KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (¹), w szczególności jego art. 19 ust. 2, 3 i 4

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Należy ustanowić przepisy wykonawcze do rozporządzenia (WE) nr 338/97 oraz zapewnić pełną zgodność z postanowieniami Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES), zwanej dalej „Konwencją”.

(2) W celu zapewnienia jednolitego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 338/97 niezbędne jest określenie szczegółowych warunków i kryteriów rozpatrywania wniosków o zezwolenia i świadectwa oraz wydawania, ważności i stosowania tych dokumentów. Właściwym jest zatem opracowanie wzorów, którym powinny odpowiadać te dokumenty.

(3) Konieczne jest również określenie szczegółowych przepisów dotyczących warunków i kryteriów obchodzenia się z okazami zwierząt urodzonych i hodowanych w niewoli oraz sztucznie rozmnażanymi okazami roślin, w celu zapewnienia jednolitego stosowania odstępstw dotyczących tych okazów.

(4) Odstępstwa dotyczące okazów stanowiących majątek osobisty lub majątek gospodarstwa domowego, określone w art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 338/97, wymagają wprowadzenia przepisów zapewniających zgodność z art. VII ust. 3 Konwencji.

(5) W celu zapewnienia jednolitego stosowania ogólnych odstępstw od zakazów obowiązujących w handlu wewnętrznym, określonych w art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 338/97, niezbędne jest określenie warunków i kryteriów w zakresie ich definiowania.

(6) Należy ustalić procedury znakowania niektórych okazów gatunków w celu ułatwienia ich identyfikacji oraz zapewnienia egzekwowania przepisów rozporządzenia (WE) nr 338/97.

(7) Należy ustanowić przepisy dotyczące treści, formy i trybu składania okresowych sprawozdań określonych w rozporządzeniu (WE) nr 338/97.

(8) Przewidując przyszłe zmiany załączników do rozporządzenia (WE) nr 338/97, wszelkie istotne informacje powinny być dostępne, w szczególności na temat biologicznego i handlowego statusu gatunków, ich wykorzystania oraz metod kontroli handlu.

(9) Na dwunastej sesji Konferencji Stron Konwencji, która odbyła się w Santiago (Chile) w dniach od 3. do 15. listopada 2002 r., Strony Konwencji przyjęły rezolucje dotyczące między innymi uproszczonych procedur wydawania zezwoleń i świadectw, specjalnych świadectw ułatwiających przemieszczanie pewnych kategorii okazów będących częścią wystaw objazdowych, dodatkowych odstępstw w zakresie majątku osobistego, uaktualnionych wymagań dotyczących znakowania opakowań kawioru oraz innych rutynowych i technicznych środków, w tym zmiany kodów stosowanych w zezwoleniach i świadectwach oraz poprawek do wykazu standardowych materiałów źródłowych wykorzystywanych do określania nazw gatunków wymienionych w załącznikach do Konwencji, koniecznym jest więc uwzględnienie tych rezolucji.

(10) Ze względu na obciążenia administracyjne związane z przepisami dotyczącymi wywozu i przywozu żywych zwierząt urodzonych i hodowanych w niewoli, będących własnością prywatną, oraz zwierząt będących własnością prywatną wwiezionych na terytorium Wspólnoty przed datą stosowania rozporządzenia (WE) nr 338/97, rozporządzenia Rady (EWG) nr 3626/82 z dnia 3 grudnia 1982 r. w sprawie wprowadzenia w życie we Wspólnocie Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (²) lub krajowego ustawodawstwa wykonującego postanowienia Konwencji oraz ze względu na fakt, że taki wywóz lub przywóz nie stanowią zagrożenia dla ochrony gatunków żyjących na wolności, należy opracować specjalne świadectwo.

(11) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1808/2001 z dnia 30 sierpnia 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady dotyczące wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (³) wymaga zatem znacznych zmian. Ze względu na zakres tych zmian oraz w celu zapewnienia przejrzystości rozporządzenie to powinno zostać w całości zastąpione.

(12) Środki określone w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Handlu Dziką Fauną i Florą,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

DEFINICJE

Artykuł 1

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia poza definicjami określonymi w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 338/97 stosuje się również następujące definicje:

1) „data pozyskania” oznacza dzień, w którym okaz został schwytany w środowisku naturalnym, przyszedł na świat w niewoli lub został sztucznie rozmnożony, lub – jeżeli dzień ten jest nieznany – pierwszy możliwy do udowodnienia dzień, w którym osoba była w posiadaniu okazu;

2) „drugie pokolenie potomstwa (F2)” oraz „kolejne pokolenia potomstwa (F3, F4, itd.)” oznaczają okazy wyhodowane w kontrolowanym środowisku z rodziców, którzy również zostali wyhodowani w kontrolowanym środowisku, w przeciwieństwie do okazów, które zostały wyhodowane w kontrolowanym środowisku, ale których przynajmniej jeden rodzic został poczęty lub schwytany w środowisku naturalnym (pierwsze pokolenie potomstwa (F1));

3) „stado hodowlane” oznacza wszystkie zwierzęta w hodowli wykorzystywane do reprodukcji;

4) „kontrolowane środowisko” oznacza środowisko, na które oddziałuje się w celu wyhodowania zwierząt określonych gatunków, posiadające granice stworzone w celu uniemożliwienia zwierzętom, jajom lub gametom tych gatunków wchodzenie lub opuszczanie danej strefy oraz mogące obejmować, między innymi, następujące elementy: sztuczne pomieszczenia, usuwanie odchodów, opiekę zdrowotną, ochronę przed drapieżnikami oraz sztuczne karmienie;

4a) „uprawowy materiał rodzicielski” oznacza zbiór wszystkich roślin uprawianych w kontrolowanych warunkach i wykorzystywanych do rozmnażania, który musiał być, zgodnie z wymogami właściwego organu zarządzającego, po konsultacji z właściwym organem naukowym danego państwa członkowskiego:

(i) utworzony zgodnie z przepisami CITES i właściwymi przepisami krajowymi w sposób niewywierający negatywnego wpływu na przetrwanie gatunku w środowisku naturalnym; oraz

(ii) utrzymywany w ilościach wystarczających do rozmnażania, tak by ograniczyć lub wyeliminować konieczność uzupełniania go roślinami ze środowiska naturalnego, przy czym takie uzupełnianie może się odbywać jedynie w drodze wyjątku i jest ograniczone do ilości niezbędnych do utrzymania żywotności i produktywności uprawowego materiału rozmnożeniowego;

4b) „trofeum myśliwskie” oznacza całe zwierzę albo łatwo rozpoznawalną: część zwierzęcia lub jego produkt pochodny, wyszczególnione w dołączonym zezwoleniu lub świadectwie CITES i spełniające następujące warunki:

(i) znajduje się w stanie surowym, przetworzonym lub obrobionym;

(ii) zostało legalnie zdobyte przez myśliwego w wyniku polowania na użytek osobisty myśliwego;

(iii) jest przywożone, wywożone lub powrotnie wywożone przez myśliwego lub w jego imieniu, w ramach przekazania z kraju pochodzenia, docelowo do państwa, w którym myśliwy ma swoje miejsce zwykłe zamieszkania;

5) „osoba zwykle zamieszkująca na terytorium Wspólnoty” oznacza osobę mieszkającą na terytorium Wspólnoty przez co najmniej 185 dni w każdym roku kalendarzowym ze względu na powiązania zawodowe lub, w przypadku osób bez powiązań zawodowych, ze względu na powiązania osobiste, które wskazują na silne więzi pomiędzy tą osobą a miejscem jej zamieszkania;

6) „wystawa objazdowa” oznacza kolekcję próbek, cyrk, menażerię, wystawę roślin, orkiestrę lub wystawę muzealną, które są przeznaczone do wystawiania na widok publiczny w celach zarobkowych;

7) „świadectwa dotyczące określonej transakcji” oznaczają świadectwa wydane zgodnie z art. 48, ważne wyłącznie w odniesieniu do określonej transakcji lub większej liczby określonych transakcji;

8) „świadectwa dotyczące określonego okazu” oznacza świadectwa wydane zgodnie z art. 48, inne niż świadectwa dotyczące określonej transakcji;

9) „kolekcja próbek” oznacza kolekcję pozyskanych legalnie martwych okazów, ich części i produktów pochodnych, które są przemieszczane przez granice w celach prezentacji;

10) „okaz przedkonwencyjny” oznacza okaz pozyskany przed włączeniem danego okazu po raz pierwszy do załączników do Konwencji.

ROZDZIAŁ II

FORMULARZE I WYMOGI TECHNICZNE

Artykuł 2

(skreślony).

Artykuł 3

(skreślony).

Artykuł 4

Wypełnianie formularzy

1. Formularze, o których mowa w art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 792/2012 (⁴), należy wypełniać pismem maszynowym.

Wnioski o wydanie zezwoleń na przywóz i wywóz, świadectw powrotnego wywozu, świadectw, o których mowa w art. 5 ust. 2 lit. b), art. 5 ust. 3 i 4, art. 8 ust. 3 i art. 9 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 338/97, świadectw własności prywatnej, świadectw kolekcji próbek, świadectw dla instrumentów muzycznych oraz świadectw dla wystaw objazdowych, jak również powiadomienia o przywozie, załączniki do formularzy oraz etykiety mogą jednak być wypełniane pismem ręcznym czytelnie, atramentem i drukowanymi literami.

2. Formularze 1–4 z załącznika I przewidziane w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 792/2012, formularze 1 i 2 z załącznika II przewidziane w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 792/2012, formularze 1 i 2 z załącznika III przewidziane w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 792/2012, formularze 1 i 2 z załącznika V przewidziane w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 792/2012, arkusze dodatkowe do formularzy, o których mowa w art. 2 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 792/2012, oraz etykiety, o których mowa w art. 2 ust. 6 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 792/2012, nie mogą zawierać żadnych wymazań ani zmian, chyba że zostały one poświadczone pieczęcią i podpisem organu zarządzającego wydającego dokument. W przypadku powiadomień o przywozie, o których mowa w art. 2 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 792/2012, oraz arkuszy dodatkowych do formularzy, o których mowa w art. 2 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 792/2012, wymazania i zmiany mogą być również poświadczone pieczęcią i podpisem urzędu celnego w miejscu wprowadzenia.

Artykuł 5

Treść zezwoleń, świadectw i wniosków o wydanie takich dokumentów

Informacje i odniesienia w zezwoleniach i świadectwach, jak również wnioski o wydanie takich dokumentów spełniają następujące wymagania:

1) opis okazów zawiera, tam gdzie jest to przewidziane, jeden z kodów określonych w załączniku VII;

2) do oznaczenia ilości i masy netto stosuje się jednostki określone w załączniku VII;

3) taksony, do których należą okazy, wskazują na gatunek, za wyjątkiem przypadków, gdzie gatunek odróżniany jest od podgatunku zgodnie z załącznikami do rozporządzenia (WE) nr 338/97 lub gdzie Konferencja Stron Konwencji uznała, że rozróżnienie na wyższym poziomie taksonomicznym jest wystarczające;

4) do wskazania naukowych nazw taksonów stosuje się standardowe źródła nomenklatury zawarte w załączniku VIII do niniejszego rozporządzenia;

5) tam gdzie jest to wymagane wskazuje się cel transakcji za pomocą jednego z kodów określonych w pkt 1 załącznika IX do niniejszego rozporządzenia;

6) źródło okazów wskazuje się przy pomocy jednego z kodów określonych w pkt 2 załącznika IX do niniejszego rozporządzenia.

Tam gdzie zastosowanie kodów, o których mowa w pkt 6), podlega kryteriom określonym w rozporządzeniu (WE) nr 338/97 lub w niniejszym rozporządzeniu, kody te muszą być zgodne z tymi kryteriami.

Artykuł 5a

Szczególna treść zezwoleń, świadectw i wniosków dotyczących okazów roślin

W przypadku okazów roślin, które przestały kwalifikować się do zwolnienia z postanowień Konwencji lub przepisów rozporządzenia (WE) nr 338/97 zgodnie z „Uwagami w sprawie wykładni załączników A, B, C oraz D” w załączniku do tego rozporządzenia, na mocy którego były legalnie wywożone lub wwożone, państwem, które należy wskazać w polu 15 formularzy zawartych w załączniku I i III, przewidzianych w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 792/2012, polu 4 formularzy zawartych w załączniku II, przewidzianych w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 792/2012, i polu 10 formularzy zawartych w załączniku V, przewidzianych w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 792/2012, może być państwo, w którym okazy przestały kwalifikować się do zwolnienia.

W takich przypadkach pole zarezerwowane dla wpisu „warunków szczególnych« w zezwoleniu lub świadectwie zawiera stwierdzenie „Wwiezione legalnie na mocy zwolnienia z postanowień Konwencji CITES” i określa zwolnienie, do którego to się odnosi.

Artykuł 5b

Szczególna treść zezwoleń i świadectw dotyczących żywych nosorożców i żywych słoni

[1] Zezwolenia i świadectwa wydane zgodnie z art. 4 lub art. 5 rozporządzenia (WE) nr 338/97 na potrzeby przywozu lub powrotnego wywozu żywych nosorożców lub żywych słoni z populacji objętych załącznikiem B do tego rozporządzenia zawierają warunek określający, że róg nosorożca lub kość słoniowa uzyskane z tych zwierząt lub ich potomstwa nie mogą stać się przedmiotem handlu ani działalności komercyjnej w Unii. Ponadto żywe nosorożce ani żywe słonie pochodzące z tych populacji nie mogą być przedmiotem polowań w celu zdobycia trofeów poza historycznym obszarem ich występowania.

Artykuł 6

Załączniki do formularzy

1. Jeżeli załącznik dodany do jednego z formularzy, o których mowa w art. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 792/2012, stanowi jego integralną część, fakt ten oraz liczba stron są wyraźnie wskazane na odpowiednim zezwoleniu lub świadectwie, a każda strona załącznika zawiera:

a) numer zezwolenia lub świadectwa oraz datę jego wydania;

b) podpis i pieczęć lub suchą pieczęć organu zarządzającego, który wydał zezwolenie lub świadectwo.

2. W przypadku gdy formularze określone w art. 2 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 792/2012 są wykorzystywane dla więcej niż jednego gatunku w przesyłce, dodawany jest załącznik, w którym oprócz informacji wymaganych w ust. 1 niniejszego artykułu dla każdego gatunku w przesyłce powtarza się pola 8–22 odpowiedniego formularza, jak również jego pole 27, zawierające „ilość/masę netto rzeczywiście przywiezioną lub (ponownie) wywiezioną” oraz, tam gdzie właściwe, „liczbę martwych zwierząt w chwili przybycia”.

3. W przypadku gdy formularze określone w art. 2 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 792/2012 są stosowane dla więcej niż jednego gatunku, dodawany jest załącznik, w którym oprócz informacji wymaganych w ust. 1 niniejszego artykułu dla każdego gatunku powtarza się pola 8–18 danego formularza.

4. W przypadku gdy formularze określone w art. 2 ust. 5 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 792/2012 są stosowane dla więcej niż jednego gatunku, dodawany jest załącznik, w którym oprócz informacji wymaganych w ust. 1 niniejszego artykułu dla każdego gatunku powtarza się pola 4–18 danego formularza.

Artykuł 7

Zezwolenia i świadectwa wystawiane przez państwa trzecie

1. Przepisy art. 4 ust. 1 i 2, art. 5 pkt 3), 4) i 5) oraz art. 6 stosuje się w przypadku decyzji w sprawie akceptowalności zezwoleń i świadectw wydanych przez państwa trzecie dla okazów, które mają być wprowadzone do Wspólnoty.

2. Jeżeli zezwolenia i świadectwa, o których mowa w ust. 1, dotyczą okazów, które są objęte dobrowolnie ustalonymi kontyngentami eksportowymi lub kontyngentami eksportowymi wyznaczonymi przez Konferencję Stron Konwencji, są one akceptowane wyłącznie jeśli określają całkowitą liczbę okazów już wywiezionych w bieżącym roku, wraz z okazami objętymi danym zezwoleniem, oraz kontyngent dla danego gatunku.

