RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 31 ust. 1 lit. a) i c) oraz art. 34 ust. 2 lit. b),

uwzględniając inicjatywę Republiki Federalnej Niemiec i Republiki Francuskiej (¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (²),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Unia Europejska postawiła sobie za cel rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Cel ten zakłada identyczne pojmowanie przez państwa członkowskie zasadniczych elementów pojęć wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, opierające się na zasadach wolności, demokracji, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności oraz praworządności.

(2) Celem współpracy policyjnej i sądowej w Unii Europejskiej jest zapewnienie wszystkim obywatelom wysokiego poziomu bezpieczeństwa. W tym zakresie podstawową rolę odgrywa zasada wzajemnego uznawania orzeczeń sądowych, zawarta w konkluzjach z posiedzenia Rady Europejskiej w Tampere z dnia 15 i 16 października 1999 r., potwierdzona następnie w programie haskim z dnia 4 i 5 listopada 2004 r. na rzecz wzmacniania wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w Unii Europejskiej (³). W programie działań z dnia 29 listopada 2000 r., przyjętym w celu wprowadzenia w życie zasady wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach karnych, Rada opowiedziała się za współpracą w dziedzinie uznawania kar z zawieszeniem wykonania i zwolnień warunkowych.

(3) Decyzja ramowa Rady 2008/909/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności – w celu wykonania tych wyroków w Unii Europejskiej (⁴) dotyczy wzajemnego uznawania i wykonywania kar pozbawienia wolności lub innych środków polegających na pozbawieniu wolności. Należy utworzyć dalsze wspólne zasady, w szczególności w przypadku, gdy nałożono karę niepolegającą na pozbawieniu wolności obejmującą nadzorowanie przestrzegania warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych w odniesieniu do osoby, która nie ma zgodnego z prawem stałego miejsca pobytu w państwie skazania.

(4) Konwencja Rady Europy z dnia 30 listopada 1964 r. o nadzorze nad warunkowo skazanymi lub warunkowo zwolnionymi została ratyfikowana tylko przez dwanaście państw członkowskich, w kilku przypadkach z licznymi zastrzeżeniami. Niniejsza decyzja ramowa tworzy skuteczniejszy instrument, ponieważ jest oparta na zasadzie wzajemnego uznawania i uczestniczą w niej wszystkie państwa członkowskie.

(5) Niniejsza decyzja ramowa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej, wyrażonymi również w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności w jej rozdziale VI. Żaden z przepisów niniejszej decyzji ramowej nie powinien być interpretowany jako zakaz odmowy uznania wyroku lub przejęcia nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kary alternatywnej, jeżeli istnieją obiektywne przesłanki wskazujące, że warunek zawieszenia lub kara alternatywna zostały nałożone w celu ukarania danej osoby ze względu na jej płeć, rasę, religię, pochodzenie etniczne, narodowość, język, poglądy polityczne lub orientację seksualną lub że dana osoba z uwagi na jeden z wymienionych powodów może znaleźć się w niekorzystnej sytuacji.

(6) Niniejsza decyzja ramowa nie powinna uniemożliwiać żadnemu z państw członkowskich stosowania własnych przepisów konstytucyjnych dotyczących prawa do rzetelnego procesu sądowego, wolności stowarzyszania się, wolności prasy, wolności wyrażania opinii w innych mediach i wolności wyznania.

(7) Przepisy niniejszej decyzji ramowej powinny być stosowane w sposób nienaruszający prawa obywateli Unii do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich wynikającego z art. 18 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

(8) Wzajemne uznawanie i nadzorowanie wykonywania kar z zawieszeniem wykonania, kar warunkowych, kar alternatywnych i decyzji o warunkowym zwolnieniu ma służyć zarówno zwiększeniu szans osoby skazanej na resocjalizację, umożliwiając jej zachowanie więzi rodzinnych, językowych, kulturowych i innych, jak i poprawie kontroli przestrzegania warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych i dzięki temu przeciwdziałać powrotowi do przestępstwa, a tym samym odpowiednio służyć ochronie ofiar i ogółu społeczeństwa.

(9) Istnieje kilka rodzajów warunków zawieszenia i kar alternatywnych, które są powszechnie stosowane w państwach członkowskich i których przestrzeganie gotowe są nadzorować w zasadzie wszystkie państwa członkowskie. Nadzór nad tymi rodzajami warunków i kar powinien być obowiązkowy poza pewnymi wyjątkami określonymi w niniejszej decyzji ramowej. Państwa członkowskie mogą oświadczyć, że ponadto są gotowe nadzorować przestrzeganie innych rodzajów warunków zawieszenia lub innych rodzajów obowiązków wynikających z kar alternatywnych.

(10) Warunki zawieszenia i kary alternatywne, których nadzorowanie jest w zasadzie obowiązkowe, obejmują między innymi nakazy co do sposobu zachowania (jak np. nakaz zaprzestania spożywania alkoholu), miejsca pobytu (jak np. nakaz zmiany miejsca pobytu w związku z przemocą domową), kształcenia i szkolenia (jak np. nakaz odbycia kursu bezpiecznej jazdy), sposobu spędzania czasu wolnego (jak np. nakaz zaprzestania uprawiania danej dyscypliny sportowej lub zaprzestania uczestniczenia w zajęciach sportowych) oraz ograniczenia lub warunki prowadzenia działalności zawodowej (jak np. nakaz poszukania możliwości rozpoczęcia działalności zawodowej w innym środowisku zawodowym; nakaz ten nie obejmuje nadzoru nad wypełnieniem jakichkolwiek warunków zakazu wykonywania zawodu nałożonych w ramach kary).

(11) W stosownych przypadkach w celu nadzorowania przestrzegania warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych można zastosować dozór elektroniczny zgodnie z prawem krajowym i procedurami krajowymi.

(12) Państwo członkowskie, w którym dana osoba została skazana, może przekazać wyrok i, w stosownych przypadkach, decyzję w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia państwu członkowskiemu, w którym osoba ta ma zgodne z prawem stałe miejsce pobytu, w celu uznania wyroku i przejęcia nadzorowania przestrzegania warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych w nim określonych.

(13) Decyzję o przekazaniu innemu państwu członkowskiemu wyroku i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia powinien w odniesieniu do konkretnego przypadku podjąć właściwy organ państwa członkowskiego wydania, biorąc pod uwagę między innymi deklaracje złożone zgodnie z art. 5 ust. 4, art. 10 ust. 4 i art. 14 ust. 3.

