RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, a w szczególności jego art. 31 lit. e) i art. 34 ust. 2 lit. b),

uwzględniając inicjatywę Republiki Federalnej Niemiec(¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(²);

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 974/98 z dnia 3 maja 1998 r., w sprawie wprowadzenia euro(³), stanowi, że waluta euro zostanie wprowadzona do obiegu od dnia 1 stycznia 2002 r. oraz zobowiązuje uczestniczące Państwa Członkowskie do zapewnienia odpowiednich sankcji za podrabianie i fałszowanie banknotów i monet euro.

(2) Należy odnotować komunikat Komisji z dnia 23 lipca 1998 r. skierowany do Rady, Parlamentu Europejskiego i Europejskiego Banku Centralnego zatytułowany „Ochrona euro – zwalczanie fałszowania”.

(3) Należy odnotować uchwałę Parlamentu Europejskiego z dnia 17 listopada 1998 r. dotyczącą komunikatu Komisji z dnia 23 lipca 1998 r. skierowanego do Rady, Parlamentu Europejskiego i Europejskiego Banku Centralnego, zatytułowanego „Ochrona euro – zwalczanie fałszowania”(⁴).

(4) Należy odnotować rezolucję Europejskiego Banku Centralnego z dnia 7 lipca 1998 r. dotyczącą przyjęcia niektórych środków w celu ochrony prawnej banknotów i monet euro(⁵).

(5) Należy wziąć pod uwagę postanowienia Konwencji międzynarodowej z dnia 20 kwietnia 1929 r. o zwalczaniu fałszowania pieniędzy oraz Protokołu do niej.

(6) Należy wziąć pod uwagę szczególne europejskie znaczenie euro oraz zasadę niedyskryminacji określoną w art. 5 Konwencji z 1929 r., która uznaje konieczność nałożenia surowych sankcji karnych i innych sankcji za poważne przestępstwa w zakresie fałszowania euro i innych walut.

(7) Światowe znaczenie euro oznacza, że będzie ono szczególnie podatne na ryzyko fałszowania.

(8) Należy wziąć pod uwagę fakt, że istnieją już dowody działań mających na celu dokonanie oszustwa dotyczącego euro.

(9) Należy zapewnić, aby euro było chronione w odpowiedni sposób we wszystkich Państwach Członkowskich poprzez efektywne środki w dziedzinie prawa karnego, nawet jeszcze przed wprowadzeniem do obiegu waluty od dnia 1 stycznia 2002 r. w celu ochrony niezbędnej wiarygodności nowej waluty, a tym samym w celu uniknięcia poważnych konsekwencji ekonomicznych.

(10) Należy wziąć pod uwagę rezolucję Rady z dnia 28 maja 1999 r. w sprawie zwiększenia ochrony poprzez wprowadzenie sankcji karnych za fałszowanie w związku z wprowadzeniem euro(⁶), wraz z jej wskazówkami w sprawie wiążącego aktu prawnego,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ RAMOWĄ:

Artykuł 1

Definicje

Do celów niniejszej decyzji ramowej:

— „Konwencja” oznacza Konwencję międzynarodową z dnia 20 kwietnia 1929 r. o zwalczaniu fałszowania pieniędzy oraz Protokół do niej(⁷),

— „waluta” oznacza pieniądze papierowe (w tym banknoty) oraz pieniądze metalowe, których obieg jest prawnie dopuszczony, włączając banknoty i monety euro, których obieg jest prawnie dopuszczony na mocy rozporządzenia (WE) 974/98,

— „osoba prawna” oznacza podmiot posiadający taki status na mocy obowiązującego prawa wewnętrznego, z wyjątkiem państw lub innych organów publicznych wykonujących funkcje władzy państwowej oraz organizacji międzynarodowych.

Artykuł 2

Stosunek do Konwencji

1. Celem niniejszej decyzji ramowej jest uzupełnienie postanowień oraz ułatwienie stosowania Konwencji przez Państwa Członkowskie, zgodnie z poniższymi przepisami.

