RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając wniosek Komisji(¹),

we współpracy z Parlamentem Europejskim(²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego(³),

a także mając na uwadze, co następuje:

Państwa Członkowskie są odpowiedzialne za zapewnienie na swoim terytorium zdrowia i bezpieczeństwa swoich obywateli oraz, gdzie sytuacja tego wymaga, zwierząt domowych i mienia, w związku z zagrożeniami wynikającymi z użytkowania urządzeń spalania paliw gazowych;

w niektórych Państwach Członkowskich, przepisy bezwzględnie obowiązujące określają w szczególności poziom bezpieczeństwa wymagany w stosunku do urządzeń spalania paliw gazowych poprzez wyszczególnianie budowy, właściwości działania i procedur kontroli; te przepisy bezwzględnie obowiązujące nie prowadzą koniecznie do różnic w poziomie bezpieczeństwa w poszczególnych Państwach Członkowskich, jednak różnice między nimi utrudniają wymianę handlową we Wspólnocie;

w Państwach Członkowskich obowiązują różne warunki w odniesieniu do rodzajów gazu i ciśnień zasilających; warunki te nie są ujednolicone ponieważ sytuacja w zakresie zaopatrzenia w energię i jej dystrybucję jest szczególna w każdym Państwie Członkowskim;

ust. 65 i 68 Białej Księgi w sprawie urzeczywistniania rynku wewnętrznego, zatwierdzonej przez Radę Europejską w czerwcu 1985 r., przewidują nowe podejście do harmonizacji prawa;

prawo wspólnotowe przewiduje, jako odstępstwo od jednej z fundamentalnych reguł wspólnotowych, a mianowicie swobodnego przepływu towarów, że przeszkody w przepływie we Wspólnocie, wynikające z różnic w ustawodawstawach krajowych dotyczących obrotu produktami, są dopuszczalne, o ile przeszkody takie mogą być uznane za niezbędne w celu spełnienia wymogów obowiązkowych; harmonizacja prawa powinna być w tym przypadku ograniczona do przyjęcia przepisów niezbędnych w celu spełnienia obowiązkowych i zasadniczych wymogów dotyczących bezpieczeństwa, zdrowia i oszczędzania energii w odniesieniu do urządzeń gazowych; wymogi te powinny zastąpić w tym zakresie przepisy krajowe, ponieważ są zasadniczymi wymogami;

utrzymanie lub podniesienie poziomu bezpieczeństwa osiągniętego w Państwach Członkowskich stanowi jeden z głównych celów niniejszej dyrektywy i bezpieczeństwa zdefiniowanego przez zasadnicze wymogi;

zasadnicze wymogi w zakresie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia powinny być przestrzegane w celu zapewnienia bezpiecznego działania urządzeń spalania paliw gazowych; oszczędzanie energii uważane jest za sprawę istotną; wymogi te powinny być stosowane z uwzględnieniem stopnia nowoczesności w chwili konstruowania;

niniejsza dyrektywa zawiera zatem tylko zasadnicze wymogi; w celu ułatwienia dowodu zgodności z zasadniczymi wymogami konieczne jest istnienie zharmonizowanych norm na poziomie europejskim, w szczególności w zakresie konstruowania, działania i instalowania urządzeń spalania paliw gazowych, tak aby produkty spełniające te normy mogły być uznane za spełniające te zasadnicze wymogi; normy te, zharmonizowane na poziomie europejskim, są opracowywane przez instytucje prywatne i powinny pozostać niewiążące; w tym celu Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN) i Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki (CENELEC) zostały uznane za instytucje kompetentne w zakresie przyjmowania zharmonizowanych norm zgodnie z ogólnymi wytycznymi w sprawie współpracy między Komisją i tymi instytucjami, podpisanymi dnia 13 listopada 1984 r.; do celów niniejszej dyrektywy norma zharmonizowana oznacza specyfikację techniczną (normę europejską lub dokument harmonizacyjny) przyjętą przez jeden z tych organów lub oba te organy na podstawie upoważnienia Komisji zgodnie z dyrektywą Rady 83/189/EWG z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i uregulowań technicznych(⁴), ostatnio zmieniona dyrektywą 88/182/EWG(⁵), oraz na podstawie ogólnych wytycznych wymienionych powyżej;

