PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 189b Traktatu,

a także mając na uwadze, co następuje:

w niektórych Państwach Członkowskich istnieją przepisy w sprawie etykietowania obuwia, które mają na celu ochronę i informowanie konsumentów, a także zabezpieczenie uzasadnionych interesów branży;

rozbieżności między takimi przepisami mogą prowadzić do tworzenia przeszkód w wymianie handlowej we Wspólnocie, naruszając tym samym funkcjonowanie rynku wewnętrznego;

w celu uniknięcia problemów związanych ze stosowaniem różnych systemów należy precyzyjnie określić elementy wspólnego systemu etykietowania obuwia;

rezolucja Rady z dnia 9 listopada 1989 r. w sprawie przyszłych priorytetów nowej polityki ochrony konsumentów (³) wzywa do podjęcia wysiłków w celu poprawy przekazywania konsumentom informacji o produktach;

zarówno w interesie konsumentów, jak i branży leży wprowadzenie systemu ograniczającego ryzyko nadużyć poprzez wskazanie rodzaju materiałów wykorzystywanych w głównych częściach składowych obuwia;

w rezolucji Rady z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie przyszłych działań w zakresie etykietowania produktów w interesie konsumentów (⁴), etykietowanie uznaje się za ważny środek uzyskiwania lepszej informacji i przejrzystości dla konsumentów oraz zagwarantowania harmonijnego funkcjonowania rynku wewnętrznego;

harmonizacja ustawodawstwa krajowego jest właściwą metodą usuwania tych barier w wolnym handlu. Cel ten nie może być osiągnięty w zadowalającym stopniu przez poszczególne Państwa Członkowskie. Niniejsza dyrektywa określa tylko te wymogi, które są niezbędne dla swobodnego przepływu produktów, do których ma zastosowanie,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

1. Niniejsza dyrektywa dotyczy etykietowania materiałów używanych w głównych częściach składowych obuwia przeznaczonego do sprzedaży konsumentom.

Do celów niniejszej dyrektywy „obuwie” oznaczać będzie wszelkie artykuły posiadające podeszwy, przeznaczone do ochrony lub okrycia stopy, w tym części sprzedawane osobno, określone w załączniku I.

Niewyczerpujący wykaz produktów objętych niniejszą dyrektywą znajduje się w załączniku II.

Następujące kategorie obuwia wyłącza się z zakresu dyrektywy:

– używane, znoszone obuwie,

– obuwie ochronne objęte dyrektywą 89/686/EWG (⁵),

– obuwie objęte dyrektywą 76/769/EWG (⁶),

– obuwie zabawkowe.

2. Informacje o elementach składowych obuwia przekazuje się za pomocą etykiet, w sposób określony w art. 4.

i) Etykietowanie dostarcza informacji odnoszących się do trzech części obuwia określonych w załączniku I, tj.:

a) przyszwy;

b) podbicia i wkładek do butów; oraz

c) zewnętrznej podeszwy.

ii) Elementy składowe obuwia wskazuje się w sposób określony w art. 4 na podstawie piktogramów lub pisemnych wskazówek dla poszczególnych materiałów tak, jak to zostało przewidziane w załączniku I.

iii) W przypadku przyszwy klasyfikację materiałów ustala się na podstawie przepisów zawartych w art. 4 ust. 1 oraz w załączniku I, nie uwzględniając w niej takich dodatków i wzmocnień, jak: łaty przy kostce, obszywki, ozdoby, klamerki, języki, wzmocnienia przy dziurkach na sznurówki ani innych podobnych dodatków.

iv) W przypadku zewnętrznej podeszwy klasyfikacja opiera się na objętości zawartych w niej materiałów, zgodnie z art. 4.

Artykuł 2

1. Państwa Członkowskie podejmą wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że obuwie wprowadzone do obrotu spełnia wymogi w zakresie etykietowania określone w niniejszej dyrektywie, bez uszczerbku dla innych odnośnych przepisów wspólnotowych.

2. Jeśli obuwie niespełniające wymogów dotyczących etykietowania zostanie wprowadzone do obrotu, właściwe Państwo Członkowskie podejmuje odpowiednie działania, w sposób określony w jego ustawodawstwie krajowym.

Artykuł 3

Bez uszczerbku dla innych odnośnych przepisów wspólnotowych, Państwa Członkowskie nie będą zakazywać ani utrudniać wprowadzania do obrotu obuwia, które spełnia wymogi dotyczące etykietowania określone w niniejszej dyrektywie, stosując niezharmonizowane przepisy krajowe regulujące zasady etykietowania niektórych typów obuwia lub obuwia w ogóle.

Artykuł 4

1. Etykiety dostarczają informacji o materiale, ustalonej zgodnie z załącznikiem I, który stanowi przynajmniej 80 % powierzchni przyszwy, podbicia i wkładek do butów oraz przynajmniej 80 % objętości zewnętrznej podeszwy. Jeśli żaden z materiałów nie stanowi 80 %, należy podać informacje o dwóch głównych materiałach stosowanych jako elementy składowe obuwia.

2. Wymienione informacje umieszcza się na obuwiu. Producent lub jego upoważniony przedstawiciel, prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty, może wybrać piktogramy albo pisemne wskazówki w języku lub językach, które mogą zostać ustalone, zgodnie z Traktatem, przez Państwo Członkowskie, w którym następuje wprowadzenie do obrotu, w sposób określony w załączniku I. Państwa Członkowskie zapewnią w swych przepisach krajowych, by konsumenci byli właściwie informowani o znaczeniu tych piktogramów, zapewniając jednocześnie, by takie przepisy nie tworzyły barier celnych.

3. Do celów niniejszej dyrektywy etykietowanie obejmuje również umieszczanie wymaganych informacji na przynajmniej jednym bucie z każdej pary. Mogą one zostać umieszczone przez nadruk, nalepienie, wytłoczenie lub przy użyciu etykiety.

4. Etykiety muszą być widoczne, umieszczone w sposób trwały i łatwo dostępne, a rozmiary piktogramów muszą być odpowiednio duże, by ułatwić zrozumienie zawartych w nich informacji. Etykiety nie mogą wprowadzać konsumenta w błąd.

5. Producent lub jego upoważniony przedstawiciel, prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty, jest odpowiedzialny za dołączanie etykiety oraz za rzetelność informacji w niej zawartej. Jeśli ani producent, ani jego upoważniony przedstawiciel nie prowadzą działalności gospodarczej na terytorium Wspólnoty, zobowiązana do tego jest osoba odpowiedzialna za wprowadzenie tego obuwia po raz pierwszy na rynek Wspólnoty. Sprzedawca zobowiązany jest zapewnić, że sprzedawane przez niego obuwie posiada właściwą etykietę określoną w niniejszej dyrektywie.

Artykuł 5

Jeśli będzie to potrzebne, informacjom wymaganym na mocy niniejszej dyrektywy mogą towarzyszyć dodatkowe informacje opisowe. Państwa Członkowskie nie mogą jednak zakazywać ani utrudniać wprowadzania do obrotu obuwia spełniającego wymogi niniejszej dyrektywy, zgodnie z art. 3.

Artykuł 6

1. Państwa Członkowskie przyjmą i opublikują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 23 września 1995 r. i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

2. Państwa Członkowskie będą stosować przepisy określone w ust. 1, począwszy od dnia 23 marca 1996 r. Zapasy fakturowane lub dostarczone do sprzedawców przed tą datą nie będą podlegały wspomnianym przepisom do dnia 23 września 1997 r.

3. Po przyjęciu wymienionych środków przez Państwa Członkowskie, zawierać one będą odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to będzie towarzyszyć ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia ustanawiane są przez Państwa Członkowskie.

4. Komisja przedłoży Radzie w terminie trzech lat od rozpoczęciu stosowania niniejszej dyrektywy sprawozdanie, w którym dokona oceny i uwzględni wszelkie trudności, które mogły zostać napotkane przez podmioty gospodarcze przy wdrażaniu przepisów niniejszej dyrektywy i przedstawi, jeśli będzie to potrzebne, stosowne propozycje zmian.

Artykuł 7

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 23 marca 1994 r.

ZAŁĄCZNIK II

PRZYKŁADY OBUWIA OBJĘTEGO NINIEJSZĄ DYREKTYWĄ

„ Obuwie” obejmuje asortyment od sandałów z przyszwami składającymi się z regulowanych sznurówek lub wstążek do butów sięgających do ud, których przyszwa pokrywa łydkę i udo. Wśród zawartych tu produktów znajdują się zatem:

i) buty na płaskim lub wysokim obcasie do użytku w pomieszczeniach zamkniętych oraz obuwie wyjściowe;

ii) buty do kostek, kamasze, buty do kolan oraz buty sięgające do ud;

iii) sandały różnych typów, espadryle (buty z płóciennymi przyszwami oraz podeszwami z plecionego materiału roślinnego), obuwie do tenisa, buty biegowe oraz inne buty sportowe, sandały kąpielowe oraz inne obuwie sezonowe;

iv) specjalne obuwie sportowe przeznaczone do uprawiania sportu, które posiada kolce, korki, oporniki, klamry, paski itp. lub ma możliwość ich przytwierdzenia oraz buty do łyżew, buty narciarskie, buty do biegów narciarskich, buty zapaśnicze, buty bokserskie oraz buty kolarskie. Włącza się tu również artykuły złożone z obuwia i łyżwy lub łyżworolki;

v) baletki;

vi) obuwie wyprodukowane z pojedynczego kawałka materiału, w szczególności poprzez modelowanie gumy lub plastiku, ale z wyłączeniem artykułów jednorazowego użytku z kruchego materiału (papieru, warstwy plastiku itp. bez podeszew);

vii) kalosze nakładane na inne obuwie, które w niektórych przypadkach nie posiada obcasów;

viii) obuwie jednorazowego użytku z podeszwami, generalnie przeznaczone do użycia tylko raz;

ix) obuwie ortopedyczne.

W celu zachowania jednolitości oraz jasności i z zastrzeżeniem przepisów zawartych w opisie produktów objętych niniejszą dyrektywą, produkty objęte działem 64 Nomenklatury Scalonej („CN”), mogą, generalnie być uznane za objęte niniejszą dyrektywą.