3. Świadectwa powrotnego wywozu wydawane przez państwa trzecie są akceptowane wyłącznie jeśli zawierają określenie kraju pochodzenia oraz numer i datę wydania odpowiedniego zezwolenia na wywóz oraz, tam gdzie to właściwe, kraj ostatniego powrotnego wywozu oraz numer i datę wydania odpowiedniego świadectwa powrotnego wywozu lub jeśli zawierają wystarczające uzasadnienie pominięcia takich informacji.

4. Zezwolenia i świadectwa wydane przez kraje trzecie z kodem źródłowym „O” przyjmowane są jedynie wtedy, jeżeli obejmują okazy zgodne z definicją okazów przedkonwencyjnych określoną w art. 1 pkt 10 i zawierają datę pozyskania okazów lub oświadczenie, że okazy zostały pozyskane przed określoną datą.

5. Zezwolenia na wywóz i świadectwa powrotnego wywozu są poświadczane przez podanie ilości, podpis i pieczęć przez urzędnika z kraju wywozu lub powrotnego wywozu, w rubryce dokumentu przeznaczonej do poświadczania wywozu. Jeżeli dokument wywozu nie został poświadczony w chwili wywozu, organ zarządzający kraju przywozu powinien skontaktować się z organem zarządzającym kraju wywozu, biorąc pod uwagę wszelkie wyjątkowe okoliczności lub dokumenty, w celu stwierdzenia akceptowalności dokumentu.

6. Zezwolenia na przywóz i świadectwa powrotnego wywozu wydane przez państwa trzecie są akceptowane wyłącznie, jeśli właściwy organ danego państwa trzeciego przedstawi, gdy zostanie o to poproszony, zadowalające informacje, że okazy zostały pozyskane zgodnie z przepisami w zakresie ochrony danego gatunku.

ROZDZIAŁ III

WYDANIE, KORZYSTANIE ORAZ WAŻNOŚĆ DOKUMENTÓW

Artykuł 8

Wydawanie i korzystanie z dokumentów

1. Dokumenty są wydawane i wykorzystywane zgodnie z przepisami oraz na warunkach określonych w niniejszym rozporządzeniu oraz w rozporządzeniu (WE) nr 338/97, w szczególności w jego art. 11 ust. 1–4. Zezwolenia i świadectwa mogą być wydawane w formie papierowej lub w formacie elektronicznym.

W celu zapewnienia zgodności z tymi rozporządzeniami oraz z ich przepisami wykonawczymi w prawie krajowym wydający organ zarządzający może ustanowić zastrzeżenia, warunki i wymagania, które zostają zawarte w wymienionych dokumentach.

2. Korzystanie z tych dokumentów nie ma wpływu na inne formalności dotyczące przepływu towarów wewnątrz Wspólnoty, wprowadzania towarów na terytorium Wspólnoty i ich wywozu lub powrotnego wywozu z Wspólnoty ani na wydawanie dokumentów używanych przy tych formalnościach.

3. Organy zarządzające decydują o wydaniu zezwoleń i świadectw w terminie jednego miesiąca od daty złożenia kompletnego wniosku.

Jednakże gdy wydający organ zarządzający przeprowadza konsultacje z innymi organami, taka decyzja może zostać podjęta dopiero po zadawalającym zakończeniu takich konsultacji. Wnioskodawcy są powiadamiani o znacznych opóźnieniach w rozpatrywaniu ich wniosków.

Artykuł 9

Przesyłki okazów

Nie naruszając przepisów art. 31, 38, 44b, 44i oraz 44p, odrębne zezwolenie na przywóz, powiadomienie o przywozie, zezwolenie na wywóz i świadectwo powrotnego wywozu wydawane są dla każdej przesyłki okazów stanowiących część jednego ładunku.

Artykuł 10

Ważność zezwoleń na przywóz i na wywóz, świadectw powrotnego wywozu, świadectw dla wystaw objazdowych, świadectw własności prywatnej, świadectw kolekcji próbek oraz świadectw dla instrumentów muzycznych

1. Okres ważności zezwoleń na przywóz wydawanych zgodnie z art. 20 i 21 nie może przekraczać 12 miesięcy. Jednakże zezwolenie na przywóz nie jest ważne w przypadku braku ważnego odpowiadającego mu dokumentu z kraju wywozu lub powrotnego wywozu.

W odniesieniu do kawioru gatunków ryb jesiotrokształtnych (Acipenseriformes spp.) pochodzącego ze wspólnych zasobów, który podlega kontyngentom wywozowym i jest objęty zezwoleniem na wywóz, okres ważności wydawanych zezwoleń na przywóz, o których mowa w akapicie pierwszym, upływa ostatniego dnia roku kontyngentowego, w którym kawior został zebrany i przetworzony, lub ostatniego dnia dwunastego miesiąca okresu, o którym mowa w akapicie pierwszym, w zależności od tego, która data jest wcześniejsza.

W odniesieniu do kawioru gatunków ryb jesiotrokształtnych (Acipenseriformes spp.) objętego świadectwem powrotnego wywozu okres ważności wydawanych zezwoleń na przywóz, o których mowa w akapicie pierwszym, upływa ostatniego dnia 18 miesiąca od daty wydania odpowiedniego oryginalnego zezwolenia na wywóz lub ostatniego dnia 12 miesiąca okresu, o którym mowa w akapicie pierwszym, w zależności od tego, która data jest wcześniejsza.

2. Okres ważności zezwoleń na wywóz i świadectw powrotnego wywozu, wydawanych zgodnie z art. 26, nie może przekraczać 6 miesięcy.

W odniesieniu do kawioru gatunków ryb jesiotro-kształtnych (Acipenseriformes spp.) pochodzącego ze wspólnych zasobów, który podlega kontyngentom wywozowym, okres ważności wydawanych zezwoleń na wywóz, o których mowa w akapicie pierwszym, upływa ostatniego dnia roku kontyngentowego, w którym kawior został zebrany i przetworzony lub ostatniego dnia sześciomiesięcznego okresu, o którym mowa w akapicie pierwszym, w zależności od tego, która data jest wcześniejsza.

W odniesieniu do kawioru gatunków ryb jesiotrokształt-nych (Acipenseriformes spp.) okres ważności wydawanych świadectw powrotnego wywozu, o których mowa w akapicie pierwszym, upływa ostatniego dnia 18 miesiąca od daty wydania odpowiedniego oryginalnego zezwolenia na wywóz lub ostatniego dnia sześciomiesięcznego okresu, o którym mowa w akapicie pierwszym, w zależności od tego, która data jest wcześniejsza.

2a. Do celów ust. 1 akapit drugi i ust. 2 akapit drugi rok kontyngentowy jest ustalany przez Konferencję Stron Konwencji.

3. Okres ważności świadectw dla wystaw objazdowych, świadectw własności prywatnej i świadectw dla instrumentów muzycznych, wydawanych odpowiednio zgodnie z art. 30, 37 i 44h, nie może przekraczać trzech lat.

3a. Okres ważności świadectw kolekcji próbek wydanych zgodnie z art. 44a nie może przekraczać sześciu miesięcy. Data upływu ważności świadectwa kolekcji próbek nie może być datą późniejszą niż data upływu ważności załączonego do niego karnetu ATA.

4. Po wygaśnięciu zezwoleń i świadectw, o których mowa w ust. 1, 2, 3 i 3a, są one uważane za nieważne.

5. Świadectwa dla wystawy objazdowej, świadectwa własności prywatnej lub świadectwa dla instrumentów muzycznych tracą ważność, jeśli okaz został sprzedany, zgubiony, zniszczony lub skradziony, jeśli okaz w jakikolwiek inny sposób zmienił właściciela lub w przypadku śmierci, ucieczki lub wypuszczenia do środowiska naturalnego żywych okazów.

6. Posiadacz bez nieuzasadnionej zwłoki zwraca wydającemu organowi zarządzającemu oryginał oraz wszelkie kopie wygasłego, niewykorzystanego lub nieważnego zezwolenia na przywóz, zezwolenia na wywóz, świadectwa powrotnego wywozu, świadectwa dla wystawy objazdowej, świadectwa własności prywatnej, świadectwa kolekcji próbek lub świadectwa dla instrumentu muzycznego.

Artykuł 11

Ważność wykorzystywanych zezwoleń na przywóz oraz świadectw, o których mowa w art. 47, 48, 49, 60 i 63

1. Kopie dla posiadacza wykorzystanych zezwoleń na przywóz tracą ważność w następujących przypadkach:

a) w przypadku śmierci określonych w nich żywych okazów;

b) w przypadku ucieczki lub wypuszczenia na wolność określonych w nich żywych zwierząt;

c) w przypadku zagubienia, zniszczenia lub kradzieży określonych w nich okazów;

d) w przypadku gdy dane w polach 3, 6 i 8 nie odzwierciedlają już stanu faktycznego;

e) w przypadku gdy warunki szczególne określone w polu 20 nie są już dłużej spełnione.

2. Świadectwa określone w art. 47, 48, 49, 60 i 63 tracą ważność w następujących przypadkach:

a) w przypadku śmierci określonych w nich żywych okazów;

b) w przypadku ucieczki lub wypuszczenia na wolność określonych w nich żywych zwierząt;

c) w przypadku zagubienia, zniszczenia lub kradzieży określonych w nich okazów;

d) w przypadku gdy dane w polach 2 i 4 nie odzwierciedlają dłużej stanu faktycznego.

3. Świadectwa wydane zgodnie z art. 48 i 63 są świadectwami dotyczącymi określonej transakcji, o ile okazy objęte takimi świadectwami nie są trwale oznakowane w unikatowy sposób lub – w przypadku martwych okazów, które nie mogą być oznakowane – zidentyfikowane za pomocą innych środków.

Organ zarządzający państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się okaz, może również, w porozumieniu z odpowiednim organem naukowym, zdecydować o wydaniu świadectw dotyczących określonej transakcji, gdy istnieją inne czynniki związane z ochroną gatunków uniemożliwiające wydanie świadectwa dotyczącego określonego okazu.

Świadectwo dotyczące określonej transakcji wydane w celu dopuszczenia kilku transakcji jest ważne jedynie na terytorium państwa członkowskiego, które je wydało. Świadectwa dotyczące określonej transakcji, które mają być stosowane w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie, które je wydało, wydaje się tylko na jedną transakcję i ich ważność jest ograniczona do tej transakcji. W polu 20 wskazuje się, czy świadectwo dotyczy jednej czy większej liczby transakcji oraz państwo (-a) członkowskie, na terytorium którego(-ych) świadectwo jest ważne.

4. Świadectwa, o których mowa w art. 48 ust. 1 lit. d) oraz w art. 60, tracą ważność, gdy dane zawarte w polu 1 nie odzwierciedlają dłużej stanu faktycznego.

5. Dokumenty, które tracą ważność zgodnie z niniejszym artykułem, są zwracane bez nadmiernej zwłoki wydającemu je organowi zarządzającemu, który w stosownych przypadkach może wydać świadectwo uwzględniające wymagane zmiany zgodnie z art. 51.

Artykuł 12

Dokumenty unieważnione, utracone, skradzione, zniszczone, po wygaśnięciu

1. Jeśli zezwolenie lub świadectwo jest wydawane w celu zastąpienia unieważnionego, utraconego, skradzionego, zniszczonego dokumentu lub w przypadku wygaśnięcia zezwolenia lub świadectwa powrotnego wywozu, numer zastąpionego dokumentu oraz przyczynę zastąpienia wskazuje się w polu „warunki szczególne”.

2. W przypadku unieważnienia, utraty, kradzieży lub zniszczenia zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu organ zarządzający wydający dokument informuje o tym organ zarządzający kraju przeznaczenia oraz Sekretariat Konwencji.

Artykuł 13

Termin składania wniosków o wydanie zezwoleń na przywóz i (powrotny) wywóz oraz objęcia procedurą celną

1. Wnioski o wydanie zezwoleń na przywóz, zezwoleń na wywóz oraz świadectw ponownego wywozu są, uwzględniając art. 8 ust. 3, składane z odpowiednim wyprzedzeniem umożliwiającym wydanie dokumentów przed wprowadzeniem okazów do Wspólnoty lub przed ich wywozem, lub powrotnym wywozem z terytorium Wspólnoty.

2. Okazy mogą być objęte procedurą celną dopiero po okazaniu wymaganych dokumentów.

Artykuł 14

Ważność dokumentów wydanych w państwach trzecich

W przypadku wprowadzenia okazów na terytorium Wspólnoty wymagane dokumenty wydane w państwach trzecich zostają uznane za ważne, wyłącznie jeśli zostały wydane do wywozu lub ponownego wywozu z tego kraju i zostały wykorzystane przed upływem ważności oraz jeśli są wykorzystane do wprowadzenia okazów na terytorium Wspólnoty nie później niż 6 miesięcy od daty ich wydania.

Świadectwa pochodzenia okazów gatunków wymienionych w załączniku C do rozporządzenia (WE) nr 338/97 mogą być jednak wykorzystywane do wprowadzenia okazów na terytorium Unii w terminie nieprzekraczającym 12 miesięcy od daty ich wydania, a świadectwa dla wystaw objazdowych, świadectwa własności prywatnej oraz świadectwa dla instrumentów muzycznych mogą być wykorzystywane do wprowadzenia okazów na terytorium Unii oraz w celu wnioskowania o odpowiednie świadectwa zgodnie z art. 30, 37 i 44h niniejszego rozporządzenia w terminie trzech lat od daty wydania.

Artykuł 15

Wydanie niektórych dokumentów z mocą wsteczną

1. W drodze odstępstwa od art. 13 ust. 1 i art. 14 niniejszego rozporządzenia oraz pod warunkiem że importer lub (re-)eksporter poinformuje właściwy organ zarządzający w momencie dotarcia lub przed wywozem przesyłki o przyczynach braku wymaganych dokumentów, dokumenty dla okazów gatunków wymienionych w załączniku B i C do rozporządzenia (WE) nr 338/97, jak również dla okazów gatunków wymienionych w załączniku A do tego rozporządzenia i równocześnie w jego art. 4 ust. 5 mogą być w drodze wyjątku wydane z mocą wsteczną.

2. Odstępstwo określone w ust. 1 obowiązuje, jeśli właściwy organ zarządzający państwa członkowskiego w porozumieniu z właściwymi organami państwa trzeciego, gdzie stosowne, jest przekonany, że powstałe nieprawidłowości nie zostały zawinione przez importera lub (re-)eksportera oraz że przywóz lub (powrotny) wywóz danych okazów jest zgodny w pozostałych aspektach z przepisami rozporządzenia (WE) nr 338/97, Konwencją oraz odpowiednim ustawodawstwem państwa trzeciego.

W odniesieniu do okazów przywiezionych lub (powrotnie) wywiezionych jako dobra osobiste lub majątek gospodarstwa domowego - do których stosują się przepisy rozdziału XIV - oraz w odniesieniu do żywych zwierząt będących własnością prywatną, legalnie nabytych i przetrzymywanych do osobistych celów niekomercyjnych, odstępstwo określone w ust. 1 obowiązuje również, jeśli właściwy organ zarządzający państwa członkowskiego - po konsultacji z właściwym organem egzekwującym prawo - jest przekonany o dowodach popełnienia autentycznej pomyłki i o braku próby oszustwa, a przywóz lub (powrotny) wywóz danych okazów był zgodny z przepisami rozporządzenia (WE) nr 338/97, postanowieniami Konwencji i odpowiednim prawodawstwem kraju trzeciego.

3. Dokumenty wydane zgodnie z ust. 1 wyraźnie wskazują, że zostały wydane z mocą wsteczną oraz określają przyczyny takiego wydania.

W przypadku wspólnotowych zezwoleń na przywóz, wspólnotowych zezwoleń na wywóz oraz wspólnotowych świadectw powrotnego wywozu uwagę tę należy zamieścić w polu 23.

3a. W odniesieniu do żywych zwierząt będących własnością prywatną, legalnie nabytych i przetrzymywanych do osobistych celów niekomercyjnych, dla których zezwolenie na przywóz jest wydawane na mocy ust. 2 akapit drugi, zakazuje się prowadzenia działalności komercyjnej określonej w art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 338/97 przez 2 lata od daty wydania zezwolenia i w tym okresie nie przyznaje się zwolnień dla okazów gatunków wymienionych w załączniku A, przewidzianych w art. 8 ust. 3 tego rozporządzenia.

