RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 75,

uwzględniając wniosek Komisji(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego(²),

stanowiąc zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 189c Traktatu(³),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) rozporządzenie Rady (EWG) nr 2454/92 z dnia 23 lipca 1992 r. ustanawiające warunki dostępu przewoźników nie mających stałej siedziby w Państwie Członkowskim do transportu drogowego osób w Państwie Członkowskim(⁴), zostało uznane za nieważne przez Trybunał Sprawiedliwości w orzeczeniu z dnia 1 czerwca 1994 r.(⁵);

(2) na podstawie art. 75 ust. 1 lit. b) Traktatu ustanowienie wspólnej polityki transportowej pociąga za sobą między innymi ustanowienie warunków dostępu przewoźników nie mających stałej siedziby w Państwie Członkowskim do transportu krajowego w Państwie Członkowskim;

(3) przepis ten pociąga za sobą usunięcie wszelkich ograniczeń, dotyczących przewoźników świadczących dane usługi, ze względu na ich przynależność państwową lub fakt, że prowadzą oni działalność w Państwie Członkowskim innym niż to, w którym usługa ma być świadczona;

(4) przewoźnicy świadczący takie usługi powinni podlegać porównywalnym systemom przez co zostanie ograniczona nierówność w warunkach konkurencji z powodu ich przynależności państwowej lub państwa miejsca prowadzenia działalności, więc zostanie wsparte stopniowe zbliżanie krajowych przepisów ustawowych;

(5) definicje różnorodnych usług autokarowych i autobusowych powinny być jednakowe z przyjętymi w kontekście transportu międzynarodowego;

(6) przewoźnicy nie mający stałej siedziby w Państwie Członkowskim powinni być dopuszczeni do świadczenia niektórych rodzajów usług autokarowych i autobusowych, mając na uwadze szczególny charakter każdego rodzaju usług;

(7) należy ustanowić przepisy stosowane do działalności transportu kabotażowego;

(8) przepisy dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego oraz Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług(⁶) stosuje się w przypadku, gdy przy świadczeniu regularnych usług szczególnych, przewoźnicy i pracownicy delegowani pozostają w stosunku pracy z tymi przewoźnikami, z Państw Członkowskich, w których zwykle pracują;

(9) w przypadkach dotyczących usług regularnych, jedynie usługi stałe świadczone jako część międzynarodowych usług stałych, wyłączając usługi miejskie i podmiejskie, powinny być otwarte dla kabotażu, z zastrzeżeniem określonych warunków, w szczególności obowiązujących przepisów przyjmującego Państwa Członkowskiego;

(10) należy przyjąć przepisy, aby mogły być podjęte działania w przypadku poważnych zakłóceń na pewnych rynkach transportowych;

(11) powinien zostać ustanowiony komitet doradczy z zadaniem pomocy Komisji w sporządzaniu dokumentów dotyczących działalności transportu kabotażowego w formie usług okazjonalnych oraz doradzania Komisji w odniesieniu do środków ochronnych;

(12) pożądane jest, aby Państwa Członkowskie udzielały sobie wzajemnej pomocy mającej na celu należyte stosowanie niniejszego rozporządzenia, szczególnie w odniesieniu do kar stosowanych w przypadku naruszeń;

(13) do Państw Członkowskich należy przyjęcie środków niezbędnych w celu wykonania niniejszego rozporządzenia;

(14) stosowanie niniejszego rozporządzenia powinno być monitorowane w drodze sprawozdań przedkładanych Komisji;

(15) wyżej wymienione orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości, które uznało rozporządzenie (EWG) nr 2454/92 za nieważne, podtrzymuje skutki rozporządzenia do czasu, gdy Rada przyjmie nowe przepisy w tej kwestii; niniejsze rozporządzenie nie będzie stosowane przez osiemnaście miesięcy po wejściu w życie; zatem należy uznać, iż skutki unieważnionego rozporządzenia trwają, do czasu pełnego wykonania niniejszego rozporządzenia,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Każdy przewoźnik, który odpłatnie świadczy usługi transportu drogowego osób, oraz który posiada licencję wspólnotową przewidzianą w art. 3a rozporządzenia Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem(⁷), jest dopuszczony, na mocy warunków ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu oraz bez dyskryminacji ze względu na przynależność państwową przewoźnika lub miejsce prowadzenia działalności, do tymczasowego odpłatnego świadczenia usług krajowego transportu osób w innym Państwie Członkowskim, zwanym dalej „przyjmującym Państwem Członkowskim”, bez wymagania posiadania siedziby statutowej lub zakładu w tym państwie.

