RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 100 i 235,

uwzględniając wniosek Komisji(¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego(³),

a także mając na uwadze, co następuje:

programy działań Wspólnot Europejskich w zakresie środowiska z 1973 r.(⁴), 1987 r.(⁵) i 1982 r.(⁶), przewidują, że należy przyznać priorytet środkom mającym na celu przeciwdziałanie zanieczyszczeniom dwutlenkiem azotu ze względu na jego szkodliwość, z uwzględnieniem obecnego stanu wiedzy o jego oddziaływaniu na zdrowie ludzkie i środowisko;

dostępne informacje techniczne i naukowe są niewystarczające, aby umożliwić Radzie ustanowienie szczególnych norm dla środowiska w ogóle, a przyjęcie wartości dopuszczalnych dla ochrony zdrowia ludzkiego przyczyni się również do ochrony środowiska;

wszelkie rozbieżności między już stosowanymi przepisami a tymi, które są przygotowywane w różnych Państwach Członkowskich w odniesieniu do zawartości dwutlenku azotu w powietrzu mogą prowadzić do nierównych warunków konkurencji i w konsekwencji bezpośrednio oddziaływać na funkcjonowanie wspólnego rynku; dlatego zbliżenie przepisów przewidziane w art. 100 Traktatu powinno być przeprowadzone w tej dziedzinie;

jednym z podstawowych zadań Wspólnoty jest wspierane na terenie całej Wspólnoty harmonijnego rozwoju działalności gospodarczej oraz ciągłego i zrównoważonego postępu, co jest niemożliwe bez podejmowania działań zwalczających zanieczyszczenie i uciążliwości lub bez poprawy jakości życia i ochrony środowiska; ponieważ Traktat nie przewiduje niezbędnych uprawnień, należy się odwołać do jego art. 235;

w celu ochrony w szczególności zdrowia ludzkiego i środowiska, konieczne jest ustalenie wartości dopuszczalnej dla dwutlenku azotu, której nie wolno przekroczyć na terytorium Państw Członkowskich w ustalonych okresach; wartość ta powinna się opierać na wynikach badań prowadzonych przez Światową Organizację Zdrowia, szczególnie w odniesieniu do zależności między dawką i skutkiem ustanowionym dla tej substancji zanieczyszczającej;

pomimo podjętych środków, może być niemożliwe przestrzeganie wartości dopuszczalnej w niektórych strefach; Państwa Członkowskie mogą otrzymać zezwolenie na tymczasowe odstępstwa, pod warunkiem że przedstawią Komisji plany stopniowej poprawy jakości powietrza w tych strefach;

należy spodziewać się, że Rada wkrótce ustanowi kolejne akty prawne umożliwiające Państwom Członkowskim wprowadzenie znacznie niższych wartości dopuszczalnych dla gazów odlotowych z pojazdów mechanicznych;

środki podjęte na mocy niniejszej dyrektywy muszą być wykonalne z ekonomicznego punktu widzenia i zgodne ze zrównoważonym rozwojem;

dwutlenek azotu jest również prekursorem w procesie tworzenia utleniaczy fotochemicznych, które mogą być szkodliwe dla człowieka i środowiska; działania zapobiegawcze mogą pomóc w ograniczaniu ich powstawania;

konieczne jest zakładanie stacji pomiarowych kontrolujących zgodność z wartością dopuszczalną dla dwutlenku azotu w powietrzu, a także pożądane jest, by stacje te mierzyły również wartość tlenku azotu, który jest przejściowym etapem przy powstawaniu dwutlenku azotu;

z uwagi na występowanie różnych metod analizy w Państwach Członkowskich konieczne jest zezwolenie, pod pewnymi warunkami, na używanie metod analizy innych niż metoda referencyjna ustanowiona w niniejszej dyrektywie;

ponadto, oprócz wartości dopuszczalnej, należy przewidzieć wartości zalecane służące poprawie ochrony zdrowia ludzkiego i długofalowej ochronie środowiska;

kolejne zmiany referencyjnej metody analizy, określonej w niniejszej dyrektywie, mogą być pożądane w świetle postępu naukowo-technicznego w tej dziedzinie; w celu ułatwienia realizacji zadań koniecznych do tego celu, należy ustanowić procedurę nawiązania ścisłej współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w ramach Komitetu ds. dostosowania do postępu naukowo - technicznego,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

1. Celem niniejszej dyrektywy jest:

- wyznaczenie wartości dopuszczalnej (załącznik I) dla dwutlenku azotu w powietrzu, w szczególności w celu ochrony ludzi przed skutkami występowania dwutlenku azotu w środowisku,

- ustanowienie wartości zalecanych (załącznik II) dla dwutlenku azotu w powietrzu, w celu poprawy ochrony zdrowia ludzkiego oraz przyczynienia się do długofalowej ochrony środowiska.

2. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania w przypadku narażenia na działanie substancji w pracy lub wewnątrz budynków.

Artykuł 2

Do celów niniejszej dyrektywy:

- „wartość dopuszczalna” oznacza stężenie dwutlenku azotu, określone w tabeli w załączniku I, które nie może być przekroczone na terytorium Państw Członkowskich w ustalonych okresach na warunkach ustanowionych w następnych artykułach,

- „wartości zalecane” oznaczają stężenia dwutlenku azotu, podane w załączniku II, rozpatrywane w określonym czasie i przeznaczone w szczególności, aby służyć jako punkt odniesienia dla ustanowienia szczególnych programów w ramach stref określonych przez Państwa Członkowskie.

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie podejmują niezbędne środki, by zagwarantować, że od dnia 1 lipca 1987 r. stężenia dwutlenku azotu w powietrzu mierzone zgodnie z załącznikiem III nie są większe niż wartość dopuszczalna podana w załączniku I.

2. Jednakże, w przypadku gdy w szczególnych okolicznościach stężenia dwutlenku azotu w powietrzu w niektórych strefach, pomimo podjętych środków, przekraczają wartość dopuszczalną podaną w załączniku I po dniu 1 lipca 1987 r., Państwo Członkowskie powiadamia o tym Komisję przed dniem 1 lipca 1987 r.

Państwo Członkowskie przesyła Komisji możliwie szybko plany stopniowej poprawy jakości powietrza w tych strefach. Plany te, sformułowane na podstawie istotnych informacji, co do charakteru, pochodzenia i zwiększania się zanieczyszczenia opisują w szczególności podjęte środki lub te, które mają być podjęte, a także procedury wprowadzone lub, które mają być wprowadzone przez dane Państwo Członkowskie. Takie środki i procedury muszą mieć na celu zmniejszenie stężenia dwutlenku azotu w powietrzu w obrębie wspomnianych stref do wartości nie przekraczających wartości dopuszczalnej podanej w załączniku I możliwie szybko i najpóźniej do dnia 1 stycznia 1994 r.

Artykuł 4

1. W strefach, w których zainteresowane Państwo Członkowskie uznaje za konieczne ograniczenie wzrostu lub zapobieganie przewidywalnemu wzrostowi zanieczyszczenia powietrza przez dwutlenek azotu w następstwie rozwoju obszarów miejskich i przemysłowych, może ustalić wartość niższą niż wartość dopuszczalna podana w załączniku I.

2. W strefach, w których zainteresowane Państwo Członkowskie uważa, że powinna być wprowadzona specjalna ochrona środowiska, może ono ustalić wartości, które są ogólnie niższe niż wartości zalecane podane w załączniku II.

Artykuł 5

Państwa Członkowskie mogą, w dowolnym momencie, ustalić bardziej surowe wartości niż te ustanowione w niniejszej dyrektywie.

Artykuł 6

Państwa Członkowskie ustanawiają stacje pomiarowe, w celu dostarczenia danych koniecznych dla stosowania niniejszej dyrektywy zgodnie ze wskazaniami w załączniku III, w szczególności w strefach, w których wartość dopuszczana jest przekroczona lub może być przekroczona oraz w strefach określonych w art. 4.

Stacje takie mogą również mierzyć stężenia tlenku azotu.

Artykuł 7

1. Od dnia 1 lipca 1987 r. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję, nie później niż w ciągu sześciu miesięcy po zakończeniu (dnia 31 grudnia) rocznego okresu referencyjnego, o przypadkach, w których wartość dopuszczalna ustanowiona w załączniku I została przekroczona oraz o zanotowanych stężeniach.

2 Państwa Członkowskie również powiadamiają Komisję, nie później niż w ciągu jednego roku po zakończeniu rocznego okresu referencyjnego, o przyczynach występowania takich przypadków i o podjętych środkach zaradczych.