W przypadku zezwoleń na przywóz wydanych na mocy ust. 2 akapit drugi dla żywych zwierząt będących własnością prywatną i dla okazów gatunków wymienionych w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 338/97 i określonych w jego art. 4 ust. 5 lit. b) w polu 23 wpisuje się klauzulę „w drodze odstępstwa od art. 8 ust. 3 lub 5 rozporządzenia (WE) nr 338/97 zakazuje się prowadzenia działalności komercyjnej określonej w art. 8 ust. 1 tego rozporządzenia przez co najmniej 2 lata od daty wydania niniejszego zezwolenia”.

4. Sekretariat Konwencji jest informowany o zezwoleniach na wywóz i świadectwach powrotnego wywozu wydanych zgodnie z przepisami ust. 1, 2 i 3.

Artykuł 16

Okazy w tranzycie przez terytorium Wspólnoty

Przepisy art. 14 i 15 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do okazów gatunków wymienionych w załącznikach A i B do rozporządzenia (WE) nr 338/97, które są przewożone tranzytem przez terytorium Wspólnoty, jeśli taki tranzyt jest w pozostałych aspektach zgodny z przepisami tego rozporządzenia.

Artykuł 17

Świadectwa fitosanitarne

1. W przypadku sztucznie rozmnażanych roślin gatunków wymienionych w załącznikach B i C do rozporządzenia (WE) nr 338/97 oraz sztucznie rozmnażanych hybryd otrzymanych z nieopisanych gatunków wymienionych w załączniku A do tego rozporządzenia:

a) państwa członkowskie mogą zdecydować o wydaniu świadectwa fitosanitarnego zamiast zezwolenia na wywóz;

b) świadectwa fitosanitarne wydane przez państwa trzecie są akceptowane zamiast zezwolenia na wywóz.

2. W przypadku wydania świadectwa fitosanitarnego, o którym mowa w ust. 1, zawiera ono nazwę naukową na poziomie gatunku lub, jeśli nie jest to możliwe dla danego taksonu ujętego według rodziny w załącznikach do rozporządzenia (WE) nr 338/97, na poziomie rodzaju.

Natomiast sztucznie rozmnażane orchidee i kaktusy, wymienione w załączniku B do rozporządzenia (WE) nr 338/97, mogą być określane jako takie.

Świadectwa fitosanitarne zawierają również rodzaj i liczbę okazów i są opatrzone stemplem, suchą pieczęcią lub innym szczególnym znakiem stwierdzającym, że „okazy zostały sztucznie rozmnożone zgodnie z definicją CITES”.

Artykuł 18

Uproszczona procedura dla handlu próbkami biologicznymi

1. W przypadku handlu, który nie będzie miał wpływu na ochronę danych gatunków lub wyłącznie nieistotny wpływ, uproszczona procedura na podstawie wstępnie wydawanych zezwoleń i świadectw może zostać zastosowana dla próbek biologicznych o rodzaju i rozmiarach określonych w załączniku XI, jeżeli te próbki są pilnie potrzebne do wykorzystania w sposób określony w tym załączniku i jeżeli spełnione są następujące warunki:

a) każde państwo członkowskie musi utworzyć i prowadzić rejestr podmiotów, które mogą korzystać z uproszczonych procedur, zwanych dalej „zarejestrowanymi podmiotami”, jak również gatunków, którymi mogą one handlować w ramach takich procedur, a także musi zapewnić weryfikację takiego rejestru przez organ zarządzający co pięć lat;

b) państwa członkowskie muszą dostarczyć zarejestrowanym podmiotom częściowo wypełnione zezwolenia i świadectwa;

c) państwa członkowskie muszą upoważnić zarejestrowane podmioty do wprowadzania określonych informacji na pierwszej stronie zezwolenia lub świadectwa, gdy organ zarządzający odpowiedniego państwa członkowskiego wskazał w polu 23 lub w równoważnym miejscu, lub w załączniku do zezwolenia lub świadectwa:

i) listę pól, które mają prawo wypełnić zarejestrowane podmioty dla każdej dostawy;

ii) miejsce na podpis osoby wypełniającej dokument.

Jeśli lista, o której mowa w lit. c) ppkt i), zawiera nazwy naukowe, organ zarządzający zamieszcza wykaz zatwierdzonych gatunków na pierwszej stronie zezwolenia lub świadectwa, lub w ich załączniku.

2. Podmioty można zarejestrować dla określonego gatunku wyłącznie jeżeli właściwy organ naukowy, zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a), art. 4 ust. 2 lit. a), art. 5 ust. 2 lit. a) oraz art. 5 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 338/97, orzekł, że wielokrotne transakcje obejmujące próbki biologiczne wymienione w załączniku XI do niniejszego rozporządzenia nie będą miały szkodliwego wpływu na ochronę danych gatunków.

3. Pojemnik, w którym przewożone są próbki biologiczne wymienione w ust. 1, jest oznaczony etykietą z określeniem „Muestras biológicas CITES” lub „CITES Biological Samples”, lub „Échantillons biologiques CITES” oraz z numerem dokumentu wydanego zgodnie z Konwencją.

Artykuł 19

Uproszczona procedura dla wywozu i powrotnego wywozu martwych okazów

1. W przypadku wywozu lub powrotnego wywozu martwych okazów, w tym ich części lub wytworów z nich, z gatunków wymienionych w załącznikach B i C do rozporządzenia (WE) nr 338/97, państwa członkowskie mogą umożliwić zastosowanie uproszczonej procedury na podstawie wstępnie wydawanych zezwoleń na wywóz lub świadectw powrotnego wywozu, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a) właściwy organ naukowy musi stwierdzić, że taki wywóz lub powrotny wywóz nie będzie mieć szkodliwego wpływu na ochronę danych gatunków;

b) każde państwo członkowskie musi utworzyć i prowadzić rejestr podmiotów, które mogą korzystać z uproszczonych procedur, zwanych dalej „zarejestrowanymi podmiotami”, jak również gatunków, którymi mogą one handlować w ramach takich procedur, a także musi zapewnić weryfikację takiego rejestru przez organ zarządzający co pięć lat;

c) państwa członkowskie muszą dostarczyć zarejestrowanym podmiotom częściowo wypełnione zezwolenia na wywóz i świadectwa powrotnego wywozu;

d) państwa członkowskie muszą upoważnić zarejestrowane podmioty do wprowadzania określonych informacji w polach 3, 5, 8 i 9 lub 10 zezwolenia lub świadectwa, z zastrzeżeniem, że te podmioty spełnią następujące wymagania:

i) podpiszą wypełnione zezwolenie lub świadectwo w polu 23;

ii) niezwłocznie prześlą kopię zezwolenia lub świadectwa do organu zarządzającego wydającego dokument;

iii) prowadzą rejestr, który przedstawiają właściwemu organowi zarządzającemu na jego wniosek i który zawiera szczegółowe dane sprzedanych okazów, w tym nazwę gatunku, rodzaj okazu, źródło pochodzenia okazu, daty sprzedaży oraz nazwiska i adresy nabywców.

2. Wywóz i powrotny wywóz, o których mowa w ust. 1, spełniają ponadto przepisy art. 5 ust. 4 i 5 rozporządzenia (WE) nr 338/97.

ROZDZIAŁ IV

ZEZWOLENIA NA PRZYWÓZ

Artykuł 20

Wnioski

1. Wnioskodawca składający wniosek o udzielenie zezwolenia na przywóz, w stosownych przypadkach wypełnia pola 1, 3 do 6 oraz 8–23 formularza wniosku oraz pola 1, 3, 4, 5 oraz 8–22 oryginału i wszystkich kopii. Państwa członkowskie mogą jednakże postanowić, że wyłącznie formularz wniosku będzie wypełniany. W takim przypadku wniosek może dotyczyć więcej niż jednej przesyłki.

2. Odpowiednio wypełniony formularz jest składany do organu zarządzającego państwa członkowskiego miejsca przeznaczenia i zawiera informacje oraz załączone dokumenty dowodowe, które organ uzna za niezbędne w celu stwierdzenia, czy na podstawie art. 4 rozporządzenia (WE) nr 338/97 zezwolenie powinno zostać wydane.

Pominięcie informacji we wniosku musi być uzasadnione.

3. Przy składaniu wniosku o wydanie zezwolenia na przywóz dotyczącego okazów, dla których taki wniosek został wcześniej odrzucony, wnioskodawca informuje organ zarządzający o takim fakcie.

4. W przypadku zezwoleń na przywóz dotyczących okazów, o których mowa w art. 64 ust. 1 lit. a)–f), wnioskodawca wykazuje organowi zarządzającemu, że wymogi w zakresie znakowania, określone w art. 66, są spełnione.

Artykuł 20a

Odrzucenie wniosków o wydanie zezwolenia na przywóz

Państwa członkowskie odrzucają wnioski o zezwolenie na przywóz kawioru i mięsa gatunków ryb jesiotrokształtnych (Acipenseriformes spp.) pochodzącego ze wspólnych zasobów, jeżeli nie zostały ustalone kontyngenty wywozowe dla tych gatunków zgodnie z procedurą zatwierdzoną przez Konferencję Stron Konwencji.

Artykuł 21

Zezwolenia na przywóz wydawane dla okazów gatunków wymienionych w załączniku I do Konwencji oraz wymienione w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 338/97

W przypadku zezwoleń na przywóz, wydanych dla okazów gatunków wymienionych w załączniku I do Konwencji oraz wymienionych w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 338/97, kopia dla kraju wywozu lub powrotnego wywozu może zostać zwrócona do wnioskodawcy celem jej przedłożenia organowi zarządzającemu kraju wywozu lub powrotnego wywozu w celu wydania zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu. Oryginał tego zezwolenia na przywóz, zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. b) ppkt ii) wymienionego rozporządzenia, zostanie zatrzymany do czasu przedstawienia zgodnego z nim zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu.

W przypadku gdy kopia dla kraju wywozu lub powrotnego wywozu nie zostanie zwrócona do wnioskodawcy, otrzymuje on zaświadczenie, że zezwolenie na przywóz zostanie wydane i na jakich warunkach.

Artykuł 22

Dokumenty składane przez importera w urzędzie celnym

Bez uszczerbku dla art. 53, importer lub jego upoważniony przedstawiciel dostarcza granicznemu urzędowi celnemu w miejscu wprowadzenia na terytorium Wspólnoty, określonemu zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 338/97, wszystkie następujące dokumenty:

1) oryginał zezwolenia na przywóz (formularz 1);

2) „kopię dla posiadacza” (formularz 2);

3) jeśli zezwolenie na przywóz tak stanowi, wszelkie dokumenty z kraju wywozu lub powrotnego wywozu.

Tam gdzie to stosowne, importer lub jego upoważniony przedstawiciel wskazuje w polu 26 numer konosamentu lub lotniczego listu przewozowego.

Artykuł 23

Działania urzędu celnego

Urząd celny, o którym mowa w art. 22, lub, w stosownym przypadku, w art. 53 ust. 1, po wypełnieniu pola 27 oryginału zezwolenia na przywóz (formularz 1) oraz „kopii dla posiadacza” (formularz 2) zwraca kopię importerowi lub jego upoważnionemu przedstawicielowi.

Oryginał zezwolenia na przywóz (formularz 1) oraz wszelka dokumentacja pochodząca z kraju wywozu lub powrotnego wywozu zostają przesłane zgodnie z art. 45.

ROZDZIAŁ V

POWIADOMIENIA O PRZYWOZIE

Artykuł 24

Dokumenty składane przez importera w urzędzie celnym

1. Importer lub jego upoważniony przedstawiciel, gdzie stosowne, wypełnia pola 1–13 oryginału powiadomienia o przywozie (formularz 1) oraz „kopię dla importera” (formularz 2) oraz, bez uszczerbku dla art. 25, składa je razem z dokumentacją pochodzącą z kraju wywozu lub powrotnego wywozu w granicznym urzędzie celnym w miejscu wprowadzenia na terytorium Wspólnoty określonym zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 338/97.

2. W przypadku powiadomień o przywozie, dotyczących okazów gatunków wymienionych w załączniku C do rozporządzenia (WE) nr 338/97, urzędy celne mogą, jeśli konieczne, zatrzymać takie okazy na czas weryfikacji ważności towarzyszących dokumentów, o których mowa w art. 4 ust. 3 lit. a) i b) tego rozporządzenia.

Artykuł 25

Działania urzędu celnego

Urząd celny, o którym mowa w art. 24, lub, gdzie to stosowne, w art. 53 ust. 1, po wypełnieniu pola 14 oryginału powiadomienia o przywozie (formularz 1) oraz „kopii dla posiadacza” (formularz 2) zwraca kopię importerowi lub jego upoważnionemu przedstawicielowi.

Oryginał zezwolenia na przywóz (formularz 1) oraz wszelka dokumentacja pochodząca z kraju wywozu lub powrotnego wywozu zostają przesłane zgodnie z art. 45.

ROZDZIAŁ VI

ZEZWOLENIA NA WYWÓZ I ŚWIADECTWA POWROTNEGO WYWOZU

Artykuł 26

Wnioski

1. Wnioskujący o udzielenie zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu, gdzie stosowne, wypełnia pola 1, 3, 4, 5 oraz 8–23 formularza wniosku oraz pola 1, 3, 4 i 5 oraz 8–22 oryginału i wszystkich kopii. Państwa członkowskie mogą jednakże postanowić, że wyłącznie formularz wniosku będzie wypełniany. W takim przypadku wniosek może dotyczyć więcej niż jednej przesyłki.

2. Odpowiednio wypełniony formularz jest składany do organu zarządzającego państwa członkowskiego, na którego terytorium znajdują się okazy, i zawiera informacje oraz dokumenty towarzyszące, które organ uzna za niezbędne w celu stwierdzenia, czy na podstawie art. 5 rozporządzenia (WE) nr 338/97 zezwolenie/świadectwo powinno zostać wydane.

Pominięcie informacji we wniosku należy uzasadnić.

3. W przypadku składania wniosku o wydanie zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu dotyczącego okazów, dla których taki wniosek został wcześniej odrzucony, wnioskodawca informuje organ zarządzający o takim fakcie.

4. W przypadku zezwoleń na wywóz oraz świadectw powrotnego wywozu dotyczących okazów, o których mowa w art. 65, wnioskodawca wykazuje organowi zarządzającemu, że wymogi w zakresie oznakowania, określone w art. 66, są spełnione.

5. W przypadku gdy w celu uzupełnienia wniosku o wydanie świadectwa powrotnego wywozu zostaje przedstawiona „kopia dla posiadacza” zezwolenia na przywóz, „kopia dla importera” powiadomienia o przywozie lub świadectwo wystawione na ich podstawie.

Takie dokumenty są zwracane wnioskodawcy wyłącznie po sprostowaniu liczby okazów, dla których dokument pozostaje ważny. Taki dokument nie zostanie zwrócony wnioskodawcy, jeśli świadectwo powrotnego wywozu jest udzielone na wszystkie okazy, dla których dokument pozostaje ważny, lub jeśli zostaje on zastąpiony zgodnie z art. 51.

6. Organ zarządzający ustala ważność wszelkich dokumentów uzupełniających, jeśli to konieczne w porozumieniu z organem zarządzającym innego państwa członkowskiego.

7. Przepisy ust. 5 i 6 stosuje się również, jeśli świadectwo jest przedstawione jako uzupełnienie wniosku o zezwolenie na wywóz.

8. W przypadku gdy pod nadzorem organu zarządzającego państwa członkowskiego okazy zostały indywidualnie oznaczone, umożliwiając łatwe odniesienie do dokumentów, o których mowa w ust. 5 i 7, nie jest wymagane fizyczne przedłożenie tych dokumentów razem z wnioskiem, pod warunkiem że liczba okazów jest podana we wniosku.

9. W przypadku braku dokumentów uzupełniających, o których mowa w ust. 5–8, organ zarządzający ustala legalność wprowadzenia do Wspólnoty lub nabycia na terytorium Wspólnoty okazów, które mają być (z powrotem) wywiezione, jeśli to konieczne w porozumieniu z organem zarządzającym innego państwa członkowskiego.

10. W przypadku gdy dla celów ust. 3–9 organ zarządzający konsultuje się z organem zarządzającym innego państwa członkowskiego, ten drugi udziela odpowiedzi w ciągu jednego tygodnia.

