RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 31 i art. 34 ust. 2 lit. b),

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Unia Europejska postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwinięcie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Zgodnie z wnioskami z posiedzenia Rady Europejskiej w Tampere z dnia 15 i 16 października 1999 r., a zwłaszcza ich pkt 33, zasada wzajemnego uznawania powinna stać się podstawą współpracy sądowej zarówno w sprawach cywilnych, jak i karnych w obrębie Unii.

(2) W dniu 29 listopada 2000 r. Rada, zgodnie z konkluzjami z Tampere, przyjęła program środków wdrażających zasadę wzajemnego uznawania w sprawach karnych (²). Niniejsza decyzja ramowa jest niezbędna do uzupełnienia środków 5 i 6 tego programu, które dotyczą wzajemnego uznawania nakazów uzyskania dowodów.

(3) Program haski (³) - zawarty w konkluzjach Rady Europejskiej z dnia 4 i 5 listopada 2004 r. - w punkcie 3.3.1 podkreśla znaczenie ukończenia całościowego programu środków w celu realizacji zasady wzajemnego uznawania w sprawach karnych, traktując wprowadzenie europejskiego nakazu dowodowego jako priorytet.

(4) Decyzja ramowa Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (⁴) była pierwszym konkretnym środkiem w dziedzinie prawa karnego wprowadzającym zasadę wzajemnego uznawania.

(5) Decyzja ramowa Rady 2003/577/WSiSW z dnia 22 lipca 2003 r. w sprawie wykonania w Unii Europejskiej postanowień o zabezpieczeniu mienia i środków dowodowych (⁵) uwzględnia potrzebę niezwłocznego wzajemnego uznawania nakazów w celu zapobiegania niszczeniu, zniekształcaniu, przemieszczaniu, przenoszeniu lub likwidacji materiału dowodowego. Zajmuje się ona jednak jedynie częścią zakresu współpracy sądowej w sprawach karnych dotyczącej dowodów, a późniejsze przekazanie dowodów podlega procedurom pomocy wzajemnej.

(6) Konieczna jest zatem dalsza poprawa współpracy sądowej poprzez zastosowanie zasady wzajemnego uznawania w odniesieniu do orzeczenia sądowego - w formie europejskiego nakazu dowodowego - do celów uzyskania przedmiotów, dokumentów i danych, które mają zostać wykorzystane w postępowaniu w sprawach karnych.

(7) Europejski nakaz dowodowy może być wykorzystywany w celu uzyskania wszelkich przedmiotów, dokumentów i danych, które mają być wykorzystane w postępowaniach w sprawach karnych, w stosunku do których można go wydać. Może to obejmować na przy-kład przedmioty, dokumenty lub dane pochodzące od osoby trzeciej, pochodzące z przeszukania lokalu, w tym prywatnego lokalu podejrzanego, dane historyczne dotyczące korzystania z wszelkich usług, w tym transakcji finansowych, historyczne zapisy oświadczeń, przesłuchań i rozpraw oraz pozostałe zapisy, obejmujące także wyniki stosowania specjalnych technik prowadzenia dochodzenia.

(8) Zasada wzajemnego uznawania jest oparta na wysokim poziomie zaufania między państwami członkowskimi. W celu zwiększenia tego zaufania, niniejsza decyzja ramowa ustanawia niektóre środki zabezpieczające w celu ochrony praw podstawowych. Europejski nakaz dowodowy powinien zatem być wydawany jedynie przez sędziów, sądy, sędziów śledczych, prokuratorów oraz niektóre inne organy sądowe określone przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszą decyzją ramową.

(9) Niniejszą decyzję ramową przyjmuje się na mocy art. 31 Traktatu, w związku z czym dotyczy ona współpracy sądowej w rozumieniu tego przepisu, w celu ułatwiania gromadzenia dowodów w postępowaniach zdefiniowanych w art. 5 niniejszej decyzji ramowej. Mimo że w gromadzeniu takich dowodów zgodnie z art. 2 lit. c) ppkt (ii) niniejszej decyzji ramowej mogą odegrać rolę organy inne niż sędziowie, sądy, sędziowie śledczy i prokuratorzy, zakres zastosowania niniejszego instrumentu nie obejmuje współpracy policyjnej, celnej, trans-granicznej i administracyjnej, która jest uregulowana innymi postanowieniami traktatów.

(10) Definicja pojęcia „przeszukanie lub zajęcie” nie powinna być przywoływana w celu stosowania jakiegokolwiek innego instrumentu mającego zastosowanie między państwami członkowskimi Unii Europejskiej, w szczególności Konwencji Rady Europy o wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 r. oraz instrumentów ją uzupełniających.

(11) Europejski nakaz dowodowy powinien być wydawany wyłącznie w przypadkach, gdy uzyskanie poszukiwanych przedmiotów, dokumentów lub danych jest konieczne i proporcjonalne dla celów postępowania karnego lub innych stosownych postępowań. Ponadto europejski nakaz dowodowy powinien być wydany wyłącznie w przypadku gdy w porównywalnej sytuacji stosowne przedmioty, dokumenty lub dane mogłyby zostać uzyskane zgodnie z prawem państwa wydającego. Odpowiedzialność za zapewnienie spełnienia tych warunków powinna spoczywać na organie wydającym. Podstawy odmowy uznania lub wykonania nie powinny zatem obejmować tych kwestii.

(12) Organ wykonujący powinien stosować najmniej uciążliwe środki w celu uzyskania poszukiwanych przedmiotów, dokumentów lub danych.

(13) Organ wykonujący powinien być zobowiązany do wykonania europejskiego nakazu dowodowego w odniesieniu do danych elektronicznych nieznajdujących się w państwie wykonującym jedynie w zakresie dopuszczalnym zgodnie z jego prawem.

(14) O ile prawo krajowe państwa wydającego przewiduje to w ramach transpozycji art. 12, organ wydający powinien mieć możliwość zwrócenia się do organu wykonującego o zachowanie w ramach działań prawnych lub administracyjnych określonych formalności i procedur, które mogą przyczynić się do tego, by poszukiwane dowody były dopuszczalne w państwie wydającym, na przykład opatrzenie dokumentu oficjalną pieczęcią, obecność przedstawiciela państwa wydającego lub zapis daty i godziny w celu uzyskania ciągłości dokumentacji dowodu. Takie formalności i procedury nie powinny obejmować środków przymusu.

(15) Wykonanie europejskiego nakazu dowodowego powinno w możliwie najszerszym zakresie i bez uszczerbku dla podstawowych gwarancji zapewnianych przez prawo krajowe być przeprowadzane zgodnie z wymogami formalnymi i procedurami wyraźnie określonymi przez państwo wydające.

