PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 80 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów (²),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Zdarzenia naruszające ochronę będące wynikiem terroryzmu należą do największych zagrożeń ideałów demokracji, wolności i pokoju, stanowiących istotę Unii Europejskiej.

(2) Osoby, infrastruktura i urządzenia w portach powinny być chronione przed zdarzeniami naruszającymi ochronę i ich destruktywnymi skutkami. Ochrona taka dawałaby korzyści użytkownikom transportu, gospodarce i społeczeństwu jako całości.

(3) W dniu 31 marca 2004 r. Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej przyjęły rozporządzenie (WE) nr 725/2004 z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie podniesienia ochrony statków i obiektów portowych (⁴). Środki ochrony morskiej wprowadzone tym rozporządzeniem stanowią jedynie część środków niezbędnych do osiągnięcia odpowiedniego poziomu ochrony morskich szlaków transportowych. Zakres wspomnianego rozporządzenia ograniczony jest do środków ochrony na statkach i w bezpośrednich działaniach w płaszczyźnie statek/port.

(4) W celu osiągnięcia możliwie najpełniejszego zakresu ochrony przemysłu morskiego i portowego należy wprowadzić środki ochrony portów, obejmujące każdy port w granicach określonych przez Państwa Członkowskie, których to dotyczy, i tym samym zapewniając wsparcie środków ochrony, podjętych w ramach stosowania rozporządzenia (WE) nr 725/2004 poprzez wzmocnienie ochrony na obszarach działalności portu. Środki te powinny być stosowane we wszystkich portach, w których znajduje się jeden lub więcej obiektów portowych objętych rozporządzeniem (WE) nr 725/2004.

(5) Przyjęty w niniejszej dyrektywie cel w zakresie ochrony powinien zostać osiągnięty w drodze podjęcia odpowiednich środków, bez uszczerbku dla przepisów Państw Członkowskich w zakresie bezpieczeństwa narodowego oraz środków, jakie mogą zostać podjęte na podstawie tytułu VI Traktatu o Unii Europejskiej.

(6) Państwa Członkowskie powinny, w oparciu o szczegółowe oceny stanu ochrony, dokładnie określić granice obszarów portowych mających znaczenie z punktu widzenia ochrony, jak również różne środki wymagane dla zapewnienia odpowiedniego poziomu ochrony portu. Środki takie powinny być zróżnicowane w zależności od wprowadzonego poziomu ochrony oraz odzwierciedlać różnice w profilu zagrożeń poszczególnych sektorów portu

(7) Państwa Członkowskie powinny zatwierdzać plany ochrony portów, które zawierają wyniki oceny stanu ochrony portu. Skuteczność środków ochrony wymaga także przejrzystego podziału zadań pomiędzy wszystkie zaangażowane strony, jak też regularnych ćwiczeń. Uważa się, że przejrzysty podział zadań oraz procedury ćwiczeń zawarte w planie ochrony portu przyczyniają się w zdecydowany sposób do zapewnienia skuteczności zarówno zapobiegawczych, jak i naprawczych środków ochrony portu.

(8) Statki typu ro-ro są szczególnie narażone na zdarzenia naruszające ochronę, w szczególności jeżeli oprócz ładunku przewożą również pasażerów. Na podstawie oceny ryzyka powinny zostać podjęte odpowiednie środki w celu zagwarantowania, że transportowane na statkach ro-ro w relacjach krajowych i międzynarodowych samochody (w tym ciężarowe) nie będą stanowić zagrożenia dla statku, pasażerów, załogi lub ładunku. Środki takie powinny zostać podjęte w taki sposób, aby w możliwie najmniejszy sposób zakłócać płynność operacji portowych.

(9) Państwa Członkowskie powinny mieć możliwość ustanowienia komitetów ochrony portu, którym powierzą zadanie udzielania praktycznych porad w portach objętych niniejszą dyrektywą.

