RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji(¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego(³),

a także mając na uwadze, co następuje:

dyrektywa Rady 64/433/EWG z dnia 26 czerwca 1964 r. w sprawie problemów zdrowotnych wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy świeżym mięsem(⁴), ostatnio zmieniona rozporządzeniem (EWG) nr 3805/87(⁵), przewiduje badania i kontrole zdrowotne i badanie świeżego mięsa przeznaczonego do obrotu we Wspólnocie;

uznaje się za właściwe przeprowadzenie takich samych badań świeżego mięsa przeznaczonego na rynek krajowy każdego z Państw Członkowskich w celu zagwarantowania swobodnego jego przepływu w ramach Wspólnoty, a także w celu uniknięcia zniekształcenia konkurencji w stosunku do produktów podlegających wspólnej organizacji rynku, jednocześnie zapewniając jednolite warunki ochrony zdrowia konsumentów;

zgodnie z art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady 85/73/EWG z dnia 29 stycznia 1985 r. w sprawie finansowania badania i kontroli sanitarnej świeżego mięsa, w tym drobiowego(⁶), wysokość opłat pobieranych za świeże mięso pochodzące z ubojni niespełniających warunków dyrektywy 64/433/EWG nie zostaje ustalona, za wyjątkiem przypadków wynikających z zastosowania przepisów dotyczących badań tego mięsa;

z uwagi na rozszerzenie przepisów dotyczących badań ustanowionych w dyrektywie 64/433/EWG na wszystkie zwierzęta ubite z przeznaczeniem na rynek lokalny i objęcie obowiązkiem kontroli mięsa pochodzącego od tych zwierząt określonego w dyrektywie Rady 85/358/EWG z dnia 16 lipca 1985 r. uzupełniającej dyrektywę 81/602/EWG dotyczącą zakazu niektórych substancji mających działanie hormonalne i jakichkolwiek innych substancji o działaniu tyrostatycznym(⁷), a z uwagi na dyrektywę Rady 86/469/EWG z dnia 16 września 1986 r. dotycząca badań zwierząt i świeżego mięsa na obecność pozostałości(⁸) uznaje się za właściwe przyjęcie w odniesieniu do mięsa przeznaczonego na rynek lokalny opłat w tej samej wysokości jak ustanowiono decyzją Rady 88/408/EWG z dnia 15 czerwca 1988 r. w sprawie opłat pobieranych za badania i kontrole sanitarne świeżego mięsa zgodnie z dyrektywą 85/73/EWG(⁹);

jednakże na tym etapie nie uznaje się za właściwe uregulowanie na szczeblu wspólnotowym kwestii związanych z ubojem mięsa na potrzeby własne rolnika;

na skutek trudności związanych nieodłącznie ze szczególnymi cechami geograficznymi terytorium Republiki Greckiej, zostają jej przyznane kolejne dwa lata na wprowadzenie przepisów dotyczących kontroli oraz odpowiednich mechanizmów pobierania opłat za badania i kontrole,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Bez uszczerbku dla przepisów przyjmowanych zgodnie z art. 15 lit. b) dyrektywy Rady 71/118/EWG z dnia 15 lutego 1971 r w sprawie problemów zdrowotnych wpływających na handel świeżym mięsem drobiowym(¹⁰), ostatnio zmienionej rozporządzeniem (EWG) nr 3805/87, niniejsza dyrektywa ustanawia przepisy dotyczące badań sanitarnych i wysokości opłat ponoszonych w związku z badaniem mięsa przeznaczonym na rynek krajowy Państw Członkowskich.

Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się definicje podane w art. 2 dyrektywy 64/433/EWG.

Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów krajowych dotyczących uboju zwierząt na potrzeby własne rolnika przy założeniu, że przepisy te gwarantują możliwość sprawdzenia, iż mięso pochodzące od tego zwierzęcia nie jest sprzedane do spożycia publicznego.

Artykuł 2

Od dnia 1 stycznia 1990 r. Państwa Członkowskie muszą podjąć niezbędne kroki w celu zagwarantowania, że najpóźniej wraz z upływem terminu określonego w art. 6 każde świeże mięso produkowane na ich terytorium i wprowadzane do obrotu zostaje poddane badaniu zgodnie z przepisami dotyczącymi badań ustanowionymi w załączniku I do dyrektywy 64/433/EWG rozdział V pkt. 25, 26 i 27, rozdział VI, VII i VII i rozdział IX pkt 47 tiret drugie, piąte i szóste. Mięso takie nie nosi znaku jakości zdrowotnej przewidzianego w rozdziale X tego załącznika, jeżeli nie spełnia pozostałych wymagań wspomnianej dyrektywy.

Przepisy załącznika I do dyrektywy 64/433/EWG rozdział VI, VII i rozdział IX pkt 47 nie mają zastosowania do składowania i rozbioru niewielkich ilości w pomieszczeniach, gdzie będą one sprzedawane konsumentowi końcowemu.

Artykuł 3

W dyrektywie 85/73/EWG dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 2a

Państwa Członkowskie zapewniają, że wydatki z tytułu kontroli, określonych w art. 6, 8 i 9 dyrektywy 86/469/EWG, zostają wliczone do opłat ustanowionych w art. 1.”

Artykuł 4

Wysokość opłat wynikająca z art. 2 decyzji 88/408/EWG ma zastosowanie do świeżego mięsa produkowanego i badanego zgodnie z art. 2 niniejszej dyrektywy, a także mięsa określonego w art. 16a dyrektywy 71/118/EWG.

Artykuł 5

1. Przed dniem 1 października 1989 r. Rada na wniosek Komisji, stanowiąc większością kwalifikowaną określa warunki, na podstawie których pozostałe wymagania dyrektywy 64/433/EWG mogą być rozszerzone na zakłady i ubojnie niezatwierdzone wspomnianą dyrektywą, dokonuje przeglądu kryteriów ustanowionych w art. 3 ust. 1 część A lit. d) i art. 5 tej dyrektywy w celu nie dopuszczenia do obrotu niektórych rodzajów mięsa i przyjmuje podstawowe zasady higieny i badania, które muszą być spełnione przez ubojnie produkującą mięso z przeznaczeniem jedynie na rynek lokalny.

2. W tym samym terminie i zgodnie z tą samą procedurą zostają ustalone następujące przepisy w odniesieniu do mięsa obecnie przeznaczanego do obrotu jedynie na rynku krajowym:

— nowe przepisy dotyczące badań przed i poubojowych mięsa drobiowego,

— przepisy dotyczące kwalifikacji zawodowych pomocników inspektorów, wymaganych szkoleń na ich stanowisku oraz ich obowiązków.

Artykuł 6

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbedne do wykonania niniejszej dyrektywy nie później niż dnia 1 stycznia 1990 r. Niezwłocznie informują o tym Komisję.

Jednakże, dla Republiki Greckiej okres na spełnienie powyższych wymagań jest wydłużony o dodatkowe dwa lata.

Artykuł 7

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 15 czerwca 1988 r.