Artykuł 26a

Odrzucenie wniosków o wydanie zezwolenia na wywóz

Państwa członkowskie odrzucają wnioski o zezwolenie na wywóz kawioru i mięsa gatunków ryb jesiotrokształtnych (Acipenseriformes spp.) pochodzącego ze wspólnych zasobów, jeżeli nie zostały ustalone kontyngenty wywozowe dla tych gatunków zgodnie z procedurą zatwierdzoną przez Konferencję Stron Konwencji.

Artykuł 27

Dokumenty składane przez (re-)eksportera w urzędzie celnym

(Re-)eksporter lub jego upoważniony przedstawiciel składa oryginał zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu (formularz 1), „kopię dla posiadacza” (formularz 2) oraz „kopię do zwrotu organowi wydającemu” (formularz 3) w urzędzie celnym określonym zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 338/97.

Tam gdzie to stosowne, (re-)eksporter lub jego upoważniony przedstawiciel podaje w polu 26 numer konosamentu lub lotniczego listu przewozowego.

Artykuł 28

Działania urzędu celnego

Urząd celny, o którym mowa w art. 27, po wypełnieniu pola 27 zwraca oryginał zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu (formularz 1) oraz „kopię posiadacza” (formularz 2) (re-)eksporterowi lub jego upoważnionemu przedstawicielowi.

„Kopia do zwrotu organowi wydającemu” (formularz 3) zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu jest przesyłana zgodnie z art. 45.

Artykuł 29

Wstępnie wydawane zezwolenia dla szkółek

W przypadku gdy państwo członkowskie, zgodnie z wytycznymi przyjętymi przez Konferencję Stron Konwencji, zarejestruje szkółki dokonujące wywozu sztucznie rozmnażanych okazów gatunków wymienionych w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 338/97, może ono wstępnie wydać dla tych szkółek zezwolenia na wywóz dla gatunków określonych w załączniku A lub B tego rozporządzenia.

W polu 23 tego wstępnie wydanego zezwolenia na wywóz wpisuje się numer rejestracyjny szkółki oraz następujące stwierdzenie:

„Zezwolenie jest ważne wyłącznie w odniesieniu do sztucznie rozmnażanych roślin zgodnie z definicją z rezolucji Konferencji CITES 11.11 (Rev.CoP 13). Dotyczy wyłącznie poniższych taksonów: . . . . . . . . . . .”.

ROZDZIAŁ VII

ŚWIADECTWA DLA WYSTAW OBJAZDOWYCH

Artykuł 30

Wydawanie

1. Państwa członkowskie mogą wydać świadectwa dla wystaw objazdowych w przypadku legalnie nabytych okazów stanowiących część wystawy objazdowej i spełniających jeden z następujących warunków:

a) urodziły się i były hodowane w niewoli zgodnie z art. 54 i 55 lub sztucznie rozmnażane zgodnie z art. 56;

b) zostały nabyte lub wprowadzone na terytorium Wspólnoty, zanim przepisy dotyczące okazów wymienionych w załącznikach I, II lub III do Konwencji lub załącznika C do rozporządzenia (EWG) nr 3626/82 lub załączników A, B i C do rozporządzenia (WE) nr 338/97 zaczęły być względem nich stosowane.

2. W przypadku żywych zwierząt świadectwo dla wystawy objazdowej obejmuje wyłącznie jeden okaz.

3. Dodatkowa strona jest dołączana do świadectwa dla wystawy objazdowej w celu zastosowania zgodnie z art. 35.

4. W przypadku okazów innych niż żywe zwierzęta organ zarządzający załącza do świadectwa dla wystawy objazdowej arkusz inwentarzowy zawierający dla każdego okazu wszystkie informacje wymagane w polach 8– 18 wzoru formularza określonego w załączniku III, przewidzianego w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 792/2012.

Artykuł 31

Użycie

Świadectwo dla wystawy objazdowej może być wykorzystywane jako:

1) zezwolenie na przywóz zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 338/97;

2) zezwolenie na wywóz lub świadectwo powrotnego wywozu zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 338/97;

3) świadectwo zgodnie z art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 338/97 wyłącznie w celu umożliwienia wystawiania okazów na widok publiczny w celach komercyjnych.

Artykuł 32

Organ wydający

1. W przypadku gdy miejscem pochodzenia wystawy objazdowej jest terytorium Wspólnoty, organem wydającym świadectwo dla wystawy objazdowej jest organ zarządzający państwa członkowskiego, z którego pochodzi wystawa objazdowa.

2. W przypadku gdy wystawa objazdowa pochodzi z państwa trzeciego, organem wydającym świadectwo dla wystawy objazdowej jest organ zarządzający państwa członkowskiego pierwszego przeznaczenia, a takie świadectwo zostaje wydane na podstawie dostarczonego równoważnego świadectwa wydanego w państwie trzecim.

3. W przypadku gdy podczas pobytu w państwie członkowskim zwierzę objęte świadectwem dla wystawy objazdowej wyda na świat potomstwo, organ zarządzający tego państwa jest informowany o tym fakcie i wydaje odpowiednie zezwolenie lub świadectwo.

Artykuł 33

Wymagania wobec okazów

1. Aby okaz został objęty świadectwem dla wystawy objazdowej, wszystkie poniższe wymagania muszą zostać spełnione:

a) okaz musi być zarejestrowany przez wydający organ zarządzający;

b) okaz musi powrócić do państwa członkowskiego, w którym jest zarejestrowany, przed datą upływu ważności świadectwa;

c) okaz musi być trwale i unikatowo oznakowany zgodnie z art. 66 w przypadku żywych zwierząt lub zidentyfikowany w inny sposób, umożliwiający władzom każdego państwa członkowskiego, na którego terytorium okaz zostanie wprowadzony sprawdzenie, czy świadectwo dotyczy przywożonego lub wywożonego okazu.

2. W przypadku świadectw dla wystawy objazdowej, wydawanych zgodnie z art. 32 ust. 2, przepisów ust. 1 lit. a) i b) niniejszego artykułu nie stosuje się. W takich przypadkach świadectwo zawiera poniższy tekst w polu 20:

„Niniejsze świadectwo jest nieważne bez załączonego oryginału świadectwa dla wystawy objazdowej wydanego przez władze państwa trzeciego.”

Artykuł 34

Wniosek

1. Wnioskodawca ubiegający się o świadectwo dla wystawy objazdowej, w stosownym przypadku, wypełnia pola 3 i 9–18 formularza wniosku (formularz 3) oraz pola 3 i 9–18 oryginału oraz wszystkich kopii.

Państwa członkowskie mogą jednakże postanowić, że będzie wypełniany wyłącznie formularz wniosku. W takim przypadku taki wniosek może dotyczyć więcej niż jednego świadectwa.

2. Prawidłowo wypełniony formularz jest składany do organu zarządzającego państwa członkowskiego, w którym znajdują się okazy, lub w przypadku określonym w art. 32 ust. 2 organowi zarządzającemu państwa członkowskiego pierwszego przeznaczenia wraz z niezbędnymi informacjami i dokumentacją uzupełniającą, które organ uzna za konieczne do stwierdzenia, czy świadectwo powinno zostać wydane.

Pominięcie informacji we wniosku należy uzasadnić.

3. W przypadku składania wniosku o wydanie świadectwa dotyczącego okazów, dla których taki wniosek został wcześniej odrzucony, wnioskodawca informuje organ zarządzający o takim fakcie.

Artykuł 35

Dokumenty składane przez posiadacza w urzędzie celnym

1. W przypadku świadectwa dla wystawy objazdowej, wydanego zgodnie z art. 32 ust. 1, posiadacz lub jego upoważniony przedstawiciel składa oryginał świadectwa (formularz 1) oraz oryginał i kopię załączników do celów weryfikacji w urzędzie celnym wyznaczonym zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 338/97.

Urząd celny po wypełnieniu załączników zwraca oryginał dokumentów posiadaczowi lub jego upoważnionemu przedstawicielowi, poświadcza kopię załączników i przesyła taką poświadczoną kopię odpowiedniemu organowi zarządzającemu zgodnie z art. 45.

2. W przypadku świadectwa dla wystawy objazdowej, wydanego zgodnie z art. 32 ust. 2, stosuje się postanowienia ust. 1 niniejszego artykułu, jednakże posiadacz lub jego upoważniony przedstawiciel muszą również złożyć oryginał świadectwa i załączników wydanych przez państwo trzecie do celów weryfikacji.

Urząd celny po wypełnieniu obu załączników zwraca oryginał świadectwa dla wystawy objazdowej i załączniki importerowi lub jego upoważnionemu przedstawicielowi i przesyła poświadczoną kopię załączników do świadectwa wydanego przez organ określonego państwa członkowskiego do tego organu, zgodnie z art. 45.

Artykuł 36

Wymiana

Utracone, skradzione lub zniszczone świadectwo dla wystawy objazdowej jest wymieniane jedynie przez organ, który wydał świadectwo.

Świadectwo zastępcze ma, jeśli to możliwe, taki sam numer i taką samą datę ważności jak oryginał, a w polu 20 należy umieścić jedno z następujących stwierdzeń:

„Niniejsze świadectwo jest uwierzytelnioną kopią oryginału. „lub” Niniejsze świadectwo unieważnia i zastępuje oryginał o numerze xxxx wydany w dniu xx/xx/xxxx.”

ROZDZIAŁ VIII

ŚWIADECTWO WŁASNOŚCI PRYWATNEJ

Artykuł 37

Wydawanie

1. Państwa członkowskie mogą wydawać świadectwa własności prywatnej prawnemu właścicielowi legalnie nabytych żywych zwierząt przetrzymywanych do osobistych niekomercyjnych celów.

2. Świadectwo własności prywatnej obejmuje tylko jeden okaz.

3. Dodatkowa strona jest dołączana do świadectwa w celu zastosowania zgodnie z art. 42.

Artykuł 38

Użycie

Pod warunkiem że okazowi objętemu świadectwem własności prywatnej towarzyszy jego prawny właściciel, świadectwo może być wykorzystywane jako:

1) zezwolenie na przywóz, zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 338/97;

2) zezwolenie na wywóz lub świadectwo powrotnego wywozu, zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 338/97, jeśli kraj przeznaczenia wyrazi na to zgodę.

Artykuł 39

Organ wydający

1. W przypadku gdy okaz pochodzi z terytorium Wspólnoty, organem wydającym świadectwa własności prywatnej jest organ zarządzający państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się okaz.

2. W przypadku gdy okaz jest sprowadzony z państwa trzeciego, organem wydającym świadectwo własności prywatnej jest organ zarządzający z państwa członkowskiego, do którego jako pierwszego przybywa okaz, a takie świadectwo zostanie wydane na podstawie dostarczonego równoważnego dokumentu wydanego w tym państwie trzecim.

3. Świadectwo własności prywatnej zawiera poniższy tekst w polu 23 lub w odpowiednim załączniku do świadectwa:

„Świadectwo ważne dla wielokrotnego przekroczenia granicy, gdy okazowi towarzyszy jego właściciel. Prawny właściciel zatrzymuje oryginał świadectwa.

Okaz objęty niniejszym świadectwem nie może zostać sprzedany lub w inny sposób przekazany, chyba że jest to zgodne z art. 43 rozporządzenia Komisji (WE) nr 865/2006. Niniejsze świadectwo jest niezbywalne. Jeśli okaz umrze, zostanie skradziony, zniszczony lub utracony, lub jeśli zostanie sprzedany lub własność okazu zostanie przeniesiona w inny sposób, niniejsze świadectwo należy natychmiast zwrócić organowi zarządzającemu, który je wydał.

Niniejsze świadectwo jest nieważne bez załączników, które muszą być podstemplowane i podpisane przez urzędnika służb celnych przy każdym przekraczaniu granicy.

Niniejsze świadectwo nie ma wpływu na uprawnienia państwa do przyjęcia bardziej surowych środków w zakresie ograniczeń lub warunków posiadania/przetrzymywania żywych zwierząt.”

4. Jeśli podczas pobytu w państwie członkowskim zwierzę objęte świadectwem własności prywatnej wyda na świat potomstwo, organ zarządzający tego kraju jest informowany o tym fakcie i wydaje odpowiednie zezwolenie lub świadectwo.

Artykuł 40

Wymagania wobec okazów

1. W przypadku gdy okazy są objęte świadectwem własności prywatnej, muszą spełniać następujące wymagania:

a) okazy muszą być zarejestrowane przez organ zarządzający państwa członkowskiego, w którym właściciel ma swoje zwykłe miejsce zamieszkania;

b) okazy muszą powrócić do państwa członkowskiego, w którym są zarejestrowane, przed datą upływu ważności świadectw;

c) okazy nie mogą być wykorzystywane do celów handlowych, chyba że na warunkach określonych w art. 43;

d) okazy muszą być trwale i unikatowo oznakowane, zgodnie z art. 66.

2. W przypadku świadectw własności prywatnej, wydawanych zgodnie z art. 39 ust. 2, przepisów ust. 1 lit. a) i b) niniejszego artykułu nie stosuje się.

W takich przypadkach świadectwo zawiera w polu 23 następujący tekst:

„Niniejsze świadectwo jest nieważne bez załączonego oryginalnego świadectwa własności prywatnej wydanego przez państwo trzecie oraz jeśli okazowi objętemu świadectwem nie towarzyszy właściciel.”

Artykuł 41

Wniosek

1. Wnioskujący o wydanie świadectwa własności prywatnej, w stosownym przypadku, wypełnia pola 1, 4 oraz 6–23 formularza wniosku oraz pola 1, 4, oraz 6–22 oryginału i wszystkich kopii.

Państwa członkowskie mogą jednakże postanowić, że będzie wypełniany wyłącznie formularz wniosku. W takim przypadku wniosek może dotyczyć więcej niż jednego świadectwa.

2. Prawidłowo wypełniony formularz jest składany do organu zarządzającego państwa członkowskiego, w którym znajdują się okazy, lub w przypadku określonym w art. 39 ust. 2 organowi zarządzającemu państwa członkowskiego pierwszego przeznaczenia wraz z niezbędnymi informacjami i dokumentacją uzupełniającą, które organ uzna za konieczne do stwierdzenia, czy świadectwo powinno zostać wydane.

Pominięcie informacji we wniosku musi zostać uzasadnione.

W przypadku składania wniosku o wydanie świadectwa dotyczącego okazów, dla których taki wniosek został wcześniej odrzucony, wnioskodawca informuje organ zarządzający o takim fakcie.

Artykuł 42

Dokumenty składane przez posiadacza w urzędzie celnym

1. W przypadku przywozu, wywozu lub powrotnego wywozu okazu objętego świadectwem własności prywatnej, wydanym zgodnie z art. 39 ust. 1, posiadacz świadectwa składa do weryfikacji oryginał świadectwa (formularz 1) oraz oryginał i kopię załączników w urzędzie celnym wyznaczonym zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 338/97.

Urząd celny po wypełnieniu załączników zwraca oryginały dokumentów posiadaczowi, poświadcza kopię załączników i przesyła tę poświadczoną kopię właściwemu organowi zarządzającemu, zgodnie z art. 45 niniejszego rozporządzenia.

2. W przypadku świadectwa własności prywatnej, wydanego zgodnie z art. 39 ust. 2, stosuje się przepisy ust. 1 niniejszego artykułu, z zastrzeżeniem, że posiadacz składa do weryfikacji również oryginał świadectwa wydanego przez organ państwa trzeciego.

Urząd celny po wypełnieniu obu załączników zwraca oryginały dokumentów posiadaczowi i przesyła poświadczoną kopię załączników do świadectwa organowi zarządzającemu państwa członkowskiego, który wydał świadectwo, zgodnie z art. 45.

Artykuł 43

Sprzedaż okazów

W przypadku gdy posiadacz świadectwa własności prywatnej, wydanego zgodnie z art. 39 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, pragnie sprzedać okaz, musi najpierw złożyć świadectwo wydającemu organowi zarządzającemu, a jeśli okaz należy do gatunków wymienionych w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 338/97, złożyć wniosek do właściwych organów o wydanie świadectwa zgodnie z art. 8 ust. 3 tego rozporządzenia.

Artykuł 44

Wymiana

Utracone, ukradzione lub zniszczone świadectwo własności prywatnej jest zastępowane przez świadectwo wydane jedynie przez organ, który wydał świadectwo.

