PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE RADY EUROPY, SYGNATARIUSZE NINIEJSZEJ KONWENCJI,

odwołując się do faktu, że celem Rady Europy jest osiągnięcie większej jedności pomiędzy członkami i że zmierza ona do współpracy z innymi Państwami w zakresie ochrony żywych zwierząt wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych,

uznając, że człowiek ma moralny obowiązek poszanowania wszystkich zwierząt i odpowiedniego uwzględniania ich zdolności do cierpienia i zapamiętywania,

uznając także, że człowiek w swym dążeniu do wiedzy, zdrowia i bezpieczeństwa ma potrzebę wykorzystywania zwierząt tam, gdzie racjonalne jest oczekiwanie, że w ten sposób zostanie poszerzona wiedza, bądź że przyniesie to ogólne korzyści człowiekowi lub zwierzęciu, tak jak wykorzystuje je w celu uzyskania pokarmu i odzieży oraz jako zwierzęta juczne,

zdecydowani ograniczać wykorzystanie zwierząt do celów doświadczalnych i innych celów naukowych, mając na celu zmianę takiego wykorzystania wszędzie tam, gdzie jest to stosowne, w szczególności poprzez szukanie alternatywnych metod i popieranie zastosowania tych alternatywnych metod,

pragnąc przyjąć wspólne postanowienia w celu ochrony zwierząt wykorzystywanych w procedurach, które mogłyby spowodować ból, cierpienie, niepokój lub trwałe uszkodzenie i aby zapewnić, że zostaną one ograniczone do minimum tam, gdzie ich zastosowanie jest konieczne,

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:

CZĘŚĆ 1

ZASADY OGÓLNE

Artykuł 1

1. Konwencja niniejsza odnosi się do wszystkich zwierząt wykorzystywanych bądź przeznaczonych do wykorzystania w jakichkolwiek procedurach doświadczalnych lub innych procedurach naukowych, które mogą powodować ból, cierpienie, niepokój i trwałe uszkodzenie. Nie ma ona zastosowania w przypadku niedoświadczalnych rolniczych bądź klinicznych praktyk weterynaryjnych.

2. W niniejszej Konwencji:

a) „zwierzę”, o ile nie zakwalifikowano inaczej, oznacza każdego żyjącego kręgowca nie będącego człowiekiem, włączając wolno żyjące i/lub rozmnażające się formy larwalne, ale z wyłączeniem innych form płodowych lub embrionalnych;

b) „przeznaczone do wykorzystania” oznacza hodowlę bądź utrzymywanie w celu sprzedaży, dysponowania lub wykorzystania do jakichkolwiek procedur doświadczalnych lub innych procedur naukowych;

c) „procedura” oznacza wszelkie doświadczalne lub naukowe wykorzystanie zwierzęcia, które może spowodować ból, cierpienie, niepokój i trwałe uszkodzenie, łącznie z wszelkimi czynnościami mającymi na celu lub powodującymi urodzenie się zwierzęcia we wszelkich tego rodzaju warunkach, ale z wyłączeniem najmniej bolesnych sposobów zabijania lub znakowania zwierząt przyjętych w nowoczesnej praktyce (tj. metod „humanitarnych”). Początkiem procedury jest moment przygotowania zwierzęcia po raz pierwszy do wykorzystania, a końcem moment, po którym nie będą czynione dalsze obserwacje; usunięcie bólu, cierpienia, niepokoju i trwałego uszkodzenia przez skuteczne użycie środków znieczulających lub analgezji, lub też innych metod, nie wpływa na objęcie zwierzęcia niniejszą definicją;

d) „właściwa osoba” oznacza każdą osobę, która jest uważana przez Stronę za właściwą do wykonywania odpowiedniej funkcji określonej w niniejszej Konwencji;

e) „odpowiedzialna władza” oznacza na terytorium danej Strony każdy organ władzy, jednostkę administracyjną bądź osobę, wyznaczoną do określonych celów;

f) „ośrodek” oznacza wszystkie stałe lub ruchome urządzenia, budynek, grupy budynków lub inne zabudowania, włączając miejsca niecałkowicie ogrodzone lub zadaszone;

g) „ośrodek hodowlany” oznacza każdy ośrodek, w którym hoduje się zwierzęta w celu wykorzystania ich do procedur;

h) „ośrodek zaopatrzeniowy” oznacza każdy ośrodek inny niż ośrodek hodowlany, z którego dostarczane są zwierzęta przeznaczone do wykorzystania w procedurach;

i) „ośrodek badawczy” oznacza każdy ośrodek, gdzie zwierzęta są wykorzystywane do procedur;

j) „humanitarny sposób uśmiercania” oznacza zabijanie zwierzęcia z zadaniem mu minimalnego cierpienia fizycznego lub psychicznego zależnie od gatunku.