2. W tym celu Państwa Członkowskie, które jeszcze nie przystąpiły do Konwencji, zobowiązują się do tego.

3. Zobowiązania na mocy Konwencji pozostają niezmienione.

Artykuł 3

Przestępstwa ogólne

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia karalności następujących czynów:

a) jakiegokolwiek podrabiania lub przerabiania waluty w celu dokonania oszustwa, niezależnie od zastosowanych środków;

b) wykorzystywania sfałszowanej waluty w celu dokonania oszustwa;

c) przywozu, wywozu, transportu, otrzymywania lub uzyskiwania sfałszowanej waluty, w celu jej wykorzystania, przy świadomości, że jest ona sfałszowana;

d) wytwarzania, otrzymywania, uzyskiwania lub posiadania w celu dokonania oszustwa

— narzędzi, artykułów, programów komputerowych oraz wszelkich innych środków szczególnie dostosowanych do fałszowania lub przerabiania waluty lub

— hologramów lub innych składników waluty, które służą do ochrony przed fałszowaniem.

2. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia karania osób uczestniczących i podżegających do czynów określonych w ust. 1 oraz usiłujących dokonania czynów określonych w ust. 1 lit. a) – c).

Artykuł 4

Przestępstwa dodatkowe

Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia karania czynów określonych w art. 3 również w odniesieniu do banknotów lub monet wytwarzanych lub wytworzonych z wykorzystaniem legalnych urządzeń lub materiałów, z naruszeniem praw lub warunków, zgodnie z którymi właściwe organy mogą emitować walutę, bez zgody powyższych organów.

Artykuł 5

Waluta niewyemitowana, lecz przeznaczona do obiegu

Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia karania czynów określonych w art. 3 i 4, jeżeli:

a) odnosi się on do przyszłych banknotów lub monet euro oraz został popełniony przed dniem 1 stycznia 2002 r.;

b) odnosi się on do banknotów lub monet, które nie zostały jeszcze wyemitowane, lecz są przeznaczone do obiegu oraz należą do waluty, która jest prawnym środkiem płatniczym.

Artykuł 6

Kary

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia karania czynów określonych w art. 3 – 5 poprzez efektywne, proporcjonalne i odstraszające sankcje karne, włączając kary pozbawienia wolności, które mogą stanowić podstawę do ekstradycji.

2. Przestępstwa polegające na podrabianiu lub przerabianiu waluty w celu dokonania oszustwa, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. a) są zagrożone karą pozbawienia wolności, której górna granica zagrożenia wynosi co najmniej 8 lat.

Artykuł 7

Jurysdykcja

1. Bez uszczerbku dla ust. 2 niniejszego artykułu:

— każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu ustanowienia swojej jurysdykcji nad przestępstwami określonymi w art. 3 – 5, w przypadku gdy przestępstwo zostało popełnione w całości lub w części na jego terytorium,

— art. 8 i 9, jak również art. 17 Konwencji stosuje się do przestępstw określonych w art. 3 – 5 niniejszej decyzji ramowej.

2. Przynajmniej Państwa Członkowskie, w których euro zostało przyjęte, podejmują odpowiednie środki w celu zapewnienia, aby możliwe było ściganie fałszowania, co najmniej euro, niezależnie od obywatelstwa przestępcy oraz miejsca, w którym przestępstwo zostało popełnione.

3. W przypadku, gdy więcej niż jedno Państwo Członkowskie posiada jurysdykcję oraz dysponuje możliwością efektywnego ścigania przestępstwa opartego na tych samych faktach, zainteresowane Państwa Członkowskie współpracują ze sobą w podejmowaniu decyzji co do tego, które Państwo Członkowskie ma ścigać przestępcę lub przestępców w celu scentralizowania ścigania w jednym Państwie Członkowskim, o ile to jest możliwe.

