RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 113,

uwzględniając przepisy ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy przyjęte zgodnie z art. 235 Traktatu, mające zastosowanie do dóbr przetworzonych z produktów rolnych, w szczególności te jego przepisy, które uwzględniają odstępstwa od ogólnej zasady, że jakiekolwiek ograniczenie ilościowe czy środek o skutku równoważnym można zastąpić wyłącznie środkami, o których mówią przepisy przewidziane w tych instrumentach,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

a także mając na uwadze, co następuje:

wspólna polityka handlowa musi opierać się na jednolitych zasadach, w szczególności w odniesieniu do obrony handlowej;

rozporządzenie Rady (EWG) nr 2641/84 z dnia 17 września 1984 r. w sprawie wzmocnienia wspólnej polityki handlowej w szczególności w odniesieniu do ochrony przed niedozwolonymi praktykami handlowymi (²), przewidujące procedury umożliwiające Wspólnocie:

– reagowanie na wszelkie niedozwolone praktyki handlowe w celu usunięcia wynikających z nich szkód,

– zapewnienie pełnego poszanowania praw Wspólnoty w odniesieniu do praktyk handlowych państw trzecich;

doświadczenie w stosowaniu rozporządzenia (EWG) nr 2641/84 pokazało, że nadal istnieje potrzeba zajęcia się przeszkodami w handlu przyjętymi lub utrzymywanymi przez państwa trzecie, oraz że podejście wynikające z rozporządzenia (EWG) nr 2641/84 nie udowodniło swojej całkowitej skuteczności;

dlatego wydaje się konieczne ustanowienie nowych i udoskonalonych procedur wspólnotowych w celu zapewnienia skutecznego poszanowania praw Wspólnoty zgodnie z zasadami handlu międzynarodowego;

zasady handlu międzynarodowego to przede wszystkim przepisy ustanowione pod auspicjami Światowej Organizacji Handlu (WTO) i ustanowione w załącznikach do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu, lecz mogą to być także postanowienia przewidziane w każdej innej umowie, której stroną jest Wspólnota i która określa zasady stosowane w handlu między Wspólnotą a państwami trzecimi, właściwe jest podanie jasnego pojęcia typów umów, do których odnosi się pojęcie „zasady handlu międzynarodowego”;

powyższe procedury wspólnotowe powinny zostać oparte na mechanizmie prawnym w ramach prawa wspólnotowego, który byłby całkowicie przejrzysty oraz zapewniałby, że decyzja o odwoływaniu się do praw Wspólnoty w ramach zasad handlu międzynarodowego jest podejmowana w oparciu o dokładne, oparte na faktach informacje i analizę prawną;

mechanizm ten ma na celu zapewnienie środków proceduralnych do żądania, aby instytucje wspólnotowe reagowały na przeszkody w handlu przyjęte czy też utrzymywane przez państwa trzecie, które powodują szkody czy też inne niekorzystne skutki w handlu pod warunkiem że w stosunku do takich przeszkód istnieje prawo do wniesienia skargi zgodnie ze stosownymi zasadami handlu międzynarodowego;

prawo Państw Członkowskich do uciekania się do tego mechanizmu powinno pozostać bez uszczerbku dla ich możliwości zgłaszania takich samych lub podobnych spraw na drodze innych istniejących procedur wspólnotowych, w szczególności przed komitetem ustanowionym na mocy art. 113 Traktatu;

należy uwzględnić instytucjonalną rolę komitetu ustanowionego na mocy art. 113 Traktatu w udzielaniu rad instytucjom wspólnotowym we wszystkich kwestiach polityki handlowej; w związku z tym komitet ten powinien być stale powiadamiany o rozwoju indywidualnych spraw, w celu umożliwienia rozważenia ich szerszych implikacji politycznych;

ponadto w zakresie, w jakim umowa z państwem trzecim wydaje się stanowić najbardziej właściwy środek dla rozwiązania sporu wynikającego z przeszkód w handlu, prowadzi się w tym celu negocjacje zgodnie z procedurami ustanowionymi na mocy art. 113 Traktatu, w szczególności poprzez konsultacje z komitetem ustanowionym na jego mocy;

właściwe jest potwierdzenie, że Wspólnota musi działać zgodnie z jej zobowiązaniami międzynarodowymi oraz, w przypadku gdy takie zobowiązania wynikają z umów, utrzymywać równowagę między prawami a obowiązkami, co jest celem zawierania tych umów;

właściwe jest również potwierdzenie, że wszelkie środki podjęte zgodnie z danymi procedurami, powinny być zgodne z międzynarodowymi zobowiązaniami Wspólnoty, a także pozostawać bez uszczerbku dla innych środków nie ujętych w niniejszym rozporządzeniu, które mogłyby być bezpośrednio przyjęte na mocy art. 113 Traktatu;

regulamin, którym należy kierować się w trakcie procedury kontroli przewidzianej w niniejszym rozporządzeniu również powinien zostać potwierdzony, w szczególności w zakresie praw i obowiązków władz Wspólnoty oraz zainteresowanych stron, oraz warunków, zgodnie z którymi zainteresowane strony mogą mieć dostęp do informacji i mogą zwracać się o informacje na temat niezbędnych faktów oraz uwag wynikających z procedury kontroli;

działając na mocy niniejszego rozporządzenia Wspólnota musi pamiętać o potrzebie szybkich oraz skutecznych działań poprzez stosowanie procedur decyzyjnych przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu;

na Komisji oraz Radzie spoczywa obowiązek działania w stosunku do przeszkód w handlu przyjmowanych lub utrzymywanych przez państwa trzecie, w ramach międzynarodowych praw i obowiązków Wspólnoty jedynie wówczas, gdy interesy Wspólnoty wymagają interwencji; w przypadku oceniania tych interesów Komisja i Rada powinny zwrócić należytą uwagę na poglądy wszystkich zainteresowanych stron postępowania,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Cele

Niniejsze rozporządzenie ustanawia procedury wspólnotowe dziedzinie wspólnej polityki handlowej w celu zapewnienia poszanowania praw Wspólnoty zgodnie z zasadami handlu międzynarodowego, w szczególności ustanowionych pod auspicjami Światowej Organizacji Handlu, i z zastrzeżeniem poszanowania istniejących międzynarodowych obowiązków i procedur, które mają na celu:

a) reagowanie na przeszkody w handlu, które wywierają wpływ na rynek Wspólnoty, w celu usunięcia wynikających z nich szkód;

b) reagowanie na przeszkody w handlu, które wywierają wpływ na rynek państwa trzeciego, w celu usunięcia niekorzystnych skutków w handlu, które z nich wynikają;

Procedury te stosuje się w szczególności do wszczęcia, a następnie prowadzenia oraz zakończenia procedur rozstrzygania sporów międzynarodowych w dziedzinie wspólnej polityki handlowej.

Artykuł 2

Definicje

1. Do celów niniejszego rozporządzenia, „przeszkodami w handlu” są wszelkie praktyki handlowe przyjęte lub utrzymywane przez państwo trzecie, w stosunku do których zasady handlu międzynarodowego ustanawiają prawo do wszczęcia postępowania. Takie prawo istnieje, gdy zasady handlu międzynarodowego albo kategorycznie zabraniają, albo przyznają innej poszkodowanej stronie prawo dochodzenia likwidacji skutków danej praktyki.

2. Do celów niniejszego rozporządzenia oraz na mocy ust. 8, „prawami Wspólnoty” są międzynarodowe prawa handlowe, z których może ona skorzystać zgodnie z zasadami handlu międzynarodowego. W tym kontekście „zasadami handlu międzynarodowego” są przede wszystkim zasady ustanowione pod auspicjami WTO i przewidziane w załącznikach do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu, lecz mogą to być także zasady przewidziane w każdej innej umowie, której stroną jest Wspólnota i która określa zasady stosowane w handlu między Wspólnotą a państwami trzecimi.

3. Do celów niniejszego rozporządzenia „szkodą” jest każda istotna szkoda, którą przeszkody w handlu powodują, lub której spowodowaniem grożą, w odniesieniu do towaru lub usługi, dla przemysłu Wspólnoty na rynku Wspólnoty.

4. Do celów niniejszego rozporządzenia „niekorzystnymi skutkami w handlu” są te, które powodują przeszkody w handlu, lub które grożą ich spowodowaniem w odniesieniu do towaru lub usługi przedsiębiorstw Wspólnoty na rynku każdego państwa trzeciego, i które mają istotny wpływ na gospodarkę Wspólnoty czy też regionu Wspólnoty, lub też na sektor działalności gospodarczej Wspólnoty. Fakt, że składający skargę odczuwa niekorzystne skutki, nie jest sam w sobie uważany za wystarczający by uzasadnić podjęcie jakichkolwiek działań przez instytucje wspólnotowe.

5. Pojęcie „przemysł Wspólnoty” oznacza wszystkich producentów Wspólnoty lub dostawców, odpowiednio:

– produktów lub usług identycznych lub podobnych do produktów lub usług, stanowiących przedmiot przeszkody w handlu, lub

– produktów lub usług konkurujących bezpośrednio z tym produktem lub usługą, lub

– którzy są konsumentami lub przetwórcami produktów lub konsumentami lub użytkownikami usług stanowiących przedmiot przeszkody w handlu, lub

wszystkich tych producentów lub dostawców, których łączna produkcja stanowi większą część całkowitej produkcji Wspólnoty danych produktów czy usług; jednakże:

a) jeżeli producenci lub dostawcy są powiązani z eksporterami, lub importerami, lub sami są importerami produktów lub usług, co do których istnieje domniemanie, że są przedmiotem przeszkód w handlu, pojęcie „przemysł Wspólnoty” można interpretować, jako odnoszący się do reszty producentów lub dostawców;

b) w szczególnych okolicznościach, producenci lub dostawcy jakiegoś regionu Wspólnoty mogą być uznawani za przemysł Wspólnoty jeżeli ich zbiorowa produkcja stanowi większą część danej produkcji lub usług Państwa Członkowskiego lub Państw Członkowskich, na obszarze których znajduje się dany region pod warunkiem że skutki przeszkód w handlu koncentrują się w danym Państwie Członkowskim lub danych Państwach Członkowskich.

6. Pojęcie „przedsiębiorstwo Wspólnoty” oznacza spółkę lub firmę utworzone zgodnie z prawem Państwa Członkowskiego i posiadające swą statutową siedzibę, zarząd lub główne przedsiębiorstwo wewnątrz Wspólnoty, których bezpośrednio dotyczy produkcja wyrobów czy świadczenie usług będących przedmiotem przeszkody w handlu.

7. Do celów niniejszego rozporządzenia pojęcie „ usługodawcy” w kontekście zarówno pojęcia „przemysł Wspólnoty” w rozumieniu ust. 5, oraz pojęcia „przedsiębiorstwa Wspólnoty” w rozumieniu ust. 6, nie stanowi uszczerbku dla niehandlowego charakteru, który może mieć świadczenie poszczególnych usług zgodnie z przepisami prawnymi lub regulacjami Państwa Członkowskiego.

8. Do celów niniejszego rozporządzenia pojęcie „usługi” oznacza te usługi, w odniesieniu do których może zostać zawarta przez Wspólnotę umowa międzynarodowa na podstawie art. 113 Traktatu.

Artykuł 3

Skargi w imieniu przemysłu Wspólnoty

1. Każda osoba fizyczna lub prawna lub każda jednostka nieposiadająca osobowości prawnej, działająca w imieniu przemysłu Wspólnoty, która uważa, że poniosła szkodę w wyniku przeszkody w handlu wywierającej wpływ na rynek Wspólnoty, możne wnieść pisemną skargę.

2. Skarga musi zawierać dostateczne dowody istnienia przeszkód w handlu oraz wynikających z nich szkód. Dowody szkód muszą zostać podane w oparciu o wykaz odzwierciedlający czynniki, określone w art. 10, gdzie sytuacja tego wymaga.

Artykuł 4

Skargi w imieniu przedsiębiorstw Wspólnoty

1. Każde przedsiębiorstwo Wspólnoty lub jednostka posiadająca osobowość prawną lub jej nieposiadająca, działająca w imieniu jednego lub więcej przedsiębiorstw Wspólnoty, które uważa, że takie przedsiębiorstwa Wspólnoty odczuły niekorzystne skutki handlowe w wyniku przeszkód w handlu, które wywarły wpływ na rynek państwa trzeciego, może wnieść pisemną skargę.

2. Skarga musi zawierać dostateczne dowody istnienia przeszkód w handlu oraz wynikających z nich niekorzystnych skutków. Dowody niekorzystnych skutków w handlu muszą zostać podane w oparciu o wykaz ilustrujący czynniki, określone w art. 10, gdy sytuacja tego wymaga.

Artykuł 5

Procedury składania skargi

1. Skargę składa się do Komisji, która przesyła jej kopię Państwom Członkowskim.

2. Skarga może zostać wycofana, a postępowanie w tym przypadku zakończone, chyba że takie zakończenie nie leżałoby w interesie Wspólnoty.

3. W przypadku gdy staje się jasne, że skarga nie zawiera dostatecznego dowodu uzasadniającego wszczęcie dochodzenia, składający skargę powinien zostać o tym poinformowany.

W przypadku gdy Komisja postanawia, że skarga nie zawiera dostatecznego dowodu uzasadniającego wszczęcie dochodzenia, informuje o tym państwa członkowskie.

4. Komisja decyduje jak najszybciej o uruchomieniu procedury badawczej Wspólnoty po wniesieniu skargi zgodnie z art. 3 lub 4; decyzja jest zazwyczaj podejmowana w terminie 45 dni od złożenia skargi; okres ten może zostać zawieszony na wniosek, lub za zgodą skarżącego, aby umożliwić przedstawienie informacji uzupełniających, które mogą być potrzebne dla pełnej oceny słuszności sprawy skarżącego.

Artykuł 6

Odesłanie przez Państwo Członkowskie

1. Każde Państwo Członkowskie może zwrócić się do Komisji o wszczęcie procedur określonych w art. 1.

2. Państwo Członkowskie dostarcza Komisji dostateczne dowody w celu wsparcia wniosku, w odniesieniu do przeszkód w handlu i wszelkich niekorzystnych skutków z nich wynikających. W przypadku gdy dowody szkód lub niekorzystnych skutków w handlu są właściwe, muszą być podane na podstawie wykazu ilustrującego czynniki określone w art. 10 gdzie sytuacja tego wymaga

3. Komisja niezwłocznie powiadamia o wniosku inne Państwa Członkowskie.

4. W przypadku gdy staje się jasne, że wniosek nie dostarcza dostatecznych dowodów uzasadniających wszczęcie dochodzenia, powiadamia się o tym dane państwo członkowskie.

W przypadku gdy Komisja postanawia, że skarga nie zawiera dostatecznego dowodu uzasadniającego wszczęcie dochodzenia, informuje o tym państwa członkowskie.

5. Komisja decyduje jak najszybciej o otwarciu wspólnotowej procedury badawczej po każdym przekazaniu przez Państwo Członkowskie zgodnie z art. 6; decyzja jest zazwyczaj podejmowana w terminie 45 dni po przekazaniu; okres ten może zostać zawieszony na wniosek, lub za zgodą przekazującego Państwa Członkowskiego, w celu umożliwienia dostarczenia informacji uzupełniających, które mogą być potrzebne dla pełnej oceny słuszności spraw przedstawionych przez przekazujące Państwo Członkowskie.

Artykuł 7

Procedura komitetowa

1. a) Komisję wspomaga Komitet ds. Barier Handlowych, zwany dalej „komitetem” . Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (³).

b) W przypadku odesłania do niniejszej litery stosuje się art. 4 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

c) W przypadku odesłania do niniejszej litery stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. Komisja przekazuje również Parlamentowi Europejskiemu i Radzie informacje przedstawione na mocy niniejszego rozporządzenia, aby mogły one rozważyć szersze implikacje dla wspólnej polityki handlowej.

Artykuł 8

Procedura badawcza Wspólnoty

1. W przypadku gdy dla Komisji staje się jasne, że istnieją dostateczne dowody uzasadniające wszczęcie procedury badawczej oraz, że jest ona konieczna w interesie Unii, Komisja:

a) ogłasza wszczęcie procedury badawczej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Ogłoszenie takie wskazuje produkt lub usługę oraz zainteresowane państwa, zawiera streszczenie otrzymanych informacji oraz zapewnia, że wszystkie istotne informacje mają być przekazywane Komisji. Określa też termin, w którym zainteresowane strony mogą wnioskować o wysłuchanie ich ustnych wystąpień przez Komisję zgodnie z ust. 5;

b) powiadamia oficjalnie przedstawicieli państwa będącego przedmiotem procedury lub państw będących przedmiotem procedury z którymi, w odpowiednich przypadkach, mogą być prowadzone konsultacje;

c) przeprowadza badanie na szczeblu Unii, działając we współpracy z państwami członkowskimi.

W przypadku gdy Komisja postanawia, że skarga zawiera dostateczne dowody uzasadniające wszczęcie dochodzenia, informuje o tym państwa członkowskie.

2. a) W razie potrzeby, Komisja szuka wszystkich informacji, które uzna za konieczne i dąży do sprawdzenia tych informacji u importerów, przedsiębiorców, agentów, producentów, stowarzyszeń i organizacji handlowych, pod warunkiem że dane zainteresowane przedsiębiorstwa i organizacje wyrażą na to zgodę.

b) W miarę potrzeby, Komisja przeprowadza dochodzenia na terytorium państw trzecich pod warunkiem że rządy tych państw zostały oficjalnie powiadomione i w odpowiednim czasie nie zgłaszają sprzeciwu.

c) Komisja jest wspomagana w swym dochodzeniu przez urzędników Państwa Członkowskiego, na którego terytorium prowadzone są kontrole, pod warunkiem że dane Państwo Członkowskie o to wnioskuje.

3. Państwa Członkowskie dostarczają Komisji, na jej żądanie, wszystkich informacji koniecznych do badania, zgodnie ze szczegółowymi zasadami ustanowionymi przez Komisję.

4. a) Składający skargę oraz zainteresowani eksporterzy i importerzy, a także przedstawiciele zainteresowanego państwa lub państw mogą badać wszelkie informacje udostępnione Komisji, z wyjątkiem dokumentów wewnętrznych na użytek Komisji i administracji, pod warunkiem że informacje te są istotne dla ochrony ich interesów i nie są poufne w znaczeniu art. 9 oraz że są wykorzystywane przez Komisję w jej procedurze badawczej. Zainteresowane osoby skierują do Komisji pisemny uzasadniony wniosek, wskazujący żądane informacje.

b) Składający skargę oraz zainteresowani eksporterzy i importerzy, a także przedstawiciele zainteresowanego państwa lub państw mogą zwrócić się o poinformowanie ich o głównych faktach i uwagach wynikających z procedury badawczej.

5. Komisja może wysłuchać zainteresowanych stron. Wysłuchuje, jeżeli w terminie wyznaczonym w ogłoszeniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, zgłosiły one pisemny wniosek o wysłuchanie wykazując, że są stroną głównie zainteresowaną wynikiem postępowania.

6. Ponadto Komisja, na wniosek, umożliwia bezpośrednio zainteresowanym stronom spotkanie, w celu umożliwienia przedstawienia przeciwstawnych stanowisk oraz odparcia przedstawionych zarzutów. Zapewniając taką możliwość Komisja uwzględnia życzenia stron oraz potrzebę zachowania poufności. Żadna ze stron nie ma obowiązku uczestniczenia w spotkaniu i niedopełnienie tego nie jest szkodliwe dla sytuacji danej strony.

7. Jeżeli informacje żądane przez Komisję nie zostaną dostarczone w rozsądnym terminie lub gdy dochodzenie jest znacznie utrudnione, wyniki badania mogą zostać oparte na dostępnych faktach.

8. Po zakończeniu swojego badania, Komisja składa sprawozdanie Komitetowi. Sprawozdanie zazwyczaj powinno być przedstawione w ciągu pięciu miesięcy od ogłoszenia o wszczęciu procedury chyba że złożoność badania jest taka, że Komisja przedłuża ten okres do siedmiu miesięcy.

Artykuł 9

Poufność

1. Informacje uzyskane na podstawie niniejszego rozporządzenia są wykorzystywane wyłącznie do celów, dla których o nie wnioskowano.

2. a) Komisja i państwa członkowskie, w tym urzędnicy Komisji i państw członkowskich, nie ujawniają żadnych informacji o charakterze poufnym otrzymanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub jakichkolwiek informacji dostarczonych drogą poufną przez stronę procedury badawczej, bez specjalnego pozwolenia strony dostarczającej takich informacji.

b) Każdy wniosek o poufne traktowanie wskazuje dlaczego informacje są poufne i towarzyszy mu streszczenie o charakterze jawnym lub oświadczenie o powodach, dla których informacje nie nadają się do takiego streszczenia.

3. Informacje zwykle uważa się za poufną, jeśli jej ujawnienie prawdopodobnie będzie miało niekorzystny skutek dla dostarczyciela lub źródła informacji.

4. Jednakże jeśli wydaje się, że wniosek o poufność nie jest uzasadniony i jeśli dostarczyciel albo nie jest skłonny ujawnić publicznie informacji lub upoważnić do jej ujawnienia w postaci ogólnej lub streszczenia, dana informacja może zostać pominięta.

5. Niniejszy artykuł nie wyklucza ujawnienia ogólnych informacji przez organy Wspólnoty, w szczególności z powodów, na których oparto decyzje powzięte zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Takie ujawnienie musi uwzględniać uzasadniony interes zainteresowanych stron, że ich tajemnice handlowe nie powinny zostać ujawnione.

Artykuł 10

Dowody

1. Badanie szkód obejmuje gdzie jest to właściwe następujące czynniki:

a) wielkość danego wspólnotowego przywozu lub wywozu, w szczególności w przypadku znacznego wzrostu lub spadku w wymiarze bezwzględnym, lub w stosunku do produkcji lub spożycia na danym rynku;

b) ceny konkurentów przemysłu Wspólnoty, szczególnie w celu stwierdzenia czy nastąpiło na rynkach Wspólnoty lub państw trzecich znaczne zaniżenie cen przemysłu Wspólnoty;

c) będący ich skutkiem wpływ na przemysł Wspólnoty, a także wskazanie tendencji niektórych wskaźników ekonomicznych takich jak: produkcja, wykorzystanie mocy przerobowych, zasoby, sprzedaż, udział w rynku, ceny (to znaczy kryzys cenowy lub zapobieganie wzrostom cen, które zwykle by wystąpiły), zyski, zwrot kapitału, inwestycje, zatrudnienie.

2. W przypadku gdy istnieje domniemanie zagrożenia wystąpienia szkody, Komisja bada również czy da się jasno przewidzieć, że określona sytuacja prawdopodobnie rozwinie się w rzeczywistą szkodę. Z tego względu pod uwagę można również wziąć takie czynniki jak:

a) stopę wzrostu wywozu na rynki, gdzie ma miejsce konkurencja z produktami wspólnotowymi;

b) zdolność wywozową kraju pochodzenia lub kraju wywozu, która już istnieje lub zaistnieje w przewidywalnej przyszłości, a także prawdopodobieństwo, że wywóz wynikający z tej zdolności będzie kierowany na rynek określony w lit. a).

3. Szkody spowodowane przez inne czynniki, które indywidualnie lub połączone także niekorzystnie wpływają na przemysł Wspólnoty, nie mogą być przypisywane rozważanym praktykom.

4. W przypadku gdy istnieje domniemanie co do niekorzystnych skutków w handlu, Komisja bada oddziaływanie tych niekorzystnych skutków na gospodarkę Wspólnoty lub regionu Wspólnoty, lub na sektor działalności gospodarczej. W tym celu Komisja może uwzględnić, tam gdzie istotne, czynniki w rodzaju tych, które wymieniono w ust. 1 i 2. Niekorzystne skutki w handlu mogą pojawić się, między innymi, w sytuacjach, w których przepływy handlowe dotyczące produktu lub usługi są wstrzymywane, utrudniane lub odwracane w wyniku jakiejkolwiek przeszkody w handlu lub z sytuacji, w których przeszkody w handlu w poważnym stopniu wywarły wpływ na dostawy lub czynniki produkcji (np. części składowe lub surowce) przedsiębiorstw Wspólnoty. Kiedy istnieje domniemanie co do niekorzystnych skutków w handlu, Komisja bada również, czy też da się jasno przewidzieć, że określona sytuacja prawdopodobnie rozwinie się w rzeczywiste niekorzystne skutki w handlu.

5. Badając dowody niekorzystnych skutków w handlu, Komisja ma także na uwadze przepisy, zasady i praktyki regulujące prawo do wniesienia skargi zgodnie z właściwymi międzynarodowymi zasadami określonych w art. 2 ust. 1.

6. Komisja dalej bada wszelkie inne istotne dowody zawarte w skardze lub w zgłoszeniu. Pod tym względem wykaz czynników i wskazań wskazanych w ust. 1–5 nie jest wyczerpujący ani też jeden lub kilka takich czynników nie może dać zdecydowanych wytycznych na istnienie szkody lub niekorzystnych skutków w handlu.

Artykuł 11

Zakończenie i zawieszenie procedury

1. W przypadku gdy ustalono w wyniku procedury badawczej przeprowadzonej zgodnie z art. 8, że interesy Unii nie wymagają żadnych działań, procedura zostaje zakończona przez Komisję zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 7 ust. 1 lit. c).

2. a) Jeżeli po zakończeniu procedury badawczej przeprowadzonej zgodnie z art. 8 dane państwo trzecie lub państwa trzecie podejmuje (podejmują) środki uznane za dostateczne i w związku z tym nie jest wymagane żadne działanie ze strony Unii, procedura może zostać zawieszona przez Komisję zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 7 ust. 1 lit. b).

b) Komisja nadzoruje stosowanie tych środków tam, gdzie jest to właściwe, na podstawie informacji dostarczonych w odpowiednich odstępach czasu, których może żądać od danych państw trzecich, a także sprawdzać je w miarę potrzeby.

c) W przypadku gdy środki podjęte przez dane państwo lub państwa trzecie zostały uchylone, zawieszone lub niewłaściwie wykonane, lub w przypadku gdy Komisja ma podstawy wierzyć, że jest tak w danym przypadku, czy też wreszcie, gdy wniosek o udzielenie informacji złożony przez Komisję jak przewidziano to w lit. b) nie został rozpatrzony pozytywnie, Komisja powiadamia o tym państwa członkowskie, a gdy jest to konieczne oraz uzasadnione wynikami dochodzenia i nowe dostępne fakty, podejmuje się wszelkie działania zgodnie z art. 13 ust. 3.

3. W przypadku gdy po zakończeniu procedury badawczej przeprowadzonej zgodnie z art. 8 lub w dowolnym momencie przed, w trakcie lub też po procedurze rozstrzygania sporów międzynarodowych wydaje się, że najbardziej odpowiednim środkiem rozstrzygnięcia sporu wynikającego z przeszkody w handlu jest zawarcie umowy z danym państwem trzecim lub państwami trzecimi, które może zmienić prawa materialne Unii oraz danego państwa trzeciego lub państw trzecich, procedura zostaje zawieszona przez Komisję zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 7 ust. 1 lit. b) niniejszego rozporządzenia, a negocjacje są prowadzone zgodnie z postanowieniami art. 207 Traktatu.

Artykuł 12

Przyjęcie środków polityki handlowej

1. W przypadku gdy ustalono (w wyniku procedury badawczej, chyba że sytuacja faktyczna i prawna jest taka, że procedura badawcza nie może być wymagana), że działanie jest potrzebne w interesie Wspólnoty w celu zapewnienia poszanowania praw Wspólnoty zgodnie z zasadami handlu międzynarodowego w celu usunięcia szkód lub niekorzystnych skutków w handlu przyjętych lub utrzymywanych przez państwa trzecie, zostaną określone odpowiednie środki zgodnie z procedurą określoną w art. 13.

2. W przypadku gdy zobowiązania międzynarodowe Wspólnoty wymagają uprzedniego dopełnienia międzynarodowej procedury konsultacji lub rozstrzygania sporów, decyzję dotyczącą środków określonych w ust. 3 podejmuje się jedynie wówczas, gdy dana procedura zostaje zakończona, a także z uwzględnieniem wyników tej procedury. W szczególności, w przypadku gdy Wspólnota zażądała od międzynarodowego organu rozstrzygającego spory wskazania i autoryzowania środków, które są odpowiednie w celu wprowadzenia w życie wyników procedury rozstrzygania sporów międzynarodowych, środki polityki handlowej Wspólnoty, które mogą być potrzebne w rezultacie takiego upoważnienia winny być zgodne z zaleceniami takiego organu zajmującego się rozstrzyganiem sporów międzynarodowych.

3. Można podjąć wszelkie środki polityki handlowej, które są zgodne z dotychczasowymi międzynarodowymi zobowiązaniami i procedurami, szczególnie:

a) zawieszenie lub wycofanie wszelkich koncesji wynikających z negocjacji w zakresie polityki handlowej;

b) podniesienie dotychczasowych opłat celnych lub wprowadzenie wszelkich innych opłat przywozowych;

c) wprowadzenie ograniczeń ilościowych lub wszelkich innych środków modyfikujących warunki przywozu lub wywozu czy też wpływających w inny sposób na handel z danym państwem trzecim.

4. Odpowiednie decyzje określają powody, na których się opierają, a także są one opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich. Publikacja jest równoznaczna z powiadomieniem bezpośrednio zainteresowanych państw i stron.

Artykuł 13

Procedury podejmowania decyzji

1. W przypadku gdy Unia, w wyniku skargi na podstawie art. 3 lub 4, lub przekazania na podstawie art. 6, podejmuje procedury oficjalnych międzynarodowych konsultacji lub rozstrzygania sporów, decyzje odnoszące się do rozpoczęcia, prowadzenia oraz zakończenia tych procedur podejmuje Komisja.

W przypadku gdy Komisja postanawia rozpocząć, prowadzić lub zakończyć procedury oficjalnych międzynarodowych konsultacji lub rozstrzygania sporów, informuje o tym państwa członkowskie.

2. W przypadku gdy, po podjęciu działań zgodnie z art. 12 ust. 2, Unia musi podjąć decyzję co do środków w zakresie polityki handlowej, które mają zostać podjęte na podstawie art. 11 ust. 2 lit. c) lub art. 12 niniejszego rozporządzenia, stanowi ona niezwłocznie zgodnie z art. 207 Traktatu oraz, w stosownych przypadkach, zgodnie z innymi mającymi zastosowanie procedurami.

3. [1] W przypadku gdy po podjęciu działań zgodnie z art. 12 ust. 2 Unia musi podjąć decyzję co do środków polityki handlowej, które mają zostać przyjęte na podstawie art. 11 ust. 2 lit. c) lub na podstawie art. 12, czyni to niezwłocznie, zgodnie z art. 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz, w stosownych przypadkach, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 654/2014 (⁴) lub zgodnie z innymi odpowiednimi procedurami.

Artykuł 13a

Sprawozdanie

Informacje o wykonywaniu niniejszego rozporządzenia Komisja ujmuje w rocznym sprawozdaniu na temat stosowania i wykonywania środków ochrony handlu, przedstawianym Parlamentowi Europejskiemu i Radzie na podstawie art. 22a rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 (⁵).

Artykuł 14

(uchylony).

Artykuł 15

Przepisy ogólne

1. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania w przypadkach objętych innymi istniejącymi zasadami w dziedzinie wspólnej polityki handlowej. Działa ono w sposób uzupełniający do:

– zasad ustanawiających wspólnotową organizację rynków rolnych i przepisów wykonawczych,

– szczegółowych zasad przyjętych na podstawie art. 235 Traktatu stosowanych w odniesieniu do towarów przetworzonych na bazie produktów rolnych.

Pozostaje ono bez uszczerbku dla innych środków, które mogą zostać podjęte na podstawie art. 113 Traktatu, jak również na podstawie procedur Wspólnoty w zakresie postępowania w sprawach dotyczących przeszkód w handlu podniesionych przez Państwa Członkowskie w komitecie ustanowionym na mocy art. 113 Traktatu.

2. Rozporządzenie (EWG) nr 2641/84 traci moc. Gdzie stosowne, odwołania do uchylonego rozporządzenia są uważane za odwołania do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 16

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1995 r.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się do postępowań wszczętych po wyżej wymienionej dacie oraz do postępowań będących w toku w tej dacie, w odniesieniu do których zakończono wspólnotowe procedury badania.

Sporządzono w Brukseli, dnia 22 grudnia 1994 r.