KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając dyrektywę Rady 89/106/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do wyrobów budowlanych(¹), zmienioną dyrektywą 93/68/EWG(²),

uwzględniając decyzję Komisji 94/611/WE z dnia 9 września 1994 r. wykonującą art. 20 dyrektywy Rady 89/106/EWG w sprawie wyrobów budowlanych(³), w szczególności jej art. 1 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

art. 3 ust. 2 dyrektywy 89/106/EWG stanowi, że w celu uwzględnienia różnic w poziomach zabezpieczeń robót budowlanych, występujących w skali krajowej, regionalnej bądź lokalnej, dla każdego zasadniczego wymogu można ustanawiać klasy w dokumentach interpretacyjnych i w specyfikacjach technicznych;

ppkt 4.2.1 dokumentu interpretacyjnego nr 2 „Bezpieczeństwo pożarowe”, ujętego w komunikacie Komisji w odniesieniu do dokumentów interpretacyjnych dyrektywy Rady 89/106/EWG(⁴), uzasadnia potrzebę ustalania różnych poziomów zasadniczych wymogów, w zależności od rodzaju, użytkowania i usytuowania robót budowlanych, ich rozmieszczenia oraz dostępności urządzeń ratowniczych;

ppkt 2.2 dokumentu interpretacyjnego nr 2 wymienia szereg powiązanych ze sobą środków, mających zaspokoić zasadniczy wymóg „Bezpieczeństwo pożarowe”, które wspólnie przyczyniają się do określenia strategii bezpieczeństwa przeciwpożarowego, jaka może zostać opracowana na różne sposoby w Państwach Członkowskich;

ppkt 4.2.3.3 dokumentu interpretacyjnego nr 2 wymienia jako jeden ze środków dominujących w Państwach Członkowskich ograniczanie powstawania i rozprzestrzenia się ognia i dymu w pomieszczeniu, w którym powstał pożar (lub określonym obszarze), przez ograniczenie przyczyniania się wyrobów budowlanych do pełnego rozprzestrzenienia się pożaru;

określenie klas wymogów zasadniczych zależy po części od stopnia takiego ograniczenia;

stopień ograniczenia można wyrazić jedynie w formie różnej reakcji wyrobów na ogień w warunkach ich docelowego użytkowania;

ppkt 4.3.1.1 dokumentu interpretacyjnego nr 2 precyzuje, że w celu oceny reakcji wyrobów na ogień zostanie opracowane zharmonizowane rozwiązanie, które będzie polegało na przeprowadzaniu pełnych bądź wzorcowych prób, skorelowanych z rzeczywistymi scenariuszami pożarowymi;

przedmiotowe rozwiązanie wchodzi w zakres systemu klas, które nie zostały ujęte w dokumencie interpretacyjnym, ale które zostały przyjęte w decyzji 94/611/WE;

w systemie klas ujętym w decyzji 94/611/WE ustanowiono kategorię „Materiałów niepalnych” w odniesieniu do wyrobów, które nie muszą być poddawane próbom w zakresie reakcji na ogień i które określa się jako klasa A w tabeli 1 i 2 oraz dodatkowo, w tabeli 1, jako „wykaz wyrobów niepalnych”;

w art. 20 ust. 2 dyrektywy 89/106/EWG wskazano procedurę przyjmowania przepisów koniecznych do ustanowienia klas wymogów, o ile nie są one zawarte w dokumentach interpretacyjnych;

środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. budownictwa,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Materiały i wytwarzane z nich wyroby, wymienione w Załączniku do niniejszej decyzji, uwzględniając ich niski poziom palności oraz z zastrzeżeniem warunków określonych w Załączniku, zalicza się do klasy A („Materiały niepalne”) przewidzianej w Załączniku do decyzji 94/611/WE tabela 1 i 2.

Do celów niniejszej klasyfikacji, przedmiotowe materiały i wytwarzane z nich wyroby nie podlegają wymogowi prób w zakresie reakcji na ogień.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 4 października 1996 r.