(16) Aby zapewnić skuteczność współpracy sądowej w sprawach karnych, należy ograniczyć możliwość odmowy uznania lub wykonania europejskiego nakazu dowodowego, jak również podstawy do odroczenia jego wykonania. W przypadku niektórych kategorii przestępstw odmowa wykonania europejskiego nakazu dowodowego nie powinna być w szczególności możliwa ze względu na to, że czyn, którego on dotyczy, nie stanowi przestępstwa zgodnie z prawem krajowym państwa wykonującego (zasada podwójnej karalności).

(17) Powinna istnieć możliwość odmowy uznania lub wykonania europejskiego nakazu dowodowego w przypadku gdy jego uznanie lub wykonanie w państwie wykonującym skutkowałoby naruszeniem immunitetu lub przywileju w tym państwie. Nie istnieje wspólna definicja, czym jest immunitet lub przywilej w Unii Europejskej, a zatem dokładne określenie tych terminów pozostawia się przepisom prawa krajowego, które mogą zawierać przepisy ochronne mające zastosowanie do zawodów medycznych i prawniczych, lecz terminy te nie powinny być interpretowane w sposób pozostający w sprzeczności z obowiązkiem uchylenia pewnych podstaw odmowy zawartych w art. 7 aktu Rady z dnia 16 października 2001 r. przyjmującego, zgodnie z art. 34 Traktatu ustanawiającego Unię Europejską, Protokół do Konwencji o Wzajemnej Pomocy w Sprawach Karnych między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej (⁶).

(18) Powinna istnieć możliwość odmowy uznania lub wykonania europejskiego nakazu dowodowego w zakresie, w jakim wykonanie naruszałoby żywotne interesy bezpieczeństwa narodowego, narażałoby na niebezpieczeństwo źródło informacji lub wiązałoby się z wykorzystaniem informacji niejawnych dotyczących szczególnych działań wywiadu. Uznaje się jednak, że wyżej wymieniona podstawa odmowy uznania lub wykonania będzie stosowana jedynie w okolicznościach i w zakresie, w jakich przedmioty, dokumenty lub dane nie byłyby z tego powodu użyte jako dowody w podobnej sprawie krajowej.

(19) Przepisy szczególne art. 13 ust. 3 w stosunku do art. 13 ust. 1 lit. f) ppkt (i) nie mają wpływu na to, w jaki sposób i w jakim zakresie stosuje się inne podstawy odmowy wymienione w art. 13 ust. 1.

(20) Określenie terminów jest niezbędne do zapewnienia szybkiej, skutecznej i stałej współpracy w uzyskiwaniu przedmiotów, dokumentów lub danych, które mają być wykorzystane w sprawach karnych w obrębie Unii Europejskiej.

(21) W prawie każdego państwa członkowskiego przewidziano środki odwoławcze przeciwko merytorycznym podstawom orzeczeń dotyczących uzyskiwania materiału dowodowego, dotyczące konieczności i proporcjonalności takiego orzeczenia, chociaż środki te mogą być różne w różnych państwach członkowskich oraz mogą być stosowane na różnych etapach postępowania.

(22) Konieczne jest ustanowienie mechanizmu oceny skuteczności niniejszej decyzji ramowej.

(23) Ponieważ cel niniejszej decyzji ramowej, jakim jest zastąpienie systemu wzajemnej pomocy w sprawach karnych w zakresie uzyskiwania przedmiotów, dokumentów lub danych pomiędzy państwami członkowskimi nie może zostać w sposób wystarczający osiągnięty przez działające jednostronnie państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary lub skutki możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Rada może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej i art. 5 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym ostatnim artykule, niniejsza decyzja ramowa nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tego celu.

(24) Dane osobowe przetwarzane w związku z wprowadzaniem w życie niniejszej decyzji ramowej będą chronione zgodnie z odpowiednimi instrumentami, w tym z zasadami Konwencji Rady Europy z dnia 28 stycznia 1981 r. o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych, jak również na podstawie dodatkowych zabezpieczeń przewidzianych w niniejszej decyzji zgodnie z art. 23 Konwencji o wzajemnej pomocy w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej z dnia 29 maja 2000 r. (⁷).

(25) Europejski nakaz dowodowy powinien współistnieć z obecnie obowiązującymi procedurami pomocy wzajemnej, lecz współistnienie to powinno być traktowane jako przejściowe do czasu, gdy zgodnie z programem haskim sposoby gromadzenia materiału dowodowego wyłączone z zakresu stosowania niniejszej decyzji ramowej staną się również przedmiotem instrumentu wzajemnego uznawania, którego przyjęcie zapewniłoby kompletny system wzajemnego uznawania zastępujący procedury wzajemnej pomocy.

(26) Zachęca się państwa członkowskie, aby - w interesie własnym oraz Unii Europejskiej - sporządziły tabele ukazujące możliwie jak najszerzej korelację między przepisami niniejszej decyzji ramowej i krajowymi środkami wdrażania oraz do przekazania tych danych Komisji wraz z tekstem prawa krajowego wdrażającego niniejszą decyzję ramową.

(27) Niniejsza decyzja ramowa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej i odzwierciedlonymi w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności w jej rozdziale VI. Żadnego z przepisów niniejszej decyzji ramowej nie należy interpretować jako zakazującego odmowy wykonania europejskiego nakazu dowodowego, jeżeli istnieją - na podstawie obiektywnych przesłanek - podstawy do przypuszczenia, że europejski nakaz dowodowy został wydany w celu ścigania lub ukarania osoby ze względu na jej płeć, pochodzenie rasowe lub etniczne, religię, orientację seksualną, przynależność państwową, język lub poglądy polityczne albo że jej sytuacja może ulec pogorszeniu z jednej z tych przyczyn.

(28) Niniejsza decyzja ramowa nie uniemożliwia żadnemu z państw członkowskich stosowania ich własnych przepisów konstytucyjnych dotyczących sprawiedliwego procesu sądowego, wolności stowarzyszania się, wolności prasy i wyrażania opinii w innych mediach.

(29) Niniejsza decyzja ramowa nie wpływa na wykonywanie obowiązków spoczywających na państwach członkowskich w zakresie utrzymywania porządku publicznego oraz zapewniania bezpieczeństwa wewnętrznego zgodnie z art. 33 Traktatu,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ RAMOWĄ:

TYTUŁ I

EUROPEJSKI NAKAZ DOWODOWY

Artykuł 1

Definicja europejskiego nakazu dowodowego i obowiązek jego wykonania

1. Europejski nakaz dowodowy jest decyzją sądową wydawaną przez właściwy organ państwa członkowskiego w celu uzyskania od innego państwa członkowskiego przedmiotów, dokumentów i danych do wykorzystania w postępowaniach, o których mowa w art. 5.