(14) Wyrok oraz, w stosownym przypadku, decyzję w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia można też przekazać państwu członkowskiemu innemu niż to, w którym osoba skazana ma miejsce pobytu, jeżeli właściwy organ tego państwa wykonania, uwzględniając wszelkie warunki zawarte w deklaracji sporządzonej przez to państwo zgodnie z niniejszą decyzją ramową, zgodzi się na to przekazanie. Można wyrazić taką zgodę w szczególności ze względów resocjalizacyjnych, jeżeli osoba skazana, bez utraty swojego dotychczasowego prawa do pobytu, zamierza przeprowadzić się do innego państwa członkowskiego, gdyż zawarto tam z nią umowę o pracę, gdyż jest członkiem rodziny osoby mającej zgodne z prawem stałe miejsce pobytu w tym państwie członkowskim, lub gdyż zamierza w nim odbyć studia lub szkolenie, zgodnie z prawem wspólnotowym.

(15) Uznając wyroki i, w stosownych przypadkach, decyzje w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia, państwa członkowskie powinny stosować swoje ustawodawstwo i procedury. W przypadku kar warunkowych lub kar alternatywnych, jeżeli wyrok nie nakłada kary pozbawienia wolności lub innego środka polegającego na pozbawieniu wolności, które mają zostać wykonane, jeżeli osoba skazana nie przestrzega danych nakazów lub poleceń, mogłoby to oznaczać, że państwa członkowskie, które złożyły deklarację zgodnie z niniejszą decyzją ramową, podejmując decyzję o uznaniu, wydają jednocześnie zgodę na nadzorowanie przestrzegania danych warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych oraz przejmują odpowiedzialność wyłącznie za podejmowanie dalszych decyzji dotyczących modyfikacji nakazów lub poleceń, które przewiduje warunek zawieszenia lub kara alternatywna, lub modyfikacji długości okresu zawieszenia. W konsekwencji uznanie skutkuje w tych przypadkach jedynie tym, że państwo wykonania może podejmować dalsze decyzje tego rodzaju.

(16) Państwo członkowskie może odmówić uznania wyroku i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia, jeżeli dany wyrok został wydany w stosunku do osoby, która nie została uznana za winną – na przykład osoby chorej umysłowo – i wyrok ten lub, w stosownych przypadkach, decyzja w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia przewiduje poddanie się leczeniu lub terapii, których państwo wykonania nie jest w stanie zgodnie ze swoim prawem krajowym nadzorować w odniesieniu do danej osoby.

(17) Podstawa odmowy związana z zasadą terytorialności powinna mieć zastosowanie w wyjątkowych przypadkach i w celu zapewnienia jak najszerszej współpracy na mocy przepisów niniejszej decyzji ramowej przy uwzględnieniu jej celów. Każda decyzja o zastosowaniu tej podstawy odmowy powinna opierać się na analizie konkretnego przypadku i na konsultacjach między właściwymi organami państwa wydania i państwa wykonania.

(18) W przypadku gdy warunki zawieszenia lub kary alternatywne obejmują pracę społecznie użyteczną, to państwo wykonania powinno mieć możliwość odmowy uznania wyroku i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia, jeżeli praca społecznie użyteczna zostałaby w normalnych warunkach zakończona w terminie krótszym niż sześć miesięcy.

(19) Formularz zaświadczenia przygotowano w taki sposób, żeby zawierało wszystkie istotne elementy wyroku i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia; zaświadczenie należy przetłumaczyć na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych państwa wykonania. Zaświadczenie to ma pomóc właściwym organom państwa wykonania w podejmowaniu decyzji w ramach niniejszej decyzji ramowej, w tym decyzji dotyczących uznania i przejęcia odpowiedzialności za nadzór nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych, decyzji dotyczących dostosowania warunków zawieszenia i kar alternatywnych oraz dalszych decyzji, zwłaszcza w przypadku, gdy osoba skazana nie przestrzega warunku zawieszenia lub obowiązków wynikających z kary alternatywnej.

(20) Ze względu na zasadę wzajemnego uznawania, która leży u podstaw niniejszej decyzji ramowej, państwo członkowskie wydania i państwo członkowskie wykonania powinny wspierać bezpośrednie kontakty między swoimi właściwymi organami podczas stosowania przez nie niniejszej decyzji ramowej.

(21) Wszystkie państwa członkowskie powinny zapewniać, aby osoby skazane, w odniesieniu do których podejmowane są decyzje na mocy niniejszej decyzji ramowej, zostały objęte środkami ochrony prawnej przewidzianymi w ich prawie krajowym, bez względu na to, czy organami właściwymi do podejmowania decyzji na mocy niniejszej decyzji ramowej są organy sądowe czy organy pozasądowe.

(22) Wszelkie dalsze decyzje w sprawie kary z zawieszeniem wykonania, kary warunkowej lub kary alternatywnej, które skutkują nałożeniem kary pozbawienia wolności lub środka polegającego na pozbawieniu wolności, powinny być podejmowane przez organ sądowy.

(23) Ponieważ wszystkie państwa członkowskie ratyfikowały Konwencję Rady Europy z dnia 28 stycznia 1981 r. o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych, dane osobowe przetwarzane w związku z wprowadzeniem w życie niniejszej decyzji ramowej powinny podlegać ochronie zgodnie z zasadami określonymi w tej konwencji.

(24) Ponieważ cele niniejszej decyzji ramowej – mianowicie ułatwienie resocjalizacji osób skazanych, skuteczniejsza ochrona ofiar i ogółu społeczeństwa oraz ułatwienie stosowania odpowiednich warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych w przypadku sprawców przestępstw, którzy nie mieszkają w państwie skazania – nie mogą w związku z transgranicznym charakterem takich przypadków być w wystarczającym stopniu osiągnięte przez same państwa członkowskie, natomiast mogą z uwagi na skalę działania być lepiej osiągnięte na poziomie unijnym, Unia może podjąć działania, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską i stosowaną zgodnie z art. 2 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską niniejsza decyzja ramowa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ RAMOWĄ:

Artykuł 1

Cel i zakres stosowania

1. Celem niniejszej decyzji ramowej jest ułatwienie resocjalizacji osób skazanych, skuteczniejsza ochrona ofiar i ogółu społeczeństwa oraz ułatwienie stosowania odpowiednich warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych w przypadku sprawców przestępstw, którzy nie mieszkają w państwie skazania. W tych celach niniejsza decyzja ramowa ustanawia zasady określające, jak państwo członkowskie niebędące państwem członkowskim, w którym dana osoba została skazana, ma uznawać wyroki i, w stosownych przypadkach, decyzje w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia oraz nadzorować przestrzeganie warunków zawieszenia wynikających z wyroku lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych określonych w takim wyroku, a także podejmować wszelkie inne decyzje dotyczące tego wyroku, o ile niniejsza decyzja ramowa nie stanowi inaczej.