Takie krajowe usługi transportowe są nazwane dalej „działalnością transportu kabotażowego”.

Artykuł 2

Do celów niniejszego rozporządzenia:

1) „Usługi regularne” oznaczają usługi przewidziane dla przewozu pasażerów w określonych odstępach czasu, na określonych trasach, pasażerów wsiadających i wysiadających na wcześniej ustalonych przystankach. Usługi regularne są otwarte dla wszystkich – z zastrzeżeniem, tam gdzie to stosowne, obowiązkowej rezerwacji.

Fakt, iż warunki świadczenia usług mogą być dostosowane, nie narusza ich zakwalifikowania jako usług regularnych.

2) „Szczególne usługi regularne” oznaczają usługi regularne przewidziane dla przewozu szczególnych kategorii pasażerów, z wyłączeniem innych pasażerów, w określonych odstępach czasu, na określonych trasach, pasażerów wsiadających i wysiadających na wcześniej ustalonych przystankach.

Szczególne usługi regularne obejmują:

a) przewóz pracowników między miejscem zamieszkania a miejscem pracy;

b) przewóz do i z instytucji edukacyjnych dla uczniów i studentów;

c) przewóz żołnierzy i ich rodzin między ich miejscami zamieszkania a obszarami koszarowymi.

Fakt, iż szczególne usługi mogą być zróżnicowane odpowiednio do potrzeb użytkowników nie narusza ich zakwalifikowania jako usług regularnych.

3) „Usługi okazjonalne” oznaczają usługi, które nie są objęte definicją usług regularnych, włącznie ze szczególnymi usługami regularnymi, a których główną cechą jest, że dotyczą przewozu grup utworzonych z inicjatywy klienta lub samego przewoźnika. Usługi takie nie przestają być usługami okazjonalnymi jedynie z powodu świadczenia ich w określonych odstępach czasu.

4) „Pojazdy” oznaczają pojazdy silnikowe, które ze względu na rodzaj konstrukcji i wyposażenia, są odpowiednie do przewożenia więcej niż dziewięciu osób - włączając kierowcę - i są przeznaczone do tego celu.

Artykuł 3

Zezwala się na działalność transportu kabotażowego dla następujących usług:

1) szczególne usługi regularne pod warunkiem, że są one objęte umową zawartą między organizatorem a przewoźnikiem;

2) usługi okazjonalne;

3) usługi regularne pod warunkiem, że są wykonywane przez przewoźnika nie mającego stałej siedziby w przyjmującym Państwie Członkowskim, w prowadzeniu międzynarodowych usług regularnych zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 684/92.

Transport kabotażowy nie może być wykonywany niezależnie od takich usług międzynarodowych.

Usługi miejskie i podmiejskie są wyłączone z zakresu niniejszego punktu.

„Usługi miejskie i podmiejskie” oznaczają usługi transportowe spełniające potrzeby ośrodków miejskich lub zespołów miejskich oraz potrzeby transportowe między nimi a obszarami okolicznymi.

Artykuł 4

1. Z zastrzeżeniem odmiennych przepisów wspólnotowych, wykonywanie transportu kabotażowego określone w art. 3 podlega przepisom ustawowym, wykonawczym i administracyjnym obowiązującym w przyjmującym Państwie Członkowskim w odniesieniu do następujących dziedzin:

a) stawek i warunków dotyczących umów transportowych;

b) obciążeń i rozmiarów pojazdów drogowych; takie obciążenia i rozmiary mogą, tam, gdzie to stosowne, przekraczać te stosowane w Państwie Członkowskim miejsca prowadzenia działalności przez przewoźnika, ale nie mogą w żadnych okolicznościach przekraczać norm technicznych ustanowionych w świadectwie zgodności;

c) wymagań dotyczących przewozu niektórych kategorii pasażerów, tj. uczniów, dzieci i osób o ograniczonej sprawności ruchowej;

d) czasu prowadzenia pojazdu i odpoczynku;

e) VAT (podatku od towarów i usług) od usług transportowych; w tej dziedzinie art. 21 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku(⁸) stosuje się do usług określonych w art. 1 niniejszego rozporządzenia.

