerwca kolejnego roku) Departament Rolnictwa stanu Missouri udostępnia kwalifikowanym producentom biodiesla w tym stanie (Missouri Qualified Biodiesel Producers - „MQBP”) wszystkie środki przyznane funduszowi przez organy prawodawcze Missouri oraz zapisane w prawie przez Gubernatora Missouri.(b) Kwalifikowalność

(101) Na początku OD (1 kwietnia 2007 r.) MQBP było przedsiębiorstwem produkującym biodiesla oraz:

i) było zarejestrowane w Agencji Ochrony Środowiska Stanów Zjednoczonych (United States Environmental Protection Agency - „USEPA”)

ii) było w przynajmniej 51 % własnością producentów rolnych będących rezydentami stanu Missouri i prowadzących komercyjną produkcję rolną;

iii) przynajmniej 80 % surowca wykorzystanego przez przedsiębiorstwo pochodziło ze stanu Missouri. Surowiec oznacza produkt rolny ze stanu Missouri zdefiniowany w sekcji 348.400 RSMo. Definicja ta obejmuje, m.in. produkty rolne i roślinne, w stanie naturalnym lub przetworzonym, które zostały wytworzone, przetworzone lub do których wartość dodana została wniesiona w inny sposób w stanie Missouri.

(102) Wskazane kryteria kwalifikowalności zostały zmienione ze skutkiem od 28 sierpnia 2007 r. poprzez zastąpienie ppkt (iii) poniższym podpunktem oraz poprzez dodanie kolejnego warunku (poniższy ppkt (iv)):

iii) przynajmniej 80 % surowca wykorzystanego przez przedsiębiorstwo pochodziło ze stanu Missouri. Surowiec oznacza produkt rolny, pochodzący z upraw ogrodniczych lub winorośli, roślinny, akwakultury, zwierzęcy, leśny lub drobiowy, w stanie naturalnym lub przetworzonym.

iv) spełnia wszystkie następujące warunki:

- zostało zarejestrowane w Departamencie Rolnictwa w Missouri do dnia 1 września 2007 r.;

- rozpoczęło budowę zakładu przed 1 listopada 2007 r.; oraz

- rozpoczęło produkcję biodiesla przed 1 marca 2009 r.

(c) Praktyczne zastosowanie

(103) Aby otrzymać dotacje z funduszu, MQBP musi posiadać m.in. licencję. Licencja jest wydawana MQBP, który spełnia wyżej wymienione kryteria i przedłoży dodatkowe informacje Departamentowi Rolnictwa w Missouri (Missouri Department of Agriculture - „MDA”) włącznie z numerem przedsiębiorstwa USEPA, federalnym numerem identyfikacyjnym pracodawcy itd. Licencja obowiązuje od daty otrzymania i zatwierdzenia wszystkich wymaganych informacji przez MDA, a wygasa gdy MQBP uzyska dotację za sześćdziesiąty miesiąc lub nie spełnia już wymogów kwalifikowalności.

(104) Po wydaniu licencji MQBP może wnioskować o dotację dla producenta poprzez złożenie comiesięcznego wniosku o dotację z MDA - Funduszu zachęt dla kwalifikowanych producentów biodiesla. Aby uzyskać dotację dla producenta za konkretny miesiąc MQBP musi wypełnić określony formularz wniosku o dotację.

(105) MQBP musi przedłożyć MDA wypełniony formularz wniosku o dotację nie później niż piętnaście dni po ostatnim dniu miesiąca, za który wnioskowana jest dotacja. Wnioski przedłożone po tym terminie są automatycznie odrzucane.

(106) Jak poświadczył MDA, kwota każdej comiesięcznej dotacji jest obliczana poprzez określenie liczby galonów kwalifikującego się biodiesla wyprodukowanego z produktów rolnych z Missouri w poprzedzającym miesiącu roku podatkowego. Następnie liczba ta jest mnożona przez kredyty przypadające na galon ustalone w sekcji 142.031 RSMo (prawo stanowe) oraz w tytule 2 kodeksu przepisów stanowych (Code of State Regulations - „CSR”) 110-2.010. Każdy MQBP kwalifikuje się do łącznej dotacji w jakimkolwiek roku podatkowym wynoszącej 0,30 USD za galon w odniesieniu do pierwszych piętnastu milionów galonów kwalifikującego się biodiesla wyprodukowanego z produktów rolnych z Missouri w roku podatkowym, a następnie kwota ta wynosi 0,10 USD za galon w odniesieniu do kolejnych piętnastu milionów galonów kwalifikującego się biodiesla wyprodukowanego z produktów rolnych z Missouri w roku podatkowym. Kwalifikujący się biodiesel wyprodukowany przez MQBP, którego ilość stanowi nadwyżkę w odniesieniu do trzydziestu milionów galonów w roku podatkowym, nie jest uwzględniana w obliczaniu dotacji.

(107) Jeżeli dostępne środki nie są wystarczające, aby wypłacić wszystkim MQBP maksymalną comiesięczna dotację zgodną z prawem, środki te są dzielone, tak by każdy MQBP otrzymał kwotę proporcjonalną do kwalifikującej się produkcji biodiesla wszystkich MQBP za dany miesiąc.

(108) MDA stara się wypłacić wszystkie dotacje za konkretny miesiąc w terminie trzydziestu dni od daty otrzymania i zatwierdzenia wniosku o dotację.

(d) Wniosek

(109) Omawiany program stanowi subsydium w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przewiduje wkład finansowy władz publicznych stanu Missouri (¹⁵) w formie bezpośrednich dotacji. Dotacje te przynoszą korzyści otrzymującym je przedsiębiorstwom.

(110) Program jest ograniczony do producentów biodiesla, a zatem ma charakter szczególny w rozumieniu art. 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego i w konsekwencji stanowi podstawę środków wyrównawczych.

(e) Obliczenie kwoty subsydium

(111) Jeden z objętych próbą współpracujących eksporterów skorzystał z programu w OD. Kwota otrzymanej dotacji w OD dotyczyła łącznej sprzedaży produktu objętego postępowaniem podczas OD. Kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, które zostały otrzymane w ramach tego programu, wyrażona ad valorem w odniesieniu do wymienionego przedsiębiorstwa wynosiła 3,8 %.

3.7. Program partnerstwa na rzecz biopaliw w ramach programu pożyczek wspierających rozwój na poziomie lokalnym w stanie Dakota Północna

(112) Omawiany program partnerstwa na rzecz biopaliw zaczął obowiązywać od lipca 2007 r. i był poprzedzony programem partnerstwa na rzecz biodiesla w ramach programu pożyczek wspierających rozwój na poziomie lokalnym (program partnerstwa na rzecz biodiesla, który wprowadzono od lipca 2005 r. do czerwca 2007 r.).

(a) Podstawa prawna

(113) Program partnerstwa na rzecz biodiesla został ustanowiony w 2005 r. przez organy prawodawcze Północnej Dakoty wraz z ustanowieniem North Dakota Century Code („N.D.C.C.”) 6-09.17 „partnerstwo na rzecz biodiesla wspierające rozwój na poziomie lokalnym” („Biodiesel Partnership in Assisting Community Expan-sion”). W ramach N.D.C.C. utworzono fundusz partnerstwa na rzecz biodiesla wspierającego rozwój na poziomie lokalnym („fundusz”).

(114) W 2007 r. w następstwie przyjęcia ustawy senatu nr 2180 zmieniono wymieniony wyżej North Dakota Century Code 6-09.17, zmiany zostały również wprowadzone do programu partnerstwa na rzecz biodiesla, ze skutkiem od lipca 2007 r., który przemianowano na program partnerstwa na rzecz biopaliw.

(b) Kwalifikowalność

(115) W ramach programu partnerstwa na rzecz biodiesla, przedsiębiorstwo produkujące biodiesla kwalifikowało się do finansowania z funduszu.

(116) „Przedsiębiorstwo produkujące biodiesla” było definiowane jako „korporacja, spółka akcyjna, spółka osobowa, podmiot lub stowarzyszenie prowadzące produkcję oleju napędowego zawierającego przynajmniej pięć procent biodiesla zgodnego ze specyfikacjami przyjętymi przez Amerykańskie Stowarzyszenie ds. Badań i Materiałów.”

(117) Finansowanie przyjęło formę obniżonej stopy procentowej (obniżka stosowanych stóp procentowych) od pożyczek udzielanych przez wiodącą (komercyjną) instytucję finansową z udziałem Banku Północnej Dakoty. Bank Północnej Dakoty jest instytucją stanową. Pożyczkobiorcy mogli korzystać z 5 % obniżki stopy procentowej w stosunku do oficjalnego poziomu. Dane przedsiębiorstwo produkujące biodiesla mogło kwalifikować się do łącznej maksymalnej kwoty finansowania w formie obniżki odsetek wynoszącej 400 000 USD na pożyczkę.

(118) Program partnerstwa na rzecz biopaliw został utworzony w celu obniżania stóp procentowych od pożyczek udzielanych na rzecz przedsiębiorstw produkujących biodiesla i etanol, produkcji zwierzęcej, detalistów w sektorze biopaliw i zakładów przetwarzających ziarna. Przedsiębiorstwa produkujące biodiesla, które spełniają odpowiednie kryteria, kwalifikują się do tego programu.

(c) Praktyczne zastosowanie

(119) Środki funduszu są przeznaczane na obniżkę stopy procentowej pożyczkobiorcy od pożyczek udzielonych przez Bank Północnej Dakoty (Bank of North Dakota -„BND”), który jest podmiotem publicznym i własnością stanu Północnej Dakoty. Pożyczka jest obsługiwana przez lokalnych pożyczkodawców - banki, kasy oszczędności i pożyczek, spółdzielnie kredytowe lub agencje kredytów rolnych, które zgłosiły uczestnictwo w BND. Lokalni pożyczkodawcy mogą być publicznymi lub prywatnymi podmiotami. Pożyczkodawca i BND wraz z pożyczkobiorcą określają zasady i warunki spłaty pożyczki, włącznie ze stopą procentową. Wiodący pożyczkodawca składa wniosek, aby środki funduszu zostały wykorzystane do obniżenia stopy procentowej. W rzeczywistości wnioski są składane przez wiodącego pożyczkodawcę (zazwyczaj prywatny bank) do BND.

(120) Przedsiębiorstwo spłaca obniżone odsetki wiodącemu pożyczkodawcy. Wiodący pożyczkodawca otrzymuje następnie od BND (poza funduszem) różnicę między spłatą, która była należna na podstawie zwyczajnych stóp procentowych, a obniżoną kwotą zapłaconą przez przedsiębiorstwo.

(121) Wdrażanie programu partnerstwa na rzecz biodiesla i biopaliw przeprowadzono zgodnie z opisem w dwóch poprzedzających motywach.