Artykuł 2

Procedura może być zastosowana jedynie dla spełnienia jednego lub więcej spośród poniżej przedstawionych celów i pod warunkiem stosowania się do ograniczeń ustanowionych w niniejszej Konwencji:

a) (i) uniknięcie lub zapobieganie chorobom, złemu stanowi zdrowia lub innym nieprawidłowościom i ich skutkom u ludzi, kręgowców, bezkręgowców oraz roślin, uwzględniając produkcję i jakość, skuteczność i bezpieczne testowanie leków, substancji i produktów;

ii) diagnoza i leczenie chorób, złego stanu zdrowia lub innych nieprawidłowości lub ich skutków u ludzi, kręgowców, bezkręgowców oraz roślin;

b) wykrywanie, oszacowanie, regulacja lub modyfikacja warunków fizjologicznych u ludzi, kręgowców, bezkręgowców oraz roślin;

c) ochrona środowiska;

d) badania naukowe;

e) edukacja i szkolenia;

f) dochodzenie sądowe.

Artykuł 3

Każda ze Stron podejmuje wszelkie niezbędne kroki mające na celu realizację postanowień niniejszej Konwencji oraz zapewnienia efektywnego systemu kontroli i nadzoru tak szybko, jak to możliwe i nie później niż w ciągu 5 lat od daty wejścia w życie niniejszej Konwencji względem określonej Strony.

Artykuł 4

Żadne postanowienie niniejszej Konwencji nie ma wpływu na swobodę poszczególnych Stron w przyjmowaniu surowszych środków ochrony zwierząt wykorzystywanych w procedurach lub też na prawo kontroli wykorzystywania zwierząt w procedurach.

CZĘŚĆ II

Ogólna opieka i schronienie

Artykuł 5

1. Wszystkie zwierzęta wykorzystywane lub przeznaczone do wykorzystania w procedurach winny mieć zapewnione schronienie, odpowiednie warunki środowiskowe, przynajmniej pewną swobodę ruchu, pożywienie, wodę oraz opiekę, odpowiednie do utrzymania ich w zdrowiu i dobrostanie. Wszelkie ograniczenia możliwości zaspokojenia przez zwierzę potrzeb fizjologicznych i zachowawczych winny być zmniejszane w takim stopniu, jak tylko jest to wykonalne. W wykonaniu niniejszego postanowienia należy koncentrować się na wskazówkach dotyczących warunków bytowania i opieki nad zwierzętami wymienionymi w załączniku A niniejszej Konwencji.

2. Warunki środowiskowe, w których zwierzęta są hodowane, trzymane lub wykorzystywane sprawdza się codzienne.

3. Dobre samopoczucie i stan zdrowia zwierząt obserwuje się na tyle dokładnie i często, by zapobiec bólowi lub możliwemu do uniknięcia cierpieniu, niepokojowi bądź trwałemu uszkodzeniu.

4. Każda ze Stron określi zarządzenia w celu zapewnienia, że wszelkie odkryte błędy lub cierpienia są jak najszybciej usunięte.

CZĘŚĆ III

Przebieg procedury

Artykuł 6

1. Procedury nie stosuje się dla żadnego z celów dotyczących art. 2, jeżeli racjonalnie i praktycznie dostępna jest inna naukowo zadowalająca metoda, nie pociągająca za sobą wykorzystania zwierzęcia.

2. Każda Strona popiera badania naukowe dotyczące rozwoju metod, które zapewnią te same informacje, jak te otrzymane w procedurach.