do czasu przyjęcia zharmonizowanych norm w rozumieniu niniejszej dyrektywy, zgodność z zasadniczymi wymogami oraz swobodny przepływ urządzeń spalania paliw gazowych powinien być ułatwiony przez przyjęcie, na poziomie Wspólnoty, produktów zgodnych z normami krajowymi, których zgodność z zasadniczymi wymogami została potwierdzona na drodze kontrolnej procedury Wspólnoty;

kontrola zgodności z odpowiednimi wymaganiami technicznymi jest konieczne w celu zapewnienia skutecznej ochrony użytkowników i osób trzecich; istniejące procedury certyfikacyjne różnią się w poszczególnych Państwach Członkowskich; w celu uniknięcia wielokrotnych kontroli, które w rezultacie stanowią przeszkody w swobodnym przepływie urządzeń spalania paliw gazowych, należy przyjąć ustalenia w celu wzajemnego uznawania procedur certyfikacyjnych przez Państwa Członkowskie; w celu ułatwienia wzajemnego uznawania procedur certyfikacyjnych należy ustanowić zharmonizowane procedury wspólnotowe oraz kryteria wyznaczania organów odpowiedzialnych za zastosowanie tych procedur;

odpowiedzialność Państw Członkowskich na ich terytorium za bezpieczeństwo, zdrowie i oszczędzanie energii objęte zasadniczymi wymogami powinna być potwierdzona w klauzuli ochronnej zapewniającej zastosowanie odpowiedniej procedury Wspólnoty;

adresaci decyzji podjętych na podstawie niniejszej dyrektywy muszą być informowani o przyczynach podjęcia tych decyzji i przysługujących im środkach prawnych;

dnia 17 września 1984 r. Rada przyjęła dyrektywę ramową w sprawie urządzeń gazowych (84/530/EWG)(⁶), ostatnio zmienioną dyrektywą 86/312/EWG(⁷), oraz odrębną dyrektywę w sprawie gazowych podgrzewaczy wody (84/531/EWG)(⁸), ostatnio zmienioną dyrektywą 88/665/EWG(⁹); dyrektywy te dotyczą tej samej dziedziny, co niniejsza dyrektywa i wobec tego powinny zostać uchylone;

środki mające na celu stopniowe ustanowienie rynku wewnętrznego muszą zostać przyjęte do 31 grudnia 1992 r.; rynek wewnętrzny stanowi obszar bez granic wewnętrznych, w którym zapewniony jest swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ 1

Zakres, wprowadzanie do obrotu i swobodny przepływ

Artykuł 1

1. Niniejszą dyrektywę stosuje się do:

- urządzeń spalania paliw gazowych używanych do gotowania, ogrzewania, produkcji gorącej wody, chłodzenia, oświetlenia lub prania, w których, gdzie stosowne, temperatura wody nie przekracza 105 ºC, zwanych dalej „urządzeniami”. Za urządzenia uważa się również palniki ze sztucznym ciągiem oraz urządzenia grzewcze wyposażone w takie palniki,

- urządzeń zabezpieczających, urządzeń sterujących lub urządzeń regulacyjnych i podzespołów, oprócz palników ze sztucznym ciągiem i urządzeń grzewczych wyposażonych w takie palniki, wprowadzanych do obrotu oddzielnie w celach handlowych i zaprojektowanych w celu wbudowania do urządzenia spalania paliw gazowych lub zmontowania w celu stworzenia takiego urządzenia, zwanych dalej „osprzętem”.

2. Urządzenia specjalnie zaprojektowane do wykorzystania w procesach przemysłowych prowadzonych w obiektach przemysłowych są wyłączone z zakresu określonego w ust. 1.

3. Do celów niniejszej dyrektywy, „paliwo gazowe” oznacza każde paliwo, które znajduje się w stanie gazowym w temperaturze 15 ºC pod ciśnieniem 1 bar.