(d) Wniosek

(122) W odniesieniu do programu partnerstwa na rzecz biodiesla i biopaliw, stwierdzono finansowy wkład stanu Północnej Dakoty, ponieważ władze dokonują wpłat na rzecz funduszu (fundusz partnerstwa na rzecz biodiesla wspierającego rozwój na poziomie lokalnym oraz fundusz partnerstwa na rzecz biopaliw wspierającego rozwój na poziomie lokalnym). Wymieniony fundusz jest wykorzystywany do finansowania części spłaty odsetek należnych od przedsiębiorstwa pożyczkobiorcy. Kwalifikowalność do finansowania z obu programów jest ograniczona m.in. do producentów biodiesla. W takich okolicznościach oba programy są szczególne w rozumieniu art. 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Korzyść dla przedsiębiorstw wynikająca z tych programów przyjmuje formę obniżonych spłat odsetek.

(e) Obliczenie kwoty subsydium

(123) Jedno przedsiębiorstwo uzyskało korzyści w ramach programu partnerstwa na rzecz biodiesla podczas OD. Jednak zważywszy, że korzyść ta wynosiła mniej niż 0,1 % uznano ją za nieznaczącą.

3.8. Ulga podatkowa na wyposażenie do produkcji biodiesla w stanie Dakota Północna

(a) Podstawa prawna

(124) Podstawa prawna podatku dochodowego od osób prawnych w Północnej Dakocie jest zawarta w art. X § 3 konstytucji Północnej Dakoty oraz w § 57-38-30 N.D.C.C. Podstawą dla ulgi podatkowej w ramach tego programu, dostępnej dla wyposażenia modernizującego produkcję biodiesla, jest § 57-38-30.6 N.D.C.C.

(b) Kwalifikowalność

(125) Podatnik musi być osobą prawną podlegającą podatkowi dochodowemu w Północnej Dakocie.

(c) Praktyczne zastosowanie

(126) Odliczenie od podatku dochodowego ma zastosowanie do zobowiązania podatkowego i wynosi dziesięć procent rocznie przez okres pięciu lat w odniesieniu do kosztów bezpośrednich ponoszonych przez podatnika po 31 grudnia 2002 r. Kosztami są bezpośrednie koszty podatnika ponoszone w celu dostosowania lub dodatkowego wyposażenia modernizującego istniejący zakład lub dostosowania nowego zakładu na terytorium stanu w celu produkcji lub mieszania oleju napędowego zawierającego przynajmniej 2 % biodiesla.

(d) Wniosek

(127) Program ten jest ograniczony do podatników, którzy podejmują się dostosowania lub dodatkowego wyposażenia modernizującego istniejący zakład lub dostosowania nowego zakładu na terytorium stanu w celu produkcji lub mieszania oleju napędowego zawierającego przynajmniej 2 % biodiesla. Program ten ma charakter szczególny w rozumieniu art. 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Jest on uznany za subsydium w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, ponieważ dochody publiczne, które byłyby należne (podatek dochodowy od osób prawnych), zostają utracone lub nie są pobierane. Zmniejszone zobowiązanie podatkowe przedsiębiorstwa stanowi korzyść.

(e) Obliczenie kwoty subsydium

(128) Jedno przedsiębiorstwo uzyskało korzyści w ramach programu podczas OD. Jednak zważywszy, że korzyść ta wynosiła mniej niż 0,1 %, uznano ją za nieznaczącą.

3.9. Odliczenia od podatku dochodowego dotyczące biodiesla w stanie Dakota Północna

(a) Podstawa prawna

(129) Podstawą dla ulgi podatkowej dotyczącej mieszania biodiesla jest § 57-38-01.22. N.D.C.C.

(b) Kwalifikowalność

(130) Podatnik musi podlegać podatkowi dochodowemu w Północnej Dakocie oraz posiadać obowiązującą licencję stanowego urzędu podatkowego (State Tax Commissio-ner's Office) jako dostawca paliwa, który miesza biodiesla, zgodnie z § 57-43.2-05(1) N.D.C.C.

(c) Praktyczne zastosowanie

(131) Podatnik jest uprawniony do ulgi związanej ze zobowiązaniem podatkowym wynoszącej 0,05 USD za galon mieszanego biodiesla, o ile biodiesel stanowi przynamniej 5 % zawartości (B5).

(d) Wniosek

(132) Omawiany program jest uznany za subsydium w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, ponieważ dochody publiczne, które byłyby należne (podatek dochodowy od osób prawnych), zostają utracone lub nie są pobierane. Zmniejszone zobowiązanie podatkowe przedsiębiorstwa stanowi korzyść.

(e) Obliczenie kwoty subsydium

(133) Jedno przedsiębiorstwo uzyskało korzyści w ramach programu podczas OD. Jednak zważywszy, że korzyść ta wynosiła mniej niż 0,1 %, uznano ją za nieznaczącą.

3.10. Zwolnienie mieszanek etanolu i biodiesla od podatku w Teksasie

(134) Zgodnie z kodeksem Teksasu paliwa silnikowe, w tym olej napędowy, podlegają stanowej akcyzie. Zgodnie z prawem podatek stanowy uiszczany od oleju napędowego powinien być dodawany do ceny sprzedaży w przypadku każdej kolejnej sprzedaży, tak by został on ostatecznie zapłacony przez podmiot wykorzystujący lub konsumujący paliwo. Biodiesel jest traktowany jako odrębny produkt zgodnie z prawem stanu Teksas. Nie podlega on opodatkowaniu. W związku z powyższym producenci biodiesla nie muszą pobierać żadnych podatków od nabywców w imieniu i na rachunek stanowego urzędu podatkowego. Stwierdzono, że producenci biodiesla nie uzyskują korzyści z teksańskiego zwolnienia podatkowego dotyczącego etanolu i mieszanek biodiesla, oraz że korzyści uzyskali konsumenci końcowi, mając na uwadze, iż prawo teksańskie stanowiące o nieopodatkowaniu konkretnych produktów może przynieść korzyści jakiemukolwiek podmiotowi na terytorium stanu. W takiej sytuacji uznano, że omawiany program nie stanowi podstawy środków wyrównawczych.

3.11. Program zachęt do produkcji paliwa z etanolu i biodiesla w Teksasie

(a) Podstawa prawna

(135) Rozdział 16 teksańskiego kodeksu rolnego; zasady programu zachęt do produkcji paliwa z etanolu i biodiesla oraz wytyczne programu zachęt do produkcji paliwa z etanolu i biodiesla.

(b) Kwalifikowalność

(136) W programie tym przewidziano dotacje dla kwalifikujących się przedsiębiorstw produkujących etanol i biodiesla. Producent, który zamierza otrzymać dotację musi przedłożyć wniosek wskazujący, że:

1) zakład może produkować paliwo z etanolu lub biodiesla;

2) producent dokonał znaczących inwestycji w zakład, oraz

3) zakład jest zlokalizowany na stałe w Teksasie.

(c) Praktyczne zastosowanie

(137) Program określał, że producent, który poniósł opłatę w wysokości 3,2 centa USD za galon biodiesla wyprodukowanego w zarejestrowanym zakładzie, był uprawniony do otrzymania 20 centów USD za każdy galon biodiesla wyprodukowanego w każdym zarejestrowanym zakładzie do momentu upływu dziesięciu lat od daty rozpoczęcia produkcji w danym zakładzie.

(138) Zarejestrowany zakład był zobowiązany do przedłożenia miesięcznego sprawozdania na temat produkcji oraz kwartalnego sprawozdania poświadczonego przez biegłego rewidenta. Po przedłożeniu kwartalnego sprawozdania, zakład również ponosiłby opłaty w wysokości 3,2 centa za galon. Kwota uiszczonej opłaty była mnożona przez 5,25, tak by zakład otrzymał zachętę wynoszącą 20 centów za galon. Roczny limit produkcji kwalifikującej się do otrzymania zachęty to pierwsze 18 milionów galonów na zakład.

(139) Program zaczął obowiązywać we wrześniu 2003 r., lecz pierwsze płatności w jego ramach zostały dokonane dopiero w czerwcu 2006 r., ponieważ do roku podatkowego wrzesień 2005 - sierpień 2006 r. nie przydzielono żadnych środków. Program nie był operacyjny od 31 sierpnia 2007 r., gdyż organ prawodawczy Teksasu zaprzestał jego finansowania w okresie dwuletnim 2008-2009 (wrzesień 2007 do sierpnia 2009 r.). Pod względem prawnym omawiany program wciąż istnieje w Teksasie. Ponadto ustalono, że jedno z przedsiębiorstw objętych postępowaniem skorzystało z tego programu w okresie objętym postępowaniem.

(d) Wniosek

(140) Omawiany program stanowi subsydium w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przewiduje wkład finansowy stanu Teksas w formie bezpośrednich dotacji. Dotacje te stanowią korzyść dla otrzymujących je przedsiębiorstw zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Program jest ograniczony m.in. do producentów biodiesla, a zatem ma charakter szczególny w rozumieniu art. 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego i w konsekwencji stanowi podstawę środków wyrównawczych.

(e) Obliczenie kwoty subsydium

(141) Jedno przedsiębiorstwo skorzystało z tego programu w OD. Kwota subsydium została obliczona na podstawie kwoty płatności otrzymanych w okresie objętym dochodzeniem. Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego poniesione opłaty niezbędne do uzyskania subsydium zostały odjęte od otrzymanych płatności w celu otrzymania wielkości subsydium w liczniku.

(142) Kwota subsydium została rozłożona na łączną sprzedaż biodiesla dokonaną przez przedsiębiorstwo objęte postępowaniem w OD, jako odpowiedni mianownik.

(143) Przedsiębiorstwo objęte postępowaniem otrzymało subsydia w ramach tego programu podczas okresu objętego dochodzeniem w wysokości 0,3 %.

3.12. Zwolnienie produkcji biopaliw od podatku w stanie Waszyngton

(144) Stan Waszyngton przewiduje obniżki od podatku z tytułu wykonywanego zawodu i prowadzenia działalności gospodarczej (Business and Occupation tax -„podatek B&O”) oraz zwolnienia od podatku majątkowego i związanego z akcyzą za dzierżawę.

(145) Stan Waszyngton nie dysponuje systemem podatku dochodowego od osób prawnych. Podmioty gospodarcze podlegają podatkowi B&O, który jest nakładany na działalność wytwórczą. Zwyczajowa stawka podatku od działalności wytwórczej wynosi 0,484 %, o ile nie wskazano inaczej w prawie stanu Waszyngton.

(146) W zakresie podatku majątkowego, obowiązująca stawka jest określana w ramach wielu pokrywających się jurysdykcji i różni się w zależności od lokalnych jurysdykcji podatkowych na terytorium stanu Waszyngton. Jednakże średnia ogólnostanowa stawka wynosi około 1,2 % godziwej wartości rynkowej.

(147) Akcyza za dzierżawę jest podatkiem nakładanym zamiast podatku majątkowego, w przypadku gdy zwolniony majątek, przykładowo majątek portu publicznego, jest wykorzystywany przez niezwolniony podmiot, np. przedsiębiorstwo pracujące dla zysku. Stawka wynosi 12,84% ceny umownej wynajmu.

