PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 80 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego(¹),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(²),

a także mając na uwadze, co następuje:

1) Dyrektywa Rady 94/58/WE z dnia 22 listopada 1994 r. w sprawie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy(³) została w znacznym stopniu zmieniona(⁴); z tego względu powinna ona, dla jasności i lepszego zrozumienia, zostać skonsolidowana.

2) Działania, jakie mają być podjęte na poziomie wspólnotowym w obszarze bezpieczeństwa na morzu oraz zapobiegania zanieczyszczeniu morza, powinny być zgodne z zasadami i normami uzgodnionymi na forum międzynarodowym.

3) W swoich konkluzjach z dnia 25 stycznia 1993 r. w sprawie bezpieczeństwa i zapobiegania zanieczyszczaniu we Wspólnocie, Rada odnotowała znaczenie czynnika ludzkiego dla bezpiecznych działań statków.

4) W swojej rezolucji z dnia 8 czerwca 1993 r. w sprawie wspólnej polityki bezpieczeństwa na morzu(⁵), Rada określiła cel usunięcia załóg niespełniających norm oraz określiła jako priorytetowy cel poprawę kształcenia i edukacji przez rozwijanie wspólnych norm w zakresie minimalnego poziomu wyszkolenia personelu kluczowego, w tym kwestii wspólnego języka na pokładach statków wspólnotowych.

5) W swojej rezolucji z dnia 24 marca 1997 r.(⁶) w sprawie nowej strategii mającej na celu zwiększenie konkurencyjności żeglugi wspólnotowej, Rada wyraziła zamierzenie wspierania zatrudniania marynarzy Wspólnoty oraz personelu brzegowego; w tym celu Rada postanowiła, iż powinno zostać podjęte działanie celem wspomożenia żeglugi wspólnotowej w jej dążeniu do zagwarantowania wysokiej jakości i poprawienia jej konkurencyjności przez zapewnienie wysokiej jakości ustawicznego szkolenia marynarzy Wspólnoty wszystkich szczebli oraz personelu brzegowego.

6) Standardy szkolenia mającego na celu przyznanie świadectw uprawnień zawodowych marynarzom różnią się w poszczególnych Państwach Członkowskich; taka różnorodność ustawodawstw krajowych w obszarze szkoleń objętym niniejszą dyrektywą nie zapewnia jednolitego poziomu szkoleń wymaganego w interesie bezpieczeństwa na morzu.

7) Dyrektywy Rady 89/48/EWG(⁷) oraz 92/51/EWG(⁸) w sprawie drugiego ogólnego systemu uznawania kształcenia i szkolenia zawodowego stosują się do zawodów morskich objętych niniejszą dyrektywą; pomogą one wspierać zgodność z zobowiązaniami ustanowionymi w Traktacie, znoszącymi przeszkody w zakresie swobodnego przepływu osób i usług między Państwami Członkowskimi.

8) Wzajemne uznawanie dyplomów i świadectw przewidziane na podstawie ogólnego systemu dyrektyw nie zapewnia zawsze znormalizowanego poziomu wyszkolenia wszystkich marynarzy odbywających służbę na pokładzie statków pod banderą Państwa Członkowskiego; jednakże jest to istotne z punktu widzenia bezpieczeństwa na morzu.

9) Istotne jest, zatem określenie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy we Wspólnocie; właściwe jest, aby działania w tym obszarze powinny opierać się na standardach dotyczących szkolenia uzgodnionych już na poziomie międzynarodowym, tj. Międzynarodowej konwencji o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) (Konwencja STCW) z 1978 r., zmienionej w 1995 r.; wszystkie Państwa Członkowskie są stronami tej Konwencji.

10) Państwa Członkowskie mogą określić standardy wyższe od minimalnych standardów określonych w Konwencji STCW i niniejszej dyrektywie.

11) Przepisy Konwencji STCW określone w załączniku I do niniejszej dyrektywy powinny zostać uzupełnione o obowiązkowe przepisy zawarte w części A Kodu STCW; część B Kodu STCW zawiera zalecane wytyczne mające w zamierzeniu wsparcie dla stron Konwencji STWC oraz podmioty włączone w jej wykonywanie, stosowanie lub wprowadzanie w życie jej środków celem pełnej realizacji Konwencji w sposób jednolity.

12) Celem wzmocnienia bezpieczeństwa na morzu oraz zapobiegania zanieczyszczeniu morza, w niniejszej dyrektywie powinny zostać określone minimalne okresy spoczynku dla personelu wachtowego zgodnie z Konwencją STWC; przepisy takie powinny być stosowane bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy Rady nr 1999/63/WE z dnia 21 czerwca 1999 r. dotyczącej Umowy w sprawie organizacji czasu pracy marynarzy przyjętej przez Stowarzyszenie Armatorów Wspólnoty Europejskiej (ECSA) i Federację Związków Zawodowych Pracowników Transportu w Unii Europejskiej (FST) - Załącznik: Umowa Europejska w sprawie organizacji czasu pracy marynarzy(⁹).

13) Celem zwiększenia bezpieczeństwa na morzu oraz zapobiegania stratom w ludziach i zanieczyszczeniu morskiemu należy usprawnić komunikację między członkami załóg na pokładzie statków pływających na wodach Wspólnoty.

14) Personel na pokładzie statków pasażerskich wyznaczony do pomocy pasażerom w sytuacjach nagłych powinien móc porozumiewać się z pasażerami.

15) Załogi pełniące służbę na pokładzie tankowców przewożących ładunki trujące lub zanieczyszczające powinny być w stanie skutecznie radzić sobie z zapobieganiem wypadkom oraz sytuacjami niebezpiecznymi. Najważniejsze jest, aby ustanowiona została właściwa komunikacja między kapitanem, oficerami i szeregowymi marynarzami, obejmująca wymogi przewidziane w art. 17.

16) Należy podjąć środki celem zapewnienia, by poziom wiedzy fachowej marynarzy posiadających świadectwa wydane przez państwa trzecie był zgodny z wymogami zawartymi w Konwencji STCW.

17) Aby zrealizować ten cel należy określić na terytorium Wspólnoty wspólne kryteria uznawania świadectw zagranicznych; ustanowienie wspólnych kryteriów uznawania przez Państwa Członkowskie świadectw wydanych przez państwa trzecie powinno opierać się na wymogach dotyczących szkolenia i wydawania świadectw uzgodnionymi w ramach Konwencji STCW.

18) W interesie bezpieczeństwa na morzu Państwa Członkowskie powinny uznawać kwalifikacje dowodzące wymaganego poziomu wyszkolenia jedynie, jeśli są one wydane przez lub w imieniu stron Konwencji STCW określonych przez Komitet ds. bezpieczeństwa na morzu (MSC) Międzynarodowej Organizacji Morskiej jako te, które wykazały, i wciąż wykazują, pełną skuteczność w spełnianiu standardów określonych w konwencji; aby wypełnić lukę czasową do chwili zdolności MSC do dokonania takiego określenia, konieczna jest procedura wstępnego uznawania świadectw.

19) W odpowiednim przypadku należy przeprowadzić inspekcję instytutów morskich oraz programów i kursów szkoleniowych; należy zatem ustalić kryteria takiej inspekcji.

20) Należy ustanowić Komitet wspierający Komisję w wykonywaniu zadań związanych z wykonywaniem uznawania świadectw wydanych przez instytuty szkoleniowe lub administracje państw trzecich.

21) Od Państw Członkowskich, jako władz portowych, wymaga się wzmocnienia bezpieczeństwa oraz zapobiegania zanieczyszczeniom wód Wspólnoty przez priorytetową inspekcję statków pływających pod banderą państwa trzeciego, które nie ratyfikowało Konwencji STCW, zapewniając tym samym, iż jednostki pod banderą państwa trzeciego nie są dłużej traktowane w sposób bardziej uprzywilejowany.