Artykuł 7

Gdy występuje konieczność zastosowania procedury, wybór gatunku jest dokładnie rozważany i w miarę potrzeby wyjaśniany odpowiedzialnym władzom; wybierając między procedurami pierwszeństwo należy przyznać tym, którzy wykorzystują najmniejszą liczbę zwierząt, powodują najmniej bólu, cierpienia, niepokoju i trwałych uszkodzeń oraz co do których istnieje największe prawdopodobieństwo, że dostarczą zadowalających wyników.

Artykuł 8

Procedurę przeprowadza się pod znieczuleniem ogólnym lub miejscowym lub analgezją, lub za pomocą innych metod mających na celu eliminację, na ile to tylko możliwe, bólu, cierpienia, niepokoju i trwałych uszkodzeń; stosuje się w ciągu trwania całej procedury, chyba że:

a) ból będący skutkiem procedury jest mniejszy niż osłabienie dobrego samopoczucia zwierzęcia spowodowane zastosowaniem znieczulenia lub analgezji; lub

b) zastosowanie znieczulenia lub analgezji nie jest zgodne z celem procedury. W takich przypadkach podjęte zostaną stosowne środki legislacyjne i/lub administracyjne w celu zapewnienia, że procedura taka nie jest przeprowadzana bez potrzeby.

Artykuł 9

1. W przypadku planowania poddania zwierzęcia procedurze, w której może ono zaznać silnego i uporczywego bólu, procedura ta musi być szczegółowo opisana i uzasadniona odpowiedzialnym władzom lub ściśle przez nie zatwierdzona.

2. Stosowne środki legislacyjne i/lub administracyjne podejmuje się celem zapewnienia, że taka procedura nie jest przeprowadzana, jeżeli nie jest to konieczne.

Środki te obejmują:

- szczegółowe zatwierdzenie dokonane przez odpowiedzialne władze; lub

- szczegółową deklarację takiej procedury skierowaną do odpowiedzialnych władz oraz podjęcie postępowania sądowego lub administracyjnego przez te władze, jeżeli uznają one, że procedura nie ma wystarczającego znaczenia dla spełnienia podstawowych potrzeb ludzi lub zwierząt, w tym rozwiązania problemów naukowych.

Artykuł 10

W trakcie trwania procedury wykorzystywane zwierze pozostaje przedmiotem zobowiązań wynikających z przepisów art. 5, z wyjątkiem tych postanowień, które nie są zgodne z celem tej procedury.

Artykuł 11

1. Po zakończeniu procedury podejmuje się decyzję, czy zwierzę będzie pozostawione przy życiu, czy też uśmiercone metodą humanitarną. Zwierzę nie będzie utrzymywane przy życiu, jeżeli pomimo przywrócenia jego zdrowia do normalnego stanu pod wszystkimi innymi względami będzie ono prawdopodobnie odczuwało trwały ból lub niepokój.

2. Decyzje, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu podejmuje osoba właściwa, w szczególności weterynarz lub osoba, która zgodnie z art. 13 jest odpowiedzialna za procedurę, bądź która tę procedurę przeprowadziła.

3. Jeżeli po zakończeniu procedury:

a) zwierzę ma pozostać przy życiu, powinno być otoczone opieką właściwą jego stanowi zdrowia, znaleźć się pod nadzorem weterynarza lub innej właściwej osoby i być trzymane w warunkach spełniających wymagania art. 5. Od warunków ustanowionych w niniejszej literze można jednak odstąpić, jeżeli według opinii weterynarza nie narazi to zwierzęcia na cierpienie;

b) zwierzęcia nie pozostawia się przy życiu lub nie może ono skorzystać z warunków przepisów art. 5 dotyczących dobrego samopoczucia zwierzęcia, zostaje ono uśmiercone za pomocą metody humanitarnej, najszybciej jak to możliwe.

4. Żadnego ze zwierząt, które było wykorzystane w procedurze powodującej silny bądź uporczywy ból lub cierpienie, niezależnie od zastosowania znieczulenia lub analgezji, nie wykorzystuje się w dalszych procedurach, chyba że zostaną przywrócone do dobrego zdrowia i samopoczucia oraz:

a) dalsza procedura jest procedurą, w trakcie której zwierzę jest poddawane pełnemu znieczuleniu, aż do chwili jego zabicia; lub

b) dalsza procedura obejmuje wyłącznie drobne interwencje.