2. Z zastrzeżeniem odmiennych przepisów w prawodawstwie wspólnotowym działalność transportu kabotażowego, która tworzy część usług transportowych przewidzianych w art. 3 ust. 3 podlega istniejącym przepisom ustawowym, wykonawczym i administracyjnym obowiązującym w przyjmującym Państwie Członkowskim, odnoszącym się do zezwoleń, procedur przetargowych, obsługiwanych tras oraz regularności, ciągłości i częstotliwości usług, jak również rozkładów jazdy.

3. Normami technicznymi dotyczącymi konstrukcji i wyposażenia, które muszą spełniać pojazdy wykorzystywane do prowadzenia działalności transportu kabotażowego są te, ustanowione dla pojazdów włączonych do ruchu w transporcie międzynarodowym.

4. Przepisy krajowe określone w ust. 1 i 2 są stosowane przez Państwa Członkowskie do przewoźników niemających stałej siedziby w Państwie Członkowskim na takich samych warunkach, które nałożono na ich obywateli tak, aby skutecznie zapobiegać wszelkiej jawnej lub ukrytej dyskryminacji ze względu na przynależność państwową lub miejsce prowadzenia działalności.

5. Jeżeli zostaje stwierdzona, na podstawie doświadczenia, konieczność zmiany wykazu dziedzin objętych przepisami przyjmującego Państwa Członkowskiego, jak określono w ust. 1, Rada stanowi większością kwalifikowaną, na wniosek Komisji.

Artykuł 5

Licencja wspólnotowa lub poświadczona za zgodność z oryginałem kopia jest przechowywana w pojeździe i jest okazywana na żądanie upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych.

Artykuł 6

1. Działalność transportu kabotażowego w formie usług okazjonalnych prowadzona jest na podstawie dokumentu kontrolnego - formularza przejazdu - który musi być przechowywany w pojeździe i okazywany na żądanie upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych.

2. Formularz przejazdu, którego wzór jest przyjęty przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w art. 8, zawiera następujące informacje:

a) miejsca wyjazdu i przyjazdu w ramach usługi;

b) data wyjazdu i data zakończenia usługi.

3. Formularze przejazdu są przekazywane w książkach poświadczonych przez właściwą władzę lub agencję w Państwie Członkowskim miejsca prowadzenia działalności. Wzór książki formularzy przejazdu jest przyjęty przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w art. 8.

4. W przypadku szczególnych usług regularnych, umowa zawarta między przewoźnikiem a organizatorem transportu, lub poświadczona za zgodność z oryginałem kopia umowy, służy jako dokument kontrolny.

Jednakże formularz przejazdu jest wypełniany w formie miesięcznego zestawienia.

5. Formularze przejazdu są zwrócone właściwej władzy lub agencji w Państwie Członkowskim siedziby zgodnie z procedurami określonymi przez tę władzę lub agencję.

Artykuł 7

1. Na koniec każdego kwartału i w ciągu trzech miesięcy, które mogą być skrócone przez Komisję do jednego miesiąca w przypadku określonym w art. 9, właściwa władza lub agencja w każdym Państwie Członkowskim przekazuje Komisji dane dotyczące działalności transportu kabotażowego, w formie szczególnych usług regularnych oraz usług okazjonalnych, wykonywanych w trakcie danego kwartału przez przewoźników mających stałą siedzibę w Państwie Członkowskim.

Takie przekazywanie danych jest dokonywane w formie tabeli spełniającej wymagania wzoru przyjętego przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w art. 8.

2. Raz w roku właściwe władze w przyjmującym Państwie Członkowskim przesyłają Komisji statystyki dotyczące ilości zezwoleń wydanych na działalność transportu kabotażowego w formie usług regularnych określonych w art. 3 ust. 3.

3. Komisja przesyła do Państw Członkowskich, tak szybko, jak to możliwe, skrócone oświadczenie sporządzone na podstawie danych przekazanych na mocy ust. 1.

Artykuł 8

W każdym przypadku, gdy dokonano odniesienia do procedury ustanowionej w niniejszym artykule, Komisja jest wspomagana przez komitet doradczy, określony w art. 10.

