RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 105a ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji(¹),

uwzględniając opinię Europejskiego Instytutu Walutowego(²),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 189c Traktatu(³),

a także mając na uwadze, co następuje:

1) na sesji Rady Europejskiej w Madrycie w dniach 15 i 16 grudnia 1995 r., przyjęto scenariusz przejścia na wspólną walutę, który zakłada wprowadzenie monet euro najpóźniej do dnia 1 stycznia 2002 r.; decyzja dotycząca dokładnej daty emisji monet euro zostanie podjęta wtedy, gdy Rada przyjmie rozporządzenie w sprawie wprowadzenia euro niezwłocznie po podjęciu przez Państwa Członkowskie, możliwie jak najszybciej w 1998 r., decyzji dotyczącej przyjęcia euro jako wspólnej waluty;

2) zgodnie z art. 105a ust. 2 Traktatu, Państwa Członkowskie mogą emitować monety, gdy Europejski Bank Centralny (ECB) wyrazi zgodę co do wielkości emisji, a Rada może, działając zgodnie z procedurą określoną w art. 189c, oraz po konsultacji z ECB, podjąć kroki mające na celu harmonizację nominałów i parametrów technicznych wszystkich monet przeznaczonych do obiegu w stopniu umożliwiającym ich sprawny obieg w obrębie Wspólnoty;

3) Europejski Instytut Walutowy wskazał, że banknoty euro będą miały nominały od 5 do 500 EUR; nominały banknotów i monet powinny umożliwiać łatwe dokonywanie płatności gotówkowych wyrażonych zarówno w euro jak i w centach;

4) dyrektorzy mennic Wspólnoty otrzymali od Rady pełnomocnictwa, aby przeprowadzić badania i opracować raport odnoszący się do jednolitego europejskiego systemu walutowego; przedłożyli oni raport w listopadzie 1996 r., a w lutym 1997 r. raport przejrzany, wskazujący na nominały i dane techniczne nowych monet euro (średnica, grubość, waga, kolor, skład oraz krawędź);

5) nowy europejski jednolity system walutowy powinien budzić zaufanie społeczne i prowadzić do innowacji technicznych, które sprawią, że będzie to system bezpieczny, niezawodny i sprawny;

6) przyjęcie nowego systemu przez społeczeństwo jest jednym z głównych celów systemu walutowego Wspólnoty; ufność, jaką społeczeństwo będzie pokładać w nowym systemie będzie zależeć od cech fizycznych monet euro, które powinny być możliwie najłatwiejsze w użyciu;

7) przeprowadzono konsultacje ze stowarzyszeniami konsumenckimi, Europejskim Związkiem Niewidomych i przedstawicielami przemysłu produkującego automaty do sprzedaży towarów, aby wziąć pod uwagę szczególne wymagania liczących się kategorii użytkowników monet; należy zagwarantować łatwość rozróżniania monet wzrokiem i dotykiem, aby zapewnić łagodne przejście na euro i ułatwić akceptację nowego systemu przez użytkowników;

8) nowe monety euro można będzie szybciej rozróżniać i łatwiej będzie można się do nich przyzwyczaić jeśli zaistnieje związek między ich średnicą a nominałem;

9) potrzebne są specjalne cechy zabezpieczające celem zmniejszenia możliwości dokonywania oszustw na monetach 1 i 2 euro, zważywszy na ich wysoką wartość; do najbardziej skutecznych form zabezpieczających zalicza się dziś technikę, dzięki której monety wykonuje się z trzech warstw i połączenia dwóch różnych kolorów;

10) jedna strona monety, europejska i druga, narodowa, stanowi właściwy wyraz idei europejskiej unii walutowej Państw Członkowskich, który może znacznie zwiększyć stopień akceptacji monet przez obywateli Europy;