(a) Podstawa prawna

(148) Zgodnie z rozdziałem 82.04.260 pkt 1 lit. e) zmienionego kodeksu stanu Waszyngton (Revised Code of Washington - „RCW”) stawka podatku B&O od produkcji czystych biopaliw, włącznie z biodieslem, jest obniżona z 0,484 % do 0,138 %. Wymieniona obniżona stawka obowiązuje do 1 lipca 2009 r.

(149) W odniesieniu do zwolnienia od podatku majątkowego i akcyzy za dzierżawę, przepisy rozdziału 84.36.635 oraz rozdziału 82.29A.135 RCW określają, że kwalifikujące się nieruchomości i mienie osobiste są zwolnione z podatku majątkowego i akcyzy za dzierżawę.

(b) Kwalifikowalność

(150) Wszystkie trzy wymienione powyżej obniżki/zwolnienia podatkowe mają zastosowanie do producentów biodiesla. Obniżki/zwolnienia są dostępne w całym stanie, bez ograniczeń innych niż kryteria kwalifikowalności.(151) Do obniżki podatku B&O, jak wskazano powyżej, kwalifikują się producenci biodiesla

(152) W odniesieniu do zwolnienia od podatku majątkowego i akcyzy za dzierżawę, jak wskazano powyżej, kwalifikujące się nieruchomości i mienie osobiste są zwolnione z podatku majątkowego i akcyzy za dzierżawę. Kwalifikujące się nieruchomości i mienie osobiste muszą zostać wykorzystane przede wszystkim do produkcji czystych biopaliw. Kwalifikujący się majątek obejmuje budynki, wyposażenie i maszyny, inne mienie osobiste oraz grunt związany z produkcją biopaliw, lecz nie grunty pod uprawy. Budynki i wyposażenie muszą być nowe i nie mogły już istnieć przed lipcem 2003 r.

(c) Praktyczne zastosowanie

(153) Aby skorzystać z obniżki stawki B&O, która ma zastosowanie do producentów biodiesla, kwalifikujące się przedsiębiorstwo przedkłada jedynie sprawozdanie na temat wartości sprzedaży takich produktów w odpowiednim zeznaniu podatkowym.

(154) Wniosek o zwolnienie od podatku majątkowego i związanego z akcyzą za dzierżawę musi zostać złożony do 1 listopada każdego roku. Wniosek o zwolnienie od podatku majątkowego jest składany za pośrednictwem lokalnego poborcy podatkowego w hrabstwie. Wniosek o zwolnienie od akcyzy za dzierżawę jest składany za pośrednictwem Departamentu Podatkowego.

(d) Wniosek

(155) Omawiany program stanowi subsydium w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przewiduje wkład finansowy władz publicznych stanu Waszyngton, zważywszy, że dochody publiczne, które byłyby należne (podatek B&O), zostają utracone lub nie są pobierane. Zmniejszone zobowiązanie podatkowe przedsiębiorstwa, które uczestniczy w programie, stanowi korzyść. Zmniejszona stawka podatku B&O, która ma zastosowanie do producentów biopaliw, ma charakter szczególny, ponieważ jest ograniczona do producentów biopaliw, włącznie z biodieslem, oraz pewnych innych określonych działalności, a zatem jest uznana za stanowiącą podstawę środków wyrównawczych.

(156) Żadne z przedsiębiorstw objętych próbą nie skorzystało ze zwolnienia od podatku majątkowego. W takiej sytuacji nie wyciągnięto wniosków w zakresie tego zwolnienia. Jedno przedsiębiorstwo skorzystało ze zwolnienia od akcyzy za dzierżawę, lecz kwota korzyści nie przekroczyła 0,1 %, a zatem została uznana za nieznaczną. W takiej sytuacji nie wyciągnięto żadnych wniosków w zakresie tego zwolnienia.

(e) Obliczenie kwoty subsydium

(157) Jedno przedsiębiorstwo skorzystało z obniżki B&O w OD. Kwota subsydium została obliczona poprzez zastosowanie obniżonej stawki B&O do obrotów ze sprzedaży biodiesla wyprodukowanego przez to przedsiębiorstwo w OD. Kwota subsydium, wyrażona jako odsetek łącznej wielkości sprzedaży biodiesla w OD, wynosiła 0,7 %.

3.13. Kwota subsydiów podlegających środkom wyrównawczym

(158) Kwota subsydiów stanowiących podstawę dla środków wyrównawczych, zgodnie z przepisami rozporządzenia podstawowego, określona ad valorem w odniesieniu do przedsiębiorstw objętych dochodzeniem, zawiera się między 29,1 % a 41,1 %.

(159) Zgodnie z art. 15 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, margines subsydiowania dla przedsiębiorstw współpracujących nieobjętych próbą, obliczony na podstawie średniej ważonej marginesu subsydiowania ustalonej dla przedsiębiorstw współpracujących objętych próbą, wyniósł 36,0 %.

(160) W odniesieniu do wszystkich innych eksporterów w USA Komisja ustaliła najpierw poziom współpracy. Dokonano porównania między całkowitą wielkością wywozu wskazaną w odpowiedziach na kontrolę wyrywkową otrzymanych od wszystkich współpracujących producentów eksportujących a łączną wielkością przywozu z USA, obliczoną zgodnie z danymi statystycznymi USA na temat wywozu. Odsetek współpracy wynosił 81 %. Na tej podstawie poziom współpracy uznano za wysoki. Uznano zatem za właściwe określenie poziomu subsydiowania dla niewspółpracujących producentów eksportujących na poziomie najwyższego subsydiowania, ustalonym dla objętych próbą współpracujących producentów eksportujących, tak aby zapewnić skuteczność środków.

4. PRZEMYSŁ WSPÓLNOTOWY

4.1. Produkcja wspólnotowa i jej sytuacja

(161) W celu ustalenia łącznej produkcji wspólnotowej i wsparcia dla dochodzenia wykorzystano wszystkie dostępne informacje, w tym informacje dostarczone przez skarżącego oraz dane zebrane od producentów wspólnotowych przed rozpoczęciem dochodzenia oraz po nim.

(162) Na podstawie tych danych ustalono, że łączna produkcja wspólnotowa wynosiła około 5 400 tysięcy ton w OD. Stwierdzono, że trzy przedsiębiorstwa należące do jednej grupy były powiązane z producentem eksportującym w USA, a wymieniona grupa dokonywała przywozu znaczących ilości produktu objętego postępowaniem od swoich powiązanych eksporterów w USA. Dlatego też przedsiębiorstwa te zostały wyłączone z pojęcia przemysłu wspólnotowego w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 10 ust. 8 rozporządzenia podstawowego. W konsekwencji wielkość produkcji, w zależności od sposobu obliczania, wynosiła między 4 200 a 4 600 tysięcy ton.

(163) Stwierdzono, że przedsiębiorstwa, które poparły skargę i wyraziły zgodę na współpracę w dochodzeniu, reprezentowały w OD około 60 % produkcji wspólnotowej biodiesla określonej w motywie (162). Przedsiębiorstwo wymienione w poniższym motywie (165), które nie współpracowało podczas dochodzenia, nie zostało uznane za popierające skargę. Uznano, że skarga i dochodzenie są popierane przez większą część przemysłu wspólnotowego w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 10 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

4.2. Kontrola wyrywkowa

(164) Z uwagi na dużą liczbę producentów wspólnotowych zdecydowano o zastosowaniu kontroli wyrywkowej w celu ustalenia występowania istotnej szkody. Formularze dotyczące kontroli wyrywkowej zostały przesłane do wszystkich potencjalnych producentów produktu podobnego we Wspólnocie. Początkowo ponad 40 przedsiębiorstw udzieliło przydatnych informacji na pytania zawarte w tych formularzach i wyraziło zgodę na współpracę w postępowaniu. Trzy przedsiębiorstwa wymienione w motywie (162) nie były uwzględnione w kontroli wyrywkowej z przyczyn podanych we wskazanym motywie.

(165) Spośród pozostałych przedsiębiorstw, do próby wybranych zostało 11 firm na podstawie największej reprezentatywnej wielkości produkcji i sprzedaży we Wspólnocie, jak wskazano w powyższym motywie (11). Jeden producent, który miał być pierwotnie objęty próbą, musiał zostać wykluczony, ponieważ nie współpracował w toku dochodzenia. Pozostałych dziesięć przedsiębiorstw uznaje się za reprezentatywne dla łącznej produkcji wspólnotowej.

(166) W dalszej części odniesienie do „przemysłu wspólnotowego” lub „objętych próbą producentów wspólnotowych” dotyczy wskazanych powyżej dziesięciu producentów włączonych do próby.

5. SZKODA

(167) Jak stwierdzono w powyższym motywie (17) analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od stycznia 2004 r. do końca OD. Jednakże podczas dochodzenia wykazano, że w praktyce przemysł wspólnotowy rozpoczął produkcję w 2004 r. Dlatego też uznano za właściwe dokonanie analizy na podstawie trendów w okresie od 2005 r. do OD („okres analizowany”). Niemniej jednak zgromadzone informacje dotyczące 2004 r. zostały przedstawione w poniższej ocenie.

5.1. Konsumpcja we Wspólnocie

Tabela 1

(168) Konsumpcja we Wspólnocie została określona na podstawie wielkości łącznej produkcji wspólnotowej wszystkich producentów wspólnotowych na rynku wspólnotowym, jak wskazano w powyższym motywie (162), po odjęciu ich wywozu i dodaniu przywozu z kraju, którego dotyczy dochodzenie, oraz przywozu z innych krajów trzecich.

(169) W odniesieniu do przywozu z USA dostępne są następujące źródła informacji:

- dane Eurostatu dotyczące różnych kodów CN, pod którymi sklasyfikowano produkt;

- dane statystyczne USA na temat wywozu;

- inne statystyczne informacje o poufnym charakterze na temat przywozu przedstawione przez zainteresowane strony.

(170) Jednakże analiza tych informacji pokazała, że dane Eurostatu nie mogły zostać wykorzystane do celów oceny konsumpcji, ponieważ do końca 2007 r. nie było odrębnych kodów CN dotyczących klasyfikacji celnej różnych rodzajów produktu objętego postępowaniem. Przywóz produktu objętego postępowaniem był klasyfikowany w ramach wielu kodów, które zawierały również dane dotyczące przywozu innych produktów. W związku z tym uznano za właściwe wykorzystać dane statystyczne USA na temat wywozu w celu ustalenia wiarygodnych wielkości przywozu i konsumpcji oraz trendów w przywozie. Korzystając z wymienionego źródła informacji uwzględniono czas wysyłki potrzebny na to, by towary dotarły z USA do Wspólnoty, i dane statystyczne dotyczące wywozu zostały skorygowane o jeden miesiąc, aby wziąć pod uwagę ten okres.