Świadectwo zastępcze ma, jeśli to możliwe, taki sam numer i taką samą datę ważności jak oryginał, a w polu 23 należy umieścić jedno z następujących stwierdzeń:

„Niniejsze świadectwo jest uwierzytelnioną kopią oryginału.” lub „Niniejsze świadectwo unieważnia i zastępuje oryginał o numerze xxxx wydany w dniu xx/xx/xxxx.”

ROZDZIAŁ VIIIa

ŚWIADECTWA KOLEKCJI PRÓBEK

Artykuł 44a

Wydawanie

Państwa członkowskie mogą wydawać świadectwa kolekcji próbek w odniesieniu do kolekcji próbek objętych ważnym karnetem ATA i zawierających okazy gatunków wymienionych w załączniku A, B lub C rozporządzenia (WE) nr 338/97, ich części lub produkty pochodne.

Do celów akapitu pierwszego okazy gatunków wymienionych w załączniku A, ich części lub produkty pochodne muszą spełniać warunki rozdziału XIII niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 44b

Użycie

Jeżeli do kolekcji próbek objętej świadectwem kolekcji próbek załączony jest ważny karnet ATA, świadectwo wydane zgodnie z art. 44a może być wykorzystywane jako:

1) zezwolenie na przywóz, zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 338/97;

2) zezwolenie na wywóz lub świadectwo powrotnego wywozu, zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 338/97, jeśli kraj przeznaczenia uznaje karnety ATA i zezwala na ich stosowanie;

3) świadectwo zgodnie z art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 338/97 wyłącznie w celu umożliwienia wystawiania okazów na widok publiczny w celach komercyjnych.

Artykuł 44c

Organ wydający

1. W przypadku gdy kolekcja próbek pochodzi z terytorium Wspólnoty, organem wydającym świadectwa kolekcji próbek jest organ zarządzający państwa członkowskiego, z którego pochodzi kolekcja próbek.

2. W przypadku gdy kolekcja próbek pochodzi z kraju trzeciego, organem wydającym świadectwo kolekcji próbek jest organ zarządzający państwa członkowskiego pierwszego przeznaczenia, a takie świadectwo zostaje wydane na podstawie dostarczonego równoważnego dokumentu wydanego w kraju trzecim.

Artykuł 44d

Wymogi

1. Kolekcja próbek objęta świadectwem kolekcji próbek musi zostać powrotnie wwieziona na terytorium Wspólnoty przed datą upływu ważności świadectwa.

2. Okazy objęte świadectwem kolekcji próbek nie mogą zostać sprzedane lub w inny sposób przekazane poza terytorium państwa, które wydało świadectwo.

3. Świadectwo kolekcji próbek nie może być przekazywane innym podmiotom. W przypadku kradzieży, zniszczenia lub utraty okazów objętych świadectwem kolekcji próbek w trybie natychmiastowym informowane są wydający organ zarządzający oraz organ zarządzający kraju, w którym okazy zostały skradzione, zniszczone lub utracone.

4. W świadectwie kolekcji próbek wskazane jest następujące przeznaczenie dokumentu: „inne: kolekcja próbek”, a w polu 23 podany jest numer załączonego do niego karnetu ATA.

W polu 23 lub w odpowiednim załączniku do świadectwa znajduje się następujące stwierdzenie:

„Dla kolekcji próbek, do której załączony jest karnet ATA nr: xxx

Niniejsze świadectwo obejmuje kolekcję próbek i jest nieważne bez załączonego karnetu ATA. Niniejsze świadectwo jest niezbywalne. Okazy objęte niniejszym świadectwem nie mogą zostać sprzedane lub w inny sposób przekazane poza terytorium państwa, które wydało niniejszy dokument. Niniejsze świadectwo może być wykorzystane do (powrotnego) wywozu z [wskazać państwo (powrotnego) wywozu] przez [wskazać odwiedzane państwa] w celach prezentacji i do przywozu z powrotem do [wskazać państwo (powrotnego) wywozu].”

5. W przypadku świadectw kolekcji próbek wydanych zgodnie z art. 44c ust. 2, przepisów ust. 1 i 4 niniejszego artykułu nie stosuje się. W takich przypadkach świadectwo zawiera w polu 23 następujący tekst:

„Niniejsze świadectwo jest nieważne bez załączonego oryginalnego dokumentu CITES wydanego przez kraj trzeci zgodnie z przepisami ustanowionymi przez Konferencję Stron Konwencji.”

Artykuł 44e

Zastosowanie

1. Wnioskujący o wydanie świadectwa kolekcji próbek wypełnia w stosownym przypadku pola 1, 3, 4 oraz 7-23 formularza wniosku oraz pola 1, 3, 4 oraz 7-22 oryginału i wszystkich kopii. Wpisy w polach 1 i 3 muszą być identyczne. W polu 23 musi być wskazany wykaz odwiedzanych krajów.

Państwa członkowskie mogą jednakże postanowić, że należy wypełnić jedynie formularz wniosku.

2. Prawidłowo wypełniony formularz jest składany do organu zarządzającego państwa członkowskiego, w którym znajdują się okazy, lub - w przypadku określonym w art. 44c ust. 2 - do organu zarządzającego państwa członkowskiego pierwszego przeznaczenia wraz z niezbędnymi informacjami i dokumentacją uzupełniającą, które organ uzna za konieczne do stwierdzenia, czy świadectwo powinno zostać wydane.

Pominięcie informacji we wniosku musi zostać uzasadnione.

3. Przy składaniu wniosku o wydanie świadectwa dotyczącego okazów, dla których taki wniosek został wcześniej odrzucony, wnioskodawca informuje organ zarządzający o takim fakcie.

Artykuł 44f

Dokumenty składane przez posiadacza w urzędzie celnym

1. W przypadku świadectwa kolekcji próbek wydanego zgodnie z art. 44c ust. 1 posiadacz lub jego upoważniony przedstawiciel składa oryginał świadectwa (formularz 1) i jego kopię oraz - w stosownych przypadkach - kopię dla posiadacza (formularz 2) oraz kopię do zwrotu wydającemu organowi zarządzającemu (formularz 3), a także oryginał ważnego karnetu ATA do celów weryfikacji w urzędzie celnym wyznaczonym zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 338/97.

Urząd celny po sprawdzeniu karnetu ATA zgodnie z przepisami prawa celnego zawartymi w rozporządzeniu (WE) nr 2454/93 oraz - jeśli to konieczne - po wpisaniu do oryginału i kopii świadectwa kolekcji próbek numeru karnetu ATA załączonego do świadectwa zwraca oryginalne dokumenty posiadaczowi lub jego upoważnionemu przedstawicielowi, poświadcza kopię świadectwa kolekcji próbek i przesyła taką poświadczoną kopię odpowiedniemu organowi zarządzającemu zgodnie z art. 45.

Jednakże przy pierwszym wywozie z terytorium Wspólnoty urząd celny, po wypełnieniu pola 2 7, zwraca oryginał świadectwa kolekcji próbek (formularz 1) oraz kopię dla posiadacza (formularz 2) posiadaczowi lub jego upoważnionemu przedstawicielowi i przekazuje kopię do zwrotu wydającemu organowi zarządzającemu (formularz 3) zgodnie z art. 45.

2. W przypadku świadectwa kolekcji próbek wydanego zgodnie z art. 44c ust. 2 stosuje się przepisy ust. 1 niniejszego artykułu, z zastrzeżeniem, że posiadacz lub jego upoważniony przedstawiciel składa do weryfikacji również oryginał świadectwa wydanego przez kraj trzeci.

Artykuł 44g

Wymiana

Utracone, ukradzione lub zniszczone świadectwo kolekcji próbek może być zastąpione innym świadectwem, wydanym przez ten sam organ.

Świadectwo zastępcze ma, jeśli to możliwe, taki sam numer i taką samą datę ważności jak oryginał, a w polu 23 należy umieścić jedno z następujących stwierdzeń:

„Niniejsze świadectwo jest uwierzytelnioną kopią oryginału. „lub” Niniejsze świadectwo unieważnia i zastępuje oryginał o numerze xxxx wydany w dniu xx/xx/xxxx.”

ROZDZIAŁ VIIIb

ŚWIADECTWO DLA INSTRUMENTU MUZYCZNEGO

Artykuł 44h

Wydawanie

1. Państwa członkowskie mogą wydać świadectwo dla instrumentu muzycznego na potrzeby transgranicznego przemieszczania o charakterze niehandlowym instrumentów muzycznych dla celów między innymi użytku osobistego, występów, produkcji (nagrań), transmisji, nauczania, wystawy lub konkursu, w przypadku gdy instrumenty takie spełniają wszystkie następujące wymogi:

a) pochodzą od gatunków wymienionych w załącznikach A, B lub C do rozporządzenia (WE) nr 338/97, innych niż okazy gatunków wymienionych w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 338/97 nabyte po włączeniu danego gatunku do załączników do Konwencji;

b) okaz wykorzystany do wyprodukowania instrumentu muzycznego został legalnie nabyty;

c) instrument muzyczny jest odpowiednio zidentyfikowany.

2.Załącznik jest dołączany do świadectwa w celu zastosowania zgodnie z art. 44m.

Artykuł 44i

Użycie

Świadectwo może być wykorzystywane w jeden z następujących sposobów:

a) jako zezwolenie na przywóz zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 338/97;

b) jako zezwolenie na wywóz lub świadectwo powrotnego wywozu zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 338/97.

Artykuł 44j

Organ wydający

1. Organem wydającym świadectwo dla instrumentu muzycznego jest organ zarządzający państwa zwykłego pobytu wnioskodawcy.

2. Świadectwo dla instrumentu muzycznego zawiera poniższy tekst w polu 23 lub w odpowiednim załączniku do świadectwa:

„Świadectwo ważne przy wielokrotnym przekraczaniu granicy. Właściciel zatrzymuje oryginał świadectwa.

Instrument muzyczny objęty niniejszym świadectwem, które umożliwia wielokrotne przekraczanie granicy, jest przeznaczony do użytku niehandlowego dla celów między innymi użytku osobistego, występów, produkcji (nagrań), transmisji, nauczania, wystawy lub konkursu. Instrument muzyczny objęty niniejszym świadectwem nie może zostać sprzedany lub prawo do jego własności przeniesione na inną osobę, podczas gdy znajduje się poza państwem, w którym świadectwo zostało wydane.

Świadectwo to musi zostać zwrócone organowi zarządzającemu państwa, które wydało świadectwo, przed wygaśnięciem świadectwa.

Niniejsze świadectwo jest nieważne bez załączników, które muszą być podstemplowane i podpisane przez urzędnika służb celnych przy każdym przekraczaniu granicy.”.

Artykuł 44k

Wymagania dotyczące okazów

W przypadku gdy okaz jest objęty świadectwem dla instrumentu muzycznego, musi spełniać następujące wymagania:

a) instrument muzyczny musi być zarejestrowany przez wydający organ zarządzający;

b) instrument muzyczny musi powrócić do państwa członkowskiego, w którym jest zarejestrowany, przed datą upływu ważności świadectwa;

c) okaz nie może zostać sprzedany lub prawo do jego własności przeniesione na inną osobę, podczas gdy znajduje się poza państwem zwykłego pobytu wnioskodawcy, chyba że na warunkach przewidzianych w art. 44n;

d) instrument muzyczny musi być odpowiednio zidentyfikowany.

Artykuł 44l

Wnioski

1. Wnioskujący o wydanie świadectwa dla instrumentu muzycznego przekazuje wszystkie informacje określone w art. 44h i 44k oraz, w stosownych przypadkach, wypełnia pola 1, 4 oraz 7–23 formularza wniosku oraz pola 1, 4 oraz 7–22 oryginału i wszystkich kopii świadectwa.

Państwa członkowskie mogą postanowić, że wypełniany będzie wyłącznie formularz wniosku. W takim przypadku wniosek może dotyczyć więcej niż jednego świadectwa.

2. Prawidłowo wypełniony formularz wniosku jest składany do organu zarządzającego państwa członkowskiego zwykłego pobytu wnioskodawcy wraz z niezbędnymi informacjami i dokumentacją uzupełniającą, które organ uzna za konieczne do stwierdzenia, czy świadectwo powinno zostać wydane.

Wszelkie pominięcie informacji we wniosku musi zostać uzasadnione.

3. Przy składaniu wniosku o wydanie świadectwa dotyczącego okazów, dla których wniosek został wcześniej odrzucony, wnioskodawca informuje organ zarządzający o takim fakcie.

Artykuł 44m

Dokumenty składane przez posiadacza w urzędzie celnym

W przypadku wprowadzania do Unii, wywozu lub powrotnego wywozu okazu objętego świadectwem dla instrumentu muzycznego, wydanym zgodnie z art. 44j, posiadacz świadectwa składa do weryfikacji oryginał świadectwa oraz oryginał i kopię załączników w urzędzie celnym wyznaczonym zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 338/97.

Urząd celny po wypełnieniu załączników zwraca oryginały dokumentów posiadaczowi, poświadcza kopię załączników i przesyła poświadczoną kopię właściwemu organowi zarządzającemu zgodnie z art. 45.

Artykuł 44n

Sprzedaż okazów

W przypadku gdy posiadacz świadectwa dla instrumentu muzycznego, wydanego zgodnie z art. 44j niniejszego rozporządzenia, pragnie sprzedać okaz, musi najpierw złożyć świadectwo wydającemu organowi zarządzającemu, a jeśli okaz należy do gatunków wymienionych w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 338/97, złożyć wniosek do właściwych organów o wydanie świadectwa zgodnie z art. 8 ust. 3 tego rozporządzenia.

Artykuł 44o

Wymiana

Utracone, ukradzione lub zniszczone świadectwo dla instrumentu muzycznego może zostać zastąpione innym świadectwem, wydanym wyłącznie przez ten sam organ.

Świadectwo zastępcze ma, jeśli to możliwe, taki sam numer i taką samą datę ważności jak oryginał, a w polu 23 należy umieścić jedno z następujących stwierdzeń:

„Niniejsze świadectwo jest uwierzytelnioną kopią oryginału.” lub „Niniejsze świadectwo unieważnia i zastępuje oryginał o numerze xxxx wydany w dniu xx/xx/xxxx r.”.

Artykuł 44p

Wprowadzanie do Unii instrumentów muzycznych ze świadectwami wydanymi przez państwa trzecie

Wprowadzenie do Unii instrumentu muzycznego nie wymaga okazania zezwolenia na przywóz lub dokumentu wywozowego, pod warunkiem że jest on objęty świadectwem dla instrumentu muzycznego wydanym przez państwo trzecie na warunkach podobnych do tych, które są określone w art. 44h i 44j. Powrotny wywóz tego instrumentu muzycznego nie wymaga okazania świadectwa powrotnego wywozu.

ROZDZIAŁ IX

PROCEDURA CELNA

Artykuł 45

Przekazywanie dokumentów złożonych w urzędzie celnym

1. Urzędy celne niezwłocznie przekazują właściwemu organowi zarządzającemu ich państwa wszystkie dokumenty złożone w urzędach, zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 338/97 oraz niniejszego rozporządzenia.

Organy zarządzające otrzymujące takie dokumenty niezwłocznie przesyłają dokumenty, które zostały wydane przez inne państwa członkowskie, do właściwych organów zarządzających, wraz z wszelkimi dokumentami uzupełniającymi wydanymi zgodnie z Konwencją. Do celów sprawozdawczości oryginały powiadomień o przywozie są również przekazywane organom zarządzającym kraju przywozu, gdy jest on różny od kraju, w którym okaz został wprowadzony do Unii.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1, urzędy celne mogą potwierdzić złożenie dokumentów wydanych przez organ zarządzający ich państwa członkowskiego w formie elektronicznej.