2. Niniejsza decyzja ramowa ma zastosowanie wyłącznie do:

a) uznawania wyroków i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia;

b) przejęcia odpowiedzialności za nadzór nad przestrzeganiem warunków zawieszenia oraz obowiązków wynikających z kar alternatywnych;

c) wszystkich innych decyzji związanych z decyzjami, o których mowa w lit. a) i b);

opisanych i przewidzianych w niniejszej decyzji ramowej.

3. Niniejsza decyzja ramowa nie ma zastosowania do:

a) wykonywania wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności objętych zakresem zastosowania decyzji ramowej Rady 2008/909/WSiSW;

b) uznawania i wykonywania kar pieniężnych i nakazów konfiskaty wchodzących w zakres stosowania decyzji ramowej Rady 2005/214/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym (⁵) oraz decyzji ramowej Rady 2006/783/WSiSW z dnia 6 października 2006 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do nakazów konfiskaty (⁶).

4. Niniejsza decyzja ramowa pozostaje bez wpływu na obowiązek poszanowania praw podstawowych i podstawowych zasad prawnych określonych w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej decyzji ramowej:

1) „wyrok” oznacza prawomocne orzeczenie lub nakaz sądu państwa wydania, ustalające, że osoba fizyczna popełniła przestępstwo, i nakładające:

a) karę pozbawienia wolności lub środek polegający na pozbawieniu wolności, jeżeli warunkowe zwolnienie przyznano na podstawie tego wyroku lub wydanej po nim decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia;

b) karę z zawieszeniem wykonania;

c) karę warunkową;

d) karę alternatywną;

2) „kara z zawieszeniem wykonania” oznacza karę pozbawienia wolności lub środek polegający na pozbawieniu wolności, których wykonanie zostało w całości lub w części warunkowo zawieszone w wyroku skazującym poprzez nałożenie co najmniej jednego warunku zawieszenia. Taki warunek zawieszenia może być zawarty w treści wyroku lub określony w odrębnej decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia podjętej przez właściwy organ;

3) „kara warunkowa” oznacza wyrok, w którym warunkowo odroczono nałożenie kary poprzez nałożenie co najmniej jednego warunku zawieszenia lub w którym nałożono co najmniej jeden warunek zawieszenia zamiast kary pozbawienia wolności lub innego środka polegającego na pozbawieniu wolności. Takie warunki zawieszenia mogą być zawarte w treści wyroku lub określone w odrębnej decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia podjętej przez właściwy organ;

4) „kara alternatywna” oznacza karę inną niż kara pozbawienia wolności, środek polegający na pozbawieniu wolności lub grzywna, nakładającą nakaz lub polecenie;

5) „decyzja w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia” oznacza wyrok lub prawomocną decyzję właściwego organu państwa wydania podjętą na podstawie takiego wyroku:

a) przyznające warunkowe zwolnienie; lub

b) nakładające warunki zawieszenia;

6) „warunkowe zwolnienie” oznacza prawomocną decyzję właściwego organu lub prawomocną decyzję wynikającą z prawa krajowego, która dotyczy przedterminowego zwolnienia osoby skazanej po odbyciu przez nią części kary pozbawienia wolności lub środka polegającego na pozbawieniu wolności przy jednoczesnym nałożeniu co najmniej jednego warunku zawieszenia;

7) „warunki zawieszenia” oznaczają nakazy i polecenia nałożone przez właściwy organ na osobę fizyczną zgodnie z prawem krajowym państwa wydania, w związku z karą z zawieszeniem wykonania, karą warunkową lub warunkowym zwolnieniem;

8) „państwo wydania” oznacza państwo członkowskie, w którym wydano wyrok;

9) „państwo wykonania” oznacza państwo członkowskie, w którym nadzorowane jest przestrzeganie warunków zawieszenia oraz obowiązków wynikających z kar alternatywnych zgodnie z decyzją, o której mowa w art. 8.

Artykuł 3

Wyznaczanie właściwych organów

1. Każde państwo członkowskie informuje Sekretariat Generalny Rady o tym, który organ lub organy są na mocy jego prawa krajowego właściwe do podejmowania działań zgodnie z niniejszą decyzją ramową, w przypadku gdy państwo to jest państwem wydania lub państwem wykonania.

2. Państwa członkowskie mogą wyznaczyć organy pozasądowe jako organy właściwe do podejmowania decyzji na mocy niniejszej decyzji ramowej, o ile organy te są właściwe do podejmowania podobnych decyzji na mocy prawa krajowego i procedur krajowych.

3. Jeżeli decyzja przewidziana w art. 14 ust. 1 lit. b) lub c) została podjęta przez właściwy organ inny niż sąd, państwa członkowskie na wniosek osoby zainteresowanej zapewniają możliwość weryfikacji takiej decyzji przez sąd lub inną niezależną jednostkę mającą uprawnienia sądu.

4. Sekretariat Generalny Rady udostępnia otrzymane informacje wszystkim państwom członkowskim i Komisji.

Artykuł 4

Rodzaje warunków zawieszenia i kar alternatywnych

1. Niniejsza decyzja ramowa ma zastosowanie do następujących warunków zawieszenia lub następujących kar alternatywnych:

a) obowiązek informowania przez osobę skazaną określonego organu o każdej zmianie miejsca pobytu lub miejsca pracy;

b) zakaz wstępu do pewnych miejscowości, miejsc lub określonych obszarów w państwie wydania lub państwie wykonania;

c) ograniczenia dotyczące opuszczania terytorium państwa wykonania;

d) polecenia co do sposobu zachowania, miejsca pobytu, kształcenia i szkolenia, spędzania czasu wolnego, lub zawierające ograniczenia lub warunki prowadzenia działalności zawodowej;

e) nakaz stawiania się w określonym czasie przed określonym organem;

f) nakaz unikania kontaktu z określonymi osobami;

g) nakaz unikania kontaktu z określonymi przedmiotami, które posłużyły lub mogą posłużyć osobie skazanej do popełnienia przestępstwa;

h) nakaz dokonania rekompensaty finansowej szkód wyrządzonych w wyniku popełnienia przestępstwa lub nakaz przedstawienia dowodu, że obowiązek ten został wypełniony;

i) nakaz wykonania pracy społecznie użytecznej;

j) nakaz współpracy z kuratorem sądowym lub z przedstawicielem służb socjalnych, którzy są odpowiedzialni za osoby skazane;

k) nakaz poddania się terapii, w tym terapii odwykowej.

2. Wdrażając niniejszą decyzję ramową, każde państwo członkowskie informuje Sekretariat Generalny Rady, jakie warunki zawieszenia i kary alternatywne, poza wymienionymi w ust. 1, gotowe jest nadzorować. Sekretariat Generalny Rady udostępnia otrzymane informacje wszystkim państwom członkowskim i Komisji.

Artykuł 5

Kryteria przekazania wyroku i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia

1. Właściwy organ państwa wydania może przekazać wyrok i, w stosownych przypadkach, decyzję w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym osoba skazana ma zgodne z prawem stałe miejsce pobytu, w przypadkach gdy osoba skazana wróciła lub chce wrócić do tego państwa.