2. Państwa członkowskie wykonują europejski nakaz dowodowy na podstawie zasady wzajemnego uznawania oraz zgodnie z przepisami niniejszej decyzji ramowej.

3. Niniejsza decyzja ramowa nie wpływa na obowiązek poszanowania praw podstawowych i podstawowych zasad prawnych określonych w art. 6 Traktatu ani nie narusza jakichkolwiek obowiązków nałożonych w tym zakresie na organy sądowe.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej decyzji ramowej:

a) „państwo wydające” oznacza państwo członkowskie, w którym wydano europejski nakaz dowodowy;

b) „państwo wykonujące” oznacza państwo członkowskie, na którego terytorium znajdują się przedmioty, dokumenty lub dane, lub, w przypadku danych elektronicznych, z którego terytorium są one bezpośrednio dostępne zgodnie z prawem państwa wykonującego;

c) „organ wydający” oznacza:

(i) sędziego, sąd, sędziego śledczego, prokuratora; lub

(ii) wszelkie inne organy sądowe określone przez państwo wydające oraz, w danym przypadku, działające jako organy śledcze w postępowaniach karnych, posiadające uprawnienia do wydania nakazu uzyskania materiału dowodowego w sprawach transgranicznych zgodnie z prawem krajowym;

d) „organ wykonujący” oznacza organ, który zgodnie z prawem krajowym, na podstawie którego wdraża się niniejszą decyzję ramową, jest właściwy w sprawach uznawania lub wykonywania europejskiego nakazu dowodowego zgodnie z niniejszą decyzją ramową;

e) „przeszukanie lub zajęcie” obejmuje wszelkie środki w ramach procedury karnej, które skutkują pod przymusem prawnym wymogiem dostarczenia przez osobę prawną lub fizyczną przedmiotów, dokumentów lub danych albo uczestniczenia w ich dostarczeniu i które w wyniku niezastosowania się do nich mogą być wykonalne bez zgody takiej osoby oraz mogą skutkować zastosowaniem sankcji.

Artykuł 3

Wyznaczenie właściwych organów

1. Każde państwo członkowskie informuje Sekretariat Generalny Rady o tym, który organ lub organy na podstawie jego prawa krajowego są właściwe zgodnie z art. 2 lit. c) i d), w przypadku gdy to państwo członkowskie jest państwem wydającym lub wykonującym.

2. Państwa członkowskie pragnące skorzystać z możliwości wyznaczenia organu centralnego lub organów centralnych zgodnie z art. 8 ust. 2, przekazują Sekretariatowi Generalnemu Rady informacje dotyczące wyznaczonego organu lub organów centralnych. Powiadomienia te są wiążące dla organów państwa wydającego.

3. Sekretariat Generalny Rady udostępnia otrzymane informacje wszystkim państwom członkowskim i Komisji.

Artykuł 4

Zakres stosowania europejskiego nakazu dowodowego

1. Bez uszczerbku dla ust. 2 niniejszego artykułu europejski nakaz dowodowy może zostać wydany na warunkach, o których mowa w art. 7, w celu uzyskania od państwa wykonującego przedmiotów, dokumentów lub danych potrzebnych w państwie wydającym do celów postępowań, o których mowa w art. 5. Europejski nakaz dowodowy obejmuje wymienione w nim przedmioty, dokumenty oraz dane.

2. Europejski nakaz dowodowy nie może być wydany w celu żądania od organu wykonującego:

a) prowadzenia przesłuchań, przyjmowania oświadczeń lub rozpoczynania innego typu czynności z udziałem podejrzanych, świadków, biegłych lub innych stron;

b) przeprowadzania obdukcji lub pobierania materiału biologicznego lub danych biometrycznych bezpośrednio z ciała osoby, w tym próbek DNA lub odcisków palców;

c) uzyskiwania informacji w czasie rzeczywistym, jak na przy-kład za pomocą podsłuchiwania rozmów, obserwacji lub monitorowania rachunków bankowych;

d) przeprowadzania analizy istniejących przedmiotów, dokumentów lub danych; oraz

e) uzyskiwania danych dotyczących połączeń komunikacyjnych zatrzymanych przez dostawców publicznie dostępnych usług łączności elektronicznej lub publicznej sieci łączności.

3. Wymiana informacji na temat wyroków w sprawach karnych uzyskanych z rejestru karnego prowadzona jest zgodnie z decyzją Rady 2005/876/WSiSW z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie wymiany informacji pochodzących z rejestru karnego (⁸) i innymi stosownymi instrumentami.

4. Europejski nakaz dowodowy może być wydawany w celu uzyskania przedmiotów, dokumentów lub danych objętych ust. 2, w przypadku gdy te przedmioty, dokumenty lub dane znajdowały się już w posiadaniu organu wykonującego przed wydaniem europejskiego nakazu dowodowego.

5. Niezależnie od ust. 1, o ile organ wydający nie zaznaczył inaczej, europejski nakaz dowodowy obejmuje również wszelkie inne przedmioty, dokumenty lub dane, które organ wykonujący ujawni podczas wykonywania europejskiego nakazu dowodowego i bez dalszych dochodzeń uzna za istotne dla postępowania, do celów którego wydano europejski nakaz dowodowy.

6. Niezależnie od ust. 2, na wniosek organu wydającego europejski nakaz dowodowy obejmuje również uzyskiwanie oświadczeń od osób obecnych w trakcie wykonywania europejskiego nakazu dowodowego i mających bezpośredni związek z przedmiotem europejskiego nakazu dowodowego. Odpowiednie zasady stosowane przez państwo wykonujące w przypadku spraw krajowych stosowane są również w odniesieniu do uzyskiwania takich oświadczeń.

Artykuł 5

Rodzaje postępowań, w ramach których może być wydany europejski nakaz dowodowy

Europejski nakaz dowodowy może być wydany:

a) w odniesieniu do postępowania karnego wszczętego przez organ sądowy lub które ma być wszczęte przed organem sądowym w sprawie o przestępstwo na mocy prawa krajowego państwa wydającego;

b) w postępowaniu wszczynanym przez organy administracyjne w odniesieniu do czynów karalnych na mocy prawa krajowego państwa wydającego, stanowiących naruszenie przepisów prawa, w przypadkach gdy decyzja może stać się powodem wszczęcia postępowania przed sądem właściwym w szczególności w sprawach karnych;

c) w postępowaniu wszczętym przez organy sądowe w odniesieniu do czynów karalnych na mocy prawa krajowego państwa wydającego, stanowiących naruszenie przepisów prawa, w przypadkach gdy decyzja może stać się powodem wszczęcia dalszych postępowań przed sądem właściwym w szczególności w sprawach karnych; oraz

d) w związku z postępowaniem, o którym mowa w lit. a), b) i c), odnoszącym się do przestępstw lub naruszeń, za które osoba prawna może być pociągnięta do odpowiedzialności lub ukarana w państwie wydającym.