ROZDZIAŁ X

ŚWIADECTWA OKREŚLONE W ART. 5 UST. 2 LIT. B), ART. 5 UST. 3 I 4, ART. 8 UST. 3 ORAZ ART. 9 UST. 2 LIT. B) ROZPORZĄDZENIA (WE) NR 338/97

Artykuł 46

Organ wydający

Świadectwa określone w art. 5 ust. 2 lit. b), art. 5 ust. 3 i 4, art. 8 ust. 3 oraz art. 9 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 338/97 mogą być wydawane przez organ zarządzający państwa członkowskiego, na którego terytorium znajdują się okazy, po otrzymaniu wniosku zgodnie z art. 50 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 47

Świadectwa określone w art. 5 ust. 2 lit. b), art. 5 ust. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 338/97 (świadectwa wymagane do wywozu lub powrotnego wywozu)

Świadectwa określone w art. 5 ust. 2 lit. b), art. 5 ust. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 338/97 wskazują, które z następujących określeń odnoszą się do danych okazów:

1) zostały schwytane w środowisku naturalnym zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego pochodzenia;

2) zostały porzucone lub uciekły i zostały odzyskane zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego, w którym odzyskanie miało miejsce;

3) zostały nabyte lub wprowadzone na terytorium Wspólnoty zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 338/97;

4) zostały nabyte lub wprowadzone na terytorium Wspólnoty przed dniem 1 czerwca 1997 r. zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3626/82;

5) zostały nabyte lub wprowadzone na terytorium Wspólnoty przed dniem 1 stycznia 1984 r. zgodnie z postanowieniami Konwencji;

6) zostały nabyte lub wprowadzone na terytorium państwa członkowskiego, zanim przepisy rozporządzeń, o których mowa w ust. 3 lub 4, lub Konwencji zaczęły być stosowane w stosunku do nich lub w tym państwie członkowskim.

Artykuł 48

Świadectwo określone w art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 338/97 (świadectwo do użytku handlowego)

1. Świadectwo dla celów art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 338/97 stwierdza, że okazy gatunków wymienionych w jego załączniku A nie są objęte zakazami określonymi w art. 8 ust. 1 tego rozporządzenia z jednego z następujących powodów:

a) zostały nabyte lub wprowadzone na terytorium Wspólnoty, zanim przepisy dotyczące gatunków wymienionych w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 338/97 lub w dodatku I do Konwencji lub w załączniku C1 do rozporządzenia (EWG) nr 3626/82 zaczęły być do nich stosowane;

b) pochodzą z państwa członkowskiego i zostały schwytane w środowisku naturalnym zgodnie z ustawodawstwem tego państwa;

c) są lub pochodzą od zwierząt, które urodziły się i były hodowane w niewoli;

d) istnieje upoważnienie do ich wykorzystania do celów, o których mowa w art. 8 ust. 3 lit. c) oraz e)–g) rozporządzenia (WE) nr 338/97.

2. Właściwy organ zarządzający państwa członkowskiego może przyjąć zezwolenie na przywóz zamiast świadectwa dla celów art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 338/97 po przedłożeniu „kopii dla posiadacza” (formularz 2), jeśli stwierdza on, że, zgodnie z art. 8 ust. 3 tego rozporządzenia, okazy nie są objęte zakazami określonymi w art. 8 ust. 1 tego rozporządzenia.

Artykuł 49

Świadectwo określone w art. 9 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 338/97 (świadectwo przewozu żywych okazów)

Świadectwo dla celów art. 9 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 338/97 stwierdza, że przemieszczanie żywych okazów gatunków wymienionych w jego załączniku A z określonego miejsca podanego na zezwoleniu na przywóz lub na wcześniej wydanym świadectwie jest dozwolone.

Artykuł 50

Wniosek o wydanie świadectw określonych w art. 5 ust. 2 lit. b), art. 5 ust. 3 i 4, art. 8 ust. 3 oraz art. 9 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 338/97

1. Wnioskujący o świadectwa określone w art. 5 ust. 2 lit. b), art. 5 ust. 3 i 4, art. 8 ust. 3 oraz art. 9 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 338/97, tam gdzie to stosowne, wypełnia pola 1, 2 i 4–19 formularza wniosku oraz pola 1 i 4–18 oryginału i wszystkich kopii.

Państwa członkowskie mogą jednakże postanowić, że wypełniany będzie wyłącznie formularz wniosku. W takim przypadku wniosek może dotyczyć więcej niż jednego świadectwa.

2. Prawidłowo wypełniony formularz jest składany do organu zarządzającego państwa członkowskiego, w którym znajdują się okazy, wraz z niezbędnymi informacjami i dokumentacją uzupełniającą, które organ uzna za konieczne do stwierdzenia, czy świadectwo powinno zostać wydane.

Pominięcie informacji we wniosku musi zostać uzasadnione.

Przy składaniu wniosku o wydanie świadectwa dotyczącego okazów, dla których taki wniosek został wcześniej odrzucony, wnioskodawca informuje organ zarządzający o takim fakcie.

Artykuł 51

Zmiany w zezwoleniach, powiadomieniach i świadectwach

1. W przypadku gdy przesyłka objęta „kopią dla posiadacza” (formularz 2) zezwolenia na przywóz, „kopią dla importera” (formularz 2) powiadomienia o przywozie lub świadectwem zostanie podzielona lub gdy z innych przyczyn zapisy w takim dokumencie nie odzwierciedlają dłużej stanu faktycznego, organ zarządzający może podjąć jedną z następujących czynności:

a) dokonać niezbędnych zmian w dokumencie zgodnie z art. 4 ust. 2

b) wydać jedno lub więcej odpowiednich świadectw dla celów określonych w art. 47 i 48.

Dla potrzeb przepisów lit. b) organ zarządzający musi najpierw stwierdzić ważność wymienianego dokumentu, jeśli to koniecznie, w porozumieniu z organem zarządzającym innego państwa członkowskiego.

2. W przypadku wydania świadectw w celu zastąpienia „kopii dla posiadacza” (formularz 2) zezwolenia na przywóz, „kopii dla importera” (formularz 2) powiadomienia o przywozie lub wcześniej wydanego świadectwa, taki dokument zostanie zatrzymany przez organ zarządzający wydający świadectwo.

3. Utracone, skradzione lub zniszczone zezwolenie, powiadomienie lub świadectwo jest wymieniane jedynie przez organ, który je wydał.

4. Gdy dla celów ust. 1 organ zarządzający konsultuje się z organem zarządzającym innego państwa członkowskiego, ten ostatni udziela odpowiedzi w terminie jednego tygodnia.

ROZDZIAŁ XI

ETYKIETY

Artykuł 52

Stosowanie etykiet

1. Etykiety, o których mowa w art. 2 ust. 6 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 792/2012, są wykorzystywane wyłącznie do celów przemieszczania pomiędzy należycie zarejestrowanymi naukowcami lub instytucjami naukowymi w ramach niekomercyjnych wypożyczeń, darowizn lub wymian okazów zielnikowych, zakonserwowanych, suszonych lub zatopionych okazów oraz żywego materiału roślinnego do badań naukowych.

2. Naukowcom i instytucjom naukowym, o których mowa w ust. 1, organ zarządzający państwa członkowskiego, w którym się oni znajdują, przypisuje numer rejestracyjny.

Numer ten składa się z pięciu cyfr, z czego dwie pierwsze stanowią 2-literowy kod ISO państwa członkowskiego, a ostatnie trzy – unikalny numer przypisany każdej instytucji przez właściwy organ zarządzający.

3. Naukowcy i instytucje naukowe, których to dotyczy, wypełniają pola 1–5 etykiety i zwracając część etykiety przeznaczonej do tego celu, niezwłocznie przekazują organowi zarządzającemu, w którym są zarejestrowane, szczegółowe informacje na temat wykorzystania każdej etykiety.

ROZDZIAŁ XII

ODSTĘPSTWA OD PROCEDUR CELNYCH, O KTÓRYCH MOWA W ART. 4 UST. 7 ROZPORZĄDZENIA (WE) NR 338/97

Artykuł 53

Urzędy celne inne niż graniczne urzędy celne w miejscu wprowadzenia

1. Gdy przesyłka, która ma być wprowadzona na terytorium Wspólnoty, dociera do granicznego urzędu celnego drogą morską, powietrzną lub kolejową w celu jej wysłania tym samym środkiem transportu do innego urzędu celnego we Wspólnocie wyznaczonego zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 338/97, bez przejściowego składowania, kontrola i przedłożenie dokumentów przywozowych dokonuje się w tym ostatnim urzędzie.

2. Gdy przesyłka została poddana kontroli w urzędzie celnym określonym zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 338/97 i wysłana do innego urzędu celnego w celu przeprowadzenia dalszych procedur celnych, urząd, któremu przekazano przesyłkę, wymaga przedłożenia „kopii dla posiadacza” (formularz 2) zezwolenia na przywóz wypełnionego zgodnie z art. 23 niniejszego rozporządzenia lub „kopii dla importera” (formularz 2) powiadomienia o przywozie wypełnionego zgodnie z art. 24 niniejszego rozporządzenia i może dokonać wszelkiej kontroli, którą uzna za konieczną w celu stwierdzenia zgodności z przepisami rozporządzenia (WE) Nr 338/97 oraz niniejszego rozporządzenia.

ROZDZIAŁ XIII

OKAZY URODZONE I HODOWANE W NIEWOLI ORAZ OKAZY SZTUCZNIE ROZMNAŻANE

Artykuł 54

Okazy zwierząt urodzone i hodowane w niewoli

Bez uszczerbku dla przepisów art. 55, w przypadku zwierząt okaz jest uznawany za urodzony i hodowany w niewoli, wyłącznie jeśli właściwy organ zarządzający w porozumieniu z właściwym organem naukowym państwa członkowskiego jest przekonany, że:

1) okaz jest potomstwem lub pochodzi z potomstwa urodzonego lub w inny sposób otrzymanego w kontrolowanym środowisku:

a) z rodziców, którzy byli sparowani lub których gamety zostały przeniesione w inny sposób do kontrolowanego środowiska, w przypadku rozmnażania płciowego;

b) z rodziców, którzy znajdowali się w kontrolowanym środowisku, gdy rozpoczął się proces rozwoju potomstwa, w przypadku rozmnażania bezpłciowego;

2) stado hodowlane zostało utworzone zgodnie przepisami prawa stosowanymi wobec tego stada w momencie jego nabycia i jest utrzymywane w sposób niewywierający negatywnego wpływu na przetrwanie danych gatunków żyjących w środowisku naturalnym;

3) stado hodowlane jest utrzymywane bez wprowadzania okazów żyjących w środowisku naturalnym, za wyjątkiem sporadycznego dodawania zwierząt, jaj lub gamet, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa oraz w sposób niewywierający negatywnego wpływu na przetrwanie danych gatunków żyjących w środowisku naturalnym, w jednym z następujących celów:

a) aby zapobiec lub ograniczyć szkodliwą endogamię (chów wsobny), przy czym zakres takiego dodawania jest określany przez zapotrzebowanie na nowy materiał genetyczny;

b) aby rozdysponować skonfiskowane zwierzęta, zgodnie z art. 16 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 338/97;

c) w wyjątkowo, w celu wykorzystania jako stado hodowlane;

4) stado hodowlane samodzielnie wydało na świat drugie lub kolejne pokolenie (F2, F3 itd.) w kontrolowanym środowisku lub jest zarządzane w sposób, który gwarantuje wydanie, w kontrolowanym środowisku, potomstwa drugiego pokolenia.

Artykuł 55

Określenie rodowodu

W przypadku gdy dla celów art. 54, art. 62 ust. 1 lub art. 63 ust. 1 właściwe organy uznają za konieczne określenie rodowodu zwierzęcia poprzez analizę krwi lub innych tkanek, taka analiza lub niezbędne próbki są udostępniane w sposób określony przez te organy.

Artykuł 56

Sztucznie rozmnażane okazy roślin

1. Okaz gatunku zaliczonego do roślin jest uznawany za sztucznie rozmnożony, wyłącznie jeśli właściwy organ zarządzający w porozumieniu z właściwym organem naukowym państwa członkowskiego jest przekonany, że spełnione są następujące warunki:

a) okaz jest lub pochodzi od roślin wyhodowanych z nasion, sadzonek, poprzez podziały, z tkanek przyrannych (kallus) lub innych tkanek roślinnych, zarodników lub innych propagul w kontrolowanych warunkach;

b) uprawowy matecznik został utworzony i jest utrzymywany zgodnie z definicją zawartą w art. 1 pkt 4a).

c) (skreślona);

d) w przypadku szczepionych roślin zarówno podkładka, jak i zraz zostały sztucznie rozmnożone zgodnie z lit. a) i b).

Dla celów lit. a) kontrolowane warunki oznaczają nienaturalne środowisko, które podlega intensywnej manipulacji na skutek interwencji człowieka, co może obejmować między innymi: uprawę ziemi, nawożenie, zwalczanie chwastów, nawadnianie lub zabiegi ogrodnicze, takie jak: sadzenie w doniczkach, uprawę na zagonach i ochronę przed niekorzystnymi warunkami pogodowymi. W odniesieniu do taksonów wytwarzających drewno agarowe, które są hodowane z nasion, sadzonek, poprzez szczepienie, odkład powietrzny, podziały, z tkanek przyrannych (kallus) lub innych tkanek roślinnych, zarodników lub innych propagul, „w kontrolowanych warunkach” odnosi się do plantacji drzew, w tym do innego nienaturalnego środowiska, które podlega manipulacji na skutek interwencji człowieka w celu produkcji roślin lub części roślin oraz produktów pochodnych.

2. Drewno i inne części lub produkty pochodne pozyskane z drzew wyrosłych na jednogatunkowych plantacjach uznawane są za sztucznie rozmnożone zgodnie z przepisami ust. 1.

3. Drzewa taksonów wytwarzających drewno agarowe hodowane w uprawach, takich jak:

a)ogrody (przydomowe lub publiczne);

b)państwowe, prywatne lub publiczne plantacje produkcyjne, zarówno jednogatunkowe, jak i wielogatunkowe, uznaje się za sztucznie rozmnożone zgodnie z ust. 1.

ROZDZIAŁ XIV

DOBRA OSOBISTE I MAJĄTEK GOSPODARSTWA DOMOWEGO

Artykuł 57

Wprowadzenie i ponowne wprowadzenie dóbr osobistych i majątku gospodarstwa domowego na terytorium Wspólnoty

1. Odstępstwo od art. 4 rozporządzenia (WE) nr 338/97, dotyczące dóbr osobistych oraz majątku gospodarstwa domowego, określone w art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia nie ma zastosowania do okazów wykorzystywanych w celu uzyskania korzyści handlowych, sprzedawanych, wystawianych do celów handlowych, posiadanych w celu sprzedaży, oferowanych na sprzedaż lub transportowanych w celu sprzedaży.

Odstępstwo to ma zastosowanie wyłącznie do okazów, włączając w to trofea myśliwskie, jeśli spełniają one jeden z następujących warunków:

a) stanowią część bagażu osobistego podróżnych przybywających z państwa trzeciego;

b) stanowią własność prywatną osoby fizycznej zmieniającej swoje miejsce zamieszkania z państwa trzeciego na Wspólnotę;

c) stanowią trofea myśliwskie pozyskane przez podróżnego i przywożone w późniejszym terminie.

2. Odstępstwo od art. 4 rozporządzenia (WE) nr 338/97 w odniesieniu do dóbr osobistych oraz majątku gospodarstwa domowego, ustanowione w art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia, nie ma zastosowania do okazów wymienionych załączniku A do tego rozporządzenia, jeśli są one wprowadzane na terytorium Wspólnoty po raz pierwszy przez osobę zwykle zamieszkującą we Wspólnocie lub osiedlającą się na terytorium Wspólnoty.

3. Pierwsze wprowadzenie na terytorium Wspólnoty dóbr osobistych lub majątku gospodarstwa domowego, włączając w to trofea myśliwskie, przez osobę zwykle zamieszkującą na terytorium Wspólnoty, w skład których wchodzą okazy gatunków wymienionych w załączniku B do rozporządzenia (WE) nr 338/97, nie wymaga okazania służbom celnym zezwolenia na przywóz w przypadku gdy przedstawiono oryginał lub kopię dokumentu wywozu lub powrotnego wywozu.

Służby celne przekazują oryginał zgodnie z art. 45 niniejszego rozporządzenia i zwracają posiadaczowi podstemplowaną kopię.

3a. W drodze odstępstwa od ust. 3 pierwsze wprowadzenie do Unii trofeów myśliwskich okazów gatunków lub populacji wymienionych w załączniku B do rozporządzenia (WE) nr 338/97 oraz w załączniku XIII do niniejszego rozporządzenia podlega przepisom art. 4 rozporządzenia (WE) nr 338/97.