(10) Państwa Członkowskie powinny zapewnić wyraźną świadomość zakresu swoich obowiązków związanych z ochroną portu wszystkich zaangażowanych stron. Państwa Członkowskie powinny monitorować zgodność z zasadami ochrony i ustanowić w wyraźny sposób organ odpowiedzialny za wszystkie ich porty, zatwierdzać wszystkie oceny i plany ochrony dotyczące ich portów, określać odpowiednie poziomy ochrony i informować o nich oraz zapewnić właściwe informowanie o stosowanych środkach, ich wdrażanie i koordynację.

(11) Państwa Członkowskie powinny zatwierdzać oceny i plany oraz nadzorować ich wdrożenie w swoich portach. W celu zminimalizowania zakłóceń działania portów oraz kosztów administracyjnych ponoszonych przez organy kontroli, monitorowanie przez Komisję wdrażania niniejszej dyrektywy będzie prowadzone łącznie z inspekcjami przewidzianymi w art. 9 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 725/2004.

(12) Państwa Członkowskie powinny zapewnić przyjęcie przez punkt koordynacyjny ochrony portu roli punktu kontaktowego między Komisją a Państwami Członkowskimi. Punkty te powinny informować Komisję na podstawie przeprowadzonych ocen stanu ochrony, które porty są objęte niniejszą dyrektywą.

(13) Skuteczne i standardowe wdrożenie środków na podstawie niniejszej polityki ochrony pociąga za sobą istotne kwestie w odniesieniu do jej finansowania. Finansowanie dodatkowych środków ochrony nie powinno powodować zakłócenia konkurencji. Do dnia 30 czerwca 2006 r. Komisja powinna przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wyniki badania kosztów związanych ze środkami podjętymi na podstawie niniejszej dyrektywy, ze szczególnym uwzględnieniem sposobu podziału finansowania między administracją publiczną, zarządami portów oraz operatorami.

(14) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

(15) Środki niezbędne w celu wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny zostać podjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r., ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁵).

(16) Należy określić procedurę dostosowania niniejszej dyrektywy w celu uwzględnienia zmian w instrumentach międzynarodowych oraz, w świetle doświadczeń, w celu dostosowania lub uzupełnienia szczegółowych przepisów załączników do niniejszej dyrektywy, bez poszerzania jej zakresu.

(17) W związku z tym, że cele niniejszej dyrektywy, a mianowicie zrównoważone wprowadzenie odpowiednich środków w dziedzinie morskiej polityki transportowej, mogą, ze względu na europejską skalę niniejszej dyrektywy, zostać w lepszym stopniu osiągnięte na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjmować środki zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest niezbędne dla osiągnięcia tych celów.

(18) W związku z tym, że niniejsza dyrektywa dotyczy portów morskich, zobowiązania w niej zawarte nie powinny mieć zastosowania do Austrii, Republiki Czeskiej, Węgier, Luksemburga oraz Słowacji,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Przedmiot

1. Głównym celem niniejszej dyrektywy jest wprowadzenie środków wspólnotowych w celu wzmocnienia ochrony portów w obliczu zagrożenia zdarzeniami naruszającymi ochronę. Niniejsza dyrektywa zapewnia także skorzystanie przez środki ochrony podjęte w ramach stosowania rozporządzenia (WE) nr 725/2004 z wzmocnienia bezpieczeństwa portów.

2. Środki, o których mowa w ust. 1, składają się z:

a) wspólnych podstawowych zasad dotyczących środków ochrony portów;

b) mechanizmu wdrażania tych zasad;

c) odpowiednich mechanizmów monitorowania zgodności.

Artykuł 2

Zakres

1. Niniejsza dyrektywa ustanawia środki ochrony, które są przestrzegane w portach. Państwa Członkowskie mogą stosować przepisy niniejszej dyrektywy do obszarów związanych z portem.

2. Środki określone w niniejszej dyrektywie mają zastosowanie do każdego portu znajdującego się na obszarze Państwa Członkowskiego, w którym znajduje się jeden lub więcej obiektów portowych objętych zatwierdzonym planem ochrony obiektu portowego zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 725/2004. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do instalacji wojskowych w portach.

3. Do celów niniejszej dyrektywy Państwa Członkowskie określają granice każdego z portów, uwzględniając odpowiednio informacje wynikające z oceny stanu ochrony portu.