2. Właściwy organ państwa wydania może na wniosek osoby skazanej przekazać wyrok i, w stosownych przypadkach, decyzję w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia właściwemu organowi państwa członkowskiego innego niż państwo, w którym osoba skazana ma zgodne z prawem stałe miejsce pobytu, o ile organ ten wyraził na to zgodę.

3. Wprowadzając w życie niniejszą decyzję ramową, państwa członkowskie określają, pod jakimi warunkami ich właściwe organy mogą zgodzić się na przekazanie wyroku i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia w przypadkach, o których mowa w ust. 2.

4. Każde państwo członkowskie przekazuje Sekretariatowi Generalnemu Rady deklarację o postanowieniach, jakie podjęło na podstawie ust. 3. Państwo członkowskie może w dowolnej chwili zmienić taką deklarację. Sekretariat Generalny udostępnia otrzymane informacje wszystkim państwom członkowskim i Komisji.

Artykuł 6

Procedura przekazywania wyroku i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia

1. Jeżeli na mocy art. 5 ust. 1 lub 2 właściwy organ państwa wydania przekazuje innemu państwu członkowskiemu wyrok i, w stosownych przypadkach, decyzję w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia, to zapewnia on dołączenie do niego zaświadczenia, którego standardowy formularz przedstawiono w załączniku I.

2. [1] Właściwy organ państwa wydania przekazuje wyrok i, w stosownych przypadkach, decyzję w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia wraz z zaświadczeniem, o którym mowa w ust. 1, bezpośrednio właściwemu organowi państwa wykonania. Oryginał wyroku i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia lub ich poświadczone odpisy, jak również oryginał zaświadczenia przesyła się właściwemu organowi państwa wykonania na jego wniosek. Oryginały dokumentów lub ich poświadczone odpisy mogą zostać przesłane w formie elektronicznej zgodnie z art. 8 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/2844 (⁷). Wszelka inna komunikacja urzędowa również odbywa się bezpośrednio pomiędzy wymienionymi właściwymi organami.

3. Właściwy organ państwa wydania podpisuje zaświadczenie, o którym mowa w ust. 1, potwierdzając jego zgodność z prawdą.

4. Poza warunkami i karami, o których mowa w art. 4 ust. 1, zaświadczenie, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, zawiera tylko warunki lub kary, o których akceptacji państwo wykonania poinformowało zgodnie z art. 4 ust. 2.

5. Właściwy organ państwa wydania przekazuje za każdym razem wyrok i, w stosownych przypadkach, decyzję w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia wraz z zaświadczeniem, o którym mowa w ust. 1, tylko jednemu państwu wykonania.

6. Jeżeli właściwy organ państwa wykonania nie jest znany właściwemu organowi państwa wydania, to ten drugi organ podejmuje wszelkie niezbędne starania w celu uzyskania takiej informacji od państwa wykonania, w tym poprzez punkty kontaktowe europejskiej sieci sądowej utworzonej na podstawie wspólnego działania Rady 98/428/WSiSW (⁸).

7. [2] Jeżeli organ państwa wykonania, który otrzymał wyrok i, w stosownych przypadkach, decyzję w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia wraz z zaświadczeniem, o którym mowa w ust. 1, nie ma uprawnień pozwalających mu uznać ten wyrok i tę decyzję ani podjąć dalsze działania niezbędne, by nadzorować przestrzeganie warunku zawieszenia lub obowiązków wynikających z kary alternatywnej, to z urzędu przekazuje je właściwemu organowi i niezwłocznie informuje o tym właściwy organ państwa wydania.

Artykuł 7

Skutki dla państwa wydania

1. Po tym, jak właściwy organ państwa wykonania uzna przekazany mu wyrok i, w stosownych przypadkach, decyzję w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia oraz poinformuje o tym właściwy organ państwa wydania, uprawnienia państwa wydania w odniesieniu do nadzorowania przestrzegania nałożonych warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych oraz w odniesieniu do podejmowania dalszych decyzji, o których mowa w art. 14 ust. 1, wygasają.

2. Państwo wydania ponownie nabywa uprawnienie, o którym mowa w ust. 1:

a) jak tylko jego właściwy organ poinformuje właściwy organ państwa wykonania o podjęciu decyzji o wycofaniu zaświadczenia, o którym mowa w art. 6 ust. 1, zgodnie z art. 9 ust. 4;

b) w przypadkach, o których mowa w art. 14 ust. 3 w związku z art. 14 ust. 5; oraz

c) w przypadkach, o których mowa w art. 20.

Artykuł 8

Decyzja państwa wykonania

1. Właściwy organ państwa wykonania uznaje wyrok i, w stosownych przypadkach, decyzję w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia, przekazane zgodnie z art. 5 i zgodnie z procedurą określoną w art. 6 oraz bezzwłocznie podejmuje wszelkie działania niezbędne do nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych, chyba że podejmie on decyzję o powołaniu się na jedną z podstaw uzasadniających odmowę uznania i przejęcia nadzorowania, o których mowa w art. 11.

2. Właściwy organ państwa wykonania może odroczyć decyzję w sprawie uznania wyroku i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia, jeżeli zaświadczenie, o którym mowa w art. 6 ust. 1, jest niekompletne lub wyraźnie nie dotyczy danego wyroku lub, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia, dopóki w rozsądnym terminie zaświadczenie to nie zostanie uzupełnione lub poprawione.

Artykuł 9

Dostosowanie warunków zawieszenia lub kar alternatywnych

1. Jeżeli charakter lub okres obowiązywania danego warunku zawieszenia lub danej kary alternatywnej lub długość okresu zawieszenia są niezgodne z prawem państwa wykonania, właściwy organ tego państwa może dostosować je do charakteru lub okresu obowiązywania warunków zawieszenia i kar alternatywnych lub do długości okresu zawieszenia, które stosowane są zgodnie z prawem państwa wykonania w przypadku takich samych przestępstw. Dostosowany warunek zawieszenia, dostosowana kara alternatywna lub dostosowana długość okresu zawieszenia odpowiadają możliwie najściślej warunkowi zawieszenia, karze alternatywnej lub długości okresu zawieszenia nałożonym w państwie wydania.

2. Jeżeli warunek zawieszenia, kara alternatywna lub okres zawieszenia zostały dostosowane ze względu na fakt, że ich długość przekraczała maksymalną długość okresu przewidzianego w prawie państwa wykonania, długość dostosowanego warunku zawieszenia, dostosowanej kary alternatywnej lub dostosowanego okresu zawieszenia powinna być co najmniej równa maksymalnej długości przewidzianej w odniesieniu do takich samych przestępstw zgodnie z prawem państwa wykonania.