4. Ponowne wprowadzenie na terytorium Wspólnoty dóbr osobistych lub majątku gospodarstwa domowego na terytorium Wspólnoty, włączając w to trofea myśliwskie, przez osobę zwykle zamieszkującą na terytorium Wspólnoty, w skład których wchodzą okazy gatunków wymienionych w załączniku A lub B do rozporządzenia (WE) nr 338/97, nie wymaga okazania służbom celnym zezwolenia na przywóz, jeżeli przedstawiono jeden z następujących dokumentów:

a) poświadczoną przez służby celne „kopię dla posiadacza” (formularz 2) uprzednio wykorzystanego wspólnotowego zezwolenia na przywóz lub wywóz;

b) kopię dokumentu wywozu lub powrotnego wywozu, o którym mowa w ust. 3;

c) dowód nabycia okazów na terytorium Wspólnoty.

5. W drodze odstępstwa od ust. 3 i 4 wprowadzenie lub ponowne wprowadzenie na terytorium Wspólnoty następujących pozycji wymienionych w załączniku B do rozporządzenia (WE) nr 338/97 nie wymaga okazania zezwolenia na przywóz ani dokumentu (powrotnego) wywozu:

a) kawioru gatunków ryb jesiotrokształtnych (Acipenseri-formes spp.) do 125 gramów na osobę w opakowaniach, które zostały indywidualnie oznaczone zgodnie z art. 66 ust. 6;

b) „pałeczek deszczowych” z Cactaceae spp., do trzech sztuk na osobę;

c) martwych przetworzonych okazów Crocodylia spp. (za wyjątkiem mięsa i trofeów myśliwskich), do czterech sztuk na osobę;

d) muszli Strombus gigas do trzech sztuk na osobę;

e) Hippocampus spp. do czterech martwych okazów na osobę;

f) muszli Tridacnidae spp. do trzech okazów na osobę, łącznie nie więcej niż 3 kg, przy czym okazem jest jedna nieuszkodzona muszla lub dwie pasujące połówki;

g) próbek drewna agarowego ( uilariaAq spp. oraz Gyrinops spp.) – do 1 kg wiórów drewnianych, 24 ml olejku i dwóch zestawów korali lub korali modlitewnych (lub dwóch naszyjników albo bransolet) na osobę.

Artykuł 58

Wywóz i powrotny wywóz dóbr osobistych oraz majątku gospodarstwa domowego z terytorium Wspólnoty

1. Odstępstwo od art. 5 rozporządzenia (WE) nr 338/97 w przypadku dóbr osobistych lub majątku gospodarstwa domowego, ustanowione w art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia, nie ma zastosowania do okazów wykorzystywanych w celu uzyskania korzyści handlowych, sprzedawanych, wystawianych do celów handlowych, posiadanych w celu sprzedaży, oferowanych na sprzedaż lub transportowanych w celu sprzedaży.

Odstępstwo to ma zastosowanie wyłącznie do okazów, które stanowią część:

a) bagażu osobistego podróżnych udających się do państwa trzeciego;

b) osobistego majątku osoby fizycznej zmieniającej zwykłe miejsce zamieszkania z terytorium Wspólnoty na państwo trzecie.

2. W przypadku wywozu odstępstwo od art. 5 rozporządzenia (WE) nr 338/97 w odniesieniu do dóbr osobistych lub majątku gospodarstwa domowego, ustanowione w art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia, nie ma zastosowania do okazów gatunków wymienionych w załączniku A lub B do tego rozporządzenia.

3. Powrotny wywóz przez osoby zwykle zamieszkujące na terytorium Wspólnoty dóbr osobistych lub majątku gospodarstwa domowego, włączając w to osobiste trofea myśliwskie, w skład których wchodzą okazy gatunków wymienionych w załączniku A lub B do rozporządzenia (WE) nr 338/97, nie wymaga okazania służbom celnym świadectwa powrotnego wywozu, jeżeli przedstawiono jeden z następujących dokumentów:

a) poświadczoną przez służby celne „kopię dla posiadacza” (formularz 2) uprzednio wykorzystanego wspólnotowego zezwolenia na przywóz lub na wywóz;

b) kopię dokumentu wywozu lub powrotnego wywozu, o której mowa w art. 57 ust. 3 niniejszego rozporządzenia;

c) dowód nabycia okazów na terytorium Wspólnoty.

Przepisy poprzedniego akapitu nie mają zastosowania do powrotnego wywozu rogu nosorożca lub kości słoniowej zawartych w dobrach osobistych lub majątku gospodarstwa domowego; w przypadku tych okazów wymagane jest okazanie służbom celnym świadectwa powrotnego wywozu.

3a. Powrotny wywóz przez osoby, dla których Unia nie jest miejscem zwykłego pobytu, dóbr osobistych lub majątku gospodarstwa domowego, nabytych poza państwem, w którym osoby te mają swoje miejsce zwykłego pobytu, włączając w to osobiste trofea myśliwskie, będących okazami gatunków wymienionych w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 338/97, wymaga okazania służbom celnym świadectwa powrotnego wywozu. Ten sam wymóg ma zastosowanie do powrotnego wywozu dóbr osobistych lub majątku gospodarstwa domowego z rogu nosorożca lub kości słoniowej okazów populacji wymienionych w załączniku B do rozporządzenia (WE) nr 338/97.

4. W drodze odstępstwa od ust. 2 i 3, wywóz lub powrotny wywóz pozycji wymienionych w art. 57 ust. 5 lit. a)–g) nie wymaga okazania dokumentu (powrotnego) wywozu.

Artykuł 58a

Komercyjne wykorzystanie dóbr osobistych i majątku gospodarstwa domowego na terytorium Unii

1. Działalność komercyjna w odniesieniu do okazów gatunków wymienionych w załączniku B do rozporządzenia (WE) nr 338/97, które są wprowadzane na terytorium Unii zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 338/97, może być dozwolona przez organ zarządzający danego państwa członkowskiego jedynie po spełnieniu następujących warunków:

a) wnioskodawca wykazał, że okaz został wprowadzony na terytorium Unii co najmniej dwa lata przed jego planowanym użyciem do celów komercyjnych; oraz

b) organ zarządzający zainteresowanego państwa członkowskiego sprawdził, że dany okaz mógł zostać przywieziony do celów komercyjnych zgodnie z art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 338/97 w czasie, w którym został wprowadzony na terytorium Unii.

Po spełnieniu powyższych warunków organ zarządzający wydaje pisemne zaświadczenie potwierdzające, że przedmiotowe okazy mogą być wykorzystane do celów komercyjnych.

2. Zabroniona jest działalność komercyjna w odniesieniu do okazów gatunków wymienionych w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 338/97, które zostały wprowadzone do Unii zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 338/97, lub w odniesieniu do okazów gatunków wymienionych w załączniku I do Konwencji lub w załączniku C1 do rozporządzenia (EWG) nr 3626/82 i wprowadzonych do Unii jako dobra osobiste i majątek gospodarstwa domowego.

ROZDZIAŁ XV

ZWOLNIENIA I ODSTĘPSTWA

Artykuł 59

Zwolnienia w odniesieniu do art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 338/97 ustanowione w jego art. 8 ust. 3

1. Zwolnienie dotyczące okazów, o których mowa w art. 8 ust. 3 lit. a), b) i c) rozporządzenia (WE) nr 338/97, jest przyznawane wyłącznie jeśli wnioskodawca wykaże przed właściwym organem zarządzającym, że warunki określone w powyższym artykule oraz w art. 48 niniejszego rozporządzenia są spełnione.

1a. Zwolnienie dotyczące okazów, o których mowa w art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 338/97, jest przyznawane wyłącznie, jeśli wnioskodawca wykaże przed właściwym organem zarządzającym, że wejście w posiadanie przedmiotowych okazów nastąpiło zgodnie z obowiązującym prawodawstwem dotyczącym ochrony dzikiej fauny i flory.

2. Zwolnienie dotyczące okazów, o których mowa w art. 8 ust. 3 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 338/97, jest przyznawane wyłącznie jeśli wnioskodawca wykaże przed właściwym organem zarządzającym, który skonsultuje się z właściwym organem naukowym, że warunki określone w art. 48 niniejszego rozporządzenia zostały spełnione oraz że dane okazy urodziły się i były hodowane w niewoli lub zostały sztucznie rozmnożone zgodnie z art. 54, 55 i 56 niniejszego rozporządzenia.

3. Zwolnienie dotyczące okazów, o których mowa w art. 8 ust. 3 lit. e), f) i g) rozporządzenia (WE) nr 338/97, jest przyznawane wyłącznie jeśli wnioskodawca wykaże przed właściwym organem zarządzającym, który skonsultuje się z właściwym organem naukowym, że warunki określone w powyższym artykule oraz w art. 48 niniejszego rozporządzenia są spełnione.

4. Zwolnienie dotyczące okazów, o których mowa w art. 8 ust. 3 lit. h) rozporządzenia (WE) nr 338/97, jest przyznawane wyłącznie jeśli wnioskodawca wykaże przed właściwym organem zarządzającym, że okazy zostały schwytane w środowisku naturalnym w państwie członkowskim zgodnie z ustawodawstwem tego państwa.

5. Zwolnienie określone w art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 338/97 jest przyznawane w odniesieniu do żywych kręgowców, wyłącznie jeśli wnioskodawca wykaże przed właściwym organem zarządzającym, że odpowiednie przepisy art. 66 niniejszego rozporządzenia zostały spełnione.

Artykuł 60

Odstępstwo od art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 338/97 na korzyść instytucji naukowych

Bez uszczerbku dla art. 9 rozporządzenia (WE) nr 338/97, odstępstwo od zakazu ustanowionego w jego art. 8 ust. 1 może zostać przyznane instytucjom naukowym, zatwierdzonym przez organ zarządzający w porozumieniu z organem naukowym, poprzez wydanie świadectwa obejmującego wszystkie należące do kolekcji okazy gatunków wymienionych w załączniku A do tego rozporządzenia, które są przeznaczone do:

1) hodowli w niewoli lub sztucznego rozmnażania, co pozwoli na uzyskanie korzyści w zakresie ochrony danego gatunku;

2) celów badawczych bądź edukacyjnych, służących ochronie lub zachowaniu danego gatunku.

Sprzedaż okazów objętych takim świadectwem może być dokonywana jedynie na rzecz innych instytucji naukowych posiadających takie świadectwo.

Artykuł 61

Zwolnienia w odniesieniu do art. 8 ust. 1 i 3 rozporządzenia (WE) nr 338/97

Bez uszczerbku dla art. 9 rozporządzenia (WE) nr 338/97, ani zakaz ustanowiony w jego art. 8 ust. 1 dotyczący zakupu, oferty zakupu i nabycia okazów gatunków wymienionych w jego załączniku A w celach handlowych, ani przepis art. 8 ust. 3 tego rozporządzenia stanowiący, że zwolnienia od tych zakazów przyznaje się, wydając świadectwa w indywidualnych przypadkach, nie mają zastosowania, jeżeli dane okazy spełniają jeden z następujących warunków:

1) są objęte jednym ze świadectw dotyczących określonych okazów, o czym mowa w art. 48 niniejszego rozporządzenia;

2) podlegają jednemu z ogólnych zwolnień określonych w art. 62 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 62

Ogólne zwolnienia w odniesieniu do art. 8 ust. 1 i 3 rozporządzenia (WE) nr 338/97

Przepisy art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 338/97, stanowiące, że zwolnienia od zakazów określonych w art. 8 ust. 1 są przyznawane poprzez wydanie świadectwa dla indywidualnych przypadków, nie mają zastosowania i świadectwo nie jest wymagane w następujących przypadkach:

1) okazy urodzone i hodowane w niewoli zwierząt gatunków wymienionych w załączniku X niniejszego rozporządzenia oraz ich hybrydy, pod warunkiem że okaz zaopatrzonego w opis gatunku jest oznakowany zgodnie z art. 66 ust. 1 niniejszego rozporządzenia;

2) sztucznie rozmnażane okazy gatunków roślin;

3) przetworzone okazy nabyte ponad 50 lat temu zgodnie z definicją art. 2 lit. w) rozporządzenia (WE) nr 338/97;

4) martwe okazy wymienionych w załączniku A gatunków Crocodylia z kodem źródłowym D, pod warunkiem że są one oznakowane lub zidentyfikowane za pomocą innych środków zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

5) kawior z Acipenser brevirostrum i jego hybrydy z kodem źródłowym D, pod warunkiem że znajduje się w pojemniku oznakowanym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 63

Wstępnie wydawane świadectwa na podstawie art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 338/97

1. Dla celów art. 8 ust. 3 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 338/97 państwo członkowskie może udostępnić wstępnie wydawane świadectwa hodowcom zatwierdzonym w tym celu przez organ zarządzający, pod warunkiem że prowadzą oni rejestry hodowlane i udostępniają je, na wniosek, właściwemu organowi zarządzającemu.

Takie świadectwa w polu 20 zawierają następujące sformułowanie:

„Świadectwo ważne wyłącznie dla następujących taksonów:... ... ...”

2. Dla celów art. 8 ust. 3 lit. d) i h) rozporządzenia (WE) nr 338/97, państwo członkowskie może udostępnić wstępnie wydawane świadectwa osobom zatwierdzonym przez organ zarządzający w celu sprzedaży na podstawie takich świadectw martwych okazów wyhodowanych w niewoli lub niewielkiej liczby martwych okazów legalnie schwytanych w środowisku naturalnym na terytorium Wspólnoty, pod warunkiem że taka osoba spełnia następujące warunki:

a) prowadzi rejestr, który na wniosek jest udostępniany właściwemu organowi zarządzającemu i który zawiera szczegółowe informacje na temat sprzedawanych okazów/gatunków, przyczyny śmierci, jeśli jest znana, dane osób, od których okazy zostały nabyte oraz którym są sprzedawane;

b) przedstawia właściwemu organowi zarządzającemu roczne sprawozdanie, które zawiera szczegółowe informacje na temat sprzedaży dokonanej w ciągu roku, rodzaju oraz liczby okazów, gatunków oraz sposobu nabycia okazów.

3. Wstępnie wydawane świadectwa są ważne dopiero po ich wypełnieniu i przekazaniu przez wnioskodawcę kopii świadectwa wydającemu organowi zarządzającemu.

ROZDZIAŁ XVI

WYMOGI W ZAKRESIE ZNAKOWANIA

Artykuł 64

Znakowanie okazów w celach przywozu i działalności handlowej we Wspólnocie

1. Zezwolenia na przywóz dla następujących okazów są wydawane wyłącznie jeśli wnioskodawca wykaże przed właściwym organem zarządzającym, że każdy okaz został oznakowany zgodnie z art. 66 ust. 6:

a) okazy pochodzące z hodowli w niewoli zatwierdzonej przez Konferencję Stron Konwencji;

b) okazy pochodzące z działalności ranczerskiej zatwierdzonej przez Konferencję Stron Konwencji;

c) okazy z populacji gatunków wymienionych w załączniku I do Konwencji, dla których Konferencja Stron Konwencji zatwierdziła kontyngenty eksportowe;

d) surowe kły słoni afrykańskich oraz ich pocięte kawałki o długości 20 cm lub większej oraz o masie 1 kg lub więcej;

e) surowe, garbowane i wykończone krokodyle skóry, boki, ogony, gardła, łapy, pasy grzbietowe i inne ich części wywożone do Wspólnoty oraz całe surowe, garbowane lub wykończone krokodyle skóry i boki, które są powrotnie wywożone do Wspólnoty;

f) żywe kręgowce gatunków wymienionych w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 338/97 należące do wystawy objazdowej;

g) wszelkie opakowania kawioru Acipenseriformes spp., łącznie z puszkami, słoikami i pudełkami, w które taki kawior jest bezpośrednio pakowany.

2. Dla celów art. 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 338/97 wszystkie opakowania kawioru, o których mowa w ust. 1 lit. g) niniejszego artykułu, są oznakowane zgodnie z art. 66 ust. 6 niniejszego rozporządzenia, z zastrzeżeniem dodatkowych warunków określonych w art. 66 ust. 7.

Artykuł 65

Znakowanie okazów dla potrzeb wywozu i powrotnego wywozu

1. Świadectwa powrotnego wywozu dla okazów, o których mowa w art. 64 ust. 1 lit. a)–d) oraz f), które nie zostały w znacznym stopniu zmodyfikowane, są wydawane wyłącznie jeśli wnioskodawca wykaże przed organem zarządzającym, że oryginalne oznakowanie pozostało nienaruszone.

