RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 118 a,

uwzględniając wniosek Komisji (¹) sporządzony po konsultacji z Komitetem Doradczym ds. Bezpieczeństwa, Higieny i Ochrony Zdrowia w Miejscu Pracy,

we współpracy z Parlamentem Europejskim (²), uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

komunikat Komisji w sprawie jej programu dotyczącego bezpieczeństwa, higieny i ochrony zdrowia w miejscu pracy (⁴) przewiduje środki mające na celu zapewnienie opieki medycznej na morzu;

bezpieczeństwo i zdrowie pracowników na statkach, które stanowią miejsce pracy, z którym związanych jest wiele zagrożeń, mając na uwadze między innymi ich geograficzną izolację, wymaga szczególnej uwagi;

statki powinny posiadać odpowiednie wyposażenie medyczne, które powinno być właściwie przechowywane i kontrolowane w regularnych odstępach czasu, tak aby pracownicy mogli otrzymać na morzu niezbędną opiekę medyczną;

w celu zapewnienia odpowiedniej opieki medycznej na morzu marynarze powinni być zachęcani poprzez szkolenia i informowanie do stosowania wyposażenia medycznego;

korzystanie z metod konsultacji medycznych na odległość stanowi skuteczny sposób przyczyniający się do ochrony bezpieczeństwa i zdrowia pracowników,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy określa się znaczenie następujących terminów:

a) „statek”: każdy statek pływający pod banderą Państwa Członkowskiego lub zarejestrowany pod pełną jurysdykcją Państwa Członkowskiego, statek pełnomorski lub do połowów przybrzeżnych, stanowiący własność prywatną lub publiczną, z wyjątkiem:

– statków żeglugi śródlądowej,

– okrętów wojennych,

– statków wycieczkowych używanych do celów niehandlowych i nieobsadzonych przez zawodową załogę,

– holowników pływających w obszarach portowych.

Statki są sklasyfikowane w trzech kategoriach zgodnie z załącznikiem I;

b) „pracownik”: każda osoba wykonująca zawód na statku, włączając uczniów i praktykantów, z wyjątkiem pilotów portowych i personelu brzegowego wykonującego pracę na statku przy nabrzeżu;

c) „właściciel”: zarejestrowany właściciel statku, chyba że statek został wyczarterowany przez dzierżawcę lub jest zarządzany, całkowicie lub częściowo, przez osobę fizyczną lub prawną inną niż zarejestrowany właściciel na podstawie umowy o zarząd; w tym przypadku właściciel jest określany jako dzierżawca statku lub jako fizyczna lub prawna osoba zarządzająca statkiem;

d) „wyposażenie medyczne”: leki, sprzęt medyczny i odtrutki, których niekompletny wykaz podany jest w załączniku II;

e) „odtrutka”: substancja stosowana do zapobiegania lub leczenia szkodliwego skutku lub skutków działania, bezpośrednich lub pośrednich, jednej lub więcej substancji umieszczonych w wykazie substancji niebezpiecznych w załączniku III.

Artykuł 2

Leki i sprzęt medyczny – szpital okrętowy – lekarz

Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki, aby zapewnić, że:

1) a) każdy statek pływający pod jego banderą lub zarejestrowany pod jego pełną jurysdykcją posiada zawsze na pokładzie wyposażenie medyczne, które spełnia co najmniej specyfikacje załącznika II sekcje I i II co do wymogów jakości dla kategorii statków, do której należy;

b) ilości środków i sprzętu medycznego zależą od rodzaju rejsu – w szczególności portów zawinięcia, celu podróży, czasu trwania – typu lub typów pracy wykonywanej podczas rejsu, rodzaju ładunku i liczby pracowników;

c) skład lekarstw i sprzętu medycznego w wyposażeniu medycznym jest wyszczególniony w wykazie kontrolnym odpowiadającym co najmniej ogólnym ramom ustanowionym w załączniku IV, sekcji A, B i C II 1 i II 2;

2) a) dla każdej z tratw ratunkowych i łodzi ratunkowych, każdy statek pływający pod jego banderą lub zarejestrowany pod jego pełną jurysdykcją posiada wodoszczelną skrzynkę z lekami zawierającą co najmniej wyposażenie medyczne określone w załączniku II sekcji I i II dla statków kategorii C;

b) zawartość tej skrzynki jest również wyszczególniona w wykazie kontrolnym określonym w ust. 1 lit. c);

3) każdy statek pływający pod jego banderą lub zarejestrowany pod jego pełną jurysdykcją powyżej zarejestrowanych 500 ton brutto, z załogą liczącą 15 lub więcej pracowników i wypływającą na rejs dłuższy niż trzy dni, posiada szpital okrętowy, w którym może być prowadzona opieka medyczna w zadowalających warunkach higienicznych i materialnych;

4) każdy statek pływający pod jego banderą lub zarejestrowany pod jego pełną jurysdykcją, z załogą liczącą 100 lub więcej pracowników i wypływający na międzynarodowy rejs dłuższy niż trzy dni ma lekarza odpowiedzialnego za opiekę medyczną nad pracownikami na pokładzie.

Artykuł 3

Odtrutki

Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki, aby zapewnić, że:

1) każdy statek pływający pod jego banderą lub zarejestrowany pod jego pełną jurysdykcją i przewożący jakąkolwiek z substancji niebezpiecznych wymienionych w załączniku III posiada na pokładzie wyposażenie medyczne zawierające co najmniej odtrutki wymienione w załączniku II sekcja III;

2) każdy statek typu prom pływający pod jego banderą lub zarejestrowany pod jego pełną jurysdykcją, którego warunki działania nie zawsze pozwalają na odpowiednio wczesne rozpoznanie rodzaju przewożonych substancji niebezpiecznych posiada na pokładzie wyposażenie medyczne zawierające przynajmniej odtrutki umieszczone w załączniku II sekcja III.

Jednakże gdy rejs jest regularny i trwa mniej niż dwie godziny, odtrutki mogą być ograniczone do tych, które muszą być podawane z powodu wyjątkowych, nagłych wypadków, w okresie nieprzekraczającym normalnego czasu trwania rejsu;

3) skład wyposażenia medycznego w zakresie odtrutek jest wyszczególniony w wykazie kontrolnym odpowiadającym co najmniej ogólnym ramom ustanowionym w załączniku IV, sekcjach A, B i C, II 3.

Artykuł 4

Podział obowiązków

Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki, aby zapewnić, że:

1) a) zaopatrzenie i uzupełnianie zaopatrzenia wyposażenia medycznego każdego statku pływającego pod jego banderą lub zarejestrowanego pod jego pełną jurysdykcją jest podejmowane na wyłączną odpowiedzialność właściciela, bez obciążania kosztami pracowników;

b) zarządzanie wyposażeniem medycznym podlega kapitanowi statku, który może, bez uszczerbku dla tej odpowiedzialności, przekazać korzystanie oraz utrzymywanie wyposażenia medycznego jednemu lub więcej specjalnie wyznaczonym pracownikom, ze względu na ich kompetencje;

2) wyposażenie medyczne jest przechowywane w dobrych warunkach, uzupełniane i/lub wymieniane tak szybko, jak tylko jest to możliwe, i w każdym przypadku jako priorytetowa część normalnej procedury uzupełniania prowiantu;

3) w razie niebezpieczeństwa stwierdzonego przez kapitana, jeśli to możliwe – po uzyskaniu opinii lekarskiej, wymagane leki, sprzęt medyczny i odtrutki, które nie są dostępne na pokładzie, udostępniane są jak najszybciej.

Artykuł 5

Informacja i szkolenie

Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki, aby zapewnić, że:

1) do wyposażenia medycznego dołączone są wskazówki co do jego stosowania, zawierające instrukcje użycia co najmniej odtrutek wymaganych przez załącznik II sekcję III;

2) wszystkie osoby odbywające zawodowe szkolenie morskie i przeznaczone do pracy na pokładzie statku przechodzą podstawowe szkolenie dotyczące środków medycznych i działań, które powinny być podjęte niezwłocznie z powodu wypadku lub pilnej potrzeby interwencji medycznej;

3) kapitan i każdy pracownik lub pracownicy, których on wydelegował do używania wyposażenia medycznego zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. b), otrzymali specjalne przeszkolenie, okresowo aktualizowane, przynajmniej co pięć lat, uwzględniające specyficzne zagrożenia i potrzeby związane z różnymi kategoriami statków oraz zgodnie z ogólnymi wskazówkami określonymi w załączniku V.

Artykuł 6

Konsultacje medyczne przez radio

1. Aby zapewnić lepszą interwencję medyczną pracownikom w nagłych przypadkach, każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki, aby zapewnić, że:

a) wyznaczono jeden lub więcej ośrodków do udzielania pracownikom bezpłatnych porad medycznych przez radio;

b) niektórzy lekarze świadczący swoje usługi ośrodkom radiowej konsultacji są przeszkoleni w zakresie szczególnych warunków występujących na statkach.

2. W celu optymalizacji udzielanej porady konsultacyjne ośrodki radiowe mogą, za zgodą zainteresowanych pracowników, przechowywać indywidualne kartoteki lekarskie.

Kartoteki te pozostają poufne.

Artykuł 7

Kontrola

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki, aby zapewnić, że właściwa osoba lub właściwy organ przeprowadza coroczną kontrolę w celu sprawdzenia, czy na pokładzie wszystkich statków pływających pod jego banderą:

– wyposażenie medyczne spełnia minimalne wymagania niniejszej dyrektywy,

– wykaz kontrolny przewidziany w art. 2 ust. 1 lit. c) potwierdza, że wyposażenie medyczne odpowiada tym minimalnym wymogom,

– wyposażenie medyczne jest prawidłowo przechowywane,

– przestrzegane są wszystkie terminy ważności.

2. Kontrola wyposażenia medycznego przechowywanego na tratwach ratunkowych przeprowadzana jest w trakcie corocznej konserwacji tych tratw.

Kontrole te mogą być wyjątkowo przesunięte maksymalnie na okres do pięciu miesięcy.

Artykuł 8

Zmiany w załącznikach

Komisja jest uprawniona do przyjmowania, zgodnie z art. 8a, aktów delegowanych w celu dokonywania zmian natury ściśle technicznej w załącznikach, aby uwzględnić postęp techniczny lub zmiany w międzynarodowych przepisach lub specyfikacjach oraz nowe wyniki badań odnośnie do opieki medycznej na statkach.

Jeżeli w należycie uzasadnionych i wyjątkowych przypadkach związanych z możliwymi w najbliższej przyszłości bezpośrednimi i poważnymi zagrożeniami dla fizycznego zdrowia i bezpieczeństwa pracowników i innych osób, ze względu na szczególnie pilną potrzebę konieczne jest podjęcie działania w bardzo krótkim czasie, do aktów delegowanych przyjmowanych na podstawie niniejszego artykułu ma zastosowanie procedura przewidziana w art. 8b.

Artykuł 8a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 8, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 26 lipca 2019 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 8, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (⁵).

5. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 8 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 8b

Tryb pilny

1. Akty delegowane przyjęte w trybie niniejszego artykułu wchodzą w życie niezwłocznie i mają zastosowanie, dopóki nie zostanie wyrażony sprzeciw zgodnie z ust. 2. Przekazując akt delegowany Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, podaje się powody zastosowania trybu pilnego.

2. Parlament Europejski lub Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 8a ust. 6. W takim przypadku Komisja uchyla akt natychmiast po powiadomieniu jej przez Parlament Europejski lub Radę o decyzji o sprzeciwie.

Artykuł 9

Przepisy końcowe

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie do dnia 31 grudnia 1994 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Wspomniane środki powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to powinno towarzyszyć ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

3. (uchylony).

4. (uchylony).

Artykuł 9a

Sprawozdanie z wdrażania dyrektywy

Co pięć lat państwa członkowskie przedkładają Komisji sprawozdania z praktycznego wdrażania niniejszej dyrektywy w formie odrębnego rozdziału jednolitego sprawozdania, o którym mowa w art. 17a ust. 1, 2 i 3 dyrektywy 89/391/EWG, które stanowi podstawę oceny dokonywanej przez Komisję zgodnie z art. 17a ust. 4 tej dyrektywy.

Artykuł 10

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 31 marca 1992 r.

ZAŁĄCZNIK I

KATEGORIE STATKÓW

(art. 1 lit. a)

A. Statki pełnomorskie lub rybackie bez ograniczenia długości rejsu.

B. Statki pełnomorskie lub rybackie odbywające rejs w odległości mniejszej niż 150 mil morskich od najbliższego portu z odpowiednim sprzętem medycznym (¹).

C. Statki portowe, łodzie i statki pozostające bardzo blisko brzegu lub nieposiadające kabiny mieszkalnej innej niż sterówka.

(¹) Kategoria B powinna być rozszerzona na statki pełnomorskie lub rybackie, które odbywają rejs w odległości mniejszej niż 175 mil morskich od najbliższego portu z odpowiednim sprzętem medycznym i pozostają stale w zasięgu helikopterowej służby ratownictwa. W tym celu każde Państwo Członkowskie przesyła zaktualizowane informacji o obszarze, w którym przewidziana jest rutynowa służba ratownictwa, oraz o warunkach, w jakich ona działa:

a) dla pozostałych Państw Członkowskich; oraz

b) dla kapitanów statków pływających pod ich banderą lub zarejestrowanych pod ich pełną jurysdykcją, którzy są lub mogą być zainteresowani stosowaniem pierwszego akapitu tego przypisu; informacja przekazywana jest w najbardziej właściwy sposób, na przykład przez radiowe ośrodki konsultacyjne, ośrodki koordynacji ratownictwa lub radiostacje przybrzeżne.

ZAŁĄCZNIK III

SUBSTANCJE NIEBEZPIECZNE

(art. 1 lit. e) i art. 3 ust. 1)

Substancje wymienione w niniejszym Załączniku są brane pod uwagę niezależnie od formy, w jakiej występują na pokładzie, również w formie odpadów lub pozostałości ładunku.

– Substancje i przedmioty wybuchowe,

– Gazy: sprzężone, skroplone lub rozpuszczone pod ciśnieniem,

– Łatwopalne ciecze,

– Łatwopalne ciała stałe,

– Materiały samozapalne,

– Substancje, które w zetknięciu z wodą wydzielają łatwo palne gazy,

– Substancje zapalne,

– Nadtlenki organiczne,

– Substancje toksyczne,

– Substancje zakaźne,

– Substancje radioaktywne,

– Substancje korozyjne,

– Niektóre substancje niebezpieczne, tj. wszystkie inne substancje, które, jak pokazało doświadczenie, są lub mogą okazać się niebezpieczne na tyle, że trzeba będzie zastosować przepisy art. 3.

Uwaga

W celu szczegółowego wykonania niniejszego Załącznika Państwa Członkowskie mogą powoływać się na jednolite wydanie IMO International Maritime Dangerous Goods Code z 1990 r.

Każda adaptacja tego Załącznika, w wykonaniu art. 8, może uwzględnić między innymi każdą aktualizację IMO International Maritime Dangerous Goods Code.

ZAŁĄCZNIK V

SZKOLENIE MEDYCZNE KAPITANA I WYZNACZONYCH PRACOWNIKÓW

(art. 5 ust. 3)

I. 1. Podstawowe wiadomości z fizjologii, symptomatologii i lecznictwa.

2. Elementy medycyny zapobiegawczej, szczególnie higieny osobistej i ogólnej oraz elementy możliwych środków profilaktycznych.

3. Umiejętność wykonywania podstawowych rodzajów leczenia i zejścia ze statku w nagłych wypadkach na morzu.

Osoby odpowiedzialne za leczenie na pokładzie statkach kategorii A powinny, o ile to możliwe, odbyć praktyczne szkolenie w szpitalach.

4. Szczegółowa znajomość korzystania z różnych urządzeń zdalnej konsultacji lekarskiej.

II. Niniejsze szkolenie powinno uwzględniać programy instrukcji wyszczególnione w odpowiednich aktualnych dokumentach międzynarodowych.