3. Dostosowany warunek zawieszenia lub dostosowana kara alternatywna nie mogą być surowsze niż warunek zawieszenia lub kara alternatywna, które zostały nałożone pierwotnie, a dostosowany okres zawieszenia – dłuższy od pierwotnie określonego okresu zawieszenia.

4. Po otrzymaniu informacji, o których mowa w art. 16 ust. 2 lub w art. 18 ust. 5, właściwy organ państwa wydania może podjąć decyzję o wycofaniu zaświadczenia, o którym mowa w art. 6 ust. 1, pod warunkiem że w państwie wykonania nie rozpoczęto jeszcze nadzorowania. W takich przypadkach decyzja jest podejmowana i przekazywana jak najszybciej, w terminie dziesięciu dni od otrzymania informacji.

Artykuł 10

Podwójna karalność

1. Następujące przestępstwa stanowią podstawę uznania wyroku i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia i przejęcia nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych zgodnie z niniejszą decyzją ramową bez weryfikacji podwójnej karalności czynu, jeżeli w państwie wydania, zgodnie z definicją tych przestępstw w jego systemie prawnym, są one zagrożone karą pozbawienia wolności lub zastosowaniem innego środka polegającego na pozbawieniu wolności w maksymalnym wymiarze co najmniej trzech lat:

- udział w organizacji przestępczej,

- terroryzm,

- handel ludźmi,

- wykorzystywanie seksualne dzieci i pornografia dziecięca,

- nielegalny obrót środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi,

- nielegalny obrót bronią, amunicją i materiałami wybuchowymi,

- korupcja,

- nadużycia finansowe, w tym na szkodę interesów finansowych Wspólnot Europejskich w rozumieniu Konwencji z dnia 26 lipca 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (⁹),

- pranie korzyści z przestępstwa,

- fałszowanie pieniędzy, w tym euro,

- przestępstwa komputerowe,

- przestępstwa przeciwko środowisku, w tym nielegalny obrót zagrożonymi gatunkami roślin i zwierząt,

- udzielanie pomocy w nielegalnym przekroczeniu granicy lub w nielegalnym pobycie,

- zabójstwo, spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

- nielegalny obrót organami i tkankami ludzkimi,

- uprowadzenie osoby, bezprawne pozbawienie wolności i wzięcie zakładników,

- rasizm i ksenofobia,

- kradzież w formie zorganizowanej lub rozbój z użyciem broni,

- nielegalny obrót dobrami kultury, w tym antykami i dziełami sztuki,

- oszustwo,

- wymuszenie rozbójnicze,

- podrabianie i piractwo produktów,

- fałszowanie dokumentów urzędowych i obrót takimi dokumentami,

- fałszowanie środków płatniczych,

- nielegalny obrót hormonami i innymi substancjami wzrostu,

- nielegalny obrót materiałami jądrowymi i radioaktywnymi,

- obrót kradzionymi pojazdami,

- zgwałcenie,

- podpalenie,

- przestępstwa należące do właściwości Międzynarodowego Trybunału Karnego,

- porwanie statku powietrznego lub wodnego,

- sabotaż.

2. Rada, stanowiąc jednomyślnie po zasięgnięciu opinii Parlamentu Europejskiego zgodnie z warunkami określonymi w art. 39 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej, może w dowolnym czasie podjąć decyzję o dodaniu innych rodzajów przestępstw do wykazu zawartego w ust. 1 niniejszego artykułu. Rada analizuje w świetle sprawozdania przedłożonego jej zgodnie z art. 26 ust. 1 niniejszej decyzji ramowej, czy wykaz ten należy rozszerzyć lub zmienić.

3. W odniesieniu do przestępstw innych niż określone w ust. 1 państwo wykonania może uzależnić uznanie wyroku i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia i przejęcie nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych od tego, czy wyrok odnosi się do czynów stanowiących przestępstwo także na mocy prawa państwa wykonania, niezależnie od znamion tego przestępstwa lub jego określenia.

4. Każde państwo członkowskie może w momencie przyjęcia niniejszej decyzji ramowej lub później powiadomić, składając deklarację w Sekretariacie Generalnym Rady, że nie będzie stosować ust. 1. Deklarację taką można wycofać w dowolnym czasie. Deklaracje takie oraz informacje o ich wycofaniu podlegają publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 11

Podstawy odmowy uznania oraz odmowy przejęcia nadzoru

1. Właściwy organ państwa wykonania może odmówić uznania wyroku lub, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia oraz prze-jęcia odpowiedzialności za nadzór nad przestrzeganiem warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych, jeżeli:

a) zaświadczenie, o którym mowa w art. 6 ust. 1, jest niekompletne lub w sposób oczywisty nie odpowiada wyrokowi lub decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia i nie zostało uzupełnione lub poprawione w rozsądnym terminie wyznaczonym przez właściwy organ państwa wykonania;

b) nie zostały spełnione kryteria określone w art. 5 ust. 1, w art. 5 ust. 2 lub w art. 6 ust. 4;

c) uznanie wyroku i przejęcie odpowiedzialności za nadzór nad przestrzeganiem warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych naruszałoby zasadę ne bis in idem;

d) w przypadkach, o których mowa w art. 10 ust. 3, oraz jeżeli państwo wykonania złożyło deklarację przewidzianą w art. 10 ust. 4 w przypadku, o którym mowa w art. 8 ust. 1, wyrok dotyczy czynów, które na mocy prawa państwa wykonania nie stanowią przestępstwa. W sprawach dotyczących podatków, ceł i obrotu dewizowego nie można jednak odmówić wykonania wyroku i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia, powołując się na fakt, że prawo państwa wykonania nie nakłada podatków lub ceł tego samego rodzaju lub nie zawiera tego samego rodzaju przepisów dotyczących podatków, ceł lub obrotu dewizowego, co prawo państwa wydania;

e) wykonanie kary uległo przedawnieniu zgodnie z prawem państwa wykonania i odnosi się do czynu, który objęty jest jego właściwością na mocy tego prawa;

f) prawo państwa wykonania przewiduje immunitet, zgodnie z którym niemożliwy jest nadzór nad przestrzeganiem warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych;

g) zgodnie z prawem państwa wykonania osoba skazana nie może ze względu na wiek być pociągnięta do odpowiedzialności karnej za czyny, w odniesieniu do których wydano wyrok;

h) według zaświadczenia określonego w art. 6 dana osoba nie stawiła się osobiście na rozprawie, w wyniku której wydano orzeczenie, chyba że w zaświadczeniu stwierdza się, że dana osoba zgodnie z dalszymi wymogami proceduralnymi określonymi w prawie krajowym państwa wydającego nakaz:

(i) w odpowiednim terminie:

