RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając wniosek Komisji(¹),

we współpracy z Parlamentem Europejskim(²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego(³),

a także mając na uwadze, co następuje:

niezbędne jest podjęcie środków mających na celu stopniowe ustanowienie rynku wewnętrznego w okresie do dnia 31 grudnia 1992 r.; rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w obrębie którego zapewniony jest swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału;

handel środkami spożywczymi zajmuje na rynku wewnętrznym bardzo ważne miejsce;

oznakowanie partii towaru, do której należy środek spożywczy odpowiada potrzebie lepszego informowania o tożsamości produktu; oznakowanie takie jest więc użytecznym źródłem informacji w przypadku, kiedy środki spożywcze stają się przedmiotem sporu lub stanowią źródło zagrożenia dla zdrowia konsumentów;

dyrektywa Rady 79/112/EWG z dnia 18 grudnia 1978 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do etykietowania, prezentacji i reklamowania środków spożywczych przeznaczonych na sprzedaż konsumentowi końcowemu(⁴), ostatnio zmieniona dyrektywą 89/395/EWG(⁵), nie zawiera przepisów odnośnie umieszczania znaków określających przynależność do partii towaru; niektóre Państwa Członkowskie w międzyczasie przyjęły krajowe środki wprowadzające obowiązek takiego oznaczania;

na poziomie międzynarodowym istnieje powszechny obowiązek zapewnienia odniesienia do wyprodukowanej lub opakowanej partii produktów spożywczych pakowanych indywidualnie; obowiązkiem Wspólnoty jest przyczyniać się do rozwoju handlu międzynarodowego;

w związku z tym wskazane jest przyjęcie przepisów o charakterze ogólnym i horyzontalnym, w celu ustanowienia wspólnego systemu określania partii towaru;

skuteczność tego systemu zależy od jego zastosowania na poszczególnych etapach sprzedaży; pożądane jest jednak wyłączenie niektórych środków i działań, w szczególności tych, które odbywają się w początkowej fazie dystrybucji produktów rolnych;

pojęcie partii towaru oznacza, że poszczególne jednostki środków spożywczych skierowanych do sprzedaży posiadają prawie identyczne cechy produkcji, wytworzenia lub pakowania; w związku z powyższym nie byłoby możliwe zastosowanie tego pojęcia do produktów sprzedawanych luzem lub produktów, które z powodu swoich indywidualnych właściwości lub różnorodnego charakteru nie mogłyby być uważane za produkty tworzące jednorodną partię towaru;

wobec różnorodności stosowanych metod oznaczania, określenie partii towaru i umieszczenie odpowiedniej wskazówki lub znaku zależy od sprzedawcy;

aby oznaczenie to spełniało swój cel, jakim jest dostarczanie informacji, musi ono wyraźnie odróżniać się i pozwalać na rozpoznanie go jako oznaczenia;

[1] data minimalnej trwałości lub termin przydatności do spożycia, zgodnie z dyrektywą 79/112/EWG, mogą służyć jako określenie partii towaru, pod warunkiem dokładnego ich wskazania,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

1. Niniejsza dyrektywa dotyczy oznaczenia pozwalającego na określenie partii towaru, do której należy środek spożywczy.

2. Do celów niniejszej dyrektywy termin „partia towaru” oznacza partię środków spożywczych do sprzedaży, wyprodukowanych, wykonanych lub zapakowanych praktycznie w takich samych warunkach.

Artykuł 2

1. Środek spożywczy nie może być dopuszczony do sprzedaży, jeśli nie posiada oznaczenia określonego w art. 1 ust. 1.

2. Jednakże, ust. 1 nie ma zastosowania:

a) do produktów rolnych, które w momencie opuszczenia gospodarstwa są:

- sprzedane lub dostarczone do miejsca czasowego magazynowania, przygotowania lub pakowania,

- transportowane do placówek producenta lub

- zebrane w celu niezwłocznego włączenia do przygotowań operacyjnych lub systemu przetwórczego;

b) jeśli w punkcie sprzedaży konsumentowi docelowemu, środki spożywcze nie są opakowane indywidualnie, zostają zapakowane na życzenie nabywcy lub są opakowane indywidualnie do natychmiastowej sprzedaży;

c) do opakowań lub pojemników, których największy bok ma powierzchnię mniejszą niż 10 cm²;

d) do opakowań indywidualnych lodów. Wskazówka umożliwiająca identyfikację partii musi się znajdować na opakowaniu zbiorczym.

3. Do dnia 31 grudnia 1996 r. Państwa Członkowskie mogą zaniechać wymogu stosowania oznaczeń określonych w art. 1 ust. 1 w przypadku butelek szklanych przeznaczonych jako opakowania zwrotne, które są trwale oznakowane i w związku z tym nie posiadają etykiet, obwódek czy pierścieni.

Artykuł 3

Partia towaru jest każdorazowo określana przez producenta, wytwórcę lub pakującego dany środek spożywczy lub pierwszego [2] sprzedawcę ustanowionego we Wspólnocie.

Oznaczenie wymienione w art. 1 ust. 1 jest ustalane lub przydzielane na odpowiedzialność jednej z wymienionych powyżej osób. Jest ono poprzedzane literą „L”, z wyjątkiem przypadków, kiedy odróżnia się ono wyraźnie od innych oznaczeń znajdujących się na etykiecie.

Artykuł 4

Jeżeli środki spożywcze są opakowane indywidualnie, oznaczenia określone w art. 1 ust. 1 oraz litera „L”, tam gdzie ma to zastosowane, powinny znajdować się na opakowaniu indywidualnym lub dołączonej do niego etykiecie.

Jeżeli środki spożywcze nie są opakowane indywidualnie, oznaczenia określone w art. 1 ust. 1 oraz litera „L”, powinny być umieszczone, tam gdzie to stosowne, na opakowaniu lub na pojemniku lub, jeżeli ich brak, na odpowiednich dokumentach handlowych.

W każdym przypadku oznaczenie to będzie umieszczone w taki sposób, aby było dobrze widoczne, wyraźnie czytelne i nie dawało się usunąć.

Artykuł 5

Jeżeli na etykiecie umieszczona jest data minimalnej trwałości lub termin „przydatności do spożycia”, oznaczenie wymienione w art. 1 ust. 1 na środkach spożywczych nie musi być umieszczane pod warunkiem, że składa się ono przynajmniej z dnia i miesiąca, w postaci nie zakodowanej, umieszczonych w podanej kolejności.

Artykuł 6

Niniejszą dyrektywę stosuje się bez uszczerbku dla wskazówek przewidzianych w szczególnych przepisach wspólnotowych.

Komisja publikuje i aktualizuje na bieżąco wykaz tych przepisów.

Artykuł 7

Państwa Członkowskie w miarę potrzeb wprowadzają zmiany w swoich przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych tak, aby:

- zezwolić na prowadzenie handlu artykułami spełniającymi wymogi niniejszej dyrektywy, nie później niż do dnia 20 czerwca 1990 r.,

- zabronić handlu artykułami niespełniającymi wymogów niniejszej dyrektywy z mocą od dnia 1 lipca 1992 r. Jednakże handel artykułami wprowadzonymi na rynek lub opatrzonymi etykietą przed tą datą i niespełniającymi wymogów niniejszej dyrektywy może być kontynuowany aż do wyczerpania zapasów.

Państwa Członkowskie niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 8

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 14 czerwca 1989 r.