2. Świadectwa powrotnego wywozu dla całych surowych, garbowanych i wykończonych krokodylich skór i boków są wydawane wyłącznie jeśli wnioskodawca wykaże przed organem zarządzającym, że oryginalne metki pozostały nienaruszone lub – jeśli zostały one zgubione lub usunięte – że okazy oznakowano etykietą powrotnego wywozu.

3. Zezwolenia na wywóz i świadectwa powrotnego wywozu dla każdego opakowania kawioru, o którym mowa w art. 64 ust. 1 lit. g) niniejszego artykułu, są wydawane wyłącznie jeżeli opakowanie jest oznakowane zgodnie z art. 66 ust. 6.

4. Zezwolenia na wywóz są wydawane dla żywych kręgowców należących do gatunków wymienionych w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 338/97 wyłącznie jeśli wnioskodawca wykaże przed właściwym organem zarządzającym, że stosowne wymagania określone w art. 66 niniejszego rozporządzenia są spełnione. Nie ma to zastosowania do okazów gatunków wymienionych w załączniku X do niniejszego rozporządzenia, chyba że adnotacja w załączniku X nakazuje znakowanie.

Artykuł 66

Metody znakowania

1. Dla celów art. 33 ust. 1, art. 40 ust. 1, art. 59 ust. 5 oraz art. 65 ust. 4 zastosowanie mają przepisy ust. 2 i 3 niniejszego artykułu.

2. Ptaki urodzone i hodowane w niewoli są znakowane zgodnie z przepisami ust. 8 lub jeśli właściwy organ zarządzający jest przekonany, że ta metoda jest niewłaściwa ze względu na fizyczne właściwości lub zachowanie ptaka, przy pomocy urządzenia posiadającego niepowtarzalny numer niezmienialnego mikroczipowego transpondera, odpowiadającego normom ISO 11784: 1996 (E) oraz 11785: 1996 (E).

3. Żywe kręgowce inne niż ptaki urodzone i hodowane w niewoli są znakowane za pomocą urządzenia posiadającego niepowtarzalny numer niezmienialnego mikroczipowego transpondera, odpowiadającego normom ISO 11784: 1996 (E) i 11785: 1996 (E) lub jeśli właściwy organ zarządzający uzna, że metoda ta jest niewłaściwa ze względu na fizyczne właściwości lub zachowanie okazu/gatunków, okazy te zostaną oznakowane za pomocą niepowtarzalnych numerowanych obrączek, opasek, metek, tatuaży i podobnych środków lub w inny odpowiedni sposób, tak by była możliwa ich identyfikacja.

4. Artykuły 33 ust. 1, art. 40 ust. 1, art. 48 ust. 2, art. 59 ust. 5 i art. 65 ust. 4 nie mają zastosowania, jeśli właściwy organ zarządzający uzna, że fizyczne właściwości danych okazów w momencie wydania stosownego świadectwa nie pozwalają na bezpieczne zastosowanie jakiejkolwiek metody znakowania.

W takich okolicznościach organ zarządzający wydaje świadectwo dotyczące określonej transakcji i odnotowuje ten fakt w polu 20 świadectwa lub – jeśli metoda znakowania może być bezpiecznie zastosowana w późniejszym terminie – umieszcza w tym polu odpowiednie zastrzeżenie.

Świadectwa dotyczące określonych okazów, świadectwa dla wystaw objazdowych oraz świadectwa własności prywatnej nie są wydawane w odniesieniu do żywych okazów objętych niniejszym ustępem.

5. Okazy, które zostały oznaczone za pomocą mikroczipowego transpondera innego niż zgodny z normami ISO 11784: 1996 (E) i 11785: 1996 (E) przed dniem 1 stycznia 2002 r. lub przy pomocy jednej z metod, o których mowa w ust. 3 przed dniem 1 czerwca 1997 r., lub zgodnie z ust. 6 przed ich wprowadzeniem na terytorium Wspólnoty, są uznawane za oznakowane zgodnie z przepisem ust. 2 i 3.

6. Okazy, o których mowa w art. 64 i 65, są znakowane zgodnie z metodą zatwierdzoną lub zalecaną przez Konferencję Stron Konwencji dla danych okazów, w szczególności opakowania kawioru, o których mowa w art. 57 ust. 5 lit. a), art. 64 ust. 1 lit. g), art. 64 ust. 2 i art. 65 ust. 3, znakowane są indywidualnie za pomocą jednorazowych etykiet mocowanych na każdym podstawowym opakowaniu. W przypadku gdy podstawowe opakowanie nie jest zabezpieczone jednorazową etykietą, kawior pakuje się w sposób umożliwiający stwierdzenie w drodze oględzin, czy opakowanie było w jakikolwiek sposób otwierane.

Kawioru z różnych gatunków Acipenseriformes nie można mieszać w głównym opakowaniu, z wyjątkiem kawioru zagęszczonego (tj. kawioru złożonego z niezapłodnionych jaj (ikry) jednego lub więcej gatunków jesiotra lub wiosłonosa, pozostałego po przetwarzaniu i przygotowaniu wyższej jakości kawioru).

7. Wyłącznie te zakłady zajmujące się przetwarzaniem i pakowaniem lub przepakowywaniem, które uzyskały licencję organu zarządzającego państwa członkowskiego, są uprawnione do przetwarzania i pakowania lub przepakowywania kawioru przeznaczonego do wywozu, powrotnego wywozu lub handlu wewnątrzwspólnotowego.

Od licencjonowanych zakładów zajmujących się przetwarzaniem i pakowaniem lub przepakowywaniem wymaga się prowadzenia odpowiednich rejestrów ilości przywożonego, wywożonego, wywożonego z powrotem, produkowanego na miejscu i przechowywanego kawioru. Rejestry te muszą być udostępniane do kontroli organowi zarządzającemu odpowiedniego państwa członkowskiego.

Organ zarządzający przypisuje każdemu takiemu zakładowi zajmującemu się przetwarzaniem lub pakowaniem i przepakowywaniem niepowtarzalny kod rejestracyjny.

Wykaz zakładów licencjonowanych zgodnie z niniejszym ustępem oraz wszelkie zmiany w tym wykazie są przekazywane Sekretariatowi Konwencji i Komisji.

Do celów niniejszego ustępu zakłady zajmujące się przetwórstwem obejmują zakłady akwakultury produkujące kawior.

8. Urodzone i hodowane w niewoli ptaki oraz inne ptaki urodzone w kontrolowanym środowisku znakuje się za pomocą posiadającej unikatowe oznakowanie bezszwowo zamkniętej obrączki zakładanej na nogę.

Jest to obrączka lub opaska o nieprzerwanym obwodzie, bez żadnych przerw lub spoiw, w którą w żaden sposób nie ingerowano, o rozmiarze uniemożliwiającym jej zdjęcie z dorosłego okazu po tym jak została nałożona w pierwszych dniach życia oraz która została wyprodukowana specjalnie w tym celu.

Artykuł 67

Humanitarne metody znakowania

W przypadku gdy na terytorium Wspólnoty znakowanie żywych zwierząt wymaga przyczepienia przywieszki, założenia opaski, obrączki lub innego przedmiotu, oznakowania anatomicznej części zwierzęcia lub wszczepienia mikroczipowego transpondera, znakowanie jest wykonywane w sposób humanitarny, z uwzględnieniem dobra i naturalnych zachowań znakowanego okazu.

Artykuł 68

Wzajemne uznanie metod znakowania

1. Właściwe organy państw członkowskich uznają metody znakowania zatwierdzone przez właściwe organy innych państw członkowskich i zgodne z art. 66.

2. W przypadku gdy zezwolenie lub świadectwo jest wymagane zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia, szczegółowe informacje na temat znakowania okazu są w nim zamieszczone.

ROZDZIAŁ XVII

SPRAWOZDANIA I INFORMACJE

Artykuł 69

Sprawozdania na temat przywozu, wywozu i powrotnego wywozu

1. Państwa członkowskie gromadzą dane na temat przywozu oraz wywozu i powrotnego wywozu z terytorium Wspólnoty, który ma miejsce na podstawie zezwoleń i świadectw wydawanych przez ich organ zarządzający, niezależnie od rzeczywistego miejsca wwozu lub (powrotnego) wywozu.

Państwa członkowskie, zgodnie z art. 15 ust. 4 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 338/97, przekazują Komisji informacje za dany rok kalendarzowy w terminie określonym w ust. 4 niniejszego artykułu dla gatunków wymienionych w załączniku A, B i C do wymienionego rozporządzenia w formie elektronicznej oraz zgodnie z wytycznymi w sprawie przygotowania i składania rocznych sprawozdań CITES wydanymi przez Sekretariat Konwencji.

Sprawozdania zawierają informacje na temat zatrzymanych i skonfiskowanych ładunków.

2. Informacje, o których mowa w ust. 1, są przedstawiane w dwóch odrębnych częściach:

a) części dotyczącej przywozu, wywozu i powrotnego wywozu okazów gatunków wymienionych w załącznikach do Konwencji;

b) części dotyczącej przywozu, wywozu i powrotnego wywozu okazów innych gatunków wymienionych w załącznikach A, B i C do rozporządzenia (WE) nr 338/97 oraz dotyczącej wprowadzania na terytorium Wspólnoty okazów gatunków wymienionych w jego załączniku D.

3. W odniesieniu do przywozu przesyłek zawierających żywe zwierzęta państwa członkowskie, tam gdzie to możliwe, prowadzą rejestry procentowej ilości okazów gatunków wymienionych w załącznikach A i B do rozporządzenia (WE) nr 338/97, które były martwe w momencie wprowadzenia na terytorium Wspólnoty.

4. Informacje, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, są przekazywane Komisji za każdy rok kalendarzowy do dnia 15 czerwca następnego roku w podziale na poszczególne gatunki oraz kraje (powrotnego) wywozu.

5. Informacje, o których mowa w art. 15 ust. 4 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 338/97, obejmują szczegóły dotyczące środków ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych podjętych w celu wdrożenia i wykonania rozporządzenia (WE) nr 338/97 oraz niniejszego rozporządzenia.

Dodatkowo, państwa członkowskie przedstawiają sprawozdania na temat:

a) zarejestrowanych podmiotów zgodnie z art. 18 i 19 niniejszego rozporządzenia;

b) zarejestrowanych instytucji zgodnie z art. 60 niniejszego rozporządzenia;

c) zatwierdzonych hodowców zgodnie z art. 63 niniejszego rozporządzenia;

d) licencjonowanych zakładów zajmujących się przepakowywaniem kawioru zgodnie z art. 66 ust. 7 niniejszego rozporządzenia;

e) stosowania przez nie świadectw fitosanitarnych zgodnie z art. 17 niniejszego rozporządzenia;

f) przypadków wydania zezwoleń na wywóz i świadectw powrotnego wywozu z mocą wsteczną zgodnie z art. 15 rozporządzenia.

6. Informacje, o których mowa w ust. 5, za dwuletni okres kończący się w dniu 31 grudnia poprzedniego roku, przekazuje się co drugi rok przed dniem 15 czerwca w formie skomputeryzowanej i zgodnie z formatem dwuletniego raportu wydanym przez Sekretariat Konwencji i zmienionym przez Komisję.

Artykuł 70

Zmiany załączników do rozporządzenia (WE) nr 338/97

1. Mając na uwadze przygotowanie zmian do rozporządzenia (WE) nr 338/97 zgodnie z art. 15 ust. 5 tego rozporządzenia, państwa członkowskie w odniesieniu do gatunków już wymienionych w załącznikach do tego rozporządzenia oraz kwalifikujących się do uwzględnienia w wykazie przesyłają Komisji wszystkie istotne informacje dotyczące:

a) statusu biologicznego i handlowego tych gatunków;

b) sposobów wykorzystania okazów takich gatunków; oraz

c) metod kontrolowania handlu tymi okazami.

2. Wszelkie projekty zmian załączników B i D do rozporządzenia (WE) nr 338/97, zgodnie z art. 3 ust. 2 lit. c) lub d) lub art. 3 ust. 4 lit. a) tego rozporządzenia, są przedstawiane przez Komisję Grupie ds. Przeglądu Naukowego, o której mowa w art. 17 tego rozporządzenia, w celu zasięgnięcia opinii przed ich przedłożeniem Komitetowi.

ROZDZIAŁ XVIII

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 71

Odrzucenie wniosków o wydanie zezwoleń na przywóz w następstwie ustanowienia ograniczeń

1. Niezwłocznie po wprowadzeniu ograniczenia zgodnie z art. 4 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 338/97 i do momentu jego zniesienia państwa członkowskie odrzucają wnioski o wydanie zezwoleń na przywóz dotyczące okazów wywożonych z kraju pochodzenia objętego ograniczeniem.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1, zezwolenie na przywóz może zostać wydane, jeśli wniosek o wydanie zezwolenia na przywóz został złożony przed ustanowieniem ograniczenia, a właściwy organ zarządzający państwa członkowskiego jest przekonany, że istnieje umowa lub zamówienie, za które dokonano płatności lub w wyniku której okazy zostały już wysłane.

3. Okres ważności zezwolenia na przywóz wydanego na mocy odstępstwa określonego w ust. 2 nie przekracza jednego miesiąca.

4. Ograniczenia, o których mowa w ust. 1, o ile nie postanowiono inaczej, nie mają zastosowania do:

a) okazów urodzonych i hodowanych w niewoli zgodnie z art. 54 i 55 lub sztucznie rozmnażanych zgodnie z art. 56;

b) okazów przywożonych do celów określonych w art. 8 ust. 3 lit. e), f) lub g) rozporządzenia (WE) nr 338/97;

c) okazów, żywych lub martwych, będących częścią majątku gospodarstwa domowego osób przeprowadzających się na terytorium Wspólnoty w celu zamieszkania na jej terytorium.

Artykuł 72

Przepisy przejściowe

1. Świadectwa wydawane zgodnie z art. 11 rozporządzenia (EWG) nr 3626/82 oraz art. 22 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3418/83 (⁵) mogą nadal być wykorzystywane dla celów art. 5 ust. 2 lit. b), art. 5 ust. 3 lit. b), c) i d), art. 5 ust. 4 oraz art. 8 ust. 3 lit. a) oraz d)–h) rozporządzenia (WE) nr 338/97.

2. Przyznane zwolnienia od zakazów określonych w art. 6 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 3626/82 pozostają w mocy do ostatniego dnia ich ważności, o ile go określono.

3. Państwa członkowskie mogą nadal wydawać zezwolenia na przywóz i wywóz, świadectwa powrotnego wywozu, świadectwa dla wystawy objazdowej oraz świadectwa własności prywatnej na formularzach określonych w załącznikach I, III i IV, powiadomienia o przywozie w formie określonej w załączniku II i świadectwa UE w formie określonej w załączniku V do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 792/2012 przez okres jednego roku od daty wejścia w życie rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/57 (⁶).

Artykuł 73

Powiadomienie o przepisach wykonawczych do rozporządzenia

Każde państwo członkowskie powiadamia Komisję oraz Sekretariat Konwencji o przepisach przyjętych w celu wprowadzenia w życie niniejszego rozporządzenia oraz o wszelkich użytych instrumentach prawnych oraz podjętych środkach w celu wprowadzenia go w życie i wykonania. Komisja przekazuje te informacje pozostałym państwom członkowskim.

Artykuł 74

Uchylenie

Uchyla się rozporządzenie (WE) nr 1808/2001.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia należy traktować jako odesłania do niniejszego rozporządzenia i odczytywać zgodnie z tabelą korelacji przedstawioną w załączniku XII.

Artykuł 75

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 4 maja 2006 r.

ZAŁĄCZNIK VII

Kody stosowane w opisie okazów oraz jednostki miary wykorzystywane w zezwoleniach i świadectwach zgodnie z art. 5 pkt 1 i 2 [2]

Treść w wersji PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK VIII

Standardowe źródła nomenklatury, którą należy stosować zgodnie z art. 5 ust. 4 w celu podania naukowych nazw gatunków w zezwoleniach i świadectwach [3]

Treść w wersji PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK XIII

GATUNKI I POPULACJE, O KTÓRYCH MOWA W ART. 57 UST. 3 LIT. A)

Ceratotherium simum samum

Hippopotamus amphibius

Loxodonta africana

Ovis ammon

Panthera leo

Ursus maritimus