PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu

Ekonomiczno-Społecznego (¹),

po konsultacji z Komitetem Regionów

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (²),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Na spotkaniu w Luksemburgu 28 i 29 czerwca 1991 r. Rada Europejska zatwierdziła ustanowienie Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków. Taki organ, pod nazwą Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (zwany dalej „Centrum”), został ustanowiony rozporządzeniem Rady (EWG) nr 302/93 z dnia 8 lutego 1993 r (³)., które zostało kilkukrotnie zmienione w istotny sposób (⁴). Ze względu na konieczność dalszych zmian, celem zachowania przejrzystości, powinna zostać sporządzona wersja przekształcona tego rozporządzenia.

(2) Rzeczowe, obiektywne, wiarygodne i porównywalne informacje dotyczące narkotyków i narkomanii oraz ich konsekwencji są konieczne na poziomie wspólnotowym do pomocy Wspólnocie i państwom członkowskim w uzyskaniu ogólnego obrazu problemu, a tym samym zapewnieniu im dodatkowej wartości w przypadkach, gdy w zakresie swoich kompetencji podejmują one środki lub decydują w sprawie działań w celu walki z narkotykami.

(3) Problem narkotyków obejmuje wiele złożonych i blisko powiązanych aspektów, które niełatwo oddzielić. Dlatego należy powierzyć Centrum zadanie dostarczenia ogólnych informacji, które pomogą Wspólnocie i państwom członkowskim uzyskać ogólny obraz problemu narkotyków i narkomanii. Zadanie to nie powinno przesądzać o podziale kompetencji pomiędzy Wspólnotą i jej państwami członkowskimi w odniesieniu do przepisów ustawodawczych dotyczących podaży narkotyków i popytu na nie.

(4) Decyzją nr 2367/2002/WE z dnia 16 grudnia 2002 r (⁵). Parlament Europejski i Rada przyjęły wspólnotowy program statystyczny na lata 2003-2007, który obejmuje działania Wspólnoty dotyczące statystyki w dziedzinie zdrowia i bezpieczeństwa.

(5) Decyzja Rady 2005/387/WSiSW z dnia 10 maja 2005 r. w sprawie wymiany informacji, oceny ryzyka i kontroli nowych substancji psychoaktywnych (⁶) określa rolę Centrum i jego komitetu naukowego w systemie szybkiej wymiany informacji oraz w ocenie ryzyka związanego z nowymi substancjami.

(6) Powinny zostać uwzględnione nowe sposoby zażywania, w szczególności zażywanie różnego rodzaju narkotyków łącznie, w przypadku którego nielegalne narkotyki zażywane są w połączeniu z substancjami legalnymi lub z lekami.

(7) Jednym z zadań Centrum powinno być informowanie o najlepszych praktykach i wytycznych w państwach członkowskich oraz ułatwianie wymiany takich praktyk miedzy nimi.

(8) W swojej rezolucji z dnia 10 grudnia 2001 r. w sprawie wdrożenia pięciu podstawowych wskaźników epidemiologicznych dotyczących narkotyków Rada wzywa państwa członkowskie do udostępnienia za pośrednictwem krajowych punktów ogniskowych porównywalnych informacji dotyczących tych wskaźników. Stosowanie tych wskaźników przez państwa członkowskie jest warunkiem wstępnym wykonywania przez Centrum swoich zadań w sposób, jaki został określony w niniejszym rozporządzeniu.

9) Wskazane jest, aby Komisja mogła bezpośrednio powierzyć Centrum wprowadzenie w życie wspólnotowych projektów pomocy strukturalnej odnoszących się do systemów informacji o narkotykach w państwach trzecich, takich jak państwa kandydujące lub państwa Bałkanów Zachodnich, na których uczestnictwo w programach i agencjach wspólnotowych wyraziła zgodę Rada Europejska.

(10) Sposób organizacji Centrum oraz jego metody pracy powinny być odpowiednie do obiektywnego charakteru oczekiwanych wyników, to jest porównywalności i zgodności źródeł i metod związanych z informacjami o narkotykach.

(11) Informacje gromadzone przez Centrum dotyczyć powinny obszarów priorytetowych, których treść, zakres i sposoby realizacji powinny zostać określone.

(12) Istnieją już krajowe, europejskie i międzynarodowe organizacje i instytucje dostarczające informacji tego rodzaju i konieczne jest, by Centrum mogło realizować swoje zadania w bliskiej współpracy z nimi.

(13) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (⁷) powinno mieć zastosowanie do przetwarzania danych osobowych przez Centrum.

(14) Centrum powinno również stosować zasady ogólne i ograniczenia regulujące prawo dostępu do dokumentów przewidziane w art. 255 Traktatu i określone w rozporządzeniu (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (⁸).

(15) Centrum powinno posiadać osobowość prawną.

(16) Z uwagi na jego wielkość, zarząd Centrum powinien być wspomagany przez komitet wykonawczy.

(17) W celu zapewnienia, by Parlament Europejski był dobrze poinformowany o sytuacji dotyczącej zjawiska narkomanii w Unii Europejskiej, powinien mieć on prawo zwrócenia się z pytaniami do Dyrektora Centrum.

(18) Prace Centrum powinny być prowadzone w sposób przejrzysty, a zarządzanie nim powinno być zgodne ze wszystkimi obowiązującymi zasadami dobrego zarządzania i zwalczania nadużyć finansowych, w szczególności zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (⁹) oraz porozumieniem międzyinstytucjonalnym z dnia 25 maja 1999 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej i Komisją Wspólnot Europejskich dotyczącym wewnętrznych dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (¹⁰), do którego przystąpiło Centrum i do realizacji którego przyjęło niezbędne przepisy wykonawcze.

(19) Należy regularnie przeprowadzać ocenę zewnętrzną prac Centrum oraz w razie potrzeby wprowadzić stosowne zmiany do niniejszego rozporządzenia.

(20) Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary oraz skutki niniejszego rozporządzenia możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia tych celów.

(21) Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Cel

1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (zwane dalej „Centrum”).

2. Celem Centrum jest dostarczanie Wspólnocie i państwom członkowskim, w obszarach określonych w art. 3, rzeczowych, obiektywnych, wiarygodnych i porównywalnych informacji na poziomie europejskim, dotyczących narkotyków i narkomanii oraz ich skutków.

3. Uzyskane lub przetworzone informacje statystyczne, dokumentacyjne oraz techniczne mają przyczyniać się do dostarczania Wspólnocie i państwom członkowskim ogólnego obrazu problemu narkotyków i narkomanii ilekroć, w obszarach swoich kompetencji, podejmują one środki lub decydują o działaniach. Element statystyczny tych informacji opracowywany jest we współpracy z odpowiednimi organami statystycznymi, w miarę potrzeby przy wykorzystaniu wspólnotowego programu statystycznego w celu zapewnienia synergii i uniknięcia powielania działań. Uwzględniane są inne dostępne na całym świecie dane Światowej Organizacji Zdrowia i Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ).

4. Bez uszczerbku dla art. 2 lit. d) pkt (v), Centrum nie może podejmować żadnych środków, które wykraczają poza sferę informacji i ich przetwarzania.

5. Centrum nie gromadzi danych umożliwiających identyfikację osób lub małych grup osób. Powstrzymuje się ono od przekazywania informacji dotyczących szczegółowo określonych przypadków.

Artykuł 2

Zadania

Dla osiągnięcia celu określonego w art. 1 Centrum realizuje następujące zadania w zakresie swej działalności:

a) gromadzenie i analiza istniejących danych

(i) gromadzenie, zapisywanie i analizowanie informacji, w tym danych będących wynikiem badań, przekazywanych przez państwa członkowskie oraz pochodzących od Wspólnoty, krajowych organizacji pozarządowych i właściwych organizacji międzynarodowych, w tym Europejskiego Urzędu Policji (Europolu); dostarczanie informacji o najlepszych praktykach w państwach członkowskich oraz ułatwienie wymiany między nimi takich praktyk; prace w zakresie gromadzenia, zapisywania, analizowania i informacji obejmują również dane dotyczące pojawiających się tendencji w zażywaniu różnego rodzaju narkotyków jednocześnie, w tym połączonego zażywania legalnych i nielegalnych substancji psychoaktywnych;

(ii) przeprowadzanie badań statystycznych, studiów przygotowawczych i analiz możliwości wykonania oraz programów pilotażowych niezbędnych do osiągnięcia jego celów; organizowanie spotkań z ekspertami i w razie potrzeby powoływanie w tym celu grup roboczych ad hoc; opracowywanie i udostępnianie zasobów otwartej dokumentacji naukowej i wspomaganie działalności informacyjnej;

(iii) stworzenie systemu organizacyjno-technicznego umożliwiającego uzyskiwanie informacji o podobnych lub uzupełniających programach lub działaniach prowadzonych przez państwa członkowskie;

(iv) utworzenie i koordynowanie systemu określonego w art. 5 w porozumieniu i we współpracy z właściwymi organami i organizacjami w państwach członkowskich;

(v) ułatwianie wymiany informacji między podejmującymi decyzje, naukowcami, specjalistami i osobami działającymi w dziedzinach związanych z narkotykami w organizacjach rządowych i pozarządowych;

b) poprawa metod porównywania danych

(i) zapewnienie lepszej porównywalności, obiektywności i wiarygodności danych na poziomie europejskim poprzez ustalanie wskaźników i wspólnych, niewiążących kryteriów, z którymi zgodność może być zalecana przez Centrum w celu większej jednolitości metod pomiarowych stosowanych przez państwa członkowskie i Wspólnotę; Centrum opracowuje w szczególności narzędzia i instrumenty, aby ułatwić państwom członkowskim monitorowanie i ocenę ich polityk krajowych, a Komisji monitorowanie i ocenę polityk Unii;

(ii) ułatwianie i strukturyzacja wymiany informacji jakościowych i ilościowych (bazy danych);

c) rozpowszechnianie danych

(i) udostępnianie opracowanych przez siebie informacji Wspólnocie, państwom członkowskim i właściwym organizacjom;

(ii) zapewnianie szerokiego upowszechniania prac realizowanych w każdym państwie członkowskim i samej Wspólnocie, a w odpowiednich przypadkach w państwach trzecich lub w ramach organizacji międzynarodowych;

(iii) zapewnianie szerokiego upowszechnienia wiarygodnych jawnych danych, publikowanie przez Centrum corocznego sprawozdania o problemach narkotykowych na podstawie gromadzonych danych, w tym danych dotyczących pojawiających się tendencji;

d) współpraca z organami i organizacjami europejskimi i międzynarodowymi oraz państwami trzecimi

(i) przyczynianie się do poprawy koordynacji między działaniami krajowymi i wspólnotowymi w tej dziedzinie;(ii) bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich wynikających z przesyłania informacji w ramach postanowień konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie narkotyków, wspieranie włączania danych o narkotykach i narkomanii, zebranych w państwach członkowskich lub pochodzących ze Wspólnoty, do międzynarodowych programów monitorowania i kontroli narkotyków, szczególnie tych ustanowionych przez ONZ i jej wyspecjalizowane agencje;

(iii) czynna współpraca z Europolem w celu zapewnienia maksymalnej skuteczności monitorowania problemu narkotyków;

(iv) aktywna współpraca z organizacjami i organami określonymi w art. 20;

(v) przekazywanie na wniosek Komisji oraz za zgodą zarządu, o którym mowa w art. 9, swojej wiedzy fachowej określonym państwom trzecim, takim jak państwa kandydujące i państwa Bałkanów Zachodnich oraz pomaganie w tworzeniu i wzmacnianiu powiązań strukturalnych z siecią, o której mowa w art. 5, a także w ustanawianiu i konsolidacji krajowych punktów ogniskowych, o których mowa w tym artykule;

(e) obowiązek informowania

co do zasady, w przypadku stwierdzenia nowych zjawisk lub zmian tendencji Centrum jest zobowiązane do informowania o tym właściwych organów państw członkowskich;

(f) [1] wymiana informacji, system wczesnego ostrzegania oraz ocena zagrożeń w odniesieniu do nowych substancji psychoaktywnych

(i) gromadzenie, zestawianie, analiza i ocena dostępnych informacji pochodzących z ośrodków krajowych, o których mowa w art. 5, oraz jednostek krajowych Europolu, dotyczących nowych substancji psychoaktywnych zdefiniowanych w art. 1 pkt 4 decyzji ramowej Rady 2004/757/WSiSW (¹¹), a także niezwłoczne przekazywanie tych informacji do ośrodków krajowych, jednostek krajowych Europolu oraz Komisji;

(ii) sporządzanie wstępnego sprawozdania lub połączonego wstępnego sprawozdania zgodnie z art. 5b;

(iii) organizowanie procedury oceny zagrożeń zgodnie z art. 5c i 5d;

(iv) monitorowanie, we współpracy z Europolem i przy wsparciu ze strony ośrodków krajowych, o których mowa w art. 5 oraz jednostek krajowych Europolu, wszystkich nowych substancji psychoaktywnych, które zostały zgłoszone przez państwa członkowskie.

Artykuł 3

Priorytetowe obszary działalności

Cel i zadania Centrum określone w art. 1 i 2 realizowane są według porządku priorytetów wskazanego w załączniku I.

Artykuł 4

Sposób pracy

1. Centrum stopniowo realizuje swoje zdania w świetle celów przyjętych w trzyletnim i rocznym programie pracy, o których mowa w art. 9 ust. 4 i 5, z należytym uwzględnieniem dostępnych środków.

2. Przy wykonywaniu swoich działań, w celu uniknięcia ich powielania, Centrum uwzględnia działania prowadzone przez inne istniejące lub przyszłe instytucje lub agencje, zwłaszcza Europol, i zapewnia zwiększenie wartości wyników tych działań.

Artykuł 5

Europejska Sieć Informacji o Narkotykach i Narkomanii (Reitox)

1. Centrum posiada do swej dyspozycji Europejską Sieć Informacji o Narkotykach i Narkomanii (Reitox). Sieć ta składa się z ośrodków - po jednym w każdym państwie członkowskim i każdym państwie, które zawarło umowę zgodnie z art. 21, oraz z punktu ogniskowego Komisji. Państwa te ponoszą wyłączną odpowiedzialność za wyznaczanie ośrodków krajowych.

2. [2] Ośrodki krajowe są łącznikiem w kontaktach między państwami uczestniczącymi a Centrum. Przyczyniają się do ustalenia podstawowych wskaźników i danych, łącznie z ustanowieniem wytycznych do celów ich wdrażania, aby uzyskać wiarygodne i porównywalne informacje na poziomie Unii Europejskiej. Gromadzą one i analizują w sposób obiektywny na poziomie krajowym, zbierając doświadczenia z różnych sektorów - ochrony zdrowia, wymiaru sprawiedliwości, organów ścigania - we współpracy z ekspertami i krajowymi organizacjami działającymi w obszarze polityki walki z narkotykami - wszelkie istotne informacje dotyczące narkotyków i narkomanii, jak również polityk i zastosowanych rozwiązań. Dostarczają w szczególności danych odnoszących się do pięciu wskaźników epidemiologicznych określonych przez Centrum.

Ośrodki krajowe mogą również dostarczać Centrum informacji dotyczących nowych tendencji w zażywaniu istniejących substancji psychoaktywnych lub nowych połączeń substancji psy-choaktywnych, które stwarzają potencjalne ryzyko dla zdrowia publicznego, jak również informacji dotyczących możliwych środków odnoszących się do zdrowia publicznego.

3. Organy krajowe zapewniają gromadzenie i analizowanie przez swoje ośrodki danych na poziomie krajowym na podstawie wytycznych przyjętych w porozumieniu z Centrum.

4. Szczególne zadania powierzone ośrodkom krajowym są zamieszczane w trzyletnim programie Centrum, o którym mowa w art. 9 ust. 4.

5. W pełni przestrzegając nadrzędnego charakteru ośrodków krajowych oraz w ścisłej współpracy z nimi, Centrum może korzystać z dodatkowych źródeł informacji i wiedzy specjalistycznej w dziedzinie narkotyków i narkomanii.

Artykuł 5a

Wymiana informacji i system wczesnego ostrzegania w odniesieniu do nowych substancji psychoaktywnych

[3] Każde państwo członkowskie zapewnia, by jego ośrodek krajowy, o którym mowa w art. 5, oraz jego jednostka krajowa Europolu terminowo i bez zbędnej zwłoki przekazywały Centrum oraz Europolowi, z uwzględnieniem ich odpowiednich mandatów, dostępne informacje na temat nowych substancji psychoaktywnych. Informacje te odnoszą się do wykrywania i identyfikacji, używania i wzorców używania, wytwarzania, ekstrakcji, dystrybucji i metod dystrybucji tych substancji, obrotu nimi oraz ich wykorzystania do celów handlowych, medycznych i naukowych, a także potencjalnych i rozpoznanych zagrożeń stwarzanych przez te substancje.

Centrum, we współpracy z Europolem, gromadzi, zestawia, analizuje i ocenia informacje oraz przekazuje je w odpowiednim czasie ośrodkom krajowym, jednostkom krajowym Europolu oraz Komisji w celu dostarczania im wszelkich niezbędnych informacji na potrzeby wczesnego ostrzegania i by umożliwić Centrum sporządzenie wstępnego sprawozdania lub połączonego wstępnego sprawozdania zgodnie z art. 5b.

Artykuł 5b

Wstępne sprawozdanie

[4] 1. W przypadku gdy Centrum, Komisja lub większość państw członkowskich uznają, że udostępnione informacje dotyczące nowej substancji psychoaktywnej, zgromadzone na mocy art. 5a w co najmniej jednym państwie członkowskim budzą obawy, że nowa substancja psychoaktywna może stwarzać zagrożenia dla zdrowia lub zagrożenia społeczne na poziomie Unii, Centrum sporządza wstępne sprawozdanie na temat tej nowej substancji psychoaktywnej.

Do celów niniejszego ustępu państwa członkowskie informują Komisję i pozostałe państwa członkowskie o swoim wniosku dotyczącym sporządzenia wstępnego sprawozdania. W przypadku gdy osiągnięta zostanie większość państw członkowskich, Komisja wydaje Centrum odpowiednie polecenia i informuje o tym państwa członkowskie.

2. Wstępne sprawozdanie zawiera wstępne informacje dotyczące:

a) charakteru, liczby i skali zdarzeń pokazujących problemy zdrowotne i społeczne, z którymi nowa substancja psychoaktywna może mieć związek i wzorców używania tej nowej substancji psychoaktywnej;

b) opisu chemicznego i fizycznego nowej substancji psychoaktywnej oraz metod i prekursorów stosowanych przy jej wytwarzaniu lub ekstrakcji;

c) farmakologicznego i toksykologicznego opisu nowej substancji psychoaktywnej;

d) udziału grup przestępczych w wytwarzaniu lub dystrybucji nowej substancji psychoaktywnej.

Wstępne sprawozdanie zawiera też:

a) informacje o stosowaniu nowej substancji psychoaktywnej do celów leczniczych u ludzi i zwierząt, w tym jako substancji czynnej w produkcie leczniczym stosowanym u ludzi lub w weterynaryjnym produkcie leczniczym;

b) informacje na temat zastosowań handlowych i przemysłowych nowej substancji psychoaktywnej, zakresu takich zastosowań oraz na temat jej zastosowań do celów badań naukowych i rozwoju;

c) informacje o tym, czy nowa substancja psychoaktywna podlega jakimkolwiek środkom ograniczającym w państwach członkowskich;

d) informacje o tym, czy nowa substancja psychoaktywna jest obecnie poddawana lub została poddana ocenie w ramach systemu ustanowionego przez Jednolitą konwencję o środkach odurzających z 1961 r., zmienioną protokołem z 1972 r., oraz przez Konwencję o substancjach psychotropowych z 1971 r. (zwanego dalej „systemem Narodów Zjednoczonych”);

e) inne istotne informacje, jeżeli są dostępne.

3. Do celów wstępnego sprawozdania Centrum wykorzystuje informacje, którymi dysponuje.

4. Jeżeli Centrum uzna to za konieczne, zwraca się ono do ośrodków krajowych, o których mowa w art. 5, z wnioskiem o dostarczenie dodatkowych informacji na temat nowej substancji psychoaktywnej. Ośrodki krajowe dostarczają te informacje w terminie dwóch tygodni od otrzymania wniosku.

5. Centrum bez zbędnej zwłoki zwraca się do Europejskiej Agencji Leków z wnioskiem o dostarczenie informacji o tym, czy na poziomie Unii lub na poziomie krajowym nowa psychoaktywna substancja jest substancją czynną w:

a) produkcie leczniczym stosowanym u ludzi lub w weterynaryjnym produkcie leczniczym, które uzyskały pozwolenie da dopuszczenie do obrotu zgodnie z dyrektywą 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (¹²), dyrektywą 2001/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (¹³) lub rozporządzeniem (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (¹⁴);

b) produkcie leczniczym stosowanym u ludzi lub w weterynaryjnym produkcie leczniczym, które są przedmiotem wniosku o pozwolenie na dopuszczenie do obrotu;

c) produkcie leczniczym stosowanym u ludzi lub w weterynaryjnym produkcie leczniczym, którego pozwolenie na dopuszczenie do obrotu zostało zawieszone przez właściwy organ;

d) nieobjętym pozwoleniem produkcie leczniczym stosowanym u ludzi zgodnie art. 5 dyrektywy 2001/83/WE, lub w weterynaryjnym produkcie leczniczym przygotowanym doraźnie przez osobę upoważnioną do dokonania tego na mocy prawa krajowego zgodnie z art. 10 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2001/82/WE;

e) badanym produkcie leczniczym zdefiniowanym w art. 2 lit. d) dyrektywy 2001/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (¹⁵).

W przypadku gdy informacje dotyczą pozwoleń na dopuszczenie do obrotu wydanych przez państwa członkowskie, zainteresowane państwa członkowskie przekazują takie informacje Europejskiej Agencji Leków na jej wniosek.

6. Centrum bez zbędnej zwłoki zwraca się do Europolu z wnioskiem o dostarczenie informacji o udziale grup przestępczych w wytwarzaniu, dystrybucji i metodach dystrybucji nowej substancji psychoaktywnej oraz w obrocie nią i we wszelkich jej zastosowaniach.

7. Centrum bez zbędnej zwłoki zwraca się do Europejskiej Agencji Chemikaliów, Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób i Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności z wnioskiem o dostarczenie posiadanych informacji i danych o nowej substancji psychoaktywnej.

8. O szczegółach współpracy pomiędzy Centrum a organami i agencjami, o których mowa w ust. 5, 6 i 7 niniejszego artykułu, decydują uzgodnienia robocze. Uzgodnienia te zawierane są zgodnie z art. 20 akapit drugi.

9. Centrum przestrzega warunków wykorzystania informacji, które zostały mu przekazane, w tym warunków dotyczących dostępu do dokumentów, bezpieczeństwa informacji i danych oraz ochrony poufnych danych, w tym danych wrażliwych oraz poufnych informacji handlowych.

10. Centrum przedkłada wstępne sprawozdanie Komisji i państwom członkowskim w terminie pięciu tygodni od dnia złożenia wniosków o dostarczenie informacji, o których mowa w ust. 5, 6 i 7.

11. Jeżeli Centrum gromadzi informacje na temat kilku nowych substancji psychoaktywnych, które uznaje za substancje o podobnej strukturze chemicznej, przedkłada Komisji i państwom członkowskim, w terminie sześciu tygodni od dnia złożenia wniosków o dostarczenie informacji, o których mowa w ust. 5, 6 i 7, indywidualne wstępne sprawozdania lub połączone wstępne sprawozdania dotyczące kilku nowych substancji psychoaktywnych, pod warunkiem że cechy każdej nowej substancji psychoaktywnej zostaną wyraźnie określone.

Artykuł 5c

Procedura oceny zagrożeń i sprawozdanie z oceny zagrożeń

[5] 1. Jeżeli wstępne sprawozdanie daje podstawy do przypuszczeń, że dana nowa substancja psychoaktywna może stwarzać poważne zagrożenia dla zdrowia publicznego oraz, w stosownych przypadkach, poważne zagrożenia społeczne, Komisja, w terminie dwóch tygodni od dnia otrzymania wstępnego sprawozdania, o którym mowa w art. 5b ust. 10, może zwrócić się do Centrum o ocenę potencjalnych zagrożeń stwarzanych przez daną substancję i o sporządzenie sprawozdania z oceny zagrożeń. Ocenę zagrożeń przeprowadza komitet naukowy.

2. Jeżeli połączone wstępne sprawozdanie daje podstawy do przypuszczeń, że dane nowe substancje psychoaktywne mogą stwarzać poważne zagrożenia dla zdrowia publicznego oraz, w stosownych przypadkach, poważne zagrożenia społeczne, Komisja, w terminie dwóch tygodni od dnia otrzymania połączonego wstępnego sprawozdania, o którym mowa w art. 5b ust. 11, może zwrócić się do Centrum o ocenę potencjalnych zagrożeń stwarzanych przez kilka substancji o podobnej strukturze chemicznej i o sporządzenie sprawozdania z połączonej oceny zagrożeń. Połączoną ocenę zagrożeń przeprowadza komitet naukowy.

3. Sprawozdanie z oceny zagrożeń lub sprawozdanie z połączonej oceny zagrożeń zawiera:

a) dostępne informacje na temat chemicznych i fizycznych właściwości nowej substancji psychoaktywnej oraz metod i prekursorów stosowanych przy jej wytwarzaniu lub ekstrakcji;

b) dostępne informacje na temat właściwości farmakologicznych i toksykologicznych nowej substancji psychoaktywnej;

c) analizę zagrożeń dla zdrowia związanych z nową substancją psychoaktywną, w szczególności z jej toksycznością ostrą i przewlekłą, ryzykiem jej nadużywania i właściwościami uzależniającymi, a także jej skutkami fizycznymi, psychicznymi i behawioralnymi;

d) analizę zagrożeń społecznych związanych z nową substancją psychoaktywną – zwłaszcza jej wpływu na funkcjonowanie społeczeństwa, porządek publiczny i działalność przestępczą, oraz udziału grup przestępczych w wytwarzaniu, dystrybucji i metodach dystrybucji nowej substancji psychoaktywnej i obrocie nią;

e) dostępne informacje na temat skali używania i wzorców używania nowej substancji psychoaktywnej, jej dostępności i potencjału rozpowszechniania w całej Unii;

f) dostępne informacje na temat zastosowań do celów handlowych i przemysłowych nowej substancji psychoaktywnej, skali takich zastosowań oraz na temat zastosowań do celów badań naukowych i rozwoju;

g) inne istotne informacje, jeżeli są dostępne.

4. Komitet naukowy dokonuje oceny zagrożeń, jakie stwarza nowa substancja psychoaktywna lub grupa nowych substancji psychoaktywnych. Jeśli Dyrektor, działający zgodnie z opinią przewodniczącego komitetu naukowego, uzna to za niezbędne, skład komitetu naukowego może zostać rozszerzony poprzez włączenie ekspertów reprezentujących dziedziny nauki właściwe dla zapewnienia wyważonej oceny zagrożeń stwarzanych przez nową substancję psychoaktywną. Dyrektor mianuje tych ekspertów w oparciu o listę ekspertów. Zarząd zatwierdza listę ekspertów co trzy lata.

Komisja, Centrum, Europol i Europejska Agencja Leków mają prawo wyznaczyć po dwóch obserwatorów.

5. Komitet naukowy przeprowadza ocenę zagrożeń na podstawie dostępnych informacji i wszelkich innych stosownych dowodów naukowych. Komitet uwzględnia wszystkie opinie swoich członków. Centrum organizuje procedurę oceny zagrożeń, w tym określa przyszłe potrzeby w zakresie informacji oraz odpowiednie badania.

6. Centrum przedkłada Komisji i państwom członkowskim sprawozdanie z oceny zagrożeń lub sprawozdanie z połączonej oceny zagrożeń w terminie sześciu tygodni od dnia otrzymania wniosku Komisji o sporządzenie sprawozdania z oceny zagrożeń.

7. Po otrzymaniu należycie umotywowanego wniosku Centrum Komisja może przedłużyć termin na przeprowadzenie oceny zagrożeń lub połączonej oceny zagrożeń, aby umożliwić przeprowadzenie dodatkowych badań i zgromadzenie dodatkowych informacji. Wniosek ten zawiera informacje o okresie niezbędnym do zakończenia oceny zagrożeń lub połączonej oceny zagrożeń.

Artykuł 5d

Wyłączenie z oceny zagrożeń

[6] 1. Nie przeprowadza się oceny zagrożeń, jeżeli nowa substancja psychoaktywna jest w zaawansowanej fazie oceny w ramach systemu Narodów Zjednoczonych, to znaczy po opublikowaniu przez Komitet Ekspertów Światowej Organizacji Zdrowia ds. Uzależnień od Środków Odurzających krytycznej oceny wraz z pisemnym zaleceniem, z wyjątkiem przypadków, kiedy dostępne są wystarczające dane i informacje wskazujące na to, że niezbędne jest sporządzenie na poziomie Unii sprawozdania z oceny zagrożeń, czego uzasadnienie podaje się we wstępnym sprawozdaniu.

2. Nie przeprowadza się oceny zagrożeń, jeżeli w następstwie oceny w ramach systemu Narodów Zjednoczonych podjęto decyzję o nieumieszczaniu nowej substancji psychoaktywnej w wykazie załączonym do Jednolitej konwencji o środkach odurzających z 1961 r., zmienionej protokołem z 1972 r., lub do Konwencji o substancjach psychotropowych z 1971 r., z wyjątkiem przypadków, kiedy dostępne są wystarczające dane i informacje wskazujące na to, że niezbędne jest sporządzenie na poziomie Unii sprawozdania z oceny zagrożeń, czego uzasadnienie podaje się we wstępnym sprawozdaniu.

3. Nie przeprowadza się oceny zagrożeń, jeżeli nowa substancja psychoaktywna jest substancją czynną w:

a) produkcie leczniczym stosowanym u ludzi lub w weterynaryjnym produkcie leczniczym, które uzyskały pozwolenie na dopuszczenie do obrotu;

b) produkcie leczniczym stosowanym u ludzi lub w weterynaryjnym produkcie leczniczym, które są przedmiotem wniosku o pozwolenie na dopuszczenie do obrotu;

c) produkcie leczniczym stosowanym u ludzi lub w weterynaryjnym produkcie leczniczym, którego pozwolenie na dopuszczenie do obrotu zostało zawieszone przez właściwy organ;

d) badanym produkcie leczniczym zdefiniowanym w art. 2 lit. d) dyrektywy 2001/20/WE.

Artykuł 6

Ochrona i poufność danych

1. Dane o narkotykach i narkomanii przekazywane Centrum lub przez Centrum mogą być publikowane z zastrzeżeniem zgodności ze wspólnotowym i krajowymi przepisami o upowszechnianiu i poufności informacji. Dane osobowe nie mogą być publikowane ani udostępniane publicznie.

Państwa członkowskie oraz ośrodki krajowe nie mają obowiązku przekazywania informacji uznanych za poufne zgodnie ze ich prawem krajowym.

2. Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 ma zastosowanie do Centrum.

Artykuł 7

Dostęp do dokumentów

1. Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 ma zastosowanie do dokumentów znajdujących się w posiadaniu Centrum.

2. Zarząd, o którym mowa w art. 9, przyjmuje uzgodnienia dotyczące wykonania rozporządzenia (WE) nr 1049/2001.

3. Decyzje podjęte przez Centrum na mocy art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 mogą być przedmiotem skargi do Rzecznika Praw Obywatelskich lub mogą stanowić przedmiot postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, na warunkach określonych odpowiednio wart. 195 i 230 Traktatu.

Artykuł 8

Zdolność do czynności prawnych i siedziba

1. Centrum posiada osobowość prawną. W każdym z państw członkowskich posiada ono zdolność do czynności prawnych o najszerszym zakresie przyznawaną przez prawo krajowe osobom prawnym. Może ono zwłaszcza nabywać lub rozporządzać mieniem ruchomym i nieruchomościami oraz być stroną postępowania sądowego.

2. Siedziba Centrum znajduje się w Lizbonie.

Artykuł 9

Zarząd

1. Centrum posiada zarząd, w skład którego wchodzi po jednym przedstawicielu z każdego państwa członkowskiego, dwóch przedstawicieli Komisji, dwóch niezależnych ekspertów posiadających szczególną wiedzę w dziedzinie narkotyków, wyznaczanych przez Parlament Europejski, jak również po jednym przedstawicielu z każdego państwa, które zawarło umowę zgodnie z art. 21.

Każdemu członkowi zarządu przysługuje jeden głos, z wyjątkiem przedstawicieli państw, które zawarły umowy zgodnie z art. 21, którym nie przysługuje prawo głosu.

Decyzje zarządu podejmowane są większością dwóch trzecich głosów członków, którym przysługuje prawo głosu, z wyjątkiem przypadków określonych w ust. 6 niniejszego artykułu oraz w art. 20.

Każdy członek zarządu może być wspierany lub zastępowany przez zastępcę. W przypadku nieobecności członka, który ma prawo głosu, prawo to może wykonywać jego zastępca.

Zarząd może zapraszać na posiedzenia przedstawicieli organizacji międzynarodowych, z którymi Centrum współpracuje na podstawie art. 20, w charakterze obserwatorów bez prawa głosu.

2. Zarząd wybiera spośród swych członków przewodniczącego i wiceprzewodniczącego na okres trzech lat. Ich mandaty są odnawialne jeden raz.

Przewodniczący i wiceprzewodniczący są uprawnieni do udziału w głosowaniu.

Zarząd przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

3. Przewodniczący zwołuje posiedzenia zarządu. Zarząd odbywa posiedzenia zwyczajne co najmniej raz do roku. Dyrektor Centrum, o którym mowa w art. 11, uczestniczy w posiedzeniach zarządu bez prawa głosu oraz zapewnia, zgodnie z art. 11 ust. 3, obsługę sekretariatu zarządu.

4. Zarząd przyjmuje trzyletni program pracy na podstawie projektu przedstawionego przez Dyrektora, po konsultacji z komitetem naukowym, o którym mowa w art. 13, i po uzyskaniu opinii Komisji, oraz przekazuje go Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji.

5. W ramach trzyletniego programu pracy zarząd każdego roku przyjmuje roczny program pracy Centrum na podstawie projektu przedstawionego przez Dyrektora, po konsultacji z komitetem naukowym i po uzyskaniu opinii Komisji. Program pracy zostaje przekazany Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji. W ciągu roku może być on dostosowywany w tym samym trybie.

6. W przypadku, gdy Komisja wyrazi dezaprobatę w stosunku do trzyletniego lub rocznego programu pracy, zarząd przyjmuje te programy większością trzech czwartych głosów członków, którym przysługuje prawo głosu.

7. Zarząd przyjmuje roczne sprawozdanie z działalności Centrum i przesyła je do dnia 15 czerwca Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu oraz państwom członkowskim.

8. Centrum przesyła corocznie organowi budżetowemu wszelkie informacje mające znaczenie dla wyników procedur oceny.

Artykuł 10

Komitet wykonawczy

1. Zarząd jest wspomagany przez komitet wykonawczy. W skład komitetu wykonawczego wchodzą przewodniczący i wiceprzewodniczący zarządu, dwóch innych członków zarządu, reprezentujących państwa członkowskie i mianowanych przez zarząd oraz dwóch przedstawicieli Komisji. Dyrektor bierze udział w posiedzeniach komitetu wykonawczego.

2. Komitet wykonawczy odbywa posiedzenia co najmniej dwa razy do roku oraz w przypadku wystąpienia konieczności przygotowania decyzji zarządu oraz pomagania i doradzania Dyrektorowi. Komitet podejmuje w imieniu zarządu decyzje w sprawach przewidzianych w rozporządzeniu finansowym przyjętym zgodnie z art. 15 ust. 10, które nie są zarezerwowane dla zarządu na mocy niniejszego rozporządzenia. Decyzje podejmowane są jednomyślnie.

Artykuł 11

Dyrektor

1. Na czele Centrum stoi Dyrektor mianowany przez zarząd na wniosek Komisji na okres pięciu lat; jego mandat jest odnawialny.

2. Przed mianowaniem na pierwszą z maksymalnie dwóch kadencji, kandydat wybrany przez zarząd na stanowisko Dyrektora zostaje niezwłocznie wezwany do złożenia oświadczenia przed Parlamentem Europejskim oraz do udzielenia odpowiedzi na pytania zadane przez posłów.

3. Dyrektor jest odpowiedzialny za:

a) przygotowywanie i wykonywanie decyzji i programów zatwierdzanych przez zarząd,

b) bieżące zarządzanie,

c) przygotowywanie programów pracy Centrum,

d) przygotowanie wstępnego preliminarza dochodów i wydatków Centrum i wykonanie budżetu,

e) przygotowywanie i publikację sprawozdań określonych w niniejszym rozporządzeniu,

f) zarządzanie wszelkimi sprawami kadrowymi, w szczególności zaś wykonywanie uprawnień nadanych organowi powołującemu,

g) określenie struktury organizacyjnej Centrum i przedstawienie jej zarządowi do zatwierdzenia,

h) wykonywanie zadań określonych w art. 1 i 2, i) przeprowadzanie regularnej oceny pracy Centrum.

4. Dyrektor jest odpowiedzialny za swoje działania przed zarządem.

5. Dyrektor jest przedstawicielem prawnym Centrum.

Artykuł 12

Wysłuchanie Dyrektora i przewodniczącego zarządu przez Parlament Europejski

Co roku Dyrektor przedkłada Parlamentowi Europejskiemu ogólne sprawozdanie z działalności Centrum. Parlament Europejski może również wystąpić o wysłuchanie Dyrektora i przewodniczącego zarządu w związku z dowolnym tematem dotyczącym działalności Centrum.

Artykuł 13

Komitet naukowy

1. Komitet naukowy pomaga w pracach zarządu i Dyrektora, wydaje opinię w przypadkach przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu w sprawach naukowych dotyczących działalności Centrum, które zarząd lub Dyrektor mogą mu przedłożyć.

Opinie komitetu naukowego są publikowane.

2. Komitet naukowy składa się z nie więcej niż piętnastu znanych naukowców, powołanych przez zarząd z uwagi na ich wysoki poziom naukowy oraz ich niezależność, w następstwie publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zaproszenia do wyrażenia zainteresowania. Procedura wyboru zapewnia, by zakres specjalności członków komitetu naukowego obejmował najistotniejsze dziedziny naukowe powiązane z problemami narkotyków i narkomanii.

Członkowie komitetu naukowego są powoływani jako osoby prywatne i wyrażają swoje opinie zachowując całkowitą niezależność od państw członkowskich i instytucji Wspólnoty.

Komitet naukowy bierze pod uwagę różne stanowiska wyrażone w opiniach krajowych ekspertów, jeśli są one dostępne, przed wydaniem opinii.

Do celów dokonania oceny zagrożeń stwarzanych przez nową substancję psychoaktywną lub grupę nowych substancji psychoaktywnych skład komitetu naukowego może zostać rozszerzony zgodnie z procedurą określoną w art. 5c ust. 4. [7]

3. Członkowie zasiadają w komitecie przez okres trzech lat, a ich mandat jest odnawialny.

4. Komitet naukowy wybiera przewodniczącego na trzyletnią kadencję. Przewodniczący zwołuje posiedzenia komitetu co najmniej raz w roku.

Artykuł 14

Przygotowanie budżetu

1. W odniesieniu do każdego roku budżetowego, który pokrywa się z rokiem kalendarzowym, przygotowuje się preliminarz wszystkich przychodów i wydatków Centrum oraz wykazuje się je w budżecie Centrum.

2. Przychody i wydatki wykazane w budżecie równoważą się.

3. Przychody Centrum, bez uszczerbku dla innych źródeł, składają się z subwencji wspólnotowej przewidzianej w budżecie ogólnym Unii Europejskiej (Sekcja - Komisja), płatności za świadczone usługi oraz wszelkich wkładów finansowych organizacji i organów oraz państw trzecich, o których mowa odpowiednio w art. 20 i 21.

4. Wydatki Centrum obejmują:

a) wynagrodzenie personelu, wydatki administracyjne i infrastrukturalne, koszty operacyjne;

b) wydatki na wspieranie ośrodków Reitox.

5. Każdego roku zarząd opracowuje, na podstawie projektu sporządzonego przez Dyrektora, preliminarz dochodów i wydatków Centrum na następny rok budżetowy. Preliminarz, który obejmuje projekt wykazu etatów, przekazywany jest przez zarząd Komisji do dnia 31 marca, wraz z programem pracy Centrum. Preliminarz przekazywany jest przez Komisję Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (zwanymi dalej „władzą budżetową”) wraz z wstępnym projektem budżetu ogólnego Unii Europejskiej.

6. Na podstawie preliminarza Komisja wprowadza do wstępnego projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej oszacowania, które uznaje za niezbędne do sporządzenia wykazu etatów oraz kwoty subwencji pokrywanych z budżetu ogólnego, które przedkłada władzy budżetowej zgodnie z art. 272 Traktatu.

7. Władza budżetowa zatwierdza środki na subwencje dla Centrum oraz przyjmuje wykaz etatów Centrum.

8. Budżet Centrum jest przyjmowany przez zarząd. Staje się on ostateczny po ostatecznym przyjęciu ogólnego budżetu Unii Europejskiej. W stosownych przypadkach jest on odpowiednio dostosowywany.

9. Zarząd jak najszybciej powiadamia władzę budżetową o swoim zamiarze realizacji jakiegokolwiek projektu, który może mieć istotne następstwa finansowe dla finansowania budżetu, w szczególności wszelkich projektów odnoszących się do nieruchomości, takich jak najem lub nabycie budynków. Zarząd powiadamia o tym Komisję.

W przypadku, gdy jeden z organów władzy budżetowej powiadomił o swoim zamiarze wydania opinii, przesyła on swoją opinię zarządowi w okresie sześciu tygodni od daty powiadomienia o projekcie.

Artykuł 15

Wykonanie budżetu

1. Dyrektor wykonuje budżet Centrum.

2. Do dnia 1 marca następującego po każdym roku budżetowym księgowy Centrum przekazuje księgowemu Komisji tymczasowe sprawozdanie finansowe wraz ze sprawozdaniem w sprawie zarządzania budżetowego i finansowego w odniesieniu do tego roku budżetowego. Księgowy Komisji konsoliduje tymczasowe sprawozdania instytucji i organów zdecentralizowanych zgodnie z art. 128 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (¹⁶) (zwanego dalej „ogólnym rozporządzeniem finansowym”).

3. Do dnia 31 marca następującego po każdym roku budżetowym księgowy Komisji przekazuje Trybunałowi Obrachunkowemu tymczasowe sprawozdanie finansowe Centrum, wraz ze sprawozdaniem w sprawie zarządzania budżetowego i finansowego w odniesieniu do danego roku budżetowego. Sprawozdanie w sprawie zarządzania budżetowego i finansowego w odniesieniu do danego roku budżetowego jest również przekazywane Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

4. Dyrektor, po otrzymaniu uwag Trybunału Obrachunkowego w sprawie tymczasowego sprawozdania finansowego Centrum, na mocy art. 129 ogólnego rozporządzenia finansowego sporządza na własną odpowiedzialność ostateczne sprawozdanie finansowe Centrum i przesyła je zarządowi w celu uzyskania jego opinii.

5. Zarząd wydaje opinię w sprawie ostatecznego sprawozdania finansowego Centrum.

6. Do dnia 1 lipca po zakończeniu każdego roku budżetowego Dyrektor przesyła Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu ostateczne sprawozdanie finansowe wraz z opinią zarządu.

Ostateczne sprawozdanie finansowe jest publikowane.

7. Do dnia 30 września Dyrektor przesyła Trybunałowi Obrachunkowemu odpowiedź na jego uwagi. Swoją odpowiedź przesyła również zarządowi.

8. Dyrektor przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, na jego wniosek, wszelkie informacje wymagane dla właściwego zastosowania procedury udzielania absolutorium za dany rok budżetowy, zgodnie z art. 146 ust. 3 ogólnego rozporządzenia finansowego.

9. Parlament Europejski, zgodnie z zaleceniem Rady stanowiącej kwalifikowaną większością głosów, przed dniem 30 kwietnia roku N + 2 udziela absolutorium Dyrektorowi w odniesieniu do wykonania budżetu na rok N.

10. Zarząd przyjmuje zasady finansowe mające zastosowanie do Centrum po przeprowadzeniu konsultacji z Komisją. Nie mogą one odbiegać od rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 (¹⁷) w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w art. 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002, chyba że jest to szczególnie wymagane w odniesieniu do działalności Centrum oraz po uzyskaniu wcześniejszej zgody Komisji.

Artykuł 16

Zwalczanie nadużyć finansowych

1. W celu zwalczania nadużyć finansowych, korupcji i innej nielegalnej działalności przynoszącej szkody interesom finansowym Wspólnot, w odniesieniu do Centrum stosuje się bez ograniczeń przepisy rozporządzenia (WE) nr 1073/1999.

2. Decyzje dotyczące finansowania oraz umów wykonawczych i wynikających z nich instrumentów wyraźnie zastrzegają, że Trybunał Obrachunkowy i OLAF mogą przeprowadzić, jeśli jest to konieczne, kontrole na miejscu w siedzibach podmiotów korzystających ze środków finansowych Centrum.

Artykuł 17

Przywileje i immunitety

Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich stosuje się do Centrum.

Artykuł 18

Regulamin pracowniczy

Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich, warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich oraz zasady przyjęte wspólnie przez instytucje Wspólnoty w odniesieniu do stosowania tego regulaminu pracowniczego i warunków zatrudnienia mają zastosowanie do pracowników Centrum.

Przy zatrudnienie pracowników z państw trzecich w następstwie zawarcia umów, o których mowa w art. 21, Centrum musi w każdym przypadku stosować się do regulaminu pracowniczego i warunków zatrudnienia, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu.

Centrum wykonuje w odniesieniu do swego personelu kompetencje nadane organowi powołującemu.

Zarząd, w porozumieniu z Komisją, przyjmuje odpowiednie przepisy wykonawcze zgodnie z art. 110 regulaminu pracowniczego oraz warunkami zatrudnienia, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu.

Zarząd może przyjąć przepisy umożliwiające zatrudnianie przez Centrum oddelegowanych ekspertów krajowych z innych państw członkowskich.

Artykuł 19

Odpowiedzialność

1. Odpowiedzialność umowna Centrum podlega prawu właściwemu dla danej umowy. Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy do orzekania na mocy klauzuli arbitrażowej znajdującej się w umowach zawieranych przez Centrum.

2. W zakresie odpowiedzialności pozaumownej Centrum naprawia, zgodnie z zasadami ogólnymi wspólnymi dla praw państw członkowskich, szkody wyrządzone przez Centrum lub jego pracowników przy wykonywaniu ich funkcji. Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy w sprawach dotyczących odszkodowań za wszelkie takie szkody.

3. Odpowiedzialność osobistą pracowników wobec Centrum regulują odpowiednie przepisy mające zastosowanie do pracowników Centrum.

Artykuł 20

Współpraca z innymi organizacjami i organami

Bez uszczerbku dla stosunków, jakie Komisja może utrzymywać na podstawie art. 302 Traktatu, Centrum aktywnie dąży do podjęcia współpracy z organizacjami międzynarodowymi i innymi, szczególnie europejskimi, rządowymi i pozarządowymi organami właściwymi w sprawach narkotyków.

Tego rodzaju współpraca powinna opierać się na uzgodnieniach roboczych zawartych z organami i organizacjami, o których mowa w akapicie pierwszym. Porozumienia te przyjmuje zarząd w oparciu o projekt przedłożony przez Dyrektora, po uzyskaniu opinii Komisji. W przypadku, gdy Komisja wyrazi dezaprobatę w stosunku do tych porozumień, zarząd przyjmuje je większością trzech czwartych głosów członków, którym przysługuje prawo głosu.

Artykuł 21

Udział państw trzecich

Centrum jest otwarte na udział państw trzecich, które podzielają zainteresowanie Wspólnoty i jej państw członkowskich celami i pracą Centrum, na postawie umów zawieranych między nimi a Wspólnotą na podstawie art. 300 Traktatu.

Artykuł 22

Właściwość Trybunału Sprawiedliwości

Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy w sprawach wniesionych przeciwko Centrum, zgodnie z art. 230 Traktatu.

Artykuł 23

Sprawozdanie z oceny

Co sześć lat Komisja wszczyna zewnętrzną ocenę Centrum, tak aby jej przeprowadzenie zbiegło się z ukończeniem dwóch trzyletnich programów pracy Centrum. Ocena ta powinna obejmować również system Reitox. Komisja przekazuje sprawozdanie z oceny Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i zarządowi.

W związku z tym Komisja przedstawia, jeśli uzna to za stosowne, wniosek w sprawie przeglądu przepisów niniejszego rozporządzenia w świetle zmian odnoszących się do agencji regulacyjnych, zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu.

Artykuł 24

Uchylenie

Rozporządzenie (EWG) nr 302/93 niniejszym traci moc.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia traktowane są jako odesłania do niniejszego rozporządzenia i odczytywane są zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku III.

Artykuł 25

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie w dwudziestym dniu po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu, 12 grudnia 2006 r.