Artykuł 8

Odpowiedzialność osób prawnych

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia, aby osoby prawne ponosiły odpowiedzialność za przestępstwa, o których mowa w art. 3 – 5 popełnione na ich korzyść przez jakąkolwiek osobę, działającą indywidualnie lub jako członek organu danej osoby prawnej, która pełni kierowniczą rolę w ramach osoby prawnej, w oparciu o:

— pełnomocnictwo do reprezentowania osoby prawnej lub

— upoważnienie do podejmowania decyzji w imieniu osoby prawnej lub

— upoważnienie do wykonywania kontroli w ramach osoby prawnej,

jak również za pomocnictwo lub podżeganie do popełnienia takich przestępstw lub za usiłowanie popełnienia przestępstw określonych w art. 3 ust. 1 lit. a) i b).

2. Oprócz przypadków już przewidzianych w ust. 1, każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia, aby osoba prawna ponosiła odpowiedzialność w przypadku, kiedy brak nadzoru lub kontroli ze strony osoby określonej w ust. 1 doprowadził do popełnienia przestępstwa określonego w art. 3 – 5 na korzyść danej osoby prawnej przez osobę pozostającą pod jej władzą.

3. Odpowiedzialność osoby prawnej na mocy ust. 1 i 2 nie wyłącza postępowania karnego przeciwko osobom fizycznym, które są sprawcami, podżegaczami lub pomocnikami w popełnieniu przestępstwa, o którym mowa w art. 3 – 5.

Artykuł 9

Sankcje wobec osób prawnych

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia, aby osoba prawna ponosząca odpowiedzialność zgodnie z art. 8 ust. 1 podlegała skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym karom, które obejmują grzywny karne i innego rodzaju oraz mogą obejmować inne kary, takie jak:

a) wyłączenie spod uprawnienia do korzystania z publicznych korzyści lub pomocy;

b) czasowy lub stały zakaz wykonywaniadziałalności gospodarczej;

c) poddanie nadzorowi sądowemu;

d) sądowy nakaz rozwiązania.

2. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia, aby osoba prawna ponosząca odpowiedzialność zgodnie z art. 8 ust. 2 podlegała skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym karom lub środkom.

Artykuł 9a

Uznawanie wcześniejszych wyroków

[1] Każde Państwo Członkowskie uznaje zasadę uznawania wcześniejszych wyroków na warunkach obowiązujących w jego prawie krajowym, a także na tych samych warunkach, do celów dowiedzenia winy za przestępstwa notoryczne, uznaje prawomocne orzeczenia wydane w innym Państwie Członkowskim za przestępstwa określone w art. 3–5 niniejszej decyzji ramowej lub za przestępstwa określone w art. 3 Konwencji, niezależnie od rodzaju fałszowanej waluty.

Artykuł 10

Stosowanie terytorialne

Niniejszą decyzję ramową stosuje się do Gibraltaru.

Artykuł 11

Wdrażanie

1. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki w celu wykonania niniejszej decyzji ramowej do dnia 31 grudnia 2000 r. gdy chodzi o art. 5 lit. a) oraz nie później niż do 29 maja 2001 r. gdy chodzi o inne przepisy.

2. W tych samych terminach Państwa Członkowskie przekażą Sekretariatowi Generalnemu Rady, Komisji i Europejskiemu Bankowi Centralnemu teksty przepisów transponujących do ich prawa wewnętrznego zobowiązania nałożone na nie na mocy niniejszej decyzji ramowej. Najpóźniej do dnia 30 czerwca 2001 r., na podstawie sprawozdania przygotowanego w oparciu o informacje i pisemne sprawozdanie Komisji, Rada dokona oceny stopnia, w jakim Państwa Członkowskie podjęły niezbędne środki w celu wykonania niniejszej decyzji ramowej.

Artykuł 12

Wejście w życie

Niniejsza decyzja ramowa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 29 maja 2000 r.