Artykuł 12

Bez uszczerbku dla innych postanowień Konwencji, jeżeli jest to niezbędne dla uzasadnionych celów procedury, odpowiedzialne władze mogą wyrazić zgodę na wypuszczenie danego zwierzęcia na wolność, pod warunkiem, że dołoży się możliwie największych starań w celu zapewnienia ochrony jego dobrego samopoczucia. Procedury zakładające uwolnienie zwierzęcia nie powinny być dopuszczane wyłącznie dla celów edukacyjnych lub szkoleniowych.

CZĘŚĆ IV

Zezwolenie

Artykuł 13

Procedura dotycząca celów określonych w art. 2 może zostać przeprowadzona jedynie przez osoby uprawnione lub na bezpośrednią odpowiedzialność osoby uprawnionej, bądź jeżeli na projekt doświadczalny lub naukowy wydano zezwolenie zgodnie z przepisami prawa krajowego. Zezwolenia przyznaje się jedynie osobom uznanym za właściwe przez odpowiedzialne władze.

CZĘŚĆ V

Ośrodki zaopatrzeniowe lub hodowlane

Artykuł 14

Odpowiedzialna władza rejestruje ośrodki hodowlane i zaopatrzeniowe z zastrzeżeniem przyznania zwolnienia na mocy art. 21 lub art. 22. Takie zarejestrowane ośrodki muszą spełniać wymagania określone w art. 5.

Artykuł 15

Rejestracja przewidziana w art. 14 określa osobę odpowiedzialną za ośrodek, która jest kompetentna do administrowania lub zapewnienia stosownej opieki zwierzętom gatunków hodowanych lub trzymanych w ośrodkach.

Artykuł 16

1. W zarejestrowanych ośrodkach hodowlanych należy dokonać ustaleń mających na celu rejestrowanie, w odniesieniu do zwierząt hodowanych w danym ośrodku, liczby i gatunku zwierząt opuszczających ośrodek, daty opuszczenia ośrodka, jak również nazwy i adresu odbiorcy.

2. W zarejestrowanych ośrodkach zaopatrzeniowych należy dokonać ustaleń mających na celu rejestrowanie liczby i gatunku takich zwierząt przybywających do danego ośrodka i opuszczających go, daty przybycia i opuszczenia ośrodka, informacji o dostawcy zwierzęcia, jak również nazwy i adresu i odbiorcy.

3. Odpowiedzialne władze określają rejestry, które mają być przechowywane i udostępniane im przez osobę odpowiedzialną za ośrodki, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu; rejestry takie są przechowywane przez okres co najmniej trzech lat od daty ostatniego wpisu.

Artykuł 17

1. Każdy pies i kot w ośrodku, przed odstawieniem od matki, zaopatrywany jest, w sposób możliwie najmniej bolesny, w znak identyfikacyjny.

2. Jeżeli nieoznaczony pies lub kot przyjmowany jest do ośrodka po raz pierwszy po odstawieniu od matki, znakuje się go tak szybko, jak to możliwe.

3. W przypadku, gdy kot lub pies, przed odstawieniem od matki, jest przenoszony z jednego ośrodka do innego i jeżeli nie jest możliwe ze względów praktycznych oznakowanie go przed tym przeniesieniem, to musi zostać prowadzona pełna dokumentacja rejestru zwierzęcia, w szczególności określająca jego matkę, aż do chwili, gdy będzie ono mogło być oznakowane.

4. Dane dotyczące tożsamości i pochodzenia każdego psa lub kota umieszcza się w rejestrach ośrodka.

CZĘŚĆ VI

Ośrodki badawcze

Artykuł 18

Odpowiedzialne władze rejestrują lub zatwierdzają ośrodki badawcze, które winny spełniać warunki określone w art. 5.

Artykuł 19

W ośrodkach badawczych należy zapewnić instalacje oraz sprzęt odpowiednie dla gatunków wykorzystywanych zwierząt oraz procedur tam przeprowadzanych. Wykonanie, konstrukcja i sposób działania powinny umożliwiać przeprowadzanie procedur tak wydajnie, jak to możliwe i tak, aby można było uzyskać spójne wyniki przy wykorzystaniu jak najmniejszej liczby zwierząt oraz zadawaniu im jak najmniejszego bólu, cierpienia, niepokoju i trwałych uszkodzeń.