22) Właściwe jest objęcie zakresem niniejszej dyrektywy przepisów dotyczących kontroli państwowej w porcie, do czasu zmiany dyrektywy Rady nr 95/21/WE z dnia 19 czerwca 1995 r. dotycząca przestrzegania, w odniesieniu do żeglugi morskiej korzystającej ze wspólnotowych portów oraz żeglugi morskiej po wodach znajdujących się pod jurysdykcją Państw Członkowskich, międzynarodowych norm bezpieczeństwa statków i zapobiegania zanieczyszczeniom oraz pokładowych warunków życia i pracy (kontrola państwa portu)(¹⁰) celem przeniesienia do tej dyrektywy przepisów w sprawie kontroli w państwie portu zawartych w art. 17 lit. f), art. 19-21 niniejszej dyrektywy.

23) Niezbędne jest zapewnienie procedur dostosowania niniejszej dyrektywy do zmian w konwencjach i kodeksach międzynarodowych.

24) Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady nr 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(¹¹).

25) Rada powinna dokonać przeglądu załącznika II w świetle doświadczenia zdobytego w stosowaniu niniejszej dyrektywy, działając na wniosek Komisji, który ma zostać przedłożony w okresie pięciu lat od dnia 25 maja 2003 r.

26) Do dnia 1 lutego 2002 r. Państwa Członkowskie powinny być uprawnione do przyjmowania na pokład swych statków marynarzy posiadających świadectwa wydane zgodnie z przepisami, które były stosowane przed dniem 1 lutego 1997 r., datą wejścia w życie zrewidowanej Konwencji STCW, pod warunkiem, że marynarze ci rozpoczęli służbę lub szkolenie przed dniem 1 sierpnia 1998 r.

27) Niniejsza dyrektywa powinna pozostawać bez uszczerbku dla obowiązków Państw Członkowskich dotyczących terminów transpozycji dyrektyw określonych w załączniku III części B,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy:

1. ,,Kapitan" oznacza osobę dowodzącą statkiem;

2. ,,Oficer" oznacza członka załogi, innego niż kapitan, wyznaczonego jako taki na mocy prawa lub przepisów krajowych lub, w przypadku braku wyznaczenia, umowy zbiorowej lub zwyczaju;

3. ,,Oficer pokładowy" oznacza oficera posiadającego kwalifikacje zgodne z przepisami załącznika I rozdziału II;

4. ,,starszy oficer" oznacza oficera niższego rangą jedynie od kapitana, na którego przechodzi obowiązek dowodzenia statkiem w przypadku niedyspozycji kapitana;

5. ,,mechanik" oznacza oficera posiadającego kwalifikacje zgodne z przepisami załącznika I rozdziału III;

6. ,,starszy mechanik" oznacza starszego mechanika odpowiedzialnego za urządzenia napędowe oraz działanie i konserwację instalacji mechanicznych i elektrycznych na statku;

7. ,,drugi mechanik" oznacza oficera niższego rangą jedynie od pierwszego oficera mechanika, na którego przechodzi odpowiedzialność za napęd oraz działanie i konserwację instalacji mechanicznych i elektrycznych na statku w przypadku niedyspozycji starszego oficera mechanika;

8. ,,pomocniczy mechanik" oznacza osobę szkolącą się na oficera mechanika i wyznaczoną jako taki na mocy prawa lub przepisów krajowych;

9. ,,operator radiowy" oznacza osobę posiadającą odpowiednie świadectwo wydane lub uznane przez właściwe władze na podstawie przepisów rozporządzeń radiowych, zgodnie z ich definicją w pkt 18;

10. ,,szeregowy marynarz" oznacza członka załogi statku innego niż kapitan lub oficer;

11. ,,statek pełnomorski" oznacza statek inny niż te pływające wyłącznie na wodach śródlądowych lub pływające na, lub w bezpośredniej bliskości, wodach lub akwenach, gdzie obowiązują przepisy portowe;

12. ,,statek pływający pod banderą Państwa Członkowskiego" oznacza statek zarejestrowany i pływający pod banderą Państwa Członkowskiego zgodnie z jego ustawodawstwem. Statek nie odpowiadający tej definicji uznaje się za pływający pod banderą państwa trzeciego;

13. ,,rejsy przybrzeżne" oznaczają rejsy w pobliżu Państwa Członkowskiego, zgodnie z definicją określoną przez to Państwo Członkowskie;

14. ,,siła napędowa" oznacza całkowitą maksymalną stałą moc znamionową wyrażoną w kilowatach wszystkich głównych urządzeń napędowych statku widniejących na świadectwie rejestracji statku lub innym dokumencie urzędowym;

15. ,,zbiornikowiec do przewozu ropy" oznacza statek zbudowany i używany do masowego przewozu ropy naftowej oraz produktów naftowych luzem;

16. [1] „chemikaliowiec” oznacza statek zbudowany lub dostosowany i eksploatowany w celu przewozu luzem jakichkolwiek płynnych produktów, które zostały wyszczególnione w rozdziale 17 międzynarodowego kodeksu o przewozie luzem chemikaliów, w zaktualizowanej wersji;

17. [2] „gazowiec” oznacza statek zbudowany lub dostosowany i eksploatowany w celu przewozu luzem jakiegokolwiek gazu płynnego lub innych produktów, które zostały wyszczególnione w międzynarodowym kodeksie o przewoźnikach gazu, w zaktualizowanej wersji;

18. [3] „uregulowania radiokomunikacyjne” oznaczają poddane rewizji uregulowania radiokomunikacyjne, które zostały przyjęte przez Światową Konferencję Zarządzającą ds. Łączności Ruchomej, w zaktualizowanej wersji;

19. ,,statek pasażerski" oznacza statek pełnomorski przewożący ponad 12 pasażerów;

20. ,,statek rybacki" oznacza statek używany do połowu ryb lub innych żywych zasobów morskich;

21. [4] „Konwencja STCW” oznacza Międzynarodową konwencję o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht, mającą zastosowanie do powyższych spraw, biorąc pod uwagę przepisy przejściowe art. VII i prawidła I/15 Konwencji oraz włączając, gdzie sytuacja tego wymaga, dające się zastosować postanowienia Konwencji STCW, stosując je wszystkie, w zaktualizowanej wersji;

22. [5] „obowiązki w zakresie radiokomunikacji” obejmują, gdzie sytuacja tego wymaga, wachtowanie i techniczną konserwację i naprawy sprzętu wykonywane zgodnie z uregulowaniami radiokomunikacyjnymi, Międzynarodową konwencją o bezpieczeństwie życia na morzu (1974), (Konwencja Solas) oraz, według uznania każdego Państwa Członkowskiego, odpowiednie zalecenia Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO), w zaktualizowanej wersji;

23. [6] „statek pasażerski typu ro-ro” oznacza statek pasażerski z powierzchnią ładunkową przystosowaną do systemu ro-ro lub z innymi specjalnymi kategoriami powierzchni, które zostały określone w Konwencji Solas, w zaktualizowanej wersji;

24. [7] „Kod STCW” oznacza Międzynarodowy Kod o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht, przyjęty na mocy rezolucji 2 Konferencji Stron STCW z 1995 r., w zaktualizowanej wersji;

25. ,,funkcja" oznacza zespół zadań, obowiązków i odpowiedzialności określony w Kodzie STCW, niezbędnych dla funkcjonowania statku, bezpieczeństwa życia na morzu lub ochrony środowiska morskiego;

26. ,,spółka" oznacza armatora lub jakąkolwiek inną organizację lub osobę, taką jak zarządca lub czarterujący statek, która przejęła odpowiedzialność za działanie statku od armatora i która, przez przejęcie odpowiedzialności, wyraziła zgodę na przejęcie wszelkich obowiązków i zobowiązań nałożonych na spółkę przez te prawidła;

27. ,,odpowiednie świadectwo" oznacza świadectwo wydane i zatwierdzone zgodnie z niniejszą dyrektywą i upoważniające jego prawnego posiadacza do służby w charakterze oraz wykonywania funkcji na poziomie odpowiedzialności w niej określonym na statku rodzaju, o pojemności, mocy i typie napędu istotnego dla konkretnego, wykonywanego przez statek rejsu;

28. ,,służba pełnomorska" oznacza służbę na pokładzie statku w oparciu o wydane świadectwa i inne kwalifikacje;

29. ,,zatwierdzony" oznacza zatwierdzony przez Państwo Członkowskie zgodnie z niniejszą dyrektywą;

30. ,,państwo trzecie" oznacza jakikolwiek kraj nie będący Państwem Członkowskim;

31. ,,miesiąc" oznacza miesiąc kalendarzowy lub 30 dni złożonych z okresów krótszych niż jeden miesiąc.