(171) W zakresie przywozu towarów z innych krajów i wywozu producentów wspólnotowych, mając na względzie ograniczenia dotyczące wykorzystania opisanych powyżej danych Eurostatu, w toku dochodzenia polegano na danych zawartych w skardze.

(172) Na podstawie powyższych informacji ustalono, że konsumpcja biodiesla we Wspólnocie wzrosła o 107 % między 2005 i 2007 r., a następnie nieznacznie obniżyła się o 1 punkt procentowy w OD. W ujęciu ogólnym konsumpcja wzrosła ponad dwukrotnie w okresie analizowanym.

(173) Wzrost popytu był głównie spowodowany zachętami ze strony państw członkowskich do promowania biopaliw w następstwie przyjęcia dyrektywy 2003/30/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych (¹⁶) oraz dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (¹⁷).

5.2. Wielkość przywozu z kraju, którego dotyczy postępowanie, oraz udział w rynku

Tabela 2

(174) Znacznie wzrosła wielkość przywozu z USA z około 11 500 ton w 2005 r. do około 1137 000 ton podczas OD.

(175) W okresie analizowanym subsydiowany przywóz z USA nieustannie powiększał swój udział w rynku wspólnotowym z 0,4 % w 2005 r. do 17,2 % w OD. Dlatego też można uznać, że nastąpił istotny wzrost subsydiowanego przywozu zarówno w ujęciu bezwzględnym jak i względnym w porównaniu do konsumpcji we Wspólnocie w tym okresie.

(176) Handel typu „splash and dash” jest terminem stosowanym przed podmioty zajmujące się biodieslem, aby opisać sytuację, w której biodiesel rzekomo zagranicznego pochodzenia jest przewożony do Wspólnoty przez USA, gdzie zostaje poddany mieszaniu z niewielką ilością (0,01 % końcowej mieszanki) tradycyjnego oleju napędowego, tak by podmiot przeprowadzający mieszanie mógł skorzystać z subsydium w USA.

(177) Strony z USA twierdziły, że praktyka „splash and dash” wyjaśnia wzrost przywozu USA na rynek wspólnotowy, ponieważ reprezentuje rzekomo 40 % przywozu z USA w OD. Strony te podkreślały również, że z uwagi na wszczęcie dochodzenia przeciwko przywozowi biodiesla pochodzącego z USA, ilości związane z praktyką „splash and dash” powinny zostać wyodrębnione z analizy szkody i traktowane jako przywóz z innych krajów trzecich.

(178) Z drugiej strony skarżący utrzymywał, iż przywóz „splash and dash”, o ile miał miejsce, mógł reprezentować najwyżej 10 % wielkości wywozu z USA, a tym samym nie był znaczący i nie miał wpływu na stwierdzenie, że duże ilości subsydiowanego przywozu z USA pojawiły się na rynku wspólnotowym, zwłaszcza w OD.

(179) W toku dochodzenia wykazano, że dane statystyczne USA na temat wywozu nie pozwalają na rozróżnienie biodiesla wywożonego w ramach rzekomej praktyki „splash and dash” od innego wywozu USA zarejestrowanego w rozdziale „Wywóz”. Wśród wymienionych danych nie ustalono prawie żadnych ilości zgłoszonych w ramach rozdziału „Powrotny wywóz”. Władze USA stwierdziły również, ze wszystkie ilości wskazane w rozdziale „Wywóz” dotyczą produktów uważanych za pochodzące z USA.

(180) Ponadto większość objętych dochodzeniem przedsiębiorstw z USA oświadczyła, że w odniesieniu do ilości wywożonych do Wspólnoty lub sprzedawanych na rynku krajowym nie było możliwe rozróżnienie ilości produkowanych lub pochodzących z USA i ilości wywożonych w ramach praktyki „splash and dash”.

(181) Ustalono także w odniesieniu do objętych dochodzeniem przedsiębiorstw w USA, iż cały wywóz biodiesla został zgłoszony, zarówno przy wywozie przez eksporterów USA, jak i przy przywozie przez powiązanych importerów we Wspólnocie, jako biodiesel pochodzący z USA.(182) Na podstawie powyższych faktów i uwzględniając, w szczególności, że wywóz w ramach „splash and dash”, o ile miał miejsce, został zgłoszony jako pochodzący z USA i był uważany jako pochodzący z USA przez władze USA, stwierdzono, iż nie ma podstaw by traktować go jako przywóz niepo-chodzący z USA.

5.3. Ceny subsydiowanego przywozu oraz podcięcie cenowe

5.3.1. Cena jednostkowa sprzedaży

Tabela 3

(183) Dane statystyczne USA na temat wywozu zostały również wykorzystane do określenia trendów cenowych subsydiowanego przywozu pochodzącego z USA, zwłaszcza w 2007 r. i w OD. Aby odzwierciedlić poziom ceny na granicy Wspólnoty, średnie ceny eksportowe zostały skorygowane o odpowiednie koszty frachtu i ubezpieczenia. Należy zauważyć, że w przypadku wcześniejszych lat okresu analizowanego, zwłaszcza w 2005 r. i 2006 r. ale także w 2004 r., dane statystyczne USA na temat wywozu nie były w pełni wiarygodne pod względem wartości sprzedaży, ponieważ obliczona średnia cena eksportowa była nieproporcjonalnie wysoka w porównaniu z cenami zgłoszonymi przez współpracujących producentów eksportujących. W takich okolicznościach, średnia cena eksportowa USA w odniesieniu do tych lat została ustalona na podstawie odpowiedzi objętych próbą producentów eksportujących w USA udzielonych na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(184) Średnie ceny przywozu z USA zmieniały się w okresie badanym i zasadniczo wzrosły o 7 % między 2005 r. i OD.

5.3.2. Podcięcie cenowe

(185) W celu przeanalizowania podcięcia cenowego porównano średnią ważoną cen sprzedaży stosowanych przez objętych próbą producentów wspólnotowych i pobieranych od klientów niepowiązanych na rynku wspólnotowym, dostosowaną do poziomu ex-works, z odpowiadającą średnią ważoną cen przywozu z USA, ustaloną na podstawie CIF w odniesieniu do objętych próbą producentów eksportujących w USA. W odpowiednich przypadkach zastosowano dostosowanie ze względu na cła, koszty ponoszone po przywozie oraz różnice surowców (zob. kolejny motyw) wykorzystywanych do produkcji biodiesla.

(186) Podczas dochodzenia określono różne rodzaje produktu objętego postępowaniem, zwłaszcza na podstawie surowców wykorzystywanych w procesie produkcyjnym. Podstawowym surowcem stosowanym we Wspólnocie jest rzepak, natomiast producenci w USA wykorzystują inne surowce takie jak nasiona soi, nasiona canola, nasiona owoców drzewa palmowego itd. Zważywszy, że wyżej wymienione materiały są zdecydowanie najważniejszym surowcem do produkcji produktu objętego postępowaniem, uznano, iż należy zastosować dostosowanie z uwagi na różnice surowców. To dostosowanie zostało tak obliczone, aby odpowiadało wartości rynkowej różnicy między odpowiednimi rodzajami produktu objętego postępowaniem a rodzajem produktu wytworzonym z rzepaku. Tym samym porównano średnie ważone ceny sprzedaży przemysłu wspólnotowego ze średnią ważoną ceną przywozu objętego postępowaniem, mając za podstawę ten sam surowiec, tj. rzepak.

(187) Po zastosowaniu powyższej metodyki różnica między cenami USA i Wspólnoty, wyrażona jako odsetek średniej ważonej ceny ex-works przemysłu wspólnotowego, tj. margines podcięcia cenowego, wynosiła od 18,9 % do 33,0 %.

5.4. Sytuacja gospodarcza przemysłu wspólnotowego

(188) Zgodnie z art. 8 ust. 5 rozporządzenia podstawowego badanie wpływu przywozu subsydiowanego na przemysł wspólnotowy zawierało ocenę wszystkich czynników gospodarczych, które ustalono w odniesieniu do przemysłu wspólnotowego w okresie analizowanym.

5.4.1. Moce produkcyjne, produkcja i wykorzystanie mocy produkcyjnych

Tabela 4

(189) Wraz ze wzrostem konsumpcji, moce produkcyjne objętych próbą producentów wspólnotowych stale zwiększały się w okresie analizowanym. Wzrosły one o 42 % między 2005 r. i 2006 r. potem o 68 % w 2007 r., a następnie o 15% między 2007 r. i OD. W okresie analizowanym łączny ich wzrost wyniósł 174 %. Rozwój mocy produkcyjnych wynikał z nowych inwestycji dokonanych w oczekiwaniu na wzrost popytu.

(190) Istotnie wzrost mocy produkcyjnych przemysłu wspólnotowego należy rozpatrywać w kontekście wspólnotowego celu związanego z konsumpcją biopaliw i innych odnawialnych paliw, który wytyczono w dyrektywie 2003/30/WE; założenia te zostały obliczone na podstawie zawartości energii benzyny i oleju napędowego przeznaczonych do celów transportu i wprowadzonych na rynek wspólnotowy do dnia 31 grudnia 2010 r. Ponadto w marcu 2007 r. Rada Europejska zatwierdziła minimalny wiążący cel na poziomie 10 %, który ma być osiągnięty przez wszystkie państwa członkowskie w zakresie udziału biopaliw w ogólnej konsumpcji benzyny i oleju napędowego na potrzeby transportu we Wspólnocie do 2020 r. (¹⁸). Zgodnie z tym celem konsumpcja biopaliw we Wspólnocie powinna zwiększyć się do około 33 milionów ton ekwiwalentu ropy do wyznaczonego terminu. Moce produkcyjne w całej Wspólnocie w 2006 r. szacowane były na jedynie 6 mln ton. Mając na uwadze powyższe, zrozumiałe jest, że producenci wspólnotowi zainwestowali w dodatkowe moce przewidując wzrost popytu.

(191) Produkcja produktu podobnego przez przemysł wspólnotowy również stale rosła i w okresie analizowanym jej łączny wzrost wyniósł 148 %.

(192) W wyniku względnie wolniejszego wzrostu wielkości produkcji w stosunku do wzrostu mocy produkcyjnych, wykorzystanie mocy przemysłu wspólnotowego obniżyło się o 9 % w okresie analizowanym.

5.4.2. Wielkość sprzedaży, udział w rynku i średnie ceny jednostkowe we Wspólnocie

Tabela 5

(193) Wraz ze zmianami konsumpcji, wielkość sprzedaży przemysłu wspólnotowego na rynku wspólnotowym stale zwiększała się, odnotowując łączny wzrost wynoszący 143 % w okresie analizowanym. W tym samym okresie przemysł wspólnotowy powiększył również swoje udziały w rynku o 4,5 punktu procentowego.

(194) Średnie ceny sprzedaży stosowane przez przemysł wspólnotowy na rynku wspólnotowym wzrosły o 23 % w okresie analizowanym. Wzrost cen był uzasadniony w związku ze wzrostem kosztów surowców i innych nakładów.