Artykuł 20

W ośrodkach badawczych:

a) określa się osobę lub osoby odpowiedzialne administracyjnie za opiekę nad zwierzętami oraz działanie sprzętu;

b) zapewnia się wystarczająco liczny, wyszkolony personel;

c) dokonuje się odpowiednich ustaleń w celu zapewnienia porad i leczenia weterynaryjnego;

d) weterynarzowi lub innej właściwej osobie powierza się obowiązki doradcze w zakresie dobrego samopoczucia zwierząt.

Artykuł 21

1. Zwierzęta spośród gatunków wymienionych poniżej, które są wykorzystywane do procedur, pozyskiwane są bezpośrednio od zarejestrowanego ośrodka hodowlanego lub powinny z niego pochodzić, chyba że ogólne lub szczególne zwolnienia zostaną otrzymane zgodnie z uzgodnieniami określonymi przez Stronę:

mysz: Mus musculus

szczur: Rattus norvegicus

świnka morska: Cavia porcellus

chomik złoty: Mesocricerus auratus

królik: Oryctolagus cuniculus

pies: Canis familiaris

kot: Felis catus

przepiórka: Coturnix coturnix.

2. Każda Strona podejmuje działania w celu rozszerzenia postanowień ust. 1 niniejszego artykułu na inne gatunki, a w szczególności na ssaki naczelne, w momencie, kiedy powstanie uzasadniona możliwość dostawy dostatecznej ilości hodowanych do tego celu zwierząt danego gatunku.

3. Zbłąkanych zwierząt gatunków domowych nie wykorzystuje się do procedur. Ogólne zwolnienie dokonane zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu nie obejmuje zbłąkanych psów i kotów.

Artykuł 22

W ośrodkach badawczych wykorzystuje się wyłącznie zwierzęta dostarczane z ośrodków hodowlanych lub zaopatrzeniowych, chyba że otrzymano ogólne lub szczególne zwolnienia zgodnie z postanowieniami określonymi przez Stronę.

Artykuł 23

Procedury mogą być prowadzone poza ośrodkiem badawczym, jeżeli uzyskane zostanie zezwolenie odpowiedzialnych władz.

Artykuł 24

W ośrodku badawczym dokonuje się ustaleń mających na celu prowadzenie rejestrów, dostępnych na żądnie odpowiedzialnych władz. W szczególności, rejestry te spełniają w wystarczający sposób wymogi zgodnie z art. 27 oraz wykazują dodatkowo ilość i gatunki wszystkich nabytych zwierząt, informacje o dostawcy oraz datę ich przybycia.

CZĘŚĆ VII

Edukacja i szkolenie

Artykuł 25

1. Procedury przeprowadzane w celach edukacji, szkoleń lub dalszych szkoleń zawodowych czy innych zajęć, łącznie z opieką nad zwierzętami wykorzystywanymi lub przeznaczonymi do wykorzystania w procedurach, muszą zostać zgłoszone odpowiedzialnym władzom i są przeprowadzane przez osobę właściwą bądź pod jej nadzorem, która odpowiadać będzie za zgodność procedur z przepisami krajowymi związanymi z niniejszą Konwencją.

2. Procedury w zakresie obejmującym edukację, szkolenia lub dalsze szkolenie dla celów innych niż wymienione w ust. 1 nie są dozwolone.

3. Procedury, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu ograniczone są do procedur absolutnie niezbędnych dla celów edukacyjnych lub szkoleniowych i są dozwolone jedynie, jeżeli ich cel nie może zostać osiągnięty za pomocą porównywalnie skutecznych metod audio-wizualnych bądź innych odpowiednich metod.

Artykuł 26

Osoby, które przeprowadzają procedury czy biorą w nich udział, lub które opiekują się zwierzętami wykorzystywanymi w procedurach, włączając w to nadzór, posiadają odpowiednie wykształcenie i przeszły odpowiednie szkolenie.

CZĘŚĆ VIII

Informacje statystyczne

Artykuł 27

1. Każda Strona zbiera informacje statystyczne dotyczące wykorzystania zwierząt w procedurach i informacje te w przypadkach, gdy jest to zgodne z prawem, winny być udostępnione społeczeństwu.