11) dnia 30 czerwca 1994 r., Parlament Europejski i Rada przyjęły dyrektywę 94/27/WE(⁴) ograniczającą stosowanie niklu w niektórych produktach uznając, że nikiel może w pewnych warunkach być przyczyną alergii; monety nie są objęte tą dyrektywą; nie mniej, niektóre Państwa Członkowskie kierując się zdrowiem publicznym już w swych systemach walutowych stosują stop bezniklowy o nazwie nordyckie złoto; zmniejszenie zawartości niklu w monetach przy przechodzeniu do nowego systemu walutowego wydaje się pożądane;

12) dlatego wydaje się właściwym zastosowanie się do wyżej wspomnianych wniosków dyrektorów mennic, dostosowując ją jedynie w stopniu umożliwiającym uwzględnienie w szczególności specyficznych wymagań liczących się kategorii użytkowników monet i potrzeby zmniejszenia zawartości niklu w monetach;

13) ze wszystkich parametrów technicznych zaleconych do zastosowania w monetach euro, jedynie wartość mierzona grubością ma charakter wskaźnika, gdyż rzeczywista grubość monety zależy od zaleconej średnicy i wagi,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Pierwsza seria monet euro obejmie osiem nominałów o rozpiętości od 1 centa do 2 euro i następujących danych technicznych:

Artykuł 1a

[1] Na użytek niniejszego rozporządzenia, stosuje się następujące definicje:

1) „monety obiegowe” oznaczają monety euro przeznaczone do obiegu, których nominały i parametry techniczne zostały określone w art. 1;

2) „zwykłe monety” oznaczają monety obiegowe z wyłączeniem monet okolicznościowych;

3) „monety okolicznościowe” oznaczają monety obiegowe przeznaczone do upamiętnienia szczególnych wydarzeń zgodnie z art. 1h.

Artykuł 1b

[2] Monety obiegowe mają europejską stronę wspólną i odrębną stronę narodową.

Artykuł 1c

[3] 1. Na stronie narodowej monet obiegowych nie powtarza się żadnej informacji o nominale ani żadnej jej części. Nie powtarza się nazwy wspólnej waluty ani też jej części, chyba że wynika to ze stosowania innego alfabetu.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1, napis na brzegu monety o nominale 2 euro może zawierać informację o nominale, pod warunkiem że użyta zostanie jedynie cyfra „2” lub nazwa „euro” w odpowiednim alfabecie, lub też oba te elementy.

Artykuł 1d

[4] Strony narodowe wszystkich nominałów monet obiegowych zawierają informację o emitującym państwie członkowskim poprzez podanie nazwy tego państwa członkowskiego lub jej skrótu.

Artykuł 1e

[5] 1. Na stronie narodowej monet obiegowych znajduje się dwanaście gwiazd tworzących okrąg wokół narodowego wzoru, który powinien zawierać oznaczenie roku wybicia i wskazywać nazwę emitującego państwa członkowskiego. Nie zabrania się, by niektóre elementy wzoru rozciągały się aż do granic okręgu gwiazd, pod warunkiem że gwiazdy pozostaną wyraźne i w pełni widoczne. Dwanaście gwiazd przedstawionych jest w takiej samej formie jak gwiazdy na fladze Unii.

2. Wzór strony narodowej monet obiegowych wybierany jest z uwzględnieniem faktu, że monety euro znajdują się w obiegu we uczestniczących państwach członkowskich, których walutą jest euro.

Artykuł 1f

[6] 1. Zmian wzorów narodowych stron zwykłych monet można dokonywać tylko raz na piętnaście lat bez uszczerbku dla zmian niezbędnych dla zapobiegania podrabianiu pieniędzy.

2. Bez uszczerbku dla ust. 1, zmiany wzorów narodowych stron zwykłych monet można dokonywać w przypadku zmiany szefa państwa uwidocznionego na monecie. W przypadku czasowego zastępstwa na stanowisku szefa państwa lub gdy stanowisko to pozostaje czasowo nieobsadzone państwo członkowskie nie jest uprawnione do takiej zmiany.

Artykuł 1g

[7] Emitujące państwa członkowskie aktualizują również swoje strony narodowe zwykłych monet, aby zastosować się w pełni do niniejszego rozporządzenia w terminie do dnia 20 lipca 2062 r.