4. Do celów niniejszej dyrektywy urządzenie uważa się za „normalnie użytkowane”, jeżeli jest ono:

- prawidłowo zainstalowane i regularnie serwisowane zgodnie z instrukcjami producenta,

- użytkowane w granicach normalnych zmian jakości gazu i normalnych wahań ciśnienia zasilającego, oraz

- użytkowane zgodnie z przeznaczeniem lub w sposób, który można rozsądnie przewidzieć.

Artykuł 2

1. Państwa Członkowskie podejmą wszystkie niezbędne kroki aby zapewnić, że urządzenia, określone w art. 1 są wprowadzane na rynek i wprowadzane do użytku, o ilepodczas normalnego użytkowania nie naruszają bezpieczeństwa ludzi, zwierząt domowych i mienia.

2. Państwa Członkowskie powiadomią pozostałe Państwa Członkowskie oraz Komisję o rodzajach używanego gazu i odpowiadających im ciśnieniach zasilających na ich terytoriach do dnia 1 stycznia 1991 r. W odpowiednim czasie musząone również informować o wszystkich zmianach. Komisja zapewni aby informacje te zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 3

Urządzenia i osprzęt, określony w art. 1, muszą spełniać stosowane do nich zasadnicze wymogi wymienione w załączniku I.

Artykuł 4

1. Państwa Członkowskie nie mogą zakazywać, ograniczać ani utrudniać wprowadzania do obrotu i oddawania do użytku urządzeń, które spełniają zasadnicze wymogi niniejszej dyrektywy.

2. Państwa Członkowskie nie mogą zakazywać, ograniczać ani utrudniać wprowadzania do obrotu osprzętu, określonego w art. 1, któremu towarzyszy świadectwo, określone w art. 8 ust. 4.

Artykuł 5

1. Państwa Członkowskie uznają, że spełnione zostały wymogi zasadnicze, określone w art. 3, w odniesieniu do urządzeń i osprzętu, jeżeli spełniają one:

a) stosowane do nich normy krajowe, przyjęte w celu wprowadzenia w życie norm zharmonizowanych, których numery referencyjne zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Państwa Członkowskie publikują numery tych norm krajowych;

b) stosowane do nich normy krajowe, określone w ust. 2, o ile w obszarach objętych takimi normami nie istnieją zharmonizowane normy.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty norm krajowych, określone w ust. 1 lit. b), które uważają za zgodne z zasadniczymi wymogami, określonymi w art. 3. Komisja przekaże te normy krajowe pozostałym Państwom Członkowskim. Zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 6 ust. 2 powiadomi ona Państwa Członkowskie o tych normach krajowych, w stosunku do których domniemywa się zgodność z zasadniczymi wymogami, określonymi w art. 3.

Artykuł 6

1. W przypadku, gdy Państwo Członkowskie lub Komisja uzna, że normy, o określone w art. 5 ust. 1, nie spełniają całkowicie zasadniczych wymogów określonych w art. 3, Komisja lub Państwo Członkowskie przekazują sprawę do Stałego Komitetu, ustanowionego na podstawie dyrektywy 83/189/EWG, określanego dalej „komitetem”, podając swoje uzasadnienie. Komitet wydaje opinię bezzwłocznie.

W świetle opinii komitetu, Komisja powiadamia Państwa Członkowskie o tym, czy jest, czy nie jest konieczne wycofanie takich norm z publikacji, określonych w art. 5 ust. 1.

2. Po przekazaniu, określonym w art. 5 ust. 2, Komisja konsultuje się z komitetem. Po uzyskaniu opinii komitetu Komisja w przeciągu jednego miesiąca powiadamia Państwa Członkowskie o tym, czy rozpatrywanej normie (normom) krajowym przysługuje lub nie domniemanie zgodności; jeżeli tak, Państwa Członkowskie publikują numery referencyjne takich norm. Komisja publikuje je również w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 7

1. W przypadku gdy Państwo Członkowskie stwierdzi, że normalnie użytkowane urządzenia noszące znak WE mogłoby zagrozić bezpieczeństwu ludzi, zwierząt domowych lub mienia, podejmuje ono wszelkie właściwe środki w celu wycofania takich urządzeń z obrotu i zakazania lub ograniczenia wprowadzania ich do obrotu.