4. W przypadku gdy granice obiektu portowego, w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 725/2004, zostały określone przez Państwo Członkowskie w taki sposób, że obejmują cały port, odpowiednie przepisy rozporządzenia (WE) nr 725/2004 mają pierwszeństwo przed przepisami niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy:

1) „port” oznacza wydzielony obszar lądu i wody, o granicach określonych przez Państwo Członkowskie, w których znajduje się port, na którym to obszarze znajdują się obiekty i urządzenia przeznaczone do prowadzenia operacji portowych;

2) „działania w płaszczyźnie statek/port” oznaczają wzajemne oddziaływania zachodzące, gdy statek znajduje się pod bezpośrednim, bliskim wpływem działań związanych z przemieszczaniem osób lub towarów lub świadczeniem usług portowych na rzecz statku lub przez statek;

3) „obiekt portowy” oznacza miejsce, gdzie mają miejsce działania w płaszczyźnie statek/port; obejmuje to odpowiednio takie obszary jak kotwicowiska, miejsca oczekiwania i podejścia od strony morza;

4) „punkt koordynacji ochrony portu” oznacza organ powołany przez każde Państwo Członkowskie w celu pełnienia funkcji punktu kontaktowego dla Komisji oraz innych Państw Członkowskich oraz ułatwienia, kontynuacji i dostarczania informacji o stosowaniu środków ochrony portu określonych w niniejszej dyrektywie;

5) „organ ochrony portu” oznacza organ odpowiedzialny za kwestie ochrony w danym porcie.

Artykuł 4

Koordynacja ze środkami podjętymi w wykonaniu rozporządzenia (WE) nr 725/2004

Państwa Członkowskie zapewniają ścisłą koordynację środków ochrony portu wprowadzonych niniejszą dyrektywą ze środkami podjętymi w wykonaniu rozporządzenia (WE) nr 725/2004.

Artykuł 5

Organ ochrony portu

1. Państwa Członkowskie wyznaczają organ ochrony portu dla każdego portu objętego niniejszą dyrektywą. Organ ochrony portu może zostać wyznaczony dla więcej niż jednego portu.

2. Organ ochrony portu jest odpowiedzialny za przygotowanie i wdrożenie planów ochrony portu opartych na wynikach ocen stanu ochrony portu.

3. Państwa Członkowskie mogą wyznaczyć „organ właściwy ds. ochrony na morzu” zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 725/2004 jako organ ochrony portu.

Artykuł 6

Ocena stanu ochrony portu

1. Państwa Członkowskie zapewniają przeprowadzenie ocen stanu ochrony portu dla portów objętych niniejszą dyrektywą. Oceny takie uwzględniają w należytym stopniu specyfikę różnych części portu a także, w przypadkach uznanych przez właściwy organ za mające zastosowanie, ich obszarów przyległych, jeżeli mają one wpływ na ochronę w porcie oraz uwzględniają oceny stanu ochrony obiektów portowych znajdujących się w ich granicach, przeprowadzone w wykonaniu rozporządzenia (WE) nr 725/2004.

2. Każda ocena stanu ochrony portu jest przeprowadzana co najmniej z uwzględnieniem szczegółowych wymagań określonych w załączniku I.

3. Oceny stanu ochrony portu mogą być przeprowadzane przez uznaną organizację ochrony, o której mowa w art. 11.

4. Oceny stanu ochrony portu podlegają zatwierdzeniu przez Państwo Członkowskie, którego to dotyczy.

Artykuł 7

Plan ochrony portu

1. Z zastrzeżeniem wyników ocen stanu ochrony portu, Państwa Członkowskie zapewniają rozwój, utrzymywanie i aktualizowanie planów ochrony portu. Plany ochrony portu uwzględniają w odpowiedni sposób specyfikę różnych części portu oraz integrują plany ochrony tych obiektów portowych, które znajdują się w ich granicach, opracowane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 725/2004.

2. Plany ochrony portu określają, dla każdego z różnych poziomów ochrony, o których mowa w art. 8:

a) procedury, których należy przestrzegać;

b) środki, które należy wprowadzić;

c) działania, które należy podjąć.