Artykuł 1h

[8] 1. Monety okolicznościowe posiadają wzór różniący się od narodowego wzoru zwykłych monet obiegowych i upamiętniają wyłącznie wydarzenia mające wielkie znaczenie dla danego kraju lub całej Europy. Monety okolicznościowe emitowane wspólnie przez wszystkie państwa członkowskie, których walutą jest euro, upamiętniają wyłącznie wydarzenia o najwyższej wadze europejskiej, a ich wzór nie narusza konstytucyjnych wymogów tych państw członkowskich.

2. Napis na brzegu monet okolicznościowych jest taki sam jak w przypadku zwykłych monet.

3. Monety okolicznościowe mogą mieć wyłącznie nominał 2 euro.

Artykuł 1i

[9] 1. Państwa członkowskie przed formalnym przyjęciem wzoru informują się wzajemnie o projektach wzorów nowych stron narodowych monet obiegowych, w tym o napisach na brzegu, oraz – w przypadku monet okolicznościowych – o szacowanej wielkości emisji.

2. Uprawnienia do zatwierdzania wzorów nowych lub zmodyfikowanych stron monet obiegowych nadaje się Radzie stanowiącej większością kwalifikowaną zgodnie z procedurą ustanowioną w ust. 3–7.

Przy podejmowaniu decyzji, o których mowa w niniejszym artykule, prawa głosu państw członkowskich, których walutą nie jest euro, są zawieszone.

3. Do celów ust. 1, co do zasady co najmniej trzy miesiące przed planowaną datą emisji, emitujące państwo członkowskie przekazuje Radzie, Komisji oraz pozostałym państwom członkowskim, których walutą jest euro, projekty wzorów monet obiegowych.

4. W terminie 7 dni od przekazania, o którym mowa w ust. 3, każde państwo członkowskie, którego walutą jest euro, w uzasadnionej opinii skierowanej do Rady i do Komisji może zgłosić zastrzeżenie do projektu wzoru proponowanego przez emitujące państwo członkowskie, jeśli ten projekt wzoru mógłby wywołać niepożądane reakcje wśród jego obywateli.

5. W przypadku gdy Komisja uzna, że projekt wzoru nie spełnia wymogów technicznych określonych w niniejszym rozporządzeniu, przedkłada Radzie negatywną ocenę w terminie 7 dni od przekazania, o którym mowa w ust. 3.

6. Jeśli w terminie, o którym mowa odpowiednio w ust. 4 i 5, Radzie nie zostanie przekazania uzasadniona opinia ani negatywna ocena, uznaje się, że decyzja zatwierdzająca wzór zostaje przyjęta przez Radę następnego dnia po wygaśnięciu terminu, o którym mowa w ust. 5.

7. We wszystkich pozostałych przypadkach Rada niezwłocznie decyduje o zatwierdzeniu projektu wzoru, chyba że w terminie 7 dni od przedłożenia uzasadnionej opinii lub negatywnej oceny państwo emitujące wycofa swój wniosek i poinformuje Radę, że ma zamiar przedłożyć nowy projekt wzoru.

8. Wszelkie istotne informacje na temat nowych narodowych wzorów obiegowych monet euro są publikowane przez Komisję w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 1j

[10] Art. 1c, 1d, 1e oraz art. 1h ust. 2:

a) nie obowiązują w odniesieniu do monet obiegowych wyemitowanych lub wyprodukowanych przed dniem 19 lipca 2012 r.;

b) nie obowiązują w okresie przejściowym kończącym się dnia 20 lipca 2062 r. w odniesieniu do wzorów legalnie stosowanych na monetach obiegowych w dniu 19 lipca 2012 r. Monety obiegowe, które zostały wyemitowane lub wyprodukowane w okresie przejściowym, mogą pozostać prawnym środkiem płatniczym bez ograniczeń czasowych.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1999 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich zgodnie z Traktatem; podlega art. 109k ust. 1 oraz protokołom 11 i 12.

Sporządzono w Brukseli, dnia 3 maja 1998 r.