Artykuł 6

Treść i forma europejskiego nakazu dowodowego

1. Europejski nakaz dowodowy przedstawiony w formularzu zawartym w załączniku jest wypełniany i podpisywany przez organ wydający, który potwierdza prawdziwość zawartych w nim informacji.

2. Europejski nakaz dowodowy jest sporządzany w języku urzędowym lub w jednym z języków urzędowych państwa wykonującego lub tłumaczony przez państwo wydające na ten język lub jeden z tych języków.

Każde państwo członkowskie może, przy przyjęciu niniejszej decyzji ramowej lub w terminie późniejszym, stwierdzić w oświadczeniu złożonym w Sekretariacie Generalnym Rady, że będzie przyjmować europejskie nakazy dowodowe lub ich tłumaczenia w jednym lub kilku innych językach urzędowych instytucji Unii.

TYTUŁ II

PROCEDURY I GWARANCJE DOTYCZĄCE PAŃSTWA WYDAJĄCEGO

Artykuł 7

Warunki wydania europejskiego nakazu dowodowego

Każde państwo członkowskie przyjmuje środki niezbędne do zapewnienia wydawania europejskiego nakazu dowodowego jedynie w przypadku stwierdzenia przez organ wydający, że spełnione są następujące warunki:

a) uzyskanie poszukiwanych przedmiotów, dokumentów lub danych jest niezbędne i proporcjonalne w stosunku do celów postępowań, o których mowa w art. 5;

b) przedmioty, dokumenty lub dane można - zgodnie z prawem państwa wydającego - uzyskać w podobnej sprawie, jeżeli byłyby one dostępne na terytorium państwa wydającego, nawet jeżeli miałyby wtedy zastosowanie inne procedury.

Oceny spełnienia tych warunków dokonuje się w każdym przypadku jedynie w państwie wydającym.

Artykuł 8

Przekazywanie europejskiego nakazu dowodowego

1. Europejski nakaz dowodowy może zostać przekazany właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym zgodnie z uzasadnionym przypuszczeniem właściwego organu państwa wydającego znajdują się odpowiednie przedmioty, dokumenty lub dane lub, w przypadku danych elektronicznych, z którego są one bezpośrednio dostępne na mocy prawa państwa wykonującego. Organ wydający przekazuje niezwłocznie europejski nakaz dowodowy organowi wykonującemu przy pomocy jakichkolwiek środków umożliwających uzyskanie dokumentu pisemnego pozwalającego państwu wykonującemu na stwierdzenie jego autentyczności. Wszelkich dalszych powiadomień urzędowych dokonuje się bezpośrednio między organem wydającym a organem wykonującym.

2. Każde państwo członkowskie może wyznaczyć organ centralny lub, gdy przewiduje to jego system prawny, organy centralne w celu wspierania właściwych organów. Państwo członkowskie może, jeśli jest to konieczne z uwagi na organizację jego wewnętrznego systemu sądownictwa, przenieść na organ lub organy centralne odpowiedzialność za administracyjne przekazywanie i odbiór europejskiego nakazu dowodowego, jak również za wszelką inną związaną z tym korespondencję urzędową.

3. Jeżeli organ wydający tak postanowi, nakaz może być przekazany za pośrednictwem zabezpieczonego systemu telekomunikacyjnego Europejskiej Sieci Sądowej.

4. Jeżeli organ wykonujący nie jest znany, organ wydający podejmuje wszelkie niezbędne działania, w tym poprzez punkty kontaktowe Europejskiej Sieci Sądowej, w celu uzyskania od państwa wykonującego odpowiednich informacji.

5. Jeżeli organ państwa wykonującego, który otrzymał europejski nakaz dowodowy, nie jest właściwy w sprawie uznania go i przedsięwzięcia środków koniecznych do jego wykonania, z urzędu przekazuje go organowi wykonującemu i informuje o tym organ wydający.

6. Wszystkie trudności dotyczące przekazania lub ustalenia autentyczności dokumentów potrzebnych do wykonania europejskiego nakazu dowodowego są rozwiązywane w drodze bezpośrednich kontaktów między zaangażowanymi organami wydającym i wykonującym lub, w odpowiednich przypadkach, przy udziale organów centralnych państw członkowskich.

Artykuł 9

Europejski nakaz dowodowy związany z wcześniejszym europejskim nakazem dowodowym lub postanowieniem o zabezpieczeniu

1. W przypadku gdy organ wydający wydaje europejski nakaz dowodowy stanowiący uzupełnienie wcześniejszego europejskiego nakazu dowodowego lub który następuje po wydaniu postanowienia o zabezpieczeniu przekazanego zgodnie z decyzją ramową 2003/577/WSiSW, zaznacza ten fakt w europejskim nakazie dowodowym zgodnie z formularzem zawartym w załączniku.

2. Jeżeli zgodnie z obowiązującymi przepisami organ wydający uczestniczy w wykonaniu europejskiego nakazu dowodowego w państwie wykonującym, może bez uszczerbku dla oświadczeń na mocy art. 3 ust. 2 w czasie pobytu w tym państwie skierować europejski nakaz dowodowy będący uzupełnieniem wcześniejszego europejskiego nakazu dowodowego bezpośrednio do właściwego organu wykonującego.

Artykuł 10

Warunki wykorzystywania danych osobowych

1. Dane osobowe uzyskane na podstawie niniejszej decyzji ramowej mogą być wykorzystywane przez państwo wydające do celów:

a) postępowania, w ramach którego można wydać europejski nakaz dowodowy;

b) innego postępowania sądowego lub administracyjnego bezpośrednio związanego z postępowaniem, o którym mowa w lit. a);

c) zapobiegania bezpośredniemu i poważnemu zagrożeniu bezpieczeństwa publicznego.

Dane osobowe uzyskane na mocy niniejszej decyzji ramowej mogą być wykorzystane do celów innych niż wymienione w lit. a), b) i c) tylko za uprzednią zgodą państwa wykonującego, chyba że państwo wydające uzyskało zgodę osoby, której dotyczą dane.

2. W indywidualnych przypadkach państwo wykonujące może wystąpić do państwa członkowskiego, do którego przekazano dane osobowe, o informacje na temat wykorzystania danych.

3. Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do danych osobowych uzyskanych przez państwo członkowskie na mocy niniejszej decyzji ramowej i pochodzących od tego państwa członkowskiego.