Przedstawiciel Komisji przedkłada komitetowi projekt środków, które mają być podjęte. Komitet wydaje swoją opinię w sprawie projektu w terminie, który przewodniczący może określić zgodnie z pilnością sprawy, w razie potrzeby, w drodze głosowania.

Opinia jest odnotowywana w Protokole; ponadto każde Państwo Członkowskie ma prawo wnioskować o odnotowanie jego stanowiska w Protokole.

Komisja bierze pod uwagę opinię komitetu w jak najszerszym możliwym zakresie oraz powiadamia komitet o zakresie, w jakim jego opinia została uwzględniona.

Artykuł 9

1. W przypadku poważnego zakłócenia wewnętrznego rynku transportu na danym obszarze geograficznym spowodowanych lub wzmożonych przez kabotaż, każde Państwo Członkowskie może przekazać tę kwestię Komisji w celu przyjęcia środków ochronnych i przekazuje Komisji niezbędne informacje oraz notyfikuje jej środki, które zamierza podjąć w odniesieniu do przewoźników mających stałą siedzibę w Państwie Członkowskim.

2. Do celów ust. 1:

— „poważne zakłócenie wewnętrznego rynku transportowego na danym obszarze geograficznym” oznacza występowanie na takim rynku problemów specyficznych dla niego, takich, że istnieje poważna lub potencjalnie trwała nadwyżka podaży nad popytem, powodująca zagrożenie dla stabilności finansowej oraz przetrwania znacznej liczby przedsiębiorstw transportu drogowego osób,

— „obszar geograficzny” oznacza obszar obejmujący część lub całe terytorium Państwa Członkowskiego, włączając także część lub całe terytorium innego Państwa Członkowskiego.

3. Komisja bada sytuację i, po konsultacji z komitetem doradczym określonym w art. 10, decyduje w ciągu jednego miesiąca od otrzymania odpowiedniego wniosku Państwa Członkowskiego, czy środki ochronne są niezbędne oraz przyjmuje je, jeśli są niezbędne.

Środki wprowadzone zgodnie z niniejszym artykułem pozostają w mocy przez okres nieprzekraczający sześciu miesięcy, z możliwością przedłużenia na taki sam okres.

Komisja bezzwłocznie powiadamia Państwa Członkowskie oraz Radę o wszelkich decyzjach podjętych na podstawie niniejszego akapitu.

4. Jeżeli Komisja postanawia o podjęciu środków ochronnych dotyczące jednego lub więcej Państw Członkowskich, właściwe władze zainteresowanych Państw Członkowskich są zobowiązane do podjęcia środków o równoważnym zakresie w odniesieniu do przewoźników mających stałą siedzibę w Państwie Członkowskim i powiadamia o tym Komisję.

Środki te są wykonane nie później niż w terminie wyznaczonym dla środków ochronnych przez Komisję.

5. Każde Państwo Członkowskie może przekazać decyzję Komisji, jak określono w ust. 3, Radzie w ciągu 30 dni od jej notyfikacji.

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną w ciągu 30 dni od przekazania decyzji Komisji przez Państwo Członkowskie, lub w przypadku, gdy więcej niż jedno Państwo Członkowskie postąpiło tak samo od dokonania pierwszego przekazania, może podjąć decyzję odmienną.

Ograniczenia mocy prawnej ustanowione w ust. 3 akapit drugi stosuje się do decyzji Rady.

Właściwe władze zainteresowanego Państwa Członkowskiego są zobowiązane do podjęcia środków o równoważnym zakresie w odniesieniu przewoźników mających stałą siedzibę w Państwie Członkowskim i powiadamiają o tym Komisję.

Jeżeli Rada nie podejmie decyzji w okresie ustanowionym w akapicie drugim, decyzja Komisji staje się ostateczna.

6. W przypadku, gdy Komisja uzna, iż środki określone w ust. 3 mają być przedłużone, przedłoży ona wniosek Radzie, która podejmie decyzję większością kwalifikowaną.

Artykuł 10

1. Komisja jest wspomagana przez komitet doradczy złożony z przedstawicieli Państw Członkowskich i któremu przewodniczy przedstawiciel Komisji.