- została wezwana osobiście i tym samym została poinformowana o wyznaczonym terminie i miejscu rozprawy, w wyniku której wydano to orzeczenie, albo inną drogą rzeczywiście otrzymała urzędową informację o wyznaczonym terminie i miejscu rozprawy w sposób jednoznacznie pozwalający stwierdzić, że wiedziała o wyznaczonej rozprawie,

oraz

- została poinformowana, że orzeczenie może zostać wydane, jeżeli nie stawi się ona na rozprawie;

albo

(ii) wiedząc o wyznaczonej rozprawie, udzieliła pełnomocnictwa obrońcy, który został wyznaczony przez daną osobę lub przez państwo do tego, aby ją bronić na rozprawie, i obrońca ten faktycznie bronił ją na rozprawie;

albo

(iii) po doręczeniu jej orzeczenia i wyraźnym pouczeniu o prawie do ponownego rozpoznania sprawy lub do złożenia odwołania, w których to procedurach dana osoba ma prawo uczestniczyć i które pozwalają na ponowne rozpoznanie sprawy pod względem merytorycznym i z uwzględnieniem nowych dowodów oraz które mogą prowadzić do uchylenia lub zmiany pierwotnego orzeczenia:

- wyraźnie oświadczyła, że nie kwestionuje orzeczenia, lub

- nie wystąpiła w ustawowym terminie o ponowne rozpoznanie sprawy ani nie złożyła odwołania.

i) wyrok lub, w stosownych przypadkach, decyzja w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia nakazują poddanie się leczeniu lub terapii, ale niezależnie od art. 9 państwo wykonania nie jest w stanie tego nadzorować ze względu na obowiązujący w nim system prawny lub system opieki zdrowotnej;

j) okres obowiązywania warunku zawieszenia lub kary alternatywnej jest krótszy niż 6 miesięcy; lub

k) wyrok dotyczy przestępstw, które na mocy prawa państwa wykonania uznawane są za popełnione w całości lub w dużej lub zasadniczej części na jego terytorium lub w miejscu, które jest uznawane za jego terytorium.

2. Każda decyzja podjęta na mocy ust. 1 lit. k) w odniesieniu do przestępstw popełnionych częściowo na terytorium państwa wykonania lub w miejscu, które jest uznawane za jego terytorium, podejmowana jest przez właściwy organ państwa wykonania, tylko jeżeli zaistnieją wyjątkowe okoliczności i tylko w odniesieniu do konkretnego przypadku, z uwzględnieniem szczególnych uwarunkowań tego przypadku, a zwłaszcza tego, czy dane przestępstwo w dużej lub zasadniczej części zostało popełnione w państwie wydania.

3. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 lit. a), b), c), h), i), j) oraz k) przed podjęciem decyzji o odmowie uznania wyroku lub, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia i o odmowie prze-jęcia odpowiedzialności za nadzór nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych właściwy organ państwa wykonania informuje o tym w odpowiedni sposób właściwy organ państwa wydania i w razie konieczności wzywa ten organ do bezzwłocznego dostarczenia wszystkich niezbędnych informacji dodatkowych.

4. Jeżeli właściwy organ państwa wykonania podjął decyzję o powołaniu się na podstawę odmowy, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w szczególności na podstawę, o której mowa w ust. 1 lit. d) lub k), to może on jednak w porozumieniu z właściwym organem państwa wydania podjąć decyzję o nadzorowaniu przestrzegania warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych, które zostały nałożone w przekazanym mu wyroku i, w stosownych przypadkach, w decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia, bez przejmowania odpowiedzialności za podejmowanie decyzji, o których mowa w art. 14 ust. 1 lit. a), b) i c).

Artykuł 12

Terminy

1. [3] Jak najszybciej i nie później niż w terminie 60 dni od otrzymania wyroku i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia wraz z zaświadczeniem, o którym mowa w art. 6 ust. 1, właściwy organ państwa wykonania podejmuje decyzję, czy uznać wyrok i, w stosownych przypadkach, decyzję w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia i czy przejąć odpowiedzialność za nadzór nad przestrzeganiem warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych. O podjętej decyzji niezwłocznie informuje właściwy organ państwa wydania.

2. Jeżeli w wyjątkowych okolicznościach właściwy organ państwa wykonania nie jest w stanie dotrzymać terminów określonych w ust. 1, niezwłocznie informuje o tym właściwy organ państwa wydania, w dowolny sposób, uzasadniając opóźnienie i wskazując przewidywany czas potrzebny na wydanie prawomocnej decyzji.

Artykuł 13

Prawo właściwe

1. Nadzór nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych oraz ich stosowanie odbywają się zgodnie z prawem państwa wykonania.

2. Właściwy organ państwa wykonania może w ramach nadzorowania wypełnienia nakazu, o którym mowa w art. 4 ust. 1 lit. h), zwrócić się do osoby skazanej o przedstawienie dowodu, że spełniła ona obowiązek dokonania rekompensaty szkód wyrządzonych w wyniku popełnienia przestępstwa.

Artykuł 14

Właściwość w odniesieniu do wszelkich dalszych decyzji oraz prawo właściwe

1. Właściwy organ państwa wykonania jest uprawniony do podejmowania wszelkich dalszych decyzji w sprawie kary z zawieszeniem wykonania, warunkowego zwolnienia, kary warunkowej i kary alternatywnej, w szczególności w przypadku gdy osoba skazana nie przestrzega warunku zawieszenia lub obowiązku wynikającego z kary alternatywnej lub gdy popełni ona nowe przestępstwo.

Takie dalsze decyzje obejmują w szczególności:

a) zmianę nakazów lub poleceń, które przewiduje warunek zawieszenia lub kara alternatywna, lub zmianę długości okresu zawieszenia;

b) uchylenie zawieszenia wykonania wyroku lub uchylenie decyzji o warunkowym zwolnieniu; oraz

c) nałożenie kary pozbawienia wolności lub zastosowanie innego środka polegającego na pozbawieniu wolności w przypadku kary alternatywnej lub kary warunkowej.

2. W odniesieniu do decyzji podejmowanych zgodnie z ust. 1 oraz do wszystkich konsekwencji wynikających z wyroku, w tym, w stosownych przypadkach, do wykonania kary pozbawienia wolności lub zastosowania innego środka polegającego na pozbawieniu wolności oraz, w razie konieczności, do dostosowania takiej kary lub takiego środka właściwe jest prawo państwa wykonania.

3. Każde państwo członkowskie może w momencie przyjęcia niniejszej decyzji ramowej lub później oświadczyć, że jako państwo wykonania może odmówić przejęcia uprawnień przewidzianych ust. 1 lit. b) i c) w sprawach lub w tych kategoriach spraw, które samo wskaże, w szczególności:

a) w przypadkach dotyczących kary alternatywnej, gdy wyrok nie przewiduje kary pozbawienia wolności lub innego środka polegającego na pozbawieniu wolności, które mają zostać wykonane w razie nieprzestrzegania nałożonych nakazów lub poleceń;

b) w przypadkach dotyczących kary warunkowej;

c) w przypadkach, w których wyrok odnosi się do czynów niestanowiących przestępstwa na mocy prawa państwa wykonania, niezależnie od znamion przestępstwa lub jego określenia.