TYTUŁ III

PROCEDURY I GWARANCJE DOTYCZĄCE PAŃSTWA WYKONUJĄCEGO

Artykuł 11

Uznanie i wykonanie

1. Organ wykonujący uznaje europejski nakaz dowodowy, przekazany zgodnie z art. 8, z pominięciem dalszych formalności, i niezwłocznie podejmuje działania niezbędne do jego wykonania, w taki sam sposób jak postępowałby organ państwa wykonującego uzyskując przedmioty, dokumenty lub dane, chyba że organ wykonujący podejmie decyzję o powołaniu się na jedną z podstaw odmowy uznania lub wykonania, o których mowa w art. 13, lub jedną z podstaw odroczenia, o których mowa w art. 16.

2. Państwo wykonujące jest odpowiedzialne za wybór środków, które na mocy jego prawa krajowego zapewnią przekazanie przedmiotów, dokumentów lub danych wymaganych europejskim nakazem dowodowym oraz za podjęcie decyzji, czy w tym celu konieczne jest użycie środków przymusu. Wszelkie działania konieczne do wykonania europejskiego nakazu dowodowego są podejmowane zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami proceduralnymi państwa wykonującego.

3. Każde państwo członkowskie zapewnia:

(i) możliwość skorzystania w celu wykonania europejskiego nakazu dowodowego z wszelkich środków, które byłyby dostępne w państwie wykonującym w podobnym przypadku krajowym;

oraz

(ii) możliwość skorzystania w celu wykonania europejskiego nakazu dowodowego ze środków obejmujących przeszukanie lub zajęcie, w przypadkach gdy europejski nakaz dowodowy dotyczy któregokolwiek z przestępstw wymienionych w art. 14 ust. 2.

4. Jeżeli organem wydającym nie jest sędzia, sąd, sędzia śledczy lub prokurator i europejski nakaz dowodowy nie został zatwierdzony przez jeden ze wspomnianych organów w państwie wydającym, organ wykonujący może w danym przypadku postanowić, że nie można przeprowadzić przeszukania lub zajęcia w celu wykonania europejskiego nakazu dowodowego. Przed podjęciem takiej decyzji organ wykonujący zasięga opinii właściwego organu państwa wydającego.

5. W chwili przyjęcia niniejszej decyzji ramowej państwo członkowskie może złożyć oświadczenie lub w terminie późniejszym powiadomić Sekretariat Generalny Rady, o wymogu takiego zatwierdzenia we wszystkich przypadkach, w których organem wydającym nie jest sędzia, sąd, sędzia śledczy lub prokurator i w których na mocy prawa państwa wykonującego w podobnych przypadkach krajowych działania niezbędne do wykonania europejskiego nakazu dowodowego musiałyby zostać nakazane lub nadzorowane przez sędziego, sąd, sędziego śledczego lub prokuratora.

Artykuł 12

Formalności, których należy dopełnić w państwie wykonującym

Organ wykonujący dopełnia formalności i przestrzega procedur wyraźnie wskazanych przez organ wydający, chyba że niniejsza decyzja ramowa stanowi inaczej i pod warunkiem że takie formalności i procedury nie są sprzeczne z podstawowymi zasadami prawa państwa wykonującego. Niniejszy artykuł nie rodzi obowiązku stosowania środków przymusu.

Artykuł 13

Podstawy odmowy uznania lub wykonania

1. Uznania lub wykonania europejskiego nakazu dowodowego w państwie wykonującym można odmówić, jeżeli:

a) wykonanie naruszałoby zasadę ne bis in idem;

b) w przypadkach, o których mowa w art. 14 ust. 3, europejski nakaz dowodowy dotyczy czynów, które nie stanowiłyby przestępstwa zgodnie z prawem państwa wykonującego;

c) wykonanie europejskiego nakazu dowodowego nie jest możliwe przy zastosowaniu środka dostępnego organowi wykonującemu w danym przypadku zgodnie z art. 11 ust. 3;

d) prawo państwa wykonującego przewiduje immunitet lub przywilej, który uniemożliwia wykonanie europejskiego nakazu dowodowego;

e) w jednym z przypadków, o których mowa w art. 11 ust. 4 lub 5, europejski nakaz dowodowy nie został zatwierdzony;

f) europejski nakaz dowodowy dotyczy przestępstw, które:

(i) zgodnie z prawem państwa wykonującego są uznawane za popełnione w całości lub w znacznej lub istotnej części na jego terytorium lub w miejscu traktowanym jak jego terytorium; lub

(ii) zostały popełnione poza terytorium państwa wydającego, a prawo państwa wykonującego nie dopuszcza wszczęcia postępowania w odniesieniu do takich przestępstw, w przypadku gdy popełniono je poza jego terytorium;

g) w określonym przypadku jego wykonanie naruszałoby żywotne interesy bezpieczeństwa narodowego, narażałoby na niebezpieczeństwo źródło informacji lub wiązałoby się z wykorzystaniem informacji niejawnych odnoszących się do określonych działań wywiadu; lub

h) formularz przewidziany w załączniku, jest niekompletny lub w sposób oczywisty nieprawidłowo wypełniony i nie został uzupełniony lub poprawiony w rozsądnym terminie wyznaczonym przez organ wykonujący.

2. Decyzja o odmowie wykonania lub uznania europejskiego nakazu dowodowego zgodnie z ust. 2 jest podejmowana w państwie wykonującym przez sędziego, sąd, sędziego śledczego lub prokuratora. Jeżeli europejski nakaz dowodowy został wydany przez organ sądowy, o którym mowa w art. 2 lit. c) ppkt (ii), i nie został zatwierdzony przez sędziego, sąd, sędziego śledczego lub prokuratora w państwie wydającym, decyzja może zostać również podjęta przez jakikolwiek inny organ sądowy właściwy zgodnie z prawem państwa wykonującego, o ile jest to w nim przewidziane.

3. Każda decyzja na mocy ust. 1 lit. f) ppkt (i), dotycząca przestępstw popełnionych częściowo na terytorium państwa wykonującego lub w miejscu traktowanym jak jego terytorium, podejmowana jest przez właściwe organy, o których mowa w ust. 2, w wyjątkowych okolicznościach i indywidualnie dla każdego przypadku, z uwzględnieniem szczególnych okoliczności danego przypadku, a w szczególności to, czy czyn został popełniony w znacznej lub istotnej części w państwie wydającym, czy europejski nakaz dowodowy odnosi się do czynu, który nie jest przestępstwem zgodnie z prawem państwa wykonującego oraz czy do wykonania europejskiego nakazu dowodowego konieczne byłoby dokonanie przeszukania i zajęcia.

4. Jeżeli właściwy organ zamierza skorzystać z podstawy odmowy określonej w ust. 1 lit. f) ppkt (i), przed podjęciem tej decyzji zasięga opinii Eurojustu.