Zainteresowane Państwo Członkowskie niezwłocznie powiadamia Komisję o podjęciu takich środków, wskazując powody swojej decyzji w szczególności na to, czy niezgodność spowodowana jest przez:

a) niespełnienie zasadniczych wymogów, określonych w art. 3, jeżeli urządzenie nie jest zgodne z normami, określonych w art. 5 ust. 1;

b) niewłaściwe stosowanie norm, określonych w art. 5 ust. 1;

c) braki w normach, określonych w art. 5 ust. 1.

2. Komisja przystepuje do konsultacji z zainteresowanymi stronami tak szybko jak to możliwe. Jeżeli po konsultacjach Komisja stwierdzi, że podjęcie któregokolwiek ze środków, określonych w ust. 1, było uzasadnione, niezwłocznie powiadamia o tym Państwo Członkowskie, które podjęło taki środek, jak również pozostałe Państwa Członkowskie.

W przypadku, gdy decyzja, określona w ust. 1 przypisana jest brakom w normach, Komisja, po konsultacjach z zainteresowanymi stronami, przedstawia sprawę komitetowi w terminie dwóch miesięcy, jeżeli Państwo Członkowskie, które podjęło środki ma zamiar je podtrzymać, oraz rozpocznie procedurę określoną w art. 6.

3. W przypadku, gdy urządzenie niezgodne z wymogami nosi znak WE, właściwe Państwo Członkowskie podejmuje odpowiednie działania przeciw temu, kto umieścił znak oraz powiadomi o tym Komisję i pozostałe Państwa Członkowskie.

4. Komisja zapewnia, aby Państwa Członkowskie były stale informowane o postępach i wyniku tych procedur.

ROZDZIAŁ II

Środki certyfikacji zgodności

Artykuł 8

1. Środkami certyfikacji zgodności urządzeń produkowanych seryjnie są:

a) badanie typu WE określone w załączniku II sekcja 1 oraz

b) przed wprowadzeniem tych urządzeń do obrotu, do wyboru przez producenta:

- deklaracja WE zgodności z typem, określona w załączniku II sekcja 2, lub

- deklaracja WE zgodności z typem (gwarancja jakości produkcji), określona w załączniku II sekcja 3 lub

- deklaracja WE zgodności z typem (gwarancja jakości produktu), określona w załączniku II sekcja 4, lub

- weryfikacja WE, określona w załączniku II sekcja 5.

2. W przypadku produkcji urządzenia pojedynczego lub produkcji w małych ilościach, producent może wybrać weryfikację jednostkową WE, określoną w załączniku II sekcja 6.

3. Po zakończeniu procedur, określonych w ust. 1 lit. b) i ust. 2, na urządzeniach spełniających wymogi należy umieścić znak zgodności WE zgodnie z art. 10.

4. Procedury, określone w ust. 1, musząbyć zastosowane w odniesieniu do osprzętu, określonego w art. 1, z wyjątkiem umieszczenia znaku zgodności WE oraz, w zależności od potrzeb, sporządzenia świadectwa zgodności. Należy wystawić świadectwo zaświadczające o zgodności osprzętu ze stosowanymi do niego przepisami niniejszej dyrektywy i określającymi charakterystykę osprzętu oraz sposób jego wbudowania w urządzenie lub zmontowania, w celu zapewnienia spełnienia zasadniczych wymogów mających zastosowanie do gotowych urządzeń.

Świadectwo musi być dostarczone wraz z osprzętem.

5. W przypadku, gdy urządzenia są objęte również innymi dyrektywami Wspólnoty:

- ich zgodność z zasadniczymi wymogami niniejszej dyrektywy należy weryfikować zgodnie z procedurami ustanowionymi w ust. 1 i 2, oraz

- należy upewnić się, że spełniają one również zasadnicze wymogi pozostałych dyrektyw zgodnie z procedurami ustanowionymi w tych dyrektywach.

Umieszczenie znaku WE, określonego w ust. 3, musi świadczyć o zgodności z przepisami wszystkich dyrektyw, które mają zastosowanie.

6. Zapisy i korespondencję dotycząca środków certyfikacji zgodności jest redagowanaw języku urzędowym (językach urzędowych) Państwa Członkowskiego, w którym siedzibę ma organ odpowiedzialny za zastosowanie tej procedury lub w języku zaakceptowanym przez ten organ.