5.4.3. Wzrost

(195) Wzrost przemysłu wspólnotowego odzwierciedlają wskaźniki ilościowe, takie jak produkcja, sprzedaż i, w szczególności, udział w rynku. Pomimo zwiększającej się konsumpcji na rynku wspólnotowym podczas okresu analizowanego, wzrost udziału objętych próbą producentów wspólnotowych w rynku był stosunkowo niewielki. Między 2006 r. i OD objęci próbą producenci wspólnotowi zyskali jedynie 5,8 punku procentowego udziału w rynku. W tym samym czasie przywóz subsydiowany powiększył swój udział w rynku o 16 punktów procentowych. Fakt, że przemysł wspólnotowy nie mógł w pełni skorzystać ze wzrostu rynkowego wywarł ogólny negatywny wpływ na jego sytuację gospodarczą. Szereg czynników szkody takich jak produkcja, wykorzystanie mocy produkcyjnych, rentowność, sprzedaż, polityka inwestycyjna i zwrot z inwestycji, zostało poważnie zagrożonych.

5.4.4. Zapasy

Tabela 6

(196) W okresie analizowanym zapasy biodiesla wzrosły o około 200%. Wzrost ten nastąpił w całym okresie analizowanym i odzwierciedlał w wyraźniejszy sposób wzrost wielkości produkcji przemysłu wspólnotowego w tym samym okresie. Jednakże stwierdzono, że z uwagi na brak możliwości składowania biodiesla przez okres przekraczający 6 miesięcy (okres składowania wynosi zazwyczaj zaledwie około trzech miesięcy), dane na temat zapasów mają ograniczoną przydatność przy ocenie sytuacji gospodarczej przemysłu wspólnotowego.

5.4.5. Rentowność, inwestycje, zwrot z inwestycji, przepływy pieniężne i zdolność do pozyskania kapitału

Tabela 7

(197) Rentowność objętych próbą producentów wspólnotowych ustalono wyrażając zysk netto przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego na rynku wspólnotowym jako odsetek obrotów tej sprzedaży. W okresie analizowanym rentowność objętych próbą producentów wspólnotowych zmniejszyła się z poziomu zysku wynoszącego 18,3 % w 2005 r. do 5,7 % w OD. Stanowi to spadek o 12,6 punktów procentowych w okresie analizowanym.

(198) Poziom inwestycji w produkcję biodiesla dokonanych przez objętych próbą producentów wspólnotowych wzrósł o 235 % między 2005 r. i 2006 r. Wzrost ten był powiązany z poszerzeniem mocy produkcyjnych w oczekiwaniu na wzrost popytu we Wspólnocie. W tym względzie należy odnotować, iż w większości przypadków inwestycje są planowane na co najmniej dwa lata przed osiągnięciem pełnej operacyjności przez zakład zajmujący się biodieslem. Wymienieni producenci ponosili nakłady inwestycyjne w 2007 r. i w OD na znacząco niższym poziomie. Okres ten zbiega się z napływem subsydiowanego przywozu na rynek wspólnotowy.

(199) Zwrot z inwestycji dokonywanych przez objętych próbą producentów przemysłu wspólnotowego, który wyraża ich zysk przed opodatkowaniem jako odsetek średniej początkowej i końcowej wartości księgowej netto aktywów użytych do produkcji biodiesla, spadł wraz ze zmniejszającą się rentownością. Rzeczywisty spadek był jednak o wiele poważniejszy, gdyż wynosił 91 punktów procentowych w okresie analizowanym. Uznano, że negatywna tendencja dotycząca zwrotu z inwestycji wyraźnie wskazuje na pogorszenie się sytuacji gospodarczej przemysłu wspólnotowego.(200) Tendencje w zakresie przepływów pieniężnych, które obrazują zdolność przemysłu do samofinanso-wania działalności, wykazały wzrost wynoszący 38 % w okresie analizowanym. Pomimo spadku rentowności w tym samym okresie, powyższy wskaźnik charakteryzował się pozytywnym rozwojem przede wszystkim z powodu wzrostu kosztów amortyzacji, które są uwzględniane w ustalaniu poziomu przepływów pieniężnych. Inną przyczyną było to, że podczas badanego okresu spadek zysków w ujęciu bezwzględnym nie był tak istotny jak spadek obrotów. Jednakże między 2006 r. i OD przepływy pieniężne zmniejszyły się o 15 %, wskazując na negatywną tendencję w ostatniej części okresu analizowanego, kiedy subsydiowany przywóz był wyraźnie obecny na rynku wspólnotowym.

5.4.6. Zatrudnienie, wydajność i płace

Tabela 8

(201) Wzrostowi produkcji i płac towarzyszył wzrost zatrudnienia w przemyśle wspólnotowym o 178 % w okresie analizowanym. Należy odnotować, że przemysł biodiesla jest kapitałochłonny i nie wymaga istotnych zasobów siły roboczej do procesu produkcji.

(202) Średnie płace obniżyły się o 6 % w okresie analizowanym. Można to wyjaśnić tym, że dodatkowa siła robocza zatrudniona przez przemysł wspólnotowy do zwiększenia produkcji pod koniec okresu analizowanego była mniej wykwalifikowana.

(203) Wydajność zmniejszyła się o 11 % między 2005 r. a OD.

5.4.7. Wielkość rzeczywistego marginesu subsydiowania i poprawa sytuacji po wcześniejszym subsydiowaniu

(204) Marginesy subsydiowania dla producentów eksportujących w USA wskazano powyżej w sekcji poświęconej subsydiom. W widoczny sposób przewyższają one poziom de minimis. Ponadto wpływu rzeczywistego marginesu subsydiowania nie można uznać za nieistotny, jeżeli uwzględni się wielkość i ceny przywozu subsydiowanego.

5.4.8. Nieobjęci próbą producenci we Wspólnocie

(205) Analiza danych dotyczących rynku wspólnotowego wskazuje, że producenci wspólnotowi, inni niż objęci próbą oraz wymienieni w motywie (162), utracili znaczące udziały w rynku podczas okresu analizowanego w odniesieniu do sprzedaży produkowanego przez nich biodiesla na rynku wspólnotowym. Utrata udziałów tych producentów w rynku jest szacowana na ponad 20 punktów procentowych w okresie analizowanym.

(206) Na podstawie informacji przedstawionych przez skarżącego okazało się, że wiele spośród tych przedsiębiorstw zaprzestało lub ograniczyło działalność związaną z biodieslem oraz nie było w stanie odpowiednio współpracować podczas dochodzenia.

(207) Ponadto szereg przedsiębiorstw, które dostarczyły informacje w ramach kontroli wyrywkowej, wskazało, iż musiały zmniejszyć produkcję oraz zatrudnienie w związku z tanim przywozem z USA. Podobne opinie zostały przedstawione przez innych producentów, którzy byli gotowi rozpocząć produkcję, lecz musieli opóźnić wejście na rynek z powodu napływu taniego przywozu z USA, w szczególności podczas OD.

(208) Powyższe dane odnoszące się do producentów nieobjętych próbą potwierdzają wnioski na temat szkody wyrządzonej objętym próbą producentom wspólnotowym.

5.5. Wnioski dotyczące szkody

(209) W kontekście rosnącego popytu, dochodzenie wykazało, iż w okresie analizowanym sytuacja objętych próbą producentów wspólnotowych poprawiła się pod względem wskaźników ilościowych, takich jak produkcja (+150%), moce produkcyjne (+174%) oraz wielkość sprzedaży (+143 %). Objęci próbą producenci wspólnotowi powiększyli także udział w rynku z 25,3 % w 2005 r. do 29,8 % w OD, co oznacza niewielki wzrost o 4,5 punktu procentowego. Zatrudnienie i inwestycje również wzrosły w związku z rosnącym popytem na biodiesla na rynku wspólnotowym w tym okresie. Zważywszy jednak, że wielkość produkcji nie podążała za wzrostem rynkowym, wykorzystanie mocy produkcyjnych spadło o 9 % a wydajność zmniejszyła się o 11 % w okresie analizowanym.

(210) Podstawowe wskaźniki powiązane z sytuacją finansową objętych próbą producentów wspólnotowych uległy pogorszeniu w okresie analizowanym. Rentowność obniżyła się z 18 % w 2005 r. i 2006 r. do poziomu poniżej 6 % w OD. Pomimo zdolności do samofinansowania działalności, wynikającej zwłaszcza ze wzrostu przepływów pieniężnych, producenci wspólnotowi odnotowali drastyczny spadek stopy zwrotu z inwestycji (-80 %) w OD.

(211) W toku dochodzenia wykazano, że objęci próbą producenci wspólnotowi doświadczyli znaczącego wzrostu kosztów własnych między 2005 r. i 2007 r. (+ 36 %) oraz między 2005 r. i OD (+ 42 %), z powodu wzrostu cen surowca (głównie oleju rzepakowego i sojowego), który reprezentuje prawie 80 % całkowitych kosztów biodiesla. Wzrost kosztów nie mógł zostać w pełni przeniesiony na konsumentów w ramach rynku wspólnotowego.

(212) W związku z powyższym, można uznać, że przemysłowi wspólnotowemu jako całości została wyrządzona znacząca szkoda, w rozumieniu art. 8 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

6. ZWIĄZEK PRZYCZYNOWY

6.1. Wprowadzenie

(213) Zgodnie z art. 8 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy przywóz subsydiowany pochodzący z USA wyrządził szkodę przemysłowi wspólnotowemu w takim stopniu, iż można ją sklasyfikować jako istotną. Oprócz przywozu subsydiowanego zbadano również inne znane czynniki, które w tym samym czasie mogły działać na szkodę przemysłu wspólnotowego, aby sprawdzić, czy nie przypisano temu przywozowi ewentualnej szkody spowodowanej innymi czynnikami.

6.2. Wpływ subsydiowanego przywozu

(214) W toku dochodzenia wykazano, iż podczas okresu analizowanego tani subsydiowany przywóz z USA znacząco wzrósł w kategoriach ilościowych, a mianowicie stukrotnie. Spowodowało to powiększenie jego udziału w rynku o 16,8 punktu procentowego, z 0,4% w 2005 r. do 17,2 % w OD. Aby zobrazować znaczenie wpływu, jaki ten napływ subsydiowanego przywozu z USA wywarł na Wspólnotę, należy podkreślić, że wzrost udziału w rynku o 16,8 punktu procentowego nastąpił w okresie 15 miesięcy.

(215) W tym samym czasie, pomimo istotnego wzrostu konsumpcji, przemysł wspólnotowy był w stanie zdobyć, na swoimi podstawowym rynku, jedynie 4,5 punktu procentowego udziału w rynku w okresie analizowanym. Dochodzenie wskazało, iż stało się tak wyłącznie kosztem innych producentów wspólnotowych, którzy zaprzestali produkcji lub zmniejszyli ją w okresie analizowanym.