4. Jeżeli państwo członkowskie korzysta z jednej z możliwości, o których mowa w ust. 3, właściwy organ państwa wykonania przekazuje właściwość z powrotem właściwemu organowi państwa wydania w przypadku, gdy osoba skazana nie przestrzega warunku zawieszenia lub obowiązków wynikających z kary alternatywnej, o ile właściwy organ państwa wykonania uważa, że konieczne jest podjęcie dalszej decyzji, o której mowa w ust. 1 lit. b) lub c).

5. W przypadkach, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, obowiązki, o których mowa w art. 8 ust. 1, czyli obowiązek uznania wyroku i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia, a także obowiązek bezzwłocznego podjęcia wszelkich działań niezbędnych do nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych, nie ulegają zmianie.

6. Deklaracje, o których mowa w ust. 3, są składane poprzez poinformowanie o nich Sekretariat Generalny Rady. Deklarację taką można wycofać w dowolnym czasie. Określone w niniejszym artykule deklaracje lub informacje o ich wycofaniu publikowane są w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 15

Konsultacje między właściwymi organami

Zawsze gdy wydaje się to celowe, właściwe organy państwa wydania i państwa wykonania mogą się ze sobą konsultować, tak aby niniejsza decyzja ramowa mogła być stosowana sprawnie i skutecznie.

Artykuł 16

Obowiązki odnośnych organów w przypadkach, gdy w sprawach dalszych decyzji właściwe jest państwo wykonania

1. [4] Właściwy organ państwa wykonania bezzwłocznie informuje właściwy organ państwa wydania o wszelkich decyzjach dotyczących:

a) zmiany warunku zawieszenia lub kary alternatywnej;

b) uchylenia zawieszenia wykonania wyroku lub uchylenia decyzji o warunkowym zwolnieniu;

c) wykonania kary pozbawienia wolności lub innego środka polegającego na pozbawieniu wolności, gdy osoba skazana nie przestrzega warunku zawieszenia lub obowiązków wynikających z kary alternatywnej;

d) wygaśnięcia warunku zawieszenia lub kary alternatywnej.

2. Na wniosek właściwego organu państwa wydania właściwy organ państwa wykonania informuje o maksymalnej długości kary pozbawienia wolności przewidzianej w prawie tego państwa za przestępstwo, które było podstawą wydania wyroku; kara ta może zostać nałożona na osobę skazaną, jeżeli nie będzie ona przestrzegać warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych. Informacja taka przekazywana jest niezwłocznie po otrzymaniu wyroku i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia, wraz z zaświadczeniem, o którym mowa w art. 6 ust. 1.

3. [5] Właściwy organ państwa wydania niezwłocznie informuje właściwy organ państwa wykonania o wszelkich okolicznościach lub ustaleniach, które jego zdaniem mogłyby prowadzić do wydania co najmniej jednej z decyzji, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) lub c).

Artykuł 17

Obowiązki odnośnych organów w przypadkach, gdy w sprawach dalszych decyzji właściwe jest państwo wydania

1. Jeżeli właściwy organ państwa wydania jest uprawniony do podejmowania zgodnie z art. 14 ust. 3 dalszych decyzji, o których mowa w art. 14 ust. 1, właściwy organ państwa wykonania bezzwłocznie powiadamia go:

a) o wszelkich uzyskanych informacjach, które mogą skutkować uchyleniem zawieszenia wykonania wyroku lub uchyleniem decyzji o warunkowym zwolnieniu;

b) o wszelkich uzyskanych informacjach, które mogą skutkować nałożeniem kary pozbawienia wolności lub innego środka polegającego na pozbawieniu wolności;

c) o wszelkich dalszych okolicznościach faktycznych, na temat których zwrócił się o informacje właściwy organ państwa wydania i które mają zasadnicze znaczenie dla podejmowania dalszych decyzji przez ten organ zgodnie z prawem tego państwa.

2. Jeżeli państwo członkowskie skorzystało z możliwości, o której mowa w art. 11 ust. 3, właściwy organ tego państwa informuje właściwy organ państwa wydania o przypadkach, w których osoba skazana nie przestrzega warunku zawieszenia lub obowiązków wynikających z kary alternatywnej.

3. [6] Powiadomienia o informacjach, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b) oraz w ust. 2, dokonuje się przy użyciu standardowego formularza przedstawionego w załączniku II. Powiadomienia o okolicznościach faktycznych, o których mowa w ust. 1 lit. c), dokonuje się, w miarę możliwości, przy użyciu formularza przedstawionego w załączniku II.

4. Jeżeli na mocy prawa krajowego państwa wydania sąd musi przesłuchać osobę skazaną przed podjęciem decyzji o nałożeniu kary, wymóg ten można spełnić przez odpowiednie zastosowanie procedury przewidzianej w aktach prawa międzynarodowego lub prawa Unii Europejskiej, które wprowadzają możliwość przesłuchiwania osób za pośrednictwem wideokonferencji.

5. Właściwy organ państwa wydania bezzwłocznie informuje właściwy organ państwa wykonania o wszelkich decyzjach dotyczących:

a) uchylenia zawieszenia wykonania wyroku lub uchylenia decyzji o warunkowym zwolnieniu;

b) wykonania kary pozbawienia wolności lub innego środka polegającego na pozbawieniu wolności, jeżeli środek taki jest zawarty w wyroku;

c) nałożenia kary pozbawienia wolności lub innego środka polegającego na pozbawieniu wolności, jeżeli środek taki nie jest zawarty w wyroku;

d) wygaśnięcia warunku zawieszenia lub kary alternatywnej.

Artykuł 18

Informacje przekazywane we wszystkich przypadkach przez państwo wykonania

Właściwy organ państwa wykonania bezzwłocznie informuje właściwy organ państwa wydania: [7]

1) o przekazaniu wyroku i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia wraz z zaświadczeniem, o którym mowa w art. 6 ust. 1, właściwemu organowi odpowiedzialnemu za jego uznanie i za podjęcie dalszych działań służących nadzorowi nad przestrzeganiem warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych zgodnie z art. 6 ust. 7;

2) o tym, że w praktyce nadzorowanie przestrzegania warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych nie jest możliwe ze względu na fakt, iż po przekazaniu państwu wykonania wyroku oraz, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia, wraz z zaświadczeniem, o którym mowa w art. 6 ust. 1, nie można odnaleźć osoby skazanej na terytorium państwa wykonania – w takiej sytuacji państwo wykonania nie ma obowiązku nadzorowania przestrzegania warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych;

3) o prawomocnej decyzji o uznaniu wyroku i, w stosownych przypadkach, o decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia oraz o przejęciu odpowiedzialności za nadzór nad przestrzeganiem warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych;

4) o każdej decyzji o odmowie uznania wyroku i, w stosownych przypadkach, decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia oraz odmowie przejęcia odpowiedzialności za nadzór nad przestrzeganiem warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych zgodnie z art. 11, wraz z uzasadnieniem takiej decyzji;

5) o każdej decyzji o dostosowaniu warunków zawieszenia lub kar alternatywnych zgodnie z art. 9, wraz z uzasadnieniem takiej decyzji;

6) o każdej decyzji o amnestii lub ułaskawieniu, która prowadzi do odstąpienia od nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych i która została podjęta na podstawie art. 19 ust. 1, wraz – w stosownych przypadkach – z uzasadnieniem takiej decyzji.

Artykuł 19

Amnestia, ułaskawienie, rewizja wyroku

1. Zarówno państwo wydania, jak i państwo wykonania mogą postanowić o amnestii lub zastosować ułaskawienie.

2. Wyłącznie państwo wydania może podejmować decyzję o rewizji wyroku będącego podstawą warunków zawieszenia lub kar alternatywnych, których przestrzeganie ma być nadzorowane zgodnie z niniejszą decyzją ramową.

Artykuł 20

Wygaśnięcie właściwości państwa wykonania

1. Jeżeli osoba skazana ucieka lub nie posiada już zgodnego z prawem stałego miejsca pobytu w państwie wykonania, właściwy organ państwa wykonania może przekazać z powrotem właściwemu organowi państwa wydania właściwość w zakresie nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych oraz w zakresie wszelkich dalszych decyzji dotyczących wyroku.

2. Jeżeli w państwie wydania prowadzone jest nowe postępowanie karne przeciwko danej osobie, właściwy organ państwa wydania może zwrócić się do właściwego organu państwa wykonania o przekazanie z powrotem właściwemu organowi państwa wydania właściwości w zakresie nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych oraz w zakresie wszelkich dalszych decyzji dotyczących wyroku. W takim przypadku właściwy organ państwa wykonania może przekazać z powrotem właściwość właściwemu organowi państwa wydania.

3. Jeżeli na mocy niniejszego artykułu właściwość została przekazana z powrotem państwu wydania, właściwy organ tego państwa ponownie przejmuje właściwość. Mając na uwadze dalszy nadzór nad przestrzeganiem warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kar alternatywnych, właściwy organ państwa wydania uwzględnia jednak to, jak długo obowiązywały warunki zawieszenia lub obowiązki wynikające z kary alternatywnej w państwie wykonania i w jakim stopniu osoba skazana ich przestrzegała oraz wszelkie decyzje podjęte przez państwo wykonania zgodnie z art. 16 ust. 1.

Artykuł 20a

Środki komunikacji

[8] Z wyjątkiem komunikacji, o której mowa w art. 11 ust. 3 i art. 12 ust. 2, komunikacja urzędowa przewidziana w niniejszej decyzji ramowej między właściwym organem państwa wydania a właściwym organem państwa wykonania odbywa się zgodnie z art. 3 rozporządzenia (UE) 2023/2844.

Artykuł 21

Języki

Zaświadczenie, o któyrm mowa w art. 6 ust. 1, jest tłumaczone na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych państwa wykonania. Każde państwo członkowskie może w chwili przyjęcia niniejszej decyzji ramowej lub później złożyć w Sekretariacie Generalnym Rady deklarację, w której poinformuje, że będzie przyjmowało tłumaczenia na jeden lub więcej innych języków urzędowych instytucji Unii Europejskiej.

Artykuł 22

Koszty

Koszty wynikające ze stosowania niniejszej decyzji ramowej ponoszone są przez państwo wykonania, z wyjątkiem kosztów, które powstały wyłącznie na terytorium państwa wydania.

Artykuł 23

Stosunek do innych umów i uzgodnień

1. W stosunkach między państwami członkowskimi niniejsza decyzja ramowa zastępuje od dnia 6 grudnia 2011 r. odpowiednie postanowienia Konwencji Rady Europy z dnia 30 listopada 1964 r. o nadzorze nad warunkowo skazanymi lub warunkowo zwolnionymi.

2. Państwa członkowskie mogą nadal stosować obowiązujące po dniu 6 grudnia 2008 r. dwustronne lub wielostronne umowy lub uzgodnienia w takim zakresie, w jakim pozwalają one na rozszerzenie celów niniejszej decyzji ramowej i przyczyniają się do dalszego uproszczenia lub usprawnienia procedur nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych.

3. Państwa członkowskie mogą zawierać dwustronne lub wielostronne umowy lub dokonywać uzgodnień po dniu 6 grudnia 2008 r., o ile takie umowy lub uzgodnienia pozwalają na rozszerzenie zakresu stosowania przepisów niniejszej decyzji ramowej oraz przyczyniają się do dalszego uproszczenia lub usprawnienia procedur nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych.

4. W terminie do dnia 6 marca 2009 r. państwa członkowskie informują Radę i Komisję o określonych w ust. 2 obowiązujących umowach i uzgodnieniach, które zamierzają nadal stosować. Państwa członkowskie informują również Radę i Komisję o określonych w ust. 3 wszelkich nowych umowach lub uzgodnieniach w terminie trzech miesięcy od ich podpisania.

Artykuł 24

Terytorialny zakres stosowania

Niniejsza decyzja ramowa ma zastosowanie do Gibraltaru.

Artykuł 25

Wprowadzenie w życie

1. Państwa członkowskie przyjmują niezbędne środki mające na celu wykonanie niniejszej decyzji ramowej w terminie do dnia 6 grudnia 2011 r.

2. Państwa członkowskie przekazują Sekretariatowi Generalnemu Rady oraz Komisji tekst przepisów przenoszących do ich prawa krajowego obowiązki nałożone na nie na mocy niniejszej decyzji ramowej.

Artykuł 26

Przegląd

1. W terminie do dnia 6 grudnia 2014 r. Komisja sporządzi sprawozdanie na podstawie informacji otrzymanych od państw członkowskich na mocy art. 25 ust. 2.

2. Na podstawie tego sprawozdania Rada ocenia:

a) w jakim stopniu państwa członkowskie przyjęły niezbędne środki mające na celu wykonanie niniejszej decyzji ramowej; oraz

b) stosowanie niniejszej decyzji ramowej.

3. W razie konieczności do sprawozdania załącza się wnioski legislacyjne.

Artykuł 27

Wejście w życie

Niniejsza decyzja ramowa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli, dnia 27 listopada 2008 r.