2. Informacje zbiera się z uwzględnieniem:

a) liczby i rodzaju zwierząt wykorzystanych w procedurach;

b) liczby zwierząt z wybranych kategorii wykorzystywanych w procedurach bezpośrednio dotyczących medycyny oraz edukacji i szkoleń;

c) liczby zwierząt z wybranych kategorii wykorzystywanych w procedurach dotyczących ochrony człowieka i środowiska;

d) liczby zwierząt z wybranych kategorii wykorzystywanych w procedurach wymaganych prawem.

Artykuł 28

1. Zgodnie z wymaganiami krajowych przepisów dotyczących tajności i poufności, każda ze Stron powinna przekazywać co roku Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy informacje dotyczące kwestii wymienionych w art. 27 ust. 2, w formie przedstawionej w załączniku B do niniejszej Konwencji.

2. Sekretarz Generalny Rady Europy publikuje informacje statystyczne otrzymane od Stron w odniesieniu do zagadnień wymienionych w art. 27 ust. 2.

3. Każda ze Stron jest proszona o przekazanie Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy adresu organu władz krajowych, do którego można zwrócić się z prośbą o bardziej wyczerpujące informacje na temat krajowych danych statystycznych. Adresy takie zawarte będą w publikacjach dotyczących danych statystycznych, sporządzonych przez Sekretarza Generalnego Rady Europy.

CZĘŚĆ IX

Uznanie procedur przeprowadzanych na terytorium innej Strony

Artykuł 29

1. W celu uniknięcia zbędnego powielania procedur wymaganych przez ustawodawstwo dotyczące zdrowia i bezpieczeństwa, każda ze Stron, tam gdzie jest to możliwe do wykonania, uzna wyniki procedur przeprowadzanych na terytorium innej Strony.

2. W tym celu Strony powinny, tam gdzie to jest wykonalne i zgodne z prawem, świadczyć sobie wzajemną pomoc, w szczególności poprzez dostarczanie informacji dotyczących przepisów prawnych i praktyk administracyjnych dotyczących wymagań dla procedur, które powiązane są z wnioskami o rejestrację produktów oraz informacji dotyczących procedur przeprowadzanych na ich terytorium, a także udzielania zezwoleń lub wszelkich innych poszczególnych kwestii administracyjnych odnoszących się do tych procedur.

CZĘŚĆ X

Wielostronne konsultacje

Artykuł 30

W ciągu pięciu lat od wejścia w życie niniejszej Konwencji i od tego czasu co pięć lat, bądź częściej jeżeli większość ze Stron tego zażąda, Strony przeprowadzają wielostronne konsultacje w ramach Rady Europy, w celu kontroli stosowania niniejszej Konwencji i sprawdzenia celowości poprawek lub rozszerzenia któregokolwiek z postanowień. Konsultacje te mają miejsce w trakcie spotkań zwołanych przez Sekretarza Generalnego Rady Europy. Strony przekazują Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy nazwisko swojego przedstawiciela przynajmniej dwa miesiące przed spotkaniem.

CZĘŚĆ XI

Przepisy końcowe

Artykuł 31

Niniejsza Konwencja jest otwarta do podpisania przez Państwa Członkowskie Rady Europy oraz Wspólnotę Europejską. Może ona być przedmiotem ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia. Dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia lub zatwierdzenia należy złożyć u Sekretarza Generalnego Rady Europy.

Artykuł 32

1. Niniejsza Konwencja wchodzi w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie okresu sześciu miesięcy od daty, w której cztery Państwa Członkowskie Rady Europy wyraziły swoją zgodę na zawarcie niniejszej Konwencji zgodnie z postanowieniami zawartymi w art. 31.

2. W odniesieniu do sygnatariusza, który później wyrazi swoją zgodę na przystąpienie do Konwencji, wchodzi ona w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie okresu sześciu miesięcy od daty złożenia dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia

Artykuł 33

1. Po wejściu w życie niniejszej Konwencji, Komitet Ministrów Rady Europy może zaprosić dowolne państwo nie będące członkiem Rady do przystąpienia do niniejszej Konwencji, na mocy decyzji podjętej przez większość zgodnie z art. 20.d Statutu Rady Europy oraz poprzez jednomyślne głosowanie przedstawicieli Państw Umawiających się uprawnionych do zasiadania w Komitecie.