(216) Średnie ceny subsydiowanego przywozu wzrosły o 7 % między 2005 r. a OD, były jednak one znacznie niższe od cen przemysłu wspólnotowego w tym samym okresie. W związku z powyższym ceny subsydiowanego przywozu znacząco podcinały ceny przemysłu wspólnotowego, a średni margines podcięcia cenowego podczas OD wyniósł 25 %.

(217) Uważa się, że presja wywierana przez napływ taniego subsydiowanego przywozu na rynek wspólnotowy uniemożliwiła przemysłowi wspólnotowemu ustalenie swych cen sprzedaży zgodnie z warunkami rynkowymi i rosnącymi kosztami. Istotnie, w OD średnie ceny surowców wykorzystywanych przez przemysł wspólnotowy do produkcji biodiesla były wyższe o 25 % w porównaniu z 2006 r. Przemysł wspólnotowy był w stanie przenieść na swoich klientów jedynie wzrost cen wynoszący 4 %, podczas gdy całkowite koszty zwiększyły się o 20 % w tym samym okresie. Warto zauważyć, iż ceny głównych surowców stosowanych przez producentów z USA, zwłaszcza oleju sojowego, także znacząco wzrosły w tym samym okresie. Jednakże, jak wskazano w powyższym motywie (211), ten wzrost kosztów nie został odzwierciedlony w cenach subsydiowanego przywozu.

(218) Aby wykazać związek przyczynowy między napływem taniego subsydiowanego przywozu z USA i szkodą wyrządzoną przemysłowi wspólnotowemu, porównano sytuację na rynku wspólnotowym w okresie od 2005 r. do 2006 r., kiedy subsydiowany przywóz jeszcze nie pojawił się, z sytuacją panującą na rynku od 2006 r. do OD, kiedy odnotowano napływ taniego subsydiowanego przywozu.

(219) W okresie od 2005 r. do 2006 r., gdy na rynku wspólnotowym nie występował subsydiowany przywóz, konsumpcja wzrosła o około 1,8 mln ton. Wszyscy producenci we Wspólnocie mogli opracować swoje plany biznesowe w kontekście szybko i prawidłowo rozwijającego się rynku. W omawianym okresie ceny wzrosły o 19%, a przemysł wspólnotowy osiągnął zyski wynoszące 18,3 %. W 2007 r. i podczas OD sytuacja uległa drastycznej zmianie. Tani subsydiowany przywóz z USA zaczął napływać na rynek. Chociaż rynek powiększył się o 1,6 mln ton, większa cześć tego wzrostu (ponad 1 mln ton) przypadła w udziale subsydiowanemu przywozowi z USA. Przemysł wspólnotowy zdobył jedynie niewielki udział w rynku, jego podstawowe koszty produkcji biodiesla znacznie wzrosły o około 25%, podczas gdy jego średnie ceny sprzedaży zwiększyły się tylko o około 4 % w tym samym okresie. W związku z powyższym jego ogólna sytuacja gospodarcza i finansowa uległa pogorszeniu w OD, a zyski znacząco obniżyły się do poziomu wynoszącego poniżej 6 % od obrotów.

(220) Na podstawie powyższych ustaleń, uznaje się tymczasowo, że tani subsydiowany przywóz z USA, który w sposób znaczący podciął ceny przemysłu wspólnotowego w OD i który również znacznie zwiększył swoją wielkość, odegrał decydującą rolę w wyrządzeniu przemysłowi wspólnotowemu istotnej szkody, co zostało odzwierciedlone zwłaszcza w pogorszeniu jego sytuacji finansowej podczas OD.

6.3. Wpływ innych czynników

6.3.1. Przywóz z innych krajów trzecich

Tabela 9

(221) Wielkość przywozu z krajów trzecich nie mogła być prawidłowo oceniona w toku dochodzenia z przyczyn podanych w motywie (171). Dlatego też dane w powyższej tabeli opracowane zostały na podstawie szacunków przedstawionych przez skarżącego.

(222) Przywóz z krajów trzecich, których nie dotyczy niniejsze dochodzenie, wzrósł z około 30 000 ton w 2005 r. do 147 812 ton w OD. Spowodowało to nieznaczny wzrost udziału w rynku wynoszący 1,3 punktu procentowego w tym samym okresie. W związku z powyższym, na etapie tymczasowym stwierdzono, iż przywóz z innych krajów trzecich przyczynił się w bardzo niewielkim stopniu do szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu.

6.3.2. Zmiany popytu

(223) W kontekście znaczącego wzrostu popytu w okresie badanym i analizowanym, istotna szkoda wyrządzona przemysłowi wspólnotowemu w OD nie może być przypisana nieznacznemu spadkowi popytu (-0,5 %) odnotowanemu na rynku wspólnotowym między 2007 r. a OD.

6.3.3. Decyzje w zakresie polityki publicznej

(224) Jedna zainteresowana strona twierdziła, że ponowne wprowadzenie podatków energetycznych w Niemczech od biodiesla (¹⁹) miało negatywny wpływ na sytuację gospodarczą producentów wspólnotowych zaopatrujących to państwo członkowskie.

(225) W toku dochodzenia wykazano, iż istotnie czyste biopa-liwa stosowane w Niemczech korzystały z zachęty podatkowej od 1999 r., która została zmniejszona od 1 sierpnia 2006 r. Jednakże w dniu 1 stycznia 2007 r. wprowadzono obowiązkowy wymóg dotyczący mieszania (²⁰), w którym ustalono udział biodiesla na poziomie 4,4 % obliczony na podstawie zawartości energii benzyny i oleju napędowego wprowadzanych na rynek niemiecki do celów transportu. Podmioty, które nie przestrzegały tego wymogu, musiały uiścić karę w wysokości 0,60 EUR za litr biodiesla, w odniesieniu do którego wskazany udział był za niski. Ten obowiązkowy wymóg dotyczący mieszania wydaje się w dużym stopniu wyrównywać rzekome straty ze sprzedaży oraz zmniejszone zachęty. Faktycznie w dochodzeniu wykazano, iż wielkość sprzedaży objętych próbą producentów wspólnotowych zaopatrujących rynek niemiecki wzrosła o 68 % między 2006 r. a OD.

(226) Na podstawie powyższych ustaleń, uznano, iż decyzje podjęte przez władze publiczne we Wspólnocie nie naruszają związku przyczynowego między subsydiowanym przywozem a istotną szkodą wyrządzoną przemysłowi wspólnotowemu.

6.3.4. Niewykorzystane moce produkcyjne producentów wspólnotowych

(227) Jedna zainteresowana strona utrzymywała, że wiele przedsiębiorstw we Wspólnocie, zachęconych środkami publicznymi służącymi promowaniu produkcji biodiesla, podjęło decyzję o inwestowaniu w zwiększanie istniejących mocy produkcyjnych oraz w nowe zakłady. Strona ta twierdziła, iż wspólnotowe moce produkcyjne w zakresie biodiesla wynosiły 11,5 mln ton w OD. Jej zdaniem zważywszy, że rozwój konsumpcji nie spełnił oczekiwań, znaczna część mocy produkcyjnych pozostała niewykorzystana, a stan ten utrzymałby się nawet, gdyby nie nastąpił napływ przywozu z USA.

W konsekwencji względne stałe koszty wywarły negatywny wpływ na rentowność, a także na zwrot z inwestycji i przepływy pieniężne producentów wspólnotowych.

(228) W tym kontekście należy odnotować, że dochodzenie skupiło się na sytuacji producentów wspólnotowych. Nawet jeżeli faktem jest, że moce produkcyjne przemysłu wspólnotowego wzrosły (+ 189%) stosunkowo bardziej niż popyt (+ 106 %), warto zauważyć, iż podstawowe czynniki kosztu w produkcji biodiesla to koszty zmienne. Istotnie jak wskazano w powyższym motywie (211) surowce do produkcji biodiesla reprezentują 80 % całkowitych kosztów. Dalsze badanie skargi wskazało, iż udział stałych kosztów w produkcji i sprzedaży biodiesla reprezentuje jedynie 6 % kosztów ogólnych. W związku z powyższym jakikolwiek rzekomy wpływ wzrostu kosztów stałych, wynikającego z niewykorzystanych mocy produkcyjnych, nie może stanowić wyjaśnienia dla znacznego pogorszenia sytuacji finansowej przemysłu wspólnotowego w OD.

(229) Ponadto należy podkreślić, że jak wskazano w powyższej tabeli 4, stopa wykorzystania mocy produkcyjnych producentów wspólnotowych objętych próbą wynosiła 80 % w OD. Dlatego też rzekoma nadwyżka mocy we Wspólnocie nie została potwierdzona w przypadku objętych próbą producentów wspólnotowych.

(230) Na podstawie powyższych ustaleń stwierdzono, że jakikolwiek negatywny wpływ niewykorzystanych mocy produkcyjnych na przemysł wspólnotowy nie mógł naruszyć związku przyczynowego między subsydiowanym przywozem a szkodą wyrządzoną przemysłowi wspólnotowemu.

6.3.5. Rosnący popyt na surowce oraz wzrost cen

(231) Jedna zainteresowana strona twierdziła, że rosnący popyt na rzepak i olej rzepakowy doprowadził do wysokich cen surowców we Wspólnocie. Fakt, że producenci wspólnotowi wykorzystują olej rzepakowy jako podstawowy surowiec stanowiłby wyjaśnienie tego, iż ucierpieli oni w większym stopniu niż inni producenci stosujący inne oleje roślinne, takie jak olej sojowy lub palmowy do produkcji biodiesla.

(232) Po pierwsze należy zauważyć, że w toku dochodzenia wykazano, iż objęci próbą producenci wspólnotowi nie wykorzystywali do produkcji biodiesla jedynie oleju rzepakowego lecz również inne oleje roślinne (sojowy, palmowy, słonecznikowy), a czasami nawet tłuszcze zwierzęce.

(233) Ponadto w powyższym motywie (211) potwierdzono, że przemysł wspólnotowy musiał sprostać istotnemu wzrostowi kosztów surowców w całym okresie analizowanym. Niemniej jednak rozwój ten musi być postrzegany w kontekście ogólnego międzynarodowego wzrostu cen produktów rolnych, a także należy zauważyć, że wzrost cen oleju sojowego (podstawowy surowiec stosowany przez producentów w kraju, którego dotyczy postępowanie) był znacznie wyższy w tym samym okresie. Tym samym wzrost cen surowców dotyczył wszystkich rodzajów biodiesla.

(234) W ramach rynku, na którym panuje rzeczywista konkurencja, należy spodziewać się, że producenci są w stanie sprostać wzrostowi kosztów i przenieść go na rynek. Jednakże w toku dochodzenia wykazano, że presja wywierana przez napływ taniego subsydiowanego przywozu na rynek wspólnotowy uniemożliwiła przemysłowi wspólnotowemu ustalenie swych cen sprzedaży zgodnie z warunkami rynkowymi i rosnącymi kosztami. Jak wspomniano, również podstawowy surowiec stosowany przez producentów w USA, mianowicie olej sojowy, odnotował znaczący wzrost cen w okresie analizowanym. Tymczasem wzrost kosztów w USA nie został odzwierciedlony w cenach subsydiowanego przywozu na rynku wspólnotowym.