Artykuł 2

Zakres

Niniejszą dyrektywę stosuje się do marynarzy określonych w niej odbywających służbę na pokładzie statków pełnomorskich pływających pod banderą Państwa Członkowskiego z wyjątkiem:

- okrętów wojennych, żaglowców marynarki wojennej lub innych statków stanowiących własność lub obsługiwanych przez Państwo Członkowskie i wykorzystywanych jedynie w wypełnianiu służby państwowej o nie mającej charakteru handlowego,

- statków rybackich,

- jachtów rekreacyjnych nie zaangażowanych w handel,

- statków drewnianych o prymitywnej konstrukcji.

Artykuł 3

Szkolenie i wydawanie świadectw

1. Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki celem zapewnienia wyszkolenia marynarzy służących na statkach określonych w art. 2, na minimalnym poziomie zgodnie z wymogami Konwencji STCW, zgodnie z tym, co ustanowiono w załączniku I do niniejszej dyrektywy, oraz posiadania przez nich świadectw, zgodnie z definicją określoną w art. 4 lub odpowiednich świadectw, zgodnie z definicją w art. 1 ust. 27.

2. Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki celem zapewnienia, aby członkowie załogi, którzy muszą posiadać świadectwo zgodnie z prawidłem III/10.4 Konwencji SOLAS otrzymali szkolenie i świadectwa zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Artykuł 4

Świadectwa

Świadectwo stanowi ważny dokument, niezależnie od tego, jaka nazwa używana jest w odniesieniu do niego, wydany przez lub z upoważnienia właściwych władz Państwa Członkowskiego, zezwalający jego posiadaczowi na odbywanie służby na warunkach określonych w tym dokumencie lub wedle dopuszczeń zawartych w przepisach krajowych.

Artykuł 5

Świadectwa i zatwierdzenia

1. Świadectwa wydawane są zgodnie z art. 10.

2. Świadectwa dla kapitanów, oficerów, operatorów radiowych podlegają zatwierdzeniu przez Państwo Członkowskie zgodnie z niniejszym artykułem.

3. Świadectwa sporządza się w urzędowym języku lub językach wydającego Państwa Członkowskiego.

4. W odniesieniu do operatorów radiowych, Państwa Członkowskie mogą:

a) załączyć dodatkowe informacje wymagane na mocy odpowiednich prawideł przy badaniu wydania świadectwa zgodnego z rozporządzeniami radiowymi; lub

b) wydać osobne świadectwo wskazujące, iż jego posiadacz ma dodatkową wiedzę wymaganą na mocy odpowiednich prawideł.

5. Według uznania Państwa Członkowskiego, zatwierdzenia mogą zostać włączone w formacie wydawanego świadectwa, przewidziana w sekcji A-I/2 Kodu STCW. W przypadku takiego włączenia, jest to formularz określony w ust. 1 sekcji A-I/2. W przypadku innego wydania, jest to formularz zatwierdzenia określony w ust. 2 tej sekcji.

6. Państwo Członkowskie uznające świadectwo na podstawie procedury określonej w art. 18 ust. 3 lit. a) zatwierdza takie świadectwo celem zatwierdzenia jego uznania. Formularz zatwierdzenia określony jest w ust. 32 sekcji A-I/2 Kodu STCW.

7. Zatwierdzenia, określone w ust. 5 i 6:

a) mogą zostać wydane jako osobne dokumenty;

b) mają przypisany swój własny numer, poza tym, że w przypadku zatwierdzeń dotyczących wydania świadectw, mogą mieć one przypisany ten sam numer, co dane świadectwo, pod warunkiem, że jest to własny numer; oraz

c) wygasają z chwilą wygaśnięcia, wycofania, zawieszenia lub unieważnienia potwierdzanego świadectwa przez Państwo Członkowskie lub państwo trzecie, który je wydał oraz, w każdym razie, w okresie pięciu lat od daty ich wydania.

8. Charakter, w jakim posiadaczowi świadectwa zezwala się na służbę, określony jest w formie zatwierdzenia na warunkach identycznych do tych używanych dla odnośnych wymogów bezpiecznego obsadzania załogą danego Państwa Członkowskiego.

9. Państwa Członkowskie mogą używać formatu innego niż określony w sekcji A-I/2 Kodu STWC, pod warunkiem, że wymagane informacje podane są literami rzymskimi i cyframi arabskimi, przy uwzględnieniu ich odmian dopuszczalnych zgodnie z sekcją A-I/2.

10. Z zastrzeżeniem art. 18 ust. 4 wszelkie świadectwa wymagane niniejszą dyrektywą muszą być dostępne na oryginalnym formularzu na pokładzie statku, gdzie odbywa służbę posiadacz świadectwa.

Artykuł 6

Wymogi szkoleniowe

Szkolenie wymagane na podstawie art. 3 odbywa się w formie odpowiedniej ze względu na wiedzę teoretyczną i umiejętności praktyczne wymagane zgodnie z załącznikiem I, w szczególności w zakresie używania sprzętu ratowniczego i przeciwpożarowego, i podlega zatwierdzeniu właściwych władz lub organu wyznaczonych przez każde Państwo Członkowskie.

Artykuł 7

Zasady regulujące rejsy przybrzeżne

1. Przy określaniu rejsów przybrzeżnych Państwa Członkowskie nie nakładają wymogów dotyczących wyszkolenia, doświadczenia lub wydawania świadectw w stosunku do marynarzy służących na statkach posiadających zezwolenie na pływanie pod banderą innego Państwa Członkowskiego lub innej strony Konwencji STCW i uczestniczących w takich rejsach w sposób będący wynikiem bardziej rygorystycznych wymogów obowiązujących tych marynarzy niż warunki obowiązujące marynarzy służących na pokładzie statków posiadających zezwolenie na pływanie pod własną banderą. W żadnym przypadku Państwo Członkowskie nie może nakładać wymogów w stosunku do marynarzy służących na pokładzie statków pływających pod banderą innego Państwa Członkowskiego lub innej strony Konwencji STCW wykraczających poza wymogi zawarte w niniejszej dyrektywie w odniesieniu do statków nie uczestniczących w rejsach przybrzeżnych.

2. W odniesieniu do statków uprawnionych do pływania pod banderą Państwa Członkowskiego regularnie uczestniczących w rejsach przybrzeżnych u wybrzeży innego Państwa Członkowskiego lub innej strony Konwencji STCW, Państwo Członkowskie, pod którego banderą ma prawo pływać dany statek, ustala wymogi dotyczące wyszkolenia, doświadczenia lub wydawania świadectw w stosunku do marynarzy służących na tych statkach, co najmniej równe tym dla Państwa Członkowskiego lub strony Konwencji STCW, u których wybrzeży statek pływa, pod warunkiem, że nie wykraczają one poza wymogi zawarte w niniejszej dyrektywie w odniesieniu do statków nie uczestniczących w rejsach przybrzeżnych. Marynarze służący na statkach rozszerzających swe rejsy poza ustaloną przez Państwo Członkowskie definicję rejsu przybrzeżnego i wpływające na wody nie objęte tą definicją spełniają odpowiednie wymogi niniejszej dyrektywy.