2. W odniesieniu do któregokolwiek z przystępujących państw, niniejsza Konwencja wejdzie w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie okresu sześciu miesięcy od daty złożenia dokumentu akcesyjnego u Sekretarza Generalnego Rady Europy.

Artykuł 34

1. Każdy spośród sygnatariuszy może, w trakcie podpisywania bądź składania dokumentów ratyfikacji, akceptacji, zatwierdzenia lub przystąpienia dokonać jednego lub więcej zastrzeżeń. Nie można jednakże dokonywać zastrzeżeń w odniesieniu do art. 1-14 ani art. 18-20.

2. Każda ze Stron, która dokonała zastrzeżeń zgodnie z poprzednim ustępem może w całości lub częściowo odstąpić od nich poprzez zastosowanie notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady Europy. Odstąpienie to jest skuteczne z dniem otrzymania go przez Sekretarza Generalnego.

3. Strona, która dokonała zastrzeżeń w odniesieniu do postanowienia niniejszej Konwencji nie może żądać od żadnej z pozostałych Stron wykonania tego postanowienia; może jednak, jeżeli zastrzeżenie jest częściowe bądź warunkowe, zgłosić wniosek o zastosowanie tego przepisu, jeżeli sama go zaakceptowała.

Artykuł 35

1. Każdy spośród sygnatariuszy może, w trakcie podpisywania bądź składania dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia, zatwierdzenia lub akcesyjnych, określić obszar lub obszary, do których stosuje się niniejsza Konwencja.

2. Każda ze Stron może w dowolnym późniejszym terminie, w drodze deklaracji skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady Europy, rozszerzyć zastosowanie niniejszej Konwencji na dowolny inny obszar określony w deklaracji. W odniesieniu do takiego obszaru Konwencja wejdzie w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie okresu sześciu miesięcy od daty przyjęcia takiej deklaracji przez Sekretarza Generalnego.

3. Jakakolwiek deklaracja dokonana zgodnie z dwoma poprzedzającymi ustępami może, w odniesieniu do dowolnego obszaru wyznaczonego w takiej deklaracji, zostać wycofana w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego. Wycofanie staje się skuteczne pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie okresu sześciu miesięcy od daty przyjęcia takiej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.

Artykuł 36

1. Każda ze Stron może w dowolnym terminie wypowiedzieć niniejszą Konwencje w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady Europy.

2. Takie wypowiedzenie jest skuteczne pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie okresu sześciu miesięcy od daty przyjęcia takiej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.

Artykuł 37

Sekretarz Generalny Rady Europy powiadamia Państwa Członkowskie Rady Europy, Wspólnotę Europejską oraz państwa, które przystąpiły do niniejszej Konwencji o:

a) każdym podpisie;

b) złożeniu wszelkich dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia, zatwierdzenia i akcesyjnych;

c) każdej dacie wejścia w życie niniejszej Konwencji zgodnie z jej art. 32, 33 i 35;

d) wszelkich innych dokumentach, notyfikacjach lub informacjach dotyczących niniejszej Konwencji.

Na dowód czego niżej podpisani, będąc do tego należycie upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.

Sporządzono w Strasburgu, dnia 18 marca 1994 r. w języku angielskim i francuskim, przy czym oba teksty są na równi autentyczne, w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony w archiwach Rady Europy. Sekretarz Generalny Rady Europy przekaże uwierzytelnione odpisy każdemu Państwu Członkowskiemu Rady Europy, Wspólnotom Europejskim oraz państwu zaproszonemu do przystąpienia do niniejszej Konwencji.

Załącznik B

ZASTRZEŻENIE W ODNIESIENIU DO ART. 28 UST. 1 KONWENCJI DOTYCZĄCEJ OCHRONY ZWIERZĄT KRĘGOWYCH WYKORZYSTYWANYCH DO CELÓW DOŚWIADCZALNYCH I INNYCH CELÓW NAUKOWYCH

W zastosowaniu art. 34 ust. 1 Konwencji Europejskiej dotyczącej ochrony zwierząt kręgowych wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych, Wspólnota Europejska stwierdza, że nie uważa się za związaną wymaganiami dotyczącymi przekazywania danych statystycznych przedstawionymi w art. 28 ust. 1 tej Konwencji.