(235) Na tle tych informacji kwestia wzrostu cen surowców nie może zakłócać związku przyczynowego między subsydiowanym przywozem a szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy.

6.3.6. Zmiany cen mineralnego oleju napędowego

(236) Jedna zainteresowana strona stwierdziła, iż z uwagi na silne powiązania między cenami mineralnego oleju napędowego i cenami biodiesla, wzrost cen biodiesla, który był większy od wzrostu cen mineralnego oleju napędowego, zwłaszcza w Niemczech, mógł spowodować spadek sprzedaży producentów zaopatrujących rynek tego państwa członkowskiego.

(237) Po pierwsze należy zauważyć, że wymieniona strona nie przedstawiła żadnych informacji uzasadniających jej wniosek. Ponadto w przeciwieństwie do jej twierdzeń, w toku dochodzenia wykazano, iż przemysł wspólnotowy zwiększył swoją sprzedaż i udział w rynku w okresie analizowanym. Co więcej, zważywszy, że ceny ropy naftowej są ustalane na poziomie międzynarodowym, sprzedaż produktu objętego postępowaniem powinna znaleźć się w takiej samej sytuacji, co sprzedaż biodiesla produkowanego we Wspólnocie.

(238) W związku z powyższym wspomniany argument został odrzucony.

6.3.7. Znaczenie lokalizacji zakładów biodiesla we Wspólnocie

(239) Jedna zainteresowana strona stwierdziła, że lokalizacja producenta biodiesla jest ważnym czynnikiem pod względem konkurencyjności i wymieniła Niemcy jako przykład wskazujący, że producenci biodiesla oddaleni od morza ponosili wysokie koszty transportu, ponieważ wszyscy istotni klienci, zwłaszcza rafinerie i zakłady przeprowadzające mieszanie, są zlokalizowani na wybrzeżu.

(240) W toku dochodzenia wykazano, że wyłącznie niewielka liczba producentów przemysłu wspólnotowego była zlokalizowana w miejscach oddalonych od morza. Ponadto w przypadku niektórych producentów ustalono, że rafinerie również były zlokalizowane na obszarach śródlądowych, niedaleko od tych producentów. W odniesieniu do innych producentów, w toku dochodzenia wykazano, że niekorzystna sytuacja producentów biodiesla oddalonych od morza związana z dużą odległością dzielącą ich od klientów (podmiotów zajmujących się mieszaniem, rafinerii) została zrównoważona przez bliskość rozdrabniarek lub dostawców surowca.

(241) Na podstawie powyższych ustaleń argument wskazujący, że śródlądowa lokalizacja zakładów wyrządzała szkodę przemysłowi wspólnotowemu został odrzucony.

6.3.8. Producenci powiązani z eksporterami USA

(242) Należy zauważyć, iż wpływ przywozu z USA dokonywanego przez trzy przedsiębiorstwa określone w motywie (162) został uwzględniony w analizie skutków subsydiowanego przywozu z USA, którą przedstawiono w powyższych motywach (214) do (220). W odniesieniu do sprzedaży wyprodukowanego przez nich biodiesla, podczas dochodzenia nie wykazano różnic w praktyce ustalania cen lub zachowaniu w porównaniu z objętymi próbą producentami wspólnotowymi, zwłaszcza w OD.

6.4. Wnioski w sprawie związku przyczynowego

(243) Powyższa analiza wskazała, że wystąpił istotny wzrost wielkości i udziału w rynku taniego subsydiowanego przywozu pochodzącego z USA między 2005 r. i OD. Jednocześnie ustalono, że przywóz ten znacząco podcinał cenę przemysłu wspólnotowego w OD.(244) Różne ustalenia wynikające z dochodzenia i przeprowadzonej analizy, za okres od 2005 r. do 2006 r. w porównaniu z okresem od 2007 r. do OD, wskazały, iż istniał wyraźny związek w czasie między napływem taniego przywozu z USA, a znacznym pogorszeniem sytuacji gospodarczej przemysłu wspólnotowego, w szczególności w OD.

(245) Na podstawie powyższej analizy, która we właściwy sposób wyodrębniła i oddzieliła skutki wszystkich znanych czynników mających wpływ na sytuację przemysłu wspólnotowego od szkodliwych skutków subsydiowanego przywozu, stwierdza się tymczasowo, że subsydiowany przywóz z USA wyrządził istotną szkodę przemysłowi wspólnotowemu w rozumieniu art. 8 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

7. INTERES WSPÓLNOTY

7.1. Uwaga wstępna

(246) Zgodnie z art. 31 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy pomimo sformułowania wniosku o subsydiowaniu wyrządzającym szkodę istnieją jakiekolwiek istotne powody, aby stwierdzić, że wprowadzenie odpowiednich środków w tym konkretnym przypadku nie leży w interesie Wspólnoty. Interes Wspólnoty określono na podstawie oceny wszystkich zaangażowanych interesów, włącznie z interesem przemysłu wspólnotowego, importerów, dostawców surowców oraz użytkowników produktu objętego postępowaniem.

7.2. Interes przemysłu wspólnotowego

7.2.1. Skutki wprowadzenia lub niewprowadzenia środków dla przemysłu wspólnotowego

(247) Jak wspomniano powyżej, przemysł wspólnotowy poniósł istotną szkodę spowodowaną przywozem subsydiowanym pochodzącym z USA. Niewprowadzanie środków najprawdopodobniej doprowadziłoby do kontynuacji negatywnych tendencji w zakresie sytuacji finansowej przemysłu wspólnotowego. Jego sytuacja została szczególnie dotknięta spadkiem rentowności o 12,6 punktów procentowych między 2005 r. i OD spowodowanym niewystarczającym wzrostem cen. Mając na uwadze negatywny trend rentowności, prawdopodobne jest, że sytuacja finansowa przemysłu wspólnotowego ulegnie dalszemu pogorszeniu w przypadku braku jakichkolwiek środków. To prowadziłoby ostatecznie do cięć w produkcji i kolejnych zamknięć zakładów produkcyjnych, co stanowiłoby zagrożenie dla miejsc pracy i inwestycji we Wspólnocie.

(248) Uważa się, że wprowadzenie środków przyczyni się do przywrócenia uczciwej konkurencji na rynku. Należy zauważyć, że negatywny trend rentowności przemysłu wspólnotowego jest spowodowany trudnościami w konkurowaniu z tanim subsydiowanym przywozem pochodzącym z USA. Wprowadzenie środków antysub-sydyjnych umożliwi przemysłowi wspólnotowemu utrzymanie rentowności na poziomie koniecznym dla tego kapitałochłonnego przemysłu.

(249) Podsumowując, należy oczekiwać, że dzięki wprowadzeniu środków przemysł wspólnotowy uzyska możliwość poprawy sytuacji po wyrządzającym szkodę subsydiowaniu, stwierdzonym w niniejszym dochodzeniu.

7.3. Interes niepowiązanych importerów/przedsiębiorstw handlowych we Wspólnocie

(250) Po wszczęciu postępowania skontaktowano się z około 25 niepowiązanymi importerami/przedsiębiorstwami handlowymi we Wspólnocie. Strony te nie współpracowały jednak w postępowaniu.

(251) W takich okolicznościach na etapie tymczasowym nie było możliwe dokładne ocenienie ewentualnego wpływu środków na importerów.

7.4. Interes użytkowników

(252) Po wszczęciu postępowania skontaktowano się ze wszystkimi znanymi przedsiębiorstwami, wykorzystującymi produkt objęty postępowaniem, zajmującymi się produkcją i dystrybucją mineralnego oleju napędowego, a także prowadzącymi obowiązkowe mieszanie mineralnego oleju napędowego z biodieslem oraz przesłano do nich kwestionariusze.

(253) Tylko jedno przedsiębiorstwo wykorzystujące produkt objęty postępowaniem zgodziło się współpracować. Użytkownik ten przedłożył odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, w których stwierdził, że popiera powstrzymanie napływu taniego przywozu z USA, ponieważ zakłóca on konkurencję we Wspólnocie, co z kolei wyrządza szkodę przedsiębiorstwom zajmującym się wytwarzaniem i sprzedażą oleju napędowego, ponieważ niektórzy konkurenci kupujący ten tani przywożony produkt zyskują nieuczciwą przewagę konkurencyjną w porównaniu do tych podmiotów, które powstrzymują się od takiego działania. Zważywszy, że europejskie estry są tradycyjnie wytwarzane z rzepaku (surowiec lepszej jakości niż nasiona owoców drzewa palmowego lub soja stosowane do produkcji B99), wzrost liczby producentów w Europie oznaczałby więcej produktów o lepszej jakości i doprowadziłby do spadku cen estrów, co z kolei przyniosłoby korzyść końcowym konsumentom.

(254) Jedno stowarzyszenie użytkowników reprezentujące interesy przewoźników w jednym z państw członkowskich stwierdziło, iż wprowadzenie środków niekorzystnie wpłynie na działalność jego członków. Utrzymywało ono, że olej napędowy stanowi 20-25 % kosztów sektora transportowego oraz, że mając na uwadze niską rentowność tego sektora (0-5 %), cena oleju napędowego jest czynnikiem decydującym o przetrwaniu tysięcy przedsiębiorstw. Argumenty te nie mogły jednak zostać zweryfikowane, ponieważ nie otrzymano żadnych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu dla użytkowników od poszczególnych członków tego stowarzyszenia.

(255) W takiej sytuacji stwierdzono, na etapie tymczasowym, że zgodnie z przedstawionymi informacjami wpływ środków wyrównawczych byłby zróżnicowany, a zatem nie można wyraźnie stwierdzić, że, w świetle istotnych powodów, niewprowadzanie środków leży w interesie użytkowników.

7.5. Interes dostawców surowców

(256) Sześciu dostawców udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Czterech z nich poparło wprowadzenie środków antysubsydyjnych twierdząc, że brak takich środków może w długim okresie zagrozić istnieniu przemysłu wspólnotowego. W przypadku takiego rozwoju wypadków miałoby to wyraźny negatywny wpływ na ich sytuację.

(257) Dwóch pozostałych dostawców, którzy byli powiązani z producentami eksportującymi biodiesla w USA, stwierdziło, iż ewentualne środki nie wywrą istotnego wpływu, ponieważ spowodują przesunięcie przepływów handlowych (na przywóz z krajów nieobjętych środkami).

(258) W związku z powyższym można uznać, że wprowadzenie środków wywrze ogólny pozytywny wpływ na sytuację dostawców surowców.

7.6. Czynniki zniekształcające konkurencję i handel

(259) Jedna zainteresowana strona zarzuciła niespójność niniejszego postępowania z międzynarodowymi i wspólnotowymi decyzjami promującymi produkcję i sprzedaż biopaliw w związku z ochroną środowiska i zmniejszeniem zależności od paliw mineralnych.