3. Państwo Członkowskie może przyznać statkowi uprawnionemu do pływania pod jego banderą korzyści wynikające z rejsów przybrzeżnych, jeśli regularnie uczestniczy on u wybrzeży strony nie będącej stroną Konwencji STCW w rejsach przybrzeżnych zgodnie z ich definicją ustaloną przez to Państwo Członkowskie.

4. Po podjęciu decyzji o zdefiniowaniu rejsów przybrzeżnych i warunków w zakresie edukacji i kształcenia wymaganych dla nich zgodnie z wymogami ust. 1-3, Państwa Członkowskie informują Komisję o szczegółach przepisów przez nie przyjętych.

Artykuł 8

Kary lub środki dyscyplinarne

1. Państwa Członkowskie ustanawiają procesy i procedury bezstronnego sprawdzania wszelkich zgłoszonych przypadków niekompetencji, działań lub zaniechań, które mogą stanowić bezpośrednie zagrożenie dla bezpieczeństwa życia, mienia na morzu lub środowiska morskiego, ze strony posiadaczy świadectw lub zatwierdzeń wydanych przez to Państwo Członkowskie w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków związanych z ich świadectwami oraz wycofywania, zawieszania i unieważniania tych świadectw z takiego powodu, jak również zapobiegania korupcji.

2. Każde Państwo Członkowskie ustala kary lub środki dyscyplinarne dla przypadków niestosowania się do przepisów ustawodawstwa krajowego czyniących niniejszą dyrektywę skuteczną w odniesieniu do statków posiadających zezwolenie na pływanie pod jego banderą lub w stosunku do marynarzy, którym państwo to wydało odpowiednie świadectwa.

3. W szczególności, takie kary i środki dyscyplinarne zostają ustalone i wykonane w przypadkach, gdy:

a) spółka lub kapitan zatrudnia osobę nie posiadającą świadectwa zgodnie z wymogami określonymi w niniejszej dyrektywie;

b) kapitan zezwolił na wykonywanie jakiekolwiek funkcji lub służby, w jakimkolwiek charakterze, które na podstawie niniejszej dyrektywy muszą być wykonywane przez osobę posiadającą odpowiednie świadectwo, przez osobę nie legitymującą się wymaganym świadectwem, ważnym zwolnieniem lub nie posiadającą udokumentowanego dowodu wymaganego zgodnie z art. 18 ust. 4; lub

c) osoba otrzymała zgodę, na skutek działań korupcyjnych lub sfałszowania dokumentów, na wykonywanie jakiejkolwiek funkcji lub służby, w jakimkolwiek charakterze, które zgodnie z niniejszą dyrektywą muszą być wykonywane przez osobę posiadającą świadectwo lub zwolnienie.

4. Państwa Członkowskie, w granicach jurysdykcji, w których znajduje się jakakolwiek spółka lub jakakolwiek osoba, co, do których istnieje uzasadnione podejrzenie, iż są odpowiedzialne za lub posiadają wiedzę na temat jakiegokolwiek oczywistego niespełnienia wymogów niniejszej dyrektywy określonych w ust. 3, rozszerzają współpracę z jakimkolwiek Państwem Członkowskim lub inną stroną Konwencji STCW, która powiadomiła je o swym zamiarze wszczęcia postępowania w ramach swojej jurysdykcji.

Artykuł 9

Normy jakości

1. Każde Państwo Członkowskie zapewnia, że:

a) wszelkie szkolenia, oceny kompetencji, wydawanie świadectw, potwierdzanie i czynności związane z powtórną atestacją przeprowadzane przez agencje pozarządowe lub podmioty podlegające jego władzy podlegają ciągłemu monitorowaniu przez system norm jakości celem zapewnienia osiągnięcia zamierzonych celów, w tym tych dotyczących kwalifikacji i doświadczenia osób przeprowadzających szkolenia i ocenę;

b) w przypadkach, gdy takie działania realizowane są przez agencje lub podmioty rządowe, istnieje system norm jakości;

c) cele związane z edukacją i kształceniem oraz związane z nimi standardy kompetencji, jakie należy osiągnąć, są jasno określone i wskazują stopień wiedzy, zrozumienia i umiejętności odpowiedni do egzaminowania i oceny wymaganych na podstawie Konwencji STCW; cele i związane z nimi normy jakości mogą zostać ustalone osobno dla różnych kursów i programów szkoleniowych oraz obejmują administrowanie systemem wydawania świadectw;

d) obszary stosowania norm jakości obejmują administrowanie systemami wydawania świadectw, wszystkimi kursami i programami szkoleniowymi, egzaminowaniem i oceną przeprowadzanymi przez lub z upoważnienia każdego Państwa Członkowskiego oraz kwalifikacje i doświadczenie wymagane w odniesieniu do osób przeprowadzających szkolenia i ocenę, uwzględniając polityki, systemów, kontrole oraz przeglądów dotyczących zapewnienia jakości ustanowionych celem zapewnienia osiągnięcia zamierzonych celów.

2. Państwa Członkowskie zapewniają również przeprowadzanie niezależnych ocen stanu wiedzy, zrozumienia, nabywania umiejętności i kwalifikacji oraz działań w zakresie oceny i systemu administrowania i wydawania świadectw w odstępach czasu nie dłuższych niż pięć lat, przez wykwalifikowane osoby, które osobiście nie są zaangażowane w dane działania, celem sprawdzenia, czy:

a) wszelkie środki w zakresie wewnętrznej kontroli zarządzania i środki monitorowania oraz działania następcze są zgodne z planowanymi ustaleniami i procedurami dokumentacyjnymi oraz, czy w skuteczny sposób zapewniają one osiągnięcie zamierzonych celów;

b) wyniki każdej niezależnej oceny są udokumentowane i przedstawiane do wglądu osobom odpowiedzialnym za obszar podlegający ocenie;

c) na czas podejmowane są działania mające na celu uzupełnienie istniejących braków.

3. Sprawozdanie dotyczące każdej oceny przeprowadzanej zgodnie z ust. 2 przekazywane jest Komisji przez zainteresowane Państwo Członkowskie w okresie sześciu miesięcy od daty przeprowadzenia oceny.

Artykuł 10

Normy medyczne - wydawanie i rejestracja świadectw

1. Państwa Członkowskie ustalają normy w zakresie przydatności zdrowotnej marynarzy, szczególnie w zakresie wzroku i słuchu.

2. Państwa Członkowskie zapewniają wydawanie świadectw jedynie dla kandydatów spełniających wymogi niniejszego artykułu.

3. Każda osoba ubiegająca się o świadectwo musi przedstawić wystarczający dowód:

a) tożsamości;

b) na to, iż jej wiek nie jest niższy niż wiek wymagany w prawidłach zawartych w załączniku I odnoszących się do świadectwa, o które wnioskuje;

c) na to, iż spełnia wymogi norm przydatności zdrowotnej, szczególnie w zakresie wzroku i słuchu, ustanowione przez Państwo Członkowskie oraz jest w posiadaniu ważnego dokumentu poświadczającego jej przydatność zdrowotną, wydanego przez odpowiednio wykwalifikowanego lekarza uznanego przez właściwy organ Państwa Członkowskiego;

d) ukończenia służby pełnomorskiej oraz związanego z nią obowiązkowego szkolenia wymaganych w prawidłach określonych w załączniku I odnoszących się do świadectwa, o które wnioskuje;

e) na to, iż spełnia standardy kompetencji określone w prawidłach w załączniku I w zakresie charakteru, funkcji i stopnia, jakie mają być określone w zatwierdzeniu świadectwa.

4. Każde Państwo Członkowskie podejmuje się:

a) prowadzenia rejestru lub rejestrów wszystkich świadectw i zatwierdzeń dla kapitanów, oficerów oraz, stosownie do przypadku, marynarzy szeregowych, jakie zostały wydane, wygasły lub zostały ponownie zatwierdzone, zawieszone, unieważnione, zgłoszone jako zagubione lub zniszczone oraz wydanych zwolnień;

b) udostępniania informacji dotyczących statusu takich świadectw, zatwierdzeń i zwolnień innym Państwom Członkowskim lub innym stronom Konwencji STCW oraz spółkom wnioskującym o weryfikację oryginalności i ważności świadectw przedłożonych im przez marynarzy ubiegających się o uznanie ich świadectw lub zatrudnienie na pokładzie statku.