Jeżeli właściwy organ nie zgadza się z opinią Eurojustu, państwa członkowskie zapewniają, by organ ten uzasadnił swoją decyzję oraz by została powiadomiona Rada.

5. W przypadkach określonych w ust. 1 lit. a), g) i h) przed podjęciem decyzji o odmowie uznania lub wykonania europejskiego nakazu dowodowego w całości lub w części, właściwy organ w państwie wykonującym zasięga opinii właściwego organu w państwie wydającym, z wykorzystaniem wszelkich odpowiednich środków, a w stosownych przypadkach zwraca się z prośbą o niezwłoczne dostarczenie wszelkich niezbędnych informacji.

Artykuł 14

Podwójna karalność czynu

1. Uznanie lub wykonanie europejskiego nakazu dowodowego nie jest uzależnione od weryfikacji podwójnej karalności czynu, chyba że do celów wykonania nakazu konieczne jest dokonanie przeszukania lub zajęcia.

2. Jeżeli do celów wykonania europejskiego nakazu dowodowego konieczne jest dokonanie przeszukania lub zajęcia, przedmiotem weryfikacji podwójnej karalności czynu w żadnym przypadku nie są następujące przestępstwa, jeżeli w państwie wydającym zagrożone są one karą pozbawienia wolności lub zastosowaniem innego środka polegającego na pozbawieniu wolności w maksymalnym wymiarze co najmniej trzech lat i zgodnie z definicją tych przestępstw w systemie prawnym tego państwa:

- udział w organizacji przestępczej,

- terroryzm,

- handel ludźmi,

- wykorzystywanie seksualne dzieci i pornografia dziecięca,

- nielegalny obrót środkami odurzającymi i psychotropowymi,

- nielegalny obrót bronią, amunicją i materiałami wybuchowymi,

- korupcja,

- nadużycia finansowe, w tym na szkodę interesów finansowych Wspólnot Europejskich w rozumieniu Konwencji z dnia 26 lipca 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (⁹),

- pranie wpływów pieniężnych z przestępczości,

- fałszowanie pieniędzy, w tym euro,

- przestępstwa komputerowe,

- przestępstwa przeciwko środowisku, w tym nielegalny obrót zagrożonymi gatunkami zwierząt oraz zagrożonymi gatunkami i odmianami roślin,

- udzielanie pomocy w nielegalnym przekroczeniu granicy lub nielegalnym pobycie,

- zabójstwo, spowodowanie ciężkiego uszkodzenia ciała,

- nielegalny obrót organami i tkankami ludzkimi,

- uprowadzenie osoby, bezprawne pozbawienie wolności i wzięcie zakładników,

- rasizm i ksenofobia,

- kradzież w formie zorganizowanej lub rozbój z użyciem broni,

- nielegalny obrót dobrami kultury, w tym antykami i dziełami sztuki,

- oszustwo,

- wymuszenie rozbójnicze,

- podrabianie i piractwo produktów,

- fałszowanie dokumentów urzędowych i obrót takimi dokumentami,

- fałszowanie środków płatniczych,

- nielegalny obrót hormonami i innymi substancjami wzrostu,

- nielegalny obrót materiałami jądrowymi lub radioaktywnymi,

- obrót kradzionymi samochodami,

- zgwałcenie,

- podpalenie,

- przestępstwa należące do właściwości Międzynarodowego Trybunału Karnego,

- uprowadzenie statku wodnego lub powietrznego,

- sabotaż.

3. Jeżeli europejski nakaz dowodowy nie dotyczy żadnego z przestępstw wymienionych w ust. 2, a jego wykonanie wymagałoby przeszukania lub zajęcia, uznanie lub wykonanie europejskiego nakazu dowodowego może podlegać warunkowi podwójnej karalności czynu.

W przypadku przestępstw związanych z podatkami, opłatami, cłami i dewizami nie można odmówić uznania lub wykonania, powołując się na fakt, że prawo państwa wykonującego nie nakłada podatków lub ceł tego samego rodzaju lub nie przewiduje tego samego rodzaju przepisów dotyczących podatków, ceł i dewiz, co prawo państwa wydającego.

4. Warunek podwójnej karalności czynu, o którym mowa w ust. 3, zostanie w terminie do dnia 19 stycznia 2014 r. poddany dalszej analizie przez Radę, z uwzględnieniem wszelkich informacji przekazanych Radzie.

5. Rada, stanowiąc jednomyślnie, po zasięgnięciu opinii Parlamentu Europejskiego na warunkach określonych w art. 39 ust. 1 Traktatu, może podjąć decyzję o dodaniu do wykazu w ust. 2 innych kategorii przestępstw.

Artykuł 15

Terminy uznania, wykonania i przekazania

1. Każde państwo członkowskie przyjmuje środki niezbędne do zapewnienia zachowywania terminów, o których mowa w niniejszym artykule. Jeśli państwo wydające zaznaczyło w europejskim nakazie dowodowym, że z powodu terminów przewidzianych w procedurze lub innych okoliczności wskazujących na szczególną pilność spraw konieczne jest zachowanie krótszego terminu, organ wykonujący uwzględnia ten wymóg w zakresie w jakim jest to możliwe.

2. Wszelkie decyzje o odmowie uznania lub wykonania są podejmowane możliwie jak najszybciej i bez uszczerbku dla przepisów ust. 4 nie później niż w terminie 30 dni od otrzymania europejskiego nakazu dowodowego przez odpowiedni organ wykonujący.

3. Jeżeli nie występuje podstawa do odroczenia zgodnie z art. 16 lub poszukiwane przedmioty, dokumenty lub dane znajdują się już w posiadaniu organu wykonującego, organ wykonujący dokonuje zajęcia przedmiotów, dokumentów lub danych niezwłocznie i bez uszczerbku dla przepisów ust. 4 nie później niż w terminie 60 dni od otrzymania europejskiego nakazu dowodowego przez właściwy organ wykonujący.

4. Gdy w określonym przypadku właściwy organ wykonujący nie ma praktycznej możliwości zachowania terminu określonego odpowiednio w ust. 2 lub 3, informuje o tym niezwłocznie w dowolny sposób właściwy organ państwa wydającego, podając przyczyny opóźnienia i szacunkowy okres potrzebny do podjęcia działania.

5. O ile nie jest zawisły żaden środek odwoławczy zgodnie z art. 18 lub nie istnieją podstawy do odroczenia zgodne z art. 16, państwo wykonujące przekazuje bezzwłocznie państwu wydającemu przedmioty, dokumenty lub dane uzyskane na mocy europejskiego nakazu dowodowego.

