RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 30 ust. 1 lit. a) i c) oraz art. 34 ust. 2 lit. c),

uwzględniając inicjatywę Królestwa Hiszpanii(¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(²),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Oprócz zalecenia Rady z dnia 6 grudnia 2001 r. ustanawiającego wspólną skalę oceny zagrożeń w odniesieniu do osób publicznych, odwiedzających Unię Europejską(³), nie istnieją żadne przepisy, standardy ani podręczniki Unii o charakterze ogólnym, regulujące ochronę osób publicznych, bez względu na to, czy chodzi o krajowe osoby publiczne, pochodzące ze Wspólnoty lub spoza Wspólnoty.

(2) Nie można wykluczyć możliwości zamachów i ataków na te osoby.

(3) Ochrona osób publicznych należy do obowiązków przyjmującego Państwa Członkowskiego. Środki ochronne przyjmującego Państwa Członkowskiego oparte są wyłącznie na obowiązujących przepisach prawnych w danym Państwie Członkowskim i odpowiednich umowach międzynarodowych.

(4) Wzrastająca ilość podróży osób publicznych na terytorium Unii wymaga ustanowienia oficjalnego kanału komunikacyjnego i konsultacji między władzami krajowymi,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Tworzy się europejską sieć ochrony osób publicznych, zwaną dalej „siecią”.

2. Sieć składa się z krajowych służb policyjnych i innych służb, odpowiedzialnych za ochronę osób publicznych. Każde Państwo Członkowskie wyznacza jeden punkt kontaktowy. Informacje o wyznaczonych krajowych punktach kontaktowych, z późniejszymi zmianami, przekazywane są do Sekretariatu Generalnego Rady, który publikuje je w Dzienniku Urzędowym.

Artykuł 2

[1] Na użytek niniejszej decyzji określenie „osoba publiczna” oznacza każdą osobę, zarówno będącą urzędnikiem, jak i nim niebędącą, której przyznaje się ochronę przez służbę ochrony, zgodnie z ustawodawstwem krajowym państwa członkowskiego lub na podstawie przepisów organizacji lub instytucji o charakterze międzynarodowym lub ponadnarodowym.

Artykuł 3

1. Działalność sieci wspierana jest przez Państwo Członkowskie, sprawującego Prezydencję Rady.

2. Kraje kandydujące i Europol mogą również wyznaczyć punkt kontaktowy w celu uczestniczenia w sieci.

Prezydencja rozważa, na zasadzie jednostkowych przypadków, udział Komisji i Sekretariatu Generalnego Rady w działaniach sieci, określonych w art. 4 lit. a)-d).

Artykuł 4

Sieć ma następujące cele:

a) wspieranie wymiany informacji między departamentami, biorącymi udział w sieci, w szczególności:

- informacji i doświadczeń ogólnych i technicznych, dotyczących ochrony osób publicznych,

- informacji dotyczących najwłaściwszych kryteriów wyboru i szkolenia odpowiednich pracowników służb odpowiedzialnych za ochronę osób publicznych;

b) wspieranie rozwoju szeregu wspólnych najlepszych praktyk, w odniesieniu do działalności operacyjnej, podejmowanej przez departamenty uczestniczące w sieci;

c) wspieranie wzajemnego oddelegowywania urzędników departamentów, uczestniczących w sieci;

d) zezwalanie departamentom, uczestniczącym w sieci, na wymianę informacji, komunikowanie się i rozwijanie wspólnych stanowisk w zakresie:

- procedur i wniosków o zatwierdzenie, wnoszonych przez przyjmujące Państwo Członkowskie, dotyczących obecności na jego terytorium służb ochrony Państwa wnioskujacego, towarzyszących osobie publicznej,

- metod wspólnego działania w celu zapobiegania zamachom i atakom, włączając sposób, w jaki urzędnicy i zasoby mogą być wykorzystywane,

- protokołów w sprawie przyznania statusu priorytetowego chronionym osobom publicznym podczas podróży służbowych,

- współpracy z odpowiednimi służbami ścigania i innymi departamentami publicznymi,

- zaleceń dotyczących mediów;

e) sprzyjanie wymianie, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, informacji operacyjnych, za pośrednictwem punktów kontaktowych lub poprzez kontakty bezpośrednie między odpowiednimi służbami, informowanymi przez punkty kontaktowe, dotyczących zastosowania ochrony w przypadkach, w których ochrona osoby publicznej musi zostać zapewniona w dwóch lub więcej Państwach Członkowskich;

f) [2] sprzyjanie kontaktom między odnośnymi organami państw członkowskich odpowiedzialnymi za zapewnianie służb ochrony w sprawie ochrony w przypadkach, w których osobom publicznym należy zapewnić ochronę w dwóch państwach członkowskich lub większej ich liczbie; kontakty te odbywają się za pośrednictwem punktów kontaktowych lub bezpośrednio między danymi służbami, zgodnie z informacjami pochodzącymi z punktów kontaktowych.

Artykuł 5

Sieć przedkłada roczne sprawozdanie do Rady w sprawie rozwoju jej działalności. Rada oceni działalność sieci co trzy lata.

Artykuł 6

Niniejsza decyzja staje się skuteczna od pierwszego dnia po jej przyjęciu przez Radę.

Sporządzono w Brukseli, dnia 28 listopada 2002 r.