3. Każdy plan ochrony portu uwzględnia co najmniej szczegółowe wymagania określone w załączniku II. Tam gdzie jest to właściwe, plan ochrony portu obejmuje w szczególności, w odpowiednim zakresie, środki ochrony dotyczące pasażerów i pojazdów transportowanych na statkach morskich przewożących pasażerów i pojazdy. W przypadku usług międzynarodowego transportu morskiego, dane Państwa Członkowskie współpracują ze sobą w zakresie oceny stanu ochrony.

4. Plany ochrony portów mogą być przygotowywane przez uznaną organizację ochrony, o której mowa w art. 11.

5. Plany ochrony portu są zatwierdzane przez dane Państwo Członkowskie przed ich wdrożeniem.

6. Państwa Członkowskie zapewniają monitorowanie wdrożenia planów ochrony portu. Monitorowanie jest skoordynowane z innymi działaniami kontrolnymi prowadzonymi w porcie.

7. Państwa Członkowskie zapewniają przeprowadzenie odpowiednich ćwiczeń, uwzględniając podstawowe wymagania dotyczące ćwiczeń szkoleniowych w zakresie ochrony wymienione w załączniku III.

Artykuł 8

Poziomy ochrony

1. Państwa Członkowskie wprowadzą system poziomów ochrony portów lub części portów.

2. Wyróżnia się trzy poziomy ochrony określone w rozporządzeniu (WE) nr 725/2004:

- poziom 1 oznacza poziom, dla którego w każdym czasie utrzymywane są minimalne odpowiednie środki ochrony,

- poziom 2 oznacza poziom, dla którego w wyniku zwiększonego ryzyka zajścia zdarzenia naruszającego ochronę przez pewien okres czasu utrzymywane są odpowiednie, dodatkowe środki ochrony,

- poziom 3 oznacza poziom, przy którym przez ograniczony czas utrzymywane są konkretne środki ochrony, związane z prawdopodobieństwem lub groźbą zajścia zdarzenia naruszającego ochronę, przy czym identyfikacja konkretnego celu ataku może być niemożliwa.

3. Państwa Członkowskie określają aktualne poziomy ochrony dla każdego portu lub części portu. Na każdym poziomie ochrony Państwo Członkowskie może określić różne środki ochrony do wdrożenia w różnych częściach portu, w zależności od wyniku oceny stanu ochrony portu.

4. Państwa Członkowskie informują właściwą osobę lub osoby o obowiązującym poziomie ochrony dla każdego portu lub części portu, jak również o wszelkich ich zmianach.

Artykuł 9

Oficer ochrony portu

1. Dane Państwo Członkowskie zatwierdzi dla każdego portu oficera ochrony portu. Jeżeli przemawiają za tym względy praktyczne, każdy port posiada własnego oficera ochrony portu, z tym że, o ile jest to właściwe, kilka portów może posiadać wspólnego oficera ochrony portu.

2. Oficer ochrony portu pełni funkcję punktu kontaktowego w zakresie zagadnień związanych z ochroną portu.

3. W przypadku gdy oficerem ochrony portu oraz oficerem ochrony obiektu portowego, ustanowionym na mocy rozporządzenia (WE) nr 725/2004, nie jest ta sama osoba, zapewnia się bliską współpracę między nimi.

Artykuł 10

Przeglądy

1. Państwa Członkowskie zapewniają poddawanie przeglądowi, odpowiednio, ocenę stanu ochrony portów i planów ochrony portów. Przegląd dokonywany jest co najmniej raz na pięć lat.

2. Zakres przeglądu określony jest odpowiednio, w art. 6 lub art. 7.

Artykuł 11

Uznana organizacja ochrony

Państwa Członkowskie mogą powoływać uznane organizacje ochrony dla celów określonych w niniejszej dyrektywie. Uznane organizacje ochrony spełniają warunki przedstawione w załączniku IV.

Artykuł 12

Punkt koordynacji ochrony portu

Do celów ochrony portu Państwa Członkowskie ustanowią punkt koordynacji. Państwa Członkowskie mogą wskazać do celów ochrony portu punkt koordynacji ustanowiony zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 725/2004. Punkt koordynacji ochrony portu przekazuje Komisji wykaz portów, których dotyczy niniejsza dyrektywa oraz informuje ją o wszelkich zmianach w tym wykazie.

Artykuł 13

Wdrożenie i kontrola zgodności

1. Państwa Członkowskie ustanawiają system zapewniający właściwy i regularny nadzór nad planami ochrony portów i ich wdrożeniem.

2. Komisja, we współpracy z punktami koordynacji, o których mowa w art. 12, monitoruje wdrożenie niniejszej dyrektywy przez Państwa Członkowskie.

3. Monitorowanie przez Komisję stosowania dyrektywy prowadzone jest łącznie z inspekcjami przewidzianymi w art. 9 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 725/2004.

Artykuł 14

Zmiany w załącznikach I–IV

[1] Komisja jest uprawniona do przyjmowania, zgodnie z art. 14a, aktów delegowanych zmieniających załączniki I–IV w celu dostosowania ich do doświadczeń zdobytych w ramach ich wykonywania, z wyłączeniem poszerzania zakresu niniejszej dyrektywy.

W przypadku gdy w odniesieniu do zmian niezbędnych do dostosowania załączników I–IV jest to uzasadnione szczególnie pilną potrzebą, do aktów delegowanych przyjmowanych na podstawie niniejszego artykułu ma zastosowanie procedura przewidziana w art. 14b.

Artykuł 14a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

[2] 1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 14, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 26 lipca 2019 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 14, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (⁶).

5. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 14 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 14b

Tryb pilny

[3] 1. Akty delegowane przyjęte w trybie niniejszego artykułu wchodzą w życie niezwłocznie i mają zastosowanie, dopóki nie zostanie wyrażony sprzeciw zgodnie z ust. 2. Przekazując akt delegowany Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, podaje się powody zastosowania trybu pilnego.

2. Parlament Europejski lub Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14a ust. 6. W takim przypadku Komisja uchyla akt natychmiast po powiadomieniu jej przez Parlament Europejski lub Radę o decyzji o sprzeciwie.

Artykuł 15

[4] (uchylony)

Artykuł 16

Poufność i rozpowszechnianie informacji

1. Stosując niniejszą dyrektywę, Komisja podejmuje, zgodnie z decyzją 2001/844/WE, EWWiS, Euratom (⁷), odpowiednie środki w celu ochrony informacji, z zastrzeżeniem wymogu poufności, do których posiada dostęp lub które otrzymuje od Państw Członkowskich.

Państwa Członkowskie podejmują równoważne środki zgodnie z właściwym prawem krajowym.

2. Wszyscy członkowie personelu przeprowadzający inspekcje w zakresie ochrony lub mający dostęp do informacji poufnych związanych z niniejszą dyrektywą posiadają odpowiednie poświadczenie bezpieczeństwa wydane przez Państwo Członkowskie, którego obywatelstwo posiada dany członek personelu.

Artykuł 17

Sankcje

Państwa Członkowskie zapewniają wprowadzenie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji za naruszenie przepisów krajowych, przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Artykuł 18

Wdrożenie

1. Państwa Członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne w celu przestrzegania niniejszej dyrektywy do 15 czerwca 2007 r. Państwa Członkowskie niezwłocznie informują o tym Komisję.

Środki podjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia są określane przez Państwa Członkowskie.

2. Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 19

Sprawozdanie z oceny

W terminie do 15 grudnia 2008 r., a następnie, co pięć lat, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z oceny wdrożenia dyrektywy oparte, między innymi, na informacjach uzyskanych zgodnie z art. 13. W sprawozdaniu tym Komisja dokonuje analizy przestrzegania przez Państwa Członkowskie niniejszej dyrektywy oraz skuteczność podjętych środków. W razie konieczności Komisja przedstawia wnioski dotyczące środków dodatkowych.

Artykuł 20

Wejście w życie

[5] Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 21

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich posiadających porty, o których mowa w art. 2 ust. 2.

Sporządzono w Strasburgu, dnia 26 października 2005 r.