(260) W tym zakresie należy odnotować, że art. 31 rozporządzenia podstawowego wymaga, by w szczególności uwzględnić potrzebę usunięcia wpływu szkodliwego subsydiowania zniekształcającego handel oraz przywrócenia rzeczywistej konkurencji. W takim kontekście ogólne rozważania dotyczące ochrony środowiska i podaży mineralnego oleju napędowego nie mogą zostaćuwzględnione w analizie, a jednocześnie nie mogą uzasadniać nieuczciwych praktyk handlowych.

(261) W odniesieniu do rynku wspólnotowego, w przypadku gdy zostaną wprowadzone środki antysubsydyjne, producenci eksportujący z USA, których dotyczy postępowanie, mający silną pozycją rynkową, będą prawdopodobnie nadal prowadzić sprzedaż swoich produktów, chociaż już po cenach niesubsydiowanych. Prawdopodobne również jest, że wciąż istnieć będzie wystarczająca liczba znaczących konkurentów na rynku wspólnotowym, zwłaszcza producentów wspólnotowych, którzy tymczasowo wstrzymali produkcję lub nie byli w stanie jej rozpocząć z powodu subsydiowanego przywozu. W tym kontekście należy wskazać, że na początku okresu analizowanego, sprzedaż producentów wspólnotowych, którzy nie byli reprezentowani w niniejszym dochodzeniu, stanowiła przynajmniej 30 % rynku wspólnotowego, a udział ten drastycznie zmniejszył się z uwagi na napływ subsydiowanego przywozu z USA. Dlatego też użytkownicy będą nadal mieli wybór spośród różnych dostawców biodiesla. Gdyby jednak nie zostały wprowadzone żadne środki, przyszłość przemysłu wspólnotowego byłaby zagrożona. Jego zniknięcie z rynku przyczyni się zaś do znaczącego obniżenia poziomu konkurencji na rynku wspólnotowym.

7.7. Wnioski dotyczące interesu Wspólnoty

(262) Wprowadzenie środków na przywóz biodiesla pochodzącego z USA w oczywisty sposób leżałoby w interesie przemysłu wspólnotowego. Pozwoli ono przemysłowi wspólnotowemu rozwijać się i w pełni poprawić swoją sytuację po szkodzie wyrządzonej przez subsydiowany przywóz. Jeżeli jednak nie zostałyby wprowadzone żadne środki, prawdopodobne jest, że sytuacja gospodarcza przemysłu wspólnotowego wciąż będzie pogarszać się, a kolejne podmioty gospodarcze zakończą prowadzenie działalności. Ponadto, o ile nie można było przedstawić jednoznacznych wniosków w odniesieniu do użytkowników i importerów, stwierdzono, że wprowadzenie środków leży w interesie dostawców surowców.

(263) Uwzględniwszy powyższe, tymczasowo stwierdza się, że nie istnieją istotne powody dotyczące interesu Wspólnoty przemawiające przeciwko nałożeniu ceł wyrównawczych w omawianym przypadku.

8. WNIOSEK O WPROWADZENIE TYMCZASOWYCH ŚRODKÓW ANTYSUBSYDYJNYCH MEASURES

8.1. Poziom usuwający szkodę

(264) Biorąc pod uwagę wnioski dotyczące subsydiowania, szkody, związku przyczynowego i interesu Wspólnoty, należy wprowadzić tymczasowe środki antysubsydyjne, aby zapobiec dalszemu wyrządzaniu szkody przemysłowi wspólnotowemu przez subsydiowany przywóz.

(265) Poziom środków wyrównawczych powinien być wystarczający do usunięcia szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu przez subsydiowany przywóz, nie przekraczając jednak ustalonych marginesów subsydiowania. Obliczając konieczną do usunięcia skutków szkodliwego subsydiowania kwotę cła uznano, że wszelkie środki powinny umożliwić przemysłowi wspólnotowemu uzyskanie zysku przed opodatkowaniem w wysokości, która byłaby osiągalna w normalnych warunkach konkurencji, tzn. przy braku subsydiowanego przywozu.

(266) W tym celu marżę zysku wynoszącą 15 % od obrotów uznano za właściwy poziom, który mógłby zostać osiągnięty przez przemysł wspólnotowy przy braku szkodliwego subsydiowania, obliczony na podstawie wyników przemysłu wspólnotowego w pierwszej części okresu badanego (lata 2004 - 2006) i uznany za odpowiedni dla zagwarantowania w dłuższej perspektywie nowopowstałemu przemysłowi inwestycji w czynniki produkcji.

(267) Niezbędną podwyżkę cen ustalono następnie na podstawie porównania średniej ważonej ceny importowej, ustalonej dla obliczeń podcięcia cenowego, z niewyrządzającą szkody ceną produktu podobnego sprzedawanego przez przemysł wspólnotowy na rynku wspólnotowym. Cena niewyrządzająca szkody ustalona została przez skorygowanie cen sprzedaży stosowanych przez objętych próbą producentów wspólnotowych o rzeczywiste zyski/straty odnotowane w OD oraz przez dodanie wymienionej powyżej marży zysku. Wszelkie różnice wynikające z tego porównania zostały wyrażone w postaci odsetka całkowitej wartości importowej CIF.

(268) Objęte indywidualnym badaniem przedsiębiorstwo, o którym mowa w powyższym motywie (9), nie dostarczyło przydatnych informacji dotyczących jego sprzedaży eksportowej do Wspólnoty oraz odsprzedaży jego powiązanego importera we Wspólnocie. Przedsiębiorstwo to zostało poproszone o przedłożenie pewnych informacji w celu uzupełnienia odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Komisja poinformowała także wymienione przedsiębiorstwo, że jeżeli wymagane elementy nie zostaną dostarczone, zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego niewystarczające informacje w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu nie będą uwzględnione, ponieważ niepotrzebnie utrudniałoby to dokonanie prawidłowych ustaleń dotyczących tego przedsiębiorstwa.

(269) Przedsiębiorstwo zostało poinformowane o konsekwencjach częściowej współpracy i miało możliwość zgłoszenia uwag. Jednakże nie otrzymano żadnych uwag w specjalnie wyznaczonym terminie.

(270) W konsekwencji poziom usuwający szkodę dotyczący tego przedsiębiorstwa został tymczasowo ustalony na poziomie najwyższego marginesu szkody określonego dla objętych próbą przedsiębiorstw.

8.2. Środki tymczasowe

(271) W świetle powyższych ustaleń, stwierdzono, że, zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, tymczasowe środki wyrównawcze powinny zostać wprowadzone na poziomie ustalonego marginesu subsydiowania, lecz nie powinny przekraczać marginesu szkody obliczonego zgodnie z zasadą niższego cła.

(272) W związku z powyższym, stawki cła wyrównawczego zostały ustalone poprzez porównanie marginesów usunięcia szkody i marginesów subsydiowania. Wysokości proponowanego cła wyrównawczego są zatem następujące:

(273) Zważywszyna to, że cło wyrównawcze będzie miało zastosowanie do mieszanek zawierających wagowo ponad 20 % biodiesla, w stosunku do ich zawartości biodiesla, uznano za właściwe, w celu skutecznego wdrożenia środków przez organy celne państw członkowskich, by określić cła jako stałe kwoty na podstawie zawartości biodiesla.

(274) Indywidualne stawki cła wyrównawczego określone w niniejszym rozporządzeniu zostały określone na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną podczas dochodzenia, dotyczącą tych przedsiębiorstw. Wspomniane stawki celne (w odróżnieniu od ogólnokrajowego cła stosowanego do „wszystkich innych przedsiębiorstw”) mają wyłącznie zastosowanie do przywozu produktów pochodzących z kraju, którego dotyczy postępowanie, i wyprodukowanych przez dane przedsiębiorstwa, tj. przez konkretne wymienione podmioty prawne. Przywożone produkty wytworzone przez inne przedsiębiorstwa, których nazwa i adres nie zostały wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, łącznie z podmiotami powiązanymi z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i do ich produktów stosowane są stawki dla „wszystkich innych przedsiębiorstw”.

9. UJAWNIENIE

(275) Powyższe tymczasowe ustalenia zostaną ujawnione wszystkim zainteresowanym stronom, które będą wezwane do przedstawienia swojego stanowiska na piśmie oraz do złożenia wniosku o przesłuchanie. Ich uwagi zostaną przeanalizowane oraz, w uzasadnionych przypadkach, zostaną wzięte pod uwagę przed dokonaniem jakichkolwiek ostatecznych ustaleń. Dla celów sformułowania ostatecznych wniosków może zaistnieć konieczność ponownego rozpatrzenia tymczasowych ustaleń.

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

1. Niniejszym nakłada się tymczasowe cło wyrównawcze na przywóz monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, powszechnie nazywanych „biodieslem” w formie czystej lub w postaci mieszanki, zawierających wagowo ponad 20 % monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, objętych kodami CN ex 1516 20 98 (kod TARIC 1516 20 98 20), ex 1518 00 91 (kod TARIC 1518 00 9120), ex1518 00 99 (kod TARIC 1518 00 99 20), ex2710 19 41 (kod TARIC 2710 19 41 20), 3824 90 91, ex 3824 90 97 (kod TARIC 3824 90 97 87), oraz pochodzących ze Stanów Zjednoczonych Ameryki.

2. Stawki tymczasowego cła wyrównawczego obowiązujące wobec produktów opisanych w ust. 1 i wytworzonych przez niżej wymienione przedsiębiorstwa, są następujące:

Cło wyrównawcze nałożone na mieszanki obowiązuje w stosunku wagowym do łącznej zawartości monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym (zawartości biodiesla) w mieszance.

3. Dopuszczenie do swobodnego obrotu na terenie Wspólnoty produktu, o którym mowa w ust. 1, uwarunkowane jest wpłaceniem zabezpieczenia w wysokości kwoty cła tymczasowego.

4. O ile nie określono inaczej, zastosowanie mają obowiązujące przepisy dotyczące należności celnych.

Artykuł 2

1. Nie naruszając przepisów art. 30 rozporządzenia (WE) nr 2026/97, zainteresowane strony mogą, w ciągu 16 dni od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, zwrócić się o ujawnienie istotnych faktów i ustaleń, na podstawie których przyjęto niniejsze rozporządzenie, przedstawić swoje opinie na piśmie i wystąpić o możliwość złożenia przed Komisją ustnych wyjaśnień.

2. Zgodnie z art. 31 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 2026/97 zainteresowane strony mogą przedstawiać uwagi dotyczące zastosowania niniejszego rozporządzenia przez okres jednego miesiąca od daty jego wejścia w życie.

Artykuł 3

Artykuł 1 niniejszego rozporządzenia obowiązuje przez okres czterech miesięcy.

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 11 marca 2009 r.

ZAŁĄCZNIK

Współpracujący producenci eksportujący w USA nieobjęci próbą