Komitet, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 8, pomaga Komisji w sporządzaniu wzoru formularza przejazdu, książki formularzy przejazdu oraz tabel określonych w art. 6 i 7.

2. Ponadto zadaniem Komitetu jest doradzanie Komisji w sprawie:

— wszelkich wniosków Państw Członkowskich na podstawie art. 9 ust. 1,

— środkach przeznaczonych do rozwiązania poważnych zakłóceń rynku określonych w art. 9, w szczególności w sprawie praktycznego stosowania takich środków.

3. Komitet opracowuje swój regulamin.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie wspomagają się w stosowaniu niniejszego rozporządzenia.

2. Bez uszczerbku dla możliwości dochodzeń sądowych w sprawach karnych, przyjmujące Państwo Członkowskie może nałożyć kary na przewoźników niemających stałej siedziby w Państwie Członkowskim, którzy naruszyli niniejsze rozporządzenie albo uregulowania wspólnotowe lub krajowe przepisy dotyczące transportu na jego terytorium, w ramach działalności transportu kabotażowego.

Kary nakładane są na podstawach niedyskryminacyjnych oraz zgodnie z ust. 3.

3. Kary określone w ust. 2 mogą między innymi obejmować ostrzeżenie lub w przypadku poważnych lub wielokrotnych naruszeń, tymczasowy zakaz działalności transportu kabotażowego na terytorium przyjmującego Państwa Członkowskiego w którym dokonano naruszenia.

W przypadku sfałszowania licencji wspólnotowej, zezwolenia lub poświadczonej za zgodność z oryginałem kopii, sfałszowany dokument jest niezwłocznie wycofany, a tam gdzie to stosowne, jak najszybciej przesyłany właściwej władzy Państwa Członkowskiego miejsca prowadzenia działalności przez przewoźnika.

4. Właściwe władze przyjmującego Państwa Członkowskiego, powiadamiają właściwe władze Państwa Członkowskiego miejsca prowadzenia działalności, o odnotowanym naruszeniu oraz wszelkich karach nałożonych na przewoźnika oraz mogą jednocześnie, w przypadku poważnych lub wielokrotnych naruszeń, przekazać wniosek o nałożenie kary.

W przypadku poważnych lub wielokrotnych naruszeń właściwe władze Państwa Członkowskiego miejsca prowadzenia działalności decydują czy stosowna kara powinna być nałożona na zainteresowanego przewoźnika; władze te uwzględniają każda karę już nałożoną w przyjmującym Państwie Członkowskim i zapewniają, aby kary już nałożone na zainteresowanego przewoźnika były w całości proporcjonalne do naruszenia lub naruszeń, które spowodowały takie kary.

Kara nałożona przez właściwe władze Państwa Członkowskiego zakładu, po konsultacji z właściwymi władzami przyjmującego Państwa Członkowskiego, mogą obejmować cofnięcie zezwolenia do wykonywania zawodu przewoźnika transportu drogowego osób.

Właściwe władze Państwa Członkowskiego miejsca prowadzenia działalności mogą również, na podstawie swojego prawa krajowego, pozwać zainteresowanego przewoźnika przed właściwy sąd krajowy lub trybunał.

Właściwe władze Państwa Członkowskiego miejsca prowadzenia działalności powiadamiają właściwe władze przyjmującego Państwa Członkowskiego o decyzjach podjętych na podstawie niniejszego akapitu.

Artykuł 12

Państwa Członkowskie zapewniają, aby przewoźnicy mogli odwołać się do sądów przeciw wszelkim karom administracyjnym na nich nałożonym.

Artykuł 13

1. Komisja składa sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie przed dniem 30 czerwca 1998 r. w sprawie wyników stosowania rozporządzenia (EWG) nr 2454/92 oraz świadczenia usług regularnych w Państwach Członkowskich.

2. Komisja składa sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie najpóźniej do dnia 31 grudnia 1999 r. w sprawie stosowania niniejszego rozporządzenia oraz w szczególności w sprawie wpływu działalności transportu kabotażowego na krajowe rynki transportu.

Artykuł 14

Państwa Członkowskie przyjmą w odpowiednim czasie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne w celu wykonania niniejszego rozporządzenia i przekazują je Komisji.

Artykuł 15

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 11 czerwca 1999 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 11 grudnia 1997 r.