KOMISJA ADMINISTRACYJNA DS. ZABEZPIECZENIA SPOŁECZNEGO PRACOWNIKÓW MIGRUJĄCYCH,

uwzględniając art. 81 lit. a) rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (¹), na mocy którego obowiązkiem Komisji Administracyjnej jest rozpatrywanie wszelkich spraw administracyjnych, wynikających z przepisów rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 i rozporządzeń późniejszych,

uwzględniając art. 71 ust. 1 lit. a) wspomnianego rozporządzenia,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Artykuł 71 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 zawiera przepis stanowiący odstępstwo, dla pracowników przygranicznych całkowicie bezrobotnych, od ogólnej zasady lex loci laboris wymienionej w art. 13 ust. 2 lit. a) tego rozporządzenia.

(2) Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich orzekł, że w celu ustalenia, czy pracownik najemny przygraniczny może być uważany za częściowo lub całkowicie bezrobotnego, w rozumieniu art. 71 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia, należy stosować jednolite kryteria wspólnotowe, a ocena ta nie może opierać się na kryteriach prawa krajowego (²).

(3) Zważywszy na to, iż z praktyki krajowych instytucji zabezpieczenia społecznego w różnych państwach członkowskich wynikają różnice interpretacyjne w odniesieniu do określania rodzaju bezrobocia, należy uściślić zakres tego artykułu w celu przyjęcia jednolitych i obiektywnych kryteriów jego stosowania przez wspomniane instytucje.

(4) Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich orzekł, że jeżeli pracownik przygraniczny nie ma już żadnego związku z właściwym państwem członkowskim, i jeżeli jest on całkowicie bezrobotny, zasiłek dla bezrobotnych wypłacany jest przez instytucję miejsca zamieszkania i na jej koszt.

(5) Ocena istnienia lub utrzymywania stosunku pracy oparta jest wyłącznie na ustawodawstwie kraju zatrudnienia.

(6) Cel art. 71 tego rozporządzenia, jakim jest ochrona pracowników przygranicznych, nie zostałby osiągnięty, jeżeli pracownik będąc zatrudniony przez to samo przedsiębiorstwo w państwie członkowskim innym aniżeli państwo, na terytorium którego on zamieszkuje - również w przypadku czasowego zawieszenia zatrudnienia - byłby uznany za całkowicie bezrobotnego i musiałby zwrócić się do instytucji miejsca zamieszkania, aby skorzystać z zasiłku dla bezrobotnych,

STANOWI, CO NASTĘPUJE:

1) Dla celów stosowania art. 71 ust. 1 lit. a) rozporządzenia określenie rodzaju bezrobocia - częściowe lub całkowite - zależy od stwierdzenia utrzymywania lub braku wszelkiego umownego stosunku pracy między stronami, a nie od długości okresu ewentualnego czasowego zawieszenia działalności.

2) Pracownika przygranicznego, który pozostaje zatrudniony przez przedsiębiorstwo w państwie członkowskim innym, aniżeli państwo na terenie którego on zamieszkuje, i którego działalność zostaje zawieszona, przy czym w każdej chwili może on zostać przywrócony na swoje stanowisko pracy, uważa się za częściowo bezrobotnego, a odpowiednie świadczenia są wypłacane przez właściwą instytucję Państwa Członkowskiego miejsca zatrudnienia, zgodnie z art. 71 ust. 1 lit. a) pkt i) rozporządzenia (EWG) nr 1408/71.

3) Jeżeli pracownik przygraniczny nie ma już żadnego związku z państwem członkowskim miejsca zatrudnienia, ponieważ przestał istnieć umowny stosunek pracy - jak w przypadku rozwiązania umowy o pracę lub jej wygaśnięcia - takiego pracownika uważa się za całkowicie bezrobotnego, zgodnie z art. 71 ust. 1 lit. a) pkt ii) rozporządzenia (EWG) nr 1408/71, a świadczenia są udzielane przez instytucję miejsca zamieszkania i na jej koszt.

4) Niniejsza decyzja ma zastosowanie od pierwszego dnia miesiąca następującego po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.