Artykuł 11

Ponowna atestacja świadectw

1. Każdy kapitan, oficer i operator radiowy będący w posiadaniu świadectwa wydanego lub uznanego na podstawie któregokolwiek rozdziału załącznika I innego niż rozdział VI, pełniący służbę morską lub zamierzający do niej powrócić po okresie spędzonym na lądzie, celem dalszego kwalifikowania się do służby na pełnym morzu, w odstępach czasu nie przekraczających pięciu lat musi:

a) spełniać wymogi norm przydatności zdrowotnej określone w art. 10; oraz

b) ustawicznie zdobywać kwalifikacje zawodowe zgodnie z sekcją A-I/11 Kodu STCW.

2. Każdy kapitan, oficer i operator radiowy, na potrzeby dalszej służby na pełnym morzu na pokładzie statków, w stosunku, do których na poziomie międzynarodowym uzgodniono specjalne wymogi w zakresie wyszkolenia, z powodzeniem ukończył odpowiednie, zatwierdzone szkolenie.

3. Każde Państwo Członkowskie porównuje standardy kompetencji wymagane od kandydatów do świadectwa wydanego przed dniem 1 lutym 2002 r. z określonymi dla odpowiedniego świadectwa w części A Kodu STCW oraz określa wymóg, w stosunku do posiadających takie świadectwa, odbycia odpowiedniego szkolenia odnawiającego lub uaktualniającego lub poddania się takiej ocenie.

Kursy odświeżające i uaktualniające zatwierdzane są i obejmują zmiany w odpowiednich przepisach krajowych i międzynarodowych dotyczących bezpieczeństwa życia na morzu oraz ochrony środowiska morskiego oraz uwzględniają wszelkie aktualizacje standardów kompetencji.

4. Każde Państwo Członkowskie, po przeprowadzeniu konsultacji z zainteresowanymi, formułuje lub wspiera formułowanie struktury kursów odświeżających i uaktualniających przewidzianych w sekcji A-I/11 Kodu STCW.

5. W celu zaktualizowania wiedzy kapitanów, oficerów i operatorów radiowych, każde Państwo Członkowskie zapewnia, aby teksty niedawnych zmian w ramach krajowych i międzynarodowych prawidłach dotyczących bezpieczeństwa życia na morzu oraz ochrony środowiska morskiego zostały udostępnione statkom posiadającym zezwolenie na pływanie pod jego banderą.

Artykuł 12

Wykorzystanie symulatorów

1. Normy działania i inne przepisy określone w sekcji A-I/12 Kodu STCW oraz inne wymogi określone w części A Kodu STCW w odniesieniu do któregokolwiek świadectwa muszą zostać spełnione w zakresie:

a) wszelkiego obowiązkowego szkolenia na symulatorach;

b) wszelkiej oceny kompetencji wymaganej w części A Kodu STCW przeprowadzanej z wykorzystaniem symulatora;

c) wszelkiego wykazywania, przeprowadzanego z wykorzystaniem symulatora, ciągłej biegłości wymaganej w części A Kodu STCW.

2. Symulatory zainstalowane lub wprowadzone do użytkowania przed dniem 1 lutym 2002 r. mogą zostać wyłączone z wymogu pełnej zgodności ze normami działania, określonymi w ust. 1, według uznania każdego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 13

Odpowiedzialność spółek

1. Zgodnie z ust. 2 i 3 Państwa Członkowskie uznają spółki za odpowiedzialne w zakresie wyznaczania marynarzy do służby na ich statkach zgodnie z niniejszą dyrektywą oraz wymagają od każdej spółki, aby:

a) każdy wyznaczony marynarz posiadał odpowiednie świadectwo zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy oraz ustaleniami Państwa Członkowskiego;

b) jego statki były obsadzane załogą zgodnie z mającymi zastosowanie wymogami Państwa Członkowskiego dotyczącymi bezpiecznego obsadzania załogą;

c) dokumentacja i dane dotyczące wszystkich marynarzy zatrudnionych na jego statkach były prowadzone i zawsze dostępne oraz obejmowały, bez ograniczeń w stosunku do dokumentacji i danych dotyczących ich doświadczenia, odbytego szkolenia, przydatności zdrowotnej oraz kwalifikacji w zakresie przypisanych im zadań;

d) po zatrudnieniu na pokładzie któregokolwiek z ich statków marynarze zapoznali się z szczególnymi obowiązkami oraz całym układem statku, jego wyposażeniem, procedurami oraz cechami istotnymi dla ich zadań rutynowych oraz zadań w nagłych przypadkach;

e) etatowa obsada statku mogła skutecznie koordynować swe zadania w sytuacjach nagłych oraz w czasie wykonywania funkcji istotnych dla bezpieczeństwa lub zapobiegania lub ograniczania zanieczyszczenia.

2. Spółki, kapitanowie oraz członkowie załogi są odpowiedzialni za zapewnienie, aby obowiązki określone w niniejszym artykule były w pełni skuteczne oraz podjęte zostały inne środki, które mogą być niezbędne, w zależności od konieczności, celem zapewnienia, iż każdy członek załogi jest w stanie wnieść swój wkład, oparty na wiedzy i informacji, w bezpieczne funkcjonowanie statku.

3. Spółki dostarczają pisemne instrukcje kapitanowi każdego statku, do którego stosuje się niniejsza dyrektywa, określając polityki oraz procedury, jakich należy przestrzegać celem zapewnienia, że wszyscy marynarze nowo zatrudnieni na pokładzie statku mają odpowiednią okazję do zapoznania się ze sprzętem pokładowym, procedurami operacyjnymi oraz innymi ustaleniami potrzebnymi do właściwego wykonywania ich zadań, przed wyznaczeniem zadań konkretnym marynarzom. Takie polityki i procedury obejmują:

a) wyznaczenie rozsądnego okresu czasu, w którym każdy nowo zatrudniony marynarz ma możliwość zaznajomienia się z:

(i) szczególnym wyposażeniem, którego marynarz ten będzie używał lub które będzie obsługiwał; oraz

(ii) szczególnymi dla danego statku procedurami i ustaleniami w zakresie pełnienia wachty, bezpieczeństwa, ochrony środowiska oraz sytuacji nagłych, o jakich marynarz musi wiedzieć, aby właściwie wykonywać powierzone mu zadania;

b) wyznaczenie dysponującego odpowiednią wiedzą członka załogi, który będzie odpowiadał za zapewnienie, aby każdy nowo zatrudniony marynarz miał możliwość otrzymania podstawowych informacji w języku, który marynarz rozumie.

Artykuł 14

Sprawność w wypełnianiu służby

1. Celem zapobiegania zmęczeniu Państwa Członkowskie ustanawiają i realizują okresy spoczynku dla personelu wachtowego oraz wymagają, aby systemy wachty były ustalone w taki sposób, aby zmęczenie nie przeszkadzało skuteczności personelu wachtowego oraz aby obowiązki były zorganizowane w taki sposób, by pierwsza zmiana na początku rejsu oraz następne zwalniające ją zmiany były wystarczająco wypoczęte oraz zdolne do wykonywania obowiązków pod wszelkimi innymi względami.

2. Wszelkim osobom, którym wyznaczono obowiązek nadzoru wachty lub marynarzom szeregowym stanowiącym część służby wachtowej należy zagwarantować co najmniej 10 godzin odpoczynku w każdym 24 - godzinnym okresie.

3. Godziny odpoczynku mogą zostać podzielone na nie więcej niż dwa okresy, z których jeden musi wynosić co najmniej sześć godzin.

4. Wymogi dotyczące okresów odpoczynku określone w ust. 1 i 2 nie muszą obowiązywać w przypadku sytuacji nagłej lub musztry lub w przypadku innych warunków innej wyższej sytuacji operacyjnej.

