KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą,

uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 1186/90 z dnia 7 maja 1990 r. rozszerzające zakres wspólnotowej skali klasyfikacji tusz wołowych(¹), w szczególności jego art. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

rozporządzenie (EWG) nr 1186/90, w szczególności jego art. 1, przewiduje, że zakres wspólnotowej skali klasyfikacji tusz wołowych, wprowadzonej rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1208/81 z dnia 28 kwietnia 1981 r. ustanawiającym wspólnotową skalę klasyfikacji tusz wołowych(²), zostanie rozszerzony na wszystkie tusze i półtusze wprowadzane na rynek;

istnieje potrzeba określenia warunków identyfikacji klasyfikowanych tusz; najodpowiedniejszy do tych celów jest system znakowania, przewidziany dla produktów dostarczonych w ramach interwencji; należy więc ustalić przepisy wprowadzające system znakowania podobny do systemu ustalonego rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 859/89 z dnia 29 marca 1989 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania środków interwencyjnych w sektorze wołowiny i cielęciny(³), ostatnio zmienionym rozporządzeniem (EWG) nr 2271/90(⁴), w szczególności jego art. 4 ust. 3, jednocześnie upoważniając Państwa Członkowskie do stosowania wyjątków jeśli chodzi o umiejscowienie oznakowania;

zgodnie z praktyką stosowaną w niektórych Państwach Członkowskich, o ile spełnione są pewne warunki, opatrzenie produktu etykietą daje takie same gwarancje wiarygodności identyfikacji jak znakowanie, dodatkowo umożliwia umieszczenie bardziej szczegółowych informacji; właściwym jest więc udzielenie tym Państwom Członkowskim zezwolenia na stosowanie etykiet zamiast znakowania;

należy wprowadzić przepisy dotyczące oznaczania kategorii zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 1208/81, w szczególności jego art. 3 ust. 1;

ze względu na ograniczoną moc produkcyjną niektórych niewielkich rzeźni, należy uciec się do art. 2 lit. b) rozporządzenia (EWG) nr 1186/90 i wprowadzić przepisy umożliwiające odstąpienie, na prośbę Państwa Członkowskiego, od obowiązkowej klasyfikacji tam, gdzie przeciętna liczba ubijanego bydła dorosłego jest niewielka; podejmując decyzję, Komisja musi uwzględnić pewne okoliczności, w szczególności cel stopniowej harmonizacji w tej dziedzinie; aby uprościć stosowanie wyżej wymienionego przepisu w stosunku do niewielkich zakładów, celowym jest upoważnienie samych Państw Członkowskich do udzielania prawa do odstąpienia w przypadku zakładów, w których średnia roczna uboju nie przekracza 75 sztuk bydła dorosłego tygodniowo oraz w przypadku tusz zwierząt zakupionych przez detalistów i ubitych do ich celów na podstawie umowy;

w przypadkach gdy zatwierdzony zakład sam dokonuje trybowania wszystkich otrzymanych i zaklasyfikowanych tusz, obowiązkowa identyfikacja nie jest już celowa;

klasyfikacji powinien dokonywać personel posiadający niezbędne kwalifikacje, potwierdzone licencją lub zaświadczeniem;

rzetelność klasyfikacji należy weryfikować przez skuteczny system kontroli, przeprowadzanych przez instytucje publiczne lub prywatne, niemające powiązań z rzeźniami, w których dokonują inspekcji; niezbędna jest możliwość nakładania kar za dokonanie niewłaściwej klasyfikacji, w szczególności cofnięcia licencji osobie odpowiedzialnej;

Państwa Członkowskie powinny być zobowiązane do informowania Komisji o krokach podjętych w celu przestrzegania rozporządzenia (EWG) nr 1186/90 oraz karania przypadków naruszenia niniejszego rozporządzenia;

Komitet Zarządzający ds. Wołowiny i Cielęciny nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

1. Wymieniona w art. 1 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 1186/90 identyfikacja w zatwierdzonych zakładach tusz i półtusz zaklasyfikowanych według wspólnotowej skali klasyfikacji tusz wołowych wprowadzonej rozporządzeniem (EWG) nr 1208/81, przeprowadzana jest za pomocą znakowania, wskazującego na kategorię oraz klasę budowy i okrywy tłuszczowej.

Znakowania dokonuje się przez stemplowanie nieusuwalnym i nietoksycznym tuszem, stosując metodę zatwierdzoną przez właściwe władze krajowe; litery i cyfry nie mogą mierzyć mniej niż 2 cm wysokości. Na ćwierci tylnej znaki umieszcza się na antrykocie w okolicach czwartego kręgu lędźwiowego, na ćwierci przedniej - na mostku, 10 do 30 cm od krawędzi rozcięcia mostka. Państwa Członkowskie mogą jednakże ustalić inne położenie znaku na każdej ćwierćtuszy, pod warunkiem że wcześniej poinformują o tym Komisję.

2. Bez uszczerbku dla art. 4 ust. 3 lit. d) rozporządzenia (EWG) nr 859/89 oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3445/90(⁵), Państwa Członkowskie mogą zezwolić na zastąpienie znakowania przez etykiety, o ile spełnione zostaną następujące warunki:

— etykiety mogą być przechowywane i przytwierdzane jedynie w zatwierdzonych zakładach, gdzie dokonuje się uboju zwierząt; rozmiar etykiet nie może być mniejszy niż 5 x 10 cm;

— oprócz spełnienia wymogów wymienionych w ust. 1, etykiety muszą zawierać numer zatwierdzenia rzeźni, numer identyfikacyjny lub numer uboju zwierzęcia, datę uboju oraz wagę tuszy;

— oznaczenia, o których mowa w tiret drugim muszą być doskonale czytelne i nie dopuszcza się w nich żadnych zmian;

— etykiety muszą być odporne na manipulacje i przymocowane na stałe do każdej ćwierćtuszy w miejscach wymienionych w ust. 1.

3. Znaków i etykiet nie wolno usuwać przed trybowaniem ćwierćtusz.

4. Kategorię oznacza się zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 1208/81.

Artykuł 2

1. W stosunku do zatwierdzonych zakładów dokonujących uboju jedynie niewielkiej liczby bydła dorosłego tygodniowo w skali rocznej Komisja, na prośbę Państwa Członkowskiego, może odstąpić od obowiązku dotyczącego klasyfikacji tusz wołowych, wprowadzonego art. 1 (EWG) nr 1186/90; podejmując decyzję Komisja bierze pod uwagę ewolucję mocy produkcyjnych rzeźni, organizację czynności klasyfikacyjnych oraz cel stopniowej harmonizacji w tej dziedzinie.

Odstąpienia dokonuje się na czas określony.

2. Bez uszczerbku dla ust. 1, Państwo Członkowskie może zadecydować, że wymagania dotyczące klasyfikacji tusz wołowych, ustalone w art. 1 rozporządzenia (EWG) nr 1186/90, nie są obligatoryjne:

— dla zatwierdzonych zakładów, w których średnia roczna uboju nie przekracza 75 sztuk dorosłego bydła tygodniowo,

— dla detalistów, którzy nabywają zwierzęta żywe i na podstawie umowy zamawiają ich ubój na własny rachunek.

3. Zobowiązania dotyczące identyfikacji tusz wołowych, wymienione w art. 1 nie odnoszą się do zatwierdzonych rzeźni, które same dokonują trybowania wszystkich otrzymanych tusz.

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie zapewniają dokonywanie klasyfikacji przez wykwalifikowanych fachowców, posiadających odpowiednie licencje. Licencja może być zastąpiona przez zaświadczenie wydane przez Państwo Członkowskie tam, gdzie zaświadczenie takie odpowiada uznaniu kwalifikacji.

2. W zakładach objętych art. 1 rozporządzenia (EWG) nr 1186/90 przeprowadzanie klasyfikacji powinno być kontrolowane na miejscu, bez wcześniejszego uprzedzenia, przez instytucję, która jest niezależna od rzeźni. Kontrole należy przeprowadzać co najmniej dwa razy na trzy miesiące we wszystkich zakładach zatwierdzonych oraz obejmować nią należy co najmniej 30 tusz wybranych przypadkowo. W przypadku zakładów zatwierdzonych, o których mowa w tiret pierwszym art. 2 ust. 2, częstotliwość kontroli może być zmniejszona do jednej na trzy miesiące.

W przypadkach wykazania przez kontrole znacznej liczby klasyfikacji lub identyfikacji nieprawidłowych i niezgodnych z przepisami, liczba sprawdzanych tusz oraz częstotliwość kontroli przeprowadzanych na miejscu może ulec zwiększeniu, a licencja, o której mowa w poprzednim ustępie może zostać cofnięta.

3. Państwa Członkowskie informują Komisję o działaniach podejmowanych w celu zastosowania art. 3 rozporządzenia (EWG) nr 1186/90 oraz o karach za wykroczenia w szczególności takie, jak podrobienie lub nielegalne użycie pieczęci i etykiet lub dokonywanie klasyfikacji przez osoby nieupoważnione.

Artykuł 4

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 czerwca 1991 r.

Niniejsze rozporządzenie obowiązuje w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 13 lutego 1991 r.