3. Ponadto, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję, na jej żądanie o:

- zmierzonych stężeniach,

- wartościach dopuszczalnych, nieprzekraczalnych terminach i harmonogramach, które ustanowiły,

- podjętych właściwych środkach,

dotyczących stref określonych w art. 4 ust. 1 i 2.

Informacje te muszą zostać udostępnione ogółowi społeczeństwa.

Artykuł 8

Komisja publikuje okresowo sprawozdanie zbiorcze w sprawie stosowania niniejszej dyrektywy.

Artykuł 9

Stosowanie środków podjętych na mocy niniejszej dyrektywy nie może doprowadzić do znacznego pogorszenia jakości powietrza w strefach, poza obszarami miejskimi, w których poziom zanieczyszczenia dwutlenkiem azotu w momencie wykonywania niniejszej dyrektywy jest niski w porównaniu do wartości dopuszczalnej ustanowionej w załączniku I.

Artykuł 10

Podczas stosowania niniejszej dyrektywy Państwa Członkowskie wykorzystują:

- albo referencyjną metodę analizy określoną w załączniku IV,

- albo inną metodę analizy, którą przedstawiono Komisji, równoważną z metodą referencyjną.

Artykuł 11

1. W przypadku gdy Państwo Członkowskie zamierza wyznaczyć, w regionie przy granicy z jednym lub kilkoma Państwami Członkowskimi, wartości stężeń dwutlenku azotu w powietrzu zgodnie z art. 4 ust. 1 i 2, uprzednio konsultuje to z zainteresowanymi Państwami Członkowskimi. Komisja jest informowana i może brać udział w takich konsultacjach.

2. Jeśli wartość dopuszczalna podana w załączniku I lub wartości określone w art. 4 ust. 1 i 2 - pod warunkiem, że te ostatnie wartości podlegały konsultacjom zgodnie z ust. 1- zostają przekroczone lub mogą zostać przekroczone z powodu znacznego zanieczyszczenia, którego źródło znajduje się lub może się znajdować w innym Państwie Członkowskim, zainteresowane Państwa Członkowskie przeprowadzają konsultacje w celu naprawienia sytuacji. Komisja jest informowana i może brać udział w takich konsultacjach.

Artykuł 12

Zmiany konieczne do dostosowania wskazań zawartych w załączniku IV do postępu technicznego przyjmowane są zgodnie z procedurą opisaną w art. 14. Zmiany te pośrednio lub bezpośrednio nie mogą zmieniać wartości dopuszczalnej ustanowionej w załączniku I.

Artykuł 13

1. Do celów art. 12 Komitet ds. dostosowania niniejszej dyrektywy do postępu naukowo - technicznego, dalej zwany jako „Komitet”, zostaje ustanowiony i składa się z przedstawicieli Państw Członkowskich z przedstawicielem Komisji jako przewodniczącym.

2. Komitet przyjmuje swój regulamin.

Artykuł 14

1. W przypadku gdy stosowana jest procedura ustanowiona w niniejszym artykule, przewodniczący przekazuje sprawy Komitetowi z własnej inicjatywy lub na wniosek przedstawiciela Państwa Członkowskiego.

2. Przedstawiciel Komisji przedkłada Komitetowi projekt środków, które należy podjąć. Komitet przedstawia swoją opinię na temat tego projektu w terminie ustalonym przez przewodniczącego, w zależności od pilności sprawy. Decyzje podejmuje się większością 45 głosów, liczba głosów Państw Członkowskich jest ważona, jak przewidziano w art. 148 ust. 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Komisja przyjmuje proponowane środki, jeśli są zgodne z opinią Komitetu.

Jeśli proponowane środki nie są zgodne z opinią Komitetu lub w przypadku braku opinii, Komisja niezwłocznie przedkłada Radzie propozycję środków, jakie powinny zostać podjęte. Rada podejmuje decyzje większością kwalifikowaną.

Jeśli Rada nie podejmie decyzji w ciągu 3 miesięcy po przekazaniu jej powyższej propozycji, Komisja przyjmuje proponowane środki.

Artykuł 15

1. Państwa Członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 1 stycznia 1987 r. i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

Artykuł 16

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 7 marca 1985 r.