5. Nie naruszając przepisów ust. 2 i 3, minimalny okres 10 godzin może zostać skrócony do nie mniej niż 6 następujących po sobie godzin, pod warunkiem, że takie skrócenie nie wykroczy poza dwa dni oraz, że w każdym okresie siedmiu dni zagwarantowane jest co najmniej 70 godzin przeznaczonych na odpoczynek.

6. Państwa Członkowskie wymagają, aby harmonogramy wachty rozmieszczane były w miejscach łatwo dostępnych.

Artykuł 15

Zwolnienie

1. W okolicznościach wyjątkowej konieczności właściwe władze mogą, jeśli ich zdaniem nie stanowi to zagrożenia dla osób, mienia lub środowiska, wydać zwolnienie zezwalające na określony okres nieprzekraczający sześciu miesięcy dla stanowiska innego niż operator radiowy, z wyjątkami przewidzianymi w odpowiednich rozporządzeniach radiowych, w czasie, którego dana osoba nie posiada odpowiedniego świadectwa, pod warunkiem, że osoba, której wydane jest zwolnienie, jest odpowiednio wykwalifikowana, by objąć wolne stanowisko w sposób bezpieczny ku zadowoleniu właściwych władz. Jednakże zwolnienia nie mogą być wydawane kapitanom lub pierwszym oficerom mechanikom, z wyjątkiem okoliczności siły wyższej, a wtedy i tak jedynie na możliwie jak najkrótszy okres czasu.

2. Wszelkie zwolnienie przyznane dla stanowiska przyznawane będzie jedynie osobie posiadającej odpowiednie świadectwo pozwalające jej zająć stanowisko hierarchicznie bezpośrednio niższego szczebla. W przypadku, gdy nie istnieje wymóg wydania świadectwa dla niższego stanowiska, zwolnienie może zostać wydane osobie, której kwalifikacje i doświadczenie są, zdaniem właściwych władz, bezsprzecznie równoważne z wymogami obowiązującymi dla stanowiska, jakie należy obsadzić, pod warunkiem, że, jeśli osoba taka jest posiadaczem odpowiedniego świadectwa, zostanie ona objęta wymogiem pomyślnego przejścia testu zatwierdzonego przez właściwe władze jako wykazujący, iż zwolnienie takie można bezpiecznie wydać. Dodatkowo właściwe władze zapewniają, aby dane stanowisko zostało obsadzone przez posiadacza odpowiedniego świadectwa możliwie jak najszybciej.

Artykuł 16

Odpowiedzialność Państw Członkowskich w odniesieniu do szkolenia i oceny

1. Państwa Członkowskie wyznaczają władze lub organy, które:

- przeprowadzają szkolenia, określone w art. 3,

- organizują i/lub nadzorują egzaminy, jeżeli są one wymagane,

- wydają świadectwa umiejętności, określone w art. 10 oraz

- udzielają zwolnień przewidzianych w art. 15.

2. Państwa Członkowskie zapewniają, że:

a) wszelkie szkolenia i oceny marynarzy:

1. posiadają strukturę zgodną ze sporządzonymi programami, w tym takimi metodami i środkami wykonania, procedurami oraz materiałami kursowymi, jakie są niezbędne do osiągnięcia wymaganego standardu kompetencji; oraz

2. są przeprowadzane, monitorowane, oceniane oraz wspierane przez osoby wykwalifikowane zgodnie z lit. d), e), f);

b) osoby przeprowadzające szkolenia lub ocenę na służbie na pokładzie statku wykonują swe zadania jedynie, gdy takie szkolenia lub ocena nie mają negatywnego wpływu na normalne funkcjonowanie statku oraz są w stanie poświęcić czas i uwagę szkoleniu lub ocenie;

c) instruktorzy, osoby nadzorujące lub oceniające posiadają kwalifikacje odpowiednie dla konkretnych rodzajów i poziomów szkolenia lub oceny kompetencji marynarzy, albo na pokładzie albo na lądzie;

d) każda osoba przeprowadzająca szkolenie marynarzy na służbie, na pokładzie albo na lądzie, które w zamierzeniu ma być wykorzystane przy kwalifikowaniu do wydania świadectwa na podstawie niniejszej dyrektywy:

1. zna program szkoleniowy oraz rozumie szczególne cele szkoleniowe dotyczące poszczególnych rodzajów przeprowadzanego szkolenia,

2. posiada kwalifikacje niezbędne do wykonywania zadania, którego dotyczy szkolenie, oraz

3. jeśli szkolenie przeprowadzane jest z wykorzystaniem symulatora:

(i) otrzymała odpowiednie wytyczne w zakresie technik instruktażu obejmującego wykorzystanie symulatorów; oraz

(ii) zdobyła praktyczne doświadczenie operacyjne na danym rodzaju używanego symulatora;

e) każda osoba odpowiedzialna za nadzór szkolenia marynarza na służbie, jakie w zamierzeniu ma być wykorzystane przy kwalifikowaniu do wydania świadectwa, w pełni rozumie program szkolenia oraz szczególne cele każdego typu przeprowadzanego szkolenia;

f) każda osoba przeprowadzająca ocenę kompetencji marynarza na służbie, albo na statku albo na lądzie, jaka w zamierzeniu ma być wykorzystana w kwalifikowaniu do wydania świadectwa:

1. posiada odpowiedni stopień wiedzy i zrozumienia kwalifikacji podlegającej ocenie;

2. posiada odpowiednie kwalifikacje wymagane dla zadania podlegającego ocenie;

3. otrzymała odpowiednie wskazania w zakresie metod i praktyki oceny;

4. zdobyła praktyczne doświadczenie w dziedzinie oceny; oraz

5. jeśli ocena przeprowadzana jest z wykorzystaniem symulatorów, zdobyła praktyczne doświadczenie w dziedzinie oceny na danym rodzaju używanego symulatora podlegającemu nadzorowi oraz ku zadowoleniu doświadczonej osoby oceniającej;

g) w przypadku uznawania przez Państwo Członkowskie kursu szkoleniowego, instytucji szkoleniowej lub kwalifikacji przyznanej przez instytucję szkoleniową jako część jej wymogów dotyczących wydania świadectwa, kwalifikacje i doświadczenie instruktorów i oceniających objęte są w ramach zastosowania norm jakości art. 9. Takie kwalifikacje, doświadczenie i zastosowanie norm jakości obejmują odpowiednie szkolenie w dziedzinie technik instruktażu oraz metod i praktyki w zakresie oceny, jak również są zgodne z mającymi zastosowanie wymogami lit. d)-f).

Artykuł 17

Komunikacja pokładowa

Państwa Członkowskie zapewnią, że:

a) bez uszczerbku dla lit. b) i d), na pokładzie statków pływających pod banderą Państwa Członkowskiego zawsze istnieją skuteczne środki ustnego porozumiewania się dotyczącego bezpieczeństwa między wszystkimi członkami załogi statku, w szczególności w odniesieniu do prawidłowego i punktualnego odbioru i zrozumienia komunikatów oraz poleceń;

b) na pokładzie statków pasażerskich pływających pod banderą Państwa Członkowskiego oraz na pokładzie statków pasażerskich rozpoczynających i/lub kończących rejs w porcie Państwa Członkowskiego, celem zapewnienia wydajnej pracy załogi w zakresie spraw dotyczących bezpieczeństwa, język roboczy został ustalony i zapisany w dzienniku pokładowym.

Właściwy język roboczy określa odpowiednio spółka lub kapitan.. W stosunku do każdego marynarza istnieje wymóg rozumienia i, w odpowiednim przypadku, wydawania poleceń oraz odpowiedzi w tym języku.

Jeśli język roboczy nie jest językiem urzędowym Państwa Członkowskiego, wszelkie plany i wykazy, jakie muszą być rozmieszczane, zawierają tłumaczenia na język roboczy;

c) na pokładzie statków pasażerskich, możliwa jest szybka identyfikacja personelu wyznaczonego na rozkładach apeli do pomocy pasażerom w sytuacjach nagłych oraz że posiada on wystarczające w tym celu umiejętności komunikacyjne, uwzględniając właściwe i wystarczające połączenie którychkolwiek z następujących czynników:

(i) języka lub języków właściwych dla głównych narodowości pasażerów przewożonych na danej trasie;

(ii) prawdopodobieństwa, iż umiejętność korzystania ze słownictwa w języku angielskim na poziomie podstawowym celem udzielania podstawowych poleceń może stanowić sposób porozumiewania się z potrzebującym pomocy pasażerem, niezależnie od tego, czy pasażer i członek załogi mają wspólny język, czy też nie;

(iii) możliwej potrzeby porozumiewania się w sytuacjach nagłych przy pomocy innych środków (np. pokazywania, sygnałów ręcznych lub zwracania uwagi na zlokalizowanie instrukcji, stanowisk apelowych, urządzeń ratowniczych lub dróg ewakuacyjnych), gdy niepraktyczne jest komunikowanie się w sposób werbalny;

(iv) zakresu, w jakim pełne instrukcje dotyczące bezpieczeństwa zostały wydane pasażerom w ich języku, lub językach, rodzimych;

(v) języków, w jakich mogą być ogłaszane komunikaty w sytuacjach nagłych lub musztry celem przekazania pasażerom kluczowych wytycznych oraz ułatwienia członkom załogi udzielania pomocy pasażerom;

d) na pokładzie zbiornikowców przewożących ropę, chemikaliowców oraz zbiornikowców przewożących gaz płynny pływających pod banderą Państwa Członkowskiego, kapitan, oficerowie oraz szeregowi marynarze są w stanie porozumiewać się między sobą we wspólnym języku roboczym lub językach roboczych;

e) istnieją odpowiednie środki porozumiewania się między statkiem a władzami na lądzie, albo we wspólnym dla nich języku bądź w języku tych władz;

f) przy przeprowadzaniu kontroli państwowej w porcie na podstawie dyrektywy nr 95/21/WE, Państwa Członkowskie sprawdzają również, czy statki pływające pod banderą państwa innego niż Państwo Członkowskie spełniają wymogi niniejszego artykułu.

Artykuł 18

Uznawanie świadectw

1. Wzajemne uznawanie między Państwami Członkowskimi świadectw, określonych w art. 4, będących w posiadaniu marynarzy będących obywatelami Państw Członkowskich podlega przepisom dyrektyw 89/48/EWG oraz 92/51/EWG.

2. Wzajemne uznawanie między Państwami Członkowskimi świadectw, określonych w art. 4, będących w posiadaniu marynarzy nie będących obywatelami Państw Członkowskich również podlega przepisom dyrektyw nr 89/48/EWG oraz 92/51/EWG.

3. Marynarze nie posiadający świadectw, określonych w art. 4, mogą otrzymać zezwolenie na pełnienie służby na statkach pływających pod banderą Państwa Członkowskiego, pod warunkiem, że decyzja o uznaniu ich odpowiednich świadectw została przyjęta zgodnie z procedurą określoną poniżej:

a) w przypadku uznawania, w drodze zatwierdzenia, odpowiedniego świadectwa wydanego przez państwo trzecie, Państwo Członkowskie postępuje według procedur i kryteriów określonych w załączniku II;

b) Państwa Członkowskie informują Komisję, która powiadamia pozostałe Państwa Członkowskie, o odpowiednich świadectwach, jakie uznały lub zamierzają uznać zgodnie z kryteriami, określonymi w lit. a);

c) jeśli w okresie trzech miesięcy od daty poinformowania Państw Członkowskich przez Komisję zgodnie z lit. b) Państwo Członkowskie lub Komisja zgłosi zastrzeżenie w oparciu o kryteria, określone w lit. a), Komisja poddaje sprawę procedurze określonej w art. 23 ust. 2. Zainteresowane Państwo Członkowskie podejmuje wszelkie właściwe środki celem wykonania decyzji podjętych zgodnie z procedurą, określoną w art. 23 ust. 2;

d) jeśli odpowiednie świadectwo wydane przez państwo trzecie zostało uznane na podstawie powyższej procedury oraz, jeśli, po zakończeniu swej oceny MSC nie była w stanie stwierdzić, że dane państwo trzecie wykazało, iż w pełni i całkowicie skuteczne stały się przepisy Konwencji STCW, Komisja poddaje sprawę procedurze określonej w art. 23 ust. 2. w celu ponownej oceny uznania świadectw wydanych przez ten kraj. Zainteresowane Państwo Członkowskie podejmuje wszelkie właściwe środki celem wykonania decyzji przyjętych zgodnie z procedurą określoną w art. 23 ust. 2;

e) Komisja sporządza i uaktualnia wykaz odpowiednich świadectw, jakie zostały uznane zgodnie z powyższą procedurą. Wykaz ten publikowany jest w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, w serii C.

4. Nie naruszając przepisów art. 5 ust. 6 Państwo Członkowskie może, jeśli okoliczności tego wymagają, zezwolić marynarzowi na służbę w charakterze innym niż oficera radiowego lub operatora radiowego, z wyjątkiem przepisów rozporządzeń radiowych, w okresie nie przekraczającym trzech miesięcy, na pokładzie statku pływającego pod jego banderą, gdy jest on w posiadaniu odpowiedniego i ważnego świadectwa wydanego i potwierdzonego zgodnie z wymogami przez państwo trzecie, jednak jeszcze nie potwierdzonego do uznania przez zainteresowane Państwo Członkowskie tak, by określić je jako odpowiednie na potrzeby służby na pokładzie statku pływającego pod jego banderą. W każdej chwili na żądanie udostępnia się dowód w formie dokumentu potwierdzający złożenie wniosku o zatwierdzenie u właściwych władz.

Artykuł 19

Kontrola w państwie portu

1. Niezależnie od tego, pod jaką banderą pływa, każdy statek, z wyjątkiem rodzajów statków wyłączonych na podstawie art. 2, w czasie pobytu w portach Państw Członkowskich, podlega kontroli w państwie portu przeprowadzanej przez oficerów odpowiednio upoważnionych tego Państwa Członkowskiego celem sprawdzenia, czy wszyscy marynarze służący na pokładzie objęci wymogiem posiadania świadectwa na mocy Konwencji STCW posiadają je lub są w posiadaniu odpowiednich zwolnień.

2. Przeprowadzając kontrolę w państwie portu na podstawie niniejszej dyrektywy Państwa Członkowskie zapewniają, aby stosowano wszystkie odpowiednie przepisy i procedury ustanowione w dyrektywie nr 95/21/WE.

Artykuł 20

Procedury kontroli w państwie portu

1. Bez uszczerbku dla dyrektywy nr 95/21/WE, kontrola w państwie portu zgodnie z art. 19 ogranicza się do:

- weryfikacji potwierdzającej, iż każdy marynarz służący na pokładzie, który musi być posiadaczem świadectwa zgodnie z Konwencją STCW, jest w posiadaniu odpowiedniego świadectwa lub ważnego zwolnienia lub też przedstawi dokument dowodzący, iż wniosek o zatwierdzenie zatwierdzający uznanie został złożony u władz w państwie, pod którego banderą służy,

- weryfikacja potwierdzająca, iż liczba i świadectwa marynarzy służących na pokładzie są zgodne z wymogami władz państwa, pod którego banderą służą, w zakresie obsadzania załogą.

2. Zdolność marynarzy danego statku do utrzymania norm obowiązujących w zakresie pełnienia wachty zgodnie z wymogami Konwencji STCW jest oceniana zgodnie z częścią A Kodu STCW, jeśli istnieją bezsprzeczne powody, by sądzić, iż normy te nie są utrzymywane z powodu wystąpienia któregokolwiek z poniższych przypadków:

- statek uczestniczył w kolizji, osiadł na mieliźnie lub został wyrzucony na brzeg,

- z płynącego, zakotwiczonego lub zacumowanego dokonano zrzutu substancji nielegalnych na podstawie jakiejkolwiek konwencji międzynarodowej,

- statek był prowadzony w sposób błędny lub niebezpieczny, przez co nie przestrzegano środków rejsowych przyjętych przez IMO lub bezpiecznych praktyk i procedur w zakresie nawigacji,

- statek jest pod jakimkolwiek innym względem prowadzony w sposób stanowiący zagrożenie dla osób, mienia lub środowiska naturalnego,

- świadectwo zostało uzyskane na zasadzie oszustwa lub posiadaczem świadectwa nie jest osoba, której pierwotnie je wystawiono,

- statek pływa pod banderą państwa, które nie ratyfikowało Konwencji STCW lub na jego pokładzie znajduje się kapitan, oficer lub szeregowy marynarz posiadający świadectwo wydane przez państwo trzecie, które nie ratyfikowało Konwencji STCW.

3. Nie naruszając weryfikacji świadectwa na podstawie oceny na mocy ust. 2 można wymagać od marynarzy wykazania się odpowiednimi kwalifikacjami w miejscu odbywania służby. Wskazanie takie może obejmować sprawdzenie, czy spełnione zostały wymagania operacyjne w odniesieniu do standardów pełnienia wachty oraz, czy na poziomie kwalifikacji marynarza ma miejsce właściwa reakcja na sytuacje zagrożenia.

Artykuł 21

Zatrzymanie

Bez uszczerbku dla dyrektywy 95/21/WE następujące braki, w zakresie, w jakim oficer przeprowadzający kontrolę w państwie portu stwierdził, iż stanowią one zagrożenie dla osób, mienia lub środowiska naturalnego, stanowią jedyne powody na podstawie niniejszej dyrektywy, z jakich Państwo Członkowskie może zatrzymać statek:

a) brak świadectw u marynarzy, nieposiadanie odpowiednich świadectw, nieposiadanie ważnych zwolnień lub niemożność przedstawienia dowodu w postaci dokumentu zaświadczającego, iż wniosek o zatwierdzenie zatwierdzające uznanie został złożony u władz państwa, pod którego banderą służą,

b) niestosowanie się do odpowiednich wymogów państwa, pod którego banderą służą, dotyczących bezpiecznego obsadzenia załogi,

c) niezgodność ustaleń w zakresie nawigacji lub wachty technicznej z wymogami określonymi dla statku przez państwo, pod którego banderą pływa,

d) nieobecność w czasie wachty osoby posiadającej kwalifikacje konieczne do obsługi sprzętu niezbędnego dla bezpiecznej nawigacji, komunikacji radiowej w zakresie bezpieczeństwa lub zapobiegania zanieczyszczaniu morza,

e) niemożność okazania dowodu biegłości zawodowej w zakresie obowiązków przydzielonych marynarzom w odniesieniu do bezpieczeństwa statku oraz zapobiegania zanieczyszczeniu,

f) niemożność wstawienia na pierwszą wachtę na początku rejsu oraz kolejne wachty zwalniające osób odpowiednio wypoczętych lub pod jakimkolwiek innym względem zdolnych do wypełniania swych obowiązków.

Artykuł 22

Zmiana

1. Niniejsza dyrektywa może zostać zmieniona zgodnie z procedurą, określoną w art. 23 ust. 2, celem zastosowania, do celów niniejszej dyrektywy, kolejnych zmian w kodeksach międzynarodowych, określonych w art. 1 ust. 16-18, oraz art. 1 ust. 23 i 24, które weszły w życie.

2. Rada podejmuje decyzję, zgodnie z warunkami określonymi Traktatem, w sprawie wszelkich zmian w załączniku II, stanowiąc na wniosek, który ma zostać przedłożony przez Komisję w okresie pięciu lat od dnia 25 maja 2003 r. w świetle doświadczenia zdobytego w stosowaniu niniejszej dyrektywy.

3. Po przyjęciu nowych instrumentów lub protokołów do Konwencji STCW Rada na wniosek Komisji, decyduje, uwzględniając procedury parlamentarne Państw Członkowskich oraz odpowiednie procedury w ramach IMO, w sprawie szczegółowych ustaleń dotyczących ratyfikacji takich nowych instrumentów lub protokołów, przy jednoczesnym zapewnieniu, iż są one stosowane w Państwach Członkowskich jednolicie i jednocześnie.

4. [8] Zmiany w międzynarodowych dokumentach określonych w art. 1 mogą zostać wyłączone z zakresu stosowania niniejszej dyrektywy, na podstawie art. 5 rozporządzenia (WE) nr 2099/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r., ustanawiającego Komitet ds. Bezpiecznych Mórz i Zapobiegania Zanieczyszczeniu Morza przez Statki (COSS) (¹²).

Artykuł 23

Procedura Komitetu

1. [9] Komisja jest wspomagana przez Komitet ds. Bezpiecznych Mórz i Zapobiegania Zanieczyszczeniu Morza przez Statki (COSS), utworzony na mocy art. 3 rozporządzenia (WE) nr 2099/2002.

2. W przypadku, gdy dokonywane jest odniesienie do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji nr 1999/468/WE, zgodnie z jej art. 8.

Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji nr 1999/468/WE wynosi osiem tygodni.

3. Komitet przyjmuje własny regulamin.

Artykuł 24

Przepisy przejściowe

1. Do dnia 1 lutego 2002 r. Państwa Członkowskie mogą w dalszym ciągu wydawać, uznawać i zatwierdzać świadectwa zgodnie z przepisami stosowanymi przed dniem 1 lutego 1997 r. w odniesieniu do tych marynarzy, którzy rozpoczęli zatwierdzoną służbę na pełnym morzu, dopuszczone programy edukacji i kształcenia lub zatwierdzone kursy szkoleniowe przed dniem 1 sierpnia 1998 r.

2. Do dnia 1 lutego 2002 r. Państwa Członkowskie mogą w dalszym ciągu odnawiać i ponownie zatwierdzać świadectwa i zatwierdzenia zgodnie z przepisami obowiązującymi przed dniem 1 lutego 1997 r.

3. W przypadku, gdy Państwo Członkowskie, na mocy art. 11, ponownie wydaje lub przedłuży ważność świadectw, które pierwotnie wydało na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem 1 lutego 1997 r., dane Państwo Członkowskie może, według własnego uznania, w sposób następujący zastąpić ograniczenia dotyczące pojemności umieszczone w pierwotnych świadectwach:

1. wyrazy ,,zarejestrowane 200 ton brutto" mogą zostać zastąpione wyrazami ,,500 ton brutto";

2. wyrazy ,,zarejestrowane 1600 ton brutto" mogą zostać zastąpione wyrazami ,,3000 ton brutto";

Artykuł 25

Kary

Państwa Członkowskie ustanawiają systemy kar za naruszanie przepisów krajowych przyjętych na mocy z art. 1, 3, 5, 7,8,9,10,11,12,13, 14, 16, 17, art. 18 ust. 3 i 4, art. 19, 20, 21 i 24 oraz załączników I i II oraz podejmują wszelkie niezbędne środki celem zapewnienia ich wykonania. Przewidziane kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i zniechęcające.

Artykuł 26

Komunikat

Państwa Członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji teksty wszystkich przepisów, przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą. Komisja informuje o tym pozostałe Państwa Członkowskie.

Artykuł 27

Uchylenie

1. Dyrektywa nr 94/58/WE, zmieniona dyrektywą, określoną w załączniku III część A, traci moc, bez uszczerbku dla zobowiązań Państw Członkowskich dotyczących ograniczeń czasowych w zakresie transpozycji określonej w załączniku III część B.

2. Odniesienia do uchylonej dyrektywy traktuje się jako odniesienia do niniejszej dyrektywy i rozumie się je zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku IV.

Artykuł 28

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 29

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.