Akt prawny
oczekujący
Wersja oczekująca od dnia notyfikacji
Wersja oczekująca od dnia notyfikacji
oczekujący
Alerty
DECYZJA KOMISJI
z dnia 13 maja 2002 r.
w sprawie procedury zaświadczania zgodności wyrobów budowlanych mających kontakt z wodą przeznaczoną do spożycia przez ludzi, na podstawie art. 20 ust. 2 dyrektywy Rady 89/106/EWG
(Notyfikowana jako dokument nr C(2002) 1417)
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
(2002/359/WE)
KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,
uwzględniając dyrektywę Rady 89/106/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do wyrobów budowlanych (1), zmienioną dyrektywą 93/68/EWG (2), w szczególności jej art. 13 ust. 4,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Komisja jest zobowiązana wybrać między dwiema procedurami zaświadczania zgodności wyrobu, przewidzianymi w art. 13 ust. 3 dyrektywy nr 89/106/EWG „możliwie najmniej uciążliwą procedurę zgodną z wymaganiami dotyczącymi bezpieczeństwa” ; oznacza to, że niezbędne jest podjęcie decyzji dla danego wyrobu lub rodziny wyrobów, czy obecność systemu fabrycznej kontroli produkcji, za który odpowiedzialność ponosi producent, jest koniecznym i wystarczającym warunkiem do zaświadczania zgodności oraz czy z przyczyn dotyczących zachowania zgodności z kryteriami wspomnianymi w art. 13 ust. 4 wymagana jest interwencja zatwierdzonej jednostki certyfikującej.
(2) Artykuł 13 ust. 4 wymaga, aby określona w ten sposób procedura była wskazana w mandatach i w specyfikacjach technicznych; z tego powodu wymagane jest zdefiniowanie wyrobu lub rodziny wyrobów w sposób wykorzystywany w mandatach i specyfikacjach technicznych.
(3) Obie procedury przewidziane w art. 13 ust. 3 są opisane szczegółowo w załączniku III do dyrektywy 89/106/EWG; dlatego też niezbędne jest jasne zdefiniowanie metod, za pomocą których te dwie procedury mają być wprowadzane w życie dla każdego wyrobu lub rodziny wyrobów, w odniesieniu do załącznika III, z uwagi na fakt, że załącznik III daje preferencje niektórym systemom.
(4) Procedura określona w art. 13 ust. 3 lit. a) odpowiada systemom przedstawionym w pierwszej możliwości, bez stałego nadzoru, oraz w możliwości drugiej i trzeciej przedstawionej w załączniku III, sekcja 2 ppkt ii), a procedura określona w art. 13 ust. 3 lit. b) odpowiada systemom przedstawionym w załączniku III, sekcja 2 ppkt i) oraz w pierwszej możliwości, z nadzorem stałym, w załączniku III, sekcja 2 ppkt ii);
(5) Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Budownictwa,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
Artykuł 1
Zgodność wyrobów wymienionych w załączniku I zaświadcza się z zastosowaniem procedury, zgodnie z którą, oprócz systemu fabrycznej kontroli produkcji przez producenta, w ocenę i nadzór nad kontrolą produkcji lub samym wyrobem zaangażowana jest zatwierdzona jednostka certyfikująca.
Artykuł 2
Procedurę zaświadczania zgodności określoną w załączniku II wskazuje się w obowiązujących mandatach i specyfikacjach technicznych, określonych w art. 4 dyrektywy 89/106/EWG.
Artykuł 3
Niniejsza decyzja skierowana jest do Państw Członkowskich.
Sporządzono w Brukseli, dnia 13 maja 2002 r.
|
| W imieniu Komisji |
| Erkki LIIKANEN | |
| Członek Komisji |
(1) Dz.U. L 40 z 11.2.1989, str. 12.
(2) Dz.U. L 220 z 30.8.1993, str. 1.
ZAŁĄCZNIK I
Zestawy instalacji rurowych oraz systemy magazynowania, rury, zbiorniki, zawory, baterie, pompy, wodomierze, urządzenia ochronne i zabezpieczające, osprzęt, spoiwa, złącza, uszczelniacze złącz, uszczelki, membrany, żywice, pokrycia, włączając w to wykładziny, środki poślizgowe i smary mające kontakt z wodą przeznaczoną do spożycia przez ludzi.
ZAŁĄCZNIK II
ZAŚWIADCZENIE ZGODNOŚCI
Dla wyrobu(-ów) i ich zamierzonego(-ych) zastosowania(-ań) wnosi się do Europejskiej Organizacji Zatwierdzeń Technicznych (EOTA)/Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego (CEN)/Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego Elektrotechniki (CENELEC) o wyszczególnienie następujących systemów zaświadczania zgodności w stosownych specyfikacjach technicznych, określonych w art. 4 dyrektywy 89/106/EWG:
| Wyrób(wyroby) | Zamierzone zastosowanie(-a) | Poziom(-y) lub klasa(-y) | Zaświadczenie zgodności systemu(-ów) |
| – Zestawy (instalacje rurowe i systemy magazynowania)
– Rury
– Zbiorniki
– Zawory, baterie, pompy, wodomierze, urządzenia ochronne i zabezpieczające
– Osprzęt, spoiwa, złącza, uszczelniacze złącz, uszczelki
– Membrany, żywice
– Pokrycia
– Środki poślizgowe, smary | W instalacjach do przewozu/dystrybucji/składowania wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, włączając dodatkowo baterie odbiorców | – | 1+ (1) |
| (1) Własności użytkowe wyrobów, z wyjątkiem tych odnoszących się do właściwości sanitarnych wyrobu (zdatność przy styczności z wodą przeznaczoną do spożycia przez ludzi), są oceniane na podstawie przepisów decyzji 1999/472/WE, opublikowanej w Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 42). | |||
| System 1+: patrz CPD załącznik III ust. 2 ppkt i), z kontrolą-testowaniem próbek | |||
Specyfikacja systemu zaświadczania zgodności powinna być tak dobrana, aby system ten mógł być wprowadzany w życie nawet wówczas, gdy ustalenie niektórych właściwości użytkowych wyrobu nie jest konieczne, z uwagi na fakt, że co najmniej jedno Państwo Członkowskie w ogóle nie posiada wymogów prawnych dotyczących właściwości wyrobu (patrz art. 2 ust. 1 dyrektywy 89/109/EWG oraz, gdy to właściwe, pkt 1.2.3 dokumentów interpretacyjnych). W tych przypadkach nie wolno nakładać na producenta obowiązku sprawdzenia charakterystyki wyrobu, jeśli nie życzy on sobie przedkładać deklaracji dotyczących właściwości produktu w tym zakresie.