6. Przy przekazywaniu uzyskanych przedmiotów, dokumentów lub danych organ wykonujący zaznacza, czy wymaga ich zwrotu do państwa wykonującego, gdy przestaną one być potrzebne państwu wydającemu.

Artykuł 16

Podstawy odroczenia uznania lub wykonania

1. Uznanie europejskiego nakazu dowodowego w państwie wykonującym może zostać odroczone, jeżeli:

a) formularz przewidziany w załączniku jest niekompletny lub w sposób oczywisty nieprawidłowo wypełniony, do czasu jego uzupełnienia lub poprawienia; lub

b) w jednym z przypadków określonych w art. 11 ust. 4 lub 5 europejski nakaz dowodowy nie został zatwierdzony, do czasu zatwierdzenia.

2. Wykonanie europejskiego nakazu dowodowego w państwie wykonującym może zostać odroczone, jeżeli:

a) mogłoby zakłócić toczące się w sprawie karnej dochodzenie lub ściganie, na okres uznany przez państwo wykonujące za stosowny; lub

b) przedmioty, dokumenty lub dane, o których mowa, są już wykorzystywane w innych postępowaniach, do czasu, gdy nie będą już one potrzebne do tego celu.

3. Decyzja o odroczeniu uznania lub wykonania europejskiego nakazu dowodowego na podstawie ust. 1 lub 2 jest podejmowana w państwie wykonującym przez sędziego, sąd, sędziego śledczego lub prokuratora. Jeżeli europejski nakaz dowodowy został wydany przez organ sądowy, o którym mowa w art. 2 lit. c) ppkt (ii), i nie został zatwierdzony przez sędziego, sąd, sędziego śledczego lub prokuratora w państwie wydającym, decyzja może zostać również podjęta przez jakikolwiek inny organ sądowy właściwy zgodnie z prawem państwa wykonującego, o ile jest to w nim przewidziane.

4. Niezwłocznie po ustaniu podstawy odroczenia organ wykonujący podejmuje niezbędne działania w celu wykonania europejskiego nakazu dowodowego i powiadamia o tym odpowiedni właściwy organ państwa wydającego przy pomocy jakichkolwiek środków umożliwających uzyskanie dokumentu pisemnego.

Artykuł 17

Obowiązek informowania

Organ wykonujący informuje organ wydający:

1) natychmiast za pomocą dowolnych środków:

a) jeżeli w trakcie wykonywania europejskiego nakazu dowodowego organ wykonujący uzna bez dalszych ustaleń, że - aby umożliwić w danej sprawie dalsze działanie organowi wydającemu - właściwe może być podjęcie działań dochodzeniowych, które nie były pierwotnie przewidziane lub których nie można było określić w momencie wydawania europejskiego nakazu dowodowego;

b) jeżeli właściwy organ państwa wykonującego stwierdzi, że europejski nakaz dowodowy nie został wykonany w sposób zgodny z prawem państwa wykonującego;

c) jeżeli organ wykonujący stwierdzi, że w danej sprawie nie jest w stanie dopełnić formalności i przestrzegać procedur wyraźnie zaznaczonych przez organ wydający zgodnie z art. 12.

Na wniosek organu wydającego informacja jest bezzwłocznie potwierdzana przy pomocy jakichkolwiek środków umożliwających uzyskanie dokumentu pisemnego.

2. niezwłocznie, przy pomocy jakichkolwiek środków umożliwających uzyskanie dokumentu pisemnego:

a) o przekazaniu europejskiego nakazu dowodowego właściwemu organowi odpowiedzialnemu za jego wykonanie, zgodnie z art. 8 ust. 5;

b) o każdej podjętej zgodnie z art. 15 ust. 2 decyzji o odmowie uznania lub wykonania europejskiego nakazu dowodowego, wraz z uzasadnieniem;

c) o odroczeniu wykonania lub uznania europejskiego nakazu dowodowego, podstawach takiej decyzji i, w miarę możliwości, spodziewanym czasie trwania odroczenia;

d) o niemożności wykonania europejskiego nakazu dowodowego ze względu na to, że przedmioty, dokumenty lub dane zaginęły, zostały zniszczone, nie można ich odnaleźć w miejscu wskazanym w europejskim nakazie dowodowym, lub ze względu na to, że miejsce przechowywania przedmiotów, dokumentów lub danych nie zostało wskazane w sposób wystarczająco precyzyjny, nawet po konsultacji z właściwym organem państwa wydającego.

Artykuł 18

Środki odwoławcze

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne działania służące zapewnieniu możliwości skorzystania ze środków odwoławczych przeciwko uznaniu i wykonaniu europejskiego nakazu dowodowego na mocy art. 11 przez wszystkie zainteresowane strony - w tym strony trzecie będące w dobrej wierze - w celu ochrony ich praw. Państwa członkowskie mogą ograniczyć środki odwoławcze przewidziane w niniejszym ustępie do spraw, w których europejski nakaz dowodowy jest wykonywany przy zastosowaniu środków przymusu. Środek odwoławczy jest wnoszony do sądu w państwie wykonującym zgodnie z prawem tego państwa.

2. Merytoryczne podstawy wydania europejskiego nakazu dowodowego, w tym spełnienie warunków określonych w art. 7, mogą być podważone jedynie przed sądem państwa wydającego. Państwo wydające zapewnia możliwość stosowania środków odwoławczych, które byłyby dostępne w porównywalnym przypadku krajowym.

3. Państwa członkowskie zapewniają, że wszelkie terminy wniesienia środków prawnych, o których mowa w ust. 1 i 2, są stosowane w sposób gwarantujący zainteresowanym stronom możliwość skorzystania ze skutecznego środka odwoławczego.

4. W przypadku wniesienia w państwie wykonującym środka prawnego, informuje się o tym właściwy organ sądowy państwa wydającego, podając podstawy wniesienia danego środka, tak aby organ ten mógł przedstawić argumenty, które uzna za potrzebne. Jest on informowany o wyniku postępowania.

5. Organy wydające i wykonujące podejmują działania niezbędne w celu ułatwienia skorzystania z prawa do wniesienia środka odwoławczego, o którym mowa w ust. 1 i 2, w szczególności poprzez zapewnianie zainteresowanym stronom istotnych i wystarczających informacji.

6. Państwo wykonujące może zawiesić przekazanie przedmiotów, dokumentów i danych do czasu zakończenia postępowania odwoławczego.

Artykuł 19

Zwrot kosztów

1. Bez uszczerbku dla przepisów art. 18 ust. 2, jeżeli państwo wykonujące zgodnie ze swoim prawem ponosi odpowiedzialność za szkody wyrządzone jednej ze stron wymienionych w art. 18 wskutek wykonania europejskiego nakazu dowodowego przekazanego mu na podstawie art. 8, państwo wydające zwraca państwu wykonującemu wszelkie kwoty wypłacone tytułem odszkodowania tej stronie, z wyjątkiem przypadków i w zakresie w jakim szkoda lub jej część powstała wskutek działania państwa wykonującego.

2. Ustęp 1 nie narusza prawa krajowego państw członkowskich dotyczącego roszczeń odszkodowawczych osób fizycznych lub prawnych.

TYTUŁ IV

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 20

Monitorowanie skuteczności niniejszej decyzji ramowej

1. Państwo członkowskie, które doświadczyło ze strony innego państwa członkowskiego powtarzających się problemów z wykonaniem europejskiego nakazu dowodowego, których nie można było rozwiązać drogą konsultacji, informuje o tym Radę, aby pomóc jej w przeprowadzeniu oceny wykonania niniejszej decyzji ramowej na szczeblu państwa członkowskiego.

2. Rada przeprowadza przegląd stosowania, w szczególności pod względem praktycznym, przepisów niniejszej decyzji ramowej przez państwa członkowskie.

Artykuł 21

Powiązania z innymi instrumentami prawnymi

1. Z zastrzeżeniem ust. 2 i bez uszczerbku dla stosowania w stosunkach między państwami członkowskimi a państwami trzecimi istniejących instrumentów prawnych, niniejsza decyzja ramowa współistnieje z obecnymi instrumentami prawnymi w stosunkach między państwami członkowskimi w zakresie, w jakim instrumenty te dotyczą wzajemnej pomocy w sprawach wniosków dotyczących dowodów objętych zakresem stosowania niniejszej decyzji ramowej.

2. Bez uszczerbku dla ust. 3 i 4 organy wydające korzystają z europejskiego nakazu dowodowego, gdy wszystkie przedmioty, dokumenty lub dane wymagane od państwa wykonującego są objęte zakresem stosowania niniejszej decyzji ramowej.

3. Organy wydające mogą korzystać z wzajemnej pomocy prawnej w celu uzyskania przedmiotów, dokumentów lub danych objętych zakresem stosowania niniejszej decyzji ramowej, jeżeli stanowią one część szerszego wniosku o pomoc lub organ wydający uważa w danym przypadku, że ułatwi to współpracę z państwem wykonującym.

4. Państwa członkowskie mogą zawierać dwu- lub wielostronne umowy lub dokonywać uzgodnień po wejściu w życie niniejszej decyzji ramowej, o ile takie umowy lub uzgodnienia pozwalają na rozszerzenie celów niniejszej decyzji ramowej oraz przyczyniają się do dalszego uproszczenia lub ułatwienia procedur służących uzyskiwaniu dowodów objętych zakresem stosowania niniejszej decyzji ramowej.

5. Umowy i uzgodnienia, o których mowa w ust. 4, nie mogą w żadnym przypadku zakłócać stosunków z państwami członkowskimi, które nie są ich stronami.

6. Państwa członkowskie informują Radę i Komisję o wszelkich nowych umowach lub uzgodnieniach, o których mowa w ust. 4, w ciągu trzech miesięcy od ich podpisania.

Artykuł 22

Przepisy przejściowe

Wnioski o wzajemną pomoc otrzymane przed dniem 19 stycznia 2011 r. podlegają nadal istniejącym instrumentom dotyczącym wzajemnej pomocy w sprawach karnych.

Artykuł 23

Wykonanie

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne działania w celu wykonania przepisów niniejszej decyzji ramowej do dnia 19 stycznia 2011 r.

2. W terminie do 19 stycznia 2011 r. państwa członkowskie przekazują Sekretariatowi Generalnemu Rady oraz Komisji teksty przepisów przenoszących do ich prawa krajowego obowiązki nałożone na nie na mocy niniejszej decyzji ramowej.

3. Każde państwo członkowskie, które zamierza dokonać transpozycji do swojego prawa krajowego podstawy odmowy określonej w art. 13 ust. 1 lit. f), powiadamia o tym Sekretarza Generalnego Rady oraz Komisję w momencie przyjęcia niniejszej decyzji ramowej poprzez złożenie oświadczenia.

4. Niemcy mogą poprzez złożenie oświadczenia zapewnić sobie prawo poddania wykonania europejskiego nakazu dowodowego weryfikacji podwójnej karalności w przypadkach wymienionych w art. 14 ust. 2 odnoszących się do terroryzmu, przestępstw komputerowych, rasizmu i ksenofobii, sabotażu, wymuszenia rozbójniczego lub oszustwa, jeśli dla wykonania europejskiego nakazu dowodowego konieczne jest przeszukanie lub zajęcie, z wyjątkiem przypadków, w których organ wydający oświadczył, że dane przestępstwo - zgodnie z prawem państwa wydającego - spełnia kryteria określone w oświadczeniu.

Jeśli Niemcy pragną skorzystać z przepisów niniejszego ustępu, składają w tym celu oświadczenie do Sekretarza Generalnego Rady w momencie przyjęcia niniejszej decyzji ramowej. Oświadczenie jest publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

5. Do dnia 19 stycznia 2012 r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oceniające, w jakim stopniu państwa członkowskie przyjęły środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji ramowej, załączając do niego, w razie potrzeby, wnioski legislacyjne.

6. Sekretariat Generalny Rady informuje państwa członkowskie, Komisję oraz Eurojust o oświadczeniach złożonych zgodnie z art. 6 i 11 oraz zgodnie z niniejszym artykułem.

Artykuł 24

Przegląd

1. Corocznie przed dniem 1 maja każde państwo członkowskie informuje Radę i Komisję o wszelkich trudnościach napotkanych w poprzednim roku kalendarzowym w związku z wykonywaniem europejskiego nakazu dowodowego w odniesieniu do art. 13 ust. 1.

2. Na początku każdego roku kalendarzowego Niemcy informują Radę i Komisję o liczbie przypadków, w których w poprzednim roku zastosowano podstawy odmowy uznania lub wykonania określone w art. 23 ust. 4.

3. W terminie do dnia 19 stycznia 2014 r. Komisja sporządza na podstawie informacji otrzymanych zgodnie z ust. 1 i 2 sprawozdanie, któremu towarzyszą wszelkie inicjatywy uznane przez nią za stosowne. Na podstawie sprawozdania Rada dokonuje przeglądu niniejszej decyzji ramowej w celu ewentualnego uchylenia lub zmiany następujących przepisów:

- artykuł 13 ust. 1 i 3, oraz

- artykuł 23 ust. 4.

Artykuł 25

Wejście w życie

Niniejsza decyzja ramowa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli, dnia 18 grudnia 2008 r.

ZAŁĄCZNIK

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj