PARLAMENT EUROPEJSKI,

- uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2004 (¹),

- uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Wspólnot Europejskich za rok budżetowy 2004 - Tom III (N6-0027/2005 - C6-0364/2005),

- uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za rok budżetowy 2004 wraz z odpowiedziami instytucji (²),

- uwzględniając dostarczone przez Trybunał Obrachunkowy na podstawie art. 248 Traktatu WE poświadczenie wiarygodności rozliczeń, jak również zgodności z prawem i prawidłowości transakcji leżących u ich podstaw (³),

- uwzględniając zalecenie Rady z dnia 14 marca 2006 r. (5971/2006 - C6-0092/2006),

- uwzględniając art. 272 ust. 10, art. 275 i art. 276 Traktatu WE,

- uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (⁴), a w szczególności jego art. 50, 86, 145, 146 i 147,

- uwzględniając rozporządzenie finansowe z dnia 21 grudnia 1977 r. mające zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (⁵),

- uwzględniając art. 71 Regulaminu oraz załącznik V do Regulaminu,

- uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0116/2006),

1. zwraca uwagę, że w roku 2004 Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich (Rzecznik) administrował budżetem w wysokości 5 782 988 EUR przy wskaźniku wykorzystania 88,05 %; ponadto zauważa, że był to pierwszy rok, w którym urząd Rzecznika cieszył się pełną autonomią i w związku z tym ponosił pełną odpowiedzialność w kwestiach finansowych;

2. zaznacza, że Trybunał Obrachunkowy wskazał w swoim sprawozdaniu rocznym za rok budżetowy 2004, że kontrola urzędu Rzecznika nie dała podstaw do żadnych uwag;

3. zauważa, że poświadczenie wiarygodności, podpisane przez Rzecznika i załączone do rocznego sprawozdania z działalności, nie zawierało żadnych zastrzeżeń lub uwag dotyczących kwestii zarządzania lub kontroli;

4. zwraca uwagę, że w następstwie wejścia w życie w roku 2003 nowego rozporządzenia finansowego Rzecznik, jako instytucja posiadająca niezależny budżet, musiał stosować się do przepisów odnoszących się do podziału i niezależności między różnymi uczestnikami operacji finansowych, zapewnić gospodarczą wydajność i skuteczność operacji, a także wprowadzić odpowiednie mechanizmy kontroli wewnętrznej;

5. przypomina, że w związku z tym Rzecznik wnosił o zgodę władzy budżetowej na zwiększenie w roku 2004 personelu administracyjnego zajmującego się zagadnieniami finansowymi oraz administracyjnymi i zgodę taką otrzymał; przypomina ponadto, że nowy personel umożliwił urzędowi Rzecznika wykonanie w roku 2004 wszystkich tych zadań finansowych, które do końca 2003 r. wykonywane były przez służby Parlamentu na mocy porozumień o współpracy; zauważa, że do zadań tych należało między innymi zarządzanie, obliczanie i rozliczanie wyjazdów służbowych, przygotowywanie formularzy zapłaty w odniesieniu do pensji pracowników, a także uposażenia Rzecznika;

6. zwraca uwagę, że w związku z tym Rzecznik miał w roku 2004 pełną kontrolę nad transakcjami finansowymi w odniesieniu do swojego działu budżetowego;

7. zauważa, że w ocenie audytora wewnętrznego, odnoszącej się do transakcji budżetowych urzędu Rzecznika w 2004 r., nie stwierdzono obszarów znacznego ryzyka, ale uzgodniono z zarządem szereg planów działania, mających na celu dalsze ograniczenie ryzyka i wzmocnienie istniejącego systemu, szczególnie w obszarze zamówień publicznych;

8. zwraca uwagę, że w roku 2004 odnotowano niespotykany wcześniej wzrost o 51 % liczby skarg kierowanych do Rzecznika (całkowita suma: 3 688), co wyraźnie świadczy o rosnącej świadomości usług świadczonych przez Rzecznika i szerszej informacji udzielanej przez instytucje UE; zauważa, że wzrost ten był w połowie spowodowany skargami z dziesięciu nowych Państw Członkowskich;

9. zauważa, że według szacunków Rzecznika 74,8 % złożonych skarg wykraczało poza zakres jego mandatu; zwraca uwagę, że niemniej jednak wszczął on w 2004 r. 351 postępowań, z których większość dotyczyła Komisji, a wymienianym powodem rzekomego niewłaściwego administrowania był najczęściej brak przejrzystości, z odmową informacji włącznie (22 %);

10. wyraża przekonanie, że urząd Rzecznika mógłby służyć jako wzorzec dla innych instytucji, zarówno ze względu na jasno zdefiniowany zakres kompetencji, jak i dobre administrowanie budżetem.