Artykuł 9

1. Każde Państwo Członkowskie notyfikuje Komisji i pozostałym Państwom Członkowskim o organach, zwanych dalej „organami notyfikowanymi”, odpowiedzialnych za zastosowanie procedur, określonych w art. 8.

Komisja publikuje w celach informacyjnych w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich wykaz organów notyfikowanych wraz z przydzielonymi im oznaczeniami identyfikacyjnymi oraz zapewnia aktualizację tego wykazu.

2. Państwa Członkowskie zastosują kryteria wymienione w załączniku V do oceny tych organów, które mają być notyfikowane.

Organy, które spełniają kryteria oceny, ustanowione w odpowiednich normach zharmonizowanych, muszą być uznawane za spełniające kryteria wymienione w tym załączniku.

3. Państwo Członkowskie, które notyfikowało organ, odwoła jego zatwierdzenie, jeżeli stwierdzi, że organ ten przestał spełniać kryteria określone w ust. 2 i niezwłocznie powiadomi o tym Komisję i pozostałe Państwa Członkowskie.

ROZDZIAŁ III

Znak zgodności WE

Artykuł 10

1. Znak zgodności WE i oznakowanie identyfikacyjne określone w załączniku III należy umieszczać na urządzeniu lub na tabliczce znamionowej przymocowanej do urządzenia, tak aby były one wyraźne, łatwe do odczytania i nieusuwalne. Tabliczkę znamionową należy zaprojektować tak, aby niemożliwe było jej powtórne wykorzystanie.

2. Umieszczanie na urządzeniach znaków, które mogą zostać pomylone ze znakiem WE, jest zabronione.

Artykuł 11

W przypadkach, w których stwierdzono nieprawidłowe umieszczenie znaku WE na urządzeniach lub nieprawidłowe przyznanie świadectw dla osprzętu z powodu:

- niezgodności urządzeń lub osprzętu z urządzeniami lub osprzętem, określonym w świadectwie badania typu WE,

- niespełnienia zasadniczych wymogów mających zastosowanie pomimo zgodności urządzeń lub osprzętu z urządzeniami lub osprzętem, określonym w świadectwie badania typu WE,

- nie wywiązania się przez producenta ze zobowiązań, wymienionych w załączniku II,

organ notyfikowany odbiera prawo umieszczania znaku WE lub wystawiania świadectw i powiadamia pozostałe organy notyfikowane oraz przesyła sprawozdanie do zainteresowanych Państw Członkowskich.

ROZDZIAŁ IV

Przepisy końcowe

Artykuł 12

Każda decyzja podjęta zgodnie z niniejszą dyrektywą, która skutkuje ograniczeniem dotyczącym wprowadzania do obrotu lub oddawania do użytku urządzenia, musi zawierać dokładne uzasadnienie. Taką decyzję bezzwłocznie notyfikuje się zainteresowanej stronie, którą informuje się jednocześnie o dostępnych jej środkach prawnych, przysługujących jej zgodnie z prawem obowiązującym w danym Państwie Członkowskim oraz o ograniczeniach czasowych, którym takie środki podlegają.

Artykuł 13

Dyrektywy 84/530/EWG i 84/531/EWG tracą moc.

Artykuł 14

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 1 lipca 1991 r. i powiadomią o tym Komisję.

Państwa Członkowskie zastosują takie przepisy od dnia 1 stycznia 1992 r.

2. W drodze odstępstwa od art. 2, Państwa Członkowskie mogą, w okresie do dnia 31 grudnia 1995 r. i bez uszczerbku dla postanowień art. 30-36 Traktatu, zezwolić na wprowadzanie do obrotu lub oddawanie do użytku urządzeń i osprzętu zgodnego z przepisami obowiązującymi w Państwach Członkowskich przed dniem 1 stycznia 1992 r.

3. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty przepisów prawa krajowego przyjętych w zakresie objętym niniejszą dyrektywą.

Artykuł 15

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 29 czerwca 1990 r.

W imieniu